സുവിശേഷസംഗ്രഹം

സുവിശേഷസംഗ്രഹം രചന:ഹെർമ്മൻ ഗുണ്ടർട്ട് (1876)

[ 7 ] The
LIFE OF CHRIST

IN MALAYALAM

COMBINED WITH

AN ENGLISH GOSPEL HARMONY

SECOND EDITION

സുവിശേഷസംഗ്രഹം

എന്ന

യേശുമശീഹയുടെ കഥാസംക്ഷേപം

MANGALORE

BASEL MISSION BOOK & TRACT DEPOSITORY

1876 [ 8 ] PRINTED BY STOLE & HIRNER. [ 9 ] PREFACE

The first edition of this "Life of Christ". then purely Vernacular, was published in 1849
at Tellicherry by the Rev. Dr. H. Gundert, late of the Malabar Mission. After having been
out of print for nearly twenty years, the generosity of two esteemed friends for whose liberal
contributions towards the cost of printing we express our heart-felt gratitude, has at length
enabled us to let the work re-appear in its present enlarged shape.

A few words of explanation may be required as regards the novelty of introducing to such a
large extent the English element into a Vernacular publication. The object of inserting the
Gospel Text was to facilitate an attentive reading and understanding of the Gospel Narrative.
Though the respective passages be continually pointed out, the fact remains, that the majority
of readers shun the trouble of keeping a separate copy of the N. T. open for reference. This
evil, It was thought, would be best remedied by having the test running along each section of
the Gospel History. Moreover, we have adopted the English Version, partly because it requires
much less space than the Malayalam, while the variety produced by the alternate succession of
both types will secure greater lucidity to the whole arrangement of the volume, partly because among
the educated Malayalees of our days the desire after instruction in English has become so pro-
minent, that a book interspersed with English seems to have far more attraction for them than a
mere Vernacular publication. Hence we trust, that, enriched by the English Gospel Text, by a
more detailed Index, and a minute Synopsis of the Gospel Harmony (pp. 22-35) as well as by
a map of Palestine, the present edition has been rendered still more practical and useful, and
that it may be found acceptable as a guide to the highest of all human objects of investigation,
the Life of Christ.

For the Harmony itself, somewhat altered in this second edition, the revisor, not the Author,
should be held responsible. As to the rather lengthy "Introduction" to this Harmony, we beg
to offer the following remark. It seemed not advisable, in arranging the materials of the Gospel
Narrative simply to fix upon a certain order of the succession without adding the necessary explana-
tions why such and such a place had to be assigned to such and such an incident or series of in-
cidents. This duty once recognized, we had only the alternative left between scattering such
information all through the book in a host of foot-notes, and giving a systematic statement of
our scheme. While adopting the latter course, we are perfectly aware that but a small propor-
tion of our readers will be able to follow us in this exposition. Nor was it ever intended for
any but such as take a lively interest in questions referring to Gospel Harmony, and if but some
service should have been rendered to these few, capable of appreciating the treatise, we shall
feel amply rewarded for the time and labour bestowed thereupon. [ 10 ] This "Life of Christ", be it remembered, by no means claims to be a Commentary on the
four Gospels. As to its drift, we advert to the Author's remarks in his Mal. Preface. A per-
sual of the volume, however, will convince, that interpretation of Scripture, though offered in a
form condensed to the utmost, has been paid every attention to. About the extent of exegetical
remarks to be embodied in a work of the kind, opinions may differ. At all events we thought
it desirable to keep the book within such limits as to render it accessible to any intelligent
reader, rather than producing some bulky work which both by its tenor and size would virtually
prove to be beyond the reach of the people.

May this attempt under God's blessing help to further us in the knowledge of His dear Son,
whom to know is life eternal (John xvii. 3).

S.G. [ 11 ] പ്രിയ മലയാളസഭേ, സലാം! ഏറിയ കാലം കൎത്തൃവേലയെ നിങ്ങളുടെ മദ്ധ്യേ ചെയ്തു, കേരള
ത്തിലേ ആദ്യസഭയെ സ്ഥാപിച്ചവനും ഇന്നോളം നിങ്ങളെ അത്യന്തം സ്നേഹിച്ചു പോരുന്നവനുമായ
ഒർ ഉപദേഷ്ടാവൃദ്ധൻ ഈ ഗ്രന്ഥരൂപേണ വാത്സല്യത്തോടെ നിങ്ങളെ വന്ദിക്കുന്നു. സ്നേഹം ഒരു
നാളും ഉതിൎന്നു പോകാ എന്നുണ്ടല്ലോ (൧കൊ.൧൩, ൮). അറിവായാലും നീങ്ങി പോകും, പ്രവച
നങ്ങൾ ആയാലും അവറ്റിന്നു നീക്കം വരുന്നു, ഭാഷകളും ഭാഷാകൃതികളും നിന്നു പോകിലും ആം,
സ്നേഹമോ എന്നും ഒടുങ്ങാത്തതു. ഇങ്ങിനെ ശരീരപ്രകാരം ദൂരസ്ഥനായി പോയെങ്കിലും ആത്മപ്ര
കാരം അടുത്തിരുന്നു ഇടവിടാതെ നിങ്ങളെ ഓൎത്തുംകൊണ്ടു, നിങ്ങളുടെ അതിവിശുദ്ധവിശ്വാസ
ത്തിന്മേൽ നിങ്ങളെ തന്നെ പണി ചെയ്തു നമ്മുടെ കൎത്താവായ യേശു ക്രിസ്തന്റെ കനിവെ നിത്യജീ
വനായിട്ടു പാൎത്തുകൊള്ളേണ്ടതിന്നു (യൂദാ ൨൦f.) പണ്ട് എന്ന പോലെ ഇപ്പോഴും ഈ പുസ്തകമ്മൂലം
നിങ്ങളോട് അപേക്ഷിക്കുന്നു. ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ രൂപവേഷാദികൾ അല്പം മാറി പോയെങ്കിലും നിങ്ങ
ളിൽ പലരും അതിൽ പഴയ ഒരു സ്നേഹിതനെ കണ്ട് ഓൎത്തിട്ടു സന്തോഷിക്കും എന്ന് ആശിക്കുന്നു.
പത്തിരുപതു വൎഷത്തോളം എങ്ങാനും മറുനാടു കടന്നു മറഞ്ഞിരുന്ന ഈ ചങ്ങാതി ഇപ്പോൾ കുറയ
തടിച്ചും നരെച്ചുമുള്ളവനായി തിരികെ നിങ്ങളുടെ മദ്ധ്യത്തിങ്കൽ വിളങ്ങി വരുന്നേരം നിങ്ങൾ
സ്നേഹസൽക്കാരത്തോടെ അവനെ കൈക്കൊള്ളുകയും പുത്രപൌത്രാദികളോടും മുഖപരിചയവും മമതയും
ഉണ്ടാകുമാറു പണ്ടേത്ത വസ്തുതയെ അറിയിക്കയും ചെയ്യും എന്നു തേറിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു.

ഇങ്ങ്ലിഷ് വിദ്യാഭ്യാസത്തെ ഏറ പ്രമാണിച്ചും രസിച്ചുംകൊള്ളുന്ന ഇളന്തലമുറയുടെ ഉപകാര
സന്തോഷങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി അതാത് വകുപ്പിന്ന് ആധാരമായ വേദവാക്യത്തെ ഇങ്ങ്ലിഷ് പരിഭാഷയിൽ
ചേൎത്തല്ലാതെ സുവിശേഷസംഗ്രഹത്തെ ചമെക്കേണ്ടുന്ന രീതിയും ക്രമവും ഇന്നതെന്നു സംക്ഷേപി
ച്ചു കാണിക്കയും ക്രിസ്തുജനനവൎഷാദി കാലസൂക്ഷ്മങ്ങളെ വിവരിക്കയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു. ഗ്രഹിപ്പാൻ ക
ഴിയുന്നവർ ഗ്രഹിപ്പൂതാക. ഗ്രഹിക്കാത്തവർക്കോ വ്യസനം ഏറ തോന്നരുതു. വ്യാഖ്യാനസാരവും ഉപ
ദേശപ്പൊരുളും എല്ലാവൎക്കും ഒരു പോലെ അനുഭവിപ്പാറായി വരുമല്ലോ. അതു കൂടാതെ കഥാസംബന്ധ
ത്തേയും കാലനിൎണ്ണയങ്ങളേയും മറ്റും അതാത് സ്ഥലങ്ങളിൽ വേണ്ടും പോലെ വൎണ്ണിച്ചിട്ടുണ്ടു. കനാൻ
ദേശത്തിൻ ഭൂപടത്തേയും വായിക്കുന്നവരുടെ ഉപയോഗത്തിന്നായി ചേൎത്തിരിക്കുന്നു.

ശേഷം ൧൮൪൯ൽ തലശ്ശേരിയിൽ വെച്ച് അച്ചടിച്ച ഈ സുവിശേഷസംഗ്രഹത്തിന്റെ തലവാ
ചകത്തിൽ ഗ്രന്ഥകൎത്താവു താൻ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളതിനെ നാം ചെവിക്കൊൾക. അത് എന്തെന്നാൽ:

സൎവ്വദാ മനുഷ്യജാതിയെ സ്നേഹിക്കുന്ന ദൈവം കാലനിവൃത്തി വന്നപ്പോൾ തന്റെ പുത്രനെ
കന്യകയിൽ ജനിപ്പാൻ നിയോഗിച്ചയച്ചു. ഇങ്ങിനെ അവതരിച്ച ദൈവപുത്രന്റെ സുവിശേഷം സ
കല മനുഷ്യചരിത്രത്തിന്നും നടുഭാഗവും സാരാംശവും ആകുന്നു. പഴയ നിയമത്തിലേ വെളിപ്പാടു
കൾക്ക് ഒക്കെക്കും അതിനാൽ തികവു വന്നു; ഇന്നേവരയുള്ള ക്രിസ്തസഭയുടെ സകല നടപ്പുകൾക്കും
ആയത് അടിസ്ഥാനവും ആകുന്നു. അതുകൊണ്ടു ആ സുവിശേഷം നല്ലവണ്ണം ഗ്രഹിപ്പാൻ എല്ലാ
ക്രിസ്തുശിഷ്യന്മാൎക്കും എത്രയും ആവശ്യമായി തോന്നേണ്ടതു. [ 12 ] ഓർ ആൾ മാത്രം ആ സുവിശേഷത്തെ വൎണ്ണിച്ച് എഴുതി എങ്കിൽ ആ ഒരു പ്രബന്ധം വായിച്ചാൽ
മുഖ്യവൎത്തമാനങ്ങളെ എല്ലാം വേഗത്തിൽ അറിഞ്ഞു വരുമായിരുന്നു. അതല്ല, സത്യവാന്മാർ നാല്വരും
ദേവാത്മാവിനാൽ തന്നെ ആ സുവിശേഷത്തെ പറകകൊണ്ട് അധിക വിവരങ്ങളെ അറിവാൻ
സംഗതി ഉണ്ട് എങ്കിലും അവറ്റെ ക്രമപ്രകാരം ചേൎക്കേണ്ടതിന്നു പ്രയാസം അധികം വരുന്നു. ദിവ്യ
സാക്ഷികൾ നാല്വരും ഒരു കാൎയ്യത്തെ തന്നെ പറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന നാലു വാചകങ്ങളെ നോക്കി പരി
ശോധിച്ചു തെറ്റു കൂടാതെ യോജിപ്പിക്കുന്നത് അല്പമതിയായ മനുഷ്യന്നു എത്താത്ത വേല ആകുന്നു
താനും. ദേവസഭയുടെ ഉപകാരത്തിന്നായി അപ്രകാരം അനുഷ്ഠിപ്പാൻ പലവേദജ്ഞന്മാരും ശ്രമിച്ചിരി
ക്കുന്നു. അവരിൽ വേദത്തിൻ അൎത്ഥം അധികം പ്രകാശിച്ചു വരുന്നവരുടെ കൃതികളെ നോക്കി, ദേവാ
ത്മാവെ തുണയാവാൻ വിളിച്ചു പ്രാർത്ഥിച്ചു, ഞാൻ നാലു സുവിശേഷങ്ങളുടെ സംഗ്രഹം ചമെപ്പാൻ
തുനിയുന്നു. ബുധന്മാർ വ്യത്യാസങ്ങളെ ക്ഷമിച്ചു, അൎത്ഥ‌ഗൌരവും സൂക്ഷ്മയുക്തിയും അധികം ചേരുന്ന
തിനെ ഉണ്ടാക്കുവാൻ ശ്രമിപ്പൂതാക.

എന്നാൽ നാലു സുവിശേഷങ്ങളുടെ ഭേദത്തെ കുറിച്ചു പറവാനുള്ളതാവിതു: സുവിശേഷക
ന്മാരുടെ സ്വഭാവങ്ങളെ കുറിപ്പാൻ പണ്ടു പണ്ടേ സഭാപിതാക്കന്മാർ കെരൂബുകളുടെ നാലു മുഖങ്ങളെ
(ഹെസ. ൧, ൧൦) വിചാരിച്ചു ഓരോരോ ഉപമ പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. സൃഷ്ടിയിൽ വിളങ്ങുന്ന ജീവസ്വരൂ
പങ്ങൾ നാലുപ്രകാരം ഉണ്ടു: ജീവകാലപൎയ്യന്തം സേവിച്ചും കഷ്ടിച്ചുംകൊണ്ടു മരണത്താൽ പാപശാ
ന്തിക്ക് ഉപകരിക്കുന്ന കാള ഒന്നു; സ്വതന്ത്രമായി വാണും വിധിച്ചും ജയിച്ചുംകൊള്ളുന്ന സിംഹം
രണ്ടാമതു; സംസാരം എല്ലാം വിട്ടു പറന്നു കയറി വെളിച്ചത്തെ തേടി ധ്യാനിക്കുന്നതിന്നു കഴു തന്നെ
അടയാളം; സേവയും വാഴ്ചയും ജ്ഞാനവും സ്നേഹവും മുഴുത്തു ദേവപ്രതിമയായിരിക്കുന്നതു മനുഷ്യൻ
തന്നെ. ഈ നാലു ഭാഗങ്ങളും യേശുവിൽ ചേൎന്നിട്ടുണ്ടു. അവൻ ജീവസ്വരൂപനും സൃഷ്ടിസാരവും ആ
കുന്നുവല്ലോ; അവന്റെ തേജസ്സു കണ്ടവർ സമ്പൂൎണ്ണതനിമിത്തം സമസ്തം ഗ്രഹിയാതെ ഓരോരോ വി
ശേഷ അംശങ്ങളെ കണ്ടു വൎണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നു.

എങ്കിലോ മത്തായി (“ലേവി“,-മാൎക്ക. ൨,൧൪; ലൂക്ക. ൫,൨൭) മുമ്പെ ചുങ്കത്തിൽ സേവിച്ചു കണ
ക്കു എഴുതുവാൻ ശീലിച്ചാറെ യഹൂദധൎമ്മപ്രകാരം ഒരു വിധമായ ഭ്രഷ്ട് ഉണ്ടായിട്ടെങ്കിലും പഴയ നിയ
മത്തെ വായിച്ചും അനുസരിച്ചുംകൊണ്ടു ദേവഭക്തനായ്ത്തീൎന്നതു യേശു കണ്ടു അപോസ്തലനാക്കി. പിന്നേ
തിൽ അവൻ യേശു തന്റെ ജനനം വചനം ക്രിയ കഷ്ടാനുഭവം മരണം ഇത്യാദികളാൽ പഴയ നി
യമത്തെ മുഴുവനും നിവൃത്തിച്ചപ്രകാരം യഹൂദക്രിസ്ത്യാനരുടെ ഉപകാരത്തിന്നായി എഴുതി വെച്ചതി
നാൽ കാളയുടെ കുറി അവന്റെ സുവിശേഷത്തിന്നു പറ്റുന്നതു.

യോഹനാൻ മാൎക്കൻ അമ്മയുടെ വീട്ടിൽ വെച്ചു യേശുവോടും (മാൎക്ക.൧൪,൫൧?) അപോസ്തലന്മാ
രോടും (അപോ.൧൨,൧൨) പരിചയം ഉണ്ടായ ശേഷം ‌പൌൽ ബൎന്നബാ എന്നവരോടു കൂടി സുവിശേ
ഷത്തെ പരത്തുവാൻ തുടങ്ങി. പിന്നെ പേത്രന്റെ മകനായി പാൎത്തു (൧പേ. ൫, ൧൩) അവന്റെ
വായിൽനിന്നു കേട്ടപ്രകാരം ഇസ്രയേൽമഹാരാജവിന്റെ അതിശയമുള്ള ശക്തിജയങ്ങളെ എഴുതി
വൎണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നു. യഹൂദാസിംഹത്തിന്റെ പ്രത്യക്ഷതയും ഓട്ടവും ഗൎജ്ജനവും വാഴ്ചയും അതിൽ
പ്രത്യേകം കാണുന്നുണ്ടു.

ലൂക്കാ വൈദ്യൻ അന്ത്യോഹ്യയിൽ യവനന്മാരിൽനിന്നുത്ഭവിച്ചു (“ലൂക്യൻ“-അപോ.൧൩,൧;
രോമ.൧൬,൨൧) താനും പക്ഷേ യേശുവെ ജഡത്തിൽ കണ്ടു (യോഹ. ൧൨, ൨൦?) ജീവിച്ചെഴുനീറ്റവ
നോടു കൂടെ സംഭാഷണം കഴിച്ചു (ലൂക്ക.൨൪,൧൮?). ശിഷ്യനായ ശേഷം പൌലോടു കൂടെ യാത്രയായി,
അവന്റെ സുവിശേഷവിവരത്തേയും ഗലീലക്കാർ യരുശലേമ്യർ മുതലായവർ പറയുന്ന യേശുകഥയേ
യും കേട്ടു വിവേകത്തോടെ ചേൎത്ത് എഴുതി. ഇസ്രയേലിന്നു പ്രത്യേകം പറ്റുന്ന അഭിഷക്തന്റെ നട
പ്പിനെ അല്ല, നാശത്തിലായ സൎവ്വമനുഷ്യജാതിയേയും ദൎശിച്ചു വന്ന മനുഷ്യപുത്രന്റെ ജനവാത്സല്യ
ത്തേയും (ലൂക്ക.൧൫) ദീനരിൽ അനുരാഗത്തേയും കുലഭേദം വിചാരിയാതെ (ലൂക്ക. ൧൦, ൩൦.) ദേഹ
ത്തിന്നും ദേഹിക്കും ചികിത്സിക്കുന്ന യത്നത്തേയും ലൂക്കാ വിചാരിച്ചു കാട്ടുന്നു. അതുകൊണ്ടു അവന്റെ
സുവിശേഷം എത്രയും മാനുഷം അത്രെ. [ 13 ] നാലാം സുവിശേഷം യോഹനാന്റെ കൃതി തന്നെ. അവൻ ജബദി ശലൊമ എന്നവരുടെ മക
നായി, സ്നാപകന്നു ശിഷ്യനായി പാൎത്ത ശേഷം വെളിച്ചദാഹത്താൽ യേശുവിന്റെ ശിഷ്യന്മാരിൽ
ഏകദേശം ഒന്നാമനായ്ത്തീൎന്നു (യോ. ൧, ൩൫). കൎത്താവു കേഫാവേയും അവനേയും സഹോദരനോടു
കൂടെ പ്രത്യേകം തെരിഞ്ഞെടുത്തു, ഉറ്റ ചങ്ങാതിയെ പോലെ സ്നേഹിച്ചു, ഹൃദയത്തിന്റെ ഉള്ളു അവ
ന്റെ മുമ്പാകെ വികസിച്ചു കാട്ടി, കേഫാവെ ക്രിയെക്കു പ്രമാണമാക്കി അയച്ചതു പോലെ യോഹനാ
നെ, ജ്ഞാനദൃഷ്ടിക്കു മുമ്പനാക്കി വെച്ചിരിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടു സുവിശേഷകർ മൂവരും ഗലീല്യവൎത്ത
മാനങ്ങളെ പ്രത്യേകം വൎണ്ണിച്ചതിന്റെ ശേഷം അവൻ പിതാവിന്റെ നിത്യപുത്രനും വെളിച്ചവും
ആയ വചനം ഇരിട്ടിൽ വന്ന കാരണവും സ്വന്തക്കാർ അവനെ യെരുശലേമിലും മറ്റും വെച്ചു വെറു
ത്തവാറും കൈക്കൊണ്ടവർ അവനാൽ ദേവപുത്രന്മാരും നിത്യജീവന്റെ അവകാശികളും ആയവണ്ണ
വും മറ്റുള്ള ദിവ്യോപദേശങ്ങളേയും സഭയുടെ ഉപകാരത്തിന്നായി എഴുതി വെച്ചതിനാൽ ഭൂമിയെ
വിട്ടു ജീവപ്രകാശത്തിന്റെ ഉറവെ അന്വേഷിക്കുന്ന കഴുകിന്റെ നാമം അവന്നു ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു.

ഇവ്വണ്ണം നാല്വരും വെവ്വേറെ എഴുതിയതു ഏകസുവിശേഷം ആകുന്നു താനും. നാലു കൊണ്ടും ഏ
കസംഗ്രഹം ആക്കി തീൎത്തവർ പലരും മാനുഷവാക്കു ഒന്നും ചേൎക്കാതെ ദേവാത്മാവിന്റെ വാക്കുകളെ
മാത്രം ഓരോരോ പ്രകാരത്തിൽ കോത്തു ഉത്തമ മാലകളെ ചമെച്ചിരിക്കുന്നു. ഞാൻ വ്യാഖ്യാനങ്ങൾ ചി
ലതും ചേൎപ്പാൻ വിചാരിക്കകൊണ്ടു സുവിശേഷങ്ങളിൽ കാണുന്നത് എല്ലാം വിവരിച്ചു പറവാൻ സ്ഥ
ലം പോരാ എന്നു വെച്ചു ഓരോരോ കഥകളുടെ സന്ധികളേയും സംബന്ധത്തേയും പ്രത്യേകം സൂചി
പ്പിച്ചു കൊടുക്കും. എങ്കിലും പരമാൎത്ഥതല്പരന്മാർ അതാതു വകുപ്പിന്നു ആധാരമായ വേദോക്തികളെ
നോക്കി വായിപ്പാൻ വളരെ അപേക്ഷിക്കുന്നു. ഇതു സുവിശേഷത്തിന്നു പകരമായി പ്രമാണമാക്കുവാൻ
അല്ലല്ലോ സുവിശേഷവായനെക്ക് അല്പം സഹായിപ്പാൻ അത്രെ ചമെച്ചിരിക്കുന്നു. [ 14 ] TABLE OF CONTENTS.

പൊരുളടക്കം.

INTRODUCTION TO THE HARMONY.

.	.	.	.	Page.
Chapter	I.	Harmonic Principles	1
"	II.	Matthew compared with Mark	5
"	II.	Luke compared with Matthew and Mark	9
"	IV.	John compared with the three other Gospels	16
"	V.	Chronological enquiries	9
		Tabular Synopsis of the Harmony	22

PART I.

ഒന്നാം ഖണ്ഡം.

The Birth and Childhood of Christ. യേശുവിന്റെ ഉൽപത്തി ശൈശവാദികൾ.

Sect. 1. The country and time of Christ's birth. യേശു ജനിച്ച ദേശവും കാലവും. 36

Canaan, its literal position and borders. The Jewish Nation in contact
with the Assyrian, Babylonian, Persian and Macedonian Empires. Restitu-
tion by the Maccabees. Rise of factions: Pharisees, Sadducees and Essenes.
Civil war and Roman intervention (Pompey). Canaan a Roman Province.
Tyrannic sway of Herod the Great. Messianic expectations. Divisions of the
country: Judea with its fanatic Capital. Samaria, its mixture of idolatry
and Jehovah-worship. Galilee, its Gentile elements and isolated position.
Peraea with its sub-divisions. Canaan's area, inhabitants, languages and
political dependence.

2. The mystery of the Incarnation. ദേവാവതാരം ................. 39

The eternal relation of God and man. Man from eternity an object of
God's love, in the Son. Import of the title "The Word". The advent of the
Light. Analysis of the Prologue of John's Gospel. [ 15 ]

Sect.		Page.
3.	The Baptist's birth announced to Zacharias. സ്നാപകന്റെ ജനനത്തെ ജക ൎയ്യാവിനോടു അറിയിച്ചതു.	42
4.	The Angel's apparition to Mary. മശീഹാവതാരത്തെ മറിയയോടു അറിയിച്ചതു.	44
5.	Joseph's doubts removed by divine intervention. യോസഫിന്റെ വിവാഹ ശങ്കെക്കു ദേവവശാൽ നിവൃത്തി വന്നതു.	45
6.	Mary visits Elizabeth. The Baptist's birth. മറിയ എലിശബയെ സന്ദൎശി ച്ചതും സ്നാപകൻറ ജനനവും.	46
7.	The genealogies of Joseph (by Matthew) and Mary (by Luke). യോസേഫ് മറിയ എന്നിരുവരുടെ വംശാവലി.	47
8.	The birth of Jesus. യേശുവിന്റെ ജനനം	49
9.	Christ's circumcision and presentation in the Temple. യേശുവിന്റെ പരി ഛ്ശേദനയും ദേവാലയത്തിലേ അൎപ്പണവും Description of the Herodian Temple.	50
10.	Christ's earliest worshippers from among the Gentiles. പുറജാതിക്കളിൽനിന്നു ആദ്യപ്രജകളായി മശീഹയെ വണങ്ങിയ മാഗർ. The star of the Magi.	52
11.	The flight into Egypt. മിസ്രയിലേക്കുള്ള പലായനം. The massacre of the Innocents. Other atrocities committed by Herod. His death. Arohelaus his successor. Insurrection of the Jews. Joseph's return from Egypt.	54
12.	The holy family's residence at Nazareth in Galilee. ഗലീല്യ നചറത്തിലേ വാസം. Turbulent state of things in Judea. Another bloody revolt suppressed by Varus. Jewish delegation to Rome against Archelaus. Judea and Sa- maria assigned to Archelaus, Galilee and Persea to Herod Antipas, Gaulo- nitis etc. to Philippus. Nazareth and the Nazarene.	56
13.	The growth of Jesus. യേശുവിന്റെ വളൎച്ച. First visit to Jerusalem at the age of twelve. –Archelaus dethroned and exiled to Gallia. Peace restored by Quirinus, the Roman Procurator of Syria. Sedition of Judas Gaulonites and his fanatic adherents. Coponius the Roman Procurator of Judea. -Jesus among the Rabbis. The mental culture of Jesus. His perfect communion with the Father.	57
14.	The family of Jesus. യേശുവിന്റെ കുഡുംബം. The ancient controversy about the brethren of Jesus, whether real bro- thers or only cousins. The improbability of the latter theory. Evidences for their non-apostleship. James the Righteous; Judas; Simon. -The two sons of Zebedee real cousins of Jesus, Salome and Mary being sisters.	60

[ 16 ] PART II.

രണ്ടാം ഖണ്ഡം.

Preparatives to and Method of Christ's Public Ministry.

മശീഹപ്രവൎത്തനാസന്നാഹവും പ്രവൎത്തനാവിധവും.

Sect.		Page.
15.	Public affairs at the time of Christ's ministry. രാജ്യകാൎയ്യാദികൾ Co-regeney of Tiberius dating from 12 A. D. Augustus' death (14 A. D.) and deification. Tiberius, Roman Emperor (14-37). Harsh measures a- gainst proselytizing Jews at Rome. Gratus, Roman Procurator of Judea and Samaria (15-26). Caiaphas appointed High Priest. Gratus succeeded by Pontius Pilato (26-36). His first altercation with the Jews. Subsequent outrages committed by Pilate; his policy both unjust and weak. Pilate versus Christ, as represented by Josephus. Pilate deposed and exiled. Death of the Tetrarch Philippus (34). Herod Antipas' discomfitures and death in exile. Herod Agrippa's triumphs and sudden death (44). His son Agrippa II. the last of the Herodian dynasty.–Chronological dates referring to Christ's ministry and death.	63
16.	The Forerunner's ministry. അഗ്രേസരന്റെ പ്രവൎത്തനം.	68
17.	The baptism of Jesus, യേശു സ്നാനം ഏറ്റതു.	70
18.	The temptation of Jesus. യേശുവിന്റെ പരീക്ഷ.	71
19.	Christ's plan. യേശുവിന്റെ ആലോചന. The way of lowliness. Restraint laid upon Christ in disclosing His Messiahship by the carnal character of Israel's hope. Import of the title "the Son of Man". His thorough submission even to human laws and autho- rities; and yet full liberty maintained, whenever demanded by a higher duty. Christ's consciousness of His coming death as well as of His resurrection and the final triumph of His cause.	73
20.	The miracles of Christ. യേശുവിന്റെ അത്ഭുതങ്ങൾ. Their nature and aim. The various objects in human and material Nature, upon which miracles were wrought. No miracles performed for the gratification of curiosity.	75
21.	The parables of Christ. യേശുവിന്റെ ഉപമകൾ. Various modes of teaching, adapted to the class and state of hearers. The aim of parables. Classification of parables.	77

[ 17 ] I. Parables illustrating the Development of the Kingdom of God.

ദേവരാജ്യത്തിൻ സ്വരൂപവ്യാപനാദികളെ വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ.

Sect.		Page.
22.	The sower. വിതക്കുന്നവന്റെ ഉപമ.	77
23.	The tares among the wheat. കളകളുടെ ഉപമ.	79
24.	The ripening grain. മെല്ലെ വിളയുന്ന വിത്തു.	80
25.	The mustard seed. കടുകിന്മണി	81
26.	The leaven. പുളിച്ചമാവു.	81
27.	The hidden treasure, the pearl of great price. നിലത്തിലേ നിധിയും വിലയേറിയ മുത്തും.	82
28.	The net. വലയുടെ ഉപമ.	82
29.	The 7 parables in Matt. XIII. viewed as a whole. മത്ത. ൧൩ലേ ഉപമകളെ ഏഴും ഒരുമിച്ചു നോക്കിയതു.	83

II. Parables representing Mercy as the Foundation of the
Kingdom of God.
ദേവരാജ്യത്തിൻ അടിസ്ഥാനമായ മനസ്സലിവിനെ വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ.

30.	The good Samaritan. കനിവുള്ള ശമൎയ്യൻ.	83
31.	The great supper. വലിയ വിരുന്നിന്റെ ഉപമ.	84
32.	The lost sheep and the lost piece of silver. നഷ്ടമായ ആടും കാണാതെ പോയ ദ്രഹ്മയും.	85
33.	The prodigal son. മുടിയനായ മകൻ.	85
34.	The Pharisee and the publican. പറീശനും ചുങ്കക്കാരനും പ്രാൎത്ഥിച്ചതു	86
35.	The widow and the judge. വിധവയും ന്യായാധിപനും.	87
36.	The importunate friend. പാതിരാവിൽ അപ്പം ചോദിച്ച ചങ്ങാദി.	87
37.	The two debtors. രണ്ടു കടക്കാരുടെ ഉപമ.	88
38.	The unjust steward. അനീതിയുള്ള വീട്ടുവിചാരകൻ.	88
39.	The rich man and Lazarus. ധനവാന്നും ലാജരിന്നും സംഭവിച്ചതു.	89
40.	The unmerciful fellow-servant. കനിവില്ലാത്ത കൂട്ടുദാസൻ	91

III. Parables representing Judgement as the Key-stone
of the Kingdom of God.
ദേവരാജ്യത്തിന്നു തികവടിയെ വരുത്തുന്ന ന്യായവിധിയെ വൎണ്ണി
ക്കുന്ന ഉപമകൾ.

41.	The labourers in the vineyard. വള്ളിപ്പറമ്പിലേ കൂലിക്കാർ	92
42.	The pounds (one to each). പത്തു മ്നാക്കളുടെ ഉപമ.	93
43.	The talents (five, two and one). താലന്തുകളുടെ ഉപമ.	94
44.	The foolish farmer. മൂഢനായ ജന്മി.	95
45.	The unfruitful fig-tree. ഫലമില്ലാത്ത അത്തിമരം.	95
46.	The marriage of the king's son. രാജപുത്രന്റെ കല്യാണം.	96
47.	The two sons ordered to the vineyard. പറമ്പിലേക്ക് അയച്ച ൨ പുത്രർ	96
48.	The wicked husbandmen. കള്ളകുടിയാന്മാർ.	97
49.	The ten virgins. പത്തു കന്യകമാർ.	98
50.	The faithful son and the evil servant. വിശ്വസ്തദാസനും കെട്ട ദാസനും.	99
51.	The last judgement. അന്ത്യ ന്യായവിധി.	100

[ 18 ] PART III.

The Public Ministry of Christ chronologically arranged.

Chapter I.

Christ's First Public Appearance in Peræa, and subsequent Nine Months' Ministry
in Jerusalem and Judea. (March-December 28 A. D.)
§§ 52—58; pp. 102—114. For Details vide Tabular Synopsis page 22.

Chapter II.

The Year of Galilean Ministry, with three intermediate Journeys to Jerusalem.
(January—December 29 A. D.)

A. The First Three Months' Labours in Galilee. (January-March 29 A. D.)
§§ 59-89; pp. 114-166. Vide Synopsis page 24.

B. Jesus at Jerusalem, attending the Festival of Purim. (19th March 29 A. D.)
§ 90; pp. 166-169. Vide Synopsis page 24.

C. Further Seven Months' Labours in Galilee. (March-October 29 A. D.)
§§ 91-105; pp. 170-206. Vide Synopsis page 26.

D. Jesus at Jerusalem, attending the Feast of Tabernacles. (12th October 29 A. D.)
§§ 106-111; pp. 206-222. Vide Synopsis page 26.

E. The Close of the Galilean Ministry. (October-December 29 A. D.)
§§ 112-115; pp. 222-227. Vide Synopsis page 26.

F. Jesus at Jerusalem, attending the Feast of the Dedication. (20th December 29 A. D.)
§ 116; pp. 227-228. Vide Synopsis page 26.

Chapter III.

The Last Three Months' Ministry, principally in Peræa. (January-March 30 A. D.)

A. Christ's Sojourn at Bethabara. (January-February 30 A. D.)
§§ 117-120; pp. 229-235. Vide Synopsis page 28.

B. The Journey to Bethany to raise Lazarus, and subsequent Withdrawal to Ephraim.
(February-March 30 A. D.)
§§ 121-128; pp. 236-246. Vide Synopsis page 28.

C. Our Lord's Last Journey to Jerusalem. (March 30 A. D.)
§§ 129-136; pp. 246–257. Vide Synopsis page 28.

Chapter IV.

The Passion-Week. (April 30 A. D.)
§§ 137-156; pp. 258–323. Vide Synopsis Pp. 30-82.

Chapter V.

Christ's Resurrection and Ascension. (April-May 30 A. D.)
§§ 157-164; pp. 324-339. Vide Synopsis page 34. [ 19 ] മൂന്നാം ഖണ്ഡം.

കാലക്രമാനുസാരമായ ക്രിസ്തപ്രവൎത്തനാവൎണ്ണനം.

ഒന്നാം അദ്ധ്യായം.

പരായ്യനാട്ടിലേ ആദ്യവൃത്താന്തങ്ങളം യഹൂദയിലും ൯ മാസത്തോളം
നടന്ന പ്രവൎത്തനവും. (ക്രിസ്താബ്ദം ൨൮ മാൎച്ച് തുടങ്ങി ദിസെംബർ വരെ).
§§ ൫൨-൫൮; ഭാഗം ൧൦൨-൧൮൪. സംഗതികളുടെ വിവരത്തിന്നായി "അനുക്രമണിക" ഭാ. ൨൩ നോക്ക.

രണ്ടാം അദ്ധ്യായം.

ഗലീല്യപ്രവൎത്തനവൎഷവും, ഇടെക്കുള്ള യരുശലേം യാത്രകൾ മൂന്നും.
ക്രിസ്താബ്ദം ൨൯, ജനുവരി തുടങ്ങി ദിസെംബർ വരെ).

A. ഗലീല്യ പ്രവൎത്തനാരംഭം. (ക്രി. ൨൯, ജനുവരി തുടങ്ങി മാൎച്ച് വരെ).
§§ ൫൯—൮൯; ഭാഗം ൧൧൪—൧൬൬. അനുക്ര. ഭാ. ൨൫

B. - പൂരിം ഉത്സവയാത്ര. (ക്രി. ൨൯. മാൎച്ച് ൧൯).
§ ൯൦; ഭാഗം ൧൬൬—൧൬൯. അനുക്ര. ഭാ. ൨൫.

C. ഗലീല്യപ്രവൎത്തനത്തിൻ തുടൎച്ച. (ക്രി. ൨൯, മാൎച്ച് തുടങ്ങി ഒക്തോബർ വരെ).
§§ ൯൧—൧൦൫; ഭാഗം ൧൭൦—൨൦൬. അനുക്ര. ഭാ. ൨൭

D. കൂടാരപ്പെരുന്നാൾ യാത്ര. (ക്രി. ൨൯, ഒക്തോബർ ൧൨).
§§ ൧൦൬—൧൧൧; ഭാഗം ൨൦൬—൨൨൨. അനുക്ര. ഭാ. ൨൭.

E. ഗലീല്യക്രിയാസമൎപ്പണം. (ക്രി. ൨൯, ഒക്തോബർ തുടങ്ങി ദിസെംബർ വരെ).
§§ ൧൧൨—൧൧൫ ; ഭാഗം ൨൨൨—൨൨൭. അനുക്ര. ഭാ. ൨൭

F. പ്രതിഷ്ഠാനാൾ യാത്ര. (ക്രി. ൨൯, ദിസെംബർ ൨൦).
§ ൧൧൬ ; ഭാഗം ൨൨൭—൨൨൮. അനുക്ര. ഭാ. ൨൭.

മൂന്നാം അദ്ധ്യായം.

ഒടുക്കത്തേ മൂന്നു മാസങ്ങളിലേ പ്രവൎത്തനം (വിശേഷാൽ പരായ്യ
നാട്ടിൽ വെച്ചു). (ക്രി. ൩൦, ജനുവരി തുടങ്ങി മാൎച്ച് വരെ).

A. പരായ്യ നാട്ടിലേ വാസം. (ക്രി ൩൦, ജനുവരിയും ഫെബ്രുവരിയും).
§§ ൧൧൭—൧൨൦ ; ഭാഗം ൨൨൯—൨൩൫. അനുക്ര. ഭാ. ൨൯.

B. ലാജരെ എഴുനീല്പിക്കേണ്ടതിന്നു ബൈത്ഥാന്യെക്കു യാത്രയായതും എ ഫ്രയിമിൽ വാങ്ങി പാൎത്തതും.
(ക്രി. ൩൦ ഫെബ്രുവരിയും മാൎച്ചും).
§§ ൧൨൧—൧൨൮ ; ഭാഗം ൨൩൬—൨൪൬. അനുക്ര. ഭാ. ൨൯.

C. ഒടുക്കത്തേ പെസഹയാത്ര. (ക്രി. ൩൦, മാൎച്ച).
§§ ൧൨൯—൧൩൬ ; ഭാഗം ൨൪൬—൨൫൭. അനുക്ര. ഭാ. ൨൯.

നാലാം അദ്ധ്യായം.

കഷ്ടാനുഭവത്തിൻ ആഴ്ചവട്ടം. (ക്രി. ൩൦ ഏപ്രിൽ).
§§ ൧൩൭—൧൫൬ ; ഭാഗം ൨൫൮—൩൨൩. അനുക്ര. ഭാ. ൨൯.

അഞ്ചാം അദ്ധ്യായം.

ക്രിസ്തന്റെ പുനരുത്ഥാനസ്വൎഗ്ഗാരോഹണങ്ങൾ. (ക്രി. ൩൦, ഏപ്രിൽ, മേ മാസങ്ങൾ).
§§ ൧൫൭—൧൬൪ ; ഭാഗം ൩൨൪—൩൩൯. അനുക്ര. ഭാ. ൩൫. [ 20 ] TABLE

FOR FINDING ANY PASSAGE IN THE HARMONY.

MATTHEW. മത്തായി.

Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം	Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം	Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം	Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം	Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം
i.	1-17	47		9-13	139	xv.	1-20	187	xxii.	42-46	265	xxvii.	69-75	301
	18-25a	45		14-17	133		21-28	189		1-14	96.265		1	302
	25b	50		18-26	135		29-39	190		15-22	266		2	302
ii.	1-12	52		27-34	137	xvi.	1-12	191		23-33	267		3-10	305
	13-21	54		35-38	170		13-20	193		34-40	268		11	306
	22-23	56	x.	1-42	170		21-28	195		41-46	268		12-14	307
iii.	1-12	68	xi.	1	171	xvii.	1-9	197	xxiii.	1-36	270		15-23	307
	13-17	70		2-19	161		10-13	197		37-39	271		24-26	308
iv.	1-11	71		20-30	163		14-21	199	xxiv.	1-14	275		27-31a	308
	12	115	xii.	1-8	183		22-33	199		15-28	276		31b-32	312
	13-17	118		9-14	184		24-27	201		29-35	276		33-34	314
	18-22	119		15-21	184	xviii.	1-14	202		36-44	277		35a	314
	23-25	141		22-37	121		15-35	205		45-51	99.280		35b-36	314
v.	1	142		38-45	125		23-35	91	xxv.	1-13	98.280		37	314
	2	145		46-50	127	xix.	1-2	229		14-30	94.280		38	314
	3-12	145	xiii.	1-9	77.128		3-12	249		31-46	100.280		39-44	315
	13-16	146		10-17	128		13-15	250	xxvi.	1-2	281		45	315
	17-37	147		18-23	78.129		16-30	251		3-5	281		46-47	315
	38-48	149		24-30	79.128	xx.	1-16	92.252		6-13	258		48-49	315
vi.	1-34	150		31-32	81.128		17-19	254		14-16	281		50	315
vii.	1-6	152		33	81.128		20-28	254		17-19	283		51-53	316
	7-14	153		34-35	128		29-34	257		20	284		54-56	316
	15-29	153		36-43	79.129	xxi.	1-9	260		21-25	284		57-61	321
viii.	1-4	154		44-46	82.128		10-11	261		26-29	285		62-66	321
	5-13	156		47-52	82.128		12-13	263		30-35	296	xxviii.	1	324
	14-17	158		53-58	140		14-17	263		36-46	296		2-4	324
	18-22	129	xiv.	1-2	175		18-19	262		47-56	298		5-8	324
	23-27	130		3-5	114		20-22	264		57	301		9-10	325
	28-34	131		6-12	175		23-27	264		58	301		11-15	328
ix.	1	132		13-21	176		28-32	96.265		59-66	301		16-20	336
	2-8	138		22-36	177		33-41	97.265		67-68	302

MARK. മാൎക്കൻ.

i.	1-8	68		26-29	80.128		14-29	199	xiii.	1-13	275		15	308
	9-11	70		30-32	81.128		30-32	199		14-23	276		16-20a	308
	12-13	71		33-34	128		33-50	202		24-31	276		20b-21	312
	14-15	115		35-41	130	x.	1	229		32-37	277		22-23	314
	16-20	119	v.	1-21	131		2-12	249	xiv.	1-2	281		24	314
	21-22	120		22-43	135		13-16	250		3-9	258		25	314
	23-28	158	vi.	1-6	140		17-31	251		10-11	281		26	314
	29-34	158		7-13	170		32-34	254		12-16	283		27-28	314
	35-39	159		14-16	175		35-45	254		17	284		29-32	315
	40-45	154		17-20	114		46-52	257		18-21	284		33	315
ii.	1-12	138		21-29	175	xi.	1-10	260		22-25	285		34-35	315
	13-17	139		30-44	176		11	261		26-31	296		36	315
	18-22	133		45-56	177		12-14	262		32-42	296		37	315
	23-28	183	vii.	1-23	187		15-19	263		43-52	298		38	316
iii.	1-6	184		24-30	189		20-26	264		53	301		39-41	316
	7-12	184		31-37	189		27-33	264		54	301		42-47	321
	13-19a	142	viii.	1-10	190	xii.	1-9	97.265		55-64	301	xvi.	1-2	324
	19b-21	155		11-21	191		10-12	265		65	302		3-4	324
	22-30	121		22-26	193		13-17	266		66-72	301		5-8	324
	31-35	127		27-30	193		18-27	267	xv.	1a	302		9-11	325
iv.	1-9	77.128		31-38	195		28-34	268		1b	302		12-13	328
	10-13	128	ix.	1	195		35-37	268		2	306		14	331
	14-20	78.129		2-10	197		38-40	270		3-5	307		15-18	336
	21-25	129		11-13	197		41-44	272		6-14	307		19-20	337

[ 21 ] ഇന്നിന്ന സുവിശേഷവാക്യം

ഇന്നിന്ന ഭാഗത്തിൽ ഉണ്ടെന്നു കാണിക്കുന്ന പട്ടിക.

LUKE. ലൂക്കാവു.

Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം	Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം	Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം	Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം	Chap. അ.	Years വാ.	Page ഭാഗം
i.	1-25	42	vii.	1-10	156		27-28	124		11-27	93	xxiii.	1	302
	26-38	44		11-17	159		29-36	125		29-40	260		2-4	306
	39-80	46		18-35	161		37-54	230		41-44	261		5	307
ii.	1-20	49		36-50	164	xii.	1-59	232		45-58	263		6-12	307
	21-39a	50		40-43	88		16-21	95	xx.	1-8	264		13-23	307
	39b	56	viii.	1-3	165		41-48	99		9-16	97.265		24-25	308
	40-52	57		4-8	77.128	xiii.	1-9	234		17-19	265		26	312
iii.	1-18	68		9-10	128		6-9	95		20-26	266		27-32	312
	19-20	114		11-15	78.129		10-17	234		27-40	267		33	314
	21-23a	70		16-18	129		18-19	81.128		41-44	268		34a	314
	23b-38	47		19-21	127		20-21	81.128		45-47	270		34b	314
iv.	1-13	71		22-25	130		22-35	237	xxi.	1-4	272		35-37	315
	14-15	115		26-40	131	xiv.	1-24	238		5-19	275		38	314
	16-30	117		41-56	135		16-24	84		20-24	276		39	315
	31a	118	ix.	1-6	170		25-35	239		25-33	276		40-43	315
	31b-32	120		7-9	175	xv.	1-32	241		34-38	277		44-55a	315
	33-37	158		10-17	176		3-10	85	xxii.	1-2	281		45b	316
	38-41	158		18-21	193		11-32	85		3-6	281		46	315
	42-44	159		22-27	195	xvi.	1-12	88		7-13	283		47-49	316
v.	1-11	119		28-36	197		1-31	241		14	284		50-56	321
	12-16	154		37-43a	199		19-31	89		15-18	284	xxiv.	1	324
	17-26	138		43b-45	199	xvii.	1-10	242		19-20	285		2	324
	27-32	139		46-50	202		11-19	246		21-23	284		3-9a	324
	33-39	133		51-56	222		20-37	247		24-30	284		9b-11	326
vi.	1-5	183		57-62	129	xviii.	1-8	87		31-34	285		12	325
	6-11	184	x.	1-24	223		1-14	247		35-38	286		13-35	328
	12-17a	142		25-37	225		9-14	86		39-46	296		36-43	330
	17b-19	141		30-37	83		15-17	250		47-53	298		44-49	336
	20-26	145		38-42	226		18-30	251		54a	301		59-53	337
	27-36	149	xi.	1-13	229		31-34	254		54b-62	301
	37-42	152		5-8	87		35-43	257		63-65	302
	43-49	153		14-26	121	xix.	1-28	256		66-71	302

JOHN. യോഹനാൻ.

i.	1-18	39		11-53	208		4-20	284		28	302		31-37	320
	19-34	102	viii.	1-11	211		21-32	284		29-38	306		38-42	321
	35-51	104		12-59	212		33-35	285		39-40	307	xx.	1a	324
ii.	1-11	105	ix.	1-41	215		36-38	285	xix.	1-3	308		1b	324
	12-25	107	x.	1-21	218	xiv.	1-31	290		4-15	308		2	324
iii.	1-21	108		22-39	227	xv.	1-27	290		16a	308		3-10	325
	22-36	110		40-42	229	xvi.	1-4	291		16b-17	312		11-13	325
iv.	1-42	111	xi.	1-16	236		5-33	291		18	314		14-18	325
	43-45	114		17-44	243	xvii.	1-26	292		19-22	314		19-25	330
	46-54	116		45-57	245	xviii.	1-12	298		23-24	314		26-31	331
v.	1-47	166	xii.	1-11	258		13-14	300		25-27	314	xxi.	1-25	333
vi.	1-13	176		12-19	260		15-18	301		28	315
	14-24	177		20-36	273		19-23	300		29	315
	25-71	180		37-50	281		24	301		30a	315
vii.	1-10	206	xiii.	1-3	284		25-27	302		30b	315

[ 22 ] ERRATA.

ശുദ്ധപത്രം.

Page 5, line I9, for "Mark (G)" read "Mark (C)".
„ 5, „ 3 (note) from the bottom, for "diciples" read "disciples".
„ 8, „ 12, „ „ in "A, F, e," etc. omit "F".
„ I4, „ I5, for "Pascal" read "Paschal"; Do. p.I 5, l. 4; Do. p. 30, l. I4 from foot.
„ I6, „25, for "dates" read "date".
„ I6, last line (note), for "improved" read "unproved".
„ I8, line 7, for "I0.21" read "I0.22".
„ I9, „ 3, for "at Samaria" read "in Samaria".

ഭാഗം	വരി	അശുദ്ധം				ശുദ്ധം
Page 27,		line 23,	for 18. 1-14	9. 46-50	......	read 18. 1-14	9. 33-50	9. 46-50	......
„ 29,	„ I2* from foot	for ......	.....	17. 11-17	......	read .......	......	17.11-19	......
„ 33,	„ I8* „ „	for 27. 35a-38	16. 25, 27-28	23. 33	19.18	read 27. 35a,38	15. 25, 27-28	23. 33	19. 18
„ 33,	„ 3* „ „	for	......	......	......	read ......	......	......	19. 31-37
„ 33,	„ 2* „ „	for 27. 57-61	15. 42-47	23. 50-56	19. 31-37	read 27. 57-61	15. 42-47	23. 50-56	19. 38-42
„ 33,	„ I* „ „	for 27.62-66	......	......	19. 38-42	read 27. 62-66	......	......	......
„ 45,	Matt. I. 25,	for "firstborn son:"				for "firstborn son:...."
„ 45,	Luke II.	for "29"				read "39".
„ II8,	Luke IV. 3I,	for "Galilee"				for "Galilee....."
„ I20,	„ „ „	for "And came"				for "....And came."

[ 23 ] INTRODUCTION TO THE HARMONY.

CHAPTER I.

Harmonistic Principles.

"THE Gospels, and especially the first three, can in no sense be regarded as methodical
"annals. It is therefore difficult, and perhaps impossible, so to harmonize them, in respect
"of time, as in all cases to arrive at results which shall be entirely certain and satisfactory.
"There is often no definite note of time; and then we can proceed only upon conjecture found-
"ed on a careful comparison of all the circumstances. In such cases the decision must depend
"very much upon the judgement and taste of the Harmonist, and what to one person may
"appear probable and appropriate, may seem less so to another."1)

To what an extent this "proceeding upon conjecture," even in the face of the most definite
notes of time, has been carried on in harmonistic attempts, may be best judged from the glaring
disharmony of Harmonists. So many independent compilers, so many Gospel Harmonies, widely
differing from each other. Nor can any better result be reasonably expected before we learn to
approach the Gospels with an utterly unbiassed mind, that will render his due to each of the
Evangelists. To start with a notion, as though this one or that one of the sacred writers were
more reliable than the others, as regards the preservation of the original connection and conse-
cutiveness of events, would be sufficient to prejudice us against the rest to such a degree,
as to cause us utterly to disregard them even where they furnish us with the most distinct and
valuable dates. To verify this dictum, a glance at some of the best Harmonies extant will
suffice. Dr. Robinson, the eminent scholar, himself chooses Mark as his guide, whom he follows
almost invariably, though the corresponding dates, given by Matth. or Luke, be ever so con-
tradictory. Dr. Greswell2) on his part, has so thoroughly given the preference to Luke, that
his whole Harmony, with the exception of a few passages, is constructed on the sole authority
of this Evangelist, while the others, especially Matthew, are systematically ignored and set aside
as though their akoluthistic3) statements were simply unreliable, because apparently irreconcile-
able with those of Luke. The same arbitrary "proceeding upon conjecture," the same partiality
and accordingly the same inconsistencies and failures are constantly met with in German Gospel
Harmonies, and it would seem a well-nigh hopeless task, to bring order into this chaos, were
it not that the inspired writers themselves show us the way, if we will but allow them to make
themselves heard. [ 24 ] How the object in question is to be accomplished, and on what principles a sound Gospel
Harmony should be constructed, Professor Ebrard in his admirable work on the Evangelic
HistoryI) as well as in a treatise contributed to Herzog's Theological Real-Encyclopaedia
("Harmonie der Evangelien"), has shown in a most ingenious way. And we here desire to
acknowledge once for all our deep obligation to that distinguished Author for the clear light he
has thrown on the subject, and to state that, as far as the harmonization of Matth. 4. I8-2I. I
and the corresponding parts in Mark and Luke are concerned, our results, with but a few slight
deviations, are simply the fruit of his researches. His "akoluthistic" principles are the following: -

I. Setting aside mere conjectures, we strictly keep to given dates i.e. going through each
Gospel separately, we carefully examine, by what connecting formula the Evangelist joins event
to event. A close investigation will show us, that the various shades of Connectives, employed
in arranging the text, may judiciously be reduced to the following three kinds:2)

a. Direct Connectives, positively stating the immediate succession of event b after event a.
b. Indirect Connectives, .i. e. formulae, which although they clearly state incident b to
have occurred after incident a, yet from a certain indefiniteness and vagueness admit of the
possibility of some other transaction or transactions to lie between a and b.
c. Loose Connectives, either merely connecting without denoting time, or leaving the
question of sequence and precedence undecided, or clearly indicating a break in the previous
chain of consecutive events.

Connectives of the first class (a) are found Matth. 5. I; 8. I; Mark I. 29, 35; Luke 4. 38, 42 etc.
To the second Class (b) belong: Matth. 8. 5, I4; Mark 6. I, 30; Luke 5. 27; 7. I etc.
None of these and many similar connecting formulae compel us to suppose, that the two incidents,
between which they are placed, followed one another immediately.
For Connectives of the third class (c) we refer to Matth. 4. 23; 9. 35; Mark I. 40; 2. I, I3;
Luke 5. I, I2; 6. I, 6 etc.

2. As a result of this marked attention to the comparative closeness or looseness of every
single Connective, the contents of each Gospel will now group themselves in a manner quite new
and independent of the usual division of Chapters. That is to say, according to the nature of
the Connective, we shall obtain either a series of single events, alkoluthistically unconnected with
each other, or whole Chains of consecutive events, varying in length and continuing until the
appearance of a Connective of the third class clearly denotes an interruption of the order of
succession. A glance at the Tabular Synopsis at the end of this Chapter will best show what
we mean.

3. The task of comparing and placing side by side identical events in Matth., Mark and
Luke, ranged in sometimes quite different Chains, will then lead us to the formation of so-called
Compound-Chains. For instance, the incidents m, n, q, r may form a Chain in Matthew. In
Mark the items m, n and q may either not exist at all, or may be found as unconnected events,
in which case they are irrelevant to the question of sequence. Mark however commences a Chain of
his own with incident r, succeeded by o and t, and in addition hereto we might either in Luke or
again in Matth. find a Chain connecting the events t, p, l, w. In such a case these three
Chains would form a "Compound-Chain," composed of

Events:

Matthew	m
	n
	q
	r	r	Mark
		o
Luke	t	t
	p
	l
	w

[ 25 ] It further might happen, that Matthew joins the two events a and by an indirect Connective
(second class), whereas in Mark a and d are connected in the most direct way. It then follows,
that d has to be inserted between a and b:

Matthew	a	a	Mark
		d
	b

And not only single incidents, but sometimes whole Chains of consecutive events, as will be
shown in Chapter II., have to be inserted between other Chains, strictly in accordance with
the same principle.

Nor could we in such a case justly blame Matthew and Mark as though they contradicted
each other. The charge of contradiction could in fairness then only be raised, if one Evangelist,
in stating certain consecutive facts, should employ such Connectives as imply immediate succession,
while the other Evangelist with equally strong and unqualified terms should record the same
facts in a different order of succession.

Every thing then depends on the accuracy in fixing the precise value of the connecting
formula, a task, however, by no means so easy as it may appear at first. To accomplish the
object, our enquiries must needs be based upon the Greek original: no other Version, be it ever
so exact, will answer the purpose.

For instance, in Matthew 8. I 8 it is nothing but the omission of the Article (ídòn dè ó
'Jesoùs pollous öchlous peri aùtón), that justifies us in the view that Matthew did not intend to
represent the great multitudes in v. I 8 as identical with the crowd mentioned in v. I 6. Had he
used the Article as in 5. I (ídòn dè t o ủ s ôchlous), I 3. 36 (ápheis t o ù s ôchlous), I 5. 39 (ápolúsas
t o ù s ôchlous), the identity of the people in v. I 6 and v. I 8, and hence the direct connection
of the incident recorded in v. I 4— I 7 with v. I 8 and the sequel would have been established,
in which case Matthew's akoluthistic statements would simply be irreconcileable with those of
Mark. But as the words run, we are at full liberty to assume, that the scene in v. I 8 was quite
a different one from that in v. I 4— I 7, that, in fact, Matthew meant to say no more but: "on a
certain occasion, when Jesus saw great multitudes about him, he"...etc.

Again, when reading Mark 1. 21—23 and Luke 4. 3 I—33, it is generally supposed, that
the healing of the Demoniac in the synagogue at Capernaum happened on the very first Sabbath,
after Jesus with his first four disciples had come there.1) Now to any one versed in Greek, the
very sight of the Imperfect Tense used both by Mark and by Luke (édidasken, éndidáskon,
éxepléssonto) must sufficiently prove, that this passage contains the description not of a single
act, but of a long, continued, habitual preaching of Christ on Sabbath-days in that synagogue.
Mark as well as Luke put toĩs sábbasin, which may signify either a single Sabbath or a
plurality of Sabbaths. The English Version renders the Plural in Luke (v. 3 I), but treats it as
a Singular in Mark (v. 2 I), where the eúthéos ("forth with") and also the Aorist eíselthòn
("entered") show indeed clearly enough, that this ministry of Christ in the synagogue commenc-
ed on the very first Sabbath after he had settled at Capernaum. But the subsequent use of terms,
expressing a general description of this continued preaching, has at once the effect of loosening
the close connection between Christ's first appearance in that synagogue and the healing of the
Demoniac. Had Mark and Luke employed the Aorist for the Verbs quoted above, the immediate
succession of the items: "Four disciples called," "A demoniac healed in the synagogue at [ 26 ] Capernaum, "Peter's wife's mother healed" would have been established, an assertion which
would have brought Mark into serious collision with Matthew. But with those plain Imperfects
before us, we feel authorized to assume a certain break after v. 22 (in Mark i.; v. 32 in Luke 4.)
and to paraphrase: "Now, on such a Sabbath-day, when Christ, as usual, was teaching in the
synagogue, there was"....etc.

Further, the vagueness of the expression Luke II. 37 éndètõlalẽsai ("as he spake") per-
mits us to disconnect this incident (v. 37—54) from what precedes it (v. I4—36). Had Luke intend-
ed positively to state, that the Pharisee's invitation reached Our Lord while He was delivering
the address recorded in v. 29—36, he would certainly have employed a much more definite
Connective, such as we see him using twice in this same Chapter, viz. v. 27 ("égéneto dè én tõ
légein aútòn taüta") and again v. 53 ("légontos de aútoữ taüta pròs aừtoừs). Compare
also Matthew 9. I 8 ("ta ūta aútoŭ laloũntos aútoĩs") and Matthew I 2. 46 ("ềti dè aútoũ
laloũntos toĩs 'óchlois"). We do not, of course, deny, that the term "én dè tõ lalẽsai" might
possibly be considered equivalent to these latter phrases, but we claim the liberty of taking every
legitimate advantage of the unquestionable ambiguity of the Connective, assuming Luke to mean,
that "once a Pharisee invited Christ to breakfast, while He was just engaged in speaking," —an
interpretation, considered thoroughly admissible also by Lange's Commentary.1) Were it not
for this solution, the difficulties in harmonizing this portion of Luke with the corresponding
part in Matthew and Mark would prove insurmountable.

As regards the meaning of tóte ("then"), "énékeinọ tộ kairọ ("at that time"), metà
taũta ("after these things"), these and similar expressions in many cases serve as mere Con-
nectives without implying any accurate specification of time, since they in Greek as well as in
modern languages frequently are used with reference to a period extending over weeks and
months, and therefore may be rendered by any of the following terms: "at that moment," "in
that hour," "on that day," "in those days," "within those weeks" etc. Hence it may happen,
that the "then" sometimes is equivalent to "just then;" this must however not necessarily follow,
but will mainly depend on the testimony of weighty, internal evidence supplied by the context.
As a rule, our broad term "about that time?" will exactly answer the meaning of "tóte,". Quite
different, of course, is the case, when we meet a definite term like "én aútẽ tẽ ĕmérạ" ("in
that day?") or "én aútẽ tẽ ṍrặ" ("in that hour").

After these preliminaries we proceed to the task of analysing the contents of the first three
Gospels, in accordance with the principles stated above. To mark the closeness or looseness
of the connecting link, we have introduced the following signs:

| to signify direct Connectives (see above "First Class").
꭛ „ „ indirect „ „ „ "Second „ ").
.... „ „ loose „ „ „ "Third „ ").

The Capitals in the column at the left are to indicate Chains of consecutive events. For con-
venience' sake we have also marked with small letters such single events as remain unconnected.

The Table comprises not the whole of the three Gospels, but only the narrative relating to
Christ's ministry in Galilee, since harmonistic difficulties are confined almost exclusively to this
part of Our Saviour's life. [ 27 ]

Chains		Chapter	Chains		Chapter	Chains		Chapter
	a) four disciples called . . . . .	4. 18.	A.	a) Four disciples called. ǀ Christ's Sabbath-ministry in the synagogue at Capernaum . . . . . .	1. 16. 1. 21.		a) Christ's Sabbath-ministry at Capernaum. . . . . .	4. 31.
A.	Jesus on a circuit, followed by great multitudes. ǀ The Sermon on the Mount. ǀ A leper healed. * The centurion's servant healed. Peter's mother-in-law healed, many others too.	4. 23. 5 −7. 8. 1. 8. 5. 8. 14.	B.	The healing of a demoniac in the same synagogue. ǀ Peter's mother-in-law healed, many others too. ǀ Jesus sought by many, declines to stay. A circuit.	1. 23. 1. 29. 1. 35.	A.	The healing of a demoniac in the synagogue. ǀ Peter's mother-in-law healed, many others too. ǀ Jesus sought by many, declines to stay. A circuit. . . . . .	4. 33. 4. 38. 4. 42.
B.	Jesus directs to cross the lake. Two followers. * The tempest stilled. ǀ The demoniacs of Gadara. Back to Capernaum. * The paralytic healed. ǀ The call of Matthew and the feast in his house. . . . . . .	8.1 8. 8. 23. 8. 28 9. 2. 9. 9.		a) A leper healed. . . . . . b) The paralytic healed. . . . . . c) The call of Levi and the feast in his house. . . . . . d) The Baptist's disciples enquire about fasting. . . . . . e) The plucking of corn on a Sabbath. . . . . . f) The withered hand healed. The Pharisees enraged. . . . . . g) Jesus retires to the sea. Many are healed. . . . . . h) On the Mount, the twelve chosen. . . . . . i) His friends want to lay hold on Him. . . . . . k) Jesus accused of acting in concert with Beelzebub. . . . . . i) His mother and brothers want to see Him. . . . . .	1. 40. 2. 1. 2. 13. 2. 18. 2. 23. 3. 1. 3. 7. 3. 13. 3. 20. 3. 22. 3. 31.		b) Peter's miraculous draught of fishes. . . . . . c) A leper healed. . . . . .	5. 1. 5. 12.
C.	The Baptist's disciples enquire about fasting. ǀ Jairus's daughter and the woman with an issue of blood. ǀ Two blind men and a dumb demoniac healed. . . . . .	9. 14. 9. 18. 9. 27.	C.	The parable of the sower, etc. ǀ Jesus directs to cross the lake. The tempest stilled. ǀ The demoniac of Gadara. * Jairus's daughter and the woman with an issue of blood. * Jesus rejected at Nazareth. . . . . .	4. 1. 4. 35. 5. 1. 5. 21. 6. 1.	B.	The paralytic healed. * The call of Levi, and the feast in his house. . . . . .	5. 17. 5. 27.
D.	Another circuit. Christ's compassion on shepherdless Israel. * The twelve instructed and sent out. . . . . .	9. 35. 10. 1.	D	The twelve instructed and sent out. * Herod alarmed. Account of the Baptist's end. * Jesus retires to the desert. Five thousand fed. ǀ Back to Capernaum. The walking on the sea. . . . . .	6. 7. 6. 14. 6. 30. 6. 45.		d) Enquiry about fasting. . . . . . e) The plucking of corn on a Sabbath. . . . . . f) The withered hand healed. The Pharisees enraged. . . . . .	5. 33. 6. 1. 6. 6.
E.	The Baptist's message from prison. * The unbelieving cities upbraided and the Father magnified. . . . . .	11. 2. 11. 20.	E.	The deputation of scribes from Jerusalem. ǀ Jesus on the borders of Tyre and Sidon. The Syrophen : * Back to the Decapolis. A deaf and dumb man healed. ǀ To Dalmanutha. A sign from heaven demanded. ǀ Back to the north-coast. The leaven of the Pharisees. * A blind man healed at Bethsaida Julias. * Peter's confession. Christ's first announcement of His death. * The transfiguration of Christ. A lunatic boy healed. * The second announcement of Christ's sufferings. ǀ Arrival at Capern. Dispute for primacy. On humility, etc. . . . . .	7. 1. 7. 24. 7. 31. 8. 10. 8. 13. 8. 22. 8. 27. 9. 2. 9. 30. 9. 33.	C.	A night in prayer. The twelve chosen. Sermon on the Mount. * The centurion's servant healed. * The widow's son at Nain raised. * The Baptist's message from prison. . . . . .	6. 12. 7. 1. 7. 11. 7. 18.
F	The plucking of corn on the Sabbath. ǀ The healing of the withered hand. The Pharisees enraged. ǀ Jesus retires. Many follow Him and are healed. . . . . .	12. 1. 12. 9. 12. 15.	F.	Jesus going to Peraca. On divorce. * Jesus blesses little children. * The rich young man. Peter's question as to reward. * Christ's third announcement of His sufferings. * The request of the sons of Zebedee. * Near Jericho : blind Bartimæus healed. * Entry into Jerusalem.	10. 1. 10. 13. 10. 17. 10. 32. 10. 35. 10. 46. 11. 1.	D.	Christ's loving kindness to a penitent woman, in a Phar. house. * Women ministering unto Christ, while journeying. . . . . . g). The parable of the sower. . . . . . h) His mother and brothers want to see Him. . . . . .	7. 36. 8. 1. 8. 4. 8. 19.
G.	A blind and dumb demoniac healed. Blasphemy rebuked. * A sign from heaven demanded and promised. ǀ The mother and brothers of Jesus want to see Him. ǀ Jesus by the sea-side. Delivery of parables. * Jesus rejected at Nazareth. . . . . .	12. 22. 12. 38. 12. 46. 13. 1. 13. 54.				E	The lake crossed. The tempest stilled. * The demoniac of Gadara. Back to Capernaum. * Jairus's daughter and the woman with an issue of blood. . . . . .	8. 22. 8. 26. 8. 40.
H.	Herod alarmed. Account of the Baptist's end. ǀ Jesus retires across the lake. Five thousand fed. ǀ Back to Capernaum. The walking on the sea. . . . . .	14. 1. 14. 13. 14. 22.				F.	The twelve instructed and sent out. ǀ Herod alarmed. ǀ Jesus retires to the desert. Five thousand fed. . . . . .	9. 1. 9. 7. 9. 10.
I.	The deputation of scribes fr. Jerus. Hypocrisy rebuked. ǀ Jesus on the borders of Tyre & Sidon. The Syroph. woman. * Back to the sea of Galilee. Many miracles. Four thousand fed. ǀ Back to Magdala. A sign from heaven demanded. ǀ Jesus returns to the north-coast. The leaven of the Pharisees. * Peter's confession. Christ's first announc. of His death. * Christ's transfiguration. The coming of Elias explained. ǀ The lunatic boy healed. . . . . .	15. 1. 15. 21. 15. 29. 15. 39. 16. 4. 16. 13. 17. 1. 17. 14.				G.	Peter's confession. Christ's first announcement of His death. * Christ's transfiguration. * The lunatic boy healed. Second announc. of Christ's death. . . . . . i) Dispute for primacy. . . . . . k) The unkind reception met with in Samaria. . . . . . l) Three followers. . . . . .	9. 28. 9. 37. 9. 46. 9. 51. 9. 57.
K.	Christ's second announcement of His death and resurrect. * At Capernaum : the tribute-money provided. ǀ Dispute for primacy. On humility, offences, etc. ǀ Peter's question. Parable of the unmerciful fellow-servant. . . . . .	17. 22. 17. 24. 18. 1. 18. 21.				H.	Seventy disciples instructed and sent out. * The lawyer's question. The good Samaritan. . . . . . m) Jesus at Bethany: Mary and Martha. . . . . . n) Instruction on prayer. . . . . .	10. 1. 10. 25. 10. 38. 11. 1.
L.	Jesus going to Peraea, followed by many. * On divorce and celibacy. * Jesus blesses little children. * The rich young man. Peter's question as to reward. * The third announcement of Christ's death and resurrection. * The ambitious request of the mother of the sons of Zebedee. * Near Jericho: two blind men healed. * Entry into Jerusalem.	19. 1. 19. 3. 19. 13. 19. 16. 20. 17. 20. 20. 20. 30. 21. 1.				I.	A dumb demoniac healed. Blasphemy rebuked. ǀ A woman lifting up her voice in eulogy. ǀ A sign from heaven demanded and promised. . . . . .	11. 14. 11. 27. 11. 29.
						K.	Jesus dining with a Pharisee and denouncing woes against etc. * The disciples warned against hypocrisy etc. . . . . . o) The slaughter of certain Galileans. The fig-tree. . . . . . p) An infirm woman healed. . . . . . q) Parable of the mustard seed and the leaven. . . . . .	11. 37. 12. 1. 13. 1. 13. 11. 13. 18.
						L.	Whether few shall be saved. * Herod's menace. The lamentation over Jerusalem. . . . . . r) A Sabbath dinner. Dropsy healed. . . . . . s) Parable of the great supper. On counting the cost. . . . . . t) The three parables on the seeking of what is lost. . . . . . u) The unjust steward. The rich man and Lazarus. . . . . . v) Offences to be overcome by genuine faith and humility. . . . . . w) The ten lepers. . . . . . x) Address on the last times. . . . . . y) The judge and the widow. The Phar. & the publican. . . . . . z) Jesus blesses little children. The rich young man. . . . . . aa) The third announcement of Christ's sufferings. . . . . . bb) A blind man healed at Jericho. . . . . . cc) Zaccheus. Parable of the nobleman. Entry etc.	13. 22. 13. 31. 14. 1. 14. 15. 15. 1. 16. 1. 17. 1. 17. 11. 17. 20. 18. 1. 18. 15. 18. 31. 18. 35. 19. 1.

[ 29 ] Chapter II.

Matthew compared with Mark.

Having thus laid the foundation, we proceed now to the construction of our Gospel Harmony"
by comparing first Matthew with Mark.

To commence with what is obviously the least difficult part of our work, the adjusting of
the incidents immediately preceding Christ's entry into Jerusalem, we find Mathew L entirely
to correspond with Mark F, likewise Matthew I and K with Mark E. The former we will former we will call
Compound-Chain No. 4, and the latter Compound-Chain No. 3.

Moving further upwards, we find Matt. H to correspond with Mark D, in which latter Chain,
however, Herod's alarm follows close upon the instruction and sending out of the twelve. As
Matt. relates this in Chain D, the result is the formation of the following Comp-Chain (No. 2):

Matthew D	A circuit. Christ's compassion on shepherdless Israel.
	The twelve instructed and sent out.
"H	Herod alarmed. Account of the Baptist's end.	Mark D
	Jesus retires across the lake. Five thousand fed
	Back to Capernaum. Christs's walking on the sea.

For our further investigations, we require as starting-point a prominent fact, recorded by all
three Evangelists. To this end we select the stilling of the tempest (Matthew B, Mark C).
According to Matthew, the stilling of the tempest was preceded by Two followers, and was suc-
ceeded by the Demoniacs of Gadara, the Paralytic, the call of Matthew and the feast in his house.

Let us consider first the series of events subsequent to the stilling of the tempest. Mark (G),
after having mentioned the tempest as well as the Demoniac of Gadara, distinctly tells us that
after Christ's return from Gadara the incidents: Jairus's daughter, the woman with an issue
of blood and Jesus rejected at Nazareth took place. - Matthew relates the story of Jairus's
daughter and the other afflicted woman in Chain C, but adds in his part that immediately before
Jairus approached Jesus, the enquiry about fasting took place, also that immediately after
the raising of Jairus's daughter two blind men and a dumb Demoniac were healed. Thus the
statements of Mark and Matthew, as regards the incident following the raising of Jairus's daughter,
seem to contradict each other. They however only seem to do so. For the Connective used in
Mark 6. I. evidently is loose enough, to admit of the inserting of one or more intermediate
events, whereas the connecting formula in Matthew 9. 27. implies a more direct order of consecu-
tion. This is but one of the many instances, in which a careful examination of the closeness or
looseness of the connecting formula will prove the apparent contradiction to be but imaginary.
Thus the statement of Matthew (B), that the return from Gadara was succeeded by the healing
of the Paralytic, the call of Matthew and the feast in his house, is not at all inconsistent with
what Mark tells us (Chain C), that after the transaction in Gadara Christ raised Jairus's daughter,
healed another woman on the way, and was rejected at Nazareth. Matthew (B) simply asserts,
that the healing of the Paralytic occurred after Jesus had returned from Gadara. That it
happened within the same hour, he does not say; though, most probably it did occur in the
course of the next few hours. But what he states most distinctly, is that the raising of Jairus'
daughter happened immediately after the Baptist's disciples had enquired about fasting, which
latter event on the other hand is not brought into direct connection with any previous transaction1),
neither in Matt., nor in Mark, so that nothing prevents us from considering this enquiry
about fasting as the very first occurrence after Our Lord had returned from Gadara. The result
then is, that Mark C is to be placed within Mark B, according to the following scheme: [ 30 ] Part of Compound-Chain No. 1b.

According to Matthew:		According to Mark:		Harmonistic Result:
Chain B.	Chain C.	Chain C.	Unconn., single events.
The tempest stilled. |		The tempest stilled. |		The tempest stilled.
The Demoniacs of Gadara.		The Demoniac of Gadara.		The Demoniac of Gadara.
◡ .	The Baptist's disciples etc. |	◡ . ◠	d. The enquiry ab. fasting. . . . .	The Baptist's disciples enquire about fasting.
.	Jairus's daughter raised etc. |	Jairus's daughter raised. ◡		Jairus's daughter and the woman with an issue of blood.
. ◠	Two blind men etc. . . . .	.		Two blind men and a dumb Demoniac healed.
The Paralytic healed. |		.	b. The Paralytic healed. . . . .	The Paralytic healed.
The call of Matthew etc. . . . .		. ◠	c. The call of Levi etc. . . . .	The call of Matthew and the feast in his house.
(vide Chain G)		Jesus rejected at Nazareth.		Jesus again rejected at Nazareth.

Turning our attention now to the series of events, preceding the stilling of the tempest, we are informed by Mark (C) that the journey to Gadara took
place on the evening of the same day, in which Jesus had been engaged in the delivery of parables, while Matthew (B) tells us of Our Lord's conversation
with two would-be-followers, happening within the few minutes between the giving of the order to cross the lake and the actual departure (Matthew 8, 18. 23.).

On the other hand, we have the direct statement of Matthew (G), that on the same day, in the course of which the delivery of the parables took place,
Jesus had healed a blind and dumb Demoniac, had rebuked the blasphemy accusing Him of acting in concert with Beelzebub, had then been asked to give
a sign from heaven, and that finally, while Jesus was still speaking to the people, His mother and brothers wanted to see Him. Besides he mentions,
that soon after the delivery of the parables Jesus visited Nazareth, and was rejected, —a remarkable coincidence with Mark C. For although it had been
left unnoticed by Matthew, that those parables were delivered just before the journey to Gradara, he yet remembers, that Christ's rejection at Nazareth
happened shortly after the day of the parables, quite in concurrence with the statement of Mark in Chain C.

Thus we are led to the formation of another Compound-Chain, whereof the above diagram comprised but the second half. The whole presents now
the following aspect: [ 31 ] Compound-Chain No. 1b (complete).

According to Matthew:			According to Mark:		Harmonistic Result:
Chain G.	Chain B.	Chain C.	Chain C.	Unconn. single events
A blind & dumb Dem, etc. |				k. Blasphemous charge. . . . .	A blind & dumb Demon. healed. Blasphemy rebuked.
A sign demanded etc. |					The demand of a sign from heaven.
His mother & broth. etc. |				l. His mother & broth. etc. . . . .	His mother and brothers want to see Him.
Delivery of Parables. ◡			Delivery of Parables. ◡		Delivery of Parables, on the sea-side.
.	Two would-be-followers. |		. ◠		Two would-be-followers, ,, ,,
.	The tempest stilled. |		The tempest stilled. |		The lake crossed. The tempest stilled.
.	The Demoniacs of Gad. ◡		The Demoniac of Gad. ◡		The Demoniacs of Gadara. Back to Capernaum.
.	.	Enquiry about fasting. |	. ◠	d. Enquiry about fasting. . . . .	The Baptist's disciples enquire about fasting.
.	.	Jairus's daughter raised. |	Jairus' daughter raised. ◡		Jairus's daughter & the woman with an issue of blood.
.	. ◠	Two blind men etc. . . . .	.		Two blind men and a dumb Demoniac healed.
.	The Paralytic healed. |		.	b. The Paralytic healed. . . . .	The Paralytic healed.
. ◠	The call of Matthew etc. . . . .		. ◠	c. The call of Levi etc. . . . .	The call of Matthew and the feast in his house.
Jesus rejected at Naz. . . . .			Jesus rejected at Naz.		Jesus again rejected at Nazareth.

To find the harmony of Matthew A and Mark B, we select as starting-point the healing of Peter's mother-in-law.

Inspecting first the events previous to this incident, we learn from Mark (B), that immediately before entering into Peter's house, Jesus
had healed a Demoniac in the synagogue. Matthew (4) does not mention this latter occurrence, but brings the miracle in Peter's house into
connection with the previous healing of the centurion's servant. The Connective however (8. I4) is so loose that there is ample room between
these two events to insert the healing of the Demoniac. Matthew further informs us, that the meeting with the centurion took place, when Jesus
returned to Capernaum after having healed a leper, which latter incident he records to have happened immediately after the Sermon on the Mount.

As to the transactions subsequent to the healing of Peter's mother-in-law, Chain A of Matthew breaks off with the remark that on the
same evening many others were healed. Mark (B), while confirming this, adds that Jesus early on the next day went to a desert to pray.
Though followed by many, He declined to stay with them, but started on a fresh circuit.

Reduced to order, these various items will form another Compound-Chain (No. 1 a.): [ 32 ] Compound-Chain No. 1a.

According to Matthew:	According to Mark:		Harmonistic Result:
Chain A.	Chain B.	Unconn. single events.
Jesus on a circuit, followed by great multitudes |			Jesus on a circuit, followed by great multitudes.
The Sermon on the Mount. |			The sermon on the Mount.
A leper healed ꭛		a. A leper healed. . . . .	A leper healed.
The centurion's servant healed. ◡			The centurion's servant healed.
. ◠	A Demoniac in the synag. healed. |		A Demoniac in the synagogue healed.
Peter's wife's mother healed, many others too. . . . .	Peter's wife's mother.... |		Peter's wife's mother healed, many others too.
	Jesus sought etc. A circuit. . . . .		Jesus sought by many, declines to stay. A fresh circuit.

We have now disposed of nearly the whole of Matthew and Mark. There only remain for investigation Chains E, F and the unconnected event a
in Matthew, as well as A, F, e, f, g, h, i in Mark.

As to Matthew a and Mark A, this calling of the first four disciples is evidently so closely connected with the transfer of Christ's ministry to Galilee,
that we must consider it to have taken place immediately after Our Lord had fixed His abode in Capernaum.

With respect to Matthew E (the Baptist's message from prison etc.), its place must be assigned before Matthew H (John beheaded) and after the raising of
the widow's son at Nain (Luke 7. II–17), since then only Christ was justified in saying: "the dead (Plural) are raised up." Besides, Luke's way of connect-
ing the two events (7. I8) removes every doubt. (See Chapter III.)

Further, as regards Matthew F and the corresponding passage Mark e, f, g, the mysterious notation of time én Sabbátọ deuteroprótọ in Luke 6, I.
will give us a clue where to place it (Chapter III.). Similarly the position of Mark h (the choosing of the twelve) can be ascertained only in connection
the parallel passage Luke 6, I2 (Chapter III.).

Mark i, one of the few incidents recorded by Mark alone, ("His friends go out to lay hold on Him" 3. 20, 2I) we may, though it is apparently unconnected
with any other event, consider to have occurred shortly after the choosing of the twelve (3. I3–I9), when Jesus, returning from the Sermon on the
Mount, reached His home at Capernaum. [ 33 ] CHAPTER III.

Luke compared with Matthew and Mark.

Much stress has been laid on the declaration of Luke in his preface (I. 3) that he would
write "kathexès", in order. On the strength of this sole expression many considered him
the only reliable source, as regards chronological arrangement. Now "kathexès" may denote
either order of time or order of things, akoluthistic accuracy or logical connection and continuity.
As we take it, Luke uses the word mainly in the latter sense, thereby contrasting his account
of the life of Christ not so much with the unchronological, as with the abrupt, incoherent, frag—
mentary character of those early narratives 1), referred to in his preface. Besides, with a strictly
chronological arrangement it would hardly seem compatible, to mention the Forerunner's so—
journ in the wilderness (I. 80) before recording even the birth of Jesus, or to narrate Christ's
baptism (3. 21, 22) after John's imprisonment (v. 19, 20), or to fill half a dozen Chapters (12-17)
nearly exclusively with discourses and parables, which for the most part resemble a mere collec—
tion of sayings, communicated without historical connection. Further, let any one take the
trouble of going through each of the three Gospels in search of akoluthistic dates, and he will
find, that, while Matthew supplies them abundantly, and Mark somewhat less abundantly, but
very few definite specifications of time are met with in Luke, —a fact, recognized long ago by
Calvin, Bengel and other eminent Biblical Scholars, but of late pointed out particularly by
Prof. Ebrard.

Passing on now to the harmonistic comparison of Luke with Matthew and Mark, we find

Luke	A, C, a, b, c	to form part	of the	Compound—Chain	No.	I a.
,,	B, E, I, d, g, h, l, q	,,	,,	do.	,,	I b.
,,	F,	,,	,,	do.	,,	2
,,	G, i,	,,	,,	do.	,,	3
,,	z, aa, bb,	,,	,,	do.	,,	4

similarly the two items e and f to correspond with Matthew F and Mark e, f, g, whereas the
remaining passages D, H, K, L, k, m, n, o, p, r, s, t, u, v, w, x, y and cc comprise transactions,
recorded by Luke alone.

By embodying A, C, a, b, c, in Compound—Chain No. I a, the latter assumes now its definite
shape. Of special importance is Luke's statement (C), that the choosing of the twelve Apostles
took place on the morning before the Sermon on the Mount, a fact, not recorded at all by
Matthew, and mentioned by Mark (h) without any specification of time. Another new and
interesting notice (Luke C) is that Jesus raised the widow's son at Nain on the day after the
healing of the centurion's servant, and that the Baptist's message from prison is brought into
direct connection with these latter miracles.

The Compound—Chain No. I b too becomes complete by the insertion of the passages B, E,
I, d, g, h, l, q, wherein however there is but one real addition, viz. Luke II. 27, a woman
lifting up her voice in eulogy.

But now we have to examine the question as to the position of these two Compound—Chains
(No. I a and I b) among themselves. Which is the first, which the second? I a starts by
representing Christ on a general circuit through Galilee, followed by great multitudes, in whose
presence He delivers the Sermon on the Mount. He arrives at Capernaum, but no sooner has
He spent a day, a Sabbath, in the midst of His friends, than we see Him set out again on the
following morning for another extensive tour. Hence, with the exception of a single day, spent
at Capernaum, CompoundM—Chain I a contains the description of Our Lord's Itinerary Ministry [ 34 ] in Galilee, as far as this earliest period of Galilean labours is concerned. Compound—Chain I b,
on the other hand, enters into the fullest details of Christ's work at Capernaum itself, inter—
rupted but by one day's absence at Gadara, and only as the very last point recorded in this
Compound—Chain we hear of a journey of Jesus to Nazareth. Now, is there any probability
that Our Lord immediately after having fixed His abode at Capernaum left that place again in
order to travel through the whole of Galilee, and thus commenced His work at Capernaum only
after one or two such general preaching-tours? Is it not far more likely, that Capernaum itself
was the scene of His very first labours, after He had once chosen it as His "own city" (Matth.
9. I), and that only subsequently He entered upon His Itinerary Ministry throughout Galilee?
Should we, however, still entertain some doubts as to which of the two happened first, there is

Compound-

Harmonistic Result of comparing Matthew with Mark:		According to Luke:
		Chains I, E and B.		Unconn. events.
Matth. a. & Mark A.	The first four disciples called. Christ's Sabbath-ministry at Cap.			b) Peter's draught &c. • • • • a) Sabbath—ministry. • • • •
Page 7.	A blind and dumb demon. etc. (Luke I) A sign from heaven demanded. His mother and brothers etc. Delivery of parables. Two would-be-followers. The lake crossed. The temp. still. The demoniacs of Gadara. John's disciples enquire ab. fast. Jairus's daughter etc. Two blind men & a dumb demon. The paralytic healed. The call of Levi & the feast etc. Jesus again rejected at Nazareth.	I.	A dumb demoniac healed. A eulogizing woman. A sign from heaven demanded. • • • •
				h) His moth. & broth. • • • • g & q) Parables. • • • • e) Three followers. • • • •
		E.	The lake crossed. The tempest. The demoniac of Gadara. ◡ • ◠ Jairus's daughter etc. • • • •	d) On fasting. • • • •
		B.	The paralytic healed. ◡ ◠ The call of Levi etc. • • • •
Page 8.	Jesus on a circuit, etc. (Luke C, Mark h) The Sermon on the Mount. On the way down: a leper healed. His friends etc. (Mark i, Page 8) The centurion's servant healed. A demoniac in the synagogue. Peter's mother-in-law healed, etc. Jesus sought . . . . etc. A circuit.	Chain C.	Chain A.	c) A leper healed. • • • •
		Prayer. The twelve. The Sermon etc. ◡ • • ◠ The centurion's serv. ◡ • • • ◠ The widow's son. ◡ ◠ The Bapt. message. • • • •	A dem. in the syn. In Peter's house etc. A fresh circuit. • • • •
	(Luke C)
Matth. E.	The Baptist's message etc. The unbelieving cities etc.

[ 35 ] one circumstance, which must settle the question to our full satisfaction, i.e. the call of Levi.
The one indisputable fact, that Levi's calling to general discipleship, recorded in Compound—Chain
No. 1 b, must needs have occurred before his being selected to apostleship on the morning
before the Sermon on the Mount (Comp.—Chain I a), will prove beyond doubt the real order of
succession, viz. that Comp.—Chain I b takes the lead, while Comp.—Chain I a follows close upon
it, that, in fact, they both form but one great Comp.—Chain, the connecting link between both
being Christ's second visit to Nazareth, which according to Mark 6. 13 was but the starting—
point of a general preaching—tour, the same—we now venture to say—which preceded the
Sermon on the Mount.

Hence, our new Compound—Chain No. I presents now the following aspect:

Chain No. 1.

Harmonistic Joint—Result:

The first four disciples called. Peter's miraculous draught of fishes. Christ's Sabbath—ministry in the synagogue at Capernaum. A blind and dumb demoniac healed. Blasphemy rebuked. . . . . A woman lifting up her voice in eulogy. . . . . . . . . . The first demand of a sign from heaven. The sign of Jonas. . . . . His mother and brothers want to see Him. . . . . . . . . . Parables delivered and expounded, partly on the sea-side, partly at home. Two would-be-followers, (Matth.) and a third one (Luke). . . . . . The lake crossed. The tempest stilled. . . . . . . . . . .	A day's work at Capernaum.
The demoniacs of Gadara. Back to Capernaum.	The journ. to God.
John’s disciples enquire about fasting. . . . . . . . . . . Jairus's daughter and the woman with an issue of blood. . . . . . Two blind men and a dumb demoniac healed. . The paralytic healed. . . . . . . . . The paralytic healed. . . . . . . . . . . . . . . .	Another day's work at Capern.
The call of Levi and the feast in his house. Jesus again rejected at Nazareth. . . . . . . . . . . . Jesus on a circuit, followed by great multitudes. . . . . . . . A night in prayer on the Mount. The choosing of the twelve. . . . The Sermon on the Mount. . . . . . . . . . . . . . On the way down: a leper healed. . . . . . . . . . . . At Capernaum: His friends want to lay hold on Him. . . . . . .	The first circut through Galilee.
The centurion's servant healed. . . . . . . . . . . . . The healing of a demoniac in the synagogue at Capernaum. . . . . Peter's mother—in—law healed, many others too. . . . . . . . .	A Sabbath at Cap.
Jesus sought by many, declines to stay. A fresh circuit. . . . . . The widow's son at Nain raised. . . . . . . . . . . . . The Baptist's message from prison. . . . . . . . . . . . The unbelieving cities upbraided, and the Father magnified. . . . .	The second circ.

[ 36 ] There are not many days in Our Saviour's Life, of which such a faithful and detailed record
has been preserved to us, as the narrative comprising the commencement of His Galilean Ministry.
The record of the Passion—week alone is comparable with it. As the solemn, mournful view of
those closing scenes, so also the peculiar charm and beauty of the first few days' intimate con—
nection with their Master most naturally left a particularly deep and lasting impression on the
disciples' minds. But what an overwhelming insight into the incessant, unsparing labour of
love this record of even one or two days' work affords, when carefully traced up!

Jesus heals a demoniac, defends himself against blaspheming Pharisees 1), corrects a woman's
well—meant eulogy, rebukes the evil and adulterous generation, which seeketh a sign and is on
the point of being taken possession of by Satan with sevenfold power, —and lastly points to His
disciples as His nearest relatives. In the course of the same day (Matt. 13. I) He goes to
the sea—side in order to teach, and finding there a great gathering of people, He preaches from
board—ship, delivering a number of parables, some of which He subsequently expounds to the
disciples, when at home. 2) On the same evening however, at a later hour, He again bends his
steps towards the sea—shore and gives order to cross the lake. After some delay, caused by a
conversation with two or three would—be—followers, 3) they launch into the sea, and tired from
the hard day's work, Our Saviour falls asleep, undisturbed by the brewing storm. Awakened,
He calms the sea by a single word. Having reached the coast of Gadara, He heals the two
demoniacs, but withdraws on the request of the irritated populace and returns by ship to the
other side, probably on the second day after the delivery of parables. Among the crowd wait—
ing for Him, He meets disciples of the Baptist, whose enquiries as to fasting He answers.
While He is still adressing them (Matt. 9. 18) and is not yet far from the sea—shore (Mark 5.
21), Jairus comes and implores His help for his dying daughter. On the way to Jairus's house,
the poor woman with an issue of blood is cured by touching the hem of His garment. Jairus's
daughter, having meanwhile expired, is raised to life. While returning to His own quarters,
Jesus is followed by two blind men, crying: "Thou Son of David, have mercy upon us!" Having
arrived at home, He restores them to sight. But scarcely have they left the house, when a dumb
demoniac is brought in. He too is cured, the Pharisees maliciously reiterating their blasphemous
charge of the day before.4) While however these Pharisees (Luke 5. 17) and a crowd of other
people (Mark 2. 2) throng the house and the word is still being preached to them, a paralytic is
let down through the tiling, and Jesus, seeing their strong faith, relieves the poor sufferer both
in mind and body. Shortly after, probably on the following day (Matt. 9. 9), after having
again preached by the sea—side (Mark 2. 13) Jesus calls Levi, a tax-gatherer, to discipleship,
and in return does not consider it below His dignity, to accept Levi's invitation to a dinnerparty
with publicans and sinners, much to the disgust of the Pharisees and scribes passing by.

A second subdivision of these earliest labours of Christ in Galilee commences with His visit
to Nazareth 5), —shortly after the above—mentioned series of events (Matt. 13. 53). Being a [ 37 ] second time rejected by His own, He starts on a general circuit through the Galilean villages
(Mark 6. 6; Matt. 4. 23), teaching, preaching, healing, and followed by great multitudes,
gathered from all parts of Palestine. Gladdened by the sight of this first great and general
rising of the people and pressed by their eager expectations, Jesus feels constrained, in a solemn
discourse to disclose unto them the true nature of His Kingdom, and this He does by the
Sermon on the Mount, after a night in prayer and the choosing of the twelve Apostles in the
early morning. Descending from the Mount, he heals a leper. They reach Capernaum, but
the throng about the house is still so great, that Jesus, tired as He is, cannot even spare time
for eating but continues devoting Himself to the people, till even His friends go out to lay
hold on Him, declaring it madness thus to neglect the duty of self—preservation. No sooner
has Christ's arrival at Capernaum become known, than the elders of the Jews appear before Him,
to plead the centurion's case. Jesus goes with them, marvels at the centurion's faith, and heals
his servant. This was on a Sabbath morning 1). For in the course of the same day we see the
Saviour in the synagogue, casting out an unclean spirit; from the synagogue He hastens to
Peter's house, where He restores Peter's wife's mother, lying ill of a fever,—and later on in
the evening performs a great many more miracles by healing a crowd of diseased ones and
demoniacs, gathered at His door. On the following morning, long before dawn, He is engaged
in prayer in a solitary place. Found out by eager hearts and requested to stay with them, He
declines to do so, and starts for a long day's march, 2) reaching the gates of Nain just in time to
meet the funeral procession which carries out the widow's only son. A word of comfort to the
mother, a word of life to the corpse, and he that was dead, sits up and begins to speak! Well
might they glorify God for having visited His people.

With this excursion to Nain commences the third subdivision of Christ's Galilean Ministry
of this early period. For the journey to Nain was only the starting—point of a fresh circuit,
distinctly stated by Mark (I. 38, 39) and Luke (4. 43, 44) in direct connection with the above—
mentioned miracles. That we possess no detailed account of this journey, matters nothing; the
fact remains the same. Probably, however, this journey wound up with Christ's appearance at
Jerusalem on "a feast of the Jews" (John 5. I the festival of Purim, as we shall see in the
sequel), in which case the silence on His further movements, on the part of Matthew, Mark and
Luke, could be easily accounted for, since of all the journeys to Jerusalem they record but the
last one, that of the Passion—week. The Baptist's embassy too, which Luke brings into direct
connection with the raising of the widow's son at Nain, cannot have occurred immediately after
the latter miracle. For John was kept a prisoner in the castle of Mach------rus, on the Southern
border of Per----a, near the Dead Sea, and we must at any rate allow a week or two for the report
of that miracle to reach John and again John's message to reach Christ.

To proceed with the adjusting of the matter supplied by Luke's narrative, we embody

Luke	F in	Compound—Chain	No.	2.
,,	G, i	do.	,,	3.
,,	z, aa, bb,	do.	,,	4,

without obtaining however any other harmonistic results than those gained and stated before
(Page 5).

But as regards Luke e and f (the plucking of corn and the healing of a withered hand),
corresponding with Matth. F and Mark e, f, g, we have now to determine the time of these
incidents. And here it is Luke who with his strange date "én Sabbátǫ deuteroprótǫ” (“on a
second—first Sabbath" 6. I) must show us the way. Among the various interpretations of this [ 38 ] singular expression, the following one, suggested by the late Prof. Dr. Krafft of Erlangen, and
adopted by Prof. Dr. Ebrard, appears to us to be the best and simplest:

"Sábbaton deuteróproton" must signify a Sabbath, which is the second of two first Sabbaths.
And of two such Sabbaths the Jews could only speak in contradistinction to a following third
one. Now, it was not until the month of Nisan (April), that the grains were ripening. Hence
the explanation of the term must be sought in connection with a peculiar cycle of Sabbaths
falling within this month Nisan. And here the Passover—weak at once presents itself for the
solution of the riddle. Whenever the 15th of Nisan, the principal day of the festival, fell on
any other day than Saturday or Sunday, the Passover—week included three Sabbaths, viz: I. the
15th of Nisan, which was observed as a real Sabbath, on whatever week—day it might fall. 1)

2. the usual weekly Sabbath. 3. the 21st of Nisan, celebrated as a real Sabbath. Now, con—
trasted with the 21st of Nisan the 15th of Nisan was the "first Sabbath" of the Passover, and
the 21st of Nisan, compared with the 15th, was the "second Sabbath." These two Sabbaths
returned regularly and unexceptionally year by year. But in such years, when in addition to
these two Sabbaths the usual weekly Sabbath too fell in the Pascal—week, it seemed natural
enough, to designate this intermediate Sabbath as the "second—first," rather than to call it the

Compound—

	According to Matthew:		According to Mark:		According to Luke:
D.	Another circuit. Christ's compassion. The twelve instructed and sent out.
H.	Herod alarmed. The Baptist's end. Jesus retires. Five thousand fed. Back to Cap. The walking on the sea.	C.	The twelve instr. etc. Herod alarmed etc. Jesus retires. 5000 fed. The walking on the sea.	F.	The twelve instr. etc. Herod alarmed. Jesus retires. 5000 fed
	(John 6.)		(John 6.)		(John 6.)
F.	The plucking of corn. The healing of the withered hand. Jesus retires. Many follow him etc.	e) f) g)	The plucking of corn. The withered hand etc. Jesus retires etc.	e) f)	The plucking of corn. The withered hand etc.

With reference to the matter peculiar to Luke, the task remains of determining its time and
order of succession. And here it is, that, in the absence of clear and distinct dates, we must more
or less be guided by those "conjectures, founded on a careful comparison of all the circumstances."
There is but one Chain, to which we can assign its place just now, viz. Luke D (Jesus dining
with a Pharisee and anointed by a woman, who had been a sinner. And: Women ministering
unto Christ, while journeying, Luke 7. 36–8. 3). Nothing prevents us from considering these
events to have occurred during the continuation of the same circuit, on which Christ had come
to Nain (7. 11–17) and had subsequently received the Baptist's embassy (7. 18–35). We
therefore place Luke D immediately after the Comp.—Chain No. I. [ 39 ] "second," in which latter case they would have been obliged to call the 21st of Nisan the
"third Sabbath," at variance with its old and common appellation. On this supposition we
can best conceive Luke's reason for mentioning at all, that it was a "second—first" Sabbath.
Coming between the two regular Pascal—Sabbaths, it had for a Jewish mind a peculiar lustre
of sacredness about itself (comp. John 19. 31, “that Sabbath was a high day"), which must
have considerably enhanced the disciple's offence in the eyes of the Pharisees.

Now, in this second year of Our Lord's ministry (29 A. D.) the 15th of Nisan fell on a
Monday (18th April), the 21st of Nisan on a Sunday (24th April), and the intermediate weekly
Sabbath, Luke's "deuteróproton", was Saturday, 23rd April. If so, Christ evidently did not
attend this Passover at Jerusalem, but remained in Galilee, a fact, fully corroborated by John,
according to whose statement (6. 4.) the miraculous feeding of the five thousand at the lake of
Gennezareth took place when the Passover was close at hand. The reason, why Jesus did not
go to Jerusalem, is assigned in John 7. 1. comp. with 5. 16.

All this seems to prove, that we are justified in placing Matth. F, Mark e, f, g, and Luke e, f
immediately after the miracle of the loaves and fishes. Hence the Compound—Chain No. 2, in
its augmented shape, appears as follows:

Chain No: 2.

Harmonistic Join—result:

Another circuit. Christ's compassion on shepherdless Israel. . .	A third circuit in
A third circuit in The twelve Apostles instructed and sent out. . . . . . .	Galilee.
Galilee. Herod alarmed by the fame of Jesus. Account of the Baptist's end.
Jesus retires with the disciples across the lake. The feeding of the five thousand.
Back to Capernaum. The walking on the sea.
The great discourse on the bread of life, in the synagogue at Capernaum. Many turn back.
The plucking of corn on the Sabbath.
The healing of the withered hand, on another Sabbath. The Pharisees enraged.
Jesus retires to the lake. Multitudes follow him and many are healed.

All the rest, viz. Luke H, K, L, k, m, n, o, p, r, s, t, u, v, w, x, y and cc can be adjusted
only in connection with the problem of harmonizing John with the other three Gospels
(Chapt. iv.) [ 40 ] CHAPTER IV.

John compared with the three other Gospels.

Were it not for the dates supplied by John, we should be sadly at a loss in arranging the
Gospel—narrative. But as it is, the Gospel of John by means of its invaluable dates serves as
a frame—work around which to arrange the materials furnished by the other three Gospels.

The following are the principal notes of time and place, found in John:

John ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,, ,,

2. 13. 3. 22–24. 4. 35. 5. 1. 6. 4. 7. 2. 14. 10. 22. 11. 55. 12. 1.

"The Jews' Passover" (April). "John not yet cast into prison." "Yet four months to the harvest"(Dec.) "A feast of the Jews" (Purim, March). "The Passover, a feast of the Jews," "The Jews' feast of Tabernacles" (Oct.) "The feast of the Dedication" (Dec.) "The Jews' Passover nigh at hand." "Six days before the Passover" (Apr.)

Jesus at Jerusalem. Purification of the temple. Jesus tarrying & baptizing in the country of Judea. Jesus in Samaria, returning to Galilee. Jesus at Jerusalem. Bethesda. Jesus remaining in Galilee. Five thousand fed. Jesus at Jerusalem (7. 14–10. 21). Jesus at Jerusalem. Jesus secluded at Ephraim, after having raised Laz. Jesus arrives at Bethany.

As indicated above, we take the unnamed "feast of the Jews" in 5. I to be the Purim—festival.
It depends mainly on the interpretation of this passage, how the question as to the duration of
Our Lord's Public Ministry is determined. If this unknown "feast" really was the festival of
Purim, we have but the three Passovers, distinctly mentioned by John (2. 13; 6. 4; 12. 1) as
falling within the time of Christ's public labours, and consequently the latter lasted only about
two full years and some months, whereas the supposition, that the "feast" in 5. I signifies any
other festival than the Purim—be it the Passover, or Pentecost, or the feast of Tabernacles or what—
ever else, —forces us to insert a whole year and four months between John 4. 54 and 6. 1. And
of these sixteen months, representing nearly one half of the whole period of Christ’s Ministry,—
is it possible that John would have recorded but this one incident (5.)? This seems improbable
in the highest degree. Far more natural and reasonable seems the conclusion, that with the
previous dates in 4. 35 (December) and the subsequent one in 6. 4. (April), the unnamed "feast"
in 5. I must refer to an intermediate festival betwixt December and April, which can be none
other than Purim (March). —Moreover, the very circumstance that John omits the name of this
"feast," while in every other instance he most carefully specifies the sacred seasons (vide the
wording in the list above), seems to involve the idea that this "feast" cannot well have been
one of the greater festivals, that, in fact, John considered it too insignificant to mention its
name to Hellenic readers. This applies very well to Purim, celebrated in memory of the Jews'
deliverance from the machinations of Haman.

It has been objected that the Jews did not go up to Jerusalem to celebrate the Purim, but
contented themselves with reading the book of Esther in their local synagogues. But why should
the absence of a legal compulsion have prevented Our Lord from visiting Jerusalem? If He
deemed it right to resume his work there, why should He wait any longer? The Jews' atten—
dance at the feast of the Dedication was also not obligatory, and yet we see Jesus present at
Jerusalem on that occasion 1) (10. 22). Besides, it is very probable, that Christ went to Jeru—
salem in the month of March with the full intention, to stay there the following few weeks, so
as to be present at the Passover too, a plan which he subsequently had to abandon in conse—
quence of the intense conflict with the hierarchy (5. 16, 18. comp. with 7. 1, 21–23). As to
the "multitude" in 5. 13, the streets of Jerusalem with her 120,000 inhabitants were on such
a day certainly crowded enough to save us from the necessity of assuming that that term could
only be applied to a concourse of strangers such as on the great festivals. [ 41 ] Again it has been urged that the Purim was essentially a day of rejoicing, when the Jews
indulged in excessive eating and drinking, in addition whereunto the national joy found its ex—
pression in sending presents to friends and relations, as well as in deeds of benevolence to the
poor in general. Was it then becoming of our Lord, to attend such feastings? We answer:
Why not? Was there anything in those proceedings, that could in reality defile Him, the Holy
One? Nay, was it not most becoming, that Jesus on such a day of universal joy should reveal
the riches of His lovingkindness and mercy in restoring health to the poor sufferer at Bethesda,
as if He wanted to say: If ye know how to make each other happy, surely I won't be behind
you in munificence!

Lastly it is alleged, that the Purim was never celebrated on a Sabbath, whereas the Jews
took offence at the miracle having been performed on the Sabbath. But the Sabbath spoken of
in v. 9 may have preceded or succeeded the feast which, in fact, lasted two days. Moreover,
the above assertion is contradicted by Professor Dr. Wieseler, the most distinguished of modern
chronologists.

Assuming then, on the authority of John, that our Lord's public ministry lasted about two
and a half years, we have now to harmonize the contents of John's Gospel with the account
given by the three other Evangelists.

Besides the transactions connected with the last days of our Saviour, there is but one identi—
cal event, recorded by all the four writers, the miraculous feeding of the five thousand (John 6.
11). Hence John 6th coincides with the Compound-Chain No. 2 (see page 14).

As to the incidents narrated in John I. 19–4. 54, we have on the one hand to place them
after the baptism and temptation of Christ, since in 1. 31–34 the Baptist refers to our Lord's
baptism as a thing of the past,—on the other hand they must precede the commencement of His
public ministry in Galilee as recorded in Comp.—Chain No. 1, and this for the following reason:
According to Matthew 4. 12 and Mark I. 14, 15 Christ entered upon His Galilean labours
after the Baptist's imprisonment. John indeed tells us of a former stay of Jesus in Galilee (2.
1–12), but the distinct remark in 3. 24, that during Christ's subsequent sojourn in Judea “John
was not yet cast into prison," renders it clear enough, that only our Lord's second arrival at
Galilee (John 4. 43–45) can be parallel with the one mentioned by Matt. (4. 12) and Mark
(1. 14, 15), as also John's statement in 4. 44 fully corresponds with the story of Christ's rejec—
tion at Nazareth narrated in Luke 4. 16–30. Hence the order of succession will be as follows:

Baptism and temptation of Christ.

John 1. 19–4. 54.

Christ's rejection at Nazareth (Luke 4. 16 ff.).

Compound—Chain No. 1.

Luke D (see page 14).

John 5. 1–47.

Compound–Chain No. 2 (including John 6th).

Do. ,, 3

John 7. 1–10. 21. 1)

The reason for inserting Comp.—Chain No. 3 between Comp.—Chain No. 2 and John 7th is
that John himself by his remark in 7. 1 informs us of continued wanderings and labours
of Christ in Galilee during the six months lying between John 6th (April) and John 7th (October),
—a period, which we should be at a loss to find sufficient events for were it not for the matter
supplied by Matthew xv.—xviii., while on the other hand we should hardly be able, satisfactorily
to dispose of this and all the remaining portions of Gospel—history within the short limits of the
final half year, terminating with the Passion—week. [ 42 ] It is just with the harmonistic adjustment of this remainder of the Gospel—narrative up to
Christ's entry into Jerusalem that we meet with by far the greatest difficulties. It consists of:

a. John 10. 22–12. 1. b. The matter peculiar to Luke (page 15). C. Comp.—Chain No. 4.

Taking John as our guide, we obtain the following clear divisions of time for the period of
these last six months:

1. An interval of about two months, between the feast of Tabernacles (October, 7. 1–10. 21)
and the feast of the Dedication (December, 10. 21).

2. Christ's visit to Jerusalem, at this latter feast, 10. 22–39.

3. His retirement to Bethabara in Per----a (10. 40–42). January and February?

4. His journey to Bethany to raise Lazarus (11. 1–53). February?

5. A second withdrawal to Ephraim (11. 54–57). March ("The Passover nigh at hand’’).

6. His last journey to Bethany and Jerusalem (12. 1).

To sum up, we distinctly perceive:

Three different journeys of our Lord towards Jerusalem (No. 2. 4. 6).

Three intermediate seasons of labour elsewhere (No. 1. 3. 5).

It has been asserted that Jesus did not return to Galilee after the feast of Tabernacles (Oct.),
but most probably spent the intervening two months, up to December, in Jerusalem or its
neighbourhood, and this conclusion has been drawn from the absence of any contrary remark on
the part of John. This latter circumstance, however, can by no means be recognized as a valid
proof; for in 5.47 we likewise see a visit of Christ to Jerusalem terminating quite abruptly, and
without the least intimation of His return to Galilee the narrative in 6. 1 1) continues its course,
as though His sojourn in Galilee, as a rule, were quite a self-evident matter. We naturally
conclude this to hold good in the similar case before us and presume that John's silence about
localities, as regards the interval of those two months, implies Christ's return to the place,
from which He had started for the festival, viz. Galilee. The correctness of this inference is
corroborated by the additional fact, that when Christ subsequently left Jerusalem without
returning to Galilee, John expressly mentions the new abode, as in 10. 40 and 11. 54 (comp. 3. 22).

Now, to return to the above abstract of John's chronological indications with reference to
those last six months, —it seems a remarkable coincidence, that in the matter peculiar to Luke
and evidently referring to the approaching end of His ministry (Luke 9. 51) we meet with
exactly three passages, where Christ is represented as "stedfastly setting His face to go to
Jerusalem" (9. 51 2)), further as "going through cities and villages, teaching and journeying
towards Jerusalem" (13. 22) and lastly as "going to Jerusalem, passing in the midst between
Samaria and Galilee" (17. 11). Nothing prevents us from bringing these three passages into
connection with the three journeys toward Jerusalem mentioned by John, though according to
Luke Jesus actually reaches Jerusalem only on the third and last one (for the Passion—week).
But also on the first of these three journeys Luke takes us quite close to the walls of
Jerusalem (Bethany: "One thing needful" 10. 38–42), and as to the second, John himself tells
us, that it likewise terminated at Bethany, though the occasion was quite a different one (the
raising of Lazarus). At any rate Luke appears to furnish us with the incidents which marked
these three successive journeys recorded by John, and similar details are supplied by Compound—
Chain No. 4, which obviously refers to the events immediately preceding our Lord's entry into
Jerusalem. [ 43 ] We therefore conceive the following arrangement to show the true order of succession, as
concerns the occurrences of the last six months of our Lord's Ministry:

Luke	k. H. m.	Jesus journeying towards Jerusalem. Unkind reception met with at Samaria. Seventy disciples. The lawyer's question. The good Samaritan. . Jesus at Bethany: the one thing needful.
John	10. 22–39. 10. 40–42.	Jesus at Jerusalem at the feast of the Dedication (December). Jesus retires to Bethabara, beyond Jordan.
Luke	n. K. o. p.	Instruction on prayer. Jesus dining with a Pharisee, and subsequent discourses. The slaughter of certain Galileans. The unfruitful figtree. An infirm woman healed.
John.	11. 1–16	The message of Lazarus's illness reaches Jesus.
Luke	L. r. s. t. u. v.	Jesus again on a journey towards Jerusalem. Discourses. Herod's menace etc. A Sabbath—dinner. Dropsy healed. Parable of the great supper. On counting the cost. Three parables on the seeking of what is lost. The unjust steward. The Pharisees reproved. The rich man and Lazarus. Offences to be overcome by genuine faith and humility.
John.	11. 17–53. 11. 54–57.	Jesus at Bethany. Lazarus raised. The Sanhedrim's decree. Jesus retires to Ephraim. The Passover near.
Luke	w. x. y.	Jesus again on His way to Jerusalem (on the boundaries between Samaria Address on the last times. The judge and the widow. The Pharisee and the publican.
Matt. Mark & Luke.		Compound—Chain No. 4. and Luke cc. Zacchæus etc.
All four.		Events of the Passion—week.

CHAPTER V.

As yet our investigations have been confined to the harmonization of the four Gospels, i. e.
to the task of interweaving the four inspired records of our Lord's life and ministry so as to
present One whole and continuous narrative. But since this life of Christ on earth is one which
passed within time and space, science cannot rest satisfied without doing its utmost to ascertain
the true and precise place in Universal History, which must be assigned to the History of Christ.
Nor can this aim be considered utterly unattainable, as long as the sacred writers themselves
supply us with dates referring to contemporaneous history. Though very scarce indeed, these
given dates, when followed out, will enable us to some extent to accomplish our object. Before
examining them, however, we subjoin a table showing the relation of the present Christian era
to the ancient Roman era (A. U. C. = Anno Urbis Conditae=the year from the building of the
city i.e. Rome, which event took place in 753 before Christ; hence A. U. C 1=753 B. C.

A. U. C. 750 = 4 B. C ,, 751 = 3 ,, ,, 752 = 2 ,, ,, 753 = 1 ,,

A. U. C. 754 = 1 A. D. 1) ,, 755 = 2 ,, ,, 762 = 9 ,, 1)=Anno Domini, The year of our Lord.

A. U. C 780 = 27 A. D. ,, 781 = 28 ,, ,, 782 = 29 ,, ,, 783 = 30 ,,

[ 44 ] To fix the year of Christ's birth, we have to direct our attention to the following passages:
Matthew 2. 1–16; Luke 3. 1, 2, 23; and John 2. 20.

1. According to Matt. 2. 1–16 Christ was born not very long before the death of Herod
the Great which happened A. U. C. 750 about the end of March, shortly before the Passover.
Now, for the events intervening between Christ's birth and Herod's death, viz. the forty days
of purification, the arrival of the Magi, and the flight to Egypt, we have—at the least—to
allow a space of two months. Hence our Lord's birth cannot in any case be fixed later than
January 750 A. U. C.

2. The star of the Magi (Matt. 2.). Astronomical calculations have proved, that in the
year 747 A. U. C. there was a conjunction of Jupiter and Saturn in the sign of Pisces, and that
in 748 Mars too joined in this constellation, which, it is alleged, must have prepared the minds
of those Magi for coming great events, though it was only the subsequent appearance of the
new star itself, the proper Messias—star, which gave them absolute certainty as to the birth of
the expected king of the Jews. As however we do not know the exact time when this new
star was first seen by them, it is obvious that the above calculations cannot result in more than
giving us an approximate idea of the time of Christ's birth. Highly interesting is the fact that
even in the Chronological Tables of Ancient Chinese History, considered authentic by the
distinguished French astronomer Pingré (“Cométographie" Paris 1783. 2 Vol.) as well as by
Alex. Humboldt ("Kosmos" Vol. I. p. 389, & Vol. III. p. 561), we find the record of a comet
which in 749 A. U. C. became visible for 70 days (from Febr. to April), and re—appeared in
April 750 A. U. C.

3. In John 2. 20 the Jews say: "Forty and six years was this temple in building”.
Herod commenced building the temple in 734 A. U. C. in the Jewish month of Kislew (Dec.).
Adding 46 years, we come to December 780 A. U. C. Hence the Passover, at which the Jews
referred to these 46 years as a period past and completed, can be none else than that of the
year 781 A. U. C. (30th March). This was the first Passover within the time of the public
ministry of Christ, and for the few transactions preceding the same, viz. a short stay at Capernaum
(John 2. 12), the marriage at Cana (2. 1–11), the calling of the first four disciples (1. 35–51),
the Baptist's testimony (1. 19–34), and the temptation in the wilderness, we can hardly reckon
more than three months. Hence the baptism of Christ would fall in December 780. And
since our Lord at the time of His baptism was "about 30 years old" (Luke 3. 23), this would
carry back the year of His birth to December 750 A. U. C. This result disagrees with the
above computation (Matt. 2. 1–16) by about one year, and it remains an open question, whether
we are justified in attempting the removal of this discrepancy, partly by assuming an interval of
about nine months between Christ's baptism and His attendance at the first Passover (John 2.)
and partly by stretching the "ósei" in Luke 3. 23 ("about 30 years of age) so as to make it
equivalent to 30 years and 5 or 6 months. It has been urged, that both John and Jesus had to
enter upon their ministry at the age of thirty, in accordance with the Levitical custom (Num. 4.
3, 47). But as this subsequently was reduced to the age of twenty (i. Chron. 23. 24; ii. Chron.
31. 17), we doubt whether any stress can be laid on this point.

4. A similar result is attained by the note of time in Luke 3. 1, 2, according to which
John the Baptist entered upon his ministry in the fifteenth year of Tiberius. It is now nearly
generally admitted, that, as Luke speaks of "ẽgemonía" (rule) and not of "monarchía" (sole rule),
he seems to include the two years of co—regency, in which Tiberius indeed possessed a power
in no way inferior to that of Augustus. Augustus died in A. U. C. 767 (August); hence the
fifteenth year of Tiberius was from August 781 to August 782. Including, however, the two
years of his co—regency, 1) the fifteenth year of Tiberius might be understood to run from Aug'
779 to Aug. 780. This then is the time referred to by Luke (3. 1, 2). But to fix the precise
time within these 12 months, when the Baptist entered upon his ministry or when he baptized
our Saviour, is impossible. And for this very reason the question as to the exact time of the
year when Christ—junior to John by about six months —was born, must remain undecided
notwithstanding the remark in Luke 3. 23. [ 45 ] Thus much, in any case, seems sure, that the present Christian era ("Dionysian," because
fixed by the abbot Dionysius, about 530 A.D.) begins four years too late, and that instead of
writing 1876 we should now write 1880. But to attempt fixing the month and day of Christ's
birth (as e. g. Greswell maintains, that April 5th in 4 B. C. is the precise date of our Lord's birth!)
seems simply preposterous, since Ecclesiastical tradition, in this respect, is by no means reliable.

Different however stands the case, as regards the time of our Lord's death. From the one
safe point, established by the evidence of John 2. 20, we are enabled to fix all the remaining
principal dates in Christ's ministry. As the Passover always had to be celebrated at the time
of the full moon on the fifteenth of the month Nisan, the exact date of the Passover in any given
year may be ascertained by astronomical calculations. Thus it has been found out that the
above—mentioned first Passover in our Lord's ministry (A. U. C. 781 = 28 A. D.) fell on Tues—
day 30th March, while the Passover of the following year (A. U. C. 782 = 29 A. D.), about
which time Jesus fed the five thousand at the lake of Gennezareth, was Monday 18th!April. The
third and last Passover (A. U. C. 783=30 A. D.) happened to fall on a Friday (7th April),
quite in accordance with the record of the Evangelists, that Jesus died on a Friday. Besides,
this happy coincidence of the week—day proves also the correctness of the year (30 A. D.), since
it was only once more the case between the years 28–36 A. D. that the 15th Nisan fell on a
Friday, viz. A. D. 34, which, however, to assume as the year of Christ's death would be utterly
impracticable, because irreconcileable with the Gospel—account relating to the time of His birth
and the duration of His ministry.

As the result of these chronological investigations, we subjoin a table showing the principal
dates in our Lord's public ministry:

A. U. C. A. D.
781 = 28	I. Passover	30th March	John 2. 13.	Jesus purifying the temple.
		December	,, 4. 35.	The journey through Samaria.
782 = 29	The festival of Purim	19th March	,, 5. 1.	Jesus at Jerusalem. Bethesda.
	II. Passover	18th April	,, 6. 4.	Jesus in Galilee, feeding the 5000.
	The feast of Tabern.	12th October	,, 7. 14.	Jesus at Jerusalem.
	,, ,, of the Dedic.	20th December	,, 10. 22.	do.
783 = 30	III. Passover	Friday, 7th April Sunday, 9th ,,	All four	Christ's crucifixion and death. Christ's resurrection.
		Thursday, 18th May	Act 1. 3.	"Forty days". Christ's ascension.
	Pentecost	Sunday, 28th	,, 2. 1.	The outpouring of the holy Spirit.

[ 46 ] TABULAR SYNOPSIS OF THE HARMONY.

Time and Place.	Remarks.	CONTENTS.	Sect.
	Intr. Chap. V.	PART I. THE BIRTH AND CHILDHOOD OF CHRIST. (From 4 B. C. to 9 A. D.)
		The Word's eternal pre—existence and incarnation. . . .	2
		The Genealogies of Joseph (by Matt.) and Mary (by Luke). .	7
Jerusalem; in the temple.		The Baptist's birth announced to Zacharias. . . . . .	3
Nazareth.		The angel's apparition to Mary. . . . . . . . .	4
		Joseph's doubts removed by divine intervention. . . . .	5
Jutta, a village South of Hebron. 5 B. C.		Mary visits Elisabeth. . . . . . . . . . . .	6
		The Baptist's birth. . . . . . . . . . . .	6
4 B. C. (January ?) Bethlehem.		Our Saviour's birth. . . . . . . . . . . .	8
Jerusalem.		Christ's circumcision and presentation in the Temple. . .	9
Bethlehem.		Christ's earliest worshippers from among the Gentiles. . .	10
Egypt.		The flight into Egypt. . . . . . . . . . . .	11
Nazareth.		The residence at Nazareth. . . . . . . . . .	12
Passover 9 A. D. Jerusalem.		Jesus at Jerusalem, at the age of twelve. . . . . .	13
		PART II. FROM THE COMMENCEMENT OF THE BAPTIST'S MINISTRY UNTIL CHRIST'S FIRST JOURNEY TO JERUSALEM. (Exact time not known; comp. Introd. Chap. V.)
At the Jordan, Peræa.		The Forerunner's ministry. . . . . . . . . . .	16
		The baptism of Jesus. . . . . . . . . . . . .	17
The Desert.		The temptation. . . . . . . . . . . . . .	18
Bethabara, Peræa.		The Sanhedrim's official embassy to John, & the latter's testimony.	52
		Christ's first acquaintance with five of his disciples. . . .	53
Galilee.		The marriage at Cana. Christ's short stay at Capernaum. . .
	Intr. Chap. V.	PART III. THE FIRST NINE MONTHS' MINISTRY AT JERUSALEM AND IN JUDEA. (April to December 28 A. D.)
30th March 28 A. D. Jerusalem.		Jesus at the Passover, purifying the tem. Spread of faith at Jerus.	55
		Christ's discourse with Nicodemus. . . . . . . . .	56
Judea. (December) Samaria.		Christ's ministry in Judea and John's last testimony. . . .	57
		The journey through Samaria. The Samaritan woman. . . .	58

[ 47 ] അനുക്രമണിക.

Matt. മത്താ.	Mark. മാൎക്ക.	Luke ലൂക്ക.	John യോഹ.	സംഗതികൾ.	പകുപ്പു കൾ.
				പ്രഥമ കാണ്ഡം. യേശുവിന്റെ ഉല്പത്തിശൈശവാദികൾ.
...........	..........	..........	1. 1–18	വചനം എന്നവന്റെ അനാദിജീവമഹത്വങ്ങളും ജഡാവതാരവും .	൨
1. 1–17	..........	3. 23b–38	..........	യോസെഫ് മറിയ എന്നിവരുടെ വംശാവലി . . . . .	൭
..........	..........	1. 1–25	..........	സ്നാപകന്റെ ജനനത്തെ ജകൎയ്യാവിനോടു അറിയിച്ചതു . . .	൩
..........	...........	1. 26–38	..........	മശീഹാവതാരത്തെ കന്യക മറിയയോടു അറിയിച്ചതു . . .	൪
1. 18–25a	..........	..........	..........	യോസഫിന്റെ വിവാഹശങ്കെക്ക് ദൈവവശാൽ നിവൃത്തിവന്നതു .	൫
..........	..........	1. 39–56	..........	മറിയ എലിശബെത്തെ സന്ദൎശിച്ചതു .	൬
...........	..........	1. 57–80	..........	സ്നാപകന്റെ ജനനം . . . . . . . . . .	൬
..........	..........	2. 1–20	..........	യേശുവിന്റെ ജനനം . . . . . . . . . .	൮
1. 25b.	..........	2. 21–39a	..........	യേശുവിന്റെ പരിഛേദനയും ദേവാലയത്തിലെ അൎപ്പണവും . .	൯
2. 1–2	..........	..........	..........	മശീഹയുടെ ആദ്യ പ്രജകളായ മാഗർ . . . . . . .	൧൦
2. 13–21	..........	..........	..........	മിസ്രയിലേക്കുള്ള പലായനം . . . . . . . . .	൧൧
2. 22–23	..........	2. 39b	..........	ഗലില്യ നചറത്തിലെ വാസം . . . . . . . . .	൧൨
..........	..........	2. 40–52	..........	യേശു ബാലന്റെ വളൎച്ചയും, ഒന്നാം പെസഹയാത്രയും . . .	൧൩
				ദ്വിതീയ കാണ്ഡം. സ്നാപകന്റെ പ്രവൎത്തനാരംഭം മുതൽ മശീഹയുടെ ഒന്നാം യരുശലേംയാത്രവരെ.
3. 1–12	1. 1–8	3. 1–18	.........	അഗ്രേസരനായ യോഹനാന്റെ പ്രവൎത്തനം. . . . .	൧൬
3. 13–17	1. 9–11	3. 21–23a	..........	യേശു സ്നാനം ഏറ്റതു . . . . . . . . . .	൧൭
4. 1–11	1. 12, 13	4. 1–13	.........	യേശുവിന്റെ പരീക്ഷ . . . . . . . . . .	൧൮
...........	..........	..........	1. 19–34	വിസ്താരസഭാദൂതചോദ്യവും യോഹനാന്റെ സാക്ഷ്യവും . . .	൫൨
..........	..........	..........	1. 35–51	യേശുവിന്റെ ആദ്യ ശിഷ്യന്മാർ ഐവർ. . . . . . .	൫൩
.........	..........	..........	2. 1–12	കാനാവിലെ കല്യാണം . . . . . . . . . .	൫൪
				തൃതീയ കാണ്ഡം. യരുശലേമിലും യഹൂദനാട്ടിലും ൯ മാസത്തോളം നടന്ന ആദ്യ പ്രവൎത്തനം. (ക്രിസ്താബ്ദം ൨൮ ഏപ്രിൽ തുടങ്ങി ദിസെംബർ വരെ).
.........	..........	..........	2. 13–25	ഒന്നാം പെസഹയിലെ ദേവാലയശുദ്ധീകരണം . . . . .	൫൫
..........	.........	..........	3. 1–21	നിക്കൊദേമനോടുള്ള സംഭാഷണം . . . . . . . . .	൫൬
..........	.........	.........	3. 22–36	യഹൂദനാട്ടിലെ മശീഹവേലയും യോഹനാന്റെ സാക്ഷ്യസമൎപ്പണവും.	൫൭
..........	.........	..........	4. 1–42	ശമൎയ്യയിലെ കടപ്പും വിശ്വാസജനനവും. . . . . .	൫൮

[ 48 ] Tabular Synopsis of the Harmony.

Time and Place.			CONTENTS.	Sect.
A. The first three months' labours in Galilee. (Jan.—March 29 A. D.)			PART IV. THE YEAR OF MINISTRY IN GALILEE, WITH THREE INTERMEDIATE JOURNEYS TO JERUSALEM. (January to December 29 A. D.) ||
		vide p.17	Christ's ministry transferred to Galilee, after John's imprisonment.	59
			Jesus at Cana, where he heals the nobleman's son at Capern.	60
			Jesus rejected at Nazareth. . . . . . . . . . .	61
			Jesus fixes His abode at Capernaum. . . . . . . . . .	62
	Compound—Chain No. 1. vide pp. 10–13.		The calling of four disciples. Peter's draught of fishes. . .	63
			Christ's Sabbath—ministry in the synagogue at Capernaum. . .	64
		A day's work at Cap.	A blind and dumb demoniac healed. Blasphemy rebuked. . .	65
			A woman lifting up her voice in eulogy. . . . . . .	66
			The first demand of a sign. The sign of Jonas. . . . .	67
			His mother and brothers want to see Him. . . . . . .	68
			Parables delivered & expounded (page 12; note No. 2). . . .	69
			Three would—be—followers (page 12; note No. 3). . . . .	70
			The lake crossed. The tempest stilled. . . . . . .	71
			The demoniacs of Gadara. Back to Capernaum. . . . .	72
		Another day's work.	John's disciples enquire about fasting. . . . . . . .	73
			Jairus's daughter and the woman with an issue of blood. . .	74
			Two blind men and a dumb demoniac healed. . . . . .	75
			The paralytic healed. . . . . . . . . . . . .	76
			The call of Levi and the feast in his house. . . . . .	77
		The first circuit.	Jesus again at Nazareth and again rejected. . . . . . .	78
			Jesus on a circuit, followed by great multitudes. . . . .	79
			A night in prayer on the Mount. The twelve chosen. . . .	80
			The Sermon on the Mount. . . . . . . . . . .	81
			On the way down: a leper healed. . . . . . . . .	82
			At Capernaum: His friends go out to lay hold on Him. . .	83
		A Sabbath at Cap.	The centurion's servant healed. . . . . . . . . .	84
			The healing of a demoniac in the synagogue. . . . .	85
			Peter's wife's mother healed, many others too. . . . .
		The second circuit.	Jesus sought by many, declines to stay. A fresh circuit. .	86
			The widow's son at Nain raised. . . . . . . .
			The Baptist's message from prison. . . . . . . .	87
			The unbelieving cities upbraided; the Father magnified. . .	88
	Luke D p.14		Christ's lovingkindness to a penitent woman in a Phar.'s house.	89
			Women ministering unto Christ, while journeying. . . .
B. Jesus attending the Purim—festival. (19th March 29 A. D.)	vide p. 16		Jesus at Jerusalem. The miracle of Bethesda. Conflict with the Hierarchy. . . . . . . . . . . . . .	90

[ 49 ] അനുക്രമണിക.

Matt. മത്താ.	Mark മാൎക്ക.	Luke ലൂക്ക.	John യോഹ.	സംഗതികൾ.	പകുപ്പു കൾ.
				ചതുൎത്ഥ കാണ്ഡം. ഗലീല്യപ്രവൎത്തനവൎഷവും ഇടെക്കുള്ള യരുശലേം യാത്രകൾ മൂന്നും. (ക്രിസ്താബ്ദം ൨൯ ജനുവരി തുടങ്ങി ദിസെംബർ വരെ.)
14. 3–5 4.12	6. 17–20 1. 14–15	3. 19–20 4. 14–15	4. 43–45 .	സ്നാപകൻ തടവിലായതും ഗലീലയിലെ മശീഹവേലയുടെ ആരംഭവും.	൫൯
..........	..........	..........	4. 14–15	കാൎയ്യസ്ഥന്റെ പുത്രനെ സൌഖ്യം വരുത്തിയതു . . . . .	൬൦
..........	..........	4. 16–30	..........	യേശു നചറത്തിൽ വന്നു വിട്ടുപോയതു . . . . . . .	൬൧
4. 13–17	..........	4. 31a	..........	കഫൎന്നഹൂമിലെ വാസം . . . . . . . . . .	൬൨
4. 18–22	1. 16–20	5. 1–11	..........	നാലു ശിഷ്യരെ വിളിച്ചതു. ശീമോന്റെ മീൻപിടി . . . .	൬൩
..........	1. 21-22	4. 31-32	..........	യേശു കഫൎന്നഹൂമിലെ പള്ളിയിൽ ഉപദേശിച്ചതു . . . .	൬൪
12. 22–37	3. 22–30	11. 14–26	..........	ഭൂതോപദ്രവശാന്തിയും ദേവദൂഷണാക്ഷേപവും . . . . .	൬൫
..........	..........	11. 27–28	..........	ഒരു സ്ത്രീയുടെ പുകഴ്ചയെ വഴിപ്പെടുത്തിയതു . . . . .	൬൬
12. 38–45	..........	11. 29–36	..........	അടയാള ചോദ്യവും യോനാവിന്റെ അടയാളവാക്യവും . . .	൬൭
12. 46–50	3. 31–35	8. 19–21	..........	അമ്മയും സഹോദരരും യേശുവെ കാണ്മാൻ വന്നതു . . . .	൬൮
13. 1–53	4. 1–34	8. 4–18 13. 18–21	..........	ഉപമാബോധനയും വ്യാഖ്യാനവും . . . . . . . .	൬൯
8. 18–22	..........	9. 57–62	..........	മൂവരുടെ അനുഗമനഭാവവും ശിഷ്യലക്ഷണവൎണ്ണനയും . . .	൭൦
8. 23–27	4. 35–41	8. 22–25	..........	കടൽയാത്രയും കൊടുങ്കാറ്റിൻ ശാന്തിയും . . . . . .	൭൧
8. 28–9.1	5. 1–21	8. 26–40	..........	ഗദരയിലെ ഭൂതഗ്രസ്തരെ സ്വസ്ഥമാക്കിയതു . . . . .	൭൨
9. 14–17	2. 18–22	5. 33–39	..........	യോഹനാന്യരുടെ ഉപവാസചോദ്യം . . . . . . .	൭൩
9. 18–26	5. 22–43	8. 41–56	..........	യായിർ പുത്രിയും രക്തവാൎച്ചയുള്ളവളും . . . . . . .	൭൪
9. 27–34	..........	..........	..........	രണ്ടു കുരുടരെയും ഒരു ഭൂതഗ്രസ്തനെയും സൌഖ്യമാക്കിയതു . . .	൭൫
9. 2–8	2. 1– 12	5. 17–26	..........	വാതശാന്തി . . . . . . . . . . . .	൭൬
9. 9–13	2. 13–17	5. 27–32	..........	ലേവിയുടെ വിളിയും വിരുന്നും . . . . . . . .	൭൭
13. 54–58	6. 1–6	..........	..........	യേശു തിരികെ നചറത്തിൽ വന്നു തള്ളപ്പെട്ടതു . . . . .	൭൮
4. 23–25	..........	6. 17b–19	..........	ഒന്നാം ഘോഷണയാത്രയും പുരുഷാരം യേശുവെ പിന്തുടൎന്നതും .	൭൯
5. 1	3. 13–19	6. 12–17a	..........	പൎവ്വതത്തിലെ പ്രാൎത്ഥനയും പന്തിരുവരെ വരിച്ചതും . . . .	൮൦
5. 2–7. 29	..........	6. 20–49	..........	പൎവ്വതപ്രസംഗം . . . . . . . . . . . .	൮൧
8. 1–4	1. 40– 45	5. 12–16	..........	കുഷ്ഠരോഗശാന്തി . . . . . . . . . .	൮൨
..........	3. 20–21	..........	..........	ചേൎച്ചക്കാർ യേശുവെ പിടിപ്പാൻ തുനിഞ്ഞതു . . . . .	൮൩
8. 5–13	..........	7. 1–10	..........	കഫൎന്നഹൂമിലെ ശതാധിപദാസനെ സൌഖ്യമാക്കിയതു . . .	൮൪
.......... 8. 14–17	1. 23–28 1. 29–34	4. 33–37 4. 38–41	.......... ..........	പള്ളിയിൽ വെച്ച് ഉണ്ടായ ഭൂതോപദ്രവശാന്തി . . . . . പേത്രന്റെ അമ്മാവി മുതലായവരെ സൌഖ്യം വരുത്തിയതു . .	൮൫
.......... ..........	1. 35–39 ..........	4. 42–44 7. 11–17	.......... ..........	യേശുവെ തടുത്തു നിൎത്താൻ നോക്കിയതും രണ്ടാം ഘോഷണയാത്രയും. നയിനിലെ വിധവാപുത്രനെ ജീവിപ്പിച്ചതു . . . . . .	൮൬
11. 2–19	..........	7. 18–35	..........	സ്നാപകന്റെ ദൂതും ഗുണവൎണ്ണനവും . . . . . . .	൮൭
11. 20–30	..........	..........	..........	അവിശ്വാസമുള്ള പട്ടണങ്ങളുടെ ആക്ഷേപണാദികൾ . . .	൮൮
.......... ..........	.......... ..........	7. 36–50 8. 1–3	.......... ..........	അനുതപിക്കുന്നൊരു പാപസ്ത്രീയെ യേശു കനിഞ്ഞതു . . . . സ്ത്രീകൾ പ്രയാണത്തിൽവെച്ച് യേശുവെ ശുശ്രൂഷിച്ചതു . . .	൮൯
..........	..........	..........	5. 1–47	പൂരിം ഉത്സവത്തിലെ രോഗശാന്തിയും വിരോധജനനവും. . .	൯൦

[ 50 ] Tabular Synopsis of the Harmony.

Time and Place.			CONTENTS.	Sect.
C. Further seven months' labours in Galilee. (March-Oct. 29 A.	Comp.—Chain No. 2, page 14.	A third circuit in Galilee.	Another circuit. Christ's compassion on shepherdless Israel.	91
			The twelve instructed and sent out. Christ's circuit continued.
			Herod alarmed. Account of the Baptist's death. . . .	92
			Jesus retires across the lake. 5000 fed (II. Passover, 18. April).	93
			Back to Capernaum. The walking on the sea. . . . .
		A Capern.	The great discourse on the bread of life. Many turn back.	94
			The plucking of corn, ("second-first Sabbath", 23. April;pp.13-15).	95
			The healing of the withered hand. The Pharisees enraged.
			Jesus withdraws. Many follow him and are healed. . .
	Comp.—Chain No. 3, page 5.	The journ. to Phenicia, thr' the Decap. back to At Capern. the luke of Gen. & again Northward to Cæs. Phil.	The deputation of scribes from Jerusalem. Hypocrisy rebuked.	96
			Jesus on the borders of Tyre & Sidon. The Syro—Phen. woman.	97
			Back through the Decapolis. A deaf and dumb man healed.
			Four thousand fed. Jesus returns to the S.W. coast (Dalmanutha).
			Another sign from heaven demanded. The leaven of the Pharisees.	98
			A blind man healed at Bethsaida Julias. . . . . . .	99
			In the region of Cæsarea Philippi: Peter's confession. .
			Christ's first foretelling of His death and resurrection. . . .	100
			The transfiguration of Christ. . . . . . . . .	101
			The coming of Elias explained. . . . . . . . .
			A dumb lunatic healed. . . . . . . . . . . .	102
			On the homeward journey: the second foretelling of His death.
			At Capernaum: the tribute—money miraculously provided. . .	103
		At Caapern.	Dispute for primacy. Exhortation to humility. On offences.	104
			On church-discipline. Peter's question as to the extent of forbearance. Parable of the unmerciful fellow-servant. . .	105
D. Jesus attending the Feast of Tabernacles. (12. Oct. 29 A. D.)	vide p. 17. note No. 1.		The brethren's unbelief. Christ's secret journey to Jerusalem.	106
			Christ's sudden appearance and public teaching in the Temple.	107
			The woman taken in adultery. . . . . . . . . . .	108
			Christ the light of the world. Discourses and debates. . .	109
			The healing of the man born blind, and subsequent discourse.	110
			The parable of the good Shepherd. . . . . . . . .	111
E. The close of the Galilean Ministry. (Oct. to Dec. 29 A. D.)	vide p. 18.		Another journey towards Jer. Unkind reception in a Samar. vill.	112
			Seventy disciples instructed and sent out. . . . . . .	113
			The lawyer's question. The good Samaritan. . . . . .	114
			Jesus at Bethany. The one thing needful. . . . . . .	115
F. Jesus attending the Feast of the Dedication. (20th Dec. 29 A. D.)	vide p. 18.		Jesus at Jerusalem. Unbelief the only cause of Israel's dis— appointment. . . . . . . . . . . . . .	116

[ 51 ] അനുക്രമണിക.

Matt. മത്താ.	Mark മാൎക്ക.	Luke ലൂക്ക.	John യോഹ.	സംഗതികൾ.	പകുപ്പു കൾ.
9. 35–38 10.1–11.1	........... 6. 7–13	........... 9. 1–6	........... ..........	മൂന്നാം ഘോഷണയാത്രയും ഇടയനില്ലാത്ത ആടുകളിലെ കരളലിവും. പന്ത്രണ്ടു അപോസ്തലന്മാരെ നിയോഗിച്ചയച്ചതു . . . . .	൯൧
14. 1–2 6–12	6. 14–16 21–29	9. 7–9		ഹെരോദാവിന്റെ ഭയവും സ്നാപകന്റെ മരണവാർത്തയും . . .	൯൨
14. 13–21 14. 22–36	6. 30–44 6. 45–56	9. 10–17 ...........	6. 1–13 6. 14--24	യേശു കടലക്കരെ പോയി ൫൦൦൦ ആളെ പോഷിപ്പിച്ചതു . . . യേശു പോയ്കമേൽ നടന്നതു . . . . . . . . .	൯൩
..........	..........	..........	6. 25–71	ജീവറൊട്ടിയെ കുറിച്ചുള്ള മഹാ പ്രസംഗാദികൾ . . . . .	൯൪
12. 1–8 12. 9–14 12. 15–21	2. 23–28 3. 1–6 3. 7–12	6. 1–5 6. 6–11 ..........	.......... .......... ..........	ശബ്ബത്തിൽ കതിരുകളെ പറിച്ചതു . . . . . . . . കൈവരൾ്ചയെ ശമിപ്പിച്ചതും പരീശർ കോപപരവശരായതും . . യേശു വാങ്ങി പോയതും പിന്തുടൎന്ന പലരിൽ ഉണ്ടായ രോഗശാന്തിയും.	൯൫
15. 1–20	7. 1–23	..........	..........	യരുശലേമ്യ ദൂതാചോദ്യവും കപടഭക്തിയുടെ ആക്ഷേപണവും . .	൯൬
15. 21–28 .......... 15. 29–39	7. 24–30 7. 31–37 8. 1–10	.......... ........... ..........	.......... .......... ..........	കനാനതിരോളം യാത്രയായതും കനാന്യസ്ത്രീയുടെ വിശ്വാസവും . ദശപുരനാട്ടിൽ ഊമനായ ഒരു ചെവിടനെ സൌഖ്യമാക്കിയതു.എഫ്ഫതഃ ൪൦൦൦ ജനങ്ങളെ ഭക്ഷിപ്പിച്ചതും ദല്മലനൂഥെക്ക് മടങ്ങി വന്നതും . .	൯൭
16. 1–12	8. 11–21	..........	..........	യേശുവോട് അടയാളം ചോദിച്ചതു. പറീശാദികളുടെ പുളിച്ച മാവ് .	൯൮
.......... 16. 13–20	8. 22–26 8. 27–30	........... 9. 18–21	........... ..........	ഒരു കുരുടന്നു കാഴ്ച കൊടുത്തതു . . . . . . . . യൎദ്ദനുറവിലേക്ക് യാത്രയും പേത്രന്റെ സ്വീകാരവചനാദികളും .	൯൯
16. 21–28	8. 31–9. 1	9. 22–27	..........	കഷ്ടമരണാദികളുടെ പ്രവചനവും ശാസനാപ്രബോധനങ്ങളും .	൧൦൦
17. 1–9 17. 10–13	9. 2–10 9. 11–13	9. 28–36 ...........	.......... ..........	യേശുവിന്റെ രൂപാന്തരം . . . . . . . . . എലീയാവിൻ വരവിനെ വ്യാഖ്യാനിച്ചതു . . . . . .	൧൦൧
17. 14–21 17. 22–23	9. 14–29 9. 30–32	9. 37–43 9. 44–45	........... ...........	ഭൂതാപസ്മാരശാന്തി . . . . . . . . . . സ്വമരണത്തെ പിന്നെയും അറിയിച്ചതു . . . . . .	൧൦൨
17. 24–27	...........	...........	..........	കഫൎന്നഹൂമിൽ വെച്ച് ദേവാലയനിൎമ്മാണപണം സമ്പാദിച്ചതു .	൧൦൩
18. 1–14	9. 46–50	9. 46–50	...........	ശിശുഭാവത്തിന്റെ സാരവും ഇടൎച്ചകളുടെ സങ്കടവും . . . .	൧൦൪
18. 15–35	..........	..........	..........	സഭാശിക്ഷാരക്ഷയെയും ക്ഷമാഭാവത്തെയും വൎണ്ണിച്ചതു. കടക്കാരുടെ ഉപമ.	൧൦൫
..........	..........	..........	7. 1–10	സഹോദരന്മാരുടെ അവിശ്വാസവും യേശുവിന്റെ ഗൂഢയാത്രയും .	൧൦൬
..........	..........	..........	7. 11–53	കൂടാരപ്പെരുന്നാളിൽ യേശു ദേവാലയത്തിൽ ഉപദേശിച്ചതു . .	൧൦൭
..........	..........	..........	8. 1–11	വ്യഭിചാരിണിക്കുള്ള വിധി . . . . . . . . .	൧൦൮
..........	..........	..........	8. 12–59	ക്രിസ്തൻ ലോകവെളിച്ചം എന്നും മറ്റുമുള്ള സംഭാഷണാതൎക്കങ്ങൾ .	൧൦൯
...........	...........	...........	9. 1–41	പിറവിക്കുരുടന്നു കാഴ്ച വന്നതിനാൽ ഉണ്ടായ വിവാദങ്ങൾ . .	൧൧൦
...........	...........	..........	10. 1–21	നല്ല ഇടയന്റെ ലക്ഷണാദികൾ . . . . . . . .	൧൧൧
...........	...........	9. 51–56	............	ശമൎയ്യയിൽ കൂടി കടക്കുന്നതിന്നു മുടക്കം വന്നതു . . . . .	൧൧൨
..........	..........	10. 1–24	..........	എഴുപതു ശിഷ്യരെ നിയോഗിച്ചയച്ചതു . . . . . . .	൧൧൩
..........	..........	10. 25–37	..........	വൈദികന്റെ ചോദ്യവും കനിവുള്ള ശമൎയ്യന്റെ ഉപമയും . . .	൧൧൪
...........	..........	10. 38–42	..........	ഒന്നേ ആവശ്യമുള്ളു എന്നു ബെഥന്യയിൽ ഉരെച്ചതു . . . .	൧൧൫
..........	..........	..........	10. 22–39	പ്രതിഷ്ഠാനാളിൽ യേശു യരുശലേമിൽ ഉപദേശിച്ചതു . . . .	൧൧൬

[ 52 ]

Time and Place.		CONTENTS.	Sect.
		PART V. THE LAST THREE MONTHS' MINISTRY, PRINCIPALLY IN PERAEA. (January to March 30 A. D.) ||
A. Christ's sojourn at Bethabara, (Jan—Febr, 30 A. D.)	vide p.18-19.	From Jerusalem Jesus retires to Bethabara, beyond Jordan.	117
		Instruction on prayer. . . . . . . . . . . .
		Jesus dining with a Pharisee and denouncing woes against etc.	118
		On hypocrisy, fear of man, covetousness and excessive anxiety.	119
		On watchfulness. The faithful and wise steward etc. . .
		The slaughter of certain Galileans. The unfruitful fig—tree. .	120
		The healing of an infirm woman, on the Sabbath.
B. The journey to Bethany to raise Lazarus, & subsequent withdrawal to Ephraim. (Febr.—March 30 A. D.)	vide p. 18–19.	The message of Lazarus's illness reaches our Lord. . . .	121
		Journey towards Jer. Whether few shall be saved. Herod's menace.	122
		A Sabbath—dinner. Dropsy healed. Parable of the great supper.	123
		Enthusiastic followers warned to count the cost. . . . .	124
		The three parables on the seeking of what is lost . . .	125
		The unjust steward. The Pharis. rebuked. The rich man & Laz.
		Offences to be overcome by faith and humility. . . . . .	126
		Jesus at Bethany. The raising of Lazarus. . . . . .	127
		The Sanhedrim's decree to put Jesus to death. Caiaphas. .	128
		Jesus retires to Ephraim. The rulers' mandate. . . . .
C. Our Lord's last journey to Jerusalem. (March 30 A.D.)	vide p. 18–19.	Journey to Jer. thr' the boundaries betw. Sam. & Gal. The Io lepers.	129
		Discourse on the kingdom of God and the day of the Son of man.	130
		The judge and the widow. The Pharisee and the publican.
		On divorce and celibacy. . . . . . . . . . . . .	131
		Jesus blesses little children. . . . . . . . . . . .	132
		The rich young man. Peter's question as to reward. . .	133
		Parable of the labourers in the vineyard. . . . . . .
		Christ's third foretelling of His death and resurrection. . .	134
		The sons of Zebedee and their ambitious request. . . .
		Jesus and Zaccheus. . . . . . . . . . . . .	135
		The parable of the nobleman going to a far country. . .
		Near Jericho: two blind men healed. . . . . . . .	136

[ 53 ] അനുക്രമണിക.

Matt. മത്താ	Mark മാൎക്ക.	Luke ലൂക്ക.	John യോഹ.	സംഗതികൾ.	പകുപ്പു കൾ.
				പഞ്ചമ കാണ്ഡം. ഒടുക്കത്തെ മൂന്നു മാസങ്ങളിലെ പ്രവൎത്തനം, (വിശേഷാൽ പരായനാട്ടിൽ വെച്ച് ). ക്രിസ്താബ്ദം ൩൦ ജനുവരി തുടങ്ങി മാൎച്ചവരെ.
19. 1–2 ..........	10. 1. ..........	.......... 11. 1–13	10. 40–42 ..........	യേശു യൎദ്ദനക്കരെ പോയി പാൎത്തതു . . . . . . . പ്രാൎത്ഥനോപദേശം. . . . . . . . . . . .	൧൧൭
..........	..........	11. 37–54	..........	മുത്താഴത്തിങ്കൽ പറീശരെ ആക്ഷേപിച്ചതു . . . . .	൧൧൮
.......... ..........	.......... ..........	12. 1–34 12. 35–59	.......... ..........	പറീശവ്യാജം മാനുഷഭയം ഇത്യാദികളെ ഒഴിപ്പാൻ ഉപദേശിച്ചതു . ശുശ്രൂഷയിലെ ജാഗ്രത, കൎത്തൃവരവിൻ ഫലം മുതലായതിനെ കുറിച്ചു.	൧൧൯
.......... ..........	.......... ..........	13. 1–9 13. 10–17	.......... ...........	അനുതാപവിളിയും കായ്ക്കാത്ത അത്തിമരത്തിന്റെ ഉപമയും . . കൂനിയായ അബ്രഹാംപുത്രിയെ കെട്ടഴിച്ചു സൌഖ്യമാക്കിയതു . .	൧൨൦
..........	..........	..........	11. 1–16	ലാജരിന്റെ രോഗവൎത്തമാനം . . . . . . . . .	൧൨൧
..........	...........	13. 22–35	..........	തെക്കോട്ടേ യാത്ര. രക്ഷെക്ക് പോരാടേണ്ടതു. ഹെരോദാവിൻ ഭീഷണി.	൧൨൨
..........	..........	14. 1–24	..........	പറീശവീട്ടിലെ മഹാദരശാന്തിയും മൂന്നു ഉപമകളും . . . .	൧൨൩
...........	..........	14. 25–35	..........	ലഘുബുദ്ധികളായഅനുഗാമികൾ ചെല്ലുംചെലവും കണക്കു നോക്കേണ്ടു.	൧൨൪
.......... ..........	.......... ..........	15. 1–32 16. 1–31	.......... ..........	നഷ്ടമായ ആടും, വെള്ളിപ്പണവും മുടിയനായ മകനും. . . . അനീതിയുള്ള വീട്ടവിചാരകൻ, ധനവാനും ലാജരും എന്ന ഉപമകൾ.	൧൨൫
..........	..........	17. 1–10	..........	ഇടൎച്ചകളെ ജയിക്കേണ്ടതു വിശ്വാസവിനയങ്ങളെകൊണ്ട് എന്നതു .	൧൨൬
...........	..........	..........	11. 17–44	യേശു ബെഥന്യയിൽ എത്തി ലാജരിനെ എഴുനീല്പിച്ചതു . . .	൧൨൭
.......... ..........	.......... ..........	.......... ..........	11. 45–53 11. 54–57	വിസ്താരസഭ യേശുവെ കൊല്ലുവാൻ വിധിച്ചതു . . . . . യേശു എഫ്രയിമിൽ ചെന്നു പാൎത്തതും പ്രമാണികളുടെ കല്പനയും .	൧൨൮
..........	..........	17. 11–17	...........	അന്ത്യയരുശലേം യാത്രയിൽ ൧൦ കുഷ്ടരോഗികളെ ശുദ്ധമാക്കിയതു. .	൧൨൯
........... ...........	.......... ...........	17. 20–37 18. 1–14	.......... ...........	ദേവരാജ്യവരവിനെ കുറിച്ചുള്ള ഉപദേശം. . . . . . പ്രാൎത്ഥനയെ വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ രണ്ടു. . . . . . .	൧൩൦
19. 3–12	10. 2–12	...........	...........	വിവാഹം ബ്രഹ്മചൎയ്യം എന്നിവറ്റെ കുറിച്ചു. . . . .	൧൩൧
19. 13–15	10. 13–16	18. 15–17	...........	ശിശുക്കളെ അനുഗ്രഹിച്ചതു. . . . . . . . .	൧൩൨
19. 16–30 20. 1–16	10. 17–31 ...........	18. 18–30 ...........	.......... ...........	ധനവാനായ യുവാവോടുള്ള സംഭാഷണാദികൾ. . . . . പറമ്പിലെ കൂലിക്കാരുടെ ഉപമ. . . . . . . . .	൧൩൩
20. 17–19 20. 20–28	10. 32–34 10. 35–45	18. 31–34 ..........	........... ..........	യേശു മൂന്നാമതും സ്വകഷ്ടമരണങ്ങളെ അറിയിച്ചതു. . . . ജബദിമക്കളുടെ അപേക്ഷ. . . . . . . . .	൧൩൪
.......... ..........	.......... ..........	19. 1–10 19. 11–28	.......... ..........	ചുങ്കക്കാരനായ ജക്കായി. . . . . . . . . . പത്തു മ്നാക്കളുടെ ഉപമ. . . . . . . . . . .	൧൩൫
20. 39–34	10. 46–52	18. 35–43	..........	യറിഹോവിലെ രണ്ടു കുരുടന്മാർ. . . . . . . .	൧൩൬

[ 54 ] Tabular Synopsis of the Harmony.

Time and Place.		CONTENTS.	Sect.
		PART VI. THE PASSION—WEEK. (April 30 4. D.) ||
Saturday, 1. April 30 A.D.		Jesus at Bethany, anointed by Mary. . . . . . . . .	137
Sunday, 2. April.		Christ's triumphal entry into Jerusalem. . . . . . .	138
		Christ's tears and lamentation over Jerusalem. . . . .
Monday, 3. April.		Coming in from Bethany, Jesus curses a barren fig—tree. .	139
		The purification of the Temple. . . . . . . . .
		Miracles in the Temple. The children's Hosanna. To Bethany.
Tuesday, 4. April.		Returning fr. Beth. they see the fig-tr. withered. On faith in pr:	140
	In the Temple. a. in the men's Court.	Controversial discourses. Christ's authority & the Bapt.'s mission.
		The parable of the two sons. . . . . . . . . .
		The parable of the wicked husbandmen. . . . . . . .
		The parable of the marriage of the king's son. . . . .
		The Herodians silenced. (The tribute—money). . . . . .
		The Sadducees silenced. (The resurrection). . . . . .
		The Pharisees silenced. (The two great commandments). . .
		The great counter-question: What think ye of Christ?. .
		The great denunciatory speech against the Pharisees & scribes.	142
		"O Jerusalem, Jerusalem, thou that killest the prophets." .
	b.in the women's Court. C. in the Court of the Gentiles. On the way back to the Mount of Olives.	The widow's mite. . . . . . . . . . . . .	143
		The enquiring Greeks. The parting Saviour's last public address.
		On the destruction of Jerusalem and Christ's second Advent. .	144
		The faithful and the evil servant. . . . . . . . .	145
		The ten virgins. The talents. The last judgment. . . .
Wednesday, 5. April.		Jesus in seclusion. The date of His betrayal foretold. . .	146
		Simultaneous decree of the Sanhedrim to put Jesus to death.
		The treachery of Judas. . . . . . . . . . . .
		John's review of our Lord's ministry. . . . . . . . .
Thursday, 6. April.	In the supper— chamber. They start (John 14. 31)	The ordering and preparation of the Pascal Supper. . .	147
		In the evening: Jesus and His disciples sitting down at table.
		Contention among the twelve. The washing of the feet. .
		Introductory remarks at the opening of the meal. . . .
		The traitor unmasked and turned out. . . . . . . .
		Institution of the Holy Supper. . . . . . . . .
		The new commandment of Love. . . . . . . . .
		Peter's denial and the dispersion of the disciples foretold. .
		Equipment with a sword required. . . . . . . . .
		The parting discourse: The holy Spirit promised. . . .	148
	On the way to Gethsemane.	do. Christ the Vine. The Comforter. .
		The Sacerdotal Prayer of Christ. . . . . . . . .
		Peter's denial foretold a second time. . . . . . . .	149
	In the garden.	The agony in Gethsemane (about midnight). . . . . .

[ 55 ] അനുക്രമണിക.

Matt. മത്താ.	Mark മാൎക്ക.	Luke ലുക്ക.	John യോഹ.	സംഗതികൾ.	പകുപ്പു കൾ.
				ഷഷ്ഠകാണ്ഡം. കഷ്ടാനുഭവത്തിൻ ആഴ്ച വട്ടം. (ക്രിസ്താബ്ദം ൩൦ ഏപ്രിൽ മാസം).
26. 6–13	14. 3–9	...........	12. 1–11	ബെഥന്യയിലെ അഭിഷേകം. . . . . . . . .	൧൩൭
21. 1–11 ...........	11. 1–11 ...........	19. 29–40 19. 41–44	12. 12–19 ...........	യേശുവിന്റെ നഗരപ്രവേശം. . . . . . . . . യേശു പട്ടണത്തെ കുറിച്ചു കരഞ്ഞു വിലപിച്ചതു. . . . . .	൧൩൮
21. 18–19 21. 12–13 21. 14–17	11. 12–14 11. 15–19 ............	............. 19. 45–48 ............	............ ............ ............	കായ്ക്കാത്ത അത്തിമരത്തെ ശപിച്ചതു. . . . . . . . ദേവാലയശുദ്ധീകരണം. . . . . . . . . . ദേവാലയത്തിൽ വ്യാപരിച്ചതും ബെഥന്യെക്ക് മടങ്ങി ചെന്നതും. .	൧൩൯
21. 20–22 21. 23–27 21. 28–32 21. 33–46 22. 1–14	11. 20–26 11. 27–33 .......... 12. 1–12 ..........	.......... 20. 1–8 .......... 20. 9–19 ..........	........... ........... .......... .......... ..........	അത്തിമരം ഉണങ്ങി കണ്ടതും പ്രാൎത്ഥനാവിശ്വാസത്തിന്നായി പ്രബോ ശാസ്ത്രികളുടെ ചോദ്യത്തിന്നു പ്രതിചോദ്യം. . . [ധിപ്പിച്ചതും. രണ്ടു പുത്രന്മാരുടെ ഉപമ. . . . . . . . . കള്ളു കുടിയാന്മാരുടെ ഉപമ. . . . . . . . . രാജപുത്രന്റെ കല്യാണവിരുന്നു. . . . . . . . .	൧൪൦
22. 15–22 22. 23–33 22. 34–40 22. 41–46	12. 13–17 12. 18–27 12. 28–34 12. 35--37	20. 20–26 20. 27–40 ............. 20. 45–47	........... ........... .......... ..........	കൈസർകരവാദത്തിൽ ഹെരോദ്യരെ മൌനമാക്കിയതു. . . . . പുനരുത്ഥാനവാദത്തിൽ ചദൂക്യരെ മൌനമാക്കിയതു. . . . . ന്യായപ്രമാണസാരം എന്തെന്ന വാദത്തിൽ പറീശരെ മൌനമാക്കിയതു. ദാവിദിന്നു കൎത്താവും പുത്രനും ആയവനെ കുറിച്ചുള്ള എതിൎച്ചോദ്യം. .	൧൪൧
23. 1–36 23. 37–39	12. 38–40 ..........	20. 45–47 ...........	........... ..........	പറീശശാസ്ത്രികളുടെ ആക്ഷേപണാദികൾ. . . . . . . "അല്ലയോ യരുശലേമേ യരുശലേമേ" എന്ന വിലാപം. . . .	൧൪൨
............ ...........	12. 41–44 ...........	21. 1–4 ...........	........... 12. 20–36	വിധവയുടെ കാശു. . . . . . . . . . . യവനന്മാരുടെ സന്ദൎശനവും അന്ത്യപ്രസംഗവും. . . . .	൧൪൩
24. 1–44	13. 1–37	21. 5–38	...........	യരുശലമിൻ സംഹാരത്തെയും കൎത്തൃവരവിനെയും പ്രവചിച്ചതു. .	൧൪൪
24. 45–51 25. 1–46	........... ...........	............ ...........	........... ...........	വിശ്വസ്തദാസന്റെ ഉപമ. . . . . . . . . . പത്തു കന്യകമാർ. താലന്തുകൾ. അന്ത്യന്യായവിധി. . . .	൧൪൫
26. 1–2 26. 3–5 26. 14–16 ...........	.......... 14. 1–2 14. 10–11 ...........	........... 22. 1–2 22. 3–6 ...........	12. 36b ........... ........... 12. 37–50	യേശു മറവിൽ പാൎത്തതും കഷ്ടാരംഭത്തെ അറിയിച്ചതും. . . . പ്രമാണികൾ കുലകാൎയ്യത്തെ കൂടി നിരൂപിച്ചതു. . . . . . യൂദാവിൻ ദ്രോഹനിൎണ്ണയം. . . . . . . . . . . ഇസ്രയേല്യമനഃകാഠിന്യത്തിൻ ഹേതുവും കൎത്തൃപ്രസംഗസാരവും .	൧൪൬
26. 17–19 26. 20 .......... .......... 26. 21–25 26. 26–29 .......... .......... ..........	14. 12–16 14. 17 .......... .......... 14. 18–21 14. 22–25 .......... .......... ..........	22. 7–13 22. 14 22. 24–30 22. 15–18 22. 27–23 22. 19–20 .......... 22. 31–34 22. 35–38	.......... 13. 1–3 13. 4–20 .......... 13. 21–32 .......... 13. 33–35 13. 36–38 ..........	പെസഹഭോജനത്തെ കല്പിച്ച് ഒരുക്കിയതു. . . . . . സന്ധ്യയിൽ യേശു ശിഷ്യരുമായി പന്തിയിൽ ഇരുന്നതു. . . . പന്തിരുവരിൽ ഉണ്ടായ തൎക്കവും കാൽകഴുകലും. . . . . . ഭോജനത്തിങ്കലെ ആദ്യവാക്കുകൾ. . . . . . . . ദ്രോഹിയെ ചൂണ്ടി കാട്ടിയതും കൂട്ടത്തിൽനിന്നു നീക്കിയതും. . . തിരുവത്താഴത്തെ സ്ഥാപിച്ചതു. . . . . . . . . . സ്നേഹം എന്ന പുതിയ കല്പന. . . . . . . . . പ്രേതന്റെ വീഴ്ചയെയും മറ്റും അറിയിച്ചതു. . . . . . ആയുധധാരണയെ കൊണ്ടുള്ള വാക്കു. . . . . . .	൧൪൭
.......... .......... ..........	.......... .......... ..........	.......... .......... .........	14. 1–31 15. 16–33 17. 1–26	യേശു അനന്തരപ്പാടു ചൊല്ലി ശിഷ്യരെ ആശ്വസിപ്പിച്ചതു. . . മുന്തിരിവള്ളിയുടെ ഉപമ. കാൎയ്യസ്ഥന്റെ വരവും പ്രവൎത്തനാദികളും. യേശുവിൻ മഹാചാൎയ്യപ്രാത്ഥന. . . . . . . . .	൧൪൮
26. 30–35 26. 36–46	14. 26–31 14. 32–42	.......... 22. 39–46	.......... ..........	പേത്രന്റെ വീഴ്ചയെ രണ്ടാമതും അറിയിച്ചതു. . . . . . ഗഥ്ശമനയിലെ പോരാട്ടം. . . . . . . . . .	൧൪൯

[ 56 ] Tabular Synopsis of the Harmony.

Time and Place.		CONTENTS.	Sect.
Friday, 7. April (30 A. D.)		Jesus arrested. The disciples escape. . . . . . . .	150
		1. Jesus before the ecclesiastical tribunal:
	In the High—priest's palace, probably a building with two wings & an inner court.	a. The preliminary trial by Annas. The first blow on the cheek.	151
		b. The semi—official trial by Caiaphas (night—session). . . .
		Simultaneously: Peter's threefold denial. . . . .
		Christ mocked and maltreated. . . . . . . . .
	In the Council—hall (near the Temple)	c. The official trial by the assembled Sanhedrim (morn.—session).
		Jesus led away to Pilate. . . . . . . . . .
		The traitor's end. . . . . . . . . . . . . .	152
		2. Jesus before the secular authorities:
	In the castle Antonia, the Roman Procurator's residence, on the N. E. side of the Temple—mountain. There also Gabbatha.	a. The first hearing before Pilate. Christ declared innocent.	153
		Renewed charges to which Christ remains silent. . .
		b. Jesus before Herod. Scoffed, insulted and sent back to Pilate.
		c. The second hearing before Pilate. He offers them a choice
		Pilate is warned by his wife. . . [betw. Jesus & Barr.
		The Jews decide in favor of Barrabas. . . . . .
		The scourging & mocking. The purple robe & crown of thorns.
		Further fruitless attempts of Pilate, to release Christ. . .
		Pil. washes his hands, releases Barr. & delivers Christ for crucifix:
	On the way to Golgotha.	Jesus led out to Golgotha, bearing His cross. Simon of Cyrene.	154
		Our Lord's address to the weeping women. . . . . . .
	At Golgotha.	At Golgotha: Jesus refuses to drink. . . . . . . .	155
		The crucifixion (betw. 9&12 a.m.; comp. Mk.15.25 with John 19.14)
		The first word: "Father, forgive them etc." . . . .
		The partition of the garments. . . . . . . . .
		The superscription on the cross. . . . . . . . .
		The second word: Mary commended to John. . . . .
		Christ mocked by the people, the rulers, the soldiers & the
		The third word, to the penitent thief. . . [malefactors.
		The three hours' darkness. (From 12 a. m. to 3 p. m.) . .
		The fourth word: "My God, my God" etc. . . . . .
		The fifth word: "I thirst". . . . . . . . . . . .
		The draught of vinegar. . . . . . . . . . . .
		The sixth word: "It is finished". . . . . . . . .
		The seventh word: "Father, into thy hands". Jesus expires.
		The veil of the Temple rent, and graves opened. . . . .
		The centurion and others deeply impressed. . . . . .
		The spear—thrust. John's solemn testimony. . . . . .	156
		The honorable burial by Joseph, Nicodemus and the women.
Saturday, 8. April.		The watch at the sepulchre. . . . . . . . .

[ 57 ] അനുക്രമണിക.

Maatt. മത്താ.	Mark മാൎക്ക.	Luke ലൂക്ക.	John യോഹ.	സംഗതികൾ.	പകുപ്പു കൾ.
26. 47–56	14. 43–52	22. 47–53	18. 1–12	യേശു ശിഷ്യരെ രക്ഷിച്ചു പാപികളുടെ കൈയിൽ അകപ്പെട്ടതു.	൧൫൦
				1. സഭാധികാരികളാൽ ഉണ്ടായ വിസ്താരങ്ങൾ മൂന്നും.
.......... 26. 57, 59–66 26. 58, 69–75 26. 67–68 27. 1 27.2	......... 14. 53, 55–64 14. 54, 66–72 14. 65 15. 1a 15. 1b	.......... 22. 54a 22.54b–62 22. 63–65 22. 66–71 23. 1	18. 13–14, 19–23 18. 24 18. 15–18, 25–27 .......... .......... 18. 28	a) ഹന്നാ കഴിച്ച ആദ്യ വിസ്താരവും ഒന്നാം കവിളത്തടിയും. . . b) കയഫാ രാത്രിയിൽ അരമനയിൽ വെച്ചു നടത്തിയ വിസ്താരം. . അതിൻ മദ്ധ്യേ, പേത്രൻ മൂന്നു വട്ടം യശുവെ തള്ളി പറഞ്ഞതു. . ചേകവർ യേശുവെ പരിഹസിച്ച് അടിച്ചതു. . . . . . c) പുലൎകാലേ വിസ്താരസഭ കൂടി വിസ്തരിച്ചു മരണവിധിയെ കല്പിച്ചതു. യേശുവെ പിലാതന്റെ അടുക്കലേക്കു കൊണ്ടുപോയതു. . . .	൧൫൧
27. 3–10	..........	..........	..........	ദ്രോഹിയുടെ അവസാനം. . . . . . . . .	൧൫൨
				2. ലോകാധികാരികളാൽ ഉണ്ടായ വിസ്താരങ്ങൾ മൂന്നും.
27. 11 27. 12–14 .......... 27. 15–18 27. 19 27. 20–23 27. 27–31a .......... 27. 24–26	15. 2 15. 3–5 .......... 15. 6–10 .......... 15. 11–14 15. 16–20 .......... 15. 15	23. 2–4 23.5 23. 6–12 23. 13–17 .......... 23. 18–23 .......... .......... 23. 24–25	18. 29–38 .......... .......... 18. 39 .......... 18. 40 19. 1–3 19. 4–15 19. 16a	a) പിലാതന്റെ ആദ്യവിചാരണയും കൎത്തൃനിരപരാധസ്ഥാപനവും. വൈരികൾ പിന്നെയും കുറ്റം ചുമത്തിയതിൽ യേശു മിണ്ടാതിരുന്നതു. b) യേശു ഹെരോദാവിൻ മുമ്പിൽനിന്നു പരിഹാസം അനുഭവിച്ചതു. c) പിലാതന്റെ രണ്ടാംവിസ്താരവും യേശു ബറബ്ബാ എന്നിവരെ കുറി പിലാതന്റെ ഭാൎയ്യെക്കുണ്ടായ സ്വപ്നം . . [ച്ചുള്ള ചോദ്യവും. ജനം യേശുവെ തള്ളി ബറബ്ബാവിന്നനുകൂലമായി ആൎത്തുവിളിച്ചതു. യേശുവിൻ പരിഹാസതാഡനങ്ങളും ധൂമ്രവസ്ത്ര മുൾകിരീടാദികളും . യേശുവെ വിടുവിപ്പാൻ പിലാതൻ ആദിയേ പ്രയത്നിച്ചതു വ്യൎത്ഥമായതു പിലാതൻ കൈകളെ കഴുകി ബറബ്ബാവെ വിട്ടു യേശുവെ ക്രൂശിപ്പാൻ [ഏലിച്ചതു.	൧൫൩
27. 31b–32 ..........	15. 20–21 ..........	23. 26 23. 27–32	19. 16b–17 ..........	യേശുവെ ഗോല്ഗഥയിലേക്കു കൊണ്ടു പോയതു . . . . . . കരയുന്ന യരുശലേംപുത്രിമാരാടു ഉണ്ടായ വാക്കു. . . . .	൧൫൪
27. 33–34 27.35a–38 .......... 27.35b–36 27. 37 .......... 37. 39–44 .......... 27. 45 27. 46–47 .......... 27. 48–49 .......... 27. 50 27. 51–53 27. 54–56	15. 22–23 16. 25, 27–28 .......... 15. 24 15. 26 .......... 15. 29–32 .......... 15. 33 15. 34–35 .......... 15. 36 .......... 15. 37 15. 38 15. 39–41	........... 23. 33 23. 34a 23. 34b 23. 38 .......... 23. 35–37, 39 23. 40–43 23. 44–45a ........... .......... .......... .......... 23. 46 23. 45b 23. 47–49	........... 19. 18 .......... 19. 23–24 19. 19–22 19. 25–27 .......... .......... ........... .......... 19. 28 19. 29 19. 30a 19. 30b ........... ..........	യേശു കാടിരസത്തെ നിരസിച്ചതു. . . . . . . . ക്രൂശാരോഹണം. . . . . . . . . . . . ക്രൂശിൽ നിന്ന് അരുളിയ ഒന്നാം വാക്യം. . . . . . . തിരുവസ്ത്രങ്ങളെ പകുതി ചെയ്തതു. . . . . . . . . രൂശിന്റെ മേലെഴുത്തു. . . . . . . . . . . അമ്മയെ ശിഷ്യനിൽ ഭരമേല്പിച്ച രണ്ടാം വാക്യം. . . . . ജനങ്ങൾ പ്രമാണികൾ ചേകവർ ദുഷ്കൎമ്മികൾ എന്നീ ൪ വകക്കാരുടെ മനന്തിരിയുന്ന കള്ളനോട് ഉണ്ടായ മൂന്നാം വാക്യം. [ദൂഷണാദികൾ. മൂന്നു മണിക്കൂറോളം ഉണ്ടായ ഇരിട്ടു. . . . . . . . "എൻ ദൈവമേ, എൻ ദൈവമേ" എന്ന നാലാം വാക്യം. . . . "ദാഹിക്കുന്നു" എന്ന അഞ്ചാം വാക്യം. . . . . . . . യേശു കാടിരസം കുടിച്ചതു. . . . . . . . . . "നിവൃത്തിയായി" എന്ന ആറാം വാക്യം. . . . [ഗവും. "പിതാവെ നിന്റെ കൈകളിൽ" എന്ന ഏഴാം വാക്യവും പ്രാണത്യാ മന്ദിരത്തിലേ തിരശ്ശീല ചീന്തിയതും ഭൂമി കുലുങ്ങി തറകൾ തുറന്നതും. ശതാധിപൻ മുതലായ കാണികളിൽ ഉണ്ടായ മനഃകലക്കം. . .	൧൫൫
.......... 27. 57–61 27. 62–66	.......... 15. 42–47 ..........	........... 23. 50–56 ...........	........... 19. 31–37 19. 38–42	വിലാപ്പറത്തെ കുത്തും യോഹനാന്റെ ഗുരുസാക്ഷ്യവും. . . . യോസെഫ് നിക്കോദേമൻ മുതലായവരാൽ ഉണ്ടായതിരുശവസംസ്കാരം. ശ്മശാനത്തിലേ കാവൽ...........	൧൫൬

[ 58 ] Tabular Synopsis of the Harmony.

Time and Place.			CONTENTS.	Sect.
			PART VII. CHRIST'S RESURRECTION AND ASCENSION. ( April and May 30 A. D.) ||
The Risen One's Appearances:			At early dawn the sepulchre visited by the three women. .	157
			The earthquake. The keepers frightened. . . . . .
			The women find the stone removed. . . . . . . .
			Mary Magdal. runs back to the city to call Peter and John. .
			Angels seen by the other two women. They return to the city.
			Peter and John at the sepulchre. They return without having found the body of Jesus. . . . . . . . . .
			Mary Magd. remains at the grave, weeping. Vision of angels.
At Jerusalem.	On Easterday, 9. April 30 A. D.	I.	Christ appears to Mary Magdalene. Her report not believed.
		II.	Christ appears to the other two women, on their way home.
			No credit given to their report. . . . . . . . .
			Christ's resurrection officially announced to the authorities. .	158
		III.&IV.	Christ appears to Peter & to the two disciples going to Emmaus.	159
		V.	Christ appears in the midst of His apostles. Thomas absent.	160
	On the following Sunday, 16. April.	VI.	Christ again appears to His apostles. Thomas believes & adores.	161
In Galilee.		VII.	Our Lord's appearance at the lake of Gennezareth, to 7 disciples.	162
		VIII.	Christ meets "about 500 brethren" (1 Cor. 15. 7) on a mount. in Gal.	163
		IX.	Christ appears to James ("After that, he was seen of James" [1 Cor. 15.7).	164
Jerusalem and Bethany.	Forty days"; Acts 1. 3)	X.	Our Lord's last appearance and ascension (Acts 1. 1–16).

[ 59 ] അനുക്രമണിക.

Matt. മത്താ.	Mar മാൎക്ക.	Luke ലൂക്ക.	John യോഹ.	സംഗതികൾ.	പകപ്പു കൾ.
				സപൂമ കാണ്ഡം. യേശുവിന്റെ പുനരുത്ഥാനസ്വൎഗ്ഗാരോഹണങ്ങൾ. (ക്രിസ്താബ്ദം ൩൦ ഏപ്രിൽ ൯ തുടങ്ങി മേ ൧൮ വരെ.)
28. 1 28. 2–4 ........... .......... 28. 5–8 .......... .......... .......... 28. 9–10 ..........	16. 1–2 .......... 16. 3–4 .......... 16. 5–8 .......... .......... 16. 9–11 .......... ..........	24. 1 .......... 24. 2 .......... 24. 3–9a 24. 12 .......... .......... .......... 24. 9b–11	20. 1a .......... 20. 1b 20. 2 .......... 20. 3–10 20. 11–13 20. 14–18 .......... ..........	പുലരുമ്മുമ്പെ സ്ത്രീകൾ മൂവരും കല്ലറെക്കു വന്നതു. . . . ഭൂകമ്പം ഉണ്ടായിട്ടു കാവല്ക്കാർ ഞെട്ടി സ്തംഭിച്ചതു. . . . . സ്ത്രീകൾ കല്ലറവാതില്ക്കൽ നിന്നു കല്ലു ഉരുണ്ടു പോയി കണ്ടതു. . . മഗ്ദലക്കാരത്തി ഒാടി പേത്രനെയും യോഹനാനെയും വിളിച്ചതു. . മറ്റെ സ്ത്രീകൾ ഇരുവരും ദൂതനെ കണ്ടു നഗരത്തേക്കു ഓടി പോയതു. പേത്രനും യോഹനാനും ഗുഹയിൽ കടന്നു കൎത്തൃദേഹത്തെ കാണാതെ മടങ്ങി ചെന്നതു. . . . . . . . . . . . മഗ്ദലക്കാരത്തി ഗുഹയരികിൽ കരഞ്ഞുനിന്നു ദൂതന്മാരെ കണ്ടതു. . ജീവിച്ചെഴുനീറ്റ കൎത്താവു മഗ്ദലക്കാരത്തിക്കു പ്രത്യക്ഷനായതു (1.) . പട്ടണത്തേക്കു ഒാടിയ വേറെ ൨ സ്ത്രീകൾ്ക്കും യേശു പ്രത്യക്ഷനായതു (2.) പുനരുത്ഥാനവാൎത്തയെ ശിഷ്യർ വിശ്വസിയാതെ തള്ളിയതു. . .	൧൫൭
28. 11–15	..........	..........	..........	പ്രമാണികൾ പുനരുത്ഥാനം കേട്ടറിഞ്ഞ വിധം. . . . .	൧൫൮
..........	16. 12–13	24. 13–35	..........	പേത്രനും (3.) എമ്മവുസ്സിലേക്കു പോകുന്നവരും (4.) യേശുവെ കണ്ടതു.	൧൫൯
..........	..........	24. 36–43	20. 19–25	കൎത്താവു പത്തു അപോസ്തലരുടെ കൂട്ടത്തിൽ പ്രത്യക്ഷനായതു (5.) .	൧൬൦
..........	16. 14	..........	20. 26–31	തോമാവിൻ അവിശ്വാസവും ൨ാം ഞായറാഴ്ചയിലേ പ്രത്യക്ഷതയും (6.)	൧൬൧
..........	..........	..........	21. 1–25	ഗലീല പൊയ്കയരികിൽ യേശു അപോസ്തലൎക്കു പ്രത്യക്ഷനായതു (7.)	൧൬൨
28. 16–20	16. 15–18	24. 44–49	..........	ഗലീലമലമേൽ "അഞ്ഞൂറ്റിൽ പരം ശിഷ്യർ" യേശുവെ കണ്ടതു (8.) (൧. കൊരി. ൧൫, ൭.)	൧൬൩
.......... ..........	.......... 16. 19–20	.......... 24. 50–53	.......... ...........	"അനന്തരം യാക്കോബിന്നു (9.) കാണായി വന്നു" (൧. കൊരി. ൧൫, ൭) ഒലീവമലയിലേ അന്ത്യപ്രത്യക്ഷതയും (10.) സ്വൎഗ്ഗാരോഹണവും. .	൧൬൪

[ 60 ] PART I.

THE BIRTH AND CHILDHOOD OF CHRIST.

ഒന്നാം ഖണ്ഡം.

ക്രിസ്തോൽപത്തി ശൈശവാദികൾ.

§ 1.

THE COUNTRY AND TIME OF CHRIST'S BIRTH.
യേശു ജനിച്ച ദേശവും കാലവും.

സമസ്ത സൃഷിയുടെ തേജസ്സായ യേശു ഉലകിഴിഞ്ഞും തന്റെ
ഓട്ടം തികെച്ചും ഉള്ള നാടു കനാൻ തന്നെ ആകുന്നു. ഇസ്ര
യേൽ മനുഷ്യജാതിയുടെ സാരാംശം ആകുന്നതു പോലെ കനാൻ സൎവ്വ ഭൂമി
യുടെ സാരാംശം തന്നെ. അത് ആസ്യ ആഫ്രിക്ക യുരോപ ഖണ്ഡങ്ങളുടെ
നടുവിൽ ആകകൊണ്ട് അശ്ശൂർ ബാബലുകളുടെ ജയമഹത്വവും മിസ്രയിലേ
ദേവബാഹുല്യവും ജ്ഞാനഗൎവ്വവും തൂരിന്റെ വ്യാപാരസമൃദ്ധിയും യവന
ന്മാരുടെ നാനാ ചേഷ്ടകളുടെ പുതുക്കവും മറ്റും അടുക്കേ തന്നെ ചുറ്റി
കൊണ്ടിരുന്നു. ഇവറ്റോട് ഇസ്രയേലിന്ന് പലപ്രകാരം സംസൎഗ്ഗം ഉണ്ടായി
എങ്കിലും ആ ജാതി പാൎക്കുന്ന മലപ്രദേശത്തിന്നു വടക്കു ലിബനോൻ ഹെ
ൎമ്മോൻ എന്ന വന്മലകളും തെക്കും കിഴക്കും മരുഭൂമിയും പടിഞ്ഞാറു കടലും
ആകെ ൪ അതിരുകൾ ഒരു കോട്ട പോലെ ലഭിക്കകൊണ്ടു അന്യന്മാരോട്
തടുത്തുനില്പാൻ നല്ല പാങ്ങുണ്ടായിരുന്നു. പിന്നെ ഇസ്രയേൽ യഹോവ ത
നിക്ക് ഭൎത്താവായി പോരാ എന്നു വെച്ച് അന്യൎക്ക വേശ്യയായി സ്വപാപ
ത്താൽ അശ്ശൂർ മിസ്ര ബാബലുകൾക്കും വശമായി കിഴക്കോട്ടു ചിതറിപ്പോയ
തിന്റെ ശേഷം ദൈവം പാൎസികളെ കൊണ്ടു പാതി രക്ഷ വരുത്തി (ക്രി. മു.
൫൩൬) ഭരിപ്പിച്ചു ഒടുക്കം യവന സാമ്രാജ്യത്തിന്നു കീഴ്പെടുത്തി (൩൩൨). അന്നു
മുതൽ യഹൂദർ പടിഞ്ഞാറേ രാജ്യങ്ങളിലും ചിതറി കുടിയേറി ഏക ദൈവ
ത്തിൻറെ നാമവാസനയെ പരത്തുവാൻ തുടങ്ങി. യവന സാമ്രാജ്യത്തിന്റെ
ഒരു ശാഖയായി സുറിയ വാഴുന്ന അന്ത്യൊഹൻ അവരെ ദേവധൎമ്മത്തെ [ 61 ] വിടേണ്ടതിന്നു നിൎബ്ബന്ധിപ്പാൻ തുനിഞ്ഞപ്പോൾ (ക്രി. മു. ൧൬൯) അഹരോ
ന്യരായ മക്കാബ്യർ സത്യസ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്നു വേണ്ടി ആയുധം എടുത്തു പൊ
രുതു ജയിച്ചു യഹൂദരാജ്യത്തെ പുതുതായി സ്ഥാപിച്ചു ശമൎയ്യരെ താഴ്ത്തി എദോ
മ്യരെ അടക്കി ചേലാ ഏല്പിക്കയും ചെയ്തു.

അനന്തരം ഒർ അന്തഃഛിദ്രം ഉണ്ടായിവൎദ്ധിച്ചതു പരീശർ ചദൂക്യർ എ
സ്സയ്യർ ഇങ്ങിനെ മൂന്നുവകക്കാരാൽ തന്നെ.

പറീശ് എന്ന വാക്കിന്നു വകതിരിക്കുന്നവൻ എന്ന അൎത്ഥം ആകുന്നു
അവർ ശുദ്ധാശുദ്ധങ്ങളെ വളരെ വിവേചിച്ചു യവനരെ മാത്രം അല്ല ജാതി
മൎയ്യാദകളെ അല്പം മാത്രം ആശ്രയിക്കുന്ന സ്വജനങ്ങളെയും മുഴുവൻ വെ
റുത്തു ശമൎയ്യരോടും സംസൎഗ്ഗം വൎജ്ജിച്ചു മോശധൎമ്മത്തെയും പ്രവാചകപു
സ്തകങ്ങളെയും ആശ്രയിച്ചത് ഒഴികെ വൈദികന്മാരുടെ വ്യാഖ്യാനം മുതലാ
യ പാരമ്പൎയ്യന്യായവും മാനുഷവെപ്പുകളും ദൈവികം എന്നു വെച്ചു അവലം
ബിച്ചു ജീവനെയും ആത്മാവെയും അല്ല അക്ഷരത്തെ പ്രമാണമാക്കി സേ
വിക്കയും ചെയ്തു.

ഇവരോടു ചദുക്യൎക്കു നിത്യവൈരം ഉണ്ടു. ആയവർ ചദൊക്ക് എന്ന
ഗുരുവെ ആശ്രയിച്ചു മോശധൎമ്മത്തെ നിവൃത്തിച്ചാൽ മതി, (പ്രവാചകമൊ
ഴിയും മാനുഷവെപ്പുകളും മറ്റു നുകങ്ങളും വേണ്ടാ, ഗുണം ചെയ്താൽ ഗുണം
വരും, ദൎശനം ദേവദൂതർ ജീവിച്ചെഴുനീല്പു മുതലായ അതിശയങ്ങളെ കുറിച്ചു
സംശയിച്ചാലും പരിഹസിച്ചാലും ദോഷം ഇല്ല, ബുദ്ധിപ്രകാരം നടക്കെണം,
യവനന്മാരുടെ വിദ്യകളിലും ആചാരങ്ങളിലും സാരമുള്ളതും ഉണ്ടു, അവരോടു
ലോകപ്രകാരം ചേൎച്ച ഉണ്ടാക്കുവാൻ മടിക്കരുത് എന്നിങ്ങിനെ സകലത്തി
ലും ലൌകിക സ്വാതന്ത്ര്യത്തിലേക്കു ചാഞ്ഞു പ്രപഞ്ചഭോഗങ്ങളും മൎയ്യാദയോ
ടെ അനുഭവിച്ചു പോന്നു. അവർ മിക്കവാറും ധനവാന്മാരും സ്ഥാനികളുമത്രെ.

ഹസിദ്യർ (എസ്സയ്യർ) എന്ന മൂന്നാമത് ഒരു പക്ഷത്തിൽ ൪൦൦൦ പുരുഷ
ന്മാർ ഉണ്ടായി. രാജ്യവും പള്ളിയും ആലയവും കുഡുംബവും ആകുന്ന ലോകം
വിട്ടു അവർ യോഗികളായി ഏകാന്തത്തിൽ ധ്യാനിച്ചു പാൎക്കും. ഇമ്മൂവരിൽ
പറീശന്മാർ പ്രത്യേകം യേശുവെ പകെച്ചു കൊന്നവരും, ചദൂക്യർ അവന്റെ
പുനരുത്ഥാനത്തോടു വിരോധിച്ചവരും ആയിരിക്കെ, ഹസിദ്യർ അടുക്കെ സംഭ
വിച്ച മഹാവിശേഷത്തെ കണ്ടതും കേട്ടതും ഇല്ല.

ഇങ്ങിനെ ഇസ്രയേലെ നടത്തുന്നവർ ദേവകാൎയ്യം ചൊല്ലി തമ്മിൽ ഇട
ഞ്ഞു സഹോദരയുദ്ധം തുടങ്ങിയപ്പോൾ രോമസേനാപതിയായ പൊമ്പേ
യൻ വന്നു ചാതിക്കാരം പിടിച്ചു യഹൂദയെ അടക്കി വെച്ചു (ക്രി.മു.൬൩). അന്നു
മുതൽ യഹൂദർ രോമസാമ്രാജ്യത്തെ അനുസരിക്കേണ്ടി വന്നു. അതു പറീശ
ന്മാൎക്ക് അസഹ്യം തന്നെ. അന്യന്മാൎക്കല്ല ദാവീദ്യനായ മശീഹെക്ക് അത്രെ
വാഴുവാൻ അവകാശം എന്നുവെച്ചു രോമരുടെ കാൎയ്യസ്ഥന്മാരായി ചുങ്കം മുത
ലായതിൽ സേവിക്കുന്ന സ്വദേശക്കാരെ ഒക്കെയും ഭ്രഷ്ടരാക്കികളഞ്ഞു. പിന്നെ
എദോമ്യനായ ഹെരോദാ സാമൎത്ഥ്യത്താലേ രോമമഹത്തുകളെ വശീകരിച്ചു
വലിയവനായി തീൎന്നു (൩൭), കനാൻ എദോം എന്ന രണ്ട് രാജ്യങ്ങളെയും അ
ടക്കി ഔഗുസ്തൻ കൈസരുടെ കീഴിൽ വാണു, രോമയവനന്മാൎക്ക് മൂലസ്ഥാ [ 62 ] നമായി കൈസരയ്യ പട്ടണവും തുറമുഖവും ഉണ്ടാക്കി, അസൂയ നിമിത്തം
മക്കാബ്യ വംശത്തെ മൂലഛ്ശേദം വരുത്തി, ഇസ്രയേലിൽ ഉൽകൃഷ്ടന്മാരെയും
സ്വപുത്രന്മാർ മൂവരെയും കൊന്നു, പ്രജകൾ്ക്കും ഒടുവിൽ കൈസൎക്കും നീരസം
ജനിപ്പിച്ചു നടന്നു. യഹൂദർ എല്ലാവരും കൈസൎക്ക് സത്യം ചെയ്യെണം
എന്ന് കല്പിച്ചപ്പോൾ പറീശന്മാർ ൬൦൦൦ത്തു ചില്വാനം പേർ മാത്രം
ഇതു ദേവനിഷിദ്ധം എന്നുവെച്ച് വിരോധിച്ചു. അതുകൊണ്ടു പിഴ കല്പിച്ചപ്പോൾ
രാജാവിൻ സഹോദരഭാൎയ്യ ആ പിഴ അവൎക്ക് വേണ്ടി കൊടുത്തു, അവരും
ദൈവത്താണ രാജത്വം നിനക്കും സന്തതിക്കും ലഭിക്കും എന്നു കള്ളപ്രവാ
ചകം പറകയാൽ രാജാവ് അനേകം പറീശന്മാരെ നിഗ്രഹിച്ചു ബന്ധുക്ക
ളിലും ശിക്ഷ നടത്തുകയും ചെയ്തു. പിന്നെ യഹൂദരെ വശീകരിപ്പാൻ അവൻ
ദൈവാലയത്തെ ക്രമത്താലെ പുതുക്കി അലങ്കരിച്ചു എങ്കിലും മശീഹ വേഗം
വന്നു എദോമ്യനെയും രോമരെയും നീക്കി സ്വാതന്ത്ര്യം വരുത്തിയാൽ കൊള്ളാം
എന്നു പ്രജകൾ സാധാരണമായി ആശിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. പാപത്തെ നീക്കി
ഹൃദയസ്വാതന്ത്ര്യം വരുത്തണം എന്നു ചില സാധുക്കൾ ആഗ്രഹിച്ചതേ
ഉള്ളു. ലോകരക്ഷിതാവ് ഉദിപ്പാൻ ഇത് തന്നെ സമയം എന്ന് ശേഷം ജാ
തികളിലും ഒരു ശ്രുതി നീളെ പരന്നു.

അന്നു രാജ്യം നാല് അംശമായി കിടന്നു. തെക്കു യഹുദനാടു മികെച്ചതു;
അതിലുള്ള യരുശലേം നഗരം ദൈവാലയത്തിൻ നിമിത്തം സകല യഹൂദ
ന്മാൎക്കും മൂലസ്ഥാനം തന്നെ. യഹൂദനാട്ടുകാരും ആ നഗരക്കാരും പ്രത്യേകം
ദൈവം ഇങ്ങു വസിക്കുന്നു എന്നു നിശ്ചയിച്ചു എല്ലാവരേക്കാളും അധികം
വാശി പിടിച്ചു ഞെളിഞ്ഞു പുറജാതികളെ വൎജ്ജിക്കുന്നവർ തന്നെ. അതിന്നു
വടക്കെ ശമൎയ്യനാടു ഉണ്ടു. അതു മുമ്പെ യോസഫ് ഗോത്രങ്ങളുടെ വാസ
സ്ഥലമായ സമയം യഹൂദയിൽ നിത്യമത്സരം ഭാവിക്കുമാറുണ്ടു. പിന്നെ അശ്ശൂർ
രാജാവു വരുത്തിയ അന്യജാതികൾ അഞ്ചും (൨ രാ. ൧൭, ൨൪–൪൧) കുടിയേറി
ബിംബപൂജയും യഹോവാസേവയും ഇടകലൎന്നു പാൎത്തു യഹൂദരോടു പിണ
ങ്ങിപോന്നു (എസ്ര. ൪), ഒടുവിൽ ഗരിജീംമലമേൽ ഒരു ദൈവാലയം ഉണ്ടാക്കി
മോശധൎമ്മപ്രകാരം ബലികഴിച്ചം ഉപദേശിച്ചും കൊണ്ടിരുന്നു. മക്കാബ്യർ
അതിനെ ഇടിച്ചു കളഞ്ഞശേഷവും ആ മലമുകളിൽ ആരാധന നടന്നു
(യോ. ൪, ൨൦) ഇന്നേവരെയും നടക്കുന്നു. ഇവൎക്കും യഹൂദൎക്കും ഉള്ള കുലവൈരം
പറഞ്ഞുകൂടാ. യോസെഫിൽനിന്നു ഒരു മശീഹ ഉത്ഭവിക്കും എന്ന് അവരുടെ
നിരൂപണം. ശമൎയ്യെക്കു വടക്കു ഗലീല നാടു ഉണ്ടു. അതു പണ്ടു തന്നെ തൂർ
ദമസ്ക്ക മുതലായ അയലിടങ്ങൾ നിമിത്തം പുറജാതികൾ ഇടകലൎന്നു വസി
ക്കുന്ന ഇസ്രയേല്യനാടായിരുന്നു (യശ. ൯, ൧). അവിടെനിന്നു യഹൂദയിലേ
ദൈവാലയത്തിന്നും ധൎമ്മോപദേശത്തിന്റെ ഉറവിന്നും ദൂരത ഉള്ളതല്ലാതെ
ശമൎയ്യ ആ രണ്ടിന്നും ഒരു നടുച്ചവർ എന്ന പോലെ നില്ക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടു
പറീശർ ചദൂക്യർ മുതലായവരുടെ തക്കങ്ങൾ്ക്കു ഗലീലയിൽ ഉഷ്ണം കുറഞ്ഞു
കൎമ്മഘോഷവും ശാസ്ത്രവിജ്ഞാനവും കാണാഞ്ഞിട്ടു സാധുക്കളിൽ ദേവഭക്തി
ക്ക് അധികം ഇടം ഉണ്ടായ്വന്നു. ഈ മൂന്നു നാടുകളും യൎദ്ദന്റെ പടിഞ്ഞാറെ
തീരത്തു തന്നെ. അക്കരെ നാട്ടിന്നു പരായ്യ എന്ന പേർ ഉണ്ടു. അതിലും പുറ [ 63 ] ജാതികൾ യഹൂദരുടെ ഇടയിൽ പാൎപ്പാറുണ്ടു. പരായ്യയുടെ വടക്കിഴക്കെ
അംശം മുമ്പെ യായിർസ്ഥാനം എന്നും പിന്നെ ബാശാൻ എന്നും ഇതു രയ്യ
ത്രഖൊനീതി എന്നും പേരുകൾ ഉള്ളതു. അതിൽ (ദെക്കൊപൊലി) ദശപുരം
എന്നുള്ള ൧൦ പട്ടണങ്ങളിൽ യവനന്മാരും രോമരും കുടിയേറി പാൎത്തു തമ്മിൽ
സഖ്യത ചെയ്തു പുരാണ ധൎമ്മം രക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു.

ഇങ്ങിനെ മശീഹ പ്രത്യക്ഷനാകുന്ന സമയം ൬൦ കാതം നീളവും ൪൦ കാതം
അകലവും ആയ കനാൻ ഭൂമിയിൽ സത്യഛായ കണ്ടു കേട്ട പുറജാതികളും,
പാതി ഇസ്രയേല്യർ ആകുന്ന ശമൎയ്യരും, ഭ്രഷ്ടരായ ചുങ്കക്കാരും, ജാതിസംസൎഗ്ഗം
നന്ന ശീലിച്ച ഗലീല പരായ്യക്കാരും, യഹൂദയിലേ ശുദ്ധ യഹൂദരും, പറീശ
ന്മാർ എന്നുള്ള അതിശുദ്ധ യഹൂദരും വസിക്കുന്നതിൽ എബ്രായ സുറിയാ
ണി ഭാഷ മുഖ്യമായും യവന ഭാഷയും നടന്നു വരുന്നു. മേല്ക്കോയ്മ രോമ
കൈസൎക്കും നാടുവാഴ്ച ഒർ എദോമ്യന്നും തന്നെ ആകുന്നു.

§ 2.

THE MYSTERY OF THE INCARNATION.
ദേവാവതാരം.

JOHN I.

1 In the beginning was the Word, and the Word was with God, and the Word was God. 2 The same was in the beginning with God. 3 All things were made by him; and with— out him was not any thing made that was made. 4 In him was life; and the life was the light of men. 5 And the light shineth in darkness; and the darkness comprehended it not. 6 There was a man sent from God, whose name was John. 7 The same came for a witness, to bear wit— ness of the Light, that all men through him might believe. 8 He was not that Light, but was sent to bear witness of that Light. 9 That was the true Light, which lighteth every man that cometh into the world. 10 He was in the world, and the world was made by him, and the world knew him not. 11 He came unto his own, and his own re— ceived him not.

12 But as many as received him, to them gave he power to become the sons of God, even to them that believe on his name: 13 Which were born, not of blood, nor of the will of the flesh, nor of the will of man, but of God. 14 And the Word was made flesh, and dwelt among us, (and we beheld his glory, the glory as of the only begotten of the Father,) full of grace and truth. 15 John bare witness of him, and cried, say— ing, This was he of whom I spake, He that cometh after me is preferred before me: for he was before me. 16 And of his fulness have all we received, and grace for grace. 17 For the law was given by Moses, but grace and truth came by Jesus Christ. 18 No man hath seen God at any time; the only begotten Son, which is in the bosom of the Father, he hath declared him.

ദൈവത്തെ കൂടാതെ മനുഷ്യനും ഇല്ല, മനുഷ്യനെ കൂടാതെ ദൈവവും
ഇല്ല എന്നു ചില വൈദികന്മാർ സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ളതു വിപരീതമായി തോന്നി
യാലും ഒരുവിധേന അങ്ങിനെ നിരൂപിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു പോൽ.
എങ്ങിനെ എന്നാൽ സുവിശേഷത്തിൽ വിളങ്ങിയ ആദിസത്യം ആവിതു:
ദൈവം തന്നെ വെളിപ്പെടുത്തുന്ന വചനത്തെ കൂടാതെ ഒരു നാളും ഇരുന്നില്ല. [ 64 ] ദൈവം നിൎഗ്ഗുണനല്ല സ്നേഹം തന്നെ; ആകയാൽ അവൻ സ്നേഹിക്കു
ന്നത് ഒന്നു അനാദിയായിട്ടു തന്നെ വേണ്ടു. അവൻ അനാദിയായി സ്നേഹി
ച്ചതു ഹൃദയസ്ഥനായ പുത്രനെ തന്നെ. ഇവൻ മനുഷ്യനായി ജനിക്കേ
ണ്ടുന്നവൻ ആകയാൽ പുത്രനിൽ കൂടി മനുഷ്യജാതിയെയും ദൈവം അനാ
ദിയായി സ്നേഹിച്ചിരിക്കുന്നു. സകലവും അവനാൽ ഉണ്ടായിവന്നതുകൊ
ണ്ടു ഉണ്ടായിട്ടുള്ളത് എല്ലാം അവനിൽ ആകുന്നു എന്നും (൧, ൩. ൪.) സൎവ്വവും
അവങ്കൽ കൂടി നില്ക്കുന്നു എന്നുമുണ്ടല്ലോ (കൊല. ൧, ൧൭.) അതുകൊണ്ടു
ദൈവം ഒരിക്കൽ സൃഷ്ടിച്ച മനുഷ്യവംശത്തെ വല്ല കല്പാന്തരത്തിങ്കലും പി
ന്നേയും സംഹരിക്കും എന്നുള്ള വിചാരം അജ്ഞാനം അത്രെ. നമ്മുടെ ദൈ
വവും ഈ നമ്മുടെ ജാതിയും നിത്യവിവാഹത്താൽ കെട്ടിക്കിടക്കുന്നു. ഇതി
ന്നു മുദ്ര ആകുന്നതു വചനം ജഡമായ്വന്നു എന്നുള്ള മഹാവാക്യം തന്നെ.

വചനം എന്നതിന്റെ അൎത്ഥം എങ്കിലോ: പഴയനിയമത്തിൽ യഹോ
വ തന്റെ പ്രധാനദൂതനെ കുറിച്ചു എന്റെ ലക്ഷണസംഖ്യയാകുന്ന നാമം
അവനിൽ ഉണ്ടു എന്നു കല്പിച്ചതിനാൽ അവൻ സൃഷ്ടി അല്ല എന്നു കാ
ണിച്ചു. പിന്നെ ദൈവം മോശയെ തന്റെ തേജോഗുണങ്ങളെ കാണിച്ചു
യഹോവനാമം അറിയിച്ചു (൨ മോ. ൨൩, ൨൦. ൨൧; ൩൩, ൧൨–൨൩). ഇങ്ങിനെ
സൃഷ്ടിക്കു മേല്പെട്ടുള്ളവൻ ദേവസമ്മുഖദൂതനായി (യശ. ൬൩, ൯) ഇസ്ര
യേൽ കാൎയ്യത്തെ മദ്ധ്യസ്ഥനായും നടത്തുന്നവൻ എന്നും, വചനത്താൽ സൃ
ഷ്ടിയും (സങ്കീ. ൩൩, ൬) രക്ഷയും (യശ. ൫൫, ൧൧) സംഭവിക്കുന്നു എന്നും,
ദൈവത്തിന്റെ ആദ്യജാതയായ ജ്ഞാനസ്വരൂപിണി(യോബ. ൨൮, ൧൨ff.)
സുഭ. ൮, ൨൨ ff) ലോകരാജ്ഞിയായി അഭിഷേകം പ്രാപിച്ചു ഭൂമിയെ സ്ഥാ
പിച്ചു ശില്പിയെപോലെ സകലവും പണി ചെയ്തു വഴിക്കാക്കി മനുഷ്യപുത്ര
ന്മാരിൽ പ്രത്യേകം വാത്സല്യം കാട്ടുന്നു എന്നും, ദേവപുത്രന്റെ നാമം ഒരു മൎമ്മം
അത്രെ എന്നും (സുഭാ. ൩൦, ൪) മറ്റും പലതും പ്രവാചകമുഖേന അരുളിച്ചെ
യ്തിരിക്കുന്നു. അനന്തരം യഹൂദന്മാരുടെ റബ്ബിമാർ പലരും ദൈവത്തിന്നു ഏ
കജാതനായി അവനെ വെളിപ്പെടുത്തുന്ന വചനം ഉണ്ടു എന്നും പിതാവ്
അവനെ നമുക്കു ഏകുകകൊണ്ടു ദേവതേജസ്സു പ്രവാചകന്മാരിൽ ആവസി
ചും ഇസ്രയേൽ ദൈവപുത്രനായി ചമഞ്ഞും ഇരിക്കുന്നു (൨ മോ. ൪, ൨൨)
എന്നും ഏകദേശം അറിഞ്ഞിരുന്നു.

ഈ വക എല്ലാം ഓൎത്തിട്ടു യോഹനാൻ ഏകജാതന്നു വചനം എന്ന നാ
മധേയം ഇട്ടിരിക്കുന്നു. സത്യമുള്ള ഏകദൈവത്തെ അറിയുന്നതു നിത്യജീവ
നാകുന്നു എന്നുണ്ടല്ലോ (യോ. ൧൭, ൩). എന്നാൽ ദേവപരിജ്ഞാനത്താലും
ദേവസംസൎഗ്ഗത്താലും ഉണ്ടാകുന്ന ൟ ഭാഗ്യപൂൎത്തിയെ മനുഷ്യൻ അനുഭവി
പ്പാൻ വേണ്ടി ദൈവം തന്നെ താൻ വെളിപ്പെടുത്തീട്ടു വേണം. പുത്രന്നു
അല്ലാതെ സൎവ്വ സൃഷ്ടിക്കും ദൈവം അദൃശ്യനും അഗോചരനുമത്രെ; ആക
യാൽ സമസ്ത വെളിപ്പാടു നടക്കേണ്ടതു പുത്രൻമൂലമേ (യോ. ൧, ൧൮; ൬. ൪൬;
മത്താ. ൧൧, ൨൭; ൧. തിമോ. ൬, ൧൬). എന്നാൽ മനുഷ്യൻ തന്റെ മനക്കാമ്പിൽ
മറഞ്ഞു കിടക്കുന്നതിനെ വചനത്താലേ വെളിപ്പെടുത്തുന്ന പ്രകാരം മാനുഷ
ബുദ്ധിക്ക് എത്താത്ത ദേവമൎമ്മങ്ങളെ ഉച്ചരിച്ചു വെളിവാക്കുമാറു ഏകജാതൻ [ 65 ] തന്ന “വചനം” ആകുന്നു. പിന്നെ ഉള്ളിലേ വിചാരവും വായിലേ വച
നവും സമതത്വമുള്ളവ ആകുമ്പോലെ വെളിപ്പെട്ടു വരുന്ന പിതാവും വെളി
പ്പെടുത്തുന്ന പുത്രനും സമതത്വമുള്ളവർ എന്ന സൂചകവും ആ നാമധേയ
ത്തിൽ അടങ്ങുന്നുണ്ടു. പുത്രനെ കണ്ടവൻ പിതാവിനെ കണ്ടിരിക്കുന്നു
(യോ. ൧൪, ൯) എന്നു ചൊല്വാൻ കഴിയുംവണ്ണം പുത്രൻ കേവലം ദൈവ
ത്തിൻ പ്രതിമയും (കൊല. ൧, ൧൫) ദേവതേജസ്സിന്റെ പ്രതിഛ്ശായയും ദേവ
തത്വത്തിന്റെ മുദ്രയും ആകുന്നു (എബ്ര. ൧, ൩). ൟ സമതത്വം അത്രെ
വെളിപ്പെടുത്തുക എന്ന പ്രവൃത്തിക്കു മൂലാധാരം ആകുന്നു.

എന്നാറെ സകല മനുഷ്യനെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന വെളിച്ചസ്വരൂപൻ
കൂടാരത്തിൽ എന്നപോലെ ജഡത്തിൽ വസിച്ചും തന്റെ തേജസ്സാകുന്ന കരു
ണാസത്യങ്ങളെ വിളങ്ങിച്ചുംകൊണ്ടു താൻ അരികിൽ കാണുന്ന പിതാവെ
അറിയാത്തവൎക്കു വ്യാഖ്യാനിച്ചു കൊടുക്കേണ്ടതിന്നും കൈക്കൊള്ളുന്നവരെ ത
നിക്ക് ഒത്ത ദൈവപുത്രന്മാർ ആക്കുവാൻ അനാദിയായി വിചാരിച്ച വഴി
കാട്ടേണ്ടതിന്നും, താൻ ഉണ്ടാക്കിയ ലോകത്തിൽ അവതരിച്ചു വരുവാറായി
രുന്നു.

യോ. ൧, ൧— ൧൮ എന്ന തലവാചകത്തിന്റെ സാരാംശമായ മൂന്നു ഭാഗങ്ങളാവിതു:

I. വചനം എന്ന ഏകജാതന്റെ ഗുണവൎണ്ണനം. (൧–൫).

1) ദൈവത്തോട് അവന്നുള്ള സംബന്ധം (൧. ൨).

a) അവന്റെ അനാദിത്വവും b) ദേവസാമീപ്യവും c) ദേവതത്വവും

2) ലോകത്തോട് അവന്നുള്ള മദ്ധ്യസ്ഥസ്ഥാനം (൩– ൫).

a) ലോകസൃഷ്ടിയിലും (൩).

b) നിൎമ്മലമായ ആദ്യസ്ഥിതിയിലും (൪).

c) പാപപതനത്തിന്റെ ശേഷവും (൫).

II. ഏകജാതനെ കൈക്കൊള്ളാത്തവരുടെ അവിശ്വാസം (൬– ൧൧).

1) ഉൾപ്രകാശത്താൽ ഇരിട്ടിനെ ജയിച്ചുകൂടാഞ്ഞിട്ടു (൫b) വെളിച്ചസ്വരൂപി താൻ അവത
രിപ്പാൻ നിശ്ചയിച്ചു; എന്നാൽ കാൎയ്യസിദ്ധിക്കു വേണ്ടി വിശിഷ്ടനായ ഒരു ഘോഷകനെ
മുന്നയച്ചു (൬–൮).

a) യോഹനാന്റെ ദിവ്യനിയോഗം (൬).

b) അവന്റെ സാക്ഷ്യത്തിൻ പൊരുളും ലാക്കും (൭– ൮).

2) ഇപ്രകാരം മുമ്പിൽ കൂട്ടി എല്ലാം കോപ്പിട്ടെങ്കിലും ഏകജാതൻ ലോകത്തിൽ വന്ന് അനു
ഭവിച്ചതു അവിശ്വാസം അത്രെ (൯– ൧൧).

a) സൎവ്വരെ പ്രകാശിപ്പിക്ക എന്നതേ അവന്റെ രക്ഷാകരമായ വേല (൯).

b) എന്നിട്ടും അവനെ കൈക്കൊണ്ടിട്ടില്ല (൧൦– ൧൧).

aa) പണ്ടു (പാപപതനത്തിന്നും ജഡോത്ഭവത്തിനും മദ്ധ്യേ ൫b) ലോകം
അവനെ അറിയാതെ പോയിരുന്നതു പോലെ (൧൦).

bb) ഇപ്പോൾ ഇസ്രയേലും കൂടെ ജഡമായി വന്നവനെ കൈക്കൊള്ളാതെ
തള്ളി കളഞ്ഞു (൧൧). [ 66 ] III. ഏകജാതനെ കൈക്കൊണ്ടിട്ടുള്ളവരുടെ വിശ്വാസം (൧൨– ൧൮).

തന്റേവരും അവനെ തള്ളിയെങ്കിലും (൧൧) മാനുഷജാതിയോട് അവനുള്ള സംബന്ധം
അറ്റു പോകാതെ അന്നു തന്നെ സ്ഥിരമായി ചമഞ്ഞതേയുള്ളു. എങ്ങിനെ എന്നാൽ

1) ക്രിസ്തങ്കലേ വിശ്വാസത്താൽ ദേവമക്കളായി ജനിച്ചിട്ടു പുതിയൊരു നരവംശം അപ്പോൾ
തന്നെ ഭൂമിയിൽ ഉദിച്ചു വന്നു (൧൨, ൧൩).

2) ഇവൎക്ക് വിശ്വാസാധാരവും വിശ്വാസപ്പൊരുളുമായിരിക്കുന്നത് എന്തെന്നാൽ വചന
ത്തിന്റെ ജഡോത്ഭവം എന്ന മഹാമൎമ്മം തന്നെ (൧൪a).

3) ജഡോത്ഭവമോ എത്ര അത്ഭുതമായി തോന്നിയാലും, അതിന്നു പൂൎണ്ണ നിശ്ചയം വന്നതു
(൧൪b— ൧൮)

a) ക്രിസ്തതേജസ്സിൻ കാണികളായിരുന്ന സുവിശേഷകൻ മുതലായവരുടെ സാക്ഷ്യ
ത്താലും(൧൪b)

b) ക്രിസ്തവരവിനെ മുന്നറിയിച്ച സ്നാപകന്റെ ഘോഷണത്താലും (൧൫)

c) ക്രിസ്തപൂൎത്തിയിൽനിന്നു കരുണാസത്യങ്ങളെ ഏറിയോന്നു ലഭിച്ച സൎവ്വസഭയുടെ
അനുഭവത്താലും (൧൬– ൧൮).

aa) കൃപ: മോശയുടെ അവസ്ഥ വേറെ, ക്രിസ്തന്റെതു വേറെ (൧൭).

bb) സത്യം: ദൈവത്തെ വെളിപ്പെടുത്തുവാൻ ഒരുത്തനേയുള്ളു (൧൮).

§ 3.

THE BAPTIST'S BIRTH ANNOUNCES TO ZACHARIAS.
സ്നാപകന്റെ ജനനത്തെ ജകൎയ്യാവിനോട് അറിയിച്ചതു.

LUKE I.

1 Forasmuch as many have taken in hand to set forth in order a declaration of those things which are most surely believed among us, 2 Even as they delivered them unto us, which from the beginning were eyewitnesses, and ministers of the word; 3 It seemed good to me also, having had perfect understanding of all things from the very first, to write unto thee in order, most ex— cellent Theophilus, 4 That thou mightest know the certainty of those things, wherein thou hast been instructed. 5 There was in the days of Herod, the king of Judæa, a certain priest named Zacharias, of the course of Abia: and his wife was of the daughters of Aaron, and her name was Elisabeth. 6 And they were both righteous before God, walking in all the commandments and ordi— nances of the Lord blameless. 7 And they had no child, because that Elisa— beth was barren, and they both were now well stricken in years. 8 And it came to pass, that while he executed the priest's office before God in the order of his course, 9 According to the custom of the priest's office, his lot was to burn incense when he went into the temple of the Lord. 10 And the whole multitude of the people were praying without at the time of incense.

11 And there appeared unto him an angel of the Lord standing on the right side of the altar of incense. 12 And when Zacharias saw him, he was troubled, and fear fell upon him. 13 But the angel said unto him, Fear not, Zacharias: for thy prayer is heard; and thy wife Elisabeth shall bear thee a son, and thou shalt call his name John. 14 And thou shalt have joy and gladness; and many shall rejoice at his birth. 15 For he shall be great in the sight of the Lord, and shall drink neither wine nor strong drink; and he shall be filled with the Holy Ghost, even from his mother's Womb. 16 And many of the children of Israel shall he turn to the Lord their God. 17 And he shall go before him in the spirit and power of Elias, to turn the hearts of the fathers to the children, and the disobedient to the wisdom of the just; to make ready a people prepared for the Lord. 18 And Zacharias said unto the angel, Where— by shall I know this? for I am an old man, and my wife well stricken in years. 19 And the angel answering said unto him, I am Gabriel, that stand in the presence of God; and am sent to speak unto thee, and to shew thee these glad tidings.

