താൾ:Karthaveeryarjunavijayam.djvu/14

ഹേഹയനൃപതേ! നിന്നെക്കണ്മാൻ

മാഹിഷ്മതിയിലെഴുന്നരുളുന്നു;

സാഹസമെന്തിപ്പെണ്ണുങ്ങളുമായ്

മോഹമിയന്നു കളിക്കുന്നെന്തിഹ!*

ഝടിതി ഭവാൻ ചെന്നമ്പൊടു തന്തിരു-

വടിയുടെ ചണസരോജേ ബഹുധന-

മടിയറയും വച്ചാശു വണങ്ങുക

മുടിയരുതേ തവ നാടും നഗരവു-

മടിയാർ കുടിയാരങ്കം ചുങ്കം

പടയും കുടയും പ്രജകളുമൊന്നും

മുടിയരുതാകിലശങ്കം നിന്നുടെ

മുടിയിൽ തന്തിരുവടിയുടെയടിമലർ-

പൊടിയേറ്റവിടെ വസിച്ചീടുക നീ!

പിടിപാടില്ലാത്തെന്തൊരു കഷ്ടം!

പിടിയാത്തവരൊടു പടവെട്ടിച്ചില

പിടിയാനകളും പിടികുതിരകളു1

മുടനേ കിട്ടിയതോർത്തു തിമർത്തിഹ

പടുഭാവത്തെ നടിച്ചീടുന്നൊരു

വിടുഭോഷൻ നീ, ദശമുഖചരിതം

വിരവൊടു ബോധിച്ചില്ലേ നിയതം?

ചടുലവിലോചനമാരുടെ തടമുല

ഉടലിലണച്ചു പുണർന്നുംകൊണ്ടിഹ

നന്നം ചെയ്യും കാമിജനം മറു-

നാട്ടിലെ വാർത്തകളെന്തറിയുന്നു?

മടുമലർശരനെച്ചുട്ടുപൊടിച്ചൊരു

നിടിലതടത്തോൻ വാണരുളുന്നൊരു

കുലഗിരിവരനെക്കുത്തിയെടുത്തു കു-

ലുക്കിയിളക്കിയെറിഞ്ഞു പിടിച്ചൊരു

കരബലജലനിധിയാകും രാവണ-

നുലകു ജയിച്ചജഗത്ത്രയമന്നൻ

ശ്രീമദുദാരശ്രീദശകണ്ഠ-

സ്വാമി ഭവാനോടരുൾചെയ്യുന്നു

കല്പനയെന്തെന്നതുമുരചെയ്യാം:

'കപ്പം തരണം കാലന്തോറും

വിളവിൽ പാതി നമുക്കു തരേണം

മുളകു സമസ്തവുമേല്പിക്കേണം;