xxiv
ഗ്രന്ഥത്തിന്റെ യാതൊരു പ്രതിയും മറ്റുള്ളവർക്കു കിട്ടീട്ടില്ല. ഗുണ്ടർട്ടിനു
തന്നെ ആദ്യത്തെ നൂറ്റിനാലു ഈരടികളേ ലഭിച്ചിരുന്നുള്ളൂ. ഗുണ്ടർട്ടിന്റെ
കൈവശമുണ്ടായിരുന്ന ഏട്ടിന്റെ പോക്കിനെപ്പറ്റി യാതൊരറിവുമില്ല. (കേരള
സാഹിത്യചരിത്രം, വാല്യം 1, 1967:398).
തുടർന്ന് പയ്യന്നൂർപ്പാട്ടിലെ കഥയുടെ രത്നച്ചുരുകം നൽകി ഏതാനും
പാട്ടുകൾ ഉള്ളൂർ ഉദ്ധരിക്കുന്നുണ്ട്. ഇവ എവിടെ നിന്നു ലഭിച്ചു എന്ന
ചോദ്യത്തിന് അദ്ദേഹം ഉത്തരം നൽകുന്നതുമില്ല. ഇപ്പോൾ അതിന്റെ സ്രോതസ്സ്
കണ്ടെത്തിയിരിക്കുന്നു 1844 ഏപ്രിലിലെ Madras Journal of Literature and
Science ൽ ഗുണ്ടർട്ട് എഴുതിയ ലേഖനമാണ് ഉള്ളൂരിന്റെ അവലംബം.
മലബാർ മാനുവലിലും കേരളസാഹിത്യചരിത്രത്തിലും
പയ്യന്നൂർപ്പാട്ടിനെക്കുറിച്ചു കാണുന്നതെല്ലാം ഗുണ്ടർട്ടിന്റെ ലേഖനത്തിൽ
നിന്നു എടുത്തിട്ടുള്ളതാണ്. ആ ലേഖനത്തിന്റെ പ്രസക്ത ഭാഗം ഇവിടെ
ഉദ്ധരിക്കാം:
The Legend of Payanur
Nilakesi, a woman of good family, an inhabitant of a place
called Sivaperur (Trichoor?) a town famous for female beauty, could
not obtain a son though married to several men. She resolves therefore
to do penance by wandering about as a beggar, and comes to the
famous emporium Cachilpatnam (near Mount Dilli), where the chief
of the place, a merchant named Nambu Chetti, or Chombu Chetti,
enters into conversation with her, advises her to perform certain
vows, and then takes her to his palace as his lawful wife. A son is born,
and receives the name of Nambusari Aren, and a feast of rejoicing
is celebrated on the 41st day on the plain of Payanur. At that time
Nilakesi's brothers happened to go up the coast in a ship. They hear
the music, an disembark to see the play. But as they climb up a wall
of the temple, some spectators expostulate with them. They call
themselves Culavanier (merchants) who cannot be expected to know
the customs of the place, and appeal to the chief. He comes but applies
his rod to the head of one, a scuffle ensues, and the strangers are killed.
Nilakesi when acquainted with the murder of her brothers,
leaves the palace and her son, and again wanders forth begging. The
son grows up and is instructed by his father in all the arts of trade
and ship-building (given in interesting detail, full of obsolete words). The
ship being at length launched and manned with Vappurawas (?)
Pandias, Chonakas, Cholias, and also with one Yavanaka, the mer
chants start fearlessly on a voyage first to Pumpatna, round Mt. Eli,
then passing the Mala (-Dives) into the Tan-punull-aru (river) to the
town Puvenkapatna, proceed farther on to the Cavari, from whence
they sail into another sea to other shores, till they reach the gold