[ 67 ]

20 And, behold, thou shall be dumb, and not able to speak, until the day that these things shall be performed, because thou believest not my words, which shall be fulfilled in their season. 21 And the people waited for Zacharias, and marvelled that he tarried so long in the temple. 22 And when he came out, he could not speak unto them: and they perceived that he had

seen a vision in the temple: for he beckoned unto them, and remained speechless. 23 And it came to pass, that, as soon as the days of his ministration were accomplished, he departed to his own house. 24 And after those days his wife Elisabeth conceived, and hid herself five months, saying, 25 Thus hath the Lord dealt with me in the days wherein he looked on me, to take away my reproach among men.

ഇസ്രയേൽ മിക്കവാറും ലൌകികം എങ്കിലും ദൈവം പല ദുഃഖങ്ങളാലും
ഓരോരോ ഹൃദയങ്ങളെ നുറുക്കി ചതച്ചും കൊണ്ടു വാഗ്ദത്തനിവൃത്തിയിലുള്ള
പ്രത്യാശയെ അവറ്റിൽ ജ്വലിപ്പിച്ചു. ഇസ്രയേലിന്റെ വീഴ്ച കണ്ടു ഖേദി
ക്കുന്ന ശിമ്യോനും വിധവയായ ഹന്നയും മകനില്ലാത്ത എലിശബ (൨ മോ.
൬, ൨൩.) ജകൎയ്യയും ദാവിദ് വംശത്തിന്റെ ഭ്രംശം വിചാരിക്കുന്ന മറിയയും
മാത്രമല്ല മറ്റു പലരും ഇസ്രയേലിന്റെ രക്ഷയെ കാത്തുകൊണ്ട് അപേ
ക്ഷിക്കുന്ന സമയം അഹരോന്യനായ ജകൎയ്യ ഹെബ്രൊന്റെ അരികെ മല
യിലുള്ള യുത്ത എന്ന ആചാൎയ്യഗ്രാമത്തെ (യോശു. ൨൧, ൧൬.) വിട്ടു എട്ടാം
ഊഴക്കാരോടു കൂടെ (൧നാൾ. ൨൪, ൧൦.) യരുശലേമിൽ ചെന്നു ആഴ്ചവട്ടം കൊ
ണ്ടു ആലയസേവ കഴിച്ചു പാൎത്തു. അവൻ സ്വജാതിക്കു വേണ്ടി പ്രാൎത്ഥി
ച്ചു ധൂപം കാട്ടിയപ്പോൾ അവന്ന് ഒരു ദിവ്യ വീരൻ പ്രത്യക്ഷനായി. അതാർ
എന്നാൽ ഒരു സമ്മുഖദൂതൻ തന്നെ. അവൻ മുമ്പെ മനുഷ്യപുത്രസമനാ
യി ദാനിയേലിന്നു ആവിൎഭവിച്ചു (ദാനി. ൭, ൧൩.) ദേവവീരനാകുന്ന ഗബ്രി
യേൽ എന്നു വിളിക്കപ്പെട്ടു (ദാനി. ൮. ൧൫–൧൬.) മദ്ധ്യസ്ഥനായി ദാനിയേ
ലെ ആശ്വസിപ്പിച്ചവൻ (൯, ൨൧; ൧൦, ൫®).

അന്നു അവൻ ആചാൎയ്യനോടു പ്രാൎത്ഥനക്കു നിവൃത്തി വന്ന പ്രകാരം
അറിയിച്ചു നിനക്കും പലൎക്കും സന്തോഷം വരുത്തുന്ന പുത്രൻ ജനിക്കും; യോ
ഹനാൻ (“യഹോവാകൃപൻ”) എന്ന് അവന്റെ പേർ ആകും. ഗൎഭം മുതൽ
വിശുദ്ധാത്മപൂൎണ്ണനായി നജീർ നേൎച്ചയെ ദീക്ഷിച്ചു (൪ മോ. ൬, ൨.) വളൎന്ന
പ്പോൾ വരുവാനുള്ള മശീഹയുടെ മുമ്പിൽ എലീയാശക്തിയിൽ നടന്നു (മല.
൩, ൧.), സ്വജാതിയെ അവനായിട്ടു ഒരുക്കി, പിതൃപാരമ്പൎയ്യം പിടിച്ചു കൊ
ള്ളുന്നവരെ കുട്ടിപ്രായവും അവിശ്വാസികളായ ചദൂക്യരെ നീതിജ്ഞാനമു
ള്ളവരും ആക്കി മാറ്റും എന്നതിന്നു ഒർ അടയാളം ചോദിച്ചപ്പോൾ കാൎയ്യസി
ദ്ധി വരുവോളം ഊമനാക എന്നുള്ള അടയാളം സംഭവിച്ചു, ജകൎയ്യ സംശയം
എല്ലാം വിട്ടു സേവയെ തീൎത്തു യുത്തയിലേക്ക് മടങ്ങി പോയി, ഭാൎയ്യ ഗഭിണി
യായി ലോകസംസൎഗ്ഗം വിട്ടു ശേഷമുള്ള വാഗ്ദത്തനിവൃത്തിക്കായി കാത്തു
കൊള്ളുകയും ചെയ്തു. [ 68 ] § 4.

THE ANGELS APPARITION TO MARY.
മശീഹാവതാരത്തെ കന്യകമറിയയോട് അറിയച്ചതു.

LUKE I.

26 And in the sixth month the angel Gabriel was sent from God unto a city of Galilee, named Nazareth, 27 To a virgin espoused to a man whose name was Joseph, of the house of David; and the virgin's name was Mary. 28 And the angel came in unto her, and said, Hail, thou that art highly favoured, the Lord is with thee: blessed art thou among women. 29 And when she saw him, she was troubled at his saying, and cast in her mind what manner of salutation this should be. 30 And the angel said unto her, Fear not, Mary: for thou hast found favour with God. 31 And, behold, thou shalt conceive in thy womb, and bring forth a son, and shalt call his name JESUS. 32 Ho shall be great, and shall be called the Son of the Highest: and the Lord God shall give unto him the throne of his father David:

33 And he shall reign over the house of Jacob for ever; and of his kingdom there shall be no end. 34 Then said Mary unto the angel, How shall this be, seeing I know not a man? 35 And the angel answered and said unto her, The Holy Ghost shall come upon thee, and the power of the Highest shall overshadow thee: therefore also that holy thing which shall be born of thee shall be called the Son of God. 36 And, behold, thy cousin Elisabeth, she hath also conceived a son in her old age and this is the sixth month with her, who was called barren. 37 For with God nothing shall be impos— sible. 38 And Mary said, Behold the handmaid of the Lord; be it unto me according to thy word. And the angel departed from her.

ആറാം മാസം ചെന്നാറെ മറിയ എന്ന കന്യക ഗലീലനാട്ടിലേ നചറത്ത്
ഊരിൽ പാൎക്കുമ്പോൾ ഗബ്രിയേലെ കണ്ടു സ്ത്രീകളിൽ അധികം കൎത്താവിൻ
കൃപ ലഭിച്ചവളേ എന്ന സമ്മാനവാക്കു കേട്ടതിശയിച്ചപ്പോൾ നീ മശീഹ
യെ പ്രസവിക്കും, അവന്നു യേശു (യഹോശു, യോശു, “യഹോവാത്രാ
ണനം”) എന്ന പേരെ വിളിക്കേണം, അവന്നു അഛ്ശനായ ദാവിദിന്റെ
രാജത്വം എന്നേക്കും ഉണ്ടായിരിക്കും എന്ന് കേട്ടാറെ ആയത് എങ്ങിനെ ആ
കും, ഞാൻ പുരുഷനെ അറിയുന്നില്ലല്ലോ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ മൂന്നാമതും
ഒരു വാക്കു കേട്ടു: വിശുദ്ധാത്മാവ് നിന്മേൽ വരും, അത്യുന്നതന്റെ ശക്തി നി
ന്മേൽ ആഛാദിക്കും, അതുകൊണ്ടു ജനിപ്പാനുള്ള ദാവിദ്യൻ ദേവപുത്രൻ എ
ന്നു വിളിക്കപ്പെടും എന്നു കേട്ടതും അല്ലാതെ എലിശബയുടെ ഗൎഭാവസ്ഥ
യും അറിഞ്ഞു, ദൈവത്തിന്ന് അസാദ്ധ്യമായ്ത് ഒന്നും ഇല്ല എന്നു ഗ്രഹിച്ചും
വിശ്വസിച്ചു, ലോകാപമാനത്തെ വിചാരിയാതെ ദേവാഭിമാനത്തെ സമ്മതി
ച്ചും ഏറ്റുംകൊണ്ടു ദേവാത്മപൂൎണ്ണയായി സന്തോഷിക്കയും ചെയ്തു.

അന്നു വചനം ജഡമായ്വന്നു. രണ്ടാം ആദാം സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിന്നുള്ള ക
ൎത്താവായി ഇറങ്ങി വന്നു (൧കൊ. ൧൫, ൪൭. യോ. ൩, ൩൧ ff.). ജഡത്തിൽനി
ന്നു ജനിച്ചതു ജഡം അത്രെ, ആത്മാവിൽനിന്നു ജനിച്ചതു ആത്മാവ് ത
ന്നെ. പുരുഷന്റെ മോഹത്താലല്ല (യോ. ൧, ൧൩.) സ്ത്രീയിൽനിന്നു മാത്രം
യേശു ജനിക്കയാൽ (ഗല. ൪, ൪.) ജീവിക്കുന്ന ദേഹിയല്ല സൎവ്വ മനുഷ്യജാ
തിയെയും പുതുക്കി ജീവിപ്പിക്കുന്ന ആത്മാവായി ലോകം പ്രവേശിച്ചു. [ 69 ] § 5.

JOSEPH'S DOUBTS REMOVED BY DIVINE INTERVENTTION.
യോസെഫിന്റെ വിവാഹശങ്കെക്കു ദേവവശാൽ നിവൃത്തിവന്നതു.

MATTHEW I.

18 Now the birth of Jesus Christ was on this wise: When as his mother Mary was espoused to Joseph, before they came together, she was found with child of the Holy Ghost. 19 Then Joseph her husband, being a just man, and not willing to make her a public example, was minded to put her away privily. 20 But while he thought on these things, be— hold, the angel of the Lord appeared unto him in a dream, saying, Joseph, thou son of David, fear not to take unto thee Mary thy wife: for that which is conceived in her is of the Holy Ghost. 21 And she shall bring forth a son, and thou

shalt call his name JESUS: for he shall save his people from their sins. 22 Now all this was done, that it might be fulfilled which was spoken of the Lord by the prophet, saying, 23 Behold, a virgin shall be with child, and shall bring forth a son, and they shall call his name Emmanuel, which being interpreted is, God with us. 24 Then Joseph being raised from sleep did as the angel of the Lord had bidden him, and took unto him his wife: 25 And knew her not till she had brought forth her firstborn son:

മശീഹയുടെ അമ്മ ആകും എന്ന നിശ്ചയം മറിയക്ക് ഉണ്ടായപ്പോൾ*
വിവാഹം നിശ്ചയിച്ച യോസെഫെ അറിയിക്കേണ്ടി വന്നു. പ്രയാണകാ
രണത്തെ ചൊല്ലാതെ കണ്ടു ൪ ദിവസം വഴി ദൂരത്തു പോയി ൩ മാസം
വേറിട്ടു പാൎപ്പാൻ (§൬ ) കഴിഞ്ഞില്ല പോൽ. അവളുടെ അവസ്ഥയെ യോ
സെഫ് കേട്ടാറെ ക്ഷണത്തിൽ വിശ്വസിച്ചതും ഇല്ല കോപിച്ചു പോയതും
ഇല്ല. വിവാഹത്തെ എങ്ങിനെ എങ്കിലും മുടക്കേണം എന്നു നിൎണ്ണയിച്ചിട്ടും
ലോകാപവാദം വരുത്തുന്ന ഹേതു ഒന്നിനെയും എഴുതാതെ കണ്ട് ഒർ ഉപേ
ക്ഷണച്ചീട്ടു കൊടുപ്പാൻ ഭാവിച്ചു. ഇങ്ങിനെ വിശുദ്ധ കന്യകെക്കു ദുഃഖവും
അപമാനവും അകപ്പെടുമാറായപ്പോൾ ദൈവം യോസഫിന്ന് ഒരു സ്വപ്ന
ത്താൽ പ്രവാചകങ്ങളുടെ നിവൃത്തിയെ (യശ. ൭, ൧൪) ബോധിപ്പിച്ചു, സ്വ
ജനത്തെ പാപത്തിൽനിന്നു രക്ഷിക്കേണ്ടുന്ന രണ്ടാം ദാവിദ് കന്യാപു
ത്രൻ തന്നെ എന്നു കാട്ടിയപ്പോൾ അവൻ ഉറക്കിൽനിന്നു എഴുനീറ്റു മശീ
ഹയുടെ പോറ്റഛ്ശനാവാനുള്ള സ്ഥാനത്തെ അംഗീകരിച്ചു പുറപ്പെട്ടു മറിയ
യെ ഭാൎയ്യയായി ചേൎത്തുകൊണ്ടു പ്രസവത്തോളം തൊടാതെ മാനിച്ചു പാ
ൎക്കയും ചെയ്തു. [ 70 ] § 6.

MARY VISITS ELISABETH THE BAPTIST'S BIRTH.

മറിയ എലിശബയെ സന്ദൎശിച്ചതും സ്നാപകന്റെ ജനനവും.

LUKE I.

39 And Mary arose in those days, and went into the hill country with haste, into a city of Jada;40 And entered into the house of Zacharias, and saluted Elisabeth. 41 And it came to pass, that, when Elisabeth heard the salutation of Mary, the babe leaped in her womb; and Elisabeth was filled with the Holy Ghost: 42 And she spake out with a loud voice, and said, Blessed art thou among women, and blessed is the fruit of thy Womb. 43 And whence is this to me, that the mother of my Lord should come to me? 44 For, lo, as soon as the voice of thy salu— tation sounded in mine ears, the babe leaped in my womb for joy. 45 And blessed is she that believed: for there shall be a performance of those things which were told her from the Lord. 46 And Mary said, My Soul doth magnify the Lord. 47 And my spirit hath rejoiced in God my Saviour. 48 For he hath regarded the low estate of his hand maiden: for, behold, from henceforth all generations shall call me blessed. 49 For he that is mighty hath done to me great things; and holy is his name. 50 And his mercy is on them that fear him from generation to generation. 51 He hath shewed strength with his arm; he hath scattered the proud in the imagination of their hearts. 52 He hath put down the mighty from their seats, and exalted them of low degree. 53 He hath filled the hungry with good things; and the rich he hath sent empty away. 54 He hath holpen his servant Israel, in re— membrance of his mercy; 55 As he spake to our fathers, to Abraham, and to his seed for ever. 56 And Mary abode with her about three months, and returned to her own house. 57 Now Elisabeth's full time came that she should be delivered; and she brought forth a son. 58 And her neighbours and her cousins heard how the Lord had shewed great mercy upon her; and they rejoiced with her. 59 And it came to pass, that on the eighth day they came to circumciso the child; and they called him Zacharias, after the name of his father,

60 And his mother answered and said, Not so; but he shall be called John. 61 And they said unto her, There is none of thy kindred that is called by this name. 62 And they made signs to his father, how he would have him called. 63 And he asked for a writing table, and wrote, saying, His name is John. And they marvelled all. 64 And his mouth was opened immediately, and his tongue loosed, and he spake, and praised God. 65 And fear came on all that dwelt round about them: and all these sayings were noised abroad throughout all the hill country of Judæa. 66 And all they that heard them laid them up in their hearts, saying, What manner of child shall this be! And the hand of the Lord was with him. 67 And his father Zacharias was filled with the Holy Ghost, and prophesied, saying, 68 Blessed be the Lord God of Israel; for he hath visited and redeemed his people, 69 And hath raised up an horn of Salvation for us in the house of his servant David; 70 As ho spake by the mouth of his holy prophets, which have been since the World began: 71 That we should be saved from our enemies, and from the hand of all that hate us; 72 To perform the mercy promised to our fathers, and to remember his holy covenant; 73 The oath which he sware to our father Abraham, 74 That he would grant unto us, that we be— ing delivered out of the hand of our enemies might serve him without fear, 75 In holiness and righteousness before him, all the days of our life. 76 And thou, child, shalt be called the pro— phet of the Highest: for thou shalt go before the face of the Lord to prepare his ways; 77 To give knowledge of salvation unto his people by the remission of their sins, 78 Through the tender mercy of our God; whereby the day spring from on high hath visited us, 79 To give light to them that sit in darkness and in the shadow of death, to guide our feet into the way of peace. 80 And the child grew, and waxed strong in spirit, and was in the deserts till the day of his showing unto Israel.

[ 71 ] ഇവ്വണ്ണം കൎത്തൃകടാക്ഷത്താൽ മനഃക്ലേശം എല്ലാം തീൎന്ന ശേഷം മറിയ
എലിശബയെ കണ്ടാശ്വസിപ്പാൻ യഹൂദയിലേക്കു യാത്രയായി. യുത്ത എ
ന്ന ആചാൎയ്യഗ്രാമത്തിൽ എത്തി എലിശബയെ സമ്മാനിച്ച ഉടനെ പരി
ശുദ്ധാത്മാവിന്റെ ഒരു വിശേഷ മുദ്ര സംഭവിച്ചതിനാൽ ആനന്ദിപ്പാൻ
സംഗതിവന്നു. ഗൎഭത്തിലുംകൂട മശീഹയുടെ വരവ് അറിയിപ്പാൻ അവന്റെ
അഗ്രേസരന്നു ദേവാത്മനിയോഗം ഉണ്ടായി. വാഴുക സ്ത്രീകളിൽ അനുഗ്രഹം
ഏറിയവളും എന്റെ കൎത്താവിന്റെ അമ്മയും ആയവളേ, നീ വിശ്വസിച്ച
തിനാൽ ധന്യ എന്നും മറ്റും കേട്ടപ്പോൾ മറിയയും ആത്മസമൃദ്ധിയാൽ ഒരു
സ്തുതി പാടി ഇസ്രയേലും രാജവംശത്തിന്നും താഴ്ച അധികമായ സമയത്തു
സാധുക്കളേയും വിശന്നവരേയും സ്വകരുണാസത്യത്താലെ തൃപ്തന്മാരാക്കിയ
യഹോവയെ ഉയൎത്തി വൃദ്ധയായ സ്നേഹിതിയോടു കൂട ദുഃഖം എന്നിയെ
മൂന്നു മാസം പാൎക്കയും ചെയ്തു.

മറിയ പോയാറെ എലിശബ യോഹനാനെ പ്രസവിച്ചു. അഛ്ശനും നാവു
തുറന്നപ്പോൾ സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിന്നു യഹോവ ഉദിച്ചുവന്നിട്ടു (യശ. ൬൦ ൧ff.)
സത്യാചാൎയ്യൻ പാപമോചനത്താൽ വിശുദ്ധ ആരാധനയെ വരുത്തുന്ന
രക്ഷയെ സ്തുതിച്ചു, ഈ കൃപാസൂൎയ്യനെ അറിയിക്കേണ്ടതിന്നു പുത്രൻ രാജ
ദൂതനായി മുന്നടന്നു വഴിയെ നന്നാക്കും എന്നു ദൎശിച്ചു സന്തോഷിക്കയും ചെയ്തു.

§ 7.

THE GENEALOGIES OF JOSEPH (by Matthew) AND MARY (by Luke).
യോസെഫ് മറിയ എന്നിവരുടെ വംശാവലി.

MATTHEW I.

LUKE III.

1. The book of the generation of Jesus Christ, the son of David, the son of Abraham. 2 Abraham begat Isaac; and Isaac be— gat Jacob; and Jacob begat Judas and his brethren; 3 And Judas begat Phares and Zara of Thamar; and Phares begat Esrom; and Esrom begat Aram; 4 And Aram begat Aminadab; and Aminadab begat Naasson; and Naasson begat Salmon; 5 And Salmon begat Booz of Rachab; and Booz begat Obed of Ruth; and Obed begat Jesse; 6 And Jesse begat David the king; and David the king begat Solomon of her that had been the wife of Urias; 7 And Solomon begat Roboam; and Roboam begat Abia; and Abia begat Asa; 8 And Asa begat Josaphat; and Josa— phat begat Joram; and Joram begat Ozias; 9 And Ozias begat Joatham; and Joa— thain begat Achaz; and Achaz begat Ezekias; 10 And Ezekias begat Manasses; and Manasses begat Amon; and Amon begat Josias;

23.....Jesus being (as was supposed) the son of Joseph, which was the son of Heli, 24 Which was the son of Matthat, which was the son of Levi, which was the son of Melchi, which was the son of Janna, which was the son of Joseph, 25 Which was the son of Mattathias, which was the son of Amos, which was the son of Naum, which was the son of Esli, which was the son of Nagge, 26 Which was the son of Maath, which was the son of Mattathias, which was the son of Semei, which was the son of Joseph, which was the son of Juda, 27 which was the son of Joanna, which was the son of Rhesa, which was the son of Zorobabel, which was the son of Salathiel, which was the son of Neri, 28 Which was the son of Melchi, which was the son of Addi, which was the son of Cosam, which was the son of Elmodam, which was the son of Er, 29 Which was the 80n of Jose, which was the son of Eliezer, which was the son of Jorim, which was the son of Matthat, which was the son of Levi, 30 Which was the son of Simeon, which was the son of Juda, which was the son of Joseph, which was the son of Jonan, which was the son of Eliakim, 31 Which was the son of Melea, which was the son of Menan, which was the son of Mattatha, which was the son of Nathan, which was the son of David,

[ 72 ]

11 And Josias begat Jechonias and his brethren, about the time they were carried away to Babylon; 12 And after they were brought to Ba— bylon, Jechonias begat Salathiel; and Salathiel begat Zorobabel; 13 And Zorobabel begat Abiud; and Abiud begat Eliakim; and Eliakim begat Azor; 14 And Azor begat Sadoe; and Sadoe begat Achim; And Achim begat Eliud; 15 And Eliud begat Eleazar; and Eleazar begat Matthan; and Matthan begat Jacob; 16 And Jacob begat Joseph the husband of Mary, of whom was born Jesus, who was called Christ. 17 So all the generations from Abraham to David care fourteen generations; and from David until the carrying away into Babylon are fourteen generations; and from the carrying away into Babylon unto Christ are fourteen generations.

32 Which was the son of Jesse, which was the son of Obed, which was the son of Booz, which was the son of Salmon, which was the son of Naasson, 33 Which was the son of Aminadab, which was the son of Aram, which was the son of Esrom, which was the son of Phares, which was the son of Juda, 34 Which was the son of Jacob, which was the son of Isaac, which was the son of Abraham, which was the son of Thara, which was the son of Nachor, 35 Which was the son of Saruch, which was the son of Ragau, which was the son of Phalec, which was the son of Heber, which was the son of Sala, 36 Which was the son of Cainan, which was the son of Arphaxad, which was the son of Sem, which was the son of Noe, which was the son of Lamech, 37 Which was the son of Mathusala, which was the son of Enoch, which was the son of Jared, which was the son of Maleleel, which was the son of Cainan, 38 Which was the son of Enos, which was the son of Seth, which was the son of Adam, which was the son of God.

മറിയ താൻ ദാവിദ് വംശത്തിൽ ഉള്ളവൾ എന്നു വേദത്തിൽ സ്പഷ്ടമായി
പറഞ്ഞിട്ടില്ല. അതിനെ സൂചിപ്പിക്കുന്ന വചനങ്ങൾ ഉണ്ടു താനും (അപോ.
൧൩, ൨൩. റോമ. ൧, ൩. ലൂക്ക. ൧, ൩൧). എലിശബ അവൾ്ക്ക് ബന്ധുവാ
കയാൽ (ലൂക്ക. ൧, ൩൬) മറിയയും ലേവിയിൽനിന്നുത്ഭവിച്ചവൾ എന്നതു
ചിലരുടെ മതം. എങ്കിലും യഹൂദ പ്രബന്ധങ്ങളും അവൾ ഏളിയുടെ മകൾ
എന്നു പറകകൊണ്ടു ലൂക്ക. ൩, ൨൩–൩൮ പറഞ്ഞ വംശപാരമ്പൎയ്യം യോ
സഫിന്റെ അല്ല, അവളുടെ പൂൎവ്വന്മാരെ കുറിച്ചാകുന്നു എന്നു തോന്നുന്നു.

യോസഫിന്റെ വംശാവലിയെ മത്തായി (൧, ൧) യേശു ക്രിസ്തന്റെ
ഉൽപത്തി പുസ്തകത്തിൽ എഴുതി, ൧൪ തലമുറകൊണ്ടു അബ്രഹാമിൽനിന്നു
ദാവിദ്രാജാവോളം വംശവൎദ്ധനയും, ൧൪ തലമുറകൾ രാജാക്കന്മാർ വാണു കഴി
ഞ്ഞതും, പിന്നെ ബാബലിൽനിന്നു മടങ്ങിവന്ന ശേഷം ദാവിദ്യർ പിന്നെയും
൧൪ തലമുറകളെ കൊണ്ടു ക്ഷയിച്ചപ്പോൾ ആശാരിയുടെ മകനാൽ കാലപൂ
ൎത്തിയും പുരാണവാഗ്ദത്തങ്ങൾ്ക്ക് നിവൃത്തിയും ക്ഷണത്തിൽ വന്നപ്രകാരം
അറിയിച്ചിരിക്കുന്നു.

[തലമുറ എന്ന ചൊൽ ഇവിടെ കാലവാചി എന്നു തോന്നുന്നു. ലൂക്കാവെ
നോക്കിയാൽ അബ്രഹാം മുതൽ യേശുവരെയും ൪൨ അല്ല ഒരു ൧൪ അധികം
ആകെ ൫൬ പുരുഷാന്തരമായിട്ടു കാണാം. കാലത്തെ സൂചിപ്പിക്കേണ്ടതിന്നു
മത്തായി യോരാമിന്റെ ശേഷം അഹജ്യ, യോവശ്, അമച്യ, യോയക്കീം മു
തലായ നാമങ്ങളെ വിട്ടു സംക്ഷേപിച്ചെഴുതി. പിന്നെ മൂന്നാം ഇടത്തു ൧൩
തലമുറകളെ മാത്രം പേർ വിവരമായി കാണുന്നുണ്ടു. അതിനാൽ പക്ഷെ
യേശു ൧൩ ആമതും ജീവിച്ചെഴുനീറ്റ അഭിഷിക്തൻ ൧൪ആമതും ഇങ്ങിനെ
൪൨ണ്ടിന്റെയും അവസാനം യരുശലേമിന്റെ നാശംവരെ ഉള്ള തലമുറ
(മത്ത. ൨൩, ൩൬. ൨൪, ൩൪) എന്നും സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു തലമുറെക്കു
പണ്ടു ൮൦ വൎഷം കണ്ടു അബ്രഹാം ജനനം മുതൽ ദാവിദ്രാജത്വപൎയ്യന്തം
൧൧൨൦ ആണ്ടും പിറ്റെ തലമുറകൾ്ക്കു ൪൦ വൎഷം കണ്ടു പിന്നെയും ൧൧൨൦
ആണ്ടും ഉണ്ടു.] [ 73 ] § 8.

OUR SAVIOR'S BIRTH.
യേശുവിന്റെ ജനനം.

LUKE II.

1 And it came to pass in those days, that there went out a decree from Cesar Augustus, that all the World should be taxed. 2 (And this taxing was first made when Cy— renius was governor of Syria.) 3 And all went to be taxed, every one into his own city. 4 And Joseph also went up from Galilee, out of the city of Nazareth, into Judæa, unto the city of David, which is called Bethlehem; (be— cause he was of the house and lineage of David:) 5 To be taxed with Mary his espoused wife, being great with child. 6 And so it was, that, while they were there, the days were accomplished that she should be delivered. 7 And she brought forth her first—born son, and wrapped him in swaddling clothes, and laid him in a manger; because there was no room for them in the inn. 8 And there were in the same country shep— herds abiding in the field, keeping watch over their flock by night. 9 And, lo, the angel of the Lord came upon them, and the glory of the Lord shone round about them: and they were sore afraid. 10 And the angel said unto them, Fear not: for, behold, I bring you good tidings of great joy, which shall be to all people.

11 For unto you is born this day in the city of David a Saviour, which is Christ the Lord. 12 And this shall be a sign unto you; Ye shall find the babe wrapped in Swaddling clothes, lying in a manger. 13 And suddenly there was with the angel a multitude of the heavenly host praising God, and saying, 14 Glory to God in the highest, and on earth peace, good will toward men. 15 And it came to pass, as the angels were gone away from them into heaven, the shepherds said one to another, Let us now go even unto Bethlehem, and see this thing which is come to pass, which the Lord hath made known unto us. 16 And they came with haste, and found Mary, and Joseph, and the babe lying in a manger. 17 And when they had seen it, they made known abroad the saying which was told them concerning this child. 18 And all they that heard it wondered at those things which were told them by the shep— herds. 19 But Mary kept all these things, and pondered them in her heart. 20 And the shepherds returned, glorifying and praising God for all the things that they had heard and seen, as it was told unto them.

മറിയക്കു ഗൎഭം തികയുമാറായപ്പോൾ ഭത്താവോട് ഒന്നിച്ചു ബെത്ത്ല
ഹെം എന്ന യഹൂദഗ്രാമത്തിലേക്കു യാത്ര ആവാൻ സംഗതി വന്നു. അ
തിന്റെ കാരണമോ രോമസാമ്രാജ്യത്തിൽ സ്വാതന്ത്ര്യം ഒടുക്കി ചക്രവൎത്തിയാ
യി ഉയൎന്ന ഔഗുസ്തൻ കൈസർ (ക്രി. മു. ൩൦ തുടങ്ങി ക്രിസ്താബ്ദം ൧൪വരെ)
സകല യുദ്ധങ്ങളേയും സമൎപ്പിച്ചു, ൨൦൦ വൎഷം തുറന്നു നിന്ന യുദ്ധദേവക്ഷേ
ത്രത്തിന്റെ വാതിൽ അടെച്ചു വെച്ചശേഷം (ക്രി. മു. ൮) രാജ്യങ്ങളെ ഒരു
കോല്ക്കടക്കി വഴിക്കാക്കുമ്പോൾ ഓരോരൊ നാടുകളിലേ നിവാസികളേയും വ
സ്തുവകകളേയും എണ്ണിച്ചാൎത്തുവാൻ വളരെ ഉത്സാഹിച്ചു. അന്യരാജ്യങ്ങളിൽ
നടക്കുന്നതുപോലെ ഹെരോദാവും യഹൂദനാട്ടിൽ പൈമാശി ചെയ്വാൻ തുട
ങ്ങി. ജനങ്ങളുടെ വിരോധം നിമിത്തം അതിന്നു താമസം വന്നു എന്നു തോ
ന്നുന്നു. എങ്ങിനെ ആയാലും ഹെരോദാവും മകനും നാടു നീങ്ങിയശേഷം
അതെ സുറിയനാടുവാഴിയായ ക്വിരീനൻ കനാനിൽ വന്നു, ഗലീല്യനായ
യഹൂദാ (അപോ. ൫, ൩൭) കലഹിച്ചിട്ടും ആ ചാൎത്തൽ കഴിച്ചു ദേവജാതിയെ
രോമൎക്കു ദാസരാക്കി വെക്കുകയും ചെയ്തിരിക്കുന്നു (൭. ക്രി.). [ 74 ] ഇങ്ങിനെ മോശധൎമ്മത്തിൽ മാത്രം അല്ല രോമദാസ്യത്തിലും അകപ്പെട്ടു
ജനിപ്പാൻ മശീഹെക്കു ദേവവിധി ഉണ്ടായിട്ടു യോസെഫും മറിയയും പിതാ
വായ ദാവിദിൻ ഊരിൽ വന്നു പേർ ചാൎത്തിക്കേണ്ടതിന്നായി ഒരു ചെറു
പുരയിൽ പാൎത്തു. അത് ഒരു ഗുഹ ആകുന്നു എന്നു യുസ്തീൻ പറഞ്ഞ ഒരു
പുരാണ ശ്രുതി ഉണ്ടു. അവിടെവെച്ചു മറിയ ശിശുവെ പ്രസവിച്ചു തന്റെ
ദാരിദ്ര്യാവസ്ഥയെ വിചാരിയാതെ യേശു എന്ന ദിവ്യനാമം വിളിച്ചു താഴ്മ
യോടെ അവന്റെ രാജത്വത്തെ പാൎത്തിരിക്കയും ചെയ്തു.

ഈ ജനനം സംഭവിച്ചതു ഇപ്പോൾ പറയുന്ന ഒന്നാം ക്രിസ്താബ്ദത്തിൽ
അല്ല അതിന്നു ൪ വഷം മുമ്പെ ആകുന്നു. ആയതു ഔഗുസ്തന്റെ ൨൬ആം
ആണ്ടും രോമനഗരവൎഷം ൭൫൦ആമതും ആകുന്നു. ആയതു ഹെരോദാവിന്റെ
അന്ത്യവൎഷം തന്നെ. മാസവും ദിവസവും അറിയുന്നില്ല ജനുവരി അല്ലെ
ങ്കിൽ ഫെബ്രുവരി മാസത്തിൽ ജനിച്ചു എന്നു വിചാരിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു.

ഈ ജനനത്തിന്റെ ഹീനതയാൽ ദേവമാനത്തിൽ കുറവു വരാത്തവ
ണ്ണം തൽക്ഷണം ഒർ അതിശയം സംഭവിച്ചു. കന്നുകാലിക്കൂട്ടങ്ങളെ മേയ്ക്കുന്ന
വർ ചിലർ വന്നു ജീൎണ്ണവസ്ത്രം പുതച്ചും തൊട്ടിയിൽ കിടന്നും ഉള്ള ശിശുവെ
തിരഞ്ഞു കണ്ടു വണങ്ങി സന്തോഷിക്കയും ചെയ്തു. അമ്മയും യോസേഫും
ആശ്ചൎയ്യപ്പെട്ടു ചോദിച്ചാറെ വയലിൽവെച്ചു ദേവതേജസ്സു കണ്ടതും ഒരു
ദൂതൻ ദാവിദൂരിൽ മശീഹയുടെ ജനനം അറിയിച്ചതും മനുഷ്യരിൽ ദേവപ്ര
സാദം ഇറങ്ങി വന്നതിനാൽ വാനങ്ങളിൽ ദേവമഹത്വം വിളങ്ങി ഭൂമിയിൽ
സ്വൎഗ്ഗീയസമാധാനം പുക്കും ഇരിക്കുന്നു എന്നു വാനോരുടെ സ്തുതിഗാനം
തങ്ങൾ കേട്ടതും ബോധിപ്പിച്ചു മറിയെക്കും പല യോഗ്യന്മാൎക്കും വിചാരിച്ചു
ധ്യാനിച്ചു കൊൾ്വാൻ ഹേതു ജനിപ്പിക്കയും ചെയ്തു.

§ 9.

CHRIST'S CIRCUMCISION AND PRESENTATION IN THE TEMPLE.
യേശുവിന്റെ പരിഛ്ശേദനയും ദേവാലയത്തിലെ അൎപ്പണവും.

MATT. I. 25b....and he called his name JESUS.

LUKE II.

21 And when eight days were accomplished for the circumcising of the child, his name was called JESUS, which was so named of the angel before he was conceived in the womb. 22 And when the days of her purification ac— cording to the law of Moses were accomplished, they brought him to Jerusalem, to present him to the Lord; 23 (As it is written in the law of the Lord, Every male that openeth the womb shall be called holy to the Lord;) 24 And to offer a sacrifice according to that which is said in the law of the Lord, a pair of turtledoves, or two young pigeons.

25 And, behold, there was a man in Jerusalem, whose name was Simeon; and the same man was just and devout, waiting for the consolation of Israel: and the Holy Ghost was upon him. 26 And it was revealed unto him by the Holy Ghost, that he should not see death, before he had seen the Lord's Christ. 27 And he came by the Spirit into the temple: and when the parents brought in the child Jesus, to do for him after the custom of the law, 28 Then took he him up in his arms, and blessed God, and said, 29 Lord, now lettest thou thy servant depart in peace, according to thy word:

[ 75 ]

30 For mine eyes have seen thy salvation, 31 Which thou hast prepared before the face of all people; 32 A light to lighten the Gentiles, and the glory of thy people Israel. 33 And Joseph and his mother marvelled at those things which were spoken of him. 34 And Simeon blessed them, and said unto Mary his mother, Behold, this child is set for the fall and rising again of many in Israel; and for a sign which shall be spoken against; 35 (Yea, a sword shall pierce through thy own soul also,) that the thoughts of many hearts may be revealed,

36 And there was one Anna, a prophetess, the daughter of Phanuel, of the tribe of Aser: she was of a great age, and had lived with an husband seven years from her virginity; 37 And she was a widow of about fourscore and four years, which departed not from the temple, but served God with fastings and pray— ers night and day. 38 And she coming in that instant gave thanks likewise unto the Lord, and spake of him to all them that looked for redemption in Jerusalem. 39 And when they had performed all things according to the law of the Lord, ...

ദേവപുത്രൻ ഇസ്രയേലിൽ തന്നെ അവതരിക്കയാൽ ജനനം മുതൽ
മരണപൎയ്യന്തം ദേവജാതിയുടെ ധൎമ്മത്തിന്നും ആചാരനിഷ്ഠക്കും അധീന
നായി പാൎത്തു. തന്റെ ആശ്രിതന്മാർ എന്ന പോലെ അവനും ധൎമ്മത്താലെ
ധൎമ്മത്തിന്നു മരിക്കേ ഉള്ളു. ദൈവത്തോടു സമനായിരിക്കുന്നതു താൻ കവ
ൎച്ച പോലെ പിടിച്ചില്ലല്ലോ. ആകയാൽ അശുദ്ധി ഏതും ഇല്ലാത്തവൻ എ
ങ്കിലും ജനിച്ച് എട്ടാം ദിവസത്തിൽ ചേലാകൎമ്മം ഉണ്ടായി, അവൻ ഇസ്ര
യേൽ സഭയുടെ വിശുദ്ധിയുള്ള അവയവം ആയ്തീൎന്നു യേശു എന്ന നാമ
ധേയം ലഭിക്കയും ചെയ്തു.

പിന്നെ ജനിച്ചിട്ടു നാല്പതാം ദിവസത്തിൽ യരുശലേം ദേവാലയ
ത്തിൽ ചെല്ലേണ്ടി വന്നു. അതു അപ്പോൾ എത്രയും ശോഭനമായി നിൎമ്മി
ച്ചു തീരുന്നതു എങ്കിലും കള്ളന്മാരുടെ ഗുഹ ആവാൻ തുടങ്ങി (മത്ത. ൨൧, ൧൩).
മൊറിയ മലയുടെ ചുവട്ടിൻ ചുറ്റും ഒരു വലിയ മണ്ഡപം ഉണ്ടു, വാതി
ലും ചുവരും ഇല്ല, ആയതത്രെ സൎവ്വ യഹൂദന്മാരും കൂടുന്ന സ്ഥലം (യോ.
൧൨, ൨൦.), പുറജാതികൾക്കും അവിടെ ചെല്ലാം. ആ പ്രാകാരത്തിൽ കൂടി നട
ന്നാൽ ൩ മുളം ഉയരമുള്ള ചുവർ ഉണ്ട്, അതിൽ കൂടി ൧൪ പടികളിന്മേൽ ഇ
സ്രയേൽ പ്രാകാരത്തിൽ കയറി ചെല്ലാം. അതിന്റെ കിഴക്കേ ഭാഗം സ്ത്രീക
ൾ്ക്കായി വേൎത്തിരിച്ചതും പിന്നെ ഒരു ചുവരിന്മേൽ കയറിയാൽ ആചാൎയ്യന്മാ
രുടെ പ്രാകാരത്തിൽ കടക്കാം; അതിൽ ചെല്ലുന്ന വാതിൽ സ്വർണ്ണമയമായ ചി
ത്രപ്പണിയുള്ളതു. അതിന്റെ നടുവിൽ അത്രെ ദേവാലയം. പൂൎവ്വ ഭാഗത്തു
൫൦ മുളം നീളവും അകലവും ൧൫ മുളം ഉയരവുമുള്ള ഹോമപീഠം ഉണ്ടു, ആ
യത് ഇരിമ്പു തൊടാത കല്ലുകളെ കൊണ്ടു തീർത്തതാകുന്നു. ദേവാലയത്തി
ന്റെ മുറ്റം ൧൦൦ മുളം നീളവും അപ്രകാരം അകലവും ഉള്ളതാകുന്നു. പൊൻ
പൂശലുള്ള വാതിൽ ൭൦ മുളം ഉയരം ഉണ്ടു. ശുദ്ധ സ്ഥലത്തേക്കുള്ള വാതിലി
ന്മീതെ ഒരു സ്വൎണ്ണവൃക്ഷം ഉണ്ടു, അതു ആൾ വണ്ണത്തിലുള്ള പൊന്മുന്തി
രിങ്ങകൾ ഉള്ളതു, യഹൂദരുടെ കാഴ്ചകളാൽ ക്രമത്താലെ തീർത്തു വന്നതു.
ശുദ്ധസ്ഥലത്തിന്നകത്തു നിലവിളക്കും അപ്പപീഠവും ധൂപപീഠവും ഉണ്ടു.
അതിൻ പിറകിൽ ഏതും ഇല്ലാത്ത അതിവിശുദ്ധസ്ഥലം ൨൦ മുളം സ
മചതുരമായി തീൎത്തതു. പരദേശത്തുനിന്നു വന്നു നോക്കിയാൽ മല മുഴു
വനും ഹിമമയമായി വെളുത്തു കാണുന്നു, മിനുക്കിയ കല്ലിന്റെ വിശേഷത
യാൽ തന്നെ. ദേവാലയം പൊൻമയമായും പുലരുമ്പോൾ അഗ്നി പോലെ [ 76 ] ജ്വലിക്കുന്നതും ആകുന്നു. വല്ല മത്സരങ്ങളേയും അടക്കുവാൻ മൊറിയ മലെ
ക്ക് എതിരെ ഒരു കൊടുമ്പാറമേൽ അന്തോന്യകോട്ട ൭൦ മുളം ഉയരമുള്ള ഗോപു
രങ്ങളോടും ആലയപ്രാകാരത്തോളം എത്തുന്ന കല്നടകളോടും കൂട ഉണ്ടായിരുന്നു
(അപോ. ൨൧, ൩൧–൪൦). മറ്റും പല നിൎമ്മാണങ്ങളും ദേവാലയത്തിന്റെ
ചുറ്റും പണി ചെയ്തു നടന്നു, യേശുവിന്റെ ദൎശനകാലത്തു തികഞ്ഞുവരാ
തെ കൊണ്ടിരുന്നു (യോ. ൨, ൨൦).

മശീഹ ദേവാലയത്തിൽ വരുവാനുള്ള കാരണം എന്ത് എന്നാൽ അമ്മ ശു
ദ്ധീകരണത്തിന്നുള്ള ൪൦ ദിവസം തികഞ്ഞതു കൊണ്ടു കുഞ്ഞാടു വാങ്ങുവാൻ
ദ്രവ്യം പോരായ്കയാൽ ഒർ ഇണ പ്രാവു വാങ്ങി കൊണ്ടു പോകേണ്ടതു (൩ മോശ
൧൨, ൮.) അതു കൂടാതെ കടിഞ്ഞൂൽ എല്ലാം യഹോവെക്കു പരിശുദ്ധമാകയാൽ
പുത്രനെ യഹോവെക്ക് അൎപ്പിക്കയും (൨മോ. ൧൩, ൨.) മുങ്കുട്ടികൾക്കു പകരം
ലേവി ഗോത്രക്കാരെ ആലയസേവെക്കു വേൎത്തിരിച്ചതു കൊണ്ട് അഞ്ചു ശേ
ഖൽ വെള്ളി (ഏകദേശം ൬ രൂപ്പിക) വെച്ചു മുങ്കുട്ടിയെ വീണ്ടെടുക്കയും വേ
ണ്ടി ഇരുന്നു (൪ മോ, ൧൮, ൧൫f.)

അപ്രകാരം ചെയ്വാൻ അടുത്തപ്പോൾ ശിമ്യോൻ എന്ന് ഒരു വൃദ്ധൻ
ശിശുവെ കൈയിൽ എടുത്തു സ്വജാതിക്ക് ഉദിച്ചു വന്ന ദേവരക്ഷയെ ക
ണ്ടതിന്നിമിത്തം സന്തോഷിച്ചു കൃതാൎത്ഥനായി ലോകം വിടുവാൻ ഒരുങ്ങു
കയും ചെയ്തു. ഇവൻ സകല ജാതികളെയും പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന വെളിച്ചവും
ഇസ്രയേലിന്റെ തേജസ്സം ആയി ലഭിച്ചു (യശ. ൪൯, ൬.) എന്നു സ്തുതിച്ച
തല്ലാതെ ഇസ്രയേലിൽ പലരും മറുത്തു പറകയാൽ മശീഹ മൂലമായി എഴു
നീല്പു മാത്രമല്ല പലൎക്കും വീഴ്ചയും ഉള്ളം വെളിപ്പെടുത്തുന്ന ന്യായവിധിയും സം
ഭവിക്കും എന്നും, അമ്മയുടെ ഹൃദയത്തിൽ കൂടി ഒരു വാൾ കടക്കും എന്നും
(ലൂക്ക. ൨, ൪൮; യോ. ൧൯, ൨൫) അറിയിച്ചു മറിയെക്കും യോസെഫിന്നും
ആശ്ചൎയ്യം ജനിപ്പിക്കയും ചെയ്തു.

ശിമ്യോൻ ആത്മനിയോഗത്താൽ ദേവാലയത്തിൽ വന്നതല്ലാതെ ദിവ
സേന നോറ്റും പ്രാൎത്ഥിച്ചും കൊണ്ട് അതിൽ ചെല്ലുന്ന ഹന്ന എന്ന വിധവ
മശീഹയെ കണ്ടു സന്തോഷിച്ചു വയസ്സു മറന്നു ബദ്ധപ്പെട്ടു യരുശലേമിൽ
രക്ഷാഗ്രഹികളെ നോക്കി നടന്നു ഈ സുവിശേഷം അറിയിക്കയും ചെയ്തു.

§ 10.

CHRIST'S EARLIEST WORSHIPERS FROM AMONG THE GENTILES.
പുറജാതികളിൽനിന്നു ആദ്യപ്രജകളായി മശീഹയെ
വണങ്ങിയ മാഗർ.

MATT. II.

1 Now when Jesus was born in Bethlehem of Judæa in the days of Herod the king, behold, there came wise men from the east to Jerusalem, 2 Saying, Where is he that is born King of the Jews o for we have seen his star in the east, and are come to worship him.

3 When Herod the king had heard these things, he was troubled, and all Jerusalem with him. 4 And when he had gathered all the chief priests and scribes of the people together, he demanded of them where Christ should be born.

[ 77 ]

5 And they said unto him, In Bethlehem of Judæa: for thus it is written by the prophet, 6 And thou Bethlehem, in the land of Juda, art not the least among the princes of Juda: for out of the shall come a Governor, that shall rule my people Israel. 7 Then Herod, when he had privily called the wise men, inquired of them diligently what time the star appeared. 8 And he sent them to Bethlehem, and said, Go and search diligently for the young child; and when ye have found him, bring me word again, that I may come and worship him also. 9 When they had heard the king, they de—

parted; and, lo, the star, which they saw in the east, went before them, till it came and stood over where the young child was. 10 When they saw the star, they rejoiced with exceeding great joy. 11 And when they were come into the house, they saw the young child with Mary his mother, and fell down, and worshipped him: and when they had opened their treasures, they presented unto him gifts; gold, and frankincense, and myrrh. 12 And being warned of God in a dream that they should not return to Herod, they departed into their own country another way.

എങ്കിലും ഇസ്രയേലിൽനിന്നു മാത്രമല്ല പുറജാതികളിൽനിന്നും മശീഹ
യെ കണ്ടു തൊഴുവാൻ ഒരു കൂട്ടം പ്രജകൾ വന്നു. പാൎസി മേദ ജാതികളിൽ
മാഗർ എന്ന് ഒർ ആചാൎയ്യവംശം ഉണ്ടു. (യിറ. ൩൯, ൩ റബ്മാഗ് എന്ന
വാക്കിന്നു മാഗരുടെ പ്രധാനി എന്നൎത്ഥം ആകുന്നു.) അവർ ബിംബാരാധി
കൾ അല്ലായ്കകൊണ്ടു ഇസ്രയേലിന്റെ ദൈവവും വാഗ്ദത്തവും ഗ്രഹി
പ്പാൻ പണ്ടു തന്നെ അധികം രസക്കേട് ഇല്ലാത്തവരായിരുന്നു. ലോകര
ക്ഷിതാവ് യഹൂദയിൽ ഉദിക്കും എന്നു ചിലൎക്ക് ബോധം ഉണ്ടായതിന്റെ
ശേഷം നല്ല ആശയോടും അല്പജ്ഞാനം ചേരുകകൊണ്ടു മഹാരാജാവിന്റെ
ജനനം നക്ഷത്രവിശേഷങ്ങളാൽ അറിഞ്ഞു വരുമോ എന്നു നോക്കിക്കൊണ്ടു
പ്രമാണലക്ഷണങ്ങളെ അന്വേഷിച്ചിരിക്കുമ്പോൾ ഒരിക്കലും കാണാത്ത
ഒരു പുതു നക്ഷത്രത്തെ കണ്ടു* (അപൂൎവ്വമായ നക്ഷത്രം ഒന്നു ൭൫൦ രോമാബ്ദ
ത്തിൽ കണ്ടു വന്നു എന്നു ചീനഗണിതത്തിലും ഉണ്ടു). അതു മാഗർ വിചാരി
ച്ചു യഹൂദരാജാവു ജനിച്ചു എന്നൂഹിച്ചു യാത്രയായി യരുശലേമിൽ വന്നു
പുതിയ രാജാവെ കോയിലകത്ത് അന്വേഷിച്ചു. എന്നാറെ രാജാവ് ഞെട്ടി
വിറെച്ചു എദോമ്യന്റെ പരിവാരങ്ങളും ഭ്രമിച്ചു. അവൻ മഹാചാൎയ്യരേയും
൨൪ ഊഴക്കാരുടെ പ്രമാണികളേയും വൈദികരേയും വരുത്തി മശീഹ ജനി
ക്കേണ്ടും സ്ഥലത്തെ ചോദിച്ചാറെ മീക. ൫, ൧. എന്ന വാക്യത്താൽ അവൻ
മുമ്പേത്ത ദാവിദ് എന്ന പോലെ ആ ഇടയഗ്രാമത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെടും
എന്നു ഉത്തരം ചൊന്നതു കേട്ടപ്പോൾ മാഗരെ സ്വകാൎയ്യമായി വരുത്തി ന
ക്ഷത്രം കണ്ട കാലവും ചോദിച്ചറിഞ്ഞു അവരെ ബെത്ത്ലഹെമിലേക്കു അയ
ച്ചു വിടുകയും ചെയ്തു. രാത്രിയിൽ അവിടെ എത്തിയാറെ നക്ഷത്രത്തെ പിന്നേ
യും കണ്ടു സന്തോഷിച്ചു ശിശുവേയും അമ്മയേയും കണ്ടതിനാൽ അധികം
ആനന്ദിച്ചു ദാരിദ്ര്യാവസ്ഥയാൽ മനസ്സിൽ ഒരു ശല്യവും വരാതെ സാഷ്ടാംഗ
മായി വണങ്ങി പൊന്നും കുന്തുരുക്കവും കണ്ടിവെണ്ണയും കാഴ്ചവെക്കുകയും
ചെയ്തു. അനന്തരം സ്വപ്നത്തിൽ ഉണ്ടായ ദേവനിയോഗപ്രകാരം അവർ
യരുശലേമിൽ ചെല്ലാതെ മറ്റൊരു വഴിയായി സ്വരാജ്യത്തേക്കു മടങ്ങി പോ
കയും ചെയ്തു. [ 78 ] § 11.

THE FLIGHT INTO EGYPT.
മിസ്രയിലേക്കുള്ള പാലായനം.

MATT. II.

13 And when they were departed, behold, the angel of the Lord appeareth to Joseph in a dream, saying, Arise, and take the young child and his mother, and flee into Egypt, and be thou there until I bring thee word: for Herod will seek the young child to destroy him. 14 When he arose, he took the young child and his mother by night, and departed into Egypt: 15 And was there until the death of Herod: that it might be fulfilled which was spoken of the Lord by the prophet, saying, Out of Egypt have I called my son. 16 Then Herod, when he saw that he was mocked of the wise men, was exceeding wroth, and sent forth, and slew all the children that were in Bethlehem, and in all the coasts thereof, from two years old and under, according to

the time which he had diligently inquired of the wise men. 17 Then was fulfilled that which was spoken by Jeremy the prophet, saying, 18 In Rama was there a voice heard, lamenta— tion, and weeping, and great mourning, Rachel weeping for her children, and would not be comforted, because they are not. 19 But when Herod was dead, behold, an angel of the Lord appeareth in a dream to Joseph in Egypt, 20 Saying, Arise, and take the young child and his mother, and go into the land of Israel: for they are dead which sought the young child's life. 21 And he arose, and took the young child and his mother, and came into the land of Israel.

ശിശുവിന്ന് അകപ്പെടും ആപത്തിനെ യോസെഫ് ഒരു സ്വപ്നത്താൽ
അറിഞ്ഞപ്പോൾ ബദ്ധപ്പെട്ട് അവനേയും അമ്മയേയും കൂട്ടിക്കൊണ്ടു നാ
ലഞ്ചു ദിവസംവഴി ദൂരേ മിസ്രയിൽ ചെന്നു പാൎക്കയും ചെയ്തു. മാഗർ കൊടു
ത്ത പൊന്നു നല്ല തഞ്ചത്തിൽ ആയി കിട്ടിയല്ലൊ. അവർ മടങ്ങി വരായ്കയാൽ
ഹെരോദാ ശഠിച്ചു ബെത്ത്ലഹേമിൽ കാണുന്ന ചെറിയ ആൺകുട്ടികളെ കൊ
ല്ലുവാൻ കല്പിച്ചു. അമ്മമാൎക്കും ഇടയന്മാൎക്കും അതിനാൽ വന്ന സങ്കടത്തെ
വിചാരിക്കുമ്പോൾ പണ്ടു ബാബല്യദാസ്യത്താൽ എന്നപോലെ (യിറ. ൩, ൧,
൧൫) ഇപ്പൊഴും മശീഹനാശത്താൽ സൎവ്വം നിഷ്ഫലം എന്നപ്രകാരം തോന്നി.
ഇസ്രയേലമ്മയായ രാഹെൽ ബെത്ത്ലഹേമിന്നു സമീപത്തുള്ള കുഴിയിൽ
നിന്നു (൧മോ. ൩൫, ൧൯) എഴുനീറ്റു സന്തതിക്ക് ആശാഭംഗം പറ്റിയതി
നെ ചൊല്ലി തൊഴിപ്പാൻ തുടങ്ങി എന്നും തോന്നി. മശീഹ ഉദിച്ചവന്ന ഉട
നെ മറഞ്ഞുപോയതിനാൽ സാധുക്കളുടെ വിശ്വാസത്തിന്നു കഠിന പരീക്ഷ
യും ബാലഹിംസയാൽ മശീഹയുടെ നാമം നിമിത്തം സഭെക്കു വരേണ്ടുന്ന
ൟറ്റുനോവുകകൾ്ക്കും സാക്ഷി മരണങ്ങൾ്ക്കും ഒരു മുങ്കുറിയും ഉണ്ടായി, എങ്കിലും
ഈവക വേദനെക്ക് ഒരു കൂലി ഉണ്ട് എന്നും ആശ്വാസം വരും എന്നും യിറ
മിയാപ്രവാചകത്താൽ കൂടെ അറിഞ്ഞുവന്നു (൩൧, ൧൬. ൧൭.)

അനന്തരം വൃദ്ധനായ നിഷ്കണ്ടകന്നു പല രോഗങ്ങൾ വൎദ്ധിച്ചു മന
സ്സിൽ പീഡയും ൟൎഷ്യയും മുഴുത്തു ചമകയാൽ പ്രജകൾ്ക്ക് അസഹ്യത അ
തിക്രമിച്ചുവന്നു. അവൻ രോമാസ്നേഹത്താലെ ദേവാലയവാതുക്കൽ സ്ഥാ
പിച്ച പൊങ്കഴകു ചിലർ അധൎമ്മകൃതം എന്നു വെച്ചു രാജാവിന്നു ദീനം കല
ശൽ ആയി എന്നു കേട്ട ഉടനെ കയറി കൊത്തി എടുത്തു ചാടുകയും ചെയ്തു.
പടയാളികൾ വന്നിട്ടും അവർ ഓടി പോയില്ല. അന്നു പിടി കിട്ടിയ ൨ റബ്ബി
മാരേയും ൪൦ഓളം ബാല്യക്കാരേയും (മാൎച്ചി ൧൩ തിയ്യതി) സോമഗ്രഹണം ഉള്ള [ 79 ] ഒരു രാത്രിയിൽ അവൻ ദഹിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. പിന്നെ രാജത്വം കൊതിച്ച
ഒരു പുത്രനെ കൊല്ലിച്ചു കളഞ്ഞു. വേദനയും ക്രോധവും സഹിയാഞ്ഞപ്പോൾ
ഞാൻ മരിക്കുന്നാൾ പ്രജകൾ ഉള്ളു കൊണ്ടെങ്കിലും ചിരിക്കുമല്ലോ, അതരുത്!
പ്രമാണികൾ എല്ലാവരേയും യറിഹോ രംഗസ്ഥലത്തു ചേൎത്തടെച്ചു മരണ
ദിവസത്തിൽ കൊല്ലെണം, എന്നാൽ സൎവ്വ യഹൂദവംശങ്ങളുടെ കണ്ണുനീരും
അനുഭവമായി വരും എന്നു കല്പിച്ചു, മരണപത്രികയെ മാറ്റി എഴുതിവെച്ചു,
പുത്രനെ കൊല്ലിച്ചതിന്റെ അഞ്ചാം ദിവസം തന്നെ മരിക്കയും ചെയ്തു.

അവൻ കഴിഞ്ഞപ്പോൾ സഹോദരിയായ ശലൊമ ആ പ്രമാണികൾ
ആറായിരത്തേയും വിട്ടയച്ചു, പടയാളികൾ മുഖാന്തരമായി മരണപത്രികയെ
വായിപ്പിച്ചു പരസ്യമാക്കി, രാജപുത്രന്മാർ ശവത്തെ പൊൻപെട്ടിയിൽ ആക്കി,
ധ്രാക്കർ ഗൎമ്മാനർ ഗല്ലർ മുതലായ അകമ്പടിക്കാരും മഹാഘോഷത്തോടും കൂട
യാത്രയായി ശവാഛാദനം കഴിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. മൂത്തമകനായ അൎഹലാവു
മരണാനന്തരം ൭ ദിവസം ദീക്ഷിച്ചു തീൎന്നപ്പോൾ പൌരന്മാൎക്കു മഹാസദ്യ ഒ
രുക്കി, താൻ ദേവാലയത്തിൽ കയറി സിംഹാസനത്തിന്മേൽ ഇരുന്നു പുരു
ഷാരത്തോടു പറഞ്ഞു, പിതാവിന്റെ മരണപത്രികയെ കൈസർ ഉറപ്പിപ്പോ
ളം എന്ന രാജാവ് എന്നു വാഴ്ത്തരുതെ, രാജാവായതിന്റെ ശേഷം അഛ്ശനേ
ക്കാൾ അധികം വിചാരത്തോടെ പ്രജാസുഖത്തിന്നായി നോക്കിക്കൊള്ളാം
എന്നും മറ്റും കേട്ടാറെ ചിലർ സ്തുതിച്ചു, മറ്റവർ നികിതിയെ കുറെക്കെണം
എന്നു നിലവിളിച്ചു, അധികമുള്ളവർ റബ്ബിമാർ മുതലായവരുടെ കുലയെ
ഓൎത്തു നഗരം കേൾ്ക്കേ വിലപിച്ചു തുടങ്ങി, ആ ദുഷ്കൎമ്മത്തിൽ കൈ ഇട്ടവരെ
ശിക്ഷിക്കേണം എന്നും മഹാചാൎയ്യനെ മാറ്റെണം എന്നും മറ്റും ആൎത്തു മുട്ടി
ച്ചുംകൊണ്ടു ചിലർ കല്ലെറിഞ്ഞപ്പോൾ, രോമയിൽനിന്നു മടങ്ങിവന്നാൽ നോ
ക്കാം എന്നു ചൊല്ലി നികിതിയെ അല്പം താഴ്ത്തി കലഹത്തെ ദുഃഖേന അമൎത്തു
ബലികഴിപ്പിച്ചു യാത്ര ഒരുക്കുകയും ചെയ്തു.

ഉടനെ (ഏപ്രിൽ ൧൨) പെസഹ എന്ന മഹോത്സവത്തിന്നായി സകല
രാജ്യങ്ങളിൽനിന്നും യഹൂദന്മാർ കൂടിയപ്പോൾ കലഹക്കാർ ഭിക്ഷക്കളെ കൊ
ണ്ടു റബ്ബിക്കുലയെ ചൊല്ലി വിലാപത്തെ പുതുക്കി മത്സരിച്ചു പടയാളികളെ
കല്ലെറിഞ്ഞു കൊല്ലുകയും ഓടിക്കയും ചെയ്തപ്പോൾ അൎഹലാവു സൈന്യത്തെ
അയച്ചു ദേവാലയത്തിന്റെ ചുറ്റും അകത്തും ബലികഴിക്കുന്ന ൩൦൦൦ ആളു
കളെ കൊല്ലിച്ചു ശേഷമുള്ളവരെ ചിതറിച്ചു ഉത്സവത്തെ മുടക്കുകയും ചെയ്തു.
അനന്തരം അവൻ സുറിയ നാടുവാഴിയായ വാരനെ ഉണൎത്തിച്ചു രാജ്യകാൎയ്യം
അവങ്കൽ ഭരമേല്പിച്ചു താൻ ബന്ധുക്കളോടും കൂടെ രോമെക്കു പുറപ്പെടുകയും
ചെയ്തു. (ലൂക്ക. ൧൯, ൧൨).

അതുകൊണ്ടു യോസെഫ് പരദേശത്തു കുറയനാൾ പാൎത്തശേഷം ദേ
വാജ്ഞയാൽ മടങ്ങിവരുവാൻ സംഗതി ആയി. ദൈവം പണ്ടു തന്റെ മു
ങ്കുട്ടിയായ ഇസ്രയേലെ മിസ്രയിൽനിന്നു വിളിച്ച പ്രകാരം (ഹൊശ. ൧൧, ൧)
യേശുവിന്നും ജനനം മുതൽ ലോകത്തിന്റെ ദാസ്യപീഡയും പിതാവിന്റെ
ഉദ്ധാരണവും അനുഭവമായി വരേണ്ടത് എന്നു ബോധം ഉണ്ടാകയും ചെയ്തു. [ 80 ] § 12.

THE RESIDENCE AT NAZARETH.
ഗലീല്യനചറത്തിലെ വാസം.

MATTHEW II.	LUKE II.
22 But when he heard that Archelaus did reign in Judæa in the room of his father Herod, he was afraid to go thither: notwithstanding, being warned of God in a dream, he turned aside into the parts of Galilee: 23 And he came and dwelt in a city called Nazareth: that it might be ful— filled which was spoken by the prophets, He shall be called a Nazarene.	29... They returned into Galilee, to their own city Naza— reth.

എങ്കിലും യരുശലേമിലും യഹൂദയിലും ശിശുവിന്നു നിൎഭയമായ സ്ഥലം
ഇല്ലാഞ്ഞു. അൎഹലാവു പോയ ഉടനെ കൈസരുടെ കാൎയ്യക്കാർ ഒരു ലേഗ്യൊ
നോടു കൂടെ (ഏകദേശം ൬൦൦൦ ചേകവർ) വന്നു ഊരും നാടും കടന്നു ഏഴയും
കോഴയും വാങ്ങി പണം ഉണ്ടാക്കി കൊള്ളുമ്പോൾ (രോ. ൭൫൦ ജൂൻ. ൧) പെന്ത
കൊസ്ത ദിനം യഹൂദർ ആയുധം എടുത്തു മത്സരിച്ചു. ഉടനെ രോമചേകവർ
കോട്ടയിൽനിന്ന് ഇറങ്ങി പൊരുതു പലരേയും ദേവാലയത്തിൻ ചുറ്റും
വെച്ചു കൊന്നു മഹാമണ്ഡപത്തിന്നു തീ കൊടുത്തു ഭയം ഉണ്ടാക്കി ഭണ്ഡാര
ത്തിൽ കണ്ട ൪൦൦ താലന്തിൽ അധികം ദ്രവ്യം കവൎന്നു കൊള്ളുകയും ചെയ്തു.
അതുകൊണ്ടു കലഹം വൎദ്ധിച്ചു, കള്ളന്മാർ എങ്ങും നിറഞ്ഞു, കാൎയ്യക്കാർ പേടിച്ചു
വാരനെ സഹായത്തിന്നായി വിളിക്കേണ്ടി വന്നു. ആയവൻ ശേഷിച്ച
൨ ലേഗ്യൊനുകളെയും അറവി സുറിയ നാട്ടുബലങ്ങളേയും കൂട്ടിക്കൊണ്ടു വന്നു
കലഹം അമൎത്തു, പിടി കിട്ടിയ കലഹക്കാരിൽ ൨൦൦൦ പ്രധാനികളെ കഴുമേൽ
ഏറ്റിയപ്പോൾ നഗരക്കാർ ഇതു ഞങ്ങളുടെ കുറ്റമല്ല ഉത്സവത്തിന്നു പലദി
ക്കിൽനിന്നും വന്നു കൂടിയ പുരുഷാരങ്ങൾ കലഹിച്ചാൽ ഇങ്ങു എന്ത് ആവ
ത് എന്നു ഒഴിച്ചൽ പറഞ്ഞു. വാരൻ നാടു സ്വസ്ഥമാക്കി അന്ത്യൊഹ്യെക്കു
മടങ്ങി പോകയും ചെയ്തു.

അൎഹലാവിൽ രഞ്ജന ഇല്ലായ്കകൊണ്ടു യഹൂദർ ൫൦ ദൂതന്മാരെ രോമെക്ക്
അയച്ചു ഞങ്ങൾ്ക്ക് ഈ ദുഷ്ട രാജസ്വരൂപത്തിൽ ഒട്ടും മനസ്സില്ല, കൈസർ
ഞങ്ങളെ രക്ഷിപ്പാൻ മതിയല്ലോ എന്നു സങ്കടം ബോധിപ്പിച്ചു. എന്നാറെ
മന്ത്രിസഭയിൽ വിസ്താരം ഉണ്ടായപ്പോൾ ഔഗുസ്തൻ കൈസർ ഹെരോദാ
വിൻ മരണപത്രികയേയും വരവുകണക്കുകളേയും നോക്കി, വെവ്വേറെ അ
പേക്ഷകളേയും അന്യായങ്ങളേയും കേട്ടു വിധിച്ചത് ഇപ്രകാരം:

അൎഹലാവിന്ന് ഏദോം യഹൂദ ശമൎയ്യ ഇങ്ങിനെ രാജ്യത്തിൻറെ പാതി
യും മന്നവൻ എന്ന നാമവും കിട്ടുക; നന്നായി ഭരിച്ചാൽ രാജനാമവും പിന്ന
ത്തേതിൽ തരാം. ശമൎയ്യക്കാർ മത്സരത്തിൽ കൂടായ്കകൊണ്ടു അവൎക്ക നികിതി
കാൽ അംശം വിട്ടു കൊടുക്കേണ്ടതു. എല്ലാം കൂട്ടിയാൽ കാലത്താലേ ൬൦൦ താലന്തു
മുതൽ (൨൫꠱ ലക്ഷം ഉറുപ്പിക) വരവ് അൎഹലാവിന്നുണ്ടാക. രാജ്യത്തിലേ മ
റ്റേ പാതിയിൽ ഗലീല പരായ്യ നാടുകൾ അന്തിപാ എന്ന രണ്ടാം ഹെരോ
ദാവിന്റെ ഇടവകയും, പിരിവു ൨൦൦ താലന്തും (൮꠱ ലക്ഷം ഉറുപ്പിക) ആക [ 81 ] ബാശാൻ ഗോലാൻ ഹൌരാൻ ത്രഖൊനീതി നാടുകളും ലുസാനിയ നാ
ട്ടിലേ ചില ദേശങ്ങളും ൧൦൦ താലന്തു പിരിവും ഫിലിപ്പ് എന്ന മൂന്നാം പുത്ര
ന്നു ലഭിക്ക (ലൂ. ൩, ൧). രാജസഹോദരിയായ ശലൊമെക്കു അഷ്കലൊൻ മുത
ലായ പട്ടണങ്ങളും ൨꠱ ലക്ഷം വരവും ഉണ്ടാക. ഘജ്ജ ഗദര മുതലായ യവ
ന പട്ടണങ്ങൾ സുറിയനാടുവാഴ്ചെക്ക് അടങ്ങെണം. മഹാ ഹെരോദാവിന്റെ
൯ ഭാൎയ്യമാരിൽ ശേഷിച്ചിട്ടുള്ള സന്തതിക്കു കല്പിച്ചു കൊടുത്ത ദ്രവ്യവും വൃ
ത്തി യും എല്ലാം അനുഭവമായി വരിക.

എന്നതിന്റെ ശേഷം അൎഹലാവു പ്രജകളുടെ നേരെ ക്രുദ്ധിച്ചും ഡംഭി
ച്ചും കൊണ്ടു രോമയിൽനിന്നു മടങ്ങി വന്നു കനാനിൽ എത്തിയപ്പോൾ
യോസഫ് അവൻറ ക്രൂരതയും ശിമ്യോന്റെ ദുഃഖവാചകവും വിചാരി
ച്ചു വലഞ്ഞു സ്വപ്നത്തിലുള്ള അരുളപ്പാടു കേട്ടനുസരിച്ചു ഗലീലയിൽ തന്നെ
പോയി പാൎക്കയും ചെയ്തു. അവൻ ജബലൂനിൽ തെരിഞ്ഞെടുത്ത ചെറിയ
ഊൎക്കു നചറ എന്ന പേർ ആകുന്നു. ഊരിന്റെ ചുറ്റും തുക്കമുള്ള കുമ്മായ
ക്കല്ക്കുന്നുകൾ ഉണ്ടു (ലൂ. ൪, ൨൯). അതിന്നകത്ത് ഊർ ഒരു കുഴിയിൽ നട്ട
തൈ പോലെ ആകുന്നു. അതുവും നാമാൎത്ഥം തന്നെ. ആയ്തു പഴയനിയമ
ത്തിൽ ഒരിക്കലും പറയാത പേർ (യോ. ൧, ൪൬). അതുകൊണ്ടു പിന്നത്തേ
തിൽ തങ്ങളുടെ മശീഹയെ അറിയാതെ ഇരിപ്പാൻ പ്രജകൾ്ക്കു സിദ്ധാന്തം
തോന്നി; ഇമ്മാനുവെൽ എന്നല്ല ബെത്ത്ലഹേമ്യൻ എന്നുമല്ല നചറയ്യൻ
(നസ്രാണി) എന്ന പേർ മാത്രം അവർ വിളിച്ചിരിക്കുന്നു. ഈ നാമത്തി
ന്റെ ഹീനത ദൈവത്തിന്റെ വല്ല തെറ്റിനാലല്ല ജ്ഞാനപൂൎവ്വമായിട്ടത്രെ
സംഭവിച്ചു എന്നുള്ളതു പല പ്രവാചകങ്ങളാലും തെളിയുന്നു (യശ. ൪൯, ൭;
൫൩, ൪ff; ജക. ൧൧, ൧൩; സങ്കീ. ൧൧൮, ൨൨.)

§ 13.

THE GROWTH OF JESUS.
യേശുവിന്റെ വളൎച്ച.

LUKE II.

And the child grew, and waxed strong in spirit, filled with wisdom: and the grace of God was upon him. 41 Now his parents went to Jerusalem every year at the feast of the passover. 42 And when he was twelve years old, they went up to Jerusalem after the custom of the feast. 43 And when they had fulfilled the days, as they returned, the child Jesus tarried behind in Jerusalem; and Joseph and his mother knew not of it. 44 But they, supposing him to have been in the company, went a day's journey; and they sought him among their kinsfolk and acquaint— ance. 45 And when they found him not, they turned back again to Jerusalem, seeking him. 46 And it came to pass, that after three days

they found him in the temple, sitting in the midst of the doctors, both hearing them, and asking them questions. 47. And all that heard him were astonished at his understanding and answers. 48 And when they saw him, they were amazed: and his mother said unto him, Son, why hast thou thus dealt with us? behold, thy father and I have sought thee sorrowing. 49 And he said unto them, How is it that ye sought me? wist ye not that I must be about my Father's business? 50 And they understood not the saying which he spake unto them. 51 And he went down with them, and came to Nazareth, and was subject unto them: but his mother kept all these sayings in her heart. 52 And Jesus increased in wisdom and stature, and in favour with God and man.

[ 82 ] യേശു ൩൦ വയസ്സോളം നചറയ്യനായി പാൎത്തു. അക്കാലത്തുള്ള വി
ശേഷങ്ങളെ ആരും അറിയിച്ചു കാണുന്നില്ല. മറിയ തന്നെ എന്നു തോന്നുന്നു
അവന്റെ ബാല്യാവസ്ഥയിലേ ഒരു കഥയെ സഭക്കാരോട് അറിയിച്ചതേ
ഉള്ളു. അതിനാൽ യേശുവിന്റെ വളൎച്ച അറിവാൻ സംഗതി വന്നു. ബാ
ലൻ ദേവകരുണയാൽ വളൎന്നു ആത്മാവിൽ ശക്തനും ജ്ഞാനപൂൎണ്ണനും ആ
യ്ചമഞ്ഞതിന്ന് ഒരു ദൃഷ്ടാന്തം അവൻ ഒന്നാം പെസഹയാത്രയാൽ വിള
ങ്ങിയിരിക്കുന്നു.

ഇസ്രയേലിൽ ബാലന്മാർ ൧൨ വയസ്സ് എത്തിയാൽ അഛ്ശന്മാരോടു കൂടി
മഹോത്സവങ്ങളിൽ ചെല്ലുമാറുണ്ടു. ആദ്യ യാത്രയിൽ അവൎക്കു ധൎമ്മപുത്രർ
(തൌറത്തിൻ മക്കൾ) എന്ന പേർ വിളിക്കും. യേശുവും യരുശലേമിൽ പോ
കുവാൻ കാലം തികഞ്ഞപ്പോൾ രാജഭയം എല്ലാം ഇല്ലാതെ ആയിരുന്നു. എ
ങ്ങിനെ എന്നാൽ:

അൎഹലാവു യഹൂദരെയും ശമൎയ്യരെയും വളരെ പീഡിപ്പിച്ചു സഹോദ
രന്റെ വിധവയെ മക്കൾ ഉള്ളവൾ എങ്കിലും അധൎമ്മമായി വേട്ടു മഹാചാൎയ്യ
ന്മാരെ ഇഷ്ടംപോലെ മാറ്റിവെച്ചു ൯ വൎഷം വാണുകൊണ്ടശേഷം പ്രജകൾ
കൈസരോടു സങ്കടം ബോധിപ്പിച്ചു. അപ്പോൾ ഭാൎയ്യ ഒരു സ്വപ്നത്തിൽ
മുമ്പേത്ത ഭൎത്താവെ കണ്ടിട്ടു മരിച്ചു, അൎഹലാവും ൧൦ കതിരുകളെയും തിന്നു
ന്ന കാളയെ കിനാവിൽ കണ്ടു ക്ലേശിച്ചു ലക്ഷണക്കാരെ വരുത്തി അന്വെ
ഷിച്ചപ്പോൾ ഒരു ഹസിദ്യൻ (§൧) ൧൦ആം ആണ്ടിൽ വാഴ്ചയറുതി ഉണ്ടെന്ന
അൎത്ഥം വിസ്തരിച്ചു പറഞ്ഞതു കേട്ട ൫ആം ദിവസം രോമെക്കു ചെല്ലുവാൻ ക
ല്പന വന്നു. അവിടെ കൈസർ വിസ്തരിച്ചു കുറ്റം കണ്ടു അവനെ പിഴുക്കി
ഗാല്യപട്ടണമായ വിയന്നയിലേക്കു മറുനാടു കടത്തുകയും ചെയ്തു (൭ ക്രി.).

അപ്പോൾ കൈസർ ക്വിരീനനെ സുറിയയിൽ നാടുവാഴിയും അവ
ന്റെ കീഴിൽ കൊപോന്യനെ യഹൂദയിൽ പ്രമാണിയും ആക്കി നിയോഗിച്ചു
പൈമാശിയെ ചെയ്തു തീൎപ്പാൻ കല്പിച്ചു. അൎഹലാവിന്റെ മുതൽ എല്ലാം
കൈക്കലാക്കുവാൻ ക്വിരീനൻ താൻ യരുശലേമിൽ വന്നു. എന്നാറെ മഹാ
ചാൎയ്യൻ ബുദ്ധി പറകയാൽ യഹൂദർ മിക്കവാറും പേർപതിപ്പാൻ സമ്മതിച്ചു
എങ്കിലും ഗമലക്കാരനായ യഹുദാ (അപോ. ൫, ൩൭) ഇപ്രകാരം ദാസ്യം
എല്ക്കുന്നത് ഇസ്രയേല്ക്ക് അയോഗ്യം, ദേവജാതിക്കു യഹോവയേയും മശീഹ
യേയും അനുസരിപ്പാനേ ന്യായം ഉള്ളു, വലിയതിന്നു തുനിയാഞ്ഞാൽ വലി
യത് ഒന്നും സാധിക്കയില്ല, മശീഹക്കാലം ഇതാ വന്നു എന്നറിയിച്ചു പല
രിലും മതഭ്രാന്തു മുഴുപ്പിച്ചു കലഹം തുടങ്ങി നശിച്ചു പോകയും ചെയ്തു. പറീശ
ചദൂക്യ ഹസിദ്യ, ഈ മൂന്നു മതഭേദങ്ങളോടു നാലാമതായി വാശിക്കാർ എ
ന്നൊരു പക്ഷത്തിന്ന് ആ യഹൂദാ തന്നെ കൎത്താവ്. യഹോവ ഏകഛത്രാ
ധിപതി എന്നത് അവരുടെ മൂലവാക്കു. കൊല്ലുവാനും മരിപ്പാനും ഒരിക്കലും
മടിക്കയില്ല. എങ്കിലും അന്നേത്ത കലഹം അമൎത്തതിന്റെ ശേഷം യഹൂദ
നാടു രോമനിഴലിങ്കീഴിൽ വളരെ കാലം സ്വസ്ഥമായി പാൎത്തു.

ക്വിരീനൻ ഹന്നാ എന്ന ഹനാനെ (ലൂ. ൩, ൨) മഹാചാൎയ്യനാക്കിയശേഷം
മടങ്ങി പോയി. കൊപോന്യന്റെ കാലത്തുള്ള ഒന്നാം പെസഹയിൽ ആചാൎയ്യ [ 83 ] ന്മാർ രാത്രിയിൽ ആലയവാതിൽ തുറന്നപ്പോൾ ചില ശമൎയ്യന്മാർ ഗൂഢമായി
പ്രവേശിച്ചു മണ്ഡപത്തിലും മറ്റും അസ്ഥികളെ ഇട്ടു തീണ്ടിച്ചു. അതുകൊണ്ട്
അന്നുമുതൽ ശമൎയ്യന്മാർ ആരും ഒരിക്കലും ദേവാലയത്തിൽ കടക്കരുത് എന്നു
കല്പനയായി. മുമ്പെ മഹോത്സവകാലത്തു ശമൎയ്യരെ അകറ്റുമാറില്ല പോൽ.

പിറ്റേ പെസഹെക്കായി (൯ ക്രി.) യേശു യരുശലേമിൽ വന്നു ൮ ദി
വസം പാൎത്തപ്പോൾ യോസഫും മറിയയും പുറപ്പെട്ടു യേശു യാത്രാക്രമം
പോലെ ബന്ധുക്കളും പരിചയക്കാരും ആയ ബാലന്മാരുടെ കൂട്ടത്തിൽ നട
ക്കുന്നുണ്ടായിരിക്കും എന്നു നിരൂപിച്ചു ഒരു ദിവസംവഴി ദൂരം നടന്നു മകനെ
കാണാഞ്ഞു ദുഃഖത്തോടെ അന്വേഷിച്ച് മടങ്ങിവന്നു. മൂന്നാം ദിവസം ദേവാ
ലയത്തിൽ തന്നെ റബ്ബിമാരുടെ ഇടയിൽ ഇരുന്നു കേട്ടു ചോദിക്കുന്നതു കണ്ടു.
അമ്മയുടെ ചോദ്യത്തിന്നു ഞാൻ അഛ്ശന്നുള്ളവറ്റിൽ ഇരിക്കേണ്ടതു എന്നു
നിങ്ങൾ അറിഞ്ഞില്ലയോ എന്ന ഉത്തരം പറകയാൽ, ഈ ദേവാലയം പിതൃഭ
വനം എന്നും വേദംകൊണ്ടു റബ്ബിമാരോടുള്ള ചോദ്യോത്തരം പിതൃകാൎയ്യം എന്നും
ഈ വകയിൽ അല്ലാതെ മറ്റൊന്നിൽ അകപ്പെടുമാറില്ല എന്നും അറിയിച്ചു.
പിന്നെ അമ്മയഛ്ശന്മാൎക്കു പോലും എത്താത്ത വിചാരം ഉള്ളവൻ എങ്കിലും അ
വൎക്ക് അധീനനായി, അഴകുള്ള പിതൃഭവനം വിട്ടു നചറത്തേ കുടിയിൽ വന്നു
പാൎത്തു ദേവകരുണയാൽ വളൎന്നു പോരുകയും ചെയ്തു.

ഇന്നത് എല്ലാം പഠിച്ചു വളൎന്നു എന്നു നിശ്ചയിപ്പാൻ പാടില്ല. മശീഹ
വേലെക്കു വേണ്ടിയതേ വശാക്കുക ഉള്ളു. ജ്ഞാനേന്ദ്രിയശുദ്ധി നിമിത്തം
ആകാശത്തിൽ പക്ഷികളും കാട്ടിലേ പൂക്കളും കാറ്റും മഴയും പുഴയും മലയും
സകല സൃഷ്ടിയും തന്നോടു ദേവവചനം ഉരെക്കുന്നതായിരുന്നു. ഊക്കാർ
പുള്ളും മുത്തും വാങ്ങുകയും വില്ക്കുകയും ചെയ്കയോ, കൃഷി മീൻപിടി തച്ചപ്പ
ണി മുതലായ തൊഴിലുകളോ മനുഷ്യകൎമ്മം ഒക്കയും തനിക്കു നീതിയെ ഉപദേ
ശിപ്പാന്തക്ക ഉപമകൾ ആയിരുന്നു. സ്വജനങ്ങളും തന്നെ അറിയായ്കയാൽ
പിതാവെ നിരസിക്കുന്ന പാപഘനത്തെ ഗ്രഹിപ്പാൻ സംഗതി വന്നു. പിന്നെ
പഴയനിയമത്തിൽ വായിക്കുന്നതും തൻറ ഹൃദയത്തിൽ കാണുന്നതും രണ്ടും
ഒക്കുകയാൽ ഇതു തന്നെ കുറിച്ച പ്രവചിച്ചത് എന്നു നിശ്ചയിച്ചു സൂക്ഷ്മാ
ൎത്ഥം ഗ്രഹിച്ചു പോന്നു. ൧൨ വയസ്സു മുതൽ വൎഷംതോറും യരുശലേമിലുള്ള
യാത്രകളിൽ പിതാവിന്റെ അഭിപ്രായവും റബ്ബിമാർ മുതലായവരുടെ വക്ര
തയും കണ്ടറിവാൻ തക്കം ഉണ്ടായി. മനുഷ്യരിൽ തനിക്ക് അമ്മയെപോലെ
അടുത്തവനില്ല എന്നു തോന്നുന്നു. അവളും പുത്രനെ മുഴുവനും അറിഞ്ഞില്ല.
അതുകൊണ്ടു ഊനം വരാത്ത നിത്യസംസൎഗ്ഗം പിതാവോടു മാത്രം തനിക്കുണ്ടു.
സൃഷ്ടിയേയും വേദത്തെയും വ്യാഖ്യാനിച്ചു കൊടുക്കുന്ന ഏക ഗുരു അവൻ
തന്നെ. എവിടെ പാൎത്താലും അഛ്ശനും കൂടെ ഉണ്ടു എന്നറികയും പാപമഗ്ന
മായ ലോകത്തിന്നു വേണ്ടി അപേക്ഷിക്കയും സകലത്തിന്നായി സ്തുതിക്കയും
ഏതു യോഗത്തിങ്കലും ആമെൻ എന്ന് അനുസരിച്ചു നടക്കയും ഇങ്ങിനെ
ഉള്ള ആചാരങ്ങളാൽ പാപവികാരം ഒന്നും പറ്റാതെ യേശുവിന്റെ വളൎച്ച
ക്രമത്താലെ തികഞ്ഞു വരികയും ചെയ്തു. [ 84 ] § 14.

THE FAMILY OF JESUS.
യേശുവിന്റെ കുഡുംബം.

a. The “Brethren” of Jesus.

MATT. I. 25 And he knew her until she had brought forth her firstborn son.

LUKE II. 7 And she brought forth her first— born son.

JOHN II. 12...he went down the Capernaum, he and his mother and his brethren and his disciples.

MATT. XII. 47 Behold thy mother and thy brethren stand without (Mark III. 32; Luke VIII. 20)

MATT. XIII. 55 Is not this the carpenter's son ? is not his mother called Mary? and his brethren James and Joses and Simon and Judas? and his sisters, are they not all with us?

MARK VI. 3 Is not this the carpenter, the son of Mary, the brother of James, and Joses, and of Juda, and Simon? and are not his sisters here with us?

JOHN VII. 2 His brethren therefore said unto him: Depart hence and go into Judea that thy
disciples also may see the works which thou doest.......

5 For neither did his brethren believe in him.

6, 7 Then Jesus said unto them .... The world cannot hate you.

I. COR. XV. 7 After that, he (the Risen One) was seen of James.

ACT I. 14 These all (the eleven apostles) continued with one accord in prayer and supplication,
with the women, and Mary the mother of Jesus, and with his brethren.

GAL. I. 19 I saw none save James, the Lord's brother.

b. The sons of Zebedee cousins of Christ, Mary and Salome being sisters.

MARK III. 16 James the son of Zebedee, and John the brother of James (Matt. X. 2).

JOHN XIX. 25 Now there stood by the cross of Jesus his mother, and his mother's sister, Mary the wife of Cleophas, and Mary Magdalene.

MATT. XXVIII. 56 Among which was Mary Magdalene, and Mary the mother of James and Joses, and the mother of Zebedee's children.

MARK XV. 40 Among whom was Mary Magdalene, and Mary the mother of James the less and of Joses, and Salome.

MATT. XX. 22 Then came to him the mother of Zebedee's children with her sons, wor— shipping him and desiring a certain thing of him.

MARK X. 35 And James and John, the sons of Zebedee, come unto him saying: Master, we would that thou shouldest do for us what— soever we shall desire.

JOHN XIX. 26 “Women, behold thy son!”.....“Behold thy mother!”.

യേശു പുരുഷപ്രായത്തിൽ എത്തി മശീഹവേലയെ നടത്തുന്ന സമ
യത്തിന്നകം പോറ്റച്ചനായ യോസെഫിനെ കുറിച്ച സുവിശേഷത്തിൽ യാ
തൊരു വൎത്തമാനവും കേളായ്കയാൽ അയ്യാൾ അതിന്നു മുമ്പേ മരിച്ചു പോയി
രുന്നു എന്നു നിനെപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു. എങ്കിലും മറിയയല്ലാതെ സഹോ
ദരന്മാരും വീട്ടിൽ ഉണ്ട് എന്നു കേൾക്കുന്നു (യോഹ. ൨, ൧൨; മാൎക്ക. ൩, ൩൨).
അതാർ എന്നാൽ യാക്കോബ് യോസ യഹൂദാ ശീമോൻ എന്നവർ തന്നെ
(മാൎക്ക. ൬, ൩; മത്ത. ൧൩, ൫൫). സഹോദരിമാരും ഉണ്ടു. ഇവർ മറിയ പെറ്റ
മക്കൾ തന്നെയോ ജ്യേഷ്ഠാനുജന്മാരുടെ മക്കളോ എന്നതിനെ ചൊല്ലി വൈദി
കന്മാർ രണ്ടാം നൂറ്റാണ്ടു തുടങ്ങി ഇന്നോളം കഠിനമായി തൎക്കിച്ചു പോന്നു.
ജ്യേഷ്ഠാനുജമക്കൾ എന്നു വാദിക്കുന്നവരുടെ അഭിപ്രായം ആവിതു: യേശു
വിന്റെ പോറ്റച്ചനായ യോസേഫിന്നു ഹല്ഫായി എന്നും (മത്ത. ൧൦, ൩.) ക്ലോ
ഫാ എന്നും (യോ. ൧൯, ൨൫) പേരുള്ള ഒരു ജ്യേഷ്ഠനുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ഒരു
പുരാണ ശ്രുതി ഉണ്ടു (ഇരുവർ ബന്ധുക്കളായിരുന്ന പ്രകാരം വേദസാക്ഷ്യം
ഒന്നും ഇല്ല താനും). എന്നാൽ സുവിശേഷത്തിൽ യേശുവിന്റെ സഹോദര [ 85 ] ന്മാർ എന്ന പേർ ധരിച്ച ആ നാല്വർ ഇപ്പറഞ്ഞ ക്ലോഫാവിന്റെ മക്കൾ
ആയിരുന്നു എന്നും, ക്ലോഫാ മരിച്ച ശേഷം യോസെഫ് ജ്യേഷ്ഠന്റെ ഭാൎയ്യ
യായ മറിയയേയും നാലു മക്കളേയും ചേൎത്തു കൊണ്ടു രക്ഷിച്ചായിരിക്കും എ
ന്നും ചൊല്ലുന്നു. പിന്നെ യോസെഫ് താനും കഴിഞ്ഞപ്പോൾ ആ നാല്വർ
വളൎന്നു മറിയയുടെ വീട്ടുകാൎയ്യം നോക്കുകയും യേശുവിന്റെ സഹോദരന്മാർ
എന്ന പേരോടെ നടക്കയും അവരിൽ ചിലർ പിന്നേതിൽ അപോസ്തലരായി
തീരുകയും ചെയ്തു. ഇങ്ങിനെ എല്ലാം സങ്കല്പിപ്പാൻ കാരണം എന്തെന്നു
ചോദിച്ചാൽ, യേശുവിന്റെ അമ്മ വേറെ മക്കളെ പെറ്റതു മാനക്കുറവ് ആ
കുന്നു എന്നു പുരാതനമേ വ്യാഖ്യാനികൾ്ക്കു തോന്നിയതുകൊണ്ടു, ഈ നാ
ല്വർ യേശുവിന്റെ ഉടപ്പിറന്നവർ അല്ല ജ്യേഷ്ഠാനുജ മക്കൾ അത്രെ എന്നു
മറിയയുടെ മാനരക്ഷക്കായി തെളിയിപ്പാൻ നന്ന പ്രയത്നിച്ചു. ഇങ്ങു വിവ
രിച്ചു കൂടാത്ത വേറെ ചില സംഗതികളും ഉണ്ടെങ്കിലും മുഖ്യമായ ഹേതു ഇതേ

എന്നാൽ അവൾ ആദ്യജാതനായ (ലൂക്ക. ൨, ൭) തന്റെ മകനെ പ്രസ
വിക്കുംവരെ യോസേഫ് അവളെ അറിയാതെ നിന്നു എന്ന വാക്യത്താൽ (മ
ത്ത. ൧, ൨൫) മറിയ പിന്നെയും പ്രസവിച്ചു എന്നതു പൂൎണ്ണ നിശ്ചയത്തോടെ
തെളിയുന്നില്ലെങ്കിലും അവൾ നിത്യ കന്യാവ്രതം ദീക്ഷിക്കാതെ ഭാൎയ്യാധൎമ്മം
എല്ലാം അനുസരിച്ചു നടന്നു എന്നും വേറെ മക്കളെ പെറ്റിട്ടുണ്ടായിരിക്കും എ
ന്നും ഉള്ള ഭാവം ആ വേദോക്തികളിൽ അടങ്ങുന്നു പോൽ. ആകയാൽ യേ
ശുവിന്നു നാലു “സഹോദരന്മാർ” ഉണ്ടെന്നു സ്പഷ്ടമായ സുവിശേഷസാ
ക്ഷ്യം കേൾ്ക്കുന്നേരം സഹോദരൻ എന്ന ശബ്ദത്തിൻ സാധാരണമായ അ
ൎത്ഥത്തെ മാറ്റുവാൻ ഒർ ആവശ്യവും ഇല്ലാതെ ശുദ്ധ ഉടപ്പിറന്നവരായിരു
ന്നു എന്നേ വിചാരിപ്പാൻ പാടുള്ളു. പിന്നെയും പ്രസവിച്ചതിനാൽ മറിയ
യുടെ മാനവും ശുദ്ധിയും ഏതാനും കുറഞ്ഞു എന്നു നിരൂപിക്കിലോ അതു
രോമ പുളിച്ച മാവിന്റെ ശേഷിപ്പു എന്നേ ചൊല്വു.

പിന്നെ അപോസ്തല പട്ടികയിൽ (§§ ൮൦. ൯൧) കാണുന്ന യാക്കോബ്,
യൂദാ, ശീമോൻ എന്ന മൂവരും, യേശുവിന്റെ ഉടപ്പിറന്നവരായ യാക്കോ
ബ്, യൂദാ, ശീമോൻ എന്നവരും കേവലം വെവ്വേറെ ആകുന്നു. യേശുവി
ന്റെ അനുജന്മാർ പന്തിരുവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ ചേൎന്നവർ അല്ല എന്നതിന്നു
വിശേഷാൽ തുമ്പു വരുന്നതു അവരുടെ അവിശ്വാസത്താൽ തന്നെ (“അവ
ന്റെ സഹോദരന്മാരും അവനിൽ വിശ്വസിച്ചില്ല” യോ. ൭, ൫). അപോസ്ത
ലരേയും കൂടെ യേശു ചിലപ്പോൾ അവിശ്വാസം നിമിത്തം ശാസിക്കേണ്ടി
വന്നു നിശ്ചയം (മത്ത. ൮, ൨൬; ൧൭, ൧൭; മാൎക്ക. ൧൬, ൧൪). എങ്കിലും അതിശ
യങ്ങളെ പ്രവൃത്തിച്ചു കൂടാത്തതും പുനരുത്ഥാനസാക്ഷ്യത്തെ കൈക്കൊള്ളാ
ത്തതുമായ അവിശ്വാസതരം വേറെ, “അവങ്കൽ വിശ്വസിച്ചില്ല” എന്ന തീ
ൎച്ചയായ അവിശ്വാസവിധവും വേറെ സ്പഷ്ടം. അവിശ്വാസികളായ സ
ഹോദരന്മാരോട് യേശു: ലോകത്തിന്നു നിങ്ങളെ പകെപ്പാൻ കഴിയുന്നതല്ല
(യോ. ൭, ൭) എന്നു പറഞ്ഞിരിക്കേ, പന്തിരുവരോടു എത്രയോ വിപരീതമായി:
നിങ്ങൾ ലോകക്കാരായിരുന്നെങ്കിൽ ലോകം തനിക്കു സ്വന്തമായതിനെ സ്നേ
ഹിക്കുമായിരുന്നു; ലോകക്കാരല്ലാത്തവരാകകൊണ്ടു ലോകം നിങ്ങളെ പകെ [ 86 ] ക്കുന്നു (യോ. ൧൫, ൧൯) എന്നും മറ്റും ചൊല്ലിയല്ലോ. പിന്നെ യേശു ജീവി
ച്ചെഴുനീറ്റ ശേഷം അവന്റെ അനുജന്മാരും വിശ്വസിച്ചു അപോസ്തല
രോട് ഒന്നിച്ചു പാൎത്തു എന്നു കേൾ്ക്കുന്നു (അപോ. പ്രവൃ. ൧, ൧൪). എന്നാൽ
ആ പട്ടികയിൽ ലൂക്കാ പതിനൊന്നു അപോസ്തലരെ പേരായി വിവരിച്ച
ശേഷം (൧൩) “ഇവർ മറിയയോടും യേശുവിന്റെ സഹോദരന്മാരോടും ഒരുമ
നപ്പെട്ടു” (൧൪) എന്നു ചൊല്ലിയതിനാൽ അപോസ്തലർ വേറെ യേശുവി
ന്റെ സഹോദരന്മാരും വേറെ എന്നു എത്രയോ തെളിവായി വകതിരിക്കുന്നു.

ഇപ്രകാരം യേശുവിന്റെ ഉടപ്പിറന്നവർ അപോസ്തലസ്ഥാനത്തിൽ
കയറാത്തതു വേദാധാരത്തിന്മേൽ സ്പഷ്ടമായി തെളിയുന്നെങ്കിലും, അവരിൽ
മൂവർ പിന്നത്തേതിൽ അപോസ്തലരുടെ കൂട്ടുവേലക്കാരായി ചമഞ്ഞു സഭാ
ശുശ്രൂഷയിൽ വിശിഷ്ടരായി വിളങ്ങുകയും ചെയ്തു. മറ്റവരേക്കാളും ചൊ
ല്ക്കൊണ്ടവൻ യാക്കോബ് എന്ന ലേഖനകൎത്താവും യരുശലേംസഭയെ പ
രിപാലിച്ച മൂപ്പനും ആയവൻ തന്നെ (യാക്ക. ൧, ൧; ഗല. ൧, ൧൯; ൨, ൯;
അപോ. പ്രവൃ. ൧൨, ൧൭; ൧൫, ൧൩). അവൻ വളരെ തപസ്സോടും കൂടെ മോ
ശധൎമ്മം മുറ്റും ആചരിച്ചു പോരുകയാൽ യഹൂദരും അവനെ മാനിച്ചു നീ
തിമാൻ എന്നും ജനമതിൽ എന്നും വിളിക്കും. ക്രി. ൬൩ൽ അവൻ സാക്ഷി
മരണം ഏറ്റു, അവന്റെ അനുജനായ യൂദാവും ഒരു ലേഖനം എഴുതിയിരി
ക്കുന്നു; ശേഷം പാൎസ്സി മുതലായ കിഴക്കേ രാജ്യങ്ങളിൽ സുവിശേഷത്തെ
ഘോഷിച്ചു എന്ന് ഒരു പുരാണം ഉണ്ടു. ശീമോൻ എന്ന മൂന്നാം സഹോ
ദരൻ യാക്കോബിന്റെ അനന്തരവനായിട്ടു ഏറിയ കാലം യരുശലേംസ
ഭെക്കു മൂപ്പനായിരുന്ന ശേഷം ഒടുക്കം ൧൨൦ വയസ്സുള്ള വൃദ്ധനായി ത്രയാൻ
കൈസർ നടത്തിയ ഹിംസാകാലത്ത് രക്തസാക്ഷിയായി കഴിഞ്ഞു. (ക്രി. ൧൦൭.)

മേല്പറഞ്ഞ നാലു അനുജന്മാരല്ലാതെ യേശുവിന്നു ജ്യേഷ്ഠാനുജത്തി മക്ക
ളായ ഇരുവരും ഉണ്ടായിരുന്നു. അവർ ആരെന്നാൽ ജബദിപുത്രരായ യാ
ക്കോബു യൊഹനാനും തന്നെ. ഇവരുടെ അമ്മയായ ശലൊമയും യേശു
വിൻ അമ്മയായ മറിയയും സഹോദരിമാർ തന്നെ. എങ്ങിനെ എന്നാൽ
(യോ. ൧൯, ൨൫.) യേശുവിന്റെ ക്രൂശിന്നരികിൽ അവൻറെ അമ്മയും അമ്മ
യുടെ സഹോദരിയും, ഹല്ഫായുടെ മറിയയും മഗ്ദലക്കാരത്തിയായ മറിയയും
നിന്നിരുന്നു എന്നു വായിക്കുന്നു. ഇതിനോട് മത്ത. ൨൭, ൫൬; മാൎക്ക. ൧൫,
൪൦ എന്ന സമവാക്യങ്ങളെ ഒത്തു നോക്കിയാൽ, അമ്മയുടെ സഹോദരി എന്ന
വൾ ജബദിയുടെ ഭാൎയ്യയും യാക്കോബ് യോഹനാൻ എന്നവരുടെ അമ്മയു
മായിരിക്കുന്ന ശലോമ തന്നെ എന്നു സ്പഷ്ടമായിട്ടു തെളിയും. അവൾ യേശു
വിന്നു ഇളയമ്മ ആകയാൽ തന്റെ മക്കൾ്ക്കായിക്കൊണ്ടു മശീഹരാജ്യത്തിൽ
ഒന്നാം സ്ഥാനത്തെ അപേക്ഷിച്ചതു (മത്ത. ൨൦, ൨൦). മറിയ യോഹനാന്നു
അമ്മയായി തീൎന്നതും ഇതിനാൽ അധികം സ്പഷ്ടമായി വരുന്നു (യോ. ൧൯,
൨൭). ഈ ജബദിപുത്രർ ഇരുവരും നചറത്തിൽ അല്ല ഗലീലസരസ്സിൻ
വക്കത്തു പാൎത്തു വളൎന്നവരത്രെ (മത്ത. ൪, ൨൧). [ 87 ] PART II.

PREPARATIVES TO AND
METHOD OF CHRIST'S PUBLIC MINISTRY.

രണ്ടാം ഖണ്ഡം.

മശീഹ പ്രവൎത്തനാസന്നാഹവും
പ്രവൎത്തനാവിധവും.

§ 15.

PUBLIC AFFAIRS AT THE TIME OF CHRIST'S MINISTRY.

രാജ്യകാൎയ്യാദികൾ.

യേശുവിന്നു ൧൫ വയസ്സായപ്പോൾ ഔഗുസ്തൻ എന്ന വൃദ്ധചക്രവൎത്തി
പുത്രപൌത്രന്മാർ ഇല്ലായ്കയാൽ ഭാൎയ്യാപുത്രനായ തിബെൎയ്യനെ ദത്ത് എ
ടുത്ത് ഇളമയാക്കി വാഴിച്ചു (ക്രി. ൧൨). സാമ്രാജ്യത്തിന്നു പുറമെ സ്വാസ്ഥ്യ
വും ശ്രീത്വവും ഉണ്ടെങ്കിലും മുമ്പെ സുറിയയിൽ നാടുവാഴിയായ വാരൻ
ഗൎമ്മാനരെ സ്വാധീനമാക്കുവാൻ വിചാരിച്ചപ്പോൾ അവരുടെ തലവനായ
ഹെൎമ്മൻ അവനേയും ൩꠱ ലേഗ്യൊനുകളെയും കാട്ടിൽ വളഞ്ഞു നിഗ്രഹിച്ചു
(ക്രി. ൯). ആയതു കേട്ടാറെ കൈസരും ഒന്നു ഞെട്ടി മുറയിട്ടു രോമസാമ്രാജ്യ
ത്തിന്നു ആ ദിക്കിൽനിന്ന് ആപത്തു വരും എന്ന് ഊഹിച്ചശേഷം, തിബേ
ൎയ്യൻ കൌശലം പ്രയോഗിച്ചു ദുയിച്ച് വംശങ്ങളെ ഭേദിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു രോമ
ക്കു തല്ക്കാലഭയം ഇല്ലാതാക്കി. ഔഗുസ്തൻ താൻ മരിച്ചപ്പോൾ (൧൪. ഔഗു.
൧൯) ഒരു മന്ത്രി മുല്പുക്കു കൈസർ സ്വൎഗ്ഗാരോഹണം ചെയ്തപ്രകാരം ഞാൻ
കണ്ടു എന്ന് സത്യം ചെയ്കയാൽ ഔഗുസ്തന്നു ദേവമാനവും സ്ഥാനവും നി
ത്യോത്സവവും പുരോഹിതരും വേണം എന്നു കല്പനയായി. അന്നുമുതൽ കൈ
സരെ പൂജിയാതെ ഇരുന്നാൽ സ്വാമിദ്രോഹത്തിന്ന് ഒത്ത പാപമായ്തീരും
എന്നു സിദ്ധാന്തം.

ഉപായിയായ തിബേൎയ്യൻ (൧൪ –൩൭) കോയ്മ നടത്തിയ ൨൨꠱ വൎഷ
ങ്ങളിൽ സജ്ജനങ്ങൾ്ക്കു എല്ലാവൎക്കും നിത്യഭയം ഉണ്ടു, വല്ലവന്റെ മേലും [ 88 ] വാറോലയാലും സ്വാമിദ്രോഹം മുതലായ കുറ്റങ്ങളെ ബോധിപ്പിച്ചാൽ കൈ
സർ ക്രൂരശിക്ഷകളെ നടത്തും. അക്കാലം രോമയിൽ നാലു ധൂൎത്ത യഹൂദ
ന്മാർ ഉണ്ടായിരുന്നു; അവർ മോശധൎമ്മം എത്രയും പുരാണം, സകല യവന
ജ്ഞാനങ്ങളിലും യുക്തി ഏറിയത് എന്നു സ്തുതിച്ചുകൊണ്ടു ധനവാന്മാരെ വേ
ദത്തിൽ ആക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചു (മത്താ. ൨൩, ൧൫; രോമ. ൨, ൨൧f). അതുകൊ
ണ്ടു ഫുല്വിയ എന്നൊരു മാന്യസ്ത്രീ വിശ്വസിച്ചു യരുശലേമാലയത്തിങ്കൽ
വളരെ പൊന്നു വഴിപാടായി വെപ്പാൻ കൊടുത്തപ്പോൾ അവർ അതിനെ
എടുത്തു നാനാവിധമാക്കി കളഞ്ഞു. കൈസർ ആയ്തു അറിഞ്ഞ ഉടനെ നഗ
രത്തിലേ യഹൂദന്മാർ ൪൦൦൦ പേരെ പടച്ചേകത്തിൽ ആക്കി വല്ലവരും വിരോ
ധിച്ചാൽ ശിക്ഷിച്ചുകൊണ്ടു ആ വകക്കാരെ എല്ലാം സൎദ്ദിന്യദ്വീപിലേക്കു ക
ടത്തിക്കയും ചെയ്തു.

യഹൂദ ശമൎയ്യകളെ ഭരിപ്പാൻ തിബേൎയ്യൻ മുമ്പെ ഗ്രാതനെ (൧൫–൨൬)
അയച്ചു. അവൻ ൧൧ വൎഷം പാൎത്തു മഹാചാൎയ്യത്വം ഹനാന്റെ മകൻ തുട
ങ്ങിയുള്ളവൎക്ക് ഓരോരൊ വൎഷത്തോളം നല്കി ഒടുവിൽ ഹനാന്റെ പുത്രീഭൎത്താ
വായ കയഫാ എന്ന യോസെഫെ വാഴിച്ചിരിക്കുന്നു. ഗലീലയിൽ വാഴുന്ന
ഹെരോദാ കൈസരുടെ പ്രസാദത്തിന്നായി നപ്തലി നാട്ടിൽ കിന്നെരെത്ത്
സരസ്സിന്റെ തീരത്തു (യോശു. ൧൯, ൩൫) തിബേൎയ്യനഗരത്തെ യവനരസ
പ്രകാരം പണിയിച്ചു പല സാധുക്കളേയും മാനികളേയും നിൎബ്ബന്ധിച്ചു കുടി
ഇരുത്തി. അവന്റെ സഹോദരനായ ശാന്ത പിലിപ്പ് ആ പൊയ്കയുടെ
വടക്കിഴക്കേ ഭാഗത്തു ഗോലാനിലേ ബെത്തചൈദയെ നഗരമാക്കി അല
ങ്കരിച്ചു മരണപൎയ്യന്തം അവിടെ നല്ലവണ്ണം വാണുകൊണ്ടു യൎദ്ദനുറവി
ന്നരികിൽ മുമ്പെ ബാൾഗാദും (യോശു. ൧൧, ൧൭) പിന്നെ ബാൾഹെൎമ്മൊനും
(൧ നാൾ. ൫, ൨൩) ഉള്ള സ്ഥലത്ത് ഒരു കൈസരയ്യയെ (മത്താ. ൧൬, ൧൩)
എടുപ്പിക്കയും ചെയ്തു.

അനന്തരം തിബേൎയ്യൻ നിയോഗിച്ച പിലാതൻ (൨൬–൩൬) യഹൂ
ദയിൽ വന്നു ൧൦ വൎഷം പാൎത്തു. അവൻ കടല്പുറത്തെ കൈസരയ്യയിൽനിന്നു
പട്ടാളത്തെ യരുശലേമിൽ അയച്ചു രാജകൊടി പ്രതിമ മുതലായ ചിഹ്നങ്ങ
ളോടും കൂടെ രാത്രി സമയത്തു പ്രവേശിപ്പിപ്പാൻ തുനിഞ്ഞു. ആയ്തു ഒരു നാടു
വാഴിയും ചെയ്യാത അതിക്രമം ആകകൊണ്ടു വലിയ പുരുഷാരം കൈസര
യ്യെക്കു ഓടി ചെന്നു പിലാതനോടു മുറയിട്ടു ഈ അധൎമ്മസാധനങ്ങളെ തിരു
പട്ടണത്തുനിന്നു നീക്കുവാൻ അപേക്ഷിച്ചു. അവൻ നിഷേധിച്ചാറെ അ
വർ ഹെരോദാവിൻ അരമന മുമ്പാകെ കവിണ്ണുവീണു ൫ രാപ്പകൽ അനങ്ങാ
തെ പാൎത്തു. ആറാം ദിവസം പിലാതൻ രംഗസ്ഥലത്തു കടന്നു ന്യായാസനം
ഏറിയപ്പോൾ അവർ പിഞ്ചെന്നു മുട്ടിച്ചാറെ അവൻ ചേകവരെ വരുത്തി
വളയിച്ചു തൽക്ഷണം പോകുന്നില്ലെങ്കിൽ വധിക്കും എന്നു വാൾ ഓങ്ങിച്ചു
ഭയപ്പെടുത്തിയാറെ അവർ എല്ലാവരും പിന്നെയും കവിണ്ണുവീണു കഴുത്തു
നീട്ടി കാട്ടി ധൎമ്മലംഘനത്തെക്കാളും മരിക്ക നല്ലൂ എന്നു നിലവിളിക്കയാൽ
പിലാതൻ സ്തംഭിച്ചു ആ പ്രതിമകളെ മടിയാതെ വാങ്ങി കൈസരയ്യക്ക് അ
യപ്പാനും കല്പിച്ചു. [ 89 ] പിന്നെ അവൻ യരുശലേമിൽ വെള്ളം പോരാ എന്നു കണ്ടു കൊൎബ്ബാൻ
ൎഎന്ന ദേവഭണ്ഡാരത്തിൽനിന്നു വളരെ ദ്രവ്യം എടുത്തു ൧൦ കാതം വഴി ദൂരത്തു
നിന്നു ഒരു തോട്ടിലെ വെള്ളം കല്പാത്തി വെപ്പിച്ചു നഗരത്തോളം വരുത്തി.
അതുകൊണ്ടു പുരുഷാരം ന്യായാസനത്തെ വളഞ്ഞു ക്രുദ്ധിച്ചു മുറയിട്ടു ദുഷി
ച്ചു പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ ചേകവരെ വേഷം മാറ്റിച്ചു പുരുഷാരത്തിൻ ഇ
ടയിൽ അയച്ചു കട്ടാരങ്ങളാലും വടികളാലും അവരെ ശിക്ഷിച്ചു നീക്കുവാൻ
കല്പിച്ചു, ആയവർ ആരും വിചാരിയാത കാലം അടിച്ചു തുടങ്ങി അനേകരെ
കൊല്ലുകയും ചെയ്തു. അന്നോ മറ്റൊരു ഉത്സവതിരക്കുള്ള സമയത്തോ ചില ഗ
ലീലക്കാരുടെ രക്തം ബലി രക്തത്തോടു കലൎന്നു പോയായിരിക്കും (ലൂക്ക. ൧൩, ൧).

പിന്നെ അവൻ എഴത്തുള്ള പൊൻപലിശകളെ ഹെരോദാവിൻ കോയില
കത്തു വഴിപാടായി തൂക്കുവാൻ വിചാരിച്ചു. അപ്പോൾ വളരെ നിലവിളി ഉണ്ടാ
യി ജനം കൈസരോടു സങ്കടം ബോധിപ്പിപ്പാൻ നിശ്ചയിച്ചു തുടങ്ങി. എന്നാ
റെ പിലാതൻ താൻ കൈക്കൂലി തുലോം വാങ്ങി അനന്തദ്രവ്യം അപഹരിച്ചു മാ
നികളെ പരിഹസിച്ചു ന്യായവിസ്താരം കൂടാതെ പലരേയും കൊല്ലിച്ചു അനേ
കം സാഹസങ്ങളെ ചെയ്തു പോയ പ്രകാരം എല്ലാം ഓൎത്തു സംശയിച്ചു തുട
ങ്ങി. പ്രമാണികൾ കൈസരോടു മുറയിട്ടപ്പോൾ പലിശകളെ നീക്കുവാൻ ക
ല്പനയായി. എന്നിങ്ങിനെ ഫീലോന്റെ വൎത്തമാനം (യോ. ൧൯, ൧൨).

അന്നു യേശു എന്ന് ഒരു ജ്ഞാനി ഉണ്ടായിരുന്നു, അതിശയമുള്ള ക്രിയ
കളെ ചെയ്യുന്നവനും സത്യത്തെ മനസ്സോടെ കൈക്കൊള്ളുന്നവരുടെ ഉപദേ
ഷ്ടാവും ആയി പല യഹൂദന്മാരേയും അധികം യവനന്മാരേയും ചേൎത്തു കൊ
ണ്ടു അഭിഷിക്തൻ എന്നുള്ള ക്രിസ്തനായി. അവനെ നമ്മുടെ പ്രമാണികൾ
കുറ്റം ചുമത്തിയപ്പോൾ പിലാതൻ ക്രൂശിന്മേൽ മരിപ്പാൻ വിധിച്ച ശേഷ
വും മുമ്പിൽ ആശ്രയിച്ചവർ കൈവിട്ടില്ല; അവനാൽ ക്രിസ്ത്യാനർ എന്ന
പേർ ധരിച്ചവരുടെ കൂട്ടം ഇന്നേവരെയും ഒടുങ്ങീട്ടുമില്ല എന്നതു ചരിത്രക്കാര
നായ യോസഫിന്റെ സാക്ഷ്യം.

അനന്തരം ശീമോൻ എന്ന് ഒരു ചതിയൻ ശമൎയ്യരോടു ഞാൻ ഗരിജീം
എന്ന തിരുമലമേൽ കയറി മോശ അവിടെ കുഴിച്ചിട്ട വിശുദ്ധ പാത്രങ്ങളെ
എടുത്തു കാട്ടി തരാം എന്നു പറഞ്ഞു താഴ്വരയിൽ ഒരു വലിയ കൂട്ടത്തെ ചേൎത്ത
പ്പോൾ പിലാതൻ കുതിരബലങ്ങളെ അയച്ചു പലരേയും വെറുതെ കൊല്ലി
ച്ചു ശേഷമുള്ളവരെ ചിതറിച്ചു. ഉടനെ ശമൎയ്യപ്രമാണികൾ സുറിയവാഴി
യായ വിതെല്യനോടു സങ്കടം ബോധിപ്പിച്ചു. വിതെല്യനും അവനെ കൈ
സർ വിസ്താരത്തിന്നായി രോമെക്കയച്ചു (൩൬), താൻ യരുശലേമിൽ വന്നു
പെസഹ കാലത്തു (൩൭) യഹൂദൎക്കു ചില ഉപകാരങ്ങളെ ചെയ്തു, ഒരു സ്നേ
ഹിതനെ നാടുവാഴിയാക്കി, കയഫാവെ സ്ഥാനത്തുനിന്നു നീക്കി ഹനാന്റെ
പുത്രനായ യോനഥാനെ മഹാചാൎയ്യനാക്കി, അന്ത്യൊഹ്യെക്കു മടങ്ങി പോക
യും ചെയ്തു. പിലാതനോ രോമയിൽ എത്തുമ്മുമ്പെ ദുഷ്ട കൈസർ മരിച്ചു
(൩൭ മാൎച്ച് ൧൯), കലീഗുലാ എന്ന കായൻ (൩൭–൪൧) വാഴുകയും ചെയ്തു.
പിലാതൻ മറുനാടു കടന്ന ശേഷം മരിച്ചു കളഞ്ഞു എന്നു ഒരു ശ്രുതി ഉണ്ടു.

ഹെരോദാവിൻ മക്കളിൽ ഫിലിപ്പ് ഹെരോദ്യാപുത്രിയായ ശലൊമയെ [ 90 ] വേട്ടതിന്റെ ശേഷം താൻ കുഞ്ഞികുട്ടികൾ ഇല്ലാതെ ബെത്ത്ചൈദയിൽ
വെച്ചു മരിച്ചു (൩൪), കൈസർ അവന്റെ ഇടവകയെ സുറിയനാട്ടോടു ചേ
ൎക്കയും ചെയ്തു.

അവനേക്കാൾ ദുഷ്ടനായ ഗലീലവാഴിയായ ഹെരോദാ അന്തിപാ
തന്നെ. അവൻ അറവിരാജാവായ ഫറിത്തിന്റെ മകളെ വേട്ടു വളരെ
കാലം പാൎത്തപ്പോൾ ഒർ അനുജൻ കെട്ടിയ ഹെരോദ്യ എന്ന മഹാഹെരോദാ
വിൻ പൌത്രിയെ ഒരു രോമയാത്രയിൽ കണ്ടു മോഹിച്ചു ഗൂഢമായി വിവാ
ഹം നിശ്ചയിച്ചു കൂട്ടിക്കൊണ്ടു ഗലീലയിൽ മടങ്ങി വന്ന കാലം അറവിരാജ
പുത്രി വസ്തത ഗ്രഹിച്ചു ക്രോധം മറെച്ചു അഛ്ശനെ കാണ്മാൻ അനുവാദം
വാങ്ങി പോയശേഷം മടങ്ങിവന്നതും ഇല്ല. അവളുടെ പിതാവ് അപമാനം
സഹിയാതെ പട്ടാളം ചേൎത്തു പട തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഹെരോദാപക്ഷം തോറ്റു
ഒരു സൈന്യം മുഴുവൻ ഒടുങ്ങുകയും ചെയ്തു. എന്നാറെ യഹൂദർ ഇതു സ്നാ
പകന്റെ കുലനിമിത്തം വന്ന കൂലി എന്നു നിശ്ചയിച്ചു. സ്നാപകൻ ആർ
എന്നാൽ നീതിഭക്തിയോടും കൂടെ ജലസ്നാനവും ഏല്പാൻ ഉപദേശിച്ച യോ
ഹനാൻ എന്ന് ഒർ ഉത്തമൻ തന്നെ. രാജാവ് ജനരഞ്ജന നിമിത്തം അവ
നെ ഭയപ്പെട്ടു മകൈർ കോട്ടയിൽ അടെച്ചു വെച്ചു ഒടുവിൽ കൊന്നിരുന്നു.

ഈ ദേവശിക്ഷയെ അറിയാതെ ഹെരോദാ തിബെൎയ്യനോടു വളരെ സ
ങ്കടം ബോധിപ്പിച്ചാറെ, വിതെല്യൻ ഹറിത്തെ ജയിച്ചു തല വെട്ടി അയക്കേ
ണം എന്ന കല്പന അനുസരിച്ചു ഒരു പട്ടാളം ചേൎത്തു യരുശലേമിൽ വന്നു ബ
ലി കഴിപ്പിച്ചു മഹാചാൎയ്യനെ പിന്നെയും മാറ്റിയപ്പോൾ തിബേൎയ്യൻ മരിച്ച
പ്രകാരം കേട്ടു. ഉടനെ സന്തോഷിച്ചു താൻ മുമ്പേ തന്നെ ഹെരോദാവിങ്കൽ
സിദ്ധാന്തക്കാരനാകകൊണ്ടു പുതു കൈസരുടെ സമ്മതം അറിയുന്നില്ല
ല്ലോ എന്നു ചൊല്ലി പടയെ അതിർ കടത്താതെ വെറുതെ അന്ത്യൊഹ്യെക്കു
മടങ്ങി പോകയും ചെയ്തു. (൩൭)

ഇതല്ലാതെ മറ്റൊരു ശിക്ഷയും ഹെരോദാവിന്നു സംഭവിച്ചു. ഹെരോദ്യ
യുടെ ജ്യേഷ്ഠനായ ഹെരോദാ അഗ്രിപ്പാ എന്നവൻ (അപോ. ൧൨.) രോ
മയിൽവെച്ചു വളൎന്നു, മുതൽ എല്ലാം നശിപ്പിച്ചും കടം പിണഞ്ഞും കൊണ്ടു
വലഞ്ഞു മരിച്ചു കളവാൻ ഭാവിച്ചപ്പോൾ ഭാൎയ്യ വിരോധിച്ചു ഹെരോദ്യയോടു
വളരെ ഇരന്ന ശേഷം അവളെ കെട്ടിയ ഗലീലവാഴി അവനെ തിബേൎയ്യന
ഗരത്തിൽ മാസപ്പടിക്കാരനാക്കി രക്ഷിച്ചു. എന്നാറെ അവൻ ദാരിദ്ര്യനിന്ദയെ
സഹിയാതെ ഓടി പോയി വളരെ അപമാനദുഃഖങ്ങൾ അനുഭവിച്ച ശേഷ
വും രോമയിൽ എത്തി മൂഢകൈസരായ കായന്റെ തോഴനായ്ചമഞ്ഞു. ധൂ
ൎത്തു നിമിത്തം തിബേൎയ്യൻറ വിധിയാൽ ൬ മാസം തടവിലായ ശേഷം സിം
ഹം ചത്തു സ്വാതന്ത്ര്യം വന്നു, കായൻ ഇരിമ്പു ചങ്ങലയുടെ തൂക്കത്തിൽ ഒരു
പൊൻ ചങ്ങലയും രാജനാമവും കിരീടവും ഫിലിപ്പ് ലുസന്യ എന്നവരുടെ
ഇടവകയും (ലൂ. ൩, ൧.) കൊടുത്തു. ഇപ്രകാരം അവൻ മഹാഘോഷത്തോടും
കൂടെ കനാനിൽ വന്നു രാജാവായി വാണപ്പോൾ (൩൮) പെങ്ങൾ അസൂയ
ഭാവിച്ച മുമ്പെ നമ്മുടെ മാസപ്പടിക്കാരനായ ഈ ഇരപ്പന്നു കിട്ടിയ സ്ഥാനം
നമുക്കും ലഭിക്കണം, എത്ര ചെലവിട്ടാലും വേണ്ടതില്ല എന്നു നിത്യം മുട്ടിച്ചു [ 91 ] ഗലീലവാഴിയെ വശീകരിച്ചൂ ഇരുവരും രോമയിലേക്കു പുറപ്പെട്ടു പോകയും
ചെയ്തു. ആയ്ത് അഗ്രിപ്പാ അറിഞ്ഞ ഉടനെ ഒരു വിശ്വസ്തനെ രോമയിലേ
ക്കയച്ചു, ഇടപ്രഭു പാൎസിപക്ഷക്കാരൻ, വമ്പടെക്കുള്ള ആയുധം എല്ലാം ചര
തിച്ചതു മത്സരത്തിന്നല്ലാതെ എന്തിന്നാകുന്നു എന്നു ബോധിപ്പിച്ചു. കായനും
ഹെരോദാവെ കണ്ടാറെ ലുഗ്ദൂനിലേക്കു നാടു കടത്തി ഗലീല പരായ്യനാടുകളെ
അഗ്രിപ്പാവിന്നു കൊടുക്കയും ചെയ്തു (൩൯). ഇതത്രെ ആ കുറുക്കന്റെ (ലൂക്ക.
൧൩, ൩൨) അവസാനം.

കായൻ താൻ ഭ്രാന്തു പിടിച്ചു ദേവൻ എന്ന് എത്രയും സ്ഥിരമായി നിശ്ച
യിച്ചു തന്റെ പ്രതിമയെ യരുശലേമാലയത്തിലും പ്രതിഷ്ഠിപ്പാൻ കല്പിച്ചു.
യഹൂദർ ഉടനെ പൊരുതു മരിപ്പാൻ ഒരുങ്ങിയപ്പോൾ നാടുവാഴി വലഞ്ഞു
കരുണ ഭാവിക്കയാൽ കായൻ വളരെ കോപിച്ചശേഷം തൽക്കാലം രോമയിൽ
വസിച്ചിരുന്ന അഗ്രിപ്പാ അവന്ന് ഒരു നല്ല സദ്യ ഉണ്ടാക്കി പ്രസാദം വരു
ത്തി കൌശലത്തോടെ ചോദിച്ചു ആ ബിംബപ്രതിഷ്ഠ വേണ്ടാ എന്ന വരം
വാങ്ങുകയും ചെയ്തു. കൈസരുടെ അപമൃത്യുവിൽ പിന്നെ ക്ലൌദ്യൻ കൈ
സരും (൪൧—൫൪) ആ അഗ്രിപ്പാവിൽ കടാക്ഷിച്ചു യഹൂദശമൎയ്യനാടുകളേയും
മഹാഹെരോദാവിൻ രാജ്യവും എല്ലാം ൫൦ ലക്ഷം വരവിനോടു കൂടെ അവന്നു
കൊടുത്തു. ആ ഭാഗ്യംനിമിത്തം അവൻ ഉയൎന്നു ദൈവത്തോടു പിണങ്ങി
(അപോ. ൧൨) താൻ ദേവൻ എന്നു വിചാരിച്ചു പോകയാൽ ദിവ്യബാധയാൽ
പീഡിച്ചു മരിച്ചു († ൪൪) യഹൂദവംശത്തിന്നു ഹെരോദ്യവാഴ്ച ഒടുങ്ങുകയും
ചെയ്തു. അവന്റെ മകനായ രണ്ടാം അഗ്രിപ്പാവിന്നു (അപോ. ൨൫,
൧൩) ചെറിയ ഇടവകയും രാജനാമവും ദേവാലയകാൎയ്യവും മാത്രമേ ഉള്ളു.
അവൻ ദ്രുസില്ല (൨൪, ൨൪) ബരനീക്ക (൨൫, ൨൩) എന്നെ വല്ലാത്ത സഹോ
ദരിമാരോടും കൂടെ യരുശലേമിന്റെ നാശം കണ്ടു വയസ്സനായ്മരിച്ചു.

ഇങ്ങിനെ ഉള്ള രാജ്യ വിശേഷങ്ങളെ യോസെഫിൻ ചരിത്രത്തിലും മറ്റും
വിവരമായി കാണാം. തിബേൎയ്യന്റെ ഇളമസ്ഥാനം മുതൽ ൧൫ആം വൎഷം
(ലൂക്കാ ൩, ൧) ൨൭ ക്രിസ്താബ്ദം തന്നെ. അക്കാലത്തിൽ യേശുവിന്റെ സ്നാന
വും അവന്റെ മുപ്പതാം വയസ്സും (ലൂക്ക.൩, ൨൩) ഒത്തുവരുന്നു. പിന്നെ ൨൮
ക്രിസ്താബ്ദത്തിൽ പെസഹകാലത്തു മഹാഹെരോദാവ് തുടങ്ങിയ ദേവാലയ
പണിക്കു നേരെ ൪൬ വൎഷം തികഞ്ഞു (യോഹ. ൨, ൨൦). ആയ്തു രോമാബ്ദം
൭൩൪മുതൽ ൭൮൦വരെക്കും ആകുന്നു. ൨൯ ക്രി. പെസഹെക്കു മുമ്പെ സ്നാപ
കൻ മരിച്ചു യേശു മഹോത്സവത്തിന്നു പോയതും ഇല്ല (യോ. ൬, ൨). ൩൦ ക്രി.
(രോമാബ്ദം ൭൮൩) പെസഹ ഒരു വെള്ളിയാഴ്ചയിൽ തന്നെ തുടങ്ങിയത് (ഏ
പ്രിൽ ൭ആം തിയ്യതി). അതുതന്നെ സംശയം കൂടാതെ യേശുവിന്റെ മരണ
ദിവസം. ഈ ചൊന്ന വഷങ്ങളുള്ളിൽ യോഹനാൻ യേശു എന്നവരുടെ
ക്രിയ തികഞ്ഞു വന്നു. [ 92 ] § 16.

THE FORERUNNER'S MINISTRY.

അഗ്രേസരനായ യോഹനാന്റെ പ്രവൎത്തനം.

MATT. III.	MARK I.	LUKE III.
1 In those days came John the Baptist, preaching in the wilderness of Judæa, 2 And saying, Repent ye: for the kingdom of heaven is at hand. 3 For this is he that was spoken of by the prophet Esaias, saying, The voice of one crying in the wilderness, Prepare ye the way of the Lord, make his paths straight. 4 And the same John had his raiment of camel's hair, and a leathern girdle about his loins; and his meat was locusts and wild honey. 5 Then went out to him Jerusalem, and all Judæa, and all the region round about Jordan, 6 And were baptized of him in Jordan, confessing their sins. 7 But when he saw many of the Pharisees and Saddu— cees come to his baptism, he said unto them, o generation of vipers, who hath warned you to flee from the Wrath to come? 8 Bring forth therefore fruits meet for repentance: 9 And think not to say with— in yourselves, We have Abra— ham to our father: for I say unto you, that God is able of these stones to raise up children unto Abraham. 10 And now also the axe is laid unto the root of the trees: therefore every tree which bringeth not forth good fruit is hewn down, and cast into the fire. 11 I indeed baptize you with water unto repentance: but he that cometh after me is mightier than I, whose shoes I am not worthy to bear: he shall baptize you with the Holy Ghost, and with fire: 12 Whose fan is in his hand, and he will throughly purge his floor, and gather his wheat into the garner; but he will burn up the chaff with un— quenchable fire.	1 The beginn— ing of the gospel of Jesus Christ, the Son of God; 2 As it is writ— ten in the pro— phets, Belhold, I send my messen— ger before thy face, which shall prepare thy way before thee. 3 The voice of one crying in the wilderness, Pre— pare ye the way of the Lord, make his paths stra— ight. 4 John did bap— tize in the wilder— ness, and preach the baptism of repentance for the remission of sins. 5 And there went out unto him all the land of Judæa, and they of Jerusalem, and were all baptized of him in the river of Jordan, confes— sing their sins. 6 And John was clothed with camel's hair, and with a girdle of a skin about his loins: and he did eat locusts and wild honey: 7 And preached saying, There cometh one mi— ghtier than I after me, the latchet of whose shoes I am not worthy to stoop down and Unloose. 8 Indeed have baptized you with water: but he shall baptize you with the Holy Ghost.	1 Now in the fifteenth year of the reign of Tiberius Cesar, Pontius Pilate being governor of Judæa and Herod being tetrarch of Galilee, and his brother Philip tetrarch of Ituræa and of the region of Trachonitis, and Lysanias the tetrarch of Abilene, 2 Annas and Caiaphas being the high priests, the word of God came unto John the son of Zacharias in the wilderness. 3 And he came into all the country about Jordan, preaching the baptism of repentance for the re— mission of sins; 4 As it is written in the book of the words of Esaias the prophet, saying, The voice of one crying in the wilderness, Prepare ye the way of the Lord, make his paths straight. 5 Every valley shall be filled, and every mountain and hill shall be brought low; and the crooked shall be made straight, and the rough ways shall be made smooth; 6 And all flesh shall see the salvation of God. 7 Then said he to the multitude that came forth to be baptized of him, O generation of vipers, who hath warned you to flee from the wrath to come? 8 Bring forth therefore fruits worthy of re —pentance, and begin not to say within yourselves, We have Abraham to our father: for I say unto you, That God is able of these stones to raise up a children unto Abraham. 9 And now also the axe is laid unto the root of the trees: every tree therefore which bringeth not forth good fruit is hewn down, and cast into the fire. 10 And the people asked him, saying, What shall we do then? 11 He answereth and saith unto them, He that hath two coats, let him impart to him that hath none; and he that hath meat, let him do likewise. 12 Then came also publicans to be baptized, and said unto him, master, what shall we do? 13 And he said unto them, Exact no more than that which is appointed you. 14 And the soldiers likewise demanded of him, saying, and what shall we do? And he said unto them, Do violence to no man, neither accuse any falsely; and be content with your wages. 15 And as the people were in expectation, and all men mused in their hearts of John, whether he were the Christ, or not; 16 John answered, saying unto them all, I indeed baptize you with water; but one mightier than I cometh, the latchet of whose shoes I am not worthy to unloose: he shall baptize you with the Holy Ghost and with fire: 17 Whose fan is in his hand, and he will throughly purge his floor, and will gather the wheat into his garner; but the chaff he will burn with fire unquenchable. 18 And many other things in his exhortation preached he unto the people.

[ 93 ] മശീഹ ക്ഷണത്തിൽ തന്റെ രാജ്യസ്ഥാപനത്തിന്നായി വരുന്നതിന്നു
മുമ്പെ എലീയാവിൻ ശക്തിയോടെ അവന്ന് വഴി നന്നാക്കുന്ന ഘോഷകൻ
മുന്നടക്കേണം എന്നു യശായയും (൪൦, ൩–൫) മലാക്യയും (൩, ൧) പ്രവചിച്ചി
രുന്നു. അപ്രകാരം യോഹനാൻ യൎദ്ദൻതാഴ്വരയിൽ ഇരിക്കുന്ന യഹൂദാകാട്ടിൽ
ഉദിച്ചപ്പോൾ, തന്നെ കേൾ്ക്കുന്നവൎക്കു മരുഭൂമിയിൽ കൎത്താവിൻ വഴിയെ യത്ന
മാക്കുന്ന ശബ്ദവും തന്നെ കാണുന്നവൎക്കു കത്തി പ്രകാശിക്കുന്ന വിളക്കും
ആയി മുൽപുക്കു പുതുകാലത്തെ ഘോഷിച്ചറിയിച്ചു. അത് ഒരു ശബ്ബത്താ
ണ്ടു തന്നെ എന്നു സിദ്ധാന്തം.

നജീർ വൃത്തിക്കു തക്കവണ്ണം അവൻ വാനപ്രസ്ഥനെപോലെ വളൎന്നു
കാട്ടിൽ കിട്ടുന്ന തേനും തുള്ളനും ഭുജിച്ചും രോമംകൊണ്ടു ചമെച്ച വസ്ത്രം ഉടുത്തും
കൊണ്ടു വാക്കിനാലും ഭാവത്താലും ലോകവൈരാഗ്യത്തേയും അനുതാപത്തേ
യും പ്രസംഗിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. രണ്ടാമത് അവൻ പ്രവാചകനായും
വിളങ്ങി. പൂൎവ്വന്മാരെ പോലെ ദേവരാജ്യം സമീപിച്ചു എന്നു മാത്രമല്ല മശീഹ
ഉണ്ടു എന്നു ദേവാത്മമൂലം അറിഞ്ഞും അറിയിച്ചം അവനെ ചൂണ്ടി കാട്ടുവാ
നും തനിക്കു കല്പന വന്നു. മൂന്നാമത് അവൻ സ്നാപകനായവൻ. പാളയം
എല്ലാം അശുദ്ധം, ദേവജാതി മുഴുവനും മശീഹെക്ക് അയോഗ്യം, ഗുരുജനങ്ങൾ
വിശേഷാൽ സൎപ്പങ്ങൾ അത്രെ, ആകയാൽ ഇസ്രയേലിൽ കൂടുവാനുള്ള പര
ദേശി കുളിക്കുന്നതു പോലേയും വല്ല പുലയാൽ തീണ്ടി പോയവർ കുളിച്ചിട്ടു
സഭയിൽ കൂടുന്നതു പോലേയും (൩. മോ. ൧൫) പുതുനിയമത്തിൽ ചേരേണ്ടു
ന്നവൎക്കു മുറ്റും ഒരു സ്നാനം വേണം എന്നത് അവൻറെ അഭിപ്രായം.
യോഹനാൻ പാപങ്ങളെ വെവ്വേറെ ഏറ്റുപറയിച്ചു (മത്താ. ൩, ൬) എന്നു
തോന്നുന്നില്ല, പാപം നിമിത്തമുള്ള ദുഃഖത്തോടു കൂടെ സ്നാനത്തെ ഏല്ക്കുന്നതു
തന്നെ പാപസ്വീകാരത്തിന്നു മതിയായിരുന്നു. ഈ സ്നാനം അനുതാപത്തി
ന്നും (മത്താ. ൩, ൧൧) പാപമോചനത്തിന്നും (മാൎക്ക. ലൂക്ക.) ഉള്ളത് എങ്ങിനെ
എന്നാൽ അനുതപിച്ചാൽ മശീഹയാൽ വരേണ്ടുന്ന പാപക്ഷമെക്കു സ്നാനം
അച്ചാരം ആകുന്നു (അപോ. ൧൯, ൪).

ഇപ്രകാരം എലീയാ എന്ന പോലെ യഹോവെക്കു വേണ്ടി വേവാൻ
തുടങ്ങിയപ്പോൾ ജനങ്ങൾ ഭ്രമിച്ചനുസരിച്ചു യൎദ്ദൻതീരത്തു കൂടി വന്നു. സാ
ധുക്കളോട് അവൻ പ്രസംഗിച്ചതു കരുണ സഹോദരസ്നേഹം നേരും ന്യായ
വും കൈവിട്ടതിലേക്കു തിരിച്ചു ചേരേണം (ലൂക്ക. ൩, ൧൧–൧൪). അബ്രഹാം
ബീജത്തിൽ ആശ്രയിച്ചിട്ടു, വരുംകോപത്തിങ്കൽ ഭയപ്പെടാതെ വെറുതെ
സ്നാനം ഏല്പാൻ വന്നവരെ അവൻ സൎപ്പകുലം എന്നു ശാസിച്ചു പുറജാതി
കളിൽനിന്നും ദേവപുത്രർ ഉണ്ടായി വരുമെന്നും ഉദ്ദേശിച്ചു പറഞ്ഞു. ജനപ്ര
സാദത്തിന്നായി കൂടിവന്ന പരീശന്മാരേയും അവരിൽ അസൂയ ഭാവിച്ചു
പിൻചെന്നിട്ടുള്ള ചദൂക്യരേയും കണ്ടാറെ മരങ്ങളുടെ ചുവട്ടിന്നു കോടാലി
വെച്ചു കിടക്കുന്നു എന്നു വിളിച്ചു കപടഭക്തിക്കാരെ ഭയപ്പെടുത്തിക്കൊണ്ടിരുന്നു.

പിന്നെ മണിയും പതിരും ഇടകലൎന്നു നില്ക്കുന്ന കൂട്ടം എല്ലാം നോക്കു
മ്പോൾ ഇതു വേൎത്തിരിപ്പാൻ കളത്തിന്റെ കത്താവിനത്രെ അവകാശം, അ
വനെ സേവിപ്പാൻ കൂടെ ഞാൻ പാത്രമല്ലാതവണ്ണം അവൻ എന്നെക്കാളും [ 94 ] വീൎയ്യമുള്ളവൻ, അവൻ ചിലരെ വിശുദ്ധാത്മാവിലും ചിലരെ അഗ്നിയിലും
മുഴക്കും, ആത്മസ്നാനം നിരസിക്കുന്നവൎക്കു അഗ്നിസ്നാനം ഉള്ളിലും പുറമെ
യും സംഭവിക്കും, ന്യായവിധിയുടെ അഗ്നി കൂടാതെ ആത്മാവ് ആക്കും ലഭി
ക്കയും ഇല്ല എന്നിങ്ങിനെയുള്ള അൎത്ഥങ്ങളെ പ്രവചിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.

§ 17.

THE BAPTISM OF JESUS.
യേശു സ്നാനം ഏറ്റതു.

MATT. III.	MARK I.	LUKE III.
13 Then cometh Jesus from Galilee to Jordan unto John, to be baptized of him. 14 But John forbad him, saying, I have need to be baptized of thee, and comest thou to me? 15 And Jesus answering said unto him, Suffer it to be so now: for thus it becometh us to ful— fil all righteousness. Then he suffered him. 16 And Jesus, when he was baptized, went up straightway out of the water: and, lo, the heavens were opened unto him, and he saw the Spirit of God descending like a dove, and lighting upon him: 17 And lo a voice from heaven, saying, This is my beloved Son, in whom I am well pleased.	9 And it came to pass in those days, that Jesus came from Nazareth of Galilee, and was baptized of John in Jordan. 10 And straightway com— ing up out of the water, he saw the heavens opened, and the Spirit like a dove descending upon him: 11 And there came a voice from heaven, say— ing, Thou art my beloved Son, in whom I am well pleased.	21 Now when all the peo— ple were baptized, it came to pass, that Jesus also be— ing baptized, and praying, the heaven was opened, 22 And the Holy Ghost descended in a bodily shape like a dove upon him, and a voice came from heaven, which said, Thou art my beloved Son; in thee I am well pleased. 23 And Jesus himself began to be about thirty years of age,...

അശുദ്ധരോടുള്ള നിത്യ സംസൎഗ്ഗത്താൽ യേശുവും അശുദ്ധനായി പോ
യി എന്നതു മോശധൎമ്മത്താൽ ജനിക്കുന്ന ഒർ അനുമാനം (൩ മോ ൧൫, ൫.
൧൦ff). പാപമല്ല ജനനം മുതൽ പാപികളോടുള്ള ഉറ്റ സംബന്ധം അത്രെ
യേശുവിന്റെ ദൂഷ്യം. അതിനാൽ അവൻ സർവ്വലോകത്തിന്നായ്ക്കൊണ്ടു
ബലിയാടായ്ചമഞ്ഞതല്ലാതെ സ്നാനത്തിന്നും കൂടെ പാത്രമായി. ശേഷം ഇസ്ര
യേലരെ പോലെ അവനും പിതാവിന്റെ വിളിയെ അനുസരിച്ചു സ്നാനത്തി
ന്നായി വന്നു. യോഹനാനോ പാപം ഏറ്റു പറഞ്ഞവരെ മനസ്സോടെയും
അനുതപിക്കാത്തവരെ മനസ്സല്ലാതെയും എങ്ങിനെ എങ്കിലും വരുന്നവരെ
ഒക്കെയും സ്നാനം കഴിച്ചതിന്റെ ശേഷം യേശുവിൽ മാത്രം പാപം കാണാ
യ്കയാൽ വളരെ ക്ലേശിച്ചു നീ എന്നെ കഴുകേണ്ടിയവനല്ലോ എന്നു നിനെ
ച്ചു വിരോധിച്ചു (മത്ത.). എങ്കിലും യേശു ഇപ്രകാരം സകല നീതിയേയും
നിവൃത്തിക്കേണം എന്നു ചൊല്ലി അവനെ സമ്മതിപ്പിച്ചു പാപികളുടെ കൂട്ട
ത്തിൽ ചേൎന്നു താണു പുഴയിൽ മുഴുകുകയും ചെയ്തു.

ഞാൻ അവനെ അറിഞ്ഞില്ല എന്നു സ്നാപകൻ പിന്നേതിൽ രണ്ടുവട്ടം
ശിഷ്യരുടെ മുമ്പാകെ പറഞ്ഞതും (യോ. ൧, ൩൧–൩൩), നിന്നാൽ എനിക്കു
സ്ഥാനപ്പെടുവാൻ ആവശ്യം എന്നു സ്നാനം ഏല്പിക്കുന്നേരം ചൊല്ലിയതും
തമ്മിൽ ഒക്കുന്നതു എങ്ങിനെ എന്നു സംശയിപ്പാൻ ഇട ഉണ്ടു. മുന്നറിഞ്ഞി
ട്ടല്ലയോ പാത്രാപാത്രത്വംകൊണ്ടു ഭാഷിപ്പാൻ സംഗതി വന്നുള്ളു. അത് [ 95 ] എങ്ങിനെ എന്നാൽ: യോഹനാൻ യേശുവിന്റെ ബാല്യകഥയേയും മറ്റും കേ
ട്ട ഇവൻ മശീഹ എന്ന് ഒരു സമയം ഊഹിച്ചെങ്കിലും ഇരുവർ മുഖാമുഖമായി
തമ്മിൽ കണ്ടറിയാതെ സ്നാനദിവസംവരെക്ക് കേവലം വേറിട്ടു പാൎത്തിരുന്നു.
യോഹനാൻ ഇസ്രയേലിന്നു വെളിവാകേണ്ടും നാൾവരെ കാടുകളിൽ വസി
ച്ചിരുന്നു എന്നുണ്ടല്ലോ (ലൂക്ക. ൧, ൮൦). എന്നാൽ സ്നാനത്തിന്നായി ഒരുങ്ങി
യവർ തങ്ങളുടെ പാപങ്ങളെ ഏറ്റു പറഞ്ഞിട്ടു തന്നെ സ്നാനപ്പെട്ടു എന്നു
കേൾക്കുന്നു (മത്ത. മാ.). ൟ ആചാരത്തിന്ന് ഒത്തവണ്ണം യേശുവും കൂടെ
ഒരു വിധമായ പാപസ്വീകാരത്തോടു കൂടെ സ്നാപകനോട് അണഞ്ഞായിരി
ക്കും. അതായതു സ്വന്തപാപം ഇല്ലായ്കയാൽ ലോകപാപം എന്ന വൻഭാരം
ചുമന്നു ദുഃഖിച്ചുകൊണ്ടു പാപത്തിൻ അവസ്ഥ ഇന്നതെന്നു സൎവ്വവംശ
ത്തിൻ പേരിൽ അപൂൎവ്വ രീതിയായി അറിയിച്ചെന്നു തോന്നുന്നു. ആശ്ചൎയ്യ
മുള്ള ൟ പാപസ്വീകാരത്തെ കേൾക്കയും യേശുവിൻ വിശുദ്ധ മുഖഭാവാദി
കളെ കാൺ്കയും ചെയ്ത നിമിഷത്തിൽ തന്നെ ഇവനേ മശീഹ എന്നു സ്നാ
പകന്നു ഊഹിപ്പാൻ ഇട വന്നു. ആകയാൽ ഈ വിശുദ്ധനെ സ്നാനപ്പെടു
ത്തുവാൻ മടിച്ചു നിന്നാൽ എനിക്കു സ്നാനം ഉണ്ടാവാൻ ആവശ്യം എന്നും
മറ്റും പറഞ്ഞതു. എങ്കിലും മശീഹയെ കുറിച്ചുള്ള പൂൎണ്ണ നിശ്ചയം അവന്നു
വന്നതു സ്നാനത്തിൽ പിന്നെ ഉണ്ടായ സ്വൎഗ്ഗീയ അടയാളവും ശബ്ദവും
കൊണ്ടത്രെ.

മേഘങ്ങൾ വേൎവ്വിട്ടു വാനം തുറന്നതും, ദേവാത്മാവ് ശരീരസ്വരൂപമാ
യിട്ടു ശുദ്ധപരമാൎത്ഥതെക്കു കുറിയാകുന്ന പ്രാവു പോലെ യേശുവിന്മേൽ ഇറ
ങ്ങിവന്നു പാൎത്തതും (യോ.), നീ (“ഇവൻ” —മത്ത.) എന്റെ പ്രിയപുത്രൻ,
നിന്നിൽ ഞാൻ പ്രസാദിച്ചു എന്ന ദിവ്യശബ്ദം കേൾപിച്ചതും, ഈ മൂന്നു
ലക്ഷണവും ജനസംഘത്തിന്നല്ല മശീഹെക്കും അവന്റെ ഘോഷകനും
വേണ്ടി അത്രെ ഉണ്ടായ്വന്നതു. അന്നു മുതൽ യോഹനാൻ ഇവൻ ദേവപു
ത്രൻ എന്നു സാക്ഷ്യം പറഞ്ഞു (യോ. ൧, ൩൪). യേശുവും മശീഹവേലെ
ക്കായി ഉത്സാഹിപ്പിക്കുന്ന ആത്മാവിന്റെ വശത്തിൽ ആയ്നടന്നു (ലൂക്ക. ൪, ൧).

§ 18.

THE TEMPTATION OF JESUS.
യേശുവിന്റെ പരീക്ഷ.

MATT. IV.	MARK I.	LUKE IV.
1 Then was Jesus led up of the spirit into the wilderness to be tempted of the devil. 2 And when he had fasted forty days and forty nights, he was afterward an hungred. 3 And when the tempter came to him, he said, If thou be the Son of God, com— mand that these stones be made bread.	12 And imme— diately the spi— rit dri— veth him into the wil—derness.	1 And Jesus being full of the Holy Ghost returned from Jordan, and was led by the Spirit into the wilderness, 2 Being forty days tempted of the devil. And in those days he did eat nothing: and when they were ended, he afterward hungered. 3 And the devil said unto him, If thou be the Son of God, command this stone that it be made bread.

[ 96 ]

Matt. IV.	Mark I.	Luke IV.
4 But he answered and said, it is writ— ten, Man shall not live by bread alone, but by every word that proceedeth out of the mouth of God. 5 Then the devil taketh him up into the holy city, and setteth him on a pinnacle of the temple, 6 And saith unto him, If thou be the Son of God, cast thyself down: for it is written, He shall give his angels charge concerning thee: and in their hands they shall bear thee up, lest at any time thou dash thy foot against a stone. 7 Jesus said unto him, It is written again, Thou shalt not tempt the Lord thy God. 8 Again, the devil taketh him up into an exceeding high mountain, and sheweth him all the kingdoms of the world, and the glory of them; 9 And saith unto him, All these things will I give thee, if thou wilt fall down and Worship me. 10 Then saith Jesus unto him, Get thee hence, Satan: for it is written, Thou shalt Worship the Lord thy God, and him only shalt thou serve. 11 Then the devil leaveth him, and, be— hold, angels came and ministered unto him.	13 And he was there in the wil— derness forty days, tempt— ed of Satan; andwas with thewild beasts: and the angels mini— stered unto him.	4 And Jesus answered him, saying, It is written, That man shall not live by bread alone, but by every word of God. 5 And the devil, taking him up into an high mountain, shewed unto him all the kingdoms of the world in a moment of time. 6 And the devil said unto him, all this power will I give thee, and the glory of them; for that is delivered unto me; and to whom— soever I will I give it. 7 If thou therefore wilt worship me, all shall be thine. 8 And Jesus answered and said unto him, Get thee behind me, Satan: for it is written, Thou shalt worship the Lord Thy God, and him only shalt thou serve. 9 And he brought him to Jerusalem, and set him on a pinnacle of the temple, and said unto him, If thou be the Son of God, cast thyself down from hence: 10 For it is written, He shall give his angels charge over thee, to keep thee: 11 And in their hands they shall bear thee up, lest at any time thou dash thy foot against a stone. 12 And Jesus answering said unto him, It is said, Thou shalt not tempt the Lord thy God. 13 And when the devil had ended all the temptation, he departed from him for a season.

ഇപ്രകാരം യേശുവിന്നു മശീഹാഭിഷേകം ഉണ്ടായ ഉടനെ വിശുദ്ധാ
ത്മാവ് അവനെ മരുഭൂമിയിൽ ആക്കി. അവിടെ അവൻ ഇസ്രയേലിന്റെ
൪൦ യാത്രാവൎഷങ്ങൾ്ക്കും മോശ എലീയാ എന്നവരുടെ നോമ്പിന്നും നിവൃത്തി
വരുത്തി ൪൦ ദിവസം ഒന്നും ഭക്ഷിക്കാതെ മൃഗങ്ങളോടുകൂടെ ഇരുന്നു (മാൎക്ക.)
പിശാചിന്റെ പരീക്ഷകളേയും ഏറ്റുകൊണ്ടു വസിച്ചു (ലൂക്ക.). ഒന്നാം ആ
ദാമെ വഞ്ചിച്ചവൻ രണ്ടാമനാൽ തനിക്കു വരേണ്ടുന്ന തോല്വിയെ ഊഹിക്കാ
തെ ഇരുന്നില്ലപോൽ. അതുകൊണ്ട് അവൻ തന്നാൽ ആകുന്നടത്തോളം
മശീഹയെ വിരോധിച്ചു തൽക്രിയെക്കു ഭംഗം വരുത്തുവാൻ നോക്കി. യേശു
പാപം കൂടാതവണ്ണം സകലത്തിലും നമ്മപോലെ പരീക്ഷിക്കപ്പെട്ടവനും
(എബ്ര. ൪, ൧൫) പല ഇഛ്ശകളോടും ഭയങ്ങളോടും പൊരുതുന്നവനും വചന
വാളെ ധരിക്കുന്ന വിശ്വാസം കൊണ്ടത്രെ ജയിക്കുന്നവനും എന്നുള്ളതു പ്രസി
ദ്ധമായ്വരേണ്ടതു (എബ്ര. ൫, ൮). ഗഥ്ശമനയിലും ഗൊല്കഥയിലും ഭയത്താ
ലേ പരീക്ഷ; യഹൂദാമരുഭൂമിയിൽവെച്ചു മൂന്നു വിധമുള്ള അഭിലാഷങ്ങളാൽ
അത്രെ (൧ യോഹ. ൨, ൧൬). ദേവരാജ്യത്തെ സ്ഥാപിപ്പാനായി ദേവാത്മാവ്
ഒരു വഴിയെ കാട്ടുമ്പോൾ ലോകത്തിൽ വ്യാപരിക്കുന്ന ദുരാത്മാവ് വേറെ വഴി
കളെ കാണിച്ചു മശീഹയെ വശീകരിപ്പാൻ അദ്ധ്വാനിച്ചു.

ആയ്ത് എങ്ങിനെ സംഭവിച്ചു എന്നു നിശ്ചയിച്ചുകൂടാ. സാത്താൻ വല്ല
വേഷവും ധരിച്ചു സംസാരിച്ചിട്ടോ പക്ഷെ പരീക്ഷകളെ എല്ലാം യേശു
വിന്റെ ഉള്ളത്തിൽ മാത്രം തോന്നിച്ചിട്ടോ അഥവാ (മത്ത. ൧൬, ൨൩ എന്ന
പോലെ) മനുഷ്യനെകൊണ്ടു പറയിച്ചിട്ടോ ഈ വക പലതും നിൎണ്ണയിപ്പാൻ
ധൈൎയ്യം പോരാ; യേശു ഒഴികെ സത്യവാന്മാർ ആരും ആ പരീക്ഷയുടെ [ 97 ] വിവരം കാണാതിരിക്കയാൽ അവൻ പിന്നേതിൽ തന്റെ ശിഷ്യന്മാരോട്
അല്പം മൂടിക്കൊണ്ടു ചുരുക്കി പറഞ്ഞതു നമുക്കു മതി എന്നു തോന്നേണം. നീ
ദേവപുത്രൻ എങ്കിൽ ഈ വിശപ്പ് എന്തിന്നു? കല്ലുകളെ അപ്പവും വനത്തെ
നാടും നാട്ടിനെ ഏദൻതോട്ടവും ദാരിദ്ര്യത്തെ ഐശ്വൎയ്യവുമാക്കി മാറ്റുന്നതു
മശീഹെക്കു വിഹിതമല്ലോ (യശ. ൩൫) എന്നു പരീക്ഷകന്റെ ഒരു വാക്കു ത
ന്നെ. ഇപ്രകാരമുള്ള ജഡവാഴ്ചയും ഭോഗസമൃദ്ധിയും ലോകർ ആഗ്രഹിക്കു
ന്നതിനെ യേശു ൫ മോ. ൮, ൩ എന്ന വാക്യത്താൽ ആക്ഷേപിച്ചു ദേവവായി
ലേ വചനത്താൽ അത്രെ ജീവിപ്പാൻ നിശ്ചയിച്ചു. എന്തോ, വാനത്തിൽനി
ന്ന് എന്ന പോലെ നീ ദേവാലയത്തിൽനിന്നു ചാടി യരുശലേമിൽ കടന്നാൽ
പ്രജകൾ എല്ലാം കാല്ക്കൽ വണങ്ങും; യഹോവാഭിഷിക്തന്നു ഒന്നിനാലും ഹാ
നി വരാതവണ്ണം ദൂതസേവ ഉണ്ടല്ലോ (സങ്കീ. ൯൧, ൧൧ഽ). എന്നതിന്നു നിൻ
ദൈവമായ യഹോവയെ പരീക്ഷിക്കരുത് (൫ മോ. ൬, ൧൬ ) എന്നുള്ള മൊഴി
പറഞ്ഞു, പടികൾ ഉള്ളേടം ചാട്ടം അരുതു, ദേവക്രമത്തിൽ നടക്ക നല്ലു എന്നു
വെച്ചു ലോകമാനത്തെ തള്ളിക്കളഞ്ഞു. മൂന്നാമത്, സകല പൎവ്വതങ്ങളിലും ഉയ
ൎന്നു വരേണ്ടതു ചിയോൻമല തന്നെ അല്ലോ (യശ. ൨, ൨). അതിന്മേൽ
യേശുവെ നിറുത്തി സൎവ്വരാജ്യങ്ങളേയും സ്വാധീനത്തിൽ ആക്കുന്ന ദിഗ്ജ
യവും ചക്രവൎത്തിത്വവും കാട്ടി, ഇതൊക്കയും രക്ഷിപ്പാൻ മശീഹെക്ക് അവ
കാശമാകുന്നുവല്ലോ; “നീ എന്റെ പുത്രൻ' എന്നരുളിച്ചെയ്തവൻ അന്ന്
"എന്നോടു ചോദിക്ക എന്നാൽ ജാതികളെ ഉടമയായും ഭൂമിയുടെ അറ്റങ്ങളെ
അവകാശമായും തരാം” എന്നുകൂടെ കല്പിച്ചു പോൽ (സങ്കീ. ൨); ഇഹലോകപ്ര
ഭുവിന്നു അല്പം മാത്രം ഉപചാരം കാട്ടേണ്ടി വരും, സകലവും അവൻറ കൈവ
ശമല്ലോ (ലൂക്ക.) എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ യേശു ക്രുദ്ധിച്ചു നിൻ ദൈവമാകുന്ന
യഹോവയെ മാത്രം വന്ദിക്കയും സേവിക്കയും വേണം (൫ മോ. ൬, ൧൩) എന്ന
വാക്യത്തെ പിടിച്ചു പിതാവിൻ കയ്യിൽനിന്നല്ലാതെ സൎവ്വാധികാരവും വേ
ണ്ടാ എന്നുറെച്ചു പരീക്ഷകളെ നീക്കുകയും ചെയ്തു.

പിശാചിലും അവന്റെ രാജ്യത്തിലും ജയംകൊണ്ടശേഷം മൃഗസംസൎഗ്ഗ
വും തീൎന്നു ദേവദൂതന്മാർ അടുത്തു വന്നു കൊണ്ടാടി സേവിക്കയും ചെയ്തു.
പരീക്ഷകനോ ഒരു സമയത്തിന്ന് അവനെ വിട്ടുപോയതേ ഉള്ളു (ലൂ ക്ക.).
അനന്തരം യേശു യോഹനാൻ ഉള്ള സ്ഥലത്തേക്കു മടങ്ങി ചെന്നു (യോ.
൧, ൨൯).

§ 19.

CHRIST'S PLAY.
യേശുവിന്റെ ആലോചന.

യേശു യഹൂദരുടെ ജഡികമായ മശീഹകാംക്ഷപ്രകാരം അല്ല, ദൈവഹി
തപ്രകാരമേ മശീഹയായി വാഴുവാൻ നിശ്ചയിച്ചപ്പോൾ മരണപൎയ്യന്തം താ
ണല്ലാതെ ഉയൎന്നു വാഴുക ഇല്ല എന്നു കണ്ടു പിതാവിന്റെ അഭിപ്രായത്തെ
എല്ലാം ബോധിച്ചു സമ്മതിച്ചനുസരിക്കയും ചെയ്തു. [ 98 ] എന്നാൽ താൻ മശീഹ (അഭിഷിക്തൻ) എന്നതിനെ മനുഷ്യരുടെ ര
ക്ഷെക്കു വേണ്ടി വെളിപ്പെടുത്തേണ്ടിയത് എങ്കിലും യഹൂദരുടെ ഇടൎച്ചകൾ
നിമിത്തം പലപ്രകാരത്തിലും മൂടേണ്ടതും ആയിരുന്നു. അതുകൊണ്ട് അവൻ
ആരിലും തന്നെ ഏല്പിക്കാതെയും (യോ. ൨, ൨൪) വല്ല ഭൂതങ്ങൾ തന്നെ അ
റിയിച്ചാൽ അവരെ ശാസിച്ചും തന്നെ വാഴിപ്പാൻ ഭാവിച്ച യഹൂദരെ വിട്ട്
ഒളിച്ചുംകൊണ്ടു പാൎത്തു. എങ്കിലും ശമൎയ്യക്കാരത്തിയേയും അവളുടെ നാട്ടുകാ
രേയും അറിയിപ്പാൻ മടിച്ചില്ല (യോ. ൪), ശിഷ്യന്മാരേയും ആ നാമത്തെ ക്ര
മത്താലെ ഗ്രഹിപ്പിച്ചു. മരണശിക്ഷ വരും എന്നു കണ്ട നേരമേ മഹാലോകർ
മുഖാന്തരം താൻ മശീഹ എന്നു സ്പഷ്ടമായി പറകയും ചെയ്തു.

അധികം രസിച്ച നാമം മനുഷ്യപുത്രൻ എന്നുള്ളതു. ആയ്തു ദാനിയേൽ
മശീഹയെ കുറിച്ചു പറഞ്ഞിട്ടും (൭, ൧൩) യഹൂദരിൽ അധികം നടപ്പായ്വന്നി
ല്ല (യോ. ൧൨, ൩൪). അവർ മശീഹ ദേവപുത്രൻ എന്ന പറഞ്ഞിരിക്കേ
യേശു മാനുഷഭാവമുള്ളവൻ എന്നു കാട്ടുവാൻ അധികം ഇഛ്ശിച്ചു (മത്ത. ൮,
൨൦; ൧൨, ൩൨; ൨൬, ൨൪; യോ. ൧൯, ൫), മനുഷ്യരോടു ബലക്ഷയങ്ങളിലും
കഷ്ടമരണങ്ങളിലും കൂറ്റായ്മ ഭാവിപ്പാൻ രസിച്ചു. പിന്നെ ആ നാമം രണ്ടാം
ആദാം എന്നതിനോടും ഒത്തു വരുന്നു (യോ. ൩, ൧൩). താൻ മനുഷ്യപുത്ര
നാകകൊണ്ടു മനുഷ്യജാതിക്കു ന്യായംവിധിപ്പാൻ അധികാരം കൂടെ പ്രാപി
ച്ചു എന്നുള്ള അൎത്ഥം ദാനിയേലിൻ പ്രവാചകത്താലും ജനിക്കുന്നു (മത്ത.
൨൬, ൬൪; യോ. ൫, ൨൭).

ദേവാനുസരണം തന്നെ സൎവ്വ പ്രമാണം എന്നു ബോധിക്കയാൽ
താൻ ക്രൂശിലേ മരണപൎയ്യന്തം നിത്യം അനുസരണം പഠിച്ചതേ ഉള്ളു (ഫില.
൨, ൮; എബ്ര. ൫, ൮). മനുഷ്യപുത്രനാകകൊണ്ടു ശുദ്ധമനുഷ്യൎക്കു കല്പിച്ച
ആദിന്യായം മാത്രമല്ല (മത്ത. ൧൯, ൮) പാപികളിൽ വിധിച്ച ദേവകല്പനയും
അനുസരിക്കേണ്ടിവന്നു. ആയ്തു ഒന്നാമതു ഗോത്രപിതാക്കന്മാരുടെ ന്യായം
(യോ. ൭, ൨൩), രണ്ടാമത് ഇസ്രയേലിൽ വ്യവസ്ഥയായ്ക്കല്പിച്ച മോശധൎമ്മം
(മാൎക്ക. ൧൦, ൧൯; മത്ത. ൧൫, ൪), മൂന്നാമതു പ്രവാചകവിധികൾ (മത്ത.
൫, ൧൭). അതു കൂടാതെ കഴിയുന്നേടത്തോളം മാനുഷകല്പനയേയും അനുസരി
ച്ചു; അതിൽ ഒന്നു മൂപ്പന്മാരുടെ വെപ്പുകൾ (മത്ത. ൨൩, ൨f: ൨൩), രണ്ടാമത്
ഇസ്രയേലിലുള്ള വിസ്താരസഭ (മത്ത. ൫, ൨൨), മൂന്നാമതു രോമരുടെ രാജാധി
കാരം (മത്ത. ൨൨, ൨൧; യോ. ൧൯, ൧൧).

ഇങ്ങിനെ ൭ വിധത്തിലും അനുസരണം ശീലിച്ചവൻ എങ്കിലും തനിക്കു
ദാസത്വം തന്നെ അല്ല ദാസന്റെ ഛായ മാത്രമേ ഉള്ളു. ദിവ്യസ്വാതന്ത്ര്യ
ത്തെ പ്രമാണികൾ്ക്കും പിലാതനും മുമ്പാകെ വാക്കിനാലും മൌനത്താലും കാ
ണിച്ചു; സ്വതന്ത്രനായിട്ടത്രെ ശബ്ബത്തെ കൊണ്ടാടി (മത്ത. ൧൨, ൮), ദേവാ
ലയപ്പണിക്കായി പണം കൊടുത്തു (മത്ത. ൧൭, ൨൬.), താൻ മനുഷ്യൎക്കല്ല പി
താവിന്നു മാത്രം അധീനൻ എന്നു കാട്ടുകയും ചെയ്തു. അതുകൊണ്ടു മഹാ
ചാൎയ്യന്മാൎക്കും തന്റെ പ്രവാചകാധികാരത്തെ കുറിച്ച കണക്കു ബോധിപ്പി
ച്ചില്ല (മത്ത. ൨൧, ൨൭), വൈദികരെ പാരമ്പൎയ്യന്യായം നിമിത്തം ആക്ഷേപി
ച്ചു (മത്ത. ൧൫, ൩. ൬; മാൎക്ക. ൭, ൧൩), ഗലീലവാഴിയെ രണ്ടുവട്ടം അനുസ [ 99 ] രിക്കാതെ ഇരുന്നു (ലൂക്ക. ൧൩, ൩൨; ൨൩, ൯), പിലാതനെ പാപത്തെ ഓൎപ്പി
ച്ചു സത്യരാജാവായി എതിരിട്ടു, എല്ലാ സമയത്തും ദിവ്യധൎമ്മത്തിന്റെ അക്ഷ
രത്തേയും ഭാവത്തെയും ഇസ്രയേലിൽ ഉണ്ടായ മുങ്കുറികളേയും ഊനം വരാ
തവണ്ണം പ്രവാചകരാജാചാൎയ്യസ്വരൂപനായി നിവൃത്തിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു
(മത്ത. ൨൬, ൫൪).

ഈ നിവൃത്തിക്കായി താൻ മരിച്ചുയിൎത്തെഴുനീല്ക്കെണം എന്നു ബോധി
ച്ചതല്ലാതെ (യോ. ൩, ൧൪; ൧൨, ൨൪) ദേവാലയം നശിക്കെണം എന്നും
(യോ. ൨, ൧൯; ൪, ൨൧ff.), പിതാവ് തനിക്കു യോഗ്യയായ സഭയെ വേൾ്പിക്കും
എന്നും (മത്ത. ൨൨, ൨), താൻ ഏകനല്ല ജാതികളിൽനിന്നും ചേരുന്ന കൂട്ട
ത്തോടും കൂടെ പിതൃസന്നിധിയിൽ മടങ്ങി ചേരും എന്നും അറിഞ്ഞുകൊണ്ടു
ദിവസേന അനുസരണത്തേയും വിശ്വാസത്തേയും പുതുക്കി പിതാവിൻ
ഉപദേശപ്രകാരം ഉറ്റു കേട്ടും കണ്ടും കൊണ്ടു ഓരോരോ നാളിലേ പണികളെ
തീൎത്തു പിതാവിന്റെ ഹൃദയം മനുഷ്യൎക്കു വെളിപ്പെടുത്തി കൊടുക്കയും ചെയ്തു.

§ 20.

THE MIRACLES OF CHRIST.
യേശുവിന്റെ അത്ഭുതങ്ങൾ.

ലോകത്തിന്നു വിശ്വാസം ജനിക്കേണ്ടതിന്നു യേശു അതിശയങ്ങളെ ചെ
യ്തുകൊണ്ടു തന്റെ തേജസ്സു വെളിപ്പെടുത്തി (യോ. ൨, ൧൧). അതിന്നു ശ
ക്തികൾ എന്നും അടയാളങ്ങൾ എന്നും പേരുകൾ ഉണ്ടു (അപോ. ൨, ൨൨;
മാൎക്ക. ൬, ൧൪ “ശക്തികൾ അവനിൽ വ്യാപരിക്കുന്നു”). അതിശയം എന്നത് ഒ
രു വിധമായ പുതു സൃഷ്ടി തന്നെ. ഭൂമിയിൽനിന്ന് ഒന്നാമതു സസ്യാദികൾ
മുളെച്ച നാളിൽ അവ അത്ഭുതം തന്നെ. സസ്യാദികൾ മാത്രം ഇരിക്കുമ്പോൾ മൃ
ഗങ്ങൾ ഉണ്ടായ്വന്നതും ഒർ അത്ഭുതം തന്നെ. മൃഗങ്ങൾ്ക്കു മനുഷ്യന്റെ സൃഷ്ടി
അത്ഭുതം തന്നെ. സത്യഭ്രഷ്ടരായ മനുഷ്യരിൽനിന്ന് ഒരു സത്യവാനും മോഹ
മൂലമായി ജനിച്ചവരിൽ ഒരു കന്യാകുമാരനും ഉദിച്ചതു അത്യത്ഭുതം. ഇങ്ങിനെ
യുള്ളവൻ വ്യാപരിക്കുന്നത് ഒക്കയും നല്ല ദൃഷ്ടി ഉള്ളവൎക്ക അതിശയമായി
തോന്നും. അവൻ ശേഷം മനുഷ്യൎക്കു സമനാവാൻ എത്ര ഉത്സാഹിച്ചാലും അ
വന്റെ സകല ക്രിയകളിലും ദിവ്യജീവന്റെ ശക്തികളെ അപൂൎവമായിട്ടു കാ
ണും. ഇപ്രകാരം യേശു തന്റെ ക്രിയകളെ കൊണ്ടു പിതാവിന്റെ ജീവസ
മൃദ്ധിയെ മാനുഷവേഷത്തിൽ തന്നെ വെളിപ്പെടുത്തി ഇരിക്കുന്നു. എങ്കിലും
ആവശ്യമുള്ളവൎക്കു മാത്രം,—ദാഹവും വിശ്വാസവും ഒട്ടും ഇല്ലാത്ത ദിക്കിൽ അ
വൻ അതിശയങ്ങളെ ചെയ്യുമാറില്ല. കരുണാസത്യങ്ങൾ അവനിൽ പ്രത്യ
ക്ഷമായ്വന്നതു വിശ്വാസത്തിൽനിന്നു വിശ്വാസത്തിലേക്കത്രെ (രോ. ൧, ൧൬).

മനുഷ്യൻ ആദിയിൽ സൃഷ്ടികളുടെ കൎത്താവാകയാൽ യേശുവും അപ്രകാ
രം തന്നെ. കാറ്റോ വെള്ളമോ ഭൂതമോ അവനെ ഇളക്കുമാറില്ല; അവൻ വെ [ 100 ] ള്ളത്തിന്മീതെ നടന്നു, പെരുങ്കാറ്റടിക്കുന്ന പടകിൽ ഉറങ്ങി, കാറ്റിനെ ശാസി
ച്ചു തിരമാലകൾ്ക്കു സ്വാസ്ഥ്യം വരുത്തികൊണ്ടു താൻ സൃഷ്ടിയുടെ തലയായ
ആദാം എന്നു കാണിച്ചു. പാപത്താൽ മരണവും വ്യാധികളും നമ്മുടെ ജാ
തിയിൽ തട്ടി പരന്നു പൊങ്ങി വാണുകൊണ്ടിരിക്കേ യേശു പാപം ക്ഷമി
ച്ചാൽ പോരാ, ദീനം ശമിക്കുകയല്ലാതെ പാപവും ശമിച്ചുവോ എന്നു നിശ്ച
യം ഇല്ല (മത്ത. ൯, ൬). അതുകൊണ്ടു യേശു കുരുടു ചെവിടു മുടവു മുതലായ
ഊനങ്ങൾ ഉള്ളവരേയും (മത്ത. ൧൧, ൫) വാതം വാൎച്ച (മത്ത. ൯, ൨൦)
മഹോദരം (ലൂക്ക. ൧൪, ൨) മുതലായ ദീൎഘരോഗികളേയും വചനത്താലെ സൌ
ഖ്യമാക്കി, ജ്വരം പിടിച്ചവൎക്കു (മത്ത. ൮, ൧൪) ക്ഷണത്തിൽ ദിവ്യസ്വാസ്ഥ്യം
നല്കി, മരണം അടുത്ത കുഷ്ഠരോഗികളേയും (മത്ത. ൮, ൨) ശുദ്ധരാക്കി, അപ
സ്മാരം ചന്ദ്രബാധ ഭ്രാന്ത് മുതലായ മനോവ്യാധികൾ്ക്കും ഭേദം വരുത്തി (മത്ത.
൪. ൨൪), ദുരാത്മാക്കളായ പല പ്രേതപിശാചങ്ങളേയും ഉറഞ്ഞവരിൽനിന്നു
പുറത്താക്കി (മത്ത. ൮, ൧൬), ഇപ്രകാരം പല ദേഹിദേഹാവസ്ഥകൾ്ക്കും ശു
ദ്ധ മനുഷ്യാത്മാവ് തന്നെ പ്രഭു എന്നും താൻ സകല മരണങ്ങളിൽനിന്നും
രക്ഷിക്കുന്നവൻ എന്നും കാണിച്ചു. ഭോജ്യങ്ങളുടെ കുറവു തനിക്കു കുറവല്ല;
വേണ്ടുകിൽ വെള്ളത്തെ പെട്ടന്നു രസമാക്കുവാനും, ആയിരങ്ങൾ്ക്കു അപ്പ
ങ്ങളെ പകുത്തു തൃപ്തി വരുത്തുവാനും, രാഭോജനത്തിൽ തന്നെത്താൻ ശിഷ്യന്മാ
ൎക്കു ആത്മഭോജ്യമാക്കി കൊടുപ്പാനും ഒരുങ്ങി കാണുന്നു. വേണ്ടുമ്പോൾ മത്സ്യ
ങ്ങളെ കൂട്ടമായി പിടിപ്പിച്ചും (ലൂക്ക. ൫; യോ ൨൧) നാണ്യത്തോടു കൂടിയ മീ
നിനെ ചൂണ്ടലിൽ കടിപ്പിച്ചും കൊടുത്തതിനാൽ (മത്ത. ൧൭) ഭൂചക്രത്തിൽ
പറ്റിയ ശാപവും ദാരിദ്ര്യബാധയും മാറ്റുവാൻ താൻ ആൾ ആകുന്നു എ
ന്നു കാട്ടി , ഇസ്രായേലിന്റെ ഉണക്കത്തിന്നു ദൃഷ്ടാന്തമായിട്ടു അത്തിവൃക്ഷ
ത്തെ ശപിച്ചതിനാലോ താൻ ലോകത്തിന്നു ന്യായം വിധിക്കുന്നവൻ എന്നും,
ശയ്യമേൽ കിടക്കുന്ന കുട്ടിയേയും, അമ്മ പുറത്തു കൊണ്ടു പോകുന്ന ബാല്യക്കാ
രനേയും, ൪ ദിവസം കുഴിച്ചിട്ട് അലിവാനടുത്ത ലാജരേയും ഇങ്ങനെ ചത്ത
വർ മൂവരേയും ജീവിച്ചെഴുനീല്പിച്ചതിനാൽ താൻ പുനരുത്ഥാനസ്വരൂപൻ
എന്നും വെളിപ്പെടുത്തി.

ഇവയും മറ്റും പലതും ചെയ്തതു ആശ്രിതന്മാരെ സഹായിപ്പാനത്രെ.
അപൂൎവ്വങ്ങളെ വെറുതെ കാണ്കയിലുള്ള ഇഛ്ശയെ അവൻ ശാസിച്ചു (യോ.
൪. ൪൮). രാജവിനോദത്തിനും ജനകുക്ഷിക്കും പൂൎത്തി വരുത്തുവാൻ ഒർ അ
ത്ഭുതം ചെയ്തിട്ടുമില്ല. യഹൂദർ ആകാശത്തിൽ കാണേണ്ടുന്നോർ അതിശയ
ത്തെ പലപ്പോഴും നിൎബ്ബന്ധിച്ചു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൻ ചൊടിച്ചു യോ
നാവിൻ അടയാളത്താൽ തന്റെ മരണത്തേയും മറയേയും മറതിയേയും മാ
ത്രം ഉദ്ദേശിച്ചു പറഞ്ഞു. അവന്റെ ശിഷ്യന്മാൎക്കോ യേശുവിന്റെ പുനരു
ത്ഥാനമേ അവന്റെ സകല അതിശയങ്ങളുടെ മൂലവും ശിഖരവുമായി ഉറെ
ച്ചിരിക്കുന്നു (൧ കൊ. ൧൫). അതു ലോകത്തിന്നറിഞ്ഞു കൂടാ (യോ. ൧൪, ൧൯). [ 101 ] § 21.

THE PARABLES OF CHRIST.

യേശുവിന്റെ ഉപമകൾ.

ലോക വെളിച്ചമായവൻ ഇരിട്ടിൽ ഉള്ളവരുടെ ബുദ്ധിയെ പ്രകാശിപ്പി
ക്കേണ്ടതിന്നു ക്രിയയാലും വചനത്താലും ഉപദേശിച്ചു നടന്നു. ഉപദേശവി
ധങ്ങൾ പലതും ആകുന്നു. ശിഷ്യന്മാരല്ലാത്തവരോടും ശത്രുക്കളോടും പ്രസംഗ
മായല്ല സംഭാഷണമായിട്ടത്രെ പറയുന്നു. അതിന്റെ ദൃഷ്ടാന്തങ്ങൾ യോഹ
നാൻ സുവിശേഷത്തിൽ അധികം കാണുന്നു. ചെവികൊടുക്കുന്നവരോടും
ഉപദേശിക്കേണ്ടതിന്നു സുഭാഷിതം ഉപമ പ്രസംഗം ഈ മൂന്നു വിധങ്ങളെ
പ്രയോഗിച്ചു പറയും. സുഭാഷിതത്തിന്റെ സ്വരൂപം പൎവ്വതപ്രസംഗ
ത്തിന്റെ ആരംഭത്തിലും മറ്റും കാണാം. ഉറ്റചങ്ങാതികളോടു പറയുന്നതു
പ്രസംഗവിധത്തിൽ ആകുന്നു. പുറത്തു നിന്നുകൊണ്ടു ദുഃഖേന കേൾ്ക്കുന്നവ
രോടു പരമാൎത്ഥത്തെ അല്പം മൂടിവെച്ചു ഉപമകളായിട്ടു പറഞ്ഞു (മാൎക്ക ൪, ൧൧).
ആ ഉപമകളുടെ സാരാംശം ആകുന്നതു ദേവരാജ്യത്തിന്റെ സ്വരൂപം തന്നെ.
സ്നാപകൻ അറിയിച്ച പ്രകാരം യേശുവും സ്വൎഗ്ഗരാജ്യം സമീപിച്ചു വന്നു
എന്നറിയിച്ചു (മത്താ. ൪, ൧൭) ശിഷ്യന്മാരെ ഈ രാജ്യത്തിൽ ചേൎക്കുമ്പോൾ,
(മത്താ. ൧൮, ൧)മശീഹായുടെ രാജ്യം ഇന്ന പ്രകാരം ആകും എന്നു യഹൂദൎക്ക്
നന്നായി ബോധിക്കായ്ക‌യാൽ യേശു മൂന്നു വിധമുള്ള ഉപമകളാൽ അതിന്റെ
അവസ്ഥയെ കാണിച്ചു കൊടുത്തു. ആ മൂന്നു ഏവ എന്നാൽ ൧.) ദേവരാജ്യ
ത്തിന്റെ സ്വരൂപ വ്യാപനാദികളെ വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ ൨.) ദേവ
രാജ്യത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമായ മനസ്സലിവിനെ വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപ
മകൾ ൩.) ദേവരാജ്യത്തിന്നു തികവടിയെ വരുത്തുന്ന ന്യായവിധിയെ
വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ. ഇവറ്റെ ചുരുക്കി വ്യാഖ്യാനിക്കാം.

I.

Parables illustrating the Development of the Kingdom of God.

ദേവരാജ്യത്തിന്റെ സ്വരൂപവ്യാപനാദികളെ വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ.

§ 22.

THE SOWER.

വിതെക്കുന്നവന്റെ ഉപമ.

1. The Parable

MATT. XIII. 1.The same day went Jesus out of the house, and sat by the sea side.

MARK IV. 1 And he began again to teach by the sea side: and there was gathered unto

LUKE VIII. 4 And when much people were gathered

[ 102 ]

Matt. XIII. 2 And Great multitudes were gathered together unto him, so that he went into a ship, and sat; and the whole multitude stood on the shore. 3 And he spake many things unto them in parables, saying, Behold, a sower went forth to sow; 4 And when he sowed, some seeds fell by the way side, and the fowls came and devoured them up: 5 Some fell upon stony places, where they had not much earth: and forthwith they sprung up, be- cause they had no deepness of earth: 6 and when the sun was up, they were scorched; and because they had no root, they withered away. 7 And some fell among thorns; and the thorns sprung up, and choked them: 8 But other fell into good ground, and brought forth fruit, some an hundredfold, some sixty-fold, some thirtyfold. 9 Who hath ears to hear, let him hear.

Mark IV. him a great multitude, so that he entered into a ship, and sat in the sea; and the whole multitude was by the sea on the land 2 And he taught them many things by parables, and said unto them in his doctrine, 3 Hearken; Behold, there went out a sower to sow: 4 And it came to pass, as he sowed, some fell by the way side, and the fowls of the air came and devoured it up. 5 And some fell on stony ground, where it had not much earth; and im- mediately it sprung up, because it had no depth of earth: 6 but when the sun was up, it was scorched; and because it had no root, it withered away. 7 And some fell among thorns, and the thorns grew up, and choked it, and it yielded no fruit. 8 And other fell on good ground, and did yield fruit that sprang up and increased; and brought forth, some thirty, and some sixty, and some an hundred. 9 And he said unto them, He that hath ears to hear, let him hear.

Luke VIII. together, and were come to him out of every city, he spake by a parable: 5 A sower went out to sow his seed: and as he sowed, some fell by the way side; and it was trodden down, and the fowls of the air devoured it. 6 And some fell up- on a rock; and as soon as it was sprung up, it withered away, because it lacked moisture. 7 And some fell among thorns; and the thorns sprang up with it, and choked it. 8 And other fell on good ground, and sprang up, and bare fruit an hundredfold. And when he had said these things, he cried, He that hath ears to hear, let him hear.

2. Its interpretation.

MATT. XIII. 18 Hear ye therefore the para- ble of t he sower. 19 When any one heareth the word of the kingdom, and under- standeth it not, then cometh the wicked one, and catcheth away that which was sown in his heart. This is he which received seed by the way side. 20 but he that received the seed into stony places, the same is he that heareth the word, and anon with joy receiveth it; 21 Yet hath he not root in him- self, but dereth for a while; for when tribulation or persecution ariseth because of the word, by and by he is offended. 22 He also that received seed among the thorns is he that hear- eth the word; and the care of this world, and the deceitfulness of riches, choke the word, and he becometh unfruitful. 23 But he that received seed into the good ground is he that heareth the word, and understandeth it; which also beareth fruit, and bringeth forth, some an hundred fold, some sixty, some thirty.

MARK IV. 14 The sower soweth the word. 15 And these are they by the way side, where the word is sown; but when they have heard, Satan cometh immediately, and taketh away the word that was sown in their hearts. 16 And these are they likewise which are sown on stony ground; who, when they have heard the word, immediately receive it with gladness; 17 And have no root in themslves, and so endure but for a time; after- ward, when affliction or persecu- tion ariseth for the word's sake, immediately they are offended. 18 And these are they which are sown among thorns; such as hear the word, 19 And the cares of this world, and the deceitfulness of riches, and the lusts of other things entering in, choke the word, and it become- eth unfruitful. 20 And these are they which are sown on good ground; such as hear the word, and receive it, and bring forth fruit, some thirtyfold, some sixty, and some an hundred.

LUKE VIII. 11 Now the parable is this: The seed is the word of God. 12 Those by the way side are they that hear; then cometh the devil, and taketh away the word out of their hearts, lest they should be- lieve and be saved. 13 They on the rock are they, which, when they hear, receive the word with joy; and these have no root, which for a while believe, and in time of temptation fall away. 14 And that which fell among thorns are they, which, when they have heard, go forth, and are choked with cares and riches and pleasures of this life, and bring no fruit to per- fection. 15 But that on the good ground are they, which in an honest and good heart,, having heard the word, keep it, and bring forth fruit with patience.

[ 103 ] സൎവ്വ മനുഷ്യജാതിയും ദൈവത്തിന്റെ വയലാകുന്നു. വചനം ആകുന്ന
വിത്തു ക്രമത്താലെ എവിടെയും വീഴുന്നു. അനുഭവത്തിൽ ഭേദം കാണുന്നതോ
നിലത്തിന്റെ ഗുണദോഷപ്രകാരമത്രെ. അതിൽ വഴി ആകുന്നത് അജ്ഞാനി
ത്വം, പാറനിലം യഹൂദമതം, പ്രപഞ്ചവിചാരം എന്ന മുള്ളുള്ളത് ഇസ്ലാം, ന
ല്ലനിലം ക്രിസ്തീയത്വം എന്ന് ഒരു വിധേന പറയാം. പിന്നെ ക്രിസ്തുസഭയുടെ
അകത്തും ആ ൪ ഭേദങ്ങൾ ഉണ്ടു. ദുൎവ്വിചാരസംഘം നിത്യം നടന്നു ചവിട്ടുകകൊ
ണ്ടു സത്യത്തിന്റെ വിത്ത് ഒന്നും മുളയാത്ത ഹൃദയങ്ങളും, ക്ഷണത്തിൽ വിശ്വ
സിച്ചും പ്രശംസിച്ചും ഉള്ളം മാറായ്കയാൽ ഉടനെ ദ്രോഹിച്ചും പോകുന്ന ആത്മാ
ക്കളും, പ്രപഞ്ചമോഹങ്ങൾ നന്ന വേരൂന്നി സത്യത്തോടുകൂടെ വളരുന്ന നെ
ഞ്ചുകളും പേർക്രിസ്ത്യാനരിലും ഉണ്ടു. എന്നിട്ടും ദൈവത്തിന്ന് അനുഭവം ഉണ്ടു,
വചനം കേട്ടു സൂക്ഷിക്കുന്നവരിൽ തന്നെ. അനുഭവത്തിൽ ൩൦, ൬൦, ൧൦൦എ
ന്നിങ്ങിനെ ഭേദങ്ങൾ കാണുന്നത് അവരവർ കേട്ട വചനത്തെ ഉള്ളിൽ ക
രുതി പ്രയോഗിക്കുന്നതിന്നു തക്കവണ്ണം അത്രെ. ഇപ്രകാരം തെരിഞ്ഞെടുത്ത
ഹൃദയങ്ങൾ ആകുന്ന ഒരു വിള ദൈവത്തിന്ന് അനുഭോഗമായ്വരുന്നു നിശ്ചയം.

§ 23.

THE TARES AMONG THE WHEAT.

കളകളുടെ ഉപമ.

1. The Parable.

24 Another parable put he forth unto them, saying, The kingdom of heaven is likened unto a man which sowed good seed in his field: 25 But while men slept, his enemy came and sowed tares among the wheat, and went his way. 26 But when the blade was sprung up, and brought forth fruit, then appeared the tares also. 27 So then servants of the householder came and said unto him, Sir, didst not thou sow good seed in thy field? from whence then hath it tares?

28 He said unto them, An enemy hath done this. The servants said unto him, Wilt thou then that we go and gather them up? 29 But he said, Nay; lest while ye gather up the tares, ye root up also the wheat with them. 30 Let both grow together I will say to the reapers, Gather ye together first the tares, and bind them in bundles to burn them: but gather the wheat into my barn.

2. Its interpretation.

MATT. XIII. 36 Then Jesus sent the multitude away, and went into the house: and his disciples came unto him, saying, Declare unto us the parable of the tares of the field. 37 He answered and said unto them, He that soweth the good seed is the Son of man; 38 The field is the world; the good seed are the children of the kingdom; but the tares are the children of the wicked one; 39 The enemy that sowed them is the devil; the harvest is the end of the world; and the reapers are the angels.

40 As therefore the tares are gathered and burned in the fire; so shall it be in the end of this world. 41. The Son of man shall send forth his angels, and they shall gather our of his kingdom all things that offend, and them which do ini- quity; 42 And shall cast them into a furnace of fire: there shall be wailing and gnashing of teeth. 43 Then shall the righteous shine forth as the sun in the kingdom of their Father. Who hath ears to hear, let him hear.

കോതമ്പിന്റെ ഇടയിൽ വിതെച്ചിരിക്കുന്ന കളകളുടെ ഉപമയാൽ കാ
ണിച്ചിരിക്കുന്നതു: ആകാത്ത നിലം മാത്രമല്ല ദുഷ്ടന്റെ രാജ്യവും ദേവരാ
ജ്യത്തിന്നു മുടക്കം വരുത്തുന്നു എന്നത്രെ. സ്വൎഗ്ഗീയ കൃഷിക്കാരനെ പോലെ [ 104 ] തമോഗുണിയായ മറ്റൊരുവനും വിതെക്കുന്നുണ്ടു. അവന്റെ പണി ഇരിട്ടിൽ
നടക്കുന്നു. സദ്വചനം ആകുന്ന കോതമ്പത്തിനോട് ഏകദേശം സമമായി തോ
ന്നുന്ന നായ്ക്കല്ലകളെ അവൻ വിതെക്കുന്നു. ആയ്ത് എന്തെന്നാൽ സഭയിൽ
ഉപദേശത്തേയും നടപ്പിനേയും വഷളാക്കുന്ന ഇടൎച്ചകളും അധൎമ്മങ്ങളും (൧൩,
൪൧) തന്നെ. ഇവ കോതമ്പനിലത്തിൽ മുച്ചൂടും നിറഞ്ഞു രാജ്യപുത്രന്മാൎക്ക്
ഇടം പോരാതെ ആക്കി വെക്കുന്നു. രാജസേവകർ പേടിച്ചു നിലത്തിന്നു ശു
ദ്ധിയും ശത്രുവിന്നു ശിക്ഷയും ആഗ്രഹിച്ചു കളകളെ പറിച്ചെടുപ്പാൻ നോക്കു
ന്നതു കൎത്താവ് സമ്മതിക്കാതെ ഇരിക്കുന്നു. തിരുസഭയിലേ മേധാവികളും
ചിലപ്പോൾ ഗുണദോഷങ്ങളെ തിരിച്ചറിയാതെ ദേവദാസരെ പിശാച് പു
ത്രർ എന്നെണ്ണി ഹിംസിച്ചും കൊന്നും പോകും എന്നും, ശുദ്ധി ഏറിയ ഉപദേ
ശങ്ങളെ ശപിച്ചു കളകയും ചെയ്യും എന്നും അറിഞ്ഞു, കളകളും കൂടെ വൎദ്ധിച്ചാ
ലും കുറവില്ല, ശുദ്ധവചനത്തിന്റെ വിളയും നശിക്കാതെ മൂപ്പെത്തും എന്നു
നിശ്ചയിച്ചു, കൊയ്ത്തോളം പൊറുത്തു കൊള്ളെണം എന്നു കല്പിച്ചു. വിശേഷി
ച്ചു രണ്ടും ഇപ്പോൾ നന്നായി വേൎവ്വിടുന്നില്ല: നല്ല ഹൃദയത്തിലും അല്പം കള
യും ദുഷ്ടനിൽ അസാരം സത്യവും ഉണ്ടാകും. അതുകൊണ്ടു കള്ള പ്രവാചക
ന്മാൎക്കു പണ്ടു വിധിച്ച മരണശിക്ഷ പുതു നിയമത്തിൽ പറ്റുകയില്ല. തെ
റ്റുന്നവനെ വഴിക്കാക്കുക (യാക്ക. ൫, ൧൬), തെറ്റിക്കുന്നവനെ ആക്ഷേ
പിച്ചു ശാസിക്ക ( ൧ തിമ. ൪, ൧൬), കള്ള സുവിശേഷം ചമെക്കുന്നവനെ സ
ഭയിൽനിന്നു നീക്കുക (ഗല. ൧, ൯), രാജകല്പനയെ ലംഘിക്കുന്നവനെ വി
സ്തരിച്ചു ശിക്ഷിക്ക (രോ. ൧൩, ൪), കൊല്ലുന്നവനെ കൊല്ലുക (മത്ത. ൨൬,
൫൨), ഇങ്ങിനെ എല്ലാം ചെയ്യുന്നതല്ലാതെ ശേഷം ന്യായവിധി എല്ലാം ദൈ
വത്തിൽ ഭരമേല്പിക്കണം. അവൻ ഗുണദോഷങ്ങളെ സൂക്ഷ്മമായി വേൎത്തി
രിക്കും കാലം വരും. അന്നു നീതിമാന്മാർ സൂൎയ്യനെ പോലെ വിളങ്ങും, ദുഷ്ട
ന്മാർ നരകാഗ്നിക്ക് ഇരയാകും.

§ 24.

THE RIPENING GRAIN.

മെല്ലേ വിളയുന്ന വിത്തു.

MARK IV.

26 And he said, So is the kingdom of God, as if a man should cast seed into the ground; 27 And should sleep and rise night and day, and the seed should spring and grow up, he knoweth not how.

28 For the earth bringeth forth fruit of herself; first the blade, then the ear, after that the full corn in the ear. 29 But when the fruit is brought forth, im- mediately he putteth in the sickle, because the harvest is come.

ദേവരാജ്യത്തിന്റെ വളൎച്ച (മാ. ൪, ൨൬—൨൯) കാലക്രമേണ അ
ത്രെ നടക്കുന്നു. വിതെച്ചതിന്റെ ശേഷം സാവധാനമായി നോക്കി കൊള്ളു
മ്പോൾ മുമ്പെ പച്ച പുല്ലും പിന്നെ കതിരും കതിരിൽ മണിയും മണിക്കു മൂ
പ്പം വന്നു കൂടും. ആകയാൽ ക്ഷമയോടെ കാത്തുകൊണ്ടു ആത്മവളൎച്ചയിലും
ബാലൻ, യുവാ, പുരുഷൻ, വൃദ്ധൻ, ഈ പ്രായഭേദങ്ങളെ എല്ലാം ദേവഹി
തം എന്നറിഞ്ഞു മാനിക്കേണം. [ 105 ] § 25.

THE MUSTARD-SEED.

കടുകിന്മണി.

MATT. XIII. 31 Another parable put he forth unto them, saying, The kingdom of heaven is like to a grain of mustard-seed, which a man took, and sowed in his field: 32 Which indeed is the least of all seeds: but when it is grown, it is the greatest among herbs, and becometh a tree, so that the birds of the air come and lodge in the branches thereof.

MARK IV. 30 And he said, whereounto shall we liken the kingdom of God? or with what comparison shall we compare it? 31 It is like a grain of mustard-seed, which, when it is sown in the earth, is less than all the seeds that be in the earth: 32 But when it is sown, it groweth up, and becometh greater than all herbs, and shooteth out great branches; so that the fowls of the air may lodge under the shadow of it.

LUKE XIII. 18 Then said he, Unto what is the kingdom of God like? and whereunto shall I resemble it? 19 It is like a grain of mustard-seed, which a man took, and cast into his garden; and it grew, and waxed a great tree; and the fowls of the air lodged in the branches of it.

ദേവരാജ്യത്തിന്റെ പരപ്പു കടുകുമണിയാൽ കാണിച്ചിരിക്കുന്നു. യേ
ശുവിന്റെ ഒന്നാം വരവു കടുകുമണിയോളം ചെറുതും അരിഷ്ടമായതും, അതിൽ
നിന്നുത്ഭവിച്ച ദേവരാജ്യം ലോകം മുഴുവനും പരന്നും ഉയൎന്നുംകൊണ്ടിരിക്കുന്നു.
അപ്രകാരം തന്നെ ഒരുത്തന്റെ നെഞ്ചിൽ മറഞ്ഞു കിടക്കുന്ന ഒരു വചന
മണി മുളെക്കുമ്പോൾ ജീവവൃക്ഷത്തോളം വളൎന്നു പോരുവാൻ സംഗതി വരും.
അതുപോലെ ലുഥരിന്റെ കാലത്ത് ഉളവായ സഭാഗുണീകരണം, തിരുവെ
ഴുത്തുകളെ പരത്തേണ്ടതിന്നു സ്ഥാപിച്ചിട്ടുള്ള ഓരോ വേദസംഘങ്ങൾ, പുറജാ
തികളിൽ എങ്ങും സുവിശേഷഘോഷണത്തെ നടത്തി പോരുന്ന മിശ്ശൻ
സംഘങ്ങൾ ഇത്യാദികളെ ആലോചിച്ചു നോക്കിയാൽ, നിജദേവക്രിയയായി
രിക്കുന്നതിന്റെ ഉത്ഭവം മിക്കവാറും ചെറുതും മാനുഷദൃഷ്ടിക്കു ഹീനമായതും,
വളൎച്ചയും സമാപ്തിയും അത്ര തേജോമയമായതും എന്ന് അറിയാം.

§ 26.

THE LEAVEN.

പുളിച്ച മാവു.

MATT. XIII. 33 Another parable spake he unto them; The kingdom of heaven is like unto leaven, which a woman took, and hid in three mea- sures of meal, till the whole was leavened.

LUKE XIII. 20 And again he said, whereunto shall I liken the kingdom of God? 21 It is like leaven, which a woman took and hid in three measures of meal, till the whole was leavened.

ദേവരാജ്യത്തിലേ ജയശക്തി പുളിച്ചമാവിൽ കാണാം. യേശുവിന്റെ
ജീവൻ ഒട്ടേടം പ്രാകൃതമനുഷ്യനിൽ ചേന്നാൽ അവനെ പുളിപ്പിച്ചു പോരും.
ൟ പുതുക്കം ആദ്യം മനക്കാമ്പിൽ എത്രയോ രഹസ്യവും സാവധാനവുമായി നട
ന്നാലും അതിന്റെ അത്ഭുതഫലങ്ങൾ ഒടുക്കം അകമ്പുറം കാണായിവരാതിരിക്ക
യില്ല. ഈ ജയശക്തിയിൽ ആശ്രയിച്ചു ലോകത്തെ പുളിപ്പിപ്പാൻ തുനിയുന്ന
സ്ത്രീ സഭ തന്നെ. ക്രിസ്തജീവൻ എത്തിയ ഉടനെ ദേശാചാരങ്ങളും കുഡുംബ
കാൎയ്യാദികളും രാജ്യവ്യവസ്ഥയും സകലവും ഒരു വിധമായി മാറി പോകുമല്ലോ. [ 106 ] § 27.

THE HIDDEN TREASURE AND THE PEARL OF GREAT PRICE.

നിലത്തിൽ ഒളിച്ച നിധിയും വിലയേറിയ മുത്തും.

MATT. XIII

44 Again the kingdom of heaven is like unto treasure hid in a field; the which when a man hath found, he hideth, and for joy thereof goeth and selleth all that he hath, and buyeth that field.

45 Again, the kingdom of heaven is like unto a merchant man, seeking goodly pearls: 46 Who, when he had found one pearl of great price, went and sold all that he had, and bought it.

ഇപ്രകാരം ജാതികളേയും ദ്വീപുകളേയും പുളിപ്പിക്കുന്നത് എങ്കിലും ക്രി
സ്തീയത്വത്തിന്റെ സാരം ക്രിസ്ത്യാനൎക്കും മിക്കവാറും രഹസ്യമായൊരു
നിക്ഷേപമത്രെ. അതിനെ കണ്ടെത്തുന്നവൻ ധന്യൻ. ആയ്ത് ഒരു കൂലി
ക്കാരൻ കൊത്തുമ്പോൾ നിധി തടഞ്ഞു കണ്ടതു പോലെ. അവൻ ആ നില
ത്തെ വാങ്ങി നിധിയെ സുഖേന എടുക്കും പോൽ.

ചിലൎക്കു വിചാരിയാത സമയം കിട്ടുന്നതു, മറ്റവൎക്കു വളരെ അന്വേഷ
ണത്താലും പോരാട്ടത്താലും ലഭിക്കുന്നു. ലോകമാനം സൽഗുണം വിദ്യാസാരം
അഭ്യാസം മുതലായതു നല്ല മുത്തുകൾ തന്നെ. ആ വക വാങ്ങേണ്ടതിന്നു
ഓരോരോ സുഖഭോഗങ്ങളെ വിടുന്ന വ്യാപാരിഭാവം തന്നെ വേണ്ടു. ഇങ്ങിനെ
ചിലർ നല്ലതു തിരഞ്ഞു അദ്ധ്വാനിച്ചു പോരുമ്പോൾ അനുത്തമമായതു
ദേവകരുണയാലെ കിട്ടുമാറുണ്ടു.

§ 28.

THE NET.

വലയുടെ ഉപമ.

MATT. XIII.

47 Again the kingdom of heaven is like unto a net, that was cast into the sea, and gathered of every kind: 48 Which, when it was full, they drew to shore, and sat down, and gathered the good into vessels, but cast the bad away. 49 So shall it be at the end of the world: the angels shall come forth, and sever the wicked from among the just. 50 And shall cast them into the furnace of fire: there shall be wailing and gnashing of teeth.

51 Jesus saith unto them, Have ye understood all these things? They say unto him, Yea, Lord. 52 Then said he unto them, Therefore every scribe which is instructed unto the kingdom of heaven is like unto a man that is an hosehold- er, which bringeth forth out of his treasure things new and old. 53 And it came to pass, that when Jesus had finished these parables, he departed thence.

പിന്നെ കടലിലേ വല എന്നതു യുഗസമാപ്തികാലത്തു സൎവ്വലോകത്തേ
യും ഒരു വിധമായി അടക്കിവെച്ച സഭ അത്രെ. വല നിറഞ്ഞ ഉടനെ മീൻ
പിടിക്കാർ നല്ലതും ആകാത്തതും വേൎത്തിരിക്കുമ്പോലെ ദൈവം തനിക്കു കൊ
ള്ളാകുന്നവരേയും ആകാത്തവരേയും വേൎത്തിരിച്ചു സഭയുടെ വേലെക്കു തീൎപ്പു
വരുത്തും. ആകയാൽ സമാപ്തിക്കു മുമ്പെ കേട് അറ്റതും നിൎമ്മലവുമായ ഒരു
ദേവസഭ വല്ലപ്പൊഴെങ്കിലും ഇന്നിന്നേടത്തും ഇന്നിന്ന കൂറിലും പരിഷയിലും
ഉണ്ടെന്നു നിരൂപിച്ചു പോകരുതു. അവസാനം വരും വരേ സമ്മിശ്രസ്ഥി
തിയേ നിലനില്പു. [ 107 ] § 29.

THE SEVEN PARABLES IN MATTHEW XIII. VIEWED AS A WHOLE.

മത്താ. ൧൩ ലേ ഉപമകളെ ഏഴും ഒരുമിച്ചു നോക്കിയതു.

ഇങ്ങിനെ മത്തായിൽ പറഞ്ഞ ൭ ഉപമകൾ ദേവരാജ്യത്തിന്റെ സകല
അവസ്ഥകൾ്ക്കും പറ്റുന്നവ എങ്കിലും അവയെ ക്രമത്താലെ വെവ്വേറെ കാല
ഭേദത്തിന്നും പ്രത്യേകം കൊള്ളിക്കാം. ഒന്നാമതു വിതെക്കുന്ന കാലം, രണ്ടാമതു
അപോസ്തലരുടെ ശേഷം ജ്ഞാതാക്കൾ മുതലായവരുടെ ദുരുപദേശവിത,
മൂന്നാമതു സഭ കൈസർ മുതലായവരെ വശത്താക്കിയ കാലം, നാലാമതു
യുരോപവംശങ്ങൾ്ക്ക് എല്ലാം ക്രിസ്തരസം വന്നു പരന്നതു, അഞ്ചാമതു സത്യ
ക്രിസ്തീയത്വം പാപ്പാക്കൾ പരിഹാസക്കാർ മുതലായവരാൽ മറഞ്ഞു നിന്ന
കാലം, ആറാമതു ദേവസത്യത്തിന്നായി പുതു ദാഹവും അദ്ധ്വാനവും ഉണ്ടാ
കും കാലം, ഏഴാമത് അവസാനത്തിലേ ചേൎപ്പും വേൎത്തിരിപ്പും. ഇത്യാദി അ
ൎത്ഥങ്ങൾ പലതും പറഞ്ഞു കേൾ്ക്കുന്നു.

II.

Parables representing Mercy as the Foundation of the Kingdom of God.

ദേവരാജ്യത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനമായ മനസ്സലിവിനെ
വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ.

§ 30.

THE GOOD SAMARITAN.

കനിവുള്ള ശമൎയ്യൻ.

LUKE X.

30 A certain man went down from Jerusalem to Jericho, and fell anong thieves, which stripped him of his raiment, and wounded him, and de- parted, leaving him half dead. 31 And by chance there came down a cenrtain priest that way: and when he saw him, he passed by on the other side. 32 And likewise a Levite, when he was at the place, came and looked on him, and passed by on the other side. 33 But a certain Samaritan, as he journeyed, came where he was: and when he saw him, he had compassion on him, 34 And went to him, and bound up his

wounds, pouring in oil and wine, and set him on his own beast, and brought him to an inn, and took care of him. 35 And on the morrow when he departed, he took out two pence, and gave them to the host, and said unto him, Take care of him; and what- soever thou spendest more, when I came again, I will repay thee. 36 Which now of these three, thinkest thou, was neighbour unto him that fell among the thieves? 37 And he said, He that shewed mercy on him. Then said Jesus unto him, Go, and do thou likewise.

കനിവുള്ള ശമൎയ്യന്റെ ഉപമയാൽ കൂട്ടുകാരൻ ഇന്നവൻ ആകുന്നു
എന്നു തെളിയുന്നു. ഭയവും ആഭിജാത്യവും വിചാരിച്ചു കടന്നു പോയ അ
ഹരോന്യനും ലേവ്യനും അല്ല, സഹായത്തിന്നു പണം വാങ്ങുന്ന വഴിയമ്പ
ലക്കാരനും അല്ല, തീണ്ടലുള്ളവൻ എങ്കിലും ഏതു ജാതിയോ മതമോ എന്നു
ചോദിക്കാതെ എല്ലാ മനുഷ്യനേയും ബന്ധു എന്ന് ഓൎത്തു മനസ്സാലും ക്രിയ [ 108 ] യാലും കരുണ കാട്ടിയവനത്രേ. ഇങ്ങിനെ ഉള്ള മനുഷ്യരഞ്ജന വിളങ്ങുന്നതു
യേശുവിൽ തന്നെ. അവനെ യഹുദർ വേദങ്കള്ളൻ എന്നും ശമൎയ്യൻ എന്നും
(യോ, ൮, ൪൮) ദുഷിച്ചും വെറുത്തിട്ടും, പാപബാധയാൽ അൎദ്ധപ്രാണമായ്ക്കി
ടന്ന മനുഷ്യജാതിയെ പുരോഹിതർ അല്ല അവൻ മാത്രം മനസ്സലിഞ്ഞു ക
ഷ്ടിച്ചു രക്ഷിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇങ്ങിനെ മനുഷ്യന്റെ കൂട്ടുകാരൻ മനുഷ്യപുത്ര
നും അവന്റെ അനുജന്മാരും അത്രെ.

§ 31.

THE GREAT SUPPER.

വലിയ വിരുന്നിന്റെ ഉപമ.

LUKE XIV.

16 A certain man made a great supper and bade many; 17 And sent his servant at supper time to say to them that were bidden, Come: for all things are now ready. 18 And they all with one consent began to make excuse. The first said unto him , I have bought a piece of ground, and I must needs go and see it; I pray thee have me excused. 19 And another said, I have bought five yoke of oxen, and I go to prove them; I pray thee have me excused. 20 And another said I have married a wife, and therefore I cannot come.

21 So that servant came and shewed his Lord these things. Then the master of the house being angry said to his servant, Go out quick- ly into the streets and lanes of the city, and bring in hither the poor, and the maimed, and the halt, and the blind. 22 And the servant said, Lord, it is done as thou hast commanded, and yet there is room. 23 And the lord said unto the servant , Go out into the highways and hedges, and compel them to come in, that my house may be filled. 24 For I say unto you, That none of those men which were bidden shall taste of my supper.

വലിയ വിരുന്നിന്റെ ഉപമയാൽ ലൂക്കാ (൧൪, ൧൬) മനസ്സലിവിനേ
യും, മത്തായി (൨൨, ൧) ന്യായവിധിയേയും വൎണ്ണിച്ചിരിക്കുന്നു. യഹോവ പ
ണ്ടു ക്ഷണിച്ചവർ മശീഹയുടെ കാലത്ത് ഒഴിച്ചൽ പറഞ്ഞപ്പോൾ അവൻ
കോപിച്ചു ദീനരെ ക്ഷണിപ്പാൻ ആളെ അയച്ചു. മനുഷ്യർ ഒഴിച്ചൽ പറയു
ന്നതു മൂന്നു വിധമായ പ്രപഞ്ചവിചാരത്താൽ അത്രെ: നിലം മുതലായ വസ്തു
വകകൾ വേണം, കാള മുതലായതു കൊണ്ടു സേവ കഴിപ്പിച്ചു അധികാരം നട
ത്തേണം, ഭാൎയ്യാദി ഭോഗങ്ങളേയും മനുഷ്യരുടെ സംസൎഗ്ഗത്തേയും അല്പം പോ
ലും വിടുവാൻ മനസ്സില്ല, ഈ വ്യൎത്ഥ വിചാരങ്ങൾ നിമിത്തം ദേവകരുണയെ
ഉപേക്ഷിച്ചാൽ അവൻ സാധുക്കളും ഊനമുള്ളവരും ആകുന്ന ചുങ്കക്കാരേയും
പാപികളേയും ക്ഷണിച്ചു, ധൎമ്മവേലിക്കു പുറത്തു ഉഴന്നു നടക്കുന്ന ശമൎയ്യ യവ
ന മ്ലേഛ്ശരേയും, ആകേ ആത്മദാരിദ്ര്യം പൂണ്ടു സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തിന്റെ നന്മക
ളെ ആഗ്രഹിക്കുന്നവരെ ഒക്കയും അകത്തു വരുവാൻ നിൎബ്ബന്ധിക്കുന്നു. അതു
ഹേമത്താലെ അല്ല, വിനയം നിമിത്തം പ്രവേശിപ്പാൻ മടിക്കുന്നവരെ ആ
ശ്വസിപ്പിക്കുന്നതാൽ അത്രെ . ഇപ്രകാരം ലോകഭക്തർ പുറത്തിരിക്കേ ദേവ
ഭവനത്തിൽ വിരുന്നുകാർ ആവോളം നിറഞ്ഞു വരും. [ 109 ] § 32.

THE LOST SHEEP AND THE LOST PIECE OF SILVER.

നഷ്ടമായ ആടും കാണാതെ പോയ ദ്രഹ്മയും.

LUKE XV.

3 And he spake this parable unto them, saying, 4 What man of you, having an hundred sheep, if he lose one of them, doth not leave the ninety and nine in the wilderness, and go after that which is lost, until he find it? 5 And when he hath found it, he layeth it on his shoulders rejoicing. 6. And when he cometh home, he calleth to- gether his friends and neighbours, saying unto them, Rejoice with me; for I have found my sheep which was lost. 7 I say unto you, that likewise joy shall be

in heaven over one sinner that repenteth, more than over ninety and nine just persons, which need no repentance. 8 Either what women having ten pieces of silver, if she lose one piece, doth not light a candle, and sweep the house, and seek diligently till she find it? 9 And when she hath found it, she calleth her friends and her neighbours togother, say- ing, Rejoice with me; for I have found the piece which I had lost. 10 Likewise, I say unto you, there is joy in the presence of the angels of God over one sinner that repenteth.

ദീനരെ മാത്രമല്ല നഷ്ടരേയും രക്ഷിക്കുന്നതു ദേവകാരുണ്യം തന്നെ
എന്നു ൩ ഉപമകളാൽ കാട്ടിയതു (ലൂക്കാ. ൧൫). ഈ മൂന്നിലും വൎണ്ണിച്ച മന
സ്സലിവു ഒരു വിധം ഭ്രാന്തോളം മുഴുത്തു കാണുന്നു. ഇടയൻ ൯൯ ആടു വിട്ടു
അവറ്റിന്നും തനിക്കും ഹാനി വന്നാലും ഒന്നിനെ തിരയുന്നതു ലോകൎക്കു
ബുദ്ധിഭ്രമമായി തോന്നും. ഇതു ദൈവത്തിന്നും ദൂതന്മാൎക്കും ഉള്ള സ്ഥിരലക്ഷ
ണം താനും. എങ്ങിനെ എന്നാൽ സൃഷ്ടികളിൽ ഒന്ന് എങ്കിലും പൊയ്പോകുന്നതു
ദൈവത്തിന്ന് അസഹ്യമായ കുറവായി തോന്നുന്നു. നഷ്ടം തിരിഞ്ഞ ആട്ടിൽ
പ്രിയം ഭാവിക്കുന്നതല്ലാതെ ചേറ്റിൽ കിടക്കുന്ന പണത്തിൽ രാജസ്വരൂപ
ത്തേയും, വിടനായ മകനിൽ അഛ്ശന്റെ ബീജത്തേയും ഓൎത്തു കാണുന്നു. നാം
ദേവസന്തതിയല്ലോ. പണത്തെ അന്വേഷിക്കുന്ന സ്ത്രീ ദേവകരുണയുടെ
മാതിരിപ്രകാരം വ്യാപരിക്കുന്ന സഭ എന്നു തോന്നുന്നു.

§ 33.

THE PRODIGAL SON.

മുടിയനായ മകൻ.

LUKE XV.

11. And he said, A certain man had two sons; 12 And the younger of them said to his father, Father, give me the portion of goods that falleth to me. And he divided unto them his living. 13 And not many days after the younger son gathered all together and took his journey into a far country, and there wasted his substances with riotous living. 14 And when he had spent all, there arose a mighty famine in that land; and he began to be in want. 15 And he went and joined himself to a citizen of that country; and he sent him into his fields to feed swine. 16 And he would fain have filled his belly with the husks that the swine did eat; and no man gave unto him.

17 And when he came to himself, he said . How many hired servants of my father's have bread enough and to spare, and I perish with hunger! 18 I will arise and go to my father, and will say unto him. Father I have sinned against heaven, and before thee, 19 And am no more worthy to be called thy son: make me as one of thy hired servants. 20 And he arose, and came to his father. But when he was yet a great way off, his father saw him, and had compassion and ran, and fell on his neck, and kissed him. 21 And the son said unto him, Father, I have sinned against heaven, and in thy sight, and am no more worthy to be called thy son. 22 But the father said to his servants, Bring

[ 110 ] Luke XV.

forth the best robe, put it on him, and put a ring on his hand, and shoes on his feet: 23 And bring hither the fatted calf, and kill it; and let us eat, and be merry; 24 For this my son was dead, and is alive again; he was lost, and is found. And they began to be merry. 25 Now his elder son was in the field: and as he came and drew nigh to the house, he heard music and dancing. 26 And he called one of the servants, and asked what these things meant . 27 And he said unto him, Thy brother is come; and thy father hath killed the fatted calf, because he hath received him safe and sound.

