— 150 —
ദരിമാരോ സ്നേഹിതന്മാരോ തമ്മിലുള്ള വിധം സ്നേഹമാകുന്നു ഉണ്ടായിരുന്നതു.
അതു വേറൊരു രൂപം ധരിച്ചപ്പോൾ അതിനെ കുറിച്ചു അവളെ അറിയിക്കാ
തെ കത്തുകൾ എഴുതുന്നതു അയോഗ്യം എന്നെനിക്കു തോന്നി. സ്നേഹം വിശു
ദ്ധമാകുന്നെന്നും അതു ഒരു പോലെ അന്യോന്യം വേണ്ടതാവശ്യമാകുന്നെന്നും
ഈ സ്നേഹത്തിന്റെ അന്ത്യഫലമാകുന്നു വിവാഹമെന്നും ഞാൻ അഭിപ്രായ
പ്പെടുകയാൽ അഞ്ചാറു മാസം കാത്താൽ മതിയല്ലോ, പിന്നെ മുഖാമുഖമായി
കണ്ടു സംസാരിക്കാമല്ലോ എന്നു കരുതി സ്വസ്ഥമായിരുന്നു. ഉടനെ അമ്മയു
ടെ മരണവൎത്തമാനവും കേട്ടപ്പോൾ ഇനി ഒരു കൊല്ലത്തേക്കു ഈ കാൎയ്യം
തന്നെ വിചാരിക്കേണ്ട എന്നു നിശ്ചയിച്ചു. എന്റെ യജമാനൻ അതിന്നിട
യിൽ എന്നെ ബൊംബായിക്കു വിളിപ്പിച്ചു. വളരെ വ്യസനത്തോടെ ഞാൻ
അവിടെ എത്തി. അദ്ദേഹത്തിന്റെ മൂത്ത മകളായ താരബായി അവിടെ
വെച്ചു എന്നോടു പരിചയമായി. അവളുടെ ലോകപ്രിയവും ലഘുമനസ്സും എ
നിക്കു വളരെ അനിഷ്ടമായി തോന്നിയെങ്കിലും അവളുടെ വിരോധം സമ്പാദി
ച്ചാൽ അതു അവളുടെ അച്ഛന്റെ സ്നേഹക്കുറവിന്നു ഹേതുവായി തീരുമെന്നു
കണ്ടു അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടതിന്നെല്ലാം മനസ്സാക്ഷി സമ്മതിച്ചേടത്തോളം ഞാ
നും ആടിത്തുടങ്ങി. ഒരിക്കൽ അവൾ ഈ കണ്ണൂരിലെ ഒരോ
വൎത്തമാനം പ
റഞ്ഞുംകൊണ്ടിരിക്കുമ്പോൾ സുകുമാരിയെക്കൊണ്ടും പറകയുണ്ടായി. അപ്പോൾ
ഞാൻ സുകുമാരിയെ അറിയുമെന്നും ഞാനുമായി ചെറിയന്നേ വളരെ താല്പൎയ്യ
മാകുന്നു എന്നും അവളോടു ഞാൻ പറഞ്ഞു. അവളുടെ കൌശലമോ എന്തോ
എനിക്കറിവാൻ പാടില്ല 'സുകുമാരി ഒരുത്തനുമായി കല്യാണം നിശ്ചയിച്ചിരി
ക്കുന്നു' എന്നു അപ്പോൾ തന്നെ അവൾ എന്നോടും പറഞ്ഞു. ഉടനെ എന്റെ
ഹൃദയത്തിൽ ഒരു അസ്ത്രം തറച്ച പോലെയായി. 'ഞാൻ സുകുമാരിക്കു കത്തെ
ഴുതാത്തതു ഒരു പ്രത്യേകസംഗതി നിമിത്തമാകുന്നു. എന്നാൽ അവൾ എനി
ക്കെഴുതാത്ത സംഗതിയെന്തായിരിക്കണം. ഇവൾ പറഞ്ഞ കാരണം നിമിത്തം
തന്നെ’ എന്നു ഞാൻ ഉടനെ വിശ്വസിച്ചു. വിവാഹം കഴിപ്പാൻ ഭാവിച്ചവൻ ആരെന്നറിവാൻ എനിക്കു താത്പൎയ്യമായതിനാൽ താരബായിയോടു കരുണമ്മെ
ക്കു അന്നു തന്നെ ഒരു കത്തെഴുതി അതു ചോദിച്ചറിവാൻ പറഞ്ഞു. ആ കത്തി
ന്നു കരുണമ്മ മറുപടി അയക്കാഞ്ഞതിനാൽ അതു ഞാൻ അറിയാതിരിപ്പാൻ
കല്പിച്ചു കൂട്ടി മൌനം ദീക്ഷിച്ചതാകുന്നു എന്നു എനിക്കു പൂൎണ്ണനിശ്ചയമായി. ഇ
ങ്ങിനെ ഇരിക്കുമ്പോൾ ഞാൻ കണ്ണൂരിലേക്കു വരേണ്ടതിന്നു ഒരു പ്രത്യേക
സംഗതിയുണ്ടായി വന്നു.
