രണ്ടാം പ്രകരണം പാത്രമപാത്രമതാക്കും സ്നേഹഗുണങ്ങൾക്കു നാശവും അമലേ മലമുണ്ടാക്കും ദീപത്തിന്റെ ജ്വാല പോല പല മെത്രി. ബഹുധാന്യഖണ്ഡനത്ത സമുണ്ഡത്താൽ തന്നെ ചെയ്തു സന്തതയും പതനസ്വഭാവമിയലും പലനും മുസലത്തിനും നമസ്കാരം. തലയതിൽ വച്ച നാലും സ്നേഹത്താൽ നിത്യമുപചരിച്ചാലും മടവാർകുഴൽ പോൽ നീചൻ കൌടില്യത്തെ ത്യജിക്കയിലേതും. വിശ്വസിച്ചു പചരിച്ച നില സ്വാന്തനിൽ ദുരിതമാചരിച്ചിടും ദുഷ്ടനാകിയ പുമാനെയും ബ! ഭൂമി! നീ ബത! വാഹിച്ചതെങ്ങനെ? കണ്ണാമൃതം സൂക്തിരസം വെടിഞ്ഞു ദോഷങ്ങൾ കാണാൻ വലയുന്നു ദുഷ്ടൻ; പൂങ്കാവിലേയെത്തിയൊരൊട്ടകത്തിൻ നോട്ടങ്ങൾ മുള്ളുള്ള മരങ്ങൾ കാണാൻ. മഹത്വമേറുന്നവളാണു മാതാ വലയതിലും മഹത്വം; മലത്തെ നീക്കുന്നവൾതൻ കരത്താ ലവൻ ഹരിക്കുന്നതു ജിഹ്വയാല അന്യന്നെഴുന്ന ശുക് രാഗ്നിയിൽ പെ ന്നമനമെരിയും ഹൃദയത്തിൽനിന്നും ചിന്നുന്ന ധൂമനിരയെ സമുഖത്തിലൂടെ തന്നിരുന്ന കപടനവിടുന്നു ദുഷ്ടൻ. അന്യന്നു മോദമുളവാക്കി നന്മയെന്നും തന്നിൽ പെടാത്തൊരതിക്കുനതായ മത്തൻ അന്യന്റെ ദോഷമരുളി സ്വജനത്തിനേ മനു മോദമരുളുന്നതിനു ന്നിടുന്നു. മനു മല്ലാസനൻ ഖാനെ നിമ്മിതി ചെയ്തതിങ്കൽ വില്ലമില്ല ഗുണമേ സുജനത്തിനുള്ള 9.0