28 And he was angry, and would not go in: therefore came his father out, and intreated him. 29 And he answering said to his father, Lo, these many years do I serve thee, neither trans- gressed I at any time thy commandment: and yet thou never never gavest me a kid, that I might make merry with my friends: 30 But as soon as this thy son was come, which hath devoured thy living with harlots, thou hast killed for him fatted calf. 31 And he said unto him, Son, thou art ever with me, and all that I have is thine. 32 It was meet that we should make merry, and be glad: for this thy brother was dead, and is alive again; and was lost, and is found.

മുടിയനായ പുത്രന്റെ ഉപമ സുവിശേഷത്തിന്റെ സാരാംശമായ്വിള
ങ്ങുന്നു. അവൻ ലോകം ആകൎഷിക്കയാൽ അഛ്ശനെ വിട്ടു ജഡമോഹത്തെ
സേവിച്ചു ദ്രവ്യങ്ങളെ നാനാവിധമാക്കിയ ശേഷം വിശന്നു പന്നിയോളം താ
ണനേരം ഉണൎന്നു “തങ്കലേക്കു തന്നെ വന്നു”. ബുദ്ധിയില്ലാത്ത സൃഷ്ടികളു
ടെ ഭാഗ്യാവസ്ഥയെ വിചാരിച്ചു ഇതിന്നു പോലും അയോഗ്യൻ എന്നു കണ്ടിട്ടും
അതിന്നായി പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ തുടങ്ങി. പാപം ഏറ്റു പറയുമ്മുമ്പെ അഛ്ശൻ എതി
രെ ഓടി മുകൎന്നു പുത്രൻ എന്നു കൈക്കൊള്ളുന്നു. നല്ല വസ്ത്രം ദൈവത്തോ
ടുള്ള നിരപ്പിനേയും (യശ. ൬൧, ൧൦), മോതിരം പിതൃനാമത്തിൽ വല്ലതും ചെ
യ്വാനുള്ള അധികാരത്തേയും, ചെരിപ്പുകൾ വരവിന്നും പോക്കിന്നും തന്റേടം
ഉള്ളതിനേയും കുറിക്കുന്നു. സദ്യ നടക്കുമ്പോൾ ജ്യേഷ്ഠൻ വന്നു അസൂയ ഭാ
വിക്കുന്നു. താൻ ഏറ്റം സന്തോഷം ഇല്ലാതെ കൎമ്മങ്ങളാൽ സേവിച്ചു പോ
ന്നവൻ ആകയാൽ ഈ ഘോഷം എല്ലാം തനിക്കു പ്രതികൂലം, അനുജനെ
സഹോദരൻ എന്നു കൈക്കൊൾ്വാനും മനസ്സു ചെല്ലുന്നില്ല; മുടിയനെ ചേൎക്ക
യാൽ അഛ്ശനും അപന്യായക്കാരൻ എന്നു തോന്നുന്നു. ഇതു യഹൂദർ പൌ
ലിലും പുറജാതികളിലും, മുമ്പന്മാർ എല്ലാവരും പിമ്പരിലും കാട്ടുന്ന ൟൎഷ്യാ
ഭാവം. അൎദ്ധമാത്സൎയ്യം കലൎന്നു ശാസിക്കുന്ന ജ്യേഷ്ഠന്മാരോടും ദൈവം സാമ
വാക്കത്രെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടു കരുണ കാട്ടുന്നു താനും.

§ 34.

THE PHARISEE AND THE PUBLICAN.

പറീശനും ചുങ്കക്കാരനും പ്രാൎത്ഥിച്ചതു.

LUKE XVIII.

9 And he spake this parable unto certain which trusted in themselves that they were righteous, and despised others: 10 Two men went up into the temple to pray; the one a Pharisee, and the other a publican. 11 The pharisee stood and prayed thus with himself, God, I thank thee, that I am not as other men are, extortioners, unjust, adulterers, or even as this publican.

12 I fast twice in the week, I give tithes of all that I possess. 13 And the publican, standing afar off, would not lift up so much as his eyes unto heaven, but smote upon his breast, saying, God be merciful to me a sinner. 14 I tell you, this man went down to his house justified rather than the other: for every one that exalteth himself shall be abased; and he that humbleth himself shall be exalted.

[ 111 ] പറീശനും ചുങ്കക്കാരനും പ്രാൎത്ഥിച്ചതിലും ( ലൂക്ക. ൧൮) ആ ജ്യേഷ്ഠാ
നുജന്മാരുടെ സ്വരൂപം കാണുന്നു. ഇതു പ്രാർത്ഥനയെ വൎണ്ണിക്കുന്ന ൩ ഉപ
മകളിൽ ഒന്നാമതു. പറീശൻ “തന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞതു” പ്രാർത്ഥനയല്ല ദേ
വസ്തുതിയുമല്ല, ആത്മപ്രശംസയും പരന്മാരുടെ അപമാനവും അത്രെ. ചുങ്ക
ക്കാരനോ ദേവാലയം നിമിത്തം വിറെച്ചും നാണിച്ചും പറീശനേയും മാനി
ച്ചും തന്നെ നിന്ദിച്ചുംകൊണ്ടു പ്രാൎത്ഥിച്ചതു സഫലമായി. അതുകൊ
ണ്ടു ഉപവാസാദികൎമ്മങ്ങൾക്കല്ല തന്റെ കുറ്റങ്ങളെ ഓൎക്കുന്ന പ്രാൎത്ഥനെക്ക
ത്രെ ദിവ്യപുണ്യം സംഭവിക്കുന്നു.

§ 35.

THE WIDOW AND THE JUDGE.

വിധവയും ന്യായാധിപനും.

LUKE XVIII.

1 And he spake a parable unto them to this end, that men ought always to pray, and not to faint; 2 Saying, There was in a city a judge, which feared not God, neither regarded man: 3 And there was a widow in that city; and she came unto him, saying, Avenge me of mine adversary. 4 And he would not for a while: but after- ward he said within himself, Though I fear not God, nor regard man;

5 Yet because this widow troubleth me, I will avenge her, lest by her continual coming she weary me. 6 And the Lord said, Hear what the unjust judge saith. 7 And shall not God avenge his own elect, which cry day and night unto him, though he bear long with them? 8 I tell you that he will avenge them speedily. Nevertheless when the Son of man cometh, shall he find faith on the earth?

ഇപ്രകാരം കരുണ ലഭിച്ചവർ തളരാതെ നിത്യപ്രാൎത്ഥനയാൽ അത്രെ ജയം
കൊള്ളുന്നപ്രകാരം ന്യായാധിപതിയുടെ ഉപമയാൽ തെളിയുന്നു (ലൂക്ക. ൧൮).
ആ കഠിനഹൃദയൻ മനസ്സലിവുള്ള ദൈവമത്രെ. ആയവൻ പലപ്പോഴും
കേളാത്തവനും ആരേയും വിചാരിയാത്ത തന്നിഷ്ടക്കാരനും ആയി തോന്നുന്നു
വല്ലോ. നന്ന ഞെരുങ്ങിയ വിധവ സഭ അത്രെ (യശ. ൫൪). അവളെ പീ
ഡിപ്പിക്കുന്ന പ്രതിയോഗി ഇഹലോകപ്രഭു തന്നെ. അവൾ രാപ്പകൽ അ
സഹ്യപ്പെടുത്തുന്നതു കൊണ്ടു “പക്ഷെ ഒടുവിൽ വന്നു എന്നെ മുഖത്തടിക്കും”
എന്നു ശങ്കിക്കുന്നതു പോലെ ദൈവം ദീൎഘക്ഷമയെ തീൎത്തു വേഗത്തിൽ ന്യാ
യം നടത്തി രക്ഷിക്കും. അപ്പോൾ ഭൂമിയിൽ വിശ്വാസം വരാതവണ്ണം സഭാ
യാചനകൾക്കു പൂൎണ്ണ നിവൃത്തി വരികയും ചെയ്യും (സങ്കീ. ൧൨൬, ൧).

§ 36.

THE IMPORTUNATE FRIEND.

പാതിരാവിൽ അപ്പം ചോദിച്ച ചങ്ങാതി.

LUKE XI.

5 And he said unto them, Which of you shall have a friend, and shall go unto him at mid- night, and say unto him, Friend, lend me three loaves: 6 For a friend of mine in his journey is come to me and I have nothing to set before him? 7 And he from within shall answer and say,

Trouble me not: the door is now shut, and my children are with me in bed; I cannot rise and give thee. 8 I say unto you, Though he will not rise and give him, because he is his friend, yet because of his importunity he will rise and give him as many as he needeth.

[ 112 ] പ്രാൎത്ഥനെക്കു നിൎല്ലജ്ജമായ പ്രാഗത്ഭ്യം വേണം എന്നതു പാതിരാ
വിൽ അപ്പം ചോദിച്ച ചങ്ങാതിയുടെ ഉപമയാൽ കാട്ടിയതു (ലൂക്കാ. ൧൧,
൫‌—൮). അവൻ ചോദിച്ചതു തനിക്കല്ല അതിഥിസൽകാരത്തിന്നായിട്ടത്രെ.
മറ്റവൻ മടിക്കുന്നതു കുട്ടികളുടെ സ്വസ്ഥനിദ്രെക്കു ഭംഗം വരരുത് എന്നുവെ
ച്ചിട്ടു തന്നെ. എന്നിട്ടും തോഴന്റെ നിൎല്ലജ്ജയാൽ നല്ലവണ്ണം ഉണൎന്നപ്പോൾ
കൊടുക്കാതെ കണ്ടിരിക്കയില്ല. അതുകൊണ്ടു ആവശ്യമുള്ള ഏതു കാലത്തും
ദൈവത്തെ ഉണൎത്തി മുട്ടിച്ചു ചോദിക്ക.

§ 37.

THE TWO DEBTORS.

രണ്ടു കടക്കാരുടെ ഉപമ.

LUKE VII.

40 And Jesus answering said unto him, Simon I have somewhat to say unto thee. And he saith, Master, say on. 41 There was a certain creditor which had two debtors; the one owed five hundred pence, and the other fifty.

42 And when they had nothing to pay, he frankly forgave them both. Tell me therefore, which of them will love him most? 43 Simon answered and said, I suppose that he, to whom he forgave most. And he said unto him, Thou hast rightly judged.

ദേവകരുണയെ അനുഭവിച്ചവരുടെ പ്രതിസ്നേഹം ൨ കടക്കാരുടെ
ഉപമയാൽ വിളങ്ങുന്നു (ലൂക്ക. ൭, ൪൧). അധികം ഇളെച്ചു കിട്ടിയവൻ അധി
കം സ്നേഹിക്കും. അതുകൊണ്ടു നിന്നിൽ സ്നേഹക്രിയകളെ അല്പം മാത്രം ക
ണ്ടാൽ പാപമോചനത്തെ വേണ്ടും പോലെ അന്വേഷിച്ചില്ല വേണ്ടും പോ
ലെ ലഭിച്ചതും ഇല്ല എന്നും, കിട്ടിയ പാപപരിഹാരവും ഏറെ ഫലിച്ചില്ല എ
ന്നും ഉള്ളതു സ്പഷ്ടം. പാപമോചനം മുന്നേ, പ്രതിസ്നേഹം പിന്നെ എന്നാ
കുന്നു കൃപാമാൎഗ്ഗത്തിന്റെ സൂക്ഷ്മം. ഞാൻ ചെയ്യുന്ന സ്നേഹക്രിയകൾ നി
മിത്തം എനിക്കു പാപമോചനം ഉണ്ടെന്നു ഒരുനാളും വരുന്നില്ല; പാപക്ഷമ
യും ദേവകരുണയും എനിക്കു സാക്ഷാൽ അനുഭവമായി വന്നു എന്നതിന്നു
ഈ സ്നേഹക്രിയകൾ നല്ലൊരു തെളിവാകുന്നു എന്നത്രെ.

§ 38.

THE UNJUST STEWARD.

അനീതിയുള്ള വീട്ടുവിചാരകൻ.

LUKE XVI.

1. And he said also unto his disciples, There was a certain rich man, which had a steward; and the same was accused unto him that he had wasted his goods. 2 And he called him, and said unto him, How is it that I hear this of thee? give an account of thy stewardship; for thou mayest be no longer steward. 3 Then the steward said within himself, What shall I do? for my lord taketh away from me the stewardship: I cannot dig; to beg I am ashamed. 4 I am resolved what to do, that when I am

put out of the stewardship, they may receive me into their houses. 5 So he called every one of his lord's debtors unto him, and said unto the first, How much owest thou unto my lord? 6 And he said, An hundred measures of oil. And he said unto him, Take thy bill, and sit down quickly, and write fifty. 7 Then said he to another, And how much owest thou? And he said, an hundred measures of wheat. And he said unto him, Take thy bill, and write fourscore. 8 And the Lord commended the unjust steward,

[ 113 ] Luke XVI.

because he had done wisely: for the children of this world are in their generation wiser then the children of light. 9 And I say unto you, Make to yourselves friends of the mammon of unrighteousness; that, when ye fail, they may receive you into everlasting habitations. 10 He that is faithful in that which is least

is faithful also in much: and he that is unjust in the least is unjust also in much. 11 If therefore ye have not been faithful in the unrighteous mammon, who will commit to your trust the true riches ? 12 And if ye have not been faithful in that which is another man's, who shall give you that which is your own?

കനിവിന്നാവശ്യമുള്ളവർ കനിവും കാട്ടേണം എന്നുള്ളതു ൩ ഉപമകളാൽ
തോന്നിക്കുന്നു. അനീതിയുള്ള കലവറക്കാരൻ (ലൂക്ക. ൧൬, ൧—൭) മന
സ്സലിവിന്റെ ഫലത്തിന്നു ദൃഷ്ടാന്തമത്രെ. അവൻ ചതിയനും, കടക്കാർ
അവന്റെ ചതിയിൽ കൂടുന്നവരും, യജമാനൻ അവന്റെ ബുദ്ധിയെ
സ്തുതിക്കുന്നവനും ആകയാൽ ഇവർ ഒക്കയും ഇഹലോകക്കാരായ്വിളങ്ങുന്നു.
എങ്കിലും വെളിച്ചമക്കൾ അവരുടെ ബുദ്ധിയെ ഗ്രഹിച്ചു തങ്ങളുടെ ജാതിക്കു
തക്കവണ്ണം പ്രയോഗിപ്പാൻ നോക്കെണം. മാമ്മോൻ എന്നതു ധനലാഭം. പ
ണം നല്ലവരുടെ കയ്യിലും ഒരുവക കള്ള ദേവനായി ചമകയാൽ അവർ അതി
നെ വെക്കാതെ നല്ലകാൎയ്യത്തിന്നായി ചെലവിടെണം; എങ്ങിനെ എന്നാൽ
ഈ അഴിയുന്നതുകൊണ്ടു കനിവു കാണിച്ചാൽ അഴിയുന്നതിന്നു പകര
മായി അഴിയാത്തതു നല്കുന്ന ചങ്ങാതിമാർ ലഭിക്കും. ഉപമയിലേ യജമാനൻ
മാമ്മോൻ അത്രെ (൧൩). മുതലുള്ളവൻ എല്ലാം മാമ്മോന്റെ കലവറക്കാരൻ.
സാക്ഷാൽ അഹങ്കാരാദികളെ ജനിപ്പിക്കുന്ന ധനത്തെ സ്നേഹത്തിന്നായി
ചെലവിട്ടാൽ നല്ലൊരു സ്വാമിദ്രോഹം തന്നെ. അതിനാൽ ദരിദ്രനായി പോ
കും എന്നു നിരൂപിക്കരുതു; കരുണെക്കായി മുടിയനായി പോയാലും ദേവരാജ്യ
ത്തിൽ കുറവില്ല. പണകാൎയ്യത്തിൽ ദൈവത്തിന്നു വിശ്വസ്തനല്ലാത്തവനോ
തനിക്കു വിധിച്ച നിത്യമുതലിനെ ഒരു നാളും അടക്കുകയില്ല.

§ 39.

THE RICH MAN AND LAZARUS.

ധനവാനും ലാജരിനും സംഭവിച്ചതു.

LUKE XVI.

19 There was a certain rich man, which was clothed in purple and fine linen, and fared sumptuously every day: 20 And there was a certain beggar named Lazarus, which was laid at his gate, full of sores, 21 And desiring to be fed with the crumbs which fell from the rich man's table: moreover the dogs came and licked his sores. 22 And it came to pass, that the begger died, and was carried by the angels into Abraham's bosom: the rich man also died, and was buried; 23 And in hell he lift up his eyes, being in torments, and seeth Abraham afar off, and Lazarus in his bosom. 24. And he cried and said, Father Abraham, have mercy on me, and send Lazarus, that he may dip the tip of his finger in water, and cool my tongue; for I am tormented in this flame. 25 But Abraham said, son, remember that

thou in thy life time receivedst thy good things, and likewise Lazarus evil things: but now he is comforted and thou art tormented. 26 And beside all this, between us and you there is a great gulf fixed: so that they which would pass from hence to you cannot; neither can they pass to us, that would come from thence. 27 Then he said, I pray thee therefore, father, that thou wouldest send him to my father's house: 28 For I have five brethren; that he may testify unto them, lest they also come into this place of torment. 29 Abraham saith unto him, They have Moses and prophets; let them hear them. 30 And he said, Nay, father Abraham: but if one went unto them from the dead, they will repent. 31 And he said unto them, if they hear not Moses and the prophets, neither will they be persuaded, though one rose from the dead.

[ 114 ] ലാജരെ വിചാരിയാത്ത ധനവാൻ (ലൂക്ക. ൧൬, ൧൯) നിൎദ്ദയാദോ
ഷത്തിന്നു ദൃഷ്ടാന്തം. ലാജർ (എലാജർ) “ദേവസഹായം” എന്ന അൎത്ഥമുള്ള
തു. അവന്റെ പുണു്ണും വിശപ്പും കൂട്ടാക്കാതെ ധനവാൻ വാഴുന്നാൾ എല്ലാം
സുഖിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ലാജർ കുപ്പയിൽ കൂടുന്ന ഊൎന്നായ്കളോടും പറ്റി
ഉഛ്ശിഷ്ടങ്ങളെ തിന്നും. മരണകാലത്ത് ഇവന്നു ദേവദൂതരാലും അവന്നു മനു
ഷ്യരാലും സംസ്കാരം സംഭവിച്ചു. പാതാളത്തിൽ ഉണൎന്നപ്പോൾ ധനവാൻ
വേദനനിമിത്തം വിസ്മയിച്ചു, ലാജരെ പണ്ടേ അപമാനിച്ചവൻ ആകയാൽ
ഇനിയും അഞ്ചല്ക്കാരനാക്കി വെള്ളം വരുത്തുവാനും ഭൂമിയിൽ വൎത്തമാനം അ
റിയിപ്പാനും അയക്കാം എന്നു നിരൂപിച്ചു. അബ്രഹാം തനിക്ക് അഛ്ശൻ എന്നു
പ്രശംസിക്കുന്നതല്ലാതെ മോശയും പ്രവാചകങ്ങളും അനുതാപം വരുത്തു
വാൻ പോരാ എന്നു ദുഷിപ്പാനും തുനിഞ്ഞു. അയ്യോ യേശുവിന്റെ പുനരു
ത്ഥാനവും വേദനിന്ദകന്മാൎക്കു വിശ്വാസം ജനിപ്പിച്ചില്ലല്ലോ. ലാജർ ഭൂമിയിൽ
വെച്ച് അഭിമാനംനിമിത്തവും അബ്രഹാമ്മടിയിൽനിന്നു വിനയംനിമിത്ത
വും മുഴുവൻ മൌനിയായ്ക്കാണുന്നു. ഈ ഉപമയെ പറഞ്ഞതു മരണശേഷമു
ള്ള അവസ്ഥയെ കാട്ടുവാൻ അല്ല, ൨൫ആം വചനത്തിലേ സാരം നിമിത്തം അ
ത്രെ. ദൈവം കരുണയാലെ കൊടുത്ത ധനം കൊണ്ടു കരുണ ചെയ്യാതെ എല്ലാം
തനിക്കു മതി എന്നുവെച്ചനുഭവിക്കുന്നതു ശാപകാരണം തന്നെ. ഇഹദുഃഖ
ങ്ങൾ തനിക്കു മതി എന്നുവെച്ചു അസൂയ കൂടാതെ മൌനിയായി കാലം കഴി
പ്പാൻ ദേവകരുണയിലേ ആശ്രയത്താൽ അല്ലാതെ എങ്ങിനെ കഴിയും?

പാതാളം എന്ന ശ്യോലെ കുറിച്ചു ചരിത്രക്കാരനായ യോസെഫിന്റെ പ്ര
ബന്ധങ്ങളിൽ എഴുതി കാണുന്നതാവിതു:

അതു ഭൂമിക്കു കീഴിൽ വെളിച്ചമില്ലാത്ത ദിക്കു. ആത്മാക്കൾ അവിടെ വ
സിച്ചു, ഒരു തടവിൽ എന്ന പോലെ ചില കാലത്തോളം ശിക്ഷകളെ അനുഭ
വിക്കുന്നു. അതിൽ ഒരു ദേശം കെടാത്ത അഗ്നിതടാകത്തിന്നായി വേൎത്തിരി
ച്ചു കിടക്കുന്നു. ആയതിൽ ഇപ്പോൾ ആരും ഇല്ല, ദൈവം നിശ്ചയിച്ച ദിവ
സത്തിൽ അത്രെ അനീതിയുള്ളവർ അതിൽ പോകേണ്ടി വരും. നീതിമാന്മാൎക്കും
കൂടെ പാതാളത്തിൽ തന്നെ വാസം എങ്കിലും, ആത്മാക്കളെ നടത്തുന്ന ദൂത
ന്മാർ അവരെ പാടി വലഭാഗത്തേക്കു കൊണ്ടുപോയിട്ടു വിശ്വാസപിതാക്ക
ന്മാർ ആശ്വസിച്ചു പാൎക്കുന്ന പ്രകാശദിക്കിൽ ആൎത്തു പുകഴ്ത്തും. അവിടെ മന്ദ
ഹാസമുള്ള മുഖങ്ങളെ മാത്രം കാണും. വരുവാനുള്ള സ്വൎഗ്ഗസുഖത്തിന്റെ നി
ശ്ചയം ഉണ്ടു പോൽ. ഈ വലത്തേ ദിക്കിന്നു ഞങ്ങൾ അബ്രഹാം മടി എ
ന്ന പേർ പറയുന്നു. ഇടത്തേ ദിക്കിലുള്ളവർ അങ്ങനെ അല്ല, വലുതായ അ
ഗ്നിനരകം അടുക്കെ കണ്ടും അതിന്റെ ഭയങ്കരമായ പതപ്പു കേട്ടും പിളൎപ്പി
ന്റെ അപ്പുറമുള്ള നീതിമാന്മാരുടെ സൌഖ്യത്തേയും നോക്കി ന്യായവിധി
യോളം തടവുകാരെ പോലെ വിറെച്ചു പാൎക്കുന്നു. [ 115 ] § 40.

THE UNMERCIFUL FELLOW - SERVANT.

കനിവില്ലാത്ത കൂട്ടുദാസൻ .

MATT. XVIII.

23 Therefore is the kingdom of heaven likened unto a certain king, which would take account of his servants. 24 And when he had begun to reckon, one was brought unto him, which owed him ten thousand talents. 25 But forasmuch as he had not to pay, his lord commanded him to be sold and his wife, and children, and all that he had, and payment to be made. 26 The servant therefore fell down, and worshipped him, saying, Lord, have patience with me, and I will pay thee all. 27 Then the lord of that servant was moved with compassion, and loosed him and forgave him the debt. 28 But the same servant went out, and found one of his fellow servants, which owed him an hundred pence: and he laid hands on him, and took him by the throat, saying, Pay me that thou owest.

29 And his fellowservant fell down at his feet, and besought him, saying, Have patience with me, and I will pay thee all. 30 And he would not: but went and cast him into prison, till he should pay the debt. 31 So when his fellowservants saw what was done, they were very sorry, and came and told unto their lord all that was done. 32 Then his lord, after that he had called him, said unto him, O thou wicked servant, I forgave thee all that debt, because thou de- siredst me: 33 Shouldest not thou also have had com- passion on thy fellowservant, even as I had pity on thee? 34 And his lord was wroth, and delivered him to the tormentors, till he should pay all that was due unto him. 35 So likewise shall my heavenly Father do also unto you, if ye from your hearts forgive not every one his brother their trespasses.

ദേവക്ഷമയെ കണ്ടറിഞ്ഞിട്ടും ക്ഷമിക്കാത്തവൻ (മത്ത. ൧൮, ൨൩) നി
ൎദ്ദയയുള്ള ധനവാനേക്കാളും ശാപപാത്രം ആകുന്നു. ൧൦൦൦൦ താലന്തു (൪꠰ കോടി
രൂപ്പിക) കടംപെട്ടതു ദേവന്യായ പ്രകാരം പാപിയുടെ അവസ്ഥ. അവൻ
താമസത്തിന്നു മാത്രം അപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ കൎത്താവ് കടം കൂടെ ഇളെച്ചു കൊ
ടുത്തു . അവൻ തിരുസന്നിധാനത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ട ഉടനെ ൧൦൦ ദെനാർ
(൧൫൦ വെള്ളിപ്പണം) കടംപെട്ട കൂട്ടുപണിക്കാരനെ എതിരേറ്റു, താൻ കുറയ മു
മ്പെ യാചിച്ച പ്രകാരമുള്ള അപേക്ഷകളെ കേട്ടിട്ടും മനസ്സഴയാതെ വേള പിടി
ച്ചു ഞെക്കി കടം തീൎപ്പോളം തടവിൽ ഏല്പിക്കയും ചെയ്തു. ആയ്തു കൂട്ടുപണിക്കാർ
ബോധിപ്പിച്ചാറെ യജമാനൻ കല്പിച്ചു കൊടുത്ത ക്ഷമയെ മടിയാതെ തള്ളി
തന്റെ കടം തീൎപ്പോളം തടവിൽ ആക്കുന്നു. അതുകൊണ്ടു കനിവില്ലാത്ത മ
നസ്സിന്നു ദേവകരുണയുടെ അനുഭവം ഇല്ല. ദൈവകരുണ അല്പം അനുഭ
വിച്ചിട്ടും മറ്റുള്ളവരോടു വെറുന്നീതിയെ നടത്തുവാൻ മനസ്സു തോന്നിയാൽ
ദൈവവും ന്യായത്തിന്റെ സൂക്ഷ്മപ്രകാരം വിധിക്കും. പ്രാൎത്ഥിച്ചാൽ കരുണ
ഉണ്ടു പോൽ, എങ്കിലും മുഴുഹൃദയത്തോടും താൻ ക്ഷമിപ്പാൻ കഴിയുന്നില്ല എ
ങ്കിൽ ദേവക്ഷമയും മറഞ്ഞു പോകും.

ഇപ്രകാരം ൧൨ ഉപമകളാൽ ദേവകരുണയുടെ മാഹാത്മ്യം കേൾ്പിക്കുന്നു.
അതു നഷ്ടമായതിനെ അന്വേഷിച്ചും എതിരേറ്റും സേവിച്ചും കൊള്ളുന്നത
ല്ലാതെ മനുഷ്യൻ അതിനെ വിനയമുള്ള പ്രാൎത്ഥനയാൽ തിരഞ്ഞും യാചനക
ളിൽ ഉറെച്ചും കൊണ്ടിരിക്കയും മനസ്സലിവു കണ്ടെത്തേണ്ടതിന്നു താനും മന
സ്സലിവും കാട്ടുന്നവനായി വളരുകയും വേണം. അല്ലാഞ്ഞാൽ ദേവകരുണ
തന്നെ ന്യായവിധിയായി മാറിപോകും. [ 116 ] III.

Parables representing Judgement as the Key-stone of the Kingdom of God.

ദേവരാജ്യത്തിന്നു തികവടിയെ വരുത്തുന്ന ന്യായവിധിയെ
വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ.

§ 41.

THE LABOURERS IN THE VINEYARD.

വള്ളിപ്പറമ്പിലേ കൂലിക്കാരുടെ ഉപമ.

MATT. XX.

1 For the kingdom of heaven is like unto a man that is an householder, which went out early in the morning to hire labourers into his vineyard. 2 And when he had agreed with the labourers for a penny a day, he sent them into his vineyard. 3 And he went out about the third hour, and saw other standing idle in the market place, 4 And said unto them; Go ye also into the vineyard, and whatsoever is right I will give you. And they went their way. 5 Again he went out about the sixth and ninth hour, and did likewise. 6 And about the eleventh hour he went out, and found others standing idle, and saith unto them, Why stand ye here all the day Idle? 7 They say unto him, Because no man hath hired us. He saith unto them, Go ye also into the vineyard; and whatsoever is right, that shall ye receive. 8 So when even was come, the lord of the vineyard saith unto his steward, Call the

labourers, and give them their hire, beginning from the last unto first. 9 And when they came that were hired about the eleventh hour, they received every man a penny. 10 But when the first came, they supposed that they should have received more; and they likewise received every man a penny. 11 And when they had received it, they murmured against the goodman of the house, 12 Saying, These last have wrought but one hour, and thou hast made them equal unto us, which have borne the burden and heat of the day. 13 But he answered one of them, and said, Friend, I do thee no wrong: didst not thou agree with me for a penny? 14 Take that thine is, and go thy way: I will give unto this last, even as unto thee. 15 Is it not lawful for more me to do what I will with mine own? Is thine eye evil, because I am good? 16 So the last shall be first, and the first last: for many be called, but few chosen.

രാജ്യക്കാരുടെ കൂലിവിവരം ൩ ഉപമകളാൽ തെളിയുന്നു. ഒന്നാമത് പറമ്പി
ലേ കൂലിക്കാരുടെ അവസ്ഥയാൽ (മത്ത. ൨൦, ൧) നീതിയേക്കാൾ കരുണ
മേല്പെട്ടത് എന്നു കാട്ടുന്നു. വേലക്കാരിൽ ചിലർ ചെറുപ്പത്തിലേ സേവിച്ചു
തുടങ്ങി, മറ്റവർ ഉച്ചതിരിഞ്ഞിട്ടും ചിലർ മരണസന്ധ്യ അടുത്ത കാലത്തും അ
ത്രെ സേവിപ്പാൻ മുതിൎന്നു; എങ്കിലും എല്ലാവൎക്കും കൂലി ഒരു ദെനാർ (൧꠱ പ
ണം) ലഭിക്കുന്നതല്ലാതെ ഇത്ര കിട്ടും എന്നു നിരൂപിക്കാത്തവൎക്കു സന്തോഷം
അധികവും, ഇത്ര കിട്ടെണം എന്നു മുമ്പെ നിശ്ചയിച്ചവൎക്കു വിഷാദം കല
ൎന്നും കാണുന്നു. ദേവരാജ്യത്തിൽ ൧൦൦൦ സംവത്സരം ഒരു ദിവസം പോലെ അ
ത്രെ. വളരെ കാലം ക്ലേശത്തോടെ സേവിച്ച യഹൂദരേക്കാളും ബിംബാരാധന
ചെയ്തു നടന്ന ഒരു വൃദ്ധന്റെ മനാസാന്തരത്താലെ ദൈവത്തിന്നു സന്തോ
ഷം അധികം തോന്നുമായിരിക്കും. വേലയുടെ ഘനവും പരപ്പും അല്ല ബാല
പ്രായമായ മുതിൎച്ച തന്നെ പ്രമാണം. എത്ര കിട്ടും എന്നു ദൈവത്തോടു ക
ണക്കു പറയുന്ന ഫലകാംക്ഷ ദേവവാത്സല്യത്തോടും പുത്രഭാവത്തോടും ന
ന്നായി ചേരുന്നതും ഇല്ല. അതുകൊണ്ടു മനസ്സിന്റെ ഏകാഗ്രതെക്കു തക്ക [ 117 ] വണ്ണം ഒടുക്കത്തവർ മുമ്പരാവാൻ സംഗതി ഉണ്ടു. ഇപ്രകാരം കരുണയും
നീതിയും ദൈവത്തിൽ ഇടകലൎന്നപ്രകാരം കണ്ടാൽ അസൂയയാൽ കരുണ
യിൽനിന്നു വീഴാതവണ്ണം സൂക്ഷിക്കേണം.

§ 42.

PARABLES OF THE TEN POUNDS.

പത്തു മ്നാക്കളുടെ ഉപമ.

LUKE XIX.

11 And as they heard these things, he added and spake a parable, because he was nigh to Jerusalem, and because they thought that the kingdom of God should immediately appear. 12 He said therefore, A certain nobleman went into a far country to receive for himself a king- dom, and to return. 13 And he called his ten servants, and de- livered them ten pounds, and said unto them, Occupy till I come. 14 But his citizens hated him, and sent a message after him, saying. We will not have this man to reign over us. 15 And it came to pass, that when he was re- turned, having received the kingdom, then he commanded these servants to be called unto him, to whom he had given the money, that he might know how much every man had gained by trading. 16 Then came the first, saying, Lord, thy pound hath gained ten pounds. 17 And he said unto him, Well, thou good servant: because thou hast been faithful in a very little, have thou authority over ten cities. 18 And the second came, saying, Lord, thy pound hath gained five pounds. 19 And he said likewise to him, Be thou also over five cities.

20 And another came, saying, Lord, behold, here is thy pound, which I have kept laid up in a napkin: 21 For I feared thee, because thou art an austere man: thou takest up that thou layedst not down, and reapest that thou didst not sow. 22 And he saith unto him, Out of thine own mouth will I judge thee, thou wicked servant. Thou knewest that I was an austere man, tak- ing up that I laid not down, and reaping that I did not sow: 23 Wherefore then gavest not thou my money into the bank, that at my coming I might have required mine own with usury? 24 And he said unto them that stood by, Take from him the pound, and give it to him that hath ten pounds. 25 (And they said unto him, Lord, he hath ten pounds.) 26 For I say unto you, That unto every one which hath shall be given; and from him that hath not, even that he hath shall be taken away from him. 27 But those mine enemies, which would not that I should reign over them, bring hither, and slay them before me.

പത്തു റാത്തൽ പകുത്തു കിട്ടിയ വേലക്കാരിൽ (ലൂക്ക. ൧൯, ൧൧) അദ്ധ്വാ
നത്തിന്നും കൂലിക്കും ഉള്ള ഭേദം വിളങ്ങുന്നു. (ഒരു മ്നാ എന്ന റാത്തൽ ദെ
നാരും ഏകദേശം ൩൫ രൂപ്പികയും ആകുന്നു). അഭിഷിക്തന്റെ വാഴ്ചെക്കു
പ്രജകളുടെ മത്സരത്താൽ മുടക്കം വന്നപ്പോൾ അവൻ ദൂരരാജ്യത്തേക്കു പോ
കേണ്ടിവന്നു. അതു തന്നെ സ്വൎഗ്ഗാരോഹണം. പെന്തകൊസ്തയുടെ ശേഷ
വും യഹൂദർ അവന്റെ വാഴ്ചയെ വെറുത്തു (൧൪). അവന്റെ വിശ്വസ്ത
ന്മാർ അവന്റെ വരവു കാത്തു മത്സരക്കാരുടെ ഇടയിൽ പാൎക്കുമ്പോൾ ആയു
ധം എടുക്കയോ കൌശലം പ്രയോഗിക്കയോ അല്ല, അവൻ കൊടുത്ത സഭാ
സ്ഥാനത്താൽ സഭയെ വൎദ്ധിപ്പിക്കേ വേണ്ടു. അവൻ രാജതേജസ്സോടെ മ
ടങ്ങി വരുമ്പോൾ അവൎക്കും ജയസന്തോഷവും ഇടവാഴ്ചയും ലഭിക്കും. അത്
അവരവർ കണക്കു ബോധിപ്പിക്കുന്ന വിവരപ്രകാരം: യേശുവിന്നായി അ
ധികം ആളുകളെ നേടിയവൎക്കു മാനത്തിലും കൂലിയിലും വിശേഷത ഉണ്ടു.
സ്വാമിയിൽ അനുരാഗം കൂടാത്തവനാകയാൽ ദ്രവ്യം വൎദ്ധിപ്പിച്ചാലും അത് എ
നിക്കു സ്വന്തമാകയില്ലല്ലൊ എന്നു നിരൂപിച്ചു മടിയനായി പാൎത്തവനോടു [ 118 ] കൎത്താവു പറയുന്നു: നീ അതിനെ പൊൻവാണിഭപീഠത്തിൽ കൊടുക്കാഞ്ഞ
ത് എന്തു? എന്നതിന്റെ അൎത്ഥം: ആത്മാക്കളെ നേടേണ്ടുന്ന വേലയിൽ നി
ണക്കു രസം ഇല്ലാഞ്ഞാൽ എന്തിന്ന് ആ പണിയെ സഭയിൽ മടക്കി കൊടു
ത്തേച്ചില്ല എന്നത്രെ. അതുകൊണ്ട് അവനെ പണിയിൽനിന്നു നീക്കി അ
വന്റെ സ്ഥാനത്തെ പത്തുള്ളവങ്കൽ ഏല്പിക്കും. ക്രിസ്തുസേവയിൽ ശുഷ്കാ
ന്തിയുള്ളവൎക്കേ ആ സേവയുടെ മഹത്വം അനുഭവമായ്വരും. അതിന്റെ
ശേഷമത്രെ മത്സരക്കാരുടെ ശിക്ഷ.

§ 43.

THE PARABLE OF THE TALENTS.

താലന്തുകളുടെ ഉപമ.

MATT. XXV.

14 For the kingdom of heaven is as a man travelling into a far country, who called his own servants, and delivered unto them his goods. 15 And unto one he gave five talents, to another two, and to another one; to every man according to his several ability; and straight- way took his journey. 16 Then he that had received the five talents went and traded with the same, and made them other five talents. 17 And likewise he that had received two, he also gained other two. 18 But he that had received one went and digged in the earth, and hid his lord's money. 19 After a long time the Lord of those servants cometh, and reckoneth with them. 20 And so he that had received five talents came and brought other five talents, saying, Lord, thou deliveredst unto me five talents: behold, I have gained beside them five talents more. 21 His lord said unto him, Well done, thou good and faithful servant: thou hast been faith- ful over a few things, I will make thee ruler over many things: enter thou into the joy of thy lord. 22 He also that had received two talents came and said, Lord, thou deliveredst unto me two

talents: behold, I have gained two other talents beside them. 23 His lord said unto him, Well done, good and faithful servant; thou hast been faithful over a few things, I will make thee ruler over many things: enter thou into the joy of thy lord. 24 Then he which had received one talent came and said, Lord, I knew thee that thou art an hard man, reaping where thou hast not sown, and gathering where thou hast not strawed: 25 And I was afraid, and went and hid thy ta- lent in the earth: lo, there thou hast that is thine. 26 His lord answered and said unto him, Thou wicked and slothful servant, thou knewest that I reap where I sowed not, and gather where I have not strawed: 27 Thou oughtest therefore to have put my money to the exchangers, and then at my com- ing I should have received mine own with usury. 28 Take therefore the talent from him, and give it unto him which hath ten talents. 29 For unto every one that hath shall be given, and he shall have abundance: but from him that hath not shall be taken away even that which he hath. 30 And cast ye the unprofitable servant into outer darkness: there shall be weeping and gnashing of teeth.

മൂവൎക്കു കൊടുത്ത താലന്തുകളുടെ ഉപമ (മത്ത. ൨൫, ൧൪) മുമ്പേത്ത
തിനോട് ഏകദേശം ഒക്കുന്നു എങ്കിലും ഭേദം ഉണ്ടു. ഒരു താലന്തു ൬൦ മ്നാവുള്ളതു.
ശിഷ്യരുടെ സ്ഥാനവും വിളിയും (§ ൪൨) ഹീനമായും ഒരുപോലെയും കാണു
ന്നു; ആത്മവരങ്ങളോ സമൃദ്ധിയും അവരവരിൽ താരതമ്യവും ഉള്ളവയത്രെ.
നാഥൻ ഓരോരുത്തന്നു അവനവന്റെ ശക്തിക്കു തക്കവണ്ണം അഞ്ചും രണ്ടും
ഒന്നും കൊടുത്തു. ഇരുവർ അതിനെ ഇരട്ടിപ്പായി വൎദ്ധിപ്പിച്ചതു ദേവരാജ്യ
ത്തിന്നായി നിത്യം കഷ്ടിച്ച് അദ്ധ്വാനിച്ചതിനാൽ തന്നെ. അതുകൊണ്ടു നാ
ഥന്റെ സ്വാസ്ഥ്യസന്തോഷത്തിലും കൂടുവാൻ കല്പന വരുന്നു. നിസ്സാര
നായ വേലക്കാരന്നു ധനഛേദം മാത്രമല്ല വെളിച്ച രാജ്യത്തിന്ന് അതിദൂരമുള്ള
ഇരിട്ടിലേ വാസവും വിധിച്ചിരിക്കുന്നു. [ 119 ] § 44.

THE FOOLISH FARMER.

മൂഢനായ ജന്മി.

LUKE XII.

16 And he spake a parable unto them, saying, The ground of a certain rich man brought forth plentifully: 17 And he thought within himself, saying, What shall I do, because I have no room where to bestow my fruits? 18 And he said, This will I do: I will pull down my barns, and build greater: and there will I bestow all my fruits and my goods.

19 And I will say to my soul, Soul, thou hast much goods laid up for many years; take thine ease, eat, drink, and be merry. 20 But God said unto him, Thou fool, this night thy soul shall be required of thee: then whose shall those things be, which thou hast provided? 21 So is he that layeth up treasure for himself, and is not rich toward God.

ശിക്ഷാവിധിയെ അധികം സ്പഷ്ടമായി കാട്ടുന്ന ഉപമകളിൽ മൂഢനായ
ജന്മി ഒന്നാമതു (ലൂക്ക. ൧൨, ൧൬). ദൈവത്താലും ദൈവത്തിന്നായും ധന
വാനാകാതെ തനിക്ക് എന്നു നിക്ഷേപം സ്വരൂപിച്ചു വെക്കുന്നവൻ പൊട്ട
നത്രെ എന്നുള്ള ദേവവിധി മരണനേരത്തു തന്നെ സ്പഷ്ടമായ്വരുന്നു. താൻ
തനിക്കു ചെയ്തത് എല്ലം മായ എന്ന് അന്നു തെളിയും.

§ 45.

THE UNFRUITFUL FIG-TREE.

ഫലമില്ലാത്ത അത്തിമരം.

LUKE XIII.

6 He spake also this parable: A certain man had a fig-tree planted in his vineyard; and he came and sought fruit thereon, and found none. 7 Then said he unto the dresser of his vine- yard, Behold, these three years I come seeking

fruit on this fig-tree, and find none: cut it down; why cumbereth it the ground? 8 And he answering said unto him, Lord, let it alone this year also, till I shall dig about it, and dung it: 9 And if it bear fruit, well; and if not, then after that thou shalt cut it down.

ഫലമില്ലാത്ത അത്തിമരത്തിന്നു (ലൂക്ക. ൧൩, ൬) കരുണ ഏറിയ
തോട്ടക്കാരനും നീതിയുള്ള ഉടയവനും ഉണ്ടു. ഇസ്രായേൽ മുമ്പെ ജാതികളിൽ
ഒർ ആദ്യഫലമായ ശേഷം (ഹൊശ, ൯, ൧൦) ക്രമത്താലെ ഉണങ്ങിയ മരമാ
യി വൎദ്ധിച്ചു. പോറ്റുന്നതിൽ കുറവ് ഏതും ഇല്ല: മശീഹ താൻ തോട്ടക്കാര
നല്ലോ. അവൻ അപേക്ഷിച്ചു വരുത്തിയ താമസം കഴിഞ്ഞാൽ ന്യായവിധി
തുടങ്ങും. അപ്രകാരം ക്രിസ്തസഭെക്കും യേശുവിന്റെ ദീൎഘക്ഷമയുടെ ശേ
ഷം ന്യായവിധി അടുത്തിരിക്കുന്നു. [ 120 ] § 46.

THE MARRIAGE OF THE KING'S SON.

രാജപുത്രന്റെ കല്യാണം.

MATT. XXII.

1 And Jesus answered and spake unto them again by parables, and said, 2 The kingdom of heaven is like unto a cer- tain king, which made a marriage for his son, 3 And sent forth his servants to call them that were bidden to the wedding: and they would not come. 4 Again, he sent forth other servants, saying, Tell them which are bidden, Behold, I have prepared my dinner: my oxen and my fatlings are killed, and all things are ready: come unto the marriage. 5 But they made light of it, and went their ways, one to his farm, another to his merchan- dise: 6 And the remnant took his servants, and entreated them spitefully, and slew them. 7 But when the king heard thereof, he was wroth: and he sent forth his armies, and des- troyed those murderers, and burned up their city.

8 Then saith he to his servants, the wedd- ing is ready, but they which were bidden were not worthy. 9 Go ye therefore into the highways, and as many as ye shall find, bid to the marriage. 10 So those servants went out into the high- ways, and gathered together all as many as they found, both bad and good: and the wedd- ing was furnished with the guests. 11 And when the king came in to see the guests, he saw there a man which had not on a wedding garment: 12 And he saith unto him, Friend, how camest thou in hither not having a wedding garment? And was speechless. 13 Then said the king to the servants, Bind him hand and foot, and take him away, and cast him into outer darkness; there shall be weeping and gnashing of teeth. 14 For many are called, but few are chosen.

രാജപുത്രന്റെ കല്യാണം (മത്ത. ൨൨, ൧) മനസ്സലിവിനേയും (§ ൩൧)
വൎണ്ണിക്കുന്നു എങ്കിലും ന്യായവിധി അതിനാൽ അധികം വിളങ്ങുന്നു. രാജാവ്
ദൈവം. അവന്റെ പുത്രൻ മശീഹ. വിരുന്നുകാരോ പ്രജകൾ തന്നെ; വി
ളിപ്രകാരം വന്നാൽ അവർ കല്യാണസ്ത്രീയായി തീരുകിലും ആം. ചിലരെ വി
ളിച്ചാലും സ്നേഹവാക്കുകളാൽ നിൎബ്ബന്ധിച്ചാലും വരികയില്ല; ഈൎഷ്യ മുഴുത്തു
സുവിശേഷകരെ പരിഹസിക്കയും കൊല്ലുകയും ചെയ്തു പോകുന്നു. ഇങ്ങിനെ
വിശ്വാസത്തെ വെറുത്തവൎക്കു നിഗ്രഹവും നഗരദഹനവും തന്നെ ശിക്ഷ.
ഇപ്രകാരം യരുശലേമും എഫെസും മറ്റും ഭസ്മമായതു. ഈ ഒന്നാം ന്യായ
വിധിയുടെ ശേഷം വിരുന്നിന്നായി നല്ലവരേയും ആകാത്തവരേയും എല്ലാം
ക്ഷണിച്ചപ്പോൾ കല്യാണത്തിന്നു തക്ക ശുദ്ധവസ്ത്രം ധരിക്കാത്തവനും ഉണ്ടു.
താൻ വന്ന ഉടുപ്പു പോരും എന്നുവെച്ചു രാജഭൃത്യന്റെ കൈക്കൽനിന്നു ഇനാ
മായി കിട്ടാനുള്ള രാജവസ്ത്രത്തെ വാങ്ങാതെ കണ്ടു അരമനയിൽ പൂകുന്നതാ
കയാൽ യജമാനനെ മാനിക്കാതെയും കല്യാണ മഹാത്മ്യത്തെ അറിയാതെയും
ഹൃദയം മാറാത്ത പാപസേവകനും സ്വനീതിക്കാരനും ആകുന്നു. ചങ്ങലയും
ഇരിട്ടിലേ വാസവും തന്നെ ഇങ്ങിനെത്തവരുടെ ശിക്ഷാവിധി.

§ 47.

THE PARABLE OF THE TWO SONS.

പറമ്പിലേക്ക് അയച്ച രണ്ടു പുത്രർ.

MATT. XXI.

28 But what think ye? A certain man had two sons; and he came to the first, and said, Son, go work to day in my vineyard.

29 He answered and said, I will not: but afterward he repented, and went. 30 And he came to the second, and said

[ 121 ] Matt XXI.

likewise. And he answered and said, I go, sir: and went not. 31 Whether of them twain did the will of his father? They say unto him, The first. Jesus saith unto them, Verily I say unto you, That the publicans and the harlots go into the king- dom of God before you.

For John came unto you in the way of righteousness, and ye believed him not: but the publicans and the harlots believed him: and ye, when ye had seen it, repented not afterward, that ye might believe him.

പറമ്പിലേക്കയച്ചു വിട്ട രണ്ടു മക്കൾ (മത്ത. ൨൧, ൨൮) ഏകദേശം ക
ല്യാണവിരുന്നുകാരെ പോലെ (§൪൬) വ്യാപരിക്കുന്നു. ഞാൻ പോകയില്ല എന്ന്
ഒരുത്തൻ പറഞ്ഞ ശേഷം അനുതപിച്ചു ചെല്ലുകയും ചെയ്തു. അതുപോലെ പ
ണവും ഭോഗങ്ങളും കാംക്ഷിച്ചു ചുങ്കക്കാരും ദുൎന്നടപ്പുകാരുമായി പോയവരുടെ
അവസ്ഥ. അവരിൽ പലരും അനുതാപത്താൽ യേശുവിന്റെ പറമ്പിൽ പ
ണിക്കാരായി ചമഞ്ഞു . ഇസ്രയേൽമൂപ്പന്മാരോ ദൈവം വിളിക്കുംതോറും സാ
ക്ഷാൽ ഞങ്ങൾ വരുന്നു എന്നു നടിച്ചിട്ടും ഒടുവിൽ മശീഹയേയും ദേവേഷ്ടത്തേ
യും മുഴുവൻ ഉപേക്ഷിച്ചു. ഈ രണ്ടു ഭാവങ്ങളെ ഇന്നു എവിടയും കാണും.

§ 48.

THE WICKED HUSBANDMEN.

കള്ള കുടിയന്മാരുടെ ഉപമ.

MATT. XXI. 33 Hear another parable: There was a certain householder, which planted a vineyard, and hedged it round about, and digged a winepress in it, and built a tower, and let it out to husbandmen, and went into a far country: 34 And when the time of the fruit drew near, he sent his ser- vants to the husbandmen, that they might receive the fruits of it. 35 And the husbandmen took his servants, and beat one, and killed another, and stoned another. 36 Again, he sent other ser- vants more than the first: and they did unto them likewise. 37 But last of all he sent unto them his son, saying, They will reverence my son. 38 But when the husbandmen saw the son, they said among themselves, This is the heir; come, let us kill him, and let us seize on his inheritance. 39 And they caught him, and cast him out of the vineyard, and slew him. 40 When the lord therefore of the vineyard cometh, what will he do unto those husbandmen? 41 They say unto him, He will miserably destroy those wicked men, and will let out his vine- yard unto other husbandmen, which shall render him the fruits in their seasons.

MARK XII. 1 And he began to speak unto them by parables. A certain man planted a vineyard, and set an hedge about it, and digged a place for the winefat, and built a tower, and let it out to husbandmen, and went into a far country. 2 And at the season he sent to the husbandmen a servant, that he might receive from the hus- bandmen of the fruit of the vineyard. 3 And they caught him, and beat him, and sent him away empty. 4 And again he sent unto them another servant: and at him they cast stones, and wounded him in the head, and sent him away shamefully handled. 5 And again he sent another; and him they killed, and many others; beating some, and kill- ing some. 6 Having yet therefore one son, his wellbeloved, he sent him also last unto them, saying, They will reverence my son. 7 But those husbandmen said among themselves, This is the heir; come, let us kill him, and the inheritance shall be ours. 8 And they took him, and killed him and cast him out of the vineyard. 9 what shall therefore the lord of the vineyard do? he will come and destroy the husbandmen and will give the vineyard unto others.

LUKE XX. 9 Then began he to speak to the people this parable; A cer- tain man planted a vineyard, and let it forth to husbandmen and went into a far country for a long time. 10 And at the season he sent a servant to the husbandmen, that they should give him of the fruit of the vineyard: but the husbandmen beat him, and sent him away empty. 11 And again he sent another servant: and they beat him also, and entreated him shamefully, and send him away empty. 12 And again he sent a third: and they wounded him also, and cast him out. 13 Then said the lord of the vineyard, What shall I do? I will send my beloved son: it may be they will reverence him when they see him. 14 But when the husbandmen saw him, they reasoned among themselves, saying, This is the heir: come, let us kill him, that the inheritance may be ours. 15 So they cast him out of the vineyard, and killed him. What therefore shall the lord of the vineyard do unto them? 16 He shall come and destroy these husbandmen, and shall give the vineyard to others. And when they heard it, they said, God forbid.

[ 122 ] ഇസ്രയേൽ ദൈവത്തിൻ തോട്ടമായാൽ (യശ. ൫) ഞങ്ങൾ അല്ലോ അ
തിലേ പണിക്കാർ എന്നു മൂപ്പന്മാർ പ്രശംസിക്കിലോ വള്ളിപ്പറമ്പെ ഭര
മേല്പിച്ച കള്ള കുടിയാന്മാരുടെ ഉപമയാൽ (മത്ത. മാൎക്ക. ലൂക്ക.) വേണ്ടു
ന്ന ഉത്തരം വരുന്നു. ഉടയവൻ യഹോവ. അവൻ തന്റെ പറമ്പിൽ ദി
വ്യവചനങ്ങളെ വിതെച്ചും നട്ടും, ചേലാ പെസഹ (സ്നാനം അത്താഴം)
മുതലായ വ്യവസ്ഥകളാൽ വേലി കെട്ടി, അനുതാപവും ആത്മപീഡയും
ആകുന്ന ചക്കും സ്ഥാപിച്ചു, സഭയിലേ കാവല്ക്കാൎക്കായിട്ട് ഒരു ഗോപുരം കെ
ട്ടുകയും ചെയ്തു. പിന്നെ പറമ്പെ തോട്ടക്കാരാകുന്ന മൂപ്പന്മാരിൽ ഭരമേല്പിച്ചു,
യജമാനൻ യാത്രയായി, ഫലം പറിക്കുന്ന കാലത്തു പണിക്കാരെ അയച്ചു
ഫലങ്ങളെ വാങ്ങിച്ചു. ഇങ്ങിനെ അനുതാപഫലം ചോദിച്ച പ്രവാചകന്മാ
രെ തോട്ടക്കാർ വെറുതെ വിട്ടും നിന്ദിച്ചും അടിച്ചും മുറിച്ചും കളഞ്ഞു കൊല്ലു
വാനും തുനിഞ്ഞു (മാ.). പിന്നേയും അധികമുള്ളവരെ അയച്ചാറെയും അനു
ഭവം അതു തന്നെ. എന്നിട്ടും ഇതു മത്സരം അല്ലല്ലോ ബുദ്ധിഭ്രമമത്രെ, പുത്ര
നെ അവർ ശങ്കിക്കും എന്നുവെച്ചു ഏകജാതനെ നിയോഗിച്ചാറെ, ഹോ ഇ
വൻ അവകാശി, വന്നതു കൊള്ളാം എന്ന ബോധം ഉണ്ടായിട്ട് അവനെ പ
റമ്പിന്നു പുറത്താക്കി (പുറജാതികളുടെ കയ്യാൽ) കൊന്നു. അതുകൊണ്ടു യജ
മാനൻ വന്നു അവനെ നിഗ്രഹിച്ചു വേറെ തോട്ടക്കാരെ ഭരമേല്പിക്കേയുള്ളു.

§ 49.

THE TEN VIRGINS.

പത്തു കന്യകമാർ.

MATT. XXV.

1.Then shall the kingdom of heaven be likened unto ten virgins, which took their lamps, and went forth to meet the bridegroom. 2 And five of them were wise, and five were foolish. 3 They that were foolish took their lamps, and took no oil with them: 4 But the wise took oil in their vessels with their lamps. 5 While the bridegroom tarried, they all slum- bered and slept. 6 And at midnight there was a cry made, Behold, the bridegroom cometh; go ye out to meet him. 7 Then all those virgins arose, and trimmed their lamps.

8 And foolish said unto the wise, Give us of your oil; for our lamps are gone out. 9 But the wise answered, saying, Not so; lest there be not enough for us and you: but go ye rather to them that sell, and buy for your- selves. 10 And while they went to buy, the bride- groom came; and they that were ready went in with him to the marriage: and the door was shut. 11 Afterward came also the other virgins, saying, Lord, Lord, open to us. 12 But he answered and said, Verily I say unto you, I know you not. 13 Watch therefore, for ye know neither the day nor the hour wherein the Son of man cometh.

ക്രിസ്തസഭയിലും കൂടെ ന്യായവിധി തട്ടും എന്നു ൧൦ കന്യകമാരുടെ
ഉപമയാൽ തെളിയുന്നു (മത്ത. ൨൫). യഹൂദരുടെ കല്യാണം അസ്തമിച്ചാലത്രെ
തുടങ്ങുന്നു. മണവാളൻ നിയമിച്ചവളുടെ വീട്ടിലേക്ക് ഘോഷത്തോടും കൂടെ
ചെന്നു അവളെ കൂട്ടി കൊണ്ടു പോകും എന്നു നിനെച്ചു കാത്തു കന്യമാർ നട
വിളക്കുകളെ കത്തിച്ചു അവളോടു കൂടി വാതുക്കൽ നിന്നു കൊള്ളും. താമസം [ 123 ] ജനിച്ചാൽ നിദ്രാമയക്കം എണ്ണക്കുറവു മുതലായതിനാൽ ഉത്സവഭാവം മറഞ്ഞു
പോകുമാറുണ്ടു. അപ്രകാരം തന്നെ മശീഹ മടങ്ങി വരികയില്ല എന്ന് ഒരു
സിദ്ധാന്തമയക്കം സഭയിൽ ഉണ്ടാകും. അതത്രെ അൎദ്ധരാത്രി. അതു പോലെ
കൂടക്കൂടെ സംഭവിച്ചു സംഭവിക്കുകയും ചെയ്യും. എന്നാറെ മഹാസങ്കടങ്ങളാലും
കരുണാമഴകളാലും അവൻ വരുന്നു എന്നുള്ള വിളി പിന്നേയും കേൾ്പാറാകുന്നു.
സഭ നല്ല വിളക്കുകളെ കൊളുത്തി രാത്രിയെ ചുറ്റും പകൽ പോലെ ആക്കി
മിഴിച്ചു ഉത്സവസമയത്തെ കാത്തു നില്ക്കേണ്ടതു. താമസത്താൽ എല്ലാവൎക്കും
നിദ്രാമയക്കം വരുന്നു താനും. പെട്ടന്നു വിളി കേട്ടാറെ വിളക്കു തെളിയിച്ചു ആ
ത്മജീവനെ കാട്ടുവാൻ എല്ലാവരും നോക്കും. വിശ്വാസപ്രമാണം സഭാ
സംസൎഗ്ഗം മുതലായ വിളക്കു എല്ലാവൎക്കും ഉണ്ടു. അതിന്നകത്തു യേശുവി
ന്റെ ആത്മാവു നിറയുന്നുവോ എന്ന് അന്നു കാണും. വെളിച്ചം മങ്ങി മങ്ങി
ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടായവർ അപ്പോൾ എത്ര ക്ലേശിച്ചാലും ഒരുങ്ങി നില്ക്കുന്നവർ
മറ്റവൎക്കായി കാത്തിരിക്കയില്ല എണ്ണ കൊടുക്കയും ഇല്ല. ഇങ്ങിനെ ഒരു വേ
ൎത്തിരിവുണ്ടാകയാൽ ബുദ്ധിയില്ലാത്തവർ പുറത്തിരിക്കേണ്ടി വരും. അപ്രകാ
രം പെന്തകൊസ്തനാളിലും മറ്റുള്ള സന്തോഷസമയങ്ങളിലും വേൎത്തിരിവു
കാണാം, സഭയുടെ മഹോത്സവം തുടങ്ങുന്ന കാലത്ത് അധികം കാണും. ബു
ദ്ധിയില്ലാത്തവർ എന്നേക്കും ശപിക്കപ്പെട്ടവർ എന്നു സ്പഷ്ടമായി പറഞ്ഞി
ട്ടില്ല താനും.

§ 50.

THE FAITHFUL SERVANT AND THE EVIL SERVANT.

വിശ്വസ്തദാസനും കെട്ട ദാസനും.

MATT. XXIV. 45 Who then is faithful and wise servant, whom his lord hath made ruler over his household, to give them meat in due season? 46 Blessed is that servant, whom his lord when he cometh shall find so do- ing. 47 Verily I say unto you, That he shall make him ruler over all his goods. 48 But and if that evil servant shall say in his heart, My lord delayeth his coming; 49 And shall begin to smite his fel- lowservants, and to eat and drink with the drunken; 50 The lord of that servant shall come in a day when he looketh not for him, and in an hour that he is not aware of, 51 And shall cut him asunder, and appoint him his portion with the hypo- crites; there shall be weeping and gnashing of teeth.

LUKE XII. 41 Then Peter said unto him, Lord, speakest thou this parable unto us, or even to all? 42 And the Lord said, Who then is that faithful and wise steward, whom his lord shall make ruler over his household, to give them their portion of meat in due season? 43 Blessed is that servant, whom his lord when he cometh shall find so doing. 44 Of a truth I say unto you, that he will make him ruler over all that he hath. 45 But and if that servant say in his heart, My lord de- layeth his coming; and shall begin to beat the menser- vants and maidens, and to eat and drink, and to be drunken: 46 The lord of that servant will come in a day when he looketh not for him, and at an hour when he is not aware, and will cut him in sunder, and will appoint him in his por- tion with many unbelievers. 47 And the servant, which knew his lord's will and pre- pared not himself, neither did according to his will, shall be beaten with many stripes. 48 But he that knew not, and did commit things worthy of stripes, shall be beaten with few stripes. For unto whom- soever much is given, of him shall be much required: and to whom men have committed much, of him they will ask the more.

[ 124 ] സഭയെ നടത്തുന്നവരിൽ പ്രത്യേകം ന്യായവിധി തട്ടും എന്നതു ദുശ്ശുശ്രൂ
ഷക്കാരന്റെ ഉപമയാൽ സ്പഷ്ടം (മത്ത. ൨൪, ൪൫. ലൂക്ക. ൧൨, ൩൫‌—൪൮).
ഇതു കേഫാവോടു പ്രത്യേകം ചൊന്ന വചനം; പാപ്പാകൾ്ക്കും കൊള്ളിക്കാം
യജമാനൻ കല്യാണത്തിൽനിന്നു മടങ്ങി വരുന്നതിനെ പണിക്കാർ നോക്കി
കൊണ്ടു അരകെട്ടി വിളക്കു തെളിയിച്ചു നില്ക്കേണ്ടു. വരുന്ന നേരത്തെ അറി
യാതിരിക്കയാൽ ചഞ്ചലവും താമസത്താൽ പ്രമാദവും ഉണ്ടായ ശേഷം, യേശു
വരവു ശിഷ്യന്മാൎക്കും ഒരു കള്ളന്റെ വരവു പോലെ ഭയങ്കരവും അനിഷ്ടവും
ആയി ചമയും. അതുകൊണ്ട് ഒടുക്കം പണിക്കാർ രണ്ടു വിധം കാണും. കൂട്ട
ൎക്കു സുവിശേഷാഹാരം പ്രാപ്തിക്കു തക്കവണ്ണം വിഭാഗിച്ചു കൊടുക്കുന്നവരും,
യജമാനൻ വരായ്കയാൽ തങ്ങൾ അവന്റെ സ്ഥാനത്തുള്ളവർ എന്നു ഗൎവ്വി
ച്ചും പുളെച്ചുംകൊണ്ടു ശേഷമുള്ളവരെ അടിച്ചും പോകുന്ന ദുശ്ശുശ്രൂഷക്കാരും
തന്നെ. ഇവനെ വിചാരിയാത നേരം പിളൎക്കും (൧ ശമു. ൧൫, ൩൩). ശിക്ഷ
യുടെ താരതമ്യമോ അറിവിന്നു തക്കവണ്ണമത്രെ. ആകാത്ത കാട്ടാളനേക്കാൾ
ആകാത്ത ക്രിസ്ത്യാനനും അവനേക്കാൾ ആകാത്ത അദ്ധ്യക്ഷന്നും അദ്ധ്യ
ക്ഷരിൽ സ്ഥാനം ഏറിയവനും ശിക്ഷയേറി വരും. ദുശ്ശുശ്രൂഷക്കാരൻ ഉള്ളിൽ
അവിശ്വാസിയും (ലൂക്ക.) മായാഭക്തിയെ കാട്ടിയവനും (മത്ത.) ആകയാൽ
കരച്ചലും പൽകടിയും ഉള്ള ഗതിയെ പ്രാപിക്കും.

§ 51.

THE LAST JUDGEMENT.

അന്ത്യ ന്യായവിധി .

MATT. XXV.

31 When the Son of man shall come in his glory, and all the holy angels with him, then shall he sit upon the throne of his glory: 32 And before him shall be gathered all na- tions: and he shall separate them one from another, as a shepherd divideth his sheep from the goats: 33 And he shall set the sheep on his right hand, but goats on the left. 34 Then shall the King say unto them on his right hand, Come ye blessed of my Father, inherit the kingdom prepared for you from the foundation of the world: 35 For I was an hungred, and ye gave me meat: I was thirsty, and ye gave me drink: I was a stranger, and ye took me in: 36 Naked, and ye clothed me: I was sick, and ye visited me: I was in prison, and ye came unto me. 37 Then shall the righteous answer him, say- ing, Lord, when saw we thee an hungered, and fed thee? or thirsty, and gave thee drink? 38 When saw we thee a stranger, and took thee in? or naked, and clothed thee?

39 Or when saw we thee sick, or in prison, and came unto thee? 40 And the King shall answer and say unto them, Verily I say unto you, Inasmuch as ye have done it unto one of the least of these my brethren, ye have done it unto me. 41 Then shall he say also unto them on the left hand, Depart from me, ye cursed, into everlasting fire, prepared for the devil and his angels: 42 For I was an hungered, and ye gave me no meat: I was thirsty, and ye gave me no drink: 43 I was a stranger, and ye took me not in: naked, and ye clothed me not; sick, and in prison, and ye visited me not. 44 Then shall they also answer him, saying, Lord, when saw we thee an hungered, or athirst, or a stranger, or naked, or sick, or in prison, and did not minister unto thee? 45 Then shall he answer them, saying, Verily I say unto you, Inasmuch as ye did it not to one of the lease of these, ye did it not to me. 46 And these shall go away into everlasting punishment: but the righteous into life eternal.

[ 125 ] അന്ത്യ ന്യായവിധിയുടെ വൎണ്ണനം (മത്ത. ൨൫. ൩൧) ഉപമ മാത്രമല്ല
വസ്തുത തന്നെ ആകുന്നു. സിംഹാസനത്തിൽ ഇരുന്ന മനുഷ്യപുത്രന്റെ
തിരുമുമ്പിൽ സകല ജാതികളും കൂടുമ്പോൾ അവൻ ഓരോരുത്തരെ വലത്തോ
ഇടത്തോ നിറുത്തി, തന്നേയും അനുജന്മാരേയും സേവിച്ചവരെ പിതാവിൽ
അനുഗ്രഹമുള്ളവർ എന്നു പുകഴ്ത്തി നിത്യരാജ്യത്തിൽ ചേൎത്തുകൊള്ളും. ഒന്നാം
ഉയിൎപ്പുള്ള ആദ്യജാതന്മാരുടെ കൂട്ടം ഈ ന്യായവിധിയിൽ വരികയില്ല എന്നും,
എന്റെ ഈ സഹോദരന്മാർ എന്നു (൪൦) സൂചിപ്പിച്ചവർ ന്യായാസനത്തിൻ
മുമ്പിൽ അല്ല കൎത്താവിന്റെ ഒരുമിച്ചു ഇരിപ്പവർ അത്രെ എന്നും ചിലരുടെ
പക്ഷം. ഇങ്ങിനെ കരുണയുള്ളവരുടെ നീതിയും വിനയവും എന്ന പോലെ
നിൎദ്ദയയുള്ളവരുടെ സ്വനീതിയും ക്രിസ്തനീരസവും അവരുടെ ചോദ്യത്താൽ
വിളങ്ങുന്നു. അവർ ശാപഗ്രസ്തരായി പിശാചിന്നും അവന്റെ ദൂതൎക്കും പണ്ട്
ഒരുക്കി വെച്ച അഗ്നിദണ്ഡത്തിൽ അകപ്പെടുകേ ഉള്ളു.

ഇപ്രകാരം കൂലിയുടെ സൂക്ഷമവിവരവും, എല്ലാവൎക്കും ശോധന വരുത്തു
ന്ന മരണവും, ദീൎഘശാന്തിയുടെ ശേഷം പലപ്രകാരത്തിലുള്ള നടുത്തീൎപ്പും,
ഒടുവിൽ ദേവഭവനത്തിങ്കൽ തുടങ്ങി സകല ജാതികളിലും പരക്കേണ്ടുന്ന ന്യാ
യവിധിയും ദേവരാജ്യത്തിന്റെ സമൎപ്പണത്തെ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നു.

ഇവണ്ണം കരുണ അടിസ്ഥാനവും ന്യായവിധി കൊടുമുടിയും ആയിരി
ക്കുന്ന യേശുവിന്റെ കൃതിക്കു വാനങ്ങളുടെ രാജ്യം (മത്ത, ൧൩) എന്നും, ദാവി
ദ്രാജ്യം എന്നും (മാൎക്ക. ൧൧, ൧൦) പേരുണ്ടു. അവൻ താൻ അതിന്റെ ചെറു
വിത്തും പിന്നേതിൽ അതിന്റെ വിടൎച്ചയും തേജസ്സും ആകകൊണ്ട് അതിന്നു
മശീഹാരാജ്യം എന്നു പേരും കേൾ്ക്കുന്നു (മത്ത. ൧൩, ൪൧; യോ. ൧൮, ൩൬).
അതു സാക്ഷാൽ ഇഹലോകത്തിൽനിന്നുള്ളതല്ല. [ 126 ] PART III.

THE PUBLIC MINISTRY OF CHRIST
CHRONOLOGICALLY ARRANGED.

മൂന്നാം ഖണ്ഡം.

കാലക്രമാനുസാരമായ
ക്രിസ്തുപ്രവൎത്തനാവൎണ്ണനം.

CHAPTER I.

Christ's First Public Appearance in Peræa,
and subsequent Nine Months' Ministry in Jerusalem and Judea.

(March — December 28 A. D.)

ഒന്നാം അദ്ധ്യായം.

പരായ്യനാട്ടിലേ ആദ്യവൃത്താന്തങ്ങളും യഹൂദയിലും
൯ മാസത്തോളം നടന്ന പ്രവൎത്തനവും.

(ക്രിസ്താബ്ദം ൨൮, മാൎച്ച് തുടങ്ങി ദിസെംബർ വരെ.)

§ 52.

THE SANHEDRIM'S OFFICIAL EMBASSY TO JOHN AND THE
LATTER'S TESTIMONY TO JESUS.

വിസ്താരസഭാദൂത ചോദ്യവും യോഹനാന്റെ സാക്ഷ്യവും.

JOHN I.

19 And this is the record of John, when the Jews sent priests and Levites from Jerusalem to ask him, Who art thou? 20 And he confessed, and denied not; but confessed, I am not the Christ. 21 And they asked him, What then? Art thou Elias? And he saith, I am not. Art thou that prophet? And he answered, No. 22 Then said they unto him, Who art thou? that we may give an answer to them that sent us. What sayest thou of thyself?

23 He said, I am the voice of one crying in the wilderness, Make straight the way of the Lord, as said the prophet Esaias. 24 And they which were sent were of the Pharisees. 25 And they asked him, and said unto him, Why baptizest thou then, if thou be not that Christ, nor Elias, neither that prophet? 26 John answered them, saying, I baptize with water: but there standeth one among you, whom ye know not;

[ 127 ] John I.

27. He it is, who coming after me is preferred before me, whose shoe's latchet I am not worthy to unloose. 28 These things were done in Bethabara be- yond Jordan, where John was baptizing. 29. The next day John seeth Jesus coming unto him, and saith, Behold the lamb of God, which taketh away the sin of the world. 30 This is he of whom I said, After me cometh a man which is preferred before me: for he was before me. 31 And I knew him not: but that he should

be made manifest to Israel, therefore am I come baptizing with Water. 32 And John bare record, saying, I saw the Spirit descending from heaven like a dove, and it abode upon him. 33 And I knew him not: but he that sent me to baptize with water, the same said unto me, Upon whom thou shalt see the Spirit descend- ing, and remaining on him, the same is he which baptizeth with the Holy Ghost. 34 And I saw, and bare record that this is the Son of God.

യേശു വനത്തിൽവെച്ചു പരീക്ഷകനോടു തടുത്തു നില്ക്കുമ്പോൾ യോഹ
നാനോടു സ്നാനകാരണം ചോദിപ്പാൻ സൻഹെദ്രിൻ എന്ന വിസ്താരസ
ഭയിൽനിന്ന് അയച്ച അഹരോന്യരും ലേവ്യരും വന്നു വസ്തുതയെ അന്വേ
ഷിച്ചു. ൪൦൦ വൎഷത്തിന്നകം പ്രവാചകൻ ഉദിച്ചിട്ടില്ലായ്കയാൽ യോഹനാ
ന്റെ ഭാവവും വാക്കും സ്നാനവും പലൎക്കും മശീഹകാംക്ഷയെ കൊളുത്തിയി
രുന്നു. അതുകൊണ്ട് അനേകർ ഇവൻ മശീഹ എന്നു വിചാരിച്ചു (ലൂക്ക. ൩,
൧൫; അപോ. ൧൩, ൨൫), മറ്റവർ മുന്നടപ്പവനായ എലീയാ ആകുമോ എന്ന്
ഊഹിച്ചു (മല. ൪, ൫; മത്ത. ൧൧, ൧൪). അവനെ കുറിച്ചല്ലൊ സീറക് എഴുതി
യതു (൪൮, ൧൦): "അഗ്നിരഥത്തിൽ കയറി എടുക്കപ്പെട്ട ശേഷം ശിക്ഷാവിധി
ക്കു മുമ്പിൽ കോപത്തെ ശമിപ്പിച്ചു പിതാവിൻ ഹൃദയത്തെ പുത്രങ്കലേക്കു തി
രിപ്പിച്ചു യാകോബ് ഗോത്രങ്ങളെ യഥാസ്ഥാനത്താക്കുവാൻ, ഇങ്ങിനെ ഭാവി
കാലത്തിന്നായി മുങ്കുറിക്കപ്പെട്ട എലീയാവെ പോലെ പുകഴ്ചെക്കു പാത്രം ആർ
ആകുന്നു? നിന്നെ കണ്ടു സ്നേഹം പൂണ്ടു നില്പവർ ധന്യന്മാർ; ഞങ്ങളും ജീവി
ക്കും പോൽ." എന്നതു യഹൂദരിൽ പ്രസിദ്ധമായി. പിന്നെ യിറമീയാവോ മ
റ്റൊരു പ്രവാചകശ്രേഷ്ഠനോ വരേണ്ടു എന്നു ലോകസമ്മതം (മത്ത. ൧൬,
൧൪), യിറമീയാ പ്രത്യേകം ജനത്തിന്നും നഗരത്തിന്നും വേണ്ടി നിത്യം പ്രാ
ൎത്ഥിച്ചവനാകയാൽ സഹോദരമിത്രം എന്ന പേർ ലഭിച്ചു, ദൎശനങ്ങളിലും പ്രത്യ
ക്ഷനായി യഹൂദരുടെ ക്ലേശങ്ങൾ്ക്കു മാറ്റം വരുത്തുന്നവൻ എന്നതും (൨ മക്കാ
ബ്യ ൨), "ഞാൻ എന്റെ ദാസന്മാരായ യശായ യിറമീയാ എന്നവരെ നിനക്കു
തുണെക്ക് അയക്കും" എന്നതും (൪ ഏജ്രാ), യഹൂദരിൽ ഏകദേശം ദേവവാക്കാ
യി നടന്നു. മോശയോട് അറിയിച്ച പ്രവാചകൻ (൫ മോ. ൧൮, ൧൫) ഈ
യോഹനാൻ തന്നെയോ എന്നു മറ്റവർ നിനെച്ചു തുടങ്ങി (യോ, ൭, ൪൦).

എന്നാറെ യോഹനാൻ ആചാൎയ്യദൂതന്മാരുടെ ൩ ചേദ്യങ്ങൾ്ക്കും ഞാൻ അ
തല്ല എന്ന് ഉത്തരം പറഞ്ഞു. പിന്നേയും ചോദിച്ചാറെ ഞാൻ യശ. ൪൦.
സൂചിപ്പിച്ച മരുഭൂമിയിലേ ശബ്ദമത്രെ എന്നും, എന്റെ സ്നാനം അത്യത്ഭുത
മല്ല ജലസ്നാനമത്രെ, അഗ്നിസ്നാനത്തെ കഴിപ്പിപ്പാനുള്ള മശീഹ നിങ്ങൾ അ
റിയാതെ നിങ്ങളുടെ ഇടയിൽ ഇരിക്കുന്നു; ഞാൻ അവന്റെ ഘോഷകനും അ
ഗ്രേസരനും ആയി (മല, ൩, ൧) മുന്നടന്നിട്ടും അവൻ എനിക്കു മുമ്പനും മേ
ല്പെട്ടവനും ഇസ്രയേൽരാജാവും ആകുന്നു എന്നും സാക്ഷ്യം ഉരെച്ചു. ആയതു
യൎദ്ദനക്കരയുള്ള ബെത്തന്യ ("പടകിടം") എന്നും ബെത്തബറ ("കടവിടം",
ന്യായ. ൭, ൨൪) എന്നും ഉള്ള സ്ഥലത്തുണ്ടായി. അവരും അതു കേട്ടാറെ മട [ 128 ] ങ്ങി പോയി. സാക്ഷിയെ വിശ്വസിച്ചു എന്നു തോന്നുന്നതും ഇല്ല (യോ.
൫, ൩൩ ƒƒ).

പിറ്റേ ദിവസം അത്രെ യേശു വനത്തിലേ പരീക്ഷയെ തീൎത്തു സ്നാപ
കന്റെ അടുക്കൽ വന്നു. അവനും ഇതാ ലോകത്തിന്റെ പാപങ്ങളെ ചുമ
ന്നെടുക്കുന്ന ദൈവത്തിൻ കുഞ്ഞാടു എന്നും (യശ. ൫൩, ൭ƒƒ), മശീഹ
യെ ചോദിക്കുന്ന അഹരോന്യൎക്കു താൻ സൂചിപ്പിച്ചു കൊടുത്തവൻ ഇവൻ
തന്നെ (യോ. ൧, ൨൭, ൧൫) എന്നും, ഇവൻ സ്നാനത്താൽ ആത്മപൂൎണ്ണനായി
ചമഞ്ഞതു കാണ്കയാൽ അവൻ ദേവപുത്രൻ എന്നുള്ള ദിവ്യനിശ്ചയം വ
ന്നു എന്നും സ്വശിഷ്യന്മാരോടു വിളിച്ചു സാക്ഷ്യം പറഞ്ഞു. അവർ അന്നു
വേണ്ടുവോളം വിശ്വസിച്ചതും ഇല്ല.

§ 53.

CHRIST'S FIRST ACQUAINTANCE WITH FIVE OF HIS DISCIPLES.

യേശുവിന്റെ ആദ്യശിഷ്യന്മാർ ഐവരും.

JOHN I.

35. Again the next day after John stood, and two of his disciples; 36 And looking upon Jesus as he walked, he saith, Behold the Lamb of God! 37 And the two disciples heard him speak, and they followed Jesus. 38. Then Jesus turned, and saw them follow- ing, and saith unto them, What seek ye? They said unto him, Rabbi, (which is to say, being interpreted, Master,) where dwellest thou? 39 He saith unto them, Come and see. They came and saw where he dwelt, and abode with him that day: for it was about the tenth hour. 40 One of the two which heard John speak, and followed him, was Andrew, Simon Peter's brother. 41. He first findeth his own brother Simon, and saith unto him, We have found the Messias, which is, being interpreted, the Christ. 42 And he brought him to Jesus. And when Jesus beheld him, he said, Thou art Simon the son of Jona: thou shalt be called Cephas, which is by interpretation, A stone. 43. The day following Jesus would go forth into Galilee, and findeth Philip, and saith unto him, Follow me.

44 Now Philip was of Bethsaida, the city of Andrew and Peter. 45 Philip findieth Nathanael, and saith unto him, We have found him, of whom Moses in the law, and the prophets, did write, Jesus of Naza- reth, the son of Joseph. 46 And Nathanael said unto him, Can there any good thing come out of Nazareth? Philip saith unto him, Come and see. 47 Jesus saw Nathanael coming to him, and saith of him, Behold an Israelite indeed, in whom is no guile! 48 Nathanael saith unto him, Whence knowest thou me? Jesus answered and said unto him, Before that Philip called thee, when thou wast under the fig tree, I saw thee. 49 Nathanael answered and saith unto him, Rabbi, thou art the Son of God ; thou art the King of Israel. 50 Jesus answered and said unto him, Because I said unto thee, I saw thee under the fig tree, believest thou? thou shalt see greater things than these. 51 And he saith unto him, Verily, verily, I say unto you, Hereafter ye shall see heaven open, and the angels of God ascending and descending upon the Son of man.

പിറ്റേ ദിവസം യേശു വിട്ടു പോവാനുള്ള ഭാവത്തോടെ നടക്കുന്നതു
സ്നാപകൻ കണ്ടു സാക്ഷ്യം ആവൎത്തിച്ചപ്പോൾ, അന്ത്രയ്യാ യോഹനാൻ
എന്നുള്ള ൨ ശിഷ്യന്മാർ ദേവാഭിപ്രായം ഗ്രഹിച്ചു സ്നാപകനെ വിട്ടു യേശുവെ
പിഞ്ചെന്നു. നിങ്ങൾ എന്ത് അന്വേഷിക്കുന്നു എന്ന ആദ്യമായ ഗുരുശബ്ദം
കേട്ടു കൂടെ നടന്നു അന്നു ഒന്നിച്ചു പാൎക്കയും ചെയ്തു. അന്നത്തേ വാക്കും അ
സ്തമിപ്പാൻ ൫നാഴികയുള്ള നേരവും ശിഷ്യൻ മറക്കാതെ ജീവപൎയ്യന്തം ഓൎത്തു
പോൽ. അന്ത്രയ്യാ ശീമോനെ കണ്ടു മശീഹസന്നിധിയിൽ വരുത്തിയതും [ 129 ] ആ ദിവസം തന്നെ. യേശു അവനെ കണ്ട ഉടനെ യോനാപുത്രനാകുന്ന
നീ പാറ എന്ന് അൎത്ഥമുള്ള കേഫാ ആകും എന്നു ചൊല്ലി (മത്ത.൧൬, ൧൮).
പേർ മാറ്റത്തിന്നോ ഭാവമാറ്റം ആധാരം തന്നെ (൧ മോശ ൩൨, ൨൮). പ്രാ
കൃതനായ പേത്രന്റെ ചേലും ചട്ടവും പാറയോടു ഏതാനും ഒത്തിരുന്നു പോൽ;
എങ്കിലും യേശുവെ പിഞ്ചെന്നിട്ടു മനഃപുതുക്കം സംഭവിച്ചതിനാൽ അത്രെ
പാറയുടെ ഗുണം അവനിൽ മുഴുത്തുവന്നതു.

പിറ്റേന്നാൾ ആ സഹോദരന്മാരുടെ ഊൎക്കാരനായ ഫിലിപ്പ് എതിരേ
റ്റു കൂടെ ചെന്നു (ബെത്തചൈദ എന്ന മീൻപിടിയൂർ കഫൎന്നഹൂമിന്നരി
കിൽ തന്നെ). ഗലീലെക്കു പോകുന്ന വഴിയിൽ (പക്ഷെ കാനാസമീപത്തിൽ,
യോ, ൨൧, ൨) ഫിലിപ്പ് തോല്മായ്പുത്രനായ (മത്ത. ൧൦, ൩) നഥാന്യെലെ
കണ്ടു പുതുഭാഗ്യം അറിയിച്ചാറെ, നചറത്തുത്ഭവം നിമിത്തം സംശയിച്ച
പ്പോൾ ചെന്നു കാണ്മാൻ സംഗതി വന്നു. താൻ സത്യമുള്ള ഇസ്രയേല
നായി അത്തിയുടെ ചുവട്ടിൽ സ്വകാൎയ്യം വ്യാപരിച്ചതോ പ്രാൎത്ഥിച്ചതോ
യേശു കണ്ടപ്രകാരം കേട്ട നേരം നഥാന്യെലും മശീഹയുടെ പ്രജയായി വ
ന്ദിച്ചു. ഇതിലും വലുതായിട്ടുള്ളതു കാണും എന്ന വാഗ്ദത്തത്തോടു യേശു വാ
നക്കോണിയെ ഓൎപ്പിച്ചു (൧ മോ, ൨൮, ൧൨). തന്റെ അവതാരത്താൽ സ്വൎഗ്ഗം
തുറന്നു ഭൂമിയോടു ചേൎന്നു വന്നതും, നരപുത്രന്റെ പ്രാൎത്ഥനാക്രിയാബലികൾ
കയറുന്നതും, അനുഗ്രഹം സഹായം ആശ്വാസം അത്ഭുതവരം മുതലായത്
ഇറങ്ങുന്നതും, ഇങ്ങിനെ സ്വൎഗ്ഗശക്തികൾ ഒക്കയും യേശുവിൽ നിറഞ്ഞു
വിളങ്ങുന്നതും കാണും എന്നരുളിച്ചെയ്തു.

§ 54.

THE FIRST MIRACLE.

അതിശയങ്ങളുടെ ആരംഭം.

JOHN II.

1 And the third day there was a marriage in Cana of Galilee; and the mother of Jesus was there: 2 And both Jesus was called, and his disciples, to the marriage. 3 And when they wanted wine, the mother of Jesus saith unto him, They have no wine. 4 Jesus saith unto her, Woman, what have I to do with thee? mine hour is not yet come. 5 His mother saith unto the servants, What- soever he saith unto you, do it. 6 And there were set there six waterpots of stone, after the manner of the purifying of the Jews, containing two or three firkins apiece. 7 Jesus saith unto them, Fill the waterpots with water. And they filled them up to the brim.

8 And he saith unto them, Draw out now, and bear unto the governor of the feast. And they bare it. 9 when the ruler of the feast had tasted the water that was made wine, and knew not whence it was: (but the servants which drew the water knew;) the governor of the feast called the bridegroom, 10 And saith unto him, Every man at the beginning doth set forth good wine; and when men have well drunk, then that which is worse: but thou hast kept the good wine until now. 11. This beginning of miracles did Jesus in Cana of Galilee, and manifested forth his glory; and his disciples believed on him.

പ്രയാണത്തിന്റെ ൩. ആം ദിവസത്തിൽ യേശു നചറത്തു വന്നു അമ്മ
യെ കാണാഞ്ഞു കാനാവിലുള്ള കല്യാണത്തിൽ ഉണ്ടെന്നു കേട്ടു, തന്നേയും
ക്ഷണിക്കയാൽ ൫ ശിഷ്യന്മാരോടും കൂടെ അവിടെ ചെന്നു. അതിനാൽ ആ
ദാരിദ്ര്യമുള്ള കുഡുംബത്തിൽ മുട്ടുണ്ടായപ്പോൾ മറിയ അതിനെ പുത്രനെ അറി [ 130 ] യിച്ചു. അമ്മയോടു "സ്ത്രീയേ" എന്നു ചൊന്നതിൽ സ്നേഹവിനയങ്ങൾക്ക്
വിരോധമായത് ഒന്നും ഇല്ല. ആദരവോടെ ക്രൂശിൽനിന്ന് അരുളിച്ചെയ്ത
തിലും (യോ.൧൯, ൨൬) "സ്ത്രീയേ" എന്നേ പറഞ്ഞുള്ളു. "നിണക്കും എനിക്കും
എന്തു" എന്നതിന്റെ അൎത്ഥമോ: യേശു ബാല്യം‌മുതൽ ഇടവിടാതെ തികഞ്ഞ
അനുസരണത്താൽ അമ്മയച്ഛന്മാരെ ബഹുമാനിച്ചു കീഴടങ്ങിയതുകൊണ്ടു
പ്രായം വന്ന ശേഷവും മകൻ അമ്മയുടെ വാക്കു കേട്ടു നടക്കും എന്ന് മറിയ
നിരൂപിച്ചു പോൽ. എന്നാൽ മശീഹവേലയെ സംബന്ധിച്ചവറ്റിൽ താൻ
കേവലം സ്വതന്ത്രൻ എന്നും സ്വൎഗ്ഗസ്ഥപിതാവിന്ന് ഒഴികെ മറ്റാൎക്കും അധീ
നനല്ല എന്നും അമ്മയോടു ബോധിപ്പിപ്പാൻ സംഗതി വന്നു. ജഡബന്ധു
ത്വമല്ലല്ലൊആത്മചേൎച്ചയേ പ്രമാണം (മത്ത. ൧൨, ൪൯). പിന്നെ "എന്റെ
നാഴിക വന്നിട്ടില്ല" എന്ന് തിട്ടമായി മറുത്തു പറഞ്ഞതും, തൽക്ഷണം ഭാവം
പകൎന്നു അമ്മയുടെ ആശെക്ക് ഒത്തവണ്ണം ഒരത്ഭുതം ചെയ്തതും തമ്മിൽ ഒക്കു
ന്നതു എങ്ങിനെ? ഇത്തരമായ വാക്കുരുൾ്ച മനഃസ്ഥൈൎയ്യത്തിന്നു കുറവല്ലയോ?
അതിനു തക്ക ഉത്തരം ആവിതു: യേശുവിന്റെ നാഴിക വന്നിട്ടു എന്ന് തന്നെ
അല്ല, നാഴിക വരാഞ്ഞിട്ടും അമ്മയുടെ വിശ്വാസത്തെ കാണ്കയാൽ അതിശയം
ചെയ്യാതിരിപ്പാൻ വഹിയാതെ ആയി എന്നത്രെ. യേശുവിന്റെ നാഴിക എ
ന്നതോ മശീഹയായി ജനമദ്ധ്യത്തിൽ തന്നെത്താൻ വെളിപ്പെടുത്തും കാലം
അത്രെ. അതു ഗലീലയിൽ അല്ല സ്നേഹിതരുടെ ചെറു കൂട്ടത്തിലും അല്ല, വി
ശുദ്ധ നഗരത്തിലും ദേവാലയമാം നടുസ്ഥാനത്തിലും തന്നെ സംഭവിക്കേണ്ടി
യതു (മല. ൩, ൧). സൂക്ഷ്മാൎത്ഥമായ ഈ നാഴിക ആരംഭിച്ചതു യേശു ഒന്നാം
പെസഹെക്കു യരുശലേമിൽ വന്നു ദേവാലയത്തെ ശുദ്ധീകരിച്ച നാളിൽ
തന്നെ (§ ൫൫). ഇവ്വണ്ണം "എന്റെ നാഴിക വന്നിട്ടില്ല" എന്ന് അരുളിച്ചെയ്തു,
കല്യാണക്കാരുടെ മുട്ടു തീൎപ്പാൻ പെട്ടന്നു മനസ്സില്ലാഞ്ഞെങ്കിലും അമ്മയുടെ
വിശ്വാസം പിന്നേതിൽ ഒർ അത്ഭുതം കാട്ടുവാൻ കൎത്താവിനെ നിൎബ്ബന്ധിച്ചു
എന്നേ ചൊല്വു. എങ്ങിനെ എന്നാൽ പുത്രൻ മറുത്തുര ചെയ്തു എന്നു ഗ്രഹി
ച്ചിട്ടും മറിയ അല്പം പോലും മുഷിയാതെ ദയാലുവായ ഗുരു ഈ ഞെരുക്ക
ത്തിൽ സഹായം ചെയ്യാതിരിക്കയില്ല എന്നു മനസ്സിൽ തേറി പോന്നു, നിങ്ങ
ളോട് എന്തു കല്പിച്ചാലും അതിനെ ചെയ്വിൻ എന്നു. ശുശ്രൂഷക്കാരോടു പറ
ഞ്ഞതിനാൽ നിറപടിയായ തന്റെ വിശ്വാസത്തെ തെളിയിച്ചു. ഇങ്ങിനെ
ത്ത വിശ്വാസത്തിന്നു അസാദ്ധ്യമായതു ഒന്നും ഇല്ലല്ലോ (മാൎക്ക. ൯, ൨൩).
ആകയാൽ മറിയ ജയിച്ചതു അമ്മയായി പുത്രനോടു പക്ഷവാദം ചെയ്തതി
നാൽ അല്ല, ശിഷ്യയായി ഗുരുശാസനയെ സഹിച്ചു വിശ്വാസത്തിൽ ഊന്നി
നിന്നതു കൊണ്ടത്രെ. വിശേഷിച്ചു രോമക്കാർ ഇതിന്റെ പൊരുളെ ഗ്രഹി
പ്പൂതാക.

ഓരൊന്നിൽ ഏകദേശം ൧൪ കുറ്റി കൊള്ളുന്ന ൬ കല്പാത്രങ്ങളിലേ വെള്ളം
ദ്രാക്ഷാരസം ആക്കി ചമെച്ചു, വീട്ടുകാരുടെ ലജ്ജയെ നീക്കി ദാരിദ്ര്യം ശമിപ്പി
ച്ചു, തനിക്കും സ്നാപകന്നും ഉള്ള ഭേദത്തെ പ്രകാശിപ്പിച്ചു, തേജസ്സെ വെളി
പ്പെടുത്തി ശിഷ്യന്മാൎക്കു വിശ്വാസം ഉറപ്പിക്കയും ചെയ്തു (൧, ൫൧). [ 131 ] § 55.

JESUS ATTENDING THE FIRST PASSOVER AT JERUSALEM.

THE TEMPLE PURIFIED.

(30th March 28 A. D.; vide page 20–21.)

മശീഹയുടെ ൧ാം പെസഹയാത്രയും ദേവാലയശുദ്ധീകരണവും.

JOHN II.

12 After this he went down to Capernaum, he, and his mother, and his brethren, and his disciples: and they continued there not many days. 13 And the Jews' passover was at hand, and Jesus went up to Jerusalem, 14 And found in the temple those that sold oxen and sheep and doves, and the changers of money sitting: 15 And when he had made a scourge of small cords, he drove them all out of the temple, and the sheep, and the oxen; and poured out the changers' money, and overthrew the tables; 16 And said unto them that sold doves, Take these things hence; make not my Father's house an house of merchandise. 17 And his disciples remembered that it was written, The zeal of thine house hath eaten me up. 18. Then answered the Jews and said unto

him, What sign shewest thou unto us, seeing that thou doest these things? 19 Jesus answered and said unto them, Destroy this temple, and in three days I will raise it up. 20 Then said the Jews, Forty and six years was this temple in building, and wilt thou rear it up in three days? 21. But he spake of the temple of his body. 22. When therefore he was risen from the dead, his disciples remembered that he had said this unto them; and they believed the scripture, and the word which Jesus had said. 23 Now when he was in Jerusalem at the passover, in the feast day, many believed in his name, when they saw the miracles which he did. 24. But Jesus did not commit himself unto them, because he knew all men, 25 And needed not that any should testify of man : for he knew what was in man.

ക്രി. ൨൮. മാൎച്ച് ൩൦ പെസഹനാൾ ആകുന്നതു. അതിന്നായിട്ട് എന്നു
തോന്നുന്നു യേശു ശിഷ്യന്മാരോടു കൂടെ ഗലീലപ്പൊയ്കയുടെ പുറത്തുള്ള കഫ
ൎന്നഹൂമിലേക്കു യാത്രയായി. അവിടെ ശീമോന്റെ വീടും വലിയ കച്ചവടവും
ചുങ്കവും ഉണ്ടു. യാത്രക്കാർ കൂടി വരുവാൻ അതു നിരത്തുകൾ നിമിത്തം തക്ക
സ്ഥലമായി.

പിന്നെ താമസിയാതെ യരുശലേമിൽ വന്നപ്പോൾ ജാതികളുടെ പ്രാ
കാരത്തിൽ ആൾ കുറഞ്ഞതും ബലിമൃഗങ്ങൾ തിങ്ങിവിങ്ങിയതും കണ്ടു. പറീ
ശന്മാർ പുറത്തുള്ളവരെ അശുദ്ധർ എന്നു വെച്ചു (അപോ. ൧൦, ൧൨) അവൎക്കു
ള്ള സ്ഥലത്തു ക്രമത്താലെ ശുദ്ധമൃഗങ്ങളെ പാൎപ്പിച്ചു (ഭാഗം ൫൧) കച്ചവടം നട
ത്തി, ദേവാലയത്തിന്നുള്ള വഴിപാടു കഴിപ്പാൻ പരദേശികൾ്ക്കു വേണ്ടിയ അര
ശേഖലിനെ മാറി കൊടുക്കുന്ന (൨ മോ. ൩൦, ൧൩. ƒ) വാണിഭമേശകളേയും
അവിടെ വെച്ചു. അതു മശീഹ സഹിയാതെ ഉടനെ ചമ്മട്ടിയെ ഉണ്ടാക്കി
ആടുമാടുകളെ ആട്ടി. അവ അതിശയമായി ഭയപ്പെട്ടു പുറത്തേക്ക് ഓടുമ്പോൾ
വില്ക്കുന്നവരും വാങ്ങുന്നവരും പോകേണ്ടി വന്നു. ഇതിനാൽ കൎത്താവ് തന്റെ
ആലയത്തെ ശുദ്ധമാക്കുവാൻ പെട്ടന്നു വരുന്നതു (മല. ൩, ൧) നിവൃത്തി
യായി. ഈ ദേവഭവനത്തിന്നു വേണ്ടി കാട്ടിയ ഊഷ്മാവ് (സങ്കീ. ൬൯, ൯)
നല്ല ഇസ്രയേലന്നു വിഹിതം എങ്കിലും (൪ മോ, ൨൫, ൧൧) എലീയാ കാട്ടിയ
പ്രകാരം ഒർ അത്ഭുതം പ്രമാണമായി വേണം എന്നു യഹൂദർ ചോദിച്ചു. അ
തിനു യേശു ൟ മന്ദിരത്തെ അഴിപ്പിൻ, എന്നാൽ ഞാൻ മൂന്നു ദിവസത്തി
ന്നകം അതിനെ ഉയൎത്തും എന്ന് ഉത്തരം ചൊല്ലിയതിന്റെ സാരം എന്തെ [ 132 ] ന്നാൽ: താൻ ചെയ്തിരുന്ന ൟ ആദ്യകൎമ്മത്തിൽ പ്രമാണികൾ്ക്കു രസം ഒന്നും തോ
ന്നാതെ മുൎഷിച്ചൽ ജനിച്ചതേയുള്ളു എന്ന് അറിഞ്ഞു, ൟ വൈരോത്ഭവത്തി
ന്ന് ഒത്തവണ്ണമേ ഇനി മത്സരഹിംസാദികൾ അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും തനിക്ക്
ശേഷിക്കയില്ല എന്നു യേശു തന്റെ ദൂരദൃഷ്ടികൊണ്ടു ഉടനെ കണ്ടു. പിന്നെ
ദേവാലയം ദേവകോയ്മയുടെ അടയാളവും നടുസ്ഥാനവും അത്രെ എന്ന് ഓ
ൎക്കേണ്ടു. സ്വാമിദ്രോഹത്താൽ ദേവകോയ്മെക്കു ഇസ്രയേലിൽ വല്ലപ്പോഴും
ഭംഗം വന്നാൽ ദേവാലയവും രാജ്യത്വവും ഒരു പോലെ നശിച്ചു പോകം എ
ന്നുള്ളതു പണ്ടു നടന്ന രാജ്യസംഹാരത്താലും ബാബെൽപ്രവാസത്താലും
ആവോളം തെളിഞ്ഞു വന്നു. വിശേഷിച്ചു മശീഹ ചേരദിക്കപ്പെട്ടാൽ വിശു
ദ്ധനഗരത്തിന്നും മന്ദിരത്തിന്നും നിൎമ്മൂലനാശം സംഭവിക്കും എന്നു ദാനിയേ
ലിന്റെ പ്രവചനത്തെ (൯, ൨൬) ആധാരമാക്കീട്ടു, ക്രിസ്തനെ തള്ളി മുടിക്കു
ന്നതും ദേവാലയത്തെ ഇടിച്ചു കളയുന്നതും കേവലം ഒന്നത്രെ എന്നും, പിരി
യാത്തവണ്ണം ൟ രണ്ടും തമ്മിൽ ചേൎന്നിരിക്കുന്നു എന്നും അറിയാം. ആയതു
കൊണ്ടു യഹൂദർ "നീ ഏതു അടയാളത്തെ കാണിക്കും" എന്ന് നീരസം പൂണ്ടു
ചോദിച്ചപ്പോൾ യേശു അരുളിച്ചെയ്തിതു: ആകട്ടെ, നിങ്ങളുടെ ൟ സംഹാര
വേലയെ തികെച്ചു കൊൾ്വിൻ! ഇപ്പോൾ കുറഞ്ഞോന്നു വിളങ്ങിയ ൟ വി
രോധസാഹസങ്ങൾ മുഴുത്തു വന്നിട്ടു മശീഹകുലപാതകം ചെയ്തു ൟ മന്ദിര
ത്തേയും ഇടിച്ചു കളവിൻ! എന്നാൽ ൩ ദിവസത്തിന്നകം ഞാൻ അതിനെ
പുതുക്കി എടുപ്പിക്കും, അതായതു ഉയിൎത്തെഴുനീറ്റിട്ടു ഞാൻ ദേവസഭ എന്ന
ജീവനുള്ള പുതുമന്ദിരത്തെ പണിയിക്കും. സഭ അല്ലയോ ക്രിസ്തവന്റെ ശരീ
രവും ദേവമന്ദിരവും ആകുന്നതു (എഫ്. ൫, ൩൦—൩൨; ൨, ൨൧). ശിഷ്യൎക്കു
ൟ രഹസ്യവാക്കിനാൽ അന്നു വിസ്മയവും പിന്നത്തേതിൽ വിശ്വാസവ
ൎദ്ധനയും ഉണ്ടാവാൻ സംഗതി വന്നു. ജനങ്ങളോ പൊരുൾ അറിയാഞ്ഞിട്ടും
വചനത്തെ മറന്നതും ഇല്ല.

അതിന്റെ ശേഷം ചെയ്ത അതിശയങ്ങളെ കണ്ടു പലരും പ്രത്യേകം
ഗാലീല്യയാത്രക്കാരും (൪, ൪൫) വിശ്വസിച്ചു. യേശുവോ മനുഷ്യസ്വഭാവം
എല്ലാം അറികകൊണ്ടു ആരിലും തന്നെ ഏല്പിക്കാതെ തന്റെ രഹസ്യം പതു
ക്കെ വെളിപ്പെടുത്തി പോന്നു.

§ 56.

CHRIST'S DISCOURSE WITH NICODEMUS.

നിക്കൊദേമനോടുള്ള സംഭാഷണം.

JOHN III.

1. There was a man of the Pharisees, named Nicodemus, a ruler of the Jews: 2 The same came to Jesus by night, and said unto him, Rabbi, we know that thou art a teacher come from God: for no man can do these mira- cles that thou doest, except God be with him.

3 Jesus answered and said unto him, Verily, verily, I say unto thee, Except a man be born again, he cannot see the kingdom of God. 4. Nicodemus saith unto him, How can a man be born when he is old? can he enter the second time into his mother's womb, and be born?

[ 133 ] John III.

5 Jesus answered, Verily, verily, I say unto thee, Except a man be born of water and of the Spirit, he cannot enter into the kingdom of God. 6 That which is born of the flesh is flesh; and that which is born of the Spirit is spirit. 7 Marvel not that I said unto thee, Ye must be born again. 8. The wind bloweth where it listeth, and thou hearest the sound thereof, but canst not tell whence it cometh, and whither it goeth: so is every one that is born of the Spirit. 9 Nicodemus answered and said unto him, How can these things be? 10 Jesus answered and said unto him, Art thou a master of Israel, and knowest not these things? 11 Verily, verily, I say unto thee, We speak that we do know, and testify that we have seen; and ye receive not our witness. 12. If I have told you earthly things, and ye believe not, how shall ye believe, if I tell you of heavenly things? 13 And no man hath ascended up to heaven, but he that came down from heaven, even the Son of man which is in heaven.

14 And as Moses lifted up the serpent in the wilderness, even so must the Son of man be lifted up: 15 That whosoever believeth in him should not perish, but have eternal life. 16 For God so loved the world, that he gave his only begotten Son, that whosoever believeth in him should not perish, but have everlasting life. 17. For God sent not his Son into the world to condemn the world; but that the world through him might be saved. 18. He that believeth on him is not condemned: but he that believeth not is condemned already, because he hath not believed in the name of the only begotten Son of God. 19 And this is the condemnation, that light is come into the world, and men loved darkness rather than light, because their deeds were evil. 20 For every one that doeth evil hateth the light, neither cometh to the light, lest his deeds should be reproved. 21. But he that doeth truth cometh to the light, that his deeds may be made manifest, that they are wrought in God.

പലരും സത്യത്തെ കുറിച്ചന്വേഷിക്കുന്നതിൽ വിസ്താരസഭക്കാരനായ
നിക്കൊദേമനും യേശുവോടു ചോദിപ്പാൻ ഭാവിച്ചു ജനശങ്കനിമിത്തം
രാത്രിയിൽ വന്നു യേശുവെ പ്രവാചകൻ എന്നു സല്ക്കരിച്ചു സ്തുതിച്ചു. ആ
യതു കൂട്ടാക്കാതെ യേശു മശീഹരാജ്യപ്രവേശം ഉയരത്തുനിന്നു ജനിച്ചവൎക്കേ
ഉള്ളു എന്നു ശാസിച്ചു പറഞ്ഞു. വൃദ്ധനായ ശാസ്ത്രി മശീഹവാഴ്ചെക്കു ഹൃദയ
ത്തെ ചേലാകൎമ്മവും ആത്മപുതുക്കവും വേണ്ടുന്നത് എന്നറിഞ്ഞിട്ടും (൫ മോ.
൩൦, ൬; യിറ, ൪, ൪, ഹെജ. ൧൧, ൧൯ ƒ. ൩൬, ൨൬ ƒ) തന്റെ നീതിയെ തള്ളു
വാൻ മനസ്സില്ലാതെ ഇതു കഴിയാത്തത് എന്നു പറഞ്ഞു. അതുകൊണ്ടു യേശു
ദേവസഭയിലേ പ്രവേശത്തിന്ന് അനുതാപത്തിന്റെ സ്നാനവും മശീഹയു
ടെ ആത്മസ്നാനവും ഈ രണ്ടു തന്നെ വേണ്ടു, ഇവറ്റാൽ ഉണ്ടാകുന്നതു
ജഡത്തിൽനിന്നു ജനിച്ച ജന്ധമല്ല ആത്മാവിൻ കുട്ടിയത്രെ. അതിന്റെ
ദൃഷ്ടാന്തം കാറ്റു (സഭാപ്രസ, ൧൧, ൫). അത് ഉണ്ടെന്നറിയുന്നതല്ലാതെ അതി
ന്റെ ഉല്പത്തിയും ഒടുവും അറിയുന്നില്ല. ആത്മാവിൽനിന്നു ജനിച്ചവൻ
മുകളിൽനിന്നു വരുന്നതും മേല്പെട്ടു പോകുന്നതും (സുഭാ. ൧൫, ൨൪) രഹസ്യം
തന്നെ. എങ്കിലും സ്വാതന്ത്ര്യം ചൈതന്യം ശക്തി മുതലായ ഊൎദ്ധ്വലക്ഷ
ണങ്ങളെ കാറ്റിൽ എന്ന പോലെ ആത്മകുട്ടിയിലും ഇപ്പോഴും അറിയാം.
എന്നാറെ നിക്കൊദേമന്റെ ശല്യം വിടായ്കയാൽ യേശു അവനെ അറിയായ്മ
നിമിത്തം നന്ന ശാസിച്ചു, "നാം അറിയുന്നു" (൨) എന്ന വാക്കിനെ ആ
ക്ഷേപിച്ചു: നിങ്ങളും ഞങ്ങളും ഒന്നല്ല രണ്ടു പക്ഷമത്രെ, ഞങ്ങൾ നിശ്ചയം
അറിയുന്നു നിങ്ങൾ അറിയുന്നില്ല സാക്ഷ്യത്തെ കൈക്കൊള്ളുന്നതും ഇല്ല.
ഭൂമിയിൽ ഇസ്രയേലൎക്ക് എത്താകുന്നതു പഠിപ്പിച്ചാൽ വിശ്വസിക്കാത്ത
വർ സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിന്നു വരുന്ന പുതിയ വെളിപ്പാടുകളെ എങ്ങിനെ അം
ഗീകരിക്കും. [ 134 ] എന്നിട്ടും സ്വൎഗ്ഗീയ സത്യങ്ങൾ അന്നു സംക്ഷേപിച്ചറിയിച്ചതു ൪ ആ
കുന്നു. ൧) വാനത്തിൽനിന്ന് ഇറങ്ങിയവനും നിത്യം വാനത്തിൽ ഇരിക്കുന്ന
വനും മാത്രം വാനത്തിൽ കയറിയവൻ എന്നതിനാൽ നരപുത്രന്റെ സ്വൎഗ്ഗീ
യതത്വവും നിത്യം ഇറങ്ങുന്ന സ്നേഹവിനയവും സകലത്തിന്മീതെ നിത്യം
കടക്കുന്ന ജ്ഞാനവും അറിയിച്ചു. ൨) പ്രായശ്ചിത്തത്താലുള്ള നിരപ്പിന്നു
താമ്രസൎപ്പത്തിന്റെ മുങ്കുറിയാൽ (൪ മോ. ൨൧) തെളിവു വരുത്തുന്നു. ശാപ
സ്വരൂപനായി മരത്തിന്മേൽ തൂക്കിയവനെ നോക്കുകയത്രെ പാപവിഷത്തി
ന്നു ചികിത്സയായ്വരും. ൩) വീണ്ടെടുപ്പിന്റെ സാരമാവിതു: അഛ്ശൻ സൎവ്വ
ലോകത്തെ സ്നേഹിക്ക, പുത്രൻ കാഴ്ചയായ്വരിക, ഇതേ വിശ്വസിക്കുന്നവന്നു
സദാ ജീവൻ തന്നെ. ൪) ന്യായവിധി വിശ്വസിക്കാത്ത യഹൂദനിലും തട്ടും.
വന്ന വെളിച്ചത്തിലേ അവിശ്വാസം അന്ധകാരകാംക്ഷയാൽ അത്രെ ജനി
ക്കുന്നു, സത്യത്തിന്ന് ഇടം കൊടുക്കുന്നവൻ വെളിച്ചത്തു വരും. എന്നിങ്ങിനെ
ചൊല്ലി കൎത്താവ് ഇരിട്ടിലേ നടത്തം നിമിത്തം ആക്ഷേപിച്ചു വെളിച്ചദാ
ഹത്തെ ജ്വലിപ്പിച്ചു സഫലമായ്വരേണ്ടുന്ന വാക്കു വിതെച്ചു (൭, ൫൦ƒ; ൧൯,
൩൯) വൃദ്ധനെ വിട്ടയക്കുകയും ചെയ്തു.

§ 57.

CHRISTS' MINISTRY IN JUDEA AND JOHN'S LAST TESTIMONY.

യഹൂദ നാട്ടിലേ മശീഹവേലയും യോഹന്നാന്റെ

സാക്ഷ്യ സമൎപ്പണവും.

JOHN III.

22. After these things came Jesus and his disciples into the land of Judæa; and there he tarried with them, and baptized. 23 And John also was baptizing in Ænon near to Salim, because there was much water there; and they came, and were baptized. 24 For John was not yet cast into prison. 25 Then there arose a question between some of John's disciples and the Jews about purifying. 26 And they came unto John, and said unto him, Rabbi, he that was with thee beyond Jordan, to whom thou barest witness, behold, the same baptizeth, and all men come to him. 27 John answered and said, A man can receive nothing, except it be given him from heaven. 28 Ye yourselves bear me witness, that I said, I am not the Christ, but that I am sent before him. 29. He that hath the bride is the bridegroom: but the friend of the bridegroom, which standeth and heareth him, rejoiceth greatly because of

the bridegroom's voice: this my joy therefore is fulfilled. 30. He must increase, but I must decrease. 31. He that cometh from above is above all: he that is of the earth is earthly, and speaketh of the earth: he that cometh from heaven is above all. 32 And what he hath seen and heard, that he testifieth; and no man receiveth his testimony. 33. He that hath received his testimony hath set to his seal that God is true. 34 For he whom God hath sent speaketh the words of God: for God giveth not the Spirit by measure unto him. 35 The Father loveth the Son, and hath given all things into his hand. 36 He that believeth on the Son hath everlast- ing life: and he that believeth not the Son shall not see life; but the wrath of God abideth on him.

അനന്തരം യേശു നഗരത്തെ വിട്ടു യഹൂദ നാട്ടിൽ ഏകദേശം ൯ മാ
സം (൪, ൩൫) പാൎത്തു ശിഷ്യരെകൊണ്ടു സ്നാനം കഴിപ്പിച്ചു പോന്നു. സ്നാ
പകനും യേശുവെ അനുഗമിപ്പാൻ കല്പന ഇല്ലായ്കയാൽ വിധിച്ച വേലയെ
വിടാതെ നടത്തി. എവിടെ എന്നാൽ (ജലഭൂമി എന്ന) എനോനും ശലെമും [ 135 ] (൧ മോ, ൩൩, ൧൮) ആകുന്ന ശമൎയ്യദേശത്തു തന്നെ എന്നു തോന്നുന്നു. അ
വിടെയും പുരുഷാരങ്ങൾ വന്നു സ്നാനം ഏറ്റു. ഇപ്രകാരം ഇരുവരും ഇസ്ര
യേൽസഭെക്കു ശുദ്ധീകരണം (൨൫) നടത്തുമ്പോൾ യേശുവിന്റെ അടുക്കൽ
ആളുകൾ അധികം കൂടിയതല്ലാതെ "ഒരു യഹൂദൻ" (൨൫) സ്നാപകന്റെ ശി
ഷ്യന്മാരോടു തൎക്കിച്ചു ശമൎയ്യഭൂമിയിൽ ചെയ്യുന്നതേക്കാൾ യഹുദയിൽ കഴിക്കു
ന്ന സ്നാനം നല്ലൂ എന്നു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടായിരിക്കും. അതുകൊണ്ടു ശിഷ്യരിൽ അ
സൂയ പൊങ്ങി തുടങ്ങി.

ഗുരുവോ ആത്മപൂൎണ്ണനായി അന്ത്യ സാക്ഷ്യം പറഞ്ഞു. യേശു മണ
വാളൻ ആകയാൽ എല്ലാം അവന്നു വരുവാൻ ന്യായം. അപ്രകാരം സംഭവി
ച്ചതു എനിക്കു സന്തോഷം: അവൻ വളരുകയും ഞാൻ കുറുകയും തന്നെ വേ
ണ്ടതു. അവൻ മാത്രം മുകളിൽനിന്നു വന്നവനും പിതാവിന്ന് ഇഷ്ടനും ആ
ത്മസമ്പൂൎണ്ണത ഉള്ളവനും ദേവസത്യം എല്ലാം പറയുന്നവനും ആകയാൽ അ
ധികം ആൾ ചേരാത്തതു സങ്കടം അത്രെ. അവന്റെ സാക്ഷ്യത്തെ അംഗീ
കരിച്ചല്ലാതെ നിങ്ങൾ്ക്കും ദൈവത്തിൻ അരുളപ്പാടുകളുടെ വസ്തുത ബോധിക്ക
യില്ല. പുത്രനെ വിശ്വസിക്കുന്നവന്നു നിത്യജീവൻ ഉണ്ടു, ജീവനെ വിരോ
ധിച്ചു പുത്രനെ അനുസരിക്കാത്തവന്മേൽ (സുഭാ, ൮, ൩൬) ദേവകോപം
തൂങ്ങി നില്ക്കുന്നു. എന്നിങ്ങിനെ ശിഷ്യരെ ശാസിച്ചു മശീഹെക്കായിട്ടുള്ള സാ
ക്ഷ്യം തീൎക്കുകയും ചെയ്തു.

§ 58.

THE JOURNEY THROUGH SAMARIA. THE SAMARITAN WOMAN.

ശമൎയ്യയിലേ കടപ്പും വിശ്വാസജനനവും.

JOHN IV.

1. When therefore the Lord knew how the Pharisees had heard that Jesus made and bap- tized more disciples than John, 2 (Though Jesus himself baptized not, but his disciples.) 3. He left Judæa, and departed again into Galilee. 4 And he must needs go through Samaria. 5 Then cometh he to a city of Samaria, which is called Sychar, near to the parcel of ground that Jacob gave to his son Joseph. 6 Now Jacob's well was there, Jesus there- fore, being wearied with his journey, sat thus on the well: and it was about the sixth hour. 7 There cometh a woman of Samaria to draw water: Jesus saith unto her, Give me to drink. 8 (For his disciples were gone away unto the city to buy meat.) 9 Then saith the woman of Samaria unto him, How is it that thou, being a Jew, askest drink of me, which am a woman of Samaria? for the Jews have no dealings with the Samaritans. 10 Jesus answered and said unto her, If thou knewest the gift of God, and who it is that saith to thee, Give me to drink; thou wouldest have

asked of him, and he would have given thee living water. 11 The woman saith unto him, Sir, thou hast nothing to draw with, and the well is deep: from whence then hast thou that living water? 12 Art thou greater than our father Jacob, which gave us the well, and drank thereof him- self, and his children, and his cattle? 13 Jesus answered and said unto her, Whoso- ever drinketh of this water shall thirst again: 14 But whosoever drinketh of the water that I shall give him shall never thirst; but the water that I shall give him shall be in him a well of water springing up into everlasting life. 15 The woman saith unto him, Sir, give me this water, that I thirst not, neither come hither to draw. 16 Jesus saith unto her, Go, call thy husband, and come hither. 17 The woman answered and said, I have no husband. Jesus said unto her, Thou hast well said, I have no husband: 18 For thou hast had five husbands; and he whom thou now hast is not thy husband: in that saidst thou truly.

[ 136 ] John IV.

19 The woman saith unto him, Sir, I perceive that thou art a prophet. 20 Our fathers worshipped in this mountain; and ye say, that in Jerusalem is the place where men ought to worship. 21 Jesus saith unto her, Woman, believe me, the hour cometh, when ye shall neither in this moun- tain, nor yet at Jerusalem, worship the Father. 22 Ye worship ye know not what: we know what we worship: for salvation is of the Jews. 23 But the hour cometh, and now is, when the true worshippers shall worship the Father in spirit and in truth: for the Father seeketh such to worship him. 24 God is a Spirit: and they that worship him must worship him in spirit and in truth. 25. The woman saith unto him, I know that Messias cometh, which is called Christ: when he is come, he will tell us all things. 26 Jesus saith unto her, I that speak unto thee am he. 27 And upon this came his disciples, and marvel- led that he talked with the woman: yet noman said, What seekest thou? or, Why talkest thou with her? 28 The woman then left her waterpot, and went her way into the city, and saith to the men, 29 Come, see a man, which told me all things that ever I did: is not this the Christ? 30 Then they went out of the city, and came unto him. 31 In the mean while his disciples prayed him saying, Master, eat.

32 But he said unto them, I have meat to eat that ye know not of. 33 Therefore said the disciples one to another Hath any man brought him ought to eat? 34 Jesus saith unto them, My meat is to do the will of him that sent me, and to finish his work. 35 Say not ye, There are yet four months, and then cometh harvest? behold, I say unto you, Lift up your eyes, and look on the fields; for they are white already to harvest. 36 And he that reapeth receiveth Wages, and gathereth fruit unto life eternal: that both he that soweth and he that reapeth may rejoice together. 37 And herein is that saying true, One soweth and another reapeth. 38 I sent you to reap that whereon ye bestow- ed no labour: other men laboured, and ye are entered into their labours. 39 And many of the Samaritans of that city believed on him for the saying of the woman, which testified, He told me all that ever I did. 40 So when the Samaritans were come unto him, they besought him that he would tarry with them: and he abode there two days, 41 And many more believed because of his own word; 42 And said unto the woman, Now we believe, not because of thy saying: for we have heard him ourselves, and know that this is indeed the Christ, the Saviour of the world.

യേശു യൊഹനാനേക്കാൾ അധികം ശിഷ്യന്മാരെ സ്നാനം ഏല്പിക്കുന്നു
എന്നു പറീശന്മാർ കേട്ട പ്രകാരം കൎത്താവു അറിഞ്ഞിട്ടു തൽകാലം വൈരിക
ളോടു ഇടവാട് അരുതു എന്നു വെച്ചു യഹൂദയിലേ വേലയെ വിട്ടു വടക്കോട്ടു
യാത്രയായി. അന്നുമുതൽ യേശു സ്നാനം ചെയ്യിച്ചപ്രകാരം ഒട്ടും കേൾ്ക്കു
ന്നതും ഇല്ല. രാജാവിന്നും വിസ്താരസഭെക്കും അപ്രിയം തോന്നുകകൊണ്ടു
ഇസ്രയേലെ സ്നാനത്താൽ ശുദ്ധീകരിപ്പാൻ ഇനി വിഹിതമല്ല, വംശം എ
ല്ലാം മുമ്പെ രണ്ടായി പിരിയേണ്ടത് എന്നു തോന്നിയായിരിക്കും.

വിതകാലത്തു (ഏകദേശം ൨൮, ദിസെംബർ) യേശു ഗലീലെക്കാമാറു പുറ
പ്പെട്ടപ്പോൾ യഹൂദർ മിക്കവാറും മതശങ്കനിമിത്തം യൎദ്ദന്റെ കിഴക്കേ തീര
ത്തു കൂടി നടക്കുന്ന വഴിയായല്ല ശമൎയ്യയിൽ കൂടി കടപ്പാൻ നിശ്ചയിച്ചു. അ
വിടെ ശമൎയ്യനഗരത്തിൽനിന്നു ൨ കാതം തെക്കോട്ടു ശികെം പട്ടണം ഉണ്ടു
ഗരിജീം ഏബാൽ മലകളുടെ നടുവിലുള്ള നല്ല താഴ്വരയിൽ തന്നെ. അതിന്ന്
ഇപ്പോൾ നപ്ലുസ് (നവപൊലിസ്) എന്ന പേർ ഉണ്ടു; ൧൦൦൦൦ മുസല്മാനരോ
ടും കൂട ചില നൂറു ക്രിസ്ത്യാനരും ശമൎയ്യരും ഇപ്പോഴും പാൎക്കുന്നുണ്ടു. പട്ടണ
ത്തിൽനിന്നു തെക്കു ൨ നാഴിക ദൂരത്തു യോസെഫിന്റെ ശ്മശാനവും (യോശു.
൨൪, ൩൨; അപോ, ൭, ൧൬) അതിന്മേൽ ഒരു മുസല്മാൻ പള്ളിയും ഉണ്ടു. അതു
യാക്കോബ് തന്റെ പുത്രന്നു കൊടുത്ത സൂ കാർ ("ശ്മശാനം") എന്ന നിലത്തിൽ
തന്നെ ആകുന്നു. അതിന്നും ഒരു നാഴിക തെക്കോട്ടു കുമ്മായപ്പാറയിൽ ൧൦൦ൽ ചി
ല്വാനം അടി ആഴത്തോളം കുഴിച്ച യാക്കോബ് കിണർ ഇപ്പോഴും ഉണ്ടു. അത്
ആശ്വസിപ്പാൻ നല്ല സ്ഥലം. ശാപാനുഗ്രഹമലകളെ അടുക്കെ കാണുന്നു. [ 137 ] അവിടെ യേശു ഉച്ചെക്ക് എത്തി തളൎച്ചനിമിത്തം "വെറുതെ" ഇരുന്നു.
ശിഷ്യരെ ഭോജ്യം വാങ്ങുവാൻ അയച്ചശേഷം ഒരു ശമൎയ്യസ്ത്രീ വെള്ളം കോ
രുവാൻ വന്നു, യേശുവും ആത്മനിയോഗത്താൽ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങി. ശമ
ൎയ്യരോടും സ്ത്രീകളോടും വിശേഷാൽ പാപികളോടും ബുദ്ധിമാൻ
പറകൊല്ലാ എന്ന റബ്ബിമാരുടെ കല്പനകൾ മൂന്നിനെയും നിരസിച്ചു താഴ്മ
യായി വെള്ളത്തിന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ വിസ്മയിച്ചു. അവൻ നല്ല ഉറ
വായ വെള്ളം തരാം എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ അധികം വിസ്മയിച്ചു. പിന്നെ
അവൾ കിണറ്റിലേ വെള്ളം ചൊല്ലി പ്രശംസിച്ചാറെ യേശു എന്നും ദാഹ
ത്തെ തീൎപ്പാൻ തന്റെ ജലം നല്ലത് എന്നു പുകഴ്ത്തി. ഇതു നിത്യജീവനോളം
ഉറവായി ഒഴുകുന്ന സദാത്മാവെന്നു (൭, ൩൯) അവൾ്ക്കു നന്നായി ബോധി
ച്ചില്ല, ആശ ജനിച്ചു താനും ആകയാൽ മൎയ്യാദപ്രകാരം ഭൎത്താവും കൂടി വന്നു
കേൾ്ക്കേണം എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൾ ചെയ്ത ദുഷ്ക്രിയകളെ എല്ലാം ഒരു
വചനത്താൽ സൂചിപ്പിച്ചു പറവാൻ സംഗതി വന്നു*. ഇവൻ പ്രവാചകൻ
എന്നു കണ്ടാറെ അവൾ നാട്ടുകാൎക്കു യഹൂദരോടുള്ള വ്യവഹാരസാരം ചോദിച്ചു
(ഗരിജീം മലമേലുള്ള ആലയത്തെ മക്കാബ്യനായ ഹുൎക്കാൻ ക്രി. മു. . ൧൨൯
തകൎത്തതിന്റെ ശേഷവും ഇന്നേവരെയും ശമൎയ്യർ ആ മലമുകളിൽ ചെന്നു
പ്രാൎത്ഥിക്കും). അതിന്നായി യേശു യഹുദാഗോത്രത്തിൽ വാഗ്ദത്തം ഉണ്ടാക
യാൽ ശമൎയ്യൎക്കു കുറവ് അധികം ഉണ്ടെന്നും അവർ പ്രവാചകങ്ങളെ തള്ളുക
യാൽ മോശയേയും സത്യദൈവത്തേയും തിരിച്ചറിയുന്നില്ല എന്നും കാട്ടിയത
ല്ലാതെ, മൊറിയയും നിത്യപ്രമാണമല്ല സത്യആരാധനക്കാർ ആത്മാവും സ
ത്യവും ആകുന്ന മലയും ആലയവും കയറി പുക്കു പിതാവെ സേവിക്കേണം
എന്ന് ഒരു പുതുമതത്തെ അറിയിച്ചു. അതിനാൽ അവൾ ഭ്രമിച്ചു തന്റെ
മശീഹകാംക്ഷയെ കാണിച്ചു. മശീഹ യഹൂദരുടെ ആശപോലെ രാജാവല്ല
രഹസ്യങ്ങളെ അറിയിച്ചു (൫ മോ.൧൮,൧൮)ജനത്തെ തിരിപ്പിക്കുന്ന ഹത്തഹെ
ബ് (മടക്കിവരുത്തുന്നവൻ) എന്ന യോസെഫ്‌വംശ്യൻ ആകും എന്നത്രെ ശ
മൎയ്യ പക്ഷം. എന്നാറെ യേശു ശങ്ക കൂടാതെ ഞാൻ ആകുന്നു എന്ന് അവളോടറി
യിച്ചു. അവൾ ഭ്രമിച്ചു പാത്രവും വിട്ടു ഗ്രാമത്തിലേക്ക് ഓടുമ്പോൾ ശിഷ്യ
ന്മാർ വന്നു ഗുരുവിന്നു ദേവേഷ്ടം ചെയ്കയാൽ വന്ന തൃപ്തിയെ അറിയാതെ
ഭക്ഷിപ്പാൻ വിളിച്ചു.

എന്നാറെ യേശു കുടിയും പിന്നെ തീനും മറന്നു വിട്ടു പറഞ്ഞു: കൊയ്ത്തിന്നു
൪ മാസം ഉണ്ട് എന്നു ചൊല്ലുന്നുവല്ലോ (കനാനിലേ കൊയ്ത്തു പെസഹമുതൽ
പെന്തക്കോസ്തയോളം ഉണ്ടു); അങ്ങിനെ അല്ല, പട്ടണത്തുനിന്നു വരുന്ന
ഈ ശമൎയ്യർ തന്നെ ഒർ ആദ്യഫലമായി ഇന്നു വിളയുമാറാകുന്നു എന്നു വാ
ഞ്ഛയോടും സ്തുതിയോടും പറഞ്ഞു. പിന്നെ ലോകപ്രകാരം വിതെക്കുന്നവ
നല്ല മൂരുന്നവനേ സന്തോഷിപ്പു; ദേവരാജ്യത്തിലോ വിതെക്കുന്നവരും മൂരു
ന്നവരും ഒരുമിച്ചു സന്തോഷിക്കും. ശമൎയ്യയിൽ പണ്ടു മോശധൎമ്മത്തെ അറി [ 138 ] യിച്ചവരേയും പിന്നെ അവരുടെ നാട്ടിൽ യോഹനാൻ സ്നാനം കഴിച്ചതി
നേയും യേശു ഓൎത്തു, ഇപ്പോൾ താനും വേഗത്തിൽ ശിഷ്യന്മാരും (അപോ.
൮, ൧൪) കൊയ്വാനുള്ളതിനെ ആത്മാവിൽ ദൎശിച്ചു, ആ കൂട്ടരും ഇവരും പര
ത്തിൽ ഒന്നിച്ചു ആനന്ദിക്കുന്നതു മുന്നമേ അറിഞ്ഞു വാഴ്ത്തുകയും ചെയ്തു.

അനന്തരം ആ ശമൎയ്യർ വന്നു യേശുവെ സംശയിക്കാതെ കൈക്കൊ
ണ്ടു അത്ഭുതങ്ങളെ കാണാതെ ൨ ദിവസം വചനം കേട്ടതിനാൽ തന്നെ ഇ
വൻ സൎവ്വലോകത്തിൻ രക്ഷിതാവ് എന്നു വിശ്വസിച്ചു. ഹീനജാതിയുടെ
വിശ്വാസത്താൽ ശിഷ്യന്മാൎക്ക് ഒരു പുതിയ പാഠം ലഭിച്ചതിന്റെ ശേഷം
യേശു ഗ്രാമത്തെ വിട്ടു പിതാവ് കല്പിച്ചപ്രകാരം ശമൎയ്യയിലേ വേലയെ താ
മസിപ്പിച്ചു (മത്ത. ൧൦, ൫; അപോ.൧, ൮) ഗലീലെക്കു ബദ്ധപ്പെട്ടു ചെല്ലു
കയും ചെയ്തു.

CHAPTER II.

The Year of Galilean Ministry,

with Three Intermediate Journeys to Jerusalem.

(January-December 29 A.D.)

രണ്ടാം അദ്ധ്യായം.

ഗലീല്യ പ്രവൎത്തന വൎഷവും ഇടെക്കുള്ള യരുശലേം

യാത്രകൾ മൂന്നും.

(ക്രിസ്താബ്ദം ൨൯, ജനുവരി തുടങ്ങി ദിസെംബർ വരെ)

A.

THE FIRST THREE MONTHS' LABOURS IN GALILEE.

(January-March 29 A.D.)

ഗലീല്യ പ്രവൎത്തനാരംഭം.

(ക്രിസ്താബ്ദം ൨൯, ജനുവരി തുടങ്ങി മാച്ച് വരെ.)

§ 59.

CHRIST'S MINISTRY TRANSFERRED TO GALILEE,

AFTER JOHIN'S IMPRISONMENT.

സ്നാപകൻ തടവിലായതും യേശു ഗലീലയിൽ തന്റെ

വേലയെ ആരംഭിച്ചതും.

MATT. XIV. 3 For Herod had laid hold on John, and bound him, and put him in prison for Herodias' sake, his

MARK VI. 17 For Herod himself had sent forth and laid hold upon John, and bound him in prison for Herodias' sake, his brother Philip's wife: for he had married her.

LUKE III. 19 But Herod the tetrarch, being re- proved by him for Herodias his brother Philip's wife, and for

JOHN IV. 43 Now after two days he de- parted thence, and went into Galilee.

[ 139 ]

Matt. XIV. brother Philip's wife. 4. For John said un- to him, It is not lawful for thee to have her. 5 And when he would have put him to death, he feared the multitude, be- cause they counted him as a prophet. ΜΑΤΤ. IV. 12 Now when Jesus had heard that John was cast into prison, he departed into Galilee;

Mark VI. 18 For John had said unto Herod, It is not lawful for thee to have thy brother's wife. 19 Therefore Herodias had a quarrel against him, and would have killed him; but she could not: 20 For Herod feared John, knowing that he was a just man and an holy, and observed him; and when he heard him, he did many things, and heard him gladly. MARK I. 14 Now after that John was put in prison, Jesus came into Galilee, preaching the gospel of the kingdom of God, 15 And saying, The time is fulfilled, and the kingdom of God is at hand: repent ye, and believe the gospel.

Luke III. all the evils which Herod had done, 20 Added yet this above all, that he shut up John in prison. LUKE IV. 14 And Jesus re- turned in the power of the Spirit into Galilee; and there went out a fame of him through all the region round about. 15 And he taught in their synagogues, being glorified of all.

John IV. 44 For Jesus himself testifi- ed, that a pro- phet hath no honour in his own country. 45. Then when he was come into Galilee, the Galilæans received him, having seen all the things that he did at Jeru- salem at the feast: for they also went unto the feast.

ആ കാലത്തു ഹെരോദാ അന്തിപാ(§ ൧൫) തന്റെ ചാപല്യത്താൽ ഒരു
പ്രവാചകനെ കാണ്മാൻ ആഗ്രഹിച്ചപ്പോൾ പക്ഷെ ഒരിക്കൽ തിബെൎയ്യാരാജ
ധാനിയെ വിട്ടു പരായ്യയിലുള്ള യൂലിയാവിൽ വന്ന നേരത്തു അടുക്കെ ഉള്ള
സ്നാപകനെ വരുത്തി സംസാരിച്ചു, യോഹനാനും വല്ല പുതുമകളെ അല്ല
ഇടപ്രഭുവിന്റെ വ്യഭിചാരദോഷം (ഭാഗം. ൬൬; മാ. ൬, ൧൮) മുതലായ പ്രസി
ദ്ധദുഷ്കൎമ്മങ്ങളെ (ലൂക്ക, ൩, ൧൯) ആക്ഷേപിച്ചു പറഞ്ഞു. ഉടനെ രാജാവ്
ക്രുദ്ധിച്ചു ഇതു മത്സരം എന്നു നിരൂപിച്ചു, ഇവൻ പ്രജകളെ എന്റെ നേരെ
ഇളക്കുവാൻ മതി എന്നു നടിച്ചു അവനെ അടുക്കെ മകൈർ എന്ന പാറക്കോ
ട്ടയിൽ തടവിൽ ആക്കിച്ചു. അതിനാൽ യരുശലേമിലേ പ്രധാനികളും ഉള്ളിൽ
സന്തോഷിച്ചു എന്ന് ഊഹിക്കാം. യേശുവോ അഗ്രേസരന്റെ വേലെക്കു
സമാപ്തി വന്ന പ്രകാരം കേട്ടിട്ടു താമസിയാതെ അനുതാപപ്രസംഗാദിപ്രവ
ൎത്തനം ഗലീലയിൽ ആരംഭിപ്പതിന്നു സമയമായി എന്നു ഗ്രഹിച്ചു (മത്താ.
മാൎക്ക) ഉടനെ അതിന്നായി പുറപ്പെട്ടു ചില പള്ളികളിൽ ഉപദേശിച്ചു തുടങ്ങി.
ഗലീലക്കാർ യരുശലേമിൽ കണ്ടതും മറ്റും ഓൎത്തു അവനെ സന്തോഷത്തോ
ടെ കൈക്കൊള്ളുകയും ചെയ്തു. ശിഷ്യന്മാരോ അന്നു താന്താങ്ങടെ വീടുകളിൽ
പോയി എന്നു തോന്നുന്നു (§ ൬൩).

പ്രവാചകന്നു പിതൃദേശത്തിൽ മാനം ഏറെയില്ല എന്ന് അറിഞ്ഞതു
കൊണ്ടത്രെ യേശു ഗലീലെക്കു ചെന്നു എന്നതു (യോ. ൪, ൪൩-൪൪) എത്ര
യോ വിപരീതമായി തോന്നുന്നുണ്ടു. യേശുവിന്റെ പിതൃദേശം ഗലീല അ
ല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അല്ലല്ലോ. എന്നിട്ടും പ്രവാചകന്നു പിതൃദേശത്തിൽ മാനം
ഏറെ കിട്ടാൻ ഇല്ല എന്ന ന്യായത്തെ അറിഞ്ഞ സംഗതിയാലെ യേശു ഗ
ലീലയിൽ വന്നു കുടിയേറി എന്നു ചൊല്വത് എങ്ങിനെ. വിഷമമായ ൟ
വാക്കിന്റെ താൽപൎയ്യം ആവിതു: അയല്വക്കത്ത് ജനിച്ചും വളൎന്നുംകൊണ്ട
വരുടെ ഹീനത ഒക്കയും നമുക്കു ആവോളം ബോധിക്കകൊണ്ടും മുഖപരി
ചയം ഇല്ലാത്ത പരദേശികളുടെ ഊനക്കുറവുകൾ ക്ഷണത്തിൽ ബോധി
ക്കായ്കകൊണ്ടും മാനയോഗ്യനായ അയല്ക്കാരനിലും അധികം ഗുണാഗുണ
ങ്ങൾ ഒന്നും തിരിയാത്ത അന്യനെ ബഹുമാനിക്കുന്നതു ലോകപതിവായ ഒർ [ 140 ] അവസ്ഥ തന്നെ. ഇതിന്നൊത്തവണ്ണം പ്രവാചകന്നു സ്വദേശത്തിൽ മാനം
ഏറെയില്ല എന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടു തന്നെ യേശു സ്വദേശമാം ഗലീലയിൽ മശീ
ഹവേലയെ തുടങ്ങാതെ ആദ്യം ഒരു പത്തു മാസത്തോളം അന്യദേശമായ
യഹൂദയിൽ പാൎത്തിരുന്നു (യോ. ൨, ൧൩ —൪, ൪൩). ഇവ്വണ്ണം അന്യ നാട്ടിൽ
കീൎത്തിമാനങ്ങളെ ഏതാനും സമ്പാദിച്ച ശേഷമാത്രെ സ്വദേശമാം ഗലീലെക്കു
വന്നുള്ളു. ആ പരവാസത്തിൻ ഫലങ്ങൾ ഗലീലയിൽ വ്യൎത്ഥമായി പോയ
തുമില്ല (൪൫). ഇതിനെ പറവാൻ യോഹനാന്നു തക്ക ഒരു കാരണം ഉണ്ടാ
യല്ലോ. എങ്ങിനെ എന്നാൽ സ്നാനപരീക്ഷാദികൾ സംഭവിച്ച ഉടനെ യേശു
ഗലീലയിൽ തന്റെ പ്രവൃത്തിയെ ആരംഭിച്ചു എന്നു തോന്നുമാറു മത്ത. മാൎക്ക്.
ലൂക്ക. എന്ന മൂവർ കൎത്തൃചരിത്രത്തെ രചിച്ചിരുന്നു (മത്ത. ൪, ൧൧—൧൨;
മാൎക്ക. ൧, ൧൩ — ൧൪). ആ നിരൂപണം തെറ്റത്രെ എന്നും,
ഗലീലയിൽ അല്ല യഹൂദയിൽ തന്നെ യേശു മശീഹവേലെക്കു അടിസ്ഥാ
നം ഇട്ടു എന്നും, അതിന്റെ സൂക്ഷമായ ഹേതു ഇന്നതെന്നും യോഹനാൻ
തെളിയിക്കേണ്ടി വന്നു. ഇതത്രെ ൪, ൪൩ —൪൫ന്റെ ഭാവം.

§ 60.

THE NOBLEMAN'S SON HEALED.

രാജഭൃത്യന്റെ പുത്രനെ സൌഖ്യം വരുത്തിയതു.

JOHN IV.

46 So Jesus came again into Cana of Galilee, where he made the water wine. And there was a certain nobleman, whose son was sick at Capernaum. 47 When he heard that Jesus was come out of Judæ into Galilee, he went unto him, and besought him that he would come down, and heal his son : for he was at the point of death. 48 Then said Jesus unto him, Except ye see signs and wonders, ye will not believe. 49 The nobleman saith unto him, Sir, come down ere my child die. 50 Jesus saith unto him, Go thy way; thy son liveth. And the man believed the word

that Jesus had spoken unto him, and he went his way. 51 And as he was now going down, his servants met him, and told him, saying, Thy son liveth. 52 Then inquired he of them the hour when he began to amend. And they said unto him, Yesterday at the seventh hour the fever left him. 53 So the father knew that it was at the same hour, in the which Jesus said unto him, Thy son liveth: and himself believed, and his whole house. 54 This is again the second miracle that Jesus did, when he was come out of Judæa into Galilee.

യേശു ഗലീലയിൽ എത്തി സഞ്ചരിച്ചതിന്നിടെ കാനാവിൽ അല്പം പാ
ൎത്തപ്പോൾ കഫൎന്നഹൂമിൽ ഹെരോദാവിന്റെ ഒരു കാൎയ്യസ്ഥൻ പുത്രന്റെ
മഹാരോഗം നിമിത്തം ബദ്ധപ്പെട്ടു വന്നു യേശുവെ വിളിച്ചു. മഹാജനങ്ങ
ൾ്ക്കല്ല ദൈവത്തിന്നു സേവകനാകയാൽ യെശു അനങ്ങാതെ പാൎത്തു വിശ്വാ
സക്കുറവിനെ ആക്ഷേപിച്ചു. താൻ ഒട്ടു നേരം മുമ്പെ കണ്ടിരുന്ന ശമൎയ്യരു
ടെ നിജവിശ്വാസം (§ ൫൮) ഈ ഗലീല്യവിശ്വാസതരത്തിൽ എത്ര വിശിഷ്ടം
എന്ന് അന്നു ഓൎത്തു ദുഃഖിപ്പാൻ സംഗതി വന്നു. ശമൎയ്യർ അതിശയം ഒന്നും
ചോദിക്കയോ ദൎശിക്കയോ ചെയ്യാതെ കണ്ടു വെറും വചനത്തിൻ ഗൌരവ
വും മഹത്വവും നിമിത്തം ക്രിസ്തനെ മാനിച്ച് അംഗീകരിച്ചിരിക്കേ ഗലീല
ക്കാരായ ഇവർ അത്ഭുതങ്ങളെ കണ്ടെടത്തോളമേ വിശ്വസിച്ചുള്ളു. എന്നാൽ [ 141 ] അച്ചൻ ശാസനയാൽ മുഷിയാതെ ചാവാറായ കുഞ്ഞനെ മാത്രം ഓൎത്തു യേ
ശുവിൽ തേറി അധികം കെഞ്ചി യാചിച്ചാറെ, പോക പുത്രൻ ജീവിക്കുന്നു എ
ന്നരുളിച്ചെയ്തു. അച്ശൻ കാണാതെ വിശ്വസിച്ചു മടങ്ങി പോയപ്പോൾ പി
റ്റേ നാൾ രാവിലെ പണിക്കാർ എതിരേറ്റു മകന്റെ ജ്വരം നീങ്ങിയ നേര
ത്തെ അറിയിച്ചതിനാൽ അവൻ സകല കുഡുംബത്തോടും കൂടെ യേശുവിൽ
വിശ്വസിച്ചു (അതു കൂജാ എന്നവനോ? ലൂക്ക, ൮, ൩). മുമ്പെ കാനാവിൽ ചെ
യ്തതു പോലെ യഹുദയിൽനിന്നു മടങ്ങി വന്ന നാളിൽ തന്നെ ഈ അതിശ
യവും സംഭവിച്ചു (യോ. ൪, ൫൪).

§ 61.

JESUS REJECTED AT NAZARETH.

യേശു നചറത്തിൽ വന്നു തളളപ്പെട്ടതു.

LUKE IV.

16 And he came to Nazareth, where he had been brought up: and, as his custom was, he went into the synagogue on the sabbath day, and stood up for to read. 17 And there was delivered unto him the book of the prophet Esaias. And when he had open- ed the book, he found the place where it was written, 18 The Spirit of the Lord is upon me, because he hath anointed me to preach the gospel to the poor; he hath sent me to heal the brokenheart- ed, to preach deliverance to the captives, and recovering of sight to the blind, to set at liberty them that are bruised, 19 To preach the acceptable year of the Lord. 20 And he closed the book, and he gave it again to the minister, and sat down. And the eyes of all them that were in the synagogue were fastened on him. 21 And he began to say unto them, This day is this scripture fulfilled in your ears. 22 And all bare him witness, and wondered at the gracious words which proceeded out of his mouth. And they said, Is not this Joseph's son?

23 And he said unto them, Ye will surely say unto me this proverb, Physician, healthy self: whatsoever we have heard done in Capernaum, do also here in thy country. 24 And he said, Verily I say unto you, No prophet is accepted in his own country. 25 But I tell you of a truth, many widows were in Israel in the days of Elias, when the heaven was shut up three years and six months when great famine was throughout all the land; 26 But unto none of them was Elias sent, save unto Sarepta, a city of Sidon, unto a woman that was a widow. 27 And many lepers were in Israel in the time of Eliseus the prophet; and none of them was cleansed, saving Naaman the Syrian. 28 And all they in the synagogue, when they heard these things, were filled with wrath, 29 And rose up, and thrust him out of the city, and led him unto the brow of the hill whereon their city was built, that they might cast him down headlong. 30 But he passing through the midst of them went his way.

ഇപ്രകാരം ഉപദേശിച്ചും അതിശയം പ്രവൃത്തിച്ചും കൊണ്ടു യേശു ത
ന്റെ കീൎത്തിയെ പരത്തിയ ശേഷം (൪, ൧൫) നചറത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു ശ
നിയാഴ്ചയിൽ മൎയ്യാദ പ്രകാരം പള്ളിയിൽ വന്നാറെ, കേൾ്ക്കയിൽ ആഗ്രഹം ഉള്ള
വർ അവനെ കൊണ്ടു വായിപ്പിച്ചു. ശബ്ബത്തുതോറും വായിക്കുന്നതു തൌറ
ത്തിന്റെ ൫൪ പാരായണഖണ്ഡങ്ങളിൽ ("പറശ") ഓരോന്നും പ്രവാചകരിൽ
ഒർ അദ്ധ്യായവും തന്നെ; വായിച്ചതിന്റെ ശേഷം മനസ്സുള്ളവന്നു ചിലതു
വ്യാഖ്യാനിച്ചും പ്രബോധിപ്പിച്ചും പറയാം. യേശു എഴുനീറ്റപ്പോൾ(യശ.൬൧,
൧ƒ) ദേവദാസന്റെ ആത്മാഭിഷേകവും പ്രവൃത്തിവിവരവും വൎണ്ണിക്കുന്ന
പ്രവാചകങ്ങളെ വായിച്ചു. ഉടനെ അവൻ ഈ ദേവവചനം ഇന്നു നിവൃ
ത്തിയായി എന്നു ചൊല്ലി ഹീനരും ദീനരും കുരുടരും ബദ്ധരും ആകുന്ന ഊ
ൎക്കാരെ ഉറ്റു നോക്കി കനിവുള്ള വാക്കുകളെകൊണ്ടു സ്വരാജ്യത്തിന്നായി [ 142 ] ക്ഷണിച്ചു. അവരുടെ മനസ്സ് അല്പം ഇളകിയ ശേഷം അവൻ യോസെ
ഫിന്റെ മകൻ അല്ലയോ എന്നു ചൊല്ലി, കേട്ട വാക്കുകളുടെ മാഹാത്മ്യത്തെ
അറിയാതെ അവങ്കൽ ഇടറി പോയി. അപ്പോൾ യേശു "വൈദ്യ നിനക്കു
തന്നെ ചികിത്സിക്ക" എന്ന പഴഞ്ചൊല്ലെ ഓൎപ്പിച്ചു, ഊൎക്കാരുടെ അവിശ്വാസം
നിമിത്തം ഇവിടെ വലിയ അതിശയങ്ങളെ ചെയ്തു തനിക്കു മാനം വരുത്തു
വാൻ പാടില്ല എന്നറിയിച്ചു, എലീയാഎലീശാ എന്നവരുടെ കാലത്തിൽ ആയ
പ്രകാരം ഇപ്പോഴും ദൂരസ്ഥന്മാരിൽ ദേവരക്ഷ അധികം വിളങ്ങുവാൻ സംഗതി
ഉണ്ട് എന്നു കാണിച്ചാറെ, തങ്ങളെ പുറജാതിക്കാരോട് ഉപമിക്കാമോ എന്നു
ചൊടിച്ചു കലഹിച്ചു പള്ളിയിൽനിന്നും ഊരിൽനിന്നും ഉന്തിത്തള്ളി കടുന്തൂക്ക
മുള്ള കുന്നിൽനിന്നു ചാടി കൊല്ലുവാനും നിനെച്ചു. അവനോ അവരിൽ കൂടി
ക്കടന്നു (യോ. ൯, ൫൯). ഈ ഓർ അതിശയം കാട്ടിയ ശേഷം വളൎന്ന ഊരേ
യും കീഴ്ഗലീലയേയും വിട്ടു വടക്കു കാനാ കഫൎന്നഹൂം മുതലായവ ഉള്ള
മേൽഗലീലയിൽ (നപ്തലിയിൽ, യോശു. ൨൦, ൭) പോകയും ചെയ്തു.

പിന്നത്തേതിൽ യേശു രണ്ടാമതും നചറത്തിൽ വന്നു തള്ളപ്പെട്ടതിനെ
കുറിച്ചു § ൭൮ ഒത്തു നോക്ക.

§ 62.

JESUS FIXES HIS ABODE AT CAPERNAUM.

കഫൎന്നഹൂമിലേ വാസം.

MATT. IV. 13 And leaving Nazareth, he came and dwelt in Capernaum, which is upon the sea coast, in the borders of Zabulon and Nephthalim: 14 That it might be fulfilled which was spoken by Esaias the prophet, saying, 15 The land of Zabulon, and the land of Nephthalim, by the way of the sea, beyond Jordan, Galilee of the Gentiles; 16 The people which sat in darkness saw great light; and to them which sat in the region and shadow of death light is sprung up. 17 From that time Jesus began to preach, and to say, Repent: for the kingdom of heaven is at hand.

LUKE IV. 31 And came down to Caper- naum, a city of Gali- lee.

അനന്തരം യേശു (നഹൂമിൻഊർ, "ആശ്വാസഗ്രാമം" എന്ന) കഫൎന്ന
ഹൂമെ തന്റെ ഊരാക്കി (മത്ത.൯, ൧). താൻ കൂലിക്ക് വീടു വാങ്ങിയോ (മത്ത. ൮,
൨൦) കേഫാവോടു കൂടെ പാൎത്തുവോ (മത്ത, ൧൭, ൨൪) എന്നു നിശ്ചയിപ്പാൻ പാ
ടില്ല. ദമഷ്കിൽ നിന്നു സമുദ്രത്തേക്കു നടക്കുന്ന നിരത്തും ജാതികൾ പാൎക്കുന്ന
ഗലീലയും യഹൂദൎക്ക് എത്രയും ഹീനമായി തോന്നുന്ന ഭൂമി ആയിട്ടും (യശ.
൯, ൧ƒ.) ഇരുട്ടിൽ പാൎക്കുന്ന ആ ദേശസ്ഥന്മാൎക്കു തന്നെ ജീവന്റെ വെളിച്ചം
വിശേഷാൽ ഉദിക്കേണ്ടതു (മത്ത.). സ്വൎഗ്ഗരാജ്യം സമീപിച്ചു, മാനസാന്തരവും
സുവിശേഷത്തിലേ വിശ്വാസവും ഇപ്പോൾ വേണം എന്നു യേശു അവി
ടെ ഘോഷിച്ചു പറഞ്ഞു തുടങ്ങി. [ 143 ] § 63.

THE CALLING OF FOUR DISCIPLES. നാലു ശിഷ്യരെ വിളിച്ചതു. MATT. IV. 18 And Jesus walk- ing by the sea of Galilee, saw two brethren, Simon called Peter, and Andrew his bro- ther, casting a net into the sea: for they were fishers. 19 And he saith unto them, Follow me, and I will make you fishers of men. 20 And they straightway left their nets, and followed him. 21 And going on from thence, he saw other two bre- thren, James the son of Zebedee, and John his bro- ther, in a ship with Zebedee their fa- ther, mending their nets; and he called them. 22 And they im- mediately left the ship and their father, and follow- ed him.

MARK I. 16 Now as he walked by the sea of Galilee, he saw Simon and Andrew his brother casting a net into the sea : for they were fishers. 17And Jesus said unto them, Come ye after me, and I will make you to be- come fishers of men. 18 And straight- way they forsook their nets, and followed him. 19 And when he had gone a little farther thence, he saw James the son of Zebedee, and John his brother, who also were in the ship mending their nets. 20 And straight- way he called them: and they left their father Zebe- dee in the ship with the hired servants, and went after him.

PETERS DRAUGHT OF FISHES. ശിമോന്റെ മീൻപിടി. LUKE V. 1 And it came to pass, that, as the people pressed upon him to hear the word of God, he stood by the lake of Gennesaret, 2 And saw two ships standing by the lake: but the fisher- men were gone out of them, and were washing their nets. 3 And he entered into one of the ships, which was Simon's and prayed him that he would thrust out a little from the land, and he sat down, and taught the people out of the ship. 4. Now when he had left speaking, he said unto Simon, Launch out into the deep, and let down your nets for a draught. 5 And Simon answering said unto him, Master, we have toiled all the night, and have taken nothing: nevertheless at thy word I will let down the net. 6 And when they had this done, they inclosed a great multitude of fishes: and their net brake. 7 And they beckoned unto their partners, which were in the other ship, that they should come and help them. And they came, and filled both the ships, so that they began to sink. 8 When Simon Peter saw it, he fell down at Jesus' knees, saying, Depart from me; for I am a sinful man, O Lord. 9 For he was astonished, and all that were with him, at the draught of the fishes which they had taken: 10 And so was also James, and John, the sons of Zebedee, which were partners with Simon. And Jesus said unto Simon, Fear not; from henceforth thou shalt catch men. 11 And when they had brought their ships to land, they forsook all, and follow-ed him.

കഫൎന്നഹൂമിലേ വാസാരംഭത്തിൽ യേശു ഒരു ദിവസം ഗലീലക്കടൽപ്പു
റത്തു നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ ദേവവചനം കേൾ്ക്കേണ്ടതിന്നു കൂടിയവരു
ടെ തിരക്കിൻ നിമിത്തം (ലൂക്ക.) ഒരു പടകിൽ കയറേണ്ടി വന്നു. അത് ആരു
ടെത് എന്നാൽ കൂട്ടരുമായി കരെക്ക് ഇറങ്ങി വലകളെ കഴുകിയ ശീമോൻ എ
ന്ന മീൻപിടിക്കാരന്റെതു തന്നെ. ആയവനും സഹോദരനായ അന്ദ്രേയാ
വിന്നും ചങ്ങാതികളായ മറ്റെ മൂവൎക്കും ഏകദേശം പത്തു മാസത്തിനു മുമ്പെ
ഗുരുവിനോടു മുഖപരിചയം ഉണ്ടായി വന്നതും ശീമോന്ന് പേത്രൻ എന്ന മാ
നപ്പേർ കിട്ടിയതും മുമ്പിൽ പറഞ്ഞുവല്ലോ (§ ൫൩). അന്നു മുതൽ പേത്രനും
ആദ്യശിഷ്യരുടെ കൂട്ടത്തിൽ യേശുവെ അനുഗമിച്ചു, കാനാവിലേ കല്യാണ
ത്തിലും (§ ൫൪) ദേവാലയശുദ്ധീകരണത്തിലും (§ ൫൫) മറ്റും കൎത്തൃമഹത്വ
ത്തെ കണ്ടു, യഹൂദനാട്ടിലും പാൎത്തു സ്നാനം കഴിക്കയും (§ ൫൭) ഒടുക്കം ശമൎയ്യ
യാത്രയിലും (§ ൫൮) അവനോട് ഒന്നിച്ച് ഇരിക്കയും ചെയ്തു എന്ന് ഊഹി
ക്കാം. ഗലീലെക്കു മടങ്ങി വന്ന ശേഷമോ ശിഷ്യർ വേൎപിരിഞ്ഞു താന്തങ്ങ
ടെ വീട്ടുകാൎയ്യം നോക്കി തുടങ്ങി എന്നു തോന്നുന്നു. എന്നാൽ ക്ഷണികമായ [ 144 ] ഒരു പരിചയത്തിന്ന് അല്ല നിത്യ കൂട്ടായ്മെക്കും സ്ഥിരമായ ശിഷ്യത്വത്തിന്നും
താൻ അവരെ വിളിച്ചിരുന്നു എന്നു ബോധിപ്പിപ്പാനും തിരികെ ചേൎത്തു കൊ
ൾ്വാനും യേശു അവസരം കരുതി പാൎത്തു കൊണ്ടിരിക്കേ പേത്രന്റെ മുഖവി
കാരത്തിൽ അന്നു ഏതാനും അപൂൎവ്വമായൊരു വിഷാദത്തേയും രാക്കാലത്തേ
മീൻപിടിയിൽ അദ്ധ്വാനിച്ചത് എല്ലാം പഴുതിലായി പോയതിനേയും കണ്ട
റിഞ്ഞു, തന്റെ ഇഷ്ടം ഇന്നതെന്നു അരുൾചെയ്വാൻ ഇതേ നല്ല തഞ്ചം
എന്നു ഗ്രഹിക്കയും ചെയ്തു. ആകയാൽ യേശു ശീമോന്റെ പടകിൽ കയറി
കരയിൽനിന്നു അല്പം നീക്കിച്ചു ഉപദേശിച്ചു പോന്ന ശേഷം ആഴത്തിലേക്കു
തുഴന്നു പിടിത്തത്തിന്നു വലകളെ വീശുവാൻ കല്പിച്ചിട്ടു, സ്വന്ത അദ്ധ്വാനം
എല്ലാം വ്യൎത്ഥമേ എന്നും കൎത്തൃനാമത്തിലും കൎത്തൃവചനത്തിന്മേലും നടക്കുന്ന
വേല എത്ര ഭാഗ്യവും സഫലവുമുള്ളതെന്നും ബോധിപ്പിച്ചു, പുതു വിശ്വാ
സത്തെ പേത്രനിൽ ജനിപ്പിക്കയും വല കീറുമാറു മീൻ കുടുക്കി അവന്റെതും
ജബദിപുത്രരുടെ പടകും പിടിപ്പോളം നിറപ്പിച്ചു കൊടുക്കയും ചെയ്തു. ഇങ്ങി
നെ ദേവമഹത്വം കണ്ടതിനാൽ ശീമൊൻ ഭ്രമിച്ചു അയോഗ്യതയെ വിചാരി
ച്ചു, അയ്യോ എന്നെ വിട്ടു പോക: ഞാൻ പാപപുരുഷൻ എന്നു പറഞ്ഞു. ക
ൎത്താവോ നീ ഭയപ്പെടരുതേ, ഇനി മേൽ ആൾ്പിടിക്കാരനാകും എന്നും എന്റെ
പിന്നാലെ വരുവിൻ എന്നു നാല്വരോടും പറഞ്ഞു. അവരും അന്നു തന്നെ
തൊഴിൽ ഉപേക്ഷിച്ചു. ജബദിയേയും കൂലിക്കാരേയും വിട്ടു യേശുവെ അനുഗ
മിക്കയും ചെയ്തു. കുഡുംബരക്ഷെക്കായി ചിന്തിപ്പാൻ ദയാലുവും ഔദാൎയ്യനു
മായ ഈ നാഥൻ തന്നെ ആൾ ആകുന്നു എന്ന ഉറപ്പു വരുത്തുവാൻ മീനുക
ളുടെ ആ കാഴ്ച അവൎക്കു മതിയായല്ലോ.

§ 64.

CHRIST'S SABBATH-MINISTRY IN THE SYNAGOGUE AT CAPERNAUM.

യേശു കഫൎന്ന ഹൂമിലേ പള്ളിയിൽ ഉപദേശിച്ചതു.

MARK I. 21 And they went into Capernaum; and straightway on the sabbath day he entered into the synagogue, and taught. 22 And they were astonished at his doctrine: for he taught them as one that had authority, and not as the scribes.

LUKE IV. 31 And came down to Capernaum, a city of Galilee, and taught them on the sabbath days. 32 And they were astonished at his doctrine : for his word was with power.

ഇപ്രകാരം പുതുതായി ചേൎത്ത ശിഷ്യരോട് ഒന്നിച്ചു യേശു ഒന്നാം ശബ്ബ
ത്തിൽ (മാൎക്ക.) കഫൎന്നഹൂംപള്ളിക്കു ചെന്നു ഉപദേശിച്ചു, അവന്റെ അധി
കാരഭാഷണം നിമിത്തം ജനങ്ങൾ സ്തംഭിച്ചുപോകയും ചെയ്തു. എന്നാൽ ൟ
പള്ളിപ്രസംഗത്തേയും പ്രസംഗഫലത്തേയും മാൎക്ക. ലൂക്ക. എന്നിരുവർ
വൎണ്ണിച്ചതു ഒരിക്കൽ ഉണ്ടായ ഒർ അവസ്ഥയായി അല്ല, ഇടവിടാതെ ശനി
യാഴ്ചതോറും ആ പള്ളിയിൽ നടന്നു കൊണ്ടിരുന്ന വേലയായിട്ട് എന്നത്രെ.
ഇരുവരും മൂലഭാഷയിൽ പ്രയോഗിച്ച ക്രിയാപദങ്ങളുടെ സൂക്ഷ്മരൂപവും
"ശബ്ബത്തുകൾ" എന്ന ബഹുവചനവും (ലൂക്ക.) അതിനെ തെളിയിക്കുന്നു. [ 145 ] പിന്നെ ൟ പള്ളിപ്രവൎത്തനം ഒന്നാം ശബ്ബത്തിൽ ആരംഭിച്ചു എന്നതു സ്പ
ഷ്ടം എങ്കിലും ഇതേ സംബന്ധത്തിൽ വൎണ്ണിച്ച ഭൂതോപദ്രവശാന്തിയും
(മാൎക്ക. ൧, ൨൩; ലൂക്ക, ൪, ൩൩) ആ ഒന്നാം ശബ്ബത്തിൽ തന്നെ നടന്നു എന്നു
അവർ ഒട്ടും പറയാതെ, അതു സംഭവിച്ചതു ഇങ്ങിനെത്ത ഒരു ശബ്ബത്തിൽ എ
ന്നും കഫൎന്നഹൂംപള്ളിയിൽവെച്ച് എന്നും അത്രെ ചൊല്ലുന്നതു. ആകയാൽ
നാനാവിധമായ ബാധാരോഗശാന്തികൾ നടന്ന ഈ ശബ്ബത്ത് (മാൎക്ക. ൧,
൨൩ —൩൫) അന്നു തന്നെ അല്ല പൎവ്വതപ്രസംഗത്തിൽ പിന്നേ ഉണ്ടായുള്ളു
എന്നു മത്തായി സുവിശേഷത്തിലും (§ ൮൪. ൮൫) കാണുന്ന കഥാക്രമത്തെ പ്ര
മാണിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു. ഇങ്ങിനെ നിരൂപിപ്പാൻ മറ്റൊരു കാരണവും
കൂടെ ഉണ്ടു. അത് എന്തെന്നാൽ: യേശു കഫൎന്നഹൂമെ വാസസ്ഥലമായി
തെരിഞ്ഞെടുത്തു കുടിയേറിയപ്പോൾ തൽക്ഷണം ൟ പുതിയ പാൎപ്പിടത്തെ
വിട്ടു മുമ്പെ ഗലീലയിൽ എങ്ങും ഊരും നാടും കടന്നു സഞ്ചരിച്ചിട്ടേ ഒടുവിൽ
കഫൎന്നഹൂമിലും മശീഹവേലയെ നടത്തുവാൻ പുറപ്പെട്ടു എന്നതു മുറ്റും
വിപരീതമായി തോന്നുന്നു. ആ നഗരത്തിൽ വന്നു കൂടിയിരുന്നിട്ടു മുന്നമേ
അവിടെ തന്നെ ചില കാലം പ്രവൃത്തിച്ചു പോരുകയും പിന്നേതിലേ നാട്ടിലും
എങ്ങും കടന്നു ഘോഷിച്ചു തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു എന്നേ വരൂ. എന്നാൽ പ
ള്ളിയിൽ ദുൎഭൂതത്തെ നീക്കി പേത്രന്റെ അമ്മാവിയേയും മറ്റവരേയും സ്വ
സ്ഥമാക്കിയ ആ ശബ്ബത്തിൻ പിറ്റേ നാൾ തന്നെ (മാൎക്ക, ൧, ൩൯; ലൂക്ക.
൪, ൪൪ ) യേശു പുറപ്പെട്ടു "ഗലീലയിൽ മുഴുവനും അവരുടെ പള്ളികളിൽ
ഘോഷിച്ചു" എന്നു കേൾ്ക്കുന്നു. ൟ ഘോഷണയാത്രയെ തന്നെ നോക്കീട്ടു ത
ലേ ദിവസമായ ആ ശബ്ബത്ത് കഫൎന്നഹൂമിലേ വാസാരംഭത്തിൽ അല്ല പി
ന്നേതിലേ ഉണ്ടായുള്ളു എന്നു നിശ്ചയിക്കാം. ശേഷം മത്തായി പറഞ്ഞതി
നാലും (൮, ൧൪) അതു സ്പഷ്ടമായി തെളിയുന്നു.

§ 65.

A BLIND AND DUMB DEMONIAC HEALED. BLASPHEMY REBUKED.

ഭൂതോപദ്രവശാന്തിയും ദേവദൂഷണാക്ഷേപവും.

MATT. XII. 22 Then was brought unto him one possess- ed with a devil, blind, and dumb: and he healed him, insomuch that the blind and dumb both spake and saw. 23 And all the people were amazed, and said, Is not this the son of David? 24. But when the Pharisees heard it, they said, This fellow doth not cast out devils, but by Beelzebub the prince of the devils. 25 And Jesus knew their thoughts, and said unto them, Every kingdom divided against itself is brought to desolation; and every city or house divided against itself shall not stand:

MARK III. 22 And the scri- bes which came down from Jeru- salem said, Hehath Beelzebub, and by the prince of the devils casteth he out devils. 23 And he called them unto him, and said unto them in parables, How can Satan cast out Satan?

LUKE XI. 14 And he was casting out a devil, and it was dumb. And it came to pass, when the devil was gone out, the dumb spake and the people wondered. 15 But some of them said, He casteth out devils through Beelze- bub the chief of the devils. 16 And others, tempting him, sought of him a sign from heaven. 17 But he knowing their thoughts, said unto them, Every kingdom divided against itself

[ 146 ]

Matt. XII. 26 And if Satan cast out satan, he is divided against himself; how shall then his kingdom stand? 27 And if I by Beelzebub cast out devils, by whom do your children cast them out? therefore they shall be your judges. 28 But if I cast out devils by the Spirit of God, then the kingdom of God is come to you. 29 Or else how can one enter into a strong man's house, and spoil his goods, except he first bind the strong man? and then he will spoil his house. 30. He that is not with me is against me; and he that gathereth not with me scattereth abroad. 31. Wherefore I say unto you, All manner of sin and blasphemy shall be forgiven unto men: but the blasphemy against the Holy Ghost shall not be forgiven unto men. 32 And whosoever speaketh a word against the Son of man, it shall be forgiven him: but whosoever speaketh against the Holy Ghost, it shall not be forgiven him, neither in this world, neither in the world to come. 33 Either make the tree good, and his fruit good; or else make the tree corrupt, and his fruit corrupt: for the tree is known by his fruit. 34 O generation of vipers, how can ye, being evil, speak good things? for out of the abundance of the heart the mouth speaketh. 35. A good man out of the good treasure of the heart bringeth forth good things, and an evil man out of the evil treasure bringeth forth evil things. 36. But I say unto you, That every idle word that men shall speak, they shall give account thereof in the day of judgment. 37 For by thy words thou shalt be justified, and by thy words thou shalt be condemned.

Mark III. 24 And if a king- dom be divided against itself, that kingdom cannot stand. 25 And if a house be divided against itself, that house cannot stand. 26 And if Satan rise up againsthim- self, and be divided, he cannot stand, but hath an end. 27 No man can enter into a strong man's house, and spoil his goods, ex- cept he will first bind the strong man; and then he will spoil his house. 28 Verily I say unto you, All sins shall be forgiven unto the sons of men, amd blasphe- mies wherewith soever they shall blaspheme: 29 But he that shall blaspheme against the Holy Ghost hath never forgiveness, but is in danger of eter- nal damnation: 30 Because they said, He hath an unclean spirit.

Luke XI. is brought to desolation; and a house divided against a house falleth. 18. If Satan also be divided against himself, how shall his kingdom stand? because ye say that I cast out devils through Beelzebub. 19 And if I by Beelzebub cast out devils, by whom do your sons cast them out? therefore shall they be your judges. 20 But if I with the finger of God cast out devils, no doubt the kingdom of God is come upon you. 21. When a strong man armed keepeth his palace, his goods are in peace: 22. But when a stronger than he shall come upon him, and over- come him, he taketh from him all his armour wherein he trusted, and divideth his spoils. 23 He that is not with me is against me: and he that gathereth not with me scattereth. 24 When the unclean spirit is gone out of a man, he walketh through dry places, seeking rest; and finding none, he saith, I will return unto my house whence I came out. 25 And when he cometh, he findeth it swept and garnished. 26. Then goeth he, and taketh to him seven other spirits more wicked than himself; and they enter in, and dwell there: and the last state of that man is worse than the first.

സൂചകം: കഫൎന്നഹൂമിലേ വാസം സംബന്ധിച്ച വിവരങ്ങളെ മൂന്നു സുവിശേഷങ്ങളിൽ
സൂക്ഷ്മമായി നോക്കിയാൽ §§ ൬൫ - ൭൮ൽ അടങ്ങുന്ന വൃത്താന്തങ്ങൾ ഒക്കയും ഒരു ചങ്ങലയുടെ കണ്ണി
കൾ എന്ന പോലെ ഒന്നോടൊന്നു ചേൎന്നിരിക്കുന്നു എന്നും, അതേപ്രകാരം §§ ൭൯ — ൮൬ൽ വിവരിച്ച
അവസ്ഥകളും ആ ക്രമത്തിൽ തന്നെ ഒന്നോടൊന്നു തുടൎന്നു വന്നു എന്നും ബോധിപ്പാൻ സംഗതി
ഉണ്ടാകും. എന്നാൽ വെവ്വേറെയുള്ള ൟ രണ്ടു വൃത്താന്തമാലകളിൽ ഒന്നാമതു ഏതു രണ്ടാമതു ഏതു
എന്ന ചോദ്യത്തിനു ഇട ഉണ്ടു. ഗലീലസഞ്ചാരവും പൎവ്വതപ്രസംഗാദികളും അടങ്ങുന്ന കഥാമാല
തന്നെ (§§ ൭൯— ൮൬) ഒന്നാമതോ? അല്ല കഫൎന്നഹൂമിലേ ഉപമാവാക്യങ്ങളേയും അത്ഭുതപ്രവൃത്തിക
ളേയും വൎണ്ണിക്കുന്ന മാലയോ (§§ ൬൫—൭൮) മുമ്പുള്ളതു? ഇതിനെ ചൊല്ലി § ൬൪ൽ വിവരിച്ച ഒരു
സംഗതിയെ ഒത്തു നോക്കേണ്ടു. ശേഷം സകല സംശയങ്ങളേയും തീൎപ്പാൻ മതിയായൊരു സൂചകം
സുവിശേഷത്തിൽ കാണായി വരുന്നു. അത് എന്തെന്നാൽ മത്തായുടെ വിളി തന്നെ. ശിഷ്യനായി
ഗുരുവെ പിഞ്ചെല്ലേണ്ടതിന്നു യേശു ചുങ്കസ്ഥലത്തിൽനിന്നു അവനെ വിളിച്ചു എന്നും (§ ൭൭), ശിഷ്യ
കൂട്ടത്തിൽനിന്നു അവനെ വരിച്ചു പന്തിരുവൎക്കുള്ള അപോസ്തലസ്ഥാനത്തിൽ ആക്കി എന്നും (§ ൮൦)
കേൾക്കുന്നു. എന്നാൽ ശിഷ്യത്വം മുമ്പിൽ അപോസ്തലത്വം പിമ്പിൽ എന്നതു എത്രയോ സ്പഷ്ടം.
ആയതുകൊണ്ടു ശിഷ്യത്വത്തിന്നായി ഉണ്ടായ വിളിയെ വിവരിക്കുന്ന വൃത്താന്തമാല ഒന്നാമതു, അപോ
സ്തലത്വത്തിന്നായി വരിച്ച് എന്നു വൎണ്ണിക്കുന്ന മാല രണ്ടാമതു എന്നേ വേണ്ടു. ഇതിനൊത്തവണ്ണമേ
നാം ൟ വൃത്താന്തങ്ങളെ വഴിപ്പെടുത്തിയിരിക്കുന്നു. ൟ ക്രമത്തിൽ ഓരൊന്നു അപൂൎവ്വമായി തോന്നു
കിലും വായിക്കുന്നവർ ദയ വിചാരിച്ചു ൟ രചനയെ ക്ഷണത്തിൽ തള്ളാതെ കഥകളുടെ സാന്ധിക
ളേയും സംബന്ധത്തേയും ശോധന ചെയ്വൂതാക. [ 147 ] അനന്തരം പിശാചിന്റെ കഠോരകെട്ടിനാൽ കുരുടനും ഊമനും ആ
യൊരു മനുഷ്യനെ യേശു കഫൎന്നഹൂമിൽ സൌഖ്യമാക്കി, ജനങ്ങൾ സ്തംഭിച്ചു
ഇവൻ ദാവിദ്പുത്രനല്ലോ എന്നു പറകയും ചെയ്തു (മത്ത). എന്നാറെ യ
രുശലേമിൽനിന്നു വന്ന വൈദികന്മാർ ധൈൎയ്യം വരുത്തുകയാൽ (മാൎക്ക) പറീ
ശർ യേശുവിന്നു ജനരഞ്ജന ഇല്ലാതെ ആക്കുവാൻ ഉത്സാഹിച്ചു. ഇവനിലു
ള്ള (മാൎക്ക) ബെൾജബൂലേ കൊണ്ടല്ലാതെ ഭൂതങ്ങളെ അകറ്റുകയില്ല എന്നു
ദുഷിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. അപ്പോൾ യേശു ആത്മശക്തിയാൽ അവരെ വിളിച്ചു
പറഞ്ഞിതു: സാത്താൻ തന്നെത്താൻ എങ്ങിനെ ആട്ടിക്കളയും(മാൎക്ക)? രാജ്യ
മോ ഊരോ കുടിയോ തങ്ങളിൽ ഇടഞ്ഞു ഛിദ്രിച്ചു പോയാൽ നിൽക്കുക ഇല്ല വീഴു
കേ ഉള്ളു (ലൂക്ക), സാത്താൻ സാത്താനെ പുറത്താക്കി എങ്കിൽ അവൻ രണ്ടായി
പോയി, അവന്റെ രാജ്യകഥയും തീൎന്നു സ്പഷ്ടം (മാൎക്ക). നിങ്ങളുടെ ശിഷ്യ
ന്മാരും ഭൂതങ്ങളെ നീക്കുന്നുവല്ലോ*; അതുവും ദുൎഭൂതസഹായത്താൽ എന്നുണ്ടോ?
അവർ അപ്രകാരം അല്പം മാത്രം സാധിപ്പിച്ചാലും ദേവനാമത്താലും വെളി
ച്ചശക്തിയാലും അല്ലാതെ വരികയല്ലല്ലോ. ആകയാൽ അവർ നിങ്ങൾക്ക്
ന്യായം വിധിക്കും. ഞാനോ ശത്രുക്കൾക്കും തിരിയുന്ന ദേവവിരലിനാലും
(ലൂക്ക. ൨ മോ. ൮, ൧൯) ആത്മാവിനാലും നീക്കുന്നു എങ്കിൽ ദേവവാഴ്ചയും മ
ശീഹകാലവും ഉദിച്ചു സ്പഷ്ടം (മത്ത. ലൂക്ക.). അത് ഒർ ഉപമയാൽ തെളിയി
ച്ചതു (യശ. ൪൯, ൨൪ƒ): തന്റെ കോട്ടയെ സൂക്ഷിച്ചു രക്ഷിക്കുന്ന ഒരു വീ
രനെ ജയിച്ചു ആയുധങ്ങളെ എടുത്തു കെട്ടിവെച്ചതല്ലാതെ അവൻ കവൎന്നു
സ്വരൂപിച്ചതിനെ എടുപ്പാൻ കഴികയില്ല. ഇപ്രകാരം പിശാചിന്റെ കൊ
ള്ളയെ പറിച്ചെടുക്കുന്ന ഒരുവനെ കാണുന്നുവല്ലോ. ആകയാൽ അവൻ
സാത്താനെ ജയിച്ചു തുടങ്ങിയ മഹാവീരൻ എന്നു പ്രസിദ്ധം (യശ.
൫൩, ൧൨).

ഇങ്ങിനെ രണ്ടു രാജ്യങ്ങൾ തമ്മിൽ എതിൎക്കുന്ന യുദ്ധത്തിൽ മൂന്നാമതൊ
രു പക്ഷം ഇല്ല. എന്നോടു കൂടെ ചേൎക്കാത്തവൻ ചിതറിക്കുന്നു. ആകയാൽ
എന്റെ പക്ഷത്തിൽ നില്ക്കാത്ത നിങ്ങൾ സാത്താനെ സേവിക്കയത്രെ ചെ
യ്യുന്നു (മത്താ, ലൂക്ക). എല്ലാ പാപത്തിന്നും ദേവദൂഷണത്തിന്നും മോചനം ഉ
ണ്ടു, പുത്രനെ ദുഷിച്ചാലും ക്ഷമിക്കപ്പെടും. സദാത്മാവെ ദുഷിക്കുന്നവന്നോ
ഈ യുഗത്തിലും വരുന്നതിലും ക്ഷമയില്ല തീരാത്ത കുറ്റമേ ഉള്ളു. അതി
ന്റെ അൎത്ഥം എന്തെന്നാൽ: അറിയായ്മയാൽ ഉണ്ടാകുന്ന പാപങ്ങൾക്കും ദൂഷ
ണങ്ങൾക്കും സത്യപ്രകാശനത്താൽ പാപബോധവും അനുതാപവും ജനി
ച്ചാൽ ദേവകരുണയാൽ പരിഹാരം ഉണ്ടു. ദേവപുത്രനെ ഹിംസിച്ച ശൌ
ലിന്നും വന്നുവല്ലൊ. സദാത്മാവ് ഒരു മനുഷ്യനെ പ്രകാശിപ്പിച്ചു സത്യത്തെ
തോന്നിച്ച ശേഷം ദുഷിച്ചാലോ ആ മനുഷ്യനെ യഥാസ്ഥാനത്താക്കേണ്ടതി
ന്നു ഒർ ഉപായവും ഇല്ല: കരുണ അവനെ വലിച്ചാലും ശിക്ഷകൾ തെളി
ച്ചാലും ഒന്നും ഏശുകയില്ല, പൈശാചമായ ഒരു ഭ്രാന്ത് അവനിൽ വേരൂന്നി [ 148 ] യല്ലോ. പറീശന്മാർ ആ കുറ്റത്തിൽ അകപ്പെട്ടു എന്നു യേശു പറഞ്ഞില്ല,
അതിൽ കുടുങ്ങുമാറാകുന്നു എന്നു സൂചിപ്പിച്ചതേ ഉള്ളു*.

(മത്ത.) ശിഷ്യന്മാരോടു പിന്നത്തേതിൽ പറഞ്ഞത് ഒന്നു (മത്ത. ൭, ൧൬)
യേശു പറീശന്മാരോടും അന്നു പറഞ്ഞു: ഫലത്താൽ മരം അറിയും. ആ വാ
ക്കുകളാൽ നിങ്ങൾ സൎപ്പജാതി എന്ന് തെളിയുന്നു. ദുഷ്ടന്മാരാകയാൽ ഗുണം
എങ്ങിനെ പറയും; നിങ്ങളുടെ വേരും സാരവും മാറീട്ടല്ലാതെ ഹൃദയനിക്ഷേപ
ത്തിൽനിന്നു ദോഷമത്രെ വിടാതെ ജനിച്ചു വരും. ഇതു വാക്കത്രെ ക്രിയയല്ല
ല്ലോ എന്നു നിരൂപിക്കേണ്ടാ: ഏതു നിസ്സാരവാക്കിന്നായിട്ടും കണക്കു ബോ
ധിപ്പിക്കേണ്ടി വരും. ഹൃദയത്തിന്റെ ഗുരുലാഘവം വെളിപ്പെടുത്തി നീതിമാൻ
എന്നോ ദുഷ്ടൻ എന്നോ വിധിക്കേണ്ടതിന്നു ഓരോരുത്തരുടെ വാക്കുകൾ ത
ന്നെ ദൈവവിസ്താരത്തിൽ മതിയാകും.

§ 66.

A WOMAN LIFTING UP HER VOICE IN EUL0GY.

ഒരു സ്ത്രീയുടെ പുകഴ്ചയെ വഴിപ്പെടുത്തിയതു.

LUKE XI.

27 And it came to pass, as he spake these things, a certain woman of the company lifted up her voice, and said unto him, Blessed is the

womb that bare thee, and the paps which thou hast sucked. 28 But he said, Yea, rather, blessed are they that hear the word of God, and keep it.

ഇപ്രകാരം ചീറുന്ന ശത്രുക്കൾ്ക്കും ചഞ്ചലിക്കുന്ന പുരുഷാരങ്ങൾ്ക്കും യേശു
ഏകനായി ധൈൎയ്യത്തോടെ എതിൎത്തു സത്യവചനത്തെ ഘോഷിച്ചു കണ്ടിട്ടു
ഒരു സ്ത്രീ വിസ്മയം പൂണ്ടു നിന്നെ വഹിച്ച ഗൎഭവും നീ കുടിച്ച മുലയും ധ
ന്യം അത്രെ എന്നു വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. അതു സത്യമായിരുന്ന് എങ്കിലും മശീ
ഹയെ പെറ്റതിനാൽ അല്ല ദേവവചനത്തെ കേട്ടു സൂക്ഷിച്ചതിനാൽ അത്രെ
മറിയ ധന്യ എന്നും, അവളുടെ ഭാഗ്യം മനസ്സുള്ളവൎക്ക് എല്ലാവൎക്കും കിട്ടുവാൻ
സംഗതി ഉണ്ടെന്നും, മറിയസ്തുതി പ്രമാണം അല്ല ദേവവചനമേ നിത്യ പ്ര
മാണം എന്നും കാട്ടേണ്ടിവന്നു. [ 149 ] § 67.

THE FIRST DEMAND OF A SIGN. THE SIGN OF JONAS.

ഒന്നാം അടയാള ചോദ്യവും യോനാവിൻ അടയാള വാക്യവും.

MATT. XII. 38 Then certain of the scribes and of the Pharisees answered, saying, Master, we would see a sign from thee. 39 But he answered and said unto them, An evil and adulterous generation seeketh after a sign; and there shall no sign be given to it, but the sign of the prophet Jonas: 40 For as Jonas was three days and three nights in the whale's belly; so shall the Son of man be three days and three nights in the heart of the earth. 41 The men of Nineveh shall rise in judgment with this generation, and shall condemn it: because they repented at the preaching of Jonas; and, behold, a greater than Jonas is here. 42 The queen of the south shall rise up in the judgment with this generation, and shall condemn it: for she came from the uttermost parts of the earth to hear the wisdom of Solomon; and, behold, a greater than Solomon is here. 43. When the unclean spirit is gone out of a man, he walketh through dry places, seeking rest, and findeth none. 44 Then he saith, I will return into my house from whence I came out; and when he is come, he findeth it empty, swept, and garnished. 45 Then goeth he, and taketh with himself seven other spirits more wicked than himself, and they enter in and dwell there: and the last state of that man is worse than the first. Even so shall it be also unto this wicked generation.

LUKE XI. 29 And when the people were gathered thick together, he began to say, This is an evil gene- ration: they seek a sign; and there shall no sign be given it, but the sign of Jonas the prophet. 30 For as Jonas was a sign unto the Ninevites, so shall also the Son of man be to this generation. 31. The queen of the south shall rise up in the judgment with the men of this generation, and condemn them: for she came from the utmost parts of the earth to hear the wisdom of Solomon; and, behold, a greater than Solomon is here. 32 The men of Nineveh shall rise up in the judgment with this generation, and shall con- demn it: for they repented at the preaching of Jonas; and, behold, a greater than Jonas is here. 33 No man, when he hath lighted a candle, putteth it in a secret place, neither under a bushel, but on a candlestick, that they which come in may see the light. 34 The light of the body is the eye: therefore when thine eye is single, thy whole body also is full of light; but when thine eye is evil, thy body also is full of darkness. 35 Take heed therefore that the light which is in thee be not darkness. 36 If thy whole body therefore be full of light, having no part dark, the whole shall be full of light, as when the bright shining of a candle doth give thee light.

കേട്ട അനുതാപവിളിയെ അശേഷം കൂട്ടാക്കാതെ വിരോധികളിൽ ചിലർ
ലജ്ജയെ മറെച്ചു മശീഹ കാട്ടേണ്ടുന്ന ഒർ അടയാളത്തെ ചോദിച്ചു. കൎത്താ
വോ അവരെ വിഗ്രഹാരാധനയാകുന്ന വ്യഭിചാരത്തിൽ വീണവർ എന്നു ശാ
സിച്ചു (മത്ത. ൧൬, ൪). നിനവക്കാരെ കാണിച്ചതിനെ കാട്ടാം; അത് ഉയര
ത്തിലേ അടയാളമല്ല ആഴത്തിൽനിന്നുള്ളതത്രെ. മൂന്നു രാപ്പകൽ ഭൂമിയുടെ ഉ
ള്ളിൽ മറഞ്ഞു നിന്ന ശേഷം (മത്ത.) മനുഷ്യപുത്രൻ ഈ ജാതിക്ക് അടയാള
മായി എഴുനീല്ക്കും എങ്കിലും നിനവയിൽ കണ്ടതു പോലെ അനുതാപഫല
ങ്ങൾ ഇങ്ങു കാണുമാറില്ല കഷ്ടം. ആകയാൽ ന്യായവിധിയിൽ ആ നഗരക്കാ
രും ശബാരാജ്ഞിയും (൧ രാജ. ൧൦, ൧) ഈ മൂഢ ജാതിക്കു കുറ്റം വിധിക്കും (മത്ത.).
അശുദ്ധാത്മാവ് മനുഷ്യനെ വിട്ട ശേഷം മരുഭൂമികളിൽ ഉഴന്നു ആശ്വാസം കാ
ണാഞ്ഞു മടങ്ങി വരുവാൻ തക്കം നോക്കുന്നു. എന്നാൽ സ്ഥലം അടിച്ചു തളി
ച്ചും അലങ്കരിച്ചും കാണുമ്പോൾ ഉടയവന്റെ പ്രമാദം നിമിത്തം ദുരാത്മാവു
തനിയെ അല്ല അധികം ദോഷസൂക്ഷ്മമുള്ള ൭ ആത്മാക്കളെ കൂട്ടി കൊ
ണ്ടു അകത്തു പ്രവേശിക്കുന്നു. ആയാളുടെ ആദിയേക്കാൾ അന്തം വല്ലാത്ത
താകും. ഇപ്രകാരം യഹൂദൎക്ക് മുമ്പിൽ ഉണ്ടായി; ബിംബാൎച്ചനാദോഷം ബാ
ബേല്യബാധയാലും ദേവകരുണയാലും മാറിയ ശേഷം കപടഭക്തി മുതലായ [ 150 ] പറീശ ദുരാത്മാക്കൾ നുഴഞ്ഞു. പിന്നെ യേശു പിശാചിൻ കെട്ടുകളെ പല
വിധം അഴിച്ചു സ്വാതന്ത്ര്യം വരുത്തിയപ്പോൾ ആ വിടക്കു കരുന്തല അതി
സൂക്ഷ്മപിശാചുകൾ്ക്കു തക്ക വാസസ്ഥലമായ്തീൎന്നു

(ലൂക്ക.) യോനാ ശലൊമോൻ എന്നവരേക്കാളും ഞാൻ വലിയവനെന്നുള്ള
ആത്മപ്രശംസയാൽ അതിശയം തോന്നിയപ്പോൾ, വിളക്കുള്ളവൻ അതിനെ
വിളക്കുതണ്ടിന്മേൽ വരുന്നവൎക്ക് പ്രകാശിപ്പാറാക്കും (മത്ത. ൫, ൧൫)
എന്നു യേശു പറഞ്ഞാറെ, നിന്റെ വെളിച്ചം പലൎക്കും പ്രകാശിക്കാത്തത്
എന്തു എന്നു ചൊന്നതിന്നു വെളിച്ചത്തെ കാണ്മാന്തക്ക കണ്ണും വേണമല്ലോ
എന്നു (മത്ത. ൬, ൨൨. എന്ന പോലെ) വിവരമായി ഉപദേശിച്ചു. കണ്ണു ശ
രീരത്തിൻ വെളിച്ചം തന്നെയല്ല "വിളക്കു" എന്നത്രെ, അതായതു സൂൎയ്യചന്ദ്ര
നക്ഷത്രാദി വെളിച്ചത്തെ ധരിച്ചും ശരീരപ്രകാശനത്തിന്നായി ഉപയോഗി
ച്ചും കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഇന്ദ്രിയമാകുന്നു. എന്നിട്ടും വെളിച്ചത്തിന്നു കണ്ണും ക
ണ്ണിന്നു വെളിച്ചവും എന്നു സ്രഷ്ടാവു അന്യോന്യം കൊള്ളിച്ചതുകൊണ്ടു ര
ണ്ടിന്നും ഒരു വിധമായ ബന്ധുത്വം ഉണ്ടു സ്പഷ്ടം. വെളിച്ചത്തെ പരിഗ്ര
ഹിപ്പാൻ കണ്ണിന്നും വെളിച്ചഗുണം ഉണ്ടായിട്ടു വേണം. ആകയാൽ വിളക്കു
എന്നതിനു പകരം നേരെ "വെളിച്ചം" എന്നും പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടു (മത്ത. ൬, ൨൩;
ലൂക്ക. ൧൧, ൩൫). എന്നാൽ പുറമേയുള്ള വെളിച്ച ഇന്ദ്രിയവും വെളിച്ചപാത്രവു
മായ കണ്ണു ശരീരത്തിനു എന്താകുന്നുവോ അതു തന്നെ ദിവ്യവെളിച്ചേന്ദ്രിയമാ
യിരിക്കുന്ന ഉൾക്കണ്ണു ദേഹിക്കു ആകുന്നു. ഒന്നു ശരീരത്തെ പ്രകാശിപ്പിക്കു
ന്നതു പോലെ മറ്റേതു അകമേ മനുഷ്യനെ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നു. സ്രഷ്ടാവു
ആദ്യം വിളക്കായി നമ്മിൽ വെച്ചിരിക്കുന്ന ഈ ഉൾക്കണ്ണു എത്രയോ പതിത
നായ മനുഷ്യനിലും അല്പം എങ്കിലും ശേഷിച്ചതുകൊണ്ടു മറ്റൊന്നും തിരിയാ
ത്ത കാട്ടാളൎക്കും കൂടെ സത്യാസത്യങ്ങളേയും ന്യായാന്യായങ്ങളേയും വക തിരിച്ച
റിവാൻ കഴിവുണ്ടു. അതു പോലെ ദിവ്യ അരുളപ്പാട് എന്ന രശ്മികളേയും ക
ണ്ടു പരിഗ്രഹിപ്പാൻ ഈ ഉൾ്ക്കണ്ണാകുന്ന വരംകൊണ്ടു മനുഷ്യൻ പ്രാപ്തനാ
കുന്നു. സകല അരുളപ്പാടുകളിൽ അതിശ്രേഷ്ഠമായതോ ജഡോത്ഭവത്താൽ
നമ്മുടെ മദ്ധ്യേ വിളങ്ങി വന്ന ഏകജാതൻ തന്നെ (യോ, ൧). ഇവനേ സാ
ക്ഷാൽ ലോകവെളിച്ചം (യോ. ൮, ൧൨). ഗുണസമ്പൂൎണ്ണനും വെളിച്ച സ്വരൂ
പനുമായ ഈ യേശുക്രിസ്തനെ കണ്ടിട്ടുള്ള ഏവൎക്കും ഇതേ ഉണ്മയായ
വെളിച്ചം, ഇതേ തികഞ്ഞ സൽഗുണം, ഇതേ നിൎമ്മല വിശുദ്ധി എന്നു ക്ഷ
ണത്തിൽ ബോധിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടായി. അതിനായിട്ടു തന്നെ ജ്ഞാനേ
ന്ദ്രിയമാകുന്ന ഈ ഉൾ്ക്കണ്ണു ഉതകുന്നതു. എന്നാൽ അന്ധകാരസ്നേഹത്താൽ
(യോ. ൩, ൧൯) ഈ വെളിച്ചേന്ദ്രിയം കാലക്രമേണ ഇരുളായി പോവാൻ പാ
ടുള്ളതാകകൊണ്ടു അതു ഇരുളായി പോകാത്തവണ്ണം നോക്കുവിൻ, സൂക്ഷി
പ്പിൻ എന്ന ഘനമേറിയ പ്രബോധനത്തെ (ലൂക്ക. ൧൧, ൩൫) യേശു ചൊ
ല്ലി. അതുവും അനേകരിൽ പഴുതിലായി പോയി. വെളിച്ചവൈരികളായ പ
റീശൎക്കു തേജോമയ ക്രിസ്തവെളിച്ചം മേല്ക്കുമേൽ അസഹ്യമായി തോന്നിയതു
കൊണ്ടു ഒടുക്കം യേശുവെ കേവലം തള്ളി കളയുമാറു അവരുടെ വെളിച്ചേ
ന്ദ്രിയം കൂരിരുട്ടായി പോയി. മനഃകാഠിന്യത്താൽ ഉൾവെളിച്ചം ഇരുളിച്ചു [ 151 ] പോയ ശേഷമോ, ദിവ്യപ്രകാശം എത്ര ശക്തിയോടെ തട്ടിയാലും മനസ്സിൽ
ഒന്നും സാധിപ്പിപ്പാൻ വഹിയാ. ഉൾക്കൺ കുരുടായി എന്നത്രെ. ആകയാൽ
ഉൾക്കണ്ണാകുന്ന ഹൃദയം ഏകാഗ്രമാവാൻ (൩൪) സൂക്ഷിക്കേണ്ടു അൎത്ഥാൽ
ഇരുമനസ്സും ചാപല്യവും ഇല്ലാതെ കണ്ടു ദൈവം എന്ന ഏകനിധിയെ ചി
ന്തിച്ചു കരുതിക്കൊള്ളേണ്ടു. ഇങ്ങിനെത്തവർ അകമ്പുറം ദിവ്യ വെളിച്ചവ്യാ
പനത്തിന്നായി തുറന്നു നില്ക്കുന്നതു കൊണ്ടു ഇരുൾ ഒന്നും ശേഷിക്കാതവണ്ണം
(൩൬) തേജസ്സിൽനിന്നു തേജസ്സിലേക്കു രൂപാന്തരപ്പെടുന്നു (൨ കൊ. ൩, ൧൮).

§ 68.

HIS MOTHER AND BROTHERS WANT TO SEE HIM.

അമ്മയും സഹോദരരും യേശുവെ കാണ്മാൻ വന്നതു.

MATT. XII. 46 While he yet talked to the people, behold, his mother and his brethren stood without, desiring to speak with him. 47 Then one said unto him, Behold, thy mother and thy brethren stand without, desiring to speak with thee. 48 But he answered and said unto him that told him, Who is my mother? and who are my brethren? 49 And he stretched forth his hand toward his disciples, and said, Behold my mother and my brethren! 50 For whosoever shall do the will of my Father which is in heaven, the same is my brother, and sister, and mother.

MARK III. 31 There come then his brethren and his mother, and, standing with- out, sent unto him, calling him. 32 And the multitude sat about him, and they said unto him, Behold, thy mother and thy brethren without seek for thee. 33 And he answered them, say- ing, Who is my mother, or my brethren? 34 And he looked round about on them which sat about him, and said, Behold my mother and my brethren ! 35 For whosoever shall do the will of God, the same is my brother, and my sister, and mother.

LUKE VIII. 19 Then came to him his mother and his brethren, and could not come at him for the press. 20 And it was told him by certain which said, Thy mother and thy brethren stand without, desiring to see thee. 21 And he answered and said unto them, My mother and my brethren are these which hear the word of God, and do it.

ഇവ്വണ്ണം യേശു ഉപദേശിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കേ നചറത്തിൽനിന്നു വന്നി
രുന്ന അവന്റെ അമ്മയും സഹോദരരും അവനോട് സംസാരിപ്പാൻ അ
ന്വേഷിച്ചു പുറത്തു നിന്നിട്ടു തിങ്ങിയ പുരുഷാരം നിമിത്തം അവനോളം കട
പ്പാൻ കഴിയായ്കയാൽ (ലൂക്ക) അവനെ വിളിപ്പാൻ ആൾ അയച്ചു (മാൎക്ക.).
ആകയാൽ അമ്മയും സഹോദരരും പുറത്തു നിന്നു വിളിക്കുന്നു എന്ന വൎത്ത
മാനം കേട്ടാറെ യേശു എന്റെ കുഡുംബം ആർ എന്നു ചൊല്ലി കൈ നീട്ടി
ശിഷ്യന്മാരെ വെവ്വേറെ നോക്കി (മാൎക്ക.) ഇവർ അത്രെ എനിക്കു അമ്മയും
സഹോദരരും എന്നും, ദേവവചനം കേട്ടു സ്വൎഗ്ഗീയപിതാവിന്റെ ഇഷ്ടം ചെ
യ്യുന്നതിനാൽ അല്ലാതെ എനിക്കു മനുഷ്യബന്ധം ഒന്നും സ്ഥിരമാകയില്ല
എന്നും അറിയിച്ചു

ദേവേഷ്ടം ചെയ്ക പ്രമാണം തന്നെ എന്നതിൽ ചേൎച്ചക്കാൎക്കായിട്ടും കൂടെ
സാരമുള്ള ഒരു പ്രബോധനം അടങ്ങി എങ്കിലും യേശു അതിനാൽ വിശേ
ഷിച്ചു പുറത്തുനിന്നു കൊണ്ടിരുന്ന കുഡുംബക്കാരെ ശാസിപ്പാൻ ഭാവിച്ചു
എന്നു തോന്നുന്നില്ല; ശാസന തട്ടിയതു പ്രത്യേകം ആൎക്കെന്നാൽ വെറുപ്പുള്ള
ൟ പ്രസംഗാക്ഷേപണങ്ങളെ തടഞ്ഞു നിൎത്തുവാൻ തഞ്ചം കിട്ടിയാൽ കൊ
ള്ളാം എന്ന ദുൎമ്മനസ്സോടെ ബന്ധുക്കൾ വന്ന വാൎത്തയെ ബദ്ധപ്പെട്ടു അറി [ 152 ] യിച്ച വിരോധികൾ്ക്കു തന്നെ. തൽക്ഷണം ൟ ഡംഭികളുടെ വായി അടെക്കേ
ണ്ടതിന്നു യേശു ശിഷ്യരെ ചൂണ്ടി കാട്ടീട്ടു, ഞാൻ ബന്ധുക്കളില്ലാത്തവൻ
തന്നെയോ, അല്ല ബന്ധുക്കൾ്ക്കായി കാത്തിരിക്കുന്നവനോ? ഇതാ രക്തചേ
ൎച്ചയേക്കാൾ ആത്മച്ചേൎച്ച പ്രമാണം; സാധുക്കളായ ൟ ശിഷ്യൎക്കും എനിക്കും
തമ്മിൽ ഉള്ള സ്നേഹക്കെട്ടിന്റെ മൎമ്മം നിങ്ങൾ്ക്കു അല്പം ഗ്രഹിച്ചെങ്കിൽ എത്ര
നന്നായിരുന്നു, അപ്പോൾ ദേവേഷ്ടത്തെ ചെയ്യുന്ന ഏവൎക്കും ദൂരസ്ഥരായ
നിങ്ങൾ്ക്കും കൂടെ ഭാഗ്യമുള്ള ൟ കുഡുംബത്തോട് ചേരുവാൻ കഴിവുണ്ട് എന്നു
ബോധിക്കുമായിരുന്നു എന്നും മറ്റും ബുദ്ധി പറവാൻ സംഗതി വന്നു.

§ 69.

PARABLES DELIVERED AND EXPOUNDED.

(vide page 12, note No. 2.)

ഉപമാബോധനയും വ്യാഖ്യാനവും.

a.) Eight parables delivered by the sea-side.

Text vide §§ 22-28.

I. The sower 2. The tares among the wheat 3. The ripening grain 4.The mustard-seed 5. The leaven 6-8. The treasure, the pearl & the net

Matt. 13, 1-9 ,, 13, 24-30 ................ ,, 13, 31-32 ,, 13, 33 ,, 13, 44-53

Mark 4, I-9 ................ ,, 4, 26-29 ,, 4, 30-32 ................ ................

Luke 8, 4-8 ................ ................ ,, 13, 18-19 ,, 13, 20-21 ................

b) Further instruction given to the disciples at home.

I. The reason why Jesus spake in parables.

MATT. XIII. 10 And the disciples came, and said unto him, Why speakest thou unto them in parables? 11. He answered and said unto them, because it is given unto you to know the mysteries of the kingdom of heaven, but to them it is not given. 12 For whosoever hath to him shall be given, and he shall have more abundance: but whosoever hath not, from him shall be taken away even that he hath. 13 Therefore speak I to them in parables: because they seeing see not; and hearing they hear not, neither do they understand. 14 And in them is fulfilled the prophecy of Esaias, which saith, By hearing ye shall hear, and shall not understand; and seeing ye shall see, and shall not perceive: 15 For this people's heart is waxed gross, and their ears are dull of hearing, and their eyes they have closed; lest at any time they should see with their eyes, and hear with their ears, and should understand with their heart, and should be converted, and I should heal them. 16 But blessed are your eyes, for they see: and your ears, for they hear. 17 For verily I say unto you, That many prophets and righteous men have desired to see those things which ye see, and have not seen them; and to hear those things which ye hear, and have not heard them. ............................................................................................ 34 All these things spake Jesus unto the multitude in parables; and without a parable spake he not unto them;35 That it might be fulfilled which was spoken by the prophet, saying, I will open my mouth in parables; I will utter things which have been kept secret from the foundation of the world.

MARK IV. 10 And when he was alone, they that were about him with the twelve asked of him the parable. 11 And he said unto them, Unto you it is given to know the mystery of the kingdom of God: but unto them that are without, all these things are done in parables: 12 That seeing they may see, and not perceive; and hearing they may hear, and not understand; lest at any time they should be converted, and their sins should be forgiven them. 13 And he said, Unto them know ye not this parable? and how them will ye know all parables? ................................... 33 And with many such parables spake he the word unto them, as they were able to hear it. 34. But without a parable spake he not unto them: and when they were alone, he expounded all things to his disciples.

LUKE VIII. 9 And his disci- ples ask- ed him, saying, What might this pa- rable be? 10 And he said, Unto you it is given to know the mys- teries of the king- dom of God: but to others in para- bles; that seeing they might not see, and hearing they might not under- stand.

[ 153 ] 2. The parable of the sower expounded. Matt. 13, 18-23. Mark 4, 14-20. Luke 8, 11-15-
(Text vide § 22).

3. The responsibility of hearing: light received must be both diffused and increased.

MARK IV. 21 And he said unto them, Is a candle brought to be put under a bushel, or under a bed? and not to be set on a Candlestick? 22 For there is nothing hid, which shall not be mani- fested; neither was any thing kept secret, but that it should come abroad. 23 If any man have ears to hear, let him hear. 24 And he said unto them, Take heed what ye hear: with what measure ye mete, it shall be measured to you: and unto you that hear shall more be given. 25 For he that hath, to him shall be given; and he that hath not, from him shall be taken even that which he hath.

LUKE VIII. 16 No man, when he hath lighted a candle, covereth it with a vessel, or putteth it under a bed; but setteth it on a candlestick, that they which enter in may see the light. 17 For nothing is secret, that shall not be made manifest; neither anything hid, that shall not be known and come abroad. 18 Take heed therefore how ye hear: for whosoever hath, to him shall be given; and whosoever hath not, from him shall be taken even that which he seemeth to have.

4. The parable of the tares expounded. Matt. 13, 36-43. (Text vide § 23).

മേൽവിവരിച്ച (§ ൬൫—൬൮) സംഭാഷണാദികൾ നടന്ന ദിവസത്തിൽ
തന്നെ (മത്ത.) യേശു ഉപദേശിപ്പാൻ വേണ്ടി കടൽ പുറത്തു ചെന്നു പടകിൽ
കയറി കടലരികെ കരമേൽ തിങ്ങിനില്ക്കുന്ന സമൂഹങ്ങളെ ഉപമകൾകൊണ്ടു
പഠിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. ദേവരാജ്യത്തിൻ സ്വരൂപവ്യാപനാദികളെ വൎണ്ണിക്കു
ന്ന എട്ടു ഉപമകളുടെ വ്യാഖ്യാനത്തെ §§ ൨൨—൨൯ നോക്ക.

ഉപമകളുടെ സൂക്ഷ്മാൎത്ഥം ഇന്നതെന്നു യേശു ജനങ്ങളോടല്ല “താൻ പ്ര
ത്യേകം ആയപ്പോൾ” (മാൎക്ക. ൪, ൧൦) തന്റെ ശിഷ്യരോട് അത്രെ (൩൪)
അറിയിച്ചതു; അതോ പുരുഷാരങ്ങളെ അയച്ചിട്ടു വീട്ടിൽ വന്നശേഷം തന്നെ
(മത്ത. ൧൩, ൩൬). ആകയാൽ മേൽകാണിച്ച പ്രകാരം ഉപമകളെ എട്ടും ഒരുമി
ച്ചു കടൽപുറത്തു ഭാഷിച്ചു എന്നും, പിന്നേതിൽ ഒക്ക വീട്ടിൽ വെച്ചു വ്യാഖ്യാ
നിച്ചു കൊടുത്തു എന്നും തോന്നുന്നു. അതേ വൈകുന്നേരം യേശു ശിഷ്യരുമാ
യി തിരികെ പടകിൽ ഏറി അക്കരെക്കു യാത്രയായല്ലോ (മാൎക്ക. ൪, ൩൫). അ
തിന്നിടെ വീട്ടിലേക്കു വന്നതു (മത്ത.) ഉൗൺ കഴിക്കേണ്ടതിന്ന് ആയിരിക്കും.

§
70.

THREE WOULD-BE-FOLLOWERS.

മൂവരുടെ അനുഗമനഭാവവും ശിഷ്യ ലക്ഷണവൎണ്ണനയും.

MATT. VIII. 18 Now when Jesus saw great multitudes about him, he gave commandment to depart unto the other side. 19 And a certain scribe came, and said unto him, Master, I will follow thee whithersoever thou goest. 20 And Jesus saith unto him, The foxes have holes, and the birds of the air have nests; but the son of man hath mot where to lay his head.

LUKE IX. 57 And it came to pass, that, as they went in the way, a certain man said unto him, Lord, I will follow thee whithersoever thou goest. 58 And Jesus said unto him, Foxes have holes, and birds of the air have nests; but the Son of man hath not where to lay his head. 59 And he said unto another, Follow me. But he said, Lord, suffer me first to go and bury my father. 60 Jesus said unto him, Let the dead bury their dead: but go thou and preach the kingdom of God.

[ 154 ]

Matt. VIII. 21. And another of his disciples said unto him, Lord, suffer me first to go and bury my father. 22. But Jesus said unto him, Follow me: and let the dead bury their dead.

Luke IX. 61 And another also said, Lord, I will follow thee; but let me first go bid them farewell, which are at home at my house. 62 And Jesus said unto him, No man, having put his hand to the plough, and looking back, is fit for the kingdom of God.

ഉപമാപ്രസംഗം കഴിച്ച നാൾ സന്ധ്യയായാറെ (മാൎക്ക. ൪, ൩൫) യേശു
പിന്നേയും വളരെ പുരുഷാരങ്ങളെ തന്നെ ചൂഴുന്നതു കണ്ടിട്ടു പൊയ്കയുടെ
അക്കരെ കടപ്പാൻ കല്പിച്ചു. പടകിൽ കയറുമാറായപ്പോൾ ചില അൎദ്ധശി
ഷ്യന്മാർ മുൽപുക്കു യേശുവോട് കൂടെ ചെല്ലുവാൻ മനസ്സു കാട്ടി. അതാർ എ
ന്നാൽ മുമ്പെ ഒരു വൈദികൻ (മത്ത). നീ എവിടെ എല്ലം പോകുന്നു എങ്കി
ലും ഞാൻ പിൻ‌വരാം എന്നതിന്നു യേശു കുറുനരികൾക്കു കുഴികളും പക്ഷിക
ൾക്കു പാൎപ്പിടവും ഉണ്ടു, മനുഷ്യപുത്രന്നു തല ചായ്പാനും സ്ഥലം ഇല്ല എന്നു
ചൊല്ലി ആയാളുടെ ഹൃദയത്തിൽ ഒളിച്ചു കാണുന്ന ദുരാശയെ ആക്ഷേപിച്ചു.
മറ്റവനെ യേശു താൻ വിളിച്ചു (ലൂക്ക). അവനും പോരുവാൻ മനസ്സായ
പ്പോൾ അന്നു മരിച്ച അച്ശനെ കുഴിച്ചിട്ടുവാൻ ഇട തരേണ്ടതിന്നു അപേ
ക്ഷിച്ചു പക്ഷെ യേശുവിന്റെ യാത്രയെ അല്പം താമസിപ്പിപ്പാൻ വിചാരി
ച്ചു. എങ്കിലും ആത്മമരണത്തിൽ ഉള്ളവർ ശവസംസ്കാരത്തിന്നു മതി, നീ ജീ
വവിത്തുള്ളവനാകയാൽ ദുഃഖം മറന്നു ദേവരാജ്യത്തെ അറിയിപ്പാൻ കൂടെ വ
രിക എന്നു യേശു അരുളിച്ചെയ്തു. മൂന്നാമൻ (ലൂക്ക.) മനസ്സായിരുന്നിട്ടും മുമ്പെ
വീട്ടുകാരെ സല്ക്കരിപ്പാൻ ഭാവിച്ചു. അവനെ യേശു രാജ്യകൃഷിക്കു കൈയിട്ട
വൻ പിന്നോക്കം നോക്കി പണ്ടേത്ത കാൎയ്യാദികളെ വിചാരിച്ചാൽ ഈ പ്രവൃ
ത്തിക്ക് അയോഗ്യനായി വരുന്നു എന്നു ശാസിച്ചു വിടുകയും ചെയ്തു.

ൟ മൂവർ ആരെന്നാൽ പന്തിരുവരുടെ കൂട്ടത്തിൽ അടങ്ങുന്ന മൂന്നു ശിഷ്യർ
എന്ന് ഒരു പക്ഷം ഉണ്ടു. ദ്രവ്യാസക്തി വിടാത്ത വൈദികൻ എന്ന ഒന്നാ
മൻ കറിയൊത്ത് ഊൎക്കാരനായ യഹൂദാവും, ഖിന്നഭാവമുള്ള രണ്ടാമൻ തോ
മാവും (യോ.൧൧, ൧൬), മൂന്നാമൻ സ്വജനങ്ങളെ അന്നല്ല പിന്നേതിൽ അ
ത്രെ സല്ക്കരിച്ചു (ലൂക്ക, ൫, ൨൮) വിട്ടുപോയ മത്തായും ആയിരിക്കും എന്ന്
ചൊല്ലുന്നു. അതിന്നു യാതൊരു നിശ്ചയവും ഇല്ല താനും.

§ 71.

THE LAKE CROSSED. THE TEMPEST STILLED.

കടൽ യാത്രയും കൊടുങ്കാറ്റിൻ ശാന്തിയും.

MATT. VIII. 23 And when he was entered into a ship, his disciples followed him. 24 And, behold, there arose a great tempest in the sea, insomuch that the ship was covered with

MARK. IV. 35 And the same day, when the even was come, he saith unto them, Let us pass over unto the other side. 36 And when they had sent away the multitude, they took him even as he was in the ship. And there were also with him other little ships.

LUKE VIII. 22 Now it came to pass on a certain day, that he went into a ship with his disciples: and he said unto them, Let us go over unto the other side of the lake. And they launched forth. 23 But as they sailed he fell

[ 155 ]

Matt. VIII. the waves: but he was asleep. 25 And his disciples came to him, and awoke him, saying, Lord, save us: we perish. 26 And he saith unto them, Why are ye fear- ful, O ye of little faith? Then he arose, and rebu- ked the winds and the sea; and there was a great calm. 27 But the men marvel- led, saying, What manner of man is this, that even the winds and the sea obey him!

Mark IV. 37 And there arose a great storm of wind, and the waves beat into the ship, so that it was now full. 38 And he was in the hinder part of the ship, asleep on a pillow: and they awake him, and say unto him, Master, carest thou not that we perish? 39 And he arose, and rebuked the wind, and said unto the sea, Peace, be still. And the wind ceased, and there was a great calm. 40 And he said unto them, Why are ye so fearful? how is it that ye have no faith? 41 And they feared exceedingly, and said one to another, What manner of man is this, that even the wind and the sea obey him?

Luke VIII. asleep: and there came down a storm of wind on the lake; and they were filled with water, and were in jeopardy. 24 And they came to him, and awoke him, saying, Master, master, we perish. Then he arose, and rebuked the wind and the raging of the water: and they ceased, and there was a calm. 25 And he said unto them. Where is your faith? And they being afraid wondered, saying one to another, What manner of man is this! for he com- mandeth even the winds and water, and they obey him.

അനന്തരം യേശു ഏതും കൂടാതേയും മറ്റൊന്നും ഭാവിയാതേയും “താൻ
ആയപ്രകാരം” (മാൎക്ക. ൪, ൩൬) ശിഷ്യരോട് ഒന്നിച്ചു കയറി ഓടുമ്പോൾ
മറ്റെ പടവുകളും കൂടെ ഓടി. ക്ഷണത്തിൽ ഒരു ചുഴലിക്കാറ്റുണ്ടായി തിര
കൾ അലച്ചു പടവിൽ വെള്ളം നിറഞ്ഞു വരികയും ചെയ്തു. അതിനാൽ ശിഷ്യ
ന്മാർ എല്ലാവരും കടൽത്തഴക്കം ഉള്ള നാല്വരും വളരെ വലഞ്ഞു, യേശു അമ
രത്തിൽ ഒരു തലയണമേൽ (മാ.) ഉറങ്ങുന്നതു കണ്ട് അതിശയിച്ചുണൎത്തി
ഗുരോ ഗുരോ രക്ഷ രക്ഷ, നാം നശിച്ചു പോകുന്നു. നിനക്കു ചിന്ത ഇല്ലയോ
എന്നു വിളിച്ചു. അവനും എഴുനീറ്റു അല്പ വിശ്വാസികളേ എന്തിനു പേടി എ
ന്നു അവരേയും (മത്ത.), പിന്നെ “അടങ്ങു സ്വസ്ഥായിരു” എന്നു കാറ്റിനേ
യും കടലിനേയും (ലൂക്ക.) ശാസിച്ചു, ഉടനെ മഹാശാന്തത ഉണ്ടാകയും ചെയ്തു.
പിന്നെ അവൻ നിങ്ങളുടെ വിശ്വാസം എവിടെ എന്നു ചോദിച്ചു (ലൂക്ക.). എ
ല്ലാവരും ഇങ്ങിനെ കാറ്റും കടലും കല്പിച്ചടക്കുന്നവൻ ആരുപോൽ എന്നു തങ്ങ
ളിൽ ചൊല്ലി വിസ്മയിച്ചു. സഭയാകുന്ന പടവിൽ സംശയമുള്ളവരും പക്ഷെ
ഒരു ദ്രോഹിയും വസിച്ചാലും സാത്താൻ എത്ര കയൎത്താലും യേശു ഉള്ളേടം
മുങ്ങുമാറില്ല എന്നതിന്നു ഈ അത്ഭുതം മുദ്രയായി ഭവിച്ചു.

