പതിനെട്ടാം അദ്ധ്യായം. 355
പ്പൊൾ ഉണ്ടാകുന്നുണ്ടെങ്കിലും ജഗത്തിൽ സന്തൊഷസന്താപ
ങ്ങളുടെ കൃത്യമായ ഒരു കണക്ക എടുത്താൽ സന്തൊഷം എത്ര
യൊ അധികരിച്ച നിൽക്കുമെന്നും അതിന കാരണം സംശയം
കൂടാതെ നമുക്ക വിവരമായി അറിയാൻ കഴിയാത്ത ഒരു മഹച്ഛ
ക്തിയാണെന്നും ആ മഹച്ഛക്തിയെ ഞാൻ ദൈവമെന്ന ഉറ
പ്പിച്ചു ഭക്തിപ്പെടുമെന്നും മാത്രം ഞാൻ പറയുന്നു.
ഗൊവിന്ദപ്പണിക്കര—എനി ൟ സംഗതിയെകുറിച്ച പറഞ്ഞത
മതി. വെദാന്തവാദം ചെയ്വാൻ നുമ്മൾക്ക ആൎക്കും ഒന്നും അ
റിഞ്ഞുകൂട- ആദ്യം ഞാൻ ഇതിനെ കുറിച്ച കുട്ടികളായ നിങ്ങ
ളൊട ചൊദിച്ചത തന്നെ കുറെ തെറ്റിപ്പൊയി എന്ന എനി
ക്കു തൊന്നുന്നു.
ഗൊവിന്ദൻകുട്ടി മെനവൻ—ഇങ്ങിനെയാണ ജെഷ്ഠന്റെ അ
ഭിപ്രായം ഞങ്ങൾ ഇത്രയൊക്കെ പറഞ്ഞിട്ടും.
ഗൊ പ—എന്താണ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞത- രണ്ടാളും വളരെ വി
ഢ്ഢിത്തം പറഞ്ഞു. നിങ്ങൾക്ക മതത്തെ കുറിച്ച എന്തറിയാം-
നിങ്ങളൊട ൟ വക സംസാരം ചെയ്തത എന്റെ വിഢ്ഢി
ത്വം. മതവിശ്വാസവും ഗുരുജനവിശ്വാസവും കെവലം നി
ങ്ങൾക്ക ഇല്ലാതായിതീൎന്നു- മാധവന ൟശ്വരൻ ഉണ്ടെന്ന
വിശ്വാസമുണ്ടെങ്കിലും ആ വിശ്വാസത്തിന്റെ സ്വഭാവവും
പ്രകൃതവും നൊക്കുമ്പൊൾ മാധവന നിരീശ്വരമതക്കാരനാ
യ ഗൊവിന്ദൻകുട്ടിയെക്കാൾ വിശെഷവിധിയായ ഒരുഭക്തി
യും വിശ്വാസവും ഭയവും ദൈവത്തിൽ ഉണ്ടെന്ന എനിക്ക
തൊന്നുന്നില്ല. എനി നമുക്കു കിടന്ന ഉറങ്ങുക- ഇവിടെ ത
ന്നെ കിടക്കാം.
ഗൊവിന്ദപ്പണിക്കരും മാധവനും ഗൊവിന്ദൻകുട്ടിമെനവ
നും ആ വെൺമാടത്തിൽതന്നെ ഉറങ്ങാൻ ഭാവിച്ചകിടന്നു. ഇന്ദു
ലെഖയുടെ വൎത്തമാനങ്ങളെ കുറിച്ച പലതും തനിക്ക ചൊദിക്കാ
നുണ്ടായിരുന്നു- അച്ഛനൊടും ഗൊവിന്ദൻകുട്ടിയൊടും ൟ സംഗ
