൧൦
൪. വിത്തമ്പൎക്കിലെ പണ്ഡിതർ.
ലുഥർ പുതിയ വിദ്യാലയത്തിൽ എത്തിയ ഉടനെ
(൧൫൦൯) തനിക്ക ഇഷ്ടമായ വെദത്തെ അല്ല, തൎക്ക മീ
മാസാശാസ്ത്രങ്ങളെ പഠിപ്പിക്കെണ്ടി വന്നു. എങ്കിലും
എബ്രയ യവന ഭാഷകളെയും നന്നായി ശീലിച്ചു
കൊള്ളുകയാൽ, വെഗത്തിൽ വെദത്തെ വ്യാഖ്യാനിപ്പാ
ൻ കല്പനയായി. അപ്പൊൾ രൊമൎക്കുള്ള ലെഖനത്തിൽ
ഒന്നു കണ്ടു. അതെന്തു? നീതിമാൻ വിശ്വാസത്താ
ലെ ജീവിക്കും? എന്നതിൽ താൻ ലയിച്ചു പൊയി, കെ
ൾക്കുന്നവൎക്കു ഭ്രമം ഉണ്ടാക്കി, പണ്ഡിതന്മാരും ൟ
പുതിയ വിശ്വാസൊപദെശം ഗ്രഹിപ്പാൻ ചെന്നിരി
ക്കും. അനന്തരം സ്തൌപിച്ച നിൎബ്ബന്ധിച്ചതിനാൽ
പൊളിഞ്ഞ ചെറു പള്ളിയിൽ പ്രസംഗിപ്പാൻ തുടങ്ങി.
മുമ്പെ കെൾക്കാത്ത വെദവാക്കുകളെ കുട്ടിയുടെ വായിൽ
നിന്ന എന്ന പൊലെ പൊഴികയാൽ, ആ പള്ളി പു
രുഷാരത്തിന്നു പൊരാതെ വന്നു പട്ടണ പ്രമാണിക
ൾ വലിയ പള്ളിയിൽ പ്രസംഗിപ്പാൻ അപെക്ഷി
ച്ചു, കൊയ്മ താനും അവനെ കെൾപാൻ വിത്തമ്പൎക്കി
ൽ ചെന്നു, കീൎത്തി പരക്കയും ചെയ്തു.
അങ്ങിനെ ഇരിക്കുമ്പൊൾ ചില മഠെശ്വരന്മാൎക്ക
ആചാരം ചൊല്ലി ഇടച്ചൽ ഉണ്ടായാറെ, “പാപ്പാവി
ന്റെ വിധി വെണം” എന്നു വെച്ചു, ലുഥരെ രൊമെ
ക്ക നിയൊഗിച്ചയച്ചു. ആയവൻ സൎവ്വ ഗുണങ്ങൾ
ക്കു ഉറവാകുന്ന പട്ടണത്തെ കാണ്മാൻ ദൈവവശാ
ൽ ഇട വന്നു എന്നു ആനന്ദിച്ചു പുറപ്പെട്ടു ആല്പ മ
ലകളെ കടന്ന ഉടനെ ഇതല്യ സന്ന്യാസികളുടെ ഐ
ശ്വൎയ്യഭൊഗങ്ങളെ കണ്ടു ദുഃഖിച്ചു, കൂട ക്കൂട ശാസി
ച്ചാറെ, അവരുടെ കുടുക്കുകളിൽ നിന്നു പണിപ്പെട്ടു ഒഴി
