ത്തോടു അധികമധികം അടുത്തുതുടങ്ങി. വേട്ടക്കാർ നദിയുടെ കരയിലേക്കും വന്നിട്ടുണ്ട്. അവർ ആസന്നമായ ആപത്തിൻറെ ഗൗരവം ഓർത്ത്, അന്ധരായി കരയ്ക്കുതന്നെ നിന്നു. ഈ സ്ഥലത്തു കരയ്ക്ക് അധികെ പൊക്കമില്ലായിരുന്നു. എങ്കിലും നീന്തി കൈകാൽ കുഴഞ്ഞ യാതൊരു ജന്തുവിനും കയറാൻ പാടില്ലാത്തവണ്ണം അതു തൂക്കായിത്തന്നെയിരുന്നു. നേരെ വടക്കേക്കര അധികം പൊക്കമേറിയതായിരുന്നു. എങ്കിലും കരയോടു സമീപിച്ച കുറെസ്ഥലത്തു ഒരു മണൽത്തിട്ടയുണ്ടായിരുന്നു. രാഘവനും ശങ്കുവും തെക്കരുകിൽ കൂടിയാണ് നീന്തിവന്നത്. വെള്ളച്ചാട്ടത്തോടടുക്കാൻ പത്തുവാര ദൂരമേ ബാക്കിയുള്ളൂ. ഒഴുക്കിൻറെ ശക്തിയോർത്താൽ, കുറുകെ നീന്തി വടക്കേക്കര എത്തുന്നതിനു മുന്പായി വെള്ളച്ചാട്ടിൽപ്പെട്ടു എല്ലാവരുടേയും കഥകഴിയും. വേറെ നിർവാഹമൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നതുകൊണ്ട് ശങ്കു വടക്കേക്കരയിലേക്കു തന്നെ നീന്തി നദീമദ്ധ്യത്തെത്തിയപ്പോഴേക്ക്, ഒഴുക്കിൻറെ ശക്തികൊണ്ട് എത്രതന്നെ സാഹസപ്പെട്ടാലും കരപറ്റുന്നകാര്യം മിക്കവാറും അസാദ്ധ്യംതന്നെയെന്നു കരനിന്നവർക്കും രാഘവനും തോന്നി ″എരുമക്കിടാവിനെ നീന്തിപഠിപ്പിക്കണ്ടാ″ എന്നു പഴമയുണ്ടെങ്കിലും ശങ്കു പഠിച്ചുമിടുക്കനായ എരുമക്കിടാവായിരുന്നു. അതിനാൽ അവൻ തൻറെ സ്വാമിക്കു യാതൊരു അപകടവും പറ്റിക്കൂടെന്നുള്ള വിചാരത്തോടു കൂടി ഊക്കാസകലം പ്രയോഗിച്ചു നീന്തി, വല്ലവിധത്തിലും വടക്കേ മണൽത്തിട്ടയിലെത്തി. രാഘവൻ താൻറെ ഭാരം കരയ്ക്കെടുത്തു നിലത്തുകിടത്തി. അണ്ണാവിയുടെ മകൻറെ ചൈതന്യഹീനമായ ശരീരമാണ് താൻ കയ്ക്കുകൊണ്ടുവന്നതെന്നു