§ 72.

THE DEMONIACS OF GADARA.

ഗദരയിലേ ഭൂതഗ്രസ്തരെ സ്വസ്ഥമാക്കിയതു.

MATT.VIII. 28 And when he was come to the other side into the Country of the Ger- gesenes, there met him two possessed with devils, coming out of the tombs, exceeding fierce, so that no man might pass by that way.

MARK. V. 1 And they came over unto the other side of the sea, into the country of the Gadarenes. 2 And when he was come out of the ship, immediately there met him out of the tombs a man with an unclean spirit, 3 Who had his dwelling among the tombs; and no man could bind him, no, not with chains: 4. Because that he had been often bound with fetters and chains, and the chain had been plucked asunder by him, and the

LUKE VIII. 26 And they arrived at the country of the Gadarenes, which is over against Galilee. 27 And when he went forth to land, there met him out of the city a cer- tain man, which had devils long time, and ware no clothes, neither abode in any house, but in the tombs. 28 When he saw Jesus, he cried out, and fell down before him, and with a loud voice said, What have I to do with thee, Jesus, thou Son

[ 156 ]

Matt. VIII. 29 And, behold, they cried out, say- ing, What have we to do with thee, Jesus, thou Son of God? art thou come hither to tor- ment us before the time? 30 And there was a good way off from them an herd of many swine feed- ing. 31. So the devils besought him, say- ing, If thou cast us out, suffer us to go away into the herd of swine. 32 And he said untothem, Go. And when they were come out, they went into the herd of swine: and, be- hold, the whole herd of swine ran violently down a steep place into the sea, and perished in the waters. 33 And they that kept them fled, and went their ways into the city, and told every thing, and what was be- fallen to the pos- sessed of the de- vils. 34 And, behold, the whole city came out to meet Jesus: and when they saw him, they besought him that he would depart out of their coasts. MATT. IX. 1 And he enter- ed into a ship, and passed over, and came into his own city.

Mark V. fetters broken in pieces: neither could any man tame him. 5 And always, night and day, he was in the mountains, and in the tombs, crying, and cutting himself with stones. 6 But when he saw Jesus afar off, he ran and worshipped him, 7 And cried with a loud voice, and said, What have I to do with thee, Jesus, thou Son of the most high God? I adjure thee by God, that thou torment me not. 8 For he said unto him, Come out of the man, thou unclean spirit. 9 And he asked him, What is thy name? And he answered, saying, My name is Legion: for we are many. 10 And he besought him much that he would not send them away out of the country. 11. Now there was there nigh unto the mountains a great herd of swine feeding. 12 And all the devils besought him, saying, Send us into the swine, that we may enter into them. 13 And forthwith Jesus gave them leave. And the unclean spirits went out, and entered into the swine: and the herd ran violently down a steep place into the sea, (they were about two thousand;) and were choked in the sea. 14 And they that fed the swine fled, and told it in the city, and in the country. And they went out to see what it was that was done. 15 And they come to Jesus, and see him that was possessed with the devil, and had the legion, sitting, and clothed, and in his right mind: and they were afraid. 16 And they that saw it told them how it befell to him that was possessed with the devil, and also concerning the swine. 17 And they began to pray him to depart out of their coasts. 18 And when he was come into the ship, he that had been possessed with the devil prayed him that he might be with him. 19 Howbeit Jesus suffered him not, but saith unto him, Go home to thy friends, and tell them how great things the Lord hath done for thee, and hath had compas- sion on thee. 20 And he departed, and began to publish in Decapolis how great things Jesus had done for him: and all men did marvel. 21 And when Jesus was passed over again by ship unto the other side, much people gathered unto him: and he was nigh unto the sea.

Luke VIII. of God most high? I beseech thee, torment me not. 29 (For he had commanded the unclean spirit to come out of the man. For oftentimes it had caught him; and he was kept bound with chains and in fetters; and he brake the bands, and was driven of the devil into wilderness.) 30 And Jesus asked him saying, What is thy name? And he said, Legion: because many devils were entered into him. 31 And they besought him that he would not command them to go out into the deep. 32 And there was there an herd of many swine feeding on the moun- tain: and they besought him that he would suffer them to enter into them. And he suffered them. 33 Then went the devils out of the man, and entered into the swine; and the herd ran violently down a steep place into the lake, and were choked. 34 When they that fed them saw what was done, they fled, and went and told it in the city and in the country. 35. Then they went out to see what was done; and came to Jesus, and found the man, out of whom the devils were departed, sitting at the feet of Jesus, clothed, and in his right mind: and they were afraid. 36 They also which saw it told them by what means he that was possessed of the devils was healed. 37 Then the whole multitude of the country of the Gadarenes round about besought him to depart from them; for they were taken with great fear: and he went up into the ship, and returned back again. 38. Now the man out of whom the devils were departed besought him that he might be with him: but Jesus sent him away, saying, 39 Return to thine own house, and show how great things God hath done unto thee. And he went his way, and published throughout the whole city how great things Jesus had done unto him. 40 And it came to pass, that, when Jesus was returned, the peo- ple gladly received him: for they were all waiting for him.

അനന്തരം അവർ കരെക്കിറങ്ങി പരായ്യനഗരമായ ഗദര സമീപത്ത്
എത്തി. അതു മലമുകളിൽ ഉള്ളൊരു യവനപുരം തന്നെ. ശോഭയുള്ള പുരാണ
നിൎമ്മാണങ്ങൾ ഇപ്പോഴും കാണ്മാനുണ്ടു. രോമക്കാർ പലരും ഗദരയിൽ വന്നു
൨ നാഴിക വടക്കു ഗന്ധകരസമുള്ള ചൂടുറവിൽ കുളിച്ചു വ്യാധി മാറ്റുവാനായി
വസിക്കും. മരിച്ചവൎക്കു വെളുത്ത കുമ്മായപ്പാറയിൽ എത്രയും ചിത്രമായി [ 157 ] കൊത്തി ഉണ്ടാക്കിയ ഗുഹകൾ ആയിരത്തോളം ഉണ്ടു. ആ പ്രേതപുരത്തിൽ
കരിങ്കല്ലാൽ തീൎത്തു മിനുസം വരുത്തിയ ശവപ്പെട്ടികൾ ഇപ്പോൾ ഇരുനൂറ്റിൽ
അധികം കാണ്മാൻ ഉണ്ടു. ആ വഴിക്കേ പോകുവാൻ ഗുഹകളിൽ പാൎക്കുന്ന
൨ഭൂതഗ്രസ്തരാൽ തന്നെ പലൎക്കും മുടക്കം വന്നിരുന്നു. ഇരുവരേയും യേശു
സൌഖ്യമാക്കി (മത്ത.). അവരിൽ വിശിഷ്ടൻ വളരെ കാലം ഉറഞ്ഞു പരവശ
നായി, ഒരിക്കലും ഉടുക്കാതെ തന്നെത്താൻ കല്ലുകൊണ്ടടിച്ചും നിലവിളിച്ചും
മലകളിലും ഗുഹകളിലും വസിച്ചു (മാൎക്ക. ലൂക്ക.). അവനെ പിടിച്ചു കെട്ടിയാലും
ചങ്ങലകളെ തകൎത്തു ചാടും. യേശുവെ ദൂരത്തുനിന്നു കണ്ടപ്പോൾ അവൻ
ഓടി വന്നു, യേശുവും അശുദ്ധാത്മാവോട് അവനെ വിട്ടു പോ എന്നു കല്പിച്ചു.
എന്നാറെ ഏകവചനമായി കല്പിച്ചതു പോരാതെ ആയി. ദേവപുത്ര ഞങ്ങ
ൾ്ക്കും നിണക്കും എന്തു ഞങ്ങളെ പീഢിപ്പിപ്പാൻ വന്നുവോ എന്നും, ഞങ്ങൾ
ഒരു പട്ടാളം ഉണ്ട് എന്നും, തങ്ങളെ അഗാധത്തിലേക്ക്* അയക്കരുത് എന്നും,
പക്ഷേ സമീപിച്ചിട്ടുള്ള പന്നിക്കൂട്ടത്തിൽ അയക്ക എന്നും അപേക്ഷിച്ച
പ്പോൾ പോയ്ക്കൊൾ്വിൻ എന്നു കല്പിച്ചു (മത്ത.). ഉടനെ പന്നികൾ ൨൦൦൦
ത്തോളം (മാൎക്ക.) കിഴുക്കാംതൂക്കമായി പാഞ്ഞിറങ്ങി പൊയ്കയിൽ ചാടി ചാകയും
ചെയ്തു. മേച്ചവർ ഓടി ആയ്തു നഗരത്തിലും നാട്ടിലും അറിയിച്ചപ്പോൾ പ
ലരും വന്നു, ആയാൾ ഉടുത്തും സുബുദ്ധിയോടു കൂടിയും യേശു കാക്കൽ ഇരി
ക്കുന്നതു കണ്ടു, കാണികളോടു വസ്തുത ചോദിച്ചറിഞ്ഞു വളരെ ഭയപ്പെട്ടു
തങ്ങളെ വിട്ടുപോകേണം എന്നു യേശുവോടു അപേക്ഷിക്കയും ചെയ്തു. ആ
കയാൽ പടവിലേക്കു തിരിയുമ്പോൾ സ്വസ്ഥനായവൻ കൂട പോകുവാൻ
യാചിച്ചു. യേശു അതു സമ്മതിക്കാതെ അവിടത്തു സമ്മിശ്രജാതികളിൽ ക
ൎത്താവിന്റെ മഹാകൎമ്മത്തിന്നും കരുണെക്കും ഒരു സാക്ഷി വേണം എന്നു
കണ്ടു (മാൎക്ക.), നിന്നിൽ കാണിച്ച കനിവിനെ നീ പോയി ചാൎച്ചക്കാരോടറി
യിക്ക എന്നു കല്പിച്ചു. അവൻ അപ്രകാരം ചെയ്തു ദശപുരിയിൽ എങ്ങും യേശു
വിന്റെ നാമത്തെ പരത്തുകയും ചെയ്തു. യേശു തിരികേ ഓടി പലരും കാത്തു
നില്ക്കുന്ന (ലൂക്ക.) ഗലിലകരെക്ക് എത്തുകയും ചെയ്തു.

§ 73.

JOHN’S DISCIPLES ENQUIRE ABOUT FASTING.

യോഹനാന്യരുടെ ഉപവാസ ചോദ്യം.

MATT. IX. 14 Then came to him the disciples of John, say- ing, Why do we and the Pharisees fast oft, but thy disciples fast not? 15 And Jesus said unto

MARK II. 18 And the disciples of John and of the Pharisees used to fast: and they come and say unto him, Why do the disciples of John and of the Pharisees fast, but thy disciples fast not?

LUKE V. 33 And they said unto him, Why do the disciples of John fast often, and make prayers, and likewise the disciples of the Pharisees: but thine eat and drink? 34 And he said unto them, Can

[ 158 ]

Matt. IX. them, Can the children of the bridechamber mourn, as long as the bridegroom is with them? but the days will come, when the bride- groom shall be taken from them, and then shall they fast. 16 No man putteth a piece of new cloth unto an old garment, for that which is put in to fill it up taketh from the garment, and the rent is made worse. 17 Neither do men put new wine into old bottles: else the bottles break, and the wine runneth out, and the bottles perish: but they put new wine into new bot- tles, and both are pre- served.

Mark II. 19 And Jesus said unto them, Can the children of the bride- chamber fast, while the bride- groom is with them? as long as they have the bridegroom with them, they cannot fast. 20 But the days will come, when the bridegroom shall be taken away from them, and then shall they fast in those days. 21 No man also seweth a piece of new cloth on an old garment: else the new piece that filled it up taketh away from the old, and the rent is made worse. 22 And no man putteth new wine into old bottles: else the new wine doth burst the bottles, and the wine is spilled, and the bottles will be marred: but new wine must be put into new bottles.

Luke V. ye make the children of the bride- chamber fast, while the bridegroom is with them? 35 But the days will come, when the bridegroom shall be taken away from them, and then shall they fast in those days. 36 And he spake also a parable unto them, No man putteth a piece of a new garment upon an old; if other- wise, then both the new maketh a rent, and the piece that was taken out of the new agreeth not with the old. 37 And no man putteth new wine into old bottles: else the new wine will burst the bottles, and be spilled, and the bottles shall perish. 38 But new wine must be put into new bottles; and both are preserved. 39 No man also having drunk old wine straightway desireth new: for he saith, The old is better.

യേശു ഗദരയിൽനിന്നു മടങ്ങി വന്നു കരെക്ക് ഇറങ്ങി വലിയ പുരുഷാരത്തിൻ മദ്ധ്യേ നില്ക്കു
മ്പോൾ തന്നെ യായിർ എന്ന പള്ളിമൂപ്പൻ അണഞ്ഞു മരിപ്പാറായ മകൾക്കു വേണ്ടി കെഞ്ചിയാചിച്ചു
എന്നു മാൎക്ക. ൫, ൨൧ƒ ലൂക്ക. ൮, ൪൦ƒ കേൾക്കുന്നു. മത്തായോ (൯, ൧൮; “അകത്തുവന്നു” എന്നു
തന്നെ അല്ല “വന്നു” എന്നത്രെ കാണ്മു) ഉപവാസചോദ്യം തൊട്ടു യേശു സ്നാപകശിഷ്യരോട്
സംഭാഷിക്കുമ്പോൾ തന്നെ യായിർ വന്നു എന്നു പറയുന്നു. എന്നിട്ടും സുവിശേഷകർ മൂവരും
ചൊല്ലുന്നതു തമ്മിൽ വിപരീതമുള്ളതല്ല. എങ്ങിനെ എന്നാൽ യേശു പടകിൽനിന്നു കിഴിഞ്ഞു
കാത്തു നില്ക്കുന്ന പുരുഷാരത്തോട് ചേൎന്ന ഉടനെ അടുത്തു നില്ക്കുന്ന യോഹനാന്യർ ഉപവാസ
ത്തെ കുറിച്ചു ചോദിച്ചു തുടങ്ങി എന്നും, സംഭാഷണം കുറഞ്ഞോന്നു നടന്നതിൽ പിന്നെ യായിരും എ
ത്തി തന്റെ അപേക്ഷയെ കഴിച്ചു എന്നും നിനെപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു. ഇപ്രകാരം മൂവരും ചൊന്നതു
വഴിയായി വന്നു. പിന്നെ മൂവരും ഈ ഉപവാസചോദ്യത്തെ ലേവിയുടെ വിട്ടിൽ ഉണ്ടായ സദ്യ
യോട് ചേൎത്തു വൎണ്ണിച്ചതു ആശ്ചൎയ്യമല്ല: അതിലും ഇതിലും ഒരു പോലെ യേശുവിന്റെ കാൎയ്യപുതുക്ക
ത്തോട് എതിൎത്തു നില്ക്കുന്ന പഴയ യഹൂദാത്മാവു വിളങ്ങി വരുന്നു. കൎമ്മനീതിയിലും യമദമങ്ങളിലും
രസിക്കുന്ന പറീശൎക്കും യോഹനാന്യൎക്കും ഒരു പോലെ യേശുവിന്റെ ദിവ്യസൌമ്യതയും നീതിഹീന
രോട് ഉണ്ടായ കനിവും മറ്റും വെറുപ്പു തോന്നുകയും അതിൻ നിമിത്തം ഗുരുവിൽ കുറ്റം ചുമത്തുകയും
ചെയ്തതു കൊണ്ടു സുവിശേഷകർ കാലസൂക്ഷ്മത്തെ അല്ല കാൎയ്യസംബന്ധത്തെ പ്രമാണിച്ചിട്ടു ഇരുപ
ക്ഷക്കാൎക്കും യേശുവിൻ നേരെ ഉണ്ടായ നീരസത്തെ ഒന്നോടൊന്നു ചേൎത്തു വിവരിക്കുന്നു. കാലക്രമ
ത്തെ സൂക്ഷിച്ചാലോ മേൽ കാണിച്ച വിധത്തിൽ അല്ലാതെ വൃത്താന്തങ്ങളെ വഴിപ്പെടുത്തുവാൻ കഴിക
യില്ല. മത്ത. ൯, ൧൪ൽ “അപ്പോൾ” എന്ന കാലവാചിയും അതിനെ തടുക്കുന്നില്ല. “അപ്പോൾ” എ
ന്നു വെച്ചാൽ അതേ നിമിഷം, അതേ മണിക്കൂറ്, അതേ ദിവസം, അതേ ആഴ്ചവട്ടം, അക്കാലം, എന്നി
ങ്ങിനെ നാനാവിധമായ അൎത്ഥങ്ങൾ അടങ്ങുന്നുണ്ടല്ലോ. അതുകൊണ്ടു ക്ഷണത്തിൽ തീൎച്ച വരുത്തു
വാൻ ഇത്തര കാലാവാചികൾ മതിയല്ല; കാലക്രമത്തെ ഉദ്ദേശിക്കുന്ന സൂചകങ്ങളെ ഒക്കത്തക്ക ശോധന
ചെയ്തിട്ടു വേണം നിശ്ചയിപ്പാൻ.

സ്നാപകന്റെ ശിഷ്യന്മാർ (മത്ത.) ഗുരു തടവിൽ ഇരിക്കുന്നതും ഇസ്ര
യേൽ ശുദ്ധീകരണത്തിന്നു മുടക്കം വന്നതും വിചാരിച്ചിട്ടു സദ്യകൾ അല്ല
ഉപവാസം തന്നെ വേണ്ടത് എന്നു നിരൂപിച്ചു. പറീശന്മാരും (മാൎക്ക. ലൂക്ക.)
യേശുവെ താഴ്ത്തേണ്ടതിന്നു അവരോടു കൂടി ഉപവാസക്കുറവിനെ ശാസിച്ചു.
എന്നാറെ യേശു സ്നാപകന്റെ അന്ത്യസാക്ഷ്യത്തെ ഓൎപ്പിച്ചു (യോ, ൩, ൨൯).
മണവാളൻ ഉള്ളേടം കല്ല്യാണക്കാർ ഖേദിക്കയും നോല്ക്കുകയും ഇല്ലല്ലോ. [ 159 ] ഇപ്പോൾ തുടങ്ങിയ മശീഹകല്യാണത്തിലേ സന്തോഷത്തെ ആർ എങ്കിലും
കുറെച്ചാൽ ദോഷമത്രെ; മണവാളൻ മറവാനുള്ള ദിവസങ്ങൾ വരുമ്പോൾ
നോല്ക്കാതിരിക്കയും ഇല്ല എന്നു ചൊന്നതിനാൽ ഇപ്പോൾ ഉദിച്ച നല്ല നാ
ളുകൾ്ക്കു സ്നാപകന്റെ കഷ്ടതയാലും സ്വമരണനിശ്ചയത്താലും സന്തോഷം
കുറഞ്ഞു പോകരുത് എന്നു കാണിച്ചു.

പിന്നെ രണ്ടു ഉപമകളാൽ തന്റെ കാൎയ്യപുതുക്കത്തെ വിളങ്ങിച്ചു കാ
ട്ടിയത് ഇപ്രകാരം: പറീശന്മാരുടെ ഭാവവും യോഹനാന്യപക്ഷവും തന്റെ
പുതുമയോടു ചേരുകയില്ല. അതു പഴകി കീറുന്ന വസ്ത്രമത്രെ; തന്റെതോ കോ
ടിവസ്ത്രം. പുതുഖണ്ഡം പഴയതിൽ തുന്നിയാലും ഇതു ചുരുങ്ങുമ്പോൾ മറ്റതും
കീറും. ആകയാൽ പഴയ മതങ്ങളെ അല്പം ഉറപ്പിപ്പാൻ വിചാരിച്ചാൽ ക്രിസ്തീ
യത്വത്തിന്റെ ഒർ അംശവും കൊള്ളുന്നില്ല. പിന്നെ നിന്റെ ഉപദേശത്തെ
പഴയ വെപ്പുകൾ ആകുന്ന പാത്രങ്ങളിൽ അടച്ചു കൂടയോ എന്നു ചോദിച്ചാൽ
അതുവും ആകാ. പതെച്ചു പൊങ്ങുന്ന പുതുരസത്തെ പഴയ തുരുത്തികളിൽ പ
കരുമാറില്ല. അതു ചെയ്താൽ തോലിന്നും രസത്തിന്നും ചേതം വരും. ആകയാൽ
പാരമ്പൎയ്യന്യായം കൎമ്മനീതി ദേവാലയഘോഷം പുരോഹിതപ്രാമാണ്യം മു
തലായ പൂൎവ്വാചാരങ്ങൾ എല്ലാം ക്രിസ്തീയത്വത്തിന്റെ തോൽ ആകുമാറില്ല
(അപോ. ൧൫, ൫-൧൦). സുവിശേഷഘോഷണം ആത്മാവിലേ പാട്ടു തി
രുവത്താഴം അന്യോന്യസേവയും ശിക്ഷയും ഈ വകയത്രെ പുതുരസത്തി
ന്നു തക്ക ഘടങ്ങൾ ആകുന്നതു. പിന്നെ പുതുസാരത്തെ കൊള്ളേണ്ടതിന്നു
പഴയ മനുഷ്യൻ ഒട്ടും പോരാ, പുതിയവനേ വേണ്ടു എന്നുള്ള അൎത്ഥവും
കൊള്ളിക്കാം. ഇവ്വണ്ണം ഉള്ള ഉപദേശം യൊഹനാന്യൎക്ക് രസക്കേടുണ്ടാക്കുന്നതു
കണ്ടാറെ കൎത്താവ് താൻ അവൎക്കായി അല്പം ഒഴിച്ചൽ പറഞ്ഞു (ലൂക്ക.):
പഴയതു ശീലിച്ചവൻ പുതിയതിൽ തൽക്ഷണം രസിക്കുന്നില്ല സ്പഷ്ടം എന്നത്രെ.

§ 74.

JAIRUS’S DAUGHTER AND THE WOMAN WITH AN ISSUE OF BLOOD.

യായിർപുത്രിയും രക്തവാൎച്ചയുള്ളവളും.

MATT. IX. 18 While he spake these things unto them, behold, there came a certain ruler, and wor- shipped him, say- ing, My daughter is even now dead: but come and lay thy hand upon her, and she shall live. 19 And Jesus

MARK V. 22 And, behold, there cometh one of the rulers of the synagogue, Jairus by name; and when he saw him, he fell at his feet, 23 And besought him greatly, saying, My little daughter lieth at the point of death: I pray thee, come and lay thy hands on her, that she may be healed; and she shall live. 24 And Jesus went with him; and much people followed him, and thronged him. 25 And a certain woman, which had an issue of blood twelve years, 26 And had suffered many things of many phy- sicians, and had spent all that she had, and was nothing bettered, but rather grew worse,

LUKE VIII. 41 And, behold, there came a man named Jairus, and he was a ruler of the synagogue; and he fell down at Jesus' feet, and besought him that he would come into his house: 42 For he had one only daughter, about twelve years of age, and she lay a dying. But as he went the people thronged him. 43 And a woman having an issue of blood twelve years, which had spent all her living upon physici- ans, neither could be healed of any, 44 Came behind him, and touch-

[ 160 ]

Matt. IX. arose, and follow- ed him, and so did his disciples. 20 And, behold, a woman, which was diseased with an issue of blood twelve years, came behind him, and touched the hem of his gar- ment: 21 For she said within herself. If I may but touch his garment, I shall be whole. 22. But Jesus turned him about and when he saw her, he said, Daughter, be of good comfort; thy faith hath made thee whole. And the woman was made whole from that hour. 23 And when Jesus came into the ruler’s house, and saw the min- strels and the people making a noise, 24 He said unto them, Give place: for the maid is not dead, but sleepeth. And they laughed him to scorn. 25 But when the people were put forth, he went in, and took her by the hand, and the maid arose. 26 And the fame hereof went a- broad into all that land.

Mark V. 27 When she had heard of Jesus, came in the press behind, and touched his garment. 28 For she said, If I may touch but his clothes, I shall be whole. 29 And straightway the fountain of her blood was dried up; and she felt in her body that she was healed of that plague. 30 And Jesus, immediately knowing in himself that virtue had gone out of him, turned him about in the press, and said, Who touched my clothes? 31 And his disciples said unto him, Thou seest the multitude thronging thee, and sayest thou, Who touched me? 32 And he looked round about to see her that had done this thing. 33 But the woman fearing and trembling, knowing what was done in her, came and fell down before him, and told him all the truth. 34 And he said unto her, Daughter, thy faith hath made thee whole; go in peace, and be whole of thy plague. 35 While he yet spake, there came from the ruler of the synagogue's house certain which said, Thy daughter is dead: why troublest thou the Master any further? 36. As soon as Jesus heard the word that was spoken, he saith unto the ruler of the synagogue, Be not afraid, only believe. 37 And he suffered no man to follow him, save Peter, and James, and John the brother of James. 38 And he cometh to the house of the ruler of the synagogue, and seeth the tumult, and them that wept and wailed greatly. 39 And when he was come in, he saith unto them, Why make ye this ado, and weep? the damsel is not dead, but sleepeth. 40 And they laughed him to scorn. But when he had put them all out, he taketh the father and the mother of the damsel, and them that were with him, and entereth in where the damsel was lying. 41 And he took the damsel by the hand, and said unto her, TALITHACUMI; which is being interpreted, Damsel, I say unto thee, arise. 42 And straightway the damsel arose, and walked; for she was of the age of twelve years. And they were astonished with a great aston- ishment. 43 And he charged them straitly that no man should know it; and commanded that some- thing should be given her to eat.

Luke VIII. ed the border of his garment: and immediately her issue of blood stanched. 45 And Jesus said, Who touch- ed me? When all denied, Peter and they that were with him said, Master, the multitude throng thee and press thee, and sayest thou, Who touched me? 46 And Jesus said, Somebody hath touched me: for I perceive that virtue is gone out of me. 47 And when the woman saw that she was not hid, she came trembling, and falling down be- fore him, she declared unto him before all the people for what cause she had touched him, and how she was healed immediately. 48 And he said unto her, Daugh- ter, be of good comfort: thy faith hath made thee whole; go in peace. 49 While he yet spake, there cometh one from the ruler of the synagogue’s house, saying to him, Thy daughter is dead; trouble not the Master. 50 But when Jesus heard it, he answered him, saying, Fear not: believe only, and she shall be made whole. 51 And when he came into the house, he suffered no man to go in, save Peter, and James, and John, and the father and the mother of the maiden. 52 And all wept, and bewailed her: but he said, Weep not; she is not dead, but sleepeth. 53 And they laughed him to scorn, knowing that she was dead. 54 And he put them all out, and took her by the hand, and called, saying, Maid, arise. 55 And her spirit came again, and she arose straightWay: and he commanded to give her meat. 56 And her parents were astonish- ed: but he charged them that they should tell no man what was done.

ഇവ്വണ്ണം യേശു കടലരികത്ത് നിന്നു (മാൎക്ക. ൫, ൨൧) യോഹനാന്യരോട്
സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കേ (മത്ത.) പള്ളിമൂപ്പനായ യായിർ വന്നു വണ
ങ്ങി (മാൎക്ക.), ൧൨ വയസ്സായ ഒരു മകളേ ഉള്ളു (ലൂ.) അവൾ മരിപ്പാറായിരിക്കു
ന്നു എന്നും, പക്ഷെ ഇപ്പോൾ മരിച്ചു എന്നും (മത്ത.), നീ വന്നു കൈവെച്ചാൽ
അവൾ ജീവിക്കും എന്നും അപേക്ഷിച്ചാറെ, യേശു കനിഞ്ഞു ശിഷ്യരോടും മ
റ്റും കൂടി ചെല്ലുന്ന സമയം ൧൨ വൎഷം രക്ത വാൎച്ചയാൽ വലഞ്ഞു മുതൽ
എല്ലാം ചെലവഴിച്ചിട്ടും ഫലം ഒന്നും വരാതെ കഷ്ടിച്ചു പോയ ഒരു സ്ത്രീ അ
ശുദ്ധ വ്യാധിയെ പ്രസിദ്ധമാക്കുവാൻ നാണിച്ചു യേശുവിന്റെ വസ്ത്രം തൊ
ട്ടാൽ മതി എന്നു നിനെച്ചു, ഈ തിരക്കു നന്നു എന്നു കണ്ടു യേശു വസ്ത്ര [ 161 ] ത്തിലേ നീലനൂൽചെണ്ടിനെ (൪ മോ. ൧൫, ൩൮) തൊട്ടു. ഉടനെ അവൾക്കു ഭേ
ദം വന്നു എന്നു ബോധിച്ചു (മാൎക്ക.). യേശുവും തങ്കൽനിന്നു ശക്തി പുറപ്പെട്ടു
എന്നറിഞ്ഞു എന്നെ തൊട്ടത് ആർ എന്നു ചോദിച്ചു, കേഫാ മുതലായവർ
ചോദ്യംനിമിത്തം ആശ്ചൎയ്യപ്പെടുമ്പോൾ താൻ ചുറ്റും നോക്കി. ഉടനെ സ്ത്രീ
വിറെച്ചു കാല്ക്കൽ വീണു പരമാൎത്ഥം എല്ലാം അറിയിച്ചു. ധൈൎയ്യപ്പെടുക എ
ന്മകളേ, നിന്റെ വിശ്വാസം നിന്നെ രക്ഷിച്ചു, സമാധാനത്തോടെ പോയി
ഈ ബാധയിൽനിന്നു സ്വസ്ഥയായ്വസിക്ക എന്നു യേശു അനുഗ്രഹിച്ചു വി
ടുകയും ചെയ്തു. പക്ഷവാതക്കാരൻ ആണായിട്ടു രക്ഷയെ തുരന്നു കവൎന്നും
ഇവൾ പെണ്ണായിട്ടു കൌശലത്താലെ അപഹരിച്ചും കൊൾകയാൽ ഇരുവരും
വിശ്വാസധൈൎയ്യത്തിന്നു എന്നും ദൃഷ്ടാന്തമായ്വിളങ്ങും.

ഇതിനാൽ ഉണ്ടായ താമസത്തെ പള്ളിമൂപ്പൻ ദുഃഖേന സഹിച്ചപ്പോൾ
മകൾ മരിച്ച പ്രകാരം വൎത്തമാനം വന്നു. ഇനി ഗുരുവെ എന്തിന്ന് അസ
ഹ്യപ്പെടുത്തുന്നു (മാൎക്ക.) എന്നു കേട്ടാറെ, യേശു പേടിക്കൊല്ലാ വിശ്വസിക്ക
മാത്രം ചെയ്ക എന്നു പറഞ്ഞു വീട്ടിൽ എത്തി അമ്മയഛ്ശന്മാർ അല്ലാതെ (ലൂക്ക.)
കേഫാ യോഹനാൻ യാക്കോബ് എന്ന ഉറ്റ മിത്രങ്ങളെ മാത്രം ചേൎത്തുകൊ
ണ്ടു കടന്നു. അവിടെ കുഴലൂതി പാടി തൊഴിച്ചും കേണും നില്ക്കുന്നവരെ യേ
ശു ശാസിച്ചു; അവർ പരിഹസിച്ചപ്പോൾ ആ കൂലിയാളുകളെ എല്ലാം പുറ
ത്താക്കി കുട്ടിയുടെ കൈപിടിച്ചു തലീഥ കൂമി (“കുഞ്ഞി എഴുനീല്ക്ക”, മാൎക്ക.) എന്നു
പറഞ്ഞു. ഉടനെ അവൾ എഴുനീറ്റു നടന്നു മറ്റവർ സ്തംഭിച്ചുനിന്നു. യേശു
അവൾക്കു തിന്മാൻ കൊടുപ്പിച്ചു ഉണ്ടായ വിവരത്തെ പറയാതിരിപ്പാൻ ക
ല്പിക്കയും ചെയ്തു.

§ 75.

TWO BLIND MEN AND A DUMB DEMONIAC HEALED.

രണ്ടു കുരുടരേയും ഒരു ഭൂതഗ്രസ്തനേയും സൌഖ്യമാക്കിയതു.

MATT. IX.

27 And when Jesus departed thence, two blind men followed him, crying, and saying, Thou Son of David, have mercy on us. 28 And when he was come into the house, the blind men came to him: and Jesus saith unto them, Believe ye. that I am able to do this? They said unto him, Yea, Lord. 29 Then touched he their eyes, saying, Accord- ing to your faith be it unto you. 30 And their eyes were opened; and Jesus

straitly charged them, saying, See that no man know it. 31 But they, when they were departed, spread abroad his fame in all that country. 32 As they went out, behold, they brought to him a dumb man possessed with a devil. 33 And when the devil was cast out, the dumb spake: and the multitudes marvelled, saying, It was never so seen in Israel. 34 But the Pharisees said, He casteth out devils through the prince of the devils.

പള്ളിപ്രമാണിയുടെ വീട്ടിൽനിന്നു യേശു തന്റെ ഭവനത്തിൽ പോകു
മ്പോൾ ൨ കുരുടന്മാർ നിലവിളിച്ചു ദാവിദ് പുത്രനായ മശീഹ എന്നു സ്തു
തിച്ചു പിന്തുടൎന്നു. വീട്ടിൽ എത്തിയശേഷമത്രെ യേശു അവൎക്കു ചെവികൊ
ടുത്തു വിശ്വാസത്തെ പരീക്ഷിച്ചു കണ്ണു തൊട്ടു കാഴ്ച ഉണ്ടാക്കി. മശീഹനാമം
നിമിത്തം ജനകലഹം വരാതെ ഇരിപ്പാൻ കാൎയ്യത്തെ മറെപ്പാൻ കല്പിച്ചാ
റേയും അവൻ ഇന്നവൻ എന്ന് അവർ പരസ്യമാക്കി. അനന്തരം ഭൂതോ [ 162 ] പദ്രവത്താൽ ഉൗമനായവന്നു ഭേദം വരുത്തിയപ്പോൾ ജനങ്ങൾ ഇപ്രകാരം
ഇസ്രയേലിൽ ഒരു സമയവും ഉണ്ടായില്ല എന്നു വാഴ്ത്തി. പറീശന്മാരോ അ
സൂയ പൊറുക്കാതെ ഇവൻ ഭൂതനാഥന്റെ സേവയാൽ അത്രെ ഭൂതങ്ങളെ
നീക്കുന്നു എന്നു ൨ ദിവസങ്ങൾക്കു മുമ്പെ (§ ൬൫) ചൊല്ലിയ ദൂഷണത്തെ
നിൎലജ്ജയോടെ ആവൎത്തിച്ചു പറഞ്ഞു. ദൂഷികൾ്ക്കു അന്നു തട്ടിയ ആക്ഷേ
പണാദികൾ തൽകാലം പോരും എന്നും ഹൃദയകാഠിന്യം മാറാത്ത ദ്രോഹികളെ
ഇനി എത്ര ശാസിച്ചാലും എല്ലാം വ്യൎത്ഥമേ എന്നും ഓൎത്തിട്ടു യേശു ദൂഷണ
ത്തെ പൊറുത്തു മിണ്ടാതിരിക്കയും ചെയ്തു.

§ 76.

THE PARALYTIC HEALED.

വാതശാന്തി.

MATT. IX. 2 And, behold, they brought to him a man sick of the palsy, lying on a bed: and Jesus see- ing their faith said unto the sick of the palsy; Son, be of good cheer; thy sins be forgiven thee. 3 And, behold, certain of the scri- bes said Within them- selves, This man blasphemeth. 4 And Jesus know- ing their thoughts said, Whereforethink ye evil in your hearts? 5 For whether is easier, to say, Thy sins be forgiven thee; or to say, Arise, and walk? 6 But that ye may know that the Son of man hath power on earth to forgive sins, (then saith he to the sick of the palsy,) Arise, take up thy bed, and go unto thine house. 7 And he arose, and departed to his house. 8 But when the multitudes saw it, they marvelled, and glorified God, which had given such power unto men.

MARK II. 1 And again he entered into Caper- naum, after some days; and it was noised that he was in the house. 2 And straightway many were ga- thered together, insomuch that there was no room to receive them, no, not so much as about the door: and he preached the word unto them. 3 And they come unto him, bringing one sick of the palsy, which was born of four. 4 And when they could not come nigh unto him for the press, they uncovered the roof where he was: and when they had broken it up, they let down the bed wherein the sick of the palsy lay. 5 When Jesus saw their faith, he said unto the sick of the palsy, Son, thy sins be forgiven thee. 6 But there were certain of the scribes sitting there, and reasoning in their hearts, 7 Why doth this man, thus speak blasphemies? who can forgive sins but God only? 8 And immediately when Jesus perceived in his spirit that they so reasoned within themselves, he said unto them, Why reason ye these things in your hearts? 9 Whether is it easier to say to the sick of the palsy, Thy sins be forgiven thee; or to say, Arise, and take up thy bed, and walk? 10 But that ye may know that the Son of man hath power on earth to forgive sins, (he saith to the sick of the palsy.) 11 I say unto thee, Arise, and take up thy bed, and go thy way into thine house. 12 And immediately he arose, took up the bed, and went forth before them all; insomuch that they were all amazed, and glorified God, saying, We never saw it on this fashion.

LUKE V. 17 And it came to pass on a cer- tain day, as he was teaching, that there were Pharisees and doctors of the law sitting by, which were come out of every town of Galilee, and Judæa, and Jerusalem: and the power of the Lord was present to heal them. 18 And, behold, men brought in a bed a man which was taken with a palsy: and they sought means to bring him in, and to lay him before him. 19 And when they could not find by what way they might bring him in because of the multitude, they went upon the housetop, and let him down through the tiling with his couch into the midst before Jesus. 20 And when he saw their faith, he said unto him, Man, thy sins are forgiven thee. 21 And the scribes and the Pha- risees began to reason, saying, Who is this which speaketh blasphemies? Who can forgive sins, but God alone? 22 But when Jesus perceived their thoughts, he answering said unto them, What reason ye in your hearts? 23. Whether is easier, to say, Thy sins be forgiven thee; or to say, Rise up and walk? 24 But that ye may know that the Son of man hath power upon earth to forgive sins, (he said unto the sick of the palsy,) I say unto thee, Arise, and take up thy couch, and go into thine house. 25 And immediately he rose up be- fore them, and took up that whereon he lay, and departed to his own house, glorifying God. 26 And they were all amazed, and they glorified God, and were filled with fear, saying, We have seen strange things to day.

[ 163 ] ഗദരയാത്രയിൽനിന്നു (§ ൭൨) സ്വപട്ടണത്തിൽ മടങ്ങി വന്ന നാൾ ത
ന്നെ (മത്ത. ൯, ൧) യേശു തെരുവീഥിയിലും യായിൎഭവനത്തിലും അത്ഭുതങ്ങ
ളെ പ്രവൃത്തിക്കയും (§ ൭൪), താൻ പാൎക്കുന്ന വീട്ടിൽ എത്തീട്ടു രണ്ടു കുരുടന്മാ
രേയും ഒരു ഭൂതഗ്രസ്തനേയും (§ ൭൬) സ്വസ്ഥമാക്കുകയും ചെയ്തപ്പോൾ പുരു
ഷാരങ്ങളോടു കൂടെ യഹൂദയിൽനിന്നും ചില പറീശന്മാരും വൈദികരും (ലൂക്ക.)
അവനെ കേൾപാൻ വന്നതിനാൽ വാതിൽപ്രവേശത്തിനു വഴിയില്ലാതെ
ആയി. അവൎക്കു യേശു ഉപദേശിച്ചു സ്വസ്ഥമാക്കുവാൻ ദേവശക്തിയുള്ളവ
നായി വിളങ്ങുമ്പോൾ (ലൂക്ക.), ഒരു പക്ഷ വാതക്കാരൻ യേശുവിൽ വി
ശ്വാസം മുഴുത്തുകൊണ്ടു വേറെ വഴി കാണാഞ്ഞു താമസം വെറുത്തു, തന്നെ
ചുമക്കുന്ന നാല്വരെകൊണ്ടു മേല്പുരയുടെ കല്പലകകളെ പൊളിപ്പിച്ചു കിടക്ക
യോടും കൂടെ തന്നെ ഇറക്കിച്ചു യേശുസന്നിധിയിൽ ആകയും ചെയ്തു. രോ
ഗശാന്തിക്കു മാത്രമല്ല വിശേഷാൽ പാപക്ഷമയെ പ്രാപിപ്പാൻ ഇപ്രകാരം
വന്നത് എന്നു യേശു അറിഞ്ഞു, മകനേ ധൈൎയ്യപ്പെടുക, നിന്റെ പാപങ്ങ
ൾക്കു മോചനം ആയി എന്നരുളിച്ചെയ്തു. വൈദികന്മാർ അതു കേട്ടു ഞെട്ടി
ഇതു ദേവദൂഷണമല്ലോ, ധൎമ്മലംഘനത്തിന്ന് ഒക്കെക്കും കുറ്റബലിയും യ
ഹോവാലയത്തിലേ ആചാൎയ്യന്മാർ കല്പിക്കുന്ന പരിഹാരവും തന്നെ വേണ്ടു
എന്നും മറ്റും ഉള്ളു കൊണ്ടു വിചാരിച്ചു. എന്നാൽ യേശു അത് അറിഞ്ഞു, നി
ങ്ങൾ ദോഷം നിരൂപിക്കുന്നത് എന്തു, പാപമോചനമോ രോഗശാന്തിയോ എ
ന്തു കല്പിപ്പാൻ പ്രയാസം ചുരുങ്ങിയത് എന്നു ചോദിച്ചു, ഭൂമിയിൽ പാപങ്ങ
ളെ മോചിപ്പാൻ മനുഷ്യപുത്രന് അധികാരം ഉണ്ടെന്ന് എല്ലാവരും അറിയേ
ണ്ടതിന്നു പക്ഷവാതക്കാരനെ നോക്കി, നീ എഴുനീറ്റു കിടക്കയെ എടുത്തുകൊ
ണ്ടു പോക എന്നു കല്പിച്ചു. അപ്രകാരം അവൻ ചെയ്തു എല്ലാവരുടെ നടു
വിലും കൂടി കടന്നു പുറപ്പെടുമ്പോൾ (മാൎക്ക.) മനുഷ്യൎക്ക് ഇത്ര അധികാരം ന
ല്കിയ ദൈവത്തെ പുരുഷാരത്തോട് ഒന്നിച്ചു സ്തുതിക്കയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.). മുട
വൻ മാൻ എന്ന പോലെ തുള്ളും. എന്ന വാഗ്ദത്തം നിവൃത്തിയായി പോൽ
(യശ. ൩൫, ൬).

§ 77.

THE CALL OF LEVI AND THE FEAST IN HIS HOUSE.

ലേവിയുടെ വിളിയും വിരുന്നും.

MATT. IX. 9 And as Jesus passed forth from thence, he saw a man, named Matthew, sitting at the receipt of custom; and he saith unto him, Follow me. And he arose, and followed him. 10 And it came to pass, as Jesus sat at meat in the house, behold, many publicans and sinners came and sat down with him and his disciples. 11 And when the Pharisees

MARK II. 13 And he went forth again by the sea side; and all the multitude resor- ted unto him, and he taught them. 14 And as he passed by, he saw Levi the son of Alphæus sitting at the receipt of custom, and said unto him, Follow me. And he arose and followed him. 15 And it came to pass, that, as Jesus sat at meat in his house, many publicans and sinners sat also toge- ther with Jesus and his disciples:

LUKE V. 27 And after these things he went forth, and saw a pub- lican, named Levi, sitting at the receipt of custom: and he said unto him, Follow me. 28 And he left all, rose up, and followed him. 29 And Levi made him a great feast in his own house: and there was a great company of publicans and of others that sat down. With them.

[ 164 ]

Matt. IX. saw it, they said unto his dis- ciples, Why eateth your Master with publicans and sinners? 12. But when Jesus heard that, he said unto them, They that be whole need not a phy- sician, but they that are sick. 13. But go ye and learn what that meaneth, I will have mer- cy, and not sacrifice: for I am not come to call the righteous, but sinners to repentance.

Mark II. for there were many, and they fol- lowed him. 16 And When the scribes and Pha- risees saw him eat with publicans and sinners, they said unto his dis- ciples, How is it that he eateth and drinketh with publicans and sinners ? 17. When Jesus heard it, he saith unto them, They that are whole have no need of the physician, but they that are sick: I came not to call the righteous, but sinners to repentance.

Luke V. 30 But their scribes and Pharisees murmured against his disciples, saying, Why do ye eat and drink with pub- licans and Sinners ? 31 And Jesus answering said unto them, They that are whole need not a physician; but they that are sick. 32 I came not to call the righteous, but sinners to re- pentance.

വാതശാന്തി (§ ൭൬) ഉണ്ടായ ദിവസത്തിലോ പിറ്റേ നാളോ (മത്താ.)
യേശു പുറപ്പെട്ടു തീരത്തു ചെന്നു ചുങ്കസ്ഥലത്തു കണ്ട ലേവിയെ (മാൎക്ക.
ലൂക്ക.) ശിഷ്യനാക്കി വരിച്ചു. അവൻ മുമ്പിൽ കൂട്ടി യേശുവെ കേട്ടനുസരിച്ച
വനും അന്നുമുതൽ മത്തായി (മതത്ഥ്യ, “ദേവദാനം”) എന്ന നാമം ലഭിച്ച
വനും ആകുന്നു (മത്ത.). സകലവും ഉപേക്ഷിച്ചു തന്റെ കൂട്ടരെ വിടും മുമ്പെ
അവൻ ഒരു സദ്യ കഴിച്ചു, ചുങ്കക്കാരോടും നാനാജാതിസംസൎഗ്ഗത്താലും മറ്റും
ഭ്രഷ്ടരായി പോയ പാപികളോടും യേശുവും ഒരുമിച്ചിരുന്നു ഭക്ഷിച്ചു. ആയ്തു
പറീശന്മാർ ആക്ഷേപിച്ചു ശിഷ്യരെ ശാസിച്ചപ്പോൾ വൈദ്യനെക്കൊണ്ടു
സ്വസ്ഥന്മാൎക്കല്ല ദുസ്ഥന്മാൎക്കേ ആവശ്യം ഉള്ളു; ഈ ഹീനന്മാൎക്കില്ലാത്ത
ബലികൎമ്മങ്ങൾ നിങ്ങൾ്ക്കു ഉണ്ടു സത്യം എങ്കിലും ദൈവം പ്രസാദിക്കുന്നതു
സഹോദരപ്രീതിയിലും കരുണാകൎമ്മങ്ങളിലും അത്രെ (ഹൊശ. ൬, ൬), അതു
നിങ്ങൾ ഇനി പഠിക്കേണ്ടതു (മത്ത.); നീതിമാന്മാരെ അല്ല മാനസാന്തരത്തി
ന്നായി പാപികളെ വിളിപ്പാനത്രെ ഞാൻ വന്നിരിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞു.

§ 78.

JESUS AGAIN AT NAZARETH AND AGAIN REJECTED.

യേശു തിരികെ നചറത്തിൽ വന്നു തള്ളപ്പെട്ടതു.

MATT. XIII. 53 And it came to pass, that when Jesus had finished these parables, he departed thence. 54 And When he was come into his own country, he taught them in their synagogue, insomuch that they were astonished, and said, Whence hath this mam this wisdom, and these mighty works? 55 Is not this the carpenter’s son ? is not his mother called Mary? and his brethren, James, and Joses, and Simon, and Judas? 56 And his sisters, are they not all with us? Whence them hath this man all these things? 57 And they were offended in him. But Jesus said unto them, A prophet is not without honour, save in his own country, and in his own house. 58 And he did not many mighty works there because of their unbelief.

MARK VI. 1 And he went out from thence, and came into his own country; and his disciples follow him. 2 And when the sabbath day was come, he began to teach in the synagogue: and many hearing him were astonished, saying, From whence hath this man these things? and what wisdom is this which is given unto him, that even such mighty works are wrought by his hands? 3 Is not this the carpenter, the son of Mary, the brother of James, and Joses, and of Juda, and Simon? and are not his sisters here with us? And they were offended at him. 4. But Jesus said unto them, A prophet is not with- out honour, but in his own country, and among his own kin, and in his own house. 5 And he could there do no mighty work, save that he laid his hands upon a few sick folk, and healed them. 6 And he marvelled because of their unbelief. And he went round about the villages, teaching.

[ 165 ] യഹൂദനാടു വിട്ടു ശമൎയ്യയിൽകൂടി കടന്നു ഗലീലയിൽ എത്തിയ ഉടനെ
യേശു നചറത്തിൽവന്നു ശബ്ബത്തിൽ പ്രസംഗം കഴിച്ചു, കോപപരവശരാ
യ ഊർക്കാരുടെ കൈയാൽ പ്രാണസങ്കടം ഉണ്ടാകുമാറു തള്ളപ്പെടുകയും ചെ
യ്തു എന്നു മീതെ ചൊല്ലി കേട്ടുവല്ലോ (§ ൬൧). അന്നു അനുഭവിച്ച ധിക്കാര
സാഹസങ്ങളെ കണക്കിടാതെ യേശു തിരികെ താൻ വളൎന്ന പിതൃനഗരത്തിൽ
ചെന്നു സുവിശേഷം ഘോഷിപ്പാൻ നിശ്ചയിച്ചു. അതു സംഭവിച്ചതു ഉപ
മാപ്രസംഗം കഴിച്ച ദിവസത്തിൽ പിന്നെ എന്നു മത്തായും, യായിൎപ്പുത്രിയെ
ജീവിപ്പിച്ച ശേഷം എന്നു മാൎക്കനും പറയുന്നു. രണ്ടും ശരി തന്നെ. എങ്ങി
നെ എന്നാൽ മേലിലേ വൃത്താന്തക്രമപ്രകാരം (§§ ൬൯—൭൪) യേശു ഉപമ
കളിൽ ഉപദേശിച്ചതിന്നും പള്ളിമൂപ്പന്റെ മകളെ എഴുനീല്പിച്ചതിന്നും ഇടേ
ഗദരയാത്ര എന്ന് ഒരേകദിവസമേ കിടന്നുള്ളു. അതുകൂടാതെ യായിൎപ്പുത്രിയെ
എഴുനീല്പിച്ച ഉടനെ, അഥവാ ഉപമാപ്രസംഗം കഴിച്ച ഉടനെ നചറത്തേക്കു
യാത്രയായി എന്ന് ഇത്ര തിട്ടിമായല്ലല്ലോ സുവിശേഷകർ കാലത്തെ വിവരിച്ച
തു, ഇന്നിന്നതിൽ പിന്നെ പുറപ്പെട്ടു എന്നത്രെ പറയുന്നതു. അതിന്നിടെക്കു
ള്ള മൂന്നോ നാലോ ദിവസങ്ങളിൽ മറ്റോരൊന്നു സംഭവിച്ചായിരിക്കും എന്ന
നിരൂപണത്തെ വിരോധിപ്പാൻ തക്ക സംഗതികൾ ഒന്നും ഇല്ല.

എന്നാൽ ശിഷ്യന്മാരോടു കൂടെ യേശു നചറത്തിൽ വന്നു പള്ളിയിൽ ഉപ
ദേശിച്ചു തുടങ്ങിയപ്പോൾ ഊൎക്കാർ സ്തംഭിച്ചു, ൟ ജ്ഞാനവും ശക്തിയും അവ
ന്നു എവിടെനിന്നു എന്നും, അവൻ തച്ചന്റെ മകനല്ലയോ (താനും തച്ചൻ,
മാൎക്ക.), അമ്മയും നാലു സഹോദരന്മാരും സഹോദരികളും നമ്മോടു കൂടെ ഉണ്ട
ല്ലോ എന്നും ചൊല്ലി അവങ്കൽ ഇടറിപ്പോകയും ചെയ്തു. യേശുവോ അവരു
ടെ അവിശ്വാസംകൊണ്ടു വിസ്മയിച്ചു, ഒരു ദിവ്യന്നു തന്റെ ഊരിലും വംശ
ത്തിലും കുടിയിലും മാത്രം മാനം ഇല്ല എന്നു ദുഃഖത്തോടെ പറഞ്ഞു, അല്പം
ചില രോഗികളെ സൌഖ്യമാക്കിയതല്ലാതെ ഊൎക്കാരുടെ നീരസം കണ്ട നിമി
ത്തം അത്ഭുതങ്ങളെ ചെയ്വാൻ കഴിഞ്ഞതും ഇല്ല.

§ 79.

JESUS ON A CIRCUIT, FOLLOWED BY GREAT MULTITUDES.

ഒന്നാം ഘോഷണയാത്രയും പുരുഷാരങ്ങൾ
യേശുവെ പിന്തുടൎന്നതും

.

MATT. IV. 23 And Jesus went about all Galilee, teaching in their synagogues, and preaching the gospel of the kingdom, and healing all manner of sickness and all manner of disease among the people. 24 And his fame went throughout all Syria: and they brought unto him all sick people that were taken with divers diseases and torments, and those which were possessed with devils, and those which were lunatick, and those that had the palsy: and he healed them. 25 And there followed him great multitudes of people from Galilee, and from Decapolis, and from Jerusalem, and from Judæa, and from beyond Jordan.

LUKE VI. 17 . . . and a great multitude of people out of all Judæa and Jeru- salem, and from the sea coast of Tyre and Sidon, which came to hear him, and to be healed of their di- seases; 18 And they that were vexed with unclean spirits; and they were healed. 19 And the whole multitude sought to touch him: for there went virtue out of him, and healed them all.

[ 166 ] നചറത്തിൽ രണ്ടാം പ്രാവശ്യം തള്ളപ്പെട്ട ശേഷം യേശു ചുറ്റുമുള്ള ഊ
രുകളിൽ ഉപദേശിച്ചുകൊണ്ടു സഞ്ചരിക്കയും ചെയ്തു എന്നു മാൎക്ക. (൬, ൬)
ചൊല്ലുന്നു. ഇതു പൎവ്വതപ്രസംഗത്തിൻ മുമ്പെയുള്ള ഘോഷണയാത്ര ത
ന്നെ എന്നതിനെ കുറിച്ചു § ൬൫ലേ സൂചകത്തെ ഒത്തു നോക്ക. ഗലീലപ്ര
യാണവിവരങ്ങൾ അടങ്ങുന്ന ആ രണ്ടാം വൃത്താന്തമാലയുടെ (§§ ൭൯—
൮൬) ആരംഭം ഇതു തന്നെ. ഒന്നാം വൃത്താന്തമാലയിൽ (§§ ൬൫—൭൮) വി
ശേഷാൽ കഫൎന്നഹൂമിൽ തന്നെ നടന്ന കൎത്തൃവേല വൎണ്ണിച്ചിരിക്കേ ഇനി
മേലാൽ ഊർസഞ്ചാരമേ പ്രധാനം. പൎവ്വതപ്രസംഗത്തിൽ പിന്നെ യേശു
തിരികെ സ്വപട്ടണത്തിൽ വന്നു ചില അതിശയങ്ങളെ ചെയ്തെങ്കിലും ഒരേക
ദിവസത്തിൽ അധികം അവിടെ പാൎപ്പാൻ മനസ്സില്ലാതേയും ശിഷ്യരുടെ
അപേക്ഷയെ കൂട്ടാക്കാതേയും ക്ഷണത്തിൽ പുതു പ്രയാണത്തിന്നു പുറ
പ്പെട്ടു എന്നു കേൾ്ക്കുന്നു (§ ൮൬).

എന്നാൽ നചറത്തെ വിട്ടിട്ടു യേശു ഗലീലയിൽ ഊരും നാടും കടന്നു ദേവ
രാജ്യം ആരംഭിച്ചു എന്നു പള്ളിതോറും ഘോഷിച്ചു പല ബാധാരോഗശാന്തി
കളാലും വചനത്തെ പ്രമാണിപ്പിച്ചു, സുറിയ നാട് എങ്ങും കീൎത്തിതനായി,
ഗലീല ദശപുരി * യരുശലെം യഹൂദ പരായ്യ മുതലായ ദേശങ്ങളിൽനിന്നും ജ
നങ്ങൾ വന്നു കൂടി ചെല്ലുകയും ചെയ്തു.

§ 80.

A NIGHT IN PRAYER ON THE MOUNT. THE TWELVE CHOSEN.

പൎവ്വതത്തിലേ പ്രാൎത്ഥനയും പന്തിരുവരെ വരിച്ചതും.

MATT.V. 1 And seeing the mul- titudes, he went up into a mount- ain: and when he was set, his disci- ples came unto him:

MARK III. 13 And he goeth up into a mountain, and calleth unto him whom he would: and they came un to him. 14 And he ordained twelve, that they should be with him, and that he might send them forth to preach, 15 And to have power to heal sicknesses, and to cast out devils: 16 And Simon he surnamed Peter: 17 And James the son of Zebedee, and John the brother of James; and he surnamed them Boanerges, which is, The sons of thunder: 18 And Andrew, and Philip, and Bartholomew, and Matthew, and Thomas, and James the son of Alphæus, and Thaddæus, and Simon the Canaanite. 19 And Judas Iscariot, which also betrayed him: . . .

LUKE VI. 12 And it came to pass in those days, that he went out into a mountain to pray, and continued all night in prayer to God. 13 And when it was day, he called unto him his disciples: and of them he chose twelve, whom also he named apostles; 14 Simon, (whom he also named Peter,) and Andrew his brother, James and John, Philip and Bartholomew, 15 Matthew and Thomas, James the son of Alphæus, and Simon called Zelotes, 16 And Judas the brother of James, and Judas Iscariot, which also was the traitor. 17 And he came down with them, and stood in the plain, and the company of his disciples, . . .

എന്നാൽ ൟ വലിയ പുരുഷാരങ്ങളെ കണ്ടിട്ടു യേശു ഗലീലക്കടലിൻ അ
രികത്തുള്ള താണപ്രദേശത്തെ വിട്ടു പടിഞ്ഞാറെ മലനാട്ടിൽ ചെന്നു (മത്ത.
മാൎക്ക.). ഇന്ന ദിക്കു എന്നു സുവിശേഷത്തിൽ കേൾക്കുന്നില്ല; എന്നാൽ അതു [ 167 ] കഫൎന്നഹൂമിൽനിന്നു ൫ നാഴിക ദൂരമുള്ള കരൂൻഹത്തിൻ എന്നും ധന്യ
വാദപൎവ്വതം എന്നും പേർ ധരിച്ച ഉയൎന്നിലം തന്നെ എന്ന് ഒരു പുരാണ
സമ്പ്രദായം പറയുന്നു. അതിന്റെ ചുവട്ടിൽ ഹത്തിൻ എന്ന വലിയൊരു
മൈതാനം ഉണ്ടു. യേശു പൎവ്വതപ്രസംഗത്തെ കഴിച്ച സ്ഥലം ഇതു തന്നെ
എന്ന് ഊഹിക്കാം. അതു താണപ്രദേശം അല്ല, മലനാട്ടിലേ ഒരു സമഭൂമി
തന്നെ. ആയതുകൊണ്ടു യേശു മലമേൽ കരേറി പ്രസംഗം കഴിച്ചു എന്നു
മത്തായി പറയുന്നതും (൫, ൧), മലയിൽനിന്ന് ഇറങ്ങി സമഭൂമിയിൽ പ്രസം
ഗം കഴിച്ചു എന്നു ലൂക്ക. (൬, ൧൫) ചൊല്ലുന്നതും തമ്മിൽ വിപരീതമുള്ളതല്ല.
താണപ്രദേശം വേറെ, മലനാട്ടിലേ മൈതാനം വേറെ, പൎവ്വതശിഖരവും
വേറെ എന്നീ വ്യത്യാസത്തെ ഓൎക്കുകേ വേണ്ടു.

എന്നാൽ പൎവ്വതപ്രസംഗത്തിൻ തലനാളിൽ വൈകുന്നേരം യേശു ആ
ശിഖരത്തിൽ കയറി രാത്രി മുഴുവനും പ്രാൎത്ഥിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു (ലൂക്ക.) ഇങ്ങി
നെ ശിഷ്യകൂട്ടത്തിൽനിന്നു അപോസ്തലസ്ഥാനത്തിനായി പന്ത്രണ്ടു ശ്രേ
ഷ്ഠന്മാരെ തെരിഞ്ഞെടുക്കുന്നതിലും പുത്രൻ സ്വേഛ്ശയെ ഒക്ക തള്ളി, പിതാ
വിന്നു ബോധിച്ചവർ ആർ എന്നു മാത്രം നോക്കി ദേവേഷ്ടത്തിന്നു കേവലം
കീഴടങ്ങിയതു കൊണ്ടു ഒടുക്കത്തേ പ്രാൎത്ഥനാരാത്രിയിൽ (യോ. ൧൭) “അവർ നി
ന്റെവരായിരുന്നു, നീ അവരെ എനിക്കു തന്നു, നീ എനിക്കു തന്നവരെ ഞാൻ
സൂക്ഷിക്കയും ചെയ്തു, നാശപുത്രൻ ഒഴികെ അവരിൽ ഒരുത്തനും നശിച്ചു
പോയതും ഇല്ല” എന്ന് ആനന്ദിച്ചു പുകഴ്ത്തുവാൻ സംഗതിവന്നു. എന്നാൽ
ൟ രണ്ടു രാത്രികളിലും അതിന്നിടെക്കുള്ള ആണ്ടിലും യേശു പന്തിരുവരുടെ
ഗുണാഗുണങ്ങളേയും യോഗ്യായോഗ്യങ്ങളേയും പാൎത്തിട്ടു ചിന്തിച്ചു ദുഃഖിച്ചും
പൊറുത്തു ക്ഷമിച്ചും പ്രാൎത്ഥിച്ച് അദ്ധ്വാനിച്ചുംകൊണ്ടു ചുമന്ന ഭാരത്തെ
ആർ ചൊല്വു. നാശപുത്രനിലും ഇടവിടാതെ നടത്തി പോന്ന ഇടയവേല
യുടെ കണക്കു ആൎക്ക് അറിയാം!

പകലായ ശേഷം യേശു ശിഷ്യന്മാരെ വിളിച്ചുകൂട്ടി അവരിൽ പന്തിരുവ
രെ തന്നോടു കൂടെ ഇരിപ്പാൻ (മാൎക്ക. ൩) വേൎത്തിരിച്ചു തന്റെ പ്രേരിതരാ
കുന്ന സ്ഥാനത്തേയും കല്പിച്ചു കൊടുത്തു (ലൂക്ക.). [അതു സുറിയഭാഷയിൽ
ശ്ലീഹന്മാർ, യവനഭാഷയിൽ അപോസ്തലർ എന്നത്രെ]. അവർ ൧൨ ആയി
രിക്കുന്നത് ഇസ്രയേൽ ൧൨ ഗോത്രങ്ങളെ മശീഹയുടെ സ്ഥാനികളായി വാഴേ
ണ്ടതിന്നു തന്നെ (മത്ത. ൧൯, ൨൮). പിന്നെ ആ എണ്ണത്താൽ തന്നെ അ
വർ വിശുദ്ധ പാളയവും ദേവനഗരവും നിത്യസഭയുടെ വേരും സാരാംശവും
കൎത്താവിൻ പലവിധമായ തേജസ്സ് ലോകത്തിൽ വിളങ്ങുവാന്തക്ക (യോ
. ൨൦, ൨൧) ൧൨ രത്നങ്ങളും (വെളിപ്പ. ൨ഫ) എന്നത്രെ സിദ്ധാന്തം.

അവരുടെ പേരുകളെ ൪ വിധേന പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു (മത്ത. ൧൦, ൨; മാ
ൎക്ക, ൩, ൧൬; ലൂക്ക. ൬, ൧൪; അപോ. ൧, ൧൩). നാലു ദിക്കിലും നന്നാലു പേൎക്കു
൩ തലവന്മാർ ഒരു പോലെ കാണുന്നു. ഒന്നാമൻ കെ ഫാ (പേത്രൻ, “പ്ര
സ്തരൻ”) എന്ന ശീമോൻ. യഹൂദരിലും (അപോ. ൨) ജാതികളിലും (അപോ.
൧൦) തിരുസഭെക്ക് അടിസ്ഥാനം ഇടുവാൻ ദേവകരുണയാൽ പൎയ്യാപ്തൻ ത
ന്നെ. അന്ത്രയാ എന്ന സഹോദരൻ മുമ്പെ തന്നെ യേശുവെ അനുഗമി [ 168 ] ച്ചവനും, യവനരെ യേശുവിന്നടുക്കൽ വരുത്തിയവനും (യോ, ൧൨, ൨൨), യ
രുശലേമിന്റെ ശിക്ഷാകാലത്തെ കുറിച്ചു ചോദിച്ചവനും (മാൎക്ക. ൧൩, ൩) ത
ന്നെ. പിന്നെ ജബദി ശലൊമ എന്നവരുടെ മക്കളായ യാകോബും യോ
ഹനാനും “ഇടി പുത്രർ” എന്ന നാമം ലഭിച്ചവർ (മാൎക്ക.; ലൂക്ക. ൯, ൫൪).
അവരിൽ ഒന്നാമൻ യരുശലെംസഭയെ നടത്തി രക്തസാക്ഷിയായി മുൻകഴി
ഞ്ഞു (അപോ. ൧൨); മറ്റവൻ പന്തിരുവരിൽ ഒടുക്കത്തവനായി ഭൂമിയിൽ പാ
ൎത്തു കൎത്താവിന്റെ ഇടികളെ സഭയെ കേൾ്പിച്ചവൻ തന്നെ (വെളിപ്പ.).
ഇങ്ങിനെ മീൻപിടിക്കാർ നാല്വരും.

രണ്ടാം പകുപ്പിന്റെ തലയിൽ ബെത്ത്ചൈദക്കാരനായ ഫിലിപ്പ് ആ
കുന്നു. അവൻ നഥാന്യെലെ “നീ വന്നു കാണ്ക” എന്നു യേശുവിന്നടുക്കൽ വി
ളിച്ചു, പിന്നെ യവനരെ വരുത്തിയ ശേഷവും “പിതാവെ കാണിക്ക” എന്ന
വചനത്താലെ (യോ. ൧൪, ൮) കൎത്താവെ ദുഃഖിപ്പിച്ചവൻ. അവൻ വിളിച്ച
സ്നേഹിതൻ തൊല്മായ്പുത്രൻ അത്രെ (തൊല്മായി, “ശൂരൻ”, ൨ശമു. ൧൩,
൩൭). ഖിന്നഭാവത്താൽ പ്രസിദ്ധനായ തോമാ ( “ഇരട്ടി”, യോ. ൧൧, ൧൬;
൨൦, ൨൪) ഗാഢാത്മാവുള്ളവനാകുന്നു. മത്തായി തനിക്കു താൻ ചുങ്കക്കാ
രൻ എന്ന പേർ കൊടുത്തവൻ (മത്ത.). ഇതു രണ്ടാം പകുപ്പു.

മൂന്നാമതിൽ ഹല്ഫായ്പുത്രനായ യാക്കോബ് ഒന്നാമൻ, അവൻ വേദധ
ൎമ്മത്തിലേ അനുസരണത്തെ സുബോധത്തോടെ ശീലിച്ചും ശീലിപ്പിച്ചും
പോന്നു (യാക്ക.) യരുശലെംസഭെക്കു ഒന്നാം യാക്കൊബിന്റെ മരണശേ
ഷം തലവനായ്പാൎത്തു. ചുറുക്കും കരുത്തും അധികം ഉള്ള ലബ്ബായി (മത്ത.) ത
ദ്ദായി (മാൎക്ക.) എന്ന യഹൂദ ജ്യേഷ്ഠന്റെ കീഴടങ്ങിയതാൽ “യാക്കോബിൻ
യഹൂദ” (ലൂക്ക.) എന്ന പേർ കൊണ്ടു. രണ്ടു സഹോദരന്മാരുടെ ഗുണവിവരം
അവരുടെ ലേഖനങ്ങളാൽ അറിയാം. മൂന്നാം സഹോദരൻ ഊഷ്മാവേറിയ
ശീമോൻ തന്നെ. കനാനി (മാൎക്ക.) ജെലോതാ (ലൂക്ക.) എന്ന നാമങ്ങൾ്ക്കു
വാശിക്കാരൻ എന്ന അൎത്ഥം ആകുന്നു; അതു ദേവധൎമ്മത്തിന്നായോ വംശ
സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്നായോ (ഭാഗ. ൫൮) എന്നറിയുന്നില്ല. ജ്യേഷ്ഠന്റെ സാക്ഷി
മരണശേഷം അവൻ യരുശലെംസഭെക്ക് അദ്ധ്യക്ഷനായി ത്രയാന്റെ കീ
ഴിൽ മരിച്ചു.* ഇവർ എല്ലാവരും ഗലീലക്കാർ. കറിയൊത്ത് ഊർ യഹൂദയിൽ
ആകകൊണ്ടു കറിയോത്യനായ യഹൂദ എന്ന പേർ ധരിച്ചവൻ പക്ഷെ
ആദി മുതൽ ശിഷ്യരിൽ കുറയ സാന്നിദ്ധ്യമുള്ളവനായി വിളങ്ങി. അവൻ പ
ണകാൎയ്യത്തെ സാമൎത്ഥ്യത്താടെ നോക്കുന്നവനും ബെത്ഥന്യയിൽ ഉള്ള അ
ഭിഷേകകാൎയ്യത്തിൽ ശേഷം ശിഷ്യന്മാരെ ഇളക്കി വശീകരിച്ചവനും ആയ്തോ
ന്നുന്നു. അവന്റെ ദ്രോഹം അനുതാപം മരണം മുതലായത് എല്ലാം വിചാരി
ച്ചാൽ താനായി ഉപായം വിചാരിച്ചു നടത്തുവാൻ എത്രയും ശക്തിയുള്ള ആ
ത്മാവ് എന്നു തോന്നുന്നു. ആകയാൽ അവന്റെ കണ്ണു നേരായിരുന്നു എങ്കിൽ
ദേവരാജ്യത്തിൽ എത്രയും വലിയവനായി വൎദ്ധിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടായിരുന്നു. [ 169 ] § 81.

THE SERMON ON THE MOUNT.

പൎവ്വതപ്രസംഗം.

a.

MATT. V. 2 And he opened his mouth, and taught them, saying,

LUKE VI. 20 And he lifted up his eyes on his disciples, and said, . . .

പൎവ്വതശിഖരത്തിന്മേൽ രാത്രി മുഴുവനും പ്രാൎത്ഥിച്ചു പാൎത്തു രാവിലെ പ
ന്ത്രണ്ടു അപോസ്തലരെ വരിച്ച ശേഷം യേശു ശിഷ്യരുമായി ഹത്തിൻ എന്ന
സമഭൂമിക്ക് ഇറങ്ങി (§ ൮൦) ആശ്രിതരോടും പിഞ്ചെന്ന പുരുഷാരങ്ങളോടും
സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തിൻ വസ്തുതയെ അറിയിക്കയും ചെയ്തു. അന്നുദിച്ച അനുഗ്ര
ഹവൎഷത്തിന്നു. “യോബെലാണ്ടു” തന്നെ മുങ്കുറിയായിരുന്നു (൩ മോ.൨൫).
അത് എങ്ങിനെ എന്നാൽ ഭൂമിക്ക് ൭ വൎഷം കഴിഞ്ഞ ഉടനെ വിതയും മൂൎച്ചയും
ഇല്ലാതെ മഹാസ്വസ്ഥത കൊണ്ടാടുക അത്രേ ന്യായം. ആ കാലത്തേ അനു
ഭവം ഉടയവൎക്കല്ല സഭെക്കും ദരിദ്രൎക്കും പരദേശികൾക്കും മൃഗങ്ങൾക്കും ആക.
ഏഴേഴു കൊല്ലം ചെന്നാൽ പാപപരിഹാരദിവസം മുതൽ ഒർ അമ്പതാം വ
ൎഷം യോബെലാണ്ടു (കാഹളവൎഷം) തന്നെ. ദൈവം കടം ഇളെച്ചു കൊടുത്ത
തിന്നു മുദ്രയായിട്ടു സഭക്കാരും തമ്മിൽ തമ്മിൽ ഉള്ള കടം മുതലായ ഇടപാട് ഒ
ക്കയും വിട്ടു, അടിമയായി പോയവരെ വിടുതലയാക്കി, വിറ്റുപോയ അവകാ
ശങ്ങളെ പുരാണജന്മികൾക്കു മടക്കികൊടുത്തു, ഇപ്രകാരം താഴ്ചയും വീഴ്ചയും
വന്നു പോയത് എല്ലാം മാറ്റി ദേശംതോറും തിരുസഭയുടെ അവസ്ഥെക്കു പു
തുക്കം വരുത്തേണ്ടതു. ഈ സ്വൎഗ്ഗീയാചാരത്തെ നടത്തുവാൻ രാജപ്രഭു ലേ
വ്യർ മുതലായവരുടെ കുറ്റത്താൽ വളരെ മുടക്കം വന്നു. ബാബലിലേ ഭയം
തട്ടുമ്പോൾ അപ്രകാരം ആചരിപ്പാൻ യരുശലേമിൽ ഭാവിച്ചിട്ടും (യിറ. ൩൪),
പാപവാഴ്ച നിമിത്തം കഴിവുണ്ടായില്ല. ആകയാൽ പ്രവാചകന്മാർ വിചാരി
ച്ചു, ഉടയവനായ യഹോവ താൻ കടങ്ങളെ വീട്ടി ബദ്ധരെ വിട്ടു കൂടിയാരെ
രക്ഷിച്ചു തിരുസഭയെ പുതുക്കി മഹോത്സവവൎഷം വരുത്തേണ്ടത് എന്നു കണ്ട
റിയിച്ചു (യശ. ൬൧. ദാനി. ൨, ൪൪). സ്വൎഗ്ഗരാജ്യം എന്ന ശബ്ദത്തിനു ഈ
പ്രത്യശയാൽ തന്നെ അൎത്ഥം അധികം പ്രകാശിച്ചു വരും (ലൂക്ക. ൪, ൧൮—൨൧).

b.

MATT. V. 3 Blessed are the poor in spirit: for theirs is the kingdom of heaven. 4. Blessed are they that mourn: for they shall be comforted. 5 Blessed are the meek: for they shall inherit the earth. 6 Blessed are they which do hunger and thirst after righteousness: for they shall be filled. 7 Blessed are the merciful: for they shall obtain mercy. 8 Blessed are the pure in heart: for they shall see God. 9 Blessed are the peacemakers: for they shall be called the children of God.

LUKE VI. . . . Blessed be ye poor: for yours is the kingdom of God. 21 Blessed are ye that hunger now: for ye shall be filled. Blessed are ye that weep now: for ye shall laugh. 22 Blessed are ye, when men shall hate you, and when they shall separate you from their company, and shall reproach you, and cast out your name as evil, for the Son of man’s sake. 23 Rejoice ye in that day, and leap for joy: for, behold, your reward is great in heaven: for in the like manner did their fathers unto the prophets.

[ 170 ]

Matt. V. 10 Blessed are they which are persecuted for right- eousness’ sake: for theirs is the kingdom of heaven. 11 Blessed are ye, when men shall revile you, and persecute you, and shall say all manner of evil against you falsely, for my sake. 12 Rejoice, and be exceeding glad: for great is your reward in heaven: for so persecuted they the prophets which were before you.

Luke VI. 24. But woe unto you that are rich! for ye have received your consolation. 25 Woe unto you that are full! for ye shall hunger. Woe unto you that laugh now! for ye shall mourn and weep. 26 Woe unto you, when all men shall speak well of you! for so did their fathers to the false prophets.

അന്നു യേശു സീനായ്മലയിൽനിന്നുള്ള ഇടിമുഴക്കം മുതലായ ഭയങ്കര
ങ്ങളെ എല്ലാം ഒഴിച്ചു തന്റെ രാജ്യത്തിന്റെ ആദിധൎമ്മമായിട്ടു സാധുക്കൾ്ക്ക്
ഒരു പുതുഭാഗ്യത്തെ അറിയിച്ചു കൊടുത്തു (മത്ത. ൫, ൨—൧൬). ദേവരാജ്യക്കാ
രുടെ ഉത്ഭവം ആത്മാവിലേ ദാരിദ്ര്യം തന്നെ. വിദ്യ കൎമ്മം ഭക്തി മുതലായ ഗുണ
ങ്ങൾ ഒന്നും അവൎക്ക് ഒട്ടും പ്രശംസിപ്പാൻ ഇല്ല. അതിനാൽ അവർ ഖേദി
ച്ചു കരഞ്ഞു, അയ്യോ ദൈവവും ഞങ്ങളുമായി എത്ര ദൂരം എന്നു സങ്കടപ്പെടു
ന്നു. ആകയാൽ അഹംഭാവം വിട്ടു പരിപാകവും സൌമ്യതയും ജനിക്കുന്നു.
ദേവനീതിയിലേ ദാഹവും വിശപ്പും വളരുന്തോറും തൃപ്തിയും വന്നു കൊണ്ടിരി
ക്കുന്നു. നീതി തികയുമ്പോഴോ മുമ്പെ ദീനരിൽ മനസ്സലിവും, പിന്നെ സ്വഹൃ
ദയത്തിലേ പലദൂഷ്യങ്ങളെ നീക്കി ശുദ്ധിവരുത്തുവാൻ ഉത്സാഹവും, ഭൂമിയിൽ
ദേവസമാധാനത്തെ സ്ഥാപിച്ചു നടത്തുവാനുള്ള ശക്തിയും, ഒടുക്കം യേശു
വോട് ഒന്നിച്ചു കഷ്ടം അനുഭവിക്കുന്നതിനാൽ വിശ്വാസജയവും മരണ
ത്തിൽ ആനന്ദവും ജനിക്കുന്നു.

ഇപ്രകാരം ഉള്ളവർ ധന്യന്മാരത്രെ. എങ്ങിനെ എന്നാൽ ആത്മാവിൽ
ദരിദ്രനായവന്നു അറിയാതെ കണ്ടു സ്വൎഗ്ഗരാജ്യാവകാശം അപ്പോൾ തന്നെ
ഉണ്ടു. ദിവ്യദുഃഖത്തിന്നും കണ്ണീൎക്കും ആശാസവും ഉണ്ടു. ഇപ്പോൾ സാഹ
സക്കാൎക്ക് എങ്ങും ഇടം കൊടുത്ത് ഒതുങ്ങിയവർ ഭൂമിയെ അടക്കും (സങ്കീ.
൩൭, ൧൧. യശ. ൫, ൧൭). നീതിയിലേ ദാഹത്തിന്നു നീതിയാൽ മാത്രമല്ല നീ
തിഫലങ്ങളാലും അനവധി തൃപ്തി ഉണ്ടാകും. താൻ കരുണ കാട്ടുമ്പോൾ ഒക്ക
യും ദേവകരുണയിലേ നിശ്ചയം ഏറും. ഹൃദയം ശുദ്ധ കണ്ണാടി പോലെ വ
ന്നാൽ ദേവമഹത്വം എല്ലാം അതിൽ നിഴലിക്കും, ഇഹപരങ്ങളിൽ ദൈവത്തെ
തെളിഞ്ഞു കാണും, ഹൃദയശുദ്ധി സകല ജ്ഞാനത്തിന്നും ഉറവാകും. അതി
നാൽ രാജാവെ പോലെ ഭൂമിയിൽ സമാധാനത്തെ പരത്തുവാൻ അധികാരം
വന്നപ്പോൾ ദേവപുത്രരുടെ സ്ഥാനത്തു വാഴുവാൻ തുടങ്ങും (വെളിപ്പ. ൧, ൬;
മത്ത. ൧൯, ൨൮). ഒടുവിൽ വിശ്വാസി വീരന്മാരുടെ മേഘത്തെ നോക്കി, കഷ്ടി
ച്ചവൎക്ക് അവരോട് ഒന്നിച്ചു സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തിന്റെ അനുഭവവും ഉണ്ടാകും.
എന്നാൽ ധനവാന്മാർ പരിപൂൎണ്ണർ ചിരിക്കുന്നവർ എന്നിവൎക്കല്ലാതെ ഇഹ
ലോകത്തിന്നു സമ്മതന്മാൎക്കു പ്രത്യേകം ഹാ കഷ്ടം! അവൎക്കു ദേവരാജ്യത്തിൻ
വരവു ന്യായവിധി അത്രെ.

C.

MATT.V

13 Ye are the salt of the earth: but if the salt have lost his savour, where with shall it be salted? it is thenceforth good for nothing, but to be cast out, and to be trodden under foot of men. 14 Ye are the light of the world. A city that is set on an hill cannot be hid.

15 Neither do men light a candle, and put it under a bushel, but on a candlestick; and it giveth light unto all that are in the house. 16 Let your light so shine before men, that they may see your good works, and glorify your Father which is in heaven.

[ 171 ] മേൽ പറഞ്ഞ കൂലി ലോകത്തിന്റെ ഉപ്പും വെളിച്ചവും ആയവൎക്കു
തന്നെ ലഭിക്കുന്നതു. ഉപ്പു മാംസത്തിന്റെ കേടു വൎജ്ജിച്ചു ജീവനേയും രസ
ത്തേയും രക്ഷിക്കുന്നതു പോലെ സ്വൎഗ്ഗരാജ്യക്കാർ മനുഷ്യജാതിയെ താങ്ങി,
ഉള്ളതിനെ ഒക്കയും രക്ഷിക്കുന്നതല്ലാതെ വെളിച്ചമായി പ്രകാശിച്ചു ലോക
ത്തിന്റെ അന്ധകാരത്തെ മാറ്റേണ്ടുന്നവർ, ഉപ്പും വെളിച്ചവും സാരമല്ലാതെ
വരുന്നതു വിശേഷാൽ കഷ്ടമരണങ്ങളെ വിട്ടൊഴിയുന്ന ഭയത്താൽ തന്നെ.
വടക്കോട്ടു സഫെത്ത് എന്ന നഗരം മലമുകളിൽ നില്ക്കുന്നതാകയാൽ ദൂരത്തു
നിന്നു കാണാം. അപ്രകാരം ഓരോരു ശിഷ്യന്ന് ഒരുവക ഗൊല്ഗഥയും ക്രൂ
ശും വിളക്കുതണ്ടായിട്ടു വേണം. മശീഹനാമത്തെ ദുഷിച്ചവരും അതിനാൽ ഉ
ണ്ടായ സൽക്രിയാസമൂഹത്തെ കണ്ടാൽ ഇപ്രകാരമുള്ള സാധുക്കളെ ജനിപ്പി
ച്ച ദൈവത്തെ ഒടുവിൽ സ്തുതിക്കേണ്ടി വരും.

d.

MATT. V.

17. Think not that I am come to destroy the law, or the prophets: I am not come to destroy, but to fulfil. 18 For verily I say unto you, Till heaven and earth pass, one jot or one tittle shall in no wise pass from the law, till all be fulfilled. 19 Whosoever therefore shall break one of these least commandments, and shall teach men so, he shall be called the least in the kingdom of heaven: but whosoever shall do and teach them, the same shall be called great in the kingdom of heaven. 20 For I say unto you, That except your righteousness shall exceed the righteousness of the scribes and Pharisees, ye shall in no case enter into the kingdom of heaven. 21 Ye have heard that it was said by them of old time, Thou shalt not kill; and whosoever shall kill shall be in danger of the judgment: 22 But I say unto you, That whosoever is angry with his brother without a cause shall be in danger of the judgment: and whosoever shall say to his brother, Raca, shall be in danger of the council: but whosoever shall say, Thou fool, shall be in danger of hell fire. 23 Therefore if thou bring thy gift to the altar, and there rememberest that thy brother hath ought against thee; 24 Leave there thy gift before the altar, and go thy way; first be reconciled to thy brother, and then come and offer thy gift. 25 Agree with thine adversary quickly, whiles thou art in the way with him; lest at any time the adversary deliver thee to the judge, and the judge deliver thee to the officer, and thou be cast into prison. 26 Verily I say unto thee, Thou shalt by no means come out thence, till thou hast paid the uttermost farthing.

27 Ye have heard that it was said by them of old time, Thou shalt not commit adultery: 28 But I say unto you, That whosoever looketh on a woman to lust after her hath committed adultery with her already in his heart. 29 And if thy right eye offend thee, pluck it out, and cast it from thee: for it is profitable for thee that one of the members should perish, and not that thy whole body should be cast into hell. 30 And if thy right hand offend thee, cut it off, and cast it from thee: for it is profitable for thee that one of thy members should perish, and not that thy whole body should be cast into hell. 31. It hath been said, Whosoever shall put away his wife, let him give her a writing of divorcement: 32 But I say unto you, That whosoever shall put away his wife, saving for the cause of fornication, causeth her to commit adultery: and whosoever shall marry her that is divorced commiteth adultery. 33 Again, ye have heard that it hath been said by them of old time, Thou shalt not forswear thyself, but shalt perform unto the Lord thine oaths: 34 But I say unto you, Swear not at all; neither by heaven; for it is God's throne: 35 Nor by the earth; for it is his footstool: neither by Jerusalem; for it is the city of the great King. 36. Neither shalt thou swear by thy head, because thou canst not make one hair white or black. 37 But let your communication be, Yea, yea; Nay, nay: for whatsoever is more than these cometh of evil.

കൎത്താവ് തന്റെ ഉപദേശം പുരാണധൎമ്മത്തിന്റെ നിവൃത്തി എന്നും പ
റീശന്മാരുടെ വെപ്പുകൾക്കു മാത്രം പ്രതികൂലം എന്നും കാണിച്ചതു (൫, ൧൭—൭,
൬). വേദശബ്ദം ഒന്നും വ്യൎത്ഥമാകയില്ല, മശീഹെക്ക് വല്ലതും കെട്ടഴിപ്പാനല്ല [ 172 ] അതു മുഴുവൻ നിവൃത്തിച്ചു കുറവുള്ളതിന്നു നിറവു വരുത്തുവാൻ കല്പന ഉ
ണ്ടു. അവന്റെ രാജ്യത്തിൽ ദേവോക്തങ്ങളെ ലേശം പോലും തള്ളുന്നവൎക്ക
ല്ല ഉപദേശത്താലും ക്രിയയാലും അവറ്റെ ഉറപ്പിക്കുന്നവൎക്കേ മാനം ഉള്ളു.
പറീശന്മാരോ സമ്പ്രദായങ്ങളെ ചേൎക്കയാൽ ദേവധൎമ്മത്തെ വഷളാക്കിയത്
ഇപ്രകാരം:

കുല ചെയ്യരുത് എന്ന ദേവകല്പനയെ അവർ വ്യാഖ്യാനിച്ചപ്പോൾ
കൊല്ലുന്നവനെ ഊർകോട്ടിൽ വരുത്തി വിസ്തരിക്കേണ്ടു പോൽ എന്നുള്ള അ
ൎത്ഥം പൂൎവ്വന്മാൎക്കുമതിയായി തോന്നി. അതു പോരാ, വെറുതെ കോപിക്കുന്നവൻ
ആ ന്യായവിധിക്കു തന്നെ യോഗ്യനാകും. “റക്കാ” (=തുപ്പേണ്ടവൻ, അഥവ
ചപ്പൻ, നിസ്സാരൻ) എന്നു ദുഷിച്ചു പറയുന്നവൻ ൭൨ ന്യായാധിപതിമാർ കൂ
ടി വിസ്തരിക്കുന്ന സൻഹെദ്രിൻ സഭെക്കു യോഗ്യനാകും. ഭോഷ, പൊട്ട എന്നു
സഹോദരനെ നിസ്സാരനാക്കിയവൻ ഹിന്നോം താഴ്വര ആകുന്ന ചുടലക്കാട്ടിൽ
വെന്തുപോവാൻ യോഗ്യനാകുന്നു*. അതിന്റെ അൎത്ഥം:കുത്തിക്കൊല്ലുന്നവൻ
മാത്രം അല്ല സ്നേഹം ഇല്ലാതെ വിധിപ്പവൻ കൂടെ അതാത് ശിക്ഷാവിധി
ക്കു താൻ ഹേതുവാകുന്നു എന്ന് ഒരു ദേവന്യായം ഉണ്ടു. ആകയാൽ ദൈവ
ത്തോട് അടുക്കുമ്പോൾ ഒക്കയും തന്റെ സ്നേഹക്കുറവുകളെ ഓൎത്തു ക്ഷമ ചോ
ദിച്ചും ക്ഷമിച്ചും കൊണ്ടു നിരപ്പു വരുത്തുക അത്രെ വേണ്ടുവതു, ന്യായത്തി
ന്നായിട്ടല്ല ഇണക്കത്തിന്നു കേവലം നോക്കി നിത്യം ഉത്സാഹിക്ക തന്നെ കൊ
ല്ലരുത് എന്റെ കല്പനയുടെ അൎത്ഥം.

വ്യഭിചാരം ചെയ്യായ്ക എന്ന കല്പനയുടെ അഭിപ്രായം ജഡക്രിയയെ
മാത്രമല്ല നിഷേധിക്കുന്നതു. മോഹത്തെ വേരറുക്കേണ്ടു. സുന്ദരരൂപത്തെ
കാണ്കയാലോ സംസൎഗ്ഗത്താലോ പരീക്ഷ തോന്നുമളവിൽ ബന്ധം ഛേദിക്ക
തന്നെ നല്ലൂ. വിവാഹത്യാഗം ദൈവത്തിന്ന് അനിഷ്ടം (മല. ൨, ൧൬), അതു
കൊണ്ടു ഉപേക്ഷണപത്രിക എഴുതേണം എന്നു കല്പനയായതു (൫മോ. ൨൪,
൧) ഉപേക്ഷണത്തെ അല്പം തടുപ്പാനത്രെ. യഹൂദരോ പുരുഷന്ന് ഇഷ്ടം
പോലെ ഉപേക്ഷിക്കാം എന്നു നിരൂപിച്ചു പോയി. ആകയാൽ വ്യഭിചാരം
നിമിത്തം അല്ലാതെ ഭാൎയ്യയെ ഉപേക്ഷിച്ചാൽ വ്യഭിചാരദോഷമത്രെ എന്നതു
യേശുവിന്റെ വ്യാഖ്യാനം.

പിന്നെ ആണയെ മോശ സമ്മതിച്ചു എങ്കിലും (൨മോ. ൨൨, ൧൧) കള്ള
സ്സത്യത്തെ നിഷേധിച്ചും (൩ മോ. ൧൯, ൧൨), സത്യം ചെയ്തത് എല്ലാം ഒപ്പി
പ്പാൻ കല്പിച്ചും (൪ മോ. ൩൦, ൩), യഹോവാനാമത്തെ മാത്രം ആണെക്കു കൊ
ള്ളുന്നതാക്കി വെച്ചും (൫ മോ. ൬, ൧൩), ഇപ്രകാരം സത്യം ചെയ്യുന്ന മൎയ്യാദയെ
ആവോളം വിരോധിച്ചു. യഹൂദരോ വെറുതെ ആണയിടുന്നതിൽ വളരെ ര
സിച്ചു പുതിയ ആണകളേയും നിത്യം സങ്കല്പിച്ചു പോയി(മത്ത. ൨൩, ൧൬ ƒƒ). [ 173 ] ദേവസമ്മുഖത്തു നിന്നുകൊണ്ടു അതെ എന്നും ഇല്ല എന്നും ഉള്ള പ്ര
കാരം പറഞ്ഞാൽ മതി എന്നു യേശു വെച്ച വെപ്പു. ഹൃദയത്തിൽ ഉള്ള ദേവ
സാക്ഷിയെ കൊണ്ടു സത്യം ചെയ്താലോ ദോഷം ഇല്ല (൨ കൊ. ൧൧, ൧൦; രോ.
൯, ൧). ദൈവവും തന്നെ തൊട്ടു സത്യം ചെയ്യുന്നു (൧ മോ.൨൨, ൧൬; യശ. ൪൫,
൨൩; എബ്ര. ൬, ൧൩ƒƒ.)

e.

MATT. V. 38 Ye have heard that it hath been said, An eye for an eye, and a tooth for a tooth: 39 But I say unto you, That ye resist not evil: but whosoever shall smite thee on thy right cheek, turn to him the other also. 40 And if any man will sue thee at the law, and take away thy coat, let him have thy cloke also. 41 And whosoever shall compel thee to go a mile, go with him twain. 42 Give to him that asketh thee, and from him that would borrow of thee turn not thou away. 43 Ye have heard that it hath been said, Thou shalt love thy neighbour, and hate thine enemy. 44 But I say unto you, Love your enemies, bless them that curse you, do good to them that hate you, and pray for them which despitefully use you, and persecute you; 45 That ye may be the children of your Father which is in heaven: for he maketh his sun to rise on the evil and on the good, and sendeth rain on the just and on the unjust. 46 For if ye love them which love you, what reward have ye? do not even the publicans the same? 47 And if ye salute your brethren only, what do ye more than others? do not even the publicans so? 48 Be ye therefore perfect, even as your Father which is in heaven is perfect.

LUKE VI. 27 But I say unto you which hear, Love your enemies, do good to them which hate you, 28 Bless them that curse you, and pray for them which despitefully use you. 29 And unto him that smiteth thee on the one cheek offer also the other; and him that taketh away thy cloke forbid not to take thy coat also. 30 Give to every man that asketh of thee; and of him that taketh away thy goods ask them not again. 31 And as ye would that men should do to you, do ye also to them likewise. 32 For if ye love them which love you, what thank have ye? for sinners also love those that love them. 33 And if ye do good to them which do good to you, what thank have ye? for sinners also do even the same. 34 And if ye lend to them of whom ye hope to receive, what thank have ye? for sinners also lend to sinners, to receive as much again. 35 But love ye your enemies, and do good, and lend, hoping for nothing again; and your reward shall be great, and ye shall be the children of the Highest: for he is kind unto the unthankful and to the evil. 36 Be ye therefore merciful, as your Father also is merciful.

കണ്ണിനു പകരം കണ്ണു എന്നു തുടങ്ങിയുള്ള ശിക്ഷാജ്ഞയെ അധികാ
രികൾ സഭാന്യായമായി നടത്തിയ ശേഷം (൨ മോ. ൨൧, ൨൩ ƒƒ.) പറീശന്മാർ
അപ്രകാരം താന്താൻ ഉചിതം കാട്ടാം എന്നു വെറുതെ നിരൂപിച്ചു തങ്ങൾ ത
ന്നെ പക വീളുവാൻ തുനിഞ്ഞു (൫ മോ. ൩൨, ൩൫). പകരം ചെയ്ക അല്ല
ദോഷത്തോട് എതിൎക്കയും അല്ല, ക്ഷമിക്ക തന്നെ ദിവ്യനീതി ആകുന്നു. അ
ടിച്ചാൽ സഹിക്കയും, അന്യായപ്പെട്ടു ഒന്നിനെ എടുക്കുന്നവനു മറ്റൊന്നു കൂ
ടെ വിടുകയും, ഒരു പ്രഭു ഹേമിച്ചു ചുമട് എടുപ്പിച്ചു കൊണ്ടുപോയാൽ മനഃ
പൂൎവ്വമായി അതിദൂരത്തു പോകയും, അപേക്ഷിക്കുന്നവന്നു കൊടുക്കയും, മട
ക്കി വരാത്ത ദിക്കിലും വായ്പ കൊടുക്കയും (അനുഗ്രഹവൎഷം ഉദിച്ചുവല്ലോ),
ഈവക ആകുന്നതു ക്രിസ്ത്യാനൻ ചെയ്യുന്ന പ്രതിക്രിയ. ഇതുവും അക്ഷര
പ്രകാരം അല്ല ആത്മപ്രകാരം കൊള്ളിക്കേണ്ടു (യോ, ൧൮, ൨൨ ƒƒ. അപോ.
൨൩, ൩; ൨൨, ൨൪ ƒ.).

അടുത്തവനെ സ്നേഹിക്ക എന്ന വചനത്തെ (൩ മോ. ൧൯, ൧൮; ൨൪,
൨൨) കള്ളവൈദികന്മാർ വിചാരിച്ചപ്പോൾ മാറ്റാനെ പകെക്കാം എന്ന വ്യാ
ഖ്യാനത്തെ ചമെച്ചു, അതിന്ന് ഒഴികഴിവായിട്ടു (൫ മോ. ൨൩, ൬) ചിലദൃഷ്ടാ [ 174 ] ന്തങ്ങളേയും വകതിരിയാതെ ചൊല്ലികൊണ്ടിരുന്നു. അങ്ങിനെ കേവലം അ
ല്ല. ശത്രുവെ കൂട്ടുകാരൻ എന്നു വിചാരിച്ചു സ്നേഹം ആശീൎവ്വാദം ഉപകാരം
പ്രാൎത്ഥനകളേയും പ്രയോഗിച്ച് അവരെ സേവിച്ചും സ്വഭാവസ്നേഹത്തിന്നു
മേല്പെട്ട ആത്മസ്നേഹത്തെ ശീലിച്ചും കൊണ്ടു വൈരിവത്സലനായ ദൈവ
ത്തിന്നു താൻ മകൻ എന്നു കാണിക്കേണ്ടു. ഒടുക്കം വൈദികന്മാർ “ഇത്ര അ
നുഷ്ഠിച്ചാൽ മതി” എന്നു പറയുന്ന വ്യാഖ്യാനത്തെ എല്ലാം തള്ളി തികഞ്ഞ
പിതാവിന്നു തികഞ്ഞ മകനായ്ചമവാൻ (൩ മോ. ൧൧, ൪൪) പൊരുതുകൊള്ളേ
ണ്ടതു. പാപികളും കാട്ടുന്ന ഒരു മമത ശിഷ്യൎക്ക് പോരാ. മഹോന്നതന്റെ മ
ക്കൾ ആകുവാനുള്ള കരുണ അവൎക്ക ലഭിച്ച പ്രകാരം ലോകത്തിന്നു കാട്ടേണ്ടു.

ƒ

MATT. VI.

1 Take heed that ye do not your alms before men, to be seen of them: otherwise ye have no reward of your Father which is in heaven. 2 Therefore when thou doest thine alms, do not sound a trumpet before thee, as the hypo- crites do in the synagogues and in the streets, that they may have glory of men. Verily I say unto you, They have their reward. 3 But when thou doest alms, let not thy left hand know what thy right hand doeth: 4 That thine alms may be in secret: and thy Father which seeth in secret himself shall reward thee openly. 5 And when thou prayest, thou shalt not be as the hypocrites are: for they love to pray standing in the synagogues and in the corners of the streets, that they may be seen of men. Verily I say unto you, They have their reward. 6 But thou, when thou prayest, enter into thy closet, and when thou hast shut thy door, pray to thy Father which is in secret; and thy Father which seeth in secret shall reward thee openly. 7 But when ye pray, use not vain repetitions, as the heathen do: for they think that they shall be heard for their much speaking. 8 Be not ye therefore like unto them: for your Father knoweth what things ye have need of, before ye ask him. 9. After this manner therefore pray ye: Our Father which art in heaven, Hallowed be thy name. 10 Thy kingdom come. Thy will be done in earth, as it is in heaven. 11. Give us this day our daily bread. 12 And forgive us our debts, as we forgive our debtors. 13 And lead us not into temptation, but deli- ver us from evil: For thine is the kingdom, and the power, and the glory, for ever. Amen. 14 For if ye forgive men their trespasses, your heavenly Father will also forgive you: 15 But if ye forgive not men their trespasses, neither will your Father forgive your trespasses. 16 Moreover when ye fast, be not, as the hypocrites, of a sad countenance: for they disfigure their faces, that they may appear unto men to fast. Verily I say unto you, They have their reward.

17 But thou, when thou fastest, anoint thine head, and wash thy face; 18 That thou appear not unto men to fast, but unto thy Father which is in secret: and thy Father, which seeth in secret, shall reward thee openly. 19 Lay not up for yourselves treasures upon earth, where moth and rust doth corrupt, and where thieves break through and steal: 20 But lay up for yourselves treasures in heaven, where neither moth nor rust doth cor- rupt, and where thieves do not break through nor steal: 21 For where your treasure is, there will your heart be also. 22 The light of the body is the eye: if there- fore thine eye be single, thy whole body shall be full of light. 23 But if thine eye be evil, thy whole body shall be full of darkness. If therefore the light that is in thee be darkness, how great is that darkness! 24 No man can serve two masters: for either he will hate the one, and love the other: or else he will hold to the one, and despise the other. Ye cannot serve God and mammon. 25 Therefore I say unto you, Take no thought for your life, what ye shall eat, or what ye shall drink; nor yet for your body, what ye shall put on. Is not the life more than meat, and the body than raiment? 26 Behold the fowls of the air: for they sow not, neither do they reap, nor gather into barns; yet your heavenly Father feedeth them. Are ye not much better than they? 27. Which of you by taking thought can add one cubit unto his stature? 28 And why take ye thought for raiment? Consider the lilies of the field, how they grow; they toil not, neither do they spin: 29 And yet I say unto you, That even Solomon in all his glory was not arrayed like one of these. 30. Wherefore, if God so clothe the grass of the field, which to day is, and to morrow is cast into the oven, shall he not much more clothe you, O ye of little faith? 31. Therefore take no thought, saying, What

[ 175 ] Matt. VI.

shall we eat? or, What shall we drink? or, Where Withal shall We be clothed? 32 (For after all these things do the Gentiles seek:) for your heavenly Father knoweth that ye have need of all these things. 33 But seek ye first the kingdom of God, and

his righteousness; and all these things shall be added unto you. 34 Take therefore no thought for the morrow: for the morrow shall take thought for the things of itself. Sufficient unto the day is the evil thereof.

പിന്നെ നീതിയുടെ സകല അഭ്യാസത്തിലും പുറമേ ഉള്ള കാഴ്ചയല്ല, ദൈ
വം കാണാകുന്ന വസ്തുത തന്നെ സാരം എന്നു കാട്ടുവാൻ (൬, ൧—൧൮)
ധൎമ്മം പ്രാൎത്ഥന ഉപവാസം ഈ മൂന്നിനേയും വിവേചിച്ചു. ആരോടും അറി
യിക്കാതെ കണ്ടും താനും വേഗത്തിൽ മറന്നു വിട്ടും ദൈവത്തിന്നു എന്നുവെ
ച്ചു മുട്ടുള്ളവൎക്ക് കൊടുക്കെണം.

പ്രാൎത്ഥനയും നിരത്തിൽ കാണുന്ന നിസ്കാരമായിട്ടല്ല, ദൈവം മാത്രം
കണ്ടു കേട്ടു കൊൾ്വാൻ തന്നെ രഹസ്യത്തിൽ ആകേണ്ടു. മന്ത്രജപത്താൽ
ദൈവത്തെ ഹേമിക്കയുമല്ല ആവശ്യമുള്ളതിനെ മുമ്പിൽ തന്നെ അറിയുന്ന
പിതാവെ ഓൎപ്പിക്ക അത്രെ പ്രാൎത്ഥന ആകുന്നതു. സകല പ്രാൎത്ഥനയുടെ മാ
തൃക തന്നെ കൎത്തൃപ്രാൎത്ഥന: ക്രിസ്തോപദേശവും ദേവവാഗ്ദത്തവും മനു
ഷ്യാപേക്ഷയും എല്ലാം അതിൽ അടങ്ങിയതു. നാം എല്ലാവൎക്കും പിതാവായി
വാനങ്ങളിൽ വാഴുന്നവനെ വിളിച്ച ശേഷം ൩. അപേക്ഷകളാൽ അഛ്ശനെ
ഭൂമിയിലേക്കു വരുത്തുകയും, നാലിനാൽ താൻ ഇവിടെനിന്നു അഛ്ശനോളം
കരേറുകയും തന്നെ പ്രമാണം. ദൈവം ഭൂമിയിലും ഉണ്ടു എങ്കിലും പല ദുൎമ്മ
തങ്ങളാൽ അവന്റെ നാമത്തിന്നു ദൂഷ്യവും തിരുലക്ഷണങ്ങൾ്ക്കു മറവും വരി
കയാൽ ആ നാമം വിശുദ്ധമായ്വിളങ്ങേണ്ടതിന്നു യാചിക്കെയാവു. മനുഷ്യർ
ആ നാമത്തെ പ്രതിഷ്ഠിച്ചാൽ (യശ. ൨൯, ൨൩; ൧പേത്ര. ൩, ൧൫) ദേവരാജ്യം
വാനങ്ങളിൽനിന്നു ഭൂമിയിൽ വരുന്നു, സകല ഹൃദയവും അവന്റെ സിംഹാ
സനവും ആകും. സാത്താൻ എത്ര വിരോധിച്ചാലും ഈ രാജ്യം തന്നെ വരേ
ണ്ടു. പിന്നെ എല്ലാവരും സ്വൎഗ്ഗസ്ഥന്മാർ എന്ന പോലെ ദേവഹിതം ചെയ്ക
യാൽ ഭൂമിയും വാനമായി ചമയേണ്ടു. ഇപ്രകാരം പിതാവിൻ നാമം, പുത്ര
ന്റെ രാജത്വം, ആത്മാവിൻ വ്യാപാരം, ഈ മൂന്നിന്നായി പ്രാൎത്ഥിച്ച ശേഷം
താന്തനിക്കായി അപേക്ഷിക്ക. എന്തെന്നാൽ മക്കളുടെ ഭാവത്തിന്നു പറ്റുന്ന
ആഹാരം ഇന്നു തരേണമേ എന്നുള്ളതാൽ പിതാവു ദേഹിദേഹങ്ങൾ്ക്ക അവ
സ്ഥെക്കു തക്കവണ്ണം തൃപ്തിവരുത്തുന്ന പ്രകാരം എല്ലാം അടങ്ങി ഇരിക്കുന്നു.
അത് ഇന്നു തന്നെ വേണ്ടതു. പിന്നെ നാളെക്കല്ല ഇന്നലേത്തതിന്നു വിചാ
രം വേണം: കടങ്ങളെ പിതാവ് ഇളെച്ചു തന്നിട്ടും എണ്ണമില്ലാത്തത് ഓൎമ്മയിൽ
വന്നു ബാധിക്കുന്നുണ്ടു, സഹോദരുടെ കുറ്റങ്ങളാലും പീഡ ജനിക്കുന്നു. ആ
കയാൽ ക്ഷമിപ്പാൻ മനസ്സു തനിക്കു തോന്നെണം എന്നും, താൻ ക്ഷമിപ്പാൻ
കൂടിയതിനാൽ ദേവക്ഷമ മനസ്സിൽ അധികം തെളിഞ്ഞു അനുഭവമായി വരേ
ണം എന്നും യാചിക്ക. കഴിഞ്ഞ കാലത്തിന്നു ദേവകരുണ വന്നതു പോലെ
ഭാവിക്കു കൂടേ വേണം എന്നു കണ്ടു പാപസൈന്യത്തെ ഭയപ്പെട്ടും കൊണ്ടു
താൻ ദൈവത്തെ പരീക്ഷിച്ചു പോകയും അതിന്നു ന്യായശിക്ഷയാൽ താൻ
പരീക്ഷയിൽ ഏല്പിക്കപ്പെടുകയും അരുതേ എന്നു വിളിച്ച ഉടനെ അച്ശൻ [ 176 ] മനസ്സലിഞ്ഞു ദുഷ്ടനിൽനിന്നും സകല ദോഷത്തിൽനിന്നും തന്നേയും സൎവ്വ
സഭയേയും ഉദ്ധരിക്കേണമേ എന്നു പ്രാൎത്ഥനയുടെ തീൎപ്പു. അന്ത്യവാചക
ത്തെ യോഗ്യമുള്ള സ്തുതിക്കായിട്ടു (൧ നാൾ. ൨൯, ൧൧; ൨തിമ. ൪, ൧൮) ശി
ഷ്യന്മാർ പിന്നെ ചേൎത്തു എന്നു തോന്നുന്നു. ആമെൻ എന്നതു വാഗ്ദത്തസ്ഥി
രതയെ ഓൎപ്പിച്ചു നിവൃത്തിയുടെ നിശ്ചയത്തെ കാട്ടുന്നു. ഇപ്രകാരം പ്രാൎത്ഥി
ക്കുമ്പോൾ ഒക്കയും (മാൎക്ക. ൧൧, ൨൫ ƒ.) സകല മനുഷ്യരോടും ക്ഷമിച്ചിണങ്ങി
വന്ന പ്രകാരം ഒരു ബോധം വേണം, അല്ലാഞ്ഞാൽ പ്രാൎത്ഥന വ്യൎത്ഥം എ
ന്നറിക.

പിന്നെ ഉപവാസം പാപപരിഹാരദിവസത്തിൽ മാത്രം ധൎമ്മപ്രകാരം
ആചരിക്കേണ്ടതു (൩ മോ. ൧൬, ൨൯). യഹൂദരോ അതു പുണ്യവൎദ്ധനം എ
ന്നു നിരൂപിച്ചു ആഴ്ചവട്ടത്തിൽ രണ്ടും നാലും ദിവസം നോറ്റു, വേഷത്തി
ലും മറ്റും ഉപേക്ഷ നടിച്ചു തങ്ങടെ വൈരാഗ്യശക്തിയെ കാട്ടി നടന്നു. ഈ
വക സന്ന്യാസം എല്ലാം പരബോധം വരുത്തുവാനായി ചെയ്തതാകയാൽ ദോ
ഷമത്രെ എന്നു യേശു കാണിച്ചു ദൈവത്തിന്നായി മാത്രം സന്തോഷത്തോ
ടെ ആചരിപ്പാൻ ഉപദേശിച്ചു.

വൈരാഗ്യലക്ഷണങ്ങളോടു പലപ്പോഴും പ്രപഞ്ച സക്തി ചേരുകയാൽ
യേശു ഏകാഗ്രമായ കണ്ണിന്റെ നിത്യഭാഗ്യവും മമ്മോനെ സേവിച്ചും നാളെ
ക്കു കരുതികൊണ്ടും ഇരിക്കുന്ന ഹൃദയത്തിന്റെ ചാപല്യവും വൎണ്ണിച്ചു (൬,
൧൯—൩൪. ലൂക്ക. ൧൨, ൨൨—൩൧), നാം ദേവരാജ്യത്തേയും നീതിയേയും ഏ
കമായ പുരുഷാൎത്ഥം ആക്കിയാൽ ശേഷം എല്ലാം കൂടെ കിട്ടും എന്നു കല്പിച്ചു. g.

MATT. VII. 1 Judge not that ye be not judged. 2 For with what judgment ye judge, ye shall be judged: and with what measure ye mete, it shall be measured to you again. 3 And why beholdest thou the mote that is in thy brother's eye, but con- siderest not the beam that is in thine own eye? 4. Or how wilt thou say to thy brother, Let me pull out the mote out of thine eye; and, behold, a beam is in thine own eye? 5 Thou hypocrite, first cast out the beam out of thine own eye; and then shalt thou see clearly to cast out the mote out of thy brother’s eye. 6 Give not that which is holy unto the dogs, neither cast ye your pearls before swine, lest they trample them under their feet, and turn again and rend you.

LUKE VI. 37. Judge not, and ye shall not be judged: condemn not, and ye shall not be condemned: forgive, and ye shall be forgiven: 38 Give, and it shall be given unto you; good measure, pressed down, and shaken together, and running over, shall men give into your bosom. For with the same measure that ye mete withal it shall be measured to you again. 39 And he spake a parable unto them, Can the blind lead the blind? shall they not both fall into the ditch? 40 The disciple is not above his master: but every one that is perfect shall be as his master. 41 And why beholdest thou the mote that is in thy brother’s eye, but perceivest not the beam that is in thine own eye? 42 Either how canst thou say to thy brother, Brother, let me pull out the mote that is in thine eye, when thou thyself beholdest not the beam that is in thine own eye? Thou hypocrite, cast out first the beam out of thine own eye, and then shalt thou see clearly to pull out the mote that is in thy brother's eye.

ഇപ്രകാരം പറീശന്മാരിലും കണ്ട (ലൂക്ക, ൧൬, ൧൪) ദ്രവ്യാഗ്രഹത്തെ ആ
ക്ഷേപിച്ച ശേഷം ഇവർ കൂട്ടുകാരുടെ കണ്ണിലേ കരടും കണ്ടു മടിയാതെ വി
സ്തരിച്ചു കൊള്ളുന്ന കുരുടന്മാരത്രെ, ആകയാൽ സഹോദരന്മാരെ വെറുതെ
തള്ളുമ്പോൾ ബലിമാംസങ്ങളെ നായ്ക്കൾ്ക്കും സഭാസംസൎഗ്ഗത്തിന്റെ നന്മക
ളെ പന്നികൾ്ക്കും ചാടിക്കളവാൻ അവർ മടിക്കയില്ല എന്നും, ഇതിന്റെ ഫലം [ 177 ] അന്തഃകലഹങ്ങളാൽ കള്ള ഇടയന്മാൎക്കു തന്നെ നാശം എന്നും കാട്ടിയതു. എ
ന്നാൽ വിധിക്കയും ശപിക്കയും ചെയ്യാതെ ക്ഷമിക്കയിലും കൊടുക്കുന്നതിലും
രസിച്ചാൽ ഇങ്ങിനെത്തവന്നു പ്രതിഫലമായി സകലവും നിറഞ്ഞും വഴി
ഞ്ഞും ലഭിക്കും (ലൂക്ക.)

പിന്നെ പറീശന്മാരെ പതുക്കെ ആക്ഷേപിപ്പാൻ ഒർ ഉപമ പറഞ്ഞു.
കുരുടനെ നടത്തുന്ന കുരുടൻ കുഴിയിൽ വീഴുകേ ഉള്ളു. നിങ്ങളും കള്ളഗുരുക്ക
ന്മാരെ അനുസരിച്ചാൽ അവരേക്കാൾ ഉത്തമന്മാർ അല്ല സമന്മാർ അത്രെ
ആകും (ലൂക്ക.).

h.

MATT. VII.

7 Ask, and it shall be given you; seek, and ye shall find; knock, and it shall be opened un- to you: 8 For every one that asketh receiveth; and he that seeketh findeth; and to him that knock- eth it shall be opened. 9 Or what man is there of you, whom if his son ask bread, will he give him a stone? 10 Or if he ask a fish, will he give him a ser- pent? 11. If ye then, being evil, know how to give good gifts unto your children, how much more

shall your Father which is in heaven give good things to them that ask him? 12. Therefore all things whatsoever ye would that men should do to you, do ye even so to them: for this is the law and the prophets. 13 Enter ye in at the strait gate: for wide is the gate, and broad is the way, that leadeth to destruction, and many there be which go to thereat: 14. Because strait is the gate, and narrow is the way, which leadeth unto life, and few there be that find it.

i

MATT. VII. 15 Beware of false prophets, which come to you in sheep’s clothing, but inwardly they are ravening wolves. 16 Ye shall know them by their fruits. Do men gather grapes of thorns, or figs of thistles? 17 Even so every good tree bringeth forth good fruit; but a corrupt tree bringeth forth evil fruit. 18 A good tree cannot bring forth evil fruit, neither can a corrupt tree bring forth good fruit. 19 Every tree that bringeth not forth good fruit is hewn down, and cast into the fire. 20 Wherefore by their fruits ye shall know them. 21 Not every one that saith unto me, Lord, Lord, shall enter into the kingdom of heaven; but he that doeth the will of my Father which is in heaven. 22 Many will say to me in that day, Lord, Lord, have We not prophesied in thy name? and in thy name have cast out devils? and in thy name done many wonderful works? 23 And then will I profess unto them, I never knew You: depart from me, ye that work iniquity. 24. Therefore whosoever heareth these sayings of mine, and doeth them, I will liken him unto a wise man, which built his house upon a rock: 25 And the rain descended, and the floods came, and the winds blew, and beat upon that house; and it fell not: for it was founded upon a rock. 26 And every one that heareth these sayings of mine, and doeth them not, shall be likened unto a foolish man, which built his house upon the sand: 27 And the rain descended, and the floods came, and the winds blew, and beat upon that house; and it fell: and great was the fall of it. 28 And it came to pass, when Jesus had ended these sayings, the people were astonished at his doctrine: 29 For he taught them as one having authority, and not as the scribes.

LUKE VI. 43 For a good tree bringetih not forth corrupt fruit; neither doeth a corrupt tree bring forth good fruit. 44. For every tree is known by his own fruit. For of thorns men do not gather figs, nor of a bramble bush gather they grapes. 45. A good man out of the good treasure of his heart bringeth forth that which is good; and an evil man out of the evil treasure of his heart bringeth forth that which is evil: for of the abundance of the heart his mouth speaketh. 46 And why call ye me, Lord, Lord, and do not the things which I say? 47 Whosoever cometh to me, and heareth my sayings, and doeth them, I will shew you to whom he is like: 48. He is like a man which built an house, and digged deep, and laid the foundation on a rock: and When the flood arose, the stream beat vehemently upon that house, and could not shake it: for it was found- ed upon a rock. 49 But he that heareth, and doeth not, is like a man that without a foundation built an house upon the earth; against which the stream did beat vehemently, and immediately it fell; and the ruin of that house was great.

[ 178 ] ഇപ്രകാരം യേശു ഒന്നാം ഭാഗത്തിൽ (മത്ത. ൫, ൨—൧൬) സ്വൎഗ്ഗരാജ്യ
ത്തിൽ സാധുക്കൾക്കുള്ള പുതുഭാഗ്യത്തെ അറിയിച്ചു കൊടുക്കയും, പറീശനീ
തിയിൽനിന്നു എല്ലാം സൂക്ഷിച്ചു കൊള്ളേണ്ടത് എന്നു ൨ാം അംശത്തിൽ (൫,
൧൭—൭,൬) ഉപദേശിക്കയും ചെയ്ത ശേഷം ഇപ്പോൾ മൂന്നാമതിൽ (൭, ൭—
൨൯) ദുൎമ്മാൎഗ്ഗത്തെ ഒഴിച്ചു നല്ല വഴിയെ വരിക്കേണ്ടുന്ന പ്രകാരത്തെ കാ
ട്ടികൊടുക്കുന്നു. യാചിക്ക തിരയുക മുട്ടുക ഇതത്രെ ദേവനീതിയെ സാധിപ്പാ
നുള്ള വഴി. ആയ്തു ദൈവത്തോടു ചെയ്യുമ്പോൾ മനുഷ്യരുടെ സങ്കടങ്ങളേയും
ബുദ്ധിമുട്ടുകളേയും ഗ്രഹിച്ചു തന്റെത് എന്ന പോലെ വിചാരിക്കയും വേ
ണ്ടതു. പിന്നെ ആ രണ്ടിന്നായി ഉത്സാഹിക്കുന്നളവിൽ രണ്ടിനെ ഒഴിക്കേണം.
ആയ്ത് എന്തെന്നാൽ “നാട് ഓടുമ്പോൾ നടുവെ” എന്നല്ല, ഭൂരിപക്ഷത്തെ വി
ട്ടു വിസ്താരം കുറഞ്ഞ വഴിയിൽ കൂടി നടക്കയത്രെ നല്ലതു. പിശാചിന്റെ ചേ
കവരായ ഉപദേഷ്ടാക്കന്മാരെ വാക്കും ഭാവവും പ്രമാണിക്കാതെ ഫലങ്ങളാൽ
തിരിച്ചറിഞ്ഞു വിടുകയും വേണം. വൃക്ഷം തന്റെ സാരത്തിൽനിന്നു ഫലം
ജനിപ്പിക്കുന്നതു പോലെ മനുഷ്യന്റെ ഹൃദയത്തിൽ പൊങ്ങിവരുന്ന ഭാവ
സാരം തന്നെ അവന്റെ വാക്കു മുതലായ ക്രിയകളെ പുറപ്പെടീക്കുന്നു. ആ
കയാൽ കൎത്തൃജനം ആകുവാൻ മനസ്സുള്ളവർ കൎത്തൃവചനം ഹൃദയത്തിൽ കാ
ത്തു സകല ക്രിയെക്കും ഉറവാക്കേണ്ടു. ഇതേ പ്രമാണം. ഹൃദയം ചേരാത്ത
സ്വീകാരവും സേവയും എല്ലാം വ്യൎത്ഥമത്രെ. ക്രിസ്തനാമത്തിൽ പ്രവചിക്ക,
ഭൂതങ്ങളെ ആട്ടുക, ശക്തികളെ പ്രവൃത്തിക്ക ഇത്യാദി ക്രിയകൾ ഓരോന്നു ശു
ഭമായി വന്നെങ്കിലും ഒരുവൻ സാക്ഷാൽ പിതാവിൻ ഇഷ്ടം ചെയ്തുവോ ഇ
ല്ലയോ എന്ന് അന്ത്യദിവസത്തിൽ മാത്രം തെളിഞ്ഞു വരും. ആകയാൽ ബു
ദ്ധിമാനായ ശിഷ്യൻ വചനം കേട്ട ഉടനെ ആഴ കുഴിച്ചു (ലൂക്ക.), യേശു മശീ
ഹ എന്ന പാറെക്ക് എത്തി അടിസ്ഥാനം ഇട്ടാൽ മഴയും കൊടുങ്കാറ്റും ഉള്ള ദു
ഷ്കാലങ്ങളിലും ഭവനത്തിന്നു ഛേദം വരികയില്ല. ജഡപ്രകാരമുള്ള ഇസ്രയേ
ലോ നാമശിഷ്യനോ വചനത്തെ കേട്ടിട്ടും കാത്തുകൊള്ളാതെ ഇരുന്നാൽ കൊ
ടുങ്കാറ്റുള്ള സമയത്തു ഭൂമി കുലുങ്ങുമാറുള്ള വീഴ്ച സംഭവിക്കേ ഉള്ളു.

ഇങ്ങിനെ യേശു പൎവ്വതപ്രസംഗത്തെ തീൎത്തു, വൈദികരെ പോലെ അ
ല്ല അധികാരം ഉള്ളവനായി ഉപദേശിക്കകൊണ്ടു എല്ലാവൎക്കും വിസ്മയം ജ
നിപ്പിക്കയും ചെയ്തു.

§ 82.

A LEPER HEALED.

കുഷ്ഠരോഗശാന്തി.

MATT. VIII. 1. When he was come down from the mountain, great multi- tudes followed him. 2 And, behold, there came a leper and worshipped him, say- ing, Lord, if thou

MARK I. 40 And there came a leper to him, beseeching him, and kneeling down to him, and saying unto him, If thou wilt, thou canst make me clean. 41 And Jesus, moved with compassion, put forth his hand, and touched him, and saith unto him, I will; be thou clean. 42 And as soon as he had spoken,

LUKE V. 12 And it came to pass, when he was in a certain city, behold a man full of leprosy: who seeing Jesus fell on his face, and besought him, saying, Lord, if thou wilt, thou canst make me clean. 13 And he put forth his hand,

[ 179 ]

Matt. VIII. wilt, thou canst make me clean. 3 And Jesus put forth his hand, and touched him, saying, I will; be thou clean. And immediately his leprosy was cleansed. 4 And Jesus saith unto him, See thou tell no man; but go thy way, shew thyself to the priest, and offer the gift that Moses commanded, for a testi- mony unto them.

Mark I. immediately the leprosy departed from him, and he was cleansed. 43 And he straitly charged him, and forth with sent him away; 44 And saith unto him, See thou say no- thing to any man: but go thy way, shew thyself to the priest, and offer for thy cleansing those things which Moses commanded, for a testimony unto them. 45 But he went out, and began to publish it much, and to blaze abroad the matter, insomuch that Jesus could no more openly enter into the city, but was without in desert places: and they came to him from every quarter.

Luke V. and touched him, saying, I will: be thou clean. And immediately the leprosy departed from him. 14 And he charged him to tell no man: but go and shew thy- self to the priest, and offer for thy cleansing, according as Moses commanded, for a testimony unto them. 15 But so much the more Went there a fame abroad of him: and great multitudes came together to hear, and to be healed by him of their infirmities. 16 And he withdrew himself into the wilderness, and prayed.

അനന്തരം യേശു മലയിൽനിന്നു ഇറങ്ങിയാറെ വളരെ പുരുഷാരങ്ങൾ
അവനെ പിഞ്ചെന്നു. എന്നാൽ ഒരു ഗലീലപട്ടണത്തിൻ സമീപത്തുനിന്നു
(ലൂക്ക.) ഒരു കുഷ്ഠരോഗി വിളിച്ചു, പിന്നെ അടുക്കെ വന്നു സാഷ്ടാംഗം വണ
ങ്ങി, നിനക്കു മനസ്സ് ഉണ്ടെങ്കിൽ എന്നെ ശുദ്ധനാക്കുവാൻ കഴിയും എന്ന്
അപേക്ഷിച്ചു. യേശു ഉള്ളം കനിഞ്ഞു (മാൎക്ക.) കൈയും നീട്ടി അവനെ തൊട്ടു,
മനസ്സുണ്ടു ശുദ്ധനാക എന്നു കല്പിച്ചു, കുഷ്ഠം വിട്ടു മാറുകയും ചെയ്തു. എന്നാ
റെ യേശു (അശുദ്ധനെ തൊട്ട സംഗതിയാൽ) മനസ്സ് കുറയ ഇളകി അവ
നെ നീക്കി (മാൎക്ക.), ആരോടും ഒന്നും പറയരുത്, അഹരോന്യരെ ചെന്നു കണ്ടു
ബലികഴിച്ചു (൩ മോ. ൧൩ ) സഭയോടു ചേരുവാൻ സമ്മതം വരുത്തേണം എ
ന്നു കല്പിച്ചു വിട്ടയച്ചു. ആയാൾ കല്പിച്ചപ്രകാരം അനുസരിയാതെ യേശു
തൊട്ടതും കൂടെ പ്രസിദ്ധമാക്കിയതിനാൽ അക്ഷരസേവകന്മാരിൽ അശുദ്ധി
ശങ്ക ജനിക്കാതെ ഇരിക്കേണ്ടതിന്നു യേശു പട്ടണത്തിൽ പ്രവേശിക്കാതെ
(മാൎക്ക.) ഏകാന്തത്തിൽ മാറി പ്രാൎത്ഥിച്ചു വസിച്ചു. അത് ഏഴുദിവസം തന്നെ
യോ (൩ മോ. ൧൩, ൪), അല്ല പക്ഷേ ആ നാൾ മാത്രമോ എന്ന് അറിയാ. എ
ങ്കിലും സങ്കടക്കാർ പലരും അതു കൂട്ടാക്കാതെ എവിടെനിന്നും വന്നു അവ
നോടു രോഗശാന്തിയെ അന്വേഷിക്കയും ചെയ്തു (മാൎക്ക. ലൂക്ക).

§ 83.

HIS FRIENDS GO OUT TO LAY HOLD ON HIM.

ചേൎച്ചക്കാർ യേശുവെ പിടിപ്പാൻ നോക്കിയതു.

MARK III.

19 . . . and they went into an house. 20 And the multitude cometh together again, so that they could not so much as eat bread.

21 And when his friends heard of it, they went out to lay hold on him: for they said, He is beside himself.

യേശു മലയിൽ കരേറി ൧൨ അപോസ്തലരെ വരിച്ച് എന്നു വൎണ്ണിച്ച
തിൽ പിന്നെ (൩, ൧൩ ƒƒ.) മാൎക്ക. പൎവ്വതപ്രസംഗത്തിൻ വസ്തുതയെ അറി
യിക്കാതെ, ഗുരു ശിഷ്യരുമായി “വീട്ടിൽ” (കഫൎന്നഹൂമിൽ എന്നു തോന്നുന്നു)
എത്തീട്ടു സംഭവിച്ച ഒർ അവസ്ഥയെ വിവരിക്കുന്നു. അതെന്തന്നാൽ പൎവ്വ
തപ്രസംഗത്തിനു മുമ്പിലും പിമ്പിലും കുഷ്ഠശാന്തിയായ ശേഷവും (§ ൮൨) [ 180 ] യേശുവെ വിടാതെ പിഞ്ചെന്നുകൊണ്ടിരുന്ന പുരുഷാരങ്ങൾ അവന്റെ ഒ
പ്പം, കഫൎന്നഹൂമിൽ എത്തി, ഭക്ഷിപ്പാൻ പോലും വഹിയാത്തവണ്ണം പിന്നേ
യും അകമ്പുറം തിങ്ങി നിന്നിരുന്നു. എന്നാൽ പണ്ടു യാക്കോബിൻ കിണ
റ്റിന്നരികിൽ എന്ന പോലെ (§ ൫൮) യേശു ഇപ്പോഴും തീനും കൂടിയും മറന്നു
പുറത്തു ചെന്നു തളരാതെ സാധുക്കളുടെ ഗുണത്തിന്നായി പ്രയത്നിച്ച് ഉപ
ദേശിച്ചു പോരുകയും ചെയ്തു പോൽ. ഇവ്വണ്ണം ശരീരരക്ഷയെ ഒക്ക ഉപേ
ക്ഷിച്ചു നിത്യം അന്യൎക്ക് വേണ്ടി അദ്ധ്വാനിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്നതു ശുദ്ധ ഭ്രാ
ന്തു എന്നു വെച്ചിട്ടു വീട്ടുകാരിൽ ചിലർ നീരസപ്പെട്ടു പുറത്തു വന്നു ബലാൽ
കാരേണ കൎത്താവിനെ അകത്തേക്കു വലിപ്പാൻ ഭാവിച്ചു. സാക്ഷാൽ അവ
നെ പിടിച്ചു എന്നു കേൾക്കുന്നില്ല താനും. അങ്ങിനെ തുനിഞ്ഞവർ ഇന്ന
വർ എന്നും തിട്ടമായി പറഞ്ഞു കൂടാ. മൂലഭാഷയിൽ പ്രയോഗിച്ച ശബ്ദത്തെ
നോക്കിയാൽ ബന്ധുക്കൾ എന്നും, സ്നേഹിതർ എന്നും ആവു. എന്നാൽ സ
ഹോദരരോ ശിഷ്യരോ ആർ ആയിരുന്നു എങ്കിലും, തികത്തെ സ്നേഹശുശ്രൂഷ
യിൽ ദേഹക്ഷേമസ്വൈരാദിസുഖത്തെ കേവലം മറന്നു ജീവത്യാഗത്തിന്നു
പോലും മുതിൎന്ന കൎത്തൃഭാവം തന്റെവൎക്കും കൂടെ എത്ര അല്പമായി ബോധി
ച്ചുള്ളു എന്നതു ൟ വൃത്താന്തത്താൽ തെളിയുന്നു. അവനിൽ ഭ്രാന്ത് ഇളകി
എന്ന് ഇവിടെ പഴിച്ചതും, കഷ്ടാനുഭവം സംബന്ധിച്ചു “അതരുതു, നിണ
ക്ക് അങ്ങിനെ വരികയില്ല” എന്നു പേത്രൻ പിന്നേതിൽ ഗുരുവെ ശാസിച്ച
തും (മത്ത. ൧൬, ൨൨) അതേ ജന്ധഭാവത്തിൽനിന്നു ഉത്ഭവിച്ചതു സ്പഷ്ടം.

§ 84.

THE CENTURION’S SERVANT HEALED.

ശതാധിപദാസനെ സൌഖ്യമാക്കിയതു.

MATT. VIII. 5 And when Jesus was entered into Caper- naum, there came unto him a centurion, beseeching him, 6 And saying, Lord, my servant lieth at home sick of the palsy, grievously tormented. 7 And Jesus saith unto him, I will come and heal him. 8 Tho centurion answered and said, Lord, I am not worthy that thou shouldest come under my roof: but speak the word only, and my servant shall be healed. 9 For I am a man under authority, having soldiers under me: and I say to this man, Go, and he goeth; and to another, Come, and he cometh; and to my servant, Do this, and he doeth it. 10. When Jesus heard if, he marvelled, and said to them that followed, Verily I say unto you, I have not found so great faith, no, not in Israel. 11 And I say unto you, That many shall come from the east and west, and shall sit down with Abraham, and Isaac, and Jacob, in the kingdom of heaven. 12. But the children of the kingdom shall be

LUKE VII. 1. Now when he had ended all his sayings in the audience of the people, he entered into Capernaum. 2 And a certain centurion’s servant, who was dear unto him, was sick, and ready to die. 3 And when he heard of Jesus, he sent unto him the elders of the Jews, beseeching him that he would come and heal his servant. 4 And when they came to Jesus, they besought him instantly, saying, That he was worthy for whom he should do this: 5 For he loveth our nation, and he hath built us a synagogue. 6. Then Jesus went with them. And when he was now not far from the house, the centurion sent friends to him, saying unto him, Lord, trouble not thyself: for I am not worthy that thou shouldest enter under my roof: 7. Wherefore neither thought I myself worthy to come unto thee: but say in a word, and my servant shall be healed. 8 For I also am a man set under authority, hav- ing under me soldiers, and I say unto one, Go, and he goeth; and to another, Come, and he cometh; and to my servant, Do this, and he doeth it. 9 When Jesus heard these things, he marvel-

[ 181 ]

Matt. VIII. cast out into outer darkness: there shall be weeping and gnashing of teeth. 13 And Jesus said unto the centurion, Go thy way; and as thou hast believed, so be it done unto thee. And his servant was healed in the selfsame hour.

Luke VII. led at him, and turned him about, and said unto the people that followed him, I say unto you, I have not found so great faith, no, not in Israel. 10 And they that were sent, returning to the house, found the servant whole that had been sick.

ഇപ്രകാരം യേശു ഗലീലിയാത്രയിൽനിന്നു മടങ്ങി വന്ന വാൎത്ത കഫൎന്ന
ഹൂമിൽ പരസ്യമായ ഉടനെ നഗരമൂപ്പന്മാർ അവനെ ചെന്നു കണ്ടു ഹെ
രോദാ പടയിലേ ഒരു ശതാധിപന്റെ ദാസന്നു വാതരോഗം അതിക്രമിച്ചു
എന്നും, അവൻ പരദേശി എങ്കിലും യഹൂദപ്രിയനും പള്ളിയെ തീൎത്തു കൊടു
ത്തവനും ആകയാൽ സഹായത്തിന്നു പാത്രം എന്നും അറിയിച്ചു രോഗശാന്തി
ക്ക് അപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ യേശു ഒന്നിച്ചു ചെന്നു. പിന്നെ ആ വിനീതൻ
തന്റെ അയോഗ്യതയെ വിചാരിച്ചു താൻ വരുവാൻ തുനിയാത്തതുമല്ലാതെ
തനിക്കു ൧൦൦ ആൾ അധീനരാകുന്നതു പോലെ ജീവമരണശക്തികൾ എ
ല്ലാം യേശുവിന്റെ ചൊല്ക്കീഴമൎന്ന ചേകവർ അത്രെ എന്നു നിശ്ചയിച്ചു കൊ
ണ്ടു, അടിയന്റെ വീട്ടിൽ വരേണ്ടാ, ഒരു വാക്കു പറഞ്ഞാൽ മതി എന്ന് ആൾ
അയച്ചു പറയിച്ചു. എന്നാറെ യേശു ഇസ്രയേലിലും കാണാത്ത വിശ്വാ
സവലിപ്പം നിമിത്തം അതിശയിച്ചു, കിഴക്കിൽനിന്നും പടിഞ്ഞാറിൽനിന്നും പ
ലരും അബ്രഹാം ഇഛ്ശാക്ക് യാക്കോബ് എന്നവരോടു കൂട സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തിൻ
പന്തിയിൽ ചേരും (മത്ത.), രാജ്യപുത്രന്മാരോ ഏറ്റം പുറത്തുള്ള ഇരുളിലേക്കു
തള്ളപ്പെടും (ലൂക്ക, ൧൩, ൨൮ƒ) എന്നു ചൊല്ലി, ശതാധിപനോടു നീ വിശ്വ
സിച്ച പ്രകാരം നിണക്കു ഭവിക്കട്ടെ എന്നു പറയിച്ചു ഭൃത്യന്നു തൽക്ഷണം
സൌഖ്യം ഉണ്ടാക്കുകയും ചെയ്തു (മത്ത.).

ഈ അതിശയം നടന്നതു പള്ളിയിലേ ഭൂതഗ്രസ്തനേയും പേത്രന്റെ
അമ്മാവിയേയും സ്വസ്ഥമാക്കിയ ശബ്ബത്തിൽ തന്നെ (§ ൮൫) എന്നു നിശ്ച
യിക്കാം. എങ്ങിനെ എന്നാൽ “വൈകുന്നേരം ആയപ്പോൾ”എന്ന കാലസൂ
ക്ഷ്മത്താൽ (മത്ത. ൮, ൧൬) അല്പം മുമ്പെ വിവരിച്ചതും ഒടുക്കം ചൊല്ലിയതും
എല്ലാം ഒരേ ദിവസത്തിൽ സംഭവിച്ചു എന്നു മത്തായി സൂചിപ്പിക്കുന്നു. ശ
താധിപദാസനെ സൌഖ്യമാക്കിയതും മറ്റും (൮, ൫—൧൭) യേശു ചെയ്തതു
കഫൎന്നഹൂമിൽ പ്രവേശിച്ചതിന്നും (൮, ൫) തിരികെ യാത്രയായതിന്നും* (൮,
൧൮) ഇടെക്കുള്ള ദിവസത്തിൽ, എന്നത്രെ ഭാവം. അതുകൂടാതെ ശതാധിപദാ
സനെ സ്വസ്ഥമാക്കിയതിൻ പിറ്റേനാൾ യേശു നയിനിലേ വിധവാപു
ത്രനെ ജീവിച്ചെഴുനീല്പിച്ചു എന്നു ലൂക്ക. (൭, ൧൧) ചൊല്ലിയതിനാലും അന്നു
കഫൎന്നഹൂമിൽ നടന്നതെല്ലാം ഒരേ ദിവസത്തിന്റെ പണി ആയിരുന്നു എ
ന്നു തെളിയുന്നു. ബാധാരോഗശാന്തികൾ പലതും നടന്നിട്ടുള്ള ഈ ശബ്ബത്ത്
പൎവ്വതപ്രസംഗത്തിൻ ശേഷമേ ഉണ്ടായുള്ളു എന്നു മത്തായി അനുസരിച്ചു
വരുന്ന ക്രമം പ്രമാണമായിരിക്കുന്നപ്രകാരം മുമ്പെ ചൊല്ലിയതിനെ (§ ൬൪)
ഒത്തു നോക്ക. [ 182 ] § 85.

SABBATH MIRACLES IN THE SYNAGOGUE AND PETER’S HOUSE.

പള്ളിയിലും കേഫാഗൃഹത്തിലും നടന്ന അതിശയങ്ങൾ.

α) The demoniac in the synagogue healed.

പള്ളിയിലേ ഭൂതോപദ്രവശാന്തി.

MARK I. 23 And there was in their synagogue a man with an unclean spirit; and he cried out, 24 Saying, Let us alone; what have we to do with thee, thou Jesus of Nazareth ? art thou come to destroy us? I know thee who thou art, the Holy One of God. 25 And Jesus rebuked him, saying, Hold thy peace, and come out of him. 26 And when the unclean spirit had torn him, and cried with a loud voice, he came out of him. 27 And they were all amazed, insomuch that they questioned among themselves, saying, What thing is this? what new doctrine is this? for with authority commandeth he even the unclean spirits, and they do obey him. 28 And immediately his fame spread abroad throughout all the region round about Galilee.

LUKE IV. 33 And in the synagogue there was a man, which had a spirit of an unclean devil, and cried out with a loud voice, 34 Saying, Let us alone; what have we to do with thee, thou Jesus of Nazareth? art thou come to destroy us? I know thee who thou art; the Holy One of God. 35 And Jesus rebuked him, saying, Hold thy peace, and come out of him. And when the devil had thrown him in the midst, he came out of him, and hurt him not. 36 And they were all amazed, and spake among themselves, saying, What a word is this! for with authority and power he commandeth the unclean spirits, and they come out. 37 And the fame of him went out into every place of the country round about.

b) Peter’s wife’s mother healed, many others too.

പേത്രന്റെ അമ്മാവി മുതലായവരെ സ്വസ്ഥമാക്കിയതു.

MATT. VIII. 14 And when Jesus was come into Peter’s house, he saw his wife’s mother laid, and sick of a fever. 15 And he touched her hand, and the fever left her: and she arose, and ministered unto them. 16. When the even was come, they brought unto him many that were pos- sessed with devils: and he cast out the spirits with his word, and healed all that were sick: 17 That it might be fulfilled which was spoken by Esaias the prophet, saying, Himself took our infirmities, and bare our sicknesses.

MARK I. 29 And forth with, when they were come out of the synagogue, they en- tered into the house of Simon and Andrew, with James and John. 30 But Simon’s wife’s mother lay sick of a fever, and anon they telI him of her. 31 And he came and took her by the hand, and lifted her up; and immediately the fever left her, and she ministered unto them. 32 And at even, when the sun did set, they brought unto him all that were diseased, and them that were possessed with devils. 33 And all the city was gathered together at the door. 34 And he healed many that were sick of divers diseases, and cast out many devils; and suffered not the de- vils to speak, because they knew him.

LUKE IV. 38 And he arose out of the syn- agogue, and entered into Simon’s house. And Simon’s wife’s mother was taken with a great fever; and they besought him for her. 39 And he stood over her, and rebuked the fever; and it left her and immediately she arose and ministered unto them. 40 Now When the sun was setting, all they that had any sick with divers diseases brought them unto him; and he laid his hands on every one of them, and healed them. 41 And devils also came out of many, crying out, and saying, Thou art Christ the Son of God. And he rebuking them suffered them not to speak: for they knew that he was Christ.

അന്നേത്ത ശബ്ബത്തിൽ യേശു കഫൎന്നഹൂംപള്ളിയിൽ വന്നപ്പോൾ
പെട്ടന്ന് ഒരു ഭൂതഗ്രസ്തൻ “വിടു, നീ ഞങ്ങളെ സംഹരിപ്പാൻ വന്നു, നീ
ദൈവത്തിന്റെ ആ വിശുദ്ധൻ ആകുന്നു പോൽ” എന്നു വിളിച്ചു. യേശുവും
ആ ഭൂതത്തെ മിണ്ടാതാക്കി പുറപ്പെടുവാൻ കല്പിച്ച ഉടനെ അത് ഉറഞ്ഞവ
നെ വലിച്ചു ചേതം വരുത്താതെ (ലൂക്ക.) നിലവിളിയോടെ ഒഴിഞ്ഞു പോയി. [ 183 ] അപ്പോൾ പള്ളിയിൽ ഉള്ളവർ എല്ലാം വിസ്മയിച്ചു, ഭൂതങ്ങളേയും അനുസരി
പ്പിക്കുന്ന ഈ പുതിയ ഉപദേശം എവിടെനിന്ന് എന്നു പറഞ്ഞു അവന്റെ
കീൎത്തിയെ പരത്തി.

യേശു പള്ളിയിൽനിന്നു ൪ ശിഷ്യന്മാരോടു കൂടെ പുറപ്പെട്ടു ശീമോ
ന്റെ വീട്ടിൽ ചെന്നു. അവൻ പക്ഷെ വിവാഹം കഴിപ്പാനായി ബെത്ത്
ചൈദയെ വിട്ടു അടുക്കെ ഉള്ള കഫൎന്നഹൂമിൽ കൂടി ഇരുന്നു (അപോസ്തല
നായ ശേഷവും അവൻ ഗൃഹസ്ഥൻ ആയ്പാൎത്തു, ൧കൊ. ൯,൫), ഭാൎയ്യയുടെ
അമമ്മെക്കു പനി ഉള്ളതു കേട്ടാറെ യേശു അവളുടെ കൈയെ പിടിച്ചു ജ്വര
ത്തെ ശാസിച്ചു (ലൂക്ക.), അവൾ എഴുനീറ്റു യേശുവെ സേവിക്കയും ചെയ്തു.

അസ്തമിച്ചാറെ രോഗികൾ മുതലായ ഊൎക്കാർ എല്ലാം ഭവനത്തെ വള
ഞ്ഞു യേശുവും ഹസ്താൎപ്പണത്താലെ (ലൂക്ക.) എല്ലാവരേയും സ്വസ്ഥമാക്കി,
“നീ ദൈവപുത്രൻ” എന്നു വിളിക്കുന്ന ഭൂതങ്ങളെ ശാസിച്ചു മിണ്ടാതാക്കി നീ
ക്കിയതിനാൽ, നമ്മുടെ ബലക്ഷയങ്ങളെ അവൻ ഏറ്റു വ്യാധികളെ ചുമന്നു
എന്ന പ്രവാചകത്തെ (യശ. ൫൩, ൪ ƒ.) ഒപ്പിക്കയും ചെയ്തു (മത്ത).

§ 86.

THE FOLLOWING DAY’S MARCH TO NAIN.

നയിനിലേ മഹാ കൎമ്മം.

a) Jesus sought by many, declines to stay. A fresh circuit.

യേശുവെ തടുത്തു നിൎത്തുവാൻ നോക്കിയതും, രണ്ടാം ഘോഷണയാത്രയുടെ ആരംഭവും.

MARK I. 35 And in the morning, rising up a great while before day, he went out, and departed into a solitary place, and there prayed. 36 And Simon and they that were with him followed after him. 37 And when they had found him, they said unto him, All men seek for thee. 38 And he said unto them, Let us go into the next towns, that I may preach there also: for therefore came I forth. 39 And he preached in their synagogues throughout all Galilee, and cast out devils.

LUKE IV. 42 And when it was day, he depart- ed and went into a desert place: and the people sought him, and came unto him, and stayed him, that he should not depart from them. 43 And he said unto them, I must preach the kingdom of God to other cities also: for therefore am I sent. 44 And he preached in the syna- gogues of Galilee.

b) The widow’s son at Nain raised.

നയിനിലേ വിധവാപുത്രനെ ജീവിപ്പിച്ചതു.

LUKE VII.

11 And it came to pass the day after, that he went into a city called Nain; and many of his disciples went with him, and much people. 12 Now when he came nigh to the gate of the city, behold, there was a dead man carried out, the only son of his mother, and she was a widow: and much people of the city was with her. 13 And when the Lord saw her, he had compassion on her, and said unto her, Weep not.

14 And he came and touched the bier: and they that bare him stood still. And he said, Young man, I say unto thee, Arise. 15 And he that was dead sat up, and began to speak. And he delivered him to his mother. 16 And there came a fear on all: and they glorified God, saying, That a great prophet is risen up among us; and, That God hath visited his people. 17 And this rumour of him went forth through- out all the region round about.

[ 184 ] ഈ ജയദിവസം കഴിഞ്ഞാറെ യേശു നന്ന രാവിലെ പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ ഏ
കാന്തത്തിൽ ചെന്നു പാൎത്തു. പിന്നെ പുരുഷാരം ശീമോനേയും മറ്റും മുട്ടിച്ച്
അന്വേഷണം കഴിച്ചു യേശുവെ കണ്ടപ്പോൾ ഈ ഊരിൽ പാൎക്കേണം എ
ന്നു വളരെ അപേക്ഷിച്ചു, തങ്ങളെ വിട്ടുപോകാത്തവണ്ണം അവനെ നിറുത്തു
കയും ചെയ്തു. അതിനാൽ അവൻ നചറക്കാരുടെ അവിശ്വാസം ഓൎത്തു സ
ന്തോഷിച്ചു എങ്കിലും മറ്റേ ഊരുകളിലും ദേവരാജ്യത്തെ അറിയിപ്പാൻ എനി
ക്കു നിയോഗം ഉണ്ടെന്നു ചൊല്ലി താമസിയാതെ യാത്രയാകയും ചെയ്തു.

ഇത്രമേൽ ബദ്ധപ്പെട്ടു കഫൎന്നഹൂമിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടതിൻ കാരണമോ,
നാലഞ്ചു കാതം വഴിദൂരവും താബൊർ മലയുടെ തെക്കേ ഭാഗത്തും ഉള്ള നയിൻ
ഗ്രാമത്തിൽ അന്നു പുനരുത്ഥാപനം എന്ന വങ്കാൎയ്യം ചെയ്വാനുണ്ട് എന്നു പി
താവു പുത്രന്നു കാണിച്ചു കൊടുത്തിരുന്നു (യോ. ൫, ൧൯. ൨൦). അതു ശതാ
ധിപദാസനെ സ്വസ്ഥമാക്കിയതിൻ പിറ്റേനാൾ തന്നെ സംഭവിച്ചു എന്നു
ലൂക്ക. (൭, ൧൧) തിട്ടമായി പറയുന്നു. ഇപ്രകാരം കഥാസംബന്ധത്തിൻ സൂ
ക്ഷ്മം അറിഞ്ഞാലെ യേശു കഫൎന്നഹൂംകാരുടെ അപേക്ഷയെ അശേഷം കൂ
ട്ടാക്കാതെ തൽക്ഷണം യാത്രയായതു എന്തിന്നു എന്നു പൂൎണ്ണമായി ഗ്രഹിപ്പാൻ
പാടുള്ളു. അതുപോലെ ഏകാന്തത്തിൽ പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ പോയവനെ ജനങ്ങൾ
പെട്ടന്നു തിരഞ്ഞു, തങ്ങളിൽനിന്നു വാങ്ങി പോകരുതു എന്നു യാചിച്ചു തടുത്ത
തിൻ കാരണവും കൂടെ ഈ സംബന്ധത്താൽ അധികം തെളിഞ്ഞു വരുന്നു.
യേശു ചില ആഴ്ചവട്ടം കഫൎന്നഹൂമിൽ വസിക്കാതെ ഗലീലയിൽ എങ്ങും സ
ഞ്ചരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ, ഇവൻ ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടു നാം വെറുതെ നഷ്ടം തി
രിയുന്നു എന്നും, അവൻ നമ്മോടുള്ളന്നു എത്ര ആദായവും ഭാഗ്യവും ഉണ്ടെ
ന്നും ബോധിച്ചിട്ടു നഗരക്കാർ കാവൽക്കാർ എന്നപോലെ അവനെ സൂക്ഷി
ച്ചു പുതുയാത്രയെ മുടക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചതു.

എന്നാൽ അന്നു പകൽ മുഴുവൻ ഞെരുങ്ങി നടന്നിട്ടു യേശുവും ശിഷ്യ
ന്മാർ പലരും നയിൻ ഊരിന്റെ വാതിലോട് അണയുമ്പോൾ തന്നെ ഒരു
ശവത്തെ ചുമന്നു കൊണ്ടുപോകുന്നവരുടെ കൂട്ടം എതിരിട്ടു വന്നു. ചത്തവ
നോ ഒറ്റ പെറ്റ ഒരു വിധവയുടെ മകൻ തന്നെ. ഉടനെ യേശു അമ്മയോ
ടു “കരയല്ലേ” എന്നു ചൊല്ലി ശവപ്പെട്ടിമേൽ കൈ വെച്ചു നിറുത്തി ബാല്യക്കാ
രനെ ജീവിച്ചെഴുനീല്പിച്ചു തിരികെ അമ്മെക്കു കൊടുക്കയും ചെയ്തു. ഇത്ര പ
രസ്യമായി മരണത്തെ ജയിക്കുന്ന പ്രകാരം യേശു മുമ്പെ കാണിച്ചിട്ടില്ല.
ആകയാൽ പുത്രന്മാരെ ഭയങ്കരമായ മശീഹസേവെക്കായി ഏല്പിച്ചിട്ടുള്ള ശ
ലോമ മറിയ മുതലായ അമ്മമാൎക്കു വിശ്വാസധൈൎയ്യം വൎദ്ധിച്ചതുമല്ലാതെ ഇ
സ്രയേലിന്നു വൈധവ്യകാലം കഴിഞ്ഞു (യശ. ൬൨, ൪) എന്നും, ദൈവം സ്വ
ജനത്തെ ദൎശിക്കേണ്ടുന്ന കാലം ഉദിച്ചു വന്നു എന്നും ഉള്ള ശ്രുതി എവിടയും
പരന്നു പ്രസാദം ജനിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. [ 185 ] § 87.

THE BAPTIST’S MESSAGE FROM PRISON.

സ്നാപകന്റെ ദൂതും ഗുണ വൎണ്ണനവും.

MATT. XI. 2 Now when John had heard in the prison the works of Christ, he sent two of his disciples, 3 And said unto him, Art thou he that should come, or do we look for another? 4 Jesus answered and said unto them, Go and shew John again those things which ye do hear and see: 5 The blind receive their sight, and the lame walk, the lepers are cleansed, and the deaf hear, the dead are raised up, and the poor have the gospel preached to them. 6 And blessed is he, whosoever shall not be offended in me. 7 And as they departed, Jesus began to say unto the multitudes concerning John, What went ye out into the wilderness to see? A reed shaken with the Wind? 8 But what went ye out for to see? A man clothed in soft raiment? behold, they that wear soft clothing are in kings’ houses. 9 But what went ye out for to see? A prophet? yea, I say unto you, and more than a prophet. 10 For this is he, of whom it is written, Behold, I send my messenger before thy face, which shall prepare thy way before thee. 11 Verily I say unto you, Among them that are born of women there hath not risen a greater than John the Baptist: notwith- standing he that is least in the kingdom of heaven is greater than he. 12 And from the days of John the Baptist until now the kingdom of heaven suffereth violence, and the violent take it by force. 13 For all the prophets and the law pro- phesied until John. 14 And if ye will receive it, this is Elias, which was for to come. 15. He that hath ears to hear, let him hear. 16 But whereunto shall I liken this gene- ration? It is like unto children sitting in the markets, and calling unto their fellows, 17 And saying, We have piped unto you, and ye have not danced; we have mourned unto you, and ye have not lamented. 18 For John came neither eating nor drinking, and they say, He hath a devil. 19 The Son of man came eating and drink- ing, and they say, Behold a man gluttonous, and a wine-bibber, a friend of publicans and sinners. But wisdom is justified of her children.

LUKE VII. 18 And the disciples of John shewed him of all these things. 19 And John calling unto him two of his disciples sent them to Jesus, saying, Art thou he that should come? or look we for another? 20 When the men were come unto him, they said, John Baptist hath sent us unto thee, saying, Art thou he that should come? or look We for another? 21 And in that same hour he cured many of their infirmities and plagues, and of evil spirits; and unto many that were blind he gave sight. 22 Then Jesus answering said unto them, Go your way, and tell John what things ye have seen and heard; how that the blind see, the lame walk, the lepers are cleansed, the deaf hear, the dead are raised, to the poor the gospel is preached. 23 And blessed is he, whosoever shall not be offended in me. 24. And when the messengers of John were departed, he began to speak unto the people concerning John, What went ye out into the Wilderness for to see? A reed shaken With the Wind? 25 But what went ye out for to see? A man clothed in soft raiment? Behold, they which are gorgeously apparelled, and live delicately, are in kings’ courts. 26 But what went ye out for to see? A prophet? Yea, I say unto you, and much more than a prophet. 27 This is he, of whom it is written, Behold, I send my messenger before thy face, which shall prepare thy way before thee. 28 For I say unto you, Among those that are born of women there is not a greater prophet than John the Baptist: but he that is least in the kingdom of God is greater than he. 29 And all the people that heard him, and the publicans, justified God, being baptized with the bap- tism of John. 30 But the Pharisees and lawyers rejected the counsel of God against themselves, being not baptized of him. 31 And the Lord said, Whereunto then shall I liken the men of this generation? and to what are they like? 32 They are like unto children sitting in the market- place, and calling one to another, and saying, We have piped unto you, and ye have not danced; we have mourned to you, and ye have not wept. 33 For John the Baptist came neither eating bread nor drinking wine; and ye say, He hath a devil. 34. The Son of man is come eating and drinking; and ye say, Behold a gluttonous man, and a wine- bibber, a friend of publicans and sinners! 35 But wisdom is justified of all her children.

സ്നാപകൻ ആ ശീതകാലത്ത് ഏകദേശം നാലു മാസം തടവിൽ പാൎത്ത
ശേഷം എലീയാവിന്നു വന്നപ്രകാരം (൧ രാജ. ൧൯, ൪ ƒƒ) മനഃപീഡ അസ
ഹ്യമായി വൎദ്ധിച്ചു തുടങ്ങി സംശയഭാവങ്ങൾ ഓരോന്നു ഉദിക്കയും ചെയ്തു.
അതിനാൽ അതിശയിക്കേണ്ടാ: പഴയ നിയമത്തിലേ വീരന്മാൎക്കു സഹിപ്പാ [ 186 ] നല്ല പ്രവൃത്തിപ്പാൻ അധികം വരം കിട്ടിയല്ലോ. പിതാക്കന്മാർ ദൈവത്തോ
ടു സങ്കടപ്പെട്ടു വ്യവഹരിച്ച വചനങ്ങൾ പലതും ഉണ്ടു (൨ മോശ ൧൭, ൪;
യോബ് ൩, ൧; യിറ. വിലാപ. ൩; — മത്ത. ൨൭, ൪൬ കൂടെ നോക്കുക). ആക
യാൽ അവൻ ശിഷ്യന്മാരാൽ (ലൂക്ക.) യേശുവിന്റെ ക്രിയകളെ ചുങ്കക്കാരോടു
കൂടെ ഉള്ള സദ്യമുതൽ നയിനിലേ ഉയിൎപ്പോളം എല്ലാം കേട്ടപ്പോൾ തനിക്കും
ശിഷ്യന്മാൎക്കും പൂൎവ്വനിശ്ചയം ഉറപ്പിച്ചു കിട്ടേണ്ടതിന്നു ൨ പേരെ നിയോഗി
ച്ചു, വരേണ്ടുന്നവൻ നീ തന്നെയൊ, ഞങ്ങൾ മറ്റൊരുവനെ കാത്തിരിക്ക
യോ എന്നു യേശുവോടു ചോദിപ്പിക്കയാൽ തന്റെ സങ്കടത്തെ ഏറ്റു പറഞ്ഞു.

അവരെ യേശു രോഗശാന്തികളെ കാണിച്ചു (ലൂക്ക.), കുരുടർ കാണ്ക, ചെ
വിടർ കേൾ്ക്ക, ഊമർ സ്തുതിക്ക, മുടവർ നടക്ക (യശ. ൩൫, ൩ ƒƒ), കുഷ്ഠാദി അ
ശുദ്ധികൾ മാറുക, ചത്തവർ ജീവിക്ക (ഹജ. ൩൭), സാധുക്കൾ്ക്ക അനു
ഗ്രഹവൎഷം അറിയിക്ക (യശ. ൬൧), മുതലായ പ്രവാചകങ്ങൾ്ക്കു വന്ന നിവൃ
ത്തിയെ കാട്ടി, മശീഹരാജ്യത്തിന്നു മഹാജയങ്ങളും ന്യായവിധികളും അല്ല ക
രുണാപ്രവൃത്തികൾ ആദിസ്വരൂപം എന്നു ബോധം വരുത്തുകയും ചെയ്തു.
പിന്നെ അവൻ യശ. ൮, ൧൪ ഓൎപ്പിച്ചു, എങ്കൽ ഇടറി പോകാത്തവൻ ധ
ന്യൻ എന്നു ചൊല്ലി യോഹനാന്റെ പരീക്ഷാജയത്തേയും ഭാഗ്യത്തേയും
മുന്നറിഞ്ഞു വാഴ്ത്തുകയും ചെയ്തു.

യോഹനാന്യർ വിട്ടു പോയ ശേഷം യേശു കഷ്ടമരണങ്ങളിലും തനിക്കു മു
ന്നടപ്പവനായ മഹാത്മാവെ വൎണ്ണിപ്പാൻ തുടങ്ങി. അവന്റെ ശിഷ്യർ പക്ഷെ
കാറ്റിനാൽ അലയുന്ന മുളയായി തോന്നിയാലും ഗുരുവിൻ സ്വഭാവം അ
ങ്ങിനെ അല്ല, മനുഷ്യരിൽ ദേവദാരു പോലെ ഉറെച്ചെഴുന്നവൻ അത്രെ; ആ
കയാൽ അവൻ മുൻ പറത്തെ സാക്ഷ്യത്തിന്നു നീക്കം വരികയില്ല. അവൻ
രാജവസ്ത്രം ആഗ്രഹിക്കുന്ന മുഖസ്തുതിക്കാരനും അല്ല; ആകയാൽ ഇടപ്രഭു
വോടു ഖണ്ഡിതമായി ഉരെച്ചതിനെ തടവിൽ ലാളിച്ചു പുലമ്പിക്കയില്ല. അ
വൻ മശീഹയെ പ്രവചിച്ചതല്ലാതെ വെളിപ്പെടുത്തിയവനും ആകയാൽ പ്ര
വാചകരിലും സ്ത്രീകളിൽനിന്നു ജനിച്ച എല്ലാവരിലും ജ്യേഷ്ഠൻ തന്നെ. എ
ങ്കിലും അവൻ പഴയ നിയമത്തിന്റെ സമാപ്തി അത്രെ, ആകയാൽ ഇപ്പോൾ
ഉദിക്കുന്ന മശീഹരാജ്യത്തിൽ ആത്മജാതനായ ചെറിയവനും യോഹനാനിൽ
വലിയവൻ ആകുന്നു. എന്നിട്ടും സ്നാപകന്റെ വലിപ്പത്തിന്നു ഒരു സാക്ഷ്യം
ഇതാ: അവന്റെ നാൾ മുതൽ ഇസ്രയേൽ എന്തൊരു പടക്കളമായി തീൎന്നു!
അവന്റെ ഘോഷണത്താൽ എന്തൊരു അന്വേഷണവും കലക്കവും വന്നു
തുടങ്ങി! ഒരു കോട്ടയെ എന്ന പോലെ സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തെ വളെച്ച് അടക്കുവാൻ
ആക്രമികൾ ഇങ്ങും അങ്ങും ഉദിച്ചു പലരും അതിനെ വശത്താക്കുകയും ചെ
യ്തു! യോഹനാന്റെ വേല ഇത്ര സഫലമായ്വന്നതിന്റെ കാരണമോ, അവ
ന്റെ നാളോളമേ പ്രവചനകാലം നടക്കേണ്ടതു; മശീഹയുടെ അഗ്രേസരനാ
യ ഈ എലീയ വന്ന ശേഷമോ ഇനി പ്രവചനം അല്ല നിവൃത്തിയേ ഉള്ളു.

പിന്നെ ചുങ്കക്കാർ മുതലായ സാധുക്കൾ മാത്രം യോഹനാന്റെ സ്നാനം
ഏറ്റും ദൈവഭാവത്തെ അംഗീകരിച്ചതും വൈദികരും പറീശരും അതിനെ
നിരസിച്ചതും (ലൂക്ക.) വിചാരിച്ചു യേശു ഖണ്ഡിതവാക്കു പറഞ്ഞു. ഈ [ 187 ] പുതുകാലത്തിൻ വലിപ്പത്തെ അറിയാത്തവരുടെ ദുൎഗ്ഗുണമോ: അവർ ദൈവ
ത്തെ അനുസരിക്കുന്നവരല്ല നടത്തുവാൻ ഭാവിക്കുന്ന ചപലന്മാരത്രെ. അ
നുതാപഘോഷകൻ വന്നപ്പോൾ അവർ കുഴൽ ഊതി, ഇപ്പോൾ കളിച്ചു തുള്ളെ
ണ്ടതാകുന്നു എന്നു വിപരീതമായി നിശ്ചയിച്ചു, യോഹനാനെ പഠിപ്പിച്ചു അ
വസാനത്തിൽ ഭ്രാന്തൻ എന്നു തള്ളി. പിന്നെ മണവാളൻ വന്നു പാപിക
ളോടു സംസൎഗ്ഗം ചെയ്തു സന്തോഷഭാവത്തിന്ന് ഇടം കൊടുത്തപ്പോൾ അവർ
മനസ്സ് ഭേദിച്ചു വിലാപം തുടങ്ങി, നോമ്പും ഖേദവും അത്യാവശ്യം തന്നെ, ധ
ൎമ്മലംഘനത്തിന്നു ശിക്ഷ വേണ്ടേ, ചുങ്കക്കാരേയും പാപികളേയും അകറ്റേ
ണ്ടേ എന്നു യേശുവിന്നു ഉപദേശിപ്പാൻ തുനിഞ്ഞു. കല്പനാന്യായമോ സു
വിശേഷകൃപയോ ഏത് അറിയിച്ചാലും തെറ്റ് എന്നേ ഉള്ളു. എങ്കിലും സ്വ
ൎഗ്ഗീയ ജ്ഞാനത്തെ അമ്മയാക്കി അനുസരിക്കുന്നവർ എല്ലാ കാലത്തും ഉണ്ടു
(സുഭ, ൮, ൩൨). ആ അഹങ്കാരികൾ ദുഷിക്കുന്തോറും ഇവർ അമ്മയുടെ വഴി
എല്ലാം ശരി എന്നു വാക്കിനാലും നടപ്പിനാലും കാട്ടി അവൾ്ക്കായി പ്രതിവാദം
കഴിക്കുന്നു. § 88.

THE UN BELIEVING CITIES UPBRAIDED, THE FATHER MAGNIFIED.

അവിശ്വാസമുളള പട്ടണങ്ങളുടെ ആക്ഷേപണാദികൾ.

MATT. XI.

20 Then began he to upbraid the cities wherein most of his mighty works were done, because they repented not: 21 Woe unto thee, Chorazin! woe unto thee, Bethsaida! for if the mighty works, which were done in you, had been done in Tyre and Sidon, they would have repented long ago in sackcloth and ashes. 22 But I say unto you, it shall be more toler- able for Tyre and Sidon at the day of judgment, than for you. 23 And thou, Capernaum, which art exalted unto heaven, shalt be brought down to hell: for if the mighty works, which have been done in thee, had been done in Sodom, it would have remained until this day. 24 But I say unto you, That it shall be more tolerable for the land of Sodom in the day of judgment, than for thee.

25 At that time Jesus answered and said, I thank thee, O Father, Lord of heaven and earth, because thou hast hid these things from the wise and prudent, and hast revealed them unto babes. 26 Even so, Father: for so it seemed good in thy sight. 27 All things are delivered unto me of my Father: and no man knoweth the Son, but the Father; neither knoweth any man the Father, save the Son, and he to whomsoever the Son will reveal him. 28 Come unto me, all ye that labour and are heavy laden, and I will give you rest. 29 Take my yoke upon you, and learn of me; for I am meek and lowly in heart: and ye shall find rest unto your souls. 30 For my yoke is easy, and my burden is light.

ഇപ്രകാരം യോഹനാന്നും തനിക്കും ഉള്ള ഐക്യത്തേയും വ്യത്യാസത്തേ
യും കാട്ടി താന്തോന്നികളായ തലമുറയെ ആക്ഷേപിച്ചതിന്റെ ശേഷം യേ
ശു തന്നെ വിശ്വസിക്കാത്ത ഗലീലദേശങ്ങളെ പ്രത്യേകം ഓൎത്തു, കോരജീൻ
ബെത്ത് ചൈദ ഈ രണ്ടിൽ വെച്ചു കാണിച്ച അതിശയങ്ങൾ തൂർ ചിദോനു
കളിൽ സംഭവിച്ചു എങ്കിൽ അനുതപിക്കുമായിരുന്നു, അതുകൊണ്ടു നിങ്ങൾ്ക്ക
ശിക്ഷയേറും എന്നും, സ്വൎഗ്ഗത്തോളം ഉയൎന്നു ചമഞ്ഞ കഫൎന്നഹൂം പാതാളം
വരെ തള്ളപ്പെടും (ഹജ. ൩൧, ൧൬ ƒƒ) എന്നും മറ്റും ശാപത്തിന്നടുത്തതു ഖേദ
ത്തോടെ പറഞ്ഞു. ഇങ്ങും അങ്ങും ചില സാധുക്കൾ ദേവരക്ഷയിൽ സന്തോ [ 188 ] ഷിച്ചു യേശുവെ മനസ്സോടെ അംഗീകരിച്ചെങ്കിലും അനുതാപപ്രസംഗവും
അത്ഭുതക്രിയകളും ഗലീലയിലും മിക്കവാറും നിഷ്ഫലമായി പോകും എന്നും, ജാ
തിയായിട്ടു അവർ മശീഹരാജ്യത്തിൽ കടപ്പാൻ കഴിയാത്തവണ്ണം അവിശ്വാ
സത്തിലും പ്രപഞ്ചസക്തിയിലും മുഴുകി പോയി എന്നും അന്നു കൎത്താവിന്നു
തീരെ ബോധിച്ച് എന്നതു സ്പഷ്ടം.

എന്നിട്ടും ഇപ്രകാരം ഖേദിച്ചിരുന്ന സമയത്തു തന്നെ ശിഷ്യരുടെ വിശ്വാ
സത്തെ നോക്കി ആനന്ദിപ്പാൻ സംഗതിവന്നു. യഹോവ ശിശുക്കളുടെ വാ
യാലും (സങ്കീ. ൮) ഏകാഗ്രതയുള്ളവരുടെ ഹൃദയങ്ങളിലും ഇനി നടത്തേണ്ടു
ന്ന മഹാക്രിയകളെ ആത്മാവിൽ കണ്ടു ഗലീലയുടെ അവിശ്വാസവും അ
ല്പം മറന്നു സന്തോഷപൂൎണ്ണനായി സ്തുതിപ്പാൻ തുടങ്ങി: സ്വൎഭൂമികളുടയ
നാഥനായ പിതാവേ, നീ ഈ സുവിശേഷവാക്കും ശക്തിയും ജ്ഞാനികളിൽ
നിന്നു മറെച്ചു ൟ ശിശുക്കൾക്കു വെളിപ്പെടുത്തുകയാൽ ഞാൻ സ്തുതിച്ചു വണ
ങ്ങുന്നു! അങ്ങിനെ തന്നെ പിതാവേ, ഇപ്രകാരം നിണക്ക് പ്രസാദമായല്ലോ.
മഹത്തുകൾ ശത്രുക്കളായ്തിരിഞ്ഞാലും അബദ്ധം ഏതും ഇല്ല; സൎവ്വവും പിതാ
വ് പുത്രനിൽ ഏല്പിച്ചു കിടക്കുന്നുവല്ലോ. ൟ സൎവ്വശക്തിയെ അറിയേണ്ടതി
ന്നു ആരും പാത്രമല്ല, പുത്രനെ പിതാവ് മാത്രം അറിയും. പുത്രനെ അറിയാത്ത
വർ ആരും പിതാവേയും അറികയില്ല, പുത്രന്മൂലമേ അവനെ അറിക ഉള്ളു.

ഇവ്വണ്ണം പിതാവിനെ മഹത്വീകരിച്ച ശേഷം യേശു നാനാ ദുഃഖകഷ്ട
ങ്ങളിൽ ഞരങ്ങികൊണ്ടിരിക്കുന്നവരെ നോക്കി മനസ്സലിഞ്ഞു, തികഞ്ഞ വി
ശ്രാന്തിക്കായി ക്ഷണിച്ചതിവ്വണ്ണം: പ്രയാസപ്പെട്ടു ധൎമ്മവെപ്പുകളും പല
ലംഘനങ്ങളും ആകുന്ന ഭാരം ചുമന്നു നടക്കുന്നവർ എല്ലാവരും എന്റെ അടു
ക്കൽ വരുവിൻ. എന്റെ ധൎമ്മം ആകുന്ന ലഘുനുകത്തെ (അപോ. ൧൫, ൧൦)
ഏറ്റു കൊണ്ടാൽ ആശ്വാസം വരും. വിശേഷാൽ ഞാൻ ശപിച്ചാലും അഹ
ങ്കാരി അല്ല, സൌമ്യതയും മനസ്സാലെ (ക്രൂശു വരെ) താഴ്മയുള്ളവനും ആകുന്ന
പ്രകാരം അറിഞ്ഞും ശിശുക്കളായി പഠിച്ചും ശീലിച്ചും കൊൾ്വിൻ, എന്നാൽ
സത്യജ്ഞാനവും ദിവ്യസമാധാനവും ഉണ്ടാകും.

§ 89.

CHRIST’S MINISTRATION TO A WOMAN AND WOMEN’S

MINISTRATION TO CHRIST.

സ്ത്രീകളോടു യേശുവിന്നുണ്ടായ പെരുമാറ്റ വിശേഷം.

α) Christ’s lovingkindness to a penitent woman.

അനുതപിക്കുന്നൊരു പാപസ്ത്രീയെ യേശു കനിഞ്ഞതു.

LUKE VII.

36 And one of the Pharisees desired him that he would eat with him. And he went into the Pharisee’s house, and sat down to meat. 37 And, behold, a woman in the city, which was a sinner, when she knew that Jesus sat at meat in the Pharisee’s house, brought an ala- baster box of ointment, 38 And stood at his feet behind him weeping, and began to wash his feet with tears, and did

wipe them with the hairs of her head, and kissed his feet, and anointed then with the oint- ment. 39 Now when the Pharisee which had bidden him saw it, he spake within himself, saying, This man, if he were a prophet, would have known who and what manner of woman this is that toucheth him: for she is a sinner. 40 And Jesus answering said unto him, Simon,

[ 189 ] Luke VII.

I have somewhat to say unto thee. And he saith, Master, say on. 41. There was a certain creditor which had two debtors: the one owed five hundred pence, and the other fifty. 42 And when they had nothing to pay, he frankly forgave them both. Tell me therefore, Which of them will love him most? 43 Simon answered and said, I suppose that he, to whom he forgave most. And he said unto him, Thou hast rightly judged. 44 And he turned to the woman, and said unto Simon, Seest thou this woman? I entered into thine house, thou gavest me no Water for my feet: but she hath washed my feet with tears, and wiped them with the hairs of her head.

45 Thou gavest me no kiss: but this woman since the time I came in hath not ceased to kiss my feet. 46 My head with oil thou didst not anoint: but this woman hath anointed my feet with ointment. 47 Wherefore I say unto thee, Her sins, which are many, are forgiven; for she loved much: but to whom little is forgiven, the same loveth little. 48 And he said unto her, Thy sins are for- given. 49 And they that sat at meat with him began to say within themselves, Who is this that for- giveth sins also? 50 And he said to the woman, Thy faith hath saved thee; go in peace.

b) Women’s ministration unto Christ, while journeying.

സ്ത്രീകൾ പ്രയാണത്തിൽ വെച്ചു യേശുവെ ശുശ്രൂഷിച്ചതു.

LUKE VIII.

1 And it came to pass afterward, that he went throughout every city and village, prea- ching and shewing the glad tidings of the kingdom of God: and the twelve were with him, 2 And certain women, which had been healed

of evil spirits and infirmities, Mary called Magdalene, out of whom went seven devils, 3 And Joanna the wife of Chuza. Herod’s steward, and Susanna, and many others, which ministered unto him of their substance.

അനന്തരം (മഗ്ദല എന്നോ) ഒർ ഊരിൽ എത്തിയപ്പോൾ ശീമോൻ എന്ന
ഒരു പറീശൻ യേശുവെ ക്ഷണിച്ചു, അവനും സൎവ്വവത്സലനാകകൊണ്ടു
അവന്റെ വീട്ടിൽ ചെന്നു. അപ്പോൾ പാപപ്രസിദ്ധിയുള്ള ഒരു സ്ത്രീ പറീ
ശനെ കൂട്ടാക്കാതെ യേശു ചാരി ഇരുന്നതിന്റെ പിറകിൽ ചെന്നു തൃക്കാലു
കളെ അഭിഷേകം ചെയ്വാൻ ഭാവിച്ചപ്പോൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു കണ്ണീരാൽ കാൽ
കഴുകി, ലജ്ജനിമിത്തം തലമുടികൊണ്ടു തുടച്ചു, അതു വിചാരിച്ചും നാണിച്ചും
കാലുകളെ ചുംബിച്ചു, ഒടുക്കം തൈലാഭിഷേകം കഴിക്കയും ചെയ്തു. ആയതു പ
റീശഗൃഹത്തിൽ എത്രയും അൎപൂവ്വമായ സാഹസം അത്രെ. ജന്ധത്തെ ജയിച്ചി
ട്ടുള്ള ആത്മാവിൽ ചെയ്തതാകക്കൊണ്ടു യേശുവിന്നും ദേവദൂതന്മാൎക്കും എത്രയും
ഗ്രാഹ്യം. ഇവൻ ആത്മാക്കളെ തിരിച്ചറിയാത്തവൻ ആകയാൽ പ്രവാചകന
ല്ല എന്നു പറീശൻ വ്യസനത്തോടെ നിനെച്ചപ്പോൾ യേശു കടക്കാരുടെ
ഉപമയെ (§ ൩൭) പറഞ്ഞു, അവന്റെ സ്നേഹക്കുറവിനേയും അവളുടെ
സ്നേഹസമൃദ്ധിയേയും വിവരിച്ചു കാട്ടി, സ്ത്രീയുടെ പാപങ്ങളെ വിട്ടു കൊടുത്തു.
അതിനാൽ വിരുന്നുകാർ ദേഷ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ നിന്റെ വിശ്വാസം നിന്നെ
രക്ഷിച്ചു, സമാധാനത്തോടെ പോക എന്നു യേശു ചൊല്ലി അവളെ വിട്ടയച്ചു.

അവിടെനിന്ന് അപ്പുറത്തു പോയി ഊരുകളെ കടക്കുമ്പോൾ *ചില [ 190 ] സ്ത്രീകളും ശുശ്രൂഷ ചെയ്തു കൂടി നടന്നു. അതാർ എന്നാൽ മുമ്പെ ൭പിശാചുക
ളെ അകറ്റി യേശു രക്ഷിച്ച ആ മഗ്ദലക്കാരത്തിയായ മറിയ ഒന്നാമവൾ
(മാൎക്ക, ൧൬, ൯ മറ്റോരോ വാക്യങ്ങളാലും അവൾ ശിഷ്യന്മാരിൽ ആദ്യയായ്വി
ളങ്ങുന്നു). പിന്നെ ഹെരോദാ കോയിലധികാരിയുടെ ഭാൎയ്യയായ യൊഹ ന്ന
യും ശൂശന്ന എന്നവളും; ഈ മൂവരും കൎത്താവ് സൌഖ്യമാക്കിയവർ ത
ന്നെ. അവർ ഒഴികെ യേശുവിൻ മാതാവും ഹല്ഫായിപുത്രരുടെ അമ്മയായ
മറിയയും ജബദിഭാൎയ്യയായ ശലൊമയും (മാൎക്ക. ൧൫, ൪൦ ƒ.) മറ്റു ചിലരും(ലൂ
ക്ക.) ഉണ്ടായിരുന്നു. അവരുടെ ദ്രവ്യത്താലെ തനിക്കും വന്നു പോകുന്ന ശിഷ്യ
ന്മാൎക്കും വൃത്തി കഴിപ്പാനും അവരുടെ ശുശ്രൂഷയെ അംഗീകരിപ്പാനും വിശു
ദ്ധനായ കൎത്താവു മടുത്തില്ല. ദോഷത്തിന്റെ കാഴ്ചയേയും ഒഴിക്കുന്ന ശുദ്ധ
ന്മാൎക്കു എല്ലാം ശുദ്ധമല്ലോ.

B.

JESUS AT JERUSALEM, ATTENDING THE FESTIVAL OF PURIM.

(19th March 29 A. D.)

പൂരിം ഉത്സവയാത്ര.

(ക്രി. ൨൯, മാൎച്ച് ൧൯)

§ 90.

THE MIRACLE 0F BETHESDA. CONFLICT WITH THE HIERARCHY.

ബെഥസ്ദയിലേ രോഗശാന്തിയും വിരോധജനനവും.

JOHN V.

1. After this there was a feast of the Jews; and Jesus went up to Jerusalem. 2 Now there is at Jerusalem by the sheep market a pool, which is called in the Hebrew tongue Bethesda, having five porches. 3. In these lay a great multitude of impotent folk, of blind, halt, withered, waiting for the moving of the water. 4 For an angel went down at a certain season into the pool, and troubled the water: whosoever then first after the troubling of the water stepped in was made whole of whatsoever disease he had. 5 And a certain man was there, which had an infirmity thirty and eight years. 6 When Jesus saw him lie, and knew that he had been now a long time in that case, he saith unto him, Wilt thou be made whole? 7 The impotent man answered him, Sir, I have no man, when the water is troubled, to put me into the pool: but while I am coming, another steppeth down before me. 8 Jesus saith unto him, Rise, take up thy bed, and walk. 9 And immediately the man was made whole, and took up his bed, and walked: and on the same day was the sabbath.

10 The Jews therefore said unto him that was cured, It is the sabbath day: it is not lawful for thee to carry thy bed. 11. He answered them, He that made me whole, the same said unto me, Take up thy bed, and Walk. 12 Then asked they him, What man is that which said unto thee, Take up thy bed, and Walk ? 13 And he that was healed wist not who it was: for Jesus had conveyed himself away, a multitude being in that place. 14. Afterward Jesus findeth him in the temple, and said unto him, Behold, thou art made whole: sin no more, lest a worse thing come unto thee. 15 The man departed, and told the Jews that it was Jesus, which had made him whole. 16 And therefore did the Jews persecute Jesus, and sought to slay him, because he had done these things on the sabbath day. 17 But Jesus answered them, My Father Worketh hitherto, and I work. 18. Therefore the Jews sought the more to kill him, because he not only had broken the sabbath, but said also that God was his Father making himself equal with God. 19 Then answered Jesus and said unto them,

[ 191 ] John V.

Verily, Verily, I say unto you, The Son can do nothing of himself, but what he seeth the Father do: for what things soever he doeth, these also doeth tho Son like wise. 20 For the Father loveth the Son, and sheweth him all things that himself doeth: and he will Shew him greater works than these, that ye may marvel. 21 For as the Father raiseth up the dead, and quickeneth them; even so the Son quickeneth whom he will. 22 For the Father judgeth no man, but hath committed all judgment unto the Son: 23 That all men should honour the Son, even as they honour the Father. He that honoureth not the Son honoureth not the Father which hath sent him. 24 Verily, verily, I say unto you, He that heareth my word, and believeth on him that sent me, hath everlasting life, and shall not come into condemnation; but is passed from death unto life. 25 Verily, verily, I say unto you, The hour is coming, and now is, when the dead shall hear the voice of the Son of God: and they that hear shall live. 26 For as the Father hath life in himself; so hath he given to the Son to have life in himself; 27 And hath given him authority to execute judgment also, because he is the Son of man. 28 Marvel not at this: for the hour is coming, in the which all that are in the graves shall hear his voice, 29 And shall come forth; they that have done good, unto the resurrection of life: and they that have done evil, unto the resurrection of damnation. 30 I can of mine own self do nothing: as I hear, I judge: and my judgment is just; be- cause I seek not mine own will, but the will of the Father which hath sent me

31. If I bear witness of myself, my witness is not true. 32 There is another that beareth witness of me: and I know that the witness which he witnesseth of me is true. 33 Ye sent unto John, and he bare witness unto the truth. 34 But I receive not testimony from man: but these things I say, that ye might be saved. 35. He was a burning and a shining light: and ye were willing for a season to rejoice in his light. 36 But I have greater witness than that of John: for the works which the Father hath given me to finish, the same works that I do, bear witness of me, that the Father hath sent me. 37 And the Father himself, which hath sent me, hath borne witness of me. Ye have neither heard his voice at any time, nor seen his shape. 38 And ye have not his word abiding in you: for whom he hath sent, him ye believe not. 39 Search the Scriptures; for in them ye think ye have eternal life: and they are they which testify of me. 40 And ye will not como to me, that ye might have life. 41 I receive not honour from men. 42 But I know you, that ye have not the love of God in you. 43 I am come in my Father’s name, and ye receive me not: if another shall come in his own name, him ye will receive. 44. How can ye believe, which receive honour one of another, and seek not the honour that cometh from God only? 45 Do not think that I will accuse you to the Father: there is one that accuseth you, even Moses, in whom ye trust. 46 For had ye believed Moses, ye would have believed me: for he wrote of me. 47 But if ye believe not his writings, how shall ye believe my words?

യേശു യരുശലേമിൽ വന്നപ്പോൾ “ഒർ ഉത്സവം” ഉണ്ടായിരുന്നു. അത്
ഏത് എന്നു പൂൎണ്ണ നിശ്ചയത്തോടെ പറവാൻ പാടില്ല. എങ്കിലും കാലക്രമ
ത്തേയും മറ്റും (ഭാഗ. ൧൬ƒ.) വിചാരിച്ചാൽ അതു (ചീട്ടുത്സവം എന്ന്) പൂരിം പെ
രുനാൾ അല്ലാതെ മറ്റൊന്നും അല്ല എന്നു തോന്നുന്നു. അത് ഏസ്ഥരുടെ കാ
ലത്ത് ഹാമാന്റെ ചീട്ടു കുറിച്ച നാളിൽ യഹൂദൎക്ക് വന്ന രക്ഷയുടെ ഓൎമ്മെ
ക്കായി ആദാർ മാസം ൧൪—൧൫ തിയ്യതിക്കു സങ്കല്പിച്ചു വെച്ചിരുന്നു. അതു
പെസഹയുള്ള നിസാൻ പൌൎണ്ണമിക്കു മുമ്പെയുള്ള പൌൎണ്ണമി തന്നെ. ആ
൨൯ വൎഷത്തിലേ പെസഹ (യോ, ൬, ൪) ഏപ്രിൽ ൧൮ തിയ്യതി, പൂരിംദിനം
മാൎച്ച് ൧൯ആമതു ശനിയാഴ്ച തന്നെ.

ആ ശബ്ബത്തിൽ തന്നെ യേശു തനിയെ നടന്നു ആട്ടുവാതിൽസമീപ
ത്തു (നെഹമി. ൩, ൧. ൩൨; ൧൨, ൩൯) ഉള്ള ഓർ ഉറവിന്നരികിൽ പോയി. ആ
യ്തു ശലൊമോന്റെ കുളം (നെഹ, ൨, ൧൪) എന്നും, പാറമേൽ വെട്ടിക്കുഴിച്ച തോ
ടിനാൽ ശിലോഹ കുളത്തോടു ചേൎന്നത് എന്നും കേൾക്കുന്നു. വെള്ളത്തിന്റെ
ഉറവ് ഇന്നും ഒരുപോലെ അല്ല, ചിലപ്പോൾ അധികമായി പൊങ്ങുന്നതാക
കൊണ്ടു ആ സമയം കുളിച്ചാൽ രോഗികൾക്കുപകാരം എന്നു കണ്ടതിനാൽ [ 192 ] ചിലർ ദീനക്കാരുടെ ഗുണത്തിനായി മണ്ഡപങ്ങളെ നിൎമ്മിച്ചു. ബെത്ഥസ്ദ
(“ദയാപുരം”) എന്ന പേർ വിളിച്ചിരുന്നു. ൩൮ വൎഷം വ്യാധിതനായ ഒരു മ
നുഷ്യനെ യേശു അവിടെ കണ്ടു, വാതത്തെയോ മുടവിനെയോ ഒരു വാക്കി
നാൽ മാറ്റി, കിടക്കയെ എടുത്തുകൊണ്ടു പോവാൻ കല്പിക്കയും ചെയ്തു.

ഇതു ശബ്ബത്തിൽ ആകാ എന്നു യഹൂദർ കണ്ടു പറഞ്ഞപ്പോൾ സ്വസ്ഥ
മാക്കിയത് ആർ എന്ന് അന്വേഷിപ്പാൻ സംഗതി വന്നു. യേശുവെ ഉടനെ
അല്ല കുറയ പിന്നെ ദേവാലയത്തിൽ കണ്ടപ്പോൾ ചഞ്ചലഭാവത്തിന്നു പ
റ്റുന്ന ഒർ ഉപദേശം ആയാൾ കേട്ടു യേശുവിന്റെ പേർ അറിഞ്ഞു. അന്വേ
ഷിച്ചവരോടു ബോധിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. അന്നുമുതൽ സൻഹെദ്രിനിലേ പ്ര
മാണികൾ യേശുവിൽ വൈരം ഭാവിച്ചു. ഈ ധൎമ്മലംഘനത്തിന്നു പൈതൃക
ന്യായപ്രകാരം മരണശിക്ഷ വേണം എന്ന് വിചാരം ഗൎഭിച്ചു വരികയും ചെ
യ്തു (൭, ൧൯—൨൫). അവർ യേശുവെ (ചെറിയ ന്യായസ്ഥലത്തു) വരുത്തി
വിസ്തരിച്ചപ്പോൾ, ദൈവം താൻ ൭ആം ദിവസത്തിൽ സ്വസ്ഥനായിരുന്നു
എന്ന വാക്യത്തെ യേശു വ്യാഖ്യാനിച്ചു. യഹോവ അന്നുമുതൽ പുതിയത് ഒ
ന്നും സൃഷ്ടിക്കാതെ പാൎത്തവൻ എങ്കിലും മഹാസ്വസ്ഥതയോടും കൂടെ വിടാതെ
രക്ഷിച്ചും ഊനങ്ങളെ തീൎത്തും പഴകുന്നതു പുതുതായി ജീവിപ്പിച്ചും പോന്നു
നിത്യം പോരുകയും ചെയ്യുന്നു. അപ്രകാരം അനുഷ്ഠിപ്പാൻ അവൻ പുത്രനെ
ഉത്സാഹിപ്പിച്ചു നിത്യം പ്രവൃത്തി ചെയ്യിച്ചു പോരുന്നതും ഉണ്ടു.

അതിനാൽ ദേവദൂഷണത്തിന്റെ ശങ്ക ജനിച്ചപ്പോൾ (യോ. ൧൦, ൩൩)
അവൻ തനിക്കും പിതാവിന്നും ഉള്ള സംബന്ധം അറിയിച്ചത് ഇപ്രകാരം:
പിതാവു ചെയ്യിക്കുന്നതല്ലാതെ പുത്രൻ ഒന്നും ചെയ്കയില്ല; അവൻ സ്നേഹ
ത്താലെ പുത്രനെ ചെയ്യിക്കുന്നതോ അതിശയമുള്ള സ്നേഹപ്രവൃത്തികൾ
അത്രെ ആകുന്നു. അവറ്റെ കണ്ടാൽ ഇവങ്കൽ ശബ്ബത്തതിക്രമമോ ദേവദൂ
ഷണമോ ഒട്ടും പറ്റുകയില്ല, പിതാവോടു തന്നെ അന്യായപ്പെടേണ്ടി വരും
എന്നു ബോധിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു.

ഈ സ്നേഹപ്രവൃത്തികൾ മൂന്നു വിധം: യേശു ജഡത്തിൽ സഞ്ചരി
ക്കും കാലം തനിക്ക് ഇഷ്ടന്മാരെ സൌഖ്യമാക്കി ജീവിപ്പിച്ചും പോരുന്നത് ഒ
രു വിധം (൨൧—൨൩). അതിന്നായി ബോധിച്ചവരെ തെരിഞ്ഞെടുപ്പാൻ പി
താവിങ്കൽനിന്നു അധികാരം കിട്ടിയതുകൊണ്ടു വേൎത്തിരിക്കുന്ന ഒരു ന്യായവി
ധി ഇപ്പോഴും പുത്രന്റെ മാനത്തിന്നായി നടക്കുന്നു. വ്യത്യാസം കൂടാതെ എ
ല്ലാവരേയും അല്ലല്ലോ യേശു സ്വസ്ഥരാക്കി പോന്നത്. രണ്ടാമതു, സഭയിൽ
നടക്കുന്ന വചനത്താൽ ആത്മാക്കളെ ജീവിപ്പിക്ക തന്നെ (൨൪—൨൭). യേശു
വാക്യം കേട്ടു വിശ്വസിച്ചു സൂക്ഷിക്കുന്നവന്നു ന്യായവിധിയിൽ വരാത്ത നി
ത്യജീവൻ ഉണ്ടു. പിതാവിന്ന് എന്നപോലെ പുത്രനിലും തീരാത്ത ജീവന്റെ
ഉറവും പുതിയ മനുഷ്യജാതിമേൽ ന്യായാധിപത്യവും ഉണ്ടുപോൽ. മൂന്നാമത്
അന്ത്യമായ ഉയിൎപ്പു തന്നെ (൨൮ƒ.). അന്ന് അവന്റെ വചനശക്തി കുഴി
കളിൽ ഉള്ള ദുഷ്ടന്മാരേയും ജീവിപ്പിക്കും, നല്ലവർ പൂൎണ്ണ ജീവനായും ദുഷ്ടന്മാർ
ന്യായതീൎപ്പിന്നായും എഴുനീല്ക്കും. ഇപ്രകാരം ൩ വിധത്തിൽ ഉള്ള ഉയിൎപ്പോടു
ത്രിവിധമായ ന്യായവിധിയും ചേൎന്നിരിക്കുന്നു. [ 193 ] എങ്കിലും ഇത്ര വലിയത് എല്ലാം പുത്രൻ തന്നാൽ അല്ല പിതാവിന്റെ
തീൎപ്പ് നിത്യം കേട്ടിട്ടത്രെ അനുഷ്ഠിച്ചു പോരുന്നു. എന്നിട്ടും വിശ്വാസം ജനി
ക്കുന്നില്ല എന്നു വന്നാൽ അതു പ്രമാണങ്ങളുടെ കുറവിനാൽ അല്ല. തന്നെ
കുറിച്ചു താൻ സാക്ഷ്യം പറഞ്ഞാൽ അതുവും തള്ളേണ്ടതല്ല (൮, ൧൪), എങ്കിലും
അതു പോകട്ടെ, മറ്റൊരുത്തൻ എനിക്കു സാക്ഷി, പിതാവു തന്നെ. മനു
ഷ്യന്റെ സാക്ഷി എനിക്ക് വേണ്ടാ, നിങ്ങളുടെ രക്ഷെക്കായിട്ടു ഒന്ന് ഓൎപ്പി
ക്കേണ്ടത് താനും. നിങ്ങൾ സ്നാപകന്റെ അടുക്കൽ ദൂതരെ അയച്ചപ്പോൾ
അവൻ എനിക്ക് സാക്ഷ്യം പറഞ്ഞുവല്ലോ; നിങ്ങളോ ആ ജ്വലിച്ചു വിളങ്ങു
ന്ന തീവട്ടിയുടെ ചുറ്റും കുറയ നേരം പാറിക്കളിച്ചു അനുതാപവിശ്വാസങ്ങ
ൾക്ക് ഇടം കൊടുക്കാതെ അവങ്കൽ രസം വിട്ടുപോയി. അവനാൽ ഒഴികെ
മഹാ ക്രിയകളാൽ തന്നെ പിതാവ് എനിക്ക് സാക്ഷ്യം തരുന്നു (൧൦, ൨൫;
൧൪, ൧൧; കുഷ്ഠരോഗികളെ ഗുണമാക്കിയ ശേഷം അഹരോന്യരടുക്കൽ അ
യച്ചത് ആ സാക്ഷ്യത്തിന്നായി തന്നെ). പിന്നെ അവൻ പണ്ടു സാക്ഷ്യം ത
ന്നത് (൩൭) പഴയ നിയമത്തിന്റെ വെളിപ്പാടുകളാൽ അത്രെ. നിങ്ങ
ളോ മോശെ മുതലായവരെന്ന പോലെ ദൎശനങ്ങളെ കണ്ടും ദേവശബ്ദങ്ങളെ
കേട്ടും കിട്ടിയവരല്ല, അവർ നിങ്ങളിൽ ഏല്പിച്ച എഴുത്തുകളെ വിശ്വസിക്കുന്ന
തും ഇല്ല. ആ പഴയവരെ നിങ്ങൾ മനസ്സിൽ ആക്കി എങ്കിൽ എന്റെ കാ
ൎയ്യവും ബോധിക്കുമായിരുന്നു. ആകയാൽ നിങ്ങൾ നിത്യജീവനോടു സമമായ
ഉടമ എന്നു പ്രശംസിക്കുന്ന വേദത്തെ ആരാഞ്ഞു നോക്കുവാൻ തുടങ്ങു
വിൻ; അതിങ്കലേ അക്ഷരവും താല്പൎയ്യവും എല്ലാം എനിക്കു സാക്ഷിനില്ക്കുന്നു.

എന്നാറെ കാൎയ്യസാരം ഞരങ്ങി പറഞ്ഞു: ജീവനുള്ളവരാകുവാൻ എന്റെ
അടുക്കൽ വരേണ്ടതിന്നു നിങ്ങൾക്കു മനസ്സില്ല. എന്റെ മാനം പോകട്ടെ,
നിങ്ങൾക്കു ദേവസ്നേഹം ഇല്ല കഷ്ടം. പിതാവിൻ നാമത്തിൽ വന്നവൻ
നിങ്ങൾക്കു ബോധിക്കായ്കകൊണ്ടു നിങ്ങൾ സ്വനാമപ്രശംസികളായവരുടെ
(൭, ൧൮) കൈവശമായി പോകും (അതിൻവണ്ണം കള്ള മശീഹമാർ ഏകദേ
ശം ൬൪ ക്രമത്താലെ ഉദിച്ചു, മാനത്തേയും ലൌകികത്തേയും കൊത്തിക്കുന്ന മ
നപ്പൊരുത്തത്താൽ അവൎക്ക് എല്ലാവൎക്കും ആശ്രിതന്മാർ ലഭിക്കയും ചെയ്തു).
തല്ക്കാലതേജസ്സിനെ ആഗ്രഹിക്കുന്നവർ ആരും വരുവാനുള്ള ദേവതേജസ്സി
നെ വിശ്വസിക്കയും പ്രാപിക്കയും ഇല്ല.

ഞങ്ങൾക്കു പുതിയ വേദം ഒട്ടും വേണ്ടാ, മോശ മതി എന്നതിനുള്ള ഉ
ത്തരമോ: ഞാനല്ല നിങ്ങൾ ആശ്രയിക്കുന്ന മോശെ തന്നെ നിങ്ങളിൽ കുറ്റം
ചുമത്തും; അവന്റെ ചരിത്രവും ഉപദേശവും എല്ലാം എനിക്കായി മുങ്കുറിയും
വാഗ്ദത്തവും ആകുന്നുവല്ലോ, അവനെ വിശ്വസിക്കാത്തവരായാൽ എന്നെ
എങ്ങിനെ വിശ്വസിക്കും എന്നു തീൎച്ച പറഞ്ഞു. ആകയാൽ നീ കല്പനകളിൽ
നാലാമതിനേയും ഒന്നാമതിനേയും ലംഘിച്ചു എന്നതിന്നു നിങ്ങൾ മുഴുവേദ
ത്തേയും ലംഘിച്ചു എന്നും, കൊല്ലുവാൻ ഭാവിച്ചതിന്നു ഞാൻ വിടാതെ ജീവി
പ്പിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും എന്നും ഉത്തരം പറഞ്ഞതിനാൽ അവരെ മിണ്ടാതെ ആ
ക്കി വിരോധം കൂടാതെ പുറപ്പെട്ടു പോകയും ചെയ്തു. [ 194 ] C.

FURTHER SEVEN MONTHS’ LABOURS IN GALILEE.

(March—October 29 A. D.)

ഗലീല്യ പ്രവൎത്തനത്തിൻ തുടൎച്ച.

(ക്രി. ൨൯, മാൎച്ച് തുടങ്ങി ഒക്തോബർവരെ).

§ 91.

A THIRD GENERAL CIRCUIT THROUGH GALILEE. THE TWELVE

INSTRUCTED AND SENT OUT.

മൂന്നാം ഘോഷണയാത്രയും പന്തിരുവരെ നിയോഗിച്ചയച്ചതും.

a) Another circuit. Christ’s compassion on shepherdless Israel.

മൂന്നാം ഘോഷണയാത്രയും ഇടയനില്ലാത്ത ആടുകളിലേ കരളലിവും.

MATT. IX.

35 And Jesus went about all the cities and villages, teaching in their synagogues, and preaching the gospel of the kingdom, and healing every sickness and every disease among the people. 36 But when he saw the multitudes, he was moved with compassion on them, because they

fainted, and were scattered abroad, as sheep having no shepherd. 37 Then saith he unto his disciples, The har- vest truly is plenteous, but the labourers are few; 38 Pray ye therefore the Lord of the harvest, that he will send forth labourers into his harvest.

b) The Twelve instructed and sent out.

പന്തിരുവരെ നിയോഗിച്ചയച്ചതു.

MATT. X. 1. And when he had called unto him his twelve disciples, he gave them power against unclean spirits, to cast them out, and to heal all manner of sickness and all manner of disease. 2 Now the names of the twelve apostles are these; The first, Simon, who is called Peter, and Andrew his brother; James the son of Zebedee, and John his brother; 3 Philip, and Bartholomew; Thomas, and Matthew the publican; James the son of Alphæus, and Lebbæus, whose surname was Thaddæus; 4 Simon the Canaanite, and Judas Iscariot, who also betrayed him. 5 These twelve Jesus sent forth, and commanded them, saying, Go not into the way of the Gentiles, and into any city of the Samaritans enter ye not: 6 But go rather to the lost sheep of the house of Israel. 7 And as ye go, preach, saying, The kingdom of heaven is at hand. 8 Heal the sick, cleanse the lepers, raise the dead, cast out devils: freely ye have received, freely give. 9 Provide neither gold, nor silver, nor brass in your purses, 10 Nor scrip for your journey, neither two coats, neither shoes, nor yet staves: for the workman is worthy of his meat. 11 And into whatsoever city or town ye shall enter, inquire who in it is worthy; and there abide till ye go thence. 12 And when ye come into an house, salute it. 13 And if the house be worthy, let your peace come upon it: but if it be not worthy, let your peace return to you. 14 And whosoever shall not receive you, nor hear your words, when ye depart out of that house or city, shake off the dust of your feet. 15 Verily I say unto you, It shall be more tolerable for the land of Sodom and Gomorrha in the day of judgment, than for that city. 16 Behold, I send you forth as sheep in the midst of wolves: be ye there- fore wise as serpents, and harmless as doves. 17 But beware of men: for they will deliver you up to the councils, and they will scourge you in their synagogues;

MARIK VI. 7 And he called un- to in the twelve, and began to send them forth by two and two; and gave them power over unclean spirits; 8 And command- ed them that they should take nothing for their jour- ney, save a staff only; no scrip, no bread, no money in their purse: 9 But be shod with sandals; and not put on two coats.

LUK.IX. 1 Then he called his twelve disciples together, and gave them pow- er and authority ower all devils, and to cure di- seases. 2 And he sent them to preach the kingdom of God, and to heal the sick. 3 And he said unto them, Take no- thing for your jour-

[ 195 ]

Matt. X. 18 And ye shall be brought before governors and kings for my sake, for a testimony against them and the Gentiles. 19 But when they deliver you up, take no thought how or what ye shall speak: for it shall be given you in that same hour what ye shall speak. 20 For it is not ye that speak, but the Spirit of your Father which speaketh in you. 21 And the brother shall deliver up the brother to death, and the father the child: and the children shall rise up against their parents, and cause them to be put to death. 22 And ye shall be hated of all men for my name’s sake; but he that endureth to the end shall be saved. 23 But when they persecute you in this city, flee ye into another: for verily I say unto you, Ye shall not have gone over the cities of Israel, till the Son of man be come. 24. The disciple is not above his master, nor the servant above his lord. 25. It is enough for the disciple that he be as his master, and the servant as his lord. If they have called the master of the house Beelzebub, how much more shall they call them of his household? 26 Fear them not therefore: for there is nothing covered, that shall not be revealed; and hid, that shall not be known. 27 What I tell you in darkness, that speak ye in light: and what ye hear in the ear, that preach ye upon the housetops. 28 And fear not them which kill the body, but are not able to kill the soul: but rather fear him which is able to destroy both soul and body in hell. 29 Are not two sparrows sold for a farthing? and one of them shall not fall on the ground without your Father. 30 But the very hairs of your head are all numbered. 31. Fear ye not therefore, ye are of more value than many sparrows. 32 Whosoever therefore shall confess me before men, him will I confess also before my Father which is in heaven. 33 But whosoever shall deny me before men, him will I also deny before my Father which is in heaven. 34 Think not that I am come to send peace on earth: I came not to send peace, but a sword. 35 For I am come to set a man at variance against his father, and the daughter against her mother, and the daughter in law against her mother in law. 36 And a man's foes shall be they of his own household. 37. He that loveth father or mother more than me is not worthy of me: and he that loveth son or daughter more than me is not worthy of me. 38 And he that taketh not his cross, and followeth after me, is not worthy of me. 39. He that findeth his life shall lose it: and he that loseth his life for my sake shall find it. 40 He that receiveth you receiveth me, and he that receiveth me receiveth him that sent me. 41. He that receiveth a prophet in the name of a prophet shall receive a prophet’s reward; and he that receiveth a righteous man in the name of a righteous man shall receive a righteous man’s reward. 42 And whosoever shall give to drink unto one of these little ones a cup of cold water only in the name of a disciple, verily I say unto you, he shall in no wise lose his reward.

Mark VI. 10 And he said unto them, In what place soever ye enter into an house, there abide till ye de- part from that place. 11 And whosoever shall not receive you, nor hear you, when ye de- part thence, shake off the dust under your feet for a testimony a- gainst them. Verily I say unto you. It shall be more tole- rable for Sodom and Gomorrha in the day of judg- ment, than for that city. 12 And they went out, and preached that men should re- pent. 13. And they cast out many devils, and anointed With oil many that were sick, and heal- ed them.

Luke IX. ney nei- ther staves, nor scrip, neither bread, nei- ther mo- ney; nei- ther have two coats apiece. 4 And Whatso- ever house ye enter into, there abide, and thence . depart. 5 And Whosoever Will not receive you, when ye go out of that city, shake off the very dust from your feet for a testi- mony against them. 6 And they de- parted, and went through the towns, preach- ing the gospel, and heal- ing every Where.

MATT. XI.

1 And it came to pass, when Jesus had made an end of commanding his
twelve disciples, he departed thence to teach and to preach in their cities.

പൂരിം ഉത്സവത്തിൽ യരുശലേമിൽ ശിക്ഷ പറ്റാതെ പ്രമാണികളുടെ ഹിം
സാനിൎണ്ണയത്തെ വേണ്ടുവോളം അറിഞ്ഞിട്ടു യേശു ഗലീലെക്കു മടങ്ങി വന്നു
താമസിയാതെ മൂന്നാം പ്രസംഗയാത്രെക്കായി പുറപ്പെടുകയും ചെയ്തു (ഒന്നാം
യാത്ര §§ ൭൯–൮൩, രണ്ടാമതു §§ ൮൬–൮൯). ഊർതോറും സഞ്ചരിച്ചു പ
ള്ളികളിൽ ഉപദേശിച്ചും രാജ്യസുവിശേഷത്തെ ഘോഷിച്ചും സങ്കടങ്ങളെ ശ
മിപ്പിച്ചും നടക്കുമ്പോൾ പുരുഷാരങ്ങളെ നോക്കി കരളലിഞ്ഞു. ഈ ചിതറി
തളൎന്നുഴലുന്ന ആടുകൾ്ക്ക് നല്ല ഇടയന്മാരെകൊണ്ട് ആവശ്യം ഉണ്ടെന്നും,
താൻ ജഡത്തിൽ ഇരിക്കുംവരെ എല്ലാവരുടെ സങ്കടങ്ങൾ്ക്കും എത്തുവാൻ കഴി [ 196 ] യാത്തവൻ എന്നും കണ്ടു താനും കൊയ്ത്തിന്റെ യജമാനനോടു വേലക്കാരെ
അയച്ചു കളയേണ്ടതിന്നു അപേക്ഷിച്ചു ശിഷ്യരേയും പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ ഉത്സാഹി
പ്പിച്ചതല്ലാതെ പൎവ്വതപ്രസംഗത്തിന്നു മുമ്പെ അപോസ്തലസ്ഥാനത്തി
ന്നായി വേൎതിരിച്ച പന്തിരുവരെ (§൮൦) സുവിശേഷവേലെക്കു നിയോഗി
ച്ച് അയക്കയും ചെയ്തു. പണ്ടു മോശ അഹരോൻ എന്നവരെ പോലെ കേ
ഫാവോടു യാക്കോബും, ഊഷ്മാവുള്ള ശീമോനോടു ഉപയക്കാരനായ യഹൂദാവും
മറ്റും ചേരുമാറു തന്നെ കൎത്താവു പന്തിരുവരെ ഇണെച്ച് അയച്ചതു അ
വർ അന്യോന്യം താങ്ങി പരസ്പരം കാണുന്ന ഊനങ്ങൾ്ക്കു സംസൎഗ്ഗത്താൽ ഭേ
ദം വരുതേണ്ടതിന്നു തന്നെ.

അയക്കുമ്പോൾ താൻ ചെയ്യുന്ന പ്രകാരം ഒക്കയും ചെയ്വാൻ അവൎക്ക്
അധികാരം കൊടുത്തു. അതു രാജ്യസുവിശേഷത്തെ അറിയിക്ക, ദുൎഭൂതങ്ങ
ളെ നീക്കുക, ദീനങ്ങളെ ശമിപ്പിക്ക, ഇങ്ങിനെ സത്യവചനത്തോടും കൂടെ ജീ
വനേയും ശുദ്ധിയേയും വരുത്തുക എന്നത്രെ. ഈ ഉപകാരം സൎവ്വലോക
ത്തിന്ന് ആവശ്യം എങ്കിലും, അന്നു ചെല്ലേണ്ടുന്ന വഴി ശമൎയ്യ മുതലായ ജാ
തികളെ അല്ല മുമ്പിൽ തന്നെ ഇസ്രയേൽ ആടുകളെ (യിറ, ൫൦, ൬) തിരയേ
ണ്ടതിന്നത്രെ പോകേണ്ടതു. സുവിശേഷം അറിയിക്കേണ്ടുന്ന വിധമോ,
സൌജന്യമായി കിട്ടിയതു, സൌജന്യമായി കൊടുക്കേണ്ടു. ആകയാൽ സു
വിശേഷം ഒരുനാളും ലൌകികവ്യാപാരമാക്കരുത് (അപോ, ൮, ൧൮), മനഃപൂൎവ്വ
മായ സ്നേഹത്താൽ ദേവരാജ്യത്തിന്റെ നന്മകളെ എല്ലാം ഇല്ലാത്തവൎക്കു കൊ
ടുക്കുന്നത് ആദിന്യായം തന്നെ. അഹോവൃത്തിക്കു വേണ്ടേ എന്നാൽ ദുഃ
ഖവിചാരത്തോടും നടക്കേണ്ടതല്ല; പണം കെട്ടു പൊതിച്ചോറു വസ്ത്രം ചെരി
പ്പു വടി ഈ വക ഒരുമ്പാടു യാത്രെക്കു വേണ്ടാ (കയ്യിൽ ഉണ്ടെങ്കിൽ വടിയും
ചെരിപ്പും ചാടേണ്ടതുമല്ല, മാൎക്ക.). പോകുന്നതു പരദേശത്തല്ലല്ലോ, ഇസ്ര
യേൽഭൂമിയിൽ അത്രെ. അതിൽ ചിതറി ഇരിക്കുന്ന സഹോദരന്മാരിൽനിന്നു
വേണ്ടുന്നത് അന്വേഷിയാതെ കിട്ടും(൧ കൊര. ൯, ൭ƒƒ). വേലക്കാരൻ കൂലി കൂ
ടാതെ ഇരിക്കയില്ല, വേലയെ കല്പിച്ചവനെ ആശ്രയിച്ചു നടന്നാൽ വയറ്റി
ന്നായി കരുതിക്കൊണ്ടു ദുഃഖിപ്പാൻ ഒട്ടും സംഗതി വരികയും ഇല്ല. പിന്നെ
ഒർ ഊരിൽ പ്രവേശിച്ചാൽ മുമുക്ഷുക്കളായ ആത്മാക്കളെ ആരാഞ്ഞു കണ്ടു ശ
ലോം (സലാം) എന്ന സമാധാനം അനുഗ്രഹമായി പറയേണം. അതു വീ
ട്ടുകാർ ചിലർ എങ്കിലും കൈക്കൊണ്ടാൽ എന്റെ അനുഗ്രഹം അവിടെ ചേ
രും; അവർ അതു തള്ളി എങ്കിൽ അനുഗ്രഹഫലം നിങ്ങൾ്ക്കു അധികമാകും (മ
ത്ത.). നിങ്ങളെ ഒരു വീട്ടിൽ ചേൎത്തുകൊണ്ടാൽ ഊർ വിട്ടു പോകുവോളം പാൎപ്പു
മാറ്റാതെ ആ വീട്ടുകാരെ മുഴുവനും ആദ്യവിളവാക്കി നേടുവാൻ നോക്കേണം.
ഒരു ദേശത്തിൽ നിങ്ങളെ ചേൎത്തുകൊള്ളാതെ ഇരുന്നാൽ പുറപ്പെട്ടു കാലിലേ
പൊടി കുടഞ്ഞു കളഞ്ഞു, ഇത് അജ്ഞാനഭൂമിയായ്പോയി എന്നു കാട്ടുവിൻ. അ
തിന്റെ ശിക്ഷ സിദ്ദിം താഴ്വരയുടേതിലും അതിഘോരമാകും (മത്ത.).

എന്നതിന്റെ ശേഷം യേശു പറഞ്ഞതു: (മത്ത.) മനുഷ്യർ എങ്ങിനെ എ
ങ്കിലും രക്ഷാദൂതന്മാരെ ക്രമത്താലെ വെറുത്തു നിരസിക്കും. ലോകരുടെ പക
യും ദുഷ്ടതയും പുതിയ സുവിശേഷകന്മാൎക്കു ബോധിക്കയില്ല, അതിശയ [ 197 ] വരം നിമിത്തം സകലവും സാധിക്കും എന്ന നിരൂപണവും തോന്നും. അങ്ങി
നെ അല്ല: നിങ്ങൾ ആടുകൾ, അവർ ചെന്നായ്ക്കൾ; നിങ്ങൾ അല്പം ജനം,
അവർ വലിയ കൂട്ടം. എന്നാൽ അവർ നിങ്ങളെ വിഴുങ്ങാതെ ഇരിക്കേണ്ടതിന്നു
പാമ്പുകളെ പോലെ നോക്കി വിചാരിച്ചു വളഞ്ഞു തെറ്റിക്കൊള്ളെണം, പ്രാ
വുകളെ പോലെ ശത്രുവെ അടുത്തു നിൎമ്മലസ്നേഹഭാവം കാട്ടി, ദോഷം തോന്നു
മളവിൽ പറന്നു പോകയും വേണം. എങ്ങിനെ ആയാലും നടുക്കൂട്ടം തിരുപ
ള്ളി രാജസന്നിധി നാടുവാഴി മണ്ഡപം മുതലായ ന്യായസ്ഥലങ്ങൾ്ക്കു തെറ്റി
പോകയില്ല. അവിടെ എന്ത് വേണ്ടത് എന്നാൽ വിചാരപ്പെടരുതു; ആത്മാ
വിൽ ജീവിക്കേ വേണ്ടു, എന്നാൽ വിചാരിയാതെ നല്ല ഉത്തരം വരും (ലൂക്ക.
൧൨, ൧൧). പിന്നെ പ്രമാണികൾ മാത്രമല്ല, വേദങ്കള്ളം നിമിത്തം കുഞ്ഞി
ക്കുട്ടികളും കയൎത്തു നിങ്ങളെ ദ്രോഹിക്കും. ഒടുക്കം എന്നാമം മൂലം എല്ലാവരും നി
ങ്ങളെ പകെക്കും. ഇതറിഞ്ഞിട്ടു വേണം അന്തത്തോളം നിലനില്പാൻ.

