എന്നതാണ്. അതായത് പൂന്താനത്തെ ചുറ്റിപ്പറ്റി ഐതിഹ്യങ്ങളിൽ ഇതൾ
വിടർത്തുന്നതു കേരളീയ മനസ്സാണ്. ഔദ്യാഗിക ചരിത്രങ്ങൾക്കും ജീവ
ചരിത്രങ്ങൾക്കും അപ്രാപ്യമായ സമൂഹമനസ്സിന്റെ രേഖകൾ എന്ന നിലയിൽ
ഐതിഹ്യങ്ങൾക്കു വലിയ പ്രാധാന്യമുണ്ട്. അവയുടെ വായനയിൽ ഉണരു
ന്നതു വെറും ഓർമ്മകളല്ല, ഊഹിക്കാനും വ്യാഖ്യാനിക്കാനുമുള്ള വാസന
യാണ്. ഇത്തരം സർഗ്ഗാത്മക വായനയ്ക്കുള്ള വിഭവങ്ങൾ എന്ന നിലയിൽ
വേണം ഐതിഹ്യങ്ങൾ വിലയിരുത്താൻ.
സാംസ്കാരിക കോളണീകരണം
സഹനപൂർണ്ണമായ താത്ത്വികാന്വേഷണത്തിന്റെ മാതൃകകളായി
മതത്തെയും സാഹിത്യത്തെയും താരതമ്യപ്പെടുത്തി പഠിക്കാവുന്നതാണ്.
ഇതിന്റെ പ്രസക്തി ചിലർ സൂചിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ട്.
"As forms of possibility, in other words, both literature and
religion invite us to consider what might be in relation to what is,
to think of the same in relation to an-other. They allow us to
contemplate stories of human lives and relations "as if"they were
our own, thus creating possibilities for us, a necessary sense of
otherness. Possibility is, then, another term for the otherness that
religion and literature some what differently mediate'
(Atkins 1985:98-99)
ഇവിടെ ഒരു കാര്യം എടുത്തുപറയേണ്ടതുണ്ട്. മതത്തിന്റെ പ്രചാരണ
വാഹനമായി സാഹിത്യത്തെ എങ്ങനെ ഉപയോഗിക്കാം എന്നു ചിന്തിക്കുന്ന
വരുടെ പ്രയോജനവാദവുമായി മേല്പറഞ്ഞ ആശയത്തെ ബന്ധിപ്പിക്കേ
ണ്ടതില്ല. മതവും സാഹിത്യവും ലക്ഷ്യത്തിലും പ്രവർത്തനത്തിലും പ്രകടമാ
ക്കുന്ന ചില സാദൃശ്യങ്ങൾ മുൻനിറുത്തി ഭക്തിസാഹിത്യത്തിനു എക്കാലത്തും
പ്രസക്തിയുണ്ടെന്ന് ചൂണ്ടിക്കാണിക്കുക മാത്രമാണ് ചെയ്യുന്നത്. ഉപഭോഗ
വസ്തുവായി തരംതാഴ്ത്തത്തപ്പെടുമ്പോൾ സംഭവിക്കുന്ന ചേതം മതത്തിനും
സാഹിത്യത്തിനും ഒരുപോലെയാണ്. രാഷ്ട്രീയത്തിന്റെയോ കച്ചവട
ത്തിന്റെയോ ഉപകരണമായിത്തീരുമ്പോഴും സാഹിത്യത്തിനു മാനഭംഗ
മുണ്ടാകുന്നു. ഡോ കാപ്പൻ ഇക്കാര്യം വിശദീകരിക്കുന്നുണ്ട്.
To view art as a means to end is to reduce it to a tool. And we have
seen that any genuine work of art is essentially different from a tool whose
form and matter are meant to subserve usefulness. The work of art, on the
contrary, is an pre-eminent manner in which truth as the disclosure of the
Being of beings becomes ahistorical, or more correctly, a historical event.
Far from being a means to an end, it is the primordial light which makes
possible all perception of means and ends. Art opens up a vista that lies on
a deeper level than do the means and ends of day to day life.' (Kappen 1994:93)
സർവാധിപത്യത്തിലും ഏകാധിപത്യത്തിലും കമ്പോളാധിപത്യ
ത്തിലും സാഹിത്യത്തിനും മതത്തിനും ഇത്തരം അപചയം സംഭവിച്ചിട്ടുണ്ട്.
'സാമാന്യബുദ്ധി’ ‘വിധി’ തുടങ്ങിയ ലേബലുകളിൽ അധീശവർഗ്ഗത്തിന്റെ
പ്രത്യയശാസ്ത്രം വിതരണം ചെയ്യുന്ന പൊതുവിതരണ ശൃംഖലകളായി ഇവിടെ
സാഹിത്യവും മതവും അധഃപതിക്കുന്നു. ഇതാണ് സാംസ്കാരികകോളണീ
20