ഈ ദുഃഖവൎണ്ണനത്തോടു ചേൎത്തതു ൭ ആശ്വാസങ്ങൾ തന്നെ:
൧) ഹിംസാസ്ഥലങ്ങളിൽനിന്നു മണ്ടി പോയി സുവിശേഷത്തിന്ന് അധികം ന
ല്ല ഭൂമിയെ അന്വേഷിക്കാം. നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ ഇസ്രയേൽപട്ടണങ്ങളെ ക
ടന്നു തീരുമ്മുമ്പെ ഞാൻ നിങ്ങളോട് എത്തും; എല്ലാ യഹൂദരോടും സുവിശേഷം
അറിയിച്ചു തീരുമ്മുമ്പെ യരുശലേമിൽ ന്യായവിധിയെ കഴിപ്പാൻ വരും; ഭൂമി
യിൽ എന്നാമത്തിൻ ഘോഷണം വ്യാപിച്ചു തീരുമ്മുമ്പെ മനുഷ്യപുത്രൻ മ
ഹത്വത്തോടു കൂടെ വരും.—൨) നിങ്ങളുടെ കഷ്ടാനുഭവം എന്റെ കഷ്ടങ്ങളുടെ
തുടൎച്ചയത്രെ. ഗുരുവോട് ഇങ്ങിനെ ചേൎന്നിരിക്കുന്നതു ശിഷ്യന്മാൎക്കുമാനമല്ലോ.
എന്നെ ബെൽജബൂബ് എന്നു വിളിച്ചു എങ്കിൽ (§ ൬൫) നിങ്ങളേയും വിളിക്കും
(അത് “ഈച്ച സ്വാമി” എന്നൎത്ഥമുള്ള എക്രോനിലേ ദേവർ, ൨. രാജ. ൧, ൨; യ
ഹൂദർ ബെൽജബൂൽ (“കാഷ്ഠസ്വാമി”) എന്നും പരിഹാസനാമം ആക്കി മാറ്റി
ദുൎഭൂതനാഥനെ അങ്ങിനെ വിളിക്കും).—൩..) ശത്രുക്കളുടെ വല്ലാത്ത രഹസ്യങ്ങ
ളും സുവിശേഷത്തിന്റെ നല്ല രഹസ്യങ്ങളും എല്ലാം വെളിപ്പെടേണ്ടുന്നതാക
യാൽ യേശു തൽകാലത്തു ഗൂഢമായി അറിയിച്ചതും (മലയിൽ മറുരൂപമായതും
ഗഥ്ശമനിയിൽ ക്ലേശിച്ചതും) മറ്റും പല മൎമ്മോപദേശങ്ങളെ ഭയത്തോടെ
ചരതിച്ചു കാത്തുകൊള്ളുകയല്ല, പ്രസിദ്ധമാക്കുകേ വേണ്ടു. സകലവും ഒരിക്കൽ
വെളിച്ചത്താകും പോൽ (ലൂക്ക. ൧൨, ൧ƒƒ).—൪.) ഇപ്രകാരം ഘോഷിക്കുമ്പോൾ
ശരീരഹിംസ്രന്മാരായ മനുഷ്യരിൽ ഭയമരുതു; ആത്മാവേയും അഗ്നിനരകത്തിൽ
സംഹരിപ്പാൻ കഴിയുന്നവനായ ദൈവം എന്ന ഏക ന്യായാധിപനെ (യാ
ക്കൊ. ൪, ൧൨) ഭയപ്പെടുകേ ഉള്ളു. ദേഹത്തിന്നു ഛേദം വരുത്തുവാനും അഛ്ശന്റെ
ഇഷ്ടം കൂടാതെ വഹിയാ. ചെറുപക്ഷികളേയും വെവ്വേറെ എണ്ണി താങ്ങുന്ന
വൻ നിങ്ങളുടെ ജീവന്റെ വിലയെ മതിച്ചു അതിനെ രോമത്തോളം മറക്കാ
തെ ഉദ്ധരിച്ചു പുതുക്കും (ലൂക്ക, ൧൨, ൪ ƒƒ).—൫.) എന്റെ നാമത്തെ ശങ്കകൂടാതെ
അറിയിച്ചാൽ ഞാനും നാണം കൂടാതെ നിങ്ങളുടെ നാമങ്ങളെ പിതാവിൻ സിം
ഹാസനംമുമ്പാകെ സീകരിച്ചു കൊള്ളും (ലൂക്ക. ൧൨, ൮ƒƒ). എന്നെ മറുത്തു പ
റഞ്ഞാലോ ഞാനും മറുത്തു പറയും. ഈ എന്റെ സാക്ഷ്യം ലോകത്തോട് ഒരി
ക്കലും ചേരുകയില്ല, ഭൂമിക്കു സമാധാനത്തെ ഒരു ഭിക്ഷ എന്ന പോലെ [ 198 ] ചാടി കൊടുപ്പാൻ കഴിയുന്നതും അല്ല. വചനം എന്ന വാൾകൊണ്ടു പ്രപഞ്ച
ത്തോടു പട കൂടേണം; ഹിംസയാകുന്ന വാൾ വചനത്തോട് എതിൎപ്പാൻ തുട
ങ്ങും (ലൂക്ക. ൧൨, ൫൧ ƒƒ). അതിനാൽ വമ്പടകളും വീടുതോറും ചെറുപടകളും ഛിദ്ര
ങ്ങളും ജനിച്ചു വൎദ്ധിക്കും, എന്നിട്ടും മടുത്തു പോകരുതെ. ബന്ധുക്കളുടെ രക്ഷി
താവും വഴിയും ജീവനും ആയവനേക്കാൾ ബന്ധുക്കളുടെ ക്ഷണികമായ
പ്രസാദത്തെ അധികം ഇഛ്ശിക്കുന്നവൻ എനിക്കു യോഗ്യനല്ല.—൬.) ക്രൂശി
ന്റെ ഘോരരഹസ്യം കൂടെ ആശ്വാസകാരണമായ്വരുന്നു. രോമരുടെ ഈ നി
ന്ദ്യശിക്ഷയെ മശീഹെക്കും അവന്റെ ആശ്രിതന്മാൎക്ക് എല്ലാവൎക്കും ലോകാ
രംഭം മുതൽ മുൻ വിധിച്ചതത്രെ; എങ്കിലും യേശു നിമിത്തം ജീവനെ കള
ഞ്ഞാൽ പുതുജീവന്റെ പൂൎണ്ണത ലഭിക്കും. അവൻ താൻ തന്നെ നമ്മുടെ ജീ
വൻ (കൊല. ൩, ൩). ൩൦ വെള്ളിയെ തന്റെ ജീവനാക്കിയവൻ സത്യജീവ
നെ കളഞ്ഞു. പഴയ ജീവനെ ബലികഴിച്ചേല്പിച്ചവർ കൎത്താവിന്റെ ഉയി
ൎപ്പിൽ കൂടി ജീവിച്ചെഴുനീറ്റുവല്ലോ.—൭.) നിങ്ങൾ ഇന്നവർ എന്നു ബോധി
ക്കേണ്ടു. എനിക്കും പിതാവിന്നും പകരം ലോകത്തിലേക്ക് അയക്കപ്പെട്ടവർ ത
ന്നെ ആകയാൽ നിങ്ങളെ കൈക്കൊള്ളുന്നവന്ന് എല്ലാം നിങ്ങൾ്ക്ക ഉള്ളതു ലഭി
ക്കും. ദേവരാജ്യത്തിൻ ആശയും ദിവ്യനിശ്ചയവും പ്രവാചകന്നുള്ളതു; അവ
നെ കൈക്കൊള്ളുന്നവൎക്കും അതു ലഭിക്കും. വിശ്വാസനീതിയുടെ കൂലി നിത്യ
ജീവൻ തന്നെ; ആ നീതിനിമിത്തം നീതിമാനെ കൈക്കൊണ്ടാൽ നീതിയുടെ
ജീവഫലം അങ്ങോട്ടു പകരും. ചെറുശിഷ്യരിൽ നിക്ഷേപിച്ച വെളിച്ചവരങ്ങ
ളും എല്ലാം അവരെ കൈക്കൊള്ളുന്നവരിൽ വന്നു വിളങ്ങും. നിങ്ങൾ ഇപ്പോൾ
ചെറിയവരത്രെ, എങ്കിലും നിങ്ങളിൽ ഒടുക്കത്തവനെ എങ്കിലും (പക്ഷെ യൂദാ
വെ) യേശുവിന്നു ശിഷ്യൻ എന്നു വെച്ചു വല്ലവർ ചേൎത്തുകൊണ്ട് ആശ്വ
സിപ്പിച്ചാൽ ഫലം ഉണ്ടു നിശ്ചയം.

ഇപ്രകാരം സകലവും വിചാരിച്ചു നോക്കുന്നവനും എല്ലാവരിലും പ്രവൃ
ത്തിക്കുന്നവനും ആയ കൎത്താവിൽ ആശ്രയിച്ചു ലോകാന്ധകാരത്തിൽ സമാ
ധാനത്തെ അറിയിപ്പാൻ ഇറങ്ങി പോകേണ്ടതു (യശ. ൫൨, ൭).

അനന്തരം ശിഷ്യന്മാർ വെവ്വേറെ പുറപ്പെട്ടു സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തെ അറിയി
ച്ചു അനുതാപത്തെ ചോദിച്ചു (എണ്ണയും പ്രയോഗിച്ചു. മാൎക്ക.) രോഗശാന്തി
വരുത്തി ഭൂതങ്ങളെ നീക്കി ഊർതോറും കടന്നു പോന്നു. യേശു താനും പുറ
പ്പെട്ടു ഘോഷണയാത്രയെ തികെക്കേണ്ടതിന്നു ഗലീലയിൽ എങ്ങും പ്രസം
ഗിച്ചു പോന്നു. അപോസ്തലർ പോയിരുന്ന ഊരുകളിലും (മത്ത. ൧൧, ൧) ക
ൎത്താവു പിന്നെ ചെന്നു ഉപദേശശേഷം കഴിച്ചു, അവരാൽ തീരാത്ത സങ്കട
ങ്ങളെ മാറ്റി എന്നു വിചാരിപ്പാനും ഇട ഉണ്ടു. [ 199 ] § 92.

HEROD ALARMED. ACCOUNT OF THE BAPTIST’S END.

ഹെരോദാവിന്റെ ഭയവും സ്നാപകന്റെ മരണവാൎത്തയും.

MATT. XIV. 1. At that time Herod the tetrarch heard of the fame of Jesus, 2 And said unto his ser- vants, This is John the Baptist; he is risen from the dead; and therefore mighty works do shew forth themselves in him. .. (Vide § 59) . . 6 But when Herod’s birth- day was kept, the daughter of Herodias danced before them, and pleased Herod. 7. Whereupon he promised with an oath, to give her whatsoever she would ask. 8 And she, being before instructed of her mother, said, Give me here John Baptist’s head in a charger. 9 And the king was sorry: nevertheless for the oath’s sake, and them which sat With him at meat, he com- manded it to be given her. 10 And he sent, and be- headed John in the prison. 11 And his head was brought in a charger, and given to the damsel: and she brought it to her mother. 12 And his disciples came, and took up the body, and buried it, and went and told Jesus.

MARK VI. 14 And king Herod heard of him; (for his name was spread abroad:) and he said, That John the Baptist was risen from the dead, and therefore mighty works do shew forth themselves in him. 15 Others said, That it is Elias. And others said, That it is a prophet, or as one of the prophets. 16 But when Herod heard thereof, he said, It is John, whom I beheaded: he is risen from the dead. .. (Vide § 59) . . 21 And when a convenient day was come, that Herod on his birthday made a supper to his lords, high captains, and chief estates of Galilee; 22 And when the daughter of the said Herodias came in, and danced, and pleased Herod and them that sat with him, the king said unto the damsel, Ask of me whatsoever thou wilt, and I will give it thee. 23 And he sware unto her, Whatsoever thou shalt ask of me, I will give it thee, unto the half of my kingdom. 24 And she went forth, and said unto her mother, What shall I ask? And she said, The head of John the Baptist. 25 And she came in straightway with haste unto the king, and asked, saying, I will that thou give me by and by in a charger the head of John the Baptist. 26 And the king was exceeding sorry; yet for his oath’s sake, and for their sakes which sat with him, he would not reject her. 27 And immediately the king sent an executioner, and commanded his head to be brought: and he went and beheaded him in the prison, 28 And brought his head in a charger, and gave it to the damsel: and the damsel gave it to her mother. 29 And when his disciples heard of it, they came and took up his corpse, and laid it in a tomb.

LUKE IX. 7 Now Herod the tetrarch heard of all that was done by him: and he was per- plexed, be- cause thatit was said of some, that John was risen from the dead; 8 And of some, that Elias had appeared; and of others, that one of the old pro- phets was risen again. 9 And Herod said, John have I beheaded: but who is this, of whom I hear such things? And he desired to see him.

അന്നു അപൂൎവ്വമായ ഒരു വാൎത്ത കേൾപാറായി. ഹെരോദാ യേശു
വിന്റെ ശ്രുതിയേയും അവൻ എലീയാവോ യിറമിയാവോ പക്ഷെ ജീവി
ച്ചെഴുനീറ്റ സ്നാപകൻ തന്നെയോ ആരോ എന്നുള്ള കേൾവിയേയും വിചാ
രിച്ചു വലഞ്ഞു, ഒടുവിൽ ഇവൻ ഞാൻ കൊല്ലിച്ചവന്റെ ആത്മാവെങ്കിലും
അവനിൽ വ്യാപരിച്ച ശക്തികൾ ഉള്ളവൻ എങ്കിലും ആകുന്നു എന്നു നിശ്ച
യിച്ചു (മാൎക്ക.), പാപലജ്ജയെ എല്ലാം അകറ്റി അതിശയകാരിയെ കാണ്മാൻ
ആഗ്രഹിക്കയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.).

സ്നാപകൻ മരിച്ചതിന്റെ കാരണമോ: ഇടപ്രഭു സ്നാപകനെ കൊ
ല്ലുവാൻ വിചാരിച്ചപ്പോൾ പ്രജകൾ അവനെ മാനിക്കയാൽ ഭയപ്പെട്ടടങ്ങി
(മത്ത). പിന്നെ താനും അവനെ മഹാവിശുദ്ധൻ എന്നു ശങ്കിച്ചു തുടങ്ങി, ഹെ
രോദ്യ എത്ര നിൎബ്ബന്ധിച്ചിട്ടും കൊല്ലുവാൻ സമ്മതിക്കാത്തെ ബഹുമാനിച്ചു, കൂ
ടക്കൂട കേട്ടു ചിലതിൽ അനുസരിച്ചും തുടങ്ങി (മാൎക്ക.). പിന്നെ ജന്മദിവസ [ 200 ] ത്തിൽ ഹെരോദാ പരായ്യയിലുള്ള യൂല്യനഗരത്തിൽ തന്റെ മഹാന്മാൎക്കും സ
ഹസ്രാധിപന്മാൎക്കും ഗലീലപ്രമാണികൾക്കും ഒരു സദ്യ കഴിച്ചപ്പോൾ വ്യഭി
ചാരിണിയുടെ മകൾ ശാലയിൽ വന്നു ഒരു നാടകം തുള്ളി കളിച്ചു എല്ലാവൎക്കും
വിഭ്രമം വരുത്തി, ഇടപ്രഭു തന്റെ രാജ്യത്തിന്റെ പാതിയോളം വരിച്ചാലും ത
രാം എന്നു സത്യം ചെയ്തു. ഉടനെ അവൾ അമ്മയോടു ചോദിച്ചു മടിയാതെ
വന്നു ഒരു തളികമേൽ സ്നാപകന്റെ തല എന്നു വരിച്ചു. അവൻ വിഷാദിച്ച്
എങ്കിലും മഹാജനങ്ങളെ ശങ്കിച്ചു ഘാതകനെ മകൈർ കോട്ടയിൽ അയച്ചു ത
ലയെ അറുത്തു കൊടുപ്പിക്കയും ചെയ്തു. യോഹനാൻ കൎത്താവിന്റെ വഴിക
ളിൽ ഇടറാതെ യേശുവോടുള്ള സമാധാനത്തിൽ ഉറങ്ങിപ്പോയി എന്നു വിചാ
രിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു. മുമ്പെ യേശുവിൽ അസൂയ ഭാവിച്ച ശിഷ്യന്മാർ
ഗുരുവെ മറ ചെയ്ത ശേഷം വന്നു വസ്തുത അറിയിച്ചു, ഉത്തമന്മാർ അന്നുമുതൽ
യേശുവെ അനുഗമിച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കും.

അവരെ കൂടാതെ പന്തിരുവരും യഹൂദഗ്രാമങ്ങളിലുള്ള യാത്രയെ തി
കെച്ചു യേശുവോടു ചേൎന്നുവന്നു (മാൎക്ക). ആ മരണവൎത്തമാനം കേട്ടിട്ട് അ
ധികം ബദ്ധപ്പെട്ടു ദുഃഖത്തിന്നു പരിശാന്തി അന്വേഷിച്ചുവോ എന്നറിയു
ന്നില്ല. അവർ ചെയ്തതും പറഞ്ഞതും ഒക്കയും നല്ല അവസരം കിട്ടാത്തെ ചു
രുക്കി ബോധിപ്പിച്ചപ്പോൾ യേശു അവരോടു കൂട ഏകാന്തത്തിൽ പോയി
ആശ്വസിപ്പാൻ നിശ്ചയിച്ചു (മാൎക്ക). മുന്നടപ്പവന്റെ മരണം തനിക്കും മര
ണത്തിന്നായി ഒരുങ്ങി ഇരിപ്പാൻ ഒരു ദേവവിളി പോലെ ആയി.

§ 93.

THE MIRACULOUS FEEDING OF FIVE THOUSAND.

അയ്യായിരം ആളെ പോഷിപ്പിച്ചതു.

a) Jesus retires across the lake. Five thousand fed.

യേശു കടലക്കരെ പോയി അയ്യായിരം ആളെ പോഷിപ്പിച്ചതു.

MATT. XIV. 13 When Jesus heard of it, he de- parted thence by ship into a desert place apart: and when the people had heard thereof, they followed him on foot out of the cities. 14 And Jesus wentforth, and saw a great multitude, and was moved with compassion toward them, and he healed their sick. 15 And when it was evening, his

MARK VI. 30 And the apostles gathered themselves together unto Jesus, and told him all things, both what they had done, and what they had taught. 31 And he said unto them, Come ye yourselves apart into a desert place, and rest awhile: for there were many coming and going, and they had no leisure so much as to eat. 32 And they departed into a desert place by ship privately. 33 And the people saw them departing, and many knew him, and ran afoot thither out of all cities, and outwent them, and came together unto him. 34 And Jesus, when he came out, saw much people, and was

ILUKE IX. 10 And the apostles, when they were re- turned, told him all that they had done. And he took them, and went aside pri- vately into a desert place belonging to the city called Beth- saida. 11 And the people, when they knew it, followed him: and he received them, and spake unto them of the kingdom of God, and healed them that had need of healing. 12 And when the

JOHN VI. 1 After these things Jesus went over the sea of Galilee, which is the Sea of Tiberias. 2 And a great multitude followed him, because they saw his miracles which he did on them that were diseased. 3 And Jesus went up into a mountain, and there he sat with his disciples. 4 And the passover, a feast of the Jews, was nigh. 5 When Jesus then lifted up his eyes, and saw a great company come unto him, he saith unto Philip, Whence shall we buy bread, that these may eat?

[ 201 ]

Matt. XIV. disciples came to him, saying, This is a desert place, and the time is now past; send the multitude away, that they may go into the villages, and buy them- selves victuals. 16 But Jesus said unto them, They need not depart; give ye them to eat. 17 And they say unto him, We have here but five loa- ves, and two fishes. 18 He said, Bring them hither to me. 19 And he com- manded the multi- tude to sit down on the grass, and took the five loaves, and the two fishes, and looking up to heaven, he blessed, and brake, and gave the loaves to his disciples, and the disciples to the multitude. 20 And they did all eat, and were filled: and they took up of the frag- ments that re- mained twelve baskets full. 21 And they that had eaten were about fivethousand men, beside women and children.

Mark VI. moved with compassion toward them, because they were as sheep not having a shepherd: and he began to teach them many things. 35 And when the day was now far spent, his disciples came unto him, and said, This is a desert place, and now the time is far passed: 36 Send them away, that they may go into the country round about, and into the villages, and buy themselves bread: for they have nothing to eat. 37 He answered and said unto them, Give ye them to eat. And they say unto him, Shall we go and buy two hundred penny- worth of bread, and give them to eat? 38 He saith unto them, How many loaves have ye? go and see. And when they knew, they say, Five, and two fishes. 39 And he commanded them to make all sit down by com- panies upon the green grass. 40 And they sat down in ranks, by hundreds, and by fifties. 41 And when he had taken the five loaves and the two fishes, he looked up to heaven, and blessed, and brake the loaves, and gave them to his disciples to set be- fore them; and the two fishes divided he among them all. 42 And they did all eat, and were filled. 43 And they took up twelve baskets full of the fragments, and of the fishes. 44 And they that did eat of the loaves were about five thousand men.

Luke IX. day began to wear away, then came the twelve, and said unto him, Send the multi- tude away, that they may go into the towns and country round about, and lodge, and get victuals: for we are here in a desert place. 13 But he said unto them, Give ye them to eat. And they said, We have no more but five loaves and two fishes; except we should go and buy meat for all this people. 14 For they were about five thousand men. And he said to his disciples, Make them sit down by fifties in a company. 15 And they did so, and made them all sit down. 16 Then he took the five loaves and the two fishes, and looking up to heaven, he blessed them, and brake, and gave to the disciples to set before the multi- tude. 17 And they did eat, and were all filled: and there was taken up of fragments that re- mained to them twelve baskets.

Jolin VI. 6 And this he said to prove him: for he himself knew what he would do. 7 Philip answered him, Two hundred pennyworth of bread is not sufficient for them, that every one of them may take a little. 8 One of his disci- ples, Andrew, Simon Peter’s brother, saith unto him, 9 There is a lad here, which hath five barley loaves, and two small fishes: but what are they among so many? 10 And Jesus said, Make the men sit down. Now there was much grass in the place. So the men sat down, in number about five thousand. 11 And Jesus took the loaves; and when he had given thanks, he distri- buted to the disciples, and the disciples to them that were set down; and likewise of the fishes as much as they would. 12 When they were filled, he said unto his disciples, Gather up the fragments that remain, that nothing be lost. 13 Therefore they ga- thered them together, and filled twelve baskets with the fragments of the five barley loaves, which remained over and above unto them that had eaten.

b) Back to Capernaum. The walking on the sea.

യേശു പൊയ്കമേൽ നടന്നതു.

MATT. XIV. 22 And straightway Jesus con- strained his disciples to get into a ship, and to go before him unto the other side, while he sent the multitudes away. 23 And when he had sent the multitudes away, he went up into a mountain apart to pray: and when the evening was come, he was there alone. 24 But the ship was now in the midst of the sea, tossed with waves: for the wind was contrary. 25 And in the fourth watch of the night Jesus went unto them, walk- ing on the sea.

MARK VI. 45 And straightway he con- strained his disciples to get into the ship, and to go to the other side before unto Bethsaida, while he sent away the people. 46 And when he had sent them away, he departed into a mountain to pray. 47 And when even was come, the ship was in the midst of the sea, and he alone on the land. 48 And he saw them toiling in rowing; for the wind was con- trary unto them: and about the fourth watch of the night he cometh unto them, walking upon

JOHN VI. 14 Then those men, when they had seen the miracle that Jesus did, said, This is of a truth that prophet that should come into the world. 15 When Jesus therefore perceived that they would come and take him by force, to make him a king, he de- parted again into a mountain himself alone. 16 And when even was now come, his disciples went down unto the sea, 17 And entered into a ship, and went over the sea toward

[ 202 ]

Matt. XIV. 26 And when the disciples saw him walking on the sea, they were troubled, saying, It is a spirit; and they cried out for fear. 27 But straightway Jesus spake unto them, saying, Be of good cheer; it is I; be not afraid. 28 And Peter answered him and said, Lord, if it be thou, bid me come unto thee on the water. 29 And he said, Come. And when Peter was come down out of the ship, he walked on the water, to go to Jesus. 30 But when he saw the wind boisterous, he was afraid; and beginning to sink, he cried, say- ing, Lord, save me. 31 And immediately Jesus stretch- ed forth his hand, and caught him, and said unto him, O thou of little faith, wherefore didst thou doubt ? 32 And when they were come in- to the ship, the wind ceased. 33 Then they that were in the ship came and worshipped him, saying, Of a truth thou art the Son of God. 34 And when they were gone over, they came into the land of Gennesaret. 35 And when the men of that place had knowledge of him, they sent out into all that country round about, and brought unto him all that were diseased; 36 And besought him that they might only touch the hem of his garment: and as many as touched were made perfectly whole.

Mark VI. the sea, and would have passed by them. 49 But when they saw him walking upon the sea, they supposed it had been a spirit, and cried out: 50 For they all saw him, and were troubled. And immediately he talked with them, and saith unto them, Be of good cheer: it is I; be not afraid. 51 And he went up unto them into the ship; and the wind ceased: and they were sore amazed in themselves beyond measure, and wondered. 52 For they considered not the miracle of the loaves: for their heart was hardened. 53 And when they had passed over, they came into the land of Gennesaret, and drew to the shore. 54 And when they were come out of the ship, straightway they knew him, 55 And ran through that whole region round about, and began to carry about in beds those that were sick, where they heard he was. 56 And withersoever he enter- ed, into villages, or cities, or country, they laid the sick in the streets, and besought him that they might touch if it were but the border of his garment: and as many as touched him were made whole.

John VI. Capernaum. And it was now dark, and Jesus was not come to them. 18 And the sea arose by rea- son of a great wind that blew. 19 So when they had rowed about five and twenty or thirty furlongs, they see Jesus walk- ing on the sea, and drawing nigh unto the ship: and they were afraid. 20 But he saith unto them, It is I; be not afraid. 21 Then they willingly re- ceived him into the ship: and immediately the ship was at the land whither they went. 22 The day following, when the people which stood on the other side of the sea saw that there was none other boat there, save that one whereinto his disciples were entered, and that Jesus went not with his disciples into the boat, but that his disciples were gone away alone; 23 (Howbeit there came other boats from Tiberias nigh unto the place where they did eat bread, after that the Lord had given thanks :). 24 When the people there- fore saw that Jesus was not there, neither his disciples, they also took shipping, and came to Capernaum, seeking for Jesus.

ഇത് എല്ലാം വിചാരിച്ചു യേശു ശിഷ്യന്മാരോടു കൂടെ തിബേൎയ്യയിൽനി
ന്നു പടകേറി കിഴക്കേ കരെക്ക് ഓടി ഫിലിപ്പിന്റെ ഇടവകയിൽ ഇറങ്ങി,
അവൻ പണിയിച്ച ഗോലാനിലേ ബെത്ത് ചൈദനഗരത്തിൻറ (ഭാ.
൬൪) സമീപത്തു വാങ്ങി ഏകാന്തത്തിൽ പാൎത്തു (ലൂക്ക). എങ്കിലും പുരുഷാ
രങ്ങൾ കാൽ നടയായി പിഞ്ചെന്നു, പെസഹകാലം അടുക്കുകകൊണ്ടു (യോ.)
യാത്രക്കാർ കൂട്ടമായി ചേൎന്നു വരികയും ചെയ്തു. ഈ ഇടയരില്ലാത്ത കൂട്ടങ്ങളിൽ
കനിവു ഭാവിച്ചു (മാൎക്ക.) യേശു മലയിൽനിന്നു ഇറങ്ങി (യോ. ൬, ൩. ൧൫)
അവരിൽ രാജ്യോപദേശവും രോഗശാന്തിയും നടത്തുകയും ചെയ്തു. വൈകു
ന്നേരം ആയാറെ ശിഷ്യന്മാർ ഇവരെ ചുറ്റുമുള്ള ഊരുകളിൽ ഭക്ഷണം മേടി
പ്പാൻ അയച്ചു വിടെണം എന്നു പറഞ്ഞതിന്നു യേശു നിങ്ങൾ അവൎക്കു ഭ
ക്ഷിപ്പാൻ കൊടുപ്പിൻ എന്നു ശിഷ്യരോടും (മത്ത.), എവിടെ നിന്നു അപ്പം വാ
ങ്ങേണം എന്നു ഫിലിപ്പോടും (യോ.) പറഞ്ഞു പരീക്ഷിച്ചാറെ ഫിലിപ്പ് ൨൦൦
ദെനാരിന്നു (൩൦൦ വെള്ളിപ്പണത്തിന്നു) വാങ്ങിയാലും ഇവൎക്കു മതിയാകയില്ല
എന്നു ചൊല്ലി ഇത്ര പണവും ഇല്ല എന്നു കണ്ടു. എന്നാൽ അപ്പം എത്ര ഉ
ണ്ടു എന്നു നോക്കിച്ചപ്പോൾ അന്ത്രയാ ഒരു ബാല്യക്കാരന്റെ പക്കൽ ൫ അ
പ്പവും മീനും കണ്ടു, ഇത്ര ജനങ്ങൾ്ക്ക് ഇത് എന്തുള്ളു എന്നുരെച്ച (യോ.). [ 203 ] ഉടനെ യേശു ശിഷ്യരെകൊണ്ടു പുരുഷാരങ്ങളെ ൫൦തും നൂറും ഓരോ പന്തിയാ
ക്കി (മാൎക്ക.) ഇരുത്തിച്ചു. അതിന്നു വസന്തകാലം നിമിത്തം പച്ചപ്പുല്ലുണ്ടാ
യിരുന്നു (മാൎക്ക. യോ.). പന്തികളെ എണ്ണിയപ്പോൾ ചില സ്ത്രീകളും കുട്ടികളും
ഒഴികെ (മത്ത.) ൫൦൦൦ ആൾ ഉണ്ടു എന്ന് കണ്ടു.

എന്നാറെ യേശു ആ അപ്പവും മീനും എടുത്തുകൊണ്ടു ആകാശത്തെ
നോക്കി സ്തുതിച്ചു അപ്പങ്ങളെ മുറിച്ചു മീനും പകുത്തു ശിഷ്യന്മാരെ കൊണ്ടു
എല്ലാവൎക്കും കൊടുപ്പിച്ചു, അവരും ഇഷ്ടം പോലെ (യോ.) ഭക്ഷിച്ചു തൃപ്തരായി.
ഒന്നും കളയരുത് എന്നു വെച്ചു യേശു പന്തിരുവരെ കൊട്ടകളോടും കൂടെ അയ
ച്ചു കഷണങ്ങളെ എടുപ്പിച്ചപ്പോൾ അവയും നിറഞ്ഞു വന്നു. ആയ്തു കണ്ട
വൎക്ക് എല്ലാവൎക്കും വരേണ്ടുന്നവൻ സാക്ഷാൽ ഇവൻ തന്നെ എന്നു ബോധി
ച്ചു, അവനെ രാജാവാക്കി വാഴിപ്പാൻ ആഗ്രഹം ജനിക്കയും ചെയ്തു (യോ.). ശി
ഷ്യന്മാൎക്കും പക്ഷെ സുബോധം വിട്ടു പോകയാൽ യേശു മുവ്വന്തിക്ക് അവരെ
തീരത്തിലേക്ക് അയച്ചു, താൻ ജനങ്ങളെ പറഞ്ഞയക്കുവോളം അവർ ബെ
ത്ത് ചൈദ വരെ കരസമീപത്തു തന്നെ പടിഞ്ഞാറോട്ട് ഓടെണം, അവിടെ
താനും കരേറും എന്ന് അമൎച്ചയായി കല്പിച്ചു (മാൎക്ക.). അവരേയും പിന്നെ
ജനങ്ങളേയും വിട്ടയച്ച ശേഷം മലമേൽ ഏറി തനിയെ പ്രാൎത്ഥിച്ചു പാൎക്ക
യും ചെയ്തു.

ശിഷ്യന്മാർ പോയി; അസ്തമിച്ച സമയം കാറ്റ് എതിരെ അടിച്ചു, അവർ
തണ്ടു വലിച്ചിട്ടു എത്ര അദ്ധ്വാനിച്ചിട്ടും പൊയ്കയുടെ നടുവോളം തെറ്റി. രാത്രി
ആയാറെ യേശു നിശ്ചയിച്ച കരെക്കു വന്നു. കൊടുങ്കാറ്റ് നിമിത്തം അവ
ൎക്ക് അണയുവാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. മൂന്നാം യാമം* കഴിഞ്ഞപ്പോൾ (പുലരുവാൻ
൭ നാഴിക) അവർ അത്യന്തം കഷ്ടിച്ചു ഒരു കാതം ദൂരം വലിച്ചപ്പോൾ (യോ.)
യേശു അവരുടെ സങ്കടം കണ്ടു തിരമാലമേൽ കൂടി നടന്നടുത്തു വന്നു
(യോബ. ൯, ൮). പടകോടു സമീപിച്ചു പടിഞ്ഞാറോട്ടു മുൻ കടപ്പാൻ ഭാവം
കാട്ടിയതു (മാൎക്ക.) കണ്ടു എല്ലാവരും നോക്കി ഭയപ്പെട്ടു പ്രേതം എന്നു നിനച്ചു
നിലവിളിച്ചു (മത്ത.). എന്നാറെ അവൻ “ഞാൻ തന്നെ ആകുന്നു” എന്നു
ചൊല്ലി ധൈൎയ്യം കൊളുത്തിയപ്പോൾ അവർ അവനെ പടകിൽ കരേറ്റുവാൻ
ഇഛ്ശിച്ചു (യോ.). കേഫാവോ നീ ആകുന്നു എങ്കിൽ വെള്ളത്തിന്മേൽ നടപ്പാൻ
കല്പന തരേണം എന്നു ചോദിച്ചു, “വാ” എന്നു കേട്ട ഉടനെ വെള്ളത്തിൽ ഇ
റങ്ങി നടന്നു. പിന്നെ കൊടുങ്കാറ്റ് അതിക്രമിച്ചാറെ അവൻ സംശയിച്ചു നീ
ന്തി മുങ്ങുവാനും തുടങ്ങി “കത്താവേ രക്ഷ” എന്നു വിളിച്ചു, യേശുവും അവനെ
കൈപിടിച്ചു, എന്തിന്നു സംശയിച്ചു എന്നു ശാസിച്ചു (മത്ത.), ഒരുമിച്ചു പട
കിൽ ഏറുകയും ചെയ്തു. ഉടനെ കാറ്റും ശമിച്ചു, ശിഷ്യന്മാർ മുമ്പേത്ത അതി
ശയം ഹൃദയകാഠിന്യം നിമിത്തം വിചാരിയാത്തവരായ ശേഷം (മാൎക്ക.) ഇതി
നാൽ മനസ്സുരുകി, ദേവപുത്ര എന്നു വണങ്ങി സ്തുതിച്ചു. പിന്നെ നോക്കിയ
പ്പോൾ ഗലീലകരെക്ക് എത്തി എന്നു കാണ്കയും ചെയ്തു (യോ.).

(മത്ത. മാൎക്ക.) പുലൎന്ന ശേഷം ആ ദേശക്കാർ അവനെ അറിഞ്ഞു ബദ്ധ [ 204 ] പ്പെട്ടു എല്ലാ ദിക്കിൽനിന്നും ദീനക്കാരെ വരുത്തി, അവൻ കടക്കേണ്ടുന്ന
ചില അങ്ങാടികളിൽ ഇരുത്തി, വസ്ത്രം തൊടുവാൻ സമ്മതം വാങ്ങി, തൊട്ടവർ
എല്ലാവരും സൌഖ്യം ആകയും ചെയ്തു.

§ 94.

THE GREAT DISCOURSE ON THE BREAD OF LIFE.

ജീവറൊട്ടിയെ കുറിച്ചുളള മഹാപ്രസംഗാദികൾ.

JOHN VI.

25 And when they had found him on the other side of the sea, they said unto him, Rabbi, when camest thou hither? 26 Jesus answered them and said, Verily, verily, I say unto you, Ye seek me, not because ye saw the miracles, but because ye did eat of the loaves, and were filled. 27 Labour not for the meat which perisheth, but for that meat which endureth unto ever- lasting life, which the Son of man shall give unto you: for him hath God the Father sealed. 28 Then said they unto him, What shall we do, that we might work the works of God? 29 Jesus answered and said unto them, This is the work of God, that ye believe on him whom he hath sent. 30 They said therefore unto him, What sign shewest thou then, that we may see, and believe thee? what dost thou work? 31 Our fathers did eat manna in the desert; as it is written, He gave them bread from heaven to eat. 32 Then Jesus said unto them, Verily, verily, I say unto you, Moses gave you not that bread from heaven; but my Father giveth you the true bread from heaven. 33 For the bread of God is he which cometh down from heaven, and giveth life unto the world. 34 Then said they unto him, Lord, evermore give us this bread. 35 And Jesus said unto them, I am the bread of life: he that cometh to me shall never hunger: and he that believeth on me shall never thirst. 36 But I said unto you, That ye also have seen me, and believe not. 37 All that the Father giveth me shall come to me; and him that cometh to me I will in no wise cast out. 38 For I came down from heaven, not to do mine own will, but the will of him that sent me. 39 And this is the Father’s will which hath sent me, that of all which he hath given me I should lose nothing, but should raise it up again at the last day. 40 And this is the will of him that sent me, that every one which seeth the Son, and believeth on him, may have everlasting life: and I will raise him up at the last day. 41 The Jews then murmured at him, because he said, I am the bread which came down from heaven.

42 And they said, Is not this Jesus the son of Joseph, whose father and mother we know? how is it then that he saith, I came down from heaven? 43 Jesus therefore answered and said unto them, Murmur not among yourselves. 44 No man can come to me, except the Father which hath sent me draw him: and I will raise him up at the last day. 45 It is written in the prophets, And they shall be all taught of God. Every man therefore that hath heard, and hath learned of the Father, cometh unto me. 46 Not that any man hath seen the Father, save he which is of God, he hath seen the Father. 47 Verily, verily, I say unto you, He that believeth on me hath everlasting life. 48 I am that bread of life. 49 Your fathers did-eat manna in the wilder- ness, and are dead. 50 This is the bread which cometh down from heaven, that a man may eat thereof, and not die. 51 I am the living bread which came down from heaven: if any man eat of this bread, he shall live for ever: and the bread that I will give is my flesh, which I will give for the life of the world. 52 The Jews therefore strove among them- selves, saying, How can this man give us his flesh to eat ? 53 Then Jesus said unto them, Verily, verily, I say unto you, Except ye eat the flesh of the Son of man, and drink his blood, ye have no life in you. 54 Whoso eateth my flesh, and drinketh my blood, hath eternal life; and I will raise him up at the last day. 55 For my flesh is meat indeed, and my blood is drink indeed. 56 He that eateth my flesh, and drinketh my blood, dwelleth in me, and I in him. 57 As the living Father hath sent me, and I live by the Father: so he that eateth me, even he shall live by me. 58 This is that bread which came down from heaven: not as your fathers did eat manna, and are dead: he that eateth of this bread shall live for ever. 59 These things said he in the synagogue, as he taught in Capernaum.

[ 205 ] John VI.

60 Many therefore of his disciples, when they had heard this, said, This is an hard saying; who can hear it? 61 When Jesus knew in himself that his disciples murmured at it, he said unto them, Doth this offend you? 62 What and if ye shall see the Son of man ascend up where he was before? 63 It is the spirit that quickeneth; the flesh profiteth nothing: the words that I speak unto you, they are spirit, and they are life. 64 But there are some of you that believe not. For Jesus knew from the beginning who they were that believed not, and who should betray him. 65 And he said, Therefore said I unto you,

that no man can come unto me, except it were given unto him of my Father. 66 From that time many of his disciples went back, and walked no more with him. 67 Then said Jesus unto the twelve, Will ye also go away ? 68 Then Simon Peter answered him, Lord, to whom shall we go? thou hast the words of eternal life. 69 And we believe and are sure that thou art that Christ, the son of the living God. 70 Jesus answered them, Have not I chosen you twelve, and one of you is a devil? 71 He spake of Judas Iscariot the son of Simon: for he it was that should betray him, being one of the twelve.

യേശുവിൻ സ്നാനത്തിന്നും കഷ്ടാനുഭവത്തിന്നും ഇടയിൽ ഉള്ള സകല
കഥകളിലും ഈ അത്ഭുതഭോജനം മാത്രം യോഹനാൻ മറ്റേ മൂവർ എന്ന പോ
ലെ എഴുതി ഇരിക്കുന്നതു അതിനാൽ ഉണ്ടായ വിശേഷഫലം നിമിത്തം ത
ന്നെ. യേശു ആ ൫൦൦൦ത്തെ ശമിപ്പിച്ചു പറഞ്ഞയച്ചശേഷം ഒർ അപ്പരാ
ജാവെ ആഗ്രഹിക്കുന്ന മശീഹാസക്തന്മാർ ഒരു കൂട്ടം വേൎപിരിയാതെ യേശു
വെ കിഴക്കേ കരയിൽ അന്വേഷിച്ചു കാണാഞ്ഞപ്പോൾ രാവിലേ തിബേൎയ്യ
യിൽനിന്നു പടകുകളിൽ ഏറി കഫൎന്നഹുമിൽ ചെന്നു. അവിടെ യേശു ലോ
കരെ അകറ്റുവാനും ശിഷ്യന്മാരെ പരീക്ഷിപ്പാനും തക്ക വാക്കുകൾ പലതും
പറഞ്ഞു. അതു പെസഹക്കു മുമ്പിൽ ഉള്ള ഒരു ശനിയാഴ്ചയിൽ പള്ളിയിൽ
തന്നെ നടന്നു. അന്നു പെസഹ എപ്രിൽ ൧൮ആമതും അതിന്റെ മുമ്പെ
ശബ്ബത്തുകൾ എപ്രിൽ ൯. ൧൬ ആയ തിയ്യതികളും തന്നെ.

ആ മശീഹാസക്തന്മാൎക്ക് യേശു മുമ്പെ ഉപദേശിച്ചതു (൨൫—൪൦):
നിങ്ങൾ ഭക്ഷണപ്രീതി നിമിത്തമത്രെ എന്നെ തിരയുന്നു. നശിക്കുന്നത
ല്ല നശിക്കാത്ത ആഹാരം സമ്പാദിപ്പാൻ മനസ്സുണ്ടെങ്കിൽ ഞാൻ ലോകത്തി
ന്റെ ജീവൻ എന്ന മുദ്രയെ പിതാവിൽനിന്നു പ്രാപിച്ചവനാകയാൽ ആയ്തു
നിങ്ങൾക്ക് തരാം. അതിന്നു വേണ്ടുന്ന പണികളെ ചെയ്യാം, പറക എന്നവർ
ചോദിച്ചപ്പോൾ, പലതുമല്ല ഒന്നത്രെ! കൎമ്മവുമല്ല വിശ്വാസം തന്നെ വേ
ണ്ടത് എന്നു യേശു ഉരെച്ചു. വിശ്വാസത്തിന്നു ഉറപ്പായിട്ടു നിത്യമായ ഒർ
അത്ഭുതം വേണം, യവത്തിൽനിന്നല്ല മുകളിൽനിന്നു ഒന്നു കാട്ടി തരേണം,
പക്ഷെ മന്നയെ ഇറക്കിയാലോ (സങ്കീ. ൭൮, ൨൪) എന്നു ചോദിച്ചാറെ
മോശെ കൊടുത്തതിലും സത്യമായ സ്വൎഗ്ഗാഹാരം പിതാവ് ഇപ്പോൾ തരുന്നു
എന്നരുളിച്ചെയ്തു. അതു വിടാതെ തരേണം എന്നു ചൊന്നപ്പോൾ ജീവാഹാരം
ഞാൻ തന്നെ, എന്നെ ആശ്രയിച്ചാൽ ദാഹവും വിശപ്പും മാറും; നിങ്ങളോ എ
ന്നെ വളരെ കാലം കണ്ടു പോന്നിട്ടും വിശ്വസിക്കാത്തവരാകയാൽ അതിൽ
എത്തുകയില്ല, ദൈവം വിധിച്ചവർ അതിൽ എത്തുകേ ഉള്ളു. എന്നാൽ സൎവ്വ
ലോകത്തിന്നല്ല പക്ഷെ തലയെഴുത്തുള്ളവൎക്കത്രെ ഗുണം എന്നു നിരൂപിക്കേ
ണ്ടാ, വരുന്നവനെ ഒക്കെയും ഞാൻ കൈക്കൊള്ളും. ഞാൻ സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിന്ന്
ഇറങ്ങി വന്നത് പിതാവിന്റെ ഇഷ്ടം നിവൃത്തിപ്പാനത്രെ. ആ ദേവേഷ്ടം
എന്തെന്നാൽ: എനിക്ക തരുന്നത് ഒന്നും കളയരുത് എന്നു വേണ്ടാ, അതു പുന [ 206 ] രുത്ഥാനത്തോളം ജീവിപ്പിച്ചും മഹത്വം വരുത്തിയും പോരെണം എന്നത്രെ.
ഇപ്രകാരം യേശു ഡംഭികളെ പ്രജകൾ ആക്കുവാൻ കഴിയാത്തത് എന്നും,
സാധുക്കൾ ആരാലും തനിക്ക് കൊള്ളാം എന്നും, അവരെ നിത്യം പോറ്റും എ
ന്നും ഉരെക്കയും ചെയ്തു.

ഞാൻ ജീവാഹാരമായി സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിന്നു വന്നു എന്നതു പറീശന്മാർ
മുതലായ പള്ളിക്കാർ പലരും കേട്ടു ക്രുദ്ധിച്ചു, അവന്റെ അഛ്ശൻ യോ
സേഫല്ലോ എന്നു പിറുപിറുത്തു തുടങ്ങി. അതിന്നായി യേശു പള്ളിയിൽ പ്ര
സംഗിച്ചു (൪൧—൫൧): മനുഷ്യരുടെ വെവ്വേറെ തൎക്കത്താലും വാദത്താലും ഒ
ന്നും വരാ. അവർ ദേവോപദിഷ്ടരാകും എന്നുള്ള വാഗ്ദത്തപ്രകാരം (യശ. ൫൪,
൧൩; യിറ. ൩൧, ൩൩ ƒ ) പിതാവിന്റെ മൃദുശബ്ദം കേട്ടു, മനുഷ്യർ അല്ല പി
താവ് വലിക്കുന്നതത്രെ അനുസരിച്ചു നടക്കേണ്ടത്. അപ്രകാരം ആചരിക്കു
ന്നവൻ എല്ലാം എന്റെ അടുക്കൽ വരും. ആ ദേവപാഠം തന്നെ പഠിച്ചാൽ ഗു
രുവെ കേൾ്ക്കയും അവൻ വലിക്കുന്നത് ഗ്രഹിക്കയും അല്ലാതെ ദൈവത്തെ
കാണ്മാൻ സംഗതി വരികയില്ല. നിത്യം പിതാവിൻ പക്കൽ ഇരിക്കുന്നവനത്രെ
പിതാവെകാണുന്നു, എങ്കിലും അവനെ കാണുവോളം വൎദ്ധിക്കുന്ന നിത്യജീവൻ
എന്നെ അനുഭവിക്കുന്ന വിശ്വാസിക്കു ലഭിക്കും. ആകയാൽ ഞാൻ ജീവാഹാരം
എന്നുള്ളതിന്റെ അൎത്ഥമാവിത്: മന്ന തിന്നവർ മരിച്ചതിനാൽ അതു സ്വൎഗ്ഗീ
യാഹാരമല്ല എന്നു സിദ്ധമല്ലോ. മൃത്യുവെ ജയിക്കുന്ന സ്വൎഗ്ഗീയ ജീവൻ
ആവശ്യമുള്ളവൎക്ക് ഇതാ എന്നിൽ ഉണ്ടു. ഈ ആഹാരം ലോകത്തിന്നു കൊടുക്കു
ന്ന വഴിയോ എന്റെ മാംസത്തെ കഷ്ടമരണങ്ങളിൽ ഏല്പിച്ചതിനാൽ തന്നെ.

ഇതിന്നിമിത്തം അധികം വാദം ഉണ്ടായപ്പോൾ യേശു എത്രയും കഠിന
മായ ഉപദേശം ചൊല്ലി ജ്ഞാനഗൎവ്വികളോടു സത്യത്താൽ അഹങ്കരിച്ചു
തുടങ്ങി (൫൨—൫൮). ആമെൻ ആമെൻ ഞാൻ നിങ്ങളോടു പറയുന്നിതു:
൧.) മനുഷ്യപുത്രന്റെ മാംസരക്തങ്ങൾ അനുഭവിച്ചല്ലാതെ നിങ്ങൾ മരിച്ചവ
രത്രെ (യേശുവെ മുഴുവനും വിശേഷാൽ അവന്റെ മരണത്തേയും നിത്യവി
ശ്വാസത്താലും, വിശന്നു ചേരുന്ന സഭാസംസൎഗ്ഗത്താലും ആഹാരം ആക്കി
യാലേ മനുഷ്യജീവൻ എന്നു പറയാവു).—൨.) യേശുമാംസം തിന്നു രക്തം കുടി
ക്കുന്നവൻ നിത്യജീവനുള്ളവനും അന്ത്യദിനം എഴുനീല്പവനും ആകുന്നു (യേ
ശുവിന്റെ മരണത്തെ സകലത്തിന്നും മീതെ ആഹാരവും ഭോഗവും ആശ്ര
യവും ആക്കിയാൽ സകല മരണങ്ങളിൽനിന്നും മഹത്വമുള്ള എഴുനീല്പു ലഭി
ക്കും). —൩.) എൻ മാംസം മാത്രം സത്യമായ ആഹാരവും എൻ രക്തം മാത്രം സത്യ
മായ പാനവും തന്നെ (ശേഷം എല്ലാം വിശപ്പിനേയും ദാഹത്തേയും നന്നാ
യി തീൎക്കുകയില്ല, തൃപ്തി എന്നാലേ ഉള്ളു).—൪.) എന്നെ അയച്ച പിതാവ് എ
ന്റെ ആത്മദേഹിദേഹങ്ങളെ തന്നാൽ തന്നെ പോറ്റുന്നതു പോലെ ഞാൻ
എന്നെ അനുഭവിക്കുന്നവരെ പോറ്റി ജീവിപ്പിച്ചു പോരുന്നുണ്ടു.

ഇതു പെസഹെക്ക് എത്രയും യോഗ്യമായ പ്രസംഗം. പഴയ ഇസ്രയേ
ലിന്നു മരണത്തെ വീടുകളിൽനിന്നു വൎജ്ജിക്കുന്ന രക്തവും മാംസവും ഉണ്ടാ
യല്ലോ. ഇനി ഒരു വൎഷം കഴിഞ്ഞാൽ താനും സൎവ്വലോകത്തിന്നും ബലിയും
ആഹാരവുമാകും എന്നു കണ്ടു യേശു ഇപ്രകാരം അരുളിച്ചെയ്തു. ആയതു [ 207 ] തിരുവത്താഴത്തെ ഉദ്ദേശിച്ചു പറഞ്ഞതു സ്പഷ്ടം. ഇതിന്നു മാത്രം കൊള്ളിച്ചാൽ
അൎത്ഥത്തെ ഞെരുക്കി കുറെച്ചു വെക്കുന്നു എന്നു ചിലരുടെ പക്ഷം.

എന്നത് എല്ലാം കേട്ടു ശിഷ്യന്മാരായി അനുഗമിച്ചവർ പലരും വാക്കി
ന്റെ സ്ഥൌല്യം നിമിത്തവും (൩ മോ. ൭, ൨൭,) തന്നെത്താൻ എല്ലാവൎക്കും പു
ലൎച്ചയ്ക്ക് അത്യാവശ്യമാക്കിയ നിമിത്തവും അധികം പിറുപിറുത്തു (൬൦—൬൬).
എന്നാറെ യേശു പറഞ്ഞു: മനുഷ്യപുത്രൻ സ്വൎഗ്ഗാരോഹണം ചെയ്യുന്നതു നി
ങ്ങൾ സത്യാത്മാവിനാൽ കണ്ടല്ലാതെ ഈ ഇടൎച്ച തീരുകയില്ല. പുത്രൻ നമ്മു
ടെ അരിഷ്ടതയിൽ ഇറങ്ങി വന്നതും നമുക്കായി കയറിയതും ആത്മാവെ ഒഴു
ക്കുന്നതിനാൽ തിരികെ വന്നു പോറ്റുന്നതും ആത്മികന്മാരേ അറിയുന്നുള്ളു.
ജഡം അപ്പം മന്ന മുതലായത് എല്ലാം ആത്മാവെ ഒഴിച്ചു നിസ്സാരമത്രെ; എ
ന്റെ ആത്മാവ് അതിനെ ജീവിപ്പിച്ചു സാരമാക്കുവാൻ പോരും. ഈ പറയു
ന്ന വചനങ്ങളും ജീവനും ആത്മാവും ആയി വിശ്വാസികളെ പിടിച്ചു വലി
ച്ചു ജീവിപ്പിച്ചു പോറ്റുന്നുണ്ടു. ജീവാഹാരത്തിന്റെ ഒർ അനുഭവം അതി
നാൽ ഇന്നും ആരംഭിച്ചിരിക്കുന്നു. വിശ്വാസമില്ലാത്തവരോ പിതാവിന്റെ
ആകൎഷണത്തിന്ന് ഇടം കൊടുക്കാത്തവർ അത്രെ (൪൪). എന്നു കേട്ടാറെ പല
രും ഇടറി അവന്റെ സംസൎഗ്ഗം വിട്ട് അകന്നു പാൎത്തു.

അതിനാൽ കൎത്താവ് ഒട്ടും ഭ്രമിയാതെ പന്തിരുവരിലും ഒരുവൻ ദ്രോ
ഹിയായി വൎദ്ധിക്കുന്നു എന്നറിഞ്ഞു അവരെ പാറ്റുവാൻ ഒന്നു പറഞ്ഞു
(൬൬—൭൧). കാരണം തനിക്ക് ശേഷിച്ച കാലത്തിന്നകം സമ്മിശ്രസംഘങ്ങ
ളെ അല്ല പിതാവിന്റെ മൃദു ശബ്ദത്തെ ചെവികൊണ്ടു മരണംവരെ അനുഗ
മിക്കുന്ന വിശുദ്ധ സഭയെ ചേൎപ്പാൻ അത്യാവശ്യമായി തോന്നി. “നിങ്ങൾ്ക്കും
പോവാൻ മനസ്സില്ലയോ” എന്നതിന്നു കേഫാ വിശ്വാസത്തിൽ ഉറെച്ചു
“ഞങ്ങൾ എവിടെ പോകേണ്ടു? നീ നിത്യജീവന്റെ വചനങ്ങൾ ഉള്ളവൻ
തന്നെ, നീ ദൈവത്തിന്റെ വിശുദ്ധൻ എന്നു ഞങ്ങൾ വിശ്വസിച്ചറി
ഞ്ഞും ഇരിക്കുന്നു” എന്നല്ലാവൎക്കും വേണ്ടി പറഞ്ഞു. പന്തിരുവരെ തെരിഞ്ഞെ
ടുത്തതിൽ ഒരുവൻ പിശാച് ആകുന്നുവല്ലോ എന്നതു യേശുവിന്റെ ഉത്ത
രം. ആയവൻ യേശുവാൽ വരുന്ന ജീവനെ ഉള്ളു കൊണ്ടു വെറുത്തു തുടങ്ങി
എന്നു കൎത്താവ് അന്നു കണ്ടു, തന്റെ ഇഷ്ട പ്രകാരം വരുത്തുവാൻ കഴിഞ്ഞു
എങ്കിൽ അവനും മറ്റവരെ പോലെ പോയ്ക്കുളയുന്നതിനെ ആഗ്രഹിച്ചിട്ടു
ണ്ടായിരിക്കും.

§ 95.

THE TWO-FOLD CHARGE OF SABBATH- DESECRATION.

രണ്ടു ശബ്ബത്തുകളിൽ ഉണ്ടായ വിരോധം.

a) The plucking of corn, on a Sabbath.

ശബ്ബത്തിൽ കതിരുകളെ പറിച്ചതു.

MATT. XII. 1 At that time Jesus went on the sab- bath day through the corn; and his disciples were an hungered, and began to pluck the ears of corn, and to eat.

MARK II. 23 And it came to pass, that he went through the corn fields on the sabbath day; and his disciples began, as

LUKE VI. 1 And it came to pass on the second sabbath after the first, that he went through the corn fields; and his

[ 208 ]

Matt. XII. 2 But when the Pharisees saw it, they said unto him, Behold, thy disci- ples do that which is not lawful to do upon the sabbath day. 3 But he said unto them, Have ye not read what David did, when he was an hungered, and they that were with him; 4 How he entered into the house of God, and did eat the shewbread, which was not lawful for him to eat, neither for them which were with him, but only for the priests? 5 Or have ye not read in the law, how that on the sabbath days the priests in the temple profane the sabbath, and are blameless? 6 But I say unto you, That in this place is One greater than the temple. 7 But if ye had known what this meaneth, I will have mercy, and not sacrifice, ye would not have condemn- ed the guiltless. 8 For the Son of man is Lord even of the sabbath day.

Mark II. they went, to pluck the ears of corn. 24 And the Pharisees said unto him, Behold, why do they on the sabbath day that which is not lawful? 25 And he said unto them, Have ye never read what David did, when he had need, and was an hungered, he, and they that were with him ? 26 How he went into the house of God in the days of Abiathar the high priest, and did eat the shewbread, which is not lawful to eat but for the priests, and gave also to them which were with him? 27 And he said unto them, The Sabbath was made for man, and not man for the sabbath: 28 Therefore the Son of man is Lord also of the sabbath.

Luke VI. disciples plucked the ears of corn, and did eat, rubbing them in their hands. 2 And certain of the Pharisees said unto them, Why do ye that which is not lawful to do on the sabbath days? 3 And Jesus answering them said, Have ye not read so much as this, what David did, when himself was an hungered, and they which were with him; 4 How he went into the house of God, and did take and eat the shewbread, and gave also to them that were with him; which it is not lawful to eat but for the priests alone? 5 And he said unto them, That the Son of man is Lord also of the sab- bath.

b) The withered hand restored, on another Sabbath. The Pharisees enraged.

കൈവരൾ്ചയെ ശമിപ്പിച്ചതും പറീശർ കോപപരവശരായതും.

MATT. XII. 9 And when he was depart- ed thence, he went into their synagogue: 10 And, behold, there was a man which had his hand withered. And they asked him, saying, Is it lawful to heal on the sabbath days? that they might accuse him. 11 And he said unto them, What man shall there be among you, that shall have one sheep, and if it fall into a pit on the sabbath day, will he not lay hold on it, and lift it out? 12 How much then is a man better than a sheep? Where- fore it is lawful to do well on the sabbath days. 13 Then saith he to the man, Stretch forth thine hand. And he stretched it forth; and it was restored whole, like as the other. 14 Then the Pharisees went out, and held a council against him, how they might destroy him.

MARK III. 1 And he entered again into the synagogue; and there was a man there which had a withered hand. 2 And they watched him, whe- ther he would heal him on the sabbath day; that they might accuse him. 3 And he saith unto the man which had the withered hand, Stand forth. 4 And he saith unto them, Is it lawful to do good on the sab- bath days, or to do evil? to save life, or to kill? But they held their peace. 5 And when he had looked round about on them with anger, being grieved for the hardness of their hearts, he saith unto the man, stretch forth thine hand. And he stretched it out: and his hand was restored whole as the other. 6 And the Pharisees went forth, and straightway took counsel with the Herodians against him, how they might destroy him.

LUKE VI. 6 And it came to pass also on another sabbath, that he entered into the synagogue and taught : and there was a man whose right hand was withered. 7 And the scribes and Pharisees watched him, whether he would heal on the sabbath day: that they might find an accusation against him. 8 But he knew their thoughts, and said to the man which had the withered hand, Rise up and stand forth in the midst. And he arose and stood forth. 9 Then said Jesus unto them, I will ask you one thing; Is it lawful on the sabbath days to do good, or to do evil? to save life, or to destroy it? 10 And looking round about upon them all, he said unto the man, Stretch forth thy hand. And he did so: and his hand was re- stored whole as the other. 11 And they were filled with madness; and communed one with another what they might do to Jesus.

C) Jesus withdraws. Many follow Him and are healed.

യേശു വാങ്ങിപ്പോയതും രോഗികളെ പലരേയും സ്വസ്ഥമാക്കിയതും.

MATT. XII. 15 But when Jesus knew it, he withdrew him- self from thence: and great multitudes followed him, and he healed them all;

MARK III. 7 But Jesus withdrew himself with his disci- ples to the sea: and a great multitude from Galilee followed him, and from Judæa,

[ 209 ]

Matt. XII. 16 And charged them that they should not make him known: 17 That it might be fulfilled which was spoken by Esaias the prophet, saying, 18 Behold my servant, whom I have chosen; my beloved, in whom my soul is well pleased: I will put my spirit upon him, and he shall shew judgment to the Gentiles. 19 He shall not strive, nor cry; neither shall any man hear his voice in the streets. 20 A bruised reed shall he not break, and smoking flax shall he not quench, till he send forth judgment unto victory. 21 And in his name shall the Gentiles trust.

Mark III. 8 And from Jerusalem, and from Idumæa, and from beyond Jordan; and they about Tyre and Sidon, a great multitude, when they had heard what great things he did, came unto him. 9 And he spake to his disciples, that a small ship should wait on him because of the multi- tude, lest they should throng him. 10 For he had healed many; insomuch that they pressed upon him for to touch him, as many as had plagues. 11 And unclean spirits, when they saw him, fell down before him, and cried, saying, Thou art the Son of God. 12 And he straitly charged them that they should not make him known.

യഹൂദർ തന്നെ കൊല്ലുവാൻ ഭാവിക്കുന്നു എന്ന് അറിഞ്ഞിട്ടു (യോ. ൭, ൧)
യേശു ആ പെസഹെക്കായി (ക്രി. ൨൯) യരുശലേമിൽ പോകാതെ ഗലീല
യിൽ ഇരുന്നു എന്ന യോ. ൬, ൪ൽ വിളങ്ങുന്നു. “ദ്വിതീയാദ്യമായ ശബ്ബത്ത്”
(ലൂക്ക, ൬, ൧) എന്നു അപൂൎവ്വകാലസൂക്ഷ്മവും ഇതിനെ തെളിയിക്കുന്നു എ
ന്നു തോന്നുന്നു. ദ്വിതീയാദ്യശബ്ബത്ത് എന്തെന്നാൽ യഹൂദരുടെ വൎഷക്കണ
ക്കിൽ പെസഹയുടെ മുമ്പിൽ രണ്ടോ മൂന്നോ ശബ്ബത്തുകളുള്ളത് ഒന്നാം മണ്ഡ
ലവും, പെസഹമുതൽ പഞ്ചാശദ്ദിന പൎയ്യന്തം ൫൦ നാൾ ( ൩ മോ. ൨൩, ൧൫)
രണ്ടാം മണ്ഡലവും എന്നു ഒരു ന്യായം ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാൽ ദ്വിതീയ
മണ്ഡലത്തിലേ ആദ്യ ശബ്ബത്ത് ആ ൨൯ വൎഷത്തിൽ ഏപ്രിൽ മാസം ൨൩ആ
മതിൽ തന്നെ ആകുന്നു*. ആ പൎവ്വത്തിൽ കോതമ്പത്തിന്നു മൂപ്പില്ല, യവത്തി
ന്നു ഏകദേശം പഴുപ്പു എത്തി ഇരിക്കുന്നു.

അന്നു യേശു വിളഭൂമിയിൽ കൂടി നടക്കുമ്പോൾ ശിഷ്യന്മാർ വിശന്നു ക
തിരുകളെ പറിച്ചു തിരുമ്പി തിന്നു (൫ മോ. ൨൩, ൨൫). ഒറ്റുനോക്കുന്ന പ
റീശന്മാർ അതറിഞ്ഞു, ശബ്ബത്തിൽ ചെയ്തതാകകൊണ്ടു കുറ്റം എന്നു പറഞ്ഞ
പ്പോൾ യേശു മുമ്പെ വിശപ്പിൻറ ന്യായം ചൊല്ലി ശിഷ്യന്മാൎക്ക് ഒഴിച്ചൽ
പറഞ്ഞു. ദാവിദ് വിശന്നപ്പോൾ (അബ്യതാരിന്റെ അഛ്ശനായ അഹിമേ
ലക്കോടു, മാൎക്ക.) കാഴ്ചയപ്പങ്ങളെ വാങ്ങി തിന്നു; അതിനാൽ ദേവകല്പനെക്കു ലം
ഘനം വന്നിട്ടും (൩ മോ. ൨൪, ൯) യഹോവ ഇരുവരോടും കോപിച്ചതും ഇല്ല.
പിന്നെ ശബ്ബത്തിന്റെ മഹിമ എത്ര വിചാരിച്ചാലും ദേവാലയം ശബ്ബത്തി
ന്നു മേല്പെട്ടതത്രെ, അതുകൊണ്ടു അഹരോന്യർ ശബ്ബത്തിൽ ചെയ്യുന്ന വേല [ 210 ] (൪ മോ. ൨൮, ൯) അധൎമ്മമല്ലാത്തത്. മനുഷ്യപുത്രനോ ദേവാലയത്തിന്നും
മേല്പെട്ടവൻ (മത്ത.). പിന്നെ എനിക്ക് ബലിയല്ല കരുണ തന്നെ വേണ്ട
ത് എന്നും ഉണ്ടല്ലോ (മത്ത. ൯, ൧൩). ഒടുക്കം മനുഷ്യൻ ശബ്ബത്തെ ഭയത്തോ
ടും പീഡയോടും സേവിപ്പാനല്ല, ശബ്ബത്തു മനുഷ്യന്റെ സേവെക്കും ആത്മ
സൌഖ്യത്തിന്നും ആയിട്ടു വെച്ചതാകകൊണ്ടു ആ നാളിൽ വിശന്നും നൊന്തും
വലഞ്ഞും പോകേണ്ടതല്ല. മനുഷ്യനെ ജീവിപ്പിച്ചും രക്ഷിച്ചും പോരേണ്ടതി
ന്നു ശബ്ബത്തിന്നു കല്പനയായതു പോലെ മനുഷ്യപുത്രന്ന് അധികം ഉണ്ടു.
ശബ്ബത്ത് അവന്നു മുങ്കുറിയും, അവൻ താൻ അതിന്റെ നിവൃത്തിയും നാ
ഥനും ആകുന്നു. ആകയാൽ അവന്റെ നിഴലിങ്കീഴിലും അവന്റെ സമാധാ
നത്തിലും നടക്കുന്നവർ വല്ല മാനുഷകല്പനയെ ലംഘിച്ചാലും അധൎമ്മമല്ല
എന്നും, സ്വതവേ വെപ്പുകളെ സങ്കല്പിച്ചു ആചരിപ്പിച്ചു പരന്മാരെ ഹേമിക്കു
ന്നവരത്രെ ശബ്ബത്തെ ലംഘിക്കുന്നവർ എന്നും വന്നുവല്ലോ.

മറ്റൊരു ശബ്ബത്തിൽ (ലൂക്ക.; കതിരുകളെ പറിച്ചതിൻ പിറ്റേനാൾ എ
ന്നു തോന്നുന്നു; അതു പെസഹയുടെ അന്ത്യദിനം ആകകൊണ്ടു നിജശബ്ബ
ത്ത് തന്നെ.) പള്ളിയിൽ പഠിപ്പിപ്പാൻ ചെന്നപ്പോൾ വലങ്കൈ ശോഷിച്ച
ഒരു വാതരോഗിയെ കണ്ടു. അവൻ കല്ക്കൊത്തി എന്നും, ഇനി കഴിച്ചലിന്നു
ഇരക്കാതെ ഇരിക്കേണ്ടതിന്നു കൈയെ സൌഖ്യമാക്കേണം എന്നു യാചിച്ചു
എന്നും ഒരു പഴമ ഉണ്ടു. പറീശന്മാരും വൈദികരും കുറ്റം കാണേണ്ടതിന്നു വ
ളരെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി (മാൎക്ക.) ഒടുക്കം ശബ്ബത്തിൽ രോഗശാന്തി വരുത്തുന്നതു
ന്യായമോ എന്നു ചോദിച്ചു (മത്ത.). നിങ്ങൾ ആരും കിണറ്റിൽ വീണ ആടി
നെ ശബ്ബത്തിൽ തന്നെ കരേറ്റുക ഇല്ലയോ ? ആടും മനുഷ്യനുമായി തമ്മിൽ
വളരെ ഭേദമല്ലോ (മത്ത.) എന്നു യേശു പറഞ്ഞു, ദീനക്കാരനെ നടുവിൽ വിളി
ച്ചു നിറുത്തി, ശബ്ബത്തിൽ ഗുണം ചെയ്കയോ ദോഷം ചെയ്കയോ, ജീവനെ
രക്ഷിക്കയോ കൊല്ലുകയോ ഏതു ന്യായം എന്നു ചോദിച്ചു. അവർ രോഗിയിൽ
ഒട്ടും കരുണയില്ലാതെ യേശുവിങ്കൽ ഹിംസ്രന്മാരാകകൊണ്ടു കുലപാതകർ എ
ന്ന് ഒരു ബോധത്തോടെ നാണിച്ചു മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു (മാൎക്ക.). യേശുവും അ
വരുടെ മാറാത്ത ഹൃദയകാഠിന്യം നിമിത്തം വളരെ ദുഃഖിച്ചു കോപത്തോടെ എ
ല്ലാവരേയും ക്രമേണ നോക്കി (ലൂക്ക.) വ്യാധിതനോടു കൈ നീട്ടുക എന്നു കല്പി
ച്ചു സൌഖ്യമാക്കി. പറീശന്മാരോ ഭ്രാന്തന്മാരെ പോലെ പുറപ്പെട്ടു (ലൂക്ക.)
ഹെരോദാവിൻ ആളുകളോടും (മാൎക്ക.) നിരൂപിച്ചു അവനെ നിഗ്രഹിക്കേണം
എന്നും (മത്ത.) എന്തെല്ലാം ചെയ്യേണം എന്നും (ലൂക്ക.) ശബ്ബത്തിൽ തന്നെ
മന്ത്രിക്കയും ചെയ്തു.

(മത്ത.) ആയതു യേശു അറിഞ്ഞു വാങ്ങിപ്പോയി. പുരുഷാരങ്ങൾ പിൻ
ചെന്നാറെ അവരിൽ രോഗികളെ സൌഖ്യമാക്കി, തന്നെ വെളിപ്പെടുത്തരുത്
എന്ന് അമൎച്ചയായി കല്പിച്ചയച്ചു. മശീഹ ഘോഷം കൂടാതെ തന്റെ പ്രജക
ളിൽ സഞ്ചരിപ്പതിന്നു യശ. ൪൨, ൧—൪ തന്നെ ദൃഷ്ടാന്തമായി. യഹോവാ
ദാസനല്ലോ എതിരികളോടു വാദിപ്പാനും നിലവിളിക്കുന്നവരോടു എതിരെ വി
ളിപ്പാനും പോകാതെ ചതഞ്ഞതും താണതും എല്ലാം മനസ്സലിഞ്ഞു നോക്കി മെ
ല്ലേ രക്ഷിച്ചു കൊണ്ടു ന്യായവിധിയെ പതുക്കെ ജയത്തോളം നടത്തി, ഹൃദയ [ 211 ] ങ്ങളേയും ദ്വീപിലേ ജാതികളേയും ക്രമത്താലേ അടക്കി സ്വനാമത്തിൽ ആശ്ര
യിപ്പിക്കും. ആകയാൽ യേശു ശത്രുക്കളിൽനിന്നു തെറ്റിയാൽ അവരെ പ
കെച്ചും വെറുത്തും കൊണ്ടല്ല, ഇപ്പോൾ ഞെരുങ്ങിയവരിൽ ജീവശക്തികളെ
ഇട്ടു മങ്ങിക്കത്തുന്നതിന്നു എണ്ണ പകരേണം എന്നും, വിരോധികൾ ചതഞ്ഞു
കിടക്കും നേരത്തെ കാത്തു പൊറുത്തു അവരേയും രക്ഷിപ്പാൻ നോക്കേണം
എന്നും തന്മേൽ ഉള്ള ആത്മനിയോഗത്തെ അനുസരിച്ചിട്ടത്രെ ചെയ്തതു.

§ 96.

THE DEPUTATION OF SCRIBES FROM JERUSALEM.

HYP0CRISY REBUKED.

യരുശലേമ്യ ദൂതചോദ്യവും കപട ഭക്തിയുടെ ആക്ഷേപണവും.

MATT. XV. 1 Then came to Jesus scribes and Pharisees, which were of Jerusalem, saying, 2 Why do thy disciples transgress the tradition of the elders ? for they wash not their hands when they eat bread. 3 But he answered and said unto them, Why do ye also transgress the commandment of God by your tradition ? 4 For God commanded, saying, Honour thy father and mother: and, He that curseth father or mother, let him die the death. 5 But ye say, Whosoever shall say to his father or his mother, It is a gift, by whatsoever thou mightest be profited by me; 6 And honour not his father or his mother, he shall be free. Thus have ye made the commandment of God of none effect by your tradition. 7 Ye hypocrites, well did Esaias prophesy of you, saying, 8 This people draweth nigh unto me with their mouth, and honoureth me with their lips; but their heart is far from me. 9 But in vain they do Worship me, teaching for doctrines the commandments of men. 10 And he called the multitude, and said unto them, Hear, and understand: 11 Not that which goeth into the mouth defileth a man; but that which cometh out of the mouth, this defileth a man. 12 Then came his disciples, and said unto him, Knowest thou that the Phari- sees were offended, after they heard this saying? 13 But he answered and said, Every plant, which my heavenly Father hath not planted, shall be rooted up. 14 Let them alone: they be blind leaders of the blind. And if the blind lead the blind, both shall fall into the ditch. 15 Then answered Peter and said unto him, Declare unto us this parable. 16 And Jesus said, Are ye also yet without understanding?

MARK VII. 1 Then came together unto him the Pharisees, and certain of the scribes, which came from Jerusalem. 2 And when they saw some of his disciples eat bread with defiled, that is to say, with unwashen, hands, they found fault. 3 For the Pharisees, and all the Jews, except they wash their hands oft, eat not, holding the tradition of the elders. 4 And when they come from the market, except they wash, they eat not. And many other things there be, which they have received to hold, as the Washing of cups, and pots, brasen vessels, and of tables. 5. Then the Pharisees and scribes asked him, Why walk not thy disciples according to the tradition of the elders, but eat bread with unwashen hands? 6 He answered and said unto them, Well hath Esaias prophesied of you hypocrites, as it is written, This people honoureth me with their lips, but their heart is far from me. 7 How beit in vain do they worship me, teaching for doctrines the commandments of men. 8 For laying aside the commandment of God, ye hold the tradition of men, as the Washing of pots and cups: and many other such like things ye do. 9 And he said unto them, Full well ye reject the com- mandment of God, that ye may keep your own tradition. 10 For Moses said, Honour thy father and thy mo- ther; and, Whoso curseth father or mother, let him die the death: 11 But ye say, If a man shall say to his father or mo- ther, It is Corban, that is to say, a gift, by whatsoever thou mightest be profited by me; he shall be free. 12 And ye suffer him no more to do ought for his father or his mother: 13 Making the word of God of none effect through your tradition, which ye have delivered: and many such like things do ye. 14 And when he had called all the people unto him, he said unto them, Hearken unto me every one of you, and understand: 15 There is nothing from without a man, that enter- ing into him can defile him: but the things which come out of him, those are they that defile the man. 16 If any man have ears to hear, let him hear. 17 And when he was entered into the house from tlhe people, his disciples asked him concerning the parable. 18 And he saith unto them, Are ye so without under- standing also? Do ye not perceive, that whatsoever

[ 212 ]

Matt. XV. 17 Do not ye yet understand, that what- Soever entereth in at the mouth goeth into the belly, and is cast out into the draught? 18 But those things which proceed out of the mouth come forth from the heart; and they defile the man. 19 For out of the heart proceed evil thoughts, murders, adulteries, fornica- tions, thefts, false witness, blasphemies: 20 These are the things which defile a man: but to eat with unwashen hands defileth not a man.

Mark VII. thing from without entereth into the man, it cannot defile him; 19 Because it entereth not into his heart, but into tho belly, and goeth out into the draught, purging all meats? 20 And he said, That which cometh out of the man, that defileth the man. 21 For from within, out of the heart of men, proceed evil thoughts, adulteries, fornications, murders, 22 Thefts, covetousness, wickedness, deceit, lascivi- ousness, an evil eye, blasphemy, pride, foolishness: 23 All these evil things come from within, and defile the man.

യേശു പെന്തകൊസ്ത കാലത്തും യരുശലേമിൽ വരാഞ്ഞപ്പോൾ അവിട
ത്തെ വൈദികന്മാർ അധികം താമസിയാതെ ഗലീലെക്ക് ആൾ നിയോഗി
ച്ചു, നിന്റെ ശിഷ്യന്മാർ (സ്നാനം ചെയ്യാതെ) പടുകൈകളെകൊണ്ടു അപ്പം
ഭക്ഷിച്ചു മൂപ്പന്മാരുടെ സമ്പ്രദായങ്ങളെ ലംഘിച്ചു കാണുന്നത് എന്തു എന്നു
ചോദിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. കൈകൾ്ക്കും അങ്ങാടിയിൽനിന്നു മേടിച്ച സാധന
ങ്ങൾ്ക്കും കിണ്ണം കിണ്ടി പലക മുതലായവറ്റിന്നും നാനാ സ്നാനവും അത്യാ
വശ്യം എന്നു പറീശന്മാൎക്ക് ഒരു വെപ്പുണ്ടു. യേശു പ്രീതിയായിട്ടു ചോദിച്ചു:
നിങ്ങളോ സമ്പ്രദായങ്ങളെ പ്രമാണിച്ചു ദേവധൎമ്മത്തെ തള്ളുന്നത് എന്തു?
മാതാപിതാക്കന്മാരെ ബഹുമാനിക്ക എന്നും, അവരെ ബഹുമാനിച്ചാൽ അനു
ഗ്രഹം ഉണ്ടു, ദുഷിച്ചു പറയുന്നവൻ മരിക്കേണം എന്നും ദൈവം മോശമൂല
മായി കല്പിച്ചിരിക്കേ ഒരുത്തൻ അഛ്ശന്നോ അമ്മെക്കോ ഉപകാരമായ്വരുന്ന
യാതൊന്നിനെ അവൎക്കു കൊടുക്കാതെ “കൊൎബ്ബാൻ” (നേൎച്ചകാഴ്ച ) എന്നു വി
ളിച്ചാൽ പോരും എന്നും മറ്റും നിങ്ങൾ ആജ്ഞാപിച്ചു മാതാപിതാക്കന്മാരിൽ
മക്കളുടെ ബഹുമാനവും സേവയും ഇല്ലാതാക്കി വെക്കുന്നു. ഇങ്ങിനെ പല
വെപ്പുകളേയും വെച്ചു കൊണ്ടു നിങ്ങൾ ദൈവകല്പനയെ ദുൎബലമാക്കുന്നു.

അധരങ്ങളെകൊണ്ടു എന്നെ മാനിച്ചും ഹൃദയംകൊണ്ട് അകന്നും മനു
ഷ്യവെപ്പുകളെ ഉപദേശമാക്കി വെച്ചും വൃഥാ എന്നെ ആരാധിക്കുന്നവർ എ
ന്നുള്ള വചനങ്ങളെ ചൊല്ലി യശായ (൨൯, ൧൩) വൎണ്ണിച്ച മായാഭക്തിക്കാർ
നിങ്ങൾ തന്നെ.

പിന്നെ പുരുഷാരത്തിന്റെ അജ്ഞാനം മാറ്റുവാൻ വിളിച്ചു പറഞ്ഞത്:
എല്ലാവരും കേട്ടു ഗ്രഹിച്ചു കൊൾ്വിൻ! (വായൂടെ) മനുഷ്യന്റെ അകത്തു ചെ
ല്ലുന്നതു ഒന്നും അവനെ അശുദ്ധമാക്കുന്നില്ല, അവങ്കൽനിന്നു പുറപ്പെടു
ന്നതത്രെ അശുദ്ധി വരുത്തുന്നു. ചെവിയുള്ളവൻ കേൾ്ക്കട്ടെ (മാൎക്ക.). എന്ന
തിനാൽ യേശു പറീശവെപ്പുകളെ മാത്രമല്ല മോശയുടെ ഭക്ഷണകല്പനക
ളെ എല്ലാം നീക്കിയപ്രകാരം തോന്നി എങ്കിലും അവൻ തള്ളീട്ടില്ല നിവൃത്തി
വരുത്തിയതേ ഉള്ളു. മനുഷ്യന്റെ വായി വയറ്റിലേക്കുള്ള ദ്വാരം എന്നല്ല
ഹൃദയത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെടുവാനുള്ള ദ്വാരം എന്നു വിചാരിച്ചു ശുദ്ധിക്ക് ഉ
ത്സാഹിച്ചു വായെ സൂക്ഷിക്കേണ്ടു. ആകയാൽ താനും ശിഷ്യന്മാരും അല്ല, പ
റീശന്മാരത്രെ ദേവാജ്ഞയെ മറിച്ചു കളയുന്ന ഉപദേശങ്ങളാലും ഹിംസാവാദ
ങ്ങളാലും വായി തീണ്ടി സഭാഭ്രഷ്ടരായി പോയി എന്ന് അൎത്ഥം ആകുന്നു.

വീട്ടിലേക്ക് മടങ്ങി പോകുമ്പോൾ (മാൎക്ക.) ശിഷ്യന്മാർ ഈ വചനം നിമി [ 213 ] ത്തം പറീശന്മാൎക്കുണ്ടായ ഇടൎച്ചയെ ഉണൎത്തിച്ചു. അവനും മനുഷ്യവെപ്പുകൾ
എല്ലാം നിത്യവേർ ഇല്ലാത്തവയാകയാൽ പറിക്കപ്പെടും എന്നും, കുരുടൎക്കു വഴി
കാട്ടുന്ന ഈ കുരുടരെ വിടുവിൻ എന്നും സ്പഷ്ടമായി പറഞ്ഞു (മത്ത.)

എന്നാറെ കേഫാ മുതലായവർ ആ വാക്യത്തിൻറ അൎത്ഥം ഗ്രഹിക്കാതെ
(മോശെ കല്പനനിമിത്തം സംശയിച്ചു) ചോദിച്ചപ്പോൾ യേശു അവരുടെ
അവിവേകത്തെ ശാസിച്ചു പറഞ്ഞു: പുറത്തുനിന്നു വായൂടെ ചെല്ലുന്നത്
പുറമെയുള്ള ആശുദ്ധിയെ വരുത്തുന്നതല്ലാതെ ഹൃദയത്തെ ഒട്ടും തൊടാതെ
വയറുവഴിയായി പോകുന്നുവല്ലോ. വായിൽനിന്നു വരുന്നതോ ഹൃദയത്തിൽ
നിന്നു ജനിക്കകൊണ്ടു ഉള്ളിലും അശുദ്ധി വരുത്തുവാൻ മതിയാകുന്നു, ദുശ്ചി
ന്തയായി ഉദിച്ചു വാക്കായി മുഴുത്തു വരുന്ന വ്യഭിചാരം കുല മോഷണം ദ്രവ്യാശ
ദുരുപായം കാമം കണ്ണേറു ദൂഷണം അഹങ്കാരം മൂഢത മുതലായ അക്രമങ്ങൾ
തന്നെ. ഈ വകയാലത്രെ മനുഷ്യന്നു ദേവസഭയിൽനിന്നു ഭ്രംശം വരുന്നു.

§ 97.

THE JOURNEY TO THE BORDERS OF TYRE AND SIDON.

തൂർചിദോൻ അതിരോളമുളള യാത്ര.

a) The Syrophenician woman’s faith. കനാന്യസ്ത്രീയുടെ വിശ്വാസം.

MATT. XV. 21 Then Jesus went thence, and departed into the coasts of Tyre and Sidon. 22 And, behold, a Woman of Canaan came out of the same coasts, and cried unto him, saying, Have mercy on me, O Lord, thou Son of David; my daughter is grievously vexed with a devil. 23 But he answered her not a word. And his disciples came and besought him, saying, Send her away; for she crieth after us. 24 But he answered and said, I am not sent but unto the lost sheep of the house of Israel. 25 Then came she and worshipped him, saying, Lord, help me. 26 But he answered and said, It is not meet to take the children’s bread, and to cast it to dogs. 27 And she said, Truth, Lord: yet the dogs eat of the crumbs which fall from their masters’ table. 28 Then Jesus answered and said unto her, O woman, great is thy faith: be it unto thee even as thou wilt. And her daughter was made whole from that very hour.

MARK VII. 24 And from thence he arose, and went into the borders of Tyre and Sidon, and entered into an house, and would have no man know it: but he could not be hid. 25 For a certain woman, whose young daughter had an unclean spirit, heard of him, and came and fell at his feet: 26 The woman was a Greek, a Syrophenician by nation; and she besought him that he would cast forth the devil out of her daughter. 27 But Jesus said unto her, Let the children first be filled: for it is not meet to take the children’s bread, and to cast it unto the dogs. 28 And she answered and said unto him, Yes, Lord: yet the dogs under the table eat of the children’s Crumbs. 29 And he said unto her, For this saying go thy way; the devil is gone out of thy daughter. 30 And when she was come to her house, she found the devil gone out, and her daughter laid upon the bed.

b) Back through the Decapolis. A deaf and dumb man healed.

ദശപുരനാട്ടിൽ ഊമനായൊരു ചെവിടനെ സൌഖ്യമാക്കിയതു.

MARK VII. 31 And again, departing from the coasts of Tyre and Sidon, he came unto the sea of Galilee, through the midst of the coasts of Decapolis. 32 And they bring unto him one that was deaf, and had an impediment in his speech; and they beseech him to put his hand upon him. 33 And he took him aside from the multitude, and put his fingers into his ears, and he spit, and touched his tongue; 34 And looking up to heaven, he sighed, and saith unto him, EPHPHATHA, that is, Be opened.

35 And straightway his ears were opened, and the string of his tongue was loosed, and he spake plain. 36 And he charged them that they should tell no man: but the more he charged them, so much the more a great deal they publish- ed it; 37 And were beyond measure astonished, saying, He hath done all things well: he maketh both the deaf to hear, and the dumb to speak.

[ 214 ] c) Four thousand fed. Back to the S. W. coast of the Sea of Galilee.

നാലായിരം ആളെ പോറ്റിയതും ദല്മനൂഥെക്കു മടങ്ങി വന്നതും.

MATT. XV. 29 And Jesus departed from thence, and came nigh unto the sea of Galilee; and went up into a mountain, and sat down there. 30 And great multitudes came unto him, having with them those that were lame, blind, dumb, maimed, and many others, and cast them down at Jesus’ feet ; and he healed them: 31 Insomuch that the multitude wondered, when they saw the dumb to speak, the maimed to be whole, the lame to walk, and the blind to see: and they glorified the God of Israel. 32 Then Jesus called his disciples unto him, and said, I have compassion on the multitude, because they continue with me now three days, and have nothing to eat: and I will not send them away fast- ing, lest they faint in the way. 33 And his disciples say unto him, Whence should we have so much bread in the wilderness, as to fill so great a multitude? 34 And Jesus saith unto them, How many loaves have ye? And they said, Seven, and a few little fishes. 35 And he commanded the multitude to sit down on the ground. 36 And he took the seven loaves and the fishes, and gave thanks, and brake them, and gave to his disciples, and the disciples to the multitude. 37 And they did all eat, and were filled: and they took up of the broken meat that was left seven baskets full. 38 And they that did eat were four thousand men, beside women and children. 39 And he sent away the multitude, and took ship, and came into the coasts of Magdala.

MARK VIII. 1 In those days the multitude being very great, and having nothing to eat, Jesus called his disciples unto him, and saith unto them, 2 I have compassion on the multitude, because they have now been with me three days, and have nothing to eat: 3 And if I send them away fasting to their own houses, they will faint by the way: for divers of them came from far. 4 And his disciples answered him, From whence can a man satisfy these men with bread here in the wilderness? 5 And he asked them, How many loaves have ye? And they said, Seven. 6 And he commanded the people to sit down on the ground: and he took the seven loaves, and gave thanks, and brake, and gave to his disciples to set before them; and they did set them before the people. 7 And they had a few small fishes: and he blessed, and commanded to set them also before them. 8 So they did eat, and were filled: and they took up of the broken meat that was left seven baskets. 9 And they that had eaten were about four thousand: and he sent them away. 10 And straightway he entered into a ship with his disciples, and came into the parts of Dalmanutha.

അനന്തരം യേശു വാഗ്ദത്തദേശത്തിൽ വ്യാപിച്ചു കാണുന്ന അശുദ്ധാ
ത്മാവിൽനിന്നു തെറ്റി വടക്കുപടിഞ്ഞാറു ചെന്നു, എലീയാ ചൎപ്പത്തേക്ക് എ
ന്ന പോലെ (൧ രാജ.൧൭) ചിദോൻ സമീപത്തോളം വാങ്ങി പോയി, മറ
ഞ്ഞിരിപ്പാൻ മനസ്സുണ്ടായിട്ടും കഴിവ് വന്നതും ഇല്ല. ഒരു കനാന്യസ്ത്രീ വന്നു
യവനഭാഷയിൽ വിളിച്ചു: ദാവിദ്പുത്ര കനിവുണ്ടാകേണമേ, എന്റെ മകൾ ഭൂ
തോപദ്രവത്താൽ വലഞ്ഞു പോയി, ഭൂതത്തെ പുറത്താക്കേണമേ എന്നു കേ
ട്ടാറേയും യേശു ഉത്തരം പറയാതെ നടന്നു. ശിഷ്യന്മാർ മുറവിളിയെ വിചാ
രിച്ചു ജാതിധൎമ്മത്തെ മറന്നു സ്ത്രീക്കു വേണ്ടി അപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ യേശു ഇ
സ്രയേലിലേക്കു മാത്രം തനിക്ക് നിയോഗം ഉണ്ടു എന്നു പറഞ്ഞു (മത്ത.). അ
പ്പോൾ തന്നെ അവൾ വന്നു കാല്ക്കൽ വീണു, കൎത്താവേ സഹായിക്കേണ
മേ എന്നു വിളിച്ചു (മത്ത.). യേശു അവളെ പരീക്ഷിച്ചു പറഞ്ഞു: ഭവനത്തി
ലേ കുട്ടികൾ്ക്ക് മുമ്പെ തൃപ്തി വരട്ടെ (മാൎക്ക.); അവരുടെ അപ്പം എടുത്തു ചെറു
നായ്ക്കൾക്ക് ചാടുന്നതു നന്നല്ല. എന്നതു കേട്ടാറെ അവൾ വ്യസനം അകറ്റി,
ഇസ്രയേലിന്നു തൃപ്തി വന്നു പോയപ്രകാരം തോന്നുന്നുവല്ലോ, യേശു അതി
രോളം വന്നതു തനിക്ക് കപ്പുവാന്തക്ക കഷണമായിട്ടത്രെ മേശയിൽനിന്നു വീ
ണതു; ഭവനത്തിലേ മക്കൾ്ക്ക് മുമ്പുണ്ടായിരിക്കട്ടേ, പിന്നെ ഭോജനസമൃദ്ധി
യിൽ നിന്നു ചിലത് എത്രയും നികൃഷ്ട ജാതികൾ്ക്കും വരുവാൻ ന്യായമുണ്ടല്ലോ [ 215 ] എന്നു നിശ്ചയിച്ചു വലിയ വിശ്വാസത്തെ (മത്ത.) കാട്ടിയപ്പോൾ കൎത്താവ്
തോറ്റപ്രകാരം നടിച്ചു പിതാവിൻ ഹിതത്തെ അറിഞ്ഞു അവളുടെ ഇഷ്ട
പ്രകാരം ചെയ്തു, അവളും വീട്ടിൽ ചെന്നു ഉപദ്രവം ഇല്ലാതെ മകൾ കട്ടിലി
ന്മേൽ കിടക്കുന്നതു കാണ്കയും ചെയ്തു (മാൎക്ക.).

ഈ വൎത്തമാനം പരസ്യമായാറെ യേശു നിൎജ്ജനദേശത്തൂടെ ലിബ
നോൻ ഹെൎമ്മോൻ മലകളുടെ ചുവട്ടിൽ കൂടി കടന്നു, ഗലീലപൊയ്കെക്കു മട
ങ്ങി ചെന്നു. ആ മലപ്രദേശത്തിൽ തന്നെ “ഹെഫതഃ” (തുറന്നു വരിക)
എന്നു വിളിച്ചു ഒരു ചെവിടനെ സൌഖ്യമാക്കി, തനിക്കനിഷ്ടമാംവണ്ണം കീ
ൎത്തി പരത്തുകയും ചെയ്തു. ഇവൻ സകലവും നന്നാക്കുന്നു എന്നുള്ള ശ്രുതി
ഉണ്ടായിട്ടു ഗോലാനിലേ പുരുഷാരം രോഗികളെ കൊണ്ടുവന്നു യേശുവി
ന്റെ കാല്ക്കൽ ചാടി നിത്യാത്ഭുതങ്ങൾ കാണ്കനിമിത്തം ഭ്രമിച്ചു ദൈവത്തെ
സ്തുതിക്കയും ചെയ്തു (മത്ത.). ൩ ദിവസം അവരോടു കൂട ഇരുന്ന ശേഷം യേ
ശു ജനങ്ങളെ വിട്ടയക്കും മുമ്പെ പിന്നേയും മനസ്സലിഞ്ഞു ഭോജനം കൊടുത്തു.
അന്നു ൭ അപ്പങ്ങളെ വിഭാഗിച്ചു കൊടുത്തു ൪൦൦൦ ആളുകൾക്ക് തൃപ്തി
വരുത്തി ശേഷിപ്പുള്ള കഷണങ്ങൾ ൭ കൊട്ട നിറയ എടുക്കയും ചെയ്തു. ജനങ്ങ
ളെ പറഞ്ഞയച്ച ശേഷം യേശു പടകിലേറി കഫൎന്നഹൂമിലേക്കല്ല അതിന്നു
തെക്കുള്ള മഗ്ദലെക്ക് ഓടി എത്തുകയും ചെയ്തു. ദല്മ നൂഥ എന്നതു (മാൎക്ക.)
മഗ്ദലയിലേ ഒർ അംശമത്രെ.

§ 98.

A SIGN FROM HEAVEN DEMANDED. THE LEAVEN OF THE PHARISEES.

ആകാശചിഹ്നത്തെ ചോദിച്ചതു. പറീശരുടെ പുളിച്ചമാവു.

MATT. XVI. 1 The Pharisees also with the Sadducees came, and tempting desired him that he would shew them a sign from heaven. 2 He answered and said unto them, When it is evening, ye say, It will be fair weather: for the sky is red. 3 And in the morning, It will be foul weather to day: for the sky is red and lowring. O ye hy- pocrites, ye can discern the face of the sky; but can ye not discern the signs of the times? 4 A wicked and adulterous generation seeketh after a sign; and there shall no sign be given unto it, but the sign of the prophet Jonas. And he left them, and departed. 5 And when his disciples were come to the other side, they had forgotten to take bread. 6 Then Jesus said unto them, Take heed and beware of the leaven of the Pharisees and of the Sadducees. 7 And they reasoned among themselves, saying, It is because we have taken no bread. 8 Which when Jesus perceived, he said unto them, o ye of little faith, why reason ye among yourselves, because ye have brought no bread? 9 Do ye not yet understand, neither remember the five loaves of the five thousand, and how many baskets ye took up?

MARK VIII. 11 And the Pharisees came forth, and began to question with him, seeking of him a sign from heaven, tempting him. 12 And he sighed deeply in his spirit, and saith, Why doth this generation seek after a sign ? verily I say unto you, There shall no sign be given unto this generation. 13 And he left them, and entering into the ship again departed to the other side. 14 Now the disciples had forgotten to take bread, neither had they in the ship with them more than one loaf. 15 And he charged them, saying, Take heed, beware of the leaven of the Pharisees, and of the leaves of Herod. 16 And they reasoned among themselves, saying, It is because we have no bread. 17 And when Jesus knew it, he saith unto them, Why reason ye, because ye have no bread? perceive ye not yet, neither understand ? have ye your heart yet hardened ? 18 Having eyes, see ye not ? and having ears, hear ye not? and do ye not remember ? 19 When I brake the five loaves among

[ 216 ]

Matt. XVI. 10 Neither the seven loaves of the four thousand, and how many baskets ye took up ? 11 How is it that ye do not understand that I spake it not to you concerning bread, that ye should beware of the leaven of the Pharisees and of the Sadducees? 12 Then understood they how that he bade them not beware of the leaven of bread, but of the doc- trine of the Pharisees and of the Sadducees.

Mark VIII. five thousand, how many baskets full of fragments took ye up? They say unto him, Twelve. 20 And when the seven among four thousand, how many baskets full of frag- ments took ye up? And they said, Seven. 21 And he said unto them, How is it that ye do not understand?

യേശു ഗലീലകരെക്ക് എത്തിയ ഉടനെ വിരോധികൾ എതിൎത്തു, നീ മശീ
ഹ എങ്കിൽ ആകാശ ചിഹ്നം കാട്ടേണം എന്നു പരീക്ഷിച്ചു പറഞ്ഞു. ദാനി.
൭, ൧൩; യോവെൽ ൨, ൩൦ƒƒ. മുതലായ പ്രവാചകങ്ങളെ അവിശ്വാസത്തി
ന്നു ഒഴിച്ചലാക്കി യഹൂദർ ആ ചോദ്യം ആവൎത്തിച്ചു പറഞ്ഞു (§§ ൫൫, ൬൭,
൯൪ ഒത്തു നോക്ക). അന്നു പറീശന്മാരും ഹെരോദ്യർ മുതലായ ചദൂക്യരും (മാൎക്ക.)
അവനെ പരീക്ഷിപ്പാൻ ഒന്നിച്ചു ചേരുകകൊണ്ടു യേശു വൈരവൎദ്ധന
വിചാരിച്ചു ആത്മാവിൽ ഞരങ്ങി, ഹോ മായാഭക്തിക്കാരേ, ഈ കാണുന്ന
ആകാശത്തിലേ കുറികളെ നിങ്ങൾ കണ്ടു വകതിരിച്ചു ലക്ഷണം പറയുന്നു;
കാലലക്ഷണങ്ങളേയും ഹൃദയക്കുറികളേയും നിങ്ങൾ വിവേചിക്കുന്നില്ല താ
നും. പഴയ നിയമത്തിന്റെ സായങ്കാലം യേശുജനനത്താൽ നല്ല ചെമ്മാ
നമായി വന്നിട്ടും ഇനി തെളിവു വരും എന്ന് ആരും ഊഹിച്ചില്ല. പുതുനി
യമത്തിലേ ഉഷസ്സിന്നു ചെമ്മാനവും മൂടലും വരുവാൻ തുടങ്ങീട്ടും ന്യായ
വിധിയാകുന്ന കൊടുങ്കാറ്റ് അണയുന്നപ്രകാരം നിങ്ങൾ അറിയുന്നതും
ഇല്ല. അതുകൊണ്ടു പുറജാതികൾ്ക്ക് സമമായ ഈ ജാതിക്ക് യോനാസമമായ
അടയാളം മാത്രം കാണായി വരും (മത്ത.) എന്നു ചൊല്ലി അവരെ വിട്ടു പട
കേറി തിരികെ കിഴക്കേ കരെക്ക് ഓടുകയും ചെയ്തു (മാൎക്ക.).

ഇപ്രകാരം ദേശഭ്രഷ്ടർ എന്ന പോലെ ഗലീലയിൽനിന്നു ഓടിപ്പോയ
പ്പോൾ യേശു പറീശചദൂക്യന്മാരുടെ പുളിച്ചമാവ് പറ്റാതിരിപ്പാൻ സൂ
ക്ഷിക്കേണ്ടു എന്നു കല്പിക്കയാൽ മിസ്രയിൽനിന്നു പുറപ്പെടുന്നവൎക്ക് തക്ക ശു
ദ്ധിയെ ചോദിച്ചു (൨ മോ. ൧൨, ൧൫ ƒƒ.; ൧ കൊ. ൫ ൬ ƒƒ.), ആകാശചിഹ്നം സ്വ
സ്ഥവാസം മുതലായ പ്രപഞ്ചാശകളും ഇനി വേണ്ടാ, കേവലം പുറപ്പാടിന്നാ
യി ഒരുമ്പെടേണം എന്നു സൂചിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. ശിഷ്യന്മാർ അതു ഗ്രഹിയാ
തെ ഇനിമേൽ ആ കള്ളരോടു കൊള്ളക്കൊടുക്കയും അരുത് എന്നു നിരൂപിച്ചു,
പിന്നെ പടകിൽ ഒർ അപ്പമേ ഉള്ളു എന്നു കണ്ടു (മാൎക്ക.), പക്ഷേ നാം അപ്പ
ങ്ങളെ കൊണ്ടുവരായ്കയാൽ ആയിരിക്കും എന്നു വിചാരിച്ചു പോയി. അതിന്നി
മിത്തം യേശു അവരെ ശാസിച്ചു, അല്പവിശ്വാസികളേ (മത്ത.), കണ്ണും ചെവി
യും ഹൃദയവും ഉണ്ടായിട്ടും കാഴ്ചയും കേൾവിയും ഉണൎച്ചയും ഇല്ലാത്തവരാകു
ന്നുവോ (മാൎക്ക.) എന്നു ചൊല്ലി, രണ്ടു വട്ടം ജനസംഘങ്ങളെ ഭക്ഷിപ്പിച്ച വി
വരം ചോദിച്ചു, ൫ അപ്പങ്ങളാൽ ൫൦൦൦ ജനങ്ങൾ്ക്ക് തൃപ്തി വരുത്തിയ ശേഷം
൧൨ കൊട്ട നിറയ കഷണങ്ങൾ ഉള്ളതും ൭ അപ്പങ്ങളാൽ ൪൦൦൦ ജനങ്ങൾ്ക്കു തൃപ്തി
വരുത്തിയപ്പോൾ ൭ കൊട്ട നിറയ ശേഷിച്ചിട്ടുള്ളതും ഓൎപ്പിച്ചു, തന്റെ രക്ഷാ
മഹത്വം ബുദ്ധിമുട്ടിന്നു തക്കവണ്ണം വിളങ്ങുന്നപ്രകാരം സംഖ്യയാൽ കാണി
ക്കയും ചെയ്തു. അപ്പോൾ അവൎക്കു ഇത് ഉപദേശത്തിലേ പുളിച്ചമാവത്രെ
എന്ന ബോധം ഉണ്ടായി. [ 217 ] § 99.

THE JOURNEY TO THE REGION OF CÆSAREA PHILIPPI.

യൎദ്ദനുറവിലേക്കുള്ള യാത്ര.

a) A blind man healed at Bethsaida Julias.

ബെഥ് ചൈദയിലേ കുരുടന്നു കാഴ്ച കൊടുത്തതു. MARK VIII.

22 And he cometh to Bethsaida; and they bring a blind man unto him, and besought him to touch him. 23 And he took the blind man by the hand, and led him out of the town; and when he had spit on his eyes, and put his hands upon him, he asked him if he saw ought.

24 And he looked up, and said, I see men as trees, walking. 25 After that he put his hands again upon his eyes, and made him look up: and he was restored, and saw every man clearly. 26 And he sent him away to his house, saying, Neither go into the town, nor tell it to any in the town.

b) Peter’s confession and Christ’s promises.

പേത്രന്റെ സ്വീകാരവചനാദികൾ.

MATT. XVI. 13 When Jesus came into the coasts of Cæsarea Philippi, he asked his disciples, saying, Whom do men say that I the Son of man am? 14 And they said, Some say that thou art John the Baptist: some, Elias; and others, Jeremias, or one of the prophets. 15 He saith unto them, But whom say yo that I am ? 16 And Simon Peter answered and said, Thou art the Christ, the son of the living God. 17 And Jesus answered and said unto him, Blessed art thou, Simon Bar-jona: for flesh and blood hath not revealed it unto thee, but my Father which is in heaven. 18 And I say also unto thee, That thou art Peter, and upon this rock I will build my church; and the gates of hell shall not prevail against it. 19 And I will give unto thee the keys of the king- dom of heaven: and whatsoever thou shalt bind on earth shall be bound in heaven: and whatsoever thou shalt loose on earth shall be loosed in heaven. 20 Then charged he his disciples that they should tell no man that he was Jesus the Christ.

MARK VIII. 27 And Jesus went out, and his disciples, into the towns of Cæ- sarea Philippi: and by the way he asked his disciples, saying Unto them, Whom do men say that I am ? 28 And they answer- ed, John the Baptist: but some say, Elias; and others, One of the prophets. 29 And he saith unto them, But whom say ye that I am? And Peter answereth and saith unto him, Thou art the Christ. 30 And he charged them that they should tell no man of him.

LUKE IX. 18 And it came to pass, as he was alone praying, his disciples were with him: and he asked them, say- ing, Whom say the people that I am ? 19 They answering said, John the Baptist : but some say, Elias; and others say, that one of the old pro- phets is risen again. 20 He said unto them, But whom say ye that I am ? Peter answer- ing said, The Christ of God. 21 And he straitly charged them, and commanded them to tell no man that thing.

(മാൎക്ക.) ഫിലിപ്പിൻറ ഇടവകയിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവർ വടക്കോട്ടു
തിരിഞ്ഞു ബെത്ത് ചൈദയിൽ വന്നാറെ യേശു ഒരു കുരുടന്മേൽ രണ്ടു വട്ടം
കൈ വെച്ചു കാഴ്ച വരുത്തി. കൎത്താവ് ആ ദേശത്തുനിന്നു മുമ്പെ തന്നെ ഒരു
പൊട്ടനെ സൌഖ്യമാക്കിയപ്പോഴും വിജനത്തിങ്കൽ കൊണ്ടു പോയി ഉമിനീർ
പ്രയോഗിച്ചുവല്ലോ (മാൎക്ക. ൭, ൩൨ ƒƒ). അതുകൊണ്ടു ആ ദേശത്തു ഗൂഢമാ
യിരിക്കേണ്ടതിന്നു അത്ഭുതശക്തിയെ അല്പം മറെച്ചപ്രകാരം തോന്നുന്നു.

യൎദ്ദൻ ഉറവിന്നരികിൽ ഫിലിപ്പ് വിസ്താരം വരുത്തിയ കൈസരയ്യ
യുടെ തറകളിൽ (ഭാഗം ൬൪) വന്നപ്പോൾ യേശു ഏകാന്തത്തിൽ പ്രാൎത്ഥിച്ച
ശേഷം (ലൂക്ക.) വഴിയിൽവെച്ചു തന്നെ (മാൎക്ക.) ശിഷ്യന്മാരോടു ചോദിച്ചു: മ
നുഷ്യപുത്രനായ ൟ എന്നെ ജനങ്ങൾ ആർ എന്നു പറയുന്നു. അതിന്നു അ
വർ ചൊല്ലിയ ഉത്തരം : ജനങ്ങൾ മടുത്തുപോയി മശീഹ എന്നല്ല അനുതാപ
ത്തെ പ്രസംഗിക്കുന്ന സ്നാപകൻ എന്നും, വിരോധികളെ ശാസിക്കുന്ന ഒർ [ 218 ] എലിയാവെന്നും, ജനപാപം നിമിത്തം കരയുന്ന ഒരു യിറമിയാവ് എന്നും,
വല്ല മഹാത്മാവെന്നും മറ്റും പറയുന്നേ ഉള്ളു. നിങ്ങളോ എന്തു പറയുന്നു എ
ന്നു കേട്ടാറെ ശീമോൻ എല്ലാവൎക്കും മുല്പെട്ടു നീ മശീഹയും ജീവനുള്ള ദൈ
വത്തിന്റെ പുത്രനും തന്നെ എന്നുള്ള സ്വീകാരം പറഞ്ഞു (മത്ത.). ഇപ്രകാ
രം ശിഷ്യന്മാർ യഹൂദഭാവത്തോടു വിപരീതമായിട്ടു യേശുവെ അറികയാൽ ത
ന്റെ ഉപദേശം സഫലമായപ്രകാരം തെളിഞ്ഞു വന്നു. ഇത് അഛ്ശനായ
യോനാവിൽനിന്നല്ല ജാതിക്കാരുടെ സമ്മതത്തിൽനിന്നുമല്ല ഭൂമിയിൽനിന്നു
മല്ല സ്വൎഗ്ഗീയ പിതാവിൻ ആത്മാവ് വെളിപ്പെടുത്തുകയാൽ അത്രെ സാധി
ച്ച അറിവ് ആകകൊണ്ടു യേശു അവനെ ധന്യൻ എന്നു വാഴ്ത്തി. പിന്നെ
നീ കേഫാവാകും എന്നല്ല (യോ. ൧) ഇന്നു നീ കേഫാ തന്നെ ആയ്ചമഞ്ഞു
എന്നും, ഇങ്ങിനെ സാധിച്ച പാറമേൽ ഞാൻ എന്റെ സഭയെ പണിയിക്കും
എന്നും (അപോ. ൨; ൧൦) അരുളിച്ചെയ്തു. ആ ഉപമയെ അല്പം മാറ്റി അപോ
സ്തലന്മാർ യേശു തന്നെ അടിസ്ഥാനം എന്നും, തങ്ങൾ അവന്റെ ആലയ
ത്തെ കെട്ടുന്നവർ എന്നും (൧ കൊരി. ൩, ൯ ƒƒ.), ആ മുഖ്യക്കല്ലോടു ചേൎന്നു വ
രുന്ന സഭക്കാർ എല്ലാവരും ജീവനുള്ള കല്ലുകൾ എന്നും (൧ പേ. ൨, ൪ƒ) പ
റഞ്ഞിരിക്കുന്നു.

അന്നു തന്നെ ക്രിസ്തുസഭെക്ക് അടിസ്ഥാനം വെച്ചതാകകൊണ്ടു “(എക്ലെ
സിയ”) സഭ എന്ന പേർ സുവിശേഷത്തിൽ ആദ്യമായി കേൾക്കുന്നു. അതു
മുമ്പെ സ്വൎഗ്ഗരാജ്യം എന്നു ചൊല്ലിയത് . ഇഹത്തിൽ സ്ഥാപിച്ച നാൾമുതൽ
അതിനു ൟ പുതുപേർ കൊള്ളുന്നു. അതിൻ അൎത്ഥം ലോകത്തിൽനിന്നു വി
ളിച്ചെടുത്ത കൂട്ടം എന്നത്രെ. ആയതിനോടു പാതാള ദ്വാരങ്ങൾ്ക്ക് ഒർ ആ
വതും ഇല്ല എന്ന വാഗ്ദത്തം ചൊല്ലിക്കിടക്കുന്നു. പിശാചിൻ രാജ്യം മശീഹ
യുടെ കഷ്ടാനുഭവം മുതൽ മരണശക്തികളെ പ്രയോഗിച്ചു പ്രാണഭയത്താലും
യഹൂദാദി രാജ്യവിനാശത്താലും അവിശ്വാസം മുതലായ ആത്മമരണങ്ങളാ
ലും ജയിപ്പാൻ നോക്കുന്നു. അധോലോകത്തിന്റെ ദ്വാരങ്ങളും പിളൎപ്പുക
ളും ഭൂമിയിൽ എവിടയും തുറന്നു കാണുന്നു, എന്നിട്ടും പാറമേൽ നില്ക്കുന്ന സഭ
തന്റെ ശില്പിയുടെ ജീവശക്തിയാൽ എന്നും നിലനില്ക്കും (മത്ത).

വേറൊരു വാഗ്ദത്തവും ഉണ്ടു: സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തിന്റെ താക്കോലുകളെ
നിണക്കു തരും എന്നുള്ളത്. ന്യായവിധിക്കായി ഒരുത്തന്റെ പാപങ്ങളെ കെട്ടി
ഒരു മാറാപ്പാക്കി അവന്റെ മേൽ ചുമത്തുകയോ (ഹൊശ. ൧൩, ൧൨; യോബ.
൧൪, ൧൭) ആ കെട്ടിനെ അഴിച്ചു പാപങ്ങളെ വെവ്വേറെ പരിഹരിക്കയോ ചെ
യ്യുന്നത് സഭയുടെ തീൎച്ചപ്രകാരം തന്നെ. ഒരുത്തന്റെ പാപങ്ങളെ കെട്ടി
യാൽ അവന്നു സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തെ അടെച്ചു എന്നും, അവറ്റെ അഴിച്ചാൽ രാജ്യ
ത്തെ തുറന്നു സഭയിൽ ചേൎത്തു എന്നും അനുഭവമായ്വന്നു. ൟ അധികാരത്തെ
യേശു കേഫാവിന്നു മാത്രമല്ല ക്രമത്താലെ സകല ശിഷ്യന്മാൎക്കും കല്പിച്ചുകൊ
ടുത്തു (മത്ത. ൧൮, ൧൮; യോ. ൨൦, ൨൩). ശമൎയ്യയിലേ ശീമോനെ തള്ളുന്ന
തിലും കൊൎന്നേല്യനെ ചേൎക്കുന്നതിലും കേഫാ ആ അധികാരത്തെ നടത്തി
യപ്രകാരം കാണാം (അവ്വണ്ണം പൌൽ ൧ കൊ. ൫; ൨ കൊ. ൨). എങ്കിലും യേ
ശു മാത്രം തെറ്റുകൂടാതെ ജീവദ്വാരത്തെ തുറക്കുന്നവനും അടെക്കുന്നവനും [ 219 ] തന്നെ (വെളിപ്പ. ൩, ൭; യശ. ൨൨, ൨൧ƒ). ആകയാൽ അവന്റെ ആത്മാവ്
സഭയിൽ വ്യാപരിക്കുന്നേടത്തോളമേ സഭക്കാരുടെ ന്യായവിധി തന്നെ സ്വ
ൎഗ്ഗത്തിലും സാരമായ്വരും. അവസാനത്തിൽ അവർ യേശുവിന്റെ രാജാചാ
ൎയ്യരായി അതിനെ വൈകല്യം കൂടാതെ നടത്തും (യഹൂദ ൧൪; വെളിപ്പ ൨൦, ൬).
എന്നാൽ താൻ മശിഹ എന്ന വാൎത്തയെ തൽക്ഷണം പരസ്യമാക്കരുതു എ
ന്നു യേശു അമൎച്ചയായി കല്പിച്ചു. അനുതാപവിശ്വാസങ്ങളാൽ ക്രിസ്തനോടു
ചേരാത്തതും ജഡികവുമായ ഇസ്രയേലിന്നു വ്യൎത്ഥമശീഹഘോഷവും അരുതു
എന്നത്രെ.

§ 100.

CHRIST’S FIRST FORETELLING OF HIS DEATH

AND RESURRECTION.

കഷ്ടമരണാദികളുടെ പ്രവചനവും ശാസനാപ്രബോധനങ്ങളും.

MATT. XVI. 21. From that time forth began Jesus to shew unto his disciples, how that he must go unto Jeru- salem, and suffer many things of the elders and chief priests and scribes, and be killed, and be raised again the third day. 22 Then Peter took him, and began to rebuke him, saying, Be it far from thee, Lord: this shall not be unto thee. 23 But he turned, and said unto Peter, Get thee behind me, Satan: thou art an offence unto me: for thou savourest not the things that be of God, but those that be of men. 24 Then said Jesus unto his dis- ciples, If any man will come after me, let him deny himself, and take up his cross, and follow me. 25 For whosoever will save his life shall lose it: and whosoever will lose his life for my sake shall find it. 26 For what is a man profited, if he shall gain the whole world, and lose his own soul? or what shall a man give in exchange for his soul? 27 For the Son of man shall come in the glory of his Father with his angels; and then he shall reward every man accord- ing to his works. 28 Verily I say unto you, There be some standing here, which shall not taste of death, till they see the Son of man coming in his kingdom.

MARK VIII. 31 And he began to teach them, that the Son of man must suffer many things, and be rejected of the elders, and of the chief priests, and scribes, and be killed, and after three days rise again. 32 And he spake that saying openly. And Peter took him, and began to rebuke him. 33. But when he had turned about and looked on his disciples, he rebuked Peter, saying, Get thee behind me, Satan: for thou savourest not the things that be of God, but the things that be of men. 34 And when he had called the people unto him with his disciples also, he said unto them, Whosoever will come after me, let him deny himself, and take up his cross, and follow me. 35 For whosoever will save his life shall lose it; but whosoever shall lose his life for my sake and the gospel’s, the same shall save it. 36. For what shall it profit a man, if he shall gain the whole world, and lose his own soul? 37 Or what shall a man give in ex- change for his soul? 38 Whosoever therefore shall be asham- ed of me and of my words in this adul- terous and sinful generation; of him also shall the Son of man be ashamed, when he cometh in the glory of his Father with the holy angels. MARK IX. 1 And he said unto them, Verily I say unto you, That there be some of them that stand here, which shall not taste of death, till they have seen the kingdom of God come with power.

LUKE IX. 22 Saying, The Son of man must suffer many things, and be rejected of the elders and chief priests and scribes, and be slain, and be raised the third day. 23 And he said to them all, If any man will come after me, let him deny himself, and take up his cross daily, and follow me. 24 For whosoever will save his life shall lose it; but whosoever will lose his life for my sake, the same shall save it. 25 For what is a man advantaged, if he gain the whole world, and lose himself, or be cast away? 26 For whosoever shall be ashamed of me and of my words, of him shall the Son of man be ashamed, when he shall come in his own glory, and in his Father’s, and of the holy angels. 27 But I tell you of a truth, there be some standing here, which shall not taste of death, till they see the kingdom of God.

[ 220 ] ഇവ്വണ്ണം യേശു തിരുസഭെക്ക് അടിസ്ഥാനം ഇട്ട ഉടനെ ഇനി ഞാൻ
യരുശലേമിലേക്കു ചെന്നു (മത്ത.) പ്രമാണികളാൽ നിസ്സാരൻ എന്നു തള്ള
പ്പെട്ടു പലതും സഹിച്ചു കൊല്ലപ്പെടുകയും മൂന്നാം ദിവസം ഉയിൎത്തെഴുനീല്ക്ക
യും ചെയ്യേണ്ടത് എന്ന് ഒന്നും മൂടാതെ (മാൎക്ക.) സ്പഷ്ടമായി അറിയിച്ചു തുട
ങ്ങി. യേശു മുമ്പിൽ കൂട്ടി പലവിധേന സ്വമരണത്തെ സൂചിപ്പിച്ചതു
(യോ. ൨, ൧ൻ; ൩, ൧൪; ൬, ൫൩ ഇത്യാദി) ശിഷ്യന്മാർ നല്ലവണ്ണം ഗ്രഹിയാ
യ്കകൊണ്ടു അന്നു വളരെ ഭ്രമിച്ചു, കേഫാവും മനോവിശ്വാസത്താൽ അവനെ
വേറെ കൂട്ടിക്കൊണ്ടു, കൎത്താവേ ദൈവം നിന്നെ കനിഞ്ഞു കാക്കട്ടെ, ഇതു നി
ണക്കു വരരുത് എന്നു (മത്ത.) ശാസിച്ചു തുടങ്ങി. പെട്ടന്നു യേശു അവനെ
വിട്ടു ശിഷ്യരെ നോക്കിക്കൊണ്ടു, സാത്താനേ വഴിയെ പോ, ദൈവത്തിന്റേ
തല്ല മനുഷ്യരുടേതു മാത്രം കരുതുകയാൽ നീ എനിക്ക് ഇടൎച്ച ആകുന്നു എന്നു
ചൊല്ലി ശാസിച്ചു. മുമ്പെ അവനിൽ കണ്ട ദേവവെളിച്ചത്തെ സ്തുതിച്ചേട
ത്തോളം ഭാവം പകൎന്നുണ്ടായ ഇരുൾ്ചയേയും വെളിപ്പെടുത്തി നാണിപ്പിക്കയും
ചെയ്തു (മത്ത. മാൎക്ക.).

പിന്നെ അവൻ ശിഷ്യന്മാരേയും മറ്റുള്ള ആശ്രിതന്മാരേയും (മാൎക്ക.) വി
ളിച്ചുകൂട്ടി ഇനി കഷ്ടപ്പെടുന്ന മശീഹയോടും കൂടി കഷ്ടപ്പെടുവാൻ മനസ്സു
ണ്ടോ എന്നു ചോദിച്ചതിപ്രകാരം: ശിഷ്യനായി പിഞ്ചെല്ലുവാൻ ഒരുമ്പെട്ടാൽ
തന്നെത്താൻ മറുത്തു ദിവസേന (ലൂക്ക.) തന്റെ ക്രൂശിനെ എടുത്തുകൊണ്ടു,
(പാളയത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടു) യേശുവെ അനുഗമിക്ക അത്രെ ശിഷ്യന്റെ
മൂന്നു മുറ. ജീവനെ രക്ഷിപ്പാനും ഇതു തന്നെ വഴി (മത്ത. ൧൦, ൩൭ ƒƒ എന്ന
പോലെ). മനുഷ്യൻ ലോകം മുഴുവനെ നേടിയാലും ആത്മനാശം വരുത്തി ത
ന്നെത്താൻ കളഞ്ഞാൽ എന്തുലാഭം (സങ്കീ. ൪൯, ൭ƒ). ലോകത്തെ നേടുവാൻ
ആത്മാവെ കളഞ്ഞു എങ്കിൽ ആയതിനെ ഇങ്ങോട്ട് എടുപ്പാൻ എന്തു പകരം
കൊടുക്കും (യേശുവിന്റെ ആത്മബലി മാത്രം അതിന്ന് ൟടായ്വരും). ആക
യാൽ ആ വ്യഭിചാരികളായ കിടക്കാർ നിമിത്തം എന്നേയും എൻ വചനങ്ങ
ളേയും കുറിച്ചു ആർ എങ്കിലും നാണിച്ചാൽ മനുഷ്യപുത്രൻ പിതൃതേജസ്സിൽ
വിശുദ്ധദൂതരോടും കൂടെ വരുമ്പോൾ അവനെ കുറിച്ചും നാണിക്കും (മാൎക്ക.
ലൂക്ക; മത്ത. ൧൦, ൩൨ ƒ എന്ന പോലെ). കഷ്ടത നിമിത്തം ഭാവിതേജസ്സെ മ
റക്കരുത്. മനുഷ്യപുത്രൻ അപ്രകാരം വരും, ഓരോരുത്തന്നു സ്വകൎമ്മങ്ങൾ്ക്ക് ത
ക്കവാറു പകരവും ചെയ്യും നിശ്ചയം (മത്ത.).

എന്നിങ്ങിനെ അല്പം ആശ്വസിപ്പിച്ചതല്ലാതെ മരണം ഉടനെ എല്ലാവ
ൎക്കും ഭവിക്കയില്ല എന്നും, (താനും ഇഷ്കൎയ്യോത്യനും അല്ലാതെ) ഈ നില്ക്കുന്ന
വർ മിക്കവാറും മരിക്കും മുമ്പെ യേശുവിൻ പുനരുത്ഥാനത്താലും ആത്മശക്തി
യാലും (മാൎക്ക.) സ്വരാജ്യത്തിന്റെ ഉദയം കാണും എന്നും അറിയിക്കയും ചെയ്തു. [ 221 ] § 101.

THE TRANSFIGURATION OF CHRIST.

യേശുവിന്റെ രൂപാന്തരാദികൾ.

a) The Transfiguration. രൂപാന്തരം.

MATT. XVII. 1 And after six days Jesus taketh Peter, James, and John his brother, and bringeth them up into an high mountain apart, 2 And was transfigured be- fore them: and his face did shine as the sun, and his rai- ment was white as the light. 3 And, behold, there ap- peared unto them Moses and Elias talking with him. 4. Then answered Peter, and said unto Jesus, Lord, it is good for us to be here: if thou wilt, let us make here three taberna- cles; one for thee, and one for Moses, and one for Elias. 5While he yet spake,behold, a bright cloud overshadowed them: and behold a voice out of the cloud, which said, This is my beloved Son, in whom I am well pleased; hear ye him. 6 And when the disciples heard it, they fell on their face, and were sore afraid. 7 And Jesus came and touched them, and said, Arise, and be not afraid. 8 And when they had lifted up their eyes, they saw no man, save Jesus only. 9 And as they came down from the mountain, Jesus char- ged them, saying, Tell the vision to no man, until the Son of man be risen again from the dead.

MARK IX. 2 And after-six days Jesus taketh with him Peter, and James, and John, and leadeth them up into an high mountain apart by themselves: and he was trans- figured before them. 3 And his raiment became shining, exceeding white as snow; so as no fuller on earth can white them. 4 And there appeared unto them Elias with Moses: and they were talking with Jesus. 5 And Peter answered and said to Jesus, Master, it is good for us to be here: and let us make three tabernacles; one for thee, and one for Moses, and one for Elias. 6 For he wist not what to say; for they were sore afraid. 7 And there was a cloud that overshadowed them: and a voice came out of the cloud, saying, This is my beloved Son: hear him. 8 And suddenly, when they had looked round about, they saw no man any more, save Jesus only with themselves. 9 And as they came down from the mountain, he charged them that they should tell no man what things they had seen, till the Son of man were risen from the dead. 10 And they kept that saying with themselves, questioning one with another what the rising from the dead should mean.

LUKE IX. 28 And it came to pass about an eight days after these sayings, he took Peter and John and James, and went up into a mountain to pray. 29 And as he prayed, the fashion of his countenance was altered, and his raiment was white and glistering. 30 And, behold, there talked with him two men, which were Moses and Elias: 31 Who appeared in glory, and spake of his decease which he should accomplish at Jerusalem. 32. But Peter and they that were with him were heavy with sleep: and when they were awake, they saw his glory, and the two men that stood with him. 33 And it came to pass, as they departed from him, Peter said unto Jesus, Master, it is good for us to be here: and let us make three tabernacles; one for thee, and one for Moses, and one for Elias: not knowing what he said. 34. While he thus spake, there came a cloud, and overshadowed them: and they feared as they entered into the cloud. 35 And there came a voice out of the cloud, saying, This is my beloved Son: hear him. 36 And when the voice was past, Jesus was found alone. And they kept it close, and told no man in those days any of those things which they had seen.

b) The coming of Elias explained. എലീയാവിൻ വരവിനെ വ്യാഖ്യാനിച്ചതു.

MATT. XVII. 10 And his disciples asked him, saying, Why then say the scribes that Elias must first come? 11 And Jesus answered and said unto them, Elias truly shall first come, and restore all things. 12 But I say unto you, That Elias is come already, and they knew him not, but have done unto him whatsoever they listed. Likewise shall also the Son of man suffer of them. 13 Then the disciples understood that he spake unto them of John the Baptist.

MARK IX. 11 And they asked him, saying, Why say the scribes that Elias must first come ? 12 And he answered and told them, Elias verily cometh first, and restoreth all things; and how it is written of the Son of man, that he must suffer many things, and be set at nought. 13 But I say unto you, That Elias is indeed come, and they have done unto him whatsoever they listed, as it is written of him.

പിന്നെ ൬ ദിവസം കഴിഞ്ഞാറെ യേശു ദുഃഖിതരായ ശിഷ്യന്മാരിൽനി
ന്നു ൩ വിശ്വസ്തന്മാരെ കൂട്ടികൊണ്ടു (നിത്യഹിമത്തോളം ഉയൎന്ന ഹെൎമ്മോൻ [ 222 ] എന്ന)വന്മലയിൽ കയറി പ്രാൎത്ഥിക്കയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.). ഉടനെ അവൻ അവ
ൎക്കു മറ്റുരൂപമായി തോന്നി, മുഖം സൂൎയ്യപ്രകാശമായും വസ്ത്രങ്ങൾ ഹിമം പോ
ലെ മിന്നുന്നതായും കണ്ടു. ദേവപുത്രന്റെ തേജസ്സു പൊങ്ങി മാനുഷവേഷ
ത്തിൽ കൂടി പുറപ്പെട്ടപ്രകാരമായി (യോ. ൧, ൧൪), മോശയുടെ മുഖത്തിൽ പ്ര
തിബിംബിച്ചു കണ്ട തേജസ്സിനു നിവൃത്തി വരികയും ചെയ്തു (൨ മോശ ൩൪,
൨൯ƒƒ. ൨കൊ. ൩, ൭ƒƒ.). പെട്ടന്നു രണ്ടു പുരുഷന്മാർ തേജസ്സോടെ കൂട പ്രത്യ
ക്ഷ്യരായി. അവർ യേശുവോടു സംസാരിച്ചു യരുശലേമിൽ നിവൃത്തിക്കേണ്ടു
ന്ന നിൎയ്യാണത്തെ കുറിച്ചു പറഞ്ഞു (ലൂക്ക.). അവർ മോശെ എലീയാ എ
ന്നവർതന്നെ. ശിഷ്യന്മാർ ഒരു വിധമുള്ള നിദ്രാഭാരത്താൽ മയങ്ങിയും പിന്നെ
യും ജാഗരിച്ചും പഴയ നിയമം പുതിയതിനോടു ചേരുന്നപ്രകാരം കണ്ടും കേ
ട്ടും ഭ്രമിച്ചും ഇരുന്നു (ലൂക്ക.) ആ ഇരുവരും പോവാറായതു ശീമോൻ കണ്ടു,
കൎത്താവേ നാം ഇങ്ങിനെ ഇരുന്നാൽ നല്ലതു, മൂന്നു കുടിലുകളെ കെട്ടി പാൎക്കാമ
ല്ലോ എന്നു പറഞ്ഞതിനാൽ ലോകസംസൎഗ്ഗം അരുത് ക്രൂശമരണവും അരുത്,
നീയും പുരാണസിദ്ധന്മാരും ഞങ്ങളും ആയി ഒന്നിച്ചു സഭയായി വാഴേണം
എന്നുള്ള ആഗ്രഹത്തെ കാണിച്ചു. പറയുമ്പോൾ തന്നെ വെളിച്ചമേഘം
(മത്ത.) ഇരുവരേയും യേശുവേയും ആഛാദിച്ചു തുടങ്ങി. അതു സാക്ഷാൽ ദേ
വസാന്നിദ്ധ്യത്തിന്റെ പാൎപ്പു. ശിഷ്യന്മാർ ആ പ്രഭയെ സഹിയാതെ ഭയപ്പെ
ട്ടു, ഇവൻ എൻ പ്രിയപുത്രൻ അവങ്കൽ ഞാൻ പ്രസാദിച്ചു (മത്ത.) അവ
നെ ചെവിക്കൊൾ്വിൻ എന്നു സ്നാപകൻ കേട്ടപ്രകാരം (സങ്കീ, ൨; ൫ മോശ
൧൮, ൧൫) കേട്ടു കവിണ്ണു വീഴുകയും ചെയ്തു. യേശു അവരെ തൊട്ടു എഴുനീ
ല്പിൻ ഭയപ്പെടരുതേ എന്നു ചൊല്ലിയപ്പോൾ അവർ മേല്പെട്ടും ചുറ്റും നോ
ക്കി (മാൎക്ക.) യേശു തനിയെ നില്ക്കുന്നതു കാണ്മൂതും ചെയ്തു.

ഇപ്രകാരം സ്വൎഗ്ഗീയാശ്വാസം ഉണ്ടായ ശേഷം മലയിൽനിന്ന് ഇറങ്ങി
പാപലോകത്തിലേക്കു മടങ്ങി ചെല്ലുമ്പോൾ മനുഷ്യപുത്രന്റെ പുനരുത്ഥാ
നംവരെ ഈ കണ്ടതു നിങ്ങൾ ആരോടും പറയരുത് എന്നു യേശു കല്പിച്ചു.
ആയത് അവർ അനുസരിച്ചു പുനരുത്ഥാനം എന്ത് എന്നു തങ്ങളിൽ വിചാ
രിച്ചു ചോദിച്ചു (മാൎക്ക.).

(മത്ത. മാൎക്ക.) പിന്നെ എലീയാ സകലവും യഥാസ്ഥാനത്താക്കാതെ
എഴുന്നെള്ളിയത് എന്തു, അവൻ നമ്മോടു കൂടെ യരുശലേമിലേക്ക് കയറി എ
ങ്കിൽ മശീഹയെ ആർ വിരോധിക്കും, അവൻ ഇന്നു പ്രത്യക്ഷനായതിനാൽ
തന്നെ മല. ൪, ൫ എന്നതിന്നു നിവൃത്തി വന്നുവോ എന്നും മറ്റും പറയു
മ്പോൾ എലീയാ ഇസ്രയേൽരാജാവിൻ മുന്നടക്കേണം എന്നതിന്നു സംശ
യം ഇല്ല എങ്കിലും അവന്റെ വരവു മശീഹെക്കു കഷ്ടാനുഭവത്തെ ഇല്ലാതാ
ക്കി വെക്കുന്നില്ല, അവൻ വളരെ പാടുപെടേണം എന്നു വേദത്തിൽ ഉണ്ട
ല്ലോ (മാൎക്ക; യശ. ൫൩), എന്നു വേണ്ടാ മശീഹയുടെ മുന്നടപ്പവനും (മുങ്കുറിയാ
യ എലീയാവിന്ന് എന്ന പോലെ) കഷ്ടാനുഭവം തന്നെ വിധിച്ചിരുന്നു (മാ
ൎക്ക); അപ്രകാരം അവന്നു വന്നുവല്ലോ നിരൂപിച്ചാൽ. എന്നു കേട്ടറെ ഇതു
സ്നാപകൻ തന്നെ എന്നു ബോധം ജനിച്ചു (മത്ത.). [ 223 ] § 102.

TIE HOMEWARD-JOURNEY FROM THE MOUNT OF

TRANSFIGURATION.

രൂപാന്തരമലയിൽനിന്നു തിരിച്ചു സ്വദേശത്തേക്കു യാത്രയായതു.

a) A dumb demoniac healed. ഭൂതാപസ്മാരശാന്തി.

MATT. XVII. 14 And when they were come to the multitude, there came to him a certain man, kneeling down to him, and say- ing, 15 Lord, have mercy on my son: for he is lunatick, and sore vexed: for ofttimes he falleth into the fire, and oft into the water. 16And I brought him to thy disciples, and they could not cure him. 17. Then Jesus answer- ed and said, O faithless and perverse generation, how long shall I be with you? how long shall I suffer you? bring him hither to me. 18 And Jesus rebuked the devil; and he depart- ed out of him: and the child was cured from that very hour. 19 Then came the dis- ciples to Jesus apart, and said, Why could not we cast him out ? 20 And Jesus said unto them, Because of your unbelief: for verily I say unto you, If ye have faith as a grain of mustard seed, ye shall say unto this mountain, Remove hence to yonder place; and it shall re- move; and nothing shall be impossible unto you. 21 Howbeit this kind goeth not out but by prayer and fasting.

MARK IX. 14 And when he came to his disciples, he saw a great multitude about them, and the scribes questioning with them. 15 And straightway all the people, when they beheld him, were greatly amazed, and running to him saluted him. 16 And he asked the scribes, What question ye with them? 17 And one of the multitude answered and said, Master, I have brought unto thee my son, which hath a dumb spirit; 18 And wheresoever he taketh him, he teareth him: and he foameth, and gnasheth with his teeth, and pineth away: and I spake to thy disciples that they should cast him out; and they could not. 19 He answereth him, and saith, O faithless generation, how long shall I be with you? how long shall I suffer you? bring him unto me. 20 And they brought him unto him: and when he saw him, straightway the spirit tare him; and he fell on the ground, and wallowed foaming. 21 And he asked his father, How long is it ago since this came unto him? And he said, Of a child. 22 And ofttimes it hath cast him into the fire, and into the waters, to destroy him: but if thou canst do any thing, have compassion on us, and help us. 23 Jesus said unto him, If thou canst believe, all things are possible to him that believeth. 24 And straightway the father of the child cried out, and said with tears, Lord, I believe; help thou mine unbelief. 25. When Jesus saw that the people came run- ning together, he rebuked the foul spirit, saying unto him, Thou dumb and deaf spirit, I charge thee, come out of him, and enter no more into him. 26 And the spirit cried, and rent him sore, and came out of him: and he was as one dead; inso- much that many said, He is dead. 27 But Jesus took him by the hand, and lifted him up; and he arose. 28 And when he was come into the house, his disciples asked him privately, Why could not we cast him out? 29 And he said unto them, This kind can come forth by nothing, but by prayer and fasting.

LUKE IX. 37 And it came to pass, that on the next day, when they were come down from the hill, much people met him. 38.And, behold, a man of the company cried out, saying, Master, I beseech thee, look upon my son: for he is mine only child. 39 And, lo, a spirit taketh him, and he suddenly crieth out; and it teareth him that he foameth again, and bruising him hard- ly departeth from him. 40 And I besought thy disciples to cast him out; and they could not. 41 And Jesus answer- ing said, O faithless and perverse genera- tion, how long shall I be with you, and suffer you? Bring thy son hither. 42 And as he was yet a coming, the devil threw him down, and tare him. And Jesus rebuked the un- clean spirit, and healed the child, and deliver- ed him again to his father. 43 And they were all amazed at the mighty power of God. But while they wonder- ed every one at all things which Jesus did

b) The second foretelling of His death and resurrection.

സ്വമരണാദികളെ പിന്നേയും അറിയിച്ചതു.

MATT. XVII. 22 And while they abode in Galilee, Jesus said un- to them, The Son of man shall be betrayed into the hands of men:

MARK. IX. 30 And they departed thence, and passed through Galilee; and he would not that any man should know it. 31 For he taught his disciples, and said unto them, The Son of man is delivered

LUKE IX. 43 He said unto his disciples, 44 Let these sayings sink down into your ears: for the Son of man shall be

[ 224 ]

Matt. XVII. 23 And they shall kill him, and the third day he shall be raised again. And they were exceeding sorry.

Mark IX. into the hands of men, and they shall kill him; and after that he is killed, he shall rise the third day. 32 But they understood not that saying, and were afraid to ask him.

Luke IX. delivered into the hands of men. 45 But they understood not this saying, and it was hid from them.

പിറ്റേ ദിവസം അവർ മലയുടെ ചുവട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ ഒമ്പതു
ശിഷ്യന്മാരുടെ ചുറ്റും വളരെ ജനങ്ങളും പരിഹസിച്ചു വാദിക്കുന്ന വൈദിക
രും (മാൎക്ക.) തിങ്ങി നില്ക്കുന്നതു കണ്ടു. രൂപാന്തരത്തിന്റെ ഒരു ഛായയെ യേ
ശുവിൽ കാണ്കകൊണ്ടു ജനങ്ങൾ ഭ്രമിച്ചു എതിരെ ഓടി വന്ദിച്ചു അവനും വാ
ദത്തിന്റെറ കാരണം ചോദിച്ചു. വൈദികർ മിണ്ടാതെ ഇരുന്നപ്പോൾ ഒരു
ത്തൻ അടുത്തു മുട്ടു കുത്തി പറഞ്ഞു: എനിക്ക് ഒരു പുത്രനേ ഉള്ളു (ലൂക്ക.), അ
വൻ ചന്ദ്രബാധയാൽ വളരെ വലഞ്ഞു പോയതുകൊണ്ടു ഞാൻ അവനെ
കൊണ്ടുവന്നു, (വാവിലോ വെളുത്ത പക്ഷത്തിലോ) അവനെ ഒരു ദുരാത്മാവ്
പിടിച്ചു വലിക്കുന്തോറും അവൻ ഒന്ന് ആൎത്തുരുണ്ടു നുരച്ചും പല്ലു കടിച്ചും പോ
കുന്നു; പിന്നെ നന്ന തകൎത്തു ആ ഭൂതം പ്രയാസത്തോടെ പുറപ്പെട്ടു (ലൂക്ക.)
അവനെ ക്ഷയിപ്പിച്ചു വിടുന്നു (മാൎക്ക.); തിരുശിഷ്യന്മാരോടു ഞാൻ അപേക്ഷി
ച്ചു, ഭൂതത്തെ നീക്കുവാൻ അവരാൽ കഴിഞ്ഞതും ഇല്ല. എന്നു കേട്ടാറെ യേ
ശു മലമുകളിൽനിന്ന് അനുഭവിച്ചത് ഓൎത്തു ശിഷ്യർ തുടങ്ങിയുള്ളവരോടു ക്രു
ദ്ധിച്ചു, അവിശ്വാസവും കോട്ടവും ഉള്ള കരുന്തലയേ എത്രകാലം ഞാൻ നിങ്ങ
ളോടു കൂട ഇരിക്കും, എത്രോടം നിങ്ങളെ പൊറുക്കും, അവനെ കൊണ്ടു വരുവിൻ
എന്നു പറഞ്ഞു.

(മാൎക്ക.) യേശുവെ കണ്ട ഉടനെ ഭൂതം വലിച്ചു മറിച്ചു കുട്ടി ഉരുണ്ടു നൂര
ച്ചു കിടക്കയും ചെയ്തു. ഇതുണ്ടായത് എത്രകാലം ആയി എന്നു യേശു സാവ
ധാനത്തോടെ ചോദിച്ചാറെ ബാല്യംമുതൽ തന്നെ എന്നും, അത് അവനെ
പലപ്പോഴും തീയിലേക്കും വെള്ളത്തിലേക്കും തള്ളുന്നു, നിന്നാൽ കഴിയും എങ്കിൽ
കനിഞ്ഞു തുണക്കേണമേ എന്നും അപേക്ഷിച്ചു. “നിന്നാൽ കഴിയും എങ്കിൽ
എന്നോ”? ആകട്ടെ, വിശ്വസിപ്പാൻ കഴിയും എങ്കിൽ എന്നത്രെ; വിശ്വസി
ച്ചവനാൽ എല്ലാം കഴിയും എന്നു കേട്ടപ്പോൾ ആയാൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു, ഞാൻ
വിശ്വസിക്കുന്നു എന്റെ അവിശ്വാസത്തിന്നു സഹായിക്കേണമേ എന്നു വി
ളിച്ചു. ഇങ്ങിനെ വിശ്വാസത്തിൻ വിളി ൟറ്റുവിളി പോലെ കേട്ടിട്ടു ജന
ങ്ങൾ തിക്കിക്കൂടുമ്പോൾ യേശു ഭൂതത്തോടു ഇവനെ വിട്ടുപോ ഇനി അക
മ്പൂകയും അരുതു എന്നു ഞാൻ കല്പിക്കുന്നു എന്നു ശാസിച്ചു ചൊല്ലി. ആ
യതു ആൎത്തു വലെച്ചു പോയപ്പോൾ ബാലൻ ചത്തപ്രകാരം കിടന്നു, യേശു
അവനെ പിടിച്ചു നിവൎത്തി നില്പിക്കയും ചെയ്തു.

അന്നുമുതൽ ബാലൻ സൌഖ്യമായി (മത്ത.), യേശു അവനെ അഛ്ശന്നു
കൊടുക്കയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.). ജനങ്ങളിൽ (ആശ്ചൎയ്യവും പല സ്തുതിവാക്കുകളും
കേൾക്കുമ്പോൾ യേശു ശിഷ്യന്മാരോട് ൟ വചനങ്ങളെ ഓൎത്തുകൊണ്ടു മനു
ഷ്യരെ അറിഞ്ഞു കൊള്ളേണം; മനുഷ്യപുത്രൻ മനുഷ്യകൈകളിൽ ഏല്പിച്ചു
കൊല്ലപ്പെടും താനും എന്നു പറഞ്ഞു. അവരോ ആ വചനത്തെ ഒട്ടും ഗ്രഹി
ക്കാതെ അൎത്ഥത്തിന്നു ഭയപ്പെട്ടു ചോദിപ്പാനും ശങ്കിച്ചു പാൎത്തു (ലൂക്ക.). [ 225 ] ശിഷ്യന്മാരോട് ഒന്നിച്ചു വീട്ടിൽ പോകുമ്പോൾ അവർ വിചാരിച്ചു, ഞങ്ങ
ൾ്ക്ക് ആവത് ഇല്ലാഞ്ഞത് എന്ത് എന്നു ചോദിച്ചു. കാരണം അവിശ്വാ
സം തന്നെ. നല്ല വിശ്വാാസം കടുമണിയോളം ആയാലും അതു ദൈവ
ത്തോടു യോജിക്കുന്നതാകയാൽ മല പോലെ കിടന്നു ഗതിയെ തടുക്കുന്ന ത
ന്റെ മോഹമായകളേയും മറ്റവരുടെ വിശ്വാസവിഘ്നങ്ങളേയും വെവ്വേറെ
സങ്കടങ്ങളേയും ദൈവരാജ്യത്തോട് എതിൎക്കുന്ന ശത്രുയന്ത്രങ്ങളേയും ഒടുവിൽ
ഭൂമിയിലേ പൎവ്വതാദികളേയും മാറ്റി വെപ്പാൻ മതിയാകും. ഈ ക്രമത്തിൽ മ
ലകളെ വാങ്ങിപ്പോകുമാറാക്കാം* എന്നു കാട്ടിയ ശേഷം (മത്ത.), വിശേഷാൽ
ദുൎഭൂതങ്ങളോടുള്ള പടയിൽ ഉപവാസത്താൽ ലോകത്തോടു വേൎവ്വിട്ടും പ്രാൎത്ഥന
യാൽ ദൈവത്തോടു യോഗം ചെയ്തും കൊണ്ടു വിശ്വാസം തികഞ്ഞു വന്നാലേ
ജയശക്തി ഭവിക്കും എന്നുപദേശിക്കയും ചെയ്തു. അനന്തരം ഗലീലെക്ക് മട
ങ്ങിപ്പോയി എങ്കിലും ആരും അറിയരുതു എന്നുവെച്ചു രാജമാൎഗ്ഗത്തൂടെ അല്ല
ഗൂഢമായി കടന്നുപോയി (മാൎക്ക), വഴിയിൽവെച്ചു മനുഷ്യരുടെ കൈയാലെ
മരണവും മൂന്നാം ദിവസത്തെ ഉയിൎത്തെഴുനീല്പും അറിയിക്കയാൽ ശിഷ്യന്മാർ
വളരെ വിഷാദിച്ചു പോയി വാക്കിന്റെ അൎത്ഥം ഗ്രഹിക്കാതെയും ഇരുന്നു.

§ 103.

AT CAPERNAUM: THE TRIBUTE-MONEY MIRACULOUSLY PROVIDED.

ദേവാലയ നിൎമ്മാണ പണത്തെ സമ്പാദിച്ചതു.

MATT. XVII.

24. And when they were come to Capernaum, they that received tribute money came to Peter, and said, Doth not your master pay tribute? 25 He saith, Yes, And when he was come into the house, Jesus prevented him, saying, What thinkest thou, Simon? of whom do the kings of the earth take custom or tribute? of their own children, or of strangers?

26 Peter saith unto him, Of strangers, Jesus saith unto him, Then are the children free. 27 Notwithstanding, lest we should offend them, go thou to the sea, and cast an hook, and take up the fish that first cometh up; and when thou hast opened his mouth, thou shalt find a piece of money: that take, and give unto them for me and thee.

യൎദ്ദനുറവിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽനിന്നു യേശു മടങ്ങിവന്നു കഫൎന്നഹൂമിൽ
എത്തിയപ്പോൾ ദേവാലയനിൎമ്മാണത്തിന്നായി യഹൂദർ ആണ്ടുതോറും കൊ
ടുത്തു പോന്ന ദ്വിദ്രഹ്മ പണത്തെ (= മുക്കാലുറുപ്പിക ) ചേൎക്കുന്നവർ ശീ
മോനെ പരീക്ഷിച്ചു, നിങ്ങളുടെ ഗുരു അതു കൊടുക്കുന്നില്ലയോ എന്നു ചോ
ദിച്ചു. അവൻ അപമാനം സഹിയാഞ്ഞു കൊടുക്കുന്നുവല്ലോ എന്നു വെറുതെ
പറഞ്ഞു. അനന്തരം യേശു അതിനെ ബോധം വരുത്തി, രാജഭവനം തീ
ൎപ്പാൻ അവന്റെ ആത്മാവുള്ള മക്കൾ അല്ല അവൻ അടക്കി സേവിക്കുന്ന
പ്രജകൾ അത്രെ കപ്പം കൊടുക്കുന്നു (യോ, ൮, ൩൫) എന്ന് അറിയിച്ചിട്ടും
കേഫാവിന്റെ വാക്കു നിമിത്തം അടങ്ങി, തന്റെ സ്വാതന്ത്ര്യം കുറിപ്പാൻ മാ
ത്രം മടിശ്ശീലയിൽനിന്നല്ല പൊയ്കയിലേ മത്സ്യത്തിൻ വായിൽനിന്ന് ഒരു
സ്താതർ ആകുന്ന നാലു ദ്രഹ്മപണം (=൧꠱ ഉറുപ്പിക) എടുപ്പിച്ചു ഇരുവൎക്കു വേ
ണ്ടി കൊടുപ്പിക്കയും ചെയ്തു (മത്ത.). [ 226 ] §104.

THE DISCIPLES' DISPUTE FOR PRIMACY. ON OFFENCES.

ശിശു ഭാവത്തിന്റെ സാരവും ഇടൎച്ചകളുടെ സങ്കടവും.

MATT. XVIII.	MARK IX.	LUKE IX.
1 At the Same time came the dis- ciples unto Jesus, saying, Who is the greatest in the kingdom of heaven? 2 And Jesus called a little child unto him, and Set him in the midst of them, 3 And said, Verily I say unto you, Except ye be converted, and become as little children, ye shall not enter into the kingdom of heaven. 4 Whosoever therefore shall hum- ble himself as this little child, the same is greatest in the kingdom of heaven. 5 And whoso shall receive one such little child in my name receiveth me. 6 But whoso shall offend one of these little ones which believe in me, it were better for him that a millstone were hanged about his neck, and that he were drowned in the depth of the Sea. 7 Woe unto the world because of offences! for it must needs be that offences come; but woe to that man by whom the offence cometh! 8 Wherefore if thy hand or thy foot offend thee, cut them off, and cast them from thee: it is better for thee to enter into life halt or maimed, rather than having two hands or two feet to be cast into everlasting fire. 9 And if thine eye offend thee, pluck it out, and cast it from thee: it is better for thee to enter into life with one eye, rather than having two eyes to be cast into hell fire. 10 Take heed that ye despise not one of these little ones; for I say un- to you, That in heaven their angels do always behold the face of my Father which is in heaven. 11. For the Son of man is come to save that which was lost. 12 How think ye? if a mam have an hundred sheep, and one of them be gone astray, doth he not leave the ninety and nine, and goeth into the mountains, and seeketh that which is gone astray? 13 And if so be that he find it, verily I say unto you, he rejoiceth more of that sheep, than of the ninety and nine which went not astray. 14 Even so it is mot the will of your Father which is in heaven, that one of these little ones should perish.	33 And he came to Capernaum: and being in the house he asked them, What was it that ye disputed among yourselves by the way? 34 But they held their peace: for by the way they had disputed among themselves, who should be the greatest. 35 And he sat down, and called the twelve, and saith unto them, If any man desire to be first, the same shall be last of all, and servant of all. 36 And he took a child, and set him in the midst of them: and when he had taken him in his arms, he said unto them, 37 Whosoever shall receive one of such chil- dren in my name, receiveth me: and whosoever shall receive me, receiveth not me, but him that sent me. 38 And John answered him, saying, Master, we saw one casting out devils in thy name, and he followeth mot us: and we forbad him, because he followeth not us. 39 But Jesus said, Forbid him not: for there is no man which shall do a miracle in my name, that can lightly speak evil of me. 40 For ho that is not against us is on our part. 41 For whosoever shall give you a cup of water to drink in my name, because ye belong to Christ, verily I say unto you, he shall not lose his reward. 42 And whosoever shall offend one of these little ones that believe in me, it is better for him that a millstone were hanged about his neck, and he were cast into the sea. 43 And if thy hand offend thee, cut it off: it is better for thee to enter into life maimed, than having two hands to go into hell, into the fire that never shall be quenched: 44 Where their worm dieth mot, and the fire is not quenched. 45 And if thy foot offend thee, cut it off: it is better for thee to enter halt into life, than having two feet to be cast into hell, into the fire that never shall be quenched: 46 Where their worm dieth not, and the fire is not quenched. 47 And if thine eye offend thee, pluck it out : it is better for thee to enter into the kingdom of God with one eye, than having two eyes to be cast into hell fire: 48 Where their worm dieth mot, and the fire is not quenched. 49 For every one shall be salted with fire, and very sacrifice shall be salted with salt. 50 Salt is good: but if the salt have lost his saltness, wherewith will ye season it? Have salt in yourselves, and have peace one with another.	46. Then there arose a reason- ing among them, which of them should be greatest. 47 And Jesus, per- ceiving the thought of their heart, took a child, and set him by him, 48 And said unto them, Who- soever shall receive this child in my name recei- veth me: and Whoso- ever shall receive me receiveth him that sent me: for he that is least a- mong you all, the same shall be great. 49 And John ans- wered and said, Mas- ter, we saw one casting out devils in thy name; and we forbad him, be- cause he followeth not with us. 50 And Jesus said unto him, Forbid him mot: for he that is not against us is for us.

[ 227 ] ഇങ്ങിന്റെ യേശു തന്റെ കായ്യത്തിനു തീൎച്ച അണയുന്നപ്രകാരം വഴി
യിൽ വെച്ചു പറകകൊണ്ടു ശിഷ്യന്മാർ അപ്പോൾ തന്നെ (മത്ത.) മശീഹരാ
ജ്യത്തിലുള്ള സ്ഥാനമഹത്വത്തെ കുറിച്ചു പതുക്കെ സംസാരിച്ചു. വീട്ടിൽ
വന്നപ്പോൾ (മാൎക്ക.) യേശു അവൎക്കു സമാധാനം ഇല്ല എന്നു കണ്ടു കാരണം
അറിഞ്ഞിട്ടും എന്തു സംഭാഷിച്ചു എന്നു ചോദിച്ചു. അവരോ മിണ്ടാതെ ഇരുന്നു,
(മാൎക്ക.) സ്വർഗ്ഗരാജ്യത്തിൽ ആർ വലിയവൻ എന്നുള്ള വിചാരം വിട്ടതും ഇല്ല
(മത്ത.). ഉടനെ യേശു ഒരു കുട്ടിയെ വിളിച്ചു നടുവിൽ നിറുത്തി തലോടിക്കൊ
ണ്ടു പറഞ്ഞിതു: ൧.) നിങ്ങൾ തിരിച്ചു കൂട്ടികളെ പോലെ ആയ്വരുന്നില്ല എങ്കിൽ
സ്വർഗ്ഗരാജ്യത്തിൽ പ്രവേശിക്കയില്ല (മത്ത.)—൨..) ഒരുത്തൻ തന്നെത്താൻ
ഈ കുട്ടിയോളം താഴ്ത്തി(മത്ത.) എല്ലാവരിൽ ചെറിയവനും (ലൂക്ക.) ഒടുക്കത്തവനും
സൎവ്വന്മാരുടെ ഭൃത്യനും (മാൎക്ക.) ആയാൽ അവൻ ദേവരാജ്യത്തിൽ വലിയവനും
ഒന്നാമനും ആകും.—൩.) ഇങ്ങിനത്തെ കുട്ടിയെ എന്നാമത്തിൽ ചേൎത്തുകൊള്ളു
ന്നവൻ എന്നെ ചേൎത്തുകൊള്ളുന്നു, എന്നെ കൈക്കൊള്ളുന്നവനോ എന്നെ
അയച്ചവനെ കൈക്കൊള്ളുന്നു (മാൎക്ക. ലുക്ക.). ആകയാൽ പാപ്പാവായ്തീരുവാ
നുള്ള ഇഛ്ശെക്കു മുന്നു ഔഷധങ്ങൾ ഉണ്ടു: ഒന്നു ഉണ്മയായ മാനസാന്തരവും
പുനൎജ്ജന്മവും, രണ്ടാമതു സഹോദരന്മാർ അന്യോന്യസേവയിൽ സ്പൎദ്ധ പിടി
ച്ചിറങ്ങിക്കൊള്ളുന്ന സ്നേഹവിനയവും, മൂന്നാമത് ചെറിയവരെ ഒട്ടൊഴിയാ
തെ ദൈവത്തിന്നും അവന്റെ അഭിഷിക്തന്നും എന്നു വെച്ചു ചേൎത്തു വള
ൎത്തുന്ന ആചാൎയ്യവേലയും. ഈ മൂന്നു തന്നെ വിശ്വാസിയുടെ മുമ്മുടിയും സ
ഭാവാഴ്ചയുടെ സാരവും ആകുന്നു (ഫിലി, ൨, ൬ʄʄ).

(മാൎക്ക. ലൂക്ക) യേശുവിന്റെ വചനത്താൽ യോഹനാൻ ഒന്ന് ഓൎത്തു
അല്പം വലഞ്ഞു, ഗുരോ ഒരുത്തൻ നിന്നാമത്തിൽ ഭൂതങ്ങളെ നീക്കുന്നതു ഞ
ങ്ങൾ കണ്ടു അവൻ ഞങ്ങളോടു കൂട അനുഗമിക്കാത്തവനാകയാൽ വിരോധി
ച്ചു എന്നു ബോധിപ്പിച്ചാറെ വിരോധിക്കരുത് എന്നും, എന്നാമത്തിൽ അതി
ശയശക്തി കാട്ടീട്ടു വേഗത്തിൽ എന്നെ ദുൎവ്വാക്കു പറയുന്നവൻ ആരും ഇല്ല
(മാൎക്ക.) എന്നും കല്പിച്ചു. എന്റെ പക്ഷം ചേരാത്തവൻ മറുപക്ഷക്കാരൻ എ
ന്നുള്ള വചനം (മത്ത. ൧൨. ൩൦) താൻ മുമ്പെ ശത്രുക്കളോടരുളിച്ചെയ്തുവല്ലോ.
ഇപ്പൊഴോ അതിനെ മറിച്ചു, നമുക്ക് എതിരല്ലാത്തവൻ നമുക്കു വേണ്ടിയവൻ
എന്നുള്ളതു ശിഷ്യന്മാൎക്ക് പ്രമാണമാക്കി വെച്ചു. അവർ വിശ്വാസത്തിന്റെ
ഏറ്റവും ചെറിയ ആരംഭങ്ങളേയും ഏവരിലും ബഹുമാനിക്കേണ്ടതിന്നു ഒരു
ത്തൻ ശിഷ്യനെ തണ്ണീർ കുടിപ്പിച്ചാലുള്ള ഫലത്തെ (മത്ത, ൧൦, ൪൨) പി
ന്നേയും ഓൎപ്പിക്കയും ചെയ്തു (മാൎക്ക.).

അനന്തരം കൎത്താവ് തന്റെ രാജ്യക്കാരാൽ ജനിക്കേണ്ടുന്ന ഇടൎച്ചകളേ
യും അവർ ചെറിയവരുടെ പ്രവേശത്തെ പലവിധേന തടുക്കുന്ന തെററുക
ളേയും വിചാരിച്ചു ദുഃഖിച്ചു പറഞ്ഞിതു: എന്നിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന ഈ ചെ
റിയവരിൽ ഒരുത്തനെ ഇടറിക്കുന്നവനെ തിരിക്കല്ലു കെട്ടി മുക്കിക്കളഞ്ഞാൽ
കൊള്ളായിരുന്നു. ഇടൎച്ചകൾ നിമിത്തം ലോകത്തിന്ന് അയ്യോ കഷ്ടം! സഭക്കാ
രിൽനിന്നു ജനിക്കുന്ന ഇടൎച്ചകളാൽ ലോകം നശിക്കേണ്ടി വരും എങ്കിലും ഇട
ൎച്ചയെ വരുത്തുന്ന മനുഷ്യന്നു ഹാ കഷ്ടം! (മത്ത.) എന്നതിന്റെ ശേഷം മനു [ 228 ] ഷ്യർ മറ്റുള്ളവൎക്ക് വരുത്തുന്ന ഇടൎച്ചകൾ എല്ലാം തങ്ങൾ ഉള്ളിൽ ഇടറിയതി
നാൽ അത്രെ ഉണ്ടാകുന്നു എന്നു യേശു കണ്ടു ശിഷ്യൎക്കു ബുദ്ധി പറഞ്ഞതി
പ്രകാരം: ദൈവരാജ്യത്തിൽ രക്ഷാശിക്ഷകളെ നടത്തുന്ന കൈകൾ വേണം
സത്യം; എങ്കിലും യോഹനാൻ ചെയ്തപ്രകാരം അരുതാത്ത കാൎയ്യം തുടങ്ങി ഇ
ടൎച്ചകളെ വരുത്തുന്നതിനേക്കാൾ ഒരു കൈ അറുത്താൽ നല്ലതു തന്നെ. സഭ
യിൽ തന്നിഷ്ടം വ്യാപരിച്ചു ൨ കൈകളോടു കൂട അഗ്നിനരകത്തിൽ അകപ്പെ
ടേണമോ?—ജ്ഞാനവും ഉപദേശനിശ്ചയവും ആകുന്ന കണ്ണും സഭയിൽ വേ
ണം; എങ്കിലും കാൎയ്യമൂലം മറക്കുന്ന ഒരു ജ്ഞാനാശയാൽ അഗ്നിനരകത്തിന്നു
സംഗതി വരുന്നതാകകൊണ്ടു ഒറ്റ കണ്ണുള്ളവനായി ജീവങ്കലേക്കു കടക്കു
ന്നത് ഏറെ നല്ലതു.—എല്ലാടവും നടന്നു സമാധാനത്തെ അറിയിച്ചു മഹാ
ഭോജനത്തിന്നായി ക്ഷണിപ്പാൻ കാലും വേണം; എങ്കിലും രാജാവ് അയക്കാ
തെ കണ്ട് ഓടുന്നതിനാൽ വരുന്ന ശിക്ഷയേക്കാളും ഒരു കാലെ ഛേദിക്കുന്നതു
നല്ലതു (മാൎക്ക.)*. സഭെക്ക് നാശം പിണയുന്ന ഇടൎച്ചകൾ പ്രത്യേകം മൂന്ന്
ആവിതു: എല്ലാം ഭരിക്കേണ്ടുന്ന ആഗ്രഹവും, എല്ലാം അറിവാനുള്ള ഇഛ്ശയും,
എല്ലാവരേയും ചേൎത്തുകൊള്ളേണം എന്നുള്ള വാഞ്ഛയും തന്നെ. ഈ വക ദോ
ഷങ്ങൾക്ക് ഭേദം വരാഞ്ഞാൽ, (യശ. ൬൬, ൨൪ വൎണ്ണിച്ചപ്രകാരം) ഹിന്നോം
താഴ്വരയിലേ ശവപ്പുഴുവിന്നും നിത്യാഗ്നിക്കും ഇരയാകും.

എങ്കിലും കത്താവിനായി വേവുന്നത് എല്ലാം ദോഷമെന്നല്ല, ബലിക്ക്
ഒത്ത ശുദ്ധാഗ്നിയേ ആവു. സകല ബലികൾ്ക്കും ഉപ്പു വേണമല്ലോ (൩മോശ.
൨, ൧൩). ഉപ്പിനെ തീയിൽ ഇട്ടാലും അഴിയാത്ത ഒരു സ്ഥിരഭാവം ഉണ്ടു. അതു
ബലിയെ സാരമാക്കി, ദഹനത്തിന്റെ ശേഷമുള്ള ഉയിൎപ്പിന്നു നിശ്ചയം വരു
ത്തുന്ന ദേവവചനത്തെ കുറിക്കുന്നു. മനുഷ്യനെ ബലിയാക്കേണ്ടതിന്നു ഉപ്പു
പോരാ താനും; ആത്മസ്നാനവും കഷ്ടതയും ആകുന്ന ഇരട്ടിച്ച തീ എല്ലാവനേ
യും സാരനാക്കും. ശിഷ്യരിൽ ഏല്പിച്ച സത്യവചനം ആകുന്ന ഉപ്പിനെ സൂ
ക്ഷിപ്പാൻ വഴി എന്തെന്നാൽ: ഉപ്പിനെ നിങ്ങളുടെ അകത്തു കരുതി തമ്മിൽ
തമ്മിൽ അധികം സമാധാനത്തിന്നായി ഉത്സാഹിപ്പിൻ! ചവൎപ്പു പ്രത്യേകം ത
ന്നിലും, മധുരം മറ്റവരിലും പ്രയോഗിക്കേണം എന്നത്രെ (മാൎക്ക.).

പിന്നെ വിശ്വാസത്തിൽ ചെറിയവരെ അപമാനിക്കാതെ ഇരിപ്പാൻ ഒ
രു സംഗതി ആകുന്നിതു: ലോകത്തിൽ ചെറിയവൎക്ക് ഗുരുജനങ്ങൾ മുതലായ
നിഴലും തുണയും ഉള്ളതു പോലെ സ്വൎഗ്ഗത്തിനായുള്ള ശിശുക്കൾ്ക്ക് പിതൃമുഖ
ത്തെ നിത്യം നോക്കുന്ന ദൂതന്മാർ സേവെക്കുണ്ടു എന്നു വേണ്ടാ, മനുഷ്യപു
ത്രൻ താൻ അവൎക്കു വേണ്ടി ഇറങ്ങീട്ടും ഉണ്ടു. അവരും നഷ്ടർ തന്നെ. എ
ന്നാൽ നഷ്ടരെ മനസ്സലിഞ്ഞു രക്ഷിക്കുന്ന ദേവകരുണയെ വൎണ്ണിപ്പാൻ
യേശു ൧൦൦ ആടുകളുടെ ഉപമയെ ചേൎത്തു പറഞ്ഞു (§§ ൩൨, ൧൨൫ നോക്ക). [ 229 ] § 105.
ON CHURCH-DISCIPLINE AND MUTUAL FORBEARANCE.
PARABLE OF THE UN MERCIFUL FELLOW-SERVANT.

സഭാശിക്ഷാരക്ഷയേയും ക്ഷമാഭാവത്തേയും വൎണ്ണിച്ചതു.

MATT. XVIII.

15 Moreover if thy brother shall trespass against thee, go and tell him his fault between thee and him alone: if he shall hear thee, thou hast gained thy brother. 16 But if he will not hear thee, the take with thee one or two more, that in the mouth of two or three witnesses every word may be established. 17 And if he shall neglect to hear them, tell it unto the church: but if he neglect to hear the church, let him be unto thee as an heathen man and a publican. 18 Verily I say unto you, Whatsoever ye shall bind on earth shall be bound in heaven: and whatsoever ye shall loose on earth shall be loosed in heaven. 19 Again I say unto you, That if two of you shall agree on earth as touching any thing that they shall ask, it shall be done for them of my Father which is in heaven. 20 For where two or three are gathered to- gether in my name, there am I in the midst of them. 21 Then came Peter to him, and said, Lord, how oft shall my brother sin against me, and I forgive him? till seven times? 22 Jesus saith unto him, I say not unto thee, Until seven times: but, Until seventy times seven. 23 Therefore is the kingdom of heaven likened unto a certain king which would take account of his servants. 24 And when he had begun to reckon, one was brought unto him, which owed him ten thousand talents. 25 But forasmuch as he had not to pay, his

lord commanded him to be sold, and his wife, and children, and all that he had, and pay- ment to be made. 26 The servant therefore fell down, and worshipped him, saying, Lord, have patience with me, and I will pay thee all. 27 Then the lord of that servant was moved with compassion, and loosed him, and forgave him to debt. 28 But the same servant went out, and found one of his fellowservants, which owed him an hundred pence: and he laid hands on him, and took him by the throat, saying, Pay me that thou owest. 29 And his fellow servant fell down at his feet, and besought him, saying, Have patience with me, and I will pay thee all. 30 And he would not: but went and cast him into prison, till he should pay the debt. 31 So when his follow servants saw what was done, they were very sorry, and came and told unto their lord all that was done. 32 Then his lord, after that he had called him, said unto him, O thou wicked servant, I forgave thee all that debt, because thou desiredst me: 33 Shouldest not thou also have had compas- sion on thy fellow servant, even as I had pity on thee? 34 And his lord was wroth, and delivered him to the tormentors, till he should pay all that was due unto him. 35 So likewise shall my heavenly Father do also unto you, if ye from your hearts forgive not every one his brother their trespasses.

എന്നാൽ സഭയിൽ ശിക്ഷാരക്ഷകളെ നടത്തേണ്ടുന്ന ക്രമത്തെ ചൊല്ലി
യേശു ശിഷ്യൎക്കു ഉപദേശിച്ചതാവിതു: എത്രയും ചെറിയത് ഒന്നും നശിച്ചു
പോകുന്നതു സ്വൎഗ്ഗസ്ഥപിതാവിന്റെ ഇഷ്ടമല്ലായ്കയാൽ സഭക്കാർ ദൈവ
ത്തിന്റെ മനസ്സലിവിന്നു തക്കവണ്ണം പിഴയാളികളെ നേടുവാനായി കേവലം
രക്ഷാശിക്ഷകളെ പ്രയോഗിക്കേണം. സഭാക്രമം ആവിത്: ൧) സഭക്കാരൻ
തെറ്റു ചെയ്യുന്നതു കണ്ടാൽ ആരോടും അറിയിക്കാതെ അവന്റെ കണ്ടു ബോ
ധം വരുത്തേണം. ൨.) അവൻ കേൾക്കാതെ പോയാൽ സാക്ഷിമുഖാന്തര
മായി ആക്ഷേപിക്ക. ൩) രണ്ടുമൂന്നു സഹോദരരെ കൂട്ടാക്കാതെ ഇരുന്നാൽ സ
ഭയെ അറിയിക്ക. ൪) സഭയേയും നിരസിച്ചാൽ അവനെ നിരസിക്കേ ആ
വു. അതു യഹൂദർ ചുങ്കക്കാരിലും പുറജാതികളിലും ചെയ്യുന്നപ്രകാരം സം
ബന്ധം അറുക്കയാൽ അത്രെ (പാപ്പാമതക്കാർ ചെയ്തു നടന്നതു പോലെ നി
ൎബന്ധവും ദേഹദണ്ഡവും ഒട്ടും അരുത്). [ 230 ] ഈ ക്രമപ്രകാരം നടത്തുവാൻ മുമ്പെ കേഫാവിന്ന് എന്നപോലെ എല്ലാ
ശിഷ്യന്മാൎക്കും ഭൂമിയിൽ വെച്ചു കെട്ടുവാനും കെട്ടഴിപ്പാനും കല്പന കൊടുത്തതും
അല്ലാതെ സഭാപ്രമാണികൾ വല്ലപ്പോഴും തന്നിഷ്ടം പ്രാപരിച്ചു സഭാക്രമ
ത്തെ മറിച്ചു വെച്ചാൽ സഭയെ യഥാസ്ഥാനത്താക്കേണ്ടതിന്നു ഒരു വഴിയെ
സൂചിപ്പിച്ചതിപ്രകാരം: യാതൊരു കാൎയ്യത്തെ കുറിച്ച് എങ്കിലും നിങ്ങളിൽ ഇ
രുവർ മാത്രം ഐകമത്യപ്പെട്ട് അപേക്ഷിച്ചാൽ അഛ്ശനാൽ ആകും എന്നും, ര
ണ്ടുമൂന്നു പേർ എന്നാമത്തിലേക്ക് ഒരുമിച്ചു കൂടിയ ഏതു സ്ഥലത്തും ഞാൻ
അവരുടെ നടുവിൽ ഉണ്ടെന്നും കല്പിക്കയാൽ സഭ ക്ഷയിക്കുന്ന സമയം സ്ഥാ
നികളാൽ അല്ല യേശു നാമത്തെ ധരിക്കുന്ന വിശ്വാസികളുടെ ഐകമത്യ
ത്താൽ അത്രെ ഗുണീകരണത്തിന്ന് സംഗതി വരുന്നു.

ഈ വചനങ്ങളെ കേഫാ അധികം സൂക്ഷിക്കാതെ സഹോദരനിൽ അ
നുതാപം കണ്ടാൽ ഉടനെ ക്ഷമിക്കേണം എന്ന വാക്കു പിടിച്ചു കരുണയുടെ
ആധിക്യത്താൽ സഭാശുദ്ധിക്ക് കുറവ് വരുമോ എന്നു സംശയിച്ചു ൭ വട്ടം
ക്ഷമിച്ചാൽ പോരേ എന്നു ചോദിച്ചു (റബ്ബികൾ ആമോസ് ൧, ൩: ൨, ൬;
യോബ് ൩൩, ൨൯ƒ. എന്ന മൊഴികളെ വ്യാഖ്യാനിക്കയിൽ ഒരുത്തിന്റെ പാപം
൩ വട്ടം ക്ഷമിക്ക, നാലാമതിൽ അരുത് എന്നു വിധിച്ചിരുന്നു). അല്ല ഏഴ് എ
ഴുപതു (൧ മോ, ൪, ൨൪) എന്നുള്ള ഉത്തരം വിചാരിച്ചാൽ കേവലം എണ്ണേ
ണ്ടതല്ല. ക്ഷമയും മനസ്സലിവും അനവധി കവിഞ്ഞു വരേണം എന്നു യേശു
വിന്റെ മതം എന്നു തെളിയുന്നു. അതിനു ദൃഷ്ടാന്തം ക്ഷമിക്കാത്ത കടക്കാര
ന്റെ ഉപമ തന്നെ (§൪൦).

D.
JESUS AT JERUSALEM, ATTENDING THE FEAST OF TABERNACLES.

(12. Oct. 29 A. D.)

കൂടാരപ്പെരുന്നാൾ യാത്ര.

(ക്രിസ്താബ്ദം ൨൯, ൧൨ ഒക്തോബർ.)

§ 106.

THE BRETHREN'S UNBELIEF. CHRIST'S SECRET

JOURNEY TO JERUSALEM.

സഹോദരന്മാരുടെ അവിശ്വാസവും യേശുവിന്റെ
ഗൂഢയാത്രയും.

JOHN VIII.

1 After these things Jesus walked in Galilee: for he would not walk in Jewry, because the Jews sought to kill him. 2 Now the Jews' feast of tabernacles was at hand. 3 His brethren therefore said unto him, Depart hence, and go into Judæa, that thy disciples also may see the works that thou doest. 4 For there is no man that doeth any thing in secret, and he himself seeketh to be known openly. If thou do these things, shew thyself to the world. 5 For neither did his brethren believe in him.

6. Then Jesus said unto them, My time is not yet come: but your time is alway ready. 7 The world cannot hate you; but me it hateth, because I testify of it, that the works thereof are evil. 8 Go ye up unto this feast: I go not up yet unto this feast; for my time is not yet full come. 9 When he had said these words unto them, he abode still in Galilee. 10 But when his brethren were gone up, then went he also up unto the feast, not openly, but as it were in secret.

[ 231 ] യരുശലേമിലേ പ്രമാണികളുടെ ദ്വേഷം നിമിത്തം (§൯൦) യേശു യഹൂ
ദെക്കു പോകാതെ ക്രി. ൨൯ ഏപ്രിൽ തുടങ്ങി ഒക്തോബർവരെ ഗലീലയിൽ
സഞ്ചരിച്ചും പ്രവൃത്തിച്ചും പോന്ന ശേഷം കൂടാരപ്പെരുന്നാൾ അടുത്തു വന്ന
പ്പോൾ ഇങ്ങിനെ ഗലീലയിൽ മറഞ്ഞു നടക്കുന്നതു സാരമല്ല, ധൈൎയ്യം പൂ
ണ്ടു മൂലസ്ഥാനത്തേക്കു ചെന്നു അവിടെയുള്ള ശിഷ്യന്മാരേയും (൩, ൨൨;
൪,൧) ഉറപ്പിച്ചു തന്റെ മഹത്വത്തെ ആവോളം വിളങ്ങിക്കേണം എന്നു
അവിശ്വാസികളായ സഹോദരന്മാർ (§൧൪) മന്ത്രിച്ചു തുടങ്ങി. ഇതു പരിഹസി
ച്ചു പറഞ്ഞതല്ല, അത്ഭുതങ്ങളെ ചെയ്വാൻ ജ്യേഷുന്നു ദിവ്യവരം ലഭിച്ചെന്നു
അവർ സമ്മതിക്കുന്നുവല്ലോ (൩). എങ്കിലും യരുശലേമിൽ സ്വമഹത്വത്തെ
വെളിപ്പെടുത്താതെ കണ്ടു മശീഹകാൎയ്യം ശോഭിക്കയില്ല കീൎത്തിസാധിക്കയുമി
ല്ല എന്ന് ആയിരുന്നു അവരുടെ ജഡിക നിരൂപണം. യഹൂദൎക്ക് മിക്കവാറും
എന്ന പോലെ ഇവൎക്കും ക്രിസ്തന്റെ പുറമെയുള്ള ദാരിദ്രതാഴ്ചകളിൽ ഇടൎച്ച
തോന്നി എന്നത്രെ. ആകയാൽ യേശു അവരോട് ബുദ്ധി പറഞ്ഞതിവ്വണ്ണം:
നിങ്ങളുടെ അവസ്ഥയും എന്റെറുതും കേവലം വെവ്വേറെ. നിങ്ങൾ പെരു
ന്നാൾ്ക്കു ചെന്നാലും ആരും നിങ്ങളുടെമേൽ ദൃഷ്ടി ഇടുന്നില്ല, ചെല്ലാഞ്ഞാലും
നിങ്ങളെ ആരും അന്വേഷിക്കുന്നതും ഇല്ല, നിങ്ങളും ലോകക്കാരത്രെ. എന്റെ
അവസ്ഥയോ, എൻ സാക്ഷ്യം നിമിത്തം ലോകം എന്നെ പകെച്ചു സങ്കടം
പിണെപ്പാൻ നോക്കുന്നു. വേലയെ തികെച്ച ശേഷം ശത്രുകൈയിൽ അക
പ്പെട്ടാലും ചിന്തയില്ല; തൽകാലമോ എന്റെ വേലയും സമയവും തികയായ്ക
കൊണ്ടു വെറുതെ അനൎത്ഥം സംഭവിപ്പാനുള്ള സ്ഥലത്തേക്കു* പോകുന്നതു ശ
രിയല്ലല്ലോ. ഇങ്ങിനെ തിട്ടമായി പറഞ്ഞെങ്കിലും കുറയനാൾ കഴിഞ്ഞാറെ
താനും കൂടെ യാത്രയായതു ചാപല്യം ഉണ്ടായിട്ടല്ല. പിതാവു കാണിച്ചിട്ട് ഒഴി
കെ പുത്രൻ ഒന്നും ചെയ്യാതെ സകലത്തിലും പിതാവു നടത്തുംപ്രകാരമേ
നടക്കുന്നുള്ളൂ എന്നുണ്ടല്ലോ (യോ. ൫, ൧൯). എന്നാൽ സഹോദരന്മാരോടു സം
ഭാഷണം ചെയ്യുമ്പൊഴെക്കു ഉത്സവയാത്രയെ ചൊല്ലി പിതാവു ഒന്നും അരുളി
ച്ചെയ്യായ്കകൊണ്ടു "ഞാൻ പോകയില്ല" എന്നു യേശു തീൎച്ചയായി പറഞ്ഞു.
അതിൽ പിന്നെ "നിയും പെരുന്നാൾ്ക്കു പോക, തൽക്ഷണം ഹാനി വരാത്ത
വണ്ണം ഞാൻ തുണ നില്ക്കുമല്ലോ" എന്നു പിതാവു ഉള്ളിൽ മന്ത്രിച്ചിട്ടു യേശു
വും താമസിയാതെ പുറപ്പെട്ടു. എന്നാൽ പന്തിരുവരോട് ഒന്നിച്ചല്ല എന്നു
തോന്നുന്നു,"രഹസ്യത്തിൽ എന്ന പോലെ" പക്ഷേ രണ്ടു മുന്നു സ്നേഹിത
രെ മാത്രം ചേൎത്തുകൊണ്ടും ഉത്സവസഞ്ചാരികൾ ചുരുങ്ങിയ സമയത്തും പ്ര
യാണം ചെയ്തു.

കൂടാരപ്പെരുനാൾ ആ ൨൯ ആമതിൽ ഒക്തോബർ ൧൨ തന്നെ തുടങ്ങി.
അതു മരുഭൂമിയിലേ കടപ്പിനേയും അതിശയമായ നീരുറവുദാനത്തേയും
ഓൎക്കേണ്ടതിന്നു സ്ഥാപിച്ചതു (൩മോ, ൨൩, ൪൩). അതുകൊണ്ടു ൮ ദിവസം
ഇലക്കുടിഞ്ഞിലിൽ പാൎക്കും, മുന്തിരിങ്ങാക്കൊയ്ത്തിൻ സന്തോഷം കൊണ്ടാടും,
ഉഷസ്സുതോറും ഒർ ആചാൎയ്യൻ ശിലോഹയിൽനിന്നു വെള്ളം പൊൻപാത്ര [ 232 ] ത്തിൽ കോരി കൊണ്ടുവന്നു വാദ്യഘോഷങ്ങളും ഹല്ലലൂയഗാനവും മുഴങ്ങേ
ബലിപീഠത്തിന്മേൽ ഒഴിക്കും. അതു സംവത്സരത്തിലേ മഴെക്കും ആത്മദാന
ത്തിന്നും (യശ. ൧൨, ൩) സ്തുതിക്കായിട്ടു തന്നെ. യഹോവ മരുഭൂമിയിൽ കൊടു
ത്ത വെളിച്ചത്തിന്നും ഒർ ഓൎമ്മെക്കായി പ്രാകാശത്തിൽ ൨ വലിയ പൊൻവിള
ക്കുതണ്ടും നിറുത്തി നഗരത്തിൽ എങ്ങും കാണ്മാൻ തക്കവണ്ണം ജ്വലിപ്പിച്ചു
ചുറ്റും നൃത്തം വെച്ചു ആനന്ദിക്കും.

§ 107.

CHRISTS SUDDEN APPEARANCE AND PUBLIC TEACHING
IN THE TEMPLE.

ഉത്സവമദ്ധ്യത്തിങ്കൽ യേശു വന്നു ദേവാലയത്തിൽ ഉപദേശിച്ചതു.

JOHN VII.

11. Then the Jews sought him at the feast, and said, Where is he? 12 And there was much murmuring among the people concerning him: for some said, He is a good man; others said, Nay; but he deceiveth the people. 13 Howbeit no man spake openly of him for fear of the Jews. 14 Now about the midst of the feast Jesus went up into the temple, and taught. 15 And the Jews marvelled, saying, How knoweth this man letters, having never learned? 16 Jesus answered them, and said, My doctrine is not mine, but his that sent me. 17. If any man will do his will, he shall know of the doctrine, whether it be of God, or whether I speak of myself. 18 He that speaketh of himself seeketh his own glory: but he that seeketh his glory that sent him, the same is true, and no unrighteous- ness is in him. 19 Did not Moses give you the law, and yet none of you keepeth the law? Why go ye about to kill me? 20 The people answered and said, Thou hast a devil: who goeth about to kill thee? 21 Jesus answered and said unto them, I have done one work, and ye all marvel. 22 Moses therefore gave unto you circumcision; (not because it is of Moses, but of the fathers;) and ye on the sabbath day circumcise a man. 28 If a man on the sabbath day receive cir- cumcision, that the law of Moses should not be broken; are ye angry at me, because I have made a man every whit, whole on the sabbath day? 24 Judge not according to the appearance, but judge righteous judgment. 25 Then said some of them of Jerusalem, Is not this he, whom they seek to kill? 26 But, lo, he speaketh boldly, and they say nothing unto him. Do the rulers know indeed that this is the very Christ? 27 Howbeit we know this man whence he is: but when Christ cometh, no man knoweth whence he is. 28. Then cried Jesus in the temple as he taught, saying, Ye both know me, and ye know

whence I am: and I am not come of myself, but he that sent me is true, whom ye know not. 29 But I know him: for I am from him, and he hath sent me. 30 Then they sought to take him: but no man laid hands on him, because his hour was not yet come. 31 And many of the people believed on him, and said, When Christ cometh, will he do more miracles than these which this a hath done? 32 The Pharisees heard that the people murmured such things concerning him; and the Pharisees and the chief priests sent officers to take him. 33. Then said Jesus unto them, Yet a little while am I with you, and then I go unto him that sent me. 34 Ye shall seek me, and shall not find me: and where I am, thither ye cannot come. 35. Then said the Jews among themselves, Whither will he go, that we shall not find him? will he go unto the dispersed among the Gentiles, and teach the Gentiles? 36 What manner of saying is this that he said, Ye shall seek me, and shall mot find me: and where I am, thither ye cannot come? 37 In the last day, that great day of the feast, Jesus stood and cried, saying, If any man thirst, let him come unto me, and drink. 38. He that believeth on me, as the scripture hath said, out of his belly shall flow rivers of living water. 39 (But this spake he of the Spirit, whic h they that believe on him should receive: for the Holy Ghost was not yet given; because that Jesus was not yet glorified.) 40 Many of the people therefore, when they heard this saying, said, of a truth this is the Prophet. 41. Others said, This is the Christ. But some said, Shall Christ come out of Galilee? 42 Hath not the scripture said, That Christ cometh of the seed of David, and out of the town of Bethlehem, where David was? 48 So there was a division among the people because of him.

[ 233 ] John VII.

44 And some of them would have taken him; but no man laid hands om him. 45. Then came the officers to the chief priests and Pharisees; and they said unto them, Why have ye not brought him? 46. The officers answered, Never man spake like this man. 47 Then answered them the Pharisees, Are ye also deceived? 48 Have any of the rulers or of the Pharisees believed on him?

49 But this people who knoweth not the law are cursed. 50 Nicodemus saith unto them, (he that came to Jesus by night, being one of them,) 51 Doth our law judge any man, before it hear him, and know what he doeth? 52 They answered and said unto him, Art thou also of Galilee? Search, and look: for out of Galilee ariseth no prophet. 53 And every man went unto his own house.

എന്നാൽ ആ വൎഷത്തേ ഉത്സവസന്തോഷം വലിയതല്ല. സ്നേഹിതരും
ശത്രക്കളും യേശുവെ അന്വേഷിച്ചു കാണായ്കയാൽ പലതും വിചാരിച്ചു പറ
ഞ്ഞു ഛിദ്രിച്ചു പോയി. ഉടനെ ഉത്സവത്തിന്റെ നാലാം ദിവസം യേശു ദേ
വാലയത്തിന്റെ പ്രാകാരത്തിൽ എഴുനീറ്റുപദേശിച്ചു തുടങ്ങി. അപ്പോൾ ഇ
വൻ റബ്ബികൾക്കു ശിഷ്യനില്ലാഞ്ഞിട്ടും വിദ്വാനായതു എങ്ങിന്റെ എന്നു ചോ
ദിച്ചാറെ യേശു തന്റെ ഉപദേശം സ്വയങ്കൃതമല്ല അയച്ചവനിൽനിന്നു
ആകുന്നു എന്നും, താന്താൻ അറിയുന്ന ദേവേഷ്ടത്തെ മാത്രം ചെയ്വാൻ മന
സ്സുണ്ടെങ്കിൽ ൟ ഉപദേശത്തിന്റെ ദിവ്യത്വം ബോധിക്കും എന്നും, തനിക്കല്ല
തന്നെ അയച്ചവന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം മാത്രം അന്വേഷിക്കുന്നവൻ സാക്ഷാൽ
സത്യവാൻ എന്നും പറകയാൽ ഹൃദയത്തിന്റെ ഏകാഗ്രനിൎമ്മലതയെ ഉപ
ദേശശുദ്ധിക്കും ഉപദേശശുദ്ധിയെ ഗുരുസ്ഥാനത്തിന്നും ആധാരം ആക്കി, നി
ങ്ങളോ എങ്ങിനെ ഉള്ള വൈദികന്മാർ! വേദത്തിലേ ദേവേഷ്ടം അറിഞ്ഞിട്ടും
എന്നെ കൊല്ലുവാൻ അന്വേഷിക്കുന്നുവല്ലോ (യോ, ൫, ൧൬) എന്നുരെച്ചു.

എന്നാറെ നീ ഭ്രാന്തനായി, ആരും അങ്ങിനെ വിചാരിക്കുന്നില്ല എന്നു വി
രോധികൾ പറഞ്ഞപ്പോൾ യേശു ബെത്ഥെസ്ദയിലേ ക്രിയെക്ക് ദോഷമില്ല
എന്നു കാട്ടിയതിപ്രകാരം: ശബ്ബത്തിന്നു മേല്പട്ടതല്ലോ അൎദ്ധചികിത്സയാ
കുന്ന ചേലാകൎമ്മം തന്നെ. ആകയാൽ അതിശയമുള്ള മുഴുചികിത്സയും ശബ്ബ
ത്തിന്റെ ലംഘനമല്ല. അനന്തരം ചില നഗരക്കാർ "ഇവനെ പ്രമാണികൾ
കൊല്ലുവാൻ ഭാവിച്ചുവല്ലോ, അവൎക്കു പക്ഷെ മനസ്സു ഭേദിച്ചു വന്നുവോ?" എ
ന്നു പറഞ്ഞാറേയും യേശുവിന്റെ ഉത്ഭവഹീനത നിമിത്തം മശീഹ അല്ല എ
ന്നു വിധിച്ചു. ഗലീലയിൽനിന്നല്ല ബെത്ത്ലഹേമിൽനിന്നു മശീഹ വരേണം
എന്നു ചിലരും (൭, ൪൨), അവൻ അമ്മയഛ്ശന്മാരില്ലാതെ ദേവദൂതനെ പോ
ലെ ഇറങ്ങി വരും എന്നാൽ എലീയ അവന്റെ അഭിഷേകം ചെയ്തു പ്രസിദ്ധ
നാക്കും എന്നു ചിലരും, അവൻ മേഘങ്ങളിൽ വരും എന്നു മറ്റവരും പ്രമാ
ണിച്ചു പോന്നു. തന്റെ സ്വഭാവത്തെ അറിയായ്കയാൽ ഉൽപത്തിയേയും അ
റിയുന്നില്ല എന്നു യേശു തിണ്ണം പറഞ്ഞപ്പോൾ ചിലർ ശഠിച്ചു അവനെ
പിടിപ്പാൻ വിചാരിച്ചു എങ്കിലും അവന്റെ ദിവ്യസാന്നിദ്ധ്യം നിമിത്തം ധൈ
ൎയ്യം വന്നില്ല.

മറ്റ് അനേകർ അതിശയാധിക്യം വിചാരിച്ചു അവൻ പക്ഷെ മശീഹ
യായിരിക്കും എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ പ്രാകാരത്തിൽ ഉള്ളൊരു കല്മുറിയിൽ കൂടി
വിചാരിക്കുന്ന സൻഹെദ്രീൻ എന്ന ന്യായാധിപതികൾ കലഹശങ്ക ഉള്ള
പ്രകാരം നടിച്ചു. അവനെ പിടിപ്പാൻ ആൾ അയച്ചു. ഇവൻ മശീഹ [ 234 ] എന്നു സമ്മതിച്ചാൽ പള്ളിഭ്രംശം ഉണ്ട്* എന്ന് അന്നു തന്നെ നിരൂപിച്ചു
കല്പിച്ചു പരസ്യമാക്കീട്ടും ഉണ്ടു (൯, ൨൨). സേവകരെ കണ്ടാറെ യേശു അ
ഭിപ്രായം അറിഞ്ഞു, ഇനി കുറയ കാലം നിങ്ങളോടു കൂട ഇരിക്കും, അതിന്റെ
ശേഷം എന്നെ പിടിച്ചു കൂടും, അന്നു പിടിച്ചാലും നിൎബ്ബന്ധത്താലല്ല താൻ
പിതാവോടു ചേരുവാനുള്ള ആഗ്രഹത്താൽ തന്നെ സാധിക്കും, ഇങ്ങിനെ വിട്ടു
പോയതിൽ പിന്നെ തന്നെ കാണുകയില്ല ഇനി പിടികൂടുകയും ഇല്ല (അന്നു
മുതൽ യഹൂദർ മശീഹയുടെ വരവു നോക്കി നടന്നു ആശിച്ചുകൊണ്ടാലും
അവനെ കാണ്മാൻ കഴിയാതെയും ഇരിക്കും), എന്നിങ്ങിനെ ഗൂഢമായ ചില
വാക്കുകളെ പറഞ്ഞാറെ ശത്രുക്കൾ അൎത്ഥം നല്ലവണ്ണം ഗ്രഹിയാതെ പ
ക്ഷെ യഹൂദർ ചിതറി പാൎക്കുന്ന പരദേശത്തു അവൻ ചെന്നുപദേശിക്കുമോ
എന്നു പരിഹസിച്ചു പറഞ്ഞു. ഇതിലും അവർ അറിയാത്ത ഒർ അത്ഥം ഉ
ണ്ടു: യേശുവിന്റെ ആത്മാവ് യഹൂദരെ വിട്ടു പുറജാതികളെ പഠിപ്പിപ്പാൻ
പുറപ്പെട്ടുവല്ലോ.

ഉത്സവത്തിൻ എട്ടാം നാളിൽ ആ വെള്ളം കോരുന്ന മൎയ്യാദ (ഭാഗ. ൨൦൭) നട
ന്നുവോ ഇല്ലയോ എന്നു നിശ്ചയം ഇല്ല. ൭ ദിവസങ്ങളോളം ഇസ്രയേലി
ന്റെ പ്രയാണങ്ങളെ ഓൎത്തുകൊണ്ടതിൽ പിന്നെ ൮ആമതിൽ കനാനിലേ
പ്രവേശത്തേയും അനുഗ്രഹം പെരുകിയ വാസത്തേയും സ്മരിക്കുന്നതു പ്ര
മാണം. ഇസ്രയേൽ അല്ലോ ജാതികൾക്കുള്ള ജീവനീരിന്റെ ഉറവ് തന്നെ.
വരണ്ട വംശത്തിന്റെ മേൽ ആത്മാവാകുന്ന വെള്ളത്തെ ഒഴിക്കും എന്നും (യ
ശ. ൪൪, ൩), അവർ ചോലയും നിത്യ ഉറവും ആകം എന്നും (൫൮, ൧൧), ദൈ
വാലയത്തിൽനിന്നു സദോം താഴ്വരയോളം നനെച്ചൊഴുകുന്ന ഉറവു ജനിക്കും
എന്നും (യോവെൽ ൩,൧൮; ഹെജ.൪൭), നിത്യം ഒഴുകുന്ന ജീവവെള്ളങ്ങൾ യ
രുശലേമിൽനിന്നു സൎവ്വലോകത്തിലേക്കും പുറപ്പെടും എന്നും (ജക. ൧൪, ൮)
ഉള്ള പ്രവാചകങ്ങളെ വിശേഷാൽ ഓൎക്കുകകൊണ്ടു ആ എട്ടാം നാൾ മഹാദി
നം എന്നു പ്രസിദ്ധം. അന്നു യേശു ഇരുന്നല്ല നിന്നുകൊണ്ടു വിളിച്ചു പറ
ഞ്ഞിതു: ഒരുത്തുന്നു ദാഹിക്കുന്നെങ്കിൽ എന്റെ അടുക്കൽ വന്നു കുടിക്കട്ടെ എ
ന്നാൽ വിശ്വാസം ജനിച്ചിട്ടു ദാഹം തീരും എന്നു വേണ്ടാ, വാഗ്ദത്തപ്രകാരമു
ള്ള ജീവനീരുറവ് അവനിൽ ഒഴുകി തുടങ്ങും. ദേവാലയമലയിൽനിന്നു എ
ന്നു വായിച്ചു കേൾക്കുന്നതു പോലെ അവനവന്റെ വയറ്റിൽനിന്നു ജീവ
പ്രദമായ നദികൾ പുറപ്പെടും. എന്നുള്ളതിനാൽ ആത്മജീവൻ ശിഷ്യന്മാരിൽ
ദാഹം തീൎപ്പാൻ അന്ന് ആരംഭിച്ചത് എങ്കിലും അതുറവായി മറ്റവരിലും വ
രേണ്ടതിനു മശീഹാമരണത്താലും പുനരുത്ഥാനത്താലും മാത്രം സംഗതി വ
രും എന്നുദ്ദേശിച്ചു പറഞ്ഞു.

ഇവ്വണ്ണം ഓരോന്നു കേട്ടാറെ ചിലർ ഇവൻ ദേവാഭിപ്രായം അറിയുന്ന
പ്രവാചകൻ (൧, ൨൧) എന്നും, അതിനെ നിവൃത്തിക്കയും ചെയ്യുന്ന മശീഹ
എന്നും ഊഹിച്ചു. ഗലീലോത്ഭവം നിമിത്തം മറ്റുള്ളവൎക്ക് ഇടൎച്ച തോന്നി, സേ
വകർ യേശുവെ പിടിക്കാത്തതിന്റെ കാരണം ഇവനെ പോലെ ഒരു മനു [ 235 ] ഷ്യന്നും ഒരുനാളൂം സംസാരിച്ചില്ല എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ സൻഹെദ്രിനിലേ
പറീശന്മാർ ചൊടിച്ചു, പ്രമാണികൾ ആരാനും അവനിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു
വോ? അല്ല വേദം അറിയാത്ത മൂഢന്മാർ അത്രെ, അവർ ശാപഗ്രസ്തർ* എ
ന്നു കേട്ടാറെ നിക്കൊദേമൻ യേശുവിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നു പറയാതെ ധ
ൎമ്മപ്രകാരം ന്യായവിസ്താരം വേണ്ടേ (൫ മോ. ൧൯, ൧൫) എന്നു ബുദ്ധി പറ
ഞ്ഞു. അവരോ ഇത്തിരി വിരോധം സഹിയാഞ്ഞു, എലീയാ യോനാ (നാ
ഹും ഹൊശയ) എന്നവരുടെ ജനനത്തെ കോപമ്മൂലം മറന്നോ മറച്ചോ, നീയും
ഗലീലക്കാരനോ? ഗലീലയിൽനിന്നു പ്രവാചകൻ സാക്ഷാൽ ഉദിക്കുന്നില്ല
എന്നു പറഞ്ഞു.

§108.

THE WOMAN TAKEN IN ADULTERY.

വ്യഭിചാരിണിക്കുള്ള വിധി.

JOHN VIII.

1 Jesus went unto the mount of Olives. 2 And early in the morning he came again into the temple, and all the people came unto him; and he sat down, and taught them. 3 And the scribes and Pharisees brought unto him a woman taken in adultery: and when they had set her in the midst, 4 They say unto him, Master, this woman was taken in adultery, in the very act. 5 Now Moses in the law commanded us, that such should be stoned: but what sayest thou? 6 This they said, tempting him, that they might have to accuse him. But Jesus stooped down, and with his finger wrote on the ground, as though he heard them not. 7 So when they continued asking him, he lifted up himself, and said unto them, He that

is without sin among you, let him first cast a stone at her. 8 And again he stooped down, and wrote on the ground. 9 And they which heard it, being convicted by their own conscience, went out one by one, beginning at the eldest, even unto the last: and Jesus was left alone, and the woman standing in the midst. 10 When Jesus had lifted up himself, and saw none but the woman, he said unto her, Woman, where are those thine accusers? hath no man condemned thee? 11 She said, No man, Lord. And Jesus said unto her, Neither do I condemn thee: go, and sin no more.

ബലാൽക്കാരേണ പിടിപ്പാൻ കഴിയാഞ്ഞപ്പോൾ ഉപായേന യേശുവെ
വാക്കിൽ കുടുക്കേണ്ടതിന്നു പറീശർ വൈദികരോട്ടു കൂടി നിരൂപിച്ചിതു: നാം
ആരെയും കൊല്ലരുത് എന്നു രോമകല്പന ഉണ്ടല്ലോ. വ്യഭിചാരിണിയെ കൊ
ല്ലുവാൻ മോശെ കല്പിച്ചു (൩ മോശ. ൨൦, ൧൦). ഈ വകയിൽ കൈസരോ
ദേവാജ്ഞയോ ഏതു പ്രമാണം എന്നിങ്ങിനെ പരീക്ഷിക്കേണ്ടതിനു ഒരു വ്യ
ഭിചാരിണിയെ യേശുവിന്റെ അടുക്കൽ കൊണ്ടുവന്നപ്പോൾ അവൻ
ചോദ്യം കേട്ട ഉടനെ കുനിഞ്ഞു വിരൽകൊണ്ടു നിലത്തിൽ എഴുതി (വാക്ക് എ
ഴുതിയോ എന്നറിയുന്നില്ല. വെറുതെ കുനിഞ്ഞു എഴുതി എന്നു തോന്നുന്നു). അ
വർ പിന്നേയും ചോദിച്ചാറെ പാപം ഇല്ലാത്തവൻ അവളിൽ ഒന്നാമത്തേ
കല്ല് എറിക എന്നു ചൊല്ലി അവൾ്ക്ക് മരണഭയവും പരീക്ഷിക്കാൎക്ക് പാപ
ബോധവും നാണവും മുഴുത്തുവരുവോളം പിന്നേയും കുനിഞ്ഞെഴുതി. തീൎപ്പി
ന്റെ സൂക്ഷ്മമോ: വെറും ധൎമ്മപ്രകാരം വിസ്തരിച്ചാൽ കല്ലെറിക എന്ന ശി
ക്ഷെക്കു അവൾ പാത്രം എന്ന് ഒരു വിധേന സമ്മതിച്ചെങ്കിലും, ഇങ്ങിനെ [ 236 ] വെറും ധൎമ്മം നടത്തുവാൻ ധൎമ്മലംഘികളായ നിങ്ങൾ്ക്കു അശേഷം പറ്റുന്ന
തല്ല എന്നു ഖണ്ഡിതമായി ശാസിച്ചു. എന്നാൽ ഈ നിയമപ്രകാരമേ ന്യാ
യം വിധിപ്പാൻ പാടുള്ളൂ എന്നു വരികിൽ ദുഷ്ടരെ ശിക്ഷിപ്പാൻ തക്കവണ്ണം
പാപം ഇല്ലാത്തവൻ ആരുപോൽ എന്നു ചോദിച്ചാൽ ദേവനിയോഗത്താൽ
വാൾ വഹിച്ചിരിക്കുന്ന അധികാരസ്ഥന്മാരുടെ കാൎയ്യത്തെ അല്ല (രോമ. ൧൪,
൧), അധികാരം ഏതും ഇല്ലാഞ്ഞിട്ടു തൽക്ഷണം അപരാധികളെ പിടിച്ചു ശി
ക്ഷിപ്പാൻ അത്യുത്സാഹം കാട്ടുന്നവരുടെ അവസ്ഥയെ മാത്രം യേശു നോക്കി
വിധിച്ചതു എന്ന് ഓൎക്കേണ്ടു. വാദികളും സാക്ഷിക്കാരും ക്രമത്താലെ വിട്ടു
പോയപ്പോൾ സ്ത്രീ മാത്രം ശേഷിച്ചുനിന്നു, യേശുവും ന്യായം വിധിപ്പാൻ മ
നസ്സില്ലാതെ അനുതാപത്തിന്നായി വിളിച്ചു വിട്ടയക്കയും ചെയ്തു.

§ 109.

CHRIST THE LIGHT OF THE WORLD. DISCOURSES AND DEBATES.

ക്രിസ്തുൻ ലോക വെളിച്ചം എന്നും മറ്റുമുള്ള
സംഭാഷണാതൎക്കൎങ്ങൾ.

JOHN VIII.

12 Then spake Jesus again unto them, saying, I am the light of the world: he that followeth me shall not walk in darkness, but shall have the light of life. 13 The Pharisees therefore said unto him, Thou bearest record of thyself; thy record is not true. 14 Jesus answered and said unto them, Though I bear record of myself, yet my record is true: for I know whence I came, and whither I go ; but ye cannot tell whence I come, and whither I go. 15 Ye judge after the flesh; I judge no man. 16 And yet if I judge, my judgment is true: for I am not alone, but I and the Father that sent me. 17 It is also written in your law, that the testimony of two men is true. 18 I am one that bear witness of myself, and the Father that sent me beareth witness of me. 19 Then said they unto him, Where is thy Father? Jesus answered, Ye neither know me, nor my Father: if ye had known me, nor my Father: if ye had known me, ye should should have known my Father also. 20 These words spake Jesus in the treasury, as he taught in the temple: and no man laid hands on him; for his hour was not yet come. 21 Then said Jesus again unto them, I go my way, and ye shall seek me, and shall die in your sins: whither I go, ye cannot come. 22 Then said the Jews, Will he kill himself? because he saith, Whither I go, ye cannot come. 23 And he said unto them, Ye are from be- neath; I am from above: ye are of this world; I am not of this world. 24 I said therefore unto you, that ye shall die in your sins: for if yo believe not that I am he, ye shall die in your sins.

25 Then said they unto him, Who art thou? And Jesus saith unto them, Even the same that I said unto you from the beginning. 26 I have many things to say and to judge of you: but he that sent me is true; and I speak to the world those things which I have heard of him. 27 They understood not that he spake to them of the Father. 28 Then said Jesus unto them, when ye have lifted up the Son of man, then shall ye know that I am he, and that I do nothing of myself; but as my Father hath taught me, I speak these things. 29 And he that sent me is with me: the Father hath not left me alone; for I do always those things that please him. 30 As he spake these words, many believed on him. 31 Then said Jesus to those Jews which be- lieved on him, If ye continue in my word, then are ye my disciples indeed; 32 And ye shall know the truth, and the truth shall make you free. 33 They answered him, We be Abraham's seed, and were never in bondage to any man: how sayest thou, Ye shall be made free? 34 Jesus answered them, Verily, verily, I say unto you, Whosoever committeth sin is the ser- vant of sin. 35 And the servant abideth not in the house for ever: but the Son abideth ever. 36 If the Son therefore shall make you free, ye shall be free indeed. 37 I know that ye are Abraham's seed; but ye seek to kill me, because my word hath no place in you. 38 I speak that which I have seen with my

[ 237 ] John VIII.

Father: and yo do that which ye have seen with your father. 39 They answered and said unto him, Abra- ham is our father. Jesus saith unto them, If ye were Abraham's children, ye would do the works of Abraham. 40 But now ye seek to kill me, a man that hath told you the truth, which I have heard of God: this did not Abraham. 41 Yo do the deeds of your father. Then said they to him, We be not born of fornication; we have one Father, even God. 42 Jesus said unto them, If God were your Father, you would love me: for I proceeded forth and came from God; neither come I of myself, but he sent me. 43 Why do ye not understand my speech? even because ye cannot hear my word. 44 Ye are of your father the devil, and the lusts of your father ye will do. He was a mur- derer from the beginning, and abode not in the truth, because there is no truth in him. When he speaketh a lie, he speaketh of his own: for he is a liar, and the father of it. 45 And because I tell you the truth, ye believe me not. 46 Which of you convinceth me of sin? And if I say truth, why do ye not believe me? 47 He that is of God heareth God's words: ye therefore hear them not because ye are not of God. 48 Then answered the Jews, and said unto him, Say we not well that thou art a Samaritan, and hast a devil?

49 Jesus answered, I have not a devil; but I honour my Father, and ye do dishonour me. 50 And I seek not mine own glory: there is one that seeketh and judgeth. 51 Verily, verily, I say unto you, If a man keep my saying, he shall never see death. 52 Then said the Jews unto him, Now we know that thou hast a devil. Abraham is dead, and the prophets; and thou sayest, If a man keep my saying, he shall never taste of death. 53 Art thou greater than our father Abraham, which is dead? and the prophets are dead: whom makest thou thyself? 54 Jesus answered, If I honour myself, my honour is nothing: it is my Father that honour- eth me; of whom ye say, that he is your God: 55 Yet ye have not known him; but I know him: and if I should say, I know him not, I shall be a liar like unto you: but I know him, and keep his saying. 56 Your father Abraham rejoiced to see my day: and he saw it, and was glad. 57 Then said the Jews unto him, Thou art not yet fifty years old, and hast thou soon Abra- ham. 58 Jesus said unto them, Verily, verily, I say unto you, Before Abraham was, I am. 59 Then took they up stones to cast at him: but Jesus hid himself, and went out of the temple, going through the midst of them, and so passed by.

അതിന്റെ ശേഷം യേശു സ്ത്രീപ്രകാരത്തിൽ കാഹളമുഖമായ്തീൎത്ത ൧൩
ഭണ്ഡാരപ്പെട്ടികൾ ഉള്ള സ്ഥലത്തു നിന്നുകൊണ്ടു (൮, ൨൦) അതിൽ കത്തി
പ്പോയ വിളക്കു തണ്ടുകളെ ഉദ്ദേശിച്ചു* പറഞ്ഞത്: ഞാൻ ലോകത്തിന്റെ
വെളിച്ചം, എന്നെ അനുഗമിക്കുന്നവൻ ഇരുളിൽ നടക്കാതെ ജീവപ്രകാശ
ത്തെ പ്രാപിക്കും. ഇത്യാദി (യശ. ൪൨, ൬; ൪൯, ൬ ƒƒ. )കേട്ടപ്പോൾ പറീശ
ന്മാർ ആത്മപ്രശംസ നിമിത്തം ആക്ഷേപിച്ചു. യേശു തന്റെ സ്ഥാനത്തെ
കുറിച്ചു താൻ പ്രശംസിച്ചാൽ പ്രമാണിപ്പാൻ പോരാ എന്നു മുമ്പെ കല്പിച്ചി
ട്ടും (൫, ൩൧) തന്റെ ആത്മബോധത്തെ കുറിച്ചു താൻ പറയുന്ന സാക്ഷ്യം
സത്യം എന്നു തൎക്കിച്ചു. താൻ അഛ്ശനിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടു വന്നതും, ആത്മബ
ലി വഴിയായി അഛ്ശങ്കലേക്ക് മടങ്ങി ചെല്ലുന്നതും പൂൎണ്ണമായി അറിയുന്നവ
നാകയാൽ തന്റെ സാക്ഷ്യത്തിന്നു ഒരു കുറവും ഇല്ല. പറീശന്മാർ ഒരുത്ത
ന്റെ ഉത്ഭവം റബ്ബിസ്ഥാനം മുതലായതു ശങ്ക കൂടാതെ ജഡപ്രകാരം നിദാനി
ക്കുന്നു (൫, ൨൪); താൻ (൫, ൨൨) മനസ്സോടെ ആരേയും നിദാനിച്ചു വിധിക്കു
ന്നില്ല. അഛ്ശനോടു ഒന്നിച്ചു വിധിക്കുമ്പോഴോ സത്യപ്രകാരം തീൎച്ച പറയും.
പാപികൾ ൨ ആൾ സാക്ഷിക്കു മതി എന്നു വന്നാൽ (൫ മോ. ൧൫, ൬) ഈ
ഒരു ശുദ്ധൻ വചനംകൊണ്ടും പിതാവ് അതിശയങ്ങളെ കൊണ്ടും ഉറപ്പിക്കു [ 238 ] ന്ന സാക്ഷ്യം മതിയല്ലോ എന്നു കേട്ടാറെ ശത്രുക്കൾ പരിഹസിച്ചു അഛ്ശനെ
കാണേണം എന്നു ചോദിച്ചതിന്നു നിങ്ങൾ എന്നെ അറിഞ്ഞു എങ്കിൽ പി
താവേയും അറിയുമായിരുന്നു (ഞാൻ അവന്റെ പ്രതിബിംബം അത്രെ),
ഇപ്പോൾ എന്നേയും അവനേയും അറിയുന്നില്ല എന്നു കല്പിച്ചു. ഇങ്ങിനെ
മൂന്നാം വട്ടം (൫, ൩൦, ൪൪, ൮, ൨൦) അവനെ ആരും പിടിച്ചതും ഇല്ല.

ഉത്സവം തീൎന്നിട്ടു പലരും യാത്രയാകുമ്പോൾ യേശുവും പോകുന്ന ഭാവം
കാട്ടി, യഹൂദർ ആപൽകാലത്ത് മശീഹയെ അന്വേഷിക്കും എങ്കിലും അവനെ
കാണാതെ സ്വപാപങ്ങളിൽ നശിക്കും, തന്റെ മരണത്തിൽ തന്നെ അനുഗ
മിപ്പാൻ കഴികയും ഇല്ല എന്നു വിഷാദിച്ചു പറഞ്ഞപ്പോൾ പരിഹാസക്കാർ
അവൻ പക്ഷെ തന്നെത്താൻ കൊല്ലും, എന്നാൽ ശ്യോലിന്റെ ഏറ്റവും ഇ
രിട്ടുള്ളേടം പ്രാപിക്കും, അവിടെ നാം ആരും അവനോടു എത്തുകയും ഇല്ല എ
ന്നു സൂചിപ്പിച്ചു. അതിന്നു യേശുവിന്റെ ഉത്തരം: നൈരാശ്യവും ആത്മഹ
ത്യയും ചേരുന്ന അധോലോകം നിങ്ങളുടെ സ്ഥാനം; നിങ്ങൾ ഇഹലോകക്കാ
രല്ലോ. ഞാൻ രണ്ടിന്നും മേല്പെട്ട ഉപരിലോകത്തിൽനിന്നുള്ളവൻ. ഞാൻ ആ
കുന്നു എന്നു നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കാഞ്ഞാൽ സ്വപാപങ്ങളിൽ മരിക്കും. എന്നു
കേട്ടു ചിലർ ലൌകികമായ മശീഹാഗ്രഹത്തോടെ നീ ആർ എന്നു ചോദിച്ച
പ്പോൾ യേശു പറഞ്ഞിതു: കേവലം(ലോകവെളിച്ചം എന്നും മറ്റും) പറയുന്നതു
തന്നെ. അധികം പറവാനുള്ളതു നിങ്ങളുടെ കുറവു നിമിത്തം വെളിപ്പെടുത്തു
വാൻ സമയം ഇല്ല. എന്നെ നിയോഗിച്ചവൻ കേൾ്പിക്കുന്നതെ ഞാൻ ലോ
കത്തോടു പറകേ ഉള്ളൂ. എന്നുതും അവൎക്കു ബോധിക്കാത്തതിൽ പിന്നെ മനു
ഷ്യപുത്രനെ നിങ്ങൾ (ക്രൂശിന്മേൽ) ഉയൎത്തിയതിന്റെ ശേഷം അത്രെ ഞാൻ
ഇന്നവൻ എന്നു ക്രമത്താലെ ബോധിക്കും; ഇപ്പോൾ ബോധം വരുത്തുവാൻ
കഴികയില്ല. ഞാനായിട്ടു ഒന്നും ചെയ്യുന്നില്ല. പറയുന്നതും ചെയ്യുന്നതും അ
ഛ്ശന്റെ ഹിതംപോലെ അത്രെ ആകയാൽ അവൻ എന്നെ ഏകനായി വിട്ട
തും ഇല്ല എന്നു കല്പിച്ചപ്പോൾ പലരും ഒരു പ്രകാരത്തിൽ വിശ്വസിച്ചു തുട
ങ്ങി. നാം തന്നെ മുതിൎന്നു അവനെ (സിംഹാസനത്തിൽ ഇരുത്തി) ഉയൎത്തു
വാൻ ഒരുങ്ങിയാൽ അധികം സ്പഷ്ടമായി മശീഹ എന്നു കാട്ടും, അപ്പോൾ
സ്വൎഗ്ഗീയ തുണ വിളങ്ങുമാറാകം എന്നുള്ളതു യേശുവിന്റെ അഭിപ്രായം എ
ന്ന് അവർ നിരൂപിച്ചു, പ്രമാണികളുടെ പരസ്യം കൂട്ടാക്കാതെ യേശുവെ ആ
ശ്രയിച്ചു തുടങ്ങി.

ഇപ്രകാരം വിശ്വസിച്ചവരുടെ ഉള്ളു യേശു അറിഞ്ഞു. എന്റെ വചന
ത്തിൽ നിലനിന്നുകൊണ്ടാൽ നിങ്ങൾ എന്റെ ശിഷ്യരായ്ചമഞ്ഞു സത്യത്തെ
അറിയും, സത്യം നിങ്ങളെ സ്വതന്ത്രരാക്കും എന്നരുളിച്ചെയ്കയാൽ അവർ
വ്യസനപ്പെട്ടു. അബ്രഹാംബീജത്തിൽനിന്നുള്ള തോല്പണിക്കാരനും രാജാക്ക
ന്മാൎക്ക് സമനാകുന്നു എന്ന റബ്ബിവാക്കിന്നു തക്കവണ്ണം ജനനത്താൽ ഭൂദേവ
ന്മാരായ്തീൎന്നപ്രകാരം ഗൎവ്വിച്ചു തുടങ്ങി. യേശുവോ പാപം ചെയ്യുന്നവൻ എ
ല്ലാം പാപദാസൻ ആകയാൽ നിങ്ങളും പുത്രൻ സ്വാതന്ത്ര്യം വരുത്താഞ്ഞാൽ
ദേവഭവനത്തിലേ ദാസന്മാരത്രെ. അടിയാരെ വല്ലപ്പോഴും പുറത്താക്കുവാനും
സംഗതി ഉണ്ടു; മക്കളേ നിത്യം പാൎക്കും. നിങ്ങൾ അബ്രാഹാമ്യർ എങ്കിലും [ 239 ] എന്റെ വചനം നിങ്ങളിൽ ചെല്ലായ്കയാൽ എന്നെ കൊല്ലുവാൻ അന്വേഷി
ക്കുന്നു; അതുകൊണ്ടു വേറെ അഛ്ശൻ ഉണ്ടു. അബ്രഹാം ദേവസ്നേഹിതൻ
ആകയാൽ അവന്റെ മക്കൾക്കും ദേവമകന്നും തമ്മിൽ മമത വേണ്ടിയതല്ലോ.
നിങ്ങൾക്കോ മനുഷ്യനെ കൊല്ലുക, സത്യവാക്കു നിമിത്തം കൊല്ലുക, ദേവവാ
യിൽനിന്നുള്ള പരമസത്യം നിമിത്തം കൊല്ലുക, ഇങ്ങിനെ ൩ ദുരാഗ്രഹങ്ങൾ
ഉള്ളത് അബ്രഹാമ്യഭാവത്തോട് എത്രയും വിപരീതം. എന്ന് അവർ കേട്ടാറെ
അബ്രഹാം ഒഴികെ ദൈവം മാത്രം ജനകൻ എന്നു ചൊല്ലിയപ്പോൾ യേശു
ഉത്തരം പറഞ്ഞിതു: ദൈവം നിങ്ങളുടെ ജനകൻ എന്നു വരികിൽ നിങ്ങൾ പ
ണ്ടു തന്നെ എന്നെ സ്നേഹിക്കുമായിരുന്നു. ഞാൻ സ്വമേധയാൽ പുറപ്പെ
ടാതെ അഛ്ശൻ അയക്കയാൽ അത്രെ വന്നതു. എന്റെ വചനത്തെ കേൾ്പാൻ
കഴിയായ്കയാൽ എന്റെ കൂറ്റും നിങ്ങൾക്ക് ബോധിക്കുന്നില്ല. കള്ളത്തിന്റെ
അഛ്ശനും ആദിമുതൽ ആളക്കൊല്ലിയും ആയവൻ തന്നെ നിങ്ങളുടെ അഛ്ശൻ.
അവന്റെ ഈ ൨ ഭാവങ്ങളിൽ നിങ്ങൾ രസിക്കുന്നു, ഞാൻ സത്യം പറക
യാൽ തന്നെ എന്നെ വിശ്വസിക്കുന്നതും ഇല്ല. ഞാൻ ഒന്നിങ്കലും പിഴെച്ച
പ്രകാരം നിങ്ങൾക്ക് കാട്ടുവാൻ കഴികയില്ല എങ്കിലും നിങ്ങൾ എന്റെ സത്യ
ത്തെ പ്രമാണിക്കാത്തത് ദേവജാതിയല്ലാത്തവർ ആകയാൽ വന്നതു.

അതിന്നു അവർ കോപിച്ചു, ജാതിസങ്കരം ഞങ്ങളിൽ അല്ല നിന്നിൽ ഉ
ണ്ടു, നീ ശമൎയ്യൻ, നീ പിശാചുള്ളവൻ എന്നു നാണം കെടുത്തപ്പോൾ ഞാൻ
പിതാവെ ബഹുമാനിക്ക അത്രെ ചെയ്യുന്നു, എന്റെ മാനത്തെ ഞാനല്ല അ
വൻ തന്നെ അന്വേഷിക്കുന്നു; അവന്റെ ന്യായവിധിയിൽനിന്നു തെറ്റു
വാൻ ഏകവഴിയായ്തു എന്റെ വചനം കാത്തുകൊൾക എന്നുള്ളതത്രെ എന്നു
പറകയാൽ അബ്രഹാമേക്കാളും തന്നെ വലിയവൻ ആക്കുന്നതു നിമിത്തം
ദേഷ്യം അധികം തോന്നിയപ്പോൾ യേശു മാനരക്ഷെക്കായിട്ടല്ല സത്യര
ക്ഷെക്കായി പറഞ്ഞിതു: അബ്രഹാം (പണ്ടു ഭൂമിയിൽ വെച്ച) വാഗ്ദത്തം
കേട്ട് ആനന്ദിച്ചതല്ലാതെ (ഇപ്പോൾ പരത്തിൽനിന്നു) എന്റെ വരവുദിവ
സത്തെ കണ്ടു സന്തോഷിച്ച് എന്നും, അബ്രഹാം ഉണ്ടായതിന്നു മുമ്പെ
ഞാൻ ഉണ്ട് എന്നും അരുളിച്ചെയ്ത ഉടനെ കല്ലെറിവാൻ ഭാവിക്കുന്നവരുടെ
കൂട്ടത്തിൽ കൂടി കടന്നു ദേവാലയത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെടുകയും ചെയ്തു.

§ 110.

BORN BLIND HEALED ON THE SABBATH.

പിറവിക്കുരുടന്നു കാഴ്ചവന്നതിനാൽ ഉണ്ടായ വിവാദങ്ങൾ.

JOHN IX.

1 And as Jesus passed by, he saw a man which was blind from his birth. 2 And his disciples asked him, saying, Master, who did sin, this man, or his parents, that he was born blind? 3 Jesus answered, Neither hath this man sinned, nor his parents: but that the works of God should be made manifest in him. 4 I must work the works of him that sent

me, while it is day: the night cometh, when no man can work. 5 As long as I am in the world, I am the light of the world. 6 When he had thus spoken, he spat on the ground, and made clay of the spittle, and he anointed the eyes of the blind man with the clay, 7 And said unto him, Go, wash in the pool

[ 240 ] John IX.

of Siloam, (which is by interpretation, Sent.) He went his way therefore, and washed, and came seeing. 8 The neighbours therefore, and they which before had seen him that he was blind, said, Is not this he that sat and begged? 9 Some said, This is he: others said, He is like him: but he said, I am he. 10 Therefore said they unto him, How were thine eyes opened? 11 He answered and said, A man that is called Jesus made clay, and anointed mine eyes, and said unto me, Go to the pool of Siloam, and wash: and I went and washed, and I received sight. 12 Then said they unto him, Where is he? He said, I know not. 13 They brought to the Pharisees him that aforetime was blind. 14 And it was the sabbath day when Jesus made the clay, and opened his eyes. 15 Then again the Pharisees also asked him how he had received his sight. He said unto them, He put clay upon mine eyes, and I washed, and do see. 16 Therefore said some of the Pharisees, This man is not of God, because he keepeth not the sabbath day. Others said, How can a man that is a sinner do such miracles? And there was a division among them. 17 They say unto the blind man again, What sayest thou of him, that he hath opened thine eyes ? He said, He is a prophet. 18 But the Jews did not believe concerning him, that he had been blind, and received his sight, until they called the parents of him that had received his sight. 19 And they asked them, saying, Is this your son, who ye say was born blind? how then doth he now see? 20 His parents answered them and said, We know that this is our son, and that he was born blind: 21 But by what means he now seeth, we know not; or who hath opened his eyes, we know not; he is of age; ask him: he shall speak for himself. 22 These words spake his parents, because they feared the Jews: for the Jews had agreed already, that if any man did confess that he was Christ, he should be put out of the synagogue.

23 Therefore said his parents, He is of age; ask him. 24 Then again called they the man that was blind, and said unto him, Give God the praise: we know that this man is a sinner. 25 He answered and said, Whether he be a sinner or no, I know not: one thing I know, that, whereas I was blind, now I see. 26 Then said they to him again, What did he to thee? how opened he thine eyes? 27 He answered them, I have told you already, and ye did not hear: wherefore would ye hear it again? will ye also be his disciples? 28 Then they reviled him, and said, Thou art his disciple; but we are Moses' disciples. 29 We know that God spake unto Moses: as for this fellow, we know not from whence he is. 30 The man answered and said unto them, Why herein is a marvellous thing, that ye know not from whence he is, and yet he hath opened mine eyes. 31 Now we know that God heareth not sinners: but if any man be a worshipper of God, and doeth his will, him he heareth. 32 Since the world began was it not heard that any man opened the eyes of one that was born blind. 33 If this man were not of God, he could do nothing. 34 They answered and said unto him, Thou wast altogether born in sins, and dost thou teach us? And they cast him out. 35 Jesus heard that they had cast him out; and when he had found him, he said unto him, Dost thou believe on the Son of God? 36 He answered and said, Who is he, Lord, that I might believe on him ? 37 And Jesus said unto him, Thou hast both seen him, and it is he that talketh with thee. 38 And he said, Lord, I believe. And he Worshipped him. 39 And Jesus said, For judgment I am come into this world, that they which see not might see; and that they which see might be made blind. 40 And some of the Pharisees which were with him heard these words, and said unto him, Are we blind also ? 41 Jesus said unto them, If yo were blind, ye should have no sin: but now ye say, We see; therefore your sin remaineth.

അന്നു ശബ്ബത്തു തന്നെ. അത് ആ ഉത്സവത്തിലേ ൮ആം നാൾ ഒക്തോ.
൧൯ (വ്യാഴാഴ്ച ) അല്ലെങ്കിൽ ൨൨ാം തിയ്യതി (ശനി). ദേവാലയസമീപത്തു ത
ന്നെ കടക്കുമ്പോൾ പിറവിക്കുരുടനെ കണ്ട ഉടനെ ശിഷ്യരുടെ ബദ്ധപ്പാടു
കൂട്ടാക്കാതെ നിന്നു, ഈ ആന്ധ്യത്തിന്നു പിതൃദോഷവും അല്ല മുജ്ജന്മവാസന
യുമല്ല കാരണം, ദേവമഹത്വം വിളങ്ങുവാൻ ഇവൻ കുരുടനായി ജനിച്ചു;
അതു വിളങ്ങിപ്പാൻ ഞാൻ വന്നതു; എന്റെ ആയുസ്സാകുന്ന പകൽ തീൎന്നിട്ടു
മില്ല, ഞാൻ ഉള്ളേടം ലോകത്തിൽ വെളിച്ചത്തിൻ ഉറവായി കാട്ടേണ്ടത് എന്നു
ചൊല്ലി, തന്റെ ഉമിനീർകൊണ്ടും തന്റെ ജീവനിക്ക് അടയാളമായ ശിലോ
ഹക്കുളത്തിലേ വെള്ളംകൊണ്ടും കാഴ്ചവരുമാറാക്കി. [ 241 ] അതിന്നിമിത്തം അന്നൊ പിറ്റന്നാളോ വിസ്താരം ഉണ്ടായപ്പോൾ ന്യാ
യാധിപതികൾ യേശുവെ ചൊല്ലി തങ്ങളിലും ഇടഞ്ഞു പോയി. ആയാളുടെ
അമ്മയപ്പന്മാരെ വിളിച്ചു വിസ്തരിച്ചതിനാലും വസ്തുതെക്ക് ഇളക്കം വരുത്തു
വാൻ സംഗതി വന്നില്ല, കുരുടൻ താൻ പരമാൎത്ഥത്തെ മാറ്റിപറവാൻ അനു
സരിച്ചതും ഇല്ല. വാദത്താൽ ശക്തി മുഴത്തപ്പോൾ ഇതു ചെയ്തുവൻ സാ
ക്ഷാൽ ദേവപ്രവാചകൻ എന്നു സ്ഥിരമായി ചൊല്ലിയ ഉടനെ “നീ ശരീര
ത്തിലും ആത്മാവിലും അന്ധനായി ജനിച്ചു” എന്നു ദൂഷണത്തോടെ അവനെ
ന്യായസ്ഥലത്തിൽനിന്നു നീക്കി പള്ളിയിൽനിന്നു പിഴക്കുകയും ചെയ്തു. ഇ
വണ്ണം ഗൎഭിച്ച വിശ്വാസം നിമിത്തം ഹിംസയനുഭവിച്ചവനെ യേശു തിര
ഞ്ഞു, തന്നെ ദേവപുത്രൻ എന്നു ക്ഷണത്തിൽ ബോധം വരുത്തി ആത്മക
ണ്ണിനെ തുറന്നു കൊടുക്കുകയും ചെയ്തു. ഇങ്ങിനെ അകമ്പുറം പ്രകാശിതനാ
യി വന്നിട്ടു വിശ്വാസപൂർവ്വമായി രക്ഷിതാവെ കുമ്പിടുന്ന ആ സാധുവിനേ
യും വെളിച്ചവൈരികളായ ലോകമഹത്തുകളേയും നോക്കികൊണ്ടു യേശു
ആനന്ദവ്യസനങ്ങൾ ഇടകലൎന്ന മനോവികാരങ്ങൾ പൂണ്ടു, കാണാത്തവർ
കാണ്മാനും കാണുന്നവർ കുരുടരാവാനും എന്നീ ന്യായവിധിക്കായി ഞാൻ ഇ
ഹത്തിൽ വന്നു എന്ന് അരുളിച്ചെയ്തു. അതിൻറ ഭാവമോ: ക്രിസ്തന്റെ വ
രവിൽ “കാണാത്തവർ” എന്നും “കാണുന്നവർ” എന്നും ഇരുവകക്കാർ ഇസ്ര
യേലിൽ ഉണ്ടായിരുന്നു. കാണാത്തവർ ആരെന്നാൽ പിറവിക്കുരുടന്നു ഒത്ത
വരും ധൎമ്മത്തെ അറിയായ്കകൊണ്ടു പ്രമാണികളാൽ നിന്ദിച്ച ശപിക്കപ്പെട്ട
വരും (൭, ൪൯) ആയ സാധുക്കൾ തന്നെ. ലൂക്ക. ൧൦, ൨൧ൽ യേശു അവൎക്ക്
“ശിശുക്കൾ” എന്ന പേർ ഇട്ടു, പിതാവു ജ്ഞാനികൾ്ക്കും വിവേകികൾ്ക്കും അ
ല്ല ഈ ശിശുക്കൾ്ക്ക തന്നെ ദേവരാജ്യമൎമ്മങ്ങളെ വെളിപ്പെടുത്തിയ സംഗതി
യാൽ ആനന്ദിച്ചു വാഴ്ത്തുകയും ചെയ്തു. ധൎമ്മചോദ്യങ്ങളിൽ ഇവർ ഇടത്തും വ
ലത്തും തിരിയാത്ത പൈതങ്ങൾ്ക്കും തപ്പി നടക്കുന്ന കുരുടൎക്കും ഒത്തവർ തന്നെ.
രണ്ടാം വകക്കാരോ “കാണുന്നവർ” അതായതു ശാസ്ത്രവിജ്ഞാനത്താൽ ഉൾ
ദൃഷ്ടിവന്നവരും യേശു താൻ ജ്ഞാനികളും വിവേകികളും എന്നു പേർവിളിച്ച
വരുമായ വൈദികർ തന്നെ. ആത്മപ്രശംസയോടെ അന്നു പിന്നെയും പി
ന്നേയും “ഞങ്ങൾ അറിയുന്നു” (൨൪. ൨൯) എന്നു ചൊല്ലി ഞെളിഞ്ഞും അ
റിയാത്തവരെ ധിക്കരിച്ചും കൊണ്ട് പറീശന്മാർ ദൃഷ്ടാന്തമായി വിളങ്ങുന്നു. എ
ന്നാൽ ലോകവെളിച്ചമാകുന്ന ക്രിസ്തനെ മനസ്സോടെ കൈക്കൊണ്ടിട്ടു കാണാ
ത്തവർ കാണുന്നവരായി ചമഞ്ഞു (൧,–൫൧; ൨, ൧൧; ൪, ൨൯. ൩൯–
൪൨,൫൩; ൬,൬൮ƒ; ൮,൩൦; \൯,൩൫ƒƒ). കാണുന്നവരായ ശാസ്ത്രികളോ പുതു
വെളിച്ചത്തെ വെറുത്തു അന്ധകാരപ്രിയരായി കൺ അടെച്ചു (൩, ൧൯) ത
ങ്ങളെ തന്നെ മേല്ക്കുമേൽ കഠിനപ്പെടുത്തി ഒടുക്കം കേവലം കുരുടരായി തീരുക
യും ചെയ്തു.

ഒറ്റുകാരായി അടുത്തു നില്ക്കുന്ന ചില പറീശർ യേശു, ചൊല്ലിയതിന്റെ
ഗൌരവാൎത്ഥം പൂൎണ്ണമായി ഗ്രഹിക്കാതെ “പക്ഷേ ഞങ്ങളും കുരുടരോ” എന്നു
ചോദിച്ചു തുടങ്ങി. തങ്ങൾ കുരുടർ അല്ല എന്ന് കേൾ്പാൻ ആശിച്ചതു; അ
ങ്ങിനെ കേട്ടാലേ തൃപ്തി വരൂ എന്ന് അവൎക്കു തോന്നി. യേശുവോ അവർ [ 242 ] കുരുടൻ അല്ലെന്നു കേവലം സമ്മതിച്ചു. സമ്മതിച്ചിട്ടും നിങ്ങൾ കുരുടരായി
രുന്നെങ്കിൽ കൊള്ളായിരുന്നു എന്നു ചൊല്ലി ആശ്വാസത്തിന്റെ ഒരു നിഴൽ
പോലും ശേഷിക്കാത്തവണ്ണം ഖണ്ഡിതമായി അവരുടെ കുറ്റം തെളിയിച്ച
തി വണ്ണം: വെറും അറിയായ്മ കൊണ്ടു എന്നെ ധിക്കരിച്ചു തള്ളിയെങ്കിൽ ആ പാ
പത്തിന്നു ക്ഷമ സാദ്ധ്യമായിരുന്നു, ജന്മാന്ധൻ എന്ന പോലെ വിശ്വാസ
ത്തിൽ വരുവാൻ ഒരു വഴി ശേഷിക്കയുമായിരുന്നു. എന്നാൽ വിശ്വാസം ആകു
ന്ന ചികിത്സ ചെയ്യാതെ “കാണുന്നു” എന്നു വെറുതെ ചൊല്ലി ലോകവെളി
ച്ചത്തോടു എതിൎക്കുന്നവരാകയാൽ നിങ്ങളുടെ പാപം നിലനില്ക്കുന്നു.

§ 111.

THE GOOD SHEPHERD.

നല്ലഇടയന്റെ ലക്ഷണാദികൾ.

JOHN X.

1 Verily, verily, I say unto you, He that entereth not by the door into the sheepfold, but climbeth up some other way, the same is a thief and a robber. 2 But he that entereth in by the door is the shepherd of the sheep. 3 To him the porter openeth; and the sheep hear his voice: and he calleth his own sheep by name, and leadeth them out. 4 And when he putteth forth his own sheep, he goeth before them, and the sheep follow him: for they know his voice. 5 And a stranger will they not follow, but will flee from him: for they know not the voice of strangers. 6 This parable spake Jesus unto them: but they understood not what things they were which he spake unto them. 7 Then said Jesus unto them again, Verily, verily, I say unto you, I am the door of the sheep. 8 All that ever came before me are thieves and robbers: but the sheep did not hear them. 9 I am the door: by me if any man enter in, he shall be saved, and shall go in and out, and find pasture. 10 The thief cometh not, but for to steal, and to kill, and to destroy: I am come that they might have life, and that they might have it more a- bundantly. 11 I am the good shepherd: the good shepherd giveth his life for the sheep.

12 But he that is an hireling, and not the shepherd, whose own the sheep are not, seeth the wolf coming, and leaveth the sheep, and fleeth: and the wolf catcheth them, and scat- tereth the sheep. 13 The hireling fleeth, because he is an hireling, and careth not for the sheep. 14 I am the good shepherd, and know my sheep, and am known of mine. 15 As the Father knoweth me, even so know I the Father: and I lay down my life for the sheep. 16 And other sheep I have, which are not of this fold: them also I must bring, and they shall hear my voice; and there shall be one fold, and one shepherd. 17 Therefore doth my Father love me, be- cause I lay down my life, that I might take it again. 18 No man taketh it from me, but I lay it down of myself. I have power to lay it down, and I have power to take it again. This com- mandment have I received of my Father. 19 There was a division therefore again among the Jews for these sayings. 20 And many of them said, Ho hath a devil, and is mad; why hear ye him? 21 Others said, These are not the words of him that hath a devil. Can a devil open the eyes of the blind?

ഇപ്രകാരം യേശു വൈരികളായ പറീശരുടെ കുറ്റത്തെ സ്ഥാപിച്ച ഉട
നെ പിറവിക്കുരുടൻറ കഥയിൽ വിളങ്ങി വന്ന ചില അവസ്ഥകളെ ഉപമാ
വാക്യങ്ങളാൽ ഒരു കണ്ണാടിയിൽ എന്ന പോലെ എതിരാളികൾക്കും ശിഷ്യൎക്കും
കാണിച്ചു കൊടുത്തു. അതെന്തെന്നാൽ: ൧.) പറീശർ ഇസ്രയേലിൽ സൎവ്വാധി
കാരം പൂണ്ടു ദേഹികളെ ഉപായേന വശീകരിക്കയും ബലാൽകാരേണ ഹേമി
ച്ച് അടിമപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യുന്നതു ഏതിന്നു സമം എന്നാൽ: കള്ളരും കവ
ൎച്ചക്കാരും ആട്ടാലയിൽ പുക്കു ആടുകളെ പിടിച്ചു പറിക്കുന്നതിന്നു തന്നെ.
൨) ആ കുരുടൻ പറീശനയഭയംകൊണ്ടു ഒട്ടും ഭ്രമിച്ചു പോകാതെ യേശുവെ [ 243 ] മാത്രം നോക്കി മാനിച്ചും സ്വീകരിച്ചുംകൊണ്ടു വിശ്വാസത്തിൽ ഉറച്ചു നി
ന്നതു ആടുകൾ ഇടയശബ്ദം മാത്രം കേട്ട് അനുസരിച്ചു നടക്കുന്നതിന്നു സ
ദൃശമത്രെ. ൩.) നിന്ദിച്ചും ഹിംസിച്ചും ഭ്രഷ്ടനാക്കിയ ആയാളെ യേശു ദയാലു
വായി തിരഞ്ഞു കൈക്കൊണ്ട വിധം നല്ല ഒർ ഇടയൻ ആടുകളെ നോക്കി
സംരക്ഷണ ചെയ്യുന്നതിനു തുല്യം അത്രെ.

ഇസ്രയേൽ യഹോവയുടെ ആട്ടിങ്കൂട്ടം (൪മോ. ൨൭, ൧൭; ൧രാജ. ൨൨,
൧൭; സങ്കീ. ൯൫, ൭) പ്രമാണികൾ ഇടയന്മാർ (യിറ. ൨൩, ൧ƒ) മശീഹ ഇ
ടയശ്രേഷ്ഠൻ (ഹജ.൩൪,൨൩;യശ.൪൦,൧൧) എന്നതു പണ്ടേ പ്രസിദ്ധമല്ലോ.
കനാനിൽ ആട്ടിങ്കൂട്ടങ്ങളെ വൈയ്യീട്ടു കല്ക്കെട്ടുള്ള സ്ഥലത്താക്കി അടെക്കും; ഒർ
ആയുധക്കാരൻ വാതില്ക്കൽ കാവലും ഉണ്ടാം. ആട്ടിങ്കൂട്ടം ഒന്നു മാത്രം അല്ല,
രണ്ടു മൂന്നു ഒരുമിച്ചു ഇങ്ങിനെത്തൊരു തൊഴുത്തിൽ രാത്രികാലത്ത് അടച്ചി
രിക്കും. വെവ്വേറെ കൂട്ടങ്ങൾക്കു കാവല്ക്കാരൻ ഒരുത്തനേയുള്ളൂ. ആയവൻറ
കൈയിൽ വൈകുന്നേരം ഇടയന്മാർ തങ്ങളുടെ ആടുകളെ ഭരമേല്പിച്ചിട്ടു താ
ന്താങ്ങടെ വീട്ടിലേക്കു പോകും. പുലൎച്ചെക്കു അവർ വന്നു വാതില്ക്ക മുട്ടു
വോളം കാവലാളി ആടുകളോട് ഒന്നിച്ചു തൊഴുത്തിൽ ഇരിക്കേണം. മുട്ടുന്ന ഇ
ടയന്മാക്കു കാവല്ക്കാരൻ വാതിൽ തുറന്നിട്ടു ഓരോ ഇടയൻ താന്താന്റെ ആടു
കളെ വിളിച്ചു ചേൎക്കുകയും മേച്ചലിന്നു കൊണ്ടു പോകയും ചെയ്യുന്നു. മുഖ്യ
മായ ചില ആടുകളെ മാത്രം പേർ വിളിച്ചു പുറത്തു കൊണ്ടു പോകുന്നു, മററു
ള്ളതു വെറുതെ വഴിയെ ചെല്ലുന്നു എന്നും കേൾ്ക്കുന്നു. കള്ളരോ തൊഴുത്തിൽ
അകമ്പൂകുവാൻ വാതിലൂടെ അല്ല മതിൽ കയറി മറിഞ്ഞിട്ടു വേണം. ഇതിൻ
വണ്ണം യേശു ൩ വിശേഷങ്ങളെ മുമ്പെ സൂചിപ്പിച്ചും പിന്നെ വിവരിച്ചും പ
റഞ്ഞു. ഇസ്രയേൽസഭയായതു ആട്ടിങ്കൂട്ടത്തിൻറെ വേലി. വാതിൽ മശീ
ഹ, കാവല്ക്കാരൻ കൎത്താവിന്റെ ആത്മാവത്രെ. യേശുമശീഹയെ മുന്നിട്ടു ക
ടക്കാതെ ഗുരുക്കളായെഴുന്നവർ എല്ലാം ആടുകളുടെ സൌഖ്യത്തിന്നായിട്ടല്ല നാ
ശത്തിന്നായി വന്ന കള്ളന്മാർ അത്രെ. നല്ല ആടുകൾ അവരെ വിചാരിച്ച
തും ഇല്ല (യോഹനാനെ പോലെ യേശുവിന്നു പിമ്പർ എന്നറിഞ്ഞു മുന്നട
ന്നു അവന്റെ മാൎഗ്ഗം ഒരുക്കിയവർ സാക്ഷാൽ ൟ വകക്കാരിൽ കൂടുകയില്ല).
മശീഹയാൽ ഇടയന്മാരായി വരുന്നവരോ അവൻറ ആടുകളും കൂടി ആകുന്നു.
അവൎക്കു യേശു വാതിലായി കാക്കുന്നവനും മേച്ചലിന്നു വഴിയും ആകുന്നു.
ഇങ്ങിനെ ആടുകളുടെ ശത്രുമിത്രങ്ങളെ അറിയാം –൧൦). രണ്ടാമത് കാവ
ല്ക്കാരൻ നല്ല ഇടയനെ അറികകൊണ്ടു അവനായി തുറക്കുന്നു, കള്ളന്മാരേ
യും ദുഷ്ടജന്തുക്കളേയും തടുപ്പാൻ ആയുധം പ്രയോഗിക്കുന്നു. ജന്മാന്ധൻ പ
റീശരെ അനുസരിയാതെ യേശുവെ ആശ്രയിച്ചു വന്നതു ആ ആത്മാവിൻ
ക്രിയ തന്നെ (൬,൩൭). മൂന്നാമത് ഇടയശ്രേഷ്ഠൻ പ്രവേശിച്ചു വിളിക്കു
മ്പോൾ ആടുകൾ എല്ലാം അവന്റെ ശബ്ദം അറിയുന്നു. തനിക്ക് വിശേഷാൽ
തെളിഞ്ഞിട്ടുള്ള ചിലവറ്റിന്റെ പേർ വിളിക്കുന്നു. എന്നാൽ അവ മുമ്പോട്ട്
പായുമ്പോൾ മറ്റുള്ള ആടുകളും പിഞ്ചെല്ലുന്നു. യേശു താൻ വന്നാൽ ശേഷം
ഇടയന്മാരും ആടുകൾ ആയി. താൻ മാത്രം പ്രാണനെ വെച്ച് ആട്ടിങ്കൂട്ടത്തെ
രക്ഷിക്കുന്ന ഇടയൻ. ആടുകൾ്ക്ക് വേണ്ടി വിചാരമില്ലാത്ത കൂലിക്കാരനും [ 244 ] ചീന്തുന്ന ചെന്നായും കടക്കുന്ന കള്ളനും കിട തന്നെ. നല്ല ഇടയനോ അഛ്ശ
നോടുള്ളതു പോലെ ആടുകളുമായി പരിചയവും സംബന്ധവും ഉണ്ടു. ഇപ്ര
കാരമുള്ള വലിയ കൂട്ടം ഇസ്രയേലിൽനിന്നു മാത്രമല്ല ജാതികളിൽനിന്നും ചേ
ൎന്നു വന്നു ഏകസഭയായ്തീരും. ആയതിന്നു ഇടയന്റെ ആത്മബലി തന്നെ
വഴി. ആയതു ഘോരമരണത്തിൽ അകപ്പെടുന്നതല്ല ഉയിൎപ്പിന്റെ നിശ്ചയ
ത്തോടെ ജീവനെ വെക്കുന്ന ഒരു കൎമ്മം ആകകൊണ്ടു പിതാവിന്റെ സ്നേഹം
എല്ലാം തന്നിൽ ഉണ്ടു. എന്നുള്ളതു കേട്ടറെ പിന്നേയും ചിലൎക്ക് ഭ്രാന്ത് എന്നു
തോന്നി, മററവൎക്ക് സ്പഷ്ടമല്ല എങ്കിലും കുരുടരുടെ കണ്ണു പ്രകാശിപ്പിപ്പാൻ
പ്രാപ്തനായവന്റെ വാക്കാകയാൽ ഏകദേശം ബോധിച്ചു.

മറെറാരു വ്യാഖ്യാനത്തേയും പറയാം. ഉപമ ഒന്നല്ല മൂന്നു തന്നെ. ൧)
൧—൬; ൨)൭—൧൦; ൩.)൧൧—൧൮. ൧)ദിവ്യ ആജ്ഞയും ഉദ്യോഗവും ഇല്ലാ
തെ കണ്ടു വെറും അധികാരകാംക്ഷയാൽ ധൂൎത്ത പറീശർ ഇസ്രയേലിൽ
നുഴഞ്ഞു മെല്ലേ സകല സ്ഥാനമാനങ്ങളേയും വശാക്കി എങ്ങും പിടിച്ചുപറി
ക്കയും ജനങ്ങളെ ദാസ്യപ്പെടുത്തി കൎത്തൃത്വം നടത്തുകയും ചെയ്തുകൊണ്ടിരി
ക്കേ യേശു ദേവനിയോഗത്താലെ ന്യായമുള്ള വഴിയായി ഇസ്രയേൽ
തൊഴുത്തിൽ പ്രവേശിച്ചു. വാതില്ക്കാരൻ അവന്നു ക്രമം പോലെ വാതിൽ തുറ
ന്നിട്ടേ അവൻ അകമ്പുക്കുള്ളൂ. വാതിലാളനോ ഉടമസ്ഥനിലും ഇടയനിലും
താണവനായിരിക്കേണം. യേശുവിന്നു വാതിൽ തുറന്നു ആട്ടിങ്കൂട്ടത്തെ ഭരമേ
ല്പിച്ച കാവൽകാരൻ ആരെന്നാൽ അഗ്രേസരനായ യോഹനാൻ അത്രെ.
മശീഹ വരുമ്പോഴേക്കു കാവൽനിന്നു ജനത്തെ അവന്നായി ഒരുക്കി വെക്കു
കയും തന്റെ ഉത്തമ ശിഷ്യൎക്കു ക്രിസ്തനോടു പരിചയം ഉണ്ടാവാൻ പ്രയത്നി
ച്ചു വാതിൽ തുറക്കുകയും ചെയ്തതു സ്നാപകൻ തന്നെ (൧, ൩൫—൩൭; ൩,
൨൮—൩൦). ഇപ്രകാരം യേശു ഇടയനായിട്ടു ഇവനേയും അവനേയും (൧,
൩൭—൫൦) വിളിച്ചു ചെറിയ ആട്ടിങ്കൂട്ടത്തെ മേച്ചലിന്നു കൊണ്ടുപോകയും
ചെയ്തു. ഇടയശബ്ദം അല്ലാതെ ഇടവലം തെറ്റിക്കുന്ന ഓരോ അന്യശബ്ദ
ങ്ങളും വഴിയിൽ കേളായി വന്നെങ്കിലും ആടുകൾ വഞ്ചന എന്ന് അറിഞ്ഞു മ
ണ്ടി പോകേയുള്ളൂ. ദൃഷ്ടാന്തം “ആ മനുഷ്യൻ ദൈവത്തിൽനിന്നുള്ളവൻ അ
ല്ല” (൪, ൧൬), “ദൈവത്തിന്നു തേജസ്സു കൊടുക്ക, ആ മനുഷ്യൻ പാപി എന്നു
ഞങ്ങൾ അറിയുന്നു” (൨൪) എന്നും മറ്റും കുരുടനോടു ചൊല്ലിയതു അന്യശ
ബ്ദം തന്നെ. അതുവും എല്ലാം വ്യൎത്ഥമായല്ലോ.

൨.) ഇങ്ങിനെ യേശു ന്യായപ്രകാരം തൊഴത്തിൽ പുക്കു തനിക്കു ഒർ ആ
ട്ടിങ്കൂട്ടത്തെ ചേൎത്തു സമ്പാദിക്കയും ചെയ്തു എന്നു വൎണ്ണിച്ച ശേഷം (൧ —൫)
ഇവ്വണ്ണം തന്റെ വിളിയെ കേട്ടനുസരിച്ചു നടക്കുന്ന ആടുകൾ്ക്കു എങ്ങിനെ
ത്തൊരു സുഖവും നിൎഭയസ്ഥിതിയും ഉണ്ടെന്നു രണ്ടാം ഉപമയിൽ (൫—
൧0) വിവരിക്കുന്നു. ഇതിൽ യേശു ഇടയൻ അല്ല വാതിൽ തന്നെ ആകു
ന്നു. അതായ്തു വേറെ ഇടയന്മാർ ആട്ടിങ്കൂട്ടത്തിലേക്കു പ്രവേശിപ്പാൻ തക്ക
വാതിൽ എന്നല്ല, ആടുകൾ തന്നെ ഇഷ്ടം പോലെ സ്വൈരത്തിനായി അ
കുമ്പൂകുകയും മേച്ചലിന്നായി പുറപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന വാതിൽ തന്നെ. ക്രി
സ്തന്നു മുമ്പെ വാതിലായി വന്നവർ (൮) ആരെന്നാൽ: അറിവിന്റെ താ [ 245 ] ക്കോൽ എടുത്തുകളഞ്ഞിട്ടു (ലൂക്ക. ൧൧, ൫൨) വേദപ്പൊരുൾ ഇന്നതു, ദേവേഷ്ടം
ഇന്നതു, കല്പനാസൂക്ഷം ഇന്നതു, നീതിമാൎഗ്ഗം ഇന്നത് എന്നും മറ്റും താ
ന്തോന്നികളായി ഉപദേശിക്കയും സമ്മതിക്കാത്തവരെ ഹിംസിച്ചു തള്ളു
കയും, അസഹ്യമായ ഭാരങ്ങളെ ചുമപ്പിച്ചു കൊണ്ടു (ലൂക്ക. ൧൧, ൪൬) മനുഷ്യൎക്കു സ്വ
ൎഗ്ഗരാജ്യത്തെ അടച്ചു വെക്കുകയും (മത്ത. ൨൩, ൧൩), ഇങ്ങിനെ ദൈവത്തി
ന്നും മനുഷ്യൎക്കും മദ്ധ്യസ്ഥന്മാരായി നില്ക്കുകയും ചെയ്യുന്ന പറീശരും വൈദി
കരും തന്നെ. കവൎച്ച, ഹിംസ, കുല, സംഹാരം (൧൦) എന്നീവക അല്ലാതെ
മറെറാന്നും അവരാൽ ഉണ്ടാകയില്ല. യേശു എന്ന വാതിലൂടെ കടക്കുന്ന ആ
ടുകൾ്ക്കോ ഒരുനാളും മുട്ടു വരാതെ നിത്യ മേച്ചലും സുഖവും വഴിഞ്ഞും കവി
ഞ്ഞും വരുന്നു.

൩.) മൂന്നാം ഉപമയിലും (൧൧–൧൮) യേശു ഒന്നാമതിൽ എന്ന പോലെ
നല്ല ഇടയനോടു തന്നെ താൻ സദൃശപ്പെടുത്തുന്നു. എന്നിട്ടും രണ്ടും സമം
അല്ല. ഒന്നാമതിൽ പ്രമാണം എന്തെന്നാൽ: വാതിലൂടെ കടക്കാതെ കവൎച്ച
ക്കാരായി ആട്ടാലയിൽ കടന്ന പറീശൎക്കും വാതിലാളൻ തുറന്നിട്ടു ന്യായപ്രകാ
രം ഇടയസ്ഥാനത്തിൽ കയറിയ ക്രിസ്തന്നും ഉള്ള ഭേദാഭേദം തന്നെ. മൂന്നാം
ഉപമയിൽ ഒത്തു നോക്കുന്നതോ ഇടയനേയും കവൎച്ചക്കാരേയും എന്നല്ല,
നല്ല ഇടയനേയും നിസ്സാര കൂലിക്കാരനേയും ഇരുവൎക്കുള്ള മഹാ വലി
യ വ്യത്യാസത്തെയും തന്നെ. കൂലിക്കാരൻ വേറെ, കവൎച്ചക്കാരൻ വേറെ.
ഇവനെ പോലെ അവനും ന്യായംകെട്ട വിധത്തിലും ദുഷ്പ്രവൃത്തിക്കായിട്ടും
ആട്ടാലയിൽ പുക്കു എന്നല്ലല്ലോ, ഉടമസ്ഥൻ ക്രമപ്രകാരം അവനെ വിളി
ച്ചു കൂലി നിശ്ചയിച്ചു ആടുകളുടെ മേൽവിചാരണയെ തൽകാലം അവന്റെ
കൈയിൽ ഏല്പിക്കയും ചെയ്തു. പിന്നെ കവൎച്ച അല്ല അവന്റെ കുറ്റം, ചെ
ന്നായെ കണ്ടിട്ടു മണ്ടിപ്പോക എന്ന ഭീരുത്വം ഉപേക്ഷ ഉദാസീനത ഇതേ
അവന്റെ അപരാധം. അനൎത്ഥകാലത്തിൽ ആടുകൾ്ക്കു വേണ്ടി പൊരുതു ക
ഷ്ടിച്ചു ചാവാൻ മനസ്സില്ലാതെ ആടുകളെ വെറുതെ വിട്ടു ഓടി പോകും. നല്ല
ഇടയനോ ചെന്നായെ കണ്ടിട്ടു ആടുകളുടെ രക്ഷക്കായി പൊരുതു സ്വപ്രാ
ണനേയും അവൎക്കു വേണ്ടി വിടും. ചെന്നായി ആരെന്നാൽ ഒന്നാം ഉപമ
യിൽ കള്ളനും കവൎച്ചക്കാരനും എന്ന പേർ ഇട്ട പറീശപക്ഷം തന്നെ. ഇ
വർ അല്ലയോ ആദ്യം മുതൽ അവസാനംവരെ നല്ല ഇടയനായ യേശുവെ
ദ്വേഷിച്ചു കഷ്ടഹിംസാദികളെ അനുഭവിപ്പിച്ചതു. പറീശദുരാത്മാവിനോട്
അല്ലയോ പൊരുതിട്ടു യേശു സ്വപ്രാണനെ വിട്ടതു. മേല്ക്കുമേൽ അവരിൽ
വൎദ്ധിച്ചും മുഴുത്തും വന്ന കുലപാതകകാംക്ഷ നിമിത്തം തന്നെ (യോ. ൮,
൪൪) ആദ്യം “കള്ളൻ” എന്നു പേർ ധരിച്ചവന്നു ഇപ്പോൾ “ചെന്നായി” എ
ന്ന നാമധേയം ഉണ്ടു; മാനുഷഗുണങ്ങളെ മിക്കതും വിട്ടു ചെന്നായ്ക്ക് ഒത്ത
മൃഗപ്രായനും രക്തപ്രിയനുമായി ചമഞ്ഞല്ലോ. പിന്നെ കൂലിക്കാരൻ ആരെ
ന്നു ചോദിച്ചാൽ ആടുകളെ മേച്ചു പരിപാലിക്കേണ്ടതിന്നു ദിവ്യ, നിയോഗവും
അധികാരവും ലഭിച്ചിരുന്ന അഹരോന്യരും ലേവ്യരും ആകുന്ന പ്രമാണികൾ
തന്നെ. ചീന്തുന്ന ചെന്നായ്ക്കു തുല്യ പറീശപക്ഷം ഇസ്രയേലിൽ കൎത്തൃത്വം
നടത്തുവാൻ കഴിയാത്തവണ്ണം സഭാമൂപ്പന്മാരായ ഇവർ എതിൎത്തുനിന്നു ജന [ 246 ] സ്വാതന്ത്രത്തിന്നും ജീവരക്ഷക്കും വേണ്ടി പൊരുതേണ്ടതായിരുന്നു. എ
ന്നാൽ ഭീരുക്കളും ഉദാസീനരുമായ ആചാൎയ്യർ ഇത് ഒന്നും ചെയ്യാതെ വെറു
തെ മണ്ടിപ്പോയി എന്നു മാത്രം അല്ല, അവരിലും അനേകർ പറീശാത്മാവി
ന്നു സ്വാധീനമായി കേവലം പറീശരെ പോലെ അഹങ്കാരികളായി വാണു
തുടങ്ങി (൭, ൩൨. ൪൮; ൧൧, ൪൭ƒƒ). എന്നിട്ടും വശീകരിക്കുന്ന പറീശർ
വേറെ, വശീകരിക്കപ്പെട്ട പ്രമാണികളും വേറെ എന്നു കരുതി കൊള്ളേണ്ടതു.
ഇതിന്നു ദൃഷ്ടാന്തമായി സുവിശേഷകൻ താൻ ൧൨, ൪൨ൽ പറയുന്നിതു: “പ്ര
മാണികളിലും അനേകർ അവനിൽ വിശ്വസിച്ചു എങ്കിലും പള്ളിഭ്രഷ്ടർ ആ
കായ്വാൻ പറീശർ ഹേതുവായി ഏറ്റു പറഞ്ഞിട്ടില്ല, കാരണം അവർ ദേവതേ
ജസ്സിലും മനുഷ്യതേജസ്സെ ഏറ്റം സ്നേഹിച്ചു”. ഇങ്ങിനെ വൈരവും അവി
ശ്വാസവും അല്ല, വിശേഷാൽ മാനുഷഭയവും ദുരഭിമാനവും അവരുടെ കുറ്റം.
എന്നാൽ നല്ല ഇടയൻ ആടുകൾ്ക്കു വേണ്ടി സ്വപ്രാണനെ വിട്ട ശേഷം അ
ഹരോന്യരിലും അനേകർ മനന്തിരിഞ്ഞു ആട്ടിങ്കൂട്ടത്തോടു ചേൎന്നു എന്നു കേ
ൾ്ക്കുന്നു. “പുരോഹിതരിലും വലിയ സമൂഹം വിശ്വാസത്തിന്നു സ്വാധീനമാ
യി വന്നു” (അപോ. ൬, ൭).

E.

THE CLOSE OF THE GALILEAN MINISTRY.

(0ct.—Dec, 29 A. D.)

ഗലീലക്രിയാസമൎപ്പണം.

(ക്രിസ്താബൂം ൨൯ ഒക്തോബർ തുടങ്ങി ദിസംബർ വരെ.)

§ 112.

UN KIND RECEPTION MET WITH IN A SAMARITAN VILLAGE.

ശമയ്യയിൽ കൂടി കടക്കുന്നതിന്നു മുടക്കം വന്നതു.

LUKE IX.

51 And it came to pass, when the time was come that he should be received up, he sted- fastly set his face to go to Jerusalem, 52 And sent messengers before his face: and they went, and entered into a village of the Samaritans, to make ready for him. 53 And they did not receive him, because his face was as though he would go to Jerusalem. 54 And when his disciples James and John

saw this, they said, Lord, wilt thou that we command fire to come down from heaven, and consume them, even as Elias did? 55 But he turned, and rebuked them, and said, Yo know not what manner of spirit ye are of. 56 For the Son of man is not come to destroy men's lives, but to save them. And they went to another village.

കൂടാരപ്പെരുന്നാളിൽനിന്നു ഗലീലെക്കു മടങ്ങിവന്ന ശേഷം യേശു തിരികെ
ദിസംബർ മാസത്തിൽ പ്രതിഷ്ഠാനാളിന്നായി യരുശലേമിലേക്കു ചെന്നത
ല്ലാതെ (§ ൧൧൬) കുറയ കാലം കഴിഞ്ഞാറെ ലാജരെ എഴനീല്പിക്കേണ്ടതിന്നു ഒ
ന്നു ബെഥന്യെക്കു യാത്രയാകയും (§൧൨൧) ശേഷം മാൎച്ച് മാസത്തിൽ അന്ത്യ
പെസഹക്കായി പുറപ്പെടുകയും ചെയ്തു (§൧൩൭) എന്നിങ്ങിനെ മൂന്നു വട്ടം യ
രുശലേമെക്കു യാത്രയായപ്രകാരം യോഹനാൻ വിവരിക്കുന്നു. ഇതിന്നൊത്ത [ 247 ] വണ്ണം ലൂക്കാവും കൂടെ കൎത്തൃക്രിയാസമൎപ്പണം സംബന്ധിച്ചു യരുശലേംയാ
ത്രകളെ മൂന്നിനേയും വൎണ്ണിക്കുന്നു (൯, ൫൧; ൧൩, ൨൨; ൧൭, ൧൧). അതിൽ
ഒന്നാമതു മേൽപറഞ്ഞ പ്രതിഷ്ഠാനാൾയാത്രയേയും, രണ്ടാമതു ബെഥന്യയാ
ത്രയേയും, മൂന്നാമത് ഒടുക്കത്തേ പെസഹയാത്രയേയും കുറിക്കുന്നു എന്നും,
യോഹനാൻ പ്രയാണലാക്കിനെ കാണിച്ചിരിക്കേ ലൂക്കാ വഴിയിൽവെച്ച് ഉ
ണ്ടായ വിശേഷങ്ങളെ വിവരിക്കുന്നു എന്നും നിരൂപിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു.

എന്നാൽ യേശു മേലോട്ടു എടുത്തുകൊള്ളപ്പെടുന്നതിന്റെ നാളുകൾ ഏക
ദേശം തികഞ്ഞപ്പോൾ യരുശലേമിലേക്ക് പോവാൻ നിശ്ചയിച്ചു, വളരെ ശി
ഷ്യന്മാരോടും കൂട ഗലീലയെ വിട്ട് ഒരു ശമൎയ്യഗ്രാമത്തിൽ രാത്രി പാൎപ്പാനായി
ദൂതരെ മുന്നയച്ചു. ആ ഗ്രാമക്കാർ അവനെ കുലവൈരം നിമിത്തം കൈക്കൊ
ള്ളാതെ ഇരുന്നപ്പോൾ യേശു മറ്റ് വഴിക്കു തിരിഞ്ഞു. അന്നു ജബദിപുത്രന്മാർ
കൎത്താവിന്നായി വെന്തു എലീയാവിന്റെ അഗ്നിശിക്ഷയേയും (൨ രാജ. ൧) മ
ശീഹവാഗ്ദത്തങ്ങളേയും (സങ്കീ. ൨, ൧൨ ഇത്യാദി) ഓൎത്തു ദുഷ്ടനിഗ്രഹത്തിന്നാ
യി പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ മുതിരുകയും ചെയ്തു. യേശുവോ തിരിഞ്ഞു നിങ്ങൾ ഇന്ന്
ആത്മാവിൻറെ മക്കൾ എന്നറിയുന്നില്ലയോ എന്നു ചൊല്ലി ഭൎത്സിച്ചു. മനു
ഷ്യരക്ഷെക്കു വേണ്ടി നശിക്കുന്ന ഒർ ആത്മാവ് തന്നെ മശീഹെക്കുള്ളത്.
(ആയതു പിന്നെ ശമൎയ്യരുടെ മേൽ ഇറക്കേണ്ടതിന്ന് യോഹനാൻ താനും പ്രാ
ൎത്ഥിച്ചിരിക്കുന്നു; അപോ. ൮, ൧൪ƒ.).

§ 113.

SEVENTY DISCIPLES INSTRUCTED AND SENT OUT.

എഴുപതു ശിഷ്യരെ നിയോഗിച്ചയച്ചതു.

LUKE X.

1. After these things the Lord appointed other seventy also, and sent them two and two before his face into every city and place, whither he himself would come. 2 Therefore said he unto them, The harvest truly is great, but the labourers are few: pray ye therefore the Lord of the harvest, that he would send forth labourers into his harvest. 3 Go your ways: behold, I send you forth as lambs among wolves. 4 Carry neither purse, nor scrip, nor shoes: and salute no man by the way. 5 And into whatsoever house ye enter, first say, Peace be to this house. 6 And if the son of peace be there, you r peace shall rest upon it: if not, it shall turn to you again. 7 And in the same house remain, eating and drinking such things as they give: for the labourer is worthy of his hire, Go not from house to house. 8 And into whatsoever city ye enter, and they receive you, eat such things as are set before you: 9 And heal the sick that are therein, and say unto them, The kingdom of God is come nigh unto you.

10 But into whatsoever city ye enter, and they receive you not, go your ways out into the streets of the same, and say, 11. Even the very dust of your city, which cleaveth on us, we do wipe off against you: notwithstanding be ye sure of this, that the kingdom of God is come nigh unto you. 12. But I say unto you, that it shall be more tolerable in that day for Sodom, than for that city. 13 Woe unto thee, Chorazin! woe unto thee, Bethsaida! for if the mighty works had been done in Tyre and Sidon, which have been done in you, they had a great while ago repented, sitting in sackcloth and ashes. 14 But it shall be more tolerable for Tyre and Sidon at the judgment, than for you. 15 And thou, Capernaum, which art exalted to heaven shalt be thrust down to hell. 16. He that heareth you heareth me; and he that despiseth you despiseth me; and he that despiseth me despiseth him that sent me. 17 And the seventy returned again with joy, saying, Lord, even the devils are subject unto us through thy name. 18 And he said unto them, I beheld Satan as lightning fall from heaven.

[ 248 ] Luke X.

19 Behold, I give unto you power to tread on serpents and scorpions, and over all the power of the enemy; and nothing shall by any means hurt you. 20 Notwithstanding in this rejoice not, that the spirits are subject unto you; but rather re- joice, because your names are written in heaven. 21 In that hour Jesus rejoiced in spirit, and said, I thank thee, O Father, Lord of heaven and earth, that thou hast hid these things from the wise and prudent, and hast revealed them unto babes: even so, Father; for so it seemed good in thy sight.

22 All things are delivered to me of my Father: and no man knoweth who the Son is, but the Father; and who the Father is, but the Son, and he to whom the Son will reveal him. 28 And he turned him unto his disciples, and said privately, Blessed are the eyes which see the things that ye see: 24 For I tell you, that many prophets and kings have desired to see those things which ye see, and have not seen them; and to hear those things which ye hear, and have not heard them.

ഗലീലപ്രവത്തനത്തിന്റെ അന്ത്യകാലത്തിൽ യേശു തന്റെ ആശ്രിതന്മാ
രിൽനിന്നു ൭൦ ഉത്തമന്മാരെ വരിച്ചു താൻ ചെല്ലുവാനുള്ള ഓരോ നഗരഗ്രാമ
ങ്ങളിലേക്കു തന്റെ മുഖത്തിൻ മുമ്പാകെ ഈരണ്ടായി നിയോഗിച്ചയച്ചു.
ഇതേ ഗലീല ശമൎയ്യ നാടുകളിലേ ഒടുക്കത്തെ ഘോഷണയാത്ര. പന്തിരുവ
രോട് ചൊല്ലിയത് ഓരൊന്നു (§൯൧) ഈ ൭൦ പേരോടും കല്പിച്ചു എങ്കിലും ശമൎയ്യ
ദേശങ്ങളിൽ പോകരുത് എന്നു മുമ്പു പറഞ്ഞ നിഷേധം ഇതിലില്ല. ദുൎഭൂത
ങ്ങളെ നീക്കുവാനുമല്ല രോഗശാന്തികളെ ചെയ്യാൻ മാത്രം കല്പന ആയി. ഭൂമി
യിൽ ഉള്ള ജാതികൾ ൭൦ ആകുന്നു എന്നു യഹൂദരുടെ മതം (൧ മോ. ൧൦). ഇസ്ര
യേൽ ൧൨ പുത്രന്മാർ മിസ്രയാത്രയിൽ ൭൦ ആയ്വൎദ്ധിച്ചതു പോലെ കൎത്താവ്
൧൨ ആളുകളുടെ ശേഷം ൭൦ ശിഷ്യരെ അയച്ചതിനാൽ സകല ജാതികളൾ്ക്കും വ
രേണ്ടുന്ന ദേവരാജത്വത്തെ സൂചിപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു.

നിങ്ങളെ കേൾ്ക്കാത്ത ഊരുകൾ്ക്കു സൊദോമിന്നു വന്നതിനേക്കാളും കഠിന
ശിക്ഷ തട്ടും എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ ഗലീലപട്ടണങ്ങളുടെ അവിശ്വാസത്തെ
(§൮൭ എന്ന പോലെ) പിന്നേയും ഓൎത്തു വിലാപിച്ചു ഘോര ന്യായവിധിയെ
അറിയിപ്പാൻ സംഗതി വന്നു.

൭൦ ശിഷ്യർ ഊരും നാടും കടന്നു കൎത്തൃനാമത്തിൽ സുവിശേഷവേലയെ
കുറയ കാലം നടത്തി പോന്ന ശേഷം മടങ്ങി വന്നു മറ്റുള്ള ഫലങ്ങളേക്കാൾ
അധികം ഭൂതങ്ങളുടെ തോല്വിയെ വിചാരിച്ചു സന്തോഷപ്പെട്ടു. ശിഷ്യ
ന്മാർ ദുൎഭൂതങ്ങളെ നീക്കിയതിന്റെ കാരണം എന്തെന്നാൽ സാത്താനേ എ
ന്നെ വിട്ടു പോ എന്നു പരീക്ഷാദിവസം ശാസിക്കയാൽ (§൧൮ ) കൎത്താവ് അ
ന്നു തന്നെ അവനെ സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിന്നു തള്ളി താഴോട്ടു വീഴുന്നതും കണ്ടു* [ 249 ] (യശ. ൧൪, ൧൨–൧൫); അതു മിന്നൽ പോലെ ആയതു (ജക. ൯, ൧൪). അന്നു
മുതൽ അവൻ ഭൂമിയിൽ വാണു പാമ്പുകളും തേളുകളും ആകുന്ന ആത്മിക വിഷ
ജാതിയെ ജനിപ്പിച്ചു നടത്തി പോരുന്നു. തമോരാജാവെ ജയിച്ചു കളകയാലേ
ശിഷ്യന്മാൎക്ക് അവന്റെ ബലത്തെ തോല്പിച്ചു കൂടു. ആ വക വിഷത്താൽ നാ
ശം വരാതെ കണ്ടു പിശാചിനേയും അവന്റെ സൈന്യത്തെയും വിശ്വാ
സത്താൽ കാല്ക്കീഴാക്കി ചവിട്ടുവാനും അധികാരം കൊടുത്തു കിടക്കുന്നു (സങ്കീ.
൯൧, ൧൩; മാൎക്ക. ൧൬, ൧൮). പിശാചിൻ പരിഭവം നിമിത്തം ശിഷ്യന്നു മാനം
അരുത്,ഗുരുവിന്നത്രേ ഉള്ളൂ. സന്തോഷവുമധികമരുത്; വാനങ്ങളിൽ തങ്ങ
ളുടെ പേർ എഴുതി വെച്ച സംഗതിയാൽ നിത്യാനന്ദം വേണം താനും (൨ മോ
ശ. ൩൨, ൩൨ƒ; സങ്കീ. ൬൯, ൨൮; എബ്ര, ൧൨, ൨൩). അതിനാൽ അല്ലോ ദൈ
വത്തോടും സകല സൽഭൂതങ്ങളോടും നിത്യ സഖ്യതയും സ്നേഹവും സാധി
ച്ചു വരുന്നു.

അനന്തരം ശിഷ്യരുടെ വിശ്വാസജയത്താൽ യേശുവും സന്തോഷപൂ
ൎണ്ണനായി പിതാവിനെ പുകഴ്ത്തി, പുത്രന്നും പിതാവിന്നും ഉള്ള ഉറ്റ സംബ
ന്ധത്തേയും വിശ്വാസികൾ്ക്കും അതിൽ ഉള്ള കൂട്ടവകാശത്തെയും വൎണ്ണിച്ചു
തുടങ്ങി (§ ൮൮ എന്ന പോലെ). ഇങ്ങിനെ പുത്രൻ പിതാവേയും പിതാവ് പു
ത്രനേയും മഹത്വപ്പെടുത്തുന്നതിന്നു ശിഷ്യന്മാർ കാണികൾ ആകകൊണ്ടു
അനേകം രാജപ്രവാചകന്മാരേക്കാളും ധന്യരാകുന്നു (ലൂക്ക.) എന്നു ചൊല്ലി
ആ ൭൦ പേരേയും അന്നു മുതൽ തന്റെ ക്രിയാശേഷത്തിന്നു സാക്ഷികളും
അംശക്കാരുമാക്കി വെക്കുകയും ചെയ്തു (അപോ. ൧, ൧൫).

§ 114.

THE LAWYER'S QUESTION. THE GOOD SAMARITAN.

വൈദികന്റെ ചോദ്യവും കനിവുള്ള ശമൎയ്യന്റെ ഉപമയും.

LUKE X.

25 And, behold, a certain lawyer stood up, and tempted him, saying, Master, what shall I do to inherit eternal life? 26 He said unto him, What is written in the law? how readest thou? 27 And he answering said, Thou shalt love the Lord thy God with all thy heart, and with all thy soul, and with all thy strength, and with all thy mind; and thy neighbour as thyself. 28 And he said unto him, Thou hast answered right: this do, and thou shalt live. 29 But he, willing to justify himself, said un- to Jesus, And who is my neighbour? 30 And Jesus answering said, a certain man went down from Jerusalem to Jericho, and fell among thieves, which stripped him of his rai- ment, and wounded him, and departed, leaving him half dead. 31 And by chance there came down a certain priest that way: and when he saw him, he pass- ed by on the other side.

32 And likewise a Levite, when he was at the place, came and looked on him, and passed by on the other side. 38 But a certain Samaritan, as he journeyed, came where he was: and when he saw him, he had compassion on him, 34 And went to him, and bound up his wounds, pouring in oil and wine, and set him on his own beast, and brought him to an inn, and took care of him. 35 And on the morrow when he departed, he took out two pence, and gave them to the host, and said unto him, Take care of him; and whatsoever thou spendest more, when I come again, I will repay thee. 36 Which now of these three, thinkest thou, was neighbour unto him that fell among the thieves? 37 And he said, He that shewed mercy on him. Then said Jesus unto him, Go, and do thou likewise.

[ 250 ] ആ ഉണ്ടായതിൻറ സാരം ഒന്നും അറിയാതെ ഒരു വൈദികൻ നിത്യ
ജീവനെ കിട്ടുവാൻ എന്തു വേണം എന്നു പെട്ടെന്നു ചോദിച്ചുകൊണ്ടു ഗുരു
വെ പരീക്ഷിപ്പാൻ തുനിഞ്ഞു. യേശു അവനെ ധൎമ്മഗ്രന്ഥത്തിലും യഹൂദർ
കെട്ടുന്ന ഓൎമ്മപ്പടങ്ങളിലും എഴുതിയതിനെ വായിപ്പിച്ചപ്പോൾ (൫മോ. ൬, ൫ƒƒ.
൩ മോ. ൧൯, ൧൮) ആയാൾ ദേവസ്നേഹമാകുന്ന ധൎമ്മസാരത്തെ അറിയുന്ന
വനായി കണ്ടു എങ്കിലും കൎത്താവ് അവനോട് ഇതു ചെയ്തേ ജീവിക്കാവു എ
ന്നു ചൊല്ലിയപ്പോൾ അവൻ പക്ഷെ ശമൎയ്യരോടുള്ള സമ്പൎക്കത്തെ സൂചി
പ്പിച്ചു, എല്ലാവനും കൂട്ടുകാരനല്ലല്ലോ എന്ന് ഒരു ഭാവം കാട്ടി. ആയതിനെ യേ
ശു പിടിച്ചു കഥയായിട്ടോ ഉപമയായിട്ടോ കനിവുള്ള ശമൎയ്യൻറെ വൃത്താന്ത
ത്തെ (§ ൩൦) അറിയിച്ചു, പരന്മാരിലേ സ്നേഹം ഇന്നത് എന്നും, ജാതിയും
സ്ഥാനവും അല്ല സേവെക്കുള്ള മുതിൎച്ച തന്നെ സ്നേഹത്തിന്റെ സാരം എ
ന്നും കാണിക്കയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.).

§ 115.

JESUS AT BETHANY. THE ONE THING NEEDFUL.

ഒന്നേ ആവശ്യമുള്ളൂ എന്നു ബെഥന്യയിൽ ഉരച്ചതു.

LUKE X.

38 Now it came to pass, as they went, that he entered into a certain village and a certain woman named Martha received him into her house. 39 And she had a sister called Mary, which also sat at Jesus' feet, and heard his word. 40 But Martha was cumbered about much serving, and came to him, and said, Lord, dost

thou not care that my sister hath left me to servo alone? bid her therefore that she help me. 41 And Jesus answered and said unto her, Martha, Martha, thou art careful and troubled about many things: 42 But one thing is needful: and Mary hath chosen that good part, which shall not be taken away from her.

അനന്തരം യേശു തെക്കോട്ടുള്ള യാത്രയെ തികെച്ചു യരുശലേമിൽനിന്നു
൨ നാഴിക (യോ. ൧൧, ൧൮) ദൂരമുള്ള ബെഥന്യ (“താഴിടം”) എന്ന ഗ്രാമത്തിൽ
എത്തി, “യജമാനിച്ചി” എന്ന് അൎത്ഥമു ള്ള മൎത്ഥയുടെ വീട്ടിൽ പ്രവേശിക്ക
യും ചെയ്തു. അവൾ പക്ഷേ കുഷ്ഠരോഗിയായ ശീമോന്റെ വിധവ തന്നെ
(മത്ത. ൨൬, ൬). ലാജർ എന്ന സഹോദരനും അവിടെ ഉണ്ടു. ആ കുഡുംബ
ത്തോടു യേശുവിന്നു ഉണ്ടായ മമത ആരംഭിച്ചത് എപ്പോളെന്നു അറിയുന്നി
ല്ല. എന്നാൽ യേശുവിനെ കണ്ടിട്ടു അനുജയായ മറിയ തന്റെ വേലയെ
വിട്ടു യേശുകാല്ക്കൽ ഇരുന്നു ഗുരുവചനം കേട്ടു വീടും ലോകവും മറ്റും മറന്ന
പ്പോൾ മൎത്ഥ അതിഥിസല്ക്കാരത്തിന്നായി വളരെ കഷ്ടിച്ചു മുഷിഞ്ഞാറെ അ
നുജയുടെ മടിവിനെ ശാസിക്കേണം എന്നു കൎത്താവോടു പറഞ്ഞു. അപ്പോൾ
അവൻ മൎത്ഥേ മൎത്ഥേ, നീ പലതിന്നായിട്ടും കരുതി ക്ലേശിക്കുന്നു, ഒന്നേ ആവ
ശ്യം ഉള്ളു (ഏകഗതിയെ ഏകാഗ്രതയോടെ നോക്കുന്ന മനസ്സത്രെ); ഇതിനെ
മറിയ തന്റെ അംശമായി വരിച്ചത് അവളിൽനിന്ന് എടുക്കപ്പെടുകയില്ല എ
ന്നു പറഞ്ഞു. ഇവരിൽ ജ്യേഷു യേശുവെ സ്നേഹിച്ചു നാനാപ്രവൃത്തിയാൽ
സേവിക്കുന്നവൾ എങ്കിലും ഈ മറിയ ശിഷ്യന്മാരിൽ ഏറ്റവും ശ്ലാഘ്യ തന്നെ.
അവളിൽ യഹൂദഭാവവും ഇവളിൽ ക്രിസ്തീയഭാവവും ഏറെ കാന്നുന്നു. പ്രവൃ [ 251 ] ത്തിക്കുക അല്ല വാങ്ങുക തന്നെ ദേവഭക്തിയുടെ രഹസ്യം എന്നിവൾ്ക്ക് അന്നു
ബോധിച്ചതല്ലാതെ പിറ്റേ വൎഷത്തിൽ അവൾ മനസ്സിന്റെ നല്ല നി
ക്ഷേപത്തിൽനിന്നു മൂല്യമായ തൈലാഭിഷേകം ആകുന്ന സൽക്രിയയെ ക
ണ്ടു നടത്തി. ഇപ്രകാരം ഒന്നിനെ ആഗ്രഹിക്കുന്ന മനസ്സിന്നിമിത്തം കൎത്താ
വ് ൨ വട്ടം അവളുടെ പക്ഷം എടുത്തും ഇരിക്കുന്നു.

F.

JESUS AT JERUSALEM, ATTENDING THE FEAST OF THE DEDICATION.

(20th Dec, 29 4. D.)

പ്രതിഷ്ഠാനാൾ യാത്ര.

(ക്രിസ്ത. ൨൯,൨൦ ദിസെംബർ.)

§ 116. DEBATE IN THE TEMPLE, UNBELIEF THE ONLY CAUSE OF

ISRAEL'S DISAPPOINTMENT

അവിശ്വാസമേ ഇസ്രായലിൻ നിൎഭാഗ്യകാരണം എന്നു
ദേവാലയത്തിൽ ഉപദേശിച്ചതു.

JOHN X.

22 And it was at Jerusalem the feast of the dedication, and it was winter. 28 And Jesus walked in the temple in Solomon's porch. 24 Then came the Jews round about him, and said unto him, How long dost thou make us to doubt? If thou be the Christ, tell us plainly. 25 Jesus answered them, I told you, and ye believed not: the works that I do in my Father's name, they bear witness of me. 26 But ye believe not, because ye are not of my sheep, as I said unto you. 27 My sheep hear my voice, and I know them, and they follow me: 28 And I give unto them eternal life; and they shall never perish, neither shall any man pluck them out of my hand. 29 My Father, which gave them me, is greater than all; and no man is able to pluck them out of my Father's hand. 30 I and my Father are one. 31 Then the Jews took up stones again to stone him.

32 Jesus answered them, Many good works have I shewed you from my Father; for which of those works do ye stone me? 38 The Jews answered him, saying, For a good work we stone thee not; but for blasphemy; and because that thou, being a man, makest thyself God. 34 Jesus answered them, Is it not written in your law, I said, ye are gods? 35 If he called them gods, unto whom the word of God came, and the scripture cannot be broken; 36 Say ye of him, whom the Father hath sanctified, and sent into the World, Thou blasphemest; because I said, I am the Son of God? 37 If I do not the works of my Father, believe me not. 38 But if I do, though ye believe not me, believe the works: that ye may know, and believe, that the Father is in me, and I in him. 39 Therefore they sought again to take him: but he escaped out of their hand.

പണ്ടു മക്കാബ്യനായ യഹൂദ യവനസുറിയാണികളേയും ജയിച്ചു ദേ
വാലയത്തിൽ കയറി, ൩ വൎഷത്തോളം നടന്ന ബിംബാരാധനയെ മുടിച്ചു ബ
ലിപീഠം പുതുതാക്കിയതിന്റെ ഓൎമ്മക്കായിട്ടു (ക്രി. മു. ൧൬൪, കിസ്ലെവ്‌മാസം
൧൫൹) യഹൂദർ ആണ്ടു തോറും ൮ ദിവസമുള്ള പ്രതിഷ്ഠപെരുനാളെ സങ്ക
ല്പിച്ചു കൊണ്ടാടി നടന്നു. അതിന്നു നവീകരണദിവസം എന്നും ദീപോത്സവം [ 252 ] എന്നും പേരുകൾ ഉണ്ടു. ആ വൻ ആണ്ടിൽ ദിസംബർ ൨൦ാം ൹ തന്നെ ഉത്സ
വാരംഭം. അന്നു ശീതവികാരം നിമിത്തം യേശു ഒരു സ്ഥലം അന്വേഷിച്ചു ശ
ലോമോൻറ പണിയായി ശേഷിച്ച കിഴക്കേ മണ്ഡപത്തിൽ പുക്ക ഉടനെ യ
ഹൂദർ അവനെ വളഞ്ഞുകൊണ്ടു, എത്ര കാലം നീ ഞങ്ങളുടെ ആത്മാക്കളെ ആടി
ക്കുന്നു! നീ മശീഹ എങ്കിൽ നേർ പറക എന്നു ചോദിച്ചു. ആ യഹൂദാവെന്ന
പോലെ പുതുക്കം വരുത്തുന്ന വീരനിൽ ലോകപ്രകാരം ആശ ഉണ്ടായതിനാൽ
ഇപ്രകാരം പറഞ്ഞിരുന്നു.

അവൎക്കു ബോധിച്ച മശീഹഭാവത്തെ താൻ തള്ളീട്ടും, യേശു മുമ്പിൽ അ
റിയിച്ചപ്രകാരം അവൎക്കു മശീഹ ആവാൻ ഇഛ്ശിച്ചു എങ്കിലും തൻറെ വാ
ക്കും ക്രിയകളും രണ്ടും അവർ വിശ്വസിക്കാത്തതു തന്നെ തടവാകുന്നു എന്നു
കാട്ടി. ഈ അവിശ്വാസത്താൽ അവർ തൻറ ആടുകൾ അല്ലാത്തവർ എന്നു
കാണിക്കയാൽ നല്ല ആടുകളുടെ ഭാഗ്യത്തെ മുമ്പത്തെ പെരുനാളിൽ എന്ന
പോലെ വൎണ്ണിപ്പാൻ സംഗതി വന്നു. ഇവർ യേശുവെ നടത്തുന്നവരല്ല, അ
വൻ ഇടയനായി നടത്തുന്ന ആടുകൾ കണക്കെ അനുസരിച്ചു എങ്കിൽ രോ
മരുടെ പാളയത്താലും മററും നാശം വരുന്നതിന്നു ഭയപ്പെടേണ്ടതില്ലയായിരു
ന്നു (൧൧, ൪൮). സ്വന്ത ആടുകളെ ഏതു വിരോധത്തിൽനിന്നും ഉദ്ധരിപ്പാൻ
തനിക്ക് ശക്തി ഉണ്ടാകുന്നത് അവറ്റെ തന്നെ പിതാവിൻറെ മഹത്വം മൂലം
സാധിച്ചു: ഞാനും പിതാവും ഒന്നത്രെ.

എന്നു കേട്ട ഉടനെ യഹൂദദുൎവ്വാശി പൊങ്ങീട്ടു അവർ കല്ലെടുപ്പാൻ തുട
ങ്ങി. ഞാൻ കാട്ടിയ ഏതൊരു സൽക്രിയ നിമിത്തം നിങ്ങൾ എന്നെ കല്ലെറി
യുന്നു എന്നു ശാന്തതയോടെ ചോദിച്ചത് അവൎക്ക് അല്പം ബോദ്ധ്യം വരുത്തി
യപ്പോൾ ദേവപുത്രൻ എന്ന നാമധേയം കൂടെ ദിവ്യ മുദ്ര ഉള്ള മദ്ധ്യസ്ഥന്നു
പററുന്നു എന്നു വേദവാക്യങ്ങളെ കൊണ്ടു കാട്ടി (സങ്കീ. ൮൨, ൬; ദേവജാതി
യിലേ സ്ഥാനികൾ യഹോവയുടെ പ്രതിബിംബം പോലെ ആകകൊണ്ടു
ദേവർ എന്ന പേർ ഉണ്ടു; ൨ മോ. ൪,൧൬ പിന്നെ ൨ മോശ. ൧൨, ൬; ൨൨,൮
“ന്യായാധിപതികൾ” എന്ന വാക്കു മൂലഭാഷയിലില്ല, “ദേവകൾ” എന്ന വാ
ക്കേ ഉള്ളൂ). എന്നിൽ കാണുന്ന ദിവ്യഭാവത്തെ വിശ്വസിക്കാതെ ഇരുന്നാലും
ദേവകൃതമായ പ്രവൃത്തികളാൽ പോലും വിശ്വാസം ജനിക്കേണ്ടതായിരുന്നു. എ
ന്നതു കേട്ടാറെ അവർ അല്പം അടങ്ങീട്ടും പിടിച്ച വിസ്തരിപ്പാൻ ഭാവിച്ച
പ്പോൾ യേശു തനിക്ക് ൩ മാസത്തേ പണി ശേഷിപ്പണ്ടു എന്നറിഞ്ഞു പി
ന്നെയും അവരിൽനിന്നു തെറ്റി പരായ്യെക്കു മടങ്ങി പോരുകയും ചെയ്തു. [ 253 ] CHAPTER III.

The last three Months' Ministry, principally in Peræa.

(January—March 30 A. D.)

മൂന്നാം അദ്ധ്യായം.

ഒടുക്കത്തേ മൂന്നു മാസങ്ങളിലേ പ്രവൎത്തനം

(വിശേഷാൽ പരായ്യനാട്ടിൽ വെച്ച്).

(ക്രിസ്താബ്ദം ൩൦, ജനുവരി തുടങ്ങി മാൎച്ച് വരെ).

A.

CHRIST'S SOJOURN AT BETHABARA.

(Jan.—Febr. 30 A. D.)

പരായ്യനാട്ടിലേ വാസം.

(ക്രിസ്താബ്ദം, ജനുവരിയും ഫെബ്രുവരിയും).

§ 117.

CHRIST'S STAY PERÆA. INSTRUCTION ON PRAYER.

യേശു യൎദ്ദനക്കരെ പാൎത്തുപദേശിച്ചതു.

a) Jesus retires to Bethabara beyond Jordan. യേശു യൎദ്ദനക്കരെ പോയി പാൎത്തതു.

MATT. XIX. 1 And it came to pass, that when Jesus had finished these sayings, he departed from Gali- lee, and came into the coasts of Judæa beyond Jordan; 2 And great multitudes fol- lowed him; and he healed them there.

MARK X. 1 And he arose from thence, and cometh in to the coasts of Judæa by the farther side of Jordan: and the people resort unto him again; and, as he was wont, he taught them again.

JOHN X. 40 And went away again beyond Jordan into the place where John at first baptized; and there he abode. 41 And many resorted unto him, and said, John did no miracle: but all things that John spake of this man were true. 42 And many believed on him there.

b)Instruction on Prayer. പ്രാൎത്ഥനോപദേശം.

LUKE XI

1 And it came to pass, that, as he was pray- ing in a certain place, when he ceased, one of his disciples said unto him, Lord, teach us to pray, as John also taught his disciples. 2 And he said unto them, When ye pray, say, Our Father which art in heaven, Hallowed be thy name. Thy kingdom come. Thy will be done, as in heaven, so in earth. 3 Give us day by day our daily bread. 4 And forgive us our sins; for we also for- give every one that is indebted to us. And lead us not into temptation; but deliver us from evil. 5 And he said unto them, Which of you shall have a friend and shall go unto him at midnight, and say unto him, Friend, lend me three loaves; 6 For a friend of mine in his journey is come to me, and I have nothing to set before him? 7 And he from within shall answer and say, Trouble me not: the door is now shut, and my

children are with me in bed; I cannot rise and give thee. 8 I say unto you, Though he will not rise and give him, because he is his friend, yet because of his importunity he will rise and give him as many as he needeth. 9 And I say unto you, Ask, and it shall be given you; seek, and ye shall find; knock, and it shall be opened unto you. 10 For every one that asketh receiveth; and he that seeketh findeth; and to him that knocketh it shall be opened. 11 If a son shall ask bread of any of you that is a father, will he give him a stone? or if he ask a fish, will be for a fish give him a serpent ? 12 Or if he shall ask an egg, will he offer him a scorpion? 13 If ye then, being evil, know how to give good gifts unto your children: how much more shall your heavenly Father give the Holy Spirit to them that ask him ?

[ 254 ] പ്രതിഷ്ഠാനാളിൽ പിന്നെ (§ ൧൧൬) യേശു യൎദ്ദനക്കര പോയി പരയ്യായിൽ
പാൎത്തു എന്നു കേൾ്ക്കുന്നു. യോഹന്നാൻ സ്നാനം കഴിച്ച ഓട്ടം തീൎത്ത നാടു പ
രായ്യ അല്ലോ.* ആയതിൽ പണ്ടു യേശു ആദ്യ ശിഷ്യരെ കണ്ടു ചേൎത്തതു
പോലെ (§ ൫൩) ഇപ്പോഴും ക്രിയാസമൎപ്പണത്തിൽ മുന്നടന്നവന്റെ ഓൎമ്മ
(യോ. ൧൦, ൪൧; ലൂക്ക. ൧൧, ൧) കൎത്താവിന്നു പല ഹൃദയങ്ങളിൽ വഴി ഒരുക്കി.
പിഞ്ചെല്ലുന്ന പുരുഷാരങ്ങളിൽ ചെയ്തു വരുന്ന അത്ഭുതങ്ങളേയും കണ്ടിട്ടു (മത്ത.
൧൯, ൨) പലരും ഇവൻ യോഹനാൻറ വേലെക്കു തികവു വരുത്തുന്നവൻ
എന്നു ഗ്രഹിച്ചു വിശ്വസിക്കയും ചെയ്തു (യോ.).

ലാജരെ എഴനീല്പിക്കേണ്ടതിന്നു തിരികെ തെക്കോട്ടു പ്രയാണം ചെയ്യുംവ
രേക്കു (§ ൧൨ƒƒ) യേശു പരായ്യനാട്ടിൽ പാൎത്തു. ൟ വാസത്തെ വിഷയങ്ങൾ
ചുരുക്കം അത്രെ. എങ്കിലും ലൂക്ക. ൧൧,൧–൧൭, ൧0 വിവരിച്ച വൃത്താന്തങ്ങൾ
മിക്കതും ഇങ്ങു ചേരുന്നു എന്നു തോന്നുന്നു (§ ൧൧൨ നോക്ക).

അന്ന് ഒരു ദിക്കിൽ പ്രാൎത്ഥിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന ശേഷം, യോഹന്നാൻ തന്റെ
ശിഷ്യരെ പഠിപ്പിച്ചതു പോലെ ഞങ്ങൾ്ക്കു പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ ഉപദേശിക്കേണമേ
എന്ന് ഒരു ശിഷ്യൻ അപേക്ഷിച്ചു. ആകയാൽ പൎവ്വതപ്രസംഗത്തിൽ എ
ന്നപോലെ സൎവ്വ പ്രാൎത്ഥനയുടെ മാതൃക ആകുന്നു കൎത്തൃപ്രാൎത്ഥനയെ പിന്നേ
യും ഉപദേശിക്കയും ശേഷം ഓരോ പ്രബോധനങ്ങളാൽ വിശ്വാസധൈൎയ്യ
ങ്ങളെ ശിഷ്യരിൽ ജ്വലിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. § ൮൧ g&h § ൩൬ ഒത്തുനോക്ക.

§ 118.

JESUS DINING WITH A PHARISEE AND DENOUNCING WOES
AGAINST THE PHARISEES AND SCRIBES.

മുത്താഴത്തിങ്കൽ പറീശരെ ആക്ഷേപിച്ചതു.

LUKE XI.

37 And as he spako, a certain Pharisee be- sought him to dine with him: and he went in, and sat down to meat. 38 And when the Pharisee saw it, he marvel- led that he had not first washed before dinner. 39 And the Lord said unto him, Now do ye Pharisees make clean the outside of the cup and the platter; but your inward part is full of ravening and wickedness. 40 Ye fools, did not he that made that which is without make that which is within also? 41 But rather give alms of such things as ye have; and, behold, all things are clean unto you. 42 But woe unto you, Pharisees! for ye tithe mint and rue and all manner of herbs, and pass over judgment and the love of God: these ought ye to have done, and not to leave the other undone. 43 Woe unto you, Pharisees! for ye love the uppermost seats in the synagogues, and greet- ings in the markets.

44 Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites! for ye are as graves which appear not, and the men that walk over them are not aware of them. 45 Then answered one of the lawyers, and said unto him, Master, thus saying thou re- proachest us also. 46 And he said, Woe unto you also, ye lawyers! for ye lade men with burdens grievous to be borne, and ye yourselves touch not the burdens with one of your fingers. 47 Woe unto you! for yo build the sepulchres of the prophets, and your fathers killed them. 48 Truly ye bear witness that ye allow the deeds of your fathers: for they indeed killed them, and ye build their sepulchres. 49 Therefore also said the wisdom of God, I will send them prophets and apostles, and some of them they shall slay and persecute: 50 That the blood of all the prophets, which

[ 255 ] Luke XI.

was shed from the foundation of the world, may be required of this generation; 51 From the blood of Abel unto the blood of Zacharias, which perished between the altar and the temple: verily I say unto you, It shall be required of this generation. 52 Woe unto you, lawyers! for ye have taken away the key of knowledge: ye entered not in

yourselves, and them that were entering in ye hindered. 53 And as he said these things unto them, the scribes and the Pharisees began to urge him vehemently, and to provoke him to speak of many things: 54 Laying wait for him, and seeking to catch something out of his mouth, that they might accuse him.

യേശു ഒരു ദിവസം പുരുഷാരത്തോടു സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ
തന്നെ ഒരു പറീശൻ ഉപായം വിചാരിച്ചിട്ടു അടുക്കെ എന്റെ ഭവനത്തിൽ
ചെന്നു കത്തൽ അടക്കാം എന്നു ചൊല്ലി വീട്ടിൽ വരുത്തുകയും ചെയ്തു. ശത്രു
ക്കൾ ഒറ്റു നോക്കുന്നതു യേശു അറിഞ്ഞു സ്നാനം ചെയ്യാതെ ഉടനെ ഇരുന്നു.
ഒർ അപ്പം മാത്രം തിന്നാലും മുമ്പെ കൈകളെ നരിയാണിയോളവും, തിന്നതിൽ
പിന്നെ നരിയാണി തൊട്ടു വിരലോളവും കഴുകേണം എന്നു മൂപ്പന്മാരുടെ വെ
പ്പു തന്നെ. ആകയാൽ പറീശൻ ഭ്രമിച്ചപ്പോൾ യേശു ഉള്ളം തുറന്നു ശാസി
പ്പാൻ തുടങ്ങി. കിണ്ണം കിണ്ടി മുതലായ്തിന്റെ പുറം നിങ്ങൾ ശുദ്ധമാക്കു
ന്നു, അതിന്റെ ഉള്ളിൽ കവൎച്ചയും ചതിയും നിറഞ്ഞതു. അജ്ഞന്മാരേ, പുറം ഉ
ണ്ടാക്കിയവൻ അകവും ഉണ്ടാക്കിയില്ലയോ? ഉള്ളിൽ ആക്കിയ കവൎച്ചയെ കൊ
ടുത്തു വിട്ടാലെ ഇരുപുറവും ശുദ്ധി വരും. പറീശരേ, നിങ്ങൾ്ക്ക് ഹാ കഷ്ടം! തുള
സിചീരകങ്ങളിൽ പോലും പതാരം കൊടുത്തു നിങ്ങൾ ന്യായവിധിയും ദേവസ്നേ
ഹവും വിട്ടു കളയുന്നു. ഇവ ചെയ്കയും അവ ഒഴിക്കാതെ ഇരിക്കയും വേണ്ടിയ
തല്ലോ. പള്ളികളിൽ മുഖ്യാസനവും അങ്ങാടികളിൽ വന്ദനവും ആഗ്രഹിക്ക
യാൽ നിങ്ങൾ്ക്കു ഹാ കഷ്ടം! മനുഷ്യൎക്കറിയാതെ തീണ്ടൽ വരുത്തുന്ന ശ്മശാന
സ്ഥലങ്ങൾ്ക്കു ഒത്തവർ ആകയാൽ നിങ്ങൾക്ക് ഹാ കഷ്ടം! ഈ മൂന്നു ധിക്കാര
വും കേട്ടാറെ വെപ്പുകളെ ആക്ഷേപിച്ചതിന്നിമിത്തം ഒ രു വൈദികൻ കോ
പിച്ചു. ഈ വാക്കിനാൽ ഞങ്ങളേയും നിന്ദിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞു. യേശുവും
അതു സമ്മതിച്ചു, നിങ്ങൾ തൊടാതെ കണ്ടുള്ള അസഹ്യഭാരങ്ങളെ സാധുക്ക
ളിൽ ചുമത്തുന്നത് കൊണ്ടും പൂൎവ്വന്മാർ കൊന്നിട്ടുള്ള പ്രവാചകന്മാൎക്ക് കല്ലറ
കളെ കെട്ടുന്നതു കൊണ്ടും നിങ്ങൾ്ക്കും ഹാ കഷ്ടം! എന്നു പറഞ്ഞു. മുമ്പേത്തവർ
അവരെ കൊന്നു നീക്കിയതും, നിങ്ങൾ അവരെ കാഴ്ചെക്കായി മാനിക്കുമ്പോൾ
അവരുടെ വാക്കും എഴുത്തുകളും വ്യാഖ്യാനങ്ങളിൽ മൂടി വെച്ചു മറചെയ്യുന്നതും
ഒരേ ക്രിയ തന്നെ. ആകയാൽ ദേവജ്ഞാനത്തിന്റെ നിത്യാഭിപ്രായം ഇത
ത്രെ: ഇസ്രയേലിന്നു ദൂതന്മാരേയും പ്രവാചകരേയും അയക്കും; അവരെ ഹിം
സിക്കയും കൊല്ലുകയും ചെയ്കയാൽ ഹാബൈൽ മുതൽ ജകൎയ്യ* പൎയ്യന്തം ഉള്ള
സകല ദേവദാസന്മാരുടെ രക്തവും അവരിൽ ശ്രഷ്ഠനെ കൊല്ലവാനിരിക്കു
ന്ന ഈ കരുന്തലയോടു ചോദിക്കപ്പെടും. സത്യരാജ്യത്തിൽ നിങ്ങൾ പ്രവേശി
ക്കാതെ പ്രവേശിപ്പാൻ ഭാവിക്കുന്നവരെ മുടക്കി ജ്ഞാനത്തിന്റെ താക്കോലെ [ 256 ] എടുത്തു കളകയാൽ, വൈദികരേ, നിങ്ങൾ്ക്കു, ഹാ കഷ്ടം! എന്നു ൩ ധിക്കാരം
വൈദികരുടെ നേരെ ചൊല്ലിയപ്പോൾ ഭോജനത്തിന്നു മുടക്കം വന്നു, വിരുന്നു
കാർ എഴുനീറ്റു അവനെ വളഞ്ഞു നിൎബ്ബന്ധിച്ചു ചോദ്യങ്ങളാൽ കുടുക്കുവാൻ
ഒന്നിച്ചു നോക്കുകയും ചെയ്തു.

§ 119.

ON HYPOCRISY, FEAR OF MAN, COVETOUSNESS, ANXIETY, ETC.

പറീശവ്യാജം മാനുഷഭയം ലോഭം ഇത്യാദികളെ
കുറിച്ച് ഉപദേശിച്ചതു.

LUKE XII.

1. In the meantime, when there were gathered together an innumerable multitude of people, insomuch that they trode one upon another, he began to say unto his disciples first of all, Beware ye of the leaven of the Pharisees, which is hypocrisy. 2 For there is nothing covered, that shall not be revealed; neither hid, that shall not be known. 3. Therefore whatsoever ye have spoken in darkness shall be heard in the light; and that which ye have spoken in the ear in closets shall be proclaimed upon the housetops. 4 And I say unto you my friends, Be not afraid of them that kill the body, and after that have no more that they can do. 5 But I will forewarn you whom ye shall fear: Fear him, which after he hath killed hath power to cast into hell; yea, I say unto you, Fear him. 6 Are not five sparrows sold for two farthings, and not one of them is forgotten before God? 7 But even the very hairs of your head are all numbered. Fear not therefore: ye are of more value than many sparrows. 8. Also I say unto you, Whosoever shall confess me before men, him shall the Son of man also confess before the angels of God: 9 But he that denieth me before men shall be denied before the angels of God. 10 And whosoever shall speak a word against the Son of man, it shall be forgiven him: but unto him that blasphemeth against the Holy Ghost it shall not be forgiven. 11 And when they bring you unto the syna- gogues, and unto magistrates, and powers, take ye no thought how or what thing ye shall an- swer, or what ye shall say: 12 For the Holy Ghost shall teach you in the same hour what ye ought to say. 13 And one of the company said unto him, Master, speak to my brother, that he divide the inheritance with me. 14 And he said unto him, Man, who made me a judge or a divider over you? 15 And he said unto them, Take heed, and beware of covetousness: for a man's life con- sisteth mot in the abundance of the things which he possesseth.

16 And he spake a parable unto them, saying, The ground of a certain rich man brought forth plentifully: 17 And he thought within himself, saying, What shall I do, because I have no room where to bestow my fruits? 18 And he said, This will I do: I will pull down my barns, and build greater; and there will I bestow all my fruits and my goods. 19.And I will say to my soul, Soul, thou hast much goods laid up for many years: take thine ease, eat, drink, and be merry. 20 But God said unto him, Thou, fool, this night thy soul shall be required of thee: then whose shall those things be, which thou hast provided? 21. So is he that layeth up treasure for him- self, and is not rich toward God. 22 And he said unto his disciples, Therefore I say unto you, Take no thought for your life, what ye shall eat; neither for the body, what ye shall put on. 23 The life is more than meat, and the body is more than raiment. 24 Consider the ravens: for they neither sow nor reap; which neither have storehouse nor barn; and God feedeth them: how much more are ye better than the fowls? 25 And which of you with taking thought can add to his stature one cubit? 26. If ye then be not able to do that thing which is least, why take ye thought for the rest? 27 Consider the lilies how they grow: they toil not, they spin not; and yet I say unto you, that Solomon in all his glory was not arrayed like one of these. 28 If then God so clothe the grass, which is to day in the field, and to morrow is cast into the oven; how much more will he clothe you, O ye of little faith? 29 And seek not ye what ye shall eat, or what ye shall drink, neither be ye of doubtful mind. 30 For all these things do the nations of the world seek after: and your Father knoweth that ye have need of these things. 31. But rather seek ye the kingdom of God; and all these things shall be added unto you.

[ 257 ] Luke XII.

32. Fear not, little flock; for it is your Father's good pleasure to give you the kingdom. 33 Sell that ye have, and give alms; provide yourselves bags which wax not old, a treasure in the heavens that faileth not, where no thief approacheth, neither moth corrupteth. 34 For where your treasure is, there will your heart be also. 35 Let your loins be girded about, and your lights burning; 36 And ye yourselves like unto men that wait for their lord, when he will return from the wedding; that when he cometh and knocketh, they may open unto him immediately. 37 Blessed are those servants, whom the lord when he cometh shall find watching: verily I say unto you, that he shall gird himself, and make them to sit down to meat, and will come forth and serve them. 38 And if he shall come in the second watch, or come in the third watch, and find them so, blessed are those servants. 39 And this know, that if the goodman of the house had known what hour the thief would come, he would have watched, and not have suffered his house to be broken through. 40 Be ye therefore ready also: for the Son of man cometh at an hour when ye think not. ... v. 41–48 Text vide § 50.... 49 I am come to send fire on the earth; and what will I, if it be already kindled ?

50 But I have a baptism to be baptized with; and how am I straitened till it be accomplished! 51 Suppose yo that I am come to give peace on earth? I tell you, Nay; but rather division: 52 For from henceforth there shall be five in one house divided, three against two, and two against three. 53 The father shall be divided against the son, and the son against the father; the mother against the daughter, and the daughter against the mother; the mother in law against her daughter in law, and the daughter in law against her mother in law. 54 And he said also to the people, When ye see a cloud rise out of the west, straightway ye say, There cometh a shower; and so it is. 55 And when ye see the south wind blow, ye say, There will be heat; and it cometh to pass. 56 Ye hypocrites, ye can discern the face of the sky and of the earth; but how is it that ye do not discern this time? 57 Yea, and why even of yourselves judge ye not what is right? 58 When thou goest with thine adversary to the magistrate, as thou art in the way, give diligence that thou mayest be delivered from him; lest he hale thee to the judge, and the judge deliver thee to the officer, and the officer cast thee into prison. 59 I tell thee, thou shalt not depart thence, till thou hast paid the very last mite.

അതിന്നിടേ പുരുഷാരങ്ങൾ അവനെ കാണ്മാൻ ആശിച്ച വാതുക്കൽ
തിങ്ങിവിങ്ങി നിന്നു. അതു കണ്ടു ശത്രുക്കളും കുറയ അടങ്ങിയപ്പോൾ യേശു
പുറപ്പെട്ടു. വിശ്വസ്തന്മാരുടെ കൂട്ടത്തിൽ ചേൎന്നു. ഈ വക സല്കാരങ്ങളേയും
പറീശന്മാരുടെ മായാഭക്തിയേയും സൂക്ഷിച്ച് ഒഴിക്കണം, ശത്രുക്കളെ ഭയപ്പെ
ടരുത് താനും എന്നു മുമ്പറഞ്ഞ ന്യായത്തിൻപ്രകാരം ഉപദേശിച്ചു (മത്ത. ൧൦,
൨൬ƒƒ; ൧൨, ൩൧; ൧൦, ൧൯ƒ.) ആശ്രിതന്മാൎക്ക് ധൈൎയ്യം വൎദ്ധിപ്പിക്കയും ചെയ്തു.

ജനങ്ങൾ മനസ്സോടെ കേട്ടുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ കൂട്ടത്തിൽനിന്നു ഒരുവൻ
യേശു ഇസ്രയേലിന്നു ന്യായം വിധിപ്പാൻ മതിയായുള്ളവൻ എന്നു നിശ്ച
യിച്ചു, അവകാശപ്പകുതിയെ സഹോദരനോടു കല്പിക്കേണം എന്ന് അപേ
ക്ഷിച്ചു. അതിനെ യേശു അധികാരികൾ ഉണ്ടാകനിമിത്തവും ചാതിക്കാര
ത്തിന്നായി രണ്ടു പക്ഷങ്ങളുടെ സമ്മതം വേണ്ടുന്നതിന്നിമിത്തവും കേവലം
വെറുത്തു, വാദത്തിന്റെ വേർ ദ്രവ്യാഗ്രഹം അത്രെ എന്നു വെളിപ്പെടുത്തി,
സമ്പത്തുകൾ നിറഞ്ഞു കവിയുന്നതിനാൽ ജീവൻ ജനിക്കുന്നതല്ല എന്ന് ജ
ന്മിയുടെ ഉപമയാൽ കാട്ടി (§൪൪) ഭാവിവിചാരത്തെ പൎവ്വതപ്രസംഗവാക്കുക
ളാൽ തള്ളുകയും ചെയ്തു. ചെറിയ ആട്ടിങ്കൂട്ടം പിതാവ് രാജ്യം നല്കിയതുകൊ
ണ്ടു ആവശ്യമില്ലാത്തതു വിറ്റും ധൎമ്മം കൊടുത്തും മശീഹരാജ്യത്തെ സേവിച്ചു
കൎത്താവിൻ വരവിനെ കാത്തുകൊള്ളുന്ന നല്ല പണിക്കാർ ആകേണം
(§൫൦). എന്നു കേട്ടാറെ ഇത് എല്ലാവൎക്കും പറ്റുമോ എന്നു കേഫാ ചോദിച്ചതി
ന്നു പ്രത്യേകം വിചാരണ ഉള്ള ശുശ്രൂഷക്കാൎക്ക് പറ്റുന്നു എന്ന് വിവരമായി
കാട്ടി, പഴയ നിയമത്തിന്റെ വിചാരണ ലഭിച്ചു മൂപ്പന്മാരെ പോലെ തന്റെ [ 258 ] ശിഷ്യന്മാർ പിഴുകിപ്പോകായ്വാൻ പ്രത്യേകം ഉത്സാഹിപ്പിച്ചു, കല്പന അറിഞ്ഞു
പിഴച്ച ദുഷ്ടന്മാൎക്ക് ശിക്ഷ അധികം എങ്കിലും അറിയാതെ ലംഘിച്ചവൎക്കും ചി
ലതു കൊള്ളണ്ടതാകയാൽ ഈ ഉപദേശം എല്ലാവരും പറ്റുന്നതാക്കി വെ
ക്കയും ചെയ്തു.

ആ വലുതായ പോരാട്ടം അകമ്പുറം തുടങ്ങിയതുകൊണ്ടു കൎത്താവ് തനിക്കു
ണ്ടായ വിളിയെ സ്പഷ്ടമായി പറഞ്ഞു: ഭൂമിമേൽ തീ ഇടുവാൻ ഞാൻ വ
ന്നു. ഭൂമി ഇപ്പോൾ കത്തി എങ്കിൽ എത്ര കൊള്ളായിരുന്നു! എങ്കിലും മുമ്പെ
ഞാൻ ഒരു സ്നാനത്തിൽ മുഴുകേണ്ടു; അതു തികവോളം ഞാൻ എത്ര ക്ലേശിക്കു
ന്നു! സ്വമരണം തന്നെ മുമ്പെ സംഭവിച്ചു, ജലപ്രളയത്തിന്നു ഒത്ത സ്നാനം
തന്നിൽ നടക്കേണം; എന്നതിന്റെ ശേഷം ഓരോരോ ഹൃദയങ്ങളിലും മുഴുജാ
തികളിലും ഒടുക്കം പഞ്ചഭൂതങ്ങളിലും പരന്നും സകലവും ശോധന കഴിച്ചും
ന്യായം വിധിച്ചും ഉലകിന്നു പുതുക്കം വരുത്തുന്ന ഒർ അഗ്നിസ്നനത്തെ താൻ
കഴിപ്പിക്കും. സമാധാനം അല്ല ഛിദ്രം വരുത്തുവാൻ വന്നുവല്ലോ (മത്ത. ൧൦,
൩൯ ƒƒ). സകല മനുഷ്യജാതിയും യേശുവിൻ കൂട്ടരും വിരോധികളും എന്നിങ്ങി
നെ ഈ പക്ഷമായി വേൎപിരിയേണ്ടതത്രെ. ആയതുകൊണ്ടു മേഘവും കാറ്റും
നോക്കുന്ന കൃഷിക്കാരൻ എന്നപോലെ കാലമിഛിഹ്നങ്ങളെ വിവേചിപ്പാൻ
ഇസ്രയേൽ അഭ്യസിക്കേണ്ടതിന്നു സമയം ആയി (§ ൯൮). പടിഞ്ഞാറു (രോ
മയിൽ) നിന്നു വരുന്ന വന്മാരിയും, തെക്ക് (യരുശലേമിൽ)നിന്നു ഊതുവാനു
ള്ള തീക്കാറ്റും വിചാരിച്ചു ന്യായവിധികൾ എത്തുമ്മുമ്പെ അഭിഷിക്തനായ
പുത്രനോട് ഇണങ്ങി ചേരണം (മത്ത. ൫,൨൫).

§ 120.

A SOLEMN CALL TO REPENTANCE. A SABBATH—MIRACLE.

അനുതാപവിളിയും ശബ്ബത്തിലേ രോഗശാന്തിയും.

a) The slaughter of certain Galileans. The unfruitful fig tree.

അനുതാപവിളിയും കായ്ക്കാത്ത അത്തിമരത്തിൻ ഉപമയും.

LUKE XIII.

1 There were present at that season some that told him of the Galileans, whose blood Pilate had mingled with their sacrifices. 2 And Jesus answering said unto them, Sup- pose ye that these Galileans were sinners above all tho Galileans, because they suffered such things? 3 I tell you, Nay: but, except ye repent, ye shall all likewise perish.

4 Or those eighteen, upon whom the tower in Siloam fell, and slew them, think ye that they were sinners above all men that dwelt in Jerusalem? 5 I tell you, Nay: but, except ye repent, ye shall all likewise perish. ... v. 6—9 The fig tree. Text vide § 45. ...

b) The healing of an infirm woman on the Sabbath.

കൂനിയായ അബ്രഹാം പുത്രിയെ കെട്ടഴിച്ചു സൌഖ്യമാക്കിയതു.

LUKE XIII.

10 And he was teaching in one of the syna- gogues on the sabbath. 11 And, behold, there was a woman which had a spirit of infirmity eighteen years, an d was bowed together, and could in no wise lift up herself.

12 And when Jesus saw her, ho called her to him, and said unto her, Woman, thou art loosed from thine infirmity. 13 And he laid his hands on her: and imme- diately she was made straight, and glorified God.

[ 259 ] Luke XIII.

14 And the ruler of the synagogue answered with indignation, because that Jesus had healed on the sabbath day, and said unto the people, There are six days in which men ought to work: in them therefore come and be healed, and not on the sabbath day. 15 The Lord then answered him, and said, Thou hypocrite, doth not each one of you on the sabbath loose his ox or his ass from the stall, and lead him away to watering?

16 And ought not this woman, being a daugh- ter of Abraham, whom Satan hath bound, lo, those eighteen years, be loosed from this bond on the sabbath day? 17 And when he had said these things, all his adversaries were ashamed: and all the people rejoiced for all the glorious things that were done by him.

പിലാതൻ പല സാഹസങ്ങളേയും ചെയ്തു നടന്നവൻ എന്നറിയുന്നുവ
ല്ലോ (ഭാഗം ൬൪ƒ.) ആ ൨൯ വൎഷത്തിലേ പെന്തകൊസ്തനാളിൽ ഉണ്ടായിരിക്കും
ദേവാലയത്തിൽ ചില ഗലീലക്കാർ മശീഹയെ ചൊല്ലി കലഹഭാവം കാട്ടീട്ടോ
യഹൂദപ്രമാണികൾ നാടുവാഴിയോടു സങ്കടപ്പെട്ടിട്ടോ പിലാതൻ ചേകവ
രെ ബലികഴിക്കുന്ന പ്രാകാരത്തിന്നുള്ളിൽ അയച്ചു ചിലരെ കൊല്ലിച്ചു അ
വരുടെ ചോര യാഗരക്തത്തോടു ചേൎന്നൊഴുകുവാൻ സംഗതി വരുത്തിയതു. ആ
വൃത്താന്തം ചിലർ യേശുവോടു അറിയിച്ചു, ഇവർ പ്രായശ്ചിത്തം കഴിക്കുന്ന
സമയം തന്നെ ഘോരശിക്ഷയിൽ ഉൾപ്പെട്ടവരാകയാൽ എത്രയും പാപിഷ്ഠ
രല്ലോ എന്നുള്ള ഭാവത്തെ സൂചിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. ആയ്തു സ്വനീതിയുടെ
വികാരം അത്രെ എന്നു കൎത്താവ് കാണിച്ചു, അവർ മാത്രമല്ല ശേഷം ഗലീ
ലക്കാരും അനുതപിക്കുന്നില്ല എങ്കിൽ ന്യായവിധിക്കായി പഴുത്തു നില്ക്കുന്നു. യ
ഹൂദരുടെ അവസ്ഥയും അധികം ശുഭമായ്തല്ല: ശിലോഹഗോപുരം വീഴുകയാൽ
൧൮ പേർ തകൎന്നു മരിച്ചു എന്നു കേട്ടാൽ അവർ മറ്റ് യരുശലേമ്യരിലും പാ
പികൾ എന്നു നിരൂപിക്കേണ്ടാ, അനുതപിക്കുന്നില്ല എങ്കിൽ എല്ലാവൎക്കും അ
പമൃത്യുവും അതിവേഗമുള്ള ന്യായവിധിയും വരും നിശ്ചയം.

ഫലിക്കാത്ത അത്തിമരം അതിന്നു ദൃഷ്ടാന്തം (§൪൫). ക്രിസ്താബ്ദം ൨൭—
൨൯, ഈ മൂന്നു വൎഷത്തിന്നകം ദൈവം മുമ്പേ യോഹനാനേയും പിന്നെ
പുത്രനേയും നിയോഗിച്ചു ഫലം അന്വേഷിപ്പിച്ചതു പഴുതിൽ ആയി. താൻ
തോട്ടക്കാരനായി ജനത്തിന്നു വേണ്ടി അപേക്ഷിക്കയാൽ അത്രെ ഒരു വൎഷ
ത്തെ താമസം സാധിച്ചു. പിന്നെ മശീഹയെ കൊന്നതിനാൽ ഇസ്രയേലെ
വെട്ടിക്കളവാൻ അവൻ താൻ സമ്മതിക്കയും ചെയ്തു.

അനന്തരം ഒരു പള്ളിയിൽ പഠിപ്പിക്കുമ്പോൾ ൧൮ വൎഷം കൂനിയായ
സ്ത്രീയെ കണ്ടു അവളിൽ ഉള്ള പിശാചബന്ധം വചനത്താൽ അഴിച്ചു, പിന്നെ
രോഗത്തേയും ഹസ്താൎപ്പണത്താലെ മാറ്റി, അവളും അബ്രഹാമിൻ പുത്രിക്കു
യോഗ്യമാകുംവണ്ണം യഹോവയെ സ്തുതിച്ചു. പള്ളിപ്രമാണി യേശുവെ കുറി
ച്ചു ധൈൎയ്യമില്ലാതെ ജനങ്ങളെ ശാസിച്ചു, പ്രാണഭയം ചേലാകൎമ്മം ചേലാ
ശാന്തി ഈ മൂന്നിൽ അല്ലാതെ ചികിത്സിപ്പാൻ ശബ്ബത്ത് ആകാ, ൬ ആഴ്ച മതി
എന്ന പാരമ്പൎയ്യവാക്കു പറഞ്ഞപ്പോൾ യേശു എതിൎത്തു, വ്യാജക്കാരേ, ശബ്ബ
ത്തിൽ കന്നുകാലികളെ വെള്ളം കൊടുപ്പാൻ കെട്ടഴിക്കുന്നില്ലയോ? സാത്താൻ
൧൮ വൎഷം മുഴുവൻ ബന്ധിച്ചിട്ടുള്ള സഹോദരിയെ ഇന്നു തന്നെ അഴിക്കേണ്ട
തല്ലയായിരുന്നുവോ? എന്നു കേട്ടാറെ വിരോധികൾ എല്ലാവരും നാണിച്ചു പുരു
ഷാരം സന്തോഷിക്കയും ചെയ്തു. [ 260 ] B.

THE JOURNEY TO BETHANY

TO RAISE LAZARUS, AND SUBSEQUENT WITHDRAWAL TO EPHRAIM.

(Febr.—March 30 A. D.)

ലാജരിന്റെ പുനരുത്ഥാപനത്തിന്നായി

ബെത്ഥന്യക്കു യാത്രയായതും എഫ്രയിമിൽ വാങ്ങി പാൎത്തതും.

(ക്രിസ്താബ്ദം ൩൦, ഫെബ്രുവരിയും മാൎച്ചും).

§ 121.

THE MESSAGE OF LAZARUS'S ILLNESS REACHES OUR LORD.

ലാജരിന്റെ രോഗവൎത്തമാനം.

JOHN XI.

1 Now a certain man was sick, named Lazarus, of Bethany, the town of Mary and her sister Martha. 2 (It was that Mary which anointed the Lord with ointment, and wiped his feet with her hair, whoso brother Lazarus was sick.) 3 Therefore his sisters sent unto him, saying, Lord, behold, he whom thou lovest is sick. 4 When Jesus heard that, he said, This sick- ness is not unto death, but for the glory of God, that the Son of God might be glorified thereby. 5 Now Jesus loved Martha and her sister, and Lazarus. 6 When he had heard therefore that he was sick, he abode two days still in the same place where he was. 7 Then after that saith he to his disciples, Let us go into Judæa again. 8 His disciples say unto him, Master, the Jews of late sought to stone thee; and goest thou thither again?

9 Jesus answered, Are there not twelve hours in the day? If any man walk in the day, he stumbleth not, because he seeth the light of this world. 10 But if a man walk in the night, he stumb- leth, because there is no light in him. 11 These things said he: and after that he saith unto them, Our friend Lazarus sleepeth; but I go, that I may awake him out of sleep. 12 Then said his disciples, Lord, if he sleep, he shall do well. 13 Howbeit Jesus spake of his death: but they thought that he had spoken of taking of rest in sleep. 14 Then said Jesus unto them plainly, Lazarus is dead. 15 And I am glad for your sakes that I was not there, to the intent ye may believe; never- theless let us go unto him. 16 Then said Thomas, which is called Didymus, unto his fellow disciples, Let us also go, that we may die with him.

യരുശലേമിന്നരികിൽ ബെത്ഥന്യ (“ബെത്ഥീനി”=ൟത്തപ്പുരം) എന്ന
ഒർ ഊർ ഉണ്ടു ( § ൧൧൫). അവിടെ സഹോദരിമാർ ലാജരുടെ വ്യാധിനിമിത്തം
ക്ലേശിച്ചു പരായ്യയിൽ ആൾ അയച്ചു കൎത്താവെ അറിയിച്ചു. അവനും ഇതു മര
ണത്തിന്നല്ല ദൈവപുത്രന്നു മഹത്വം വരുത്തുവാനുള്ള വ്യാധി അത്രെ എന്ന്
ഉടനെ കല്പിച്ചു ദൂതന്നും ശിഷ്യൎക്കും ആശ്വാസം വരുത്തിയ ശേഷം, നന്ന സ്നേ
ഹിച്ചിട്ടും അന്നു തന്നെ മരണം എന്നറിഞ്ഞിട്ടും ഉടനെ പുറപ്പെടാതെ പരായ്യ
യിലുള്ള വേലയെ തീൎപ്പാൻ പിന്നെയും ൨ ദിവസം പാൎത്തും പിന്നെ യഹൂദെ
ക്ക് പോവാൻ നിശ്ചയിക്കയും ചെയ്തു. ദൂരത്തുനിന്നു അത്ഭുതം ചെയ്തു സൌ
ഖ്യം വരുത്തണം എന്നു ശിഷർ നിരൂപിച്ചതാകകൊണ്ടും യഹൂദയിലേ ശ
ത്രുസംഘത്തെ കുറിച്ചു പേടിക്കകൊണ്ടും വിരോധം പറഞ്ഞപ്പോൾ, തന്റെ
ആയുസ്സാകുന്ന പകൽ (൩൦ നാഴിക) തീരുവോളം കല്പിച്ച വേലയെ ചെയ്തു
പോരേണം; ദൈവം വിളിക്കാതെയും പ്രസാദിക്കാതെയും ഉള്ളതിൽ ആരെങ്കി
ലും നടന്നാൽ അതു രാത്രിസഞ്ചാരമത്രെ, അതിനാൽ ഇടറി വീണുപോകേ [ 261 ] ഉള്ളു, ദൈവം അവന്നു സൂൎയ്യനായി വിളങ്ങുകയും ഇല്ല, വിശേഷാൽ ശിഷ്യന്മാ
ൎക്ക് താൻ പകലോനായി വിളങ്ങുകയാൽ തന്നെ ആശ്രയിച്ചു നടക്കുന്നേട
ത്തോളം അവർ ഇടറുകയില്ല എന്നുപദേശിച്ചു. പിന്ന സഖി ഉറങ്ങുന്നു, അ
വനെ ഉണൎത്തുവാൻ പോകുന്നുണ്ടു എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ ദീനം ശമിക്കുന്ന
നിദ്രയായിരിക്കും, പിന്നെ യാത്ര വേണ്ടാ അല്ലോ എന്ന് അവർ ചൊല്ലിയശേ
ഷം യേശു സ്പഷ്ടമായി പറഞ്ഞിതു: ലാജർ മരിച്ചു, ഞാൻ അപ്പോൾ കൂടാഞ്ഞത്
സന്തോഷമത്രെ, നിങ്ങൾക്ക് വിശ്വാസം വൎദ്ധിപ്പാൻ ഇതു വേണ്ടുന്ന വഴി
യല്ലോ. എന്നു കേട്ടപ്പോൾ തോമാ വിഷാദിച്ചു യേശുവിൻറെ മരണത്തേയും
ഊഹിച്ചു ദുഃഖപ്പെട്ടിട്ടും കൂട മരിപ്പാനും ഒരുമ്പെട്ടു, മറ്റ് ശിഷ്യരും ദുഃഖിച്ചു
നടന്നു.

§ 122.

JOURNEY-INCIDENTS. WHETHER FEW SHALL BE SAVED.

HEROD'S MENACE.

തെക്കോട്ടേ യാത്ര. രക്ഷെക്കായി പോരാടേണ്ടതു. ഹെരോ
ദാവേയും യരുശലേമ്യരേയും ആക്ഷേപിച്ചതു.

LUKE XIII.

22 And he went through the cities and villages, teaching, and journeying toward Jerusalem. 23 Then said one unto him, Lord, are there few that be saved? And he said unto them, 24 Strive to enter in at the strait gate: for many, I say unto you, will seek to enter in, and shall not be able. 25 When once the master of the house is risen up, and hath shut to the door, and ye begin to stand without, and to knock at the door, saying, Lord, Lord, open unto us; and he shall answer and say unto you, I know you not whence ye are: 26 Then shall ye begin to say, We have eaten and drunk in thy presence, and thou hast taught in our streets. 27 But he shall say, I tell you, I know you not whence ye are; depart from me, all ye workers of iniquity. 28 There shall be weeping and gnashing of teeth, when ye shall see Abraham, and Isaac, and Jacob, and all the prophets, in the kingdom of God, and you yourselves thrust out. 29 And they shall come from the east, and

from the west, and from the north, and from the south, and shall sit down in the kingdom of God. 60 And, behold, there are last which shall be first, and there are first which shall be last. 31 The same day there came certain of the Pharisees, saying unto him, Get thee out, and depart hence: for Herod will kill thee. 32 And he said unto them, Go ye, and tell that fox, Behold, I cast out devils, and I do cures to day and to morrow, and the third day I shall be perfected. 33 Nevertheless I must walk to day, and to morrow, and the day following: for it cannot be that a prophet perish out of Jerusalem. 34 O Jerusalem, Jerusalem, which killest the prophets, and stonest them that are sent unto thee: how often would I have gathered thy chil- dren together, as a hen doth gather her brood under the wings, and ye would not! 35 Behold your house is left unto you desolate: and verily I say unto you, Ye shall not see me, until the time come when yo shall say, Blessed is he that cometh in the name of the Lord.

ഇങ്ങിനെ ലാജരെ എഴനീല്പിക്കേണ്ടതിന്നു യേശു ഒട്ടും ബദ്ധപ്പെടാതെ
മെല്ലേ (യോ. ൧൧, ൬. ൧൭) തെക്കോട്ടു യാത്രയായി ഊരും നാടും കടന്നു ഉപദേ
ശിച്ചു പോരുമ്പോൾ മശീഹയാൽ രക്ഷ പ്രാപിക്കുന്നവർ ചുരുക്കമോ എ
ന്ന് ഒരുത്തൻ വെറുതെ ചോദിച്ചു. അതിന്നു യേശു ഇടുക്കുവാതിലൂടെ പ്ര
വേശിപ്പാൻ പൊരുതുകൊൾ്വിൻ എന്നു ശാസിച്ചു. വീട്ടെജമാനൻ നേരം വി
ചാരിച്ച വാതിൽ പൂട്ടിയ ശേഷം അത്രെ നിങ്ങൾ ഓരോരുത്തൻ വന്നു മുമ്പി
ലുള്ള മുഖപരിചയം ചൊല്ലി തുറക്കേണം എന്നു യാചിപ്പാനും വളരെ മുട്ടിപ്പാ [ 262 ] നും തുടങ്ങും, എങ്കിലും പണ്ടു അയൽക്കാരും നാട്ടുകാരും ആയിരുന്നിട്ടും അക്രമ
ക്കാരെ അന്ന് അറിയാതെ ഇരിക്കും. അപ്പോൾ വിശ്വാസപിതാക്കന്മാൎക്കും പ്ര
വാചകന്മാൎക്കും എല്ലാ പുറജാതികളിൽനിന്നും ദത്തുപുത്രന്മാർ ഉണ്ടായി ഒന്നി
ച്ചു രാജ്യ പന്തിയിൽ കൂടുന്നതിനെ നിങ്ങൾ പുറത്തുനിന്നു കണ്ടു ദുഃഖിക്കേണ്ടി
ഇരിക്കും (മത്ത. ൮, ൧൧ƒ). എല്ലാ സമയത്തും ചില മുമ്പന്മാർ പിമ്പരും പിമ്പ
ന്മാർ മുമ്പരും ആയ്തീരുകയും ചെയ്യും. എന്നിവണ്ണം ഉരെച്ചു കള്ള ആശ്രയ
ത്തെ ആക്ഷേപിച്ചു കരുണാസമയം ഉള്ളേടം നിത്യം ഉത്സാഹം വേണ്ടുന്ന
വിധത്തെ പഠിപ്പിക്കയും ചെയ്തു.

പിന്നെ യേശുവിന്നു ഉണ്ടായ ജനരഞ്ജനയേയും സാന്നിദ്ധ്യത്തേയും
ഭയപ്പെട്ടിട്ടോ (൯, ൭. ൯) ഹെരോദ അന്തിപാ അവനെ ഗലീല പരായ്യനാടു
കളിൽനിന്നു ആട്ടിക്കളവാൻ ഭാവിച്ചു പറീശർ മുഖാന്തരം ഭീഷണി കേൾപി
യേശു ആ കുറുനരിയെ ഉണൎത്തിപ്പിച്ചിതു: ൧.) ഇനി ൩ നാളോ
ളം ഇവിടെ ബാധാരോഗശാന്തികളെ കഴിപ്പാനുണ്ടു; എന്തായാലും ൟ ക്രി
യാസമൎപ്പണത്തിന്നു മുമ്പെ ഞാൻ പരായ്യനാട്ടിനെ വിടുകയില്ല നിശ്ചയം.
൨.) എന്നിട്ടും ൟ മൂന്നു ദിവസത്തിന്നകം ഹെരോദാവിൻ ഇടവകയെ വിട്ടു
യഹൂദെക്കു വാങ്ങി ചെല്ലുന്നതു അത്യാവശ്യം തന്നെ. അതോ, നിങ്ങൾ സൂ
ചിപ്പിച്ച പ്രകാരം കഷ്ടമരണങ്ങളെ തെറ്റി ഒഴിക്കേണ്ടതിന്നു എന്നു മുറ്റും
അല്ല, തക്ക സ്ഥലത്തിൽ അവറ്റെ ഏല്ക്കേണ്ടതിന്നു എന്നത്രെ. ൩.) കഷ്ടമര
ണങ്ങൾ്ക്കു തക്ക ദിക്കോ ഗലീല അല്ല പരായ്യയും അല്ല, പ്രവാചകവൈരവും
ഹത്യയും നിറഞ്ഞ യരുശലെം അത്രെ. കള്ളരുടെ ഗുഹയും കുലനിലവുമായ
ദേവനഗരത്തിന്നു പുറത്തു ഒരു പ്രവാചകൻ നശിക്കുന്നതു ശരിയല്ലല്ലോ.
ശേഷം വിലാപവാക്കു മത്ത. ൨൪, ൩൭ƒƒ. എന്ന പോലെ.

§ 123.

A SABBATH-MEAL WITH A PHARISee. DROPSY HEALED.

PARABLE OF THE GREAT SUPPER.

പറീശവീട്ടിലേ മഹോദരശാന്തിയും മൂന്നു ഉപമകളും.

LUKE XIV.

1 And it came to pass, as he went into the house of one of the chief Pharisees to eat bread on the sabbath day, that they watched him. 2 And, behold, there was a certain man before him which had the dropsy. 3 And Jesus answering spake unto the law- yers and Pharisees, saying, Is it lawful to heal on the sabbath day? 4 And they held their peace. And he took him, and healed him, and let him go; 5 And answered them, saying, Which of you shall have an ass or an ox fallen into a pit, and will not straightway pull him out on the sabbath day? 6 And they could not answer him again to these things. 7 And he put forth a parable to those which were bidden, when he marked how they chose out the chief rooms; saying unto them,

8 When thou art bidden of any man to a wedding, sit not down in the highest room; lest a more honourable man than thou be bid- den of him; 9 And he that bade thee and him come and say to thee, Give this man place; and thou begin with shame to take the lowest room. 10 But when thou art bidden, go and sit down in the lowest room; that when he that bade thee cometh, he may say unto thee, Friend, go up higher: then shalt thou have worship in the presence of them that sit at meat with thee. 11 For whosoever exalteth himself shall be abased; and he that humbleth himself shall be exalted. 12 Then said he also to him that bade him, When thou makest a dinner or a supper, call not thy friends, nor thy brethren, neither thy

[ 263 ] Luke XIV.

kinsmen, nor thy rich neighbours; lest they also bid thee again, and a recompence be made thee. 13 But when thou makest a feast, call the poor, the maimed, the lame, the blind: 14 And thou shalt bo blessed; for they cannot recompense thee: for thou shalt be recompensed at the resurrection of the just. 15 And when one of them that sat at meat with him heard these things, ho said unto him, Blessed is ho that shall eat bread in the king- dom of God. 16 Then said he unto him, A certain man made a great supper, and bade many: 17 And sent his servant at supper time to say to them that were bidden, Come; for all things are now ready. 18 And they all with one consent began to make excuse. The first said unto him, I have bought a piece of ground, and I must needs go and see it: I pray thee have me excused.

19 And another said, I have bought five yoke of oxen, and I go to prove them: I pray thee have me excused. 20 And another said, I have married a wife, and therefore I cannot come. 21 So that servant came, and shewed his lord these things. Then the master of the house being angry said to his servant, Go out quickly into the streets and lanes of the city, and bring in hither the poor, and the maimed, and the halt, and the blind. 22 And the servant said, Lord, it is done as thou hast commanded, and yet there is room. 23 And the lord said unto the servant, Go out into the highways and hedges, and compel them to come in, that my house may be filled. 24 For I say unto you, That none of those men which were bidden shall taste of my supper.

എന്നതിൽ പിന്നെ ഒരു പറീശൻ ശബ്ബത്തി ൽ അവനെ തീനിന്നു
നിമന്ത്രിച്ച മഹോദരമുള്ള ഒരു രോഗിയെ പരീക്ഷക്കായി മുമ്പിൽ നിറു
ത്തി. അവനെ യേശു ഉടനെ സൌഖ്യമാക്കി, മുമ്പെ പോലെ (മത്ത. ൧൨, ൯ƒƒ
ലൂക്ക ൧൩, ൧൫) കാള കഴുതകളെ നോക്കുന്ന രക്ഷയെ തന്റെ ക്രിയക്ക് ഒ
ഴികഴിവാക്കി, സ്വസ്ഥനായവനെ വിട്ടയക്കയും ചെയ്തു.

അനന്തരം ൩ ഉപമകളെ ചൊല്ലി വിരുന്നുകാരുടെ ഭാവം ദൈവരാജ്യ
ത്തോടു ചേരാതപ്രകാരം കാട്ടിയതു. ൧.) ദൈവത്തിന്റെ വിരുന്നുകാർ പലരും
മുഖ്യസ്ഥലത്തിൽ ഇരിപ്പാൻ ഇഛ‌്ശിച്ചു തങ്ങളുടെ അയോഗ്യതയും കൎത്താവി
ന്നുറ്റ ചങ്ങാതികളുടെ പാത്രതയും ഒന്നും ഊഹിക്കാതെ ഡംഭിക്കകൊണ്ടു നാണി
ച്ചു കിഴിയേണ്ടി വരും. അവർ ധിക്കരിച്ച യേശു മുതലായവൎക്കു പ്രധാനസ്ഥ
ലം കിട്ടുകയുമാം (൭–൧൧). ൨.) ദേവരാജ്യത്തിന്റെ കലവറക്കാർ തങ്ങളുടെ വ
കക്കാരെ മാത്രം ക്ഷണിച്ചു അതിന്റെ നന്മകളെ അനുഭവിക്കുമാറാക്കിയാൽ
പോരാ. ദേവരാജ്യത്തിൽ പക്ഷഭേദമില്ലാത്ത സ്നേഹം പ്രമാണം. ദരിദ്രർ
ചുങ്കക്കാർ ശമൎയ്യർ പുറജാതികൾ മുതലായവൎക്ക് അതിലേ അംശം എത്തിച്ചാൽ
ഇവിടെ അല്ല നീതിമാന്മാരുടെ ഉയിൎപ്പിക്കൽ വേണ്ടുവോളം പകരം ലഭിക്കും
(൧൨–൧൪). ൩.) മശീഹരാജ്യത്തിൽ ഭക്ഷണത്തിന്നിരിക്കുന്നവൻ ധന്യൻ
എന്ന് ഒരുത്തൻ പറഞ്ഞപ്പോൾ നിങ്ങൾ വഴ്ത്തിയാൽ പോരാ, പ്രവേശിക്കേ
ണം; അല്ലാഞ്ഞാൽ നിങ്ങൾക്ക് തന്നെ ഛേദം എന്നു വലിയ വിരുന്നിന്റെ
ഉപമയാൽ കാട്ടിയതു (§൩൧).

§ 124.

ENTHUSIASTIC FOLLOWERS WARNED TO COUNT THE COST.

ലഘു ബുദ്ധികളായ അനുഗാമികൾ ചെല്ലം ചെലവും
കണക്കു നോക്കേണ്ടു.

LUKE XIV.

25 And there want great multitudes with him: and he turned, and said into them, 26 If any mam come to me, and hate not his

father, and mother, and wife, and children, and brethren, and sisters, yea, and his own life also, he cannot be my disciple.

[ 264 ] Luke XIV.

27 And whosoever doth not bear his cross, and come after me, cannot be my disciple. 28 For which of you, intending to build a tower, sitteth not down first, and counteth the cost, whether he have sufficient to finish it? 29 Lest haply, after he hath laid the founda- tion, and is not able to finish it, all that behold it begin to mock him, 30 Saying, This man began to build, and was not able to finish. 31 Or what king, going to make war against another king, sitteth not down first, and con- sulteth whether he be able with ten thousand

to meet him that cometh against him with twenty thousand ? 32 Or else, while the other is yet a great way off, he sendeth an ambassage and desireth conditions of peace. 33 So likewise, whosoever he be of you that forsaketh not all that he hath, he cannot be my disciple. 34 Salt is good: but if the salt have lost his savour, wherewith shall it be seasoned ? 35 It is neither fit for the land, nor yet for the dunghill; but men cast it out. He that hath ears to hear, let him hear.

അനന്തരം യേശു തൻറെ ആശ്രിതന്മാരോടു കൂട ബെത്ഥന്യക്കമാറു യാ
ത്ര ചെയ്യുമ്പോൾ പുരുഷാരങ്ങൾ അധികം കൂടുന്നതിനെ കണ്ടു. അവരുടെ
മിശ്രഭാവങ്ങൾ നിമിത്തം ശങ്കിച്ചു അല്പം പാറ്റുവാൻ തുടങ്ങിയതിവ്വണ്ണം:
ഒരുത്തൻ എന്റെ അടുക്കൽ വരികിൽ അമ്മയഛ്ശന്മാർ ഭാൎയ്യാപുത്രന്മാർ ഉടപ്പി
റന്നവർ എന്നതല്ലാതെ സ്വപ്രാണനേയും ദ്വേഷിക്കാഞ്ഞാൽ എന്റെ
ശിഷ്യനാവാൻ കഴികയില്ല എന്നു പറഞ്ഞതു മുമ്പേത്ത വാക്കിനേക്കാളും
(മത്ത. ൧൦, ൩൭) കഠിനം തന്നെ. കൎത്താവെ ആ വകയിലും അധികം സ്നേഹി
ച്ചാലും പോരാ; അവന്റെ സ്നേഹത്തോട് വിരോധിക്കുന്ന സ്നേഹത്തെ മുറ്റും
ദ്വേഷിപ്പാനും ബലികഴിപ്പാനും പഠിക്കെണം, എന്നാലെ ക്രൂശ് എടുക്കേണ്ടുന്ന
ശിഷ്യധൎമ്മത്തിന്നു നിവൃത്തി ഉള്ളു.

ആയ്ത് എല്പാൻ ഒരുങ്ങി ഇരിക്കുന്നുവോ എന്നു തന്നത്താൻ പരീ
ക്ഷിക്കേ ആവു. അതിന്ന് ൨ ഉപമകളാൽ വഴി കാണിച്ചിരിക്കുന്നു. ഒരു
ഗോപുരമോ എഴുനിലമാളികയോ എടുപ്പിക്കുന്നവൻ പണി തീൎപ്പാൻ വക
ഉണ്ടോ എന്നറിവാൻ ചെലവ് കണക്ക് നോക്കുന്നുവല്ലോ. അതു ചെയ്യാതെ
തറ കെട്ടിയിട്ടാൽ പരിഹാസമേ വരും. പ്രാപ്തി അധികം ഉള്ളൊരു രാജാവും പട
കൂടുമ്മുമ്പേ അധികം ആളുകളോടു ഏല്പാൻ ആവതുണ്ടോ എന്നു വിചാരിച്ചു
സംശയം തോന്നുമ്പോഴെക്ക് തല്ക്കാലത്തേക്കു ശരണം അപേക്ഷിക്കുമല്ലോ.
ആകയാൽ യേശുവിൻ ശിഷ്യന്മാൎക്കു വലിയ പണി തീൎപ്പാനും ഘോരയുദ്ധം
ഏല്പാനും ഉണ്ടെന്നറിഞ്ഞാൽ താൻതന്റെ ഉള്ളിൽ തീൎച്ച വരുത്തീട്ടു വേണം.
ലോകത്തോടു പുതുകാൎയ്യത്തെ അനുസരിച്ച് പറവാൻ തനിക്ക് പ്രാപ്തി പോ
രാ എന്നു കണ്ടാൽ പ്രസിദ്ധമായ്ത് ഒന്നും ചെയ്യാതെ താമസിച്ചു ദൈവത്തി
ന്മുമ്പാകെ തന്നെത്താൻ താഴ്ത്തി നാണിച്ചും പ്രാൎത്ഥിച്ചുംകൊണ്ടു വകയും സ
ന്നാഹങ്ങളും എത്തിപ്പാൻ ശ്രമിക്കും. അപോസ്തലന്മാർ ഉള്ളത് എല്ലാം ഉപേ
ക്ഷിച്ചു കളകയാൽ സമ്പാദിച്ചൊരു വിശ്വാസനിശ്ചയം തന്നെ പണി തീ
ൎപ്പാനും പട ജയിപ്പാനും മതി ആകുന്നു. ഇസ്രയേൽ ലോകത്തിന്റെ ഉപ്പായ്തീ
രേണ്ടതായിരുന്നു. യേശുവെ അനുഗമിക്കുന്നവർ ഉപ്പു തന്നെയോ എന്നു
താന്താൻ പരീക്ഷിക്കേണം. ഉപ്പില്ലാതെ ചമഞ്ഞവരോ ജാതികൾ ചവിട്ടു
വാൻ പുറത്തു കളയപ്പെടേണ്ടി വരും. കേൾ്പാൻ ചെവിയുള്ളവൻ കേൾ്പൂതാക. [ 265 ] § 125.

THE PARABLES IN LUKE XV. AND XVI.

ലൂക്ക ൧൫ — ൧൬ ലേ ഉപമകൾ.

LUKE XV.

1 Then drew near unto him all the publicans and sinners for to hear him. 2 And the Pharisees and scribes murmured,

saying, This man receiveth sinners, and eateth With them. 3 And he spake this parable unto them, saying,

а)	The Lost Sheep നഷ്ടമായ ആടു.	XV. 4–7	Text vide § 32.
c)	Prodigal Son മുടിയനായ മകൻ,	XV. 11–32	" "§ 33.
d)	Unjust Steward അനീതിയുള്ള വീട്ടുവിചാരകൻ.	XVI. 1–2	§" " 38.

e)The pharisees rebuked പറീശരെ ആക്ഷേപിച്ചതു.

LUKE XVI.

18 No servant can serve two masters: for either he will hate the one, and love the other; or else he will hold to the one, and despise the other. Ye cannot serve God and mammon. 14 And the Pharisees also, who were covetous, heard all these things: and they derided him. 15 And he said unto them, Ye are they which justify yourselves before men; but God knoweth your hearts: for that which is highly esteemed among men is abomination in the sight of God.

16. The law and the prophets were until John: since that time the kingdom of God is preached, and every man presseth into it. 17 And it is easier for heaven and earth to pass, than one tittle of the law to fail. 18 Whosoever putteth away his wife, and marrieth another, committeth adultery: and whosoever marrieth her that is put away from her husband committeth adultery.

f) The Rich Man and Lazarus ധനവാനും ലാജരിന്നും സംഭവിച്ചതു. v. 19-31. Text vide § 39.

ആശ്രിതന്മാരെ ആ കഠിന വാക്കുകളാൽ (§൧൨൪) പേടിപ്പിച്ചാറെയും ഓരോ
ചുങ്കക്കാരും പാപികളും ലോകം വെറുത്തു യേശുവെ അനുഗമിച്ചു പോ
ന്നു. ഇങ്ങിനെ ചേൎന്നു വരുന്ന സമൂഹത്തെ പറീശന്മാർ കണ്ടു പരിഹസി
ക്കയാൽ കൎത്താവ് ദൈവത്തിന്റെ മനസ്സലിവും രക്ഷാമാഹാത്മ്യവും ൩ ഉപ
മകളാൽ വൎണ്ണിച്ചു (ഭാ.൮൫ƒ) പറീശന്മാരുടെ സ്വനീതിയെ ആക്ഷേപി
ക്കയും ചെയ്തു.

അക്കാലം ശിഷ്യന്മാർ പാപികളെ ചേൎത്തുകൊള്ളുന്ന മനസ്സലിവിനെ പല
വിധം പഠിക്കേണ്ടതല്ലാതെ ദേവരാജ്യത്തിൽ ദ്രവ്യത്തെ ചെലവഴിക്കേണ്ടുന്ന
വകയേയും കൎത്താവ് ഗ്രഹിപ്പിച്ചു കൊടുത്തു. സഭയിൽ ദ്രവ്യാശ ഒട്ടും അരുതെ
ന്ന് അനീതിയുള്ള കലവറക്കാരന്റെ ഉപമയാൽ കാണിച്ചു (ഭാഗ. ൮൮ƒ). ഇ
ത്രോളം അനുരാഗത്തോടെ സേവിച്ചു പോയ മമ്മോൻ എന്ന ദേവരെ ഇനി ന
ന്ന ചതിച്ചു സത്യദൈവത്തിനു വിശ്വസ്തരായി തന്നെ ഇരിക്കേണം. കള്ളധ
നംകൊണ്ടു ദൈവത്തെ സേവപ്പൻ അറിയാഞ്ഞാൽ സത്യധനം നിങ്ങളിൽ
ഏല്പിക്കയില്ല; ആത്മാവോട് അന്യമായതിൽ വിശ്വസ്തത ഇല്ലാഞ്ഞാൽ ആത്മി
കത്തിലും ഇല്ല. ഇഹത്തിലേ ദ്രവ്യം കണ്ടു മോഹിച്ചു പിഴെക്കുന്നവൻ ദിവ്യ
വരങ്ങളെ പ്രാപിച്ചാൽ ഉടനെ സാത്താൻ എന്ന പോലെ അഹങ്കരിച്ചു വഷ
ളാക്കി കളയും. ആകയാൽ മണ്ണാശ ഉള്ളെടത്തോളം സത്യപൊരുൾ ഒന്നും കൈ
ക്കൽ വരികയില്ല എന്നു സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തിലേ വ്യവസ്ഥ. രണ്ടു യജമാനന്മാരെ
ഒരുമിച്ചു സേവിച്ചു കൂടാ (മത്ത. ൬, ൨൪).

എന്നത് ശിഷ്യന്മാരോട്ട പറഞ്ഞത് എങ്കിലും ചില പറീശന്മാരും കേ
ട്ടു പതാരം ഭിക്ഷ മുതലായത് ധൎമ്മപ്രകാരം കൊടുത്താൽ മതി, പണം സ്വരൂ [ 266 ] പിച്ചു കരുതിയാലും ദോഷം ഇല്ല എന്നു നിനെച്ചപ്പോൾ കൎത്താവ് അവരെ
ശാസിച്ചു: മനുഷ്യരെ നിങ്ങൾ സമ്മതം വരുത്തുന്നു, ദൈവമോ ഹൃദയങ്ങളെ
അറിയുന്നു താനും; നിങ്ങൾ അഹങ്കരിച്ചും ജനങ്ങളെ മയക്കി വെച്ചും കൊള്ളുന്ന
നടപ്പ് എല്ലാം ന്യായവിധിക്കായി പഴുത്തിരിക്കുന്നു. സ്നാപകൻറ നാൾ മു
തൽ സുവിശേഷം അതിക്രമിച്ചു പോരുന്നുവല്ലോ (മത്ത. ൧൧,൧൨; §൮൭). വി
വാഹം തുടങ്ങിയുള്ള വെപ്പുകളിൽ അതിന്നും പറീശപക്ഷത്തിന്നും ഒട്ടും ചേരാ
ത്ത വിപരീതം ഉണ്ടു. ആകയാൽ മനസ്സു തിരിയാതെ പാൎത്താൽ നിങ്ങളുടെ
ഭാവി ധനവാന്റെ അവസ്ഥ പോലെ (ഭാ. ൮൯ƒ). നിങ്ങൾ ആശ്രയിക്കുന്ന
അബ്രഹാം മോശെ മുതലായ ശ്രേഷ്ഠന്മാർ അന്നു നിങ്ങൾക്ക് ന്യായം വിധി
ക്കും (യോ. ൫,൪൫) എന്നു ദുഃഖത്തോടെ അരുളിച്ചെയ്തു.

§ 126.

HOW TO OVERCOME OFFENCES.

വിശ്വാസവിനയങ്ങളാൽ ഇടൎച്ചകളെ ജയിക്കേണ്ടതു.

LUKE XVII.

1 Then said he unto the disciples, It is impossible but that offences will come: but woe unto him, through whom they come! 2 It were better for him that a millstone were hanged about his neck, and he cast into the sea, than that he should offend one of these little ones. 3 Take heed to yourselves: If thy brother trespass against thee, rebuke him; and if he repent, forgive him. 4 And if he trespass against thee seven times in a day, and seven times in a day turn again to thee, saying, I repent; thou shalt forgive him. 5 And the apostles said unto the Lord, Increase our faith. 6 And the Lord said, If ye had faith as a grain of mustard seed, ye might say unto this

sycamine tree, Be thou plucked up by the root, and be thou planted in the sea; and it should obey you. 7 But which of you, having a servant plow- ing or feeding cattle, will say unto him by and by, when he is come from the field, Go and sit down to meat? 8 And will not rather say unto him, Make ready wherewith I may sup, and gird thyself, and serve me, till I have eaten and drunken; and afterward thou shalt eat and drink? 9 Doth, he thank that servant because he did the things that were commanded him? I trow not. 10 So likewise ye, when ye shall have done all those things which are commanded you, say, We are unprofitable servants: we have done that which was our duty to do.

ഇളിച്ച് കാട്ടിയ പറീശരുടെ അവസ്ഥയേയും (ലൂക്ക. ൧൬, ൧൪) അനുജ
ന്മാരുടെ രക്ഷക്കായി ഇഹത്തിൽ ചിന്തിക്കാതെ പരത്തിൽ ദുഃഖിച്ചു വല
ഞ്ഞ ധനവാന്റെ വിലാപത്തേയും (§൧൨൫) ഓൎത്തിട്ടു യേശു തിരികെ ഇട
ൎച്ചകളാൽ ഉള്ള സങ്കടത്തെ (§൧൦൪ എന്ന പോലെ) വൎണ്ണിച്ചതിന്റെ ശേഷം
അക്ഷമാഭാവത്തേയും ആക്ഷേപിച്ചതിവ്വണ്ണം: സഹോദരൻ പിഴെച്ചാൽ
ശാസിക്കേണം, അനുതപിച്ചാൽ ക്ഷമിക്കേണം; ഒരു ദിവസത്തിൽ ൭ വട്ടം വ
ന്നാലും ഇവ്വണ്ണം പൊറുക്കേണ്ടു. ഇതു കഴിയാതപ്രകാരം തോന്നുകകൊണ്ടു
ശിഷ്യന്മാർ അതിന്ന് വേണ്ടുന്ന വിശ്വാസത്തെ കൂട്ടി തരേണം എന്ന് അ
പേക്ഷിച്ചാറെ കൎത്താവ് ഈ അക്ഷമാഭാവം ആകുന്ന വിഷമരത്തേയും
വേരോടു കൂട പറിച്ചു (മത്ത. ൧൭, ൨൦) കരുണാസാഗരത്തിൽ ചാടി മരിപ്പി
പ്പാൻ വിശ്വാസത്താൽ കഴിയും എന്നു ചൊല്ലി, ഹൃദയത്തിൽ പൊങ്ങുന്ന രാ
ഗാദി തിരമാലകളെ ശമിപ്പിപ്പാൻ ഒർ ഉപായം ഉപദേശിച്ചു കൊടുത്തു. അത് [ 267 ] എന്തെന്നാൽ, നാം കൎത്താവിന്ന് പ്രയോജനമില്ലാത്ത പണിക്കാരും കടക്കാ
രും അത്രെ എന്നു ബോധിക്കയാൽ തന്നെ. അതു ലൌകികമായ സേവയുടെ
ദൃഷ്ടാന്തത്താൽ തെളിയുന്നു. വെളിയിൽ വെയിൽകൊണ്ടു കന്നുകാലികളെ
മേച്ചോ ഉഴുതുകൊണ്ടോ പ്രയത്നം ചെയ്തശേഷവും ഭൃത്യനെ വീട്ടിൽവെച്ചും
പണിചെയ്യിക്കുമാറുണ്ടു; പണി എല്ലാം തീൎന്നതിൽ പിന്നെ ഉപചാരവാക്കു
മില്ലല്ലോ. അപ്രകാരം നാമും കുട്ടികളായി കൎത്താവിന്നു വേണ്ടപ്പെട്ടവർ എ
ങ്കിലും ഭൃത്യരായി ഒട്ടും ആവശ്യമുള്ളവർ അല്ല എന്നു ബോധിച്ചാൽ മഹാപു
ണ്യം എന്നു വെച്ചല്ല, കടം തീൎപ്പാൻ ഒരിക്കലും പോരാത്തവർ എന്നത്ര നി
നെച്ചു സേവ കഴിച്ചു നടക്കും.

§ 127.

JESUS AT BETHANY. THE RAISING OF LAZARUS.

ലാജരിന്റെ പുനരുത്ഥാപനം.

JOHN XI.

17. Then when Jesus came, he found that he had lain in the grave four days already. 18 Now Bethany was nigh unto Jerusalem, about fifteen furlongs off: 19 And many of the Jews came to Martha and Mary, to comfort them concerning their brother. 20. Then Martha, as soon as she heard that Jesus was coming, went and met him: but Mary sat still in the house. 21. Then said Martha unto Jesus, Lord, if thou hadst been here, my brother had mot died. 22. But I know, that even now, whatsoever thou wilt ask of God, God will give it thee. 23 Jesus saith unto her, Thy brother shall rise again. 24 Martha saith unto him, I know that he shall rise again in the resurrection at the last day. 25 Jesus said unto her, I am the resurrection, and the life: he that believeth in me, though he were dead, yet shall he live: 26 And Whosoever liveth and believeth im me shall mever die. Believest thou this? 27 She saith unto him, Yea, Lord: I believe that thou art the Christ, the Son of God, which should come into the world. 28 And when she had so said, she went her Way, and called Mary her sister secretly, say- ing, The Master is come, and calleth for thee. 29 As soon as she heard that, she arose quickly, and came unto him. 30 Now Jesus was not yet come into the town, but was in that place where Martha met him. 31. The Jews then which were with her in the house, and comforted her, when they saw Mary, that she rose up hastily and went out, followed her, saying, She goeth unto the grave to weep there.

32 Then when Mary was come where Jesus was, and saw him, she fell down at his feet, saying unto him, Lord, if thou hadst been here, my brother had not died. 33 When Jesus therefore saw her weeping, and the Jews also weeping which came with her, he groaned in the spirit, and was troubled, 34 And said, Where have ye laid him? They said unto him, Lord, come and see. 35 Jesus wept. 36 Them said the Jews, Behold how he loved him. 37 And some of them said, Could not this man, which opened the eyes of the blind, have caused that even this mam should not have died? 38 Jesus therefore again groaning in himself cometh to the grave. It was a cave, and a stone lay upon it. 39 Jesus said, Take ye away the stone, Martha, the sister of him that was dead, saith unto him, Lord, by this time he stinketh: for he hath been dead four days. 40 Jesus saith unto her, Said I not unto thee, that, if thou wouldest believe, thou shouldest see the glory of God? 41 Then they took away the stone from the place where the dead was laid. And Jesus lifted up his eyes, and said, Father, I thank thee that thou hast heard me. 42 And I knew that thou hearest me always: but because of the people which stand by I said it, that they may believe that thou hast sent me. 43 And when he thus had spoken, he cried with a loud voice, Lazarus, come forth. 44 And he that was dead came forth, bound hand and foot with graveclothes: and his face was bound about with a napkin. Jesus saith unto them, Loose him, and let him go.

അനന്തരം യേശു പ്രയാണം (§ ൧൨൧ƒƒ) തികെച്ചു ബെഥാന്യയിൽ എ
ത്തീട്ടു ലാജരെ കുഴിച്ചിട്ടതു നാലു ദിവസമായി എന്നു കേട്ടു. സഹോദരിമാരോ [ 268 ] ലാജരുടെ മരണശേഷവും ആശ കളയാതെ ഇരുന്നപ്രകാരം മൎത്ഥയുടെ വച
നത്താൽ തോന്നുന്നു. ശവത്തെ അഭിഷേകം ചെയ്വാൻ മറിയ പക്ഷെ മൂല്യ
തൈലം വാങ്ങിയതു കഴിക്കാതെ പിന്നേയും പിന്നേയും കരുതിവെച്ചു കൎത്താ
വിൻ വരവ് കാത്തിരുന്നു. ആ ഊരിന്നും യരുശലേമിന്നും ൨നാഴിക ദൂരം മാത്ര
മാകയാൽ നഗരക്കാർ പലരും വന്നു, ഖേദം ശമിപ്പിക്കേണ്ടതിന്നും പക്ഷെ യേ
ശു വരാഞ്ഞതെ ആക്ഷേപിച്ചു കുഡുംബക്കാരെ പുരാണാചാരത്തിൽ തിരി
കെ ആക്കേണ്ടതിന്നും ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. യേശു എത്തിയപ്പോൾ ഊരും
വീടും പ്രവേശിക്കാതെ ഗുഹാസമീപത്തു പാൎത്തിരിക്കുന്ന വൎത്തമാനം മൎത്ഥ അ
റിഞ്ഞ ഉടനെ സഹോദരിയെ ബദ്ധപ്പാടു നിമിത്തം ഗ്രഹിപ്പിക്കാതെ വിരഞ്ഞു
ചെന്നു കണ്ടു, കൎത്താവേ, നീ കൂടെ ഇരുന്നു എങ്കിൽ സഹോദരൻ മരിക്ക ഇ
ല്ലയായിരുന്നു; ഇപ്പോഴും നീ എന്തു ചോദിച്ചാലും ദൈവം തരും എന്നു പറ
ഞ്ഞപ്പോൾ യേശു ഉയിൎപ്പിന്റെ നിശ്ചയം ചൊന്നാറെയും അവൾ ദൂരേ ഭാ
വി എന്നു വിചാരിച്ചു. അതുകൊണ്ടു കൎത്താവ് താൻ പുനരുത്ഥാനവും ജീവ
നും ആകുന്നു എന്നും, തന്നെ വിശ്വസിച്ചു മരിച്ചവർ പിന്നേയും ജീവിക്കും
എന്നും, ജീവിക്കുന്ന വിശ്വാസികൾ മരണത്തിൽ മുഴകയില്ല എന്നും ചൊല്ലി
മശീഹവിശ്വാസത്തെ പുതുതായി ജ്വലിപ്പിച്ചപ്പോൾ അവൾ ഓടി സഹോ
ദരിയെ വിളിച്ചു ഗൂഢമായി അറിയിക്കയും ചെയ്തു.

മറിയയും യഹൂദരുടെ ആശ്വാസവാക്കുകളിൽ സഞ്ജിക്കാതെ എഴുനീറ്റു
ചെന്നു യേശുവോട് സഹോദരിയുടെ വാക്കുകളെ ആവൎത്തിച്ചു പറഞ്ഞു പൊ
ട്ടിക്കരത്തെപ്പോൾ പിഞ്ചെന്ന യഹൂദരും ചിലർ കനിവിനാലും ചിലർ മൎയ്യാദ
പ്രകാരവും കൂടെ കരയുന്നതു കണ്ടു യേശു മാനുഷമായി മനസ്സുരുകികൊണ്ടും
ആത്മപ്രകാരം വിലാപത്തിലേ അവിശ്വാസം നിമിത്തം ക്രുദ്ധിച്ചും ഉള്ളിൽ
പതെച്ചുംകൊണ്ടു ഖേദത്തെ അമൎത്തു, ശവം വെച്ച സ്ഥലത്തെ ചോദിച്ചറി
ഞ്ഞു കണ്ണീർ വാൎക്കയും ചെയ്തു. അതു സ്നേഹത്താൽ എന്നു ചിലൎക്ക് തോ
ന്നിയപ്പോൾ ജന്മാന്ധനിൽ ചെയ്ത അത്ഭുതം മറ്റവർ ഓൎത്തു ഉദാസീനതയെ
ആക്ഷേപിച്ചു. അതിനാൽ യേശു പിന്നേയും മനസ്സിന്റെ പതിപ്പ് അമ
ൎത്തു കുഴിക്കൽ ചെന്നാറെ ശവത്തിനു നാറ്റം ഉണ്ടാകും എന്നു മൎത്ഥാ വിചാരി
ച്ചു ശങ്കിക്കയാൽ, നീ വിശ്വസിച്ചാൽ ദേവതേജസ്സ് കാണും എന്നുള്ള വാഗ്ദ
ത്തം ഓൎപ്പിച്ചു. കല്ലിനെ നീക്കിയപ്പോൾ അവൻ പിതാവോടു പ്രാൎത്ഥിച്ചു, നീ
എന്നെ നിയോഗിച്ചത് ഇവർ വിശ്വസിക്കേണ്ടതിന്നു ഞാൻ മുമ്പെ ചെയ്ത
സകല അതിശയങ്ങൾക്കും ഈ ഒർ അത്ഭുതം മുദ്ര ആക്കിത്തീൎക്കേണം എന്ന്
അപേക്ഷിച്ചു. ലാജരേ, പുറത്തു വാ എന്നു വിളിച്ചപ്പോൾ മരിച്ചവൻ പുറ
പ്പെട്ടു വന്നു കൎത്താവ് ശവബന്ധം അഴിക്കയും ചെയ്തു.

[ഈ വൃത്താന്തം സകല അതിശയങ്ങളിലും ഏറ്റം വലുതായിട്ടും മറ്റ് സു
വിശേഷകന്മാർ എഴുതിവെക്കാത്തതിനു സംഗതി എന്തെന്നാൽ, യരുശലേമി
ലേ പ്രമാണികൾ ലാജരെ കൊല്ലുവാൻ കൂടെ വിചാരിച്ചതാകയാൽ (യോ.
൧൨, ൧o) സഭയുടെ ആദികാലത്തു ബെത്ഥന്യയിലേ അവസ്ഥയെ സ്പഷ്ടമാ
യി പറയാതെ ഇരുന്നു എന്നു തോന്നുന്നു]. [ 269 ] § 128.

THE SANHEDRIM'S DECREE. CAIAPHAS. JESUS RETIRES

TO EPHRAIM.

വിസ്താരസഭ മരണവിധിയെ കല്പിച്ചതും യേശു എഫ്രയിമിൽ

മറഞ്ഞു പാൎത്തതും.

JOHN XI.

45 Then many of the Jews which came to Mary, and had seen the things which Jesus did, believed on him. 46 But some of them went their ways to the Pharisees, and told them what things Jesus had done. 47 Then gathered the chief priests and the Pharisees a council, and said, What do we? for this man doeth many miracles. 48 If we let him thus alone, all men will believe on him: and the Romans shall come and take away both our place and nation. 49 And one of them, named Caiaphas, being the high priest that same year, said unto them, Ye know nothing at all, 50 Nor consider that it is expedient for us, that one man should die for the people, and that the whole nation perish not. 51 And this spake he not of himself: but being high priest that year, he prophesied that Jesus should die for that nation;

52 And not for that nation only, but that also he should gather together in one children of God that were scattered abroad. 53 Then from that day forth they took coun- sel together for to put him to death. 54 Jesus therefore walked no more openly among the Jews; but went thence unto a country near to the wilderness, into a city called Eph- raim, and there continued with his disciples. 55 And the Jews' passover was nigh at hand: and many went out of the country up to Jeru- salem before the passover, to purify them- selves. 56 Then sought they for Jesus, and spake among themselves, as they stood in the temple, What think ye, that he will not come to the feast? 57 Now both the chief priests and tho Pha- risees had given a commandment, that, if any man know where he were, he should shew it, that they might take him.

അന്നു നഗരക്കാർ പലരും യേശുവിൽ വിശ്വസിച്ചു അവന്റെ സാക്ഷി
കളായി യരുശലേമിലേക്ക് മടങ്ങി ചെന്നു. മറ്റ് ചിലർ ഹൃദയകാഠിന്യം മാറാ
തെ പറീശരെ അറിയിച്ചപ്പോൾ ന്യായസംഘക്കാർ കൂടി നിരൂപിച്ചു, ഇനി എ
ന്തു വേണ്ടു എന്നു തങ്ങളിൽ ആലോചിച്ച സമയം ഇങ്ങിനെ അത്ഭുതങ്ങളെ
ചെയ്തു പോന്നാൽ രോമരുമായി പട ഉണ്ടാകും, എന്നാൽ അവർ വംശത്തേയും
ദേവഭൂമിയേയും നശിപ്പിക്കും എന്നു ചിലർ ചൊന്നപ്പോൾ ഹനാവിൻ പു
ത്രിയെ വേട്ട കയഫാ ധൎമ്മപ്രകാരമല്ല രോമരുടെ കല്പനയാൽ മഹാചാൎയ്യ
നാകകൊണ്ടു നിഷ്കൎഷയോടെ ഖണ്ഡിച്ചതാവിതു: നിങ്ങൾ ഒന്നും അറിയുന്നി
ല്ല, ഈ വംശത്തിന്നു വേണ്ടി ഒർ ആൾ മരിച്ചാൽ നല്ലൂ, അല്ലാഞ്ഞാൽ ദേവ
ജാതി മുഴുവനും ക്ഷയിക്കും. ഇങ്ങിനെ അവൻ രാജ്യരക്ഷക്ക് നരബലി വേ
ണ്ടുന്നപ്രകാരം സാത്താൻ പ്രവാചകനും പുരോഹിതനുമായി ഉപദേശി
ച്ചിട്ടും ദൈവത്തിന്റെ അനുവാദത്താൽ ആ കള്ളന്മാരോടു നിത്യരക്ഷയുടെ
വഴിയേയും അറിയിച്ചിരിക്കുന്നു. ഇസ്രയേലിന്നു മാത്രമല്ല ജാതികളുടെ ഇട
യിൽ ചിതറി പാൎക്കുന്ന ദേവവംശത്തിന്നൊക്കെക്കും ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആത്മ
ബലി തന്നെ രക്ഷെക്ക് വേണ്ടിയതായിരുന്നുവല്ലോ. അന്നു മുതൽ ഇസ്രയേ
ലിലുള്ള മഹാചാൎയ്യസ്ഥാനം ആ ധൂൎത്തനിൽനിന്നു മാറി നിത്യാചാൎയ്യനായ
യേശുവിലേക്കായി എന്നു വിചാരിക്കാം. രോമർ വന്നു സംഹരിക്കും അല്ലോ,
അതു വരരുത് എന്ന് ഒഴികഴിവ് പറഞ്ഞതും വിരോധം കൂടാതെ സംഭവിച്ചു താ
നും, മശീഹയെ ചേരുകയാൽ അല്ല തള്ളുകയാൽ അത്രെ (൫ മോ. ൨൮,൪൯ƒƒ). [ 270 ] ഇങ്ങിനെ നിശ്ചയിച്ച മരണവിധിയെ സമ്മതിക്കാത്തവർ ചിലർ ഉ
ണ്ടായിരുന്നു (ലൂക്ക. ൨൩, ൫൦ƒ) എങ്കിലും മിക്കവാറും മരണത്തിനുള്ള കുറ്റം
ആരോപിപ്പാൻ അന്നു മുതൽ വിചാരിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു. ശത്രുക്കൾ മടിയാതെ
കൊല്ലുവാൻ വിചാരിക്കുന്നതു യേശു ഗ്രഹിച്ചു പെസഹയിലേ ആടായ്ചമയേ
ണം എന്നറിഞ്ഞു തല്ക്കാലത്തിങ്കൽ തെറ്റി ബെത്ഥെലിന്നു അല്പം കിഴക്ക് ഉള്ള
എഫ്രൈം ഊരിൽ പോയി ഒളിച്ചു പാൎത്തു. അതു യരുശലേമിൽനിന്നു ഏക
ദേശം ൩ കാതം ദൂരം. കുറയ കാലം കഴിഞ്ഞ ശേഷം യാത്രക്കാർ വല്ല ശുദ്ധീകര
ണത്തിന്നായിട്ടും ഓരോരൊ കാൎയ്യസംഗതിയായിട്ടും പെരുനാൾ്ക്ക് മുമ്പെ യരുശ
ലേമിൽ വന്നു കൂടി തുടങ്ങി. അവർ കാൎയ്യങ്ങളെ തന്നെ അല്ല യേശു വരുമോ
ഇല്ലയോ എന്നു ചൊല്ലി മമതയാൽ ആകട്ടെ ദ്വേഷ്യത്താൽ ആകട്ടെ അന്വേ
ഷിച്ചു വങ്കാൎയ്യത്തിന്റെ തീൎച്ചെക്കായി കാത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

C.

OUR LORD'S LAST JOURNEY TO JERUSALEM.

(March 30 A.D.)

ഒടുക്കത്തെ പെസഹയാത്ര.

§ 129.

JESUS ON THE BOUNDARIES BETWEEN SAMARIA AND GALILEE.

THE TEN LEPERS.

അന്ത്യയാത്രയിൽ ൧൦ കുഷ്ഠരോഗികളെ ശുദ്ധമാക്കിയതു.

LUKE XVII.

11 And it came to pass, as he went to Jerusalem, that he passed through the midst of (between) Samaria and Galilee. 12 And as he entered into a certain village, there met him ten men that were lepers, which stood afar off. 13 And they lifted up their voices, and said, Jesus, Master, have mercy on us. 14 And when he saw them, he said unto them, Go shew yourselves unto the priests. And it came to pass, that, as they went, they were cleansed.

15 And one of them, when he saw that he was healed, turned back, and with a loud voice glorified God, 16 And fell down on his face at his feet, giving him thanks: and he was a Samaritan. 17 And Jesus answering said, Were there not ten cleansed? but where are the nine? 18 There are not found that returned to give glory to God, save this stranger. 19 And he said unto him, Arise, go thy way: thy faith hath made thee whole,

പെസഹ അടുത്തു വന്നിട്ടു യേശു എഫ്രയിമിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടു ഗലീല
ശമൎയ്യ ഇങ്ങിനെ ൨ നാടുകളുടെ ഇടയിൽ കടന്നു പോന്നു. ഒർ ഊരിന്നരികിൽ
കുഷ്ഠരോഗികൾ ൧0 ആൾ എതിരേറ്റു മൎയ്യാദ്രപ്രകാരം അകലേ നിന്നുകൊ
ണ്ടു രക്ഷെക്കായി വിളിച്ചു. യേശു അവരെ കണ്ട ഉടനെ ദൂരത്തുനിന്നു ഒരു
വചനം ചൊല്കയാൽ ൧൦ ആളുകളേയും സൌഖ്യമാക്കി. കല്പനപ്രകാരം ആ
ചാൎയ്യരെ കാണ്മാൻ ചെല്ലുമ്പോൾ അവർ ശുദ്ധരായ്ചമഞ്ഞു. എന്നാൽ ശേഷ
മുള്ളവർ മുമ്പെ തങ്ങളുടെ ഊരിലും (൩ മോ. ൧൪, ൧–൮) പിന്നെ ദേവാലയ
ത്തിലും മടങ്ങി ചേരേണ്ടതിന്നു (മേല്പടിൻ ƒƒ.) ശ്രമിച്ചുകൊള്ളുമ്പോൾ ഉപ
കാരത്തിന്നായി സ്തുതിപ്പാൻ ഗലീലക്കാർ ആരും വന്നതും ഇല്ല. ഒരു ശമൎയ്യൻ [ 271 ] മാത്രമേ (പക്ഷെ തന്റെ ആചാൎയ്യനെ തന്നെ കാണിച്ച ശേഷം) മടങ്ങി
വന്നു ദൈവത്തെ സ്തുതിച്ചു യേശുവിൻ കാല്ക്കൽ വീണു വന്ദിച്ചു. ൯ പേർ
എവിടെ എന്നു കൎത്താവ് ദുഃഖത്തോടെ പറഞ്ഞ ശേഷം അന്യജാതിക്കാരൻ
എങ്കിലും കൃതജ്ഞത ആകുന്ന ഭക്തിസാരമുള്ളവനെ വിശ്വാസികളുടെ ആ
ശീൎവ്വചനത്തോടും കൂടെ വിട്ടയക്കുകയും ചെയ്തു.

§ 130.

ADDRESS ON THE LAST TIMES. TWO PARABLES ON PRAYER.

ദേവരാജ്യവരവിനേയും പ്രാൎത്ഥനയേയും കുറിച്ചു ഉപദേശിച്ചതു.

a) LUKE XVII.

20 And when he was demanded of the Pharisees, when the kingdom of God should come, he answered them and said, The kingdom of God cometh not with observation: 21 Neither shall they say, Lo here! or, lo there! for, behold, the kingdom of God is within you. 22 And he said unto the disciples, The days will come, when ye shall desire to see one of the days of the Son of man, and ye shall not see it. 23 And they shall say to you, See here; or, see there: go not after them, nor follow them. 24 For as the lightning, that lighteneth out of the one part under heaven, shineth unto the other part under heaven; so shall also the Son of man be in his day. 25 But first must he suffer many things, and be rejected of this generation. 26 And as it was in the days of Noe, so shall it be also in the days of the Son of man. 27 They did eat, they drank, they married wives, they were given in marriage, until the day that Noe entered into the ark, and the flood came, and destroyed them all. 28 Likewise also as it was in the days of Lot;

they did eat, they drank, they bought, they sold, they planted, they builded; 29 But the same day that Lot went out of Sodom it rained fire and brimstone from heaven, and destroyed them all. 30 Even thus shall it be in the day when the Son of man is revealed. 31 In that day, he which shall be upon the housetop, and his stuff in the house, let him not come down to take it away: and he that is in the field, let him likewise not return back. 32 Remember Lot's wife. 33 Whosoever shall seek to save his life shall lose it; and whosoever shall lose his life shall preserve it. 34 I tell you, in that night there shall be two men in one bed; the one shall be taken, and the other shall be left. 35 Two women shall be grinding together; the one shall be taken, and the other left. 36 Two men shall be in the field; the one shall be taken, and the other left. 37 And they answered and said unto him, Where, Lord'? And he said unto them, Where- soever the body is, thither will the eagles be gathered together.

b) LUKE XVIII.

The Judge and the Widow ന്യായാധിപനും വിധവയും.	v. 1-8.	Text vide	§ 35.
The Pharisee and the Publican പരീശനും ചുങ്കക്കാരനും പ്രാൎത്ഥിച്ചതു.	v, 9-14.	Text vide	§ 34.

ദേവരാജ്യം എപ്പോൾ വരുമെന്നു ചില പറീശന്മാർ ചോദിച്ചു പരീ
ക്ഷിച്ചു. അതിന്നു യേശു പറഞ്ഞതു: നോക്കുവാന്തക്കവണ്ണമല്ല ദേവരാജ്യം
വരുന്നത്, ശകുനവും ജ്യോതിസ്സും നോക്കുന്നവരെ പോലെ ഇതാ എന്നും അ
താ എന്നും വിളിച്ചു ചൂണ്ടുവാറുമില്ല. അതു മുകളിൽനിന്നു ഇറങ്ങി വരുന്ന
തും അല്ല പുറമേ കാണുന്നതും അല്ല, ഹൃദയങ്ങളിൽനിന്നു ഉദിച്ചു വരുന്നത
ത്രെ. യേശു നമ്മുടെ ഉള്ളിൽ ആയ്ചമഞ്ഞിട്ടല്ലാതെ അവൻ വഴിയായി ദേവ
രാജ്യം ഇങ്ങോട്ടു വന്നിട്ടുള്ളതു ബോധിക്കയും ഇല്ല.

പിന്നെ വാശി പിടിച്ച യഹൂദരും ക്രമത്താലെ തന്റെ സഭക്കാരും പല വി
ധം “ഇതാ ദൈവരാജ്യം ഇവിടെ ഞങ്ങളുടെ പക്കൽ തന്നെ” എന്നു വിളിക്കുന്നതി [ 272 ] നേയും അതിനാൽ സത്യശിഷ്യന്മാൎക്ക് വരുന്ന ക്ലേശത്തേയും എല്ലാം കൎത്താവ്
മുങ്കണ്ടു പറഞ്ഞിതു: മനുഷ്യപുത്രൻ വെളിപ്പെടുന്ന നാളുകൾ ഒന്നു പോലും
കാണ്മാൻ വളരെ ആഗ്രഹം ജനിപ്പാന്തക്ക മനഃപീഡ ഉണ്ടാകും എങ്കിലും മ
നുഷ്യരുടെ വാക്ക് ഒന്നു. പ്രമാണിക്കാതേയും അങ്ങിടിങ്ങിട് ഓടാതേയും അ
വൻ മിന്നൽ പോലെ വിളങ്ങി വരുന്നതിനെ സ്വസ്ഥരായി കാത്തിരിക്കേ
ണം. അവൻ ഇങ്ങിനെ മഹത്വത്തോടെ വെളിപ്പെടുന്ന കാലത്തിന്മുമ്പെ
നിരസിക്കപ്പെടുന്ന കാലം കഴിയെണം താനും. ആ മിന്നല്ക്കൊത്ത പ്രത്യ
ക്ഷതയോ സദോമ്യർ സ്വൈരമായ്വാഴുമ്പോൾ വന്ന അഗ്നിവൎഷം പോ
ലെ ആകയാൽ തിന്നു കുടിക്ക കൊള്ളകൊടുക്ക നടുക പണിയിക്ക മുതലായ പ
ണികളിൽ ലയിച്ചു പോകാതെ ലോകത്തോട് വേൎവ്വിടുന്ന ഒരു മുതിൎച്ചെക്കായി
ഉത്സാഹിക്കേണം. അതിന്നായി ലോത്തിന്റെ ഭാൎയ്യയെ ഓൎക്കേണ്ടു. ഒരുത്തൻ
ചെവിക്കൊണ്ടു തന്റെ ജീവനെ കളഞ്ഞാൽ അതിനെ ഉയിൎപ്പിക്കും (മത്ത.
൧൦, ൩൯). ആ ന്യായവിധി നടക്കുന്ന രാത്രിയിൽ സംഭവിപ്പാനുള്ളതു: ഒരു
കട്ടിലിന്മേൽ കിടക്കുന്ന ഇരുവരിൽ ഒരുവൻ ചേൎക്കപ്പെടും ഒരാളെ വിടും. ഒരു
തിരികല്ലിലേ പണി എടുക്കുന്ന ൨സ്ത്രീകളിലും ഇപ്രകാരം ഒരു വേർതിരിവ് ഉ
ണ്ടാകും. ആകയാൽ ഇപ്പോൾ താന്താൻ ശുദ്ധി വരുത്തുവാനായി വേർതിരി
ക്കേണ്ടതല്ല; വിവാഹത്തിലും കൂറ്റുപണിയിലും ഗുണദോഷങ്ങളുടെ കലൎച്ച
വിടുകയില്ല. കൎത്താവ് താൻ വന്നു വകതിരിപ്പോളം താന്താന്റെ ഉള്ളത്തിൽ
ദേവരാജ്യത്തിന്റെ വളൎച്ചെക്കായി ശ്രമിക്കെ ആവു. (മറ്റ ചില വാക്കുകൾ
മത്ത. ൨൪ ആമതിൽ ചേൎത്തു കാണും.)

എന്നു കേട്ടാറെ ഇസ്രയേലിലും ഇപ്രകാരമുള്ള വേർതിരിവ് ആവശ്യമാ
കുമോ എന്നു ശിഷ്യർ സംശയിച്ചു എവിടെ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ ശവം ഉ
ള്ളേടം കഴുകൂടും എന്നു കൎത്താവ് ചൊല്ലി, ദോഷത്തിന്നു പഴുപ്പും തികവും വന്ന
വരിൽ ന്യായവിധി തുടങ്ങും എന്നു സൂചിപ്പിച്ചു.

ഇപ്രകാരം ഭാവികാലത്തു വിധവയെ പോലെ വലഞ്ഞു പോകുന്ന സ
ഭെക്ക് ഇടവിടാത്ത പ്രാൎത്ഥന അത്യാവശ്യം. ഇപ്പോൾ നീതികെട്ട ന്യായാ
ധിപതിയായി തോന്നുന്നവൻ ഒടുവിൽ വിശ്വസിച്ചു കൂടാത വേഗതയിൽ ര
ക്ഷാകൎമ്മത്തെ നിവൃത്തിക്കും (§ ൩൫).

എങ്കിലും കാണാതെ വിശ്വസിക്കുന്ന ഭാവം തന്റെ സഭക്കാരിലും ദുൎല്ലഭം
അത്രെ എന്നു വീൎത്തു പറഞ്ഞു.

പിന്നെ പറീശർ മാത്രമല്ല തന്റെ ഒന്നിച്ചു നടക്കുന്നവർ ചിലരും മറ്റു
ള്ളവരെ അപമാനിച്ചു തങ്ങളെത്തന്നെ നല്ലവർ എന്നു വിചാരിച്ചപ്പോൾ
കൎത്താവ് താഴ്മയെ ഉപദേശിച്ചതു പറീശൻ ചുങ്കക്കാരൻ എന്നവരുടെ
പ്രാൎത്ഥനാകഥയാൽ തന്നെ (§ ൩൪). അതു യരുശലേമിലേ ദേവാലയത്തേ
ക്ക് യാത്രയാകുന്ന സമയം തന്റെ അനുഗാമികൾ്ക്ക് എത്രയും പത്ഥ്യമായ ഉപ
ദേശമത്രെ. [ 273 ] § 131.

ON DIVRORCE AND CELIBACY.

വിവാഹം ബ്രഹ്മചൎയ്യം എന്നിവറ്റെ കുറിച്ചു.

MATT. XIX. 3 The Pharisees also came unto him, tempting him, and saying unto him, Is it lawful for a man to put away his wife for every cause? 4 And he answered and said unto them, Have ye not read, that he which made them at the beginning made them male and female, 5 And said, For this cause shall a man leave father and mother, and shall cleave to his wife: and they twain shall be one flesh? 6 Wherefore they are no more twain, but one flesh. What therefore God hath joined together, lot not man put asunder. 7 They say unto him, Why did Moses then command to give a writing of divorcement, and to put her away? 8 He saith unto them, Moses because of the hardness of your hearts suffered you to put away your wives: but from the beginning it was not so. 9 And I say unto you, Whosoever shall put away his wife, except it be for fornication, and shall marry ano- ther, committeth adultery: and whoso marrieth her which is put away doth commit adultery. 10 His disciples say unto him, If the case of the man be so with his wife, it is not good to marry. 11 But he said unto them, All men cannot receive this saying, save they to whom it is given. 12 For there are some eunuchs, which were so born from their mother's womb: and there are some eunuchs, which were made eunuchs of men: and there be eunuchs, which have made themselves eunuchs for the kingdom of heaven's sake. He that is able to receive it, let him receive it.

MARK X. 2 And the Pharisees came to him, and asked him, Is it lawful for a man to put away his wife? tempting him. 3 And he answered and said unto them, What did Moses command you? 4 And they said, Moses suffered to Write a bill of divorcement, and to put her away. 5 And Jesus answered and said unto them, For the hardness of your heart he wrote you this precept. 6 But from the beginning of the cre- ation God made them male and female. 7 For this cause shall a man leave his father and mother, and cleave to his wife; 8 And they twain shall be one flesh: so then they are no more twain, but one flesh. 9 What therefore God hath joined together, let not man put asunder. 10 And in the house his disciples asked him again of the same natter. 11 And he saith unto them, Whoso- ever shall put away his wife, and marry another, committeth adultery against her. 12 And if a woman shall put away her husband, and be married to another, she committeth adultery.

എന്നാൽ ഈ ഒടുക്കത്തെ യാത്രയിലും പറീശരാൽ ഉണ്ടായ പരീക്ഷകൾ
ഒടുങ്ങീട്ടില്ല. പക്ഷേ ഇടപ്രഭുവായ ഹെരോദാവിന്റെ പാപത്തെ ഉദ്ദേശിച്ചു
§൫൯) വിവാഹ സംഗതിയെ ചൊല്ലി ചോദ്യങ്ങൾ ഉണ്ടായി. ഒരുമിച്ചു ൨കെ
ട്ടുന്ന മൎയ്യാദ അന്ന് അധികം നടപ്പായിട്ടുള്ളതല്ല, ഒരുത്തിയെ ഉപേക്ഷിച്ചു മ
റ്റവളെ വേൾക്ക തന്നെ നല്ല ന്യായമായി തോന്നി. ഇങ്ങിനെ ഉപേക്ഷിച്ചു
പോരുമ്പോൾ൫മോ. ൨൪, ൧ലേ ഒരു വചനത്തെ ചൊല്ലി വിദ്വാന്മാരിൽ കഠിന
വാദം ജനിച്ചു. “ലജ്ജാകാൎയ്യം” എന്നുള്ളതു വ്യഭിചാരഭാവത്തിന്നടുത്തതത്രെ എ
ന്നു ശമ്മായി റബ്ബി തൎക്കിച്ചു. ഹില്ലേൽ റബ്ബിയോ ഭൎത്താവിന്നു അനിഷ്ടമായ
ത് എന്തെങ്കിലും ഉപേക്ഷാകാരണമായി കൊള്ളാം എന്നും, അക്കീബ റബ്ബി മ
റ്റൊരുത്തിയിൽ അധികം രസം തോന്നുന്നതു മുമ്പേത്തവളെ തള്ളുവാൻ മതി
എന്നും നിശ്ചയിച്ചു. ഏതുകാരണം ചൊല്ലിയും (മത്ത.) ഉപേക്ഷിക്കാമോ എ
ന്നു പറീശർ ചോദിക്കയാൽ കൎത്താവെ വലച്ചു വെപ്പാൻ ഭാവിച്ചാറെ വിവാ
ഹത്തിന്റെ തത്വം അറിയിപ്പാൻ സംഗതി വന്നു.

ആദിയിൽ മനുഷ്യരെ പടച്ചന്നേ ദൈവം ആണും പെണ്ണുമായി സൃഷ്ടി
ച്ചതിനാൽ (൧ മോ. ൧, ൨൭) ദൈവം സ്ത്രീയെ പുരുഷനായും സ്ത്രീക്കും പുരുഷ
നേയും നിശ്ചയിച്ചു എന്നു വിളങ്ങുന്നു. പിന്നെ (൧ മോ. ൨, ൨൪) ദൈവം [ 274 ] ആദാമിന്റെവായാൽ അരുളിച്ചെയ്യുന്നിതു:അമ്മയഛ്ശന്മാരോടുള്ള ചേൎച്ചയേക്കാ
ളും വിവാഹസംബന്ധത്തിന്നത്രെ വൈഭവം ഏറിയതു. അതു ബഹുഭാൎയ്യതയാ
യിട്ടല്ല, ഇരുവൎക്ക് മാത്രമേ ഒരു ജഡമായ്ചമവാൻ ദിവ്യകല്പന ഉള്ളു. ഇപ്രകാ
രം ദൈവം പിണച്ചത് മനുഷ്യൻ വേർപിരിക്കരുത്; എന്നിങ്ങിനെ വിവാഹ
ത്തിൻറ മൂലവാക്യം (മത്ത. മാൎക്ക.).

അതിന്നു പറീശർ കൌശലം വിചാരിച്ചു, ഉപേക്ഷണ ചീട്ടിന്റെ സം
ഗതി മോശയിൽ കല്പിച്ചു കിടക്കുന്നുവല്ലോ, അത് എങ്ങിനെ എന്നു ചോദി
ച്ചാറെ അതു കല്പന അല്ല, മോശയുടെ മുമ്പിൽ ഹൃദയകാഠിന്യത്താൽ ഉണ്ടായ
മൎയ്യാദകൾ പലതും ഉണ്ടു (൧ മോ. ൪, ൧൯; ൬, ൨); അതിൽ ചിലതു മോശ ഒരു
വിധമായി അനുവദിച്ചു സത്യം (൫മോ. ൨൪) എങ്കിലും മേൽ വിവരിച്ച ദിവ്യാവ
സ്ഥയേയും കൂടെ അവൻ എഴുതി ചൊല്ലുന്നുവല്ലോ. ആകയാൽ ഇതത്രെ പ്ര
മാണം (മത്ത. മാൎക്ക.).

ദേവരാജ്യത്തിലേ വ്യവസ്ഥയോ, വ്യഭിചാരം നിമിത്തം അല്ലാതെ ആ
രെങ്കിലും ഭാൎയ്യയെ ഉപേക്ഷിച്ചാലും മറ്റൊരുത്തിയെ കെട്ടിയാലും വ്യഭിചാരം
ചെയ്കയും ചെയ്യിക്കയും ഉണ്ടു. അപ്രകാരം ഉപേക്ഷിച്ചവളെ കെട്ടുന്നവനും
വ്യഭിചാരി ആയ്തീൎന്നു (മത്താ. മാൎക്ക.). ഭൎത്താവെ വിട്ടു അന്യനെ കെട്ടുന്നവളും
വ്യഭിചാരം ചെയ്യുന്നു (മാൎക്ക.). ആകയാൽ ഉപേക്ഷിക്കുന്നതിനാൽ മാത്രമല്ല
ഉപേക്ഷിച്ചതിന്റെ ശേഷം കെട്ടുന്നതിനാൽ തന്നെ വിശേഷദോഷം സംഭ
വിക്കുന്നു. എന്നതിൽ പിന്നെ വീട്ടിൽ എത്തിയപ്പോൾ ശിഷ്യന്മാർ അതിന്നി
മിത്തം ചോദിച്ചു, വിവാഹന്യായം ഇങ്ങിനെ ആയാൽ കെട്ടാതെ ഇരിക്ക നല്ലൂ
എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ യേശു ഉരെച്ചിതു: ദേവവരത്താൽ ആല്ലാതെ വിവാ
ഹന്യായത്തെ ഗ്രഹിക്കുമാറില്ല. വിവാഹം ഇല്ലാതെ കഴിപ്പാൻ മൂന്നു വഴി ഉ
ണ്ടു. ചിലരുടെ ജനനകാലത്തും ദേഹിദേഹങ്ങളുടെ അവസ്ഥാവിശേഷത്താൽ
മുടക്കം വരുന്നു. മറ്റേ ചിലൎക്ക് കെട്ടുവാൻ സംഗതി വരാത്തതു മാനുഷനി
ഷേധത്താൽ തന്നെ. പിന്നെയും ചിലർ ദേവരാജ്യം നിമിത്തം വിവാഹം ഇ
ല്ലാതെ ഇരിക്കുന്നു (ഭാൎയ്യ ഉള്ളവർ എങ്കിലും രാജ്യത്തിന്റെ യുദ്ധയാത്രാകഷ്ട
ങ്ങൾ നിമിത്തം ഇല്ലാത്തവരായി നടക്കുന്നവർ ൟ മൂന്നാം പക്ഷത്തിൽ കൂടും
൧കൊ. ൭, ൨൯). ആകയാൽ ദൈവരാജ്യത്തിലുള്ളവൎക്ക് വിവാഹം ശുദ്ധമാകേ
ണ്ടതിന്നു ഒരു പ്രകാരത്തിലു ള്ള സന്യാസവും ഷണ്ഡത്വവും ആവശ്യം ത
ന്നെ (മത്ത.).

§ 132.

JESUS BLESSES LITTLE CHILDREN.

ശിശുക്കളെ അനുഗ്രഹിച്ചതു.

MATT. XIX. 13 Then were there brought unto him little children, that he should put this hands on them, and pray: and the disciples rebuked them.

MARK X. 13 And they brought young children to him, that he should touch them; and his disciples rebuked those that brought them. 14 But when Jesus saw it, he was much displeased, and said unto them, Suffer the little children to come unto me,

LUKE XVIII. 15 And they brought unto him also infants, that he would touch them: but when his disciples saw it, they re- buked them. 16 But Jesus called them unto him, and said, Suffer

[ 275 ]

Matt. XIX. 14 But Jesus said, Suffer little children, and forbid them not, to come unto me: for of such is the kingdom of heaven. 15 And he laid his hands on them, and departed thence.

Mark X. and forbid them not: for of such is the kingdom of God. 15 Verily I say unto you, Whosoever shall not receive the kingdom of God as a little child, he shall not enter therein. 16 And he took them up in his arms, put his hands upon them, and blessed them.

Luke XVIII. little children to come unto me, and forbid them not: for of such is the kingdom of God. 17 Verily I say unto you, Whosoever shall not receive the kingdom of God as a little child shall in no wise enter therein.

അക്കാലം (മത്ത.) ചിലർ ചെറു കുട്ടികളെ കൊണ്ടു വന്നു, കൎത്താവ്
ദേശത്തെ വിടുമ്മുമ്പേ അവരെ തൊട്ടും കൈ വെച്ചും പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ അപേ
ക്ഷിച്ചു. ഇതിനാൽ ഗംഭീരസംഭാഷണത്തിന്നു കുറവ് വരും എന്നു പേടി
ച്ചോ, ശിശുക്കൾക്ക് അനുഗ്രഹം ആവശ്യം അല്ല എന്നു വെച്ചോ യേശുവി
ന്റെ ശിഷ്യന്മാർ മനസ്സിൽ വിചാരിച്ചു ആയതിനെ വിലക്കി ഭയപ്പെടുത്തു
വാൻ തുടങ്ങി. കൎത്താവോ എന്റെ അടുക്കൽ വരുവാൻ ശിശുക്കളെ വിരോധി
ക്കാതെ വിടുവിൻ, ഇപ്രകാരമുള്ളവൎക്കല്ലോ സ്വൎഗ്ഗരാജ്യം ആകുന്നു; ദേവരാജ്യ
ത്തെ കുട്ടിയെ പോലെ ഏറ്റു കൊള്ളാത്തവൻ അതിൽ കടക്കയില്ല സത്യം
(മാൎക്ക. ലൂക്ക.) എന്നു ചൊല്ലി അവരെ അണച്ചുകൊണ്ടു കൈകൾ അൎപ്പി
ച്ചു ആശീൎവ്വദിക്കയും ചെയ്തു (മാൎക്ക).

§ 133.

THE RICH YOUNG MAN. PETER'S QUESTION. THE LABOURERS

IN THE VINEYARD.

ധനവാനായ യുവാവോടുളള സംഭാഷണാദികൾ.

a) The rich young man. Peter's question as to reward.

ധനവാനായ യുവാവോടുള്ള സംഭാഷണവും പേത്രന്റെ ചോദ്യവും.

MATT. XIX. 16 And, behold, one came and said unto him, Good Master, what good thing shall I do, that I may have eternal life? 17 And he said unto him, Why callest thou me good ? there is none good but one, that is, God: but if thou wilt enter into life, keep the commandments. 18 He saith unto him, Which? Jesus said, Thou shalt do no mur- der, Thou shalt not commit adul- tery, Thou shalt not steal, Thou shalt not bear false witness, 19 Honour thy father and thy mother: and, Thou shalt love thy neighbour as thyself. 20 The young man saith unto him, All these things have I kept from my youth up: what lack I yet? 21 Jesus said unto him, If thou wilt be perfect, go and sell that thou hast, and give to the poor, and thou shalt have treasure in heaven: and come and follow me. 22 But when the young man heard

MARK X. 17 And when he was gone forth into the way, there came one run- ning, and kneeled to him, and asked him, Good Master, what shall I do that I may inherit eternal life? 18 And Jesus said unto him, Why callest thou me good? there is none good but one, that is, God. 19 Thou knowest the command- ments, Do not commit adultery, Do not kill, Do not steal, Do not bear false witness, Defraud not, Honour thy father and mother. 20 And he answered and said unto him, Master, all these have I ob- served from my youth. 21 Then Jesus beholding him loved him, and said unto him, One thing thou lackest: go thy way, sell what- soever thou hast, and give to the poor, and thou shalt have treasure in heaven: and come, take up the cross, and follow me. 22 And he was sad at that saying, and went away grieved : for he had great possessions. 23 And Jesus looked round about,

LUKE XVIII. 18 And a certain ruler asked him, saying, Good Master, what shall I do to inherit eternal life? 19 And Jesus said unto him, Why callest thou me good? none is good, save one, that is, God. 20 Thou knowest the commandments, Do not commit adultery, Do not kill, Do not steal, Do not bear false witness, Honour thy father and thy mother. 21 And he said, All these have I kept from my youth up. 22 Now when Jesus heard these things, he said unto him, Yet lack- est thou one thing: sell all that thou hast, and distribute unto the poor, and thou shalt have treasure in heaven: and come, follow me.

[ 276 ]

Matt, XIX. that saying, he went away sorrow- ful: for he had great possessions. 23 Then said Jesus unto his dis- ciples, Verily I say unto you, That a rich man shall hardly enter into the kingdom of heaven. 24. And again I say unto you, It is easier for a camel to go through the eye of a needle, than for a rich man to enter into the kingdom of God. 25 When his disciples heard it, they were exceedingly amazed, say- ing, Who then can be saved? 26 But Jesus beheld them, and said unto them, With men this is impossible; but with God all things are possible. 27 Then answered Peter and said unto him, Behold, we have for- saken all, and followed thee; what shall we have therefore? 28 And Jesus said unto them, Verily I say unto you, That ye which have followed me, in the regenera- tion when the Son of man shall sit in the throne of his glory, ye also shall sit upon twelve thrones, judg- ing the last twelve tribes of Israel. 29 And every one that hath for- saken houses, or brethren, or sisters, or father, or mother, or wife, or chil- dren, or lands, for my name's sake, shall receive an hundredfold, and shall inherit everlasting life. 30 But many that are first shall be last; and the last shall be first.

Mark X. and saith unto his disciples, How hardly shall they that have riches enter into the kingdom of God! 24 And the disciples were asto- nished at his words. But Jesus answereth again, and saith unto them, Children, how hard is it for them that trust in riches to enter into the kingdom of God! 25 It is easier for a camel to go through the eye of a needle, than for a rich man to enter into the kingdom of God. 26 And they were astonished out of measure, saying among them- selves, Who then can be saved? 27 And Jesus looking upon them saith, With men it is impossible, but not with God: for with God all things are possible. 28 Then Peter began to say unto him, Lo, we have left all, and have followed thee. 29 And Jesus answered and said, Verily I say unto you, There is no man that hath left house, or breth- ren, or sisters, or father, or mother, or wife, or children, or lands, for my sake, and the gospel's, 30 But he shall receive an hundred- fold now in this time, houses, and brethren, and sisters, and mothers, and children, and lands, with perse- cutions; and in the world to come eternal life. 31 But many that are first shall be last; and the last first.

Luke XVIII. 23 And when he heard this, he was very sorrow- ful: for he was very rich. 24 And when Jesus saw that he was very sorrowful, he said, How hardly shall they that have riches enter into the kingdom of God? 25 For it is easier for a camel to go through a needle's eye, than for a rich man to enter into the kingdom of God. 26 And they that heard it said, Who then can be saved? 27 And he said, The things which are im- possible with men are possible with God. 28 Then Peter said, Lo, we have left all, and followed thee. 29 And he said unto them, Verily I say unto you, There is no man that hath left house, or parents, or brethren, or wife, or children, for the kingdom of God's sake, 30 Who shall not re- ceive manifold more in this present time, and in the world to come life everlasting.

b) Parable of the labourers in the vineyard. പറമ്പിലെ കൂലിക്കാരുടെ ഉപമ.

Matt. XX 1–16. Text vide § 41.

പിന്നെ യാത്ര ആയപ്പോൾ (മത്ത. മാൎക്ക.) വയസ്സ്കുറഞ്ഞ ഒരു പള്ളി
പ്രമാണി അനുരാഗം ഭാവിച്ചു വഴിയിൽ നേരിട്ട മുട്ടുകത്തി, നല്ല ഗുരുവാ
യുള്ളോവേ, ഞാൻ നിത്യജീവനെ സമ്പാദിപ്പാൻ എന്തു നന്മ ചെയ്യേണ്ടു എ
ന്നു ചോദിച്ചാറെ കൎത്താവ് എന്നെ നല്ലവൻ എന്നു വിളിപ്പാൻ കാരണം
എന്തു നന്മയെ ചൊല്ലി ചോദിക്കുന്നതും എന്തു (മത്ത.), നന്മയും നല്ലവനും ഒ
രുവനത്രെ ദൈവം തന്നെ എന്നു പറകയാൽ തന്റെ നല്ല ഗുണം എല്ലാം
പിതാവോടുള്ള ഐക്യത്തിൽ ആകുന്ന പ്രകാരം സൂചിപ്പിച്ചു. പിന്നെ ജീവ
പ്രാപ്തി വേണം എങ്കിൽ കല്പനകളെ അനുസരിക്കേണം (മത്ത.) എന്നു പറ
ഞ്ഞു. ഏവ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ കൊല്ലരുത് വ്യഭിചാരമരുത് മോഷ്ട്രിക്കരുത്
കള്ളസ്സാക്ഷി അരുത് എന്നിവയും മാതാപിതാക്കന്മാരെ ബഹുമാനിക്ക നിന്നെ
പോലെ കൂട്ടുകാരനെ സ്നേഹിക്ക (മത്ത.) എന്നും പറഞ്ഞു. ആയത് എല്ലാം
ഞാൻ എന്റെ ബാല്യമ്മുതൽ പ്രമാണിച്ചു വരുന്നു, ഇനി എന്തു കുറവുണ്ടു
എന്നു കേട്ടാറെ യേശു അവന്റെ ആന്ധ്യം നിമിത്തം മനസ്സലിഞ്ഞും കുറവു
ള്ളപ്രകാരം ബോധിക്കകൊണ്ടു സ്നേഹിച്ചും (മാൎക്ക.) നോക്കി കല്പിച്ചിതു:
ഒന്നു കൂടെ ചെയ്വാനുണ്ടു (ലൂക്ക.), തികഞ്ഞവനാവാൻ ഇഛ്ശിച്ചാൽ ഉള്ളത് [ 277 ] എല്ലാം വിറ്റു ദരിദ്രൎക്ക് കൊടുക്ക, എന്നാൽ സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിക്ഷേപം ലഭിക്കും; പി
ന്നെ ക്രൂശ്എടുത്തു (മാൎക്ക.) എന്റെ പിന്നാലെ വരിക. എന്നതുകൊണ്ടു തന്നെ
ത്താൻ അറിഞ്ഞു മനസ്സ് തിരിവാൻ വഴികാട്ടിയതിന്റെ ഫലം എന്തെന്നാൽ,
ബാല്യക്കാരൻ ധനസമൃദ്ധിയാൽ ഒന്നാം കല്പനെക്കും കൂടെ ഭേദം വന്നു എന്നു
ഊഹിച്ചു തുടങ്ങി വിഷാദിച്ചു വിട്ടു പോകയും ചെയ്തു.

അതുകൊണ്ടു ശിഷ്യർ തങ്ങളെ തന്നെ പരീക്ഷിപ്പാൻ നല്ല പാങ്ങ് എ
ന്നു കൎത്താവ് അറിഞ്ഞു അവരെ ചുററും നോക്കി, സമ്പത്തുള്ളവർ ദേവ
രാജ്യത്തിൽ കടപ്പാൻ എത്ര വൈഷമ്യം എന്നും, അവർ കേട്ടതിശയിച്ചപ്പോൾ
സമ്പത്തിൽ ആശ്രയിക്കുന്നവൎക്ക് (മാൎക്ക.) എത്ര വൈഷമ്യം എന്നും പറഞ്ഞു,
സമ്പത്തുള്ളതിനാൽ അതിൽ ആശ്രയിച്ചു പോവാനും മനസ്സു ചെല്ലും എന്നു
സൂചിപ്പിച്ചു. ദേവരാജ്യത്തിന്റെ വാതിൽ സുചിക്കുഴപോലെ ഉള്ളതു. ധന
വാന്മാർ സമ്പത്തും നിത്യവിചാരവും ആകുന്ന വഞ്ചുമടു ഭരിക്കുകയാൽ ഒട്ടകം
പോലെ ആകുന്നു; പിന്നെ അകമ്പൂകുവാൻ പരാധീനം ഉണ്ടല്ലോ. എന്നതു
കേട്ടു ശിഷ്യർ തങ്ങളിലും ഒട്ടകഭാവം നിനെച്ചു അധികം ഭ്രമിച്ചു, ഇനി രക്ഷ
പ്പെടുവാൻ ആൎക്കു കഴിയും എന്നു തങ്ങളിൽ പറഞ്ഞു. യേശുവും അവരെ നോ
ക്കി, അതു മനുഷ്യരാൽ അസാദ്ധ്യം ദൈവത്താൽ അസാദ്ധ്യം അല്ല, ഒട്ടകം
പോലെ ഉള്ളവരെ ക്രൂശിന്റെ അഭ്യാസത്താൽ ചരടുപ്രമാണമാക്കുവാനും
ദൈവത്തിന്നു കഴിയും എന്നു ചൊല്ലി ആശ്വസിപ്പിച്ചു.

ഇതു തങ്ങൾ്ക്കും പറ്റുന്ന ഉപമ എന്നു ശീമോൻ ഗ്രഹിച്ചു, എങ്ങിനെ ആ
യാലും ഞങ്ങൾ സകലവും വിട്ടു നിന്നെ അനുഗമിച്ചുവല്ലോ എന്നാൽ എ
ന്തു കിട്ടും (മത്ത.) എന്നു ചൊല്ലിയതിന്നു ലോകത്തിന്റെ പുനൎജ്ജനനത്തിൽ
മനുഷ്യപുത്രൻ സിംഹാസനത്തിന്മേൽ ഇരിക്കുന്ന സമയം നിങ്ങളും ദേവ
ജാതിയുടെ ൧൨ ഗോത്രങ്ങൾ്ക്കും നായകന്മാരായി വാഴും (മത്ത.; ലൂക്ക, ൨൨, ൨൮ƒƒ;
അറി. ൨൧, ൧൨). എന്നുള്ള ഉത്തരം അല്ലാതെ ഈ ലോകത്തിൽ യേശുനാമം
നിമിത്തം വല്ലതും ഉപേക്ഷിച്ചാൽ അതു തന്നെ ഇഹത്തിൽ ഉപദ്രവങ്ങളോടു
കൂടെ നൂറിരട്ടിച്ചു കിട്ടും, പരത്തിൽ നിത്യജീവൻ ഉണ്ടാകയും ചെയ്യും എന്ന് എ
ല്ലാ ശിഷ്യന്മാൎക്കും പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അതിൽ ഒരു വിശേഷം ഉണ്ടു: അഛ്ശനു
പകരം അഛ്ശന്മാർ കിട്ടും എന്നല്ല (മത്ത. ൨൩, ൯), ഭാൎയ്യക്ക് പകരം ഭാൎയ്യമാർ
കിട്ടും എന്നും അല്ല പറഞ്ഞത്; വീട്ടിന്നു പകരം വീടുകളും, അമ്മമാർ സഹോദരർ
പലരും, നൂറോളം ആത്മപുത്രരും, ദേവവേല നടക്കുന്ന നിലങ്ങളും മറ്റും ലഭി
ക്കും. “സകലവും നിങ്ങൾ്ക്കുള്ളതല്ലോ” (൧കൊ. ൩, ൨൨) എന്ന വചനപ്രകാ
രം തന്നെ (മാൎക്ക).

എങ്കിലും മുമ്പർ പലരും വിശ്വാസവഴിയെ വിട്ടു കൂലിയെ എണ്ണി വിഷാ
ദിച്ച് അസൂയപ്പെട്ടു പിമ്പരായും, പിമ്പർ കരുണയിൽ മുറ്റും ആശ്രയിച്ചു
മുമ്പരായും തീരുന്ന പ്രകാരത്തെ പറമ്പിലേ പണിക്കാരുടെ കൂലിവിവരത്താൽ
(ഭാ. ൯൨) കാട്ടിയതു (മത്ത). [ 278 ] § 134.

CHRIST'S WILLINGNESS TO SUFFER CONTRASTED WITH THE
DISCIPLES' LOFTY ASPIRATIONS.

കഷ്ടാനുഭവത്തിന്നായി മുതിൎന്ന കൎത്താവിന്നും
മഹത്വ കാംക്ഷികളായ ശിഷ്യൎക്കും ഉളള ഭേദാഭേദം.

a) Christ's third foretelling of hits sufferings.

യേശു മുന്നാമതും സ്വകഷ്ടമരണാദികളെ അറിയിച്ചതു.

MATT. XX. 17 And Jesus going up to Jerusalem took the twelve disciples apart in the way, and said unto them, 18 Behold, we go up to Jerusalem; and the Son of man shall be betrayed unto the chief priests and unto the scribes, and they shall condemn him to death, 19 And shall deliver him to the Gentiles to mock, and to scourge, and to crucify him: and the third day he shall rise again.

MARK X. 32 And they were in the way going up to Jerusalem; and Jesus went before them: and they were amazed; and as they followed, they were afraid. And he took again the twelve, and began to tell them what things should happen unto him, 33 Saying, Behold, we go up to Jerusalem; and the Son of man shall be delivered unto the chief priests, and unto the scribes; and they shall condemn him to death, and shall deliver him to the Gentiles: 34 And they shall mock him, and shall scourge him, and shall spit upon him, and shall kill him: and the third day he shall rise again.

LUKE XVIII. 31 Then he took unto him the twelve, and said unto them, Be- hold, we go up to Jerusalem, and all things that are written by the prophets concerning the Son of man shall be accomplished. 32 For he shall be delivered unto the Gentiles, and shall be mocked, and spitefully entreated, and spitted on: 33 And they shall scourge him, and put him to death: and the third day he shall rise again. 34 And they understood none of these things: and this saying was hid from them, neither knew they the things which were spoken.

b) The ambitious request of the sons of Zebedee. ജബദിമക്കളുടെ അഭിമാനിത്വം.

MATT. XX. 20 Then came to him the mother of Zebedee's children with her sons, worshipping him, and desiring a certain thing of him. 21 And he said unto her, What wilt thou? She saith unto him, Grant that these my two sons may sit, the one on thy right hand, and the other on the left, in thy kingdom. 22 But Jesus answered and said, Ye know not what ye ask. Are ye able to drink of the cup that I shall drink of, and to be baptized with the baptism that I am baptized with? They say unto him, We are able. 23 And he saith unto them, Ye shall drink indeed of my cup, and be baptized with the baptism that I am baptized with: but to sit on my right hand, and on my left, is not mine to give, but it shall be given to them for whom it is prepared of my Father. 24 And when the ten heard it, they were moved with indignation against the two brethren. 25 But Jesus called them unto him, and said, Ye know that the princes of the Gentiles exercise dominion over them, and they that are great exercise authority upon them. 26 But it shall not be so among you: but whosoever will be great among you, let him be your minister; 27 And whosoever will be chief among you, let him be your servant: 28 Even as the Son of man came not to be ministered unto, but to minister, and to give his life a ransom for many.

MARK A. 35 And James and John, the sons of Zebedee, come unto him, saying, Master, we would that thou should- est do for us whatsoever we shall desire. 36 And he said unto them, What would ye that I should do for you? 37 They said unto him, Grant unto us that we may sit, one on thy right hand, and the other on thy left hand, in thy glory. 38 But Jesus said unto them, Ye know not what ye ask: can ye drink of the cup that I drink of? and be baptized with the baptism that I am bap- tized with? 39 And they said unto him, We can. And Jesus said unto them, Ye shall indeed drink of the cup that I drink of; and with the baptism that I am baptized withal shall ye be baptized: 40 But to sit on my right hand and on my left hand is not mine to give; but it shall be given to them for whom it is prepared. 41 And when the ten heard it, they began to be much displeased with James and John. 42 But Jesus called them to him, and saith unto them, Ye know that they which are accounted to rule over the Gentiles exercise lordship over them and their great ones exercise authority upon them. 43 But so shall it not be among you: but whoso- ever will be great among you, shall be your minister: 44 And whosoever of you will be the chiefest, shall be servant of all. 45 For even the Son of man came not to be ministered unto, but to minister, and to give his life a ransom for many.

[ 279 ] യേശു ഗലീലയിൽനിന്നു പോകുന്ന യാത്രക്കാരോട് ഒന്നിച്ചു യരുശലേ
മിന്റെ നേരെ ചെല്ലുന്ന സമയം അവൻ കാൎയ്യനിവൃത്തി വരും എന്നറിഞ്ഞു
മുമ്പിൽ കാണ നടന്നു (മാൎക്ക), ശിഷ്യരും ഗുരുവിൻ മുഖവികാരത്തിൽ നിഴലി
ച്ച മരണമുതിൎച്ചയെ കണ്ടിട്ടോ സ്തംഭിച്ചും ഭയപ്പെട്ടും കൊണ്ടു പിഞ്ചെന്നു (മാ
ൎക്ക). അന്നു യേശു അവരോടു അറിയിച്ചതു: ഇപ്പോൾ യരുശലേമിലേക്ക്
ചെല്ലുന്നുവല്ലോ; മനുഷ്യപുത്രനെ കുറിച്ചു എഴുതിക്കിടക്കുന്നതു എല്ലാം നിവൃ
ത്തിക്കപ്പെടും (ലൂക്ക.). അവനെ ദ്രോഹിച്ചു മഹാചാൎയ്യരിൽ ഏല്പിക്കും (മത്ത.),
ആയവർ മരണശിക്ഷ വിധിച്ചു പുറജാതികളിൽ സമൎപ്പിക്കും, ഇവർ നിന്ദി
ച്ചും പരിഹസിച്ചും തുപ്പിക്കൊണ്ടും അടിച്ചശേഷം ക്രൂശിൽ തറെക്കും, മൂന്നാം
നാൾ അവൻ ഏഴുനീല്ക്കയും ചെയ്യും. എന്നതു കേട്ടു ശിഷ്യന്മാർ സാരം വി
ചാരിക്കാതെയും ബോധിക്കാതെയും ഇരുന്നു (ലൂക്ക; അതും ൯,൪൫ എന്ന
പോലെ, §൧൦൨.).

എങ്കിലും കഷ്ടമരണങ്ങളെ ഏല്പാൻ ഒരുങ്ങീട്ടുള്ള കൎത്തൃമനസ്സിനോടു എത്ര
യോ വിപരീതമായൊരു സ്വഭാവം അഭിമാനികളായ ശിഷ്യരിൽ അപ്പോൾ
തന്നെ വിളങ്ങിയതിവ്വണ്ണം: മക്കളുടെ അഭിപ്രായത്തെ അനുസരിച്ചു (മാൎക്ക.)
ശലൊമ മുൽപുക്കു കുമ്പിട്ടു സ്വരാജാവോട് ഒരു വരത്തെ വരിപ്പാൻ തുനിഞ്ഞു
(മത്ത.). അത് എന്തെന്നാൽ, മക്കൾ ഇരുവരും മശീഹയുടെ വലതും ഇടത്തും
ഇരുന്നു വാഴുവാൻ കല്പന ആകേണം എന്നത്രെ. ഇതു വേഗത്തിൽ ൨ കള്ള
ന്മാൎക്ക് വരേണ്ടുന്ന സ്ഥാനം എന്നു യേശു അറിഞ്ഞു പറഞ്ഞിതു: നിങ്ങൾ
യാചിക്കുന്നതു ഇന്നത് എന്നു ബോധിക്കാത്തവർ അത്രെ; ഞാൻ കുടിക്കേ
ണ്ടുന്നതു കുടിപ്പാനും ഞാൻ മുഴുകേണ്ടതിൽ മുഴുകുവാനും നിങ്ങൾ്ക്ക് കഴിയുമോ
(യിറ. ൪൯, ൧൨; ലൂക്ക. ൧൨, ൫൦)? എന്നതു കേട്ടാറെ അവർ “കഴിയും” എ
ന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ കൎത്താവ് അപ്രകാരം തന്റെ കഷ്ടങ്ങളിൽ ചേരുവാൻ
മേലാൽ സംഗതി വരും എന്നും, രാജ്യത്തിലേ സ്ഥാനമാനങ്ങൾ പിതാവ് വി
ധിക്കും പോലെ അത്രെ ആവു, ആയതിനെ താൻ കല്പിപ്പാൻ ആൾ അല്ല
എന്നും അറിയിച്ചു.

അതിനാൽ ശേഷം ശിഷ്യന്മാരിൽ നീരസവും അഭിമാനഭാവവും പി
ന്നേയും (മാൎക്ക. ൯, ൩൩ ƒƒ) പൊങ്ങി കണ്ടാറെ യേശു അവരെ വിളിച്ചു പറ
ഞ്ഞു: ജാതികളിൽ വാണു കാണുന്നവർ (മാൎക്ക.) പ്രജകളെ അടക്കിവെക്കുന്നു
എന്നും, മഹത്തുകൾ അധികരിച്ചുയരുന്നു എന്നും നിങ്ങൾ അറിയുന്നു. നിങ്ങ
ളിൽ അപ്രകാരം അരുത്! മഹാൻ ആകെണം എങ്കിൽ ഭൃത്യനും മുഖ്യസ്ഥാന
ത്തിന്നായി എല്ലാവരുടെ ദാസനും ആയ്തീരുക. മനുഷ്യപുത്രൻ, ശുശൂഷ
ചെയ്യിപ്പാനല്ല താൻ ശുശ്രൂഷിപ്പാൻ വന്നതാകകൊണ്ടു സഭയിൽ രാജത്വ
മല്ല ഭൃത്യഭാവം തന്നെ മഹത്വം ഏറിയതു. അത്രയുമല്ല അവൻ അനേകൎക്ക്
വേണ്ടി സ്വജീവനെ മോചനവില ആക്കുകകൊണ്ടു സഭ മനുഷ്യരെ സേ
വിക്കാതവണ്ണം വീണ്ടെടുത്തവന്റെ സ്വാതന്ത്രത്തിൽ അത്രെ ഇരിക്കേണ്ടതു
(മത്ത, മാൎക്ക.). [ 280 ] § 135.

JESUS AND ZACCHÆUS. THE PARABLE OF THE POUNDS.

ചുങ്കക്കാരനായ ജക്കായിയും പത്തു മ്നാക്കളുടെ ഉപമയും.

LUKE XIX.

1 And Jesus entered and passed through Jericho. 2 And, behold, there was a man named Zacchæus, which was the chief among the publicans, and he was rich. 3 And he sought to see Jesus who he was; and could not for the press, because he was little of stature. 4 And he ran before, and climbed up into a syco- more tree to see him: for he was to pass that way. 5 And when Jesus came to the place, he looked up, and saw him, and said unto him, Zacchæus, make haste, and come down; for to day I must abide at thy house. 6 And he made haste, and came down, and received him joyfully.

7 And when they saw it, they all murmured, saying, That he was gone to be guest with a man that is a sinner. 8 And Zacchæus stood, and said unto the Lord; Behold, Lord, the half of my goods I give to the poor; and if I have taken any thing from any man by false accusation, I restore him fourfold. 9 And Jesus said unto him, This day is salvation come to this house, forsomuch as he also is a son of Abraham. 10 For the Son of man is como to seek and to save that which was lost. . . . v. 11-27. vide § 42. . . . . 28 And when he had thus spoken, he went before, ascending up to Jerusalem.

ഗലീലയാത്രക്കാരും മറ്റും അധികം ചേരുകകൊണ്ടു യേശു തിങ്ങിയ പു
രുഷാരങ്ങളോടും കൂട യരിഹൊ സമീപത്തു വന്നു. ആ ചൂടുള്ള താഴ്വര ഈത്ത
പ്പനകൾ നിമിത്തം ചൊല്ക്കൊണ്ടത്. അഹരോന്യർ പലരും അവിടെ പാൎക്കും.
നികിതിക്കായിട്ടും നിത്യജനസഞ്ചാരം നിമിത്തവും ചുങ്കക്കാരും അധികം ഉണ്ടു.
അവരിൽ സമ്പന്നനായ ഒരു പ്രമാണി യേശുവെ കാണ്മാൻ ആഗ്രഹിച്ചു.
കുള്ളനാകകൊണ്ടു നടക്കാവിലുള്ള ഒർ അമാറത്തിമേൽ കരേറി നോക്കുന്ന സ
മയം യേശു വന്നു മേല്പെട്ടു നോക്കി, ജകായി, വേഗം ഇറങ്ങി വരിക, ഞാൻ
നിന്റെ വീട്ടിൽ ഇന്നു പാൎക്കേണ്ടതാകുന്നു എന്നു പറഞ്ഞു. അവനും ഇറങ്ങി
സന്തോഷത്തോടെ അതിഥിയെ കൈക്കൊണ്ടാറെ ഭ്രഷ്ടനായവനോടു കൂടെ
പാൎക്കുന്നതു ദോഷം എന്നു പലരും പിറുപിറുത്തു. അപ്പോൾ ജക്കായി നേ
ൎന്നത് ഇപ്രകാരം: ഞാൻ എന്റെ മുതലിൽ പാതി ദരിദ്രൎക്ക് കൊടുക്കുന്നുണ്ടു,
അതുവും പോരാ, വല്ലതും വൎഗ്ഗിച്ചിട്ടുണ്ടെങ്കിൽ ഇരട്ടിച്ചു തിരികെ കൊടുക്കാം എ
ന്ന് ഇങ്ങിനെ സകല കല്പനകൾ്ക്കും മേലായി (൩ മോ. ൬, ൫; ൭,
൨ മോ.൨൨, ൧−൯) മുതൽ മടക്കി കൊടുപ്പാൻ നിശ്ചയിച്ചതിനാൽ കൃപാസു
വിശേഷത്തിൽ ഉള്ള ആനന്ദം വിളങ്ങിയപ്പോൾ യേശു ആ നാളിലേ ധന
ഛേദംകൊണ്ടു സങ്കടം തോന്നാതെ ഈ ഭവനത്തിന്ന് ഇന്നു രക്ഷ വന്നു
എന്നു ചൊല്ലി, ജക്കായെ മുമ്പെ കാണാതെ പോയവൻ എങ്കിലും ഇപ്പോൾ
അബ്രഹാമിന്റെ ധനപുത്രൻ എന്നു അനുഗ്രഹിച്ചു. ജഡപ്രകാരം എല്ലാ
ആബ്രഹാമ്യരും കാണാതെ പോയവരാകയാൽ അവരെ അനേഷിച്ചു രക്ഷി
ക്കുന്നതു മനുഷ്യപുത്രന്റെ പണി അത്രെ എന്നു പറകയും ചെയ്തു.

അവിടെ പലരും യരുശലേമിന്നു സമീപമായിരുന്നതുകൊണ്ടു മശീഹരാ
ജത്വത്തിന്നായി കാത്തിരുന്നപ്പോൾ ൧ ൦ ഭൃത്യന്മാരുടെ ഉപമയെ (ഭാ. ൯൩)
പറഞ്ഞു, ൟ രാജ്യം അല്ല ദൂരത്ത് ഒരു രാജ്യം അടക്കുവാനുണ്ടു എന്നും, അതി
ന്റെ ഇടെക്കു ലോകരുടെ യുദ്ധാദികൾ അല്ല പതുക്കെ നടക്കുന്ന ഒരു വ്യാ
പാരമത്രെ തന്റെ ശിഷ്യന്മാൎക്ക് ഇവിടെ കൊള്ളുന്നത് എന്നും കാണിച്ചു. [ 281 ] § 136.

TWO BLIND MEN HEALED NEAR JERICHO.

യരിഹോവിലേ രണ്ടു കുരുടന്മാർ.

MATT. XX. 29 And as they de- parted from Jericho, a great multitude fol- lowed him. 30 And, behold, two blind men sitting by the way side, when they heard that Jesus passed by, cried out, saying, Have mercy on us, O Lord,thou Son of David. 31 And the multitude rebuked them, because they should hold their peace: but they cried the more, saying, Have mercy on us, O Lord, thou Son of David. 32 And Jesus stood still, and called them, and said, What will ye that I shall do unto you? 33 They say unto him, Lord, that our eyes may be opened. 34 So Jesus had com- passion on them, and touched their eyes: and immediately their eyes received sight, and they followed him.

MARK X. 46 And they came to Jericho: and as he went out of Jericho with his disciples and a great number of people, blind Bartimæus, the son of Timæus, sat by the highway side begging. 47 And when he heard that it was Jesus of Nazareth, he began to cry out, and say, Jesus, thou Son of David, have mercy on me. 48 And many charged him that he should hold his peace: but he cried the more a great deal, Thou Son of David, have mercy on me. 49 And Jesus stood still, and com- manded him to be called. And they call the blind man, saying unto him, Be of good comfort, rise; he calleth thee. 50 And he, casting away his gar- ment, rose, and came to Jesus. 51 And Jesus answered and said unto him, What wilt thou that I should do unto thee? The blind man said unto him, Lord, that I might receive my sight. 52 And Jesus said unto him, Go thy way; thy faith hath made thee whole. And immediately he receiv- ed his sight, and followed Jesus in the way.

LUKE XVIII. 35 And it came to pass, that as he was come nigh unto Jericho, a certain blind man sat by the way side begging: 36 And hearing the multitude pass by, he asked what it meant. 37 And they told him, that Jesus of Nazareth passeth by. 38 And he cried, saying, Jesus, thou Son of David, have mercy on me. 39 And they which went before rebuked him, that he should hold his peace: but he cried so muc h the more, Thou Son of David, have mercy on me. 40 And Jesus stood, and com- manded him to be brought unto him: and when he was come near, he asked him, 41 Saying, What wilt thou that I shall do unto thee? And he said, Lord, that I may receive my sight. 42 And Jesus said unto him, Re- ceive thy sight: thy faith hath sav- ed thee. 43 And immediately he received his sight, and followed him, glori- fying God: and all the people, when they saw it, gave praise unto God.

പട്ടണത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെടുമ്പോൾ തന്നെ തിമായ്പുത്രനായ ഒരു കു
രുടൻ (മാൎക്ക.) പുരുഷാരത്തോട് അവനെ ചോദിച്ചറിഞ്ഞ ഉടനെ “ദാവിദ്പുത്ര
നായ യേശുവേ, എന്നിൽ കനിവു തോന്നേണമേ” എന്നു യാചിച്ചപ്പോൾ
ജനങ്ങൾ താമസം സഹിയാതെ കുരുടനെ വിലക്കിയാറെ അവൻ അധികം
നിലവിളിച്ചു. യേശുവും നിന്നു അവനെ വരുത്തിയാറെ എഴുനീറ്റു വാ, അ
വൻ നിന്നെ വിളിക്കുന്നു എന്നു പലരും പറഞ്ഞു (മാൎക്ക.) അവനെ കൊണ്ടു
വന്നു. അവൻ പൊക്കണം വിട്ടുകളഞ്ഞു വന്നപ്പോൾ ഞാൻ നിണക്ക് എ
ന്തു ചെയ്യേണ്ടു എന്നു ചോദിച്ചാറെ കുരുടൻ “കാഴ്ച ലഭിക്കേണം” എന്നപേക്ഷി
ച്ചു, യേശുവും കനിഞ്ഞു (മത്ത.) “നീ കാൺ്ക! നിന്റെ വിശ്വാസം നിന്നെ
രക്ഷിച്ചു” എന്നു പറഞ്ഞു. ഉടനെ അവൻ കാഴ്ച പ്രാപിച്ചു ദൈവത്തെ സ്തുതി
ച്ചു അനുഗമിച്ചു, കാണികളായ പുരുഷാരവും യഹോവയെ വാഴ്ത്തുകയും ചെയ്തു.

ഇതു യരിഹോമിൽ പ്രവേശിക്കുമ്മുമ്പെ ഉണ്ടായത് എന്നു ലൂക്കാ പറ
യുന്നു, ശേഷം ആകുന്നു എന്നു മറ്റു ൨ സുവിശേഷങ്ങളിൽ കാണുന്നു; ൨ കുരു
ടന്മാർ ഉണ്ടായി എന്നു മത്തായും ചൊല്ലുന്നു. ഒരുവന്നു മുമ്പിൽ മറ്റവന്നു
പിമ്പിൽ എന്നിങ്ങിനെ രണ്ടാൾ്ക്കു കാഴ്ച വരുത്തിയപ്രകാരം തോന്നുന്നു. [ 282 ] CHAPTER IV.

The Passion-Week.

(April 30 A.D.)

നാലാം അദ്ധ്യായം.

കഷ്ടാനുഭവത്തിന്റെ ആഴ്ചവട്ടം.

(ക്രി. ൩൦. ഏപ്രിൽ മാസം).

§ 137.

JESUS AT BETHANY, ANOINTED BY MARY.

(Saturday, 1st April. ശനിയാഴ്ച, ഏപ്രിൽ ൧)

ബെഥന്യയിലെ അഭിഷേകം.

MATT. XXVI. 6 Now when Jesus was in Bethany, in the house of Simon the leper, 7. There came unto him a woman having an ala- baster box of very pre- cious ointment, and poured it on his head, as he sat at meat. 8 But When his di- sciples saw it, they had indignation, saying, To what purpose is this waste? 9 For this ointment might have been sold for much, and given to the poor. 10. When Jesus under- stood it, he said unto them, Why trouble ye the woman? for she hath wrought a good work upon me. 11 For ye have the poor always with you; but me ye have not always. 12 For in that she hath poured this ointment on my body, she did it for my burial. 13 Verily I say unto you, Wheresoever this gospel shall be preached in the whole world, there shall also this, that this woman hath done, be told for a memorial of her.

MARK XIV. 3 And being in Bethany in the house of Simon the leper, as he sat at meat, there came a woman having an alabaster box of ointment of spikenard very precious; and she brake the box, and poured it on his head. 4 And there were some that had indignation within themselves, and said, Why was this waste of the ointment made? 5 For it might have been sold for more than three hundred pence, and have been given to the poor. And they murmured against her. 6 And Jesus said, Let her alone; why trouble ye her? she hath wrought a good work on me. 7 For ye have the poor with you always, and when- soever ye will ye may do them good: but me ye have not always. 8. She hath done what she could: she is come afore- hand to anoint my body to the burying. 9 Verily I say unto you, Wheresoever this gospel shall be preached throughout the whole world, this also that she hath dome shall be spok- en of for a memorial of her.

JOHN XII. 1. Then Jesus six days before the passover came to Bethany, where Lazarus was which had been dead, whom he raised from the dead. 2 There they made him a supper; and Martha served: but Lazarus was one of them that sat at tho table with him. 3 Then took Mary a pound of oint- ment of spikenard, very costly, and anointed the feet of Jesus, and wiped his feet with her hair: and the house was filled with the odour of the oint- ment. 4. Then saith one of his disciples, Judas Iscariot, Simon’s son, which should betray him, 5. Why was not this ointment sold for three hundred pence, and given to the poor? 6. This he said, not that he cared for the poor; but because he was a thief, and had the bag, and bare what was put therein. 7. Then said Jesus, Let her alone: against the day of my burying hath she kept this. 8 For the poor always ye have with you; but me ye have mot always. 9 Much people of the Jews therefore knew that he was there: and they came not for Jesus' sake only, but that they might see Lazarus also, whom he had raised from the dead. 10 But the chief priests consulted that they might put Lazarus also to death; 11. Because that by reason of him many of the Jews went away, and believed on Jesus.

[ 283 ] യരിഹോവിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടിട്ടു യേശു ശിഷ്യരുമായി യഹൂദാമരുഭൂമിയി
ലേ ചുരം കയറി, വെള്ളിയാഴ്ച വൈകുന്നേരം എന്നു തോന്നുന്നു ബെത്ഥന്യ
യിൽ എത്തി, ശബ്ബത്ത് മുഴുവൻ അവിടെ സ്നേഹിതരുടെ കൂട്ടത്തിൽ സ്വസ്ഥ
നായി പാൎക്കുകയും ചെയ്തു. ആയതു ക്രിസ്താബ്ദം ൩൦, നീസാൻ ൯ (ഏപ്രിൽ
൧). അപ്പോൾ കുഷ്ഠിയായ ശീമോന്റെ വീട്ടിൽ (മത്ത. മാൎക്ക.) ഉടുപ്പിറന്നവർ
മൂവരും കൂടി യേശുവിന്നു ഒർ അത്താഴം കഴിച്ചു. അതിൽ മൎത്ഥ സേവിച്ചു,
ലാജർ സൌഖ്യത്തോടെ പന്തിയിൽ ചേൎന്നിരുന്നു (യോ.). മറിയ വിലയേറിയ
ഒരു ജടാമാഞ്ചിതൈലം കൊണ്ടുവന്നു ഭരണിയുടെ വയ് അടൎത്തി, യേശു
വിന്റെ തലമേൽ ഒഴിച്ചു (മാൎക്ക), മുട്ടുകുത്തി കാൽമേലും പൂശി തലമുടികൊണ്ടു
തുവൎത്തി, ആ സൌരഭ്യം വീട്ടിൽ എല്ലാം പരക്കയും ചെയ്തു (യോ.).

ഇത് എല്ലാവൎക്കും ജീവന്റെ വാസനയായ്ചമഞ്ഞില്ല താനും. മഹാചാൎയ്യ
നെ അഭിഷേകം ചെയ്വാൻ മറിയ ദേവനിയോഗത്താൽ മുതിൎന്നുകൊണ്ടതു
ശിഷ്യന്മാൎക്ക് നല്ലവണ്ണം ബോധിച്ചില്ല (മത്ത.). വിശേഷാൽ യഹുദ ഇതു നൂ
റുരൂപ്പികെക്ക് വിറ്റു ദരിദ്രൎക്ക് കൊടുക്കാഞ്ഞതെന്തു എന്നു പറഞ്ഞു. അപ്രകാരം
മറ്റ് ചില ശിഷ്യന്മാരും മറിയയോടു കോപിച്ചു (മാൎക്ക.), വെറുതെ ഉള്ള ചെല
വിനെ ആക്ഷേപിച്ചു പിറുപിറുത്തു. യോഹനാനോ എല്ലാവരുടെ ചെലവി
ന്നും ഉള്ള ദ്രവ്യം കൎയ്യോത്യൻ വഞ്ചിച്ചെടുക്കുന്നവൻ എന്നറിഞ്ഞു ദരിദ്രരെ വി
ചാരിച്ചല്ല ഈ തൈലത്തിന്റെ വിലയെ മോഹിച്ചിട്ടത്രെ പറഞ്ഞത് എന്നു
ഊഹിച്ചു തുടങ്ങി.

ഇപ്രകാരം രണ്ടായ്പിരിഞ്ഞപ്പോൾ കൎത്താവ് കല്പിച്ചിതു: അവളെ വിടുവിൻ,
സ്ത്രീയെ ദുഃഖിപ്പിക്കുന്നത് എന്തിന്നു, അവൾ എന്നിൽ ഒരു നല്ല ക്രിയ ചെ
യ്തു. ദരിദ്രർ നിങ്ങളോടു കൂടെ നിത്യം ഉണ്ടു; മനസ്സ് ഉണ്ടെങ്കിൽ അവരെ സേ
വിപ്പാനും തക്കം ഉണ്ടു. ഞാൻ എല്ലായ്പോഴും നിങ്ങളോടു കൂടെ അല്ല (ആകയാൽ
ദാരിദ്രം ശമിപ്പിപ്പാൻ നിത്യസേവ നല്ലതു, ശുഭകാലത്തു പിതാവിന്റെ അഭി
പ്രായം ബോധിച്ചിട്ടു ധനവ്യയം ചെയ്തു പുത്രനെ മാനിക്കുന്നത് ഏറ്റവും ന
ല്ലതു താനും; ഇതു ചെയ്യാത്തവർ ദരിദ്രരിലും അധികം വിചാരപ്പെടുക ഇല്ല എ
ന്നു സിദ്ധാന്തം). തന്നാൽ കഴിയുന്നതിനെ ഇവൾ ചെയ്തു; തൈലത്തെ ഒരു
ശവസംസ്കാരത്തിന്നായി കരുതിക്കൊണ്ടത് ഇപ്പോൾ എന്റെ സംസ്കാരത്തി
ന്നു അനുഭവമായ്വന്നു (ശിഷ്യന്മാർ മയങ്ങി മനോരാജ്യം വിചാരിക്കുന്ന സമ
യം മറിയ മശീഹയുടെ മരണവഴിയെ ഊഹിച്ചു പരമാൎത്ഥം ബോധിപ്പാൻ മു
തിൎന്നു. എന്നതല്ലാതെ ഈ സുവിശേഷം ഘോഷിപ്പാനുള്ള ഏതു സ്ഥലങ്ങളി
ലും ഇവൾ ചെയ്തത് അവളുടെ ഓൎമ്മെക്കായി അറിയിക്കപ്പെടും എന്നും പറഞ്ഞു.
അതുകൊണ്ടു അവളെ ശാസിച്ച ശിഷ്യന്മാർ തങ്ങളുടെ കുറവിനേയും അവ
ളുടെ മഹാകൎമ്മത്തേയും വാക്കിനാലും എഴുത്തിനാലും വൎണ്ണിക്കേണ്ടി വന്നതു
(മത്ത. മാൎക്ക). [ 284 ] § 138.

CHRIST'S TRIUMPHAL ENTRY INTO JERUSALEM.

(Sunday, 2nd April ഞായറാഴ്ച, ഏപ്രിൽ ൨.)

യേശുവിന്റെ നഗരപ്രവേശം.

a) The festal procession from the Mount of Olive. ഒലീവമലയിൽനിന്നുള്ള എഴുന്നെള്ളത്തു.

MATT. XXI. 1 And when they drew nigh unto Jeru- salem, and were come to Bethphage, unto the mount of Olives, then sent Jesus two disciples, 2 Saying unto them, Go into the village over against you, and straight- way ye shall find an ass tied and a colt with her: loose them, an d bring them unto me. 3 And if any man say ought unto you, ye shall say, The Lord hath need of them; and straight- way he will send them. 4 All this was done, that it might be fulfilled which was spoken by the prophet, saying, 5 Tell ye the daughter of Sion, Behold, thy King cometh unto thee, meek, and sitting upon an ass, and a colt the foal of an ass. 6 And the disciples went, and did as Jesus commanded them, 7 And brought the ass, and the colt, and put om them their clothes, and they set him thereon. 8 And a very great multitude spread their garments in the way; others cut down branches from the trees, and strawed them in the way. 9 And the multi- tudes that went be- fore, and that fol- lowed, cried, saying, Hosanna to the Son of David: Blessed is he that cometh in the name of the Lord; Ho- sanna in the highest.

MARK XI. 1 And when they came nigh to Jerusalem, unto Bethphage and Bethany, at the mount of Olives, he sendeth forth two of his disciples, 2. And saith unto them, Go your way into the village over against you: and as soon as ye be entered into it, ye shall find a colt tied, whereon never man sat; loose him, and bring him. 3 And if any man say unto you, Why do ye this? say ye that the Lord hath need of him; and straightway he will send him hither. 4 And they went their way, and found the colt tied by the door without in a place where two ways met; and they loose him. 5 And certain of them that stood there said unto them, What do ye, loosing the colt? 6 And they said unto them even as Jesus had commanded: and they let them go. 7 And they brought the colt to Jesus, and cast their garments on him; and he sat upon him. 8 And many spread their garments in the way: and others cut down branches of the trees, and strawed them in the way. 9 And they that went before, and they that followed, cried, saying, Hosanna; Blessed is he that cometh in the name of the Lord: 10 Blessed be the kingdom of our father David, that cometh in the name of the Lord: Hosanna in the highest.

LUKE XIX. 29 And it came to pass, when he was come nigh to Bethphage and Bethany, at the mount called the mount of Olives, he sent two of his disciples, 30 Saying, Go ye into the village over against you; in the which at your entering ye shall find a colt tied, whereon yet never man sat: loose him, and bring him hither. 31 And if any mam ask you, Why do you loose him? thus shall ye say unto him, Because the Lord hath need of him. 32 And they that were sent went their way, and found even as he had said unto them. 33 And as they were loos- ing the colt, the owners thereof said unto them, Why loose ye the colt? 34 And they said, The Lord hath need of him. 35 And they brought him to Jesus: and they cast their garment upon the colt, and they set Jesus there on. 36 And as he went, they spread their clothes in the Way. 37 And when he was come nigh, even now at the des- cent of the mount of Olives, the whole multitude of the disciples began to rejoice and praise God with a loud voice for all the mighty works that they had seen; 38 Saying, Blessed be the King that cometh in the name of the Lord: peace in heaven, and glory in the highest. 39 And some of the Phari- sees from among the multi- tude said unto him, Master, rebuke thy disciples. 40 And he answered and said unto them, I tell you that, if these should hold their peace, the stones would immediately cry out.

JOHN XII. 12 On the next day much people that were come to the feast, when they heard that Jesus was coming to Jerusalem, 13 Took branches of palm trees, and went forth to meet him, and cried, Ho- sanna: Blessed is the King of Israel that cometh in the name of the Lord. 14 And Jesus, when he had found a young ass, sat thereon; as it is written, 15 Fear not, daugh- ter of Sion: behold, thy King cometh, sitting on an ass's colt. 16 These things understood not his disciples at the first: but when Jesus was glorified, then re- membered they that these things were written of him, and that they had done these things unto him. 17. The people therefore that was with him when he called Lazarus out of his grave, and raised him from the dead, bare record. 18 For this cause the people also met him, for that they heard that he had done this miracle. 19. The Pharisees therefore said among themselves, Perceive ye how ye prevail nothing? behold, the world is gone after him.

[ 285 ] b) Near the city: Christ's tears over Jerusalem. പട്ടണത്തെ നോക്കി കരഞ്ഞു വിലപിച്ചതു.

LUKE XIX.

41 And when he was come near, he beheld the city, and wept over it, 42 Saying, If thou hadst known, even thou, the city, at least in this thy day, the things which belong unto thy peace! but now they are hid from thine eyes. 43 For the days shall come upon thee, that

thine enemies shall cast a trench about thee, and compass thee round, and keep thee in on every side, 44 And shall lay thee even with the ground, and thy children within thee; and they shall not leave in thee one stone upon another; be- cause thou knewest not the time of thy visitation.

c) In the city: the cool reception, and silent inspection of the Temple.

നഗരക്കാരുടെ പ്രതികൂല ലക്ഷണാദികൾ.

MATT. XXI. 10 And when he was come into Jerusalem, all the city was moved, saying, Who is this? 11 And the multitude said, This is Jesus the prophet of Nazareth of Galilee.

MARK XI. 11 And Jesus entered into Jerusalem, and into the temple: and when he had looked round about upon all things, and now the eventide was come, he went out unto Bethany with the twelve.

യേശു അണഞ്ഞപ്രകാരം കേട്ടപ്പോൾ നഗരക്കാരും മറ്റും ചിലർ വെ
ള്ളിയാഴ്ചയും ചിലർ ശബ്ബത്തസ്തമാനത്തിലും വന്നു യേശുവേയും ലാജരേ
യും കണ്ടു യരുശലേമിൽ ശ്രുതി പരത്തുകയാൽ മഹാചാൎയ്യർ കൂടി നിരൂപി
ച്ചതിൽ ലാജരെ കൂടെ കൊന്നാലോ എന്നുള്ള വിചാരം ഉദിച്ചു (യോ.).

ഞായറാഴ്ച രാവിലെ (ഏപ്രിൽ ൨) യേശു മശീഹയായി പട്ടണത്തിൽ വ
രും എന്നു കേട്ടാറെ യാത്രക്കാർ പലരും യരുശലേമേയും ൧൦൦൦ അടി ദൂരം ചു
റ്റും എടുപ്പിച്ച കൂടാരക്കുടിലുകളേയും വിട്ടു ഒരു രാജാവിന്റെ ഘോഷസന്തോ
ഷങ്ങളെ കാംക്ഷിച്ചു വങ്കൂട്ടമായി എതിരെ നടന്നു. അവർ കുരുത്തോലകളെ പി
ടിച്ചു കൊണ്ടു (സങ്കീ. ൧൧൮, ൨൫ ƒƒ.) ഹൊശിയന്ന! മഹാത്രാണനത്തെ ഇ
പ്പോൾ നടത്തേണമേ! യഹോവാനാമത്തിൽ വരുന്നവനായുള്ളാവേ നി
ണക്ക് വന്ദനം! ഇസ്രയേൽരാജാവേ വാഴുക! എന്ന പുരാണമശീഹസ്തുതി
യെ പാടി ബെത്ഥന്യയിൽനിന്നു കൎത്താവെ വളഞ്ഞു നഗരത്തിന്നാമാറു ന
ടന്നു. അവനും ൨ ശിഷ്യരെ ബെഥഫഗ്ഗ എന്ന അത്തിപ്പുരത്തേക്ക് അയച്ചു,
ജകൎയ്യ (൯, ൯.) മുന്നറിയിച്ചപ്രകാരം സമാധാനരാജാവിന്നുള്ള വാഹനത്തെ
വരുത്തി. അത് ആരും കയറാതിരുന്ന കഴുതക്കുട്ടി തന്നെ (ചുമടു എടു
പ്പാൻ ശീലിച്ച തള്ള യഹൂദരേയും വഴങ്ങാത്ത കുട്ടി പുറജാതികളേയും കുറിക്കു
ന്നു എന്നു യുസ്തീൻ ചൊല്ലിയ ഒരു പുരാണവ്യാഖ്യാനം ഉണ്ടു). ശിഷ്യന്മാർ
അവറ്റെ അഴിക്കുമ്പോൾ ഇത് എന്തു എന്നു ഉടയവർ ചോദിച്ചാറെ കൎത്താ
വിന്നു ആവശ്യം എന്നത്രെ കല്പനപ്രകാരം പറഞ്ഞു, ദേവാത്മാവും അവരെ
വിരോധിക്കാതെ ആക്കി (മാൎക്ക.). മശീഹയും അവന്റെ പ്രജകളും ഒന്നും ഇല്ലാ
ത്ത കാലത്തും സകലം അടക്കി അനുഭവിക്കുന്നുവല്ലോ (൨ കൊ. ൬, ൧൦).

പിന്നെ കൂട്ടത്തിലുള്ള ആവേശം ശിഷ്യരിലും പകൎന്നിട്ടു അവർ വസ്ത്രം
വിരിച്ചു യേശുവെ അതിന്മേൽ കരേറ്റി പെൺ്കഴുതയെ തങ്ങൾ മുന്നടത്തി.
ജനങ്ങളും ആനന്ദം മുഴുത്തു ഈ വസ്ത്രങ്ങളെ വഴിക്കൽ വിരിച്ചും മരങ്ങളിൽനിന്നു
തോൽ കൊത്തി വിതറി, മറ്റുള്ളവർ മുമ്പിലും പിന്നിലും നടന്നു മഹാദാവിദ്യ
നേയും ഇന്നു ആരംഭിക്കുന്ന മശീഹവാഴ്ചയേയും (മാൎക്ക.) പാട്ടുകളാൽ സ്തുതിച്ചു.
ഒലീവമലയുടെ ശിഖരത്തിൽ എത്തിയപ്പോൾ ദേവാലയത്തോടു കൂട നഗ
രം മുഴുവനും നീളെ പ്രകാശിച്ചു കണ്ടാറെ ശിഷ്യന്മാർ ദൈവത്തെ വാഴ്ത്തി, [ 286 ] ലാജർ തുടങ്ങിയുള്ളവരിൽ ചെയ്തു അതിശയങ്ങളെ വൎണ്ണിച്ചു പാടി (യോ.),
തങ്ങളും കാരണം നല്ലവണ്ണം അറിയാതെ പെന്തകൊസ്തസമമായ പരവശ
തയെ കാണിക്കയും ചെയ്തു.

(ലൂക്ക.) ആയത് പറീശന്മാൎക്ക് അസഹ്യമായി തോന്നിയപ്പോൾ യേശു
യഹൂദകല്പനെക്കും രോമന്യായത്തിന്നും ഈ സ്വൎഗ്ഗീയ ഘോഷത്താൽ ലംഘ
നം ഇല്ല എന്നറിഞ്ഞു, ഇവർ മിണ്ടാതെ ഇരുന്നാൽ കല്ലുകൾ ആൎപ്പാൻ തുട
ങ്ങും എന്നു ചൊല്ലി ഹബക്കുക്ക് (൨, ൧൧) ബാബലെ കുറിച്ചു പ്രവചിച്ചതി
നെ ഓൎമ്മ വരുത്തി. ആ ഗുരുക്കന്മാർ ഇസ്രയേലിൽ ദേവസ്തുതിയെ ഒടുക്കിയ
പ്പോൾ ദേവാലയം കോട്ട വീടുകളും മുഴങ്ങി ഇടിഞ്ഞു വീഴുന്ന ഓശയാൽ യ
ഹോവാനാമത്തിന്നു പുതിയ മഹത്വം സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ടല്ലോ. ഇപ്രകാരം താഴ്മ
യുള്ള രാജാവു മലയിൽനിന്നു ഇറങ്ങി ചിയോൻപുത്രിയുടെ ശോഭ കാണു
മ്പോൾ പൊട്ടിക്കരഞ്ഞു, ഹാ നിന്റെ സമാധാനത്തിന്നുള്ളതു ഇന്നു എങ്കി
ലും ഈ നിന്റെ കല്യാണദിവസത്തിൽ തന്നെ ബോധിച്ചു എങ്കിൽ കൊ
ള്ളായിരുന്നു! എങ്കിലും അതു നിണക്ക് മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. ആകയാൽ ശത്രുക്കൾ
നിന്നെ വളഞ്ഞു നാലു പുറവും നിരോധിച്ചു വലെച്ചു നിന്നെയും മക്കളേയും
നിഗ്രഹിച്ചു ഒരു കല്ലും മറുകല്ലിന്മേൽ നില്ക്കാതെ ആക്കി വെക്കും; നിന്നെ ദ
ൎശിച്ചു വന്ന കാലത്തെ അറിയാത്തതിനാൽ ഇതു നിണക്ക് വരും എന്നു ചൊ
ല്ലി ഗഥശമനയോളം ഇറങ്ങി കിദ്രോൻതോടു കടന്നു നഗരത്തിൽ കയറി ചെ
ല്ലുകയും ചെയ്തു.

(മത്ത.) അപ്പോൾ നഗരം എല്ലാം കുലുങ്ങി പലരും ക്രുദ്ധിച്ചും പരിഹസി
ച്ചും “ഇത് ആർ” എന്നു ചോദിച്ചാറെ ആശ്രിതന്മാർ സന്തോഷഭാവം അല്പം
ശമിച്ചു, മശീഹ എന്നല്ല നചറത്ത് പ്രവാചകൻ എന്നത്രെ ഉത്തരം പറഞ്ഞു.
വിശേഷിച്ചു പറീശർ ഈ ഘോഷം എല്ലാം കേട്ടിട്ടു സങ്കടപ്പെട്ടു, ഒന്നും ഫലി
ക്കുന്നില്ലല്ലോ, ലോകം മുഴുവനും അവന്റെ പിന്നാലെ ആയി എന്നു ചൊല്ലി
മടുത്തു പോകയും ചെയ്തു (യോ.). യേശുവോ നേരെ ദേവാലയത്തിൽ ചെ
ന്നു രാജാചാൎയ്യനായി എല്ലാം ചുറ്റും നോക്കി മിണ്ടാതെ പരീക്ഷ കഴിച്ചു; രാ
ത്രി ആയാറെ പന്തിരുവരെ മാത്രം കൂട്ടിക്കൊണ്ടു ബെത്ഥന്യക്ക് മടങ്ങി പോ
കയും ചെയ്തു (മാൎക്ക.).

§ 139.

THE FIG TREE CURSED. CHRIST THE LORD OF THE TEMPLE.

(Monday, 3rd April. തിങ്കളാഴ്ച, ഏപ്രിൽ ൩)

അത്തിമരശാപവും ദേവാലയത്തിൽ വ്യാപരിച്ചതും.

a) The batten fig tree cursed. കായ്കാത്ത അത്തിമരത്തെ ശപിച്ചതു.

MATT. XXI. 18 Now in the morning as he re- returned into the city, he hungered. 19 And when he saw a fig tree in the way, he came to it. and found nothing theeon, but leaves only, and said unto it, Let no fruit grow on thee henceforward for ever. And presently the fig tree withered away.

MARK XI. 12 And on the morrow, when they were come from Bethany, he was hungry: 13 And seeing a fig tree far of having leaves, he came, if haply he might find any thing thereon: and when he came to it, he found nothing but leaves; for the time of figs was not yet. 14 And Jesus answered and said unto it, No man eat fruit of thee hereafter for ever. And his disciples heard it.

[ 287 ] b) The purification of the Temple. ദേവാലയശുദ്ധീകരണം.

MATT. XXI. 12 And Jesus went into the temple of God, and cast out all them that sold and bought in the temple, and over- throw the tables of the money changers, and the seats of them that sold doves. 13 And said unto them, It is written, My house shall be called the house of prayer; but ye have made it a den of thieves.

MARK XI. 15 And they come to Jerusalem: and Jesus went into the temple, and began to cast out them that sold and bought in the temple, and overthrew the tables of the money changers, and the seats of them that sold doves; 16 And would not suffer that any man should carry any vessel through the temple. 17 And he taught, saying unto them, Is it not written, My house shall be called of all nations the house of prayer? but ye have made it a den of thieves. 18 And the scribes and chief priests heard it, and sought how they might destroy him: for they feared him, because all the people was astonished at his doctrine. 19 And when even was come, he went out of the city.

LUKE XIX. 45 And he went into the temple, and began to cast out then that sold therein, and them that bought; 46 Saying unto them, It is written, My house is the house of prayer: but ye have made it at den of thieves. 47 And he taught daily in the temple. But the chief priests and the scribes and the chief of the people sought to destroy him, 48 And could mot find what they might do: for all the people were very attentive to hear him.

c) Miracles performed in the Temple. ദേവാലയത്തിൽ അതിശയങ്ങളെ ചെയ്തതും മറ്റും.

MATT XXI

14 And the blind and the lame came to him in the temple; and he healed them. 15 And when the chief priests and scribes saw the wonderful things that he did, and the children crying in the temple, and saying, Hosanna to the Son of David; they were sore displeased,

16 And said unto him, Hearest thou what these say? And Jesus saith unto them, Yea; have ye never read, Out of the mouth of babes and sucklings thou hast perfected praise? 17 And he left them, and went out of the city into Bethany; and he lodged there.

തിങ്കളാഴ്ച (ഏപ്രിൽ ൩) നന്നെ രാവിലെ യേശു ബെത്ഥന്യയിൽനിന്നു പുറ
പ്പെട്ടു നഗരത്തിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ (ദേവാലയവകയായിരിക്കും) ഒർ അത്തി
മരത്തിൽ ഇല അധികം കണ്ടു വിശപ്പ് ഓൎത്തു പഴം അന്വേഷിച്ചാറെ കാണാ
യ്കയാൽ ഇനി നിങ്കൽനിന്നു ആരും ഒരിക്കലും പഴം തിന്നുകയില്ല (മാൎക്ക.) എ
ന്നു പറഞ്ഞു. മണ്ണിന്റെ ഗുണവും വളവും ഹേതുവായിട്ടു ശേഷം മരങ്ങളുടെ
മുമ്പെ തന്നെ ഫലം കാണേണ്ടീട്ടും ഇല മാത്രം പെരുത്തിരിക്കുന്ന മരം ദൈവ
ത്തിന്റെ മുങ്കുട്ടിയായ ഇസ്രയേലിന്നു ഉപമ അത്ര (ഹൊശ. ൯, ൧൦.

അനന്തരം യേശു (മല. ൩, ൧) നിയമദൂതനെ കുറിച്ചുള്ള പ്രവാചകം നി
റയ നിവൃത്തിപ്പാൻ ദേവാലയത്തെ തന്റെ കോയിലകം എന്ന പോ
ലെ ശുദ്ധീകരിച്ചു. അതു മുമ്പെ ചെയ്തതിലും (യോ. ൨) അധികം അമൎച്ചയോ
ടെ കഴിച്ചു, ചന്തകളേയും പലകകളേയും മറിച്ചിട്ടു (മത്ത. മാൎക്ക.) കച്ചവടക്കാ
രോടു പറഞ്ഞു: യഹോവാലയം സകല ജാതികൾക്കും പ്രാൎത്ഥനാലയമായിരി
ക്കേണ്ടതല്ലോ (യശ. ൫൬, ൭; യിറ. ൭, ൧൧)! നിങ്ങൾ അതിനെ കള്ളന്മാരുടെ
ഗുഹ ആക്കി എന്നു ചൊല്ലി ആരേയും ഒരു പാത്രവും പ്രാകാരത്തിൽ കൂടി കൊ
ണ്ടു പോകുവാൻ സമ്മതിച്ചതും ഇല്ല (മാൎക്ക.).

ഇപ്രകാരം തനിക്ക് സ്ഥലം ഉണ്ടാക്കിയ ഉടനെ യേശു ദേവാലയത്തിൽ
തിരക്കി വരുന്ന കുരുടർ മുടവർ തുടങ്ങിയുള്ളവരെ ചേൎത്തു സൌഖ്യം വരുത്തി
(മത്ത.) ഉപദേശിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു (ലൂക്ക.). ആചാൎയ്യന്മാർ അതു കണ്ടു കേ
ട്ടതല്ലാതെ യാത്രക്കാർ പലരും ബാലന്മാരും കൂട ഹൊശിയന്ന എന്നു വിളി
ച്ചു ഘോഷിക്കുന്നതുകൊണ്ടു ൟൎഷ്യ സഹിയാതെ നീ ഇവരെ കേൾക്കുന്നു
വോ എന്നു ഭൎത്സിച്ച് പറഞ്ഞു. കേൾക്കുന്നു എന്നും, (സങ്കീ. ൮) ശിശുക്കളുടെ
വായിൽനിന്നു ദൈവം ഉണ്ടാക്കിയ ബലം പ്രതിയോഗിയെ മടക്കുവാനും വലി [ 288 ] യവൎക്ക് നാണം വരുത്തുവാനും ഒരുക്കിയപ്രകാരം വായിച്ചില്ലയോ എന്നും യേ
ശു ചൊല്ലി അവരെ വിട്ടു പട്ടണത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടു ബെഥന്യെക്കു ചെ
ന്നു രാത്രി അവിടെ പാൎക്കയും ചെയ്തു.

§ 140.

THE FIG TREE WITHERED. CONTROVERSIAL DISCOURSES
IN THE TEMPLE.

(Tuesday, 4th April. ചൊവ്വാഴ്ച, ഏപ്രിൽ ൪)

അത്തിമരം ഉണങ്ങി കണ്ടതും ദേവാലയത്തിലേ വാദനിമന്ത്രങ്ങളും.

a) Returning from Bethany, the see the fig tree withered. On faith in prayer.

അത്തിമരം ഉണങ്ങി കണ്ടതും പ്രാൎത്ഥനയിലേ വിശ്വാസത്തിന്നായി പ്രബോധിപ്പിച്ചതും.

MATT. XXI. 20 And when the disciples saw it, they marvelled, saying, How soon is the fig tree wither- ed away! 21 Jesus answered and said unto them, Verily I say unto you, If ye have faith, and doubt not, ye shall not only do this which is done to the fig tree, but also if ye shall say unto this mountain, Be thou removed, and be thou cast into the sea; it shall be done. 22 And all things, whatso- ever ye shall ask in prayer, believing, ye shall receive.

MARK XI. 20 And in the morning, as they passed by, they saw the fig tree dried up from the roots. 21 And Peter calling to remembrance saith unto him, Master, behold, the fig tree which thou cursedst is withered away. 22 And Jesus answering saith unto them, Have faith in God. 23 For verily I say unto you, That whosoever shall say unto this mountain, Be thou removed, and be thou cast into the sea; and shall not doubt in his heart, but shall believe that those things which he saith shall come to pass; he shall have what- soever he saith. 24 Therefore I say unto you, What things soever yo desire when ye pray, believe that ye receive them, and yo shall have them. 25 And when yo stand praying, forgive, if yo have ought against any: that your Father also which is in heaven may forgive you your trespasses. 26 But if yo do not forgive, neither will your Father which is in heaven forgive your trespasses.

b) Christ's authority and the Baptist's mission. ശാസ്ത്രികളുടെ ചോദ്യ ത്തിന്നു പ്രതിചോദ്യം.

MATT. XXI. 23 And when he was come into the temple, the chief priests and the elders of the people came unto him as he was teaching, and said, By what authority doest thou these things? and who gave thee this authority? 24 And Jesus answered and said unto them, I also will ask you one thing, which if ye tell me, I in like wise will tell you by what authority I do these things. 25 The baptism of John, whence was it? from heaven, or of men? And they reasoned with themselves, saying, If we shall say, From heaven; he will say unto us, Why did ye not then believe him? 26 But if we shall say, Of men; we fear the people; for all hold John as a prophet. 27 And they answered Jesus, and said, We cannot tell. And he said unto them, Neither tell I you by what authority I do these things.

MARK XI. 27 And they came again to Je- rusalem: and as he was walking in the temple, there come to him the chief priests, and the scribes, and the elders, 28 And say unto him, By what authority doest thou these things? and who gave thee this authority to do these things? 29 And Jesus answered and said unto them, I will also ask of you one question, and answer me, and I will tell you by what authority I do these things. 30 The baptism of John, was it from heaven, or of men? answer me. 31 And they reasoned with them- selves, saying, If we shall say, From heaven; he will say, Why then did ye not believe him? 32 But if we shall say, Of men; they feared the people: for all men counted John, that he was a pro- phet indeed. 38 And they answered and said unto Jesus, We cannot tell. And Jesus answering saith unto them, Neither do I tell you by what authority I do these things.

LUKE XX. 1 And it came to pass, that on one of those days, as he taught the people in the temple, and preached the gospel, the chief priests and the scribes came upon him with the elders, 2 And spake unto him, say- ing, Tell us, by what authority doest thou these things? or who is he that gave thee this authority? 3 And he answered and said unto them, I will also ask you one thing; and answer me: 4 The baptism of John, was it from heaven, or of men? 5 And they reasoned with themselves, saying, If we shall say, From heaven; he will say, Why then believed ye him not? 6 But and if we say, Of men; all the people will stone us: for they be persuaded that John was a prophet. 7 And they answered, that they could not tell whence it was. 8 And Jesus said unto them, Neither tell you by what autho- rity I do these things.

[ 289 ]

c)	The parable of the two sons. രണ്ട് പുത്രന്മാരുടെ ഉപമ.	Text vide	§ 47.
d)	" " " wicked husbandmen. കള്ളുകുടിയന്മാരുടെ ഉപമ	"	§ 48.
e)	The stone rejected by the builders. വീടു പണിയുന്നവർ തള്ളിയ കല്ലു.

MATT. XXI. 42 Jesus saith unto them, Did ye never read in the scriptures, The stone which the builders rejected, the same is become the head of the corner: this is the Lord's doing, and it is marvellous in our eyes ? 43 Therefore say I unto you, The king- dom of God shall be taken from you, and given to a nation bringing forth the fruits thereof. 44 And whosoever shall fall on this stone shall be broken: but on whomsoever it shall fall, it will grind him to powder. 45 And when the chief priests and Pharisees had heard his parables, they perceived that he spake of them. 46 But when they sought to Iay hands on him, they feared the multitude, because they took him for a prophet.

MARK XII. 10 And have ye not read this scripture; The stone which the builders rejected is become the head of the corner: 11 This was the Lord's doing, and it is marvellous in our eyes? 12 And they sought to lay hold on him, but feared the people: for they knew that he had spoken the para- ble against them: and they left him, and went their way.

LUKE XX. 17 And he beheld them, and said, What is this then that is written, The stone which the builders rejected, the same is become the head of the corner? 18 Whosoever shall fall upon that stone shall be broken; but on whomsoever it shall fall, it will grind him to powder. 19 And the chief priests and the scribes the same hour sought to lay hands on him; and they feared the people: for they perceived that he had spoken this parable against them.

f) The marriage of the king's son. രാജപുത്രന്റെ കല്യാണവിരുന്നു. Text vide § 46.

(മത്ത. മാൎക്ക.) ചൊവ്വാഴ്ച രാവിലെ (ഏപ്രിൽ) യേശു ബെത്ഥന്യയിൽ
നിന്നു മടങ്ങി വരുമ്പോൾ കേഫാ തുടങ്ങിയുള്ളവർ അത്തിമരം വേർ തുട
ങ്ങി മുടിയോളം ഉണങ്ങി നില്ക്കുന്നതു കണ്ടു, നീ ശപിച്ചതു എത്ര ക്ഷണത്തിൽ
ഉണങ്ങി എന്നു ചൊല്ലി അതിശയിച്ചു. യേശുവും ദൈവത്തിൽ വിശ്വാസമു
ള്ളവരാകുവിൻ, ഒരുത്തൻ ഈ മലയോടു* ഇവിടെനിന്നു നീങ്ങി സമുദ്രത്തിൽ
ആയ്പോക എന്നു കല്പിച്ചു ഒട്ടും സംശയിക്കാതെ ഇതു സംഭവിക്കും എന്നുറപ്പി
ച്ചാൽ ആകും നിശ്ചയം എന്നു പറഞ്ഞു. ഒടുക്കം വിശ്വസിച്ചു പ്രാൎത്ഥിക്കുന്ന
ത് എല്ലാം കിട്ടുകയും ചെയ്യും, എങ്കിലും കോപിച്ചു പ്രാൎത്ഥിച്ചാൽ വാഗ്ദത്തം പ
റ്റുകയില്ല, എല്ലാവരോടും ക്ഷമിക്കുന്നവന്നത്രെ പാപക്ഷമയും പ്രാൎത്ഥനാഫ
ലവും ലഭിക്കും (മാൎക്ക.).

അനന്തരം ദൈവാലയത്തിൽ എത്തി ഉലാവിക്കൊണ്ടു (മാൎക്ക.) സുവി
ശേഷം അറിയിക്കുമ്പോൾ മഹാചാൎയ്യന്മാർ എതിരിട്ടു, ഏതുവിധത്തിലു
ള്ള അധികാരത്താൽ നീ ഈ വക എല്ലാം ചെയ്യുന്നു എന്നും, അധികാരം തന്ന
വൻ ആരെന്നും ചോദിച്ചാറെ അവർ മുന്നടന്നവനെ അംഗീകരിച്ചാൽ ത
ന്നേയും അംഗീകരിക്കും എന്നു യേശു നിശ്ചയിച്ചു യോഹനാൻ സ്നാനം
എവിടെനിന്നു, സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിന്നോ മനുഷ്യരിൽനിന്നോ എന്നൊർ എതി
ൎമ്മൊഴി ചോദിച്ചു. ഉടനെ അവർ കലങ്ങി, യോഹനാനെ നിരസിച്ചാൽ ജന
ങ്ങൾ അവനെ പ്രവാചകൻ എന്നു മാനിക്കയാൽ കല്ലെറിവാനും പോരും
എന്നു പേടിച്ച് തങ്ങളിൽ ഓരോന്നു വിചാരിച്ചതിന്റെ ശേഷം ഞങ്ങൾ്ക്ക് അ
റിഞ്ഞു കൂടാ എന്നു വ്യാജമായി പറഞ്ഞു നാണിച്ചു. എന്റെ അധികാരത്തെ
ഞാനും ചൊല്ലുകയില്ല എന്നു യേശു ഖണ്ഡിച്ചു പറഞ്ഞതല്ലാതെ വൈപരീ [ 290 ] ത്യമുള്ള രണ്ടു പുത്രന്മാരുടെ ഉപമയാൽ (ഭാഗ. ൯൬f') അവരുടെ ൩ കുറ്റങ്ങ
ളെ വെളിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. അത് എങ്ങിനെ എന്നാൽ, യോഹനാൻ പഴ
യ നിയമത്തിന്റെ രീതിനീതികളോടും കൂട വന്നപ്പോൾ അവർ അറിവുറ്റ
വർ ആകയാൽ സകല ജനത്തിന്റെ മുമ്പിലും വിശ്വസിക്കേണ്ടതായിരുന്നു.
അല്ലായ്കിൽ ചുങ്കക്കാരും വേശ്യമാരും കാട്ടിയെടത്തോളം അനുസരിക്കേണ്ടതായി
രുന്നു. ഇതും അല്ലെന്നു വരികിൽ എങ്ങിനെ എങ്കിലും ഇവർ മുല്പുക്കു വിശ്വ
സിച്ചത് കണ്ടു ഒടുക്കം നാണിച്ചു പിഞ്ചെല്ലേണ്ടതായിരുന്നു. ഈ വക ഒന്നും
അവർ ചെയ്യായ്കയാൽ ഒഴികഴിവു കൂടാതെ നികൃഷ്ടന്മാരത്രെ (മത്ത.).

ഭ്രഷ്ടന്മാരായ യഹൂദരേക്കാളും മാത്രമല്ല പുറജാതികളേക്കാളും അവർ ത്യാ
ജന്മാർ എന്നു മത്സരിക്കുന്ന കുടിയാന്മാരുടെ ഉപമയാൽ കാട്ടി (ഭാഗ.
൯൭). അതുകൊണ്ടു യജമാനൻ അവരെ നിഗ്രഹിച്ചു വള്ളിപ്പറമ്പിനെ മറ്റ
വരിൽ ഭരമേല്പിക്കും എന്നു കേട്ടാറെ അതു വരരുതേ എന്നു പറഞ്ഞു (ലൂക്ക.).
യേശുവോ അവരെ നോക്കി, വിശേഷമായ കല്ലിന്റെ (സങ്കീ. ൧൧൮, ൨൨2f)
വിവരം അറിയിച്ചു. അതിനെ പണിയുന്നവർ തള്ളിയപ്പോൾ കൎത്താവ് അ
ത്ഭുതമാംവണ്ണം തലക്കല്ലാക്കി; എന്നാൽ അതിന്മേൽ ഇടറി വീഴുന്നവർ നുറു
ങ്ങി പോകും (യശ. ൮, ൧൪ f'), ഒടുവിൽ അതുരുണ്ടുരുണ്ടു വീണു ലോകത്തേ
യും പൊടിച്ചു കളയും (ദാനി. ൨, ൩൪–൪൫). ഇതിന്റെ അൎത്ഥം മഹത്തുക്കൾ
വേണ്ടുവോളം ഗ്രഹിച്ചു ഈൎഷ്യപ്പെട്ടു മടിയാതെ പിടിപ്പാൻ ഭാവിച്ചിട്ടും (ലൂ
ക്ക.) ജനഭയം ഹേതുവായി അടങ്ങി പാൎത്തു. യേശു കനിഞ്ഞു രാജപുത്രക
ല്യാണത്തിൻ ഉപമയാൽ (ഭാഗ. ൯൬) അവരെ ഒടുക്കത്തെ കുറിക്ക് ക്ഷണി
ക്കയും ചെയ്തു (മത്ത.).

§ 141.

CONTROVERSIAL DISCOURSES: THREE PARTIES SILENCED.

THE GREAT COUNTER-QUESTION.

ദേവാലയത്തിലേ വാദനിമന്ത്രണങ്ങൾ (തുടൎച്ച).

a) The Herodians silenced: the tribute-money.

കൈസർകരവാദത്തിൽ ഹെരോദ്യരെ മൌനമാക്കിയതു.

MATT. XXII. 15 Then went the Pharisees, and took counsel how they might en- tangle him in his talk. 16 And they sent out unto him their disciples with the Herodians, saying, Master, we know that thou art true, and teachest the way of God in truth, neither carest thou for any man: for thou regardest not the person of men. 17 Tell us therefore, What think- est thou? Is it lawful to give tribute unto Cesar, or not? 18 But Jesus perceived their wick- edness, and said, Why tempt yo me, ye hypocrites?

MARK XII. 13 And they send unto him certain of the Pharisees and of the Herodians, to catch him in his words. 14 And when they were come, they say unto him, Master, we know that thou art true, and carest for no man: for thou regardest not the person of men, but teachest the way of God in truth: Is it lawful to give tribute to Cæsar, or not? 15 Shall we give, or shall we not give? But he, know- ing their hypocrisy, said

LUKE XX. 20 And they watched him, and sent forth spies, which should feign themselves just men, that they might take hold of his words, that so they might deliver him unto the power and authority of the governor. 21 And they asked him, say- ing, Master, we know that thou sayest and teachest rightly, nei- ther acceptest thou the person of any, but teachest the way of God truly: 22 Is it lawful for us to give tribute unto Cæsar, or no? 23 But he perceived their

[ 291 ]

Matt. XXII. 19 Shew me the tribute-money. And they brought unto him a penny. 20 And he saith unto them, Whose is this image and superscrip- tion ? 21 They say unto him, Cæsar's. Then saith he unto them, Render therefore unto Cæsar the things which are Cæsar's; and unto God the things that are God's. 22 When they had heard these words, they marvelled, and left him, and went their way.

Mark XII. unto them, Why tempt ye me? bring me a penny, that I may see it. 16 And they brought it. And he saith unto them, Whose is this image and superscription? And they said unto him, Cæsar's. 17 And Jesus answering said unto them, Render to Cæsar the things that are Cæsar's, and to God the things that are God's. And they marvelled at him.

Luke XX. craftiness, and said unto them, Why tempt ye me? 24 Shew me a penny. Whose image and superscription hath it? They answered and said, Cæsar's. 25 And he said unto them, Ren- der therefore unto Cæsar the things which be Cæsar's, and un- to God the things which be God's. 26 And they could not take hold of his words before the people: and they marvelled at his answer, and held their peace.

b) The Sadducees silenced: the resurrection.

പുനരുത്ഥാനവാദത്തിൽ ചദൂക്യരെ മൌനമാക്കിയതു.

MATT. XXII. 23 The same day came to him the Sadducees, which say that there is no resur- rection, and asked him, 24 Saying, Master, Moses said, If a man die, having no children, his brother shall marry his wife, and raise up seed unto his brother. 25 Now there were with us seven brethren: and the first, when he had married a wife, deceased, and, hav- ing no issue, left his wife unto his brother: 26 Likewise the second also, and the third, unto the seventh. 27 And last of all the woman died also. 28 Therefore in the resur- rection whose wife shall she be of the seven? for they all had her. 29 Jesus answered and said unto them, Ye do err, not knowing the scriptures, nor the power of God. 30 For in the resurrection they neither marry, nor are given in marriage, but are as the angels of God in heaven. 31 But as touching the resurrection of the dead, have ye not read that which was spoken unto you b y God, saying, 32 I am the God of Abra- ham, and the God of Isaac, and the God of Jacob? God is not the God of the dead, but of the living. 38 And when the multi- tude heard this, they were astonished at his doctrine.

MARK XII. 18 Then come unto him the Sadducees, which say there is no resurrection; and they asked him, saying, 19 Master, Moses wrote unto us, If a man's brother die, and leave his wife behind him, and leave no children, that his brother should take his wife, and raise up seed unto his brother. 20 Now there were seven bre- thren: and the first took a wife, and dying left no seed. 21 And the second took her, and died, neither left he any seed: and the third likewise. 22 And the seven had her, and left no seed: last of all the woman died also. 23 In the resurrection there- fore, when they shall rise, whose wife shall she be of them? for the seven had her to wife. 24 And Jesus answering said unto them, Do ye not therefore err, because ye know not the scriptures, neither the power of God? 25 For when they shall rise from the dead, they neither marry, nor are given in mar- riage; but are as the angels which are in heaven. 26 And as touching the dead, that they rise: have ye not read in the book of Moses, how in the bush God spake unto him, saying, I am the God of Abraham, and the God of Isaac, and the God of Jacob? 27 He is not the God of the dead, but the God of the living: ye therefore do greatly err.

LUKE XX. 27 Then came to him certain of the Sadducees, which deny that there is any resurrection; and they asked him, 28 Saying, Master, Moses wrote unto us, If any man's brother die, having a wife, and he die without children, that his brother should take his wife, and raise up seed unto his brother. 29 There were therefore seven bre- thren: and the first took a wife, and died without children. 30 And the second took her to wife, and he died childless. 31 And the third took her; and in like manner the seven also: and they left no children, and died. 32 Last of all the woman died also. 33 Therefore in the resurrection whose wife of them is she? for seven had her to wife. 34 And Jesus answering said unto them, The children of this world marry, and are given in marriage: 35 But they which shall be ac- counted worthy to obtain that world, and the resurrection from the dead, neither marry, nor are given in marriage: 36 Neither can they die any more: for they are equal unto the angels; and are the children of God, being the children of the resurrection. 37 Now that the dead are raised, even Moses shewed at the bush, when he calleth the Lord the God of Abraham, and the God of Isaac, and the God of Jacob. 38 For he is not a God of the dead, but of the living: for all live unto him. 39 Then certain of the scribes answering said, Master, thou hast well said. 40 And after that they durst not ask him any question at all.

[ 292 ] c) the Pharisees silenced: the great commandment.

ന്യായപ്രമാണസാരം എന്തെന്ന വാദത്തിൽ പറീശരെ മൌനമാക്കിയതു.

MATT. XXII. 34. But When the Pharisees had heard that he had put the Saddu- cees to silence, they were gathe- red together. 35 Then one of them, which was a lawyer, asked him a question, tempting him, and saying, 36 Master, which is the great commandment in the law? 37 Jesus said unto him, Thou shalt love the Lord thy God with all thy heart, and with all thy soul, and with all thy mind. 38 This is the first and great commandment. 39 And the second is like unto it, Thou shalt love thy neighbour as thyself. 40 On these two commandments hang all the law and the prophets.

MARK XII. 28 And one of the scribes came, and having heard them rea- soning together, and perceiving that he had answered them well, asked him, Which is the first commandment of all? 29 And Jesus answered him, The first of all the command- ments is, Hear, O Israel; The Lord our God is one Lord: 30 And thou shalt love the Lord thy God with all thy heart, and with all thy soul, and with all thy mind, and with all thy strength: this is the first commandment. 31 And the second is like, namely this, Thou shalt love thy neighbour as thyself. There is none other commandment.greater than these. 32 And the scribe said unto him, Well, Master, thou hast said the truth: for there is one God; and there is none other but he, 33 And to love him with all the heart, and with all the understanding, and with all the soul, and with all the strength, and to love his neighbour as himself, is more than all whole burnt offerings and sacrifices. 34 And when Jesus saw that he answered discreetly, he said unto him, Thou art not far from the kingdom of God. And no man after that durst ask him any question.

d) The great counter-question: What think ye of Christ?

ദാവിദിന്നു കൎത്താവും പുത്രനും ആയവനെ കുറിച്ചുള്ള എതിൎച്ചോദ്യം.

MATT. XXII. 41 While the Pharisees were gathered together, Jesus asked them, 42 Saying, What think ye of Christ? whose son is he? They say unto him, The Son of David. 43. He saith unto them, How then doth David in spirit call him Lord, Saying, 44 The LORD said unto my Lord, Sit thou on my right hand, till I make thine enemies thy footstool? 4 5. If David then call him Lord, how is he his Son? 46 And no man was able to answer him a word, neither durst any man from that day forth ask him any more questions.

MARK XII. 35 And Jesus answered and said, while he taught in the temple, How say the scribes that Christ is the Son of David 36. For David himself said by the Holy Ghost, the LORD said to my Lord, Sit thou on my right hand, till I make thine enemies thy footstool. 37 David therefore himself calleth him Lord; and whence is he them his son? And the common people heard him gladly.

LUKE XX. 41 And, he said unto them, How say they that Christ is David's son? 42 And David him- self saith in the book of Psalms, The LORD said unto my Lord, Sit thou on my right hand, 43. Till I make thine enemies thy footstool. 44 David therefore calleth him Lord, how is he then his son?

കൎത്താവിനെ ഉടനെ പിടിപ്പാൻ കഴിയായ്കയാൽ മഹാലോകർ ദ്വേഷ്യത്തെ
അല്പം മറെച്ചു കൌശലം വിചാരിച്ചു. ൩ പരീക്ഷകളെകൊണ്ടു യേശുവെ
കുടുക്കി നാടുവാഴിയുടെ നേരെ എങ്കിലും ജനത്തിന്റെ നേരെ എങ്കിലും കുറ്റ
ക്കാരൻ ആക്കുവാൻ ശ്രമിച്ചതിപ്രകാരം:

രോമൎക്ക് ഇങ്ങു വാഴുവാൻ ന്യായം ഇല്ലല്ലോ; മശീഹയും അവരെ സമ്മ
തിക്കയില്ല എന്നു പറീശരും ഹെരോദ്യരും ഉള്ളിൽ നിശ്ചയിച്ചു യേശുവെ
സ്വാമിദ്രോഹിയാക്കുവാൻ ഭാവിച്ചു. നീ ആരേയും വിചാരിയാതെ ദൈവമാ
ൎഗ്ഗത്തെ ഉണ്മയായി ഉപദേശിക്കുന്ന സത്യവാനും തന്റേടക്കാരനും എന്നുള്ള
മുഖസ്തുതി മുന്നിട്ടു, കൈസൎക്ക് നികുതി കൊടുക്കാമോ എന്നു ചോദിച്ചു. അ
വനോ അവരുടെ ധൂൎത്തതയെ കണ്ടു, വ്യാജക്കാരേ, എന്തിന്നു എന്നെ പരീക്ഷി
ക്കുന്നു,നികുതിനാണ്യം കാട്ടുവിൻ എന്നു പറഞ്ഞാറെ അവർ ഒരു ദെനാരെ
കൊണ്ടുകൊടുത്തു രൂപവും എഴുത്തും നോക്കി കൈസരുടെത് എന്നു ഏറ്റുപ
റഞ്ഞപ്പോൾ എങ്കിൽ കൈസരുടേത് കൈസരിന്നും ദൈവത്തിന്റേത് ദൈ
വത്തിന്നും കൊടുപ്പിൻ എന്നു കല്പിച്ചു. യഹൂദന്മാർ മതഭ്രാന്തിനാൽ കലക്കി [ 293 ] വെച്ചത് വകതിരിച്ചു കൊടുത്തു, ദേവസാദൃശ്യവും എഴുത്തും ഉള്ള ആത്മാവിനെ
വിശേഷാൽ ദൈവത്തിൽ ഏല്പിപ്പാൻ അപേക്ഷിച്ചപ്പോൾ അവർ പിടിക്കു
ന്നതൊന്നും കാണാതെ മൌനമായ്പാൎത്തു.

പിന്നെ ചദൂക്യർ വന്നു പുനരുത്ഥാനത്തെ പരിഹസിപ്പാൻ ഭാവിച്ച
ത് ഇപ്രകാരം: ദേവരവിവാഹം (൫മോ. ൨൫, ൫) കല്പിച്ചു കിടക്കുന്നുവല്ലോ.
എന്നാൽ ഞങ്ങളിൽ ജേഷ്ഠാനുജന്മാർ എഴുവരും ക്രമത്താലെ ഒരു സ്ത്രീക്ക് ഭ
ൎത്താക്കന്മാരായ്വന്നും കഴിഞ്ഞുപോയും ഇരിക്കുന്നു. പുനരുത്ഥാനത്തിൽ അവൾ
ആൎക്കാകും എന്നു ചോദിച്ചാറെ കൎത്താവ് ഖണ്ഡിച്ചു പറഞ്ഞിതു: നിങ്ങൾ തി
രുവെഴുത്തും ദേവശക്തിയും അറിയായ്കയാൽ വഴിപിഴെച്ചുഴലുന്നു (വേദസാരം
അറിയാഞ്ഞാൽ ദൈവം ശക്തിയില്ലാത്ത വസ്തുവായി തോന്നും; ദൈവത്തി
ന്റെ ഉയിൎപ്പിക്കുന്ന ശക്തി മനസ്സിൽ അനുഭവമായി വന്നിട്ടല്ലാതെ വേദം
തെളിഞ്ഞു ബോധിക്കയും ഇല്ല എന്നിങ്ങിനെ രണ്ടിന്റെ സംബന്ധം). പുന
രുത്ഥാനത്തിന്റെ വസ്തതയാവിത്, പുതിയ ലോകത്തിന്റെ അംശക്കാരാവാൻ
യോഗ്യതയുള്ള ഉയിൎപ്പിൻ മക്കൾ (ലൂക്ക.) ദൂതസാദൃശ്യവും ദേവപുത്രത്വവും
ഉള്ളവരാകയാൽ വിവാഹപ്രസവമരണാദിഭേദങ്ങളില്ലാത്തവരായ്വാഴും. ഈ ഉ
പദേശത്തെ മോശയും വെളിവാക്കി എന്ന ഓൎമ്മ ഇല്ലയോ (൨മോ. ൩, ൬)?
ദൈവം ജീവനുള്ളവനാകകൊണ്ടു ജീവനുള്ളവരെ സൃഷ്ടിപ്പാനും ജീവനോടെ
രക്ഷിപ്പാനും പിന്നേയും ഉയിൎപ്പിപ്പാനും ശക്തനാകുന്നു. അവൻ താൻ നിത്യ
കറാർ ഉറപ്പിച്ചു, അബ്രഹാം ഇഛ്ശാക്ക് യാക്കോബ് എന്നവരുടെ ദൈവം എ
ന്നു പറകയാൽ അവൻ അവൎക്കായും അവർ അവന്നായും നിത്യം ജീവിച്ചി
രിക്കുന്നു സ്പഷ്ടം; അത്രയുമല്ല ചത്തവർ എല്ലാവരും അവന്നായി ജീവിച്ചിരി
ക്കുന്നു (ലൂക്ക.). എന്നു കേട്ടാറെ ജനങ്ങൾ അതിശയിച്ചു (മത്ത.), വൈദികരും
ഗുരോ നീ നന്നായി ചൊല്ലി എന്നു സമ്മതിച്ചു പറഞ്ഞു, ചദൂക്യർ ചോദിപ്പാൻ
തുനിയാതെ പോകയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.).

(മത്ത. മാൎക്ക.) ചദൂക്യരുടെ പരാജയത്താൽ പറീശർ ഒരു വിധമായി സ
ന്തോഷിച്ചു (മാൎക്ക.) കൂടി വിചാരിച്ചിട്ടു അവരിൽ ഒരു വൈദികൻ ധൎമ്മവെപ്പു
കളിൽ മുഖ്യമായത് എന്തു എന്നു ചോദിച്ചു. യേശു മുമ്പെ ഗലീലയിൽ
വെച്ച് ഒരു വൈദികനോടു പറഞ്ഞതു (ലൂക്ക. ൧൦, ൨൫) പിന്നെയും അരുളി
ച്ചെയ്തു. ഇസ്രയേലേ, കേൾക്ക, നിൻ ദൈവമായ യഹോവ ഏകകൎത്താവാകു
ന്നു (മാൎക്ക.); അവനെ സൎവ്വാത്മനാ സകല കരണശക്തികളാലും സ്നേഹിക്കു
ന്നത് ഒന്നാമതും വലുതും ആയ കല്പന തന്നെ. കൂട്ടുകാരനെ നിന്നെ പോ
ലെ തന്നെ സ്നേഹിക്ക എന്നുള്ള രണ്ടാമതും അതിനോടു സമം. ഈ രണ്ടിന്നും
മേല്പട്ടത് ഒന്നും ഇല്ല (മാൎക്ക.), ദൈവത്തിൻറെ സകല വെളിപ്പാടുകളും ഇ
തിൽ തന്നെ അടങ്ങി ഇരിക്കുന്നു (മത്ത.). എന്നതു കേട്ടാറെ വൈദികൻ ഇ
ത് സാരവാക്ക് എന്നും, സാക്ഷാൽ ഈ മൊഴി സകല ബലിവെപ്പുകളിലും വി
ശേഷം എന്നും പക്ഷപാതം ഒഴിച്ചു ബുദ്ധിയോടെ ചൊല്ലിയപ്പോൾ നീ ദൈ
വരാജ്യത്തിന്നു ദൂരസ്ഥനല്ല എന്നു യേശു പറഞ്ഞു (മാൎക്ക.).

പിന്നെ ശത്രുക്കൾ മടുത്തു കൂടി നില്ക്കുമ്പോൾ തന്നെ യേശു എതിരെ
ഒരു വാക്കു ചോദിച്ചു. മശീഹ ആരുടെ പുത്രൻ എന്നു കേട്ടാറെ ദാവിദിന്റെ [ 294 ] എന്നു ചൊല്ലിയപ്പോൾ പിന്നെ ദാവിദ് ആത്മാവിൽ ആയി (സങ്കീ. ൧൧)
യഹോവ എന്റെറ കൎത്താവോടു “ഞാൻ നിന്റെ ശത്രുക്കളെ നിനക്ക് പാദപീ
ഠമാക്കുവോളത്തിന്നും നീ എൻ വലത്തിരിക്ക” എന്നു ചൊല്ലി അവനെ തന്റെ
“കൎത്താവ്” എന്നു വിളിക്കുന്നത് എന്തു? അവൻ ദാവീദിന്നു കൎത്താവ് എന്നുവ
രികിൽ പുത്രനാകുന്നത് എങ്ങിനെ? എന്നിവണ്ണം പഴയനിയമത്തിലും അറി
യിച്ചു കിടക്കുന്ന തന്റെ ദിവ്യമഹത്വത്തേയും പിതാവിൻ തുണയാൽ വരു
ന്ന പൂൎണ്ണജയത്തേയും സൂചിപ്പിച്ചു നാണം വരുത്തിയാറെ ചോദിപ്പാനും ഉ
ത്തരം പറവാനും ആരും തുനിഞ്ഞില്ല, ജനങ്ങൾ മനസ്സോടെ കേട്ടു പോരുക
യും ചെയ്തു (മാൎക്ക.).

§142.

THE GREAT DENUNCIATORY SPEECH AGAINST THE SCRIBES

AND PHARISEES.

പറീശശാസ്ത്രികളുടെ ആക്ഷേപണാദികൾ.

a) Woes denounced against the scribes and Pharisees.

പറീശശാസ്ത്രികളെ ആക്ഷേപിച്ചതു.

MARK XII. 38 And he said unto them in his doctrine, Beware of the scribes, which love to go in long clothing, and love salutations in the market- places, 39 And the chief seats in the synagogues, and the uppermost rooms at feasts: 40 Which devour widows' houses, and for a pretence make long prayers: these shall receive greater damnation.

LUKE XX. 45 Then in the audience of all the people he said unto his disciples, 46 Beware of the scribes, which desire to walk in long robes, and love greetings in the markets, and the highest seats in the synago- gues, and the chief rooms at feasts; 47 Which devour widows' houses, and for a shew make long prayers: the same shall re- ceive greater damnation.

MATT. XXIII.

1 Then spake Jesus to the multitude, and to his disciples, 2 Saying, The scribes and the Pharisees sit in Moses' seat: 3 All therefore whatsoever they bid you observe, that observe and do; but do not ye after their works: for they say, and do not. 4 For they bind heavy burdens and grievous to be borne, and lay them on men's shoulders; but they themselves will not move them with one of their fingers. 5 But all their works they do for to be seen of men: they make broad their phylacteries, and enlarge the borders of their garments, 6 And love the uppermost rooms at feasts, and the chief seats in the synagogues, 7 And greetings in the markets, and to be called of men, Rabbi, Rabbi. 8 But be not ye called Rabbi: for one is your Master, even Christ; and all ye are brethren. 9 And call no man your father upon the earth: for one is your Father, which is in heaven. 10 Neither be ye called masters: for one is your Master, even Christ. 11 But he that is greatest among you shall be your servant. 12 And whosoever shall exalt himself shall be abased; and he that shall humble himself shall be exalted.

13 But woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites! for ye shut up the kingdom of heaven against men: for ye neither go in your- selves, neither suffer yo them that are entering to go in. 14 Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites! for ye devour widows' houses, and for a pretence make long prayer: therefore ye shall receive the greater damnation. 15 Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites! for ye compass sea and land to make one proselyte, and when he is made, ye make him twofold more the child of hell than yourselves. 16 Woo unto you, ye blind guides, which say, Whosoever shall swear by the temple, it is nothing; but whosoever shall swear by the gold of the temple, he is a debtor! 17 Ye fools and blind: for whether is greater, the gold, or the temple that sanctifieth the gold? 18 And, Whosoever shall swear by the altar, it is nothing; but whosoever sweareth by th e gift that is upon it, he is guilty. 19 Ye fools and blind: for whether is greater, the gift, or the altar that sanctifieth the gift? 20 Whose therefore shall swear by the altar, sweareth by it, and by all things thereon. 21 And whogo shall swear by the temple, sweareth by it, and by him that dwelleth therein.

[ 295 ] Matt, XXIII.

22 And he that shall swear by heaven, sweareth by the throne of God, and by him that sitteth thereon. 23 Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites! for ye pay tithe of mint and anise and cummin, and have omitted the weightier matters of the law, judgment, mercy, and faith: these ought ye to have done, and not to leave the other undone. 24 Ye blind guides, which strain at a gnat, and swallow a camel. 25 Woe unto you, scribes and Pharisees, hypocrites! for ye make clean the outside of the cup and of the platter, but within they are full of extortion and excess. 26 Thou blind Pharisee, cleanse first that which is within the cup and platter, that the outside of them may be clean also. 27 Woe unto you, scribes and Pharisees, hy- pocrites! for ye are like unto whited sepul- chres, which indeed appear beautiful outward, but are within full of dead men's bones, and of all uncleanness. 28 Even so yo also outwardly appear righte- ous unto men, but within ye are full of hypo- crisy and iniquity.

29 Woe unto you, scribes and Pharisees, hy- pocrites! because ye build the tombs of the prophets, and garnish the sepulchres of the righteous, 30 And say, If we had been in the days of our fathers, we would not have been partakers with them in the blood of the prophets. 31 Wherefore yo be witnesses unto yourselves, that ye are the children of them which killed the prophets. 32 Fill ye up then the measure of your fathers. 33 Ye serpents, ye generation of vipers, how can yo escape the damnation of hell? 34 Wherefore, behold, I send unto you pro- phets, and wise men, and scribes: and some of them ye shall kill and crucify; and some of them shall ye scourge in your synagogues, and persecute them from city to city: 35 That upon you may come all the righte- ous blood shed upon the earth, from the blood of righteous Abel unto the blood of Zacharias son of Barachias, whom ye slew between the temple and the altar. 36 Verily I say unto you, All these things shall come upon this generation.

b) The lamentation over Jerusalem. യരുശലേമേ ചൊല്ലി വിലപിച്ചതു.

MATT. XXIII.

37 O Jerusalem, Jerusalem, thou that killest the prophets, and stonest them which are sent unto thee, how often would I have gathered thy children together, even as a hen gathereth her chickens under her wings, and ye would not!

38 Behold, your house is left unto you deso- late. 39 For I say unto you, Ye shall not see me henceforth, till ye shall say, Blessed is he that cometh in the name of the Lord.

(മത്ത.) പറീശന്മാർ തോറ്റിട്ടും മശീഹെക്ക് അധീനരാവാൻ മനസ്സില്ലാ
തെ നില്ക്കുമ്പോൾ യേശു ഏഴുധിക്കാരങ്ങളെ ചൊല്ലി തുടങ്ങിയതു ഇവ്വണ്ണം:

മോശയുടെ ആസനത്തിൽ വൈദികരും പറീശന്മാരും ഇരുന്നു കൊൾ്ക
യാൽ അവർ പാരമ്പൎയ്യമായി വെക്കുന്നതു (ദേവാജ്ഞയോടു വിപരീതമല്ലെ
ങ്കിൽ) പ്രമാണിച്ച് ചെയ്വിൻ. അവരുടെ ക്രിയകളിൻ പ്രകാരമോ ചെയ്യരുതേ!
അവർ പറയുന്നതു ചെയ്യാത്തതു താനും. അത് എങ്ങിനെ എന്നാൽ ൧.) അ
വർ കനത്ത ചുമടുകളെ കെട്ടി ചുമത്തുന്നു; തങ്ങൾ ഒരു വിരൽകൊണ്ടു പോ
ലും ഇളക്കുന്നില്ല, ദേവസ്നേഹം മനുഷ്യസേവ മുതലായ കല്പനാസാരം അവ
രുടെ വിചാരത്തിലും ഇല്ല. ൨.) കാണപ്പെടുവാൻ അത്രെ ഓരോരൊ പുണ്യ
കൎമ്മം പോലെ കാട്ടുന്നു. അതിന്നായി നെറ്റിപ്പട്ടം (൫ മോ. ൬,൮) തോങ്കൽ
(൪ മോ. ൧൫, ൩൮) മുതലായ കല്പനാസാധനങ്ങളെ വിസ്താരത്തിൽ തീൎത്തു
പെരുമാറി നടക്കുന്നു. ൩.) അവരുടെ ആഗ്രഹമോ വിരുന്നിലും പള്ളിയിലും
ഒന്നാം ആസനം, അങ്ങാടിയിൽ തൊഴുക, റബ്ബി എന്ന സല്ക്കാരം മുതലായത
ത്രെ. ഇപ്രകാരമുള്ളവരെ സൂക്ഷിപ്പിൻ (മാൎക്ക. ലൂക്ക.)! പുതിയ നിയമത്തിൽ
റബ്ബി (ഗുരു) എന്ന നാമത്തെ എടുക്കരുതു, നിങ്ങൾ അന്യോന്യം സഹോദരരാ
കുന്നുവല്ലോ. ഒരുത്തനേയും ഭൂമിയിൽ പിതാവ് (പാപ്പാ) എന്നു വിളിക്കരുത്,
സ്വൎഗ്ഗസ്ഥനേ പിതാവായുള്ളു. സഭാനായകന്മാർ എന്ന പേരും അരുത്, മശീഹ
അത്രെ സഭയെ നടത്തുന്നവൻ. നിങ്ങളിൽ അതിമഹാൻ ശുശ്രൂഷക്കാരനാക
(മത്ത. ൨൦, ൨൬). തന്നെത്താൻ ഉയൎത്തുന്നവനോ താഴ്ത്തപ്പെടും (ലൂക്ക.൧൪, ൧൧). [ 296 ] ആകയാൽ വ്യാജക്കാരായ വൈദികപറീശന്മാരും ആയുള്ളാരേ, നിങ്ങൾ്ക്കു
അയ്യോ കഷ്ടം! ൧.) സ്വൎഗ്ഗരാജ്യത്തെ മനുഷ്യൎക്കടെച്ചു വെച്ചും മുങ്കുറികളുള്ള
പ്രാകാരത്തെ തങ്ങൾ വിട്ടു അകത്തു പ്രവേശിക്കാതെ പാൎത്തും സത്യദാഹമു
ള്ളവരെ വിരോധിച്ചും കൊണ്ടിരിക്കയാൽ തന്നെ. ൨.) നീണ്ട പ്രാൎത്ഥനകളെ
ചൊല്ലി ഭണ്ഡാരത്തിന്നു ദാനങ്ങളെ വൎദ്ധിപ്പിച്ചു വിധവമാരുടെ ഭവനങ്ങ
ളെ ഭക്ഷിക്കയാൽ അയ്യോ കഷ്ടം! ൩.) ഒരുത്തനെ മാൎഗ്ഗത്തിലാക്കുവാൻ നിങ്ങൾ
ആഴിയും ഊഴിയും ചുറ്റി നടക്കും; പിന്നെ സാധിച്ചാൽ നിങ്ങളിലും ഇരട്ടിപ്പാ
യി നരകപുത്രനാക്കുകയാൽ അയ്യോ കഷ്ടം! ൪.) ദേവാലയത്താണ് നിസ്സാരം,
ദേവാലയസ്വൎണ്ണത്താണ ഉറപ്പു എന്നും, ബലിപീഠത്താണ ഘനം ഇല്ല പീ
ഠത്തിന്മേൽ കാഴ്ചയാണ എങ്കിൽ ഒപ്പിക്കേണ്ടത് എന്നും മറ്റും വ്യാജമായി വ
കതിരിക്കയാൽ അയ്യോ കഷ്ടം! ദൈവത്തോടുള്ള സംബന്ധത്താൽ അത്രെ ആ
ണെക്ക് സാന്നിദ്ധ്യം വരികകൊണ്ടു ഏതൊരു ആണയെ എങ്കിലും കളിയാക്ക
രുതല്ലോ. ൫.) തുളസി ചീരകം മുതലായതിൽനിന്നും പതാരം കൊടുത്തും ന്യായ
വിധി കനിവു വിശ്വാസം തുടങ്ങിയുള്ള മുഖ്യതകളെ മറന്നു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന
അതിസൂക്ഷ്മത നിമിത്തം അയ്യോ കഷ്ടം! ൬.) കിണ്ടി കിണ്ണം മുതലായതിൽ
പുറമേ ശുദ്ധിയും ഉള്ളിൽ കവൎച്ചയും സുഖഭോഗവും മുഴത്തു കാൺ്കയാൽ അ
യ്യോ കഷ്ടം! ൭.) നിങ്ങൾ പുറമേ പുണ്യഛായയും അകമേ ആത്മമരണവും
കേടും നിറഞ്ഞവരാകയാൽ അയ്യോ കഷ്ടം! ൮.) ആദിമുതൽ ദേവനിയുക്തന്മാ
രെ ദ്വേഷിച്ചും ഹിംസിച്ചും പോരുന്ന ജാതിഭാവംനിമിത്തം അയ്യോ കഷ്ടം!*
പ്രവാചകന്മാരെ കൊല്ലുന്ന യരുശലേമേ, കോഴി തന്റെ കുഞ്ഞുങ്ങളെ ചിറകി
ങ്കീഴിൽ കൂട്ടി ചേൎക്കുന്നതു പോലെ നിന്മക്കളെ ചേൎപ്പാൻ എനിക്ക് എത്ര വട്ടം
മനസ്സായിരുന്നു എങ്കിലും നിങ്ങൾ്ക്ക് മനസ്സായില്ല. ആകയാൽ നിങ്ങളുടെ ഈ
ആലയം സാന്നിദ്ധ്യം വസിക്കാതവണ്ണം പാഴായ്വിടപ്പെടും. യഹോവാനാമ
ത്തിൽ വരുന്നവൻ വാഴുക എന്നു നിങ്ങൾ ആൎക്കുവോളം എന്നെ ഇനി കാ
ണുകയും ഇല്ല (മത്ത.).

§ 143.

THE WIDOW'S MITE. THE ENQUIRING GREEKS.

വിധവയുടെ കാശും യവനരുടെ സന്ദൎശനവും.

a) The Widow's Mite. വിധവയുടെ കാശ് .

MARK XII. 41 And Jesus sat over against the treasury, and beheld how the people cast money into the treasury: and many that were rich cast in much. 42 And there came a certain poor widow, and she threw in two mites, which make a farthing. 43 And he called unto him his disciples, and saith unto them, Verily I say unto you, That this poor widow hath cast more in, than all they which have cast into the treasury: 44 For all they did cast in of their abundance; but she of her want did cast in all that she had, even all her living.

LUKE XXI. 1 And he looked up, and saw the rich men casting their gifts into the treasury. 2 And he saw also a certain poor widow casting in thither two mites. 3 And he said, Of a truth I say unto you, that this poor widow hath cast in more than they all: 4 For all these have of their abun- dance cast in unto the offerings of God: but she of her penury hath cast in all the living that she had.

[ 297 ] b) The enquiring Greeks. Our Lord's last public address.

യവനന്മാരുടെ സന്ദൎശനവും യേശുവിന്റെ അന്ത്യപ്രസംഗവും

JOHN XII.

20 And there were certain Greeks among them that came up to worship at the feast: 21. The same came therefore to Philip, which was of Bethsaida of Galilee, and desired him, saying, Sir, we would see Jesus. 22 Philip cometh and telleth Andrew: and again Andrew and Philip tell Jesus. 23 And Jesus answered them, saying, The hour is come, that the Son of man should be glorified. 24 Verily, verily, I say unto you, Except a corn of wheat fall into the ground and die, it abideth alone: but if it die, it bringeth forth much fruit. 25. He that loveth his life shall lose it; and he that hateth his life in this world shall keep it unto life eternal. 26 If any man serve me, let him follow me; and where I am, there shall also my servant be: if any man serve me, him will my Father honour. 27 Now is my soul troubled; and what shall I say? Father, save me from this hour: but for this cause came I unto this hour. 28 Father, glorify thy name. Then came

there a voice from heaven, saying, I have both glorified it, and will glorify it again. 29. The people therefore, that stood by, and heard it, said that it thundered: others said, An angel spake to him. 30 Jesus answered and said, This voice came not because of me, but for your sakes. 31. Now is the judgment of this world: now shall the prince of this world be cast out. 32 And I, if I be lifted up from the earth, will draw all men unto me. 33 This he said, signifying what death he should die. 34 The people answered him, We have heard out of the law that Christ abideth for ever: and how sayest thou, The Son of man must be lifted up? who is this Son of man? 35. Then Jesus said unto them, Yet a little while is the light with you. Walk while ye have the light, lest darkness come upon you: for he that walketh in darkness knoweth not whither he goeth. 36 While ye have light, believe in the light, that ye may be the children of light. These things spake Jesus, and departed, and did hide himself from them.

(മാൎക്ക. ലൂക്ക) ഇവ്വണ്ണം യരുശലേമെ ചൊല്ലി വിലപിച്ച ശേഷം യേശു
എഴുനീറ്റു പുറപ്പെട്ടു സ്ത്രീപ്രാകാരത്തിൽ കൂടി കടക്കുമ്പോൾ ശ്രീഭണ്ഡാര
ത്തിനു നേരെ (യോ, ൮, ൨൦) ഇരുന്നു, അതിൽ നേൎച്ചയും കാഴ്ചയും ഇടുന്നവ
രെ നോക്കി, ധനവാന്മാർ വളരെ ഇടുന്നതും ദാരിദ്രമുള്ള ഒരു വിധവ (“ക്വ
ദ്രത്ത്” എന്ന ഒരു താരം ആകുന്ന) ൨കാശു നല്കുന്നതും കണ്ട ഉടനെ മറ്റവരെ
ല്ലാവരിലും ഇവൾ അധികം ഇട്ടു നിശ്ചയം, അവർ സമ്പുൎണ്ണതയിൽനിന്നു
ഒരല്പവും ഇവൾ ദാരിദ്രത്തിൽനിന്നു തന്റെ സകല ഉപജീവനവും വെച്ചു
വല്ലോ എന്നു ചൊല്ലി. ഇങ്ങിന്റെ പഴയ ആരാധനയിൽ ഭക്തിസാരം ഒന്നും
നിരസിക്കാതെ ചെറിയതിന്നായിട്ടും പിതാവെ സ്തുതിച്ചുംകൊണ്ടു അവിടെ
നിന്നു വാങ്ങി പോകയും ചെയ്തു.

(യോ) സ്ത്രീപ്രാകാരത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടു ദേവാലയത്തെ വിടുമാറായ
പ്പോൾ ജാതികളുടെ പ്രാകാരത്തിൽ ഇറങ്ങി അതിലൂടെ കടക്കേണ്ടി വന്നു (ഭാ
ഗ, ൫൧), അന്നു തന്നെ എന്നു തോന്നുന്നു്* ആ യവനന്മാരുടെ സന്ദൎശ്ശന
ത്താൽ സന്തോഷപ്പെടുവാൻ ഇട വന്നു. ഇസ്രയേൽ സ്വരാജാവിനെ നി
ഷ്ഠൂരമായി തള്ളു മാറായ നേരത്തു തന്നെ പണ്ടു മാഗർ എന്ന പോലെ പുറ
ജാതികളിൽ നിന്നു മുങ്കുട്ടികളായ ഇവർ വന്നു തങ്ങളുടെ കൂട്ടരെ പ്രകാശി
പ്പിക്കേണ്ടുന്ന മശീഹയെ കാണ്മാൻ ആഗ്രഹിക്കയും ചെയ്തു. അവർ യവ [ 298 ] നർ ആകയാൽ യവനനാമങ്ങളുള്ള ഫിലിപ്പ് അന്ത്രയാ എന്നവരോടു ചോദി
ച്ചപ്പോൾ ഇവർ യേശുവോടു ബോധിപ്പിച്ചു. ആയവൻ ഇതു പിതാവ് തന്ന
വലിയ അടയാളം എന്നു ഗ്രഹിച്ചു, താൻ ജാതികളുടെ ഇടയിൽ മഹത്വപ്പെ
ടേണ്ടുന്ന സമയം വന്നു എന്നു അറിയിച്ചു വഴിയേയും സൂചിപ്പിച്ചു. ധാന്യ
ത്തിന്റെ മണി ദ്രവിച്ചാലേ പെരിക ഫലം തരുന്നതു പോലെ ആചാൎയ്യനാ
യി പഴയ ജീവനെ ബലികഴിച്ചിട്ടല്ലാതെ പുതിയ ജീവനും രാജത്വവും വരി
കയില്ല. ഇതു വിശേഷാൽ യവനന്മാൎക്ക് പറ്റുന്ന വാക്യം. അവർ ജാതിഭാവ
ത്തിന്നു തക്കവണ്ണം മരണനിനവിനെ പോലും എത്രയും അകറ്റി ഐഹിക
മായയിൽ രസിച്ചവരാകകൊണ്ടു മരണവഴിയായിട്ടല്ലാതെ സത്യജീവൻ
വരികയില്ല എന്നു ഗ്രഹിക്കേണ്ടി ഇരുന്നു. മശീഹ മരിക്കുന്നതു പോലെ അ
വനെ ആശ്രയിപ്പാൻ പോരുന്നവരും ഐഹികജീവനെ പകെപ്പാൻ പഠി
ക്കേണം. ഇപ്രകാരം അവനെ പിഞ്ചെന്നാൽ കൎത്താവിന്റെ ഗതിയും പിതാ
വിൽനിന്നു മാനവും അവന്റെ ഭൃത്യന്മാൎക്കും ഉണ്ടാകും.

എന്നതിൻറ ശേഷം ചൊന്നിതു: ഇപ്പോൾ എന്റെ ആത്മാവ് കലങ്ങി,
പിന്നെ എന്തു പറയേണ്ടു? പിതാവേ, ഈ മുഹൂൎത്തത്തിൽനിന്നു എന്നെ ഉദ്ധ
രിക്കേണം എന്നോ? അല്ല, ഇതിന്നായിട്ടല്ലോ(മരണവേദനക്ക് തന്നെ) ഞാൻ
ഈ നാഴികയിൽ വന്നു! ഒന്നേ ഉള്ളൂ അപേക്ഷിപ്പാൻ: പിതാവേ, നിന്നാമ
ത്തെ മഹത്വപ്പെടുത്തേണമേ! എന്നാറെ പണ്ടു യൎദ്ദനിലും തിരുമലയിലും ഉ
ണ്ടായതു പോലെ ദൈവാലയത്ത് ഒരു സ്വൎഗ്ഗീയവാക്കുണ്ടായിതു: ഞാൻ
അതിനെ (അത്ഭുതക്രിയകളാലും മറ്റും) മഹത്വപ്പെടുത്തി, ഇനി (പുനരുത്ഥാനാ
ദികളാൽ) മഹത്വപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യും. തെരിഞ്ഞെടുത്തവൎക്ക് മാത്രം വാക്കു
കൾ തെളിഞ്ഞു വന്നു; ഉൾചെവി ഇല്ലാത്തവൎക്ക് അത് ഇടിമുഴക്കം എന്നു
തോന്നി, മദ്ധ്യമന്മാരോ ഒരു ദൂതൻ ചൊല്ലിയ രഹസ്യമായിരിക്കും എന്നു വിചാ
രിച്ചു. എന്നാൽ തനിക്കായിട്ടല്ല ജനങ്ങൾക്കും വിശേഷാൽ യവനൎക്കും വേണ്ടി
ൟ ദിവ്യസാക്ഷ്യം ഉണ്ടായി എന്നും, തന്റെ കഷ്ടമരണങ്ങളുടെ ഫലം മൂന്നു
വിധമുള്ളതു എന്നും യേശു അറിയിച്ചു. അതോ, ൧.) ലോകത്തിൻ അളവറ്റ
റ ദുഷ്ടതയും തികഞ്ഞ സ്വാമിദ്രോഹവും ക്രിസ്ത്യൻ ക്രൂശിനാലേ കേവലം വെ
ളിവാകുമാറു ഇതു ലോകത്തിന്നു മഹാവിസ്താരനാളായി ചമയുന്നു. ൨.) പഴയ
ലോകപ്രഭുവിന്നു സമ്പൂൎണ്ണ അധഃപതനമല്ലാതെ മറെറാന്നും ശേഷിക്കയില്ല.
൩.) അവന്നു പകരം നിജപ്രഭുവായ താൻ ക്രൂശാരോഹണത്താൽ രാജാസനം
ഏറി സൎവ്വരേയും പ്രജകളാക്കി വണങ്ങുമാറാക്കും.—എന്നതിനാൽ ജനങ്ങളിൽ
പിന്നെയും ചഞ്ചലഭാവം ഉണ്ടായാറെ യേശു വ്യൎത്ഥചോദ്യങ്ങൾക്കു ഉത്തരം
പറയാതെ കനിവോടെ വിഷാദിച്ചു, ഇനി കുറയ കാലമേ നിങ്ങളോടു കൂടി വെ
ളിച്ചം ഉള്ള, വെളിച്ചം ഉള്ളേടം മടിയാതെ നടന്നുകൊൾ്വിൻ ഇരുൾ നിങ്ങളോടു
എത്തി പോകാതെ ഇരിപ്പാൻ തന്നെ, ഇരുളിൽ നടക്കുന്നവൻ ലാക്കറിയാതെ
ഭ്രമിക്കേണ്ടി വരും, വെളിച്ചം ഉള്ള സമയം വെളിച്ചമക്കളായി തീരുവാൻ വെളി
ച്ചത്തിൽ വിശ്വസിപ്പിൻ എന്നു ബുദ്ധി ചൊല്ലി തന്റെ വേലയെ സമൎപ്പി
ക്കയും ചെയ്തു (യോ.). [ 299 ] § 144.

ON THE DESTRUCTION OF JERUSALEM AND CHRIST'S ADVENT.

യരുശലേമിൻ സംഹാരത്തേയും കൎത്തൃവരവിനേയും പ്രവചിച്ചതു.

a) A general sketch of the last times. അന്ത്യകാലലക്ഷണങ്ങളുടെ വിവരണം.

MATT. XXIV. 1 And Jesus went out, and departed from the temple: to and his disciples came to him for to shew him the buildings of the temple. 2 And Jesus said unto them, See ye not all these things? verily I say unto you, There shall not be left here one stone upon another, that shall not be thrown down. 3 And as he sat upon the mount of Olives, the disciples came unto him privately, say- ing, Tell us, when shall these things be? and what shall be the sign of thy coming, and of the end of the world? 4 And Jesus answered and said unto them, Take heed that no man deceive you. 5 for many shall come in my name, saying, I am Christ; and shall deceive many. 6 And ye shall hear of wars and rumours of wars: see that ye be not troubled: for all these things must come to pass, but the end is not yet. 7 For nation shall rise against nation, and kingdom against kingdom: and there shall be famines, and pesti- lences, and earthquakes, in divers places. 8 All these are the begin- ning of sorrows. 9 Then shall they deliver you up to be afflicted, and shall kill you and ye shall be hated of all nations for my name's sake. 10 And then shall many be offended, and shall betray one another, and shall hate one another. 11 And many false prophets shall rise, and shall deceive many. 12 And because iniquity shall abound, the love of many shall wax cold. 13 But he that shall endure unto the end, the same shall be saved. 14 And this gospel of the kingdom shall be preached in all the world for a witness unto all nations; and then shall the end come.

MARK XIII. 1 And as he went out of the temple, one of his disciples saith unto him, Master, see what manner of stones and what buildings are here! 2 And Jesus answering said unto him, Seest thou these great build- ings? there shall not be left one stone upon another, that shall not be thrown down. 3 And as he sat upon the mount of Olives over against the temple, Peter and James and John and Andrew asked him privately, 4 Tell us, when shall these things be? and what shall be the sign when all these things shall be fulfilled ? 5 And Jesus answering them began to say, Take heed lest any man deceive you: 6 For many shall come in my name, saying, I am Christ; and shall deceive many. 7 And when yo shall hear of wars and rumours of wars, be ye not troubled: for such things must needs be; but the end shall not be yet. 8 For nation shall rise against nation, and kingdom against king- dom: and there shall be earth- quakes in divers places, and there shall be famines and troubles: these are the beginnings of sor- rows. 9 But take heed to yourselves: for they shall deliver you up to councils; and in the synagogues ye shall be beaten: and ye shall be brought before rulers and kings for my sake, for a testimony a- gainst them. 10 And the gospel must first be published among all nations. 11 But when they shall lead you, and deliver you up, take no thought beforehand what ye shall speak, neither do ye premeditate: but whatsoever shall be given you in that hour, that speak: for it is not ye that speak, but the Holy Ghost. 12 Now the brother shall betray the brother to death, and the father the son; and children shall rise up against their parents, and shall cause them to be put to death. 13 And ye shall be hated of all men for my name's sake: but he that shall endure unto the end, the same shall be saved.

LUKE XXI. 5 And as some spake of the temple, how it was adorned with goodly stones and gifts, he said, 6 As for these things which ye behold, the days will come, in the which there shall not be left one stone upon another, that shall not be thrown down. 7 And they asked him, say- ing, Master, but when shall these things be? and what sign will there be when these things shall come to pass? 8 And he said, Take heed that ye be not deceived: for many shall come in my name, saying, I am Christ; and the time draweth near: go ye not therefore after them. 9 But when ye shall hear of wars and commotions, be not terrified; for these things must first come to pass; but the end is not by and by. 10 Then said he unto them, Nation shall rise against nation, and kingdom against kingdom: 11 And great earthquakes shall be in divers places, and famines, and pestilences; and fearful sights and great signs shall there be from heaven. 12 But before all these, they shall lay their hands on you, and persecute you, delivering you up to the synagogues, and into prisons, being brought be- fore kings and rulers for my name's sake. 13 And it shall turn to you for a testimony. 14 Settle it therefore in your hearts, not to meditate before what ye shall answer: 15 For I will give you a mouth and wisdom, which all your adversaries shall not be able to gainsay nor resist. 16 And ye shall be betrayed both by parents, and brethren, and kinsfolks, and friends; and some of you shall they cause to be put to death. 17 And ye shall be hated of all men for my name's sake. 18 But there shall not an hair of your head perish. 19 In your patience possess ye your souls.

[ 300 ] b) The destruction of Jerusalem and the subsequent period of restrained judgment.

യരുശലേമിൻ സംഹാരാദികളെ കുറിച്ചു.

MATT. XXIV. 15 When ye therefore shall see the abo- mination of desolation, spoken of by Daniel the prophet, stand in the holy place, (whoso readeth, let him understand:) 16 Then let them which be in Judæa flee into the mountains: 17 Let him which is on the housetop not come down to take any thing out of his house: 18 Neither let him which is in the field return back to take his clothes. 19 And woe unto them that are with child, and to them that give suck in those days! 20 But pray ye that your flight be not in the winter, neither on the sabbath day: 21 For then shall be great tribulation, such as was not since the beginning of the world to this time, no, nor ever shall be. 22 And except those days should be shortened, there should no flesh be saved: but for the elect's sake those days shall be shortened. 23 Then if any man shall say unto you, Lo, here is Christ, or there; believe it not. 24 For there shall arise false Christs, and false prophets, and shall shew great signs and Wonders; insomuch that, if it were possible, they shall deceive the very elect. 25 Behold, I have told you before. 26 Wherefore if they shall say unto you, Behold, he is in the desert; go not forth: behold, he is in the secret chambers; believe it not. 27 For as the lightning cometh out of the east, and shineth even unto the west; so shall also the coming of the Son of man be. 28 For wheresoever the carcase is, there will the eagles be gathered together.

MARK XIII. 14 But when ye shall see the abomination of desolation, spok- en of by Daniel the prophet, stand- ing where it ought not, (let him that readeth understand,) then let them that be in Judæa flee to the mountains: 15 And let him that is on the housetop not go down into the house, neither enter therein, to take any thing out of his house: 16 And let him that is in the field not turn back again for to take up his garment. 17 But woe to them that are with child, and to them that give suck in those days! 18 And pray ye that your flight be not in the winter. 19 For in those days shall be affliction, such as was not from the beginning of the creation which God created unto this time, neither shall be. 20 And except that the Lord had shortened those days, no flesh should be saved; but for the elect's sake, whom he hath chosen, he hath shortened the days. 21 And then if any man shall say to you, Lo, here is Christ; or, lo, he is there; believe him not: 22 For false Christs and false prophets shall rise, and shall shew signs and wonders, to seduce, if it were possible, even the elect. 23 But take ye heed: behold, I have foretold you all things.

LUKE XXI. 20 And when ye shall see Jerusalem compassed with ar- mies, then know that the desolation there- of is nigh. 21 Then let them which are in Judæa flee to the mountains; and let them which are in the midst of it depart out; and let not them that are in the countries enter thereinto. 22 For these be the days of vengeance, that all things which are written may be fulfilled. 23 But woe unto them that are with child, and to them that give suck, in those days! for there shall be great dis- tress in the land, and wrath upon this people. 24 And they shall fall by the edge of the sword, and shall be led away captive in- to all nations" and Jerusalem shall be trodden down of the Gentiles, until the times of the Gentiles be fulfilled.

c) The end-catastrophe at Christ's appearance. കൎത്തൃപ്രത്യക്ഷതയാൽ ഉണ്ടാകുന്ന ലോകാവസാനം.

MATT. XXIV. 29 Immediately after the tribu- lation of those days shall the sun be darkened, and the moon shall not give her light, and the stars shall fall from heaven, and the powers of the heavens shall be shaken: 30 And then shall appear the sign of the Son of man in heaven: and then shall all the tribes of the earth mourn, and they shall see the Son of man coming in the clouds of heaven with power and great glory. 31 And he shall send his angels with a great sound of a trumpet, and they shall gather together his elect from the four winds, from one end of heaven to the other.

MARK XIII. 24 But in those days, after that tribulation, the sun shall be darkened, and the moon shall not give her light, 25 And the stars of heaven shall fall, and the powers that are in heaven shall be shaken. 26 And then shall they see the Son of man coming in the clouds with great power and glory. 27 And then shall he send his angels, and shall gather together his elect from the four winds, from the uttermost part of the earth to the utter- most part of heaven. 28 Now learn a parable of the fig tree; When her branch

LUKE XXI. 25 And there shall be signs in the sun, and in the moon, and in the stars; and upon the earth distress of nations, with perplexi- ty; the sea and the waves roaring; 26 Men's hearts failing them for fear, and for looking after those things which are coming on the earth: for the powers of heaven shall be shaken. 27 And then shall they see the Son of man coming in a cloud with power and great glory. 28 And when these things begin to come to pass, then look up, and lift up your heads; for your redemption draweth nigh. 29 And he spake to them apara- ble; Behold the fig tree, and all the trees;

[ 301 ]

Matt. XXIV. 32 Now learn a parable of the fig tree; When his branch is yet tender, and putteth forth leaves, ye know that summer is nigh: 33 So likewise ye, when ye shall see all these things, know that it is near, even at the doors. 34 Verily I say unto you, This generation shall not pass, till all these things be fulfilled. 35 Heaven and earth shall pass away, but my words shall not pass away.

Mark XIII. is yet tender, and putteth forth leaves, ye know that summer is near: 29 So ye in like manner, when ye shall see these things come to pass, know that it is nigh, even at the doors. 30 Verily I say unto you, that this generation shall not pass till all these things be done. 31 Heaven and earth shall pass away: but my words shall not pass away.

Luke XXI. 30 When they now shoot forth, ye see and know of your own selves that summer is now nigh at hand. 31 So likewise ye, when ye see these things come to pass, know ye that the kingdom of God is nigh at hand. 32 Verily I say unto you, This generation shall not pass away, till all be fulfilled. 38 Heaven and earth shall pass away: but my words shall not pass away.

d) Echortation to abatchfulness. ഉണന്നുകൊണ്ടിരിപ്പാൻ പ്രബോധിപ്പിച്ചതു.

MATT. XXIV. 36 But of that day and hour knoweth no man, no, not the angels of heaven, but my Father only. 37 But as the days of Noe were, so shall also the coming of the Son of man be. 38 For as in the days that were before the flood they were eating and drinking, marry- ing and giving in marriage, until the day that Noe entered into the ark, 39 And knew not until the flood came, and took them all away; so shall also the coming of the Son of man be. 40 Then shall two be in the field; the one shall be taken, and the other left. 41 Two women shall be grinding at the mill; the one shall be taken, and the other left. 42 Watch therefore: for ye know not what hour your Lord doth come. 43 But know this, that if the good man of the house had known in what watch the thief would come, he would have watched, and would not have suffered his house to be broken up. 44 Therefore be ye also ready: for in such an hour as ye think not the Son of man cometh.

MARK XIII. 32 But of that day and that hour knoweth no man, no, not the angels which are in heaven, neither the Son, but the Father. 33 Take ye heed, watch and pray: for ye know not when the time is. 34 For the Son of man is as a man taking a far journey, who left his house, and gave authority to his servants, and to every man his work, and commanded the porter to watch. 35 Watch ye therefore: for ye know not when the master of the house com- eth, at even, or at mid- night, or at the cockcrow- ing, or in the morning: 36 Lest coming sudden- ly he find you sleep- ing. 37 And what I say un- to you I say unto all, Watch.

LUKE XXI. 34 And take heed to your- selves, lest at any time your hearts be overcharged with surfeiting, and drunkenness, and cares of this life, and so that day come upon you unawares. 35 For as a snare shall it come on all them that dwell on the face of the whole earth. 36 Watch ye therefore, and pray always, that ye may be accounted worthy to escape all these things that shall come to pass, and to stand before the Son of man. 37 And in the day time he was teaching in the temple; and at night he went out, and abode in the mount that is called the mount of Olives. 38 And all the people came early in the morning to him in the temple, for to hear him.

ദേവാലയത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെടുമാറായപ്പോൾ ശിഷ്യരിൽ ഒരുത്തൻ എ
ന്നേക്കും നില്ക്കേണ്ടുന്ന വങ്കല്ലുകളെ കാണിച്ചു (മാൎക്ക.), മറ്റവർ വെളുത്ത തൂ
ണുകളേയും ശോഭന നേൎച്ചകളേയും ചൂണ്ടി (ലൂക്ക.), അന്നും തീൎന്നിട്ടില്ലാത്ത
പുതിയ പണികളേയും അതിശയിച്ചു വൎണ്ണിച്ചു (മത്ത.). എന്നാറെ ഇത് ഒ
ക്കയും ഉള്ളവണ്ണം കാണുന്നുവല്ലോ; ആമെൻ ഞാൻ പറയുന്നിതു: ഇതിൽ ഒ
രു കല്ലും മറുകല്ലിന്മേൽ ഇടിയാതെ ശേഷിക്കയില്ല എന്നു യേശു ഉരെച്ചു ബെ
ത്ഥന്യയിലേക്ക് യാത്രയായി ഇറങ്ങുകയും ചെയ്തു. അസ്തമിക്കുമ്പോൾ യേശു
ഒലീവമലയിൽ കയറി ഇരുന്നു ദേവാലയത്തേയും നഗരത്തെയും ഒന്നു നോ
ക്കി പാൎത്തു. അന്നേരം ശിഷ്യന്മാർ മശീഹയുടെ തേജോമയവാഴ്ചെക്ക് കഷ്ടാ
നുഭവത്താലും നഗരവിനാശത്താലും താമസം വരും എന്നു ഗ്രഹിച്ചു വിഷാദി
ക്കകൊണ്ടു അവരിൽ മുമ്പരായ നാല്വർ ഇത് എപ്പോൾ ഉണ്ടാകും എന്നും, നി
ന്റെ പ്രത്യക്ഷതെക്കും യുഗസമാപ്തിക്കും അടയാളം എന്തെന്നും ചോദിച്ചു.

ഉടനെ യേശു പ്രവാചകം തുടങ്ങി സഭയുടെ ഭാവിയെ അറിയിച്ചിതു:
ആരും നിങ്ങളെ തെറ്റിക്കാതെ ഇരിപ്പാൻ സൂക്ഷിപ്പിൻ! സഭയുടെ അകത്തു [ 302 ] നിന്നും പലർ എഴനീറ്റു, കാലം നിവൃത്തിയായി (ലൂക്ക.), ഞാന്തന്നെ മശീഹ
(ഇന്ന പുരുഷനോ മാൎഗ്ഗമോ ഉപദേശമോ കാൎയ്യനിവൃത്തിക്ക് മതി) എന്നു വെ
റുതെ പ്രശംസിച്ചു പലരേയും വശീകരിക്കും. ലോകത്തിലോ യുദ്ധമത്സരങ്ങ
ളും വൎദ്ധിക്കും. അതിനാൽ ഞെട്ടി കലങ്ങി പോകരുതേ! അവസാനം ക്ഷണ
ത്തിൽ ആകയില്ല (ലൂക്ക.). അനന്തരം രാജ്യങ്ങൾക്കും ജാതികൾക്കും കലക്കവും
പിണക്കവും അധികം പിടിക്കും, അതിനോടു ഒത്തവണ്ണം ഭൂമിയിൽ ക്ഷാമം
ചാക്കു കൊടുങ്കാറ്റു ഭൂകമ്പങ്ങളും ആകാശത്തിൽ ഉൽപാതങ്ങളും ഉണ്ടാകും. ഇത്
ൟറ്റുനോവുകളുടെ ആരംഭം. സഭയും ഹിംസയിൽ അകപ്പെട്ടു സൎവ്വജാതി
പകയാലും (കുഡുംബദ്രോഹങ്ങളാലും, മാൎക്ക. ലൂക്ക.)* ഇടൎച്ചകളുടെ അതിക്രമ
ത്താലും സഭയുടെ അവയവങ്ങൾ തമ്മിൽ തമ്മിൽ പീഡിപ്പിക്കയാലും കള്ള
പ്രവാചകത്താലും നന്നെ ക്ലേശിച്ചു പോകും. വേദധൎമ്മത്തിലേ സംഗം കുറ
യുന്തോറും പലരിലും സ്നേഹം കുളിൎന്നു പോകും. എന്നിട്ടും ക്ഷാന്തിയാലെ നി
ങ്ങൾ പ്രാണങ്ങളെ നേടും (ലൂക്ക.); അവസാനംവരെ ക്ഷാന്തിയുള്ളവന്നു രക്ഷ
നിശ്ചയം. ഈ കാലത്തിൽ ഒക്കയും സുവിശേഷം ക്രമത്താലെ സൎവ്വലോക
ത്തും (മത്ത.) എല്ലാ ജാതികളിലും (മാൎക്ക.) ഘോഷിക്കപ്പെടും. അത് എല്ലാവ
ൎക്കും ന്യായവിധിയിൽ ഒരു സാക്ഷ്യമായിരിക്കത്തക്കവണ്ണം അറിയിച്ചതിൽ പി
ന്നെ അത്രേ അവസാനം വരും.

അവസാനം വരുന്നതിന്നു മുങ്കുറി ആകുന്നതു യരുശലേമിൽ തട്ടുന്ന
ന്യായവിധി തന്നെ. അതു ശിഷ്യന്മാരുടെ ആയുഷ്കാലത്തിൽ വരേണ്ടതാക
യാൽ ദാനിയേൽ (൯, ൨൭) പറഞ്ഞപ്രകാരം (മത്ത. മാൎക്ക.) രോമസൈന്യങ്ങ
ളുടെ കഴുക്കൊടികൾ (ലൂക്ക.) പരിശുദ്ധപട്ടണത്തെ വളഞ്ഞു നില്ക്കുന്നതു കാ
ണുമ്പോൾ മൂലനാശം അടുത്തതു ബോധിച്ചു, ഒട്ടും താമസിയാതെ യഹൂദയെ
വിട്ടു (പരായ്യ)മലകളിൽ ഓടെണം.† മോശയുടെ ശിക്ഷാവാചകങ്ങൾ മുതൽ
മലാക്യയുടെ ശാപംവരെ എഴുതി കിടക്കുന്നതു എല്ലാം നിവൃത്തിയാകുന്ന പ്ര
തികാരദിവസങ്ങൾ ഇവ തന്നെ (ലൂക്ക.) ആകയാൽ ഗൎഭിണികൾ്ക്കും മുല കു
ടിപ്പിക്കുന്നവൎക്കും ഹാ കഷ്ടം! ഹിമകാലത്തും (മത്ത. മാൎക്ക.) യഹൂദരുടെ ഈൎഷ്യ
അധികം ജ്വലിക്കുന്ന ശബ്ബത്തിലും (മത്ത.) ആ ഓട്ടം സംഭവിക്കാതിരിപ്പാൻ
പ്രാൎത്ഥിപ്പിൻ! മുമ്പെ ഉണ്ടാകാതേയും മേലാൽ ഒരിക്കലും വരാതേയും ഉള്ള
കോപവും ക്ലേശവും ഈ ജാതിയിൽ പറ്റും. അവർ വാളാൽ പട്ടും ബദ്ധരായി
സകല ജാതികളിലും ചിതറി ഉഴന്നും പോകും. ജാതികളുടെ സമയങ്ങൾ തിക
വോളത്തേക്ക് യരുശലെം അന്യരാൽ ചവിട്ടപ്പെടുകയും ചെയ്യും (ലൂക്ക.). സൂ
ക്ഷ്മന്യായപ്രകാരം ഈ വിധി സൎവ്വലോകത്തും പറ്റേണ്ടതായിരുന്നു (പുറ
ത്തുള്ളവരും യഹൂദരെ പോലെ മശീഹയെ തള്ളിയല്ലോ), എങ്കിലും സകല ജാ
തികളിൽനിന്നും തെരിഞ്ഞെടുത്തവർ ഉണ്ടല്ലോ, അവരുടെ രക്ഷയെ വിചാരി
ച്ചു കൎത്താവ് ആ ശിക്ഷാദിനങ്ങളെ ചുരുക്കും. ഇവ്വണ്ണം ന്യായവിധി പതു [ 303 ] ക്കേ നടക്കുന്ന കാലത്തിൽ ലോകത്തിന്നു ഒരു യരുശലേമും സഭെക്ക് മൂല
സ്ഥാനവും ഇല്ലായ്കയാൽ കള്ളമശീഹമാരും പ്രവാചകരും എഴനീറ്റു, കഴിയും
എങ്കിൽ തെരിഞ്ഞെടുത്തവരെ കൂടെ വാഗ്വൈഭവത്താലും അതിശയങ്ങളാലും
വശത്താക്കും (മത്ത. മാൎക്ക.). നിങ്ങളോ ഭ്രമിക്കാതെ മുഞ്ചൊല്ലിയതിനെ ഓൎത്തു
കൊൾ്വിൻ. അവർ “ഇതാ കാട്ടിലേ മശീഹ” (സന്യാസതപസ്സുകളാൽ വിളങ്ങു
ന്നവൻ) എന്നു പ്രശംസിച്ച് കേട്ടാൽ പുറപ്പെടരുത്. “ഇതാ പാണ്ടിശാല
ഭണ്ഡാരങ്ങളിലേ മശീഹ” (ഐഹികത്തിൽ മഹോത്സവം വരുത്തുന്നവൻ) എ
ന്നു കേട്ടാലും പ്രമാണിക്കരുത്. ഇടി പോലെ അല്ലോ മനുഷ്യപുത്രന്റെ പ്രത്യ
ക്ഷത! അതിന്മിന്നലെ പ്രകാശിപ്പിപ്പാൻ മനുഷ്യവെളിച്ചം വേണ്ടാ, അതി
ന്റെ മുഴക്കം അറിയിപ്പാൻ മനുഷ്യവാക്കും വേണ്ടാ! പുതിയ നിയമത്തിന്റെ
സഭ ഏതു ഭാഗം എങ്കിലും ന്യായവിധിക്കായി മുഴത്തപ്പോൾ അവിടെ പിണ
ത്തിൽ കഴു എന്ന പോലെ ന്യായകൎത്താവ് വന്നു കൂടും (മത്ത.).

ആ ദിവസങ്ങളിലേ പീഡയുടെ ശേഷമോ യുഗസമാപ്തിയെ കുറി
പ്പാൻ സൂൎയ്യന്നു ഇരുൾ്ച പറ്റും, അതിനാൽ നിലാവും ക്ഷയിക്കും, ഗ്രഹാദി
കൾ്ക്ക് വീഴ്ചയും ആകാശങ്ങളുടെ മൂലശക്തികൾ്ക്ക് ഇളക്കവും സംഭവിക്കും (മത്ത.
മാൎക്ക.). കടലും പൊങ്ങി അലെക്കുമ്പോൾ പ്രളയശങ്കയാൽ ജാതികൾ വ്യാകു
ലപ്പെട്ടു ഭ്രമിച്ചു പാൎക്കും (ലൂക്ക.). അപ്പോൾ മനുഷ്യപുത്രന്റെ അടയാളം വാ
നത്തിൽ കാണും. അവൻ ശക്തിമഹത്വത്തോടും കൂടെ മേഘത്തിന്മേൽ വരു
ന്നതു ഭൂവംശങ്ങൾ കണ്ടു തൊഴിക്കും. ഇവ ഒത്തു വരുവാൻ തുടങ്ങുമ്പോൾ
നിങ്ങളുടെ ഉദ്ധാരണം അണഞ്ഞു വരുന്നു എന്നറിഞ്ഞു തലകളെ ഉയൎത്തി
നിവിൎന്നു നോക്കുവിൻ (ലൂക്ക.)! അവൻ തെരിഞ്ഞെടുത്തവരെ ചേൎപ്പാൻ കാഹ
ളശബ്ദത്തോടെ തൻറ ദൂതന്മാരെ അയക്കും; ആയവർ ചിതറി പാൎത്ത നാലു
ദിക്കിൽനിന്നും ഒന്നിച്ച് കൂടുകയാൽ ജാതികളിലും ന്യായതീൎപ്പു തികഞ്ഞു വരും.

ഇപ്രകാരം പുതിയ യുഗത്തിന്റെ വിശേഷവും യരുശലേമാദി തിരുസ
ഭയിലേ ന്യായവിധിയും ജാതികളിലേ ന്യായവിധിയും ൩ അംശങ്ങളായിട്ടു വ
ൎണ്ണിച്ചതിന്റെ ശേഷം അത്തിമരം മുതലായ (ലൂക്ക.) വൃക്ഷങ്ങളുടെ ഉപ
മയാലേ അടയാളങ്ങളുടെ സാരത്തെ ഗ്രഹിപ്പിച്ചു. യഹൂദനാട്ടിൽ അതിന്റെ
കൊമ്പ് ഇളതായി ഇല വിടുമ്പോൾ വേനിൽക്കാലം വരും എന്നല്ല അടുക്കേ
തന്നെ ഉണ്ടു എന്നറിയാം. അതു പോലെ ഈ അടയാളങ്ങളുടെ ശേഷം താമ
സം കൂടാതെ മഹാകാൎയ്യവും നടക്കും. അവ ഒക്കയും സംഭവിപ്പോളം ഈ യ
ഹൂദജാതി ഒഴിഞ്ഞു പോകയില്ല സത്യം. വാനവും ഭൂമിയും ഒഴിഞ്ഞു പോകും,
എന്റെ വചനങ്ങളോ ഒഴിഞ്ഞു പോകയില്ല, വചനം ആകുന്ന വിത്തിന്റെ
ശക്തിയാൽ വിളഞ്ഞതും കൂട നിലനില്ക്കും. എങ്കിലും ദിവസമോ നാഴി
കയോ പിതാവല്ലാതെ ദൈവദൂതരും (പുത്രൻ താനും, മാൎക്ക.) അറിയാതെ ഇരിക്കു
ന്നു (മത്ത. മാൎക്ക.). ആകയാൽ നാനാ വിധത്തിൽ ഗണിച്ചുനിശ്ചയം വരുത്തു
വാൻ എത്ര പ്രയാസപ്പെട്ടാലും അതിനാൽ ഒർ ഉപകാരവും സാദ്ധ്യവും ഇല്ല.

ഉണൎന്നു കൊണ്ടിരിപ്പാനേ ശിഷ്യൎക്ക് ആവശ്യമുള്ളൂ. അതിൻറ കാരണം,
നോഹയുടെ കാലത്ത് എന്ന പോലെ (പക്ഷേ വിശേഷാൽ ആയിരത്താണ്ടു
കളുടെ അവസാനത്തിൽ) പറഞ്ഞു കൂടാത്ത പ്രമാദം ലോകത്തിൽ അതിക്ര [ 304 ] മിക്കും: തിന്നു കുടിക്കുക കൊള്ളക്കൊടുക്ക മുതലായ ജഡകൎമ്മങ്ങൾ മാത്രം നട
ക്കും. അതുകൊണ്ടു രണ്ടു വകക്കാരേയും വേർതിരിക്കുന്ന ന്യായവിധി പെട്ട
ന്നു സംഭവിക്കും (മത്ത.; അതു മുമ്പെ ലൂക്ക. ൧൭, ൨൬ƒƒ പറഞ്ഞപ്രകാരം).
ഇതറിഞ്ഞവർ ഉപജീവനവിചാരത്താലും ലഹരിയാലും ഹൃദയത്തിന്നു ഭാരം
ഏറി വരായ്വാൻ നോക്കേണം. ആ നാൾ സൎവ്വഭൂവാസികളുടെ മേൽ നാ
യാട്ടുവല പോലെ വീഴും. ആകയാൽ സകലത്തിന്നും തെറ്റി മനുഷ്യപുത്ര
ന്മുമ്പാകെ നിന്നുകൊള്ളുന്ന വരം ഉണ്ടാവാനായി നിത്യം ഉണൎന്നു പ്രാൎത്ഥിച്ചു
കൊൾ്വിൻ (ലൂക്ക.)! കാലം അറിയായ്കയാൽ ഉറക്കം ഇളച്ച പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ നോ
ക്കുവിൻ. യാത്രയാകുന്ന യജമാനൻ വെവ്വേറെ കല്പിക്കുന്നതിന്നിടയിൽ ദ്വാ
സ്ഥനോടു ഉണൎന്നു ഇരിപ്പാൻ കല്പിച്ചത് പോലെ തന്നെ. മടങ്ങി വരുന്ന
യാമം അറിയുന്നില്ലല്ലോ, അന്നുറങ്ങുന്നവരായി കാണപ്പെടരുതേ (മാൎക്ക.).
ഇഹലോകം ശിഷ്യൎക്ക് തറവാട് എന്ന പോലെ ഇഷ്ടമായ്ചമഞ്ഞാൽ കൎത്താവിൻ
വരവ് ഒരു കള്ളൻ തുരവു വെക്കുന്നതു പോലെ തന്നെ. അവൻ ഇന്ന യാ
മത്തിൽ വരും എന്നറിയായ്കയാൽ എപ്പോഴും ഒരുങ്ങി ഇരിക്ക തന്നെ നല്ലൂ.

§ 145.

FOUR PARABLES ILLUSTRATING THE JUDGMENT AT CHRIST'S COMING.

ന്യായവിധിയെ വൎണ്ണിക്കുന്ന ഉപമകൾ നാലും.

a)	The faithful and the evil servant. വിശ്വസ്തദാസൻ.	Matt.	24.	45-51	Text vide §	50.
b)	The ten virgins. പത്തു കന്യകമാർ	"	25.	1-13	"	49.
c)	The talents. താലന്തുകളുടെ ഉപമ	"	25.	14-30	"	43.
d)	The last judgment. അന്ത്യ ന്യായവിധി	"	25.	31-46	"	51.

ശേഷം ന്യായവിധിയുടെ അവസ്ഥയെ യേശു ൪ ഉപമകളെകൊണ്ടു വ
ൎണ്ണിച്ചതിവ്വണ്ണം: വിശ്വസ്തനായ വിചാരിപ്പുകാരൻ എത്രയും ധന്യൻ. അവി
ശ്വസ്തനായ മൂപ്പന്നോ അദ്ധ്യക്ഷന്നോ (ഭാ. ൯൯) നിനയാത നാളിൽ നിഗ്ര
ഹം വരും. ആകയാൽ ഉണൎന്നാൽ കൊള്ളാം. യേശുവിന്റെ ആത്മാവുള്ള
വർ അല്പം ഉറങ്ങിയാലും ബുദ്ധിയുള്ള കന്യകമാരിൽ കൂടും (ഭാ. ൯൮). ആത്മാ
വിൻ നിറവാകുന്ന എണ്ണ ഇല്ലാത്തവനോ കല്യാണത്തിൽ കൂടുക ഇല്ല. ആ
ത്മാവിൻ വിളിപ്രകാരം അദ്ധ്വാനിച്ചതിന്റെ ഫലത്തെ നോക്കുമ്പോൾ
മടിയനു ദാരിദ്ര്യവും അന്ധകാരവാസവും തന്നെ പറ്റും (ഭാ. ൯൪). ഒടുക്കം സ
ൎവ്വജാതികളിലും ന്യായവിധി നടത്തുമ്പോൾ ഓരോ സ്നേഹപ്രവൃത്തിയായും
യേശുവെ തിരഞ്ഞു സേവിച്ചവൎക്ക് നിത്യ രാജ്യാവകാശവും നിൎദ്ദയന്മാൎക്ക്
പിശാചങ്ങൾക്ക് ഒരുക്കിയ നിത്യാഗ്നിയും കല്പിച്ചു കൊടുക്കും (ഭാ. ൧൦൦). ഇപ്ര
കാരം തന്നെ ന്യായവിധി ദേവഭവനത്തിങ്കൽനിന്നു തുടങ്ങി സകല ജാതിക
ളോളം നടന്നെത്തും. ആകയാൽ നിങ്ങളോടു ഞാൻ പറയുന്നതിനെ എല്ലാവ
രോടും പറയുന്നു: ഉണൎന്നുകൊൾവിൻ! [ 305 ] § 146.

CHRIST IN SECLUSION. THE RULER'S CONSPIRACY

(Wednesday, 5th, April. ബുധനാഴ്ച, ഏപ്രിൽ ൫)

യേശു മറവിൽ പാൎത്തതും വൈരികളുടെ കുലകാൎയ്യനിൎണ്ണയവും.

a) The day in seclusion. The date of his betrayal foretold.

യേശു മറഞ്ഞു പാൎത്തതും കഷ്ടാരംഭത്തെ അറിയിച്ചതും.

MATT. XXVI. 1 And it came to pass, when Jesus had finished all these say- ings, he said unto his disciples, 2 Yo know that after two days is the feast of the passover, and the Son of man is betrayed to be crucified.

JOHN XII. 36 . . . These things spake Jesus and departed, and did hide himself from them.

b) Simultaneously: the ruler's conspiracy. പ്രമാണികൾ കുലകാൎയ്യത്തെ കൂടി നിരൂപിച്ചതു.

MATT. XXVI. 3 Then assembled together the chief priests, and the scribes, and the elders of the people, unto the place of the high priest, who was called Caiaphas, 4 And consulted that they might take Jesus by subtilty, and kill him. 5 But they said, Not on the feast day, lest there be an uproar among the people.

MARK XIV. 1 After two days was the feast of the passover, and of unlea- vened bread: and the chief priests and the scribes sought how they might take him by craft, and put him to death. 2 But they said, Not on the feast day, lest there be an up- roar of the people.

LUKE XXII. 1 Now the feast of unleavened bread drew nigh, which is called the passover. 2 And the chief priests and scribes sought how they might kill him; for they feared the people.

c) The treachery of Judas. യൂദാവിൻ ദ്രോഹനിൎണ്ണയം.

MATT. XXVI. 14 Then one of the twelve, called Judas Iscariot, went unto the chief priests, 15 And said unto them, What will ye give me, and I will deliver him unto you? And they covenanted with him for thirty pieces of silver. 16 And from that time he sought opportunity to betray him.

MARK XIV. 10 And Judas Iscariot, one of the twelve, went unto the chief priests, to betray him unto them. 11 And when they heard it, they were glad, and promised to give him money. And he sought how he might conveni- ently betray him.

LUKE XXII. 3 Then entered Satan into Judas surnamed Iscariot, being of the number of the twelve. 4 And he went his way, and communed with the chief priests and captains, how he might betray him unto them. 5 And they were glad, and covenanted to give him money. 6 And he promised, and sought op- portunity to betray him unto them in the absence of the multitude.

d) John's review of our Lord's ministry. ഇസ്രയേലിൻറ മനഃകാഠിനത്തിൻ ഹേതുവും കൎത്തപ്രസംഗസാരവും.

JOHN XII.

37 But though he had done so many miracles before them, yet they believed not on him: 38 That the saying of Esaias the prophet might be fulfilled, which he spake, Lord, who hath believed our report ? and to whom hath the arm of the Lord been revealed ? 39 Therefore they could not believe, because that Esaias said again, 40 He hath blinded their eyes, and hardened their heart; that they should not see with their eyes, nor understand with their heart, and be converted, and I should heal them. 41 These things said Esaias, when he saw his glory, and spake of him. 42 Nevertheless among the chief rulers also many believed on him; but because of the Pharisees they did not confess him, lest they should be put out of the synagogue: 43 For they loved the praise of men more than the praise of God. 44 Jesus cried and said, He that believeth on

me, believeth not on me, but on him that sent me. 45 And he that seeth me seeth him that sent me. 46 I am come a light into the world, that whosoever believeth on me should not abide in darkness. 47 And if any man hear my words, and believe not, I judge him not: for I came not to judge the world, but to save the world. 48 He that rejecteth me, and receiveth not my words, hath one that judgeth him: the word that I have spoken, the same shall judge him in the last day. 49 For I have not spoken of myself; but the Father which sent me, he gave me a command- ment, what I should say, and what I should speak. 50 And I know that his commandment is life everlasting: whatsoever I speak therefore, even as the Father said unto me, so I speak.

[ 306 ] ഇപ്രകാരം യേശു ചൊവ്വാഴ്ച സന്ധ്യാസമയത്ത് എല്ലാ വചനങ്ങളേയും
തികച്ചു ബെഥന്യയിൽ എത്തിയതിന്റെ ശേഷം വ്യാഴാഴ്ച വൈകുന്നേരംവരെ
അവിടെ മറഞ്ഞു പാൎത്തു (യോ. ൧൨, ൩൬; ൧൩, ൧), പിതാവോടു കൂടെ ഏകാ
ന്തത്തിൽ ഇരുന്നു മരണത്തിന്നായി മനസ്സിനെ ഒരുക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കയും ചെ
യ്തു. ശിഷ്യരേയും കൂടെ ഉണൎത്തി കഷ്ടാനുഭവത്തിന്നായി ഒരുമ്പെടുത്തേണ്ട
തിന്നു കൎത്താവു അവരോട് പറഞ്ഞിതു: രണ്ടു ദിവസങ്ങളുടെ ശേഷം പെസ
ഹ ആകുന്നുവല്ലോ; അന്നു മനുഷ്യപുത്രൻ ക്രൂശിൽ തറെക്കപ്പെടുന്നതിന്നു ഏ
ല്പിക്കപ്പെടും (മത്ത.). എന്നു ചൊല്ലിയ സമയം തന്നെ സൻഹെദ്രിൻ ന്യാ
യാധിപതികളും കയഫാവിൻ അരമനയിൽ കൂടി നിരൂപിച്ചു. യേശു തലേ
ദിവസം മുഴുവനും തങ്ങളെ താഴ്ത്തിവെച്ച പ്രകാരം (§൧൪൦–൧൪൨) ഓൎത്തു ക്രുദ്ധി
ച്ചു, യേശുവിന്റെ നാശത്തിന്നായി ഉപായം അന്വേഷിച്ചപ്പോൾ അവൻറ ജ
നരഞ്ജനയും (ലൂക്ക.) പെരുനാളുകളിൽ കലഹം ഉണ്ടായാൽ രോമർ കാട്ടും ഉഗ്രത
യും വിചാരിച്ചു പെരുനാളിൽ കഴിവില്ല, യാത്രക്കാർ പിരിഞ്ഞു പോവോളം അ
ടങ്ങി ഇരിക്കേണം എന്നു നിശ്ചയിച്ചു (മത്ത. മാൎക്ക.). ഇങ്ങിനെ പെരുനാളിൽ
തന്നെ മരണം എന്നു യേശു അറിയിക്കുന്ന നേരത്ത് പെരുനാളിൽ അരുത്
എന്നു ശത്രുക്കളുടെ പക്ഷം. പ്രധാനികൾ ഇപ്രകാരം സംഘം കൂടി യേശു
വെ മരിപ്പിപ്പാൻ നിൎണ്ണയിച്ച വൎത്തമാനത്തെ യഹൂദാ കേട്ടപ്പോൾ തൽക്ഷ
ണം സാത്താൻ അവനിൽ പ്രവേശിച്ചു (ലൂക്ക.) സ്വാമിദ്രോഹത്തിന്നായി അ
വനെ ഇളക്കുകയും ചെയ്തു. ഏറിയ കാലമായി അവൻ ലോഭിയും പ്രപഞ്ച സ
ക്തനുമായിരുന്നിട്ടല്ലാതെ വിശേഷാൽ ബെഥന്യയിലേ അഭിഷേകത്തിൽ നേ
രിട്ട തോല്വിയേയും ആക്ഷേപത്തേയും ഓൎത്തോൎത്തു മുഷിഞ്ഞു ദ്രോഹിയായി
ചമവാൻ മുതിൎന്നു എന്നു നിനെപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു. ആകയാൽ പരിഭവം
വീട്ടുവാൻ ഇതേ നല്ല അവസരം എന്നു വെച്ചു യരുശലേമിൽ ഓടി പ്രധാ
നികളെ ചെന്നു കണ്ടു, അവൎക്ക് ജനഭീതിയാൽ ഉണ്ടായ ബുദ്ധിമുട്ടു തീൎത്തു (ലൂക്ക.), പരസ്യകല്പനപ്രകാരം (യോ. ൧൧, ൫൭) യേശുവെ കാട്ടിക്കൊടുപ്പാൻ
മുതിൎന്നു, ൩൦ ശേഖൽ (ഏകദേശം ൩൫ രൂപ്പിക) കൂലി ചോദിച്ചു നിശ്ചയിക്ക
യും ചെയ്തു. ആയത് ഇസ്രയേലിൽ ഒർ അടിമയുടെ വിലയത്രെ (൨ മോ.൨൧,
൩൨). ഇനി ജനകലഹം വരാതെ കണ്ടു പിടിപ്പാൻ നല്ല തക്കം അന്വേഷിക്കേ
ണം എന്നു വെച്ചു അവൻ ചേകവരോടും ഓരോന്നു പറഞ്ഞു തുടങ്ങി (ലൂക്ക.).
യേശുവെ ഞാൻ കൊല്ലുന്നില്ലല്ലോ, അതിശയശക്തനാകയാൽ അവൻ തെ
റ്റിപ്പോവാൻ ഒരു വഴി കാണും എന്നുള്ള നിരൂപണം അവന്റെ ഉള്ളിൽ ഉ
ണ്ടായപ്രകാരം തോന്നുന്നു. യേശു അവനെ ഉടനെ ഉപേക്ഷിക്കാതെ പെ
സഹഭോജനംവരെ പൊറുക്കയാൽ അന്നേത്ത വ്യാഴാഴ്ച വൈകുന്നേരം മാത്രം
സാത്താൻ മുഴുവനും (യോ. ൧൩, ൨൭) അവനിൽ കയറി തന്റെ ആയുധം എ
ന്നപോലെ പ്രയോഗിച്ചു വാണു എന്നും വിചാരിപ്പാൻ സംഗതി ഉണ്ടു.

(യോ.) ഇപ്രകാരം മനുഷ്യരുടെ അവിശ്വാസത്താൽ സങ്കടം ഉണ്ടെങ്കിലും
ദൈവാലോചനയാലെ ആശ്വാസം ഉണ്ടു. യഹോവാഭുജം അല്പം ചിലൎക്ക് മാ
ത്രം വെളിപ്പെട്ടു വരികയാൽ (യശ. ൫൩, ൧) ദേവദാസന്മാരുടെ വിളിയെ മിക്ക
വാറും വിശ്വസിക്കാതെ പോകുന്നുവല്ലോ. യശായ സിംഹാസനത്തിലുള്ളവ [ 307 ] ന്റെ തേജസ്സു കണ്ട നാളിൽ (യശ. ൬, ൧൦ƒƒ) തന്റെ അശുദ്ധിയെ മാത്രമല്ല
ജനത്തിന്റെ മനഃകാഠിന്യത്തേയും സ്പഷ്ടമായി അറിഞ്ഞു, യേശുവിന്റെ മഹ
ത്വം ഭൂമിയിൽ വിളങ്ങുമ്പോൾ ഇസ്രയേൽ അവനെ നിരസിക്കും എന്നു ദൎശി
ച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു. ഇങ്ങിനെ സ്വന്ത ജാതിയെ കുരുടാക്കുന്ന ന്യായവിധി
യഹോവയുടെ നീതിക്കു ദൃഷ്ടാന്തം തന്നെ.

എങ്കിലും യേശുവിന്റെ വാക്കു നിഷ്ഫലമായി വീണു എന്നു നിരൂപിക്ക
രുത്. അതു ചിലരിൽ ജീവന്നായി ഫലിച്ചത് ഒഴികെ പല മഹത്തുകളും കൂട
യേശു മശീഹ എന്നു ഉള്ളിൽ നിശ്ചയിച്ചു. പിന്നെ സഭാദ്രംശത്തിന്നു ഭയ
പ്പെട്ടും ദൈവത്തോടുള്ള മാനത്തെ അല്ല ലോകരോടുള്ള മാനം തിരിഞ്ഞുംകൊ
ണ്ടു ഏറ്റുപറയാതെ പാൎത്തു. യേശുവോ തന്റെ ഉപദേശത്തിൽ ഒക്കയും ത
ന്റേതല്ല പിതാവിന്റെ മാനവും മഹത്വവും അത്രെ അന്വേഷിച്ചും, തന്നിൽ
വിശ്വസിക്കുന്നവൎക്ക് ലോകത്തൂടെ നടക്കുന്ന മാൎഗ്ഗത്തെ വെളിച്ചമാക്കി കൊ
ടുത്തും, വാക്കിലും ഉച്ചാരണത്തിലും തനിക്ക് ബോധിച്ചതല്ല പിതാവ് നല്കു
യതത്രെ പറഞ്ഞുംകൊണ്ടിരിക്കയാൽ അവന്റെ വചനത്തിൽ നിത്യജീവത്വം
ഉണ്ടു. വിശ്വസിക്കാത്തവൎക്കും അവനവൻ കേട്ടതു തന്നെ ശിക്ഷാവിധിയാ
യ്തീരുകയും ചെയ്യും. എന്നിങ്ങിനെ യോഹന്നാൻ ഗുരുവിൻ വേലയെ നോക്കി
ഫലാഫലങ്ങളെ വൎണ്ണിച്ചതു. യേശുവോ പ്രവാചകവേലയെ തീൎത്തു പെസ
ഹയിൽ പുരോഹിതനായി ചമവാൻ ഒരുമ്പെടുകയും ചെയ്തു.

§ 147.

THE PASCHAL SUPPER AND THE INSTITUTION OF THE HOLY SUPPER.

(Thursday, 6th April, വ്യാഴാഴ്ച; ഏപ്രിൽ ൬)

പെസഹഭോജനവും തിരുവത്താഴ സ്ഥാപനവും.

a) The ordering and preparation of the Paschal Supper.

പെസഹഭോജനത്തെ കല്പിച്ച് ഒരുക്കിയതു.

MATT. XXVI. 17 Now the first day of the feast of unleavened bread the disciples came to Jesus, saying unto him, Where wiltthou that we prepare for thee to eat the pas-sover? 18 And he said, Go into the city to such a man, and say unto him, The Maste r saith, My time is at hand; I will keep the passover at thy house with my disciples. 19 And the disci- ples did as Jesus had appointed them; and they made ready the passover.

MARK XIV. 12 And the first day of unleavened bread, when they killed the passover, his disciples said unto him, Where wilt thou that we go and prepare that thou mayest eat the passover? 13 And he scendeth forth two of his disciples, and saith unto them, Go ye into the city, and there shall meet you a man bearing a pitcher of Water: follow him. 14 And wheresoever he shall go in, say ye to the goodman of the house, The Master saith, Where is the guestchamber, where I shall eat the passover with my disciples? 15 And he will shew you a large upper room furnished and prepa- red: there make ready for us. 16 And his disciples went forth, and came into the city, and found as he had said unto them: and they made ready the passover.

LUKE XXIII. 7. Then came the day of unleavened bread, when the passover must be killed. 8 And he sent Peter and John, say- ing, Go and prepare us the passover, that we may eat. 9 And they said unto him, Where wilt thou that we prepare? 10 And he said unto them, Behold, when ye are entered into the city, there shall a man meet you, bearing a pitcher of water; follow him into the house where he entereth in. 11 And ye shall say unto the good- man of the house, The Master saith unto thee, Where is the guestchamber, where I shall eat the passover with my disciples? 12 And he shall shew you a large up- per room furmished: there make ready. 18 And they went, and found as he had said unto them: and they made ready the passover.

[ 308 ] b) In the evening: Jesus and his disciples sitting down at table.

സന്ധ്യയിൽ യേശു ശിഷ്യരുമായി പന്തിയിൽ ഇരുന്നതു.

MATT. XXVI. 20 Now when the even was come, he sat down with the twelve.

MARK XIV. 17 And in the evening he cometh with the twelve.

LUKE XXII. 14 And when the hour was come, he sat down, and the twelve apostles with him.

JOHN XIII.

1 Now before the feast of the passover, when Jesus knew that his hour was come that he should depart out of this world unto the Father, having loved his own which were in the world, he loved them unto the end. 2 And supper being ended, (Alford : when

supper was begun. Others: Supper being served) the devil having now put into the heart of Judas Iscariot, Simon's son, to betray him; 3 Jesus knowing that the Father had given all things into his hands, and that he was come from God, and went to God;

c) Contention among the twelve. The washing of the feet.

പന്തിരുവരിൽ ഉണ്ടായ തൎക്കവും കാൽകഴുകലും.

LUKE XXII. 24 And there was also a strife among them, which of them should be accounted the greatest. 25 And he said unto them, The kings of the Gentiles exer- cise lordship over them; and they that exercise authority upon them are called bene- factors. 26 But ye shall not be so: but he that is greatest among you, let him be as the young- er; and he that is chief, as he that doth serve. 27 For whether is great- er, he that sitteth at meat, or he that serveth? is not he that sitteth at meat? but I am among you as he that serveth. 28 Ye are they which have continued with me in my temptations. 29 And I appoint unto you a kingdom, as my Father hath appointed unto me; 30 That ye may eat and drink at my table in my kingdom, and sit on thrones judging the twelve tribes of Israel.

JOHN XIII. 4 He riseth from supper, and laid aside his garments; and took a towel, and girded himself. 5 After that he poureth water into a bason, and began to wash the disciples' feet, and to wipe them with the towel wherewith he was girded. 6 Then cometh he to Simon Peter: and Peter saith unto him, Lord, dost thou wash my feet? 7 Jesus answered and said unto him, What I do thou knowest not now; but thou shalt know hereafter. 8 Peter saith unto him, Thou shalt never wash my feet. Jesus answered him, If I wash thee not, thou hast no part with me. 9 Simon Peter saith unto him, Lord, not iny foet only, but also my hands and my head. 10 Jesus saith to him, He that is washed needeth not save to wash his feet, but is clean every whit: and ye are clean, but not all. 11 For he knew who should betray him; therefore said he, Ye are not all clean. 12 So after he had washed their feet, and had takon his garments, and was set down again, he said unto them, Know ye what I have done to you? 13 Yo call me Master and Lord: and ye say well; for so I am. 14 If I then, your Lord and Master, have washed your feet: ye also ought to wash one another's feet. 15 For I have given you an example, that ye should do as I have done to you. 16 Verily, verily, I say unto you, The servant is not greater than his lord; neither he that is sent greater than he that sent him. 17 If ye know these things, happy are ye if ye do them. 18 I speak not of you all: I know whom I have chosen: but that the scripture may be fulfilled, He that eateth bread with me hath lifted up his heel against me. 19 Now I tell you before it come, that, when it is come to pass, ye may believe that I am he. 20 Verily, verily, I say unto you, He that receiveth whomsoever I send receiveth me; and he that receiveth me receiveth him that sent me.

d) Introductory remarks at the opening of the meal. ഭോജനത്തിങ്കലേ ആദ്യവാക്കുകൾ.

LUKE XXII.

15 And he said unto them, With desire I have desired to eat this passover with you before I suffer: 16 For I say unto you, I will not any more eat thereof, until it be fulfilled in the king- dom of God.

17 And he took the cup, and gave thanks, and said, Take this, and divide it among your- selves: 18 For I say unto you, I will not drink of the fruit of the vine, until the kingdom of God shall come.

e) The traitor unmasked and turned out.

ദ്രോഹിയെ ചൂണ്ടി കാട്ടിയതും കൂട്ടത്തിൽനിന്നു നീക്കിയതും.

MATT. XXVI. 21 And as they did eat, he said, Verily I say unto you, that one of you shall be- tray me.

MARK XIV. 18 And as they sat and did eat, Jesus said, Verily I say unto you, One of you which

LUKE XXII. 21 But, be- hold, the hand of him that betrayeth

JOHN XIII. 21 When Jesus had thus said, he was troubled in spirit, and testified, and said, Verily, verily, I say unto you, that one of you shall betray me. 22 Then the disciples looked one on another, doubting of whom he spake.

[ 309 ]

Matt. XXVI. 22 And they were exceeding sorrowful, and began every one of them to say unto him, Lord, is it I? 28 And he answer- ed and said, He that dippeth his handwith me in the dish, the same shall betray me. 24 The Son of man goeth as it is written of him: but woe un- to that man by whom the Son of man is betrayed! it had been good for that man if he had not been born. 25 Then Judas, which betrayed him, answered and said, Master, is it I? He said unto him, Thou hast said.

Mark XIV. eateth with me shall betray me. 19 And they be- gan to be sorrow- ful, and to say unto him one by one, Is it I? and another said, Is it I? 20 And he an- swered and said unto them, It is one of the twelve, that dippeth with me in the dish. 21 The Son of man indeed go- eth, as it is writ- ten of him: but woe to that man by whom the Son of man is betray- ed! good were it for that man if he had never been born.

Luke XXII. me is with me on the table. 22 And truly th e Son of man goeth, as it was deter- mined : but woe unto that man by whom he is betrayed! 23 And they began to inquire among themselves, which of them it was that should do this thing.

John XIII. 23 Now there was leaning on Jesus' bosom one of his disciples, whom Jesus loved. 24 Simon Peter therefore beckoned to him, that he should ask who it should be of whom he spake. 25 He then lying on Jesus' breast saith unto him, Lord, who is it? 26 Jesus answered, He it is, to whom I shall give a sop, when I have dipped it. And when he had dipped the sop, he gave it to Judas Iscariot, the son of Simon. 27 And after the sop Satan entered into him. Then said Jesus unto him, That thou doest, do quickly. 28 Now no man at the table knew for what intent he spake this unto him. 29 For some of them, thought, because Judas had the bag, that Jesus had said unto him, Buy those things that we have need of against the feast; or that he should give something to the poor. 30 He then having received the sop went immediately out: and it was night. 31 Therefore, when he was gone out, Jesus said, Now is the son of man glorified, and God is glorified in him. 32 If God be glorified in him, God shall also glorify him in himself, and shall straight- way glorify him.

f) Institution of the Holy Supper. തിരുവത്താഴത്തെ സ്ഥാപിച്ചതു.

MATT. XXVI. 26 And as they were eating, Jesus took bread, and blessed it, and brake it, and gave it to the disciples, and said, Take, eat; this is my body. 27 And he took the cup, and gave thanks, and gave it to them, saying, Drink ye all of it; 28 For this is my blood of the new testament, which is shed for many for the remission of sins. 29 But I say unto you, I will not drink henceforth of this fruit of the vine, until that day when I drink it new with you in my Father's kingdom.

MARK XIV. 22 And as they did eat, Jesus took bread, and blessed, and brake it, and gave to them, and said, Take, eat : this is my body. 28 And he took the cup, and when he had given thanks, he gave it to them: and they all drank of it. 24 And he said unto them, This is my blood of the new testament, which is shed for many. 25 Verily I say unto you, I will drink no more of the fruit of the vine, until that day that I drink it new in the kingdom of God.

LUKE XXII. 19 And he took bread, and gave thanks, and brake it, and gave un- to them, saying, This is my body which is given for you: this do in remembrance of me. 20 Likewise also the cup after supper, say- ing, This cup is the new testament in my blood, which is shed for you.

g) The new commandment of Love. സ്നേഹം എന്ന പുതിയ കല്പന.

JOHN XIII.

38 Little children, yet a little while I am with you. Ye shall seek me: and as I said unto the Jews, Whither I go, ye cannot come; so now I say to you. 34 A new commandment I give unto you,

That ye love one another; as I have loved you, that ye also love one another. 35 By this shall all men know that ye are my disciples, if ye have love one to another.

h) Peter's denial and the dispersion of the twelve foretold.

പേത്രന്റെ വീഴ്ചയേയും മറ്റും അറിയിച്ചതു.

LUKE XXII. 31 And the Lord said, Simon, Simon, behold, Satan hath desired to have you, that he may sift you as wheat. 32 But I have prayed for thee, that thy faith fail not: and when thou art converted, strengthen thy brethren. 33 And he said unto him, Lord, I am ready to go with thee, both into prison, and to death. 34 And he said, I tell thee, Peter, the cock shall not crow this day, before that thou shalt thrice deny that thou knowest me.

JOHN XIII. 86 Simon Peter said unto him, Lord, whither goest thou? Jesus answered him, Whither I go, thou canst not follow me now; but thou shalt follow me afterwards. 37 Peter said unto him, Lord, why cannot I follow thee now? I will lay down my life for thy sake. 38 Jesus answered him, Wilt thou lay down thy life for my sake? Verily, verily, I say unto thee, The cock shall not crow, till thou hast denied me thrice.

[ 310 ] i) Equipment with a sword required. ആയുധധാരണയെ കൊണ്ടുള്ള വാക്കു.

LUKE XXII.

35 And he said unto them, When I sent you without purse, and scrip, and shoes, lacked ye any thing? And they said, Nothing. 36 Then said he unto them, But now, he that hath a purse, let him take it, and likewise his scrip: and he that hath no sword, let him sell his garment, and buy one.

37 For I say unto you, that this that is written must yet be accomplished in me, And he was reckoned among the transgressors: for the things concerning me have an end. 38 And they said, Lord, behold, here are two swords. And he said unto them, It is enough.

വ്യാഴാഴ്ച (നീസാൻ ൧൪ ൹, ഏപ്രിൽ ൬) വീടുതോറും പുളിച്ച അപ്പം എ
ല്ലാം നീക്കി പെസഹയെ ഒരുക്കേണ്ടുന്ന ദിവസം ആകയാൽ (ലൂക്ക.) ശിഷ്യർ
യേശുവോടു ഭക്ഷണത്തിന്റെ സ്ഥലം ചോദിച്ചപ്പോൾ (മത്താ. മാൎക്ക.) ശീമോ
നേയും യോഹനാനേയും നിയോഗിച്ചു (ലൂക്ക.), പട്ടണപ്രവേശത്തിൽ കാ
ന്നുന്ന ഒർ ആളുടെ മാളികമേൽ തന്നെ എന്നു ദൂരദൃഷ്ടിയാൽ കുറിച്ചു, താൻ പ
റഞ്ഞപ്രകാരം അവരെ കണ്ടെത്തുമാറാക്കുകയും ചെയ്തു. ഇപ്രകാരം സൂചിപ്പി
ക്കയാൽ ഇന്ന് വീട്ടിൽ കൂടും എന്നു ദ്രോഹി അറിയാതെ ഇരുന്നു. ശിഷ്യന്മാരോ
യേശു കല്പിച്ചത് എല്ലാം അനുഷ്ഠിച്ചു, കുഞ്ഞാടിനെ (ദേവാലയപ്രാകാരത്തിൽ
വെച്ചു തന്നെ) വെട്ടി കൊന്നു, രക്തം ബലിപീഠത്തിന്മേൽ പകരുവാൻ ഒർ
അഹരോന്നു നല്കി, തോലിനെ വീട്ടുജമാനന്നു കൊടുത്തു, മേദസ്സ് ഒഴികെ
മാംസം എല്ലാം ഒരസ്ഥിയും ഒടിക്കാതെ വറുത്തു, ശേഷം പദാൎത്ഥങ്ങളെ ഒരുക്കു
കയും ചെയ്തു.

അസ്തമാനത്തിന്റെ മുമ്പിൽ തന്നെ (യോ. ൧൩,൧) യേശു വന്നു പന്തി
രുവരോടും കൂടെ ഇരുന്നു. ഭക്ഷിപ്പാൻ തുടങ്ങും മുമ്പേ ആചാരപ്രകാരം
കാൽകഴുകേണ്ടിയതു. അതിന്നു ആൾ കാണായ്കയാൽ ശിഷ്യരിൽ കുറയ നീ
രസം തോന്നി, മറ്റുള്ളവരെ സേവിപ്പാൻ പെസഹശുദ്ധി നിമിത്തം ആൎക്കും
തോന്നിയതും ഇല്ല. ആകയാൽ യേശു ദ്രോഹിയും ചേൎന്നിരിക്കുന്ന കൂട്ടരെ
സ്നേഹിപ്പാൻ നിരസിക്കാതെ അന്നു പിതാവിന്റെ സന്നിധിയിൽ ചെല്ലുവാൻ
ഒരുങ്ങിയവൻ എങ്കിലും ദാസവേലെക്ക് മുതിൎന്നു, എഴുനീറ്റു വസ്ത്രം ഊരി വെ
ച്ചു, അരയിൽ ഒരു ശീല കെട്ടി, വെള്ളം ഒഴിച്ചു പന്തിരുവരുടെ കാൽ കഴുകി
തുവൎത്തുവാൻ തുടങ്ങി. ശീമോന്റെ അടുക്കൽ വന്നാറെ അവൻ വിരോധിച്ചു.
ഈ ചെയ്യുന്നത് നീ പിന്നെ അറിയും എന്ന വാക്കും ബോധിക്കാതെ നീ
എന്നും എന്റെ കാൽ കഴുകേണ്ടാ എന്നു പറഞ്ഞു. യേശു ഞാൻ നിന്നെ ക
ഴുകുന്നില്ല എങ്കിൽ നിണക്ക് എന്നിൽ ഒരു പങ്കില്ല എന്നു ശാസിച്ചാറെ അ
വൻ അടങ്ങി, കൈയും തലയും കൂടെ എന്നു ചോദിച്ചു. കുളിച്ചവൻ കാൽ കഴു
കി എങ്കിൽ (ഭക്ഷണത്തിന്നു വേണ്ടുന്ന) ശുദ്ധി ഉണ്ടു; അതു പോലെ ശിഷ്യ
ന്മാർ സ്നാനത്താലും സഭാപ്രവേശത്താലും ശുദ്ധരായ ശേഷം ദിവസേന പുതു
ക്കുന്ന അനുതാപത്തിന്നത്രെ ആവശ്യമുള്ളൂ. നിങ്ങളോ ശ്രദ്ധരാകുന്നു, എല്ലാ
വരും അല്ല താനും എന്നതിനാൽ തിരുവത്താഴത്തിന്മുമ്പെ വരുത്തേണ്ടുന്ന
ശുദ്ധിയേയും ദ്രോഹത്തിന്നു യാതൊരു സ്നാനവും ഭേദം വരുത്താത്തതിനേയും
സൂചിപ്പിച്ചു (യോ.).

ഈ ചെയ്തത് എന്തെന്നാൽ, ഗുരു താൻ കാൽ കഴുകി എങ്കിൽ ദാസൻ
സ്വാമിയോളം വലിയവനല്ല എന്നു ശിഷർ അറിഞ്ഞു, അന്യോന്യം അപ്ര [ 311 ] കാരം തന്നെ ആചരിക്കേണ്ടിയവർ ആകയാൽ ഞാൻ നിങ്ങളിൽ ആയ പ്ര
കാരം പ്രമാണി ആവാൻ ഭാവിക്കുന്നവൻ ദാസനായ്തീരുക (ലൂക്ക.). ഇവ്വണ്ണം
അവൎക്കു നാണം ജനിപ്പിച്ച ശേഷം ആശ്വാസവാക്കു പറഞ്ഞിതു: എന്റെ
പരീക്ഷകളിൽ എന്നോടു കൂടെ പാൎത്തു നിന്നവർ നിങ്ങൾ ആകകൊണ്ടു പി
താവ് എനിക്ക് എന്ന പോലെ ഞാൻ നിങ്ങൾ്ക്ക് രാജ്യത്തെ നിയമിച്ചു വെക്കു
ന്നുണ്ടു; നിങ്ങൾ പിതാവിന്റെ രാജ്യത്തിൽ എന്റെ പന്തിക്കാരായി സുഖിച്ചു
ഇസ്രയേൽ ൧൨ ഗോത്രത്തെ വിധിച്ചു വാഴും (ലൂക്ക.). ഇത് എല്ലാവരെ കുറി
ച്ചും പറയുന്നില്ല, ഞാൻ തെരിഞ്ഞെടുത്തവരെ അറിയുന്നു. എന്റെ അപ്പം
ഭക്ഷിക്കുന്നവൻ (ചവിട്ടുവാൻ) കുതിങ്കാലെ എന്റെ നേരെ ഉയൎത്തി (സങ്കീ.
൪൧, ൯) എന്നു അഹിതോഫലെ കുറിച്ചുള്ള വാക്യം നിവൃത്തി ആകേണ്ടത
ല്ലോ. ഈ ചൊന്നതു സംഭവിക്കുമ്പോൾ നിങ്ങൾ എന്റെ മഹത്വം അറി
ഞ്ഞു വിശ്വസിക്കേണ്ടതിന്നു തന്നെ ഞാൻ മുമ്പിൽ കൂട്ടി പറയുന്നു. എങ്കി
ലും നിങ്ങളുടെ ഇടയിൽനിന്നു ഒരുവൻ ഇങ്ങിനെ ദ്രോഹിച്ചു പിഴുകി പോയാ
ലും ശേഷമുള്ളവർ ഇളകാതെ ധൈൎയ്യം പൂണ്ടു, അപോസ്തലത്വം എന്ന ഉയ
ൎന്ന സ്ഥാനത്തെ ഓൎത്തു യോഗ്യമാംവണ്ണം ഉറെച്ചു നില്ക്കേണ്ടു (യോ.).

അപ്പോൾ അസ്തമിച്ചിട്ടു നീസാൻ ൧൫൹ പൌൎണ്ണമി തന്നെ ആയ
പ്പോൾ സ്തുതി ബലിയാകുന്ന പെസഹ ആട്ടിങ്കുട്ടിയെ ഭക്ഷിച്ചു, മിസ്രയിൽ
നിന്ന് ഇസ്രയേലിന്റെ ഉദ്ധാരണം ഓൎത്തു പ്രയാണവേഗതയുടെ സ്മരണ
മായിട്ടു പുളിപ്പില്ലാത്ത അപ്പങ്ങളേയും മറ്റും തിന്നു തുടങ്ങുമ്പോൾ യേശു പ
റഞ്ഞു: കഷ്ടപ്പെടുമ്മുമ്പെ ഈ പെസഹ നിങ്ങളോടു കൂടെ ഭക്ഷിപ്പാൻ ഞാൻ
മഹാവാഞ്ഛയോടെ ആഗ്രഹിച്ചു. ഇതു ദേവരാജ്യത്തിൽ നിവൃത്തിയാകുവോളം
ഞാൻ അതിനെ ഇനി ഭക്ഷിക്കയില്ല. പിന്നെ മൎയ്യാദപ്രകാരം അവൻ പാന
പാത്രത്തേയും എടുത്തു സ്തുതിച്ചു, നിങ്ങൾ വാങ്ങി പകുത്തു കൊൾ്വിൻ, ദൈ
വരാജ്യം വരുവോളം ഇനി ഞാൻ ദ്രാക്ഷാരസം കുടിക്കയില്ല എന്നു പറ
ഞ്ഞു (ലൂക്ക.).

പിന്നെ ദ്രോഹിയും കൂടെ പന്തിയിൽ ഇരിക്കുന്നു എന്നു യേശു നിനെ
ച്ചു ആത്മാവിൽ കലങ്ങി ഞെട്ടി പറഞ്ഞിതു: ആമെൻ ആമെൻ നിങ്ങളിൽ
ഒരുവൻ എന്നെ കാണിച്ചു കൊടുക്കും “(കൂടെ ഭക്ഷിക്കുന്നവൻ തന്നെ”
മാൎക്ക.; “ദ്രോഹിയുടെ കൈ എന്നോടു കൂടെ മേശയിൽ ഉണ്ടു” ലൂക്ക.). ഉടനെ ശി
ഷ്യർ വിഷാദിച്ചു നോക്കി, തങ്ങളിലും അവനോടും ഞാനോ? ഞാനോ? എന്നു
ചോദിച്ചു തുടങ്ങി (മത്ത.). യഹൂദാവെ കുറിച്ചു അവൎക്കും സംശയം ഇല്ലാഞ്ഞു
പോൽ. യോഹനാൻ യേശുവിന്റെ വലത്തിരുന്നു ഇടങ്കൈ ഊന്നി കൊള്ളു
മ്പോൾ തലയെ യേശുവിൻ മാൎവ്വിടത്തിങ്കൽ ചായിച്ചു ശീമോന്റെ ഇഷ്ട
പ്രകാരം ചോദിച്ചു. യേശുവും മതിയായ ഉത്തരം പറഞ്ഞു, ഒർ അപ്പക്കഷ
ണം നടുവിൽ നില്ക്കുന്ന താലത്തിൽ മുക്കി കൎയ്യോത്യന്നു കൊടുത്തു, ഇവനും
ബദ്ധപ്പെട്ടു കൈയെ എതിരെ നീട്ടി, താലത്തിൽനിന്നു കഷണത്തെ വാങ്ങു
കയും ചെയ്തു (യോ.). എഴുതി കിടക്കുന്ന പ്രകാരം മനുഷ്യപുത്രൻ പോകുന്നു
സത്യം; അവനെ കാണിച്ചു കൊടുക്കുന്നവന്നോ ഹാ കഷ്ടം! അവൻ ആ
യാളായി ജനിക്കാതെ ഇരുന്നു എങ്കിൽ നന്നായിരുന്നു (മത്ത. മാൎക്ക.)! എന്നു [ 312 ] കേട്ടാറെ യഹൂദ മനസ്സ് ഉറപ്പിച്ചു “റബ്ബി, ഞാനോ”? എന്നു ചോദിച്ചതിന്നു
നീ പറഞ്ഞുവല്ലോ എന്നും (മത്ത.), നീ ചെയ്യുന്നതു വേഗം ചെയ്ക എന്നും ചൊ
ല്ലി കേട്ടു, അശേഷം പിശാചിന്റെ കൈവശമായ്തീൎന്നു, പലൎക്കും കാരണം ബോ
ധിക്കാതവണ്ണം എഴനീറ്റു പുറപ്പെട്ടു പോകയും ചെയ്തു. അപ്പോൾ രാത്രിയായി
രുന്നു (യോ.). ഇവ്വണ്ണം യേശു സാത്താൻ ഉറഞ്ഞ ദ്രോഹിയെ വെളിപ്പെടുത്തി
വിശുദ്ധകൂട്ടത്തിൽനിന്നു അകറ്റിയ ശേഷം ൟ ജയം അടുത്തിരുന്ന തികഞ്ഞ
ജയത്തിന്റെ ആരംഭം തന്നെ എന്ന് അറിഞ്ഞു ദിവ്യസന്തോഷാനന്ദങ്ങൾ
കൊണ്ടു നിറഞ്ഞു വെളിച്ചമക്കളോടു പറഞ്ഞിതു: ഇപ്പോൾ മനുഷ്യപുത്രൻ മഹ
ത്വപ്പെട്ടു ദൈവവും അവനിൽ മഹത്വപ്പെട്ടു; ദൈവം അവനിൽ മഹത്വപ്പെ
ട്ടു എങ്കിൽ ദൈവം അവനെ തന്നിൽ തന്നെ മഹത്വപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്യും.*

യഹൂദമൎയ്യാദപ്രകാരം പുളിപ്പില്ലാത്ത അപ്പത്തെ നുറുക്കി വിഭാഗിച്ചു, പാ
നപാത്രത്തെ മൂന്നാമത് നിറെച്ചു സ്തോത്രക്കുറിയായി എല്ലാവൎക്കും കൈമാറേ
ണ്ടതിന്നു കൊടുപ്പാറായപ്പോൾ യേശു പെസഹയിലേ ആട്ടിങ്കുട്ടിക്ക് പൂൎത്തി
വരുത്തുന്നതു തന്റെ ബലി എന്നു കണ്ടു സന്തോഷിച്ചു, അപ്പത്തെ എടുത്തു
വാഴ്ത്തി നുറുക്കി പറഞ്ഞു: ( “ഇതു നമ്മുടെ പിതാക്കന്മാർ മിസ്രയിൽ ഭക്ഷിച്ച പീ
ഡയപ്പം” എന്നല്ല) “വാങ്ങി ഭക്ഷിപ്പിൻ, ഇതു നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടി നല്കപ്പെ
ടുന്ന എന്റെ ശരീരം, എന്റെ ഓൎമ്മക്കായിട്ടു ഇതിനെ ചെയ്വിൻ” (ലൂക്ക.) എ
ന്നു ചൊല്ലിയതിൽ പിന്നെ അനുഗ്രഹപാത്രത്തെ എടുത്തു, അല്ലയോ നമ്മുടെ
ദൈവമായ യഹോവേ, മുന്തിരിഫലത്തെ സൃഷ്ടിച്ച ലോകരാജാവേ, നമോ
സ്തുതേ! എന്ന് ഇങ്ങിനെ ഒന്നു വാഴ്ത്തി, ഇതു നിങ്ങൾ എല്ലാവരും കുടിപ്പിൻ
എന്നു പറഞ്ഞു കൊടുത്തപ്പോൾ (മത്ത.) അവർ എല്ലാവരും കുടിച്ചു. അവനും
“ഇതു പുതിയ നിയമത്തിൻറ രക്തം, നിങ്ങൾക്കും (ലൂക്ക.) അനേകൎക്കും വേ
ണ്ടി പാപമോചനത്തിന്നായി (മത്ത.) ഒഴിച്ചു തരുന്ന എന്റെ രക്തം; ഇതു കു
ടിക്കുന്തോറും എന്റെ ഓൎമ്മക്കായിട്ടു ചെയ്വിൻ” (൧കൊ. ൧൧, ൨൫) എന്നത
ല്ലാതെ ഇസ്രയേലർ പെസഹതോറും മിസ്രയിൽനിന്നുള്ള ഉദ്ധാരണത്തെ [ 313 ] പ്രശംസിക്കേണ്ടിയപ്രകാരം ശിഷ്യന്മാർ കൎത്താവ് വരുവോളം അവന്റെ മര
ണത്തെ തിരുവത്താഴത്താൽ പ്രശംസിച്ച് ആശ്വസിച്ചു, പിതാവിൻ രാജ്യ
ത്തിൽ പുതിയൊരു രാത്രിഭക്ഷണത്തെ (വെളിപ്പ. ൩, ൨൦) കാത്തുകൊണ്ടിരി
ക്കേണ്ടത് എന്നും ഉപദേശിച്ചു (മത്തെ. മാൎക്ക. ലൂക്ക.).

രാഭോജനസ്ഥാപനത്തിൻ വസ്തുതയെ യോഹനാൻ അറിയിക്കാതെ അ
തിനോടു ഉറ്റു ചേൎന്നതും വാത്സല്യാൎദ്രഭാവങ്ങൾ നിറഞ്ഞതുമായ ഒരു കൎത്തൃവ
ചനത്തെ വിവരിക്കുന്നു. അത് എന്തെന്നാൽ (൧൩, ൩൩ƒƒ.): പൈതങ്ങളേ,
നിങ്ങൾ എന്നെ അന്വേഷിക്കും, ഞാൻ പോകുന്നതിൽ നിങ്ങൾക്ക് ഇപ്പോൾ
ചെല്ലുവാൻ കഴികയില്ല. എന്നാൽ ഇപ്രകാരം വേർപിരിഞ്ഞു പാൎക്കുന്ന സമ
യത്തിൽ സ്നേഹം നിങ്ങളുടെ മൂലലക്ഷണമായി വിളങ്ങേണ്ടതിന്നും അന്യോ
ന്യസ്നേഹത്താൽ ഒർ ആശ്വാസം ലഭിക്കേണ്ടതിന്നും പുതിയൊരു കല്പനയെ
നല്കുന്നു: ഞാൻ നിങ്ങളെ സ്നേഹിച്ചതു പോലെ തമ്മിൽ തമ്മിൽ സ്നേഹി
പ്പാൻ തന്നെ. യേശുവിൻ ശിഷ്യരെ സ്നേഹത്താലും അവരുടെ സ്നേഹത്തെ
വിശേഷാൽ തിരുവത്താഴത്തിലേ സംസൎഗ്ഗത്താലും അറിയേണം എന്നത്രെ.

ഈ അത്താഴം ശിഷ്യൎക്ക് അന്നു വരേണ്ടിയ കൊടിയ പരീക്ഷനിമിത്തം
എത്രയും ആവശ്യമായിരുന്നു. അത് എങ്ങിനെ എന്നാൽ: ശീമോനേ, നിങ്ങളെ
കോതമ്പത്തെ പോലെ ചേറുവാൻ സാത്താ ൻ അധികാരം ചോദിച്ചു. ഞാ
നോ നിന്റെ വിശ്വാസം ഇളകിയാലും ക്ഷയിക്കാതെ ഇരിപ്പാൻ നിണക്കു
വേണ്ടി പ്രാൎത്ഥിച്ചു; നീയും ഒരിക്കൽ തിരിഞ്ഞു വന്നാൽ സഹോദരന്മാരെ ഉറ
പ്പിച്ചു കൊൾക (ലൂക്ക.) എന്നു കൎത്താവ് പറഞ്ഞാറെ ശീമോൻ നീ എവിടെ
പോകുന്നു എന്നു ചോദിച്ചു. നിണക്ക് ഇപ്പോൾ വന്നുകൂടാത്ത വഴി, മേലാൽ
നീ (സാക്ഷിമരണത്താൽ) വഴിയെ വരും എന്നു കേട്ടപ്പോൾ അതെന്തിന്ന് എ
ന്നും, ഞാൻ നിണക്ക് വേണ്ടി ജീവനെ വെച്ചുകളയും (യോ.), നിന്നോടു കൂടെ
തടവിലും മരണത്തിലും ചെല്ലുന്നതിന്നു ഒരുങ്ങി ഇരിക്കുന്നു (ലൂക്ക്.) എന്നും പ
റഞ്ഞു. നീ എനിക്ക് വേണ്ടി ജീവനെ കളയുമോ? ആമെൻ ആമെൻ നീ ൩
വട്ടം എന്നെ തള്ളിപ്പറയുന്നതിന്മുമ്പെ പൂവങ്കോഴി ഇന്നു കൂവുകയില്ല എന്ന്
ഉണൎത്തി (§൧൪൯ കൂട നോക്ക).

(ലൂക്ക.) എന്നതിന്റെ ശേഷം കൎത്താവ് അവരുടെ ബലഹീനതയുടെ വ
സ്തുതയെ വെളിച്ചത്താക്കുവാൻ വിചാരിച്ചു, നിങ്ങളെ പൊക്കണവും ചെരി
പ്പുകളും കൂടാതെ നിയോഗിച്ച കാലം ഒട്ടും കുറവുണ്ടായോ എന്നു ചോദിച്ചു. ഒന്നും
ഇല്ല എന്നു കേട്ടാറെ ഇനി ലോകശത്രുത്വം ഏല്ക്കേണ്ടതാകയാൽ പ്രയാണ
ത്തിന്നു പൊക്കവും മറ്റും എടുത്തു വസ്ത്രവും വിറ്റു വാൾ വാങ്ങേണം;
ശേഷം വേദവാക്യങ്ങളെ പോലെ അവൻ അക്രമക്കരിൽ എണ്ണപ്പെട്ടു എന്നു
ള്ളതും (യശ. ൫൩) ഒത്തു വരുവാൻ അടുത്തിരിക്കുന്നു, അതുകൊണ്ടു ആത്മാ
യുധങ്ങൾ്ക്ക് എത്രയും ആവശ്യമുണ്ടാകും എന്നുപദേശിച്ചപ്പോൾ അവർ ഇ
താ വാൾ രണ്ടു എന്നു പറഞ്ഞു തങ്ങളുടെ ആന്ധ്യത്തെ വിളങ്ങിച്ച ഉടനെ
കൎത്താവ് ഒന്നു വീൎത്തു മതി മതി എന്നു ചൊല്ലി, മൎയ്യാദപ്രകാരം ൧൧൫–൧൧൮
സങ്കീർത്തനങ്ങളെ പാടുകയാൽ ഉത്സവഭോജനത്തിന്നു സമാപ്തി വരുത്തുകയും
ചെയ്തു (മത്ത. മാൎക്ക.). [ 314 ] § 148.

THE PARTING DISCOURSE AND SACERDOTAL PRAYER OF CHRIST.

യേശുവിന്റെ അനന്തരപ്പാടും മഹാചാൎയ്യപ്രാൎത്ഥനയും.

a) Words of comfort. The Holy Spirit promised. ആത്മവാഗ്ദത്തംകൊണ്ടുശിഷ്യരെ ആശ്വസിപ്പിച്ചതു.

JOHN XIV.

1 Let not your heart be troubled: ye believe in God, believe also in me. 2 In my Father's house are many mansions: if it were not so, I would have told you. I go to prepare a place for you. 3 And if I go and prepare a place for you, I will come again, and receive you unto myself; that where I am, there ye may be also. 4 And whither I go yo know, and the way ye know. 5 Thomas saith unto him, Lord, we know not whither thou goest; and how can we know the way? 6 Jesus saith unto him, I am the way, the truth, and the life: no man cometh unto the Father, but by me. 7 If ye had known me, ye should have known my Father also: and from henceforth ye know him, and have seen him. 8 Philip saith unto him, Lord, shew us the Father, and it sufficeth us. 9 Jesus saith unto him, Have I been so long time with you, and yet hast thou not known me, Philip ? he that hath seen me hath seen the Father; and how sayest thou then, Shew us the Father? 10 Believest thou not that I am in the Father, and the Father in me? the words that I speak unto you I speak not of myself: but the Father that dwelleth in me, he doeth the works. 11 Believe me that I am in the Father, and the Father in me: or else believe me for the very works' sake. 12 Verily, verily, I say unto you, He that believeth on me, the works that I do shall he do also; and greater works than these shall he do; because I go unto my Father. 13 And whatsoever ye shall ask in my name, that will I do, that the Father may be glorified in the Son. 14 If ye shall ask any thing in my name, I will do it. 15 If ye love me, keep my commandments. 16 And I will pray the Father, and he shall give you another Comforter, that he may abide with you for ever; 17 Even the Spirit of truth; whom the world cannot receive, because it seeth him not, neither

knoweth him: but ye know him; for he dwelleth with you, and shall be in you. 18 I will not leave you comfortless: I will come to you. 19 Yet a little while, and the world seeth me no more; but ye see me: because I live, ye shall live also. 20 At that day ye shall know that I am in my Father, and ye in me, and I in you. 21 He that hath my commandments, and keepeth them, he it is that loveth me: and he that loveth me shall be loved of my Father, and I will love him, and will manifest myself to him. 22 Judas saith unto him, not Iscariot, Lord, how is it that thou wilt manifest thyself unto us, and not unto the world? 23 Jesus answered and said unto him, If a man love me, he will keep my words: and my Father will love him, and we will come unto him, and make our abode with him. 24 He that loveth me not keepeth not my sayings: and the word which ye hear is not mine, but the Father's which sent me. 25 These things have I spoken unto you, be- ing yet present with you. 26 But the Comforter, which is the Holy Ghost, whom the Father will send in my name, he shall teach you all things, and bring all things to your remembrance, whatsoever I have said unto you. 27 Peace I leave with you, my peace I give unto you: not as the world giveth, give I unto you. Let not your heart be troubled, neither let it be afraid. 28 Ye have heard how I said unto you, I go away, and come again unto you. If ye loved me, ye would rejoice, because I said, I go unto the Father: for my Father is greater than I. 29 And now I have told you before it come to pass, that, when it is come to pass, ye might believe. 30 Hereafter I will not talk much with you: for the prince of this world cometh, and hath nothing in me. 31 But that the world may know that I love the Father; and as the Father gave me com- mandment, even so I do. Arise, let us go hence.

b) Christ the Vine. His love and the world's hatred. മുന്തിരിവള്ളി. കൎത്തൃസ്നേഹവും ലോകദ്വേഷവും.

JOHN XV.

1 I am the true vine, and my Father is the husbandman. 2 Every branch in me that beareth not fruit he taketh away: and every branch that beareth fruit, he purgeth it, that it may bring forth more fruit.

3 Now ye are clean through the word which I have spoken unto you. 4 Abide in me, and I in you. As the branch cannot bear fruit of itself, except it abide in the vine; no more can ye, except ye abide in me. 5 I am the vine, ye are the branches: He

[ 315 ] John XV.

that abideth in me, and I in him, the same bringeth forth much fruit: for without me ye can do nothing. 6 If a man abide not in me, he is cast forth as a branch, and is withered; and men gather them, and cast them into the fire, and they are burned. 7 If ye abide in me, and my words abide in you, ye shall ask what ye will, and it shall be done unto you. 8 Herein is my Father glorified, that ye bear much fruit; so shall ye be my disciples, 9 As the Father hath loved me, so have I loved you: continue ye in my love. 10 If ye keep my commandments, ye shall abide in my love; even as I have kept my Father's commandments, and abide in his love. 11. These things have I spoken unto you, that my joy might remain in you, and that your joy might be full. 12 This is my commandment, That ye love one another, as I have loved you, 13 Greater love hath no man than this, that a man lay down his life for his friends. 14 Ye are my friends, if ye do whatsoever I command you. 15 Henceforth I call you not servants; for the servant knoweth not what his lord doeth: but I have called you friends; for all things that I have heard of my Father I have made known unto you. 16 Yo have not chosen me, but I have chosen you, and ordained you, that ye should go and bring forth fruit, and that your fruit should remain: that whatsoever ye shall ask of the Father in my name, he may give it you. 17. These things I command you, that ye love one another. 18 If the world hate you, ye know that it hated me before it hated you. 19 If ye were of the world, the world would love his own: but because ye are not of the

world, but I have chosen you out of the world, therefore the world hateth you. 20 Remember the word that I said unto you, The servant is not greater than his lord. If they have persecuted me, they will also perse cute you; if they have kept my saying, they will keep yours also. 21 But all these things will they do unto you for my name's sake, because they know not him that sent me. 22. If I had not come and spoken unto them, they had not had sin: but now they have no cloke for their sin. 23. He that hateth me hateth my Father also. 24. If I had not done among them the works which none other man did, they had not had sin: but now have they both seen and hated both me and my Father. 25 But this cometh to pass, that the word might be fulfilled that is written in their law, They hated me without a cause. 26 But when the Comforter is come, whom I will send unto you from the Father, even the Spirit of truth, which proceedeth from the Father, he shall testify of me: 27 And ye also shall bear witness, because ye have been with me from the beginning. JOHN XVI. 1 These things have I spoken unto you, that ye should not be offended. 2 They shall put you out of the synagogues: yea, the time cometh, that whosoever killeth you will think that he doeth God service. 3 And these things will they do unto you, because they have not known the Father, nor me. 4. But these things have I told you, that when the time shall come, ye may remember that I told you of them. And these things I said not unto you at the beginning, because I was with you.

c) The mission of the Comforter. Sorrow changed into joy. കാൎയ്യസ്ഥന്റെ വരവും വേലയും.

JOHN XVI.

5 But now I go my way to him that sent me; and none of you asketh me, Whither goest thou? 6 But because I have said these things unto you, sorrow hath filled your heart. 7 Nevertheless I tell you the truth; It is expedient for you that I go away: for if I go not away, the Comforter will not come unto you; but if I depart, I will send him unto you. 8 And when he is come, he will reprove the world of sin, and of righteousness, and of judg- ment: 9 Of sin, because they believe not on me; 10 Of righteousness, because I go to my Father, and ye see me no more; 11. Of judgment, because the prince of this world is judged. 12 I have yet many things to say unto you, but ye cannot bear them now. 13 Howbeit when he, the Spirit of truth, is come, he will guide you into all truth: for he shall not speak of himself; but whatsoever he shall hear, that shall he speak: and he will shew you things to come.

14. He shall glorify me: for he shall receive of mine, and shall shew it unto you. 15 All things that the Father hath are mine: therefore said I, that he shall take of mine, and shall shew it unto you. 16 A little while, and ye shall mot see me: and again, a little while, and ye shall see me, because I go to the Father. 17. Then said some of his disciples among themselves, What is this that he saith unto us, A little while, and ye shall not see me: and again, a little while, and ye shall see me: and, Because I go to the Father? 18. They said therefore, What is this that he saith, A little while? we cannot tell what he saith, 19 Now Jesus knew that they were desirous to ask him, and said unto them, Do ye inquire among yourselves of that I said, A little while, and ye shall mot see me: and again, a little while, and ye shall see me? 20 Verily, verily, I say unto you, That ye shall weep and lament, but the world shall re-

[ 316 ] John XVI.

joice: and yo shall be sorrowful, but your sor- row shall be turned into joy. 21 A woman when she is in travail hath sor- row, because her hour is come: but as soon as she is delivered of the child, she remembereth no more the anguish, for joy that a man is born into the world. 22 And ye now therefore have sorrow: but I will see you again, and your heart shall rejoice, and your joy no man taketh from you. 23 And in that day ye shall ask me nothing. Verily, verily, I say unto you, Whatsoever ye shall ask the Father in my name, he will give it you. 24 Hitherto have ye asked nothing in my name: ask, and ye shall receive, that your joy may be full. 25 These things have I spoken unto you in proverbs: but the time cometh, when I shall no more speak unto you in proverbs, but I shall shew you plainly of the Father. 26 At that day ye shall ask in my name: and

I say not unto you, that I will pray the Father for you: 27 For the Father himself loveth you, be- cause ye have loved me, and have believed that I came out from God. 28 I came forth from the Father, and am come into the world: again, I leave the world, and go to the Father. 29 His disciples said unto him, Lo, now speakest thou plainly, and speakest no proverb. 30 Now are we sure that thou knowest all things, and needest not that any man should ask thee: by this we believe that thou camest forth from God. 31 Jesus answered them, Do yo now believe? 32 Behold, the hour cometh, yea, is now come, that ye shall be scattered, every man to his own, and shall leave me alone : and yet I am not alone, because the Father is with me. 33 These things I have spoken unto you, that in me ye might have peace. In the world ye shall have tribulation: but be of good cheer; I have overcome the world.

d) Christ's Sacerdotal Prayer. യേശുവിന്റെ മഹാചാൎയ്യപ്രാൎത്ഥന.

JOHN XVII.

1 These words spake Jesus, and lifted up his eyes to heaven, and said, Father, the hour is come; glorify the Son, that thy Son also may glorify thee: 2 As thou hast given him power over all flesh, that he should give eternal life to as many as thou hast given him. 3 And this is life eternal, that they might know thee the only true God, and Jesus Christ, whom thou hast sent, 4 I have glorified thee on the earth: I have finished the work which thou gavest me to do. 5 And now, O Father, glorify thou me with thine own self with the glory which I had with thee before the world was. 6 I have manifested thy name unto the men which thou gavest me out of the world: thine they were, and thou gavest them me; and they have kept thy word. 7 Now they have known that all things what- soever thou hast given me are of thee. 8. For I have given unto them the words which thou gavest me; and they have received them, and have known surely that I came out from thee, and they have believed that thou didst send me. 9 I pray for them: I pray not for the world, but for them which thou hast given me; for they are thine. 10 And all mine are thine, and thine are mine; and I am glorified in them. 11 And now I am no more in the world, but these are in the world, and I come to thee. Holy Father, keep through thine own name those whom thou hast given me, that they may be one, as we are. 12 While I was with them in the world, I kept them in thy name: those that thou gavest me I have kept, and none of them is lost, but the son of perdition; that the scripture might be fulfilled.

13 And now come I to thee; and these things I speak in the world, that they might have my joy fulfilled in themselves. 14 I have given them thy word; and the world hath hated them, because they are not of the world, even as I am not of the world. 15 I pray not that thou shouldest take them out of the world, but that thou shouldest keep them from the evil. 16. They are not of the world, even as I am mot of the world. 17 Sanctify them through thy truth: thy word is truth. 18 As thou hast sent me into the world, even so have I also sent them into the world. 19 And for their sakes I sanctify myself, that they also might be sanctified through the truth. 20 Neither pray I for these alone, but for them also which shall believe on me through their word; 21. That they all may be one; as thou, Father, art in me, and I in thee, that they also may be one in us: that the world may believe that thou hast sent me. 22 And the glory which thou gavest me I have given them; that they may be one, even as we are one: 23 I in them, and thou in me, that they may be made perfect in one; and that the world may know that thou hast sent me, and hast loved them, as thou hast loved me. 24 Father, I will that they also, whom thou hast given me, be with me where I am; that they may behold my glory, which thou hast given me: for thou lovedst me before the foundation of the world. 25 O righteous Father, the world hath not known thee: but I have known thee, and these have known that thou hast sent me. 26 And I have declared unto them thy name, and will declare it: that the love wherewith thou hast loved me may be in them, and I in them:

[ 317 ] മാളികമേൽനിന്നു പുറപ്പെടുമാറായപ്പോൾ ശിഷ്യന്മാർ ലോകത്തിൽ ഇനി
പാൎപ്പില്ലാത്തവരാകകൊണ്ടു യേശു ആശ്വാസം പറഞ്ഞതിവ്വണ്ണം: എന്നെ
വിളിക്കുന്ന ദൈവത്തെയും ഈ പോകുന്ന എന്നേയും വിശ്വസിപ്പിൻ. ഈ
നക്ഷത്രങ്ങൾ്ക്ക് മീതെ വാസസ്ഥലങ്ങൾ വളരെ ഉണ്ടു, അല്ലായ്കിൽ ഞാൻ
പിതാവിന്റെ ഭവനത്തിൽ നിങ്ങൾ്ക്ക് ഇടം ഒരുക്കുവാൻ പോകുന്നു എന്നു പറ
യുമായിരുന്നുവോ ? അതുവുമല്ല ഞാൻ പിന്നെയും വന്നു നിങ്ങളെ ചേൎത്തു
കൊണ്ടു ഞാൻ വസിക്കുന്നതിൽ നിങ്ങളെ വസിപ്പിക്കും. ഞാൻ പോകുന്ന
സ്ഥലവും വഴിയും അറിയുന്നുവല്ലോ എന്നു പറഞ്ഞാറെ തോമാ സ്ഥലം
അറിയായ്കയാൽ വഴിയും അറിഞ്ഞു കൂടാ എന്നു ചൊല്ലിയതിന്നു വഴി അറിക
യാൽ സ്ഥലവും ബോധിക്കേണ്ടത് എന്നു ഗുരു കാണിച്ചു. യേശുവല്ലോ ജീവ
നുള്ള വഴി; അതിൽ കൂടി കടന്നാലേ പിതാവോടു പൂൎണ്ണസത്യത്തോടും ജീവ
നോടും എത്തും. എങ്കിലും പിതാവെ നിങ്ങൾ കണ്ടറിഞ്ഞുവല്ലോ എന്നു പറ
ഞ്ഞാറെ ഫിലിപ്പ് യേശുവിൽ പിതാവ് വിളങ്ങി കണ്ടതു പോരാ എന്നു സൂ
ചിപ്പിച്ചു. പിതാവെ തന്നിൽ കണ്ടതിനേക്കാൾ അധികം സ്പഷ്ടമായി കാട്ടു
വാൻ കഴികയില്ല, തന്റെ നില എല്ലാം പിതാവിൽ എന്നും, തന്റെ വചന
ങ്ങൾ എല്ലാം പിതാവിൻ ക്രിയ എന്നും കാണിച്ചു. ഇതിനാൽ വിശ്വാസം വ
രാഞ്ഞാൽ അത്ഭുതപ്രവൃത്തികൾനിമിത്തം എങ്കിലും വിശ്വസിക്കേണം. വി
ശ്വസിക്കുന്നവനോ യേശുനാമത്തിൽ ഉള്ള പ്രാൎത്ഥനയാലെ മശീഹയുടെ
ക്രിയകളേയും അവറ്റിലും വലിയവറ്റേയും നടത്തും. കാരണം യേശുവിന്റെ
മദ്ധ്യസ്ഥാപേക്ഷയാൽ അവൎക്കു മറ്റൊരു കാൎയ്യസ്ഥൻ (“പരക്ലേതൻ”=വ
ക്കീൽ ൧ യോ. ൨, ൧) സാധിക്കും, സത്യാത്മാവ് തന്നെ. അവന്മൂലമായി അനാ
ഥഭാവം എല്ലാം വിട്ടു പോകും. നിങ്ങൾ എന്നെ കാണും, എൻറെ ജീവന്നു അംശ
ക്കാരായ്ചമകയും ചെയ്യും എന്നു കേട്ട നേരം തന്റെ സ്നേഹിതന്മാൎക്കല്ലാതെ ലോ
കൎക്കു മശീഹ വെളിപ്പെട്ടു വരാത്തത് എന്ത് എന്നു ലബ്ബയി യഹുദാ (ഭാഗ.
൧൪൪) ചോദിച്ചതിന്നു ഉത്തരം ആവിതു: യേശു പിതാവിൽനിന്നു കൊണ്ടു വ
ന്ന വചനത്തെ കരുതാത്തവൎക്ക് ദൈവത്തോടു സംസൎഗ്ഗം ഉണ്ടാവാൻ ഒരു വഴി
യും ഇല്ല. ഇപ്രകാരം ൩ സംശയങ്ങളെ തെളിയിച്ചതിൽ പിന്നെ ശേഷിച്ച രഹ
സ്യങ്ങളെ വിശുദ്ധാത്മാവാകുന്ന വക്കീൽ യേശുവിൻ വചനം ഓൎപ്പിച്ചം വ്യാ
ഖ്യാനിച്ചുംകൊണ്ടു തീൎത്തു കൊടുക്കും എന്നുപദേശിച്ചു, ലൌകിക വാക്കായിട്ടല്ല
തൻറ സമാധാനം (സലാം) അവൎക്കു കൊടുത്തു. ഇനി ലോകപ്രഭുവോടു പഴയ
വാദം തീൎത്തു, അനുസരണത്താൽ ലോകത്തെ വീണ്ടെടുത്തു, പിതാവിന്റെ
അടുക്കൽ ചെല്ലുവാൻ താൻ വട്ടം കൂട്ടി, ശിഷരുടെ ഭീരുത എല്ലാം അകറ്റി പോ
രേണ്ടതിന്നു ഉത്സാഹിപ്പിച്ചു, പട്ടണത്തിൽനിന്നു ഗഥ്ശമനെക്കാമാറു പുറ
പ്പെട്ടു പോകയും ചെയ്തു (യോ. ൧൪, ൩൧).

അവിടെനിന്നു പള്ളിപ്പറമ്പുകളൂടെ കിഴക്കോട്ടു ഇറങ്ങുമ്പോൾ പറമ്പു
തോറും ആ മാസത്തിൽ മുറിച്ചു കളഞ്ഞ വള്ളിക്കൊമ്പുകളെകൊണ്ടു പലരും
തീ ഉണ്ടാക്കി പെസഹയുടെ ശേഷിപ്പുകളെ ഭസ്മമാക്കുന്നതു കണ്ടു (൨ മോ.
൧൨, ൧൦). ഉടനെ യേശു (യോ. ൧൫) ഞാൻ സത്യമായ മുന്തിരിങ്ങാവള്ളി,
പിതാവ് തോട്ടക്കാരൻ എന്നും മറ്റും ഉപമ ചൊല്ലി (യശ. ൫,൧; ഹെസ. ൧൫). [ 318 ] ഫലം തരാത്ത കൊമ്പ് ഒക്കയും തോട്ടക്കാരൻ മുറിച്ചു കളകയും നല്ലതിന്നു ക
ത്തികൊണ്ടു ശുദ്ധി വരുത്തുകയും ചെയ്യുന്നതുകൊണ്ടു ശിഷ്യന്മാർ അഗ്നിയിൽ
നിന്നു തെറ്റി തന്നിൽ കൊമ്പുകളായി പാൎത്തു വളൎന്നു നന്നായി ഫലിച്ചു കൊ
ള്ളേണ്ടതിന്നു ഉപദേശിച്ചു (൧–൮). ഉപമയുടെ വ്യാഖ്യാനമോ നിങ്ങൾ എ
ന്റെ സ്നേഹത്തിൽ നിലനിന്നു, ഞാൻ പഴയ കല്പനകളെ പ്രമാണിച്ചതു പോ
ലെ നിങ്ങൾ സ്നേഹമാകുന്ന പുതിയ നിയമത്തെ കരുതിക്കൊണ്ടാൽ ദാസഭാ
വം മറഞ്ഞു ചങ്ങാതികളുടെ സന്തോഷനിശ്ചയം മുഴത്തു വന്നിട്ടു നിങ്ങൾ സ
കല പ്രാൎത്ഥനെക്കും ഉത്തരവും സ്നേഹപ്രയത്നത്തിന്നു തികഞ്ഞ ഫലവും പ്രാ
പിക്കും (൯–൧൭). ഇപ്രകാരം ശിഷ്യന്മാർ ഈ ലോകത്തിൽ കൎത്താവിന്റെ ജീ
വത്വത്തെ തന്നെ വിളങ്ങിച്ചാൽ ലോകരിൽനിന്നു പക ഉണ്ടാകും നിശ്ചയം.
നിങ്ങളെ ലോകത്തിൽനിന്നു തെരിഞ്ഞെടുത്തതിന്നു ഇതു തന്നെ അടയാളം എ
ന്നു മുമ്പിൽ കൂട്ടി ചൊന്നതിനെ ഓൎപ്പിൻ (മത്ത. ൧൦, ൨൪). ലോകം ശിഷ്യന്മാരെ
ദ്വേഷിപ്പതു പുത്രനേയും പിതാവേയും ദ്വേഷിക്കയാൽ അത്രെ ഉണ്ടാകുന്നു. അ
ത് ഒഴികഴിവും ഇല്ലാത്ത ദ്വേഷം (സങ്കീ. ൩൫, ൧൯; ൬൯, ൪), ആകയാൽ ഒട്ടും
അടങ്ങാതെ സത്യാത്മമൂലമായി സാക്ഷ്യം പറഞ്ഞുകൊണ്ടു ആ ദ്വേഷത്തെ
ഏല്ക്കെണം. അതും നിങ്ങളെ കൊല്ലുന്നതു ദേവാരാധന എന്നു തോന്നുവോളം
വളരും (൧൫, ൧൮–൧൬, ൪.).

ഇപ്രകാരം ലോകദ്വേഷം സഹിച്ചു നില്ക്കുന്നതല്ലാതെ ലോകത്തെ എതി
രേറ്റു ചെന്നും ജയിക്കേണം. ഞാൻ പോകുന്നതുകൊണ്ടു നിങ്ങൾ ദുഃഖി
ക്കരുത് സന്തോഷിക്കേ വേണ്ടു. ഞാൻ പോയിട്ടല്ലാതെ ആത്മാവെ അയ
പ്പാൻ കഴികയില്ലല്ലോ. അവന്റെ പ്രവൃത്തിയോ ലോകത്തെ ശാസിച്ചു സ
ത്യബോധം വരുത്തി ജയിക്കും. പാപം എന്നതു മശീഹയെ വിശ്വസിക്കാതെ
തള്ളിയതു തന്നെ എന്നും, നീതി എന്നതു യേശു പ്രായശ്ചിത്തമായി മരിച്ചു
ദേവനീതിയാൽ ഉയിൎത്തു വിശുദ്ധീകരണത്തിന്നായി പിതാവിൻ സന്നിധി
യിലേക്ക് കയറി കൊള്ളുന്നതത്രെ എന്നും, ന്യായവിധി എന്നത് ഇഹലോക
പ്രഭ വെളിപ്പെട്ടു പരിഹാസമായി ചമഞ്ഞും പാമ്പിൻ തല ചതഞ്ഞും പോയതു
തന്നെ എന്നും ആത്മാവ് കാട്ടി ലോകത്തെ അടക്കും (൧൬,൫–൧൧).

പിന്നെ ശിഷ്യരെ ആത്മാവ് സകല സത്യത്തിലും വഴിനടത്തി പിതാ
വിന്നും പുത്രന്നും ഉള്ളതു എല്ലാം സഭയുടെ മുതലാക്കി തരും. കുറഞ്ഞോന്നു കഴി
ഞ്ഞിട്ടു നിങ്ങൾ എന്നെ കാൺ്കയില്ല; അതു നിങ്ങൾക്ക് ദുഃഖവും ലോകത്തിന്നു
സന്തോഷവും തന്നെ. പിന്നെ കുറഞ്ഞോന്നു കഴിഞ്ഞിട്ടു നിങ്ങൾ എന്ന ദൎശി
ക്കും; അപ്പോൾ സകല വിഷാദവും വാടാത്ത ആനന്ദമായ്മാറും. ൟ ൩ ദിവസ
മല്ലോ പ്രസവിക്കുന്നവളുടെ നോവും ഭാഗ്യവും എന്നപോലെ. ഇങ്ങിനെയുള്ള
പൂൎണ്ണജയത്തിന്നായി എന്നാമംമൂലം പ്രാൎത്ഥിപ്പാൻ തുടങ്ങേണം (൧൨–൨൪).

ഇത്രോളം പറഞ്ഞതു എല്ലാം മറപ്പൊരുളും ഉപമയുമായുള്ളതും പിന്നെയോ
സകലവും സ്പഷ്ടമായി പറവാനും എന്നാമത്തിലേ പ്രാൎത്ഥനയാലെ പിതാ
വോടു തികഞ്ഞ സംസൎഗ്ഗം ഉണ്ടാവാനും സമയം വരുന്നു. എന്റെ ക്രിയയു
ടെ സാരാംശം ആവിതു: ഞാൻ പിതാവിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടു ലോകത്തിൽ വ
ന്നു; ഇനി ലോകത്തെ വിട്ടു പിതാവിങ്കലേക്ക് പോകുന്നു. എന്നതു കേട്ടാറെ [ 319 ] ശിഷ്യന്മാർ തങ്ങൾ ചോദിക്കുന്നതിന്മുമ്പിലും കൎത്താവ് അവരുടെ സംശയ
ങ്ങളെ അറിയുന്നപ്രകാരം ഗ്രഹിച്ചു വാക്കിൻറ സ്പഷ്ടതയാൽ സന്തോഷി
ച്ചു, നീ സാക്ഷാൽ എല്ലാം അറികകൊണ്ടു നീ ദൈവത്തിൽനിന്നു പുറപ്പെട്ടു
വന്നതു ഞങ്ങൾ ഇപ്പോൾ ഉറപ്പിച്ചു വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നു പറഞ്ഞാറെ
യേശു അരുളിച്ചെയ്തു: ഇപ്പോൾ നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്കുന്നു എന്നു തന്നെയോ?
ഇതാ നിങ്ങൾ ഓരോരുത്തർ താന്താൻറ സ്വന്തത്തിലേക്ക് ചിതറിപ്പോയി
എന്നെ ഏകനായി വിടുവാനുള്ള മുഹൂൎത്തം വന്നു. ഞാൻ ഏകനല്ല താനും, പി
താവു കൂടെ ഉണ്ടു. നിങ്ങൾക്ക് എന്നിൽ സമാധാനം ഉണ്ടാവാൻ ഞാൻ ഇതു
പറഞ്ഞു. ലോകത്തിൽ നിങ്ങൾക്ക് ക്ലേശം ഉണ്ടാകും എങ്കിലും ധൈൎയ്യപ്പെടു
വിൻ, ഞാൻ ലോകത്തെ ജയിച്ചിരിക്കുന്നു (൨൫–൩൩).

ഇവ്വണ്ണം എല്ലാം കിദ്രോൻ താഴ്വരയോളം നടന്നു പറഞ്ഞു തീൎന്നശേഷം
യേശു മേല്പെട്ടു നോക്കി മഹാചാൎയ്യനായി പ്രാൎത്ഥിച്ചതു (യോ. ൧൭).
പിതാവു പുത്രന്നു സൎവ്വജഡത്തിന്മേൽ നിത്യജീവനെ കൊടുക്കുന്ന അധികാ
രം നല്കിയതുകൊണ്ടു ഏകദൈവത്തേയും അവനെ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്ന യേശു
മശീഹയേയും അറിയുമാറാക്കുകയാൽ തന്റെ നാമത്തെ ലോകത്തിൽ മഹ
ത്വപ്പെടുത്തേണമേ (൧–൫). അതിന്നു വഴിയാകേണ്ടത് ലോകത്തിൽനിന്നു
വചനപരിഗ്രഹത്താൽ വേൎതിരിച്ചു കിട്ടിയ ഈ ശിഷ്യന്മാർ തന്നെ. അവർ
ലോകത്തിന്നു വിശുദ്ധ രക്ഷാപാത്രവും പുത്രന്റെ പകരവും ആയ്ചമവാൻ
അവരെ തിരുനാമത്തിൽ ഒന്നാക്കി കാക്കേണമേ. ഇതുവരെ പുത്രൻ അവരെ
കാത്തുകൊണ്ടിരുന്നു. ദ്രോഹിയെ മാത്രം രക്ഷിപ്പാൻ കഴിവുണ്ടായിട്ടില്ല (അ
വൻ വേദപ്രകാരം നീതിമാൻറ മരണത്തെ കൂട്ടാക്കാത്ത നാശപുത്രനല്ലോ,
യശ. ൫൭, ൧–൪ƒƒ). ഇനി അവരെ ലോകദ്വേഷത്തിൽനിന്നും ഇടകലൎച്ച
യിൽനിന്നും കാത്തു സത്യവചനത്താൽ വിശുദ്ധീകരിക്കേണമേ എന്നു തന്നെ
അല്ല, അവൎക്കു വേണ്ടി താൻ ബലിയാകുന്നതിനാൽ അവർ ശക്തിപ്പെട്ടു ത
ന്റെ ദൂതരായി ചെന്നു ലോകത്തെ ജയിക്കുമാറാകേണമേ (൬–൧൯). മേലാൽ
അവരുടെ വചനത്താൽ വിശ്വസിപ്പാനുള്ളവൎക്കു വേണ്ടി അപേക്ഷിച്ച
തോ: ൧.) ലോകത്തിന്നു വിശ്വാസം ജനിക്കത്തക്കവണ്ണം അവർ എപ്പേൎപ്പെട്ട
വരും ഒന്നായ്ചമയേണമേ. ൨.) ലോകത്തിന്നു പിതൃസ്നേഹത്തിന്റെ പരിജ്ഞാ
നവും ജനിക്കത്തക്കവണ്ണം അവർ യേശുവിൻ തേജസ്സുള്ളവരായ്തികഞ്ഞു വ
രേണമേ. ൩.) പുത്രൻ ഉള്ളേടത്തു അവരും ചേൎന്നു അവന്റെ അനാദിതേ
ജസ്സ് കണ്ണാലെ കാണേണമേ (൨൦–൨൪). ഒടുക്കം ലോകം പിതാവേയും
അവൻറ നീതിയേയും അറിയായ്കയാൽ പുത്രൻ ആ അറിവിൽ ഉറെച്ചു, അ
വൻ നീതിക്കു കീഴ്പെട്ടു, സ്വമരണത്താലും ദേവസ്നേഹത്തെ ശിഷ്യന്മാൎക്ക്
അറിയിപ്പാൻ ഒരുമ്പെട്ടു കൊള്ളുന്നു.

ഇപ്രകാരം യേശു തൻറ വേലയേയും കൂട്ടരേയും പിതാവിങ്കൽ ഭരമേ
ല്പിച്ചു, ആത്മപ്രകാരം മഹാബലിയെ തികച്ചു, കിദ്രോൻ തോട്ടിനെ കടന്നു
പോകയും ചെയ്തു. [ 320 ] § 149.

THE AGONY IN GETHSEMANE.

ഗഥ്ശമനയിലെ പോരാട്ടം

a) Peter faithfully warned a second time. പേത്രന്റെ വീഴ്ചയെ രണ്ടാമതും അറിയിച്ചതു.

MATT. XXVI. 30 And when they had sung an hymn, they went out into the mount of Olives. 31 Then saith Jesus unto them, All ye shall be offended because of me this night: for it is written, I will smite the shepherd, and the sheep of the flock shall be scattered abroad. 32 But after I am risen again, I will go before you into Galilee. 33 Peter answered and said unto him, Though all men shall be offended because of thee, yet will I never be offended. 34 Jesus said unto him, Verily I say unto thee, That this night, before the cock crow, thou shalt deny me thrice. 35 Peter said unto him, Though I shall die with thee, yet will I not deny thee. Likewise also said all the disciples.

MARK XIV. 26 And when they had sung an hymn, they went out into the mount of Olives. 27 And Jesus saith unto them, All ye shall be offended because of me this night: for it is written, I will smite the shepherd, and the sheep shall be scattered. 28 But after that I am risen, I will go before you into Galilee. 29 But Peter said unto him, Although all shall be offended, yet will not I. 30 And Jesus saith unto him, Verily I say unto thee, That this day, even in this night, before the cock crow twice, thou shalt deny me thrice. 31 But he spake the more vehemently, If I should die with thee, I will not deny thee in any wise. Likewise also said they all.

b) The agony in the garden. തോട്ടത്തിലെ പോരാട്ടം.

MATT. XXVI. 36 Then cometh Jesus with them unto a place called Gethsemane, and saith unto the disciples, Sit ye there, while I go and pray yonder. 37 And he took with him Peter and the two sons of Zebedee, and began to be sorrowful and very heavy. 38 Then saith he unto them, My soul is exceeding sorrowful, even un- to death : tarry ye here, and watch with me. 39 And he went a little farther, and fell on his face, and prayed, saying, O my Father, if it be possible, let this cup pass from me: nevertheless not as I will, but as thou wilt. 40 And he cometh unto the disci- ples, and findeth them asleep, and saith unto Peter, What, could ye not watch with me one hour? 41 Watch and pray, that ye enter not into temptation: the spirit in- deed is willing, but the flesh is weak. 42 He went away again the second time, and prayed, saying, O my Fa- ther, if this cup may not pass away from me, except I drink it, thy will be done. 43 And he came and found them asleep again: for their eyes were heavy. 44 And he left them, and went away again, and prayed the third time, saying the same words. 45 Then cometli he to his disci- ples, and saith unto them, Sleep on now, and take your rest: behold, the hour is at hand, and the Son of man is betrayed into the hands of sinners. 46 Rise, let us be going: behold, he is at hand that doth betray me.

MARK XIV. 32 And they came to a place which was named Gethsemane: and he saith to his disciples, Sit ye here, while I shall pray. 33 And he taketh with him Peter and James and John, and began to be sore amazed, and to be very heavy; 34 And saith unto them, My soul is exceeding sorrowful unto death: tarry ye here, and watch. 35 And he went forward a little, and fell on the ground, and prayed that, if it were possible, the hour might pass from him. 36 And he said, Abba, Father, all things are possible unto thee; take away, this cup from me: neverthe- less not what I will, but what thou wilt. 37 And he cometh, and findeth them sleeping, and saith unto Peter, Simon, sleepest thou? Couldest not thou watch one hour? 38 Watch ye and pray, lest ye en- ter into temptation. The spirit truly is ready, but the flesh is weak. 39 And again he went away, and prayed, and spake the same words. 40 And when he returned, he found them asleep again, (for their eyes were heavy) neither wist they what to answer him. 41 And he cometh the third time, and saith unto them, Sleep on now, and take your rest: it is enough, th e hour is come; behold, the Son of man is betrayed into the hands of sinners. 42 Rise up, let us go; lo, he that betrayeth me is at hand.

LUKE XXII. 39 And he came out, and went, as he wa s wont, to the mount of Olives; and his disci- ples also followed him. 40 And when he was at the place, he said unto them, Pray that ye enter not into temp- tation. 41 And he was with- drawn from them a- bout a stone's cast, and kneeled down, and prayed, 42 Saying, Father, if thou be willing, re- move this cup from me: nevertheless not my will, but thine, be done. 43 And there ap- peared an angel unto him from heaven, strengthening him. 44 And being in an agony he prayed more earnestly: and his sweat was as it were great drops of blood falling down to the ground. 45 And when he rose up from prayer, and was come to his disci- ples, he found them sleeping for sorrow, 46 And said unto them, Why sleep ye? rise and pray, lest ye enter into temptation.

[ 321 ] അത്താഴമാളികയിൽ യേശു ശീമോൻറ വീഴ്ചയെ അറിയിച്ചതല്ലാതെ
(ലൂക്ക. യോ. § ൧൪൭) നഗരം വിട്ടു ഗഥ്ശമനതോട്ടത്തേക്കുള്ള വഴിയിൽവെച്ചും
(മത്ത. മാൎക്ക.) വിശ്വസ്തരക്ഷിതാവു വീണ്ടും അവനേയും മറെറല്ലാവരേയും
ഉണൎത്തി ബുദ്ധി ചൊല്ലിയതിവ്വണ്ണം: നിങ്ങൾ എല്ലാവരും ഈ രാത്രിയിൽ
വിശ്വാസം ഇളകി എങ്കൽ ഇടറി പോകും. യഹോവ അല്ലോ തൻറെ കൂട്ടുകാ
രനായ വീരനെ അടിപ്പാൻ (ലോകാധികാരികളുടെ) വാളിനെ വിളിക്കും, അത്
ഇടയനെ വെട്ടുമ്പോൾ ആട്ടിങ്കൂട്ടം ചിതറി പോകും (ജക. ൧൩, ൭) എന്ന് എ
ഴുതി കിടക്കുന്നു. എങ്കിലും ഞാൻ ജീവിച്ചെഴുനീറ്റ ശേഷം നിങ്ങളെ പിന്നേ
യും ഒന്നിച്ചു ചേൎപ്പാൻ ഗലീലെക്ക് മുന്നടക്കും. അതിന്നു ശീമാൻ “എല്ലാവ
രും നിങ്കൽ ഇടറി പോയാലും ഞാനല്ല താനും” എന്നു ചൊല്ലിയതിന്നു യേശു
ആദിയേ അവന്റെ വീഴ്ചയെ തിട്ടമായി അറിയിച്ചപ്പോൾ “നിന്നോടു കൂടെ
മരിപ്പാനും ഞാൻ ഒരുമ്പെട്ടിരിക്കുന്നു” എന്നു പേത്രൻ പറകകൊണ്ടു മറ്റെ ശി
ഷ്യരും അപ്രകാരം തന്നെ മൊഴിഞ്ഞു, യേശു അവന്റെ വീഴ്ച അറിയിച്ചതും വ്യൎത്ഥമായിരുന്നു.

കിദ്രോനെ കടന്ന ശേഷം യേശു ബെത്ഥന്യക്ക് പോകാതെ ഉത്സവമൎയ്യാ
ദപ്രകാരം പട്ടണസമീപത്തു തന്നെ പാത്തു. ഒലീവ്‌മലയുടെ താഴ്വരയിൽ
ഗഥ്‌ശമന “(എണ്ണച്ചക്കു”) എന്ന പേരുള്ള ഒരു തോട്ടം ഉണ്ടു. അതിൽ യേശു
പലപ്പോഴും ശിഷ്യന്മാരോട് കൂടി ചെന്നതു പോലെ അന്നും പ്രവേശിച്ച ഉട
നെ ഏകനായി ഒരു ചക്കു മെതിക്കേണ്ടി വന്നു (യശ. ൬൩). അവന്ന് അ
പൂൎവ്വമായ കലക്കം സംഭവിച്ചിട്ടു, നിങ്ങൾ ഇവിടെ ഇരിപ്പിൻ, ഞാൻ അങ്ങോ
ട്ടു ചെന്നു പ്രാൎത്ഥിക്കട്ടെ എന്നു ചൊല്ലി, മൂവരെ കൂട്ടിക്കൊണ്ട് അപ്പുറം ചെ
ന്നാറെ അതിശയമുള്ള ദുഃഖവും (മാൎക്ക.) അഴിനിലയും മനസ്സിൽ അതിക്രമിച്ചു.
അപ്പോൾ അവൻ അവരോടു നിന്നുകൊണ്ടു എന്റെ ദേഹി മരണപൎയ്യന്തം
അതിദുഃഖപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നും, ഇവിടെ പാൎത്തു കൂട ജാഗരിപ്പിൻ (മത്ത.
മാൎക്ക.), പരീക്ഷയിൽ വീഴാതെ ഇരിപ്പാൻ പ്രാൎത്ഥിപ്പിൻ (ലൂക്ക.) എന്നും പറഞ്ഞു
വേൎപിരിഞ്ഞ് ഓടി, ഒരു കല്ലേറു ദൂരമാത്രത്തിൽ എത്തി (ലൂക്ക.) നിലത്തു വീണു മു
ട്ടുകുത്തി, കഴിയുന്നതായിരുന്നാൽ ഈ മുഹൂൎത്തം തന്നിൽനിന്നു നീങ്ങി പോകേ
ണ്ടതിന്നു പ്രാൎത്ഥിച്ചു (മാൎക്ക.; യോ. ൧൨, ൨൭): അബ്ബാ പിതാവേ, നിന്നാൽ എ
ല്ലാം കഴിയുന്നതല്ലോ (മാൎക്ക.)! കഴിയുന്നു എങ്കിൽ (“നിനക്കു മനസ്സായാൽ”,
ലൂക്ക.) ഈ പാനപാത്രം എന്നിൽനിന്നു കടന്നു പോവാറാക്കേണമേ! എന്നാ
ലും എന്റെ ഇഷ്ടമല്ല നിന്റെതു അത്രെ ആകേണ്ടു!

എന്നു പ്രാൎത്ഥിച്ച ശേഷം സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനിന്നു ഒരു ദൂതൻ അവന്നു പ്രത്യ
ക്ഷനായി ശക്തിയെ പുതുക്കി കൊടുത്തു (ലൂക്ക). ആകയാൽ യേശു മൂവരുടെ
അടുക്കെ വന്നു അവർ വിഷാദത്താൽ (ലൂക്ക.) ഉറങ്ങുന്നതു കണ്ടാറെ, ശീമോ
നേ, ഉറങ്ങുന്നുവോ (മാൎക്ക.)? നിങ്ങൾ്ക്ക് എന്നോടു കൂട ഒരു മുഹൂൎത്തം എങ്കിലും
ഉണൎന്നിരിപ്പാൻ കഴിഞ്ഞില്ലയോ (മത്ത.)? പരീക്ഷയിൽ പ്രവേശിയാതിരി
പ്പാൻ ഉണെൎന്നെഴുനീറ്റു പ്രാൎത്ഥിപ്പിൻ! ആത്മാവു മനഃപൂൎവ്വമുള്ളതു തന്നെ
ജഡം ക്ഷീണമുള്ളത് താനും (മത്ത. മാൎക്ക.).

എന്നു ചൊല്ലിയതിൽ പിന്നെ പ്രാണയാതന തിരികെ വന്നപ്പോൾ [ 322 ] (ലൂക്ക) അവൻ എൻ പിതാവേ, ഈ പാത്രം ഞാൻ കുടിക്കാതെ എന്നിൽനി
ന്നു കടന്നു പോവാൻ കഴിയുന്നതല്ല എങ്കിൽ നിൻറെ ഇഷ്ടം ഭവിപ്പൂതാക
(മത്ത.) എന്നു അതിശ്രദ്ധയോടെ പ്രാൎത്ഥിച്ചു (ലൂക്ക.), മടങ്ങി വന്നു, ആ മൂവർ
പിന്നേയും നിദ്രാഭാരത്താൽ ഉറങ്ങുന്നതു കാൺ്കയും ചെയ്തു. അവർ ഉണൎന്ന
പ്പോൾ ഏത് ഉത്തരം പറയേണം എന്ന് അറിഞ്ഞതും ഇല്ല (മാൎക്ക.).

ഉത്തരം പറയുമ്മുമ്പെ അവാച്യവേദന പിന്നേയും അതിക്രമിച്ചിട്ടു യേ
ശു അവരെ വിട്ടു പിന്നെയും പ്രാൎത്ഥിച്ചു, തന്റെ ഇഷ്ടം പിതാവിന്നു ബലി
കഴിച്ചു, ആ പാനപാത്രം തീരെ കുടിക്കയും ചെയ്തു. എങ്ങിനെ എന്നാൽ അത്യാ
സന്നത്തിലായി പോരാടി പ്രാൎത്ഥിക്കുമ്പോൾ അവന്റെ വിയൎപ്പു വലിയ
ചോരത്തുള്ളികളെ പോലെ ഇറ്റിറ്റു വീണു (ലൂക്ക.). പിന്നെ മൂന്നാമത് ജയം
കൊണ്ടിട്ടു അവൻ എഴുനീറ്റു മടങ്ങി വന്നു, ശിഷ്യന്മാരോട് നിങ്ങൾ ശേഷി
ച്ച കാലത്തേയും ഉറങ്ങി വ്യൎത്ഥമാക്കുന്നുവോ? അതു തീൎന്നു (മാൎക്ക.), ഇതാ മനു
ഷ്യപുത്രൻ പാപികളുടെ കൈയിൽ ഏല്പിക്കപ്പെടുന്ന മുഹൂൎത്തം വന്നു; എഴു
നീല്പിൻ, നാം ചെല്ലുക, കണ്ടാലും എന്നെ കാണിച്ചുകൊടുക്കുന്നവൻ അടു
ത്തിരിക്കുന്നു എന്നു പൂൎണ്ണസമാധാനത്തോടെ പറകയും ചെയ്തു.

ആ രാത്രിയിൽ യേശു സൎവ്വലോകത്തിന്റെ വിപരീതദുഃഖങ്ങളേയും ത
ന്റെ പരിശുദ്ധദേഹിയിൽ ഏറ്റു പാപികളിലേ ദൈവകോപവും ന്യായവി
ധിയും കലന്നുള്ള പാനീയത്തെ കുടിച്ചുകൊൾകയാൽ കണ്ണുനീരും നിലവിളി
യും കൂടിയ പ്രാൎത്ഥനക്ക് സിദ്ധി പ്രാപിച്ചും (എബ്ര. ൫,൭) ജയസമാധാനം
നിറഞ്ഞുംകൊണ്ടു തന്റെ ആശ്രിതന്മാൎക്ക് തികഞ്ഞ മഹാചാൎയ്യനും നിത്യരക്ഷ
യുടെ കാരണനുമായ്തീൎന്നു.

§ 150.

JESUS ARRESTED. THE DISCIPLES ESCAPE.

(Friday, 7th April. വെള്ളിയാഴ്ച, ഏപ്രിൽ ൭)

യേശു ശിഷ്യരെ രക്ഷിച്ച് പാപികളുടെ കൈയിൽ അകപ്പെട്ടതു.

MATT. XXVI. 47 And while he yet spake, lo, Judas, one of the twelve, came, and with him a great multitude with swords and staves, from the chief priests and eld- ers of the people. 48 Now he that betrayed him gave them a sign, saying, Whomsoewer I shall kiss, that same is he: hold him fast. 49 And forth with he came to Jesus, and said, Hail, master; and kissed him. 50 And Jesus said unto him, Friend, wherefore art thou come? Then came they, and laid hands on Jesus, and took him. 51. And, behold, one of

MARK XIV. 43 And immediate- ly, while he yet spake, cometh Judas, one of the twelve, and with him a great multi- tude with swords and staves, from the chief priests and the scribes and the elders. 44 And he that be- trayed him had given them a token, saying, Whomsoever I shall kiss, that same is he; take him, and lead him away safely. 45 And as soon as he was come, he goeth straightway to him, and saith, Master, mast- er; and kissed him. 46 And they laid

LUKE XXIII. 47 And While he yet spake, behold a multitude, and he that was called Judas, one of the twelve, went before them, and drew near unto Jesus to kiss him. 48 But Jesus said unto him, Judas, betrayest thou the Son of man with a kiss? 49 When they which were about him saw what would follow, they said um to him, Lord, shall we

JOHN XVIII. 1. When Jesus had spoken these words, he went forth with his disciples over the brook Cedron, where was a garden, into the which he entered, and his disciples. 2 And Judas also, which betrayed him, knew the place: for Jesus ofttimes resorted thither with his disciples. 3 Judas them, having re- ceived a band of men and officers from the chief priests and Pharisees, cometh thither with lanterns and torches and weapons. 4 Jesus therefore, knowing all things that should come upon him, went forth, and said unto them, Whom seek ye? 5 They answered him, Jesus of Nazareth. Jesus saith

[ 323 ]

Matt. XXVI. them which where with Jesus stretched out his hand, and drew his sword, and struck a servant of the high priest's, and smote off his ear. 52 Then said Jesus unto him, Put up again thy sword into his place: for all they that take the sword shall perish with the sword. 53. Thinkest thou that I cannot now pray to my Father, and he shall pre- sently give me more than twelve legions of angels? 54. But how then shall the scriptures be fulfilled, that thus it must be? 55 In that same hour said Jesus to the multitudes, Are ye come out as against a thief with swords and staves for to take me? I sat daily with you teach- ing in the temple, and ye laid no hold om me. 56 But all this was done, that the scriptures of the prophets might be fulfilled. Then all the disciples for- sook him, and fled.

Mark XIV. their hands on him, and took him. 47 And one of them that stood by drew a sword, and smote a servant of the high priest, and cut off his ear. 48 And Jesus an- swered and said unto them, Are ye come out, as against a thief, with swords and with staves to take me? 49. I was daily with you in the temple tea- ching, and ye took me not; but the scriptures must be fulfilled. 50 And they all for- sook him, and fled. 51 And there fol- lowed him a certain young man, having a linen cloth cast about his naked body; and the young men laid hold om him: 52 And he left the linen cloth, and fled from them naked.

Luke XXII. smite with the sword? 50 And one of them smote the servant of the high priest, and cut off his right ear. 51. An Jesus answered and said, Suffer ye thus far. And he touched his ear, and heal- ed him. 52 Then Jesus said unto the chief priests, and cap- tains of the tem- ple, and the elders, which were come to him, Be ye come out, as against a thief, with swords and staves? 53. When I was daily with you in the temple, ye stretched forth no hands against me: but this is your hour, and the power of darkness.

John XVIII. unto them, I am he. And Judas also, which betrayed him, stood with them. 6. As soon then as he had said unto them, I am he, they went backward, and fell to the ground. 7. Then asked he them again, Whom seek ye? And they said, Jesus of Nazareth. 8 Jesus answered, I have told you that I am he: if therefore ye seek me, let these go their way: 9 That the saying might be fulfilled, which he spake, Of them which thou gavest me have I lost none. 10 Then Simon Peter hav- ing a sword drew it, and smote the high priest's servant, and cut off his right ear. The servant's name was Malchus, 11. Then said Jesus unto Peter, Put up thy sword into the sheath: the cup which my Father hath given me, shall not drink it? 12. Then the band and the captain and officers of the Jews took Jesus, and bound him.

ഇതിന്റെ ഇടയിൽ യഹുദാ സൻഹെദ്രിനിലേ മൂപ്പന്മാരെ ചെന്നു ക
ണ്ടു, യേശു പോകുന്ന സ്ഥലത്തേയും നല്ല തക്കത്തെയും അറിയിച്ചു (യോ.)
കാൎയ്യബോധം വരുത്തിയാറെ അവർ ദൈവാലയക്കാവലിന്നുള്ള ആയുധപാ
ണികളെ വിളിച്ചതുമല്ലാതെ (ലൂക്ക.) നാടുവാഴിയോടു കല്പന വാങ്ങി അന്നു
യരുശലേം കോട്ടയിലുള്ള രോമപട്ടാളത്തിന്റെ ഒർ അംശത്തേയും (യോ.
൧൮, ൩) കൂട്ടിക്കൊണ്ടു, ഞാൻ കുറിക്കുന്ന പുരുഷനെ എത്രയും സൂക്ഷ്മ
ത്തോടെ പിടിക്കണം എന്നു കല്പിച്ചു (മാൎക്ക.), വെളുത്ത വാവായിരുന്നു എങ്കി
ലും പന്തവും വിളക്കും മറ്റും ആവോളം എടുപ്പിച്ചു, ഓരോരോ വടിക്കാരേയും
കൂടെ നടപ്പാൻ സമ്മതിച്ചു, ഏകദേശം പടെക്കാമാറു യാത്ര ആകയും ചെയ്തു.

തോട്ടത്തെ വളഞ്ഞപ്പോൾ താൻ ബദ്ധപ്പെട്ടു മുന്നടന്നു കൎത്താവിന്റെ
നേരെ വന്നു, റബ്ബീ റബ്ബീ വാഴുക എന്നു ചൊല്ലി ചുംബിപ്പാൻ തുനിഞ്ഞാറെ
യേശു ഹേ തോഴ, നീ ഇവിടെ വന്നതു എന്തിന്നു (മത്ത.)? മനുഷ്യപുത്രനെ ചും
ബിച്ചു ദ്രോഹിക്കുമോ (ലൂക്ക.) എന്നു പറഞ്ഞു. ആ സൎപ്പത്തിൻ കടിയിൽനിന്നു
തെറ്റി, തോട്ടത്തിൻ വാതുക്കൽ തന്നെ ശിഷ്യരെ മുൻനിന്നു പാലിക്കേണ്ടതിന്നു
മാറ്റാന്മാരെ എതിരേറ്റു, നിങ്ങൾ ആരെ അന്വേഷിക്കുന്നു എന്നു ചോദിച്ചു.
അവർ നചറക്കാരനായ യേശുവെ എന്നു പറഞ്ഞപ്പോൾ “ഞാൻ ആകുന്നു”
എന്നു കേട്ട ഉടനെ പിൻവാങ്ങി വീണു. യേശു മുമ്പിൽ (യോ. ൧൦, ൩൯)
ചെയ്തത് പോലെ തെറ്റിപ്പോവാൻ അന്ന് ഇഛ്ശിക്കാതെ നിന്നു അവരുടെ ഉ
ത്തരം കേട്ടാറെ, എങ്കിൽ ഇവർ പോകട്ടെ എന്നു കല്പിച്ചു, താൻ പ്രാൎത്ഥിച്ചപ്ര
കാരം ശിഷ്യരുടെ രക്ഷയെ പ്രാപിക്കയും ചെയ്തു (യോ.). [ 324 ] ആയവർ ആയുധക്കാർ എതിരെ വരുന്നതു കണ്ടു (ലൂക്ക.) വരുന്ന കാൎയ്യം
ഊഹിച്ചു, ശീമോനും ഞങ്ങൾ വാൾകൊണ്ടു വെട്ടാമോ എന്നു ചോദിച്ചു, ഉത്ത
രം വരുമ്മുമ്പേ മഹാചാൎയ്യന്റെ ദാസനായ മല്കൻ എന്നവനെ (യോ.) ഒന്നു
വെട്ടി ചെവി മുറിച്ചതു യേശു കണ്ടു, ആയുധക്കാരോട് ഇത്രോളം പൊറുപ്പിൻ
എന്ന് അപേക്ഷിച്ചു തൊട്ടു സൌഖ്യം വരുത്തി (ലൂക്ക.). പിന്നെ ശീമോനെ
ശാസിച്ചു, വാൾ ഉറയിൽ ഇടുക, വാൾ എടുക്കുന്നവർ എല്ലാം വാളാൽ നശിക്കും
എന്നും,* ഞാൻ ഇപ്പോഴും കൂടെ പിതാവോടു അപേക്ഷിച്ചാൽ അവൻ ൧൨ ലെ
ഗ്യോനേക്കാൾ അധികം ദൂതരെ നിയോഗിക്കയില്ലയോ? എന്നാലും തിരുവെഴു
ത്തുകൾ എങ്ങിനെ നിവൃത്തിക്കും (മത്ത.)? പിതാവ് തന്നതു കുടിക്കാതെ ഇരി
ക്കാമോ (യോ.)? അതിപ്പോൾ വേണ്ടത് (മത്ത.) എന്നും പറഞ്ഞു.

അനന്തരം അവന്റെ കൈകളെ കെട്ടുമ്പോൾ യേശു മൂപ്പന്മാരോടും മറ്റും
പറഞ്ഞു: ഒരു കവൎച്ചക്കാരനെ പിടിപ്പാനുള്ളതു പോലെ വാളുവടികളോടും കൂടെ
എന്നെ കൊള്ളെ പുറപ്പെട്ടു. ദിനമ്പ്രതി ഞാൻ ദൈവാലയത്തിൽ ഉപദേശിച്ചു
കൊണ്ടിരുന്നു. പകല്ക്കാലത്തു നിങ്ങൾ എന്നെ പിടിച്ചില്ല. എങ്കിലും ഇതു വേദ
നിവൃത്തിക്കായി (മത്ത.) സംഭവിച്ച നിങ്ങളുടെ മുഹുൎത്തവും ഇരിട്ടിൻ അധി
കാരവും ആകുന്നു (ലൂക്ക.).

ഇവ്വണ്ണം തല്ക്കാലത്തേക്ക് സാത്താന്നുള്ള അധികാരത്തെ യേശു താൻ
അനുവദിച്ചപ്പോൾ ശിഷ്യന്മാർ ഐഹികരാജ്യത്തിൻ ആശെക്കു ഭംഗം വന്ന
തു കണ്ടു, ഇരിട്ടിൻ അധികാരം അല്ലാതെ കാരണം എന്നിയെ ചിതറി ഓടി
പ്പോയി (മത്തെ. മാൎക്ക.). ഏകനായി ഒരു ബാല്യക്കാരൻ (സുവിശേഷകനായ
മാൎക്കൻ എന്നോ) യേശുവെ അനുഗമിപ്പാൻ വിചാരിച്ചു, ചേകവർ പിടിച്ച
പ്പോൾ പുതപ്പുവിട്ടു നഗ്നനായി മണ്ടിപ്പോകയും ചെയ്തു.

§ 151.

JESUS BEFORE THE ECCLESIASTICAL TRIBUNAL.

PETER'S THREEFOLD DENIAL.

സഭാധികാരികളാൽ ഉണ്ടായ വിസ്താരങ്ങൾ മൂന്നും.

a) The preliminary trial by Annas. The first blow on the cheek.

ഹന്ന കഴിച്ച ആദ്യവിസ്താരവും ഒന്നാം കവിളത്തടിയും.

JOHN X VIII.

13 And led him away to Annas first; for he was father in law to Caiaphas which was the high priest that same year. 14 Now Caiaphas was he, which gave counsel to the Jews, that it was expedient that one man should die for the people. . . . . . 19 The high priest then asked Jesus of his disciples, and of his doctrine. 20 Jesus answered him, I spake openly to the world; I ever taught in the synagogue, and in

the temple, whither the Jews always resort; and in secret have I said nothing. 21 Why askest thou me? ask them which heard me, what I have said unto them: behold, they know what I said. 22 And when he had thus spoken, one of the officers which stood by struck Jesus with the palm of his hand, saying, Answerest thou th e high priest so? 23 Jesus answered him, If I have spoken evil, bear witness of the evil: but if well, why smitest thou me?

[ 325 ] b) The semi-official trial by Caiaphias (night-session).

കയഫാ രാത്രിയിൽ അരമനയിൽവെച്ച് നടത്തിയ വിസ്താരം.

LUKE XXII. 54 Then took they him, and led him, and brought him into the high priest's house.

JOHN XVIII. 24 Now Annas had sent him bound unto Caiaphas the high priest.

MATT. XXVI. 57 And they that had laid hold on Jesus led him away to Caiaphas the high priest, where the scribes and the elders were assembled. . . . . 59 Now the chief priests, and elders, and all the council, sought false witness against Jesus, to put him to death; 60 But found none: yea, though many false witnesses came, yet found they none. At the last came two false witnesses, 61 And said, This fellow said, I am able to destroy the temple of God, and to build it in three days. 62 And the high priest arose, and said unto him, Answerest thou nothing ? what is it which these witness against thee? 63 But Jesus held his peace. And the high priest answered and said unto him, I adjure thee by the living God, that thou tell us whether thou be the Christ, the Son of God. 64 Jesus saith unto him, Thou hast said: nevertheless I say unto you, hereafter shall ye see the Son of man sitting on the right hand of power, and coming in the clouds of heaven. 65 Then the high priest rent his clothes, saying, He hath spoken blasphemy; what fur- ther need have we of witnesses ? behold, now ye have heard his blasphemy. 66 What think ye? They answered and said, He is guilty of death.

MARK XIV. 53 And they led Jesus away to the high priest: and with him were assembled all the chief priests and the elders and the scribes. . . . . 55 And the chief priests and all the council sought for witness against Jesus to put him to death; and found none. 56 For many bare false witness against him, but their witness agreed not together. 57 And there arose certain, and bare false witness against him, saying, 58 We heard him say, I will destroy this temple that is made with hands, and within three days I will build another made without hands. 59 But neither so did their witness agree together. 60 And the high priest stood up in the midst, and asked Jesus, saying, Answerest thou nothing? what is it which these witness against thee? 61 But he held his peace, and answered nothing. Again the high priest asked him, and said unto him, Art thou the Christ, the Son of the Blessed? 62 And Jesus said, I am: and ye shall see the Son of man sitting on the right hand of power, and coming in the clouds of heaven. 63 Then the high priest rent his clothes, and saith, What need we any further witnesses? 64 Ye have heard the blasphemy: what think ye? And they all condemned him to be guilty of death.

c) Simultaneously with a. and b.: Peter's threefold denial.

അതിന്മദ്ധ്യേ പേത്രൻ മൂന്നുവട്ടം യേശുവെ തള്ളിപ്പറഞ്ഞതു.

MATT. XXVI. 58 But Peter followed him afar off unto the high priest's palace, and went in, and sat with the servants, to see the end. . . . . 69 Now Peter sat without in the palace: and a damsel came unto him, saying, Thou also wast with Jesus of Galilee. 70 But he denied be- fore them all, saying, I know not what thou sayest. 71 And when he was gone out into the porch, another maid saw him, and said unto them, that were there, This fellow was also with Jesus of Nazareth. 72 And again he denied with an oath, I do not know the man.

MARK XIV. 54 And Peter followed him afar off, even into the palace of the high priest: and he sat with the servants, and warmed himself at the fire. . . . . 66 And as Peter was beneath in the palace, there cometh one of the maids of the high priest: 67 And when she saw Peter warming himself, she looked upon him, and said, And thou also wast with Jesus of Nazareth. 68 But he denied, say- ing, I know not, neither understand I what thou sayest. And he went out into the porch; and the cock crew. 69 And a maid saw him again, and began to say to them that stood by, This is one of them.

LUKE XXII. 54. .. And Peter followed afar off. 55 And when they had kindled a fire in the midst of the hall, and were set down to- gether, Peter sat down among them. 56 But a certain maid beheld him as he sat by the fire, and earnestly looked upon him, and said, This man was also with him. 57 And he denied him, saying, Woman, I know him not. 58 And after a little while another saw him, and said, Thou art also of them. And Peter said, Man, I am not. 59 And about the space of one hour after another confi- dently affirmed, say-

JOHN XVIII. 15 And Simon Pete r followed Jesus, and so did another disciple: that disciple was known unto the high priest, and went in with Jesus into the palace of the high priest. 16 But Peter stood at the door without. Then went out that other di- sciple, which was known unto the high priest, and spake unto her that kept the door, and brought in Peter. 17 Then saith the damsel that kept the door unto Peter, Art not thou also one of this man's disciples? He saith, I am not. 18 And the servants and officers stood there, who had made a fire of coals; for it was cold: and they warmed

[ 326 ]

Matt. XXVI. 73 And after a while came unto him they that stood by, and said to Peter, Surely thou also art one of them; for thy speech bewrayeth thee. 74. Then began he to curse and to swear, saying, I know not the man. And im- mediately the cock crew. 75 And Peter remem- bered the word of Jesus, which said unto him, Before the cock crew, thou shalt deny me thrice. And he went out, and wept bitterly.

MARK XIV. 70 And he denied it again. And a little after, they that stood by said again to Peter, Surely thou art one of them: for thou art a Galilæan, and thy speech agreeth there- to. 71. But he began to curse and to swear, say- ing, I know not this man of whom ye speak. 72 And the second time the cock crew. And Peter called to mind the word that Jesus said unto him, Before the cockcrow twice, thou shalt deny me thrice. And when he thought thereon, he wept.

Luke XXII. ing, Of a truth this fellow also was with him: for he is a Galilæan. 60 And Peter said, Man, I know not what thou sayest. And im- mediately, while he yet spake, the cock crew. 61. And the Lord turned, and looked upon Peter. And Peter remembered the word of the Lord, how he had said unto him, Before the cock crow, thou shalt deny me thrice. 62 And Peter went out, and wept bitterly.

John XVIII. themselves: and Peter stood with them, and warmed himself. . . . . 25 And Simon Peter stood and warmed him- self. They said there- fore unto him, Art not thou also one of his disciples? He denied it, and said, I am not. 26 One of the ser- vants of the high priest, being his kinsman whose ear Peter cut off, saith, Did not I see thee in the garden with him? 27 Peter then denied again: and immediately the cock crew.

d) Our Lord mocked and insulted. ചേകവർ യേശുവെ പരിഹസിച്ച് അടിച്ചതു.

MATT. XXVI. 67 Then did they spit in his face, and buffeted him; and others smote him with the palms of their hands, 68. Saying, Prophesy un- to us, thou Christ, Who is he that smote thee?

MARK XIV. 65 And some began to spit oൻ him, and to cover his face, and to buffet him, and to say unto him, Prophesy: and the ser- vants did strike him with the palms of their hands.

LUKE XXII. 63 And the men that held Jesus mocked him, and smote him. 64 And when they had blindfolded him, they struck him on the face, and asked him, saying, Prophesy, who is it that smote thee? 65 And many other things blasphemously spake they against him.

e) The official trial by the assembled Sanhedrim (morning-session). The ssentence passed.

പുലൎകാലേ വിസ്താരസഭ ക്രടി വിസ്തരിച്ചു മരണം വിധിച്ചതു.

MT. XXVII. 1 When the morning was come, all the chief priests and elders of the people took counsel against Jesus to put him to death.

MARK XV. 1 And strait- ghtway in the morning the chief priests held a consultation with the elders and scribes and the whole council, and bound Jesus . . .

LUKE XXII. 66 And as soon as it was day, the elders of the people and the chief priests and the scribes came together, and led him into their council, saying, 67 Art thou the Christ? tell us. And he said unto them, If I tell you, ye will not believe: 68 And if I also ask you, ye will not answer me, nor let me go. 69 Hereafter shall the Son of man sit on the right hand of the power of God. 70 Then said they all, Art thou then the Son of God? And he said unto them, Ye say that I am. 71 And they said, What need we any further witness for we ourselves have heard of his own mouth.

f) Jesus led away to Pilate. യേശുവെ പിലാതന്റെ അടുക്കലേക്കു കൊണ്ടുപോയതു.

MATT. XXVII. 2 And when they had bound him, they led him away, and delivered him to Pontius Pilate the go- vernor.

MRK. XV. 1 . . . and carried him away, and deli- vered him to Pilate.

LUK. XXIII. 1 And the whole multi- tude of them arose, and led him unto Pilate.

JOHN XVIII. 28 Then led they Jesus from Caiaphas unto the hall of judgment: and it was early; and they themselves went not into the judgment hall, lest they should be defiled; but that they might eat the pass- over.

പ്രധാനികളുടെ കല്പനപ്രകാരം ആയുധക്കാർ യേശുവെ മഹാചാൎയ്യ
ന്റെ അരമനയിൽ കൊണ്ടുപോയ ശേഷം കയഫാ സന്നിധിയിലല്ല അവ
ന്റെ ഭാൎയ്യാജനകനായ ഹന്നാവിന്റെ മുമ്പിൽ വരുത്തി. അവൻ രോമൎക്ക്
സമ്മതനല്ല എങ്കിലും യഹൂദൎക്ക് സ്ഥാനമഹത്വം ഏറിയവൻ എന്നു തോന്നി.
ആ വൃദ്ധനായ ചദൂക്യൻ യേശുവോടു ശിഷ്യരുടെ കാൎയ്യവും ഉപദേശത്തി
ന്റെ വിവരവും ചോദിച്ചപ്പോൾ യേശു ഇതു എല്ലാം ലോകപ്രസിദ്ധമ
ല്ലോ, സ്വകാൎയ്യമായിട്ടു ഒന്നും ഉണ്ടായിട്ടില്ല, കേട്ട കാണികളോടു ചോദിച്ചറിയാ [ 327 ] മല്ലോ എന്നു പറഞ്ഞു. ഇതു ഹന്നാവെ വേണ്ടുവോളം മാനിക്കാതെ പറ
ഞ്ഞത് എന്നു വിചാരിച്ചു വേലക്കാരൻ മുഖത്തടിച്ചപ്പോൾ യേശു ശാന്തത
യോടെ ശാസിച്ചു, വലത്തെ കവിളിൽ അടിക്കുന്നുവന്നു മറ്റുതും കാട്ടേണ്ടുന്ന
തിന്റെ സൂക്ഷ്മം (മത്ത. ൫, ൩൯) ഉപദേശിക്കയും ചെയ്തു. ആകയാൽ ഹന്നാ
(ഭാഗ. ൬൪) തന്റെ വിസ്താരത്തിന്നു യേശു കീഴ്പെടുകയില്ല എന്നൂഹിച്ചു
അവനെ കയഫാവിന്റെ സഭയിലേക്ക് അയച്ചു, അവൻ മരണപാത്രം
എന്നുള്ള പക്ഷം കുറിക്കേണ്ടതിന്നു ബദ്ധനാക്കി അയക്കയും ചെയ്ത (യോ.).

(മത്ത. മാൎക്ക.) കയഫാവിന്റെ ശാലയിൽ ന്യായാധിപതിമാർ മതിയാ
വോളം കൂടി വന്നപ്പോൾ നടുരാവെങ്കിലും ക്രമം കൂടാത്ത വിസ്താരം തുടങ്ങിയതി
പ്രകാരം: യേശു ദേവദൂഷണം പറഞ്ഞപ്രകാരം കേട്ടവർ സാക്ഷി ചൊല്ലേ
ണം എന്നു തോന്നിയപ്പോൾ പലരും വന്നു പലതും പറഞ്ഞാറേയും വെവ്വേ
റെ സാക്ഷികളുടെ വാക്ക് ഒത്തു വന്നില്ല (മാൎക്ക). ഒടുക്കം രണ്ടാൾഎഴുനീറ്റു,
ഇവൻ ദൈവാലയത്തെ താൻ നശിപ്പിപ്പാനും കൈപ്പണിയില്ലാത്ത (മാൎക്ക)
പുതിയത് ഒന്നു ൩ ദിവസത്തിനകം തീൎപ്പാനും ശക്തനാകുന്നപ്രകാരം എ
ല്ലാം പ്രശംസിച്ചു കേട്ടിരിക്കുന്നു (യോ, ൨, ൧൯) എന്നു പറഞ്ഞപ്പോഴും ഞാൻ
നശിപ്പിക്കാം എന്ന വാക്കിന്നു തെളിവു വന്നില്ല (മാൎക്ക). ഇതിന്നിടയിൽ യേ
ശു മിണ്ടാതെ പാൎത്തതിനാൽ മഹാചാൎയ്യൻ അസഹ്യപ്പെട്ടു ക്ലേശിച്ചെഴുനീറ്റു
ശാലയുടെ നടുവിൽ ചെന്നു (മാൎക്ക), യേശുവോടു ഉത്തരം ചോദിച്ചാറേയും
അവൻ മൌനിയായിരുന്നു. നീ ദേവപുത്രനായ മശീഹയോ? ജീവനുള്ള ദൈ
വത്താണ പറക എന്നു കേട്ടാറെ തന്നെകൊണ്ടുള്ള ആണ സ്വീകരിച്ചു,
“ഞാൻ ആകുന്നു” എന്നു വിശ്വസ്തനായ സാക്ഷി പറഞ്ഞു (വെളി.൧,൫). പി
ന്നെ ഞാൻ ഒന്നു പറയുന്നു: ഇനി മനുഷ്യപുത്രൻ ഓജസ്സിന്റെ വലത്ത്
ഭാഗത്ത് ഇരിക്കുന്നതും വാനത്തിന്മേഘങ്ങളിൽ വരുന്നതും (ദാനി. ൫, ൧൩)
നിങ്ങൾ കാണും എന്നരുളിച്ചെയ്തു. ഹോ, ദേവദൂഷണം എന്നു ചൊല്ലി കയ
ഫാ സ്തംഭിക്കുന്നവനായി നടിച്ചു കീഴിൽനിന്നു മേലോട്ടു വസ്ത്രത്തെ കീറി, ഇ
നി സാക്ഷികളെകൊണ്ട് എന്ത് ആവശ്യം? നിങ്ങൾ ഈ ദേവദൂഷണും കേ
ട്ടുവല്ലോ. ആകയാൽ എന്തു തോന്നുന്നു എന്നു ചോദിച്ചതിന്നു അവർ ഒട്ടൊഴി
യാതെ ഇവൻ മരണയോഗ്യൻ എന്നു വിധിച്ചു.

ശിഷ്യന്മാരിൽ ശീമോനും യോഹനാനും മാത്രം അരമനയോളം പിഞ്ചെ
ന്ന ശേഷം യോഹനാൻ ആ ഭവനക്കാരോടു പരിചയമുള്ളവനാകയാൽ ഭയം
എന്നിയെ പ്രവേശിച്ചു, വാതുക്കലേ ദാസിയോടു പറഞ്ഞു ശീമോനേയും അ
കത്തു കടത്തി (യോ.). രാത്രിയിലേ കുളിർ മാറ്റുവാൻ വേലക്കാർ തീ കത്തിച്ചതു
ശീമോൻ കണ്ടു, അവസാനം കാണേണം എന്നിട്ട് അവരോടു ചേൎന്നു തന്റെ
ഭയം മറെപ്പാനായി കുത്തിരുന്നു (മത്ത. മാൎക്ക). അപ്പോൾ ഹന്നാ മീത്തലേ
ശാലയിൽ ശിഷ്യരെ കുറിച്ചു വിസ്തരിച്ചതു ശീമോൻ കേട്ടിട്ടു പേടിച്ചപ്രകാരം
ദാസി കണ്ടിട്ടോ, അവനെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി, നീയും ആയാളുടെ ശിഷ്യന്മാ
രിൽ ഒരുവനല്ലോ എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ അവൻ വലഞ്ഞു, നീ പറയുന്നതു
ബോധിക്കുന്നില്ല (മത്ത. മാൎക്ക.; “ഞാനല്ല” യോ; “ഞാൻ അവനെ അറിയു
ന്നില്ല” ലൂക്ക.) എന്നു പറഞ്ഞു. അനന്തരം മനസ്സാക്ഷിയുടെ പീഡവൎദ്ധിച്ചിട്ടു [ 328 ] പുറത്തു പൂമുഖത്തിലേക്ക് പുറപ്പെട്ടപ്പോൾ കോഴി ഒന്നു കൂകി (മാൎക്ക). അതും
നിഷ്ഫലമായി പോയി.—ആ ദാസി പിന്നേയും അവനെ കണ്ടു മറെറവരോടും
പറഞ്ഞു (മാൎക്ക). ആകയാൽ മറെറാരു വേലക്കാരത്തിയും (മത്ത.) അവനെ
കളിയാക്കുവാന്തുടങ്ങി. തീയരികെ നില്ക്കുന്നവരിൽ ഒരുത്തൻ(ലൂക്ക.) അതെ, നീ
യും ആ വകക്കാരൻ എന്നു പറഞ്ഞു; ശേഷം വേലക്കാരും ചോദിപ്പാൻ അടു
ത്തപ്പോൾ അവൻ ആണയോടെ “ഞാൻ അവനെ അറിയുന്നില്ല”എന്നും
(മത്ത.) “എടോ ഞാനല്ല” എന്നും മറുത്തു പറഞ്ഞു.—പിന്നേയും രണ്ടര നാഴി
കകയോളം പാൎത്തിരുന്നാറെ (ലൂക്ക.) ഒരുത്തൻ നീ സാക്ഷാൽ അവന്റെ ശി
ഷ്യൻ, ഗലീലക്കാരനല്ലോ ആകുന്നു, അതിന്റെ ഭാഷാഭേദം വെളിവാക്കുന്നു
(മത്ത. മാൎക്ക.) എന്നും, തോട്ടത്തിൽ അവനോട് കൂട നിന്നെ കണ്ടില്ലേ എന്നു
മറെറാരുവനും (യോ.) പറഞ്ഞപ്പോൾ മനുഷ്യ, നീ പറയുന്നതു അറിയുന്നില്ല
എന്നും, ഞാൻ അവനെ അറിയുന്നില്ല എന്നും ആണയിട്ടും പ്രാവിക്കൊണ്ടും
വാദിച്ചു പോന്നു (മത്ത. മാൎക്ക.) അപ്പോൾ രണ്ടാമത് കൂകൽ കേട്ടതല്ലാതെ
(അത് ഏകദേശം ൩മണിക്കു) യേശു ചേകവരോടു കൂട തടവുകാരനായിറ
ങ്ങി അവന്റെ അരികിൽ കടന്നു പോകേണ്ടി വന്ന നേരം അവനെ ഒന്നു
നോക്കി (ലൂക്ക.). അപ്പോൾ അവൻ ഗുരുവിന്റെ വാക്ക് ഓൎത്തുരുകി ശത്രു
ക്കളെ മറന്നു പുറത്തേക്ക് ഓടി കൈപ്പോടെ കരകയും ചെയ്തു. അന്നു യഹൂദാ
വിന്റെ അനുതാപം പോലെ മരണത്തിന്നുള്ള ദുഃഖമല്ല, ജീവങ്കലേക്ക് നട
ത്തുന്ന സത്യമാനസാന്തരം അത്രെ സംഭവിച്ചതു (ലൂക്ക. ൨൨, ൩൨).

യേശുവെ പിടിച്ചുകൊള്ളുന്ന ചേകവർ നേരം പോക്കുവാൻ അവനെ
മുഖത്തു തുപ്പി അടിച്ചും പരിഹസിച്ചുംകൊണ്ടിരുന്നു (യശ.൫൦, ൬: മിക.൫,൧).
ചിലർ അവന്റെ മുഖത്തെ മൂടിക്കെട്ടി ഉടനെ കൈകൊണ്ടു തല്ലി (മാൎക്ക.),
മശീഹാ നിന്നെ അടിച്ചതാർ? ഞങ്ങളോടു പ്രവചിപ്പൂതാക എന്നു പറഞ്ഞു
(മത്ത.). മറ്റു പലപ്രകാരത്തിലും തങ്ങളുടെ പ്രവാചകനും രാജാവും ആയവന്നു
ദൂഷണമായ വിനോദങ്ങളെ സങ്കല്പിക്കയും ചെയ്തു (ലൂക്കി.; സങ്കീ.൨൨,൧൧ƒƒ.).

(ലൂക്ക.) പുലരുമ്പോൾ മഹാചാൎയ്യന്മാരും മൂപ്പരും വൈദികരും ദേവാലയ
മലമേൽ കൂടി ക്രമപ്രകാരം നടുക്രട്ടമായി നിരൂപിച്ചു. യേശുവേയും കയഫാ
അരമനയിൽനിന്നു സൻഹെദ്രിനിലേക്ക് വരുത്തി,നാടുവാഴിയുടെ വിസ്താ
രത്തിന്നു തക്ക കുറ്റം ചൊല്ലി തുമ്പുണ്ടാക്കേണം എന്നു കണ്ടു, നീ യഹൂദരാജാ
വായ മശീഹയോ എന്നു ചോദിച്ചു. ഞാൻ പറഞ്ഞാലും നിങ്ങൾ വിശ്വസിക്ക
യില്ല. ഞാൻ ചോദിച്ചു വാദിച്ചാലും നിങ്ങം ഉത്തരം പറകയില്ല, എങ്ങിനെ
എങ്കിലും എന്നെ വിട്ടയക്കയും ഇല്ല. ആകയാൽ ഇതുമുതൽ മനുഷ്യപുത്രൻ
ദൈവത്തിന്റെ പലഭാഗത്തു ന്യായം വിസ്തരിക്കുന്നവനായിരിക്കും എന്നരുളി
ച്ചെയ്താറെ അവർ പിന്നേയും നീ ദേവപുത്രനോ എന്നു ചോദിച്ചു. “ആകുന്നു”
എന്നു കേട്ടാറെ മരണയോഗ്യൻ എന്ന് ആ ൭൦ പേർ വിധിച്ചു. അവരിൽ യോ
സേഫ് എന്നൊരുവൻ സമ്മതിച്ചില്ല എന്നു കേൾ്ക്കുന്നു (ലൂക്ക. ൨൩,൫൧; നി
ക്കൊദേമനും വേറെ, യോ, ൭, ൫൦ƒƒ). മറ്റുള്ളവർ നാടുവാഴിയേയും പുരുഷാര
ങ്ങളേയും വശീകരിച്ചു, വൈകാതെ വിധിയെ നടത്തുവാൻ ആലോചിച്ചു
കൊണ്ടിരുന്നു. [ 329 ] § 152.

THE TRAITOR'S END.

ദ്രോഹിയുടെ അവസാനം.

MATT. XXVII.

8 Then Judas, which had betrayed him, when he saw that he was condemned, repented himself, and brought again the thirty pieces of silver to the chief priests and elders, 4 Saying, I have sinned in that I have betrayed the innocent blood. And they said, What is that to us? see thou to that. 5 And he cast down the pieces of silver in the temple, and departed, and went and hanged himself. 6 And the chief priests took the silver pieces, and said, it is not lawful for to put them

into the treasury, because it is the price of blood. 7. And they took counsel, and bought with them the potter's field, to bury strangers in. 8 Wherefore that field was called, The field of blood, unto this day. 9 Then was fulfilled that which was spoken by Jeremy the prophet, saying, And they took the thirty pieces of silver, the price of him that was valued, whom they of the children of Israel did value; 10 And gave them for the potter's field, as the Lord appointed me.

ഇപ്രകാരം ൩൦ ക്രിസ്താബ്ദം നീസാൻ ൧൫൹ (ഏപ്രിൽ ൭ ൹) രാവിലെ
ഇസ്രയേൽപ്രമാണികൾ യേശുവിന്മേൽ മരണവിധിയെ കല്പിച്ചപ്പോൾ
അവർ വിസ്താരത്തിൻ മുമ്പിൽ അഴിപ്പിച്ച ചങ്ങലകളെ പിന്നേയും ഇടുവി
ച്ചു, അവനെ ദേവാലയത്തിന്നു എതിരെ ഇരിക്കുന്ന രോമാപാളയത്തേക്ക്
കൊണ്ടുപോയി (യോ). അവിടെ മഹോത്സവംനിമിത്തം പിലാതൻ എന്ന
നാടുവാഴി (ഭാഗം ൬൪) താനും പരിവാരങ്ങളും കൈസരയ്യയിൽനിന്ന് എത്തി,
വല്ല കാൎയ്യവശാൽ കലഹം ഉണ്ടായാൽ ചേകവരെകൊണ്ട് അമൎപ്പാൻ ഒരു
ങ്ങി പാൎത്തു.

(മത്ത.) യേശുവെ ഘോഷത്തോടും കൂട കൊണ്ടുപോകുന്നതു യഹൂദാ
അറിഞ്ഞു മനസ്സ് ഭേദിച്ചു, ഗുരുവെ അല്ല മഹാചാൎയ്യന്മാരെ ചെന്നു കണ്ടു,
ഞാൻ കുറ്റമില്ലാത്ത രക്തം കാണിച്ചു കൊടുത്തതു മഹാപാപം എന്നു പറഞ്ഞാ
റെ, അതു ഞങ്ങൾ്ക്ക് എന്തു! നീ തന്നെ നോക്കിക്കോ എന്നു കേട്ടു, ഇവരും ഇ
പ്പോൾ അപമാനിക്കുന്നു എന്നു വിചാരിച്ചു ഖേദിച്ചു, ദൈവാലയത്തിൽ ചെ
ന്നു ആ ൩൦ ശേഖലെ (ഒരു ഭണ്ഡാരപ്പെട്ടിയിലോ) ഇട്ടും കളഞ്ഞു, ഏകാന്ത
ത്തിൽ വാങ്ങി പോയി, അവിടേയും മനസ്സൌഖ്യം കാണാതെ ഹിന്നൊംതാഴ്വ
രയിൽ ചെന്നു ഞേന്നു മരിച്ചു (മത്ത.). കയറ് അറ്റിട്ടോ മരക്കൊമ്പ് അടൎന്നി
ട്ടോ കവിണ്ണുവീണു പിളൎന്നു കുടലും തുറിച്ചു പോയി. ഇപ്രകാരം യഹൂദാ അ
പോസ്തലസ്ഥാനത്തിന്നും അവകാശത്തിന്നും പകരം ആ നിലത്തെ തനിക്ക്
സ്വന്തസ്ഥലമാക്കി സമ്പാദിച്ചിരിക്കുന്നു (അപോ. ൧, ൨൫).

മഹാചാൎയ്യരോ ആ മുപ്പത് ശേഖലെ കുറിച്ചു നിരൂപിച്ചുകൊണ്ടു ഇതു
രക്തത്തിൻ വില ആകകൊണ്ടു വിശുദ്ധസ്ഥലത്തിലേ ദ്രവ്യത്തോടു ചേൎത്തു
കൂടാ (൫മോ. ൨൩, ൧൮), എങ്കിലും ധൎമ്മം ചെയ്ത് അഴിക്കേണ്ടിയത് എന്നു നി
ശ്ചയിച്ചു, യഹൂദാവിന്റെ ശവം വെച്ചൊരു കുശവന്റെ ഭൂമി ചോരനിലം
എന്നു പേർകൊണ്ടപ്രകാരം കേട്ടു (അപോ. ൧, ൧൯), അതിനെ ആ അല്പ
വിലെക്ക് തന്നെ വാങ്ങി, പരദേശികളെ കുഴിച്ചിടുന്ന ശ്മശാനം ആക്കുകയും
ചെയ്തു (മത്ത.). [ 330 ] അതിനാൽ ജകൎയ്യ പ്രവചിച്ചതിന്നു നിവൃത്തി വന്നു: ഇസ്രയേലെ ത
ന്റെ നിയുക്തരെകൊണ്ടു മേയ്ക്കെണ്ടതിനു യഹോവെക്ക് കഴിവില്ലാതെ
വന്നപ്പോൾ ദണ്ഡിനെ ഉടെച്ചു പണിയെ ഉപേക്ഷിച്ചു, അതിന്റെ കൂലി
ചോദിച്ചാറെ അവർ ൩൦ ശേഖൽ തുക്കി കൊടുത്തു. അയ്യോ ഇത് എന്നെ മതി
ച്ച വിശേഷവില എന്നു യഹോവ ചൊല്ലി, അതിനെ അശുദ്ധിനിമിത്തം
കുശവന്നായി ഉരുക്കുവാൻ എറിഞ്ഞു കളയേണം എന്നു കല്പിച്ചു (ജക. ൧൧,
൯ƒƒ).− അതു കൂടാതെ യിറമ്യാ (൩൨, ൭ƒƒ) ഒരു നിലം വാങ്ങി അറിയിച്ചിതു:
ഹിന്നൊംതാഴ്വരയും മറ്റും യരുശലേമിന്റെ ചുറ്റും എല്ലാം വിഗ്രഹപൂജ
കൊണ്ട് തീണ്ടിക്കിടക്കയാൽ പാഴായ്പോകേണ്ടിയതു (൩൧–൩൬), എന്നിട്ടും
ഈ ദിക്കിൽ തന്നെ ഇനി ആൾ പാൎക്കയും നിലങ്ങളെ വാങ്ങുകയും ചെയ്യും
കാലം വരും. അപ്രകാരം തന്നെ ആ ൩൦ ശേഖലിന്നു വാങ്ങിയ ദേശം നഗര
ത്തിന്റെ ഭാവികാലങ്ങൾ്ക്കായി ഒർ ആശാചിഹ്നമായിരിക്കുന്നപ്രകാരം തോന്നി.
എന്നിങ്ങിനെ മത്തായി സുവിശേഷകൻ ജകൎയ്യ യിറമ്യാ എന്നവരുടെ വെ
വ്വേറെ പ്രവാചകങ്ങളെ നോക്കി, ചോരനിലത്തിന്റെ അവസ്ഥയാൽ അവ
റ്റിന്നു നിവൃത്തി വന്നപ്രകാരം സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

§ 153.

JESUS BEFORE THE SECULAR AUTHORITIES.
ലോകാധികാരികളാൽ ഉണ്ടായ വിസ്താരങ്ങൾ മൂന്നും.

a) The first hearing before Pilate. Jesus declared innocent.
പിലാതന്റെ ആദ്യവിചാരണയും യേശുവിന്റെ നിരപരാധസ്ഥാപനവും.

MATT. XXVII. 11 And Jesus stood before the governor: and the governor ask- ed him, saying, Art thou the King of the Jews? And Jesus said unto him, Thou sayest.

MARK XV. 2 And Pilate asked him, Art thou the king of the Jews? And he answering said unto him, Thou sayest it.

LUKE XXIII. 2 And they began to accuse him, saying, We found this fellow perverting the nation, and forbidding to give tribute to Cæsar, saying that he himself is Christ a King. 3 And Pilate asked him, saying, Art thou the King of the Jews? And he answered him and said, Thou sayest it. 4. Then said Pilate to the chief priests and to the people, I find no fault in this man.

JOHN XVIII.

29 Pilate then went out unto them, and said, What accusation bring ye against this man? 80. They answered and said unto him, If he were not a malefactor, we would not have delivered him up unto thee. 31 Then said Pilate unto them, Take ye him, and judge him according to your law. The Jews therefore said unto him, It is not lawful for us to put any man to death: 32 That the saying of Jesus might be ful- filled, which he spake signifying what death he should die. 33 Then Pilate entered into the judgment hall again, and called Jesus, and said unto him, Art thou the King of the Jews? 34 Jesus answered him, Sayest thou this thing of thyself, or did others tell it thee of me?

35 Pilate answered, Am I a Jew? Thine own nation and the chief priests have delivered thee unto me: what hast thou done? 36 Jesus answered, My kingdom is not of this world: if my kingdom were of this World, then would my servants fight, that I should not be delivered to the Jews: but now is my kingdom not from hence. 37 Pilate therefore said unto him, Art thou a king then? Jesus answered, Thou sayest that I am a king. To this end was I born, and for this cause came I into the World, that I should bear witness unto the truth. Every one that is of the truth heareth my voice. 38 Pilate saith unto him, What is truth? And when he had said this, he went out again unto the Jews, and saith unto them, I find in him no fault at all.

[ 331 ] b) Renewed charges, Christ remains silent. പിന്നേയും കുറ്റം ചുമത്തിയതിൽ യേശുമിണ്ടാതിരുന്നതു.

MATT. XXVII. 12 And when he was accused of the chief priests and elders, he answered nothing. 13 Then said Pilate unto him, Hearest thou not how many things they witness against thee? 14 And he answered him to never a word; insomuch that the governor marvelled greatly.

MARK XV. 3 And the chief priests accused him of many things; but he answered nothing. 4 And Pilate asked him again say- ing, Answerest thou nothing? behold how many things they witness against thee. 5 But Jesus yet answered nothing; So that Pilate marvelled.

LUKE XXIII. 5 And they were the more fierce, saying, He stirreth up the people, teach- ing throughout all Jewry, begin- ning from Gali- lee to this place.

c) Jesus before Herod. Scoffed, insulted and sent back to Pilate.
യേശു ഹെരോദാവിൻ മുമ്പിൽനിന്നു പരിഹാസം അനുഭവിച്ചതു.

LUKE XXIII.

6 When Pilate heard of Galilee, he asked whether the man were a Galilæan. 7 And as soon as he knew that he belonged unto Herod's jurisdiction, he sent him to Herod, who himself also was at Jerusalem at that time. 8 And when Herod saw Jesus, he was exceed- ing glad: for he was desirous to see him of a long season, because he had heard many things of him; and he hoped to have seem some miracle done by him.

9 Then he questioned with him in many words; but he answered him nothing. 10 And the chief priests and scribes stood and vehemently accused him. 11 And Herod with his men of War set him at nought, and mocked him, and arrayed him in a gorgeous robe, and sent him again to Pilate. 12 And the same day Pilate and Herod were made friends together: for before they were at enmity between themselves.

d) The second hearing before Pilate. A choice offered between Christ & Barabbas. Christ rejected.
പിലാതന്റെ രണ്ടാം വിസ്താരവും ജനങ്ങൾ യേശുവെ തള്ളി ബറബ്ബാവിനെ തെരിഞ്ഞെടുത്തതും.

MATT. XXVII. 15 Now at that feast the governor was wont to release unto the people a prisoner, whom they would. 16. And they had then a nota- ble prisoner, called Barabbas. 17. Therefore when they were gathered together, Pilate said unto them, Whom will ye that I release unto you? Barabbas or Jesus which is called Christ? 18 For he knew that for envy they had delivered him. 19. When he was set down on the judgment seat, his wife sent unto him, saying, Have thou nothing to do with that just man: for I have suffered many things this day in a dream because of him. 20 But the chief priests and elders persuaded the multi- tude that they should ask Barabbas, and destroy Jesus. 21. The governor answered and said unto them, Whether of the twain will ye that I release unto you? They said, Barabbas. 22. Pilate saith unto them, What shall I do then with Jesus which is called Christ? They all say unto him, Let him be crucified. 23 And the governor said, Why, what evil hath he done? But they cried out the more, saying, Let him be crucified.

MARK XV. 6 Now at that feast he released unto them one prisoner, whomsoever they desired. 7 And there Was one named Barabbas, which lay bound with them that had made insurrection with him, who had committed murder in the insurrection. 8 And the multitude crying aloud began to de- sire in to do as he had ever done unto them. 9 But Pilate answered them, saying, Will ye that I release unto you the King of the Jews? 10 For he knew that the chief priests had deliver- ed him for envy. 11. But the chief priests moved the people, that he should rather release Bar- abbas unto them. 12 And Pilate answered and said again unto them, What will ye then that I shall do unto him whom ye call the King of the Jews? 13 And they cried out again, Crucify him. 14. Then Pilate said unto them, Why, what evil hath he done? And they cried out the more exceedingly, Crucify him.

LUKE XXIII. 13 And Pilate, when he had called together the chief priests, and the rulers and the people, 14 Said unto them, Ye have brought this man unto me as one that perverteth the people: and, behold, I, having examined him before you, have found no fault in this man touching those things whereof ye accuse him: 15 No, nor yet Herod: for I sent you to him; and, lo, nothing worthy of death is done unto him. 16 I will therefore chastise him, and release him. 17 (For of necessity he must release one unto them at the feast.) 18 And they cried out all at once, saying, Away with this man, and release unto us Barabbas: 19 (Who for a certain sedition made in the city, and for murder, was cast into prison.) 20 Pilate therefore, willing to release Jesus, spake again to them. 21. But they cried, saying, Crucify him, crucify him. 22 And he said unto them the third time, Why, what evil hath he done? I have found no cause of death in him: I will therefore chastise him, and let him go. 23 And they were instant with loud voices, requiring that he might be crucified. And the voices of them and of the chief priests prevailed.

J. XVIII. 39 But ye have a cus- tom, that I should release unto you one at the passov- er: Will ye there- fore that I release unto you the King of the Jews? 40 Then cried they all again, saying, Not this man, but Bar- abbas. Now Barab- bas was a robber.

[ 332 ] e) The scourging and mocking. The purple-robe and crown of thorns.
യേശുവിന്റെ പരിഹാസതാഡനങ്ങളും ധൂമ്രവസ്ത്രമുൾകിരീടങ്ങളും.

MATT. XXVII. 27. Then the soldiers of the governor took Jesus into the common hall, and gathered unto him the whole band of soldiers. 28 And they stripped him, and put on him a scarlet robe. 29 And when they had platted a crown of thorns, they put it upon his head, and a reed in his right hand: and they bowed the knee before him, and mocked him, saying, Hail, King of the Jews! 30 And they spit upon him, and took the reed, and smote him on the head. 31. And after that they had mocked him, they took the robe off from him, and put his own raiment on him, ...

MARK XV. 16 And the soldiers led him away into the hall, called Prætorium; and they called together the whole band. 17 And they clothed him with pur- ple, and platted a crown of thorns, and put it about his head. 18 And began to salute him, Hail, King of the Jews! 19 And they smote him on the head with a reed, and did spit upon him, and bowing their knees wor- shipped him. 20 And when they had mocked him, they took off the purple from him, and put his own clothes on him, ...

JOHN XIX. 1. Then Pilate therefore took Jesus, and scourged him. 2. And the soldiers platted a crown of thorns, and put it on his head, and they put on him a pur- ple robe, 3 And said, Hail, King of the Jews! and they smote him with their hands.

f) Further fruitless attempts of Pilate to release Christ.
യേശുവെ വിടുവിപ്പാൻ ആദിയേ പ്രയത്നിച്ചതു വ്യൎത്ഥമായതു.

JOHN XIX.

4 Pilate therefore went forth again, and saith unto them, Behold, I bring him forth to you, that ye may know that I find no fault in him. 5 Then came Jesus forth, wearing the crown of thorns, and the purple robe. And Pilate saith unto them, Behold the man! 6 When the chief priests therefore and officers saw him, they cried out, saying, Crucify him, crucify him. Pilate saith unto them, Take ye him, and crucify him: for I find no fault in him. 7 The Jews answered him, We have a law, and by our law he ought to die, because he made himself the Son of God. 8 When Pilate therefore heard that saying he was the more afraid ; 9 And went again into the judgment hall, and saith unto Jesus, Whence art thou ? But Jesus gave him no answer. 10 Then saith Pilate unto him, Speakest thou not unto me? knowest thou not that I have

power to crucify thee, and have power to re- lease thee? 11 Jesus answered, Thou couldest have no power at all against me, except it were given thee from above: therefore he that delivered me unto thee hath the greater sin. 12 And from thenceforth Pilate sought to release him: but the Jews cried out, saying, If thou let this man go, thou art not Cæsar's friend: whosoever maketh himself a king speaketh against Cæsar. 13 When Pilate therefore heard that saying, he brought Jesus forth, and sat down in the judgment seat in a place that is called the Pave- ment, but in the Hebrew, Gabbatha. 14 And it was the preparation of the passover, and about the sixth hour: and he saith unto the Jews, Behold your King! 15 But they cried out, Away with him, away with him, crucify him. Pilate saith unto them, Shall I crucify your King? The chief priests answered, we have no king but Cæsar.

g) Pilate washes his hands, releases Barabbas and delivers Christ for crucifixion.
പിലാതൻ കൈകളെ കഴുകി യേശുവെ ക്രൂശിപ്പാൻ ഏല്പിച്ചതു.

MATT. XXVII. 24 When Pilate saw that he could prevail noth- ing, but that rather a tumult was made, he took water, and washed his hands before the multi- tude, saying, I am innocent of the blood of this just person: see ye to it. 25 Then answered all the people, and said, His blood be on us, and on our children. 26 Then released he Barabbas unto them: and when he had scourged Jesus, he delivered him to be crucified.

MARK XV. 15 And so Pilate, willing to content the people, releas- ed Barabbas unto them, and delivered Jesus, when he had scourged him, to be crucified.

LUKE XXIII. 24 And Pilate gave sentence that it should be as they required. 25 And he released unto them him that for sedition and murder was cast into prison, whom they had desired; but he delivered Jesus to their will.

J. XIX. 16 Then delive- red he him there- fore un- to them to be cruci- fied...

(യോ.) സൻഹെദ്രിനിലെ ന്യായാധിപതികൾ നാടുവാഴിയുള്ള കോട്ടയിൽ
എത്തിയപ്പോൾ ഉത്സവംനിമിത്തം തീണ്ടലെ* ശങ്കിച്ചു ന്യായസ്ഥലത്തിന്നു [ 333 ] പുറത്തു നിന്നുകൊണ്ടപ്പോൾ നാടുവാഴി പുറത്തുവന്നു, ഈ കൊണ്ടു വന്നവ
ന്റെ നേരെ കുറ്റം എന്തു എന്നു ചോദിച്ചു. കുററം തെളിഞ്ഞപ്രകാരം അവർ
ഉണൎത്തിച്ചാറെ പിലാതൻ എന്നാൽ നിങ്ങളുടെ ധൎമ്മപ്രകാരം (ഭ്രഷ്ടാ അടി
യോ) വിധിപ്പിൻ എന്നു കല്പിച്ചു. അവരോ മരണം വിധിപ്പാൻ ഞങ്ങൾക്കു
ള്ളതല്ലല്ലോ എന്നു പറഞ്ഞു. ദേവദൂഷണത്തിന്നു കല്ലെറിഞ്ഞു കൊല്ലുക ത
ന്നെ യഹൂദരിൽ ശിക്ഷയായിരുന്നു; യേശുവെ രോമക്കാരിൽ ഏല്പിക്കയാൽ അ
വർ അടിമകൾക്ക് വിധിച്ചു നടത്തുന്ന ക്രൂശാരോഹണത്തിന്നു സംഗതി വന്നു.
കഴുവേററം പോലെ ഉള്ള ആ അധമമൃത്യുവെ യേശു മുന്നറിയിച്ചിരുന്നുവ
ല്ലോ (യോ. ൩, ൧൪; ൮, ൨൮ ഇത്യാദി).

അപ്പോൾ യഹൂദപ്രമാണികൾ സങ്കടം ബോധിപ്പിച്ചതിപ്രകാരം: ഇവൻ
തന്നെത്താൻ യഹൂദ രാജാവാക്കുന്നു, കൈസൎക്ക് കപ്പം കൊടുക്കേണ്ടിയതു
വിരോധിക്കുന്നു (ലൂക്ക.) എന്നും മറ്റും കേട്ടാറെ നാടുവാഴി നിലവിളിനിമിത്തം
യേശുവെ അകത്തു വരുത്തി, തനിയെ അല്ല ചില മറുപക്ഷക്കാരുടെ മുമ്പാ
കെ എങ്കിലും (ലൂക്ക. ൨൩, ൧൪) വിസ്തരിച്ചു. നീ യഹൂദരാജാവു തന്നെയോ
എന്നുള്ള ചോദ്യത്തിന്നു യേശു ഉത്തരം പറയുമ്മുമ്പെ ഈ വാക്കിന്നു ൨ അ
ൎത്ഥം ഉണ്ടാകുന്നപ്രകാരം സൂചിപ്പിച്ചപ്പോൾ പിലാതൻ ഞാൻ യഹൂദനോ?
നിൻറ ജാതിയും മഹാചാൎയ്യരും നിന്നെ എങ്കൽ ഏല്പിച്ചു, നീ എന്തു ചെയ്തു
എന്നു ചോദിച്ചു. യേശു എന്റെ രാജ്യം ഇഹലോകത്തിൽനിന്നുള്ളതല്ല എന്നും,
അതു രോമരാജ്യത്തെ പോലെ ആയുധബലത്താൽ ജയിക്കുന്നതല്ല എന്നും,
യഹൂദർ അതിന്നു പ്രജകൾ അല്ല ശത്രുക്കളത്രെ എന്നും കാട്ടിയശേഷം, എങ്കി
ലോ നീ ഒരു രാജാവു തന്നെയോ എന്നു നാടുവാഴി ചോദിച്ചാറെ, "ഞാൻ രാജാ
വാകുന്നു" എന്നു സ്വീകരിച്ചു, അതിന്റെ താല്പൎയ്യം അറിയിച്ചതിവ്വണ്ണം: ഞാൻ
സത്യത്തിന്റെ സാക്ഷ്യത്തിന്നായി ജനിച്ചും ലോകത്തിൽ നിയോഗിച്ചു വ
ന്നും ഇരിക്കുന്നു; സത്യത്തിൽനിന്നുള്ളവൻ എല്ലാം എൻറെ ശബ്ദം കേൾക്കു
ന്നു (എനിക്ക് പ്രജ ആകുന്നു). എന്നു കേട്ട ഉടനെ പിലാതൻ സത്യം എന്ത്
എന്നു ഗൎവ്വിച്ചു ചൊല്ലി എഴുനീറ്റ്, ചെന്നു പുറത്തുള്ളവരോട് ഇവങ്കൽ ഒരു
കുറ്റവും കാണുന്നില്ല എന്ന് അറിയിക്കയും ചെയ്തു (ലൂക്ക. യോ.).

(ലൂക്ക.) ആയതു യഹൂദർ കേട്ട ഉടനെ അധികം ഖണ്ഡിച്ചു പറഞ്ഞു: ഇ
വൻ യഹൂദയിൽ എങ്ങും ജനത്തെ കലഹിപ്പിച്ചിളക്കി ഇരിക്കുന്നു, എങ്കിലും
ഇവിടെ അധികം പ്രസിദ്ധമായില്ല; ഈ വക കുറ്റം എല്ലാം ചെയ്തു തുടങ്ങിയ
തു ഗലീലയിൽ നിന്നു തന്നെ എന്നു നാടുവാഴി കേട്ടാറെ യേശു ഗലീലക്കാ
രനാകകൊണ്ടു ഗലീലവാഴിയുടെ സന്നിധിയിൽ അയക്കേണം എന്നു തോ
ന്നി. ആ വിസ്താരം തനിക്കസഹ്യമായി വൎദ്ധിക്കുന്നതല്ലാതെ ഇങ്ങിനെ ഉ
പചാരം കാട്ടിയാൽ വൈരിയായ പ്രഭുവോടു നിരപ്പു വരുത്തുവാൻ മതി എന്നൂ
ഹിച്ചു. ഇടപ്രഭു അന്നു ഉത്സവം നിമിത്തം യരുശലേമിൽ വന്നിരുന്നു. യേ
ശുവെ കണ്ടപ്പോൾ ലക്ഷണം പറഞ്ഞു കേൾക്കുകയോ അതിശയം ചെയ്തു
കാണുകയോ എന്നിങ്ങിനെ വല്ല നേരമ്പോക്കു ആഗ്രഹിച്ചു കൊണ്ടു വളരെ
ചോദിച്ചാറേയും യേശു ഉത്തരം ഒന്നും പറയാതെ പാൎത്തു. അതിനാൽ ഹെ
രോദാ വ്യസനപ്പെട്ടതല്ലാതെ മഹാചാൎയ്യന്മാർ കുററം ചുമത്തുന്നത് എല്ലാം [ 334 ] കേട്ടുംകൊണ്ടു വിസ്തരിപ്പാൻ മനസ്സു വരാതെ യേശുവെ കളിയാക്കി, ശുഭ്രവ
സ്ത്രം ഉടുപ്പിച്ചു*, പ്രസന്നനായി നാടുവാഴിക്ക് തിരികെ അയച്ചു വൈരം മറ
ക്കയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.).

ഇപ്രകാരം യേശു രണ്ടാമത്തെ വിസ്താരത്തിലും പരിഹാസത്തിലും അക
പ്പെട്ടശേഷം പിലാതൻ വിധി കല്പിപ്പാനായി വെളിയെ ഒരു ചിത്രകല്ക്കെട്ടി
ന്മേൽ എടുപ്പിച്ച ന്യായാസനം ഏറി വാദികളെ വിളിപ്പിക്കയും ചെയ്തു. വാദി
കൾ ന്യായാസനത്തിന്മുമ്പാകെ കൂടിവന്നപ്പോൾ (മത്ത. ൨൭, ൧൭) പിലാതൻ
വിധി പറഞ്ഞതിപ്രകാരം: നിങ്ങൾ ഇവനെ ജനത്തെ കലഹത്തിന്നായി
തെറ്റിക്കുന്നവൻ എന്നു കൊണ്ടുവന്നുവല്ലോ. ആയത് ഒക്കയും നിങ്ങളുടെ
മുമ്പാകെ വിസ്തരിച്ചിട്ടും ഞാനും ഹെരോദാവും കുറ്റം ഏതും കണ്ടില്ല, മരണ
യോഗ്യമായത് ഒന്നും തെളിഞ്ഞില്ല ആകയാൽ ഞാൻ അടി ഏല്പിച്ചു അവനെ
വിട്ടയക്കും.

ഇങ്ങിനെ കല്പിച്ചതിൻറ കാരണമോ, ശത്രുക്കൾ ആത്മീയകാൎയ്യങ്ങളെ
ചൊല്ലി യേശുവിൽ പകയും അസൂയയും ഭാവിക്കുന്നപ്രകാരം ബോധം വന്ന
തല്ലാതെ (മാൎക്ക.) ഭാൎയ്യയും രാത്രിയിൽ കണ്ട ഒരു ഘോരസ്വപ്നത്തെ അന്നേരം
തന്നെ അറിയിച്ചു, ആ നീതിമാനെ രക്ഷിക്കേണ്ടതിന്നു ഉത്സാഹിപ്പിക്കയും
ചെയ്തു (മത്ത.). ആകയാൽ ഭേദ്യം ചെയ്തെങ്കിലും കുറ്റം ഒന്നും ഏറ്റു പറയാ
തെ ഇരുന്നാൽ മഹാചാൎയ്യന്മാൎക്കും വൈരം കുറയ ശമിച്ചു യേശുവെ വിട്ടയ
ക്കേണ്ടിയപ്രകാരം തോന്നും എന്നു പിലാതൻ നിരൂപിച്ചു. പിന്നെ ഒരുപായം
പ്രയോഗിച്ചതാവിത്: മഹോത്സവങ്ങളിൽ ഒരു കുറ്റക്കാരനെ ജനപ്രസാദ
ത്തിന്നായ്വിട്ടയക്കുന്നത് മൎയ്യാദയാകകൊണ്ടു ജനക്കൂട്ടങ്ങളോടു പക്ഷമായി
ചോദിച്ചാൽ യേശുവെ വിട്ടയപ്പാൻ സംഗതി വരും എന്നു നിനച്ചു അന്വേ
ഷിച്ചിട്ടും അപ്രകാരം സംഭവിച്ചില്ല. മഹാചാൎയ്യന്മാർ പൈശാചകൌശലങ്ങ
ളാലെ പുരുഷാരത്തെ വശീകരിച്ചു, ബറബ്ബാ ("പിതാവിൻ പുത്രൻ") എന്ന
മറെറാരു യേശുവെ ചോദിക്കേണം എന്നു സമ്മതിപ്പിച്ചിരുന്നു. അവൻ ന
ഗരത്തിൽ ഒരു കലഹമുണ്ടാക്കി കുലചെയ്ത സംഗതിയാൽ ചങ്ങലക്കാരനായ്തീ
ൎന്നവന്തന്നെ (മാൎക്ക. ലൂക്ക. യോ.) ഇവനെ വരിക്കയാൽ യഹൂദജാതി ബറ
ബ്ബാവോട് ഒത്ത മശീഹ അല്ലാത്തവൻ തങ്ങൾക്ക് വേണ്ടാ എന്നു സ്പഷ്ടമാ
യി കാട്ടി, തങ്ങൾക്കായുള്ള ദേവാലോചനയെ മുറ്റും തള്ളിയിരിക്കുന്നു.

പുരുഷാരം ഇപ്രകാരം എതിരെ വിളിക്കുന്നതു കൂട്ടാക്കാതെ പിലാതൻ
വിധി നടത്തി യേശുവെ അടി ഏല്പിക്കയും ചെയ്തു† (യോ.). ആകയാൽ ചേ
കവർ യേശുവെ തൂണോടു വരിഞ്ഞുറക്കെ കെട്ടി, മുതുക് എല്ലാം മുറിയുമാറു
ഈയം കെട്ടിയ വാറുകളെകൊണ്ടടിച്ചു (ഇങ്ങിനെ ഉള്ള അടിശിക്ഷ പലൎക്കും [ 335 ] മരണം വരുത്തുവോളം കൊടുമ ഏറിയത് തന്നെ). അതു കൂടാതെ പിശാച് അ
വരെക്കൊണ്ടു ൩ ആമത് പരിഹാസവും നടത്തി. ശുഭ്രവസ്ത്രത്താൽ അ
പേക്ഷിച്ചതു കിട്ടേണം എന്ന് വെച്ച് അവർ യേശുവിന്നു രാജാഭിഷേകം
പോലെ കളിയായി കഴിച്ചു, കൂട്ടരെ എല്ലാം വിളിച്ചു വരുത്തി, മുള്ളു കൊണ്ടു മുടി
മിടഞ്ഞണിയിച്ചു, വെള്ളവസ്ത്രത്തിനു പകരം ധൂമ്രവസ്ത്രം എന്നു ചൊല്ലി ചു
വന്ന പടക്കുപ്പായം ഉടുപ്പിച്ചു, ചെങ്കോൽ എന്ന ചൂരലെ വലങ്കൈയിൽ വെ
ച്ചു, മുട്ടുകത്തി യഹൂദരാജാവേ വാഴുക എന്നു വന്ദിക്കയും ചെയ്തു. പിന്നെ ക
യ്യാലും കോലാലും അടിച്ചും മുള്ളുകളെ തറപ്പിച്ചും മുഖത്ത് തുപ്പിക്കൊണ്ടും പ
രിഹാസം കഴിച്ച ശേഷം (മത്ത. മാൎക്ക.) പീലാതൻ പുറത്തു ചെന്നു, ജനങ്ങ
ളോട് അവനെ ഭേദ്യം ചെയ്തിട്ടും കുറ്റത്തിനു തുമ്പ് ഉണ്ടായിട്ടില്ല എന്നറിയിയി
ച്ചു, യേശുവെ രാജചിഹ്നങ്ങളോട് കൂട വരുത്തി "ഇതാ മനുഷ്യൻ" എന്നു വി
ളിച്ചു കാണിച്ചു. യഹൂദൎക്ക് മനസ്സലിവുണ്ടായില്ല താനും. ദുഃഖാന്വിതനായ മ
ശീഹയെ കണ്ട ഉടനെ അവർ അധികം ക്രുദ്ധിച്ചു,. ഇവനെ ക്രൂശിൽ തറെക്ക
എന്നു നിലവിളിച്ചു. ആയതു പിലാതൻ പരിഹസിപ്പാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ അ
വൻ തന്നെത്താൻ ദൈവപുത്രനാക്കുകകൊണ്ടു ഞങ്ങളുടെ ധമ്മപ്രകാരം മര
ണയോഗ്യൻ അത്രെ എന്ന് എതിർ പറഞ്ഞു വിളിക്കയും ചെയ്തു (യോ.).

ആയതു കേട്ടാറെ പിലാതൻ മുമ്പെ ഭാവിച്ചതിൽ അധികം ശങ്ക ജനിച്ചിട്ടു
ഗഥശമനയിലേ വൃത്താന്തവും ഭാൎയ്യയുടെ സ്വപ്നവിവരവും എല്ലാം വിചാരി
ച്ചപ്പോൾ ഇവൻ വല്ല ദേവാവതാരമോ എന്നുള്ള സംശയം തോന്നി,
അവൻ യേശുവോടു ഉൽപത്തിനിമിത്തം ചോദിക്കയും ചെയ്തു. ഇങ്ങിനെ
ആത്മകാൎയ്യം കൊണ്ടുള്ള ചോദ്യത്തിന്നു ഉത്തരം ഒന്നും പറയായ്കയാൽ (യോ.)
ചഞ്ചലനായ നാടുവാഴി വിസ്മയിച്ചു സ്ഥാനം ഓൎത്തു പറഞ്ഞു: എന്നോടു
സംസാരിക്കയില്ലയോ? നിന്നെ കൊല്ലുവാനും മോചിപ്പാനും ഞാൻ അധികാരം
ഉള്ളവൻ എന്നറിയുന്നില്ലയോ? എന്നതിന്നു യേശു ദൈവത്തിൽ നിന്നല്ലാ
തെ നിണക്കധികാരം ഒന്നും ഇല്ല, നിന്റെ അധികാരത്തിൽ അകപ്പെട്ടതു
നാട്ടുകാരുടെ ദ്രോഹത്താൽ അത്രെ, എന്നെ കൊന്നാൽ അവരുടെ കുറ്റം നി
ന്റേതിലും വലിയത് എന്നിപ്രകാരം ചൊല്ലി കേൾ്ക്കയാൽ അവന്നുള്ളിൽ കു
റ്റി തറെച്ചിട്ടു യേശുവെ വിട്ടുവിപ്പാൻ ഉത്സാഹിച്ചു തുടങ്ങി.

യഹൂദരോ ഇവനെ വിട്ടുവിച്ചാൽ കൈസരുടെ സഖി (കൈസരുടെ
സഖി എന്നത് നാടുവാഴികൾ്ക്ക് മാനപ്പേർ തന്നെ) ആകയില്ല എന്നും, തന്നെ
താൻ രാജാവാക്കുന്നവൻ കൈസൎക്കു വിരോധിയല്ലോ എന്നും ചൊല്ലിയതി
നാൽ നാടുവാഴിയെ നന്ന വലെച്ചു. തിബേൎയ്യൻ സ്വാമിദ്രോഹത്തിന്റെ
നന്നം എല്ലാം കേട്ടു നടക്കുന്ന നിഷ്കണ്ടകൻ ആകകൊണ്ടും പീലാതൻ മറ്റും
പലദോഷങ്ങളെ ചെയ്തിട്ടു പാപദാസനായി തീരുകകൊണ്ടും ആ ഒരു വാക്കു
തന്നെ സ്ഥാനഭ്രംശത്തിൻ ഭയം ഉണ്ടാക്കി ആ നിസ്സാരനെ മലൎത്തി വെ
പ്പാൻ മതിയായിരുന്നു. ഉച്ചയാകുന്ന പ്രാൎത്ഥനാനേരം അടുത്തിരിക്കയാൽ
അവൻ വൈകാതെ രണ്ടാം കുറി ന്യായാസനം ഏറി കാൎയ്യം തീൎപ്പാൻ ഒരുമ്പെട്ടു.
"ഇതാ നിങ്ങളുടെ രാജാവ്" എന്നു പരിഹാസം ചൊല്ലി യേശുവെ ചൂണ്ടി കാ
ണിച്ചാറെ യഹൂദർ ഇവനെ വേണ്ടാ, ക്രൂശിൽ തറെക്ക എന്നു വിളിച്ചതും [ 336 ] അല്ലാതെ നിങ്ങളുടെ രാജാവെ കഴുവേറ്റാമോ എന്നു ചോദിച്ചതിന്നു മഹാചാൎയ്യ
ന്മാർ കൈസരല്ലാതെ ഞങ്ങൾ്ക്ക് രാജാവില്ല എന്നുണൎത്തിക്കയാൽ യേശുവെ
മൂന്നാമതും മശീഹയിലേ പ്രത്യാശയും മുഴുവനും നിരസിച്ചു കളഞ്ഞു.

(മത്ത.) ആകയാൽ പിലാതൻ കലഹം അധികം വൎദ്ധിക്കുന്നതു കണ്ടു
മഹാചാൎയ്യരുടെ നിലവിളി ബലപ്പെടുന്നതു കേട്ടും (ലൂക്ക.) പു രുഷാരം കാണ്കെ
കൈകളെ കഴുകി, ഈ നീതിമാന്റെ രക്തത്തിൽ ഞാൻ നിൎദ്ദോഷൻ, നിങ്ങൾ
തന്നെ നോക്കുവിൻ എന്നു പറഞ്ഞു, ജനങ്ങളൊക്കയും ഇവന്റെ രക്തം ഞ
ങ്ങളുടെ മേലും മക്കളുടെ മേലും വരട്ടെ എന്നു വിളിക്കയും ചെയ്തു. നാടുവാഴിയു
ടെ ഒഴികഴിവ് എത്ര ദുൎബ്ബലമോ അത്ര ബലം ഏറിയത് യഹൂദരുടെ സ്വശ
പനം തന്നെ. ഇസ്രയേൽ പ്രധാനികളും തെരിഞ്ഞെടുത്ത ജാതിയും രോമാ
മഹാജനവും ഒന്നിച്ചെഴുനീറ്റു യഹോവയോടും അവന്റ അഭിഷിക്തനോ
ടും മത്സരിച്ച നേരം ഇതത്രെ (സങ്കീ. ൨).

(ലൂക്ക.) അനന്തരം നാടുവാഴി ബറബ്ബാവെ യഹൂദൎക്ക് വിടുവിച്ചു കൊ
ടുത്തു. അവനിലുള്ള മത്സരഭാവവും ഹിംസാതൃഷ്ണയും അന്നു മുതൽ യഹൂദദേശ
ത്തിൽ ഉറഞ്ഞു. മറ്റൊർ അൎത്ഥം കൂടെ ഉണ്ടു: ദൈവത്തോടു മത്സരിച്ചും സഹോ
ദരരെ കൊന്നും പോയ ഭ്രഷ്ടനായ മനുഷ്യന്നു പാപബന്ധനത്തിൽനിന്നു വീ
ണ്ടെടുപ്പു വന്നതു യേശുവിന്മേൽ ശിക്ഷവിധിക്കയാൽ അത്രെ.

§154.

JESUS LED AWAY TO GOLGOTHA
യേശുവെ ഗൊല്ഗഥയിലെക്കു കൊണ്ടുപോയതു.

a) Jesus bearing His cross. Simon of Cyrene. യേശു തന്റെ ക്രൂശിനെ ചുമന്നുകൊണ്ടു പോയതു.

MATT. XXVII. 31 ... and led him away to crucify him. 32 And as they came out, they found a man of Cyrene, Simon by name: him they com- pelled to bear his Cross.

MARK XV. 20 ... and led him out to crucify him. 21 And they compel one Simon a Cyrenian, who passed by, coming out of the country, the father of Alexander and Rufus, to bear his cross.

LUKE XXIII. 26 And as they led him away, they laid hold upon one Simon, a Cyrenian, coming out of the country, and on him they laid the cross, that he might bear it after Jesus.

JOHN XIX. 16 ... And they took Jesus, and led him away. 17 And he bearing his cross went forth into a place called the place of a skull, which is called in the Hebrew Golgotha:

b) Our Lord's address to the weeping women. കരയുന്ന സ്ത്രീകളോടു ഉണ്ടായ വാക്കു.

LUKE XXIII.
27 And there followed him a great company of people, and of women, which also bewailed and lamented him. 28 But Jesus turning unto them said, Daugh- ters of Jerusalem, weep not for me, but weep for yourselves, and for your children. 29 For, behold, the days are coming, in the which they shall say, Blessed are the barren,	and the wombs that never bare, and the paps which never gave suck. 30 Then shall they begin to say to the moun- tains, Fall on us; and to the hills, Cover us. 31 For if they do these things in a green tree, what shall be done in the dry? 32 And there were also two other, malefactors, led with him to be put to death.

അക്രമക്കാരെ പട്ടണത്തിന്നു പുറത്തു വെച്ചു കൊല്ലേണ്ടതിന്നു (എബ്ര.
൧൩, ൧൩) യരുശലേമിന്റെ പടിഞ്ഞാറെ ഭാഗത്തു ഒരു കുലനിലം ഉണ്ടു. അതി
ന്നു ഗൊല്ഗഥ ("ഗുല്ഗൊല്ത്ത" =തലയോടിടം) എന്ന പേരുണ്ടായിരുന്നു. അവിടെ
ക്കു ചേകവർ യേശുവെ മടിയാതെ സ്വവസ്ത്രങ്ങളെ ഉടുപ്പിച്ചു ഉച്ചെക്കു മുമ്പെ
തന്നെ കൊണ്ടു പോയി. മൎയ്യാദപ്രകാരം ഒരു ശതാധിപൻ കുതിരപ്പുറത്തേറി [ 337 ] മുൻചെന്നു, ഒരു വെള്ള പലകമേൽ ശിക്ഷയുടെ കാരണം എഴുതിച്ചു കഴുത്തിൽ
കെട്ടിയിട്ടോ കുറ്റക്കാരന്റെ മുമ്പിൽ ഒരാളെ അയച്ച് ഉയരവേ ചുമത്തീട്ടോ
എല്ലാവൎക്കും കാട്ടി നടക്കും. ഇതു പിലാതൻ അന്നത്തെ പരിഭവം വീളേണ്ട
തിന്നു യഹൂദരെ അപമാനിപ്പാൻ നടത്തിയതു യേശുവിന്റെ മാനത്തിന്നാ
യത്രെ സംഭവിച്ചു. "നചറക്കാരനായ യേശു യഹൂദന്മാരുടെ രാജാവ്" എന്നു
പലകമേൽ എഴുതുകയാൽ അല്ലോ ശൂലാരോഹണത്തിന്റെ കാരണം സ്പഷ്ട
മായി വിളങ്ങിയതു. അതു ൩ ഭാഷകളിലേ അക്ഷരങ്ങളാൽ എല്ലാവൎക്കും തോ
ന്നുകയും ചെയ്തു. അതു കൂടാതെ ൨ കള്ളന്മാരെ കൂടെ മരണത്തിന്നു കൊണ്ടു
പോവാൻ കല്പിക്കയാൽ ഇവൻ കള്ളരാകുന്ന ജാതിക്കത്രെ രാജാവാകുന്നു എ
ന്നു സൂചിപ്പിച്ചിട്ടും താൻ അറിയാതെ ഒരു വേദവാക്യത്തിന്നു നിവൃത്തി വ
രുത്തി ഇരിക്കുന്നു (യശ. ൫൩, ൧൨).

ക്രൂശെ എടുക്കേണ്ടതു കുറ്റക്കാരൻ തന്നെ (യോ.). ആ രാപ്പകലുടെ പോ
രാട്ടത്താലും വാറടി കൊണ്ട തളൎച്ചയാലും യേശുവിന്നു അതിനെ കുലനില
ത്തോളം വഹിപ്പാൻ കഴിവില്ലാതെ വന്നു. ആയതു ചേകവർ കണ്ടു, നഗര
ത്തിന്റെ പുറത്തെത്തിയപ്പോൾ (മത്ത.) അഫ്രിക്കപ്പട്ടണമായ കുറേനയിൽ
നിന്നുള്ള ഒരു ശീമോൻ നാട്ടുപുറത്തുനിന്നു വെറുതെ എതിരേറ്റു വരുന്നതു
(ലൂക്ക.) കണ്ടു ഉടനെ പിടിച്ചു യേശുവിന്റെ പിന്നാലെ ക്രൂശെടുത്തു നടപ്പാൻ
നിൎബ്ബന്ധിച്ചു. അവൻ അപോ. ൧൩, ൧ ഉദ്ദേശിച്ചിട്ടുള്ള കറുത്ത ശീമോ
നോ എന്നറിയുന്നില്ല. അവൻറ മക്കളായ അലക്ഷന്ത്രനും രൂഫനും (അപോ.
൧൯, ൩൩; രോ. ൧൬, ൧൩) പിന്നത്തേതിൽ സഭയിൽ പ്രസിദ്ധി ഉള്ളവർ
എന്നു തോന്നുന്നു (മാൎക്ക.).

(ലൂക്ക.) ന്യായവിസ്താരം നടക്കുന്ന കാലം യേശുവിന്റെ ആശ്രിതന്മാർ
ചെയ്തത് ഒന്നും കേൾക്കുന്നില്ല. പാതാളത്തിലേ ഭയങ്കരങ്ങൾ അവരെ മൂടി ഒ
തുങ്ങിച്ചിരുന്നു പോൽ. പുറത്തു കൊണ്ടു പോകുമ്പോഴോ കൂടി നടക്കുന്നവരിൽ
അനേക സ്ത്രീകൾ തൊഴിച്ചു മുറയിട്ടു തുടങ്ങി. ആയത് കേട്ടാറെ തനിക്കല്ല
അവൎക്ക് നിൎഭാഗ്യം അധികം ഉണ്ട് എന്നു യേശു അറിഞ്ഞു പറഞ്ഞിതു: യരു
ശലെംപുത്രിമാരേ, എനിക്ക് എന്നല്ല നിങ്ങൾക്കും മക്കൾക്കും വേണ്ടി കരവിൻ!
മച്ചികളെ ധന്യമാർ എന്നു വിളിക്കുന്ന നാളുകൾ വരുമല്ലോ (യരുശലേമിൻ
നിരോധകാലത്ത് ഒർ അമ്മ കുട്ടിയെ വെട്ടി മാംസം വറുത്തു തിന്നുന്നതു പ്ര
സിദ്ധമല്ലോ, ൫ മോ. ൨൮, ൫൭). അപ്പോൾ അവർ കുന്നുകളോടു *ഞങ്ങളെ മ
റെച്ചു മൂടുവിൻ എന്നു പറവാൻ തുടങ്ങും. അതിന്റെ കാരണം, പച്ചമരത്തിൽ
ഈവക ചെയ്താൽ ഉണങ്ങിയതിൽ എന്തുണ്ടാകും (നീതിമാന്നു കഴുവേറ്റം
തന്നെ കൂലിയായാൽ മനഃകാഠിന്യം തികഞ്ഞവർ ഏതിന്നു പാത്രമാകും? ഹെസ.
൨൦, ൪൭; ൨൧, ൩)! ഇപ്രകാരം തന്നെ കൎത്താവ് ജാതിയുടെ സങ്കടം മുന്നറി
ഞ്ഞു വിചാരിച്ചു, തന്റേത് മറന്നു നടന്നു കുലനിലത്തു എത്തുകയും ചെയ്തു. [ 338 ] § 155.

OUR LORD'S CRUCIFIXION AND DEATH.

യേശുവിൻ ക്രൂശാരോഹണമരണാദികൾ.

a) Arriving at Golgotha, Jesus refuses to drink. യേശു കാടിരസത്തെ നിരസിച്ചതു.

MATT. XXVII. 33 And when they were come unto a place call- ed Golgotha, that is to say, a place of a skull, 34 They gave him vinegar to drink mingled with gall: and when he had tasted thereof, he would not drink.

MARK XV. 22 And they bring him unto the place Golgotha, which is, being interpreted, The place of a skull. 23 And they gave him to drink wine mingled with myrrh: but he received it not.

b) The crucifixion. ക്രൂശാരോഹണം.

MATT. XXVII. 35 And they cru- cified him, . . . 38 Then were there two thieves crucified with him, one on the right hand, and another on the left.

MARK XV. 25 And it was the third hour, and they crucified him. 27 And with him they crucify two thieves; the one on his right hand, and the other on his left. 28 And the scripture was fulfilled, which saith, And he was numbered with the transgressors.

LUKE XXIII. 33 And when they were come to the place, which is called Calvary, there they crucified him, and the malefactors, one on the right hand, and the other on the left.

JOHN XIX. 18 Where they crucified him, and two other with him, on either side one, and Jesus in the midst.

c) The first of the seven words. ക്രൂശിൽനിന്ന് അരുളിയ ഒന്നാം വാക്യം.

LUKE XXIII. 34 Then said Jesus, Father, forgive them; for they know not what they do....

d) The partition of the garments. തിരുവസ്ത്രങ്ങളെ പകുതി ചെയ്തതു.

MATT. XXVII. 35 . . . and parted his garments, casting lots: that it might be fulfilled which was spoken by the prophet, They parted my gar- ments among them, and upon my vesture did they cast lots. 36 And sitting down they watched him there.

MARK XV. 24 And when they had cru- cified him, they parted his gar- ments, cast- ing lots up- on them, what every man should take.

L. XXIII. 34. . And they parted his rai- ment, and cast lots.

JOHN XIX. 28 Then the soldiers, when they had crucified Jesus, took his garments, and made four parts, to every soldier a part; and also his coat: now the coat was without seam, woven from the top throughout. 24 They said therefore among themselves, Let us not rend it, but cast lots for it, whose it shall be: that the scripture might be fulfilled, which saith, They parted my raiment among them, and for my vesture they did cast lots. These things therefore the soldiers did.

e) The superscription on the cross. ക്രൂശിന്റെ മേലെഴുത്തു.

MT. XXVII. 37 And set up over his head his accusation written, THIS IS JESUS THE KING OF THE JEWS.

MK. XV. 26 And the super- scription of his accusa- tion was written over, THE KING OF THE JEWS.

L. XXIII. 38 And a superscription also was writ- ten over him in letters of Greek, and Latin, and Hebrew, THIS IS THE KING OF THE JEWS.

JOHN XIX. 19 And Pilate wrote a title, and put it on the cross. And the writing was, JESUS OF NAZARETH THE KING OF THE JEWS. 20 This title then read many of the Jews: for the place where Jesus was crucified was nigh to the city: and it was written in Hebrew, and Greek, and Latin. 21 Then said the chief priests of the Jews to Pilate, Write not, The King of the Jews; but that he said, I am King of the Jews. 22 Pilate answered, What I have written I have written.

f) The second word. അമ്മയെ ശിഷ്യനിൽ ഭരമേല്പിച്ച രണ്ടാം വാക്യം.

JOHN XIX.
25 Now there stood by the cross of Jesus his mother, and his mother's sister, Mary the wife of Cleophas, and Mary Magdalene. 26 When Jesus therefore saw his mother, and the disciple standing by, whom he loved, he	saith unto his mother, Woman, behold thy Son! 27 Then saith he to the disciple, Behold thy mother! And from that hour that disciple took her unto his own home.

[ 339 ] g) Christ mocked by the people, the rulers, the soldiers and the malefactors.
ജനങ്ങൾ പ്രമാണികൾ ചേകവർ ദുഷ്കൎമ്മികൾ എന്നീ നാലു വകക്കാരുടെ ദൂഷണാദികൾ.

MATT. XXVII. 39 And they that passed by reviled him, wagging their heads, 40 And saying, Thou that destroyest the temple, and buildest it in three days, save thyself. If thou be the Son of God, come down from the cross. 41. Likewise also the chief priests mock- ing him, with the scribes and elders, said, 42 He saved others; himself he can- not save. If he be the King of Israel, let him now come down from the cross, and we will believe him. 43 He trusted in God; let him deliver him now, if he will have him: for he said, I am the Son of God. 44. The thieves also, which were cruci- fied with him, cast the same in his teeth.

MARK XV. 29 And they that passed by railed on him, wagging their heads, and saying, Ah, thou that destroyest the temple, and buildest it in three days, 30 Save thyself, and come down from the cross. 31. Likewise also the chief priests mocking said among themselves with the scribes, He saved others; himself he cannot save. 32 Let Christ the King of Israel descend now from the cross, that we may see and believe. And they that were crucified with him reviled him.

LUKE XXIII. 35 And the people stood beholding. And the rulers also with them derided him, saying, He saved others; let him save himself, if he be Christ, the chosen of God. 36 And the soldiers also mocked him, coming to him, and offering him vinegar, 37 And saying, If thou be the king of the Jews, save thyself. .... 39 And one of the male- factors which were hanged railed on him, saying, If thou be Christ, save thyself and us.

b) The third word. മനന്തിരിയുന്ന കള്ളനോട് ഉണ്ടായ മൂന്നാം വാക്യം.

LUKE XXIII.
40 But the other answering rebuked him, saying, Dost not thou fear God, seeing thou art in the same condemnation? 41 And we indeed justly; for we receive the due reward of our deeds: but this man hath done nothing amiss.	42 And he said unto Jesus, Lord, remember me when thou comest into thy kingdom. 43 And Jesus said unto him, Verily I say unto thee, To day shalt thou be with me in paradise.

i) The three hours' darkness. മൂന്നു മണിക്കൂറോളം ഉണ്ടായ ഇരിട്ടു.

MATT. XXVII. 45 Now from the sixth hour there was darkness over all the land unto the ninth hour.

MARK XV. 33 And when the sixth hour was come, there was dark- ness over the whole land until the ninth hour.

LUKE XXIII. 44 And it was about the sixth hour, and there was a darkness over all the earth until the ninth hour. 45 And the sun was darkened, . . .

j) The fourth word. "എൻ ദൈവമേ, എൻ ദൈവമേ" എന്ന നാലാം വാക്യം.

MATT. XXVII. 46 And about the ninth hour Jesus cried with a loud voice, saying, ELI, ELI, LAMA SABACH- THANI ? that is to say, My God, my God, why hast thou forsaken me? 47 Some of them that stood there, when they heard that, said, This man calleth for Elias.

MARK XV. 34 And at the ninth hour Jesus cried with a loud voice, saying, ELOI, ELOI, LAMA SABACH- THANI? which is, being interpreted, My God, my God, why hast thou forsaken me? 35 And some of them that stood by, when they heard it, said, Behold, he calleth Elias.

k) The fifth word. "ദാഹിക്കുന്നു" എന്ന അഞ്ചാം വാക്യം.

JOHN XIX. 28 After this, Jesus knowing that all things were now accomplished, that the
scripture might be fulfilled, saith, I thirst.

l) The draught of vinegar. യേശു കാടിരസം കുടിച്ചതു.

MATT. XXVII. 48 And straightway one of them ran, and took a spunge, and filled it with vinegar, and put it on a reed, and gave him to drink. 49. The rest said, Let be, let us see whether Elias will come to save him.

MARK XV. 36 And one ran and filled a spunge full of vinegar, and put it on a reed, and gave him to drink, saying, Let alone; let us see whether Elias will come to take him down.

JOHN XIX. 29 Now there was set a vessel full of vinegar: and they filled a spunge with vinegar, and put it upon hyssop, and put it to his mouth.

m) The sixth word. "നിവൃത്തിയായി" എന്ന ആറാം വാക്യം.

JOHN XIX. 30 When Jesus therefore had received the vinegar, he said, It is finished: . . .

n) The seventh word. Jesus expires. ഏഴാം വാക്യവും പ്രാണത്യാഗവും.

MATT. XXVII. 50 Jesus, when he had cried again with a loud voice, yielded up the ghost.

MARK XV. 37 And Jesus cried with a loud voice, and gave up the ghost.

LUKE XXIII. 46 And when Jesus had cried with a loud voice, he said, Father, into thy hands I commend my spirit: and having said thus, he gave up the ghost.

JOHN XIX. 30 . . . and he bowed his head, and gave up the ghost.

[ 340 ] o). The veil of the temple rent, and graves opened. മന്ദിരത്തിലേ തിരശ്ശീല ചീന്തിയതും മറ്റും.

MATT. XXVII. 51 And, behold, the veil of the temple was rent in twain from the top to the bottom; and the earth did quake, and the rocks rent; 52 And the graves were opened; and many bodies of the saints which slept arose, 53 And came out of the graves after his resurrection, and went into the holy city, and appeared unto many.

MRK. XV. 38 And the veil of the temple was rent in twain from the top to the bottom.

L. XXIII. 45 . . . and the veil of the tem- ple was rent in the midst.

p) The centurion and others deeply impressed. ശതാധിപാദി കാണികളിലേ മനഃകലക്കം.

MATT. XXVII. 54. Now when the centurion, and they that were with him, watching Jesus, saw the earth- quake, and those things that were done, they feared greatly, saying, Truly this was the Son of God. 55 And many women were there beholding afar off, which followed Jesus from Galilee, mi- nistering unto him: 56 Among which was Mary Mag- dalene, and Mary the mother of James and Joses, and the mother of Zebedee's children.

MARK XV. 39 And when the centurion, which stood over against him, saw that he so cried out, and gave up the ghost, he said, Truly this man was the Son of God. 40 There were also women looking on afar off: among whom was Mary Magdalene, and Mary the mother of James the less and of Joses, and Salome; 41 (Who also, when he was in Ga- lilee, followed him, and ministered unto him;) and many other women which came up with him unto Jeru- salem.

LUKIE XXIII. 47 Now when the cen- turion saw what was done, he glorified God, saying, Certainly this was a right- eous man. 48 And all the people that came together to that sight, beholding the things which were done, smote their breasts, and returned. 49 And all his acquain- tance, and the women that followed him from Galilee, stood afar off, beholding these things.

അൎപ്പിച്ച ക്രിസ്തൻ ജീവനും − വധിച്ചിട്ടുള്ള ദേഹവും
എൻ ആത്മദേഹിദേഹത്തെ − സൽപുണ്യമാക്കി തീൎക്കുകേ!
അവൻ വിലാവിന്നേറ്റവും − ഒലിച്ച രക്തവെള്ളവും
മനം തണുക്കുന്ന തളി, − ബലം പുതുപ്പിക്കും കുളി.
തിരുമുഖത്തിൻ സ്വേദം താൻ − കണ്ണീരും ഖേദവും, ഭവാൻ!
വിസ്താരനാൾ എൻ ശരണം, − സ്വൈരോത്ഭവത്തിൻ കാരണം.
അൻപുള്ള യേശുക്രിസ്തനേ! − നിന്നിൽ മറഞ്ഞൊതുങ്ങവേ
ശത്രുവിൻ അസ്ത്രശസ്ത്രവും − കൊള്ളാതെ വ്യൎത്ഥമായി വരും.
എൻ പ്രാണൻ പോകുമളവിൽ − വിളിച്ചിരുത്തുകരികിൽ!
അങ്ങെല്ലാ വാഴ്ത്തികളുമായി − നിന്നെ കൊണ്ടാടുകേ ൟ വായി.

മരണത്തിന്നടുത്തവൎക്ക് മദ്യപാനം നല്ലൂ എന്നു റബ്ബിമാരുടെ ഉപദേശ
പ്രകാരം (സദൃ. ൩൧, ൬) യഹൂദർ കുലനിലത്തു വെച്ചു കണ്ടിവെണ്ണയിട്ടു
കൈപ്പും കടുപ്പവും വരുത്തിയ പുളിച്ച വീഞ്ഞ് കൊണ്ടുക്കൊടുത്തു. അതു "പി
ത്തം കലൎന്ന ചെൎക്ക" തന്നെ എന്ന മത്തായി ചൊല്ലുന്നതു സങ്കീ. ൬൯, ൨൧ എ
ന്നതിനു നിവൃത്തി വന്നതിനെ കാണിപ്പാനത്രെ. ആയതു യേശു രുചിനോ
ക്കിയാറെ ലഹരിയാൽ മനുഷ്യൎക്ക് വരുന്ന പരീക്ഷയെ കണ്ടു ജയിച്ചു കുടി
പ്പാൻ മനസ്സില്ലാഞ്ഞു (മത്ത. മാൎക്ക).

ചേകവർ ക്രൂശമരത്തെ നാട്ടി ഉറപ്പിച്ച ഉടനെ വിശുദ്ധദേഹത്തെ വ
സ്ത്രം നീക്കി കയറു കെട്ടി വലിച്ച് കരേറ്റി, മരത്തിന്നടുവിലുള്ള കുറ്റിമേൽ ഇ
രുത്തി, കൈകാലുകളേയും രണ്ട് ഉത്തരങ്ങളോടും വരിഞ്ഞു മുറുക്കി, നാല് ആ
ണികളെ തറക്കയും ചെയ്തു. ശൂലാരോഹണം കഴിച്ച ഉടനെ അവന്റെ തല
യുടെ മീതെ എഴുത്തുപലകയെ പതിപ്പിച്ചു (മത്ത.). മറ്റു രണ്ടു ആളുകളെ
ക്രൂശുകളിൽ തറെക്കുമ്പോൾ തന്നെ അനേകം യഹൂദന്മാർ അതു വായിച്ചു
ശ്രുതി പരത്തി, പട്ടണക്കാരും അതു കേട്ടു പുറപ്പെട്ടു ഇവ്വണ്ണം ലോകത്തിലേ
൩ വിശേഷഭാഷകളാൽ ഉള്ള ജാതിപരിഹാസത്തെ കണ്ടു ക്രുദ്ധിച്ചു, മഹാ [ 341 ] ചാൎയ്യന്മാർ എഴുത്തിനെ മാറ്റുവാൻ ഉത്സാഹിക്കയും ചെയ്തു. പിലാതനോ
വായാൽ അരുളിച്ചെയ്ത വിധിയെ മാറ്റിയവൻ എങ്കിലും, ഞാൻ എഴുതിയത്
എഴുതിക്കിടക്കുന്നു എന്നു കല്പിച്ചു അവരെ വിട്ടയക്കയും ചെയ്തു. (യോ).

(ലൂക്ക.) യേശുവിന്റെ ഇരുഭാഗത്തും കള്ളന്മാരെ ക്രൂശുകളിൽ തറെച്ച
പ്പോൾ അവൻ പറഞ്ഞു: പിതാവേ, ഇവർ ചെയ്യുന്നതു ഇന്നതെന്നു
അറിയായ്കകൊണ്ടു ക്ഷമിക്കേണമേ. എന്നതിനാൽ മൂഢരായ ൪ ചേക
വൎക്ക് മാത്രമല്ല, ബോധം കെട്ട യഹൂദരോമാധികാരികൾക്കും (അപോ. ൩, ൧൭;
൧ കൊ. ൨, ൮) സൎവ്വലോകത്തിന്നും വേണ്ടി പ്രാൎത്ഥിച്ചു (മത്ത. ൫, ൪൪), കൈ
കാലുകളിൽനിന്നും ഒഴുകി തുടങ്ങുന്ന വിശുദ്ധരക്തം ഹാബൈലിന്റേതിലും ശ്രേ
ഷ്ഠമായതു വിളിക്കുന്നപ്രകാരം (എബ്ര. ൧൨, ൨൪) അറിയിക്കയും ചെയ്തു.

ചേകവരുടെ വേല തീൎന്നപ്പോൾ രോമന്യായപ്രകാരം എടുത്തുവെച്ച വ
സ്ത്രങ്ങളെ പകുതി ചെയ്തു, യേശുവിൻ മേല്ക്കുപ്പായം മൂട്ടറുത്തു ൪ അംശം ആക്കി
തങ്ങളിൽ വിഭാഗിച്ചു, പിന്നെ കീഴങ്കി മൂട്ടു കൂടാതെ ഒറ്റ തുന്നൽപണി എന്നു
കണ്ടു ചീട്ടിട്ടു ഇന്നവനാകേണം എന്നുവെച്ചു ചൂതു കളിച്ചു കൊണ്ടതിനാൽ
സങ്കീ. ൨൨, ൧൮ എന്ന വേദവാക്യത്തെ നിവൃത്തിച്ചു, ശേഷം (യോ.) ൩ ദേ
ഹങ്ങളേയും മരണപൎയ്യന്തം കാത്തിരുന്നു (മത്ത.).

(യോ.) ആ സമയത്തു ക്രൂശോടു സമീപിച്ചു നില്ക്കുന്നവരിൽ യേശുവി
ന്റെ ബന്ധുക്കളും മറ്റും കൂടിയപ്പോൾ വസ്ത്രംപോലും ഇല്ലാത്തവൻ എങ്കി
ലും അനുഗ്രഹിപ്പാൻ ശക്തിയുള്ള രക്ഷിതാവ് അടുത്തവരുടെ സങ്കടം ഒഴി
പ്പാൻ ഒരു വഴി വിചാരിച്ചു, പേരുകളെ വിളിക്കാതെ "അമ്മയേ, കാണ്ക നി
ന്റെ മകൻ" എന്നും, സഖിയോടു "ഇതാ നിന്റെ അമ്മ" എന്നും പറഞ്ഞു.
അതിനാൽ മുമ്പെ അമ്മെക്കും പിന്നെ ഹല്ഫായുടെ മറിയ, ശലോമ, മഗ്ദലക്കാര
ത്തി മുതലായവൎക്കും ആശ്രയമായി നില്ക്കുന്ന ഒരു കുഡുംബരക്ഷകനെ കിട്ടി
യതു. അന്നു അമ്മയുടെ ഹൃദയത്തൂടെ വാൾ (ലൂക്ക.൨,൩൫) കടന്ന ദിവസം എങ്കി
ലും, യോഹനാൻ ഉടനെ അവളെ കൈക്കൊണ്ടതിനാൽ യേശുവിന്റെ പ്രിയ
ന്മാൎക്ക് ദുഃഖനാളുകളിലും ഓരോരോ ആശ്വാസം ഉണ്ടു എന്നു തെളിയുന്നു (യോ).

അനന്തരം പിലാതൻ എഴുതിച്ചതിന്നു മാറ്റം ഇല്ല എന്നു പരസ്യമായ
പ്പോൾ പട്ടണത്തിൽനിന്നു വെറുതെ മടങ്ങിവന്ന പ്രമാണികൾ തുടങ്ങിയുള്ള
വർ(ലൂക്ക.) ക്രൂശെ നോക്കി തല കുലുക്കി പരിഹസിച്ചതാവിത്: ഹാ! ഹാ! ദൈ
വാലയത്തെ ഇടിച്ചു ൩ ദിവസത്തിന്നകം കെട്ടുന്നവനേ, നിന്നെ തന്നെ ര
ക്ഷിക്ക! ദേവപുത്രൻ എങ്കിൽ ക്രൂശിൽനിന്നു ഇറങ്ങിവാ! ഉടനെ മഹാചാൎയ്യരും
മറ്റും അവൻ അന്യരെ രക്ഷിച്ചു തന്നെ രക്ഷിപ്പാൻ കഴികയില്ലയോ? (എഴു
ത്തിൽ കാണുന്നപ്രകാരം) ഇസ്രയേൽ രാജാവാകുന്ന മശീഹ എങ്കിൽ നാം ക
ണ്ടു വിശ്വസിക്കത്തക്കവണ്ണം ഇപ്പോൾ കിഴിഞ്ഞു വരട്ടെ എന്നും, അവൻ
ദൈവത്തിൽ ആശ്രയിച്ചുവല്ലോ! അവനിൽ കടാക്ഷിക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ ഇ
പ്പോൾ ഉദ്ധരിപ്പൂതാക! ദൈവം തെരഞ്ഞെടുത്തവൻ ഞാൻ തന്നെ എന്ന് അ
വൻ പറഞ്ഞു പോൽ (ലൂക്ക.) എന്നും ദുഷിച്ചു തുടങ്ങി (മത്ത. മാൎക്ക.; സങ്കീ. ൨൨,
൭ƒ). ആയതു ചേകവർ കേട്ടു അനുസരിച്ചു മദ്യം കാട്ടി, ഹോ നീ യഹൂദരാജാ
വെങ്കിൽ നിന്നെ തന്നെ രക്ഷിക്ക എന്നു ചൊല്ലി യേശുവേയും യഹൂദജാതി [ 342 ] യേയും കളിയാക്കി (ലൂക്ക.). അതല്ലാതെ കള്ളന്മാർ ഇരുവരും (മത്ത. മാൎക്ക)
യേശുവെ നിന്ദിച്ചു, മശീഹ എങ്കിൽ നിന്നേയും ഞങ്ങളേയും രക്ഷിക്ക എന്നു
ചൊല്ലി, ഒരുത്തൻ ദൂഷണം പറകയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.). പക്ഷെ കള്ളന്മാർ ഇരു
വരും മശീഹാഗ്രഹം കലൎന്ന മനസ്സാലെ മത്സരദോഷങ്ങളിൽ അകപ്പെട്ടുപോ
യവരായിരുന്നു; എങ്ങിനെ എങ്കിലും ഒരുവൻ ദുഷിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കേ മറ്റവൻ
മനസ്സ് ഭേദിച്ചു, കഷ്ടത എല്ലാം സഹിക്കുന്ന വീരനെ കണ്ടു വിസ്മയിച്ചു, ഇ
വൻ തനിക്ക് വേണ്ടുന്ന രാജാവ് എന്നും, അവന്റെ രാജ്യമഹത്വത്താൽ പാ
താളത്തിൽ ഇരിക്കുന്നവൎക്കും അനുഭവം ഉണ്ടാകും എന്നും വിശ്വസിച്ചു, സ്വജാ
തിയോടും തോഴനോടും സംബന്ധം അറുത്തു പറഞ്ഞിതു: അതേ ശിക്ഷയിൽ ത
ന്നെ അകപ്പെട്ടിട്ടുള്ള നീയും ദൈവത്തെ ഭയപ്പെടാതെ ഇരിക്കുന്നുവോ? നാ
മോ ഇതിൽ ആയ്പോയതു ന്യായപ്രകാരം തന്നെ, ചെയ്തു നടന്നതിനു യോ
ഗ്യമായതു ലഭിക്കുന്നു; ഇവനോ തെറ്റായിട്ടുള്ളത് ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല എന്നിങ്ങി
നെ ശാസിച്ചു യേശുവിന്നായി സാക്ഷ്യം ചൊല്ലിയ ഉടനെ കൎത്താവേ, നീ
തിരുവാഴ്ചയോടു കൂട വരുമ്പോൾ എന്നെ ഓൎക്കേണമേ എന്നു യാചിച്ചു. അതിനു
യേശു ആമെൻ ഞാൻ നിന്നോടു ചൊല്ലുന്നു: ഇന്നു നീ എന്നോടു കൂടെ പ
റദീസിൽ (ഏദെനിൽ) ഇരിക്കും എന്നരുളിച്ചെയ്തു, അവന്റെ പ്രാൎത്ഥനെ
ക്കു മേലായിട്ടു വിശ്വാസത്തിന്നു തക്ക കൃപാനിശ്ചയം നല്കുകയും ചെയ്തു.
ഇപ്രകാരം പരിഹാസത്തിന്റെ പ്രവാഹത്തെ പൊറുക്കയാൽ ദിവ്യസ്നേഹ
ത്തിനു പൂൎണ്ണമായ ജയം ലഭിച്ചു (ലൂക്ക.).

ഉച്ചമുതൽ പകലിന്റെ വെളിച്ചും ഭൂമിമേൽ മങ്ങി മങ്ങി, മൂന്നാം മണി
നേരത്തോളം ഇരിട്ടു വൎദ്ധിച്ചു, ക്രമത്താലെ സൂൎയ്യനും കാണാതെ ആകയും ചെ
യ്തു (ലൂക്ക.). ആയതു സൂൎയ്യഗ്രഹണമല്ല (അന്നേത്ത ദിവസം വെളുത്ത വാവ
ല്ലോ), മഹാഭൂകമ്പത്തിന്റെ പ്രാരംഭമത്രെ. ഭൂമിയിൽ എന്ന പോലെ യേശു
വിന്റെ ദേഹിയും ഒർ അന്ധകാരം പോലെ മൂടി തുടങ്ങി. ദേഹത്തിൽ വേദന
യും ജ്വരപീഡയും പരവശതയോളം വൎദ്ധിച്ചിട്ടു മരണം അണയുന്നതറിക
അല്ലാതെ ഭയപരീക്ഷയും അതിക്രമിച്ചപ്പോൾ ദാവീദിന്റെ വിശ്വാസം അ
ഴിനിലയോടു പൊരുതു ജയിച്ചപ്രകാരം ഓൎത്തു (സങ്കീ, ൨൨, ൧), എലൊഹി
എലൊഹി(മാൎക്ക.), എൻ ദൈവമേ, എൻ ദൈവമേ, നീ എന്നെ കൈ
വിട്ടത് എന്തു എന്നു വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. ഇങ്ങിനെ പാപകൂലിയായ മരണ
ത്തെ ആസ്വദിക്കുന്ന നേരത്തും യേശു പിതാവെ തന്റെ ദൈവം എന്ന്
വെച്ച് ആശ്രയിച്ച് കൊണ്ടു ചേതന വേൎവ്വിട്ടു പോകുമ്മുമ്പെ സ്പഷ്ടമായ ഉ
ത്തരവും കേട്ടിരിക്കുന്നു: അല്ലയോ എൻ പുത്ര, എന്നോടു അകന്നു നിന്ന മനു
ഷ്യരെ നമ്മോടടുപ്പിപ്പാൻ വേണ്ടി നീ ഇതിനെ അനുഭവിക്കുന്നു എന്നും,
ഈ ന്യായവിധി ഒക്കയും അനാദി കരുണയുടെ കാതലത്രെ എന്നും ഉള്ളിൽ
കേൾ്പിച്ചപ്രകാരം ആറാം ഏഴാം വാക്യങ്ങളാൽ ഊഹിച്ചറിയാം.

ചാരത്തു നില്ക്കുന്നവർ ചിലർ ആ നാലാം മൊഴിയെ കേട്ടപ്പോഴും ഇവൻ
തനിക്ക് വഴിയെ ഒരുക്കുവാൻ എലീയാവെ വിളിക്കുന്നു പോൽ എന്നു ചൊല്ലി,
യേശുവിൻ വചനത്തെ മറിച്ചു വെച്ച ഉടനെ മറ്റൊരു മൊഴിയും കേട്ടു. അതോ
യേശു (ലൂക്ക. ൪, ൨ വിശപ്പ് എന്ന പോലെ) പരീക്ഷയെ ജയിച്ച ശേഷമത്രെ [ 343 ] ഘോരമായ മൈയഴല്ചയെ വിചാരിച്ചു, തന്റെ കഷ്ടമരണങ്ങളെ കുറിച്ചുള്ള
വേദവാക്യങ്ങൾ തീരെ നിവൃത്തിയാകേണം എന്നു വെച്ചു (സങ്കീ. ൨൨, ൧൫)
"ദാഹിക്കുന്നു" എന്നു വിളിച്ചു (യോ.). ഇങ്ങിനെ പിതാവോടല്ല മനുഷ്യരോടു
പറഞ്ഞതിനാൽ താൻ താപസനും വമ്പനും അല്ല എന്നു കാണിച്ചു, മനുഷ്യ
രാൽ ആകുന്ന സല്ക്കാരത്തെ യാചിച്ചു. അതിൻവണ്ണം ഒരുത്തൻ പുളിച്ച
വീഞ്ഞിൽ സ്പൊങ്ങിനെ ഇട്ടു നിറെച്ചു, (ഒരുവക തൃത്താവ് ആകുന്ന) ഈ
സോപ്പ് തണ്ടിന്മേൽ കെട്ടി, യേശുവിന്നു നീട്ടി കാണിക്കയും ചെയ്തു. മറ്റ
വർ (മത്ത.) നില്ക്ക, എലീയാ അവനെ രക്ഷിപ്പാൻ വരുമോ എന്നു ചൊല്ലി
പരിഹാസം നടിക്കുമ്പോൾ യേശുവെ കുടിപ്പിക്കുന്നവനും ദുൎന്നിമിത്തങ്ങളുടെ
ഭയം ഏറ്റു, പക്ഷേ എലീയാ വരുമോ എന്നു ശങ്കിച്ചു പറഞ്ഞു (മാൎക്ക.).

യേശു "നിവൃത്തിയായി" എന്നു വിളിക്കയാൽ ആയുസ്സോടു തന്റെ
പോരും വേലയും പുതു ലോകനിൎമ്മാണവും എല്ലാം പ്രാൎത്ഥിച്ച പ്രകാരം തന്നെ
(യോ. ൧൭,) പൂരിച്ചു വന്നു എന്നു ലോകരെ ചുരുക്കത്തിൽ അറിയിച്ചു (യോ.). പി
ന്നെ ദൈവത്തെ നോക്കി, "പിതാവേ, നിൻ കൈകളിൽ ഞാൻ ആത്മാ
വെ ഏല്പിക്കുന്നു (ലൂക്ക.) എന്നുറക്കേ വിളിച്ചു (സങ്കീ, ൩൧, ൫), ദൂരത്തുനിന്നു
കേൾ്ക്കുന്നവരേയും കുലുക്കിച്ചു (മത്ത. മാൎക്ക.) പ്രാണനെ വിടുകയും ചെയ്തു.

യേശുവിന്റെ ത്രാണകപ്രവൃത്തിക്കു മൂന്നു വിധത്തിലും നിവൃത്തി സാധി
ച്ചതു പറയാം: ൧.) പിശാചിൻ അധികാരം മൃത്യുഭയം തുടങ്ങിയുള്ള പ്രപഞ്ചച
ങ്ങലകളെ എല്ലാം (എബ്ര. ൨, ൧൫) താൻ മരിക്കയാൽ അഴിച്ചു സ്വാതന്ത്ര്യം വരു
ത്തിയതു അവന്റെ വീണ്ടെടുപ്പു (൧ പേത്ര. ൧, ൧൮). ൨.) പാപശിക്ഷയെ
ഏറ്റു തന്നെത്താൻ പ്രായശ്ചിത്തമാക്കിയതിനാൽ (൧ യോ. ൨, ൨) അവൻ ദി
വ്യ കൃപാപ്രസാദങ്ങളെ മനുഷ്യൎക്കായി സമ്പാദിച്ചു. ൩.) മനുഷ്ട്രരുടെ ദേവദ്വേ
ഷത്തേയും മാറ്റി തമ്മിൽ ഇടഞ്ഞു പോയിരുന്ന ഇരു പക്ഷങ്ങളെ ചേൎത്തു ദൈ
വത്തിന്നും ലോകത്തിനും ഇണക്കം* (യോജിപ്പു, ൨ കോ. ൫, ൧൯) വരുത്തിയതു.
ഇവ്വണ്ണം ദൈവത്തിന്റെ സാക്ഷിയും മഹാചാൎയ്യനും രാജാവുമായി ത്രിവിധ
മായ വേലയെ തീൎത്തു പരലോകത്തിൽ കടന്നപ്പോൾ പിതാവിൽ ആശ്വസി
ച്ചതല്ലാതെ ജയസന്തോഷത്തോടും കൂട പാതാളത്തിൽ ഇറങ്ങി, അവിടെ തനി
ക്കായി ഒരുക്കി പാൎപ്പിച്ചിട്ടുള്ള വലിയ സഭയോടു സുവിശേഷം അറിയിച്ചു
(൧ പേത്ര. ൩, ൧൯; ൪, ൬), പുതു ഏദെനിൽ ആ കള്ളനേയും ചേൎത്തു, സം
ശയം കൂടാതെ അവിടേയും പലൎക്കു ജീവവാസനയും മരണവാസനയുമായി
തീൎന്നു (൨ കോ. ൨), ഇപ്രകാരം അതിശയമുള്ള ആത്മയാത്ര കഴിക്കയും ചെയ്തു.

യേശു പ്രാണനെ വിട്ട ഉടനെ ഭൂമിക്ക് ൟറ്റുനോവു പോലെ (രോ. ൮,
൧൮ƒƒ) ഇളക്കം പിടിച്ചു, പാറകൾ പിളൎന്നുപോകയും ചെയ്തു. എതിരേ നില്ക്കു
ന്ന ശതാധിപൻ അത് എല്ലാം കണ്ടും യേശു ഇവ്വണ്ണം വിളിച്ചു മരിച്ചതു വി
ചാരിച്ചും (മാൎക്ക.) കൊണ്ടു ഇവൻ പുണ്യവാൻ സത്യം എന്നും (ലൂക്ക.), അ
വൻ ദേവപുത്രൻ എന്നുള്ളതു ശുദ്ധ പട്ടാങ്ങ് എന്നും (മത്ത. മാൎക്ക.) സാക്ഷ്യം
ചൊല്ലി, കൂട്ടരിലും ആ ഭാവത്തെ തന്നെ ജനിപ്പിക്കയും ചെയ്തു (മത്ത.). ക്രൂശി
നെ മാനിച്ച പുറജാതികളിൽ ഇവൻ മുമ്പൻ തന്നെ. [ 344 ] കാഴ്ചെക്ക് കൂടിവന്ന യഹൂദരും ഞെട്ടി വിചാരിച്ചു മാറിലലച്ചു മടങ്ങിപ്പോ
യി തുടങ്ങി. പുറജാതികളുടെ വിശ്വാസത്താൽ ഇസ്രയേലിന്നും മാനസാന്ത
രം ജനിപ്പതിന്നു ഇതു മുങ്കുറി തന്നെ. യേശുവിന്റെ പരിചയക്കാരായ സ്ത്രീ
കൾ മുതലായവരോ അനന്തരവരെ പോലെ അടുത്തു വന്നു, ആ കേട്ട വച
നങ്ങൾ എപ്പോഴും കൈക്കലാക്കി മേലാൽ വരുന്നതിനെ കാത്തുകൊണ്ടിരുന്നു.

യേശുവിൻ മരണഫലത്തെ മറ്റു രണ്ടു ലക്ഷണങ്ങൾ വിളങ്ങിച്ചിതു:
ദൈവാലയത്തിന്റെ അകത്തു അതിവിശുദ്ധസ്ഥലത്തെ അടെച്ചു തൂക്കിയ തി
രശ്ശീല മേലിൽനിന്നു താഴത്തോളം (മത്ത.) നടുവെ (ലൂക്ക.) ചീന്തിപ്പോയിട്ടു
യേശുവിന്റെ ആത്മബലിയാൽ പാപപ്രായശ്ചിത്തത്തിന്നു പൂൎത്തി വരിക
കൊണ്ടു ഇനി വിശുദ്ധസ്ഥലത്തേ കൎമ്മനിഷ്ഠെക്ക് ഒട്ടും ആവശ്യം ഇല്ല എ
ന്നും, സ്വൎഗ്ഗപ്രവേശത്തെ മുമ്പെ മുടക്കിയ മൃത്യുഭയം മുതലായ മൂടികൾ നീങ്ങി
പ്പോയി എന്നും, യേശു രക്തംമൂലം കൃപാസനത്തേക്കു ചെല്ലുംവഴി സൎവ്വലോക
ത്തിന്നും തുറന്നു കിടക്കുന്നു എന്നും (എബ്ര. ൯, ൨൪; ൧൦, ൧൯ƒƒ.) തെളിഞ്ഞുവന്നു.*

പാതാളത്തോളവും ആ മരണത്താലുള്ള കമ്പം പരന്നു, പ്രേതക്കുഴികൾ തു
റന്നിട്ടു വിശുദ്ധന്മാരുടെ ദേഹങ്ങൾ പലതും എഴുനീറ്റു വന്നു എന്നു
കേൾക്കുന്നു (മത്ത.). അത് അന്നു കാണായ്വന്നതല്ല, യേശുവിൻ പുനരുത്ഥാ
നത്തിൽ പിന്നെ അത്രെ യരുശലേമിലേ യേശുഭക്തന്മാർ പലൎക്കും ആ സി
ദ്ധന്മാർ പ്രത്യക്ഷരായി ചമഞ്ഞു. ഇതു ശരീരത്തിന്റെ ഒർ എഴുനീല്പു പോ
ലെ കാണുന്നുതു എങ്കിലും അതു തന്നെ അല്ല, അതിന്റെ മുങ്കുറി അത്രെ എ
ന്നു തോന്നുന്നു. യേശു താനല്ലോ മരിച്ചവരിൽനിന്നു ആദ്യജാതനായതു. അ
വന്റെ മരണമോ പാതാളപൎയ്യന്തം മരണവാഴ്ചയെ ഇളക്കി, പെട്ടന്നു ജീവ
നെ തഴപ്പിക്കുന്ന വീൎയ്യത്തോടെ വ്യാപരിച്ചതു നിശ്ചയം.

§ 156.

THE BURIAL OF CHRIST.

തിരുശവസംസ്കാരം.

a) The spear-thrust. John's solemn testimony. വിലാപ്പുറത്തേ കുത്തും യോഹനാന്റെ ഗുരുസാക്ഷ്യവും.

JOHN XIX.

31. The Jews therefore, because it was the pre- paration, that the bodies should not remain upon the cross on the sabbath day, (for that sabbath day was an high day,) besought Pilate that their legs might be broken, and that they might be taken away. 32 Then came the soldiers, and brake the legs of the first, and of the other which was crucified with him. 33 But when they came to Jesus, and saw that he was dead already, they brake not his legs:

34 But one of the soldiers with a spear pierced his side, and forthwith came there out blood and water. 35 And he that saw it bare record, and his record is true: and he knoweth that he saith true, that ye might believe. 36 For these things were done, that the scripture should be fulfilled, A bone of him shall not be broken. 37 And again another scripture saith, They shall look on him whom they pierced.

[ 345 ] b) The honorable burial by Joseph, Nicodemus and the women.
യോസേഫ് നിക്കൊദേമൻ ശിഷ്യന്മാർ എന്നിവരാൽ ഉണ്ടായ തിരുശവസംസ്കാരം,

MATT. XXVII. 57 Whom the even was come, there came a rich man of Arimathæa, named Joseph, who also himself was Jesus' disciple: 58 He went to Pilate, and begged the body of Jesus. Them Pilate com- manded the body to be delivered. 59 And when Joseph had taken the body, he wrap- ped it in a clean linen cloth, 60 And laid it in his own new tomb, which he had hewn out in the rock: and he rolled a great stone to the door of the sepul- chre, and depart- ed. 61 And there was Mary Magdalene, and the other Mary, sitting over against the sepulchre.

MARK XV. 42 And now when the even was come, because it was the preparation, that is, the day before the sabbath, 43 Joseph of Arimathæa, an honourable coun- seller, which also waited for the kingdom of God, came, and went in boldly unto Pilate, and craved the body of Jesus. 44 And Pilate marvel- led if he were already dead: and calling unto him the centurion, he asked him whether he had been any while dead. 45 And when he knew it of the centurion, he gave the body to Joseph. 46 And he bought fine linen, and took him down, and wrapped him in the linen, and laid him in a sepulchre which was hewn out of a rock, and rolled a stone unto the door of the sepulchre. 47 And Mary Magda- lene and Mary the mother of Jesus beheld where he was laid.

LUKE XXIII. 50 And, behold, there was a man named Joseph, a counseller; and he was a good man, and a just: 51 (The same had not consented to the counsel and deed of them;) he was of Arimathæa, a city of the Jews: who also him- self waited for the king- dom of God. 52 This man went unto Pilate, and begged the body of Jesus. 53 And he took it down, and wrapped it in linen, and laid it in a sepulchre that was hewn in stone, wherein never man bofore was laid. 54 And that day was the preparation, and the sab- bath drew on. 55 And the women also, which came with him from Galilee, followed after, and beheld the sepulchre, and how his body was laid. 56 And they returned, and prepared spices and ointments; and rested the sabbath day according to the commandment.

JOHN XIX. 38 And after this Joseph of Arimathæa, being a disciple of Jesus, but secretly for fear of the Jews, besought Pilate that he might take away the body of Jesus: and Pilate gave him leave. He came therefore, and took the body of Jesus. 39 And there came also Nicodemus, which at the first came to Jesus by night, and brought a mix- ture of myrrh and aloes, about an hundred pound weight. 40 Then took they the body of Jesus, and wound it in linen clothes with the spices, as the manner of the Jews is to bury. 41 Now in the place where he was crucified there was a garden; and in the garden a new sepul- chre, wherein was never man yet laid. 42 There laid they Jesus therefore because of the Jews' preparation day; for the sepulchre was nigh at hand.

c) The watch at the sepulchre. ശ്മശാനത്തിലേ കാവൽ.

MATT. XXVII.
62 Now the next day, that followed the day of the preparation, the chief priests and Pha- risees came together unto Pilate, 63 Saying, Sir, we remember that that de- ceiver said, while he was yet alive, After three days I will rise again. 64 Command therefore that the sepulchre be made sure until the third day, lest his disciples	come by night, and steal him away, and say unto the people, He is risen from the dead: so the last error shall be worse than the first. 65 Pilate said unto them, Ye have a watch: go your way, make it as sure as ye can. 66 So they went, and made the sepulchre sure, sealing the stone, and setting a watch.

തൂക്കി കൊന്നവരുടെ പിണം രാത്രി മുഴുവനും മരത്തിന്മേൽ ആകരുത് എ
ന്ന കല്പന വെച്ചു കിടക്കുന്നതല്ലാതെ (൫ മോ. ൨൧, ൨൨ƒ) അസ്തമാനത്താൽ
പെസഹയുടെ മഹാശബ്ബത്ത് ആരംഭിക്കുന്ന സംഗതിയാലും (യോ.) യഹൂദർ
പിലാതനെ ചെന്നു കണ്ടു, ആ മൂവരെ മരിപ്പോളം തൂങ്ങി കിടപ്പാൻ സമ്മതി
യാതെ കാലൊടിച്ചു വേഗം മരണം വരുത്തേണം എന്ന് അപേക്ഷിച്ചു. അ
പ്രകാരം നടത്തുവാൻ വേറെ ചേകവരെ നിയോഗിച്ചപ്പോൾ അവർ ജീവ
നോടെ കണ്ട കള്ളന്മാരെ കാൽ ഒടിച്ചു കൊന്നു, യേശു മരിച്ചു കഴിഞ്ഞു എന്ന
റികയാൽ മരണനിശ്ചയത്തിന്നു തികവായിട്ടു ഒരുത്തൻ കൈവണ്ണത്തിലുള്ള
കുന്തമുനകൊണ്ടു യേശുവിന്റെ നെഞ്ചിൽ കുത്തി, ഉടനെ രക്തവും വെള്ള
വും ഒലിക്കയും ചെയ്തു (യോ.). ആയതു കണ്ടിട്ടുള്ള ശിഷ്യൻ മൂഢനായ ചേക [ 346 ] വന്റെ ക്രിയയാൽ ൨ വാക്യങ്ങൾ്ക്ക് നിവൃത്തി വന്നപ്രകാരം വിചാരിച്ച്
അതിശയിച്ചു. യേശുവല്ലോ ഉള്ളവണ്ണം പെസഹക്കുഞ്ഞാടാകകൊണ്ടു അവ
ന്നു ഹോമമരണം വരേണ്ടിയതു എങ്കിലും എല്ല് ഒടിഞ്ഞിട്ടു വിശുദ്ധരൂപം ഊന
പ്പെടുവാൻ ദേവകല്പന ഇല്ലാഞ്ഞു (൨ മോ. ൧൨, ൪൬). പിന്നെ യഹോവ
അവർ കുത്തിയവനായ എന്നിൽ നോക്കും എന്നു (ജക. ൧൨, ൧൦) അരുളിച്ചെ
യ്തതിന്നു അന്നു നിവൃത്തിയായി. ശവത്തിൽനിന്നു രക്തം ഒഴുകുന്നതു എത്രയും
ദുൎല്ലഭം തന്നെ. യേശുവിന്റെ ഉടലോ പ്രാണൻ വേൎവ്വിട്ട നിമിഷം മുതൽ
കൊണ്ടു ദ്രവിച്ചു പോകുന്ന വട്ടങ്ങൾ കൂടാതെ പുനൎജ്ജീവനത്തേയും രൂപാ
ന്തരത്തേയും ആശിക്കുന്നപ്രകാരം പാൎത്തിരിക്കയാൽ (അപോ. ൨, ൩൧)
രക്തം ഒലിക്കുന്ന മുറിവു ദിവ്യമഹത്വത്തെ പ്രകാശിപ്പിച്ചു ലോകത്തെ
ശാസിക്കയും ചെയ്തു. അവനെ കുത്തിയവർ ചിലർ അവനിൽ അന്നു മുതൽ
നോക്കി തുടങ്ങി, ഏകജാതനെ കളഞ്ഞിട്ടു വിലപിക്കും പോലെ ആയ്വന്നു. മറ്റു
ള്ള ജാതികൾ്ക്കും വിശേഷാൽ ഇസ്രയേലിന്നും അവന്റെ മുറിവുകളിൽ സൌ
ഖ്യത്തെ തിരയേണ്ടി വരും. യേശുവിന്റെ ഈ സഞ്ചാരത്തിന്നു ഇവ്വണ്ണം
സമാപ്തി ഉണ്ടായപ്രകാരം യോഹനാന്റെ സത്യവും നിത്യവും ആയ സാ
ക്ഷ്യം തന്നെ (യോ.).

ഇതു കന്നിന്മേൽ നടക്കുമ്പോൾ തന്നെ അറിമത്യക്കാരനായ* യോസെ
ഫ് നാടുവാഴിയെ ചെന്നുകണ്ടു യേശുവിന്റെ ശവത്തെ തരുവാൻ അപേ
ക്ഷിച്ചു. അവൻ മുമ്പെ തന്നെ മശീഹവാഴ്ചയെ ആശിച്ച നീതിമാനും (ലൂക്ക.)
അൎദ്ധശിഷ്യനും (യോ.) ആയ്പാൎത്തു. ദ്രവ്യസ്ഥനും (മാൎക്ക.) സൻഹെദ്രിനിലേ
സ്ഥാനിയും (മാൎക്ക.) ആകകൊണ്ടു അവൻ യേശുസ്നേഹത്തെ അല്പം മറച്ചി
രുന്നു എങ്കിലും മരണവിധിയെ സമ്മതിക്കാഞ്ഞത് എന്നിയെ യേശുമരണ
ത്താൽ ഹൃദയത്തിന്മേൽ ഉള്ള മൂടൽ ചീന്തിപ്പോയിട്ടു അവനും നിക്കൊദേമ
നും (യോ.) ലോകമാനത്തെ ഉപേക്ഷിച്ചു, വെളിച്ചത്തു വരും എന്നുള്ള യേശു
മൊഴിയെ (യോ. ൩, ൨൧) ഉണ്മയാക്കി. ഈ ശവം കുലനിലത്തു തന്നെ കുഴി
ച്ചിട്ടു കളയേണ്ടതല്ല താനും എന്നു വെച്ചു യോസെഫ് ധൈൎയ്യം പുണ്ടു പി
ലാതനോടു ചോദിച്ചു, ആയവൻ വിസ്മയിച്ചു ശതാധിപനോടു മരണസമ
യത്തെ ചോദിച്ചറിഞ്ഞു (മാൎക്ക.) ശവത്തെ കൊടുപ്പിക്കയും ചെയ്തു.

സ്നേഹിതന്മാർ ഇരുവരും മടിയാതെ ചെന്നു തിരുശവത്തെ മരത്തിൽ
നിന്നിറക്കി. യോസെഫ് നേരിയ ശീലകളെ വരുത്തി (മാൎക്ക), മറ്റവൻ നൂറു
റാത്തൽ തുക്കത്തിൽ സുഗന്ധയോഗം തന്നെ കൊണ്ടുവന്നു. അതു കണ്ടിവെ
ണ്ണയും അരച്ചിട്ടുള്ള അകിലും (ചന്ദനമോ) ഇടകലൎന്നതു. എങ്ങിനെ എങ്കിലും
യഹൂദരിലേ മഹത്തുക്കൾ്ക്ക് യോഗ്യമായപ്രകാരം അവർ കൂറകളെ ചീന്തി മട
ക്കി, സുഗന്ധവൎഗ്ഗങ്ങളെ ഉള്ളിലിട്ടു, ഉടലും കൈകാലുകളും തലയും വെവ്വേ
റെ ചുറ്റി കെട്ടുകയും ചെയ്തു. ശവത്തെ മറെക്കേണ്ടതിനു യോസെഫ് താൻ
അടുക്കയുള്ള തോട്ടത്തിൽ കുറയ മുമ്പെ (യോ.) വെട്ടിച്ച കുഴി നല്ലത് എന്നു
കണ്ടു, അസ്തമാനത്തിന്മുമ്പെ സംസ്കാരം കഴിച്ചു, വലിയ പാറയെ ഉരുട്ടി വെ
ച്ചിട്ടു വാതിൽ അടച്ചു പോകയും ചെയ്തു. [ 347 ] ആയതു എല്ലാം ശിഷ്യന്മാർ ചിലർ കുഴിയിൽ ഇറങ്ങിക്കൊണ്ടും നോക്കി,
പുരുഷന്മാരുടെ ബദ്ധപ്പാടുനിമിത്തം സംസ്കാരത്തിന്നു ഓരോരോ കുറവുകൾ
വന്നതും കണ്ടു, ചിലർ മടിയാതെ നഗരത്തിൽ ചെന്നു ശബ്ബത്തിന്റെ മു
മ്പിലും സുഗന്ധവൎഗ്ഗങ്ങളെ വാങ്ങി (ലൂക്ക.), മഗ്ദലക്കാരത്തിയും ഹല്ഫായുടെ
മറിയയും മാത്രം പിരിഞ്ഞു പൊറുക്കാതെ കുഴിയുടെ നേരെ ഇരുന്നു, ശബ്ബത്തി
ന്റെ ആരംഭത്തോളം കാത്തുകൊണ്ട ശേഷം (മത്ത.) സസ്ഥനാൾ കഴിഞ്ഞി
ട്ടു ശനിയാഴ്ച അസ്തമാനത്തിൽ പിന്നെ ചെന്നു, വേണ്ടുന്ന സാധനങ്ങളെ
മേടിച്ചു തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു (മാൎക്ക.) ഇപ്രകാരം പലരുടെ പ്രയത്നത്താലും
യേശുവിന്നു ധനവാന്മാരോട് ഒത്തവണ്ണം ശവസംസ്കാരം ലഭിച്ചിരിക്കുന്നു
(യശ. ൫൩, ൯).

ശത്രുക്കൾ ഭൂകമ്പത്തിനാലുള്ള തത്രപാട് അല്പം ശമിച്ച ശേഷം യേശു
മൂന്നാം നാൾ എഴുനീല്ക്കുന്നപ്രകാരം പറഞ്ഞു കേട്ടതു വിചാരിച്ചു, രാത്രിയിലും
സ്വസ്ഥനാളിലും സ്വസ്ഥത കാണാതെ, എങ്ങിനെ എങ്കിലും അവൻ ഏഴു
നീറ്റു വരരുത് എന്നു വെച്ചു മഹാശബ്ബത്തിന്റെ ഉഷസ്സിൽ തന്നെ ഗൂഢ
മായി നിരൂപിച്ചു, പിന്നെ പിലാതനോടു രണ്ടാമതൊരു വഞ്ചനയെ തൊട്ടുള്ള
സംശയത്തെ ഉണൎത്തിച്ചു. ൩ ദിവസത്തോളം കഴിയെ ഉറപ്പാക്കുവാൻ കല്പന
അപേക്ഷിച്ചു. പിലാതനോ അവരുടെ ഭയത്തെ മന്ദമായി പരിഹസിച്ചു, നി
ങ്ങൾ്ക്ക് ദേവാലയകാവൽ ഉണ്ടല്ലോ: ആകുന്നെടത്തോളം ഉറപ്പു വരുത്തുവിൻ
എന്നു ചൊല്ലിയപ്പോൾ അവർ നാണിയാതെ പോയി ചേകവരെ കാവലാ
ക്കി, കല്ലിന്നു മുദ്രയിട്ടു ഉറപ്പു വരുത്തുകയും ചെയ്തു (മത്ത.).

അവർ അവ്വണ്ണം ശബ്ബത്തിന്റെ സ്വസ്ഥതയെ ലംഘിക്കുന്നപ്രകാരം
ഒന്നും യേശുവിൻ ശിഷ്യന്മാർ അറിയാതെ കൎത്താവോട് കൂട അടക്കപ്പെട്ടവ
രെ പോലെ പ്രത്യാശയോടു കൂടിയ ബദ്ധന്മാരായി (ജക. ൯, ൧൧ƒ) സ്വസ്ഥ
തയെ കൊണ്ടാടി പാൎത്തു. [ 348 ] CHAPTER V.

Christ's Resurrection and Ascension.
(April−May 30 A.D.)

അഞ്ചാം അദ്ധ്യായം.

യേശുവിന്റെ പുനരുത്ഥാനസ്വൎഗ്ഗാരോഹണങ്ങൾ.
(ക്രി. ൩൦, ഏപ്രിൽ മേ മാസങ്ങൾ).

§ 157.

THE FIRST AND SECOND APPEARANCE OF THE RISEN SAVIOUR.
(Sunday, 9th April. ഞായറാഴ്ച, ഏപ്രിൽ ൯).

ജീവിച്ചെഴുനീറ്റവന്റെ ഒന്നാം രണ്ടാം പ്രത്യക്ഷതകൾ.

a) At early dawn the sepulchre visited by three women. പുലരുംമുമ്പെ സ്ത്രീകൾ കല്ലറെക്കു വന്നതു.

MATT. XXVIII. 1 In the end of the sabbath, as it began to dawn to- ward the first day of the week, came Mary Magdalene and the other Mary to see the sepul- chre.

MARK XVI. 1 And when the sabbath was past, Mary Magdalene, and Mary the mother of James, and Salome, had bought sweet spices, that they might come and anoint him. 2 And very early in the morning the first day of the week, they came unto the sepulchre at the rising of the sun.

LUKE XXIV. 1 Now upon the first day of the week, very early in the morning, they came unto the sepulchre, bringing the spices which they had pre- pared, and certain others with them.

JOHN XX. 1 The first day of the Week cometh Mary Magda- lene early, when it was yet dark, un- to the sepul- chre, ...

b) The earthquake. The keepers frightened. ഭൂകമ്പം ഉണ്ടായിട്ടു കാവൽക്കാർ ഞെട്ടി സ്തംഭിച്ചതു.

MATT. XXVIII. 2 And, behold there was a great earthquake: for the angel of the Lord descended from heaven, and came and rolled back the stone from the door, and sat upon it.

3 His countenance was like lightning, and his raiment white as snow: 4 And for fear of him the keepers did shake, and became as dead men.

c) The women find the stone removed. സ്ത്രീകൾ കല്ലറവാതില്ക്കൽനിന്നു കല്ലു ഉരുണ്ടുപോയി കണ്ടതു.

MARK XVI. 3 And they said among themselves, Who shall roll us away the stone from the door of the sepulchre? 4 And when they looked, they saw that the stone was rolled away: for it was very great.

LUKE XXIV. 2 And they found the stone rolled away from the sepulchre.

JOHN XX. 1 ... and seeth the stone taken away from the sepulchre.

d) Mary Magdalene runs back to the city to call Peter and John.
മഗ്ദലക്കാരത്തി ഓടി പേത്രനേയും യോഹനാനേയും വിളിച്ചതു.

JOHN XX. 2 Then she runneth, and cometh to Simon Peter, and to the other disciple,
whom Jesus loved, and saith unto them, they have taken away the Lord out of the sepulchre,
and we know not where they have laid him.

e) Angels seen by the other two women. They return to the city.
മറ്റേ സ്ത്രീകൾ ഇരുവരും ദൂതരെ കണ്ടു നഗരത്തേക്ക് ഓടിപ്പോയതു.

MATT. XXVIII. 5 And the angel answer- ed and said unto the women, Fear not ye: for I know that ye seek Jesus, which was crucified. 6 He is not here: for he

MARK XVI. 5 And entering into the sepul- chre, they saw a young man sit- ting on the right side, clothed in a long white garment; and they were affrighted. 6 And he saith unto them, Be

LUKE XXIV. 3 And they entered in, and found not the body of the Lord Jesus. 4 And it came to pass, as they were much perplexed thereabout, behold, two men stood by them in shining garments:

[ 349 ]

Matt. XXVIII. is risen, as he said. Come, see the place where the Lord lay. 7 And go quickly, and tell his disciples that he is risen from the dead; and behold, he goeth before you into Galilee; there shall ye see him: lo, I have told you. 8 And they departed quickly from the sepulchre with fear and great joy; and did run to bring his disciples word.

Mark XVI. not affrighted: Ye seek Jesus of Nazareth, which was crucified: he is risen; he is not here: be- hold the place where they laid him. 7 But go your way, tell his disci- ples and Peter that he goeth be- fore you into Galilee: there shall ye see him, as he said unto you. 8 And they went out quickly, and fled from the sepulchre; for they trembled and were amazed: neither said they any thing to any man; for they were afraid.

Luke XXIV. 5 And as they were afraid, and bowed down their faces to the earth, they said unto them, Why seek ye the living among the dead? 6 He is not here, but is risen: re- member how he spake unto you when he was yet in Galilee, 7 Saying, The Son of man must be delivered into the hands of sinful men, and be crucified and the third day rise again. 8 And they remembered his words, 9 And returned from the sepul- chre, . . .

f) Peter and John at the sepulchre. They return without having found the body of Christ.
പേത്രനും യോഹനാനും ഗുഹയിൽകടന്നു കൎത്തൃദേഹത്തെ കാണാതെ മടങ്ങിവന്നതു.

LUKE XXIV. 12 Then arose Peter, and ran unto the sepul- chre; and stoop- ing down, he be- held the linen clothes laid by themselves, and departed, Won- dering in himself at that which was come to pass.

JOHN XX. 3 Peter therefore went forth, and that other disciple, and came to the sepulchre. 4 So they ran both together: and the other disciple did outrun Peter, and came first to the sepulchre. 5 And he stooping down, and looking in, saw the linen clothes lying; yet went he not in. 6 Then cometh Simon Peter following him, and went into the sepulchre, and seeth the linen clothes lie, 7 And the napkin, that was about his head, not lying with the linen clothes, but wrapped together in a place by itself. 8 Then went in also that other disciple, which came first to the sepulchre, and he saw, and believed. 9 For as yet they knew not the scripture, that he must rise again from the dead. 10 Then the disciples went away again unto their own home.

g) Mary Magdalene remains at the grave, weeping. Vision of angels.
മഗ്ദലക്കാരത്തി ഗുഹയരികിൽ കരഞ്ഞുനിന്നു ദൂതരെ കണ്ടതു.

JOHN XX.
11 But Mary stood without at the sepulchre weeping: and as she wept, she stooped down, and looked into the sepulchre, 12 And seeth two angels in white sitting, the one at the head, and the other at the	feet, where the body of Jesus had lain. 13 And they say unto her, Woman, why weepest thou? She saith unto them, Because they have taken away my Lord, and I know not where they have laid him.

h) Christ appears to Mary Magdalene. Her report not believed.
ജീവിച്ചെഴുനീറ്റ കൎത്താവു മഗ്ദലക്കാരത്തിക്കു പ്രത്യക്ഷനായതു.

MARK XVI. 9 Now when Jesus was risen early the first day of the week, he appeared first to Mary Magdalene, out of whom he had cast seven devils. 10 And she went and told them that had been with him, as they mourned and wept. 11 And they, when they had heard that he was alive, and had been seen of her, believed not.

JOHN XX. 14 And when she had thus said, she turned herself back, and saw Jesus standing, and knew not that it was Jesus. 15 Jesus saith unto her, Woman, why weepest thou? whom seekest thou? She, supposing him to be the gardener, saith unto him, Sir, if thou have borne him hence, tell me where thou hast laid him, and I will take him away. 16 Jesus saith unto her, Mary. She turned herself, and saith unto him, Rabboni; which is to say, Master. 17 Jesus saith unto her, Touch me not; for I am not yet ascended to my Father: but go to my brethren, and say unto them, I ascend unto my Father, and your Father; and to my God, and your God. 18 Mary Magdalene came and told the disciples that she had seen the Lord, and that he had spoken those things unto her.

i) Christ appears to the other two women, on their way home.
പട്ടണത്തേക്ക് ഓടിയ വേറെ ൨ സ്ത്രീകൾക്കും യേശു പ്രത്യക്ഷനായതു.

MATT. XXVIII.
9 And as they went to tell his disciples, behold, Jesus met them saying, All hail. And they came and held him by the feet and worshipped him.	10 Then said Jesus unto them, Be not afraid : go tell my brethren that they go into Galilee, and there shall they see me.

[ 350 ]

j) No credit given to their report. പുനരുത്ഥാനവാൎത്തയെ ശിഷ്യർ വിശ്വസിയാതെ തള്ളിയതു.

LUKE XXIV.
9 . . . and told all these things unto the eleven, and to all the rest. 10 It was Mary Magdalene, and Joanna, and Mary the mother of James, and other women	that were with them, which told these things unto the apostles. 11 And their words seemed to them as idle tales, and they believed them not.

സൃഷ്ടിയുടെ അനന്തരം ഒന്നാം ശബ്ബത്ത് കഴിഞ്ഞ ഉടനെ പാപം ലോ
കത്തിൽ കടക്കയാൽ സ്വസ്ഥത ഇല്ലാതെ പോയി. അതിന്നു യേശുവിന്റെ
മരണത്താലത്രെ നിവൃത്തി വന്നതു. അവൻ സൎവ്വയുദ്ധത്തിലും ന്യായവി
ധിയുടെ അഗ്നിയിലും കാത്തുകൊണ്ട ദേവസമാധാനം അന്നു തികഞ്ഞു വരി
കയും ചെയ്തു. ഇങ്ങിനെ മഹാസ്വസ്ഥതയോടു ആത്മപ്രകാരം ജീവമാൎഗ്ഗത്തിൽ
(സങ്കീ. ൧൬, ൯ƒƒ) നടന്നുകൊണ്ടിരിക്കേ അവന്റെ ശരീരത്തിങ്കൽ കേട് ഒന്നും
നേരിടാതെ മഹത്വം വരുത്തുന്നൊരു ദേവശക്തി വ്യാപരിച്ചു, ധാന്യത്തിന്റെ
വിത്തിൽനിന്നു എന്നപോലെ അപൂൎവ്വമായ രൂപാന്തരത്തെ ജനിപ്പിച്ചു തുട
ങ്ങി. ശത്രുക്കൾ അന്നും വിടാതെ ചെറുത്തു കുഴിയെ സൂക്ഷിക്കുന്നതിനാൽ
ആ ദിവ്യപ്രവൃത്തിക്കു കുറവ് ഒന്നും പറ്റാതെ ഇരുന്നു; സ്നേഹിതന്മാർ കരു
തുന്ന അഭിഷേകംകൊണ്ടു ഒരാവശ്യവും ഇല്ലാഞ്ഞു. ആ ശബ്ബത്തായതു രണ്ടാം
സൃഷ്ടിയുടെ ആരംഭം തന്നെ.

വിശുദ്ധദേഹത്തിൻ അഭിഷേകത്തിന്നായി തൈലം ഒരുക്കുവാൻ മഗ്ദ
ലക്കാരത്തിയും ഹല്ഫായുടെ മറിയയും ശലോമയും ശനിയാഴ്ച വൈകുന്നേരത്തു
ഉത്സാഹിച്ചതിന്റെ ശേഷം (മാൎക്ക.) തങ്ങളിൽ പിരിയാതെ പാൎത്തു, ഞായ
റാഴ്ച (ഏപ്രിൽ ൯) പുലരുമ്മുമ്പേ തന്നെ പുറപ്പെട്ടു, വഴിയിൽവെച്ചു കുഴിമേ
ലുള്ള കല്ലിനെ ഓൎത്തു, അതു നമുക്ക് ആർ ഉരുട്ടിക്കളയും എന്നു ചൊല്ലി അല്ല
ലോടെ നടക്കുമ്പോൾ (മാൎക്ക.) വലിയ ഭൂകമ്പം ഉണ്ടായി, മിന്നല്ക്കൊത്ത ദേവ
ദൂതൻ കല്ലിനെ ഉരുട്ടിക്കളഞ്ഞു മുദ്രമേൽ ഇരുന്നപ്രകാരം കാവല്ക്കാർ കണ്ടു ഞെ
ട്ടി വിറെച്ചു സ്തംഭിച്ചുപോയി (മത്ത.). വലിയ കല്ലു നീങ്ങിയതും പക്ഷെ കാവ
ൽക്കാർ ഓടിപ്പോകുന്നതും സ്ത്രീകൾ മൂവരും എത്തിയ നേരം തന്നെ കണ്ടാറെ
(മാൎക്ക. ലൂക്ക.) മഗ്ദലക്കാരത്തി കലങ്ങി, ഉടനെ പട്ടണത്തേക്ക് മണ്ടി ശീമോ
നേയും യോഹനാനേയും അറിയിച്ചു, അവർ കൎത്താവെ എവിടക്കോ കൊണ്ടു
പോയി എന്നു പറകയും ചെയ്തു (യോ.). മറ്റെ സ്ത്രീകൾ ഇരുവരും ഗുഹയു
ടെ അകത്തു ചെന്നു, ഒരു ബാല്യക്കാരൻ മിന്നുന്ന വസ്ത്രത്തോടെ വലത്തിരി
ക്കുന്നതു കണ്ടു വിസ്മയിച്ചു (ലൂക്ക.). അവനും ഭയപ്പെടായിയ്വിൻ! ക്രൂശിൽ തറെ
ക്കപ്പെട്ട നചറക്കാരനായ യേശുവെ അന്വേഷിക്കുന്നു: ജീവിക്കുന്നവനെ മ
രിച്ചവരിൽ തിരയുന്നതു എന്തു (ലൂക്ക.)! അവൻ ഇവിടെ ഇല്ല, അരുളിച്ചെയ്ത
പ്രകാരം എഴുനീറ്റിരിക്കുന്നു! കൎത്താവ് കിടന്ന സ്ഥലം ഇതാ കാണ്മിൻ! വേഗ
ത്തിൽ പോയി അവൻ മരിച്ചവരിൽനിന്നു എഴുനീറ്റു എന്നു ശിഷ്യന്മാരോടും
കേഫാവോടും (മാൎക്ക.) പറവിൻ, അവൻ നിങ്ങൾക്കു മുമ്പെ ഗലീലെക്കു പോ
കും, അവിടെ നിങ്ങൾ അവനെ കാണും എന്നു പറഞ്ഞു (മത്ത. മാൎക്ക.). ഹൃദയ
ങ്ങളിൽ ഭയവും സന്തോഷവും ഇടകലൎന്നിട്ട് അവർ ശിഷ്യന്മാരെ അറിയിപ്പാ
നായി ഓടിപ്പോയാറേയും (മത്ത.) പട്ടണത്തിൽ വന്നപ്പോൾ ഭ്രമം ഹേതുവാ
യി ആരോടും ഒന്നും ചൊല്വാൻ തുനിഞ്ഞതും ഇല്ല (മാൎക്ക.). [ 351 ] (യോ.) അതിന്റെ ഇടയിൽ ശീമോനും യോഹനാനും മഗ്ദലക്കാര
ത്തിയോടു കൂടി പുറപ്പെട്ടു, അവളെ പിന്നിട്ടോടി, യോഹനാനും അധികം ബദ്ധ
പ്പെട്ടു ഗുഹയിൽ എത്തിയശേഷം പൂകാതെ കുനിഞ്ഞു നോക്കി, ശീലകൾ കിട
ക്കുന്നതു കണ്ടു. ശീമോനോ എത്തിയ നേരമേ കടന്നു, തല ചുറ്റിയ ശീല
വേറെ വെച്ചതു കണ്ടു, കള്ളന്മാരുടെ ചിഹ്നം ഒന്നുമില്ല എന്നു ബോധിച്ചു ആ
ശ്ചൎയ്യപ്പെട്ടപ്പോൾ (ലൂക്ക.) യോഹനാനും അകത്തു കടന്നു, വേദവചനങ്ങൾ
നിമിത്തം വിശ്വസിക്കേണ്ടിയതിനെ കണ്ണാലെ ചില ലക്ഷണങ്ങളെ കണ്ടു
വിശ്വസിച്ചു. ശിഷ്യന്മാർ ഇരുവരും വിചാരിച്ചുകൊണ്ടു വീട്ടിലേക്കു മടങ്ങി
ചെല്ലുമ്പോൾ മഗ്ദലക്കാരത്തി ആശ്വസിക്കാതെ ഗുഹാസമീപേ കരഞ്ഞു
പാൎത്തു, പിന്നെയും കുനിഞ്ഞു നോക്കിയാറെ ൨ ദൂതന്മാർ തലെക്കലും കാല്ക്കലും
ഇരിക്കുന്നതു കണ്ടു. സ്ത്രീയേ, എന്തിന്നു കരയുന്നു എന്നു കേട്ടതിന്നു അവർ
എൻ കൎത്താവെ എടുത്തുകൊണ്ടു പോയി, എവിടെ വെച്ചു എന്നറിയുന്നതും
ഇല്ല എന്നു ചൊല്ലി പിന്നോക്കം തിരിഞ്ഞു, മറ്റൊരു അജ്ഞാതദേഹത്തേയും ക
ണ്ടു. സ്ത്രീയേ, എന്തിന്നു കരയുന്നു? ആരെ അന്വേഷിക്കുന്നു എന്നു കേട്ട നേരം
ഇവൻ പക്ഷെ യോസേഫിന്റെ തോട്ടക്കാരൻ, ശവത്തെ നിൎഭയമുള്ള സ്ഥ
ലത്താക്കി വെച്ചിട്ടുണ്ടായിരിക്കും എന്നു ഊഹിച്ചു, എങ്കിലോ വെച്ച സ്ഥലം എ
ന്നോടു പറഞ്ഞാലും, ഞാൻ എടുത്തുകൊണ്ടു പോകും എന്നു പറഞ്ഞു. ഉടനെ
അവൻ "മറിയേ" എന്നു ചൊല്ലുന്നതു കേട്ടു തിരിഞ്ഞു, "റബ്ബൂനി" (എൻഗുരോ)
എന്നു പറഞ്ഞു അവന്റെ കാൽ പിടിപ്പാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ, സ്വൎഗ്ഗാരോഹ
ണം ഇനിയും ആയില്ലല്ലോ, ആകയാൽ ഞാൻ വെറും ആത്മാവായിട്ടല്ല
സാക്ഷാൽ ദേഹം പൂണ്ടവനായി വന്നു എന്ന് ഒട്ടും സംശയിക്കരുതു തൊട്ടു
നോക്കുകയുമരുതു! എന്നാൽ നീ ചെന്നു എന്റെ സഹോദരന്മാരോടു ഞാൻ
എനിക്കും അവൎക്കും പിതാവും ദൈവവും ആയവങ്കലേക്ക് കരേറിപ്പോകുന്നു
എന്നറിയിക്ക എന്നതു കേട്ടാറെ മഗ്ദലക്കാരത്തി ഓടിച്ചെന്ന ശേഷം തൊഴി
ച്ചും കരഞ്ഞും നില്ക്കുന്നവരോടു ആ ഭാഗ്യവൃത്താന്തം അറിയിച്ചു. താൻ കൎത്ത
വെ കണ്ടപ്രകാരം അവർ കേട്ടാറെ പക്ഷെ അവളുടെ മുമ്പേത്ത ബാധയെ
വിചാരിച്ചും, അധികം ഇളച്ചു കിട്ടിയവൎക്കു സ്നേഹവിശ്വാസങ്ങളിൽ ഇങ്ങിനെ
മുമ്പു വരുമോ എന്നു സംശയിച്ചുംകൊണ്ടു വിശ്വസിക്കാതെ പാൎത്തു (മാൎക്ക.)

(ലൂക്ക.) അതിന്നു മുമ്പെ തന്നെ പട്ടണത്തേക്ക് ഓടിയ ൨ സ്ത്രീകൾ അ
വിടെ യൊഹന്ന (ലൂക്ക. ൮, ൩) മുതലായ തോഴിമാരോടും പക്ഷെ യേശുമാ
താവോടും എത്തി, ഒന്നിച്ചു മടങ്ങി ശൂന്യമായ ഗുഹയെ കണ്ടശേഷം ദൂതന്റെ
വാൎത്തയെ ഇപ്പോൾ അറിയിക്കണം എന്നുവെച്ചു ഒക്കത്തക്ക പട്ടണത്തേക്കു
ചെല്ലുമ്പോൾ യേശു എതിരേറ്റു സല്കാരം പറഞ്ഞു, അവരും അവനെ അറി
ഞ്ഞു പാദങ്ങളെ തഴുകി വണങ്ങി. യേശുവും ഭയം വേണ്ടാ, എന്റെ സഹോദ
രന്മാർ ഗലീലെക്കു പോയി എന്നെ കാണ്മാൻ ഒരുങ്ങേണ്ടതിന്നു പറയേണം
എന്നു കല്പിച്ചു (മത്ത.). അപ്രകാരം അവർ പോയി ബോധിപ്പിച്ചപ്പോൾ
ശിഷ്യന്മാർ അതു പ്രമാണിക്കാതെ ബുദ്ധിഭ്രമം എന്നു തള്ളുകയും ചെയ്തു (ലൂക്ക.)
എങ്കിലും പെസഹയുള്ള ആഴ്ചവട്ടം കഴിഞ്ഞാൽ ഗലീലെക്കു മടങ്ങിപ്പോയിട്ടു
കാണും എന്നു സംശയം കലൎന്ന ഒരു പ്രത്യാശ ഉണ്ടായെന്നു തോന്നുന്നു. [ 352 ] § 158.

CHRIST'S RESURRECTION OFFICIALLY ANNOUNCED
TO THE AUTHORITIES.

പ്രമാണികൾ പുനരുത്ഥാനം കേട്ടറിഞ്ഞ വിധം.

MATT. XXVIII.
11 Now when they were going, behold, some of the watch came into the city, and shewed unto the chief priests all the things that were done. 12 And when they were assembled with the elders, and had taken counsel, they gave large money unto the soldiers,	13 Saying, Say ye, His disciples came by night, and stole him away while we slept. 14 And if this come to the governor's ears, we will persuade him, and secure you. 15 So they took the money, and did as they were taught: and this saying is commonly reported among the Jews until this day.

യേശുവിന്റെ ശിഷ്യന്മാൎക്ക് അന്നു രാവിലെ വന്നൊരു ദൂതു ശങ്ക ജനി
പ്പിച്ചുവല്ലോ; പിന്നെ ശത്രുക്കൾക്കുണ്ടായ സംഭ്രമം എങ്ങിനെ പറയുന്നു! ചേ
കവർ ചിലർ പോയി മഹാചാൎയ്യന്മാരെ ബോധിപ്പിച്ചപ്പോൾ അവർ മൂപ്പന്മാ
രുമായി കൂടി നിരൂപിച്ചാറെ വേറൊരു വഴി കാണായ്കയാൽ കാവല്ക്കാൎക്ക് വള
രെ ദ്രവ്യം കൊടുത്തു, ആ ശവമോ അവന്റെ ശിഷ്യന്മാർ വന്നു ഞങ്ങൾ ഉറ
ങ്ങുമ്പോൾ മോഷ്ടിച്ചുകളഞ്ഞതത്രെ എന്നൊരു വ്യാജം പരത്തിച്ചു, ശിക്ഷാഭയം
ഇല്ലാതാക്കുകയും ചെയ്തു. അവ്വണ്ണം യഹൂദർ മുതലായ ശത്രുക്കൾ ഇന്നുവ
രെ നടപ്പായി പറയുന്നതിന്നു ദൈവം വിരോധം ഒന്നും ചെയ്തിട്ടില്ല. സ്വ
പുത്രൻ എഴുനീറ്റപ്രകാരം ശത്രുക്കൾക്കും ഉദാസീനൎക്കും കൂട ബോധിക്കു
ന്നൊരു നിശ്ചയം ഈ വിശ്വാസയുഗം അല്ല പ്രത്യക്ഷതാദിവസമേ ജനി
പ്പിക്കയുള്ളു.

§ 159.

OUR LORD'S THIRD AND FOURTH APPEARANCES.

പേത്രനും എമ്മവൂസ്സിലേക്കു പോകുന്നവരും യേശുവെ കണ്ടതു.

MARK XVI.
12 After that he appeared in another form unto two of them, as they walked, and went into the country.	13 And they went and told it unto the residue: neither believed they them.

LUKE XXIV.

19 And, behold, two of them went that same day to a village called Emmaus, which was from Jerusalem about threescore furlongs. 14 And they talked together of all these things which had happened. 15 And it came to pass, that while they com- muned together and reasoned, Jesus himself drew near, and went with them. 16 But their eyes were holden that they should not know him. 17 And he said unto them, What manner of communications are these that ye have one to another, as ye walk, and are sad? 18 And the one of them, whose name was Cleopas, answering said unto him, Art thou

only a stranger in Jerusalem, and hast not known the things which are come to pass there in these days? 19 And he said unto them, what things? And they said unto him, Concerning Jesus of Nazareth, which was a prophet mighty in deed and word before God and all the people: 20 And how this chief priests and our rulers delivered him to be condemned to death, and have crucified him. 21 But we trusted that it had been he which should have redeemed Israel: and beside all this, to day is the third day since these things were done. 22 Yea, and certain women also of our com-

[ 353 ]

Luke XXIV.

pany made us astonished, which were early at the sepulchre; 23 And when they found not his body, they came, saying, that they had also seen a vision of angels, which said that he was alive. 24 And certain of them which were with us went to the sepulchre, and found it even so as the women had said: but him they saw not. 25 Then he said into them, O fools, and slow of heart to believe all that the prophets have spoken: 26 Ought not Christ to have suffered these things, and to enter into his glory? 27 And beginning at Moses and all the pro- phets, he expounded unto them in all the scrip- tures the things concerning himself. 28 And they drew nigh unto the village, whither they went: and he made as though he would have gone further. 29 But they constrained him, saying, Abide

with us: for it is toward evening, and the day is far spent. And he went in to tarry with them. 30 And it came to pass, as he sat at meat with them, he took bread, and blessed it, and brake, and gave to them. 31 And their eyes were opened, and they knew him; and he vanished out of their sight. 32 And they said one to another, Did not our heart burn within us, while he talked with us by the way, and while he opened to us the scriptures? 33 And they rose up the same hour, and returned to Jerusalem, and found the eleven gathered together, and them that were with them, 34 Saying, The Lord is risen indeed, and hath appeared to Simon. 35 And they told what things were done in the way, and how he was known of them in breaking of bread.

അപോസ്തലർ അല്ലാത്ത ശിഷ്യന്മാരിൽ രണ്ടാൾ അന്നു എമ്മവുസ്സ് ("ഹ
മ്മൌഥ്" വെന്നീരുറവു) എന്നൊരൂരിലേക്ക് പോവാൻ സംഗതി വന്നു. അതു
നഗരത്തിങ്കന്നു പടിഞ്ഞാറോട്ടു ൬ നാഴിക ദൂരമുള്ളതു. ശിഷ്യന്മാർ ഇരുവരും
യവനഭാഷക്കാർ എന്നു തോന്നുന്നു. ഒരുത്തന്നു ക്ലെയോപാ (ക്ലെയോപത്രൻ)
എന്ന പേരുണ്ടായി; മറ്റവൻ ലൂക്കാ തന്നെ എന്നൊരു പക്ഷം ഉണ്ടു.. ഇരു
വരും ൭൦ ശിഷ്യന്മാരിൽ (§ ൧൧൩) കൂടിയവരായിരിക്കും.

ആയവർ ഈ സംഭവിച്ചതു എല്ലാം ചൊല്ലി സംസാരിക്കുമ്പോൾ വഴി
യെ നടക്കുന്നവൻ ഒരുത്തൻ അവരോടു എത്തി. അതു യേശുവെന്ന് അവർ
അറിഞ്ഞില്ല. അവരുടെ വിഷാദംനിമിത്തവും യേശുവിൻറെ രൂപം ജയമഹ
ത്വത്താൽ മാറി ഇരിക്കകൊണ്ടും (മാൎക്ക.) അവരുടെ കണ്ണുകൾ്ക്ക് നല്ല തിരിവില്ലാ
തെ ഇരുന്നു. നിങ്ങൾ ദുഃഖിച്ചും സംഭാഷണത്താൽ ഖിന്നതയെ വൎദ്ധിപ്പിച്ചും
നടക്കുന്നത് എന്ത് എന്നു യവനഭാഷയിൽ (൧൮) ചോദിച്ചപ്പോൾ യരുശലേ
മിൽ ഈ നാളുകളിൽ ഉണ്ടായവ പരദേശികളിൽ വെച്ചും അറിയാതെ ഇരിക്കു
ന്നവൻ ഉണ്ടോ എന്നു ഒരുവൻ പറഞ്ഞു. എന്തെല്ലാം എന്നു കേട്ടാറെ ഇരു
വരും പറഞ്ഞിതു: ആ നചറക്കാരനായ യേശുവിൻറ കാൎയ്യം തന്നെ; ദൈവ
ത്തോടും ലോകരോടും ക്രിയയാലും വചനത്താലും ശക്തിയുള്ളാരു പ്രവാചക
നെ തന്നെ മഹാചാൎയ്യരും വാഴുന്നവരും മരണം വിധിച്ചു കഴുവേറ്റിയതു. ഞങ്ങ
ളോ ഇസ്രയേലെ ഉദ്ധരിപ്പവൻ അവന്തന്നെ എന്ന് ആശിച്ചിരുന്നു. വി
ശേഷാൽ ഇന്നു മൂന്നാം ദിവസം ആകുന്നു; കൂട്ടത്തിലേ സ്ത്രീകളും രാവിലെ
ചെന്നു ശവം കാണാതെ ദൂതദൎശനം കണ്ടും അവൻ ജീവനോടിരിക്കുന്ന
പ്രകാരം കേട്ടുംകൊണ്ടു മടങ്ങി വന്നു ഞങ്ങളെ ഭ്രമിപ്പിച്ച ശേഷം ചിലർ
നോക്കുവാൻ പോയതിനാലും നല്ല നിശ്ചയം സാധിച്ചില്ല.

എന്നിങ്ങിനെ കേട്ടാറെ, അയ്യോ പ്രവാചകന്മാർ ചൊന്നതെല്ലാം വിശ്വ
സിക്കയിൽ ബുദ്ധിയില്ലാത്ത മന്ദഹൃദയമുള്ളാരേ! മശീഹ ഈ വക എല്ലാം
കഷ്ടിച്ചേ സ്വതേജസ്സിൽ പ്രവേശിക്കേണ്ടതല്ലയോ എന്നുരെച്ചു, മോശമുതൽ
സൎവ്വ പ്രവാചകന്മാരെകൊണ്ടും കഷ്ടാനുഭവത്തൂടെ ജയപ്രവേശപ്രകാരവും
മറ്റും തന്നെ കുറിച്ചുള്ളവറ്റെ ഒക്കെ വിസ്തരിച്ചു പറഞ്ഞു. ഇങ്ങിനെ ക്രൂശുപ [ 354 ] ദേശം കേട്ടു മനം കത്തി നടക്കുമ്പോൾ നിനയാത വേഗതയോടെ ഊരിൽ
എത്തിയാറെ അവനും അപ്പുറം പോകുമ്പോലെ നടിച്ചു; അവരോ പിരിഞ്ഞു
കൂടാതെ സന്ധ്യയായല്ലോ എന്നു ചൊല്ലി മുട്ടിച്ചപേക്ഷിച്ചു, മൂവരും അകത്തു
ചെന്നിരുന്നു.

ഭക്ഷിപ്പാന്തുടങ്ങുമ്മുന്നെ അവൻ ഗൃഹസ്ഥനെ പോലെ സ്തോത്രം പറ
ഞ്ഞു അപ്പത്തെ വിഭാഗിക്കുന്നേരത്തു അവർ കണ്ണു തുറന്നിട്ടു ഗുരുവെ അറി
ഞ്ഞു കണ്ട സമയം തന്നെ അവൻ മറഞ്ഞു. അവരോ സംശയം എല്ലാം വെ
ടിഞ്ഞു, നമ്മോടു വഴിയിൽ സംസാരിച്ചു വേദങ്ങളെ തെളിയിക്കുമ്പോൾ ഉള്ളിൽ
ഹൃദയം ജ്വലിച്ചിരുന്നില്ലയോ എന്നു ചൊല്ലി, താമസിയാതെ നഗരത്തി
ലേക്ക് ഓടി ചെന്നു അവിടെ ൧൦ ശിഷ്യരേയും മറ്റും കണ്ടു, കൎത്താവ് എഴുനീ
റ്റു സത്യം: ശീമോന്നു പ്രത്യക്ഷനായി എന്നു എതിരെ വിളിക്കുന്നതു കേട്ടു,
അവൻ പിന്നേയും തങ്ങളോടു ചേൎന്നു നടന്നു അപ്പം മുറിക്കയാൽ അറിയാ
യ്വന്നപ്രകാരം അറിയിക്കയും ചെയ്തു.

ആ യവനന്മാർ ഇരുവരും കൎത്താവെ കണ്ടതിന്മുമ്പെ അവൻ ശീമോ
ന്നു പ്രത്യക്ഷനായി എന്നു തോന്നുന്നു. എല്ലാവരിലും അധികം അവന്നു ആ
ശ്വാസംകൊണ്ടു ആവശ്യമായിരുന്നുവല്ലോ. പ്രത്യക്ഷതയാൽ (൧ കൊ. ൧൫,
൫) കൎത്താവു അവനോടു പാപമോചനത്തെ അറിയിച്ചു പോൽ. അവനെ
പിന്നേയും അപ്പോസ്തലസ്ഥാനത്തിൽ ആക്കേണ്ടതിന്നു ഉടനെ ഹിതമായി
തോന്നീട്ടില്ല. അവന്നു കേഫാവെന്നല്ല ശീമോൻ എന്ന പേർ അല്ലോ അ
പ്പോൾ നടപ്പായിരുന്നതു. യേശുവെ വെറുത്തു പറഞ്ഞതിന്നു ക്ഷമയും സമാ
ധാനവും ലഭിച്ചതു അന്നേ ദിവസത്തേക്കു മതിയായിരുന്നു.

§ 160.

THE FIFTH APPEARANCE, TO THE TEN APOSTLES. THOMAS ABSENT.

കൎത്താവു ൧൦ അപോസ്തലരുടെ കൂട്ടത്തിൽ പ്രത്യക്ഷനായതു.

LUKE XXIV. 36 And as they thus spake, Jesus himself stood in the midst of them, and saith unto them, Peace be unto you. 31 But they were terrified and afright- ed, and supposed that they had seen a spirit. 38 And he said unto them, Why are ye troubled ? and why do thoughts arise in your hearts? 39 Behold my hands and my feet, that it is I myself: handle me, and see; for a spirit hath not flesh and bones, as ye see me have. 40 And when he had thus spoken, he showed them his hands and his feet. 41 And while they yet believed not for joy, and wondered, he said unto them, Have ye here any meat? 42 And they gave him a piece of a broiled fish, and of an honeycomb. 43 And he took it, and did eat before them.

JOHN XX. 19 Then the same day at evening, being the first day of the week, when the doors were shut where the disci- ples were assembled for fear of the Jews, came Jesus and stood in the midst, and saith unto them, Peace be unto you. 20 And when he had so said, he shewed unto them his hands and his side. Then were the disciples glad, when they saw the Lord. 21 Then said Jesus to them again, Peace be unto you: as my Father hath sent me, even so send I you. 22 And when he had said this he breathed on them, and saith unto them, Receive ye the Holy Ghost. 23 Whose soever sins ye remit, they are remitted unto them ; and whose soever sins ye retain, they are retained. 24 But Thomas, one of the twelve, called Didymus, was not with them when Jesus came 25 The older disciples therefore said unto him, We have seen the Lord. But he said unto them, Except I shall see in his hands the print of the nails, and put my finger into the print of the nails, and thrust my hand into his side, I will not believe.

[ 355 ] ഇങ്ങിനെ ശിഷ്യന്മാർ രണ്ടു കൂട്ടവും സന്തോഷവാൎത്തകളെ ചൊല്ലി തീ
രുമ്മുമ്പെ യേശു താൻ അവരുടെ നടുവിൽ നിന്നു, നിങ്ങൾ്ക്ക് സമാധാനം
ഉണ്ടാക എന്നു പറഞ്ഞു (ലൂക്ക.). യഹൂദഭയം നിമിത്തം വാതിൽ പൂട്ടിക്കിട
ന്നിട്ടും കൎത്താവ് അകത്തു വന്ന ഹേതുവാൽ (യോ.) അവൻ ശരീരത്തോടു
വേൎവ്വിട്ട പ്രേതമത്രെ എന്നു ഒരു ശങ്ക അതിക്രമിച്ചു. അതുകൊണ്ട് അവൻ അവ
രുടെ അവിശ്വാസത്തേയും ഖേദനിഷ്ഠയേയും മുമ്പെ സ്ത്രീകൾ അറിയിച്ച
തിൽ കാട്ടിയ ഉപേക്ഷയേയും ആക്ഷേപിച്ചു (മാൎക്ക.), നിങ്ങൾ കലങ്ങിയത്
എന്തു? ഹൃദയങ്ങളിൽ ദ്വന്ദ്വഭാവങ്ങൾ തോന്നുന്നതും എന്തു? എൻറ കൈകാ
ലുകളെ തൊട്ടു നോക്കുവിൻ! എന്നിൽ കാണുന്ന പോലെ പ്രേതത്തിന്നു അ
സ്ഥിമാംസങ്ങൾ ഇല്ലല്ലോ എന്നു ചൊല്ലി, അവൎക്കു വേണ്ടി ക്രൂശിന്മേൽ തറ
ച്ചിരുന്ന അവയവങ്ങളേയും (ലൂക്ക.) വിലാപ്പുറത്തേയും (യോ.) കാണിച്ചു.
അവരോ സന്തോഷപാരവശ്യത്താൽ വിശ്വസിയാതെ കിനാവു കാണുന്ന
വരെന്ന പോലെ നില്ക്കുമ്പോൾ യേശു കലക്കത്തെ ശമിപ്പിക്കേണ്ടതിന്നു
മറ്റൊരടയാളം കാണിച്ചു, തിന്മാൻ വല്ലതും ഉണ്ടോ എന്നു ചോദിച്ചു, അവ
രോടു അത്താഴത്തിന്നുള്ള (മാൎക്ക.) വറുത്ത മീനും തേങ്കട്ടയും അസാരം വാങ്ങി,
അവർ കാണ്കെ ഭക്ഷിക്കയും ചെയ്തു.

ഇപ്രകാരം കൎത്താവെ പുതിയ ജീവൻറ മഹത്വത്തിൽ കണ്ടാറെ ശിഷ്യ
ന്മാർ ആനന്ദിച്ചു മെയ്യടങ്ങി പാൎത്തു. അവനും നിങ്ങൾ്ക്ക് സമാധാനം ഉണ്ടാക
എന്നു വീണ്ടും പറഞ്ഞു, തന്റെ ജയഫലങ്ങളെ അവൎക്കു ഏകുവാൻ തുടങ്ങി.
ഇനി ഭയമരുത്, വാതിൽ പൂട്ടി പാൎക്കേണ്ടതും അല്ല: പിതാവ് എന്നെ അയ
ച്ചതു പോലെ ഞാനും നിങ്ങളെ അയക്കുന്നു എന്നു ചൊല്ലി, അവരുടെ മേലൂ
തി, വിശുദ്ധാത്മാവെ കൈക്കൊൾ്വിൻ! നിങ്ങൾ ആരുടെ പാപങ്ങളെ മോചി
ച്ചാലും അവൎക്കു മോചിച്ചിരിക്കും, ആൎക്കു പിടിപ്പിച്ചാലും അവൎക്കു പിടിക്കപ്പെ
ടും എന്നരുളിച്ചെയ്തു, തന്റെ ആത്മാവിൽ ഒർ അംശം കൊടുത്തു, പുനൎജ്ജീവ
നത്തിന്റെ ശക്തികളെ രുചി നോക്കിച്ചു, ലോകത്തെ ജയിക്കേണ്ടുന്ന സഭ
യാക്കി സ്ഥാപിച്ചു തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു.

§ 161.

THE SIXTH APPEARANCE. THOMAS BELIEVES AND ADORES.
(Sunday, 16th April. ഞായറാഴ്ച, ഏപ്രിൽ ൧൬).

ആറാം പ്രത്യക്ഷതയിൽ തോമാ വിശ്വസിച്ച് ആരാധിച്ചതു.

MARK XVI. 14 Afterward he appeared unto the eleven as they sat at meat, and up- braided them with their unbelief and hardness of heart, because they be- lieved not them which had seen him after he was risen.

JOHN XX. 26 And after eight days again his disciples were within, and Thomas with them: then came Jesus, the doors being shut, and stood in the midst, and said, Peace be unto you. 27 Then saith he to Thomas, Reach hither thy finger, and behold my hands; and reach hither thy hand, and thrust it into my side: and be not faithless, but believing. 28 And Thomas answered and said unto him, My Lord and my God. 29 Jesus saith unto him, Thomas, because thou hast seen me, thou hast believed: blessed are they that have not seen, and yet have believed. 30 And many other signs truly did Jesus in the presence of his disciples, which are not written in this book: 31 But those are written, that ye might believe that Jesus is the Christ, the Son of God; and that believing ye might have life through his name.

[ 356 ] അല്ലൽ എറയുള്ള തോമാ കൎത്താവെ കണ്ടവരിൽ കൂടീട്ടില്ലാത്തത് ഒഴികെ
ഞങ്ങൾ അവനെ കണ്ടു എന്നു കേട്ടാറെ, ഞാൻ ആണികളുടെ പഴുതിൽ വി
രലും വിലാപ്പുറത്തിൽ കയ്യും ഇട്ടല്ലാതെ വിശ്വസിക്കയില്ല എന്നു പറഞ്ഞു.
വിശ്വാസം അത്രോടം കുറഞ്ഞിട്ടും അവൻ സഹോദരന്മാരുടെ സംസൎഗ്ഗത്തെ
വിടാത്തതും അവർ അവനെ നീക്കാത്ത ക്ഷാന്തിയും അവന്നു രക്ഷയായ്ചമ
ഞ്ഞു. പെസഹ കഴിഞ്ഞ ഉടനെ ഗലീലെക്കു പോവാൻ കല്പന ഉണ്ടു, എങ്കിലും
പക്ഷെ തോമാ മുതലായ ചിലരുടെ ചഞ്ചലഭാവത്താൽ മുടക്കം വന്നിരുന്നു
എന്നു തോന്നുന്നു. എങ്ങിനെ എങ്കിലും എട്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞശേഷം ശി
ഷ്യന്മാർ പിന്നെയും അകത്തു കൂടിയിരുന്നപ്പോൾ വാതിൽ അടച്ചിരിക്കുന്ന
സമയം യേശു നടുവിൽ നിന്നുകൊണ്ടു, നിങ്ങൾ്ക്ക് സമാധാനം ഉണ്ടാക എ
ന്നു പറഞ്ഞു, തോമാവെ നോക്കി, നീ വിരൽ നീട്ടി എൻറ വിലാപ്പുറത്തിൽ
ഇടുക! അവിശ്വാസി അല്ല വിശ്വാസിയായിരിക്ക എന്നുള്ള സ്നേഹശാസന
യെ ചൊല്ലിയാറെ തോമാ ആനന്ദിച്ചു നാണിച്ചു, എൻ കൎത്താവും ദൈവവും
ആയുള്ളോവേ എന്ന് ആരാധിക്കയും ചെയ്തു. അവൻ തൊട്ടില്ല കണ്ടത്രെ
വിശ്വസിച്ചു എന്നിട്ടു "കാണാഞ്ഞു വിശ്വസിച്ചവർ ധന്യന്മാർ" എന്നു യേശു
പറഞ്ഞു, കണ്ണു കാണാതെ ചെവി കേട്ടു വിശ്വസിക്ക തന്നെ ഈ യുഗത്തി
ലേ നിയമമാൎഗ്ഗം ആയുള്ളതു കാട്ടുകയും ചെയ്തു. താൻ ശരീരത്തോടെ എഴുനീ
റ്റപ്രകാരവും ദൈവപുത്രനായ മശീഹ ആകുന്നപ്രകാരവും യേശു മറ്റും
പല ചിഹ്നങ്ങളാലും കാണിച്ചിട്ടും ആ വിശ്വാസത്തെ ജനിപ്പിപ്പാൻ ഈ കഥി
ച്ചതു മതി എന്നു യോഹനാന്നു തോന്നിയിരിക്കുന്നു.

പുനരുത്ഥാനത്തിൻറെ വാസ്തവം വിഷയമായി തോമാ സംശയിച്ചതു
പോലെ ഉയിൎത്തെഴുനീറ്റതിന്റെ ശേഷം യേശുവിൻറെ ശരീരം മായമത്രെ
എന്നു മറ്റു ചിലർ നിരൂപിച്ചിരിക്കുന്നു. എങ്ങിനെ എന്നാൽ അവന്റെ രൂ
പം മാറിയതും (മാൎക്ക. ൧൬, ൧൨; ലൂക്ക. ൨൪, ൧൬; യോ. ൨൧) അവൻ അതിശ
യമായി അകത്തു പ്രവേശിക്കുന്നതും മറഞ്ഞു പോകുന്നതും വിശേഷാൽ സ്വ
ൎഗ്ഗാരോഹണമായതും വിചാരിച്ചാൽ അതു ദേഹലക്ഷണങ്ങളോട് ഒക്കുന്നത
ല്ലല്ലോ എന്നു തോന്നും. എങ്കിലും കൈകാലിലുമുള്ള പഴുതുകളും തൊണ്ടയുടെ
ഒച്ചയും (യോ. ൨൦, ൧൬) പ്രാൎത്ഥിച്ചു വാഴ്ത്തുന്ന ഭാവവും (ലൂക്ക. ൨൪, ൩൦) പര
ദേശിയായ്നടിക്കുന്നതും പുതുജീവശ്വാസത്തെ ഊതുന്നതും (യോ. ൨൦) അവയ
വങ്ങളെ അസ്ഥിമാംസങ്ങൾ എന്നു ചൊല്ലി ശിഷ്യകൊണ്ടു തൊടുവിക്കു
ന്നതും (ലൂക്ക. ൨൧) താൻ ഭക്ഷിക്കുന്നതും ശിഷ്യന്മാൎക്കായിട്ടു മുത്താഴം വെച്ച്
ഒരുക്കുന്നതും (യോ.൨൧) വിചാരിച്ചാൽ ഇതു സാക്ഷാൽ ദേഹം എന്നും മുമ്പേ
ത്ത ദേഹം തന്നെ എന്നും തെളിയും. ഈ വിപരീതങ്ങൾനിമിത്തം സംശയം
തോന്നാതവണ്ണം യേശു മഹത്വപ്പെട്ടതിന്റെ സാരം അല്പം ഗ്രഹിപ്പാൻ നോ
ക്കേണം. യേശു മുമ്പേ ആദാമിൻറെ മകനായിരുന്നു, ഭൌമൻറ പ്രതിമയെ
ധരിച്ചു നടന്നു; തന്റെ തേജസ്സിൽ പ്രവേശിച്ച നാൾമുതൽ അവൻ സ്വ
ൎഗ്ഗത്തിൽനിന്നുള്ള നാഥനായി വാണു, അവന്റെ ശരീരം ആത്മീകവും ആത്മാ
വ് ശാരീരികവും ആയ്വരികയും ചെയ്തു. അതിൽ ദേഹി വേറെ എന്നു വാദി
പ്പാൻ പാടുള്ളതല്ല : ഇനി ഒരുനാളും വേൎപിരിയാത്തവറ്റെ എന്തിന്നു വേറാ [ 357 ] ക്കുന്നു! അവന്റെ ദേഹം മുഴുവനും ആത്മാവിന്റെ വശത്തിൽ ആകകൊ
ണ്ടു ഉള്ളിൽ ഇഷ്ടമായി തോന്നിയതു എല്ലാം നടത്തുവാനും കഴിയും. പിന്നെ
ആത്മാവിൽ അടങ്ങി പാൎക്കുന്ന അദൃശ്യഭാവങ്ങൾ എല്ലാം ദേഹത്തിൽ കൂടി നി
ഴലിച്ചു കാണ്മാന്തക്കവണ്ണം ദേഹത്തിന്നു ആത്മാവോടു മുച്ചൂടും അനുരൂപം വ
ന്നിരിക്കുന്നു. ഈ അവസ്ഥ മാനുഷജ്ഞാനത്തോട് അശേഷം ചേരായ്കയാൽ
നീതീകരിക്കുന്ന വിശ്വാസത്തിൻ വേർ ആകുന്നത് ൟ ജീവിച്ചെഴുനീല്പിന്റെ
നിശ്ചയമേ എന്നു അപോസ്തലർ പലപ്പോഴും സ്തുതിച്ചു, അതിന്റെ അനുഭവം
തങ്ങൾക്കും ലഭിക്കേണ്ടതിന്നു കാംക്ഷിച്ചു കൊണ്ടിരുന്നു ( ൧ കൊ. ൧൫, ഇത്യാദി).

§ 162.

THE SEVENTH APPEARANCE, AT THE LAKE OF GENNEZARETH.

ഗലീലപൊയ്കയരികിൽ യേശു ൭ ശിഷ്യൎക്കു പ്രത്യക്ഷനായതു.

JOHN XXI.

1 After these things Jesus shewed himself again to the disciples at the sea of Tiberias; and on this wise shewed he himself. 2 There were together Simon Peter, and Thomas called Didymus, and Nathanael of Cana in Galilee, and the sons of Zebedee, and two other of his disciples. 3 Simon Peter saith unto them, I go a fishing. They say unto him, We also go with thee. They went forth, and entered into a ship immediately; and that night they caught nothing. 4 But when the morning was now come, Jesus stood on the shore: but the disciples knew not that it was Jesus. 5 Then Jesus saith unto them, Children, have ye any meat? They answered him, No. 6 And he said unto them, Cast the net on the right side of the ship, and ye shall find. They cast therefore, and now they were not able to draw it for the multitude of fishes. 7 Therefore that disciple whom Jesus loved saith unto Peter, It is the Lord. Now when Simon Peter heard that it was the Lord, he girt his fisher's coat unto him, (for he was naked,) and did cast himself into the sea. 8 And the other disciples came in a little ship; (for they were not far from land, but as it were two hundred cubits,) dragging the net with fishes. 9 As soon then as they were come to land, they saw a fire of coals there, and fish laid thereon, and bread. 10 Jesus saith unto them, Bring of the fish which ye have now caught. 11 Simon Peter went up, and drew the net to land full of great fishes, an hundred and fifty and three: and for all there were so many, yet was not the net broken. 12 Jesus saith unto them, Come and dine. And none of the disciples durst ask him, who art thou? knowing that it was the Lord. 13 Jesus then cometh, and taketh bread, and giveth them, and fish likewise. 14 This is now the third time that Jesus shew- ed himself to his disciples, after that he was risen from the dead.

15 So when they had dined, Jesus saith to Simon Peter, Simon, son of Jonas, lovest thou me more than these? He saith unto him, Yea, Lord; thou knowest that I love thee. He saith unto him, Feed my lambs. 16 He saith to him again the second time, Simon, son of Jonas, lovest thou me? He saith unto him, Yea, Lord; thou knowest that I love thee. He saith unto him, Feed my sheep. 17 He saith unto him the third time, Simon, son of Jonas, lovest thou me? Peter was grieved because he said unto him the third time, Lovest thou me? And he said unto him, Lord, thou knowest all things; thou knowest that I love thee. Jesus saith unto him, Feed my sheep. 18 Verily, verily I say unto thee, When thou wast young, thou girdedst thyself, and walkedst whither thou wouldest: but when thou shalt be old, thou shalt stretch forth thy hands, and another shall gird thee, and carry thee whither thou wouldest not. 19 This spake he, signifying by what death he should glorify God. And when he had spoken this, he saith unto him, Follow me. 20 Then Peter, turning about, seeth the disciple whom Jesus loved following; which also leaned on his breast at supper, and said, Lord, which is he that betrayeth thee? 21 Peter seeing him saith to Jesus, Lord, and what shall this man do? 22 Jesus saith unto him, If I will that he tarry till I come, what is that to thee? follow thou me. 23 Then went this saying abroad among the brethren, that that disciple should not die: yet Jesus said not unto him, He shall not die; but If I will that he tarry till I come, what is that to thee? 24 This is the disciple which testifieth of these things, and wrote these things: and we know that his testimony is true. 25 And there are also many other things which Jesus did, the which, if they should be written every one, I suppose that even the world itself could not contain the books that should be writ- ten. Amen.

[ 358 ] അപോസ്തലന്മാരുടെ നടുവിൽ മൂന്നാമതു ഇപ്രകാരം ഉയിൎപ്പിന്റെ നി
ശ്ചയം തികഞ്ഞുവന്നപ്പോൾ സകല ശിഷ്യന്മാരോടും കൂട്ടുകാഴ്ചയാവാൻ അപോ
സ്തലർ ഗലീലെക്ക് യാത്രയായി. അവിടെ എത്തിയപ്പോഴെക്കോ യേശു മുമ്പെ
തെരിഞ്ഞെടുത്ത ൭ പേൎക്ക് പ്രത്യക്ഷനായി. അവരിൽ ശീമോൻ, തോമാ, ന
ഥാന്യേൽ, ജബദിപുത്രർ എന്നിവർ വിശിഷ്ടന്മാർ. അവർ പണ്ടു വിട്ടുപോ
യ വീട്ടിൽ എത്തിയാറെ കല്പനപ്രകാരം എട്ടു ദിക്കിലേക്കും പിരിഞ്ഞു പുറപ്പെ
ടുമ്മുന്നമേ കീഴ്മൎയ്യാദപ്രകാരം ഒരിക്കൽ മീൻപിടിക്കട്ടെ എന്നു ശീമോൻ പറഞ്ഞു,
അവരും അങ്ങിനെ തന്നെ എന്നു വൈകുന്നേരം ഒത്തു പുറപ്പെട്ടു, ആ രാത്രി
യിൽ ഒന്നും പിടികൂടിയതും ഇല്ല. പുലരുമ്പോൾ കരയിൽ നില്ക്കുന്ന ഒരുവൻ
ഹോ ബാല്യക്കാരേ, കൂട്ടാൻ വല്ലതും ഉണ്ടോ എന്നു വിളിച്ചു കേട്ടാറെ, ഇല്ല എ
ന്നു പറഞ്ഞതിന്നു പടകിന്റെ വലഭാഗത്തു വീശണം എന്നാൽ കിട്ടും എന്നു
പറഞ്ഞു. അവരും വീശി അനന്തരം മീൻകൂട്ടം നിമിത്തം വല വലിപ്പാൻ കഴി
ഞ്ഞതും ഇല്ല. അതുകൊണ്ടു യോഹനാൻ ഒന്നു ഓൎത്തു (ലൂക്ക. ൫, ൫), കൎത്താ
വാകുന്നു പോൽ എന്നുരെച്ചു. ശീമോനും ഉടനെ ഉടുത്തുകൊണ്ടു വെള്ളത്തിൽ ചാ
ടി നീന്തി, മറ്റുള്ളവർ വലയെ വലിച്ചുംകൊണ്ടു പടകിൽ ചെന്നു കരെക്കിറങ്ങി
യാറെ തീക്കനലും അതിന്മേൽ വറുത്ത മീനും അപ്പവും കണ്ടു . അവർ ഉയിൎപ്പു
നാളിൽ കൎത്താവെ സല്ക്കരിച്ചതിന്നു ഇത് ഒരു പ്രതിസല്ക്കാരം പോലെ ആയ്തു.
പിന്നെ യേശു പറഞ്ഞു: പിടിച്ച മീൻ ചിലതു കൊണ്ടുവരുവിൻ! അപ്രകാരം
ചെയ്യുമ്പോൾ ശീമോൻ കയറി വല വലിച്ചു, ൧൫൩ വലിയ മീൻ എന്ന് എ
ണ്ണി, വല കീറായ്കയാൽ അതിശയിച്ചുംകൊണ്ടു ഇങ്ങിനെ തന്റെ മീൻപിടി
വേലെക്ക് സമാപ്തി വരുത്തുകയും ചെയ്തു. ഇങ്ങു വന്നു മുത്താഴം കൊൾവിൻ
എന്നു യേശു പറഞ്ഞപ്പോൾ ശിഷ്യന്മാർ "നീ ആർ" എന്നു ചോദിപ്പാൻ തുനി
യാതെ മഹത്വവിശേഷം കണ്ടിട്ടും ഗുരുവെന്നറിഞ്ഞു സന്തോഷിച്ചു, അവനും
മുമ്പെ ശീലിച്ചവണ്ണം അപ്പവും മീനും അവൎക്കു വിഭാഗിച്ചു കൊടുക്കയും ചെയ്തു.

ഇതു ഒക്കയും സഭയുടെ ഭാവിക്കു മുങ്കുറിയായതു. യേശുവിന്റെ ശിഷ്യന്മാർ
രാത്രിയിൽ പ്രയത്നം കഴിച്ചു, തങ്ങളുടെ വേല നിഷ്ഫലം എന്നറിഞ്ഞുകൊണ്ടി
ട്ടത്രെ അല്പം പുലൎച്ച കാണും. പിന്നെ യേശു അവരറിയാതെ കണ്ടു അടുക്ക
യും, അവന്റെ ചൊൽ അവർ കേട്ടനുസരിക്കയും, അനുഗ്രഹവൎദ്ധന ഉണ്ടാ
കയും, അവനെ അറിഞ്ഞുകൊൾകയും, എതിരേറ്റു ചെല്കയും, പിടിച്ചതെല്ലാം
അവന്റെ കാല്ക്കൽ ആക്കി വെക്കുകയും ആം. അക്കര (പരത്തിൽ) എത്തുമ്പോൾ
ചോദ്യം വരാത കൂടിക്കാഴ്ചയും കോപ്പുകൾ ചിലതു യേശു ഇറക്കിയതിനാലും
ചിലതു സഭ കൊണ്ടു വന്നതിനാലും ഒർ ഉത്സവഭോഗവും ഉണ്ടു.

അനന്തരം ശീമോന്നു അപോസ്തലസ്ഥാനവും സഭാശുശ്രൂഷയിൽ മു
മ്പും പിന്നേയും കൊടുക്കേണം എന്നു തോന്നുകയാൽ യേശു അവനോടു
ചോദിപ്പാന്തുടങ്ങി. "യോനാപുത്രനായ ശീമോനേ, ഇവർ ചെയ്യുന്നതിൽ അധി
കം നീ എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നുവോ" എന്നു കേട്ടാറെ "ഉവ്വ കൎത്താവേ, എനിക്ക്
നിങ്കൽ പ്രിയം ഉള്ള പ്രകാരം നീ അറിയുന്നു" എന്നു വിനയത്തോടെ പറഞ്ഞ
പ്പോൾ "എന്റെ ആട്ടിങ്കുട്ടികളെ മേയ്ക്ക" എന്നു യേശു കല്പിച്ചു. പിന്നെ "യോ
നാപുത്രനായ ശീമോനേ, നീ എന്നെ സ്നേഹിക്കുന്നുവോ?" എന്നതിന്നു "ഉവ്വ [ 359 ] കൎത്താവേ, എനിക്ക് നിങ്കൽ പ്രിയം ഉള്ള പ്രകാരം നീ അറിയുന്നു" എന്നു പറ
ഞ്ഞാറെ "എൻറ ആടുകളെ പാലിക്ക" എന്നരുളിച്ചെയ്തു. മൂന്നാമതും "യോനാ
പുത്രനായ ശീമോനേ, നിണക്ക് എങ്കൽ പ്രിയം ഉണ്ടോ" എന്നു ചോദിച്ചപ്പോൾ
കേഫാ മൂന്നുവട്ടം വെറുത്തുചൊന്ന പാപത്തെ ഓൎത്തു ദുഃഖപ്പെട്ടിട്ടും "കത്താവേ,
നീ എല്ലാം അറിയുന്നു, നിങ്കൽ പ്രിയമുള്ള പ്രകാരവും നീ അറിയുന്നു" എന്നു
പറഞ്ഞതിന്നു യേശു "എൻറ ആടുകളെ മേയ്ക്ക" എന്നു കല്പിച്ചു.

ഇപ്രകാരം ശിഷ്യന്റെ പാപത്തിന്നു ന്യായവിധിയാലും കരുണയാലും
നിവൃത്തി വന്നതിനാൽ എല്ലാ ശിഷ്യന്മാരും ക്ഷമയുടെ മഹത്വവും സ്നേഹ
ത്തിൻറ അത്യാവശ്യവും ബോധിച്ചതല്ലാതെ ൩ പ്രകാരമുള്ള വേലയുടെ
നിശ്ചയവും ഉണ്ടായി. അതു മുമ്പെ ചെറിയവരെ ആത്മാഹാരം ഭക്ഷിപ്പിച്ചു
പോറ്റുക, പിന്നെ വലിയവരേയും സഭയായ്നടത്തുക, ഒടുക്കം വലിയവൎക്കും പ
റ്റുന്ന ആത്മാഹാരം കൊടുക്ക എന്നീപ്രകാരമുള്ളതാകുന്നു.

അതിൽ പിന്നെ യേശു അരുളിച്ചെയ്തു: ആമെൻ ആമെൻ ഞാൻ നി
ന്നോടു പറയുന്നിതു, വയസ്സു കുറഞ്ഞ കാലത്തു നീ താൻ അര കെട്ടി ഇഷ്ടമു
ള്ളേടത്തു നടന്നു; കിഴവനാകുമ്പോൾ നീ കൈകളെ നീട്ടും, മറ്റൊരുത്തനും നി
ന്നെ കെട്ടി, നീ ഇഛ്ശിക്കാത്ത സ്ഥലത്തു കൊണ്ടു പോകും. എന്നിങ്ങിനെ കേ
ഫാവിന്നു സ്വഭാവത്തോടു എത്രയും വിപരീതമായിട്ടു (മത്ത. ൧൬, ൨൨) പി
ന്നേതിൽ വരേണ്ടുന്ന ക്രൂശമരണത്തെ സൂചിപ്പിച്ച ശേഷം "എന്നെ അനുഗ
മിക്ക" എന്നു കല്പിച്ചു മുന്നടന്നു. ശീമോനും അതിൻറ അൎത്ഥം എന്തെന്നു അ
റിയാതെ അനുഗമിപ്പാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ യോഹനാനും എഴുനീറ്റു കൂടി
പിഞ്ചെല്ലുന്നതു കണ്ടാറെ, കൎത്താവേ, ഇവന്നോ എന്തു വേണ്ടതു എന്നു ചോ
ദിച്ചു, പക്ഷെ തനിക്കൊത്ത പരീക്ഷ തോഴന്നു സംഭവിക്കരുത് എന്നപേക്ഷി
പ്പാനും ഭാവിച്ചു. അതിന്നു കൎത്താവ് പറഞ്ഞിതു: ഞാൻ വരുവോളം ഇവനെ
ഇരുത്തുവാൻ ഇഛ്ശിച്ചാൽ അതു നിനക്ക് എന്തു? നീ എന്നെ അനുഗമിക്ക
എന്നു പറഞ്ഞു. അതിനാൽ ഇവൻ സാക്ഷിമരണത്തിൽ യേശുവെ പിഞ്ചെ
ല്ലുന്നവനല്ല എന്നുള്ളതു തെളിഞ്ഞുവന്നു. യേശു ഇന്നപ്രകാരം വന്നു അവ
നെ കൂട്ടിക്കൊള്ളും എന്നു യോഹനാൻ താൻ പ്രബന്ധം എഴുതുന്ന സമയം
അറിഞ്ഞിട്ടില്ല.*

ഇങ്ങിനെ ഉണ്ടായത് യേശുവിൻറെ ആത്മാവ് സഭയിൽ വ്യാപരിക്കുന്ന
രണ്ടു വഴികൾക്കും മുങ്കുറിയാകുന്നു. വീഴ്ചയും എഴുനീല്പും പുതിയ സ്നേഹസേ
വകളും തന്നിഷ്ടത്തോടു പോരാട്ടങ്ങളും ഒടുക്കം ഘോരമരണങ്ങളും ആകുന്നതു
കേഫാവിന്നൊത്ത സഭാഭാവം. യോഹനാന്യഭാവമോ പുറമേ ജയാപജയ
ങ്ങളുടെ ഘോഷം കൂടാതെ യേശുവിൻ മടിയിൽ ഇരിക്കുമ്പോലെ അവന്റെ
ആത്മാവിനാൽ താൻ വരുവോളം ജീവിച്ചുകൊള്ളുന്നതു തന്നെ. മുമ്പേത്തതു
സഭയുടെ അടിസ്ഥാനത്തിന്നും മറ്റേതു അതിന്റെ പരിഷ്കാരത്തിന്നും പ്ര
ത്യേകം കൊള്ളാകുന്നതു. [ 360 ] § 163.

THE EIGHTH APPEARANCE ON A MOUNTAIN IN GALILEE.

ഗലീലമലമേൽ യേശു ൫൦൦ ൽ പരം ശിഷ്യൎക്കു പ്രത്യക്ഷനായതു.

i. COR. XV. 6 After that, he was seen of above five hundred brethren at once.

MATT. XXVIII. 16 Then the eleven disciples went away into Galilee, into a mountain where Jesus had appointed them. 17 And when they saw him, they worshipped him: but some doubted. 18 And Jesus came and spake unto them, saying, All power is given unto me in heaven and in earth. 19 Go ye therefore, and teach all nations, baptizing them in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Ghost: 20 Teaching them to observe all things whatsoever I have commanded you: and, lo, I am with you alway, even unto the end of the world. Amen.

MARK XVI. 15 And he said unto them, Go ye into all the world, and preach the gospel to every creature. 16 He that believeth and is baptized shall be saved; but he that believeth not shall be damned. 17 And these things shall follow them that believe; In my name shall they cast out devils; they shall speak with new tongues; 18 They shall take up serpents; and if they drink any deadly thing, it shall not hurt them; they shall lay hands on the sick, and they shall recover.

LUKE XXIV. 44 And he said unto them, These are the words which I spake unto you, while I was yet with you, that all things must be fulfilled, which were written in the law of Moses, and in the prophets, and in the psalms, concerning me. 45 Then opened he their understand- ing, that they might understand the scriptures, 46 And said unto them, Thus it is written, and thus it behoved Christ to suffer, and to rise from the dead the third day. 47 And that repentance and remission of sins should be preached in his name among all nations, beginning at Jerusalem. 48 And ye are witnesses of these things. 49 And behold, I send the promise of my Father upon you: but tarry ye in the city of Jerusalem, until ye be endued with power from on high.

ആ ഉറ്റ ശിഷ്യന്മാർ ഇരിവരോടും (§ ൧൬൨) യേശു മറ്റെല്ലാവരും കൂടി വ
രേണ്ടുന്ന മലയെ അറിയിച്ചിരിക്കുന്നു എന്നു തോന്നുന്നു. താൻ ഉയിൎപ്പുനാൾ
മുതൽകൊണ്ടു കല്പിച്ചപ്രകാരം യരുശലേമിൽനിന്നും മറ്റും പോന്നു വന്ന
ശിഷ്യന്മാർ ഗലീലയിൽ കണ്ടവരെ ക്ഷണിച്ചതിനാൽ കുറിച്ച നാളിൽ (പക്ഷേ
താബോർ എന്ന) ഒരു മലമേൽ പതിനൊന്നു പേർ അല്ലാതെ ൫൦൦ൽ പ
രം ശിഷ്യന്മാർ കൂടി വന്നു. ആയവർ യേശു വരുന്നതു കണ്ടാറെ മിക്കവാറും
കാല്ക്കൽ വീണു വന്ദിച്ചു, ചിലരോ യഹൂദഭാവത്തെ ഉറപ്പിച്ചു മനുഷ്യപുത്ര
നെ ഇങ്ങിനെ വണങ്ങാമോ എന്നു സംശയിച്ചുനിന്നു. അവനും അവൎക്ക്
മുൻനിന്നു തൻറ ദൈവത്വവും നിത്യരാജത്വവും അറിയിച്ചതിപ്രകാരം: സ്വ
ൎഗ്ഗത്തിലും ഭൂമിയിലും സൎവ്വാധികാരവും എനിക്ക് നല്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു (മത്ത.).
ഈ മഹത്വത്തിൻറ മൂലമായതു മശീഹയുടെ കഷ്ടാനുഭവം തന്നെ. അതി
നാൽ ഉണ്ടായ ഇടൎച്ച എല്ലാം നീക്കേണ്ടതിന്നു ഞാൻ നിങ്ങളോടു കൂട ഇരു
ന്നപ്പോൾ ചൊല്ലിയ വചനങ്ങളുടെ സാരം ഇതു തന്നെ, മോശമുതൽ പ്ര
വാചകസങ്കീൎത്തനങ്ങളിലും എന്നെ കുറിച്ച് എഴുതി കിടക്കുന്നത് എല്ലാം
ഒത്തുവരേണ്ടിയതല്ലോ എന്നു യേശു പറഞ്ഞു, വേദവാക്യങ്ങളെ തിരിച്ചറി
വാൻ അവൎക്കു ബുദ്ധിയെ തുറന്നു വെക്കുകയും ചെയ്തു. ഇന്നിന്നപ്രകാരം
എഴുതി ഇരിക്കുന്നുവല്ലോ, ആത്മബലിയാലും പുനരുത്ഥാനത്താലും സൎവ്വ
ലോകത്തിന്നും ഒരു രക്ഷ ഉണ്ടായത് ഈ മശീഹനാമത്തിൽ അടങ്ങി കിടക്കു
ന്നു. ഇനി അതിന്മൂലം യരുശലേം ആദിയായി സകല ജാതികളിലും അനുതാ
പവും പാപമോചനവും ഘോഷിക്കേണ്ടതു. ഇവറ്റിൻ സാക്ഷികൾ കേവലം [ 361 ] നിങ്ങൾ തന്നെ. അതിനെ തുടങ്ങുവാനുള്ള സമയമോ, ഞാൻ പിതാവിന്റെ
വാഗ്ദത്തമാകുന്ന വിശുദ്ധാത്മാവെ നിങ്ങളുടെ മേൽ അയക്കും; ഉയരത്തിൽനി
ന്നു ശക്തിപൂണ്ടു ചമവോളം നഗരത്തിൽ തന്നെ ഇരുന്നു കൊൾ്വിൻ (ലൂക്ക.).

അതുണ്ടായ ഉടനെ നിങ്ങൾ എന്റെ സൎവ്വാധികാരത്തിൽ ഉറെച്ചു പുറ
പ്പെട്ടു, സകല ജാതികളേയും ശിഷ്യരാക്കി കൊൾ്വിൻ! അത് അവരെ വശീക
രിക്കയാലും പേടിപ്പിക്കയാലും അരുത്, അവരെ പിതാവ് പുത്രൻ വിശുദ്ധാ
ത്മാവ് എന്നീ ത്രിയേകനാമത്തിൽ സ്നാനം ചെയ്തു പ്രകാശിപ്പിച്ചുകൊണ്ടും
ഞാൻ നിങ്ങളോടു കല്പിച്ചവ ഒക്കയും കാത്തുകൊൾ്വാൻ പഠിപ്പിച്ചുംകൊണ്ടും
അനുഷ്ഠിക്കേണ്ടത്. കണ്ടാലും യുഗസമാപ്തിയോളം ഞാൻ എല്ലാനാളും നിങ്ങ
ളോടു കൂടെ ഉണ്ടു (മത്ത.*).

ഭൂലോകം എങ്ങും സഞ്ചരിച്ചു സകല സൃഷ്ടിയോടും സുവിശേഷത്തെ
ഘോഷിപ്പിൻ! വിശ്വസിച്ചു സ്നാനപ്പെട്ടും ഉള്ളവൻ രക്ഷിക്കപ്പെടും; വിശ്വ
സിക്കാത്തവൻ ശിക്ഷാവിധിയിൽ അകപ്പെടും. അപോസ്തലൎക്കു മാത്രമല്ല വി
ശ്വസിച്ചവൎക്കു തന്നെ യേശുവിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യക്കുറികൾ ഇവ തന്നെ
അനുഗമിക്കും: എന്നാമത്തിൽ അവർ പിശാചുകളെ പുറത്താക്കി പുതുനാവു
കളാൽ സംസാരിക്കും (ഇങ്ങിനെ ദുരാത്മാക്കളെ നീക്കുന്ന സദാത്മാവിന്റെ
നിറവോടെ വാഴും); അവർ സൎപ്പങ്ങളെ എടുത്തു കളയും (അപോ. ൨൮, ൫), പ്രാ
ണഘാതകമായതൊന്നു കുടിച്ചാലും ഹാനി വരാതെ ഇരിക്കും (ഇങ്ങിനെ ലോ
കത്തിലുള്ള നാനാവിഷങ്ങൾ അവരോടു തോല്ക്കും); അവർ രോഗികളുടെ മേൽ
കൈ വെക്കും, തങ്ങളും ആരോഗ്യത്തോടെ ഇരിക്കും (ഇങ്ങിനെ യേശുനാമ
ത്താൽ ശരീരത്തിന്മേലും ജയം കൊള്ളും). ഇവ്വണ്ണം മൂന്നു വിധത്തിലുള്ള ബല
ത്താൽ യേശു തനിക്കുറ്റവരോടു കൂട വ്യാപരിച്ചു പോരും എന്നരുളിച്ചെയ്തു,
ശിഷ്യന്മാരുടെ സമൂഹത്തിൽനിന്നു മറഞ്ഞു പോകയും ചെയ്തു (മാൎക്ക.).

§ 164.

THE TWO LAST APPEARANCES AND ASCENSION OF CHRIST.

ഒടുക്കത്തേ രണ്ടു പ്രത്യക്ഷതകളും സ്വൎഗ്ഗാരോഹണവും.

a) The ninth appearance, to James alone. യേശു യാക്കോബിന്നു കാണായ്വന്നതു.

i. COR. XV. 7 "After that, he was seen of James."

b) The tenth and last appearance on the Mount of Olives whence Christ ascends to heaven.
(Thursday, 18th May. വ്യാഴാഴ്ച, മേ ൧൮.)

ഒലീവു മലയിലേ അന്ത്യ പ്രത്യക്ഷതയും സ്വൎഗ്ഗാരോഹണവും.

MARK XVI. 19 So then after the Lord had spoken unto them, he was received up into heaven, and sat on the right hand of God. 20 And they went forth, and preached every where, the Lord Working with them, and confirming the word with signs following. Amen.

LUKE XXIV. 50 And he led them out as far as to Bethany, and he lifted up his hands, and blessed them. 51 And it came to pass, while he blessed them, he was parted from them, and carried up into heaven. 52 And they worshipped him, and returned to Jerusalem with great joy: 58 And were continually in the temple, praising and blessing God. Amen.

[ 362 ]

ACTS I.

1 The former treatise have I made, O Theophi- lus, of all that Jesus began both to do and teach, 2 Until the day in which he was taken up, after that he through the Holy Ghost had given commandments unto the apostles whom he had chosen: 3 To whom also he shewed himself alive after his passion by many infallible proofs, being seen of them forty days, and speaking of the things pertaining to the kingdom of God: 4 And, being assembled together with them, commanded them that they should not depart from Jerusalem, but wait for the promise of the Father, which, Saith he, ye have heard of me. 5 For John truly baptized with water; but ye shall be baptized with the Holy Ghost not many days hence. 6 When they therefore were come together, they asked of him, saying, Lord, wilt thou at this time restore again the kingdom to Israel? 7 And he said unto them, It is not for you

to know the times or the seasons, which the Father hath put in his own power. 8 But ye shall receive power, after that the Holy Ghost is come upon you: and ye shall be witnesses unto me both in Jerusalem, and in all Judea, in Samaria, and unto the utter- most part of the earth. 9 And when he had spoken these things, while they beheld, he was taken up; and a cloud received him out of their sight. 10 And while they looked stedfastly toward heaven as he went up, behold, two men stood by them in white apparel; 11 Which also said, Ye men of Galilee, why stand ye gazing up into heaven? this same Jesus, which is taken up from you into heaven, shall so come in like manner as ye have seen him go into heaven. 12 Then returned they unto Jerusalem from the mount called Olivet, which is from Jerusalem a sabbath day's journey.

അനന്തരം യേശു യാക്കോബിന്നു പ്രത്യക്ഷനായി ( ൧ കൊ. ൧൫, ൭).
അതു അപോസ്തലനായ ചെറിയ യാക്കോബ് അല്ല, ജബദിപുത്രനായ
യാക്കോബും അല്ല, യേശുവിന്റെ ഉടപ്പിറന്നവനായ യാക്കോബ് അത്രെ
എന്നു തോന്നുന്നു. ആയവൻ പണ്ടു അവിശ്വാസി ആയിരുന്നു എന്നും,
പിന്നെ ഉയിൎത്തെഴുനീറ്റ ജ്യേഷ്ഠന്റെ ജീവമഹത്വത്തെ കണ്ടിട്ടു വിശ്വസി
ച്ചു യരുശലേംസഭയുടെ ഒരു തൂണായി ചമയുകയും ചെയ്തു എന്നും മറ്റും മീ
തെ കേട്ടുവല്ലോ (§ ൧൪). അപോസ്തലന്മാർ പെന്തക്കൊസ്തെക്കു ൧൦ നാൾ മു
മ്പെ തന്ന ഗലീലയെ വിട്ടു യരുശലേമിൽ പോരേണം എന്ന് പക്ഷെ ആ
യാക്കോബ് മൂലം തന്നെ അറിയിച്ചിരിക്കുന്നതു.

ഉയിൎപ്പിന്റെ നാല്പതാം നാളിൽ അവർ നഗരത്തിൽ വന്നശേഷം ഒരു
വ്യാഴാഴ്ചയിൽ എന്നു തോന്നുന്നു* യേശു പിന്നെയും പ്രത്യക്ഷനായി, മുമ്പേ
പോലെ ദൈവരാജ്യത്തിൻറ കാൎയ്യം പറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.

അവൻ അവരോട് ഒന്നിച്ചു ഒലീവമലയിൽ പോകുമ്പോൾ ഉയരത്തിൽ
നിന്നു ശക്ത്യാത്മാവ് അവരുടെ മേൽ വരുവോളം നഗരത്തിൽ കാത്തിരിക്കേ
ണം; പിന്നെ യോഹനാന്റെ കാലത്തു വെള്ളത്താൽ സംഭവിച്ചപ്രകാരം കുറ
യനാൾ ചെന്നിട്ട് അവൎക്ക് ആത്മാവിനാൽ ഒർ അഭിഷേകം ഉണ്ടാകും എന്നി
ങ്ങിനെ എല്ലാം സംസാരിച്ചു കേട്ടാറെ, കൎത്താവേ, ഈ ആത്മാവെ പകരുന്ന
കാലത്തിങ്കൽ ഇസ്രയേലിന്നു രാജ്യവും യഥാസ്ഥാനമാക്കി കൊടുക്കുമോ എന്നു
ശിഷ്യന്മാർ ചോദിച്ചു. അതിന്നു യേശു പറഞ്ഞിതു: പിതാവ് തന്റെ അധികാ
രത്തിൽ വെച്ചേച്ച കാലങ്ങളോ സമയങ്ങളോ അറിയുന്നത് നിങ്ങൾക്കുള്ളത
ല്ല. നിങ്ങളുടെ മേൽ വരുന്ന വിശുദ്ധാത്മാവിൻ ശക്തി ലഭിച്ചിട്ടു നിങ്ങൾ (രാ
ജ്യഭാരം ഉടനെ തുടങ്ങുക എന്നല്ല) എനിക്ക് സാക്ഷികൾ അത്രെ ആക വേ
ണ്ടു. മുമ്പെ യരുശലേമിലും പിന്നെ യഹൂദയിൽ എങ്ങും ശമൎയ്യയിലും ഭൂമിയു
ടെ അറ്റങ്ങൾ വരെയും സാക്ഷികൾ ആകയും ചെയ്യും (അപോ.). [ 363 ] എന്നിങ്ങിനെ ആത്മാവിന്റെ ക്ഷമയെ നന്ന അഭ്യസിച്ച് സാക്ഷിക
ളായി സഞ്ചരിച്ചു പോരുകയാൽ ഒടുക്കം ഭൂമി മുഴുവനും മശീഹയുടെ രാജ്യമായ്ചമ
യുന്നപ്രകാരം അരുളിച്ചെയ്തതിൽ പിന്നെ ഏകദേശം ബെത്ഥന്യെക്കു എതി
രെ എത്തിയപ്പോഴെക്ക് അവരുടെ മേൽ കൈകളെ നീട്ടി അനുഗ്രഹിച്ചു (ലൂക്ക.),
ക്രമത്താലെ പിരിഞ്ഞുയൎന്നു, അവർ നോക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കവേ ഒരു മേഘത്തിൽ
മറഞ്ഞുപോകയും ചെയ്തു. അവരും കുമ്പിട്ടു വീണും മേല്പട്ടു നോക്കികൊണ്ടും
വന്ദിക്കുമ്പോൾ (ലൂക്ക.) രണ്ടു ദൂതന്മാർ അരികെ നിന്നു, ഗലീലക്കാരേ, മേല്പെ
ട്ടു എടുക്കപ്പെട്ട ഈ യേശു പൊയ്ക്കണ്ടപ്രകാരത്തിൽ തന്നെ സ്വൎഗ്ഗത്തിൽനി
ന്നു മടങ്ങിവരും എന്നറിയിച്ചു (അപോ.). അവരും കൎത്താവ് ഇപ്പോൾ പിതാ
വിന്റെ വലത്തു ഭാഗത്തിരുന്നുകൊണ്ടു എന്നറിഞ്ഞു (മാൎക്ക.) മഹാസന്തോഷ
ത്തോടും കൂട ഗഥ്ശമന വഴിയായി പട്ടണത്തേക്ക് തിരിച്ച് പോന്നു. അന്നു
സ്വൎഗ്ഗലോകത്തിന്റെ ശക്തികൾ രുചിനോക്കുകയാൽ സ്വൎഗ്ഗാവകാശമുള്ള മ
നുഷ്യരായി പാൎത്തു, ആത്മാവാകുന്ന ദാനം ലഭിച്ച നാൾമുതൽ യേശുവിന്റെ
സാക്ഷികളായി പുറപ്പെട്ടു നടന്നു, കൎത്താവ് കൂടി ക്രിയ നടത്തുകയാൽ ലോക
ത്തെ സ്വൎഗ്ഗരാജ്യമാക്കി മാറ്റുവാൻ ആരംഭിക്കയും ചെയ്തു.

ഇതി സുവിശേഷസംഗ്രഹം സമാപ്തം. [ 364 ] MALAYALAM WORKS BY THE SAME AUTHOR.

	Rs.	As.	P.
The New Testament, translated from the Original, 2nd Edition, 8°, 629 pp. പുതിയ നിയമം.....	0	8	0
The Poetical Books of the Old Testament do. 8°, 423 pp.(out of print)
Hymnbook (270 Hymns, whereof 215 by Dr. G.), 5th Edition, 8°, 296 pp. ക്രിസ്തീയഗീതങ്ങൾ.....	0	8	0
Second Catechism (for Confirmation), 2nd Edition, 12°, 21 pp. സ്ഥിരീകര ണത്തിന്നുള്ള ഉപദേശം......	0	0	6
Divine Answers to human Questions. A larger Catechism, 8°, 147 pp. (out of print). മനുഷ്യചോദ്യങ്ങൾക്കു ദൈവം കല്പിച്ച ഉത്തരങ്ങൾ
Compendium of Bible History, from the Creation to the Judges, 2nd Edit. 8°, 152 pp. വേദചരിത്രസാരം......	0	3	0
Do. do. till Josaphat's time, 900 B.C. 8°, 112 pp. (out of print) സത്യവേദ ഇതിഹാസം
History of the Church of Christ, 2nd Edition, 8°, 364 pp. ക്രിസ്തസഭാചരിത്രം	1	0	0
History of the Reformation in Germany, 2nd Edition, 12,° 103 pp. ഗൎമ്മാ ന ദേശത്തിലെ ക്രിസ്തസഭാനവീകരണം......	0	1	9

Malayalam Spelling and Reading Book, 12th Edition, 8°, 39 pp. വലിയ പാഠാരംഭം......	0	2	0
Malayalam Anthology or a Collection of Poems etc. for the Use of Schools. Madras, Public Instruction Press, 1860
A first Catechism of Malayalam Grammar (The Second Edition by L. Garthwaite Esq.) മലയാള വ്യാകരണ ചോദ്യോത്തരം......
A Grammar of the Malayalam Language, 2nd Edition, 8°, VI. and 413 pp. മലയാള ഭാഷാവ്യാകരണം......	1	8	0
A Malayalam and English Dictionary, Royal 8°, XVIII. and 1116 pp. മലയാള ഇംഗ്ലിഷ് നിഘണ്ടു......	15	0	0
Kêralolpatti, or the Origin of Malabar, 3rd Edition,12°,112 pp. കേരളോല്പത്തി	0	4	0
Kêralaparama, or the History of Malabar A.D. 1498-1631, 12°, 195 pp. കേരളപഴമ......	0	6	0
One Thousand Proverbs, 16°, 67 pp. ആയിരം പഴഞ്ചൊല്ലുകൾ...	0	2	0
A Garland of Proverbs, arranged according to subjects, 8°, 122 pp. (out of print) പഴഞ്ചൊൽമാല

The Art of dying happily, 4th Edition, 16°, 35 pp. സന്മരണവിദ്യ...	0	0	4
The Mirror of the Heart, or Heartbook, 2nd Edition, 16°, 64 pp. മനുഷ്യ ഹൃദയം......	0	1	0
On Religion (from the Canarese), 4th Edition, 16°, 64 pp. മതവിചാരണ.	0	0	6
On Hindu Gods, ( „ ) 2nd Edition, 16°, 94 pp. ദേവവിചാരണ	0	1	0
Truth and Error in Nala's History, 3rd Edition, 12°, 78 pp. നളചരിത സാരശോധന......	0	1	0
The Diamond Needle (Vajra Sûchi), Sanskrit-Malayalam, 3rd Edit. 16°, 35 pp വജ്രസൂചി......	0	0	6
History of Polycarp, 2nd Edition (out of print).
History of Mohammed, 2nd Edition, 16°, 39 pp. മുഹമ്മദ് ചരിത്രം...	0	0	3